หัวข้อ: [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] ผมจะทำให้ตลอดไปเกิดขึ้นจริง

[syichothepsycho]

   คุณเคยมีใครในชีวิตที่รักเขามากๆหรือเปล่า รักเขารักมากๆ เขาเป็นความทรงจำของเราทุกครั้งที่เรามองย้อนกลับไปในอดีตเราก็มักจะเผลอหลุดยิ้มออกมา รอยยิ้มที่มาพร้อมกับรอยน้ำตา ที่มันเต็มไปด้วยความสุข ความสุขที่เราเคยคิดว่าจะมีตลอดไป แต่น่าเสียดายที่คำว่าตลอดไปไม่เกิดขึ้นจริง
   “รูปนี้น่าเกลียดอ่ะ ลบเลยกัน” ผมพูดกับเขาที่กำลังถ่ายรูปผมในห้องนอน
   “ไม่เห็นน่าเกลียดเลย กันว่าซอนก็น่ารักดีออก” เขาพูดพลางเอามือมาลูบหัวของผม
   
บางครั้งช่วงเวลาเก่าๆก็ทำให้เราเจ็บปวด
   “กลับมาได้ไหม กลับมาถ่ายรูปได้กันได้ไหม ฮึก”
   “…”
   “ขอโทษนะ ฮึก ขอโทษ ถึงแม้จะสายไป…”

   ฝันร้ายที่เกิดขึ้นกับผม หลายครั้งไม่สิ ทุกครั้งมันมีเขาอยู่ในเรื่องราวนั้นๆเสมอ แต่เมื่อผมตื่นขึ้น มันก็กลายเป็นฝันร้ายที่ไม่มีเขา ผมแค่อยากจะให้เขากลับมาปลอบฝันร้ายให้กลับผม
   “ซอนตื่นสิ ซอน!” เขาตะโกนปลุกผมที่กำลังร้องไห้
   “ไม่เอาแล้วกัน อย่าไปเลยนะ อย่าไปเลยซอนกลัวได้โปรด อยู่กับซอนนะ” ผมที่สะดุ้งตื่น ก็ฟูมฟายไม่หยุด
   เขาช้อนหน้าของผมขึ้นมารอยยิ้มของเขามันช่างเปรียบได้กับแสงตะวันตอนรุ่งสาง “คนดีครับ กันอยู่ตรงนี้ กันไม่ไปไหนหรอกนะ กันสัญญา” เขากอดผมไว้ อ้อมกอดของเขาทำให้ผมสงบลงได้

   “ฮึก กลับมาแล้วกลับมาแล้วใช่ไหม กัน”
   “ขอโทษนะ ” เขาพูดหลังจากนั้นผมก็สะดุ้งตื่น
   “เฮือก!!!!” ความเงียบปกคลุมห้องของผม “ฮึก กลับมาได้ไหม กลับมาเถอะนะ ฮึก ขอร้อง”
   อ้อมกอดที่ผมยังคงหวนคิดถึง สัมผัสจากมือหนาสากของเขา ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองผมด้วยสายตาที่เปรียบไปด้วยความรักที่เกินคำบรรยายกว่าสิ่งใด เกินฝันสิ่งเหล่านั้นทำให้ผมรักเขา ใช่ถึงแม้ตอนนี้เราสองคนจะไม่ได้อยู่ในชีวิตของกันและกันก็ตาม
   
