หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[kihaezzzzzz]

รูปประกอบน่ารักมากกก ก รีบมาต่อนะคะ 

[piride]

คิดสภาพบ้านของวิทย์แล้ว 
ลูกหินๆๆๆๆๆๆๆ ชื่อน่ารักจังเลยอ่ะ

[lovely1714]

ลูกหินน่ารักมากๆเลย 

[A-J.seiya*]

จินมาทีละนิด ,, เหอะๆ
ดีใจด้วยที่ได้หมาฟรี(?) แล้ว
หมาบ้านวิทย์โคตรน่ากลัวอ่ะ !!!

[pui]

บอกได้คำเดียวว่าน่ารักมากๆๆๆ

[CheeTah]

สลิ่มนี่รักมี่เมตรมากนะ

ให้พี่เมตรไปเสี่ยงกับร็อตไวเฃอร์

 

[สมุนไพร]

โอ้ยยย น่ารักน่าปล้ำ ลูกหิน

[iota]

ไม่ได้เข้ามาตามติด...
แต่ขอเข้ามากด+ ให้กับเบบี้นะครับ
สำหรับเรื่องนี้มีโอกาสที่จะรวมเล่มปลายปีนี้มั้ยครับ
หรือว่าต้นปีหน้าดี เบบี้

[Fish129]

ชื่อลูกหินก็น่ารักดีนะ 

แต่ เอ  ทำไมพายุยังไม่เข้าอ่า สงสัยจริงๆๆ

[✪PATTY✪]

 

[kokoro]

สลิ่มใจแข็งเนอะ น่ากลัวๆ 


จาคอปทำพี่เมตรแทบหมดฟอร์ม
นึกภาพแล้วแอบเสียวตาม หน้าดุๆ เขี้ยวคมๆ น้ำลายเยิ้มนิดๆ
อา...จาคอปพลาด อดชิมเนื้อพี่เมตรเลยเนอะ 


สลิ่มไม่ค่อยเห่อเลยเหอะ
ชิงตั้งชื่อ ชิงกะเกณฑ์อะไรไปหมด
พี่เมตรขา ท่องไว้ซิคะ ของๆเรา คือของๆเมีย
จะได้ทำใจได้ไวๆ
อีกหน่อยคงแย่งคิวกันเล่นกับเจ้าลูกหิน ดีไม่ดีมีทะเลาะกันอีกละมั้ง 


โชคดีของน้องชอปเปอร์  ที่ยังมีโอกาสได้ชื่อจากเจ้าของที่แท้จริง
แต่อีกหน่อยอาจจะลืมว่าใครเป็นเจ้าของ
เพราะน้องหลิ่มอาจจะยึดทั้ง 2 ตัว เหอะๆ   

[both^^]

อ่านตอนจินก็เหมือนพี่เมตรรอดตัวไปได้ทุกที
สลิ่มคงรอจะๆ แล้วเสยทีเดียวรึป่าว
ฮากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนไปเอาหมาน่ารักมาก
สลิ่มตั้งชื่อได้หน้าตาเฉย กร๊ากกกก
แต่ถามเมตรยอมไหม...^^

[jojobuffy]

ลูกหิน น่ารักมากกก

 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สนุกมากมายเลยนะครับ ขอให้มีความสุขนะครับน้องสลิ่มและเมตร

[love_y]

สลิ่มขอฟัดทีเหอะน่ารักเกินไปแล้วอ่ะ

[watwong]

ชอบอ่า ชอบมากกกกกกกกกกกกก ชอบตั้งแต่สลิ่มงอนที่กลัวเมตรไม่รักแล้ว หลัง สลิ่มแสดงออกมาโครตๆๆๆ รักเลย รักๆๆๆๆๆ

[เบบี้]

