คุณเคยเป็นบ้างไหม...เวลาที่ตกหลุมรักใครสักคน เฝ้าคิดคำนึงอยู่ทุกลมหายใจ เฝ้ามองหาแม้ได้เห็นหน้าเพียงเสี้ยวนาทีก็เป็นสุข สามารถเก็บมานอนฝันหวานได้ทั้งคืน และ...เมื่อได้รักนั้นตอบ ก็คิดว่าคนนี้ล่ะ...คือคนที่ใช่!
แล้วเคยบ้างไหมว่าจะทำอย่างไร....เมื่อได้รับรู้ว่าคนที่คิดว่าใช่...ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด...
++++++++++++++++++++++
คุณ เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้บ้างไหม...อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร อยากได้ยินเสียง อยากเข้าไปอยู่ใกล้ๆ บางครั้งแม้เพียงแค่มองห่างๆ ก็ทำให้เรายิ้มได้ อาการเล็กๆ น้อยๆ อย่างเวลาดื่มน้ำหรือเช็ดหน้าของเขาทำให้เราเก็บไปฝันว่าเป็นคนป้อนน้ำหรือ ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ใช่...ผมกำลังแอบรักใครบางคน
เขาเป็นเพื่อนต่าง ห้อง หน้าตาดี เด่นตั้งแต่วันเปิดเรียนวันแรก นักกิจกรรมตัวยง เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป หลายคนแอบชื่นชอบ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น และยิ่งอยู่หอพักเดียวกันก็ยิ่งทำให้ผมแอบเข้าข้างตัวเองว่ามีโอกาสใกล้ชิด เขามากกว่าคนอื่น อย่างน้อยหลังเลิกเรียนผมก็ยังได้บังเอิญเจอเขาที่นี่ได้ และบางครั้งแค่เขากดลิฟต์รอผมก็ภาวนาให้เราติดอยู่ในนั้นแค่สองคนสักห้านาที ก็ยังดี
“วันนี้เรียนห้องตรงข้ามกันใช่มั้ย ผมจำได้”แมนเริ่มพูดกับผมก่อน โชคดีจริงๆ ที่ในลิฟต์มีเพียงแค่เรา
“อืม เลิกพร้อมกันด้วย”ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันเดียวที่ห้องเราเรียนเวลาเดียวกันและเลิกพร้อมกัน ผมแทบไมได้สนใจอาจารย์ในห้องตัวเองเลย ใจมันคอยแต่จะมองไปห้องตรงข้ามที่เป็นกระจกใสบานใหญ่ เขามักจะนั่งแถวหลังสุดใกล้ประตู วิชาอื่นผมเห็นเขาชอบนั่งหลับในท่ากอดอก มีเพียงวิชานี้ที่เขาค่อนข้างจะตื่นเต็มชั่วโมงหน่อย
“ใช่ งั้น...กลับพร้อมกันมั้ย”
“ห๊ะ!!”อ๊าก!!! เขาชวนผมกลับห้องด้วยกัน! ถึงจะเรียนคณะเดียวกัน อยู่หอเดียวกันมาเกือบครบเทอม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขอนัดผม
“ก็อยู่หอเดียวกัน คณะเดียวกันมาตั้งนานแล้ว ยังไม่เคยกินข้าวด้วยกันสักที แต่ถ้าเป้ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ”
“ว่าง! ตกลง!”