   ครั้งแรกที่เราสองคนพบกันมันไม่ได้สวยงามสักนิด น่าตลกที่อยู่ๆเขาก็มาวนเวียนในชีวิตของผม ทำตัวน่ารำคาญ จูจี้ ขี้บ่น เหมือนพ่อของผมที่เสียไปแล้ว ใครจะคิดว่าเราสองคนจะก้าวข้ามเส้นความสัมพันธ์นั้น เส้นความสัมพันธ์ที่มีทั้งความเสี่ยงแต่เราสองคนก็พร้อมจะเสี่ยงไปด้วยกัน
   .”กันมึงชอบใครวะ นี่ก็ปีสามแล้วนะ มึงจะไม่คิดหาเมียเลยหรอ” เสียงเพื่อนคนนึงถามขึ้นมา
   “กูมีคนที่ชอบแหละ” เขาหันหน้ามาทางผม “แต่เขาโง่จนไม่รู้ว่าสิ่งที่กูทำคืออยากอยู่ในชีวิตของเขา”
   “…ไปห้องน้ำนะ” ผมลุกออกไปโดยไม่ได้สังเกตว่ามีคนตัวสูงกว่า เดินตามมา
   ในห้องน้ำชายนั้นอยู่ๆผมที่ถูกผลักเข้าไปในห้องน้ำผมมองหน้าคนตรงหน้าด้วยความกล้าๆกลัวๆ ใจผมไม่สามารถปฏิเสธได้หรอกว่าเขากับผม เกลียดกันแต่อ่าไหนไม่รู้อยู่ผมก็ชอบมันสะงั้น “กูชอบมึงนะซอน”
   “…” ผมอึ้งกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา “มึงเมาแล้วกลับไปที่โต๊ะเหอะ”
   “ไม่! มึงไม่เข้าใจเหี้ยไรเลย กูพยายามเข้าหามึงตั้งแต่ปีหนึ่งเพราะกูชอบมึง กูชอบของกูมาตั้งแต่ตอนมัธยมแล้ว ตอนนั้นกูไม่กล้า มึงรู้อะไรไหมตอนนี้กูกล้าแล้ว กูกลัวว่ามึงจะตัดความสัมพันธ์ของเราสองคน”
   “กูก็ชอบมึง ตอนไหนไม่รู้ แต่อยู่ๆในหัวก็มีแต่มึง” จบคำพูดนั้นเขาก็บอกว่าต่อจากนี้จะจีบผม
   
   ผมมองย้อนไปในเดตแรกของเราสองคน ตอนนั้นพวกเรายังทำตัวกันไม่ถูกหลังจากตกลงคบกัน เก้เก้กังกังอยู่สักพัก น่าตลกมากที่ผมนึกถึงแล้วผมกลับร้องไห้ออกมา หนังเรื่องแรกของเราสองคน ทำให้ผมรู้ว่าเขาก็มีมุมที่อ่อนโยนเหมือนกัน
   “กันร้องไห้หรอ”
   “แกไม่เศร้าหรอ แกดูดิแบบมันดีใจที่ตอนจบเขาคู่กันอะแก”   
   “ไม่คิดนะ ว่าแกจะมุมน่ารักเหมือนกัน” ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเขาหลังออกจากโรงหนัง
   
   ภาพหน้าขึ้นสีของคนตัวสูงกว่าที่ผมยังคงคิดถึงอยู่ทุกวัน รูปภาพของเขาถูกแปะไว้มมากมายในห้องของผมชวนให้ผมคิดถึงเขาคิดถึงเขาทุกครั้งที่เราเคยรักกัน ถึงแม้ตอนนี้ผมจะยังรักเขาอยู่ก็ตาม

   ผมลองนึกถึงช่วงมัธยมปลายของผมที่น่าจะเป็นการเจอกันของผมกับเขาครั้งแรก เขาดูเป็นคนเงียบๆต่างจากผมที่สดใสร่าเริงตลอดเวลา ผมหวนรำลึกถึงมันอีกแล้วครับความทรงจำที่เหมือนผืนผ้าใบนั่น
   “นายๆ เรายืมสีหน่อยสิ สีเราหมดอะ” ร่างบางเอ่ยถามหาคนตัวสูง
   “…” อีกฝ่ายไม่ตอบโต้อะไรเพียงแต่ ยื่นหลอดสีมาให้ผม
   “ขอบใจนะว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ”
   “กัน”
   “ยินดีทที่ได้รู้จักนะกัน เรา…”
   “ซอน รู้จักอยู่แล้ว ดังจะตาย” รอยยิ้มเล็กๆปรากฏตรงริมฝีปากของกัน
   “กันยิ้มแล้วน่ารักจัง เราน่ะมีแต่คนบอกว่า ยิ้มเหมือนคนบ้าเลย”
   “ไม่บ้า แต่….น่ารัก” เขาชมผมแต่ทำไมหูเขาถึงแดงได้หล่ะ ผมหล่ะไม่เข้าใจเพื่อนจริงๆ
   
   การทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดาของคนรักกัน แต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเหมือน โลกของผมมันกำลังจะล่มสลาย เหมือนกับว่าผมจะขาดอากาศหายใจ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายได้ยาก แต่คุณคงจะเข้าใจ เมื่อคุณมีใครสักคนที่เหมือนเป็นโลกทั้งใบของคุณ
   “ซอนพูดให้มันรู้เรื่องนะ เราคุยกันหลายรอบแล้วเรื่องนี้”
   “กันก็พูดง่ายดิ กันไม่ได้เป็นคนรอนะ”
   “ซอนกันไปทำงานไม่กี่เดือนกันก็กลับ ทำไมซอนงี่เง่าขนาดนี้อะ”
   “ซอนแค่ไม่อยากให้กันไป ซอนขาดกันไม่ได้นิ ฮึก กันก็รู้ฮึก”
   พรึ่บ “…” น่าแปลกที่ผมไม่ได้อึดอัด แม้แต่น้อยในการกระทำของเขา “ซอนเก่งนะ รอกันได้ไหมแค่เดือนเดียวเอง” ผมไม่ได้พูดอะไรไปเพียงแต่พยักหน้ารับ “กันก็ขาดซอนไม่ได้เหมือนกัน” ฟอด!
   ทำยังไงผมก็ลืมเขาไม่ได้สักที ทุกครั้งที่ผมหมดกำลังใจ หมดไฟ ไม่มีความต้องการที่จะทำอะไรต่อก็มักจะมีเขา เขาคนนั้น ที่หนึ่งของผม ที่อยู่ข้างๆกันแม้ว่าผมจะทำตัวนิสัยเสียแค่ไหนก็ตาม
   “กัน ซอนไม่ไหวแล้ว กัน ซอนเลิกทำงานได้ไหม ฮึก ฮือ”
   “ซอน ช่วงนี้ซอนจริงจังกับการเขียนมากไปนะ พักก่อนไหม ไปเที่ยวกันสักที่ไหม”
   “ฮึก แต่ แต่ว่า ซอนไม่อยากทำอะไรเลย ซอนอยากอยู่เฉยๆแล้ว”
   “บางครั้งเราก็ต้องให้รางวัลตัวเองได้พักผ่อนบ้างนะ” ผมไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกไปได้แต่พยักหน้ารับคำของเขาอีกครั้ง

   ทริปแรกของเราสองคนอาจจะดูกะทันหันไปบ้างแต่ผมก็ยอมรับจริงๆ ว่าผมอยากจะหยุดเวลาในตอนนั้นไว้ให้นานเท่าที่ทำได้ ทริปนั้นเหมือนมีเราแค่สองคน ไม่มีใครรู้จักเรา เราได้ทำตามใจของตนเอง ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆจะมาครอบคลุมเราไว้
   “จับมือกันซอน”
   “ไม่เอาเดี๋ยวนอื่นมอง”
   “คนอื่นก็คือคนอื่นสิที่นี่มีแต่เรา”
   
   วันเกิดปีนี้ของผมไม่มีเขาอยู่เหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมาอีกแล้วสินะ ผมอยากให้เขามาอวยพรวันเกิดผมอีกจะเป็นไปได้ไหม
   “แฮปปี่ เบริดเดย์ทูยู นะ ซอนโตขึ้นอีกปีแล้ว” มือของเขาขยี้ที่ผมของผม
   “ขอบคุณนะกัน อยู่กับซฮนไปทุกๆปีเลยนะ”
   แต่น่าเสียดายเนอะที่เขาไม่อยู่ในปีนี้