ตอนที่148  สิ่งมีชีวิตที่เรียก..คู่รัก4



“หึหึ..”
“อย่าเอามันเข้ามาในบ้านสิเมตร เดี๋ยวมันเคยตัว” ไอ้โมทว่า
“ก็มันเล็กอยู่เลยอ่ะ” กูแก้ตัว  วันนี้กูตื่นแต่เช้าพร้อมกับสลิ่ม  ตื่นมาก็เจอพ่อกับไอ้โมทที่ตื่นก่อนแล้ว  ไอ้โมทต้องออกไปทำงาน  ส่วนพ่อก็ต้องออกไปดูที่ออฟฟิตกับกูประมาณสายๆ  ส่วนไอ้มิ้วค์ออกไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว  กูกับสลิ่มพาพ่อไปตลาดแต่เช้าทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ  เพื่อพาพ่อไปใส่บาตรและก็ซื้ออาหารมาตุนไว้สำหรับทำกับข้าวด้วย
“มาแว้ววววลูกหิน” สลิ่มวิ่งลงมาจากบันได  มันสไลด์ตัวเองมานั่งอยู่ตรงหน้ากูพร้อมกับคว้าลูกหินเข้าไปในอ้อมกอดของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“สลิ่ม ไปกินข้าวสิ” พ่อพูด
“มึง..เอ่อ คุณกินยัง” มันหันมาถามกู
“ยัง” กูตอบ
“เดี๋ยวค่อยกินครับพ่อ สลิ่มออกกำลังกายก่อน” สลิ่มบอก
“อืม อุ่นข้าวเอาแล้วกันนะ พ่อขึ้นไปอาบน้ำก่อน” พ่อบอก
“ค้าบ” สลิ่มกับกูตอบพร้อมกัน
“ให้มันกินอาหารยัง”
“ให้แล้ว” กูตอบ  เพิ่งให้ไปหลับจากกลับมาจากตลาดนี่แหละ
“...................” กูนั่งมองสลิ่มที่เล่นกับไอ้ลูกหิน  ไอ้ลูกหินก็ดีเหลือเกินเอาลิ้นเลียปากสลิ่มใหญ่ 
“เดี๋ยวมันเคยตัว เอามานี่เลย” กูบอกแล้วแย่งหมากลับมา
“เอ้..” สลิ่มจะคว้ากลับอีก
“ไปออกกำลังกายเลย เดี๋ยวก็สายหรอก พ่อรอพอดีอ่ะ” กูหันไปสั่งมัน  สลิ่มแลบลิ้นให้กูแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปหยิบเชือกมากระโดด  กูเอาไอ้ลูกหินไปไว้ที่สวนก่อนที่จะกลับเข้าบ้านมา 
“จับเวลาให้หน่อย ลืม” สลิ่มพูดระหว่างกระโดดเชือกอยู่
“เท่าไหร่” กูถาม
“สิบห้า” สลิ่มตอบ  กูตั้งนาฬิกาตามเวลาที่มันบอกก่อนที่จะเดินไปถอดเสื้อออกแล้วเลือกเชือกมากระโดด  ขนาดของเชือกมีห้อยเรียงอยู่ห้าขนาดตามแต่ที่ใครจะถนัดใช้  กูกับสลิ่มกระโดดเชือก  วอร์มร่างกายกันเกือบสามสิบนาที
“จะไปวิ่งไหม” กูถาม
“เดี๋ยวน่องใหญ่” มันพูดหน้าคิดหนัก
“หึ..”
“กูจะเอาลูกหินกับช็อปเปอร์ไปวิ่งด้วย” กูบอก
“ไปก็ได้” สลิ่มพูดแล้วเดินไปหยิบเสื้อมาใส่  มันโยนเสื้อของกูมาให้กูด้วย  กูใส่เสื้อก่อนที่จะหยิบสายจูงมาสองอันเพื่อเอาไปติดให้กับลูกหินและช็อปเปอร์
“เอาลูกหิน” สลิ่มพูดแล้วเข้ามาคว้าสายจูงไปจากมือกู
“..................” กูได้แต่ทำหน้าเซ็ง  สรุปกูต้องเอาไอ้ช็อปเปอร์สินะ  กูกับสลิ่มพาไอ้สองตัวนี้ออกไปวิ่งด้วยกัน  วิ่งไปถึงหน้าหมู่บ้านแล้วก็วิ่งกลับบ้านก็เกือบครึ่งชั่วโมงแหละ
“ลูกหิน อย่าติดแม่มากสิลูก..มาหาพ่อมา” กูแกล้งแซวพร้อมกับหยิบลูกหินออกมาจากสลิ่ม
“ใครแม่ ไอ้บ้า” สลิ่มว่า
“หึ..ไปวอร์มร่างกายเลย จะได้อาบน้ำ” กูสั่ง
“ชิร์” สลิ่มจิปากก่อนเดินเข้าบ้านไป  กูเอาหมาไปเก็บ  จัดการถอดสายคล้องคอเพื่อเอามาเก็บด้วย  ทั้งช็อปเปอร์และลูกหินรีบเข้าไปกินน้ำในชามที่วางอยู่ในกรงทันที  สงสัยท่าจะหิวมาก  กูถอดรองเท้าแล้วเก็บรองเท้าให้เข้าที่เข้าทางเพราะถ้าเก็บไม่ดีไอ้ห่ามิ้วค์กลับบ้านมาบ่นกูหูแฉะอีก
“เอ้ ไอ้เมตร” สลิ่มว่าเสียงหลง  เพราะกูเอานิ้วไปจิ้มที่ท้องมันที่ตอนนี้กำลังหกสูงอยู่
“ไอ้เมตร ไอ้เชี้ย..อย่าเล่นดิวะ” มันว่าหน้าแดง
“กางเกงมันล่นลงมาอ่ะ” กูพูดพร้อมกับเอามือไปดึงๆกางเกงบอลของมันด้วย  ทำให้กางเกงบอลรั้งเป้ามันเข้าไปใหญ่
“อ่าว หวัดดีไอ้เมตร” กูทักรอยสักภาษาญี่ปุ่นที่อยู่ที่ขาของสลิ่ม
“ไอ้เชี่ยยยย..” สลิ่มด่าอย่างเหลืออด 
“เฮ้ยยยย” กูร้องแล้วรีบหลบเพราะสลิ่มดันทิ้งขาลงมาเหมือนจะกลับมาในท่ายืนปกติ  กูรีบวิ่งหนีทันทีเพราะสลิ่มพุ่งเข้ามาเหมือนแค้นกูมาก
“ฮ่าๆๆๆ อ่ะๆ..ไม่เล่นละ” กูหยุดยืนขำหน้ามัน
“ไม่เล่นแล้ว” สลิ่มพูดทิ้งท้ายเหมือนบอกให้กูหยุดจริงๆ  หน้าตามันค่อนข้างจริงจังจนกูขำไม่หยุด
“ไอ้เมตร” มันกระแทกเสียง
“ค้าบ หยุดๆ” กูยิ้มบอกแล้วเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับวอร์มร่างกายให้เข้าที่เข้าทางก่อนที่จะได้อาบน้ำ
“ก็ดูมึงทำแต่ละท่าดิ” กูพูดทักเมื่อสลิ่มเริ่มทำท่าสะพานโค้งอีก  แล้วก็เสือกไม่ใส่เสื้อด้วยนะ  มันก็รู้ว่ากูก็เป็นนิสัยของกูอย่างนี้แต่มันก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงเมื่ออยู่ต่อหน้ากูอีกอ่ะ
“อย่ามายุ่งกับกู” สลิ่มพูดเสียงแข็ง  กูแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ 


