หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[pukpra]

เหอ เหอ มาคุละเมตรเอ้ย จายเย็นๆๆๆๆ

[PANGGii]

โว้ๆๆๆ ที่เชียร์น้องเขตกะน้องมิ้วด์เนี่ยเชียร์ไม่ขึ้นเลยดิ
เขตชอบหลิ่มมมมมมม   

โห...หลิ่ม อิพี่เมตรน้อยใจใหญ่แล้ววววววววววววววว

[IZE]

งานนี้อิพี่เมตรมีคู่แข่งอีกคนแล้ว  น่ากลัวกว่าใครทั้งหมดเลย 5555

[bbyuqin]

มาแนวเพื่อนกรูรักมึงว่ะอีกแล้ว แต่ยอมรับน้ำใจเขตอ่ะ ที่ไม่เคยที่ข้ามเส้นในสิ่งที่สลิ่มขีดไว้และดีกับน้องหลิ่มมากมาย

ส่วนพี่เมตร เออว่ะ น่าน้อยใจจริงๆ แตบางทีหลิ่มอาจจะไม่ได้คิดไรมากด้วยมั้ง...สู้ต่อไป ไอ่พี่เมตร

[peppier]

สงสารเขตอ้ะ '  รักเพื่อนตัวเอง   

[knightofbabylon]

มาอีกที ที่อ่านค้างจากเมื่อวาน วันนี้อ่านจนทันถึงตอนที่เริ่มอ่านเรื่องนี้แล้ว 


ยังสงสัยอยู่ สลิ่มกับเมตรมีกรณีอะไรกันหว่า ตอนที่อยู่ภูเก็ต
ทำไมถึงยังไม่กล้ายอมรับเมตรซักที
มันคงไม่ใช่แค่เมตรเลื้อยไหลไม่มีหลักแหล่งบวกเมียเก่าเยอะ ใช่มั้ย?!
เท่าที่อ่าน ถ้าไม่เข้าใจอะไรผิดไปเอง
สลิ่มต้องรู้สึกอะไรกับเมตรมาตั้งแต่แรกแน่
ไม่ใช่เพราะเมตรจะจีบแล้วเริ่มชอบ
รู้สึกแบบนั้นตั้งแต่ต้นเรื่อง
(แต่ถ้าไม่ใช่แปลว่าเราอ่านตีความภาษาคนไม่ออก  )
ไหนจะรูปที่เก็บ ไหนจะจำเมตรได้แต่ไม่บอก
การกระทำอีกหลายอย่างด้วยน่ะ
เหมือนสร้างเกราะหลายๆชั้นกันตัวเองยังไงไม่รู้
อ่านตอนที่สลิ่มพูดกับโปรที่โรงพยาบาลซ้ำอีก ก็เหมือนจะเคลียร์แต่ก็ไม่เคลียร์ทั้งหมด

พูดซะเวิ่นเว้อ สรุปแค่ อยากรู้ว่าเมตรกับสลิ่มมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าตอนอยู่ภูเก็ต?

สนุกมาก แอบเสียดาย(ดึงทึ้งหัว) ทำไมไม่อ่านเรื่องนี้แต่แรก
มานั่งอ่านย้อนหลังร้อยกว่าหน้า
เอิ๊กกกกกกส์ จะเป็นลม
แต่เรื่องสนุกโคตรๆอ่ะ ยอมจริงๆ

ได้นิยายอ่านแล้วติดเพิ่มอีกเรื่อง 
 

[Mura_saki]

  :sad4:ไม่น่าเลยเขตที่ร้ากของฉ้านนนนนน ...มารักกันมานี่นา

แต่ยังไงความรู้สึกของเขตก็เป็นไปไม่ได้อย่างที่ บอกมา แค่เพื่อนก็ดีแล้วเขต...บางทีแกอาจจะเจอคนที่ใช่เร็วๆนี้ก็ได้

ไม่มีอะไรที่เราได้มาง่ายๆหรอก  ความใกล้ชิดเป็นบ่อเกิดแห่งรักที่อันตรายเชียวนะ

จะว่าไปพี่เมตรตอนนี้ไม่ค่อยมีตัวตนเลยนะ 55555



อยากให้วิทย์+เว รักกันแล้วอ่า ไรเตอร์


อีกอย่าง สลิ่ม แกอย่าแรงสิ :angry2:พี่เมตรก็นะ เฮ่ย...มีปัญหาเก่าเข้ามาตลอด


มาอัพเร็วๆๆๆนะ

[mascot]

น่าน้อยใจเนาะ...นายเมตรให้ความสำคัญกับสลิ่มขนาดนี้
(อาจจะทำผิด ทำพลาด แต่ก็ผ่านมาแล้ว)
แต่สลิ่ม มีไรไม่บอกกันเลย เห็นนายเมตรเป็นคนอื่นหรอ
ไม่ให้น้อยใจก็ไม่ได้แล้ว ("___")

[เบบี้]

ตอนที่68  เพื่อมึง..