   เขาทำให้ผมเริ่มที่จะทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะทำ
   “วันนึงนะซอนกันจะพาซอนไปที่นี่” เขายื่นรูปวิวภูเขามาให้ผม

   “ไม่เอาอะซอนไม่ชอบเดินป่าเลย”
   “แล้ววันนึง ซอนจะอยากไป”
   
   ใครจะคิดว่ามันจะมีวันนั้นจริงๆ
   แชะ ผมกดถ่ายรูปจากโทรศัพท์ ภาพที่ได้เหมือนภาพที่เขาเคยให้ผมไว้ ผมกดส่งไปในไลน์ของเขา ไม่มีการอ่านข้อความ
      ZON:sent a picture
   :ถึงแล้วนะ

   ภายในห้องของผม เหลือเพียงแค่ร่างของผมฟูมฟายถึงเขา ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกวินาที ภาพของเขายังคงสอดเข้ามาในโสดประสาทของผม ทำให้ผมอยากกอดเขา อยากไปหาเขา
   “คนโกหกนายมันผิดสัญญา”
   “ทำไม ทำไมถึงต้องหายไปด้วย กลับมาไม่ได้หรอ คิดถึงนะ”

   
   
   หลายปีผ่านไปผมเริ่มการเขียนหนังสือจากเรื่องราวของตัวเอง ผมประสบความสำเร็จเหมือนกับที่ผมเคยหวังเอาไว้ มีนิตยสาร ติดต่อมาขอสัมภาษณ์ผมเพราะนอกจากงานเขียนแล้วผมยังมีผมงานการแสดง ผมได้ลองทำในสิ่งต่างๆที่ผมไม่เคยทำ
   “คุณ ซอนครับเรามาเริ่มกันเลยนะครับ” ผมพยักหน้ารับเขา
   “อะไรคือแรงบันดาลใจของคุณซอนในการเขียนหนังสือเล่มนี้ครับ”
   “แฟนเก่าครับ ผมกับเขารักกันมากผมเขียนเรื่องราวต่างๆก็เพราะเขา”
   “ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างครับ”
   “ผมก็อยากรู้เหมือนกันครับ” ผมยิ้มให้เขา
   “อยากบอกอะไรกับเขา หรือกับคนที่กำลังจะอ่านคอลลัมน์ของคุณหน่อย”
   “ผมผมอยากจะขอขอบคุณที่สนับสนุนผม ทำให้ผมมีทุกวันนี้ ส่วนแฟนเก่าอยากจะขอบคุณเขาที่เข้ามา เป็นเรื่องราวดีๆในชีวิตของผมสอนให้ผมได้รักใครสักคน เพราะถ้าไม่มีเขาผมก้คงไม่ได้เขียนหนังสือขึ้นมา ฮึก”
    ผมปาดน้ำตาออกจากหน้า “และผมก็ต้องขอบคุณที่ออกจากชีวิตของผม ที่ทำให้เราได้เริ่มที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำหลายๆอย่าง ทำให้เราเรียนรู้ทีจะอยู่ให้ได้โดยไม่มีเขา” ผมส่งยิ้มให้

   “อยากไปหาเขาไหมครับ”
   “ผม….” ผมเม้มปากแน่น น้ำตาที่กลั้นไว้มันกำลังไหล
   “อยาก อยากครับ แต่ไม่นาน ก็จะครับรอบวันตายของเขาแล้ว”
   
.
.
.

“คำว่าตลอดไปอาจจะไม่เกิดขึ้นจริง”
“แต่เชื่อเถอะ”
“ผมสามารถทำมันให้เกิดขึ้นได้เพราะ”
“รักของผมที่มีต่อคุณจะคงเกิดขึ้นตลอดไป”
END

[Romanus]

ชอบอ่านมาเลยคะ ติดตามอ่านมาตลอดเลย