จุ๊บ~~


กูก้มลงจุ๊บเข้าที่หน้าท้องของสลิ่มอย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งออกมา
“ไอ้เมตรรรรรรรรร..” สลิ่มเด้งตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งตามกูมาทันที
“เล่นอะไรกันลูกหื้อ” พ่อเดินลงจากบันไดมาพอดี  กูไม่ได้ตอบแต่รีบวิ่งขึ้นห้องของตัวเองที่มีสลิ่มวิ่งตามตูดขึ้นมา
“ไอ้เมตร เปิดนะโว้ย..ไอ้เวร” สลิ่มด่าพร้อมกับเคาะประตูเสียงดัง
“อย่าพูดไม่เพราะสิที่รัก พ่ออยู่ด้วยนะ” กูพูดไปขำไป
“ไอ้..เวร” สลิ่มด่าเสียงเบาลงแล้วเตะเข้าที่ประตู  กูล็อกห้องเรียบร้อยแล้วรีบถอดเสื้อผ้าอาบน้ำทันที  ปล่อยให้เมียอยู่ข้างนอกไปเดี๋ยวถ้ามันหมดอารมณ์จะเอาคืนกูแล้วมันก็เลิกไปเองนั่นแหละ
วันนี้กูพาพ่อไปออฟฟิตพร้อมกับสลิ่มด้วย  เพราะวันนี้นัดสถาปนิกมาตกแต่งภายในทุกอย่าง  พ่อต้องเลือกแบบเองเพราะพ่อต้องกลับไปปรับปรุงที่บริษัทที่ภูเก็ตด้วย  ก็เลยอยากให้คอนเซ็ปมันคล้ายๆกัน  กว่าจะคุยกันเสร็จก็เกือบร่วมบ่ายสอง  เราไปกินข้าวกันต่อก่อนที่จะพาพ่อไปเปิดหูเปิดตานิดหน่อยแล้วกลับมานอนกลิ้งเกลือกกันที่บ้านต่อ  วันนี้ทั้งบ่ายกูต้องนอนเก็บแรงเพราะวันนี้ต้องไปช่วยไอ้โมทที่ร้าน  ที่จริงที่ร้านได้คนมาดูแลแทนแล้ว  ชื่อพี่ก้าน  มาเป็นผู้จัดการดูแลร้านแทนไอ้โมทเพราะไอ้โมทมันจะได้หยุดบ้างถ้าทำงานประจำจนมาร้านไม่ไหว 


...............
...............


“เก็บเงินในเซฟเข้าธนาคารหมดรึยัง” ไอ้โมทเดินมาถามกู
“หมดแล้ว เอาไปเข้ามาก่อนร้านเปิดเนี่ย” กูตอบ  ที่ไอ้โมทต้องให้กูย้ายเงินจากในเซฟไปเข้าธนาคารเพราะมันยังไม่ไว้ใจผู้จัดการร้านคนใหม่นัก
“เค” มันพนักหน้าแล้วเดินไป
“เมตร ขอตังยี่สิบ จะกินติม” สลิ่มเดินมาแบมือตรงหน้ากู
“ไปซื้อที่ไหน” กูถามเพราะร้านก็ใกล้จะเปิดแล้ว  ยังจะหาเรื่องแดกอีก
“หน้าร้านเนี้ย ไอ้ติมกะทิ รถเข็น” สลิ่มชี้บอก
“กินด้วย” กูบอก เหอะๆ ที่จริงก็อยากกินด้วยอะนะ  กูกับสลิ่มเดินไปหน้าร้านตรงถนนใหญ่  มีคุณลุงแก่ๆเอาไอติมรถเข็นมาจอดอยู่ตรงนั้น
“เอาขนมปัง ใส่ข้าวเหนียว รถกะทิ ใส่แต่ถั่วนะลุง” สลิ่มสั่ง
“แล้วก็ถ้วยเล็กอีกถ้วย เอาแต่ไอติม เอาช็อกโกแลตกับกะทิ” มันบอกอีก  แดกเข้าไปนะ
“ผมเอาถ้วยใหญ่ ใส่ทุกอย่าง” กูบอก
“กินด้วยดิ” ไอ้โปรเดินมาเกาะไหล่กู  สลิ่มได้ไอติมตามที่สั่งไปก่อน  มันยืนรอกูยังไม่เข้าร้าน  พอกูได้ไอติมกูเสร็จปุ๊บกูก็เดินเนียนหนีหนี้ทันที  สลิ่มก็เหมือนรู้งานมันรีบเดินตามกูมา  กูหัวเราะให้กัน
“ไอ้เหี้ย!” ไอ้โปรด่าเสียงดังไล่ตูดพวกกูมา
“ฮ่าๆๆๆ” พวกกูหันไปขำ  ไอ้โปรส่ายหัวแต่สุดท้ายมันก็จ่ายค่าไอติมแทนพวกกู
“พี่เมตร!!” o_O กูค้าง  ปากยังคงคาบช้อนไอติมอยู่เลย  จินยืนโบกมือมาให้กูพร้อมกับรีบวิ่งเข้ามาหา
“หวัดดีครับ” สลิ่มพูดทักจิน
“สลิ่มมาร้องหรอวันนี้อ่ะ” จินถาม
“ครับ” สลิ่มยิ้มตอบ
“พี่เมตรจองโต๊ะไว้ให้หน่อยนะ สักสิบคน..เดี๋ยวมาสักสองสามทุ่ม” จินบอก
“อ่ะครับ” กูพยักหน้ารับ
“ไปนะฮะ” จินยิ้มกว้างให้กู
“ครับ” กูพยักหน้าตอบ
“เหอะๆ” กูหันไปหัวเราะแหยๆให้สลิ่ม
“น้องจินเด็กเก่ามึงนี่หว่า กูจำได้” ไอ้โปรเดินมายักคิ้วให้กู  มันทิ้งระเบิดให้ก่อนที่จะเดินเข้าร้านไป
“น่ารักดี” สลิ่มยิ้มพูดแล้วเดินนำกูไป  กูรีบเดินตามตูดไปต้อยๆแต่ไม่กล้าพูดเสริมอะไรมากกว่านี้เพราะไม่รู้ว่าไอ้คำว่า “น่ารักดี” ของสลิ่มมันหมายถึงอะไรอ่ะสิวะ - -*


.................
.................