“................”กูเงียบแล้วลุกขึ้นยืน ไอ้พวกที่นั่งอยู่มันก็มองกูกันเงียบๆ
“เฮียงอนมึงแล้ว”เสียงไอ้เขตพูดกระซิบแต่ตรงนั้นมันเงียบมากไง กูเลยได้ยินหมดนั่นแหละ กูเดินไปที่ครัวหลังร้าน เห็นไอ้โปรมันกำลังเชคอาหารสดอยู่
“ทำไมลุงซื้อแบบนี้มาอ่ะ โมทไปสั่งของที่ร้านเจ๊เค้าไว้แล้วเจ๊เค้าไม่ได้บอกหรอ”มันกำลังทำหน้าเครียดคุยกับลุงปุ๊อยู่
“ไอ้เมตรรับดิ”แล้วอยู่ๆมันก็ยื่นมือถือของมันที่มีสายเข้ามาให้กูที่ยืนมองอยู่ กูรับมาก็เห็นว่าเบอร์ที่โทรเข้านั้นเป็นเบอร์พ่อ
“ครับพ่อ”กูกดรับ
“อ่าว เมตรหรอ”พ่อพูด
“ครับ”กูตอบ
“ไอ้โมทอ่ะ”พ่อถาม
“มันดูของอยู่อ่ะพ่อมีไร”กูถาม
“เปล่า โทรหาเฉยๆไม่ได้รึไง”พ่อพูดทำเสียงนอยใส่กูอีก
“ป่าวววววววว”กูตอบเสียงยานคาง
“แกก็ไม่เคยโทรหาพ่อ”พ่อพูดอีก ซะงั้น..วกมาที่กูซะงั้น
“ก็เมตรไม่ค่อยว่าง”กูตอบ เปล่าหรอก..ที่จริงกูลืม กร๊าก พ่อจะผิดกับแม่กูนิดหน่อย คือพ่อจะพูดเพราะ สุภาพ แต่แม่กูจะห่ามๆ ลุยๆ เวลาที่พ่อทะเลาะกับแม่ พ่อกูจะโดนแม่กูเล่นตลอด ประมาณว่า “มึงนะไอ้เหี้ย กูบอกให้ซื้ออันนี้มา มึงเสือกซื้อไอ้ที่กูไม่ได้สั่งทำไม” แม่กูจะด่าประมาณนี้ แต่พ่อกูจะคอยพูดเสมอว่า “คุณจะพูดไม่เพราะทำไม” นี่แหละพ่อกู ส่วนมากพ่อกูจะตามใจแม่กูตลอด เวลากินอะไร ทำอะไร หรือว่าไปไหนพ่อก็จะตามใจแม่ทุกอย่าง ยิ่งถ้าโดนด่าล่ะก็พ่อกูนี่เถียงไม่ทันเลย แต่เคยมีครั้งนึงที่กูเห็นพ่อลงไม้ลงมือกับแม่ ครั้งนั้นกูจำได้ติดตาเลย ไอ้มิ้วค์กับไอ้โมทก็อยู่ด้วย แต่ตอนนั้นพวกกูเด็กกันมากเลยทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนร้องไห้มองเค้าทั้งคู่ จำได้ว่าแม่อาละวาดแล้วพ่ออดไม่ได้ตบแม่ไป แล้วหลังจากนั้นไม่ต้องพูดถึง แม่กูทั้งจิก ทั้งตบแถมไปหยิบมีดในห้องครัวจะมาแทงพ่อกูอีก แต่พ่อกูล็อกมือแม่ไว้ทันแล้วหลังจากนั้นพ่อกูก็น่วมไปเพราะฝีมือแม่กู แม่กูก็งอนไปเป็นเดือนๆว่าจะยอมยกโทษให้พ่อ ตั้งแต่วันนั้นมากูก็ไม่เคยเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันแรงๆอีกเลยนะ หรือว่าทะเลาะกันอีกแล้วกูไม่เห็นรึเปล่าก็ไม่รู้ ด้วยอารมณ์ของพ่อแม่กูที่ดูจะแย้งๆกันหน่อยๆ นี่แหละมั้งมันเลยทำให้กูรู้สึกก่ำกึ่งตลอดเวลาที่กูจะพูดกับทั้งพ่อทั้งแม่ เริ่มงงๆในสถานะคำพูดของตัวเอง
“บ้านช่องก็ไม่ได้กลับมาปีกว่าแล้ว นี่ไม่คิดจะกลับบ้านบ้างรึไง”พ่อพูดอีก
“กลับน่าพ่อ ก็รอปิดเทอมเดือนมีนานี่ไง”กูตอบ