“ฮึๆ... เป้นี่...น่ารักนะ”ว๊ากกกกกก!!!!!! ให้ตายเหอะ ใครก็ได้ช่วยชกผมแรงๆ ที บอกผมทีว่าผมไม่ได้ฝันอยู่ แมนบอกว่าผมน่ารัก! หวังว่านี่ไม่ใช่อาการของคนขาดอ๊อกซิเจนในลิฟต์หรอกนะ ผมไม่ได้กำลังจะตายใช่มั้ย
“เอ่อ...ไม่ออกมาเหรอ”แมนพูดอีกครั้งทำ ให้ผมรู้สึกตัวว่าเขากำลังใช้มือดันประตูลิฟต์ให้เปิดค้างไว้อยู่ แต่นั่นไม่สำคัญเท่าร้อยยิ้มที่ส่งให้ผม ให้ตายเหอะๆๆ ผมกำลังจะเป็นบ้า มือไม้ไม่รู้จะเอาไว้ตรงไหน แข้งขาก็พันกันไปหมด รู้ตัวอีกทีก็วิ่งหนีแมนออกมาพร้อมได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังว่าจะรอหน้าห้อง ...นี่ไม่ใช่ฝันใช่มั้ย
“แมน...มีอะไรผิดปกติเหรอ”ไม่ใช่ความฝันจริงๆ ด้วย ตอนนี้เรากำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารเล็กๆ หน้าหอพัก และแมนกำลังนั่งจ้องหน้าผม
“หืมม์ ไม่นี่ ทำไมเหรอ”ผมหลบสายตาคู่นั้นด้วยการก้มลงตักข้าวผัดใส่ปากอีกหนึ่งคำ
“ก็เห็นเป้ชอบมองๆ แล้วยิ้มเหมือนขำอะไรสักอย่าง หน้าแมนตลกมากเหรอ”
“.....ไม่ได้มองสักหน่อย”นี่ผมมองจนเขารู้ตัวเลยเหรอเนี่ย เขาจะคิดว่าผมเป็นโรคจิตมั้ย
“...เป้...ชอบแมนเหรอ”
“........” เขาไม่ได้คิดว่าผมเป็นโรคจิตแฮะ แต่...ถ้าคิดว่าผมเป็นโรคจิตอาจดีกว่านี้ก็ได้ แล้วแบบนี้ผมจะกล้ามองหน้าเขาอีกเหรอ เขาคงรังเกียจแน่ๆ เลย เขาเป็นฟุตบอลด้วย หวังว่าคงไม่ลุกขึ้นมาเตะผมตอนนี้หรอกนะ
“.....ถ้าเป้...ยังไม่มีแฟน....เราคบกันมั้ย”
“........”
“เฮ้ย! ร้องไห้ทำไม ขอโทษๆ ก็เห็นเป้ชอบมองแมนบ่อยๆ เลยนึกว่าเราใจตรงกัน ถ้า...”แมนผงะไปข้างหลังเหมือนตกใจที่เห็นน้ำตาผมหลุดแหมะๆ ลงบนหลังมือ และหยดมากขึ้นเรื่อยๆ ตามอัตราการเต้นของหัวใจ แมน...กำลัง..ขอผมเป็นแฟน!!
“ตกลง!! ถ้าคืนคำนะ คบแล้วคบเลยนะ ตกลงนะ นะๆ”ผมรีบเงยหน้าปาดน้ำปาดไปข้างแก้มพร้อมชี้นิ้วพูดกับเขาด้วยใบหน้าที่ จริงจังที่สุด เขามองผมแบบอึ้งปนงงก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
“ฮึ..ฮ่าๆๆ เป้นี่น่ารักจริงๆ”
และ นี่ล่ะ การเริ่มต้นของเรา ผมเคยคิดว่าคงได้แค่แอบรักคนแบบเขา คนที่มีหลายคนหมายปอง แต่ผมโชคดีที่ได้แอบรักเพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ เพราะตอนนี้เราเริ่มคบกันเป็นแฟนแล้ว ผมเคยคิดว่าแค่ได้แอบรักก็มีความสุขแล้ว เป็นความสุขผสมตื่นเต้น แต่ถ้าได้คบกันคงมีความสุขมากกว่า มันก็จริงนะ เพียงแต่ผมรู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันไม่ใช่...มัน...ไม่ใช่
หลังจาก เริ่มคบกันได้หนึ่งเดือนแมนก็ขอให้ผมย้ายออกมาอยู่ห้องเดียวกับเขาจะได้ ประหยัดค่าใช้จ่าย เพราะปกติเราก็จะขลุกอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว ผมก็เห็นดีด้วย อยู่กับแฟนไม่ดีตรงไหนจริงมั้ย แมนเป็นคนเปิดเผย เพื่อนที่สนิทกับเขาก็รู้ว่าเขาคบกับผม เพื่อนกลุ่มผมก็รู้เหมือนกัน ทุกอย่างเหมือนจะดูดีลงตัวไปหมด ยกเว้น...
เรื่องสั้น คั่นเวลา(ว่าง) ติดตามตอนต่อไปเมื่ื่อ(คนแต่งส่งต้นฉบับให้)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