[เบบี้]

“มึงจะทำยังไงกับเด็กมึงเนี่ยห๊ะ เรียกแล้วเรียกอีก” ไอ้ใหม่พูด
“น้องกูนี่มัน เสน่ห์แรงจนกูปวดหัว” ไอ้โมทพูดแซว  กูได้แต่นั่งอมยิ้ม
“มีน้องขี้เอาก็งี้อ่ะ” ไอ้ใหม่ยิ้ม
“สนุกปากไหม” กูพูด
“มาก” มันสองคนตอบพร้อมกัน
“สนุกพอรึยัง” กูถามอีก
“น่าจะพอแล้วนะ” ไอ้ใหม่ตอบ
“งั้นก็ไปทำงานซะครับ” กูบอกพวกมัน  พวกมันยิ้มแล้วแยกย้ายกันไป 
“ออเดอร์โต๊ะสาม สี่ แปดครับ” ไอ้แก้วเดินมายื่นกระดาษให้กู  กูรับมาแล้วจัดเครื่องดื่มให้ตามที่สั่ง  วันนี้กูกับไอ้โมทไม่ต้องประจำเคาร์เตอร์เพราะมีพี่ก้านดูแลแทนแล้ว  ไอ้โมทเข้าครัวบ้างเป็นระยะ  ส่วนกูช่วยไอ้แก้วกับไอ้เล้งเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่ม 
“พี่เมตร นั่งด้วยกันซี่” จินดึงแขนกูไว้
“ไม่ได้หรอกครับ คนเยอะแยะเลยเห็นไหม” กูบอก
“อ่ะ..น้า นั่งด้วยกันหน่อย” จินรั้งแขนกูไม่เลิก
“มึงนี่ไปยุ่งอะไรกับพี่เค้า” ตุ๊ดคนหนึ่งพูดขึ้น  กูจำได้ว่ามันเป็นคนคุมเรื่องการแสดง
“เอามือออกไป” จินปัดมือเพื่อนของตัวเองให้พ้นจากตัวกู
“ขอตัวนะครับ” กูบอก
“...................” จินทำหน้างอมองหน้ากู
“งานพี่เยอะมากเลย..นะ” กูยิ้มบอกแล้วจับมือจินออกช้าๆไม่ให้เสียมารยาทมากนัก  กู ไอ้เล้ง ไอ้แก้วและไอ้โมทค่อนข้างวุ่นวาย  เริ่มหัวหมุนจนแทบไม่ได้หยุด  กูเสิร์ฟ..พวกมันแดก  พวกมันแดก..กูเสิร์ฟวนไปวนมาอย่างนี้เร็วมากจนพวกกูไม่ได้หยุด 
“กูว่ามึงจ้างเด็กเสิร์ฟเพิ่มเหอะ” กูพูดบอกไอ้โมทระหว่างที่ได้หยุดพัก
“เออ แต่เปลืองว่ะ” ไอ้โมทพูด
“แล้วถ้ากูดูออฟฟิตพ่อจนกูมาช่วยร้านมึงไม่ไหว..ไอ้เล้งกับไอ้แก้วไม่ไหวแน่” กูบอก
“แล้วถ้ามึงมาไม่ไหวด้วย งานเข้าแน่ๆ” กูบอก
“เออ เหอะๆ” ไอ้โมทตาลอยมองลูกค้ามากมายที่อยู่ในร้าน
“เมตร..เดี๋ยวมานะ” สลิ่มเดินลงจากเวทีมาบอก
“ไปไหน” กูถาม
“ไปหาไอ้เขตที่หอหน่อย เป็นห่าไรไม่รู้..เมาเป็นหมา โทรมาสิบกว่าสายแระเนี้ย” สลิ่มบ่น
“อืม แล้วจะไปไง”
“ไอ้วิทย์จะมารับ รออยู่หน้าร้าน” สลิ่มบอก
“อืม..รีบกลับมาเร็วๆล่ะ” กูบอก
“อืม ไปละ” สลิ่มพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องพักนักดนตรี  พอออกมาจากห้องมันออกมาพร้อมกับกระเป๋าของมันแล้วเดินออกไป
“คิดเงินด้วยค้าบ” จินเดินเข้ามาหากู  กูยิ้มให้แล้วพยักหน้าให้พี่ก้าน
“โต๊ะสาม” กูบอก  พี่ก้านจัดการเคลียร์บิลให้ทันที  จินเข้ามากอดแขนกูด้วยอาการเมาแบบที่ยังพอทรงตัวไหว
“นี่ครับ” กูยื่นบิลให้จิน
“อืม..เงิน” จินหรี่ตาดูเงินในกระเป๋าสตางค์ของตัวเองแล้วหยิบเงินให้กูสามพัน 
“พี่เมตรรรร..” จินเรียกเสียงยานคาง 
“ส่งจินหน่อยนะ นะๆ” จินยิ้มอ้อน
“กลับกับเพื่อนสิครับ” กูบอก
“เหอะๆ จินไล่เพื่อนกลับไปหมดละ” จินบอก  กูหันไปมองที่โต๊ะจิน o_o หายไปหมดแล้วจริงๆ
“ถ้าพี่เมตรไม่ไปส่ง จินก็จะนั่งรอพี่เมตรจนปิดร้านนี่แหละ” จินพูดบอกด้วยหน้าตาจริงจัง
“จินครับ พี่..”
“ส่งจินหน่อยน้า..นะๆ” จินอ้อนไม่เลิก