“แล้วนี่สอบรึยัง”พ่อถาม
“ก็อาทิตย์หน้าเรียน อีกอาทิตย์อ่ะสอบ..สอบวันจันทร์”กูบอก เพราะว่าสอบมิดเทอมพอดี
“แล้วปิดรึเปล่า”พ่อถาม กูว่าเหมือนงานกูจะเริ่มเข้าละ ไอ้ถามมาประมาณแบบนี้อ่ะนะ
“ไม่”กูตอบทันที
“ปิดเหอะ มันใกล้ปีใหม่มีวันหยุดอยู่แล้วแหละ ปิดวันพ่อ”พ่อพูด
“โหพ่อ วันพ่อวันเดียวเนี่ยนะ ให้เมตรไปไม่ให้หายใจหายคอบ้างเลยรึไง”กูพูด
“ไม่รู้อ่ะ”พ่อพูดเหมือนจะให้กูไปให้ได้
“แม่อยู่แถวนั้นใช่ไหม”กูถามอย่างจับผิด มาแนวนี้แม่ต้องมีส่วนร่วมด้วยแน่ๆ
“เปล่า”พ่อตอบ
“ตกลงจะมาไหม”พ่อถาม
“ก็ไม่รู้อ่ะพ่อ ไปก็ไม่รู้จะไปทำไร”กูบอก
“กลับบ้านนี่ต้องมีอะไรทำด้วยรึไง ไม่มีพ่อไม่มีแม่อยู่ที่นี่แล้วสิ”พ่อพูดประชดหนึ่งดอก
“ไม่ใช่ เมตรหมายถึงกลับไปก็กลับไปแค่แป๊บเดียวอ่ะ”กูบอก
“เนี่ยแม่เค้าบ่นจะพาไปวัดด้วย อยู่แต่กรุงเทพเที่ยวแต่ผับแต่บาร์ ทำบุญตักบาตรซะบ้างเถอะ..อีกอย่างช่วงเทศกาลพอดี มาช่วยพ่อดูแลลูกทัวร์หน่อย”พ่อบอก
“นี่ตกลงพ่อจะให้เมตรกลับให้ได้ใช่เปล่า”กูพูด
“แล้วแต่แก่เหอะ”ประชดดอกที่สอง
“ก็ได้ๆ”กูตอบ
“แล้วพ่อมีเรื่องจะคุยเรื่องอื่นด้วย ไว้เห็นหน้าค่อยคุยแล้วกัน”พ่อพูด
“ครับ”กูตอบ
“บอกไอ้โมทไปว่าเดี๋ยวพ่อโทรหาใหม่ บอกน้องให้ดูแลตัวเองด้วย เงินไม่พอใช้ให้โทรหาพ่อ”พ่อพูดบอก
“อ่าว แล้วเมตรอ่ะ”กูเรียกร้องสิทธิ์บ้าง
“เรื่องของแกสิ”พ่อตอบทันที
“โด่ ลูกข้างบ้านรึเปล่าเนี่ย”กูบ่น
“หึหึ เออ..งั้นแค่นี้นะ อย่าลืมจองตั๋วเครื่องบินล่ะ กรุ๊ปมันมาลงเยอะจองแล้วให้เค้าหักบัตรไปเลยจะได้แน่ใจว่าแกจะมา”พ่อบอก
“คร้าบบบ สั่งเสียเสร็จแล้วใช่ไหม”กูพูด
“เออ ไอ้นี่นิ..แค่นี้นะ”พ่อบอก
“คร้าบ”กูตอบแล้วพ่อก็วางสายไป
“พ่อว่าไงวะ”ไอ้โมทถามไปก็ขีดๆเขียนๆที่กระดาษไป
“ก็บอกให้กูกลับบ้าน แล้วทำไมต้องกูคนเดียววะ กูเปลี่ยวอ่ะไม่อยากกลับคนเดียว”กูบอก
“มึงนั่นแหละเป็นตัวแทนกลับไปบ้าง เค้าก็บ่นๆหลายรอบละว่าพวกเราไม่กลับไปเยี่ยมเค้าบ้าง ปิดเทอมเดือนมีนากูคงต้องหยุดงานกลับไปพร้อมพวกมึง ไม่งั้นมีหวังงอนกูแน่พ่ออะ”ไอ้โมทบอก พ่อน่ะขี้น้อยใจกว่าแม่กูอีก
“มีไรให้กูช่วยเปล่า”กูถาม
“วันนี้มึงอยู่ในครัวได้เปล่า ไอ้ดิกมันไม่มาเลยขาดคนช่วยลุง”มันพูดบอก
“เออได้ เดี๋ยวกูทำเอง”กูบอก วันนี้กูกำลังอยากทำกับข้าวอยู่เหมือนกัน อีกอย่างอยู่แต่ในครัวไม่ต้องคิดเหี้ยอะไรดีด้วย เพราะอาหารพวกมันก็สั่งแดกกันตลอดเวลาอยู่แล้ว ทำจนขาแข็งกันไปเลยวันนี้


.............
.............


“เฮียยยยยยย..เฟรชฟราย ฮอทดอก ยำเยิม เอฟรี่ติงจิงเกอเบล”เสียงหนึ่งพูดซะดังเข้ามาในครัว กูหันไปมองไอ้ต้นเสียง
“ไรของมึง”กูส่ายหัวเซ็งๆแล้วหันมาทำกับข้าวต่อ
“เนี่ย อาหารที่แฟนพี่อยากกินเลยนะ”มันพูดแล้วเอากระดาษโน้ตเล็กๆมาวางไว้บนโต๊ะเตรียมอาหาร
“แล้วไอ้เอฟรี่ติงจิงเกอเบลนี่มันอะไรของมึง”กูพูดขำๆ
“ก็..ทำอะไรก็ได้ที่เฮียทำไงเล่า”ไอ้เขตพูดแล้วเอนตัวเท้ามือพิงโต๊ะไว้ กูหันมาแล้วตักอาหารจากกระทะวางไว้บนจาน ไอ้เขตมันก็ยืนมองเงียบๆ
“นี่เฮียโกรธไรไอ้หลิ่มมันอ่ะ”ไอ้เขตถาม
“กูดูเหมือนโกรธหรอ”กูถามกลับแล้วเดินไปหยิบแตงกวามาปลอกเปลือกออก
“โห ไม่เหมือนเลยมั้ง”มันพูด
“ไม่ได้โกรธ แค่..”กูไม่รู้จะพูดไรต่อ อายเด็กมันเหมือนกัน เหอะๆ
“นอยแดก”มันพูดตอบแทน
“หึ ประมาณนั้นมั้ง”กูพูดแล้วหั่นแตงวางแต่งไว้บนจาน
“ไอ้เมตร มีคนสั่งขนมปัง ทำขนมปังก่อนดิ”ไอ้โมทเดินมาตะโกนบอกแล้วเอากระดาษวางไว้ให้แล้วเดินออกไป ไอ้เขตมันก็รู้งานมันเดินไปหยิบมายื่นให้กู
“ใครแม่งมาอยากแดกขนมปังเนี่ย ร้านเหล้านะไม่ใช่ร้านนม”กูบ่น
“ก็ร้านเฮียเสือกมีให้สั่งทำไมล่ะ มีให้สั่งเค้าก็สั่งอ่ะสิ”ไอ้เขตพูดขำๆ
“กูมีไว้งั้นๆ ตอนนั้นเสือกอยากทำ เหมือนแอ๊บเนอะมึง”กูบอกแล้วเอาเมนูอาหารมาดู ก่อนที่จะเดินไปอีกฝั่งที่ทำขนมปังปิ้งต่างๆ
“แสดงว่ามีคนไม่แดกเหล้าอ่ะดิ”ไอ้เขตพูดลอยๆ
“คงงั้น ก็ที่มีเมนูแบบนี้ก็สำหรับคนที่มาแล้วไม่ได้แดกเหล้านั่นแหละ ขนมปังก็ไม่ได้สั่งมาเยอะเพราะดูปริมาณคนสั่ง มันก็ยังดีที่หมดทุกคืนไม่เคยค้างคืนอ่ะนะ”กูบอก
“เฮียนี่ก็ดูมีความรู้ไรด้านพวกนี้ดีนะ หน้าตาเหมือนคนไม่เอาอะไร เหอะๆ”ไอ้เขตพูดขำๆ
“ห่า กูดูเหี้ยขนาดนั้นเลย”กูพูด
“เปล่า กูลุคเหี้ยชิวๆ ดูเหมือนไม่เอาการเอางานอะไร หน้าคนเที่ยวกลางคืนอ่ะ”ไอ้เขตพูด
“ครวย”กูด่ามัน เพราะไม่รู้จะว่าอะไรนอกจากนี้จริงๆ เพราะว่ามันคือเรื่องจริงอะนะ มีคนทักกูอย่างนี้หลายรอบมากๆ
“แล้วเพื่อนมึงล่ะ”กูถาม
“ก็ลงมาพักเมื่อกี้ ขึ้นไปร้องอีกรอบแล้ว มันก็มองๆหาเฮียด้วยนะ”ไอ้เขตพูด
“หึ มึงจะให้กูคิดเข้าข้างตัวเองรึไง”กูพูดบอก
“ทำไมผมจะดูไม่ออก ผมคบกับมันมากี่ปีเฮีย..มองตาทะลุตูดแล้ว”ไอ้เขตพูด
“เฮียก็ทำใจหน่อยเหอะน่า มันก็อย่างนี้แหละ มันก็ดูติดเฮียขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ เฮียต้องทนหน่อยว่ะ ไม่รู้แม่งกำลังคิดอะไรอยู่ด้วย ใครก็อ่านมันไม่ออก..ดังนั้นถ้าเฮียอยากให้มันรักเฮียได้ เฮียต้องทนก่อนนะเว้ย”ไอ้เขตพูดเหมือนสอนกูซะงั้น
“กูก็ทนอยู่ไม่ใช่รึไง ก็ทำทุกอย่าง แต่เป็นมึงๆจะอดได้รึไง กูก็มีหัวใจนะมันก็ต้องคิดมากบ้างเป็นเรื่องธรรมดา อีกอย่างกูอ่ะพยายามทำตัวให้มีขีดจำกัดพอสมควรที่จะไม่เดินข้ามเส้นไปก่อน แต่ดูมันทำดิ ไม่ไว้หน้ากูเลยเนี่ย”กูบอก
“เอาน่าเฮีย..อย่าคิดมากดิ พวกผมก็ไปดูด้วยนะคอนเสิร์ตอ่ะ ไม่ปล่อยให้ได้อยู่กันสองต่อสองแน่นอน อย่างน้อยก็มีผมแหละวะ”ไอ้เขตพูดไปขำไป
“มึงนี่..”กูหันไปมองหน้ามันแล้วส่ายหัวให้
“ผมไว้ใจได้สุดๆแล้วนะ”มันพูด
“ห่า กูจะเชื่อได้ไหมเนี่ย”กูพูดบ่นแล้วเริ่มจัดขนมปังวางไว้บนจาน
“งั้นไปนะเฮีย ไอ้ที่สั่งไปนะเอาจริงๆนะไม่ได้พูดเล่น ถึงหน้าตาผมจะดูเล่นก็เหอะ..ขอให้เชื่อใจ”มันพูดทิ้งท้าย พร้อมกับตบที่แขนกูสองสามที
“กวนตีน”กูบอกมัน เพราะว่ามันกวนตีนจริงๆ ไอ้ที่สั่งมาเมื่อกี้นี้กูคิดว่ามันพูดเล่นจริงๆนั่นแหละ ก็ดูมันทำท่าทำหน้าทำตาซะสิ แม่ง กะล่อนฉิบหาย