“มึงไปส่งน้องเค้าเหอะ ถ้าน้องมันจะรอมึงอย่างที่ว่าจริงๆ สลิ่มกลับมา..มึงโดนแน่” ไอ้โปรที่ยืนอยู่ไม่ไกลกระซิบบอกกู
“....................” กูยืนนิ่งคิดหนัก
“จินเมาอ่ะ นะ” จินเข้ามากอดกูไว้  กูยืนนิ่ง
“ก็ได้ครับ อยู่แถวไหนล่ะ” กูถาม
“แถว..............” จินตอบ
“ไอ้โมท กุญแจรถมาดิ” กูพูด  ไอ้โมทยื่นกุญแจรถมาให้กู
“เร็วๆล่ะ” ไอ้โมทบอก
“ไปครับ” กูบอกจินแล้วช่วยพยุงตัวเดินออกจากร้านไปที่รถของไอ้โมท
“บอกทางด้วยล่ะ”
“ค้าบ” จินตอบด้วยสีหน้ายิ้มยั่วกู  กูได้แต่ยิ้มกลับให้แล้วขับรถไปตามทางที่จินบอก  ห้องพักที่จินอยู่ๆแถวมหาลัยที่จินเรียนอยู่นั่นแหละ 
“อื้อออ” จินลงจากรถมาเกาะแขนกูไว้แน่นเพราะตัวมันเซเหมือนจะล้มไป
“อ่ะเอ้า” กูรับจินไว้
“หึหึ..” จินหัวเราะเข้ามากอดคอกูไว้ด้วย
“อย่าซนสิครับ” กูบอก  จินยิ้มไม่เลิกแล้วเข้ามาซบอกกู 
“อุ้มหน่อย จินเดินไม่ไหวหรอก” จินบอก
“เฮ้อ..” กูถอนหายใจแต่สุดท้ายกูก็อุ้มจินขึ้นแล้วพาขึ้นลิฟต์ไปจนถึงหน้าห้อง 
“ไม่ลง” จินบอกก่อนเพราะคงเห็นท่าว่ากูจะวาง  จินกอดคอกูแน่น
“...................” กูมองหน้าจินนิ่ง  จินล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นกุญแจห้องแล้วเอื้อมไปไขประตู  กูเอาเท้าดันประตูห้องให้เปิดออกแล้วพาจินไปวางลงบนเตียง
“หึหึ” จินหัวเราะชอบใจเพราะพอกูวางจินลง  จินก็รั้งคอกูไว้ด้วยทำให้กูล้มทับจินไว้ทั้งตัว
“อื้ออออ..” จินจับคอกูแล้วขึ้นจูบกูทันที
“...................” กูกับจินจ้องตากัน  มือของจินก็เลื้อยเล่นอยู่ที่หน้าอกกูด้วย  กูยิ้มให้อีกฝ่าย
“ไหนบอกเมาไง” กูพูด
“ก็เมาจริงนิ” จินยิ้ม
“อื้อ จิน..อย่าครับ” กูบอกแล้วพยุงตัวลุกขึ้นยืนได้แต่จินกลับเกาะตามกูเป็นตุ๊กแกกันเลยทีเดียว
“อ่ะ บอกว่าอย่าซนไงครับ” กูจับมือจินห้ามไว้ก่อนเพราะจินดันเอามือมาลูบคลำที่น้องชายของกู  มันตรงจุดเกิดเหตุเสียวเกินไปละ
“พี่เมตรอ่ะ นอนกับจินเหอะนะ” จินเงยหน้าพูด
“ไม่ได้หรอกครับ พี่มีแฟนแล้วนะ” กูจับคางอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
“ไม่ยุติธรรม” จินพูดหน้างอ
“หึ..พี่ต้องกลับแล้วครับ” กูบอก
“อ้า..ไม่ให้กลับ” จินลุกขึ้นกอดกูทันที  กูได้แต่ยืนนิ่งเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง  ถ้าจินเป็นเด็กที่กูเพิ่งเจอในผับ  ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อนและถ้าน้องมันไม่รู้จักสลิ่มหรือเพื่อนกูเช่นกัน  กูก็คงจะอดใจได้ยากมากเหมือนกัน  แต่นี่มันคนค่อนข้างใกล้ตัว  ถ้าทำอะไรลงไปกูมีหวังได้ไปเยี่ยมโคตรเง่ากูที่นรกแน่ๆ -_-
“จุ๊บ..นอนอย่างเดียวก็ไม่ได้ครับ วันหลังพี่จะแนะนำเพื่อนให้นะ” กูหอมแก้มจินเบาๆ  จินทำหน้าทำตาค้อนกูยกใหญ่
“แต่จิน..”
“ไปนะครับ ไว้วันหลังจะแนะนำเพื่อนพี่ให้” กูตัดบท
“โถ่ พี่เมตรอ่ะ..บ้า” จินว่า  กูยิ้มให้แล้วเดินออกมา
“พี่เมตรบ้า” จินตามมาว่ากูที่หน้าห้องอีก  กูโบกมือบ๊ายบายให้แล้วเดินมาขึ้นลิฟต์ก่อนที่จะรีบขับรถกลับร้าน