............
.............


“...............”
“กลับละนะ”สลิ่มพูด ดีนะเนี่ยยังเข้ามาตามกูถึงในครัว
“แป๊บ เดี๋ยวไปส่ง”กูบอกทั้งๆที่กำลังทำกับข้าวอยู่
“ไม่ต้อง”มันพูดก่อน ดูเหมือนจะไม่ได้มาตามกูแล้วแหละ แต่มาสั่งเสียกูมากกว่า
“...............”กูหันไปมอง
“พี่เชนมารับ”มันพูด
“...............”กูยืนจ้องหน้ามัน สลิ่มมันก็มองหน้ากูไม่ได้พูดอะไร
“อืม”กูตอบแค่นั้นแล้วเดินหนีไปที่เตาที่อยู่อีกด้าน  หันไปอีกทีก็เห็นว่าสลิ่มมันเดินออกไปแล้ว
“เฮีย อะไรเนี่ย”เสียงไอ้เขตโวยวายเดินเข้ามาอีก
“อะไร”กูตอบไปแค่นั้นแล้วเทน้ำมัน เอากระเทียมใส่กระทะไม่สนใจหันไปมองมัน ปล่อยให้มันบ้าติ๊งต๊องของมันไป
“ปล่อยให้สลิ่มไปกับพี่เชนได้ไงเล่า”ไอ้เขตพูด
“ก็มันอยากกลับกับไอ้ห่านั่นนี่”กูตอบ ก่อนที่จะใส่พริก ผัดเครื่องนู่นนี่ลงไปให้เป็นน้ำจิ้มซีฟูดราดปลาสูตรทางร้านที่กูเป็นคนคิดเองและเสนอหน้าเอาเมนูนี้เป็นเมนูของทางร้านด้วย
“อะไรของเฮียวะ”ไอ้เขตพูดเสียงหงุดหงิดนิดหน่อย กูเอาตะหลิวหันไปชี้หน้ามันอย่างปรามๆ
“ก็มันหงุดหงิดนี่หว่า”มันพูด
“ทำแต่กับข้าวอยู่ได้ เมียหนีไปมีผัวใหม่ไม่รู้ด้วยนะ”ไอ้เขตพูด ห่า..พูดซะคิดได้เลยนะมึง ไอ้ที่กูไม่พูด ไม่หงุดหงิด ไม่โวยวายออกไปนี่กูก็เก็บอารมณ์มากมายแค่ไหนใครจะรู้วะ แมร่ง  ขืนถ้ากูบ้าดีเดือดขึ้นมา มันก็จะเดือดร้อนไปกันหมดนี่แหละ
“เดี๋ยวปากมึงนี่นะ กลับบ้านไปได้แล้วไป ดึกแล้ว”กูบอกไล่ๆ
“เฮียไม่หึง ไม่หวงมันแล้วไง”มันพูด
“แล้วจะให้กูทำไง ตอนนี้อยู่ในช่วงพิสูจน์ตัวเองเว้ย”กูบอก
“หรอออออ จะทนได้นานสักเท่าไหร่เชียว”มันพูดทำหน้าทำตาใส่กูอีก
“กูจะทนไม่ได้ถ้ามึงไม่หยุดพูดนี่แหละ”กูบอก แล้วหยิบปลามาจัดบนจานระหว่างที่รอให้น้ำซอสที่จะเอามาราดบนตัวปลาให้มันเดือดดี
“ปิดเตาแก๊สให้หน่อยดิ”กูสั่งไอ้เขต
“ไฟมันจะโดนผมไหมเนี่ย”มันเดินมาอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วเอนตัวเองก่อนที่จะปิดเตาแก๊สให้ทั้งๆที่กูใช้ไฟอ่อนสุดๆอ่ะ มันยังกลัวอีก
“มันกลับบ้านหรือกลับหอน่ะ”ในที่สุดกูก็อดถามไม่ได้
“กลับหอ”ไอ้เขตตอบ
“แล้วไอ้วิทย์กับไอ้เวกลับไปแล้วไง”กูถาม
“กลับไปแล้ว เมื่อกี้นี้เอง”มันตอบ
“แล้วทำไมมึงยังไม่กลับ”กูถาม
“ห่วงเฮียไง”มันพูด
“อยากเป็นเมียกูหรอ”กูเล่นซะเลย หันไปมองหน้ามันที่ยืนอ้าปากค้างมองหน้ากู