................
................


พอกูเข้ามาถึงที่ร้าน  โต๊ะประจำของพวกกูตอนนี้เต็มไปด้วย สลิ่ม ไอ้เขต ไอ้วิทย์ ไอ้โปร ไอ้ใหม่ ไอ้ดิวและไอ้อาร์มที่ตั้งวงกันเรียบร้อยแล้ว  กูหันไปดูนาฬิกามันก็ใกล้เวลาที่จะปิดร้านแล้วนะ  แต่ที่กูงงคือมันมาตั้งวงเหล้ากันตั้งแต่เมื่อไหร่  ไหนมันบอกว่าจะไปหอไอ้เขตไง  กูเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างสลิ่ม..
“ไปไหนมา” สลิ่มหันมายิ้มถามกู
“ไปหาไอ้พีมา” กูโกหกทันที  พอดีคิดได้เมื่อกี้น่ะ

ผลัวะ!

ผลัวะ!!

“เฮ้ยย..” กูได้ยินเสียงร้องจากใครสักคน  แต่กูไม่รู้ว่าใครเพราะตอนนี้กูร่วงลงมาจากเก้าอี้แล้ว
“อ่ะ..” กูร้องไม่ออกเพราะสลิ่มยืนจ้องหน้ากูและอยู่ๆมันก็คว้าเก้าอี้ตัวที่กูนั่งเมื่อกี้ขึ้นอย่างรวดเร็ว 
“..O_O’..” กูได้แต่ตาค้าง  ทันทีนั้นเองไอ้เขตลุกขึ้นยืนแล้วจับเก้าอี้ที่สลิ่มง้างจะทุ่มใส่กูไว้แน่น  สลิ่มพยายามยื้อเก้าอี้จากแรงของไอ้เขต  แต่ไอ้เขตก็ไม่ยอมปล่อย  กูรีบลุกขึ้นยืนทันทีแล้วเดินหลบไปใกล้เคาร์เตอร์
“ปล่อยเว้ย” สลิ่มสบถเสียงดังแต่ไอ้เขตก็ยังไม่ปล่อย  สุดท้ายสลิ่มก็ปล่อยเก้าอี้ออกแล้วตรงดิ่งมาทางกู  กูรีบถอยหลังหนีเพราะแม่งเสือกทำตัวไม่ถูกขึ้นมา  กูปรับตัวไม่ทันอ่ะ..
“โอ้ย ไม่ๆ..สลิ่ม กูอธิบายได้นะ” กูบอกพร้อมกับเอามือป้องตัวเอง  สลิ่มเข้ามาชกกูไม่ยั้ง  ไอ้วิทย์กับไอ้โปรรีบเข้ามาดึงตัวสลิ่มไป
“มีอะไรกัน” เฮ้อ..ไอ้โมทมาช่วยชีวิตกูแล้ว  กูรีบเอาไอ้โมทเป็นเกราะกำบังทันที
“..................” สลิ่มไม่ตอบแต่ตากลับจ้องกูเขม็ง
“กูอธิบายได้อ่ะโมท” กูบอกไอ้โมทเพื่อให้มันช่วย
“เข้าไปคุยในห้องสลิ่ม ลูกค้าตกใจหมดแล้ว” ไอ้โมทพูดหน้าเครียด 
“ปล่อย” สลิ่มพูดพร้อมกับสะบัดตัวออกจากไอ้วิทย์กับไอ้โปร
“เข้าไป” สลิ่มสั่ง  กูรีบเดินเข้าห้องตามคำสั่งเมียทันที  สลิ่มเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับมีไอ้โมทที่ยืนอยู่ข้างๆ 
“ใจเย็นๆสลิ่ม คุยกันดีๆ” ไอ้โมทบอก
“กูจะถามอีกครั้ง มึง..ไปไหนมา” สลิ่มกัดฟันพูดอย่างข่มอารมณ์
“ปะไป..ไป ห้องไอ้พีไงครับ” กูตอบกล้าๆกลัว
“ไปไหนมา!” สลิ่มกระแทกเสียงดังลั่นห้อง
“ไปส่งจินมาครับ” กูรีบตอบเสียงดังฉะฉานเพราะกูคาดว่ามันคงรู้แล้วว่ากูออกไปส่งจินมา  ดังนั้นกูต้องเลือกที่จะไม่โกหกต่อ  ไม่งั้นอาจตายได้
“มึงรู้ใช่ไหมอะไรที่กูไม่พอใจ” มันพูด
“รู้ครับ” กูตอบ
“มึงรู้ แต่มึงก็ยังโกหก” สลิ่มพูดแล้วเหมือนตรงดิ่งจะเข้ามาหากูอีก  ไอ้โมทรีบคว้าเอวสลิ่มไว้  แต่สลิ่มโวยวายสะบัดตัวอย่างแรงอย่างกับคนบ้าเลยอ่ะ  เหี้ย..น่ากลัวกว่าหมาบ้านไอ้วิทย์อีกกกกกกกกกกกก =_=


ปึก!


กูได้ยินเสียงดังแค่นั้น  ตากูหันไปเห็นไม้เบสบอลที่วางอยู่ไม่ไกลนัก  กูรีบเข้าไปคว้ามาไว้ก่อนเพราะกูเห็นท่าสลิ่มมันจะเดินเข้าไปหยิบไม้แน่ๆ
“สลิ่มอย่า” ไอ้โมทห้าม  หมัดของสลิ่มเหวี่ยงวงสวิงมาได้อย่างสวยงาม  แต่ดีที่กูหลบทัน  ไอ้โมทเข้ามารั้งตัวสลิ่มไว้ได้อีกครั้ง
“....................” กูยืนใจแม่งเต้นตุบตับ  ตื่นเต้นดีฉิบหายครับคุณเมีย
“ไอ้เหี้ย!!” สลิ่มด่าเสียงดัง
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่ากูไม่ชอบให้โกหก” มันพูดตะคอก
“ไม่มีอะไรจริงๆนะ กูแค่ไปส่ง..ไปส่ง ใช่..ถึงจะถึงที่ห้อง แต่ไม่มีอะไรจริงๆ” กูพูดรัว  ขอโทษด้วยนะครับเหี้ยน้อย..ถ้ากูบอกมึงว่ากูจูบกับจินด้วย  มีหวังชีวิตนี้มึงจะต้องไม่ยอมให้กูจูบมึงอีกต่อไปแน่
“กูก็รีบกลับมาเลย หลังจากมึงออกไป กูไปส่ง..แล้วก็รีบกลับมา เวลาแค่แป๊บเดียวเอง ใช่ไหมไอ้โมท” กูพูด
“อืม ใช่..พี่เป็นคนบอกให้มันไปส่งจินเองแหละ” ไอ้โมท..กูรักมึงมาก
“อ๋อ ถ้าสลิ่มไม่เงียบไว้ พี่โมทก็โกหกสลิ่มด้วยใช่ไหม” สลิ่มหันไปว๊ากใส่ไอ้โมท  ไอ้โมทหน้าเหวอไป
“ปล่อยสลิ่มนะ สลิ่มจะกระทืบมัน..ไม่งั้นสลิ่มจะนอนไม่หลับ ปล่อยโว้ยพี่โมท!!” สลิ่มโวยวายเสียงดัง  กูคาดว่าคนข้างนอกห้องที่ยืนฟังอยู่คงได้ยินหมด 
“ที่รักใจเย็นๆสิ” กูเอามือปรามห้ามมัน
“ใครที่รักมึงห๊ะ ไอ้หน้ากระหรี่” งื้ออออออออออออ  เมียกู..ด่าซะ  กูก็รู้นะว่ามันเป็นคนปากจัด  ตั้งแต่ศพหีไก่รอบที่แล้วกูก็พอจะชินบ้างแล้วอะนะ  แต่คือพอมาโดนด่าตรงๆก็ไม่เคยชินสักที TT
“หึ..สลิ่ม ใจเย็นสิ” ไอ้โมทเสือกขำไม่รู้เวลาอีก
“ถ้าพี่โมทไม่ปล่อย พี่ต้องมีเรื่องให้พี่เคลียร์กับพี่เบนยาวแน่” สลิ่มพูด  ไอ้โมทตาค้างมองหน้ากู
“ไอ้โมท” กูเรียกมันไว้แต่สุดท้ายไอ้โมทก็ปล่อยสลิ่มออกช้าๆ  จังหวะนั้นแหละกูรู้ตัวแล้วว่าชะตากรรมกูต้องเป็นยังไงต่อไป

ผลัวะ !

ผลัวะ !!

ปึก ! ปึกๆ !! ปึกๆๆ!!!