“เฮียแม่งเจ้าเล่ห์ว่ะ”มันพูดเหมือนทำตัวไม่ถูก แล้วหลบตาไม่ยอมสบตากู
“มึงนี่อายเป็นกับเค้าด้วยรึไง”กูพูดแซว แล้วหันไปหยิบกระทะมาแล้วเอาตะหลิวตักน้ำราดลงบนตัวปลา
“ผมก็คนนะคร้าบ คนหน้าตาดีด้วย”มันพูด
“หรอครับ”กูย้อน
“ไอ้แก้ว เอาไปเสิร์ฟดิ โต๊ะ12”กูบอกไอ้แก้วเด็กเสิร์ฟในร้านที่พึ่งเดินเข้ามา
“กลับไปได้แล้ว”กูบอกมัน
“มึงไม่ต้องห่วงหรอกน่า เรื่องมึงหรือว่าเรื่องกูกับสลิ่ม”กูบอก
“...............”ไอ้เขตยืนเงียบ
“กูไม่ปล่อยมันไปง่ายๆหรอก มึงก็เห็น กูหน้าด้านจะตาย”กูพูดบอก ไอ้เขตมันก็ยิ้มออกมาหน่อยๆ
“แต่ตอนนี้กูขอทำใจก่อน เหมือนจะรับไม่ไหว”กูพูด
“แล้วเหมือนกูอาจจะคลั่งได้ถ้ากูเกิดมีอารมณ์คลุกรุ่นอยู่ตลอดเวลาที่มันทำแบบนี้ใส่กูอ่ะนะ”กูพูดอีก
“เฮียก็เลยปล่อยว่างั้น”มันพูด
“ไม่ได้ปล่อย แต่อยากทำอะไรก็ทำไปก่อนเหอะ จะให้กูห้ามอะไรล่ะ กูก็พูดหลายครั้งแล้ว..แฟนกันก็ไม่ใช่”กูบอก
“แต่เป็นผัวเมียกันแล้ว”ไอ้เขตบอก
“หึ..”กูมองหน้ามันยิ้มๆ
“.................”
“ไรเฮีย ไม่ต้องมาส่งตาเยิ้มให้ผมเลยนะ ผมไม่หลงรักหรอก”มันพูดตะกุกตะกักนิดหน่อย เพราะว่ากูส่งตาเยิ้มให้มันจริงๆนั่นแหละ อยากลองแกล้งดูว่ามันจะเขินกูไหม แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร แกล้งๆไปงั้นเพราะว่าไม่อยากคุยเรื่องสลิ่มมันมากนัก  กูเครียด เหอะๆ
“รักมันยังไม่เคยพูดบอกกูสักครั้งเลย แล้วกูจะมีสิทธิ์เหี้ยไรวะ กูก็ทำได้เท่านี้แหละ มึงอยากให้กูสติแตกเหมือนคราวก่อนอีกรึไง กูก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดอะไรขึ้นหรอกนะ กู..ก็ไม่ได้ชอบให้กูกับสลิ่มทะเลาะกันเท่าไหร่หรอก ตอนนี้กูก็แค่นอยแดกตามประสา เดี๋ยวก็ดีเหมือนเดิมเองนั่นแหละ”กูพูดบอก
“คิดงั้นจริงอ่ะ”ไอ้เขตถามเหมือนจับผิด
“เออสิ”กูตอบ
“งั้นก็แล้วไป”มันพูด
“มึงแหละกลับบ้านไปได้แล้ว เดี๋ยวกูจะไปหามันที่หอสักหน่อย..ไม่ได้จูบ กูนอนไม่หลับ”กูพูด
“แทงใจว่ะ กลับก็ได้วะ”ไอ้เขตพูดหัวฟัดหัวเหวี่ยงนิดหน่อย ก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป
“เออเฮีย..”มันเรียกกู กูหันไปมอง
“หวัดเด”มันพูดพร้อมกับยกไหว้เหนือหัวให้กูอย่างกวนตีน แล้วยักคิ้วก่อนที่จะเดินออกจากครัวไป  กูได้แต่ยืนส่ายหัวคนเดียว ทำไมรอบตัวกูมีแต่คนกวนตีนวะ ห่า..ไม่เข้าใจ


.............
.............