ตับ ๆ  ๆ !!

จังหวะให้กูร้องขอชีวิตอยู่ตรงไหน  คุณพระ..ช่วยลูกด้วย
“สลิ่ม พอๆ” ไอ้โมทเข้ามาแล้วกอดสลิ่มไป  กูนอนหมดแรงอยู่บนพื้นหลังจากที่สลิ่มมันกระหน่ำซัมเมอร์เซลทั้งเตะ ต่อย ชก ทุบ เข้าที่ร่างกายน้อยๆของกูไม่ยั้ง
“...................” สลิ่มยืนนิ่งตาก็จ้องมองกู  แต่หน้าอกมันยังคงกระเพื่อมเหมือนอารมณ์ยังไม่นิ่งอย่างเห็นได้ชัด
“โอเคพี่โมท” สลิ่มพูดพร้อมกับยกมือเหมือนยอมแพ้แล้ว
“ปล่อยสลิ่ม” มันบอกพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าออก
“มึงโอเคแล้วนะ” ไอ้โมทพูด
“สลิ่มโอเค” ไอ้โมทปล่อยสลิ่มออกช้าๆ  สลิ่มหันมาค้อนกูอีกครั้งแล้วทำมือห้ามไอ้โมทเหมือนบอกว่ามันจะไม่ทำกูอีก
“คืนนี้กูจะไปนอนห้องไอ้เขต” สลิ่มพูดบอก
“แต่..” ไม่ทันที่กูจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้  สลิ่มก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับกระเป๋าเป้ของตัวเอง
“โคตรซวย” ไอ้โมทส่ายหัวยิ้มบอก
“นิ้วกูหักไหม เมื่อกี้มันเหยียบมือกูด้วย” กูชูมือให้ไอ้โมทดู  ตอนนี้มือกูแดงไปหมด  ไอ้โมทเดินเข้ามาจับมือกูไป
“เป็นไงวะมึง โดนน้องกูยำแซบเลยไง” ไอ้โปรเดินเข้ามาก็กวนกูเลย
“เฮีย เป็นไงบ้าง” ไอ้เขตเข้ามาพร้อมกับกล่องยาของที่ร้าน
“ผมส่างเมาเลยรู้ปะเนี้ย” ไอ้เขตพูด  พวกมันช่วยกูให้ลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟา
“ไอ้เขต กลับบ้าน” ไอ้วิทย์เดินมาบอก
“มันไปรอที่รถละ เร็วๆ..ไปนะเฮีย” ไอ้วิทย์บอกแล้วเดินออกไป 
“ถ้าขนาดนี้ก็..ไปโรงบาลเหอะ เชื่อผม” ไอ้เขตตบไหล่กูด้วยสีหน้าเห็นใจ
“มึงรีบไปเลย” กูบอกมัน
“หึหึ ไปก็ได้..หวัดดีครับ” ไอ้เขตไล่ยกมือไหว้ทุกคนก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
“ไอ้ใหม่..เปิดเพลงได้เลย พี่ก้าน..เคลียร์บิลได้เลยครับ แล้วฝากบอกลุงด้วยว่าจะปิดร้านแล้ว” ไอ้โมทสั่ง  ทุกคนรีบออกจากห้องไปทำตามคำสั่งทันที
“จะให้ใครทำแผล” ไอ้โมทพูดถาม  กูจับปากตัวเองก็รู้เลยว่าปากแตกแน่ๆ
“เหี้ย ใครสักคนที่มือไม่ใช่ตีนได้ไหม” กูว่า  ที่ยืนๆล้อมกูอยู่นี่มือหนักอย่างกับเหี้ยอะไร
“ยังจะเลือกนะมึง” ไอ้โปรพูดแล้วเปิดกล่องยา
“ขอกระจกหน่อย” กูบอก
“เอาไว้ดูพรุ่งนี้ทีเดียวดีกว่าไหม” ไอ้โมทขำแล้วหยิบกระจกให้กู  กูรับมาดูสารร่างหน้าตัวเอง  ตอนนี้มุมปากแตก  ตรงตาด้านซ้ายแดงและเริ่มช้ำมากขึ้น  ใต้ตาด้านขวามีรอยเล็บอยู่สองสามรอย  หน้าผากช้ำ  ตรงหางตาด้านขวาเหนือคิ้วก็ช้ำแบบว่าช้ำมาก  กูเลิกเสื้อดูหน้าท้องตัวเองเพราะรู้สึกเจ็บก็พบรอยแดงที่หน้าท้องตัวเอง  ไม่รู้ว่าส้นตีนข้างไหนของสลิ่มที่เตะเข้ามาเหมือนกัน
“ข้างนั้นเป็นแผลไหม” ไอ้โมทถามถึงมือข้างขวาของกู  กูยื่นมือให้มันดู
“ไม่เป็น” ไอ้โมทบอก  กูเลยเอาแขนกลับมาวางไว้เหมือนเดิม  มือข้างซ้ายกำลังโดนไอ้โมททำแผลให้อยู่
“โอ้ย ซี๊ด..ไอ้ห่าโปร” กูว่ามัน
“อยู่เฉยๆดิวะ” ไอ้โปรพูด
“ใครบอกมันวะ” กูพูด
“ใครบอกห่าอะไรล่ะ พวกกูรู้เรื่องอะไรที่ไหน..ตอนที่มึงโดนส้นตีนพวกกูยังงงกันอยู่เลย” ไอ้โปรบอก
“แล้วมันรู้ได้ไง” กูพูด
“มันไม่ได้ไปหาไอ้เขตนะ พอมึงออกไปมันก็กลับเข้ามาในร้าน..” ไอ้โมทบอก  กูค้างไปละ
“พอกูถามมันก็ตอบด้วยสีหน้ายิ้มปกติว่า ไอ้วิทย์กำลังไปรับไอ้เขตมาที่นี่..ว่าจะกินเหล้าก่อนแล้วค่อยแยกย้าย” ไอ้โมทเล่าบอก
“กูก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะน้องมันไม่ผิดสังเกตนี่หว่า มันคงเห็นตอนที่มึงออกจากร้านไปพร้อมกับจินแหง” ไอ้โมทวิเคราะห์บอก
“ดีนะที่มึงกลับเร็วหน่อย ไม่งั้นมึงเอ้ยยยยย” ไอ้โปรลากเสียงซะยาวจนกูไม่อยากนึกภาพตัวเองต่อ  ถ้ากูกลับช้ากว่านี่สงสัยกูคงได้ใช้บริการรถป่อเต็กตึ้งเป็นแน่
“ดีแล้วที่มันโวยวาย ช่างมันเหอะ” กูพูดเพราะกูรู้นิสัยสลิ่มดี  การที่มันโวยวายนั่นคือมันโมโหมาก  โมโหแต่ก็โกรธได้ไม่นานกับเรื่องนั้นๆ  แต่ถ้ามันเงียบ “เงียบ” คือสิ่งที่กูไม่เคยต้องการให้สลิ่มเป็นเลย  เพราะเวลาที่มันเงียบทีไรมันจะนิ่งจนกูกลัว  กูจะทำตัวไม่ถูกทุกครั้งที่สลิ่มเงียบ  กูจะไม่รู้เลยว่ามันคิดอะไรอยู่  โกรธกูหรือไม่โกรธกู  เกลียดกูเรื่องอะไร  ไม่ชอบเรื่องอะไร  กูไม่สามารถรู้ได้เลยถ้าสลิ่มมันจะโกรธกูโดยการเงียบแบบหลายๆครั้งที่ผ่านมา
“อืม กูก็ว่างั้นอ่ะ เดี๋ยวมันก็หาย..ลองถ้ามันเฉยดิ มึงเตรียมตัวหาเมียใหม่ได้เลย เหอะๆ” ไอ้โปรพูดบอก  มันเองก็คงรู้นิสัยน้องชายตัวเองดีไม่ต่างจากกู  อย่างที่มันว่า..ถ้าสลิ่มไม่เชื่อใจกู  มันก็คงจะเงียบไปหรืออะไรก็แล้วแต่  แต่ดีที่กูกลับมาเร็ว  มันคงรู้ว่ากูไม่ได้อะไร  แต่ที่มันโกรธก็คือการโกหกจากกู  และการที่มันลงไม้ลงมือก็คงเพราะเหลืออดกับนิสัยกูด้วยแหละ  กูก็จะพยายามเข้าใจอะนะ  รวมๆกันแล้วถ้าการที่กูเจ็บตัวจะทำให้สลิ่มเลิกคิดว่ากูมีอะไรกับจิน  และถ้ามันคิดว่าการที่กูโกหกไปนั้นจำเป็นจริงๆมันก็เป็นเรื่องที่คุ้มค่า  ก็คุ้มอ่ะ...ก็คงคุ้มมั้งนะ =_=