ก๊อก ๆ  ๆ..

“ไร”เสียงห้วนเชียว ง้อกูบ้างได้ไหมเนี้ย -_-
“อะ..อื้อ”ไม่พูดพร่ำทำเพลง โผล่หน้าออกมา กูล็อกคอกดจูบแม่งเลย นิสัยเสียดีนักไอ้เด็กเวรเอ๊ย
“อื้อออ”มันเอามือทุบเข้าที่อกกูอย่างแรง กูเอาอีกมือล็อกเอวมันเข้ามากอดไว้อย่างแน่นจนอีกฝ่ายไม่สามารถดิ้นได้  ส่วนปากก็ทำหน้าที่ไปตามระเบียบ จนสลิ่มมันหยุดทุบ ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อย หรือว่ารู้ว่ายังไงๆกูก็ไม่ยอมหยุดจูบอยู่ดี
“มึงทำกูน้อยใจ”กูพูดทั้งที่ปากก็เผยออกมาได้แค่นิดเดียว กูมองตาสลิ่มที่มันเหลือบมามองตากูแต่แล้วมันก็ต้องหลบสายตากูหน่อยๆ
“ถ้ามึงทำแบบนี้อีก กูจะน้อยใจกว่าเดิมจริงๆด้วย”กูพูดนี่ไม่ได้ดูน่ากลัวห่าเหี้ยไรเลย แต่ไม่รู้จะพูดไงนี่หว่า จะขู่มันไปเดี๋ยวมันก็จะลงเอยแบบเดิมอีกก็คือกูต้องตบะแตก ฆ่าหั่นศพไอ้ห่าเชนพอดีอ่ะดิ  เดี๋ยวกูจะกลายเป็นตัวร้ายไม่ใช่พระเอกพอดี กร๊าก
“เข้าใจไหมครับ”กูพูดแทบกระซิบ สลิ่มมันนิ่งไม่ได้ตอบอะไร แก้มมันก็แดง กูเลยก้มลงจูบอีกรอบทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ได้ห้ามปรามอะไร แค่ขยับตัวสะดุ้งเหมือนจะหนีก็เท่านั้นแต่สุดท้ายมันก็ยอมให้กูจูบอยู่ดี

แกร๊ก~~

“อุ้ย..”เสียงคนฝั่งตรงข้ามเปิดประตูห้องออกมา คาดว่าน่าจะเป็นผู้หญิง สลิ่มมันสะดุ้งพยายามยื้อให้กูปล่อยมันออก แต่ว่ากูไม่ยอมปล่อย กูยื้อจูบมันอยู่อย่างนั้นจนผู้หญิงคนนั้นเดินหายไป
“ไอ้..”มันอ้าปากจะด่า
“ด่าอีกก็ยืนอยู่อย่างนี้มันทั้งคืนแหละ”กูพูดบอก
“...............”สลิ่มเลยรีบหุบปากเงียบทันที
“กูจะพยายาม..”กูพูดกระซิบ ปากก็จ่ออยู่ตรงปากของมัน มันก็เอาแต่หลบสายตาไม่ยอมมองหน้ากู
“ระงับสติอารมณ์ตัวเองให้มากกว่านี้..เพื่อมึงนะ”กูพูด
“ฝันดีนะครับ”กูบอกแล้วหอมแก้มอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนที่จะปล่อยมันออกแล้วยิ้มให้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามารับ”กูบอกแล้วเดินออกมาทั้งที่ไอ้สลิ่มมันยืนค้างเหมือนกำลังงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้  อย่างน้อยคืนนี้ก็พอแค่นี้ก่อนแหละวะ เรื่องน้อยใจ เรื่องอื่นเอาไว้ก่อนแล้วกัน ทำให้คืนนี้กูนอนให้หลับก่อนเพราะกูไม่อยากคิดอะไรมากไปกว่านี้อีกละ  แค่นี้กูก็นอยแดกพอละคือนี้กูอยากหลับให้สบายไม่ต้องคิดเรื่องของไอ้ห่าเชนอะไรนั่น ขอให้ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันนี้ก็แล้วกัน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..กูก็แค่คิดมากไปเอง

..................>>>><<<<..................