.................>>>><<<<..................

เป็นกำลังใจให้ไอ้ลูกหินที่พ่อแม่มันทะเลาะกัน -_-

[knightofbabylon]

ไว้อาลัยให้เมตรสามวิฯ 
แอบสงสารเมตรเหมือนกันนะ เพราะสลิ่มจัดหนักมาก ขนาดว่าโมทยังต้องปล่อยสลิ่มอะ
แต่ก็นะ รู้ว่าสลิ่มไม่ชอบให้โกหกแต่ก็ยังทำ ยิ่งถ้าเมตรไปมีอะไรกับจินซ้ำอีกล่ะก็..
เมตรเอ๊ยยยยยย..วัดไหนศาลาไหนว่ามาเลยเถอะ 

 

 

[A_ay]

สลิ่ม
ขาโหด
ขวัญใจป้าจริงๆ




เมตรก็นะ ไม่รู้จักจำ
 แต่จะโทษมันคนเดียวก็ไม่ได้ 
 เพราะแม่นางจินก็เหลือเกินน

[HOLIC]

สลิ่มโหลดมากก แต่จะสงสารไอ้พี่เมตรก็ใช่เรื่อง - -"


เอาเป็นว่า ลูกหินน่ารักละกัน ๕๕

[pochu52]

ก็รู้นะว่าสลิ่มโกรธตรงที่พี่เมตรโกหก ทั้งที่สลิ่มก็เข้าใจได้ว่าเมตรไม่ได้ไปมีอะไรกับจิน ทำไมต้องลงไม้ลงมือขนาดนี้ สงสารพี่เมตร
สลิ่มกล้าบอกเพื่อนที่มหาลัยไหมว่าเป็นอะไรกับพี่เมตร จะได้หมดเรื่อง

[CheeTah]

 

สงสารพี่เมตรนะเนี่ย แต่ทำไงได้ 

[Cacao]

พี่เมตรงานเข้าของจริงอ่ะ สลิ่มโกรธโมโหถึงขั้นจะยกเก้าอี้ทุ่ม
นี่ขนาดพี่เมตรรีบไปรีบกลับแล้วนะ  ถ้าอยู่ห้องจินนานกว่านี้มีหวัง
แต่สลิ่มด่าพี่เมตรฮาโคตรรรรร *ใครที่รักมึงห๊ะ ไอหน้ากระหรี่*
เราขำก๊ากกกกกกกกกกกกอย่างแรง แล้วดูพี่เมตรโคตรหงออ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ 

[u_anesia]

เมตรโดนจัดหนัก T_T

[ï_Kiss_U♥]

นวดเบา เนาะสลิ่ม

[bbyuqin]

ยำตรีนสลิ่ม รสแซบ...555 จำไปอีกนานเลย

[mamacub]

พี่เมตรต้องทำใจ มีเมียโหดก็เงี้ยหละ อิอิ

[Nus@nT@R@]

ซวยจริงๆเมตรเ้อ้ย
เจอคอมโบเซตเข้าให้
ลูกหิน...สงสารพ่อหนูจังเลย หุหุ

[DraCo_SLa13]

นิสัยอ่ะเมตร   มึงปฏิเสธให้หัวเด็ดตีนขาดกว่านี้ได้ป่าวว่ะ

แม่ง  สลิ่มน้อยไปว่ะ  เอาจริงๆไม่น่าซ้อมมันนะแค่ไม่พูโกะมันไม่เจอหน้ามันซํกอาทิตย์นึงเมตรมันก็ไกล้ตายละมั้ง