ใกล้ละ อีกไม่กี่ตอนมั้ง..ไม่รู้เหมือนกัน
ปล.อย่าไปคิดอะไรมาก คิดเรื่องให้ตื้นๆเข้าไว้ ไม่ต้องคิดลึก บทจบก็ไม่ต้องคิดลึก เรื่องระหว่างพวกไอ้หลิ่มไอ้เมตรก็ไม่ต้องคิดลึก เพราะคนเขียนคิดลึกๆไม่เป็น คิดได้แต่ตื้นๆเพราะเนื้อที่บนสมองมีน้อย เหอะๆ เนื้อเรื่องเลยมาตื้นๆ เรียบๆ เป็นคนไม่มีอาร์ต  :m20:กร๊ากกก
ปล2.เมื่อไหร่อีกไม่รู้ หึหึหึ..

[huimei]

  จิ้มเบบี้ 555+

  เมตรน้อยใจ
แอบสงสารเหมือนกันอ่ะ
หลิ่มอ่ะ ไม่เห็นใจมันบ้างว้าาา

  เบบี้

[KM]

แมร่ง สงสารเขต

[naiin]

กรรมกรรมว่าจะแช่งกลับหน่อยดันรู้ทัน

[สมุนไพร]

สงสารอีพี่เมตรว่ะ

[Killua]

"จะพยายาม" ไม่คิดลึก

[knightto]

 

แบบว่า. . ..เหมือนไอ้พี่เมตร ยังหา จุดยืนของตัวเองไม่ได้สักที

สลิ่ม  ก็นะ. .. .
 

[naiin]

พอใจเย็นมีสติครบทำอะไรก็ง่ายขึ้น  หลิ่มเขาน่ารักออกนะอย่านอยบ่อยเดี๋ยวกระเจิง 

[mupmipjung]

ชอบอิพี่เมตรจริงๆเลยหน้าด้านหน้าทนสุดๆ

[som]

เฮ้อ สงสารเอียจริงๆแล้วนะ
ยอมทุกอย่างแล้วจริงๆด้วยสลิ่มก็ทำเหมือนยั่วยังไงไม่รู้
แล้วเรื่องพ่ออีกละพ่อจะคุยอะไรกับเฮียกันละนี่
ช่วงนี้เฮียน่าสงสารจริงๆ

[lasom]

อยากอ่านพาร์ทสลิ่มมั่งอ่ะเบบี้
จุ๊บมั่งๆๆๆ

[โน๊อา]

หลิ่ม ทำอะไรเกรงใจเฮียหน่อยนะ

[seaweed]

พี่เมตรน่าจะหายไปไหนนานๆๆสักอาทิตย์นะคะ  นังน้องหลิ่มจะได้สำเนียกบ้าง 
สงสารเฮียแกนะ มันเหมือนทำไรไปก็ไม่มีอะไรส่งกลับมาให้ชื่นใจ 
เดียวให้เขตจีบเฮียแกซะเลย อิอิอิ 

[♠DekDoy♠]

เริ่มเซงหนูหลิมตะหงิดๆ

[Safina_safe]

เขารักกันหรือป่าวน้า

[Nus@nT@R@]

แม๊..น้อยใจกะเค้าเป็นเหมือนกันหรือนี่ เฮีย
อย่าไปคิดมากเรื่องพี่เชนเลยนะเฮีย
ยังไงหลิ่มมันก็ต้องอยู่กับเฮียนั่นแหละ

[P★RiTŸ]

 

[broke-back]

น้องหลิ่มก็ยังทดลอง..ทดสอบ

ใจของไอ่พี่เมตร เรื่อยๆ ต่อไป


คนเรา..ประวัติด่างพร้อยมันเยอะ

ก็ต้องสร้างความมั่นใจกัน นานๆหน่อย


อดทนเข้าไว้ไอ่พี่เมตร

นอยด์ได้ แต่อย่าถอยหนี


 :กอด1:เจ้เบ๋...ตอดนิด ตอดหน่อย ฮ่าฮ่า

[Whatever it is]

บทนี้เริ่มสงสารเมตร ทำตัวน่ารักเชียว 5555

[annestrong]

เมตรนี่ดูๆไปภายในก็เห็นคนเอาการเอางานเป็นผู้ใหญ่ผิดจากภาพภายนอกเหมือนที่เขตว่าจริงๆนะเนี่ย ที่สำคัญรักสลิ่มมากๆ อย่างนี้ก็ทำให้สลิ่มมั่นใจได้แน่ๆ สลิ่มโชคดีที่เมตรรักและรักเมตร

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

เฮียทำดีมากค่ะ สู้เค้าๆๆ
ซักวันสลิ่มก็คงเห็นใจแหละ

[jara]

สลิ่มแคร์พี่เมตรเหมือนกันนี่นา

แต่ทำไงได้อะเนอะ คนมันจะนอยช่วยไม่ได้อะ  ฮ่าๆๆๆ

เข้าใจพี่เมตร แต่ก็จะพยายามเข้าใจสลิ่มด้วย ละกัน  เข้าข้างพี่เมตรสุดๆอะตอนนี้  กร๊ากกกกกก