หลังจากขึ้นรถน็อตมาผมก็นั่งปิดปากเงียบไม่พูดไม่จา น็อตก็แซวบ้างแขวะบ้างว่าทะเลาะกับแฟนอีกแล้ว เมื่อไหร่จะเลิก มันต่อคิวรออยู่นะ แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรตอบไป เรียกว่าเหนื่อยใจจนไม่อยากอ้าปากเลย แรกๆ ผมนึกดีใจที่ได้คบกับแมน ทุกอย่างสวยหรูไปหมด ไม่จำเป็นต้องปกปิดเพื่อนฝูง แมนก็อ่อนโยน จริงใจ สุภาพเหมือนที่คิดไว้ แต่ส่วนที่นอกเหนือจากที่คิดไว้นี่สิที่เป็นปัญหา แมนค่อนข้างติดเพื่อนมากๆ พอๆ กับที่บ้ากีฬานั่นล่ะ รสนิยมหลายอย่างไม่ตรงกันเอาเสียเลย เคยคิดว่าจะมองข้ามไป เพราะยังไงแมนก็เป็นคนดี เป็นแฟนที่ดี แต่ยิ่งนานวันก็ยิ่งอึดอัด แมนไม่เพียงไม่เอาใจใส่ผม ยังสนใจแต่เรื่องของตัวเอง แรกๆ ยังพอจะชวนผมไปหากลุ่มเพื่อนเขาบ้าง แต่หลังๆ น้อยครั้งที่จะเอ่ยปาก หลังจากย้ายมาอยู่ด้วยกันผมคิดว่าเราจะได้มีเวลาและมีกิจกรรมให้ทำร่วมกันมากกว่าเดิมแต่กลับยิ่งแย่ ช่วงแรกก็สวีทดีอยู่หรอก แต่หลังๆ ผมรู้สึกคล้ายตัวเองเป็นเมียหลวงยังไงไม่รู้ เหมือนอีแก่ที่คอยเฝ้าแต่ในห้อง ทำงานบ้านทุกอย่างให้ ส่วนคุณชายก็ออกไปมีความสุขข้างนอกคนเดียว จะว่าแมนแอบมีกิ๊กก็พูดไม่ได้เต็มปาก แต่ถ้าบอกว่ากิ๊กแมนคือเพื่อนและฟุตบอลล่ะก็ใช่เลย
รถจอดลงหน้าบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านจัดสรร หน้าบ้านมีทั้งรถยนต์และมอเตอร์ไซต์จอดอยู่อีกหลายคัน ผมที่มัวแต่นั่งเหม่อตลอดทางเลยรู้ตัวว่ายังไม่ได้ถามน็อตเลยว่าที่นี่บ้านใคร เพราะดูท่าเหมือนจะมีงานเลี้ยง ไม่ใช่นัดกินเหล้ากันธรรมดา
“งานอะไรวะน็อต คนเต็มเลย”
“เลี้ยงส่งรุ่นพี่น่ะ มาเหอะ เพื่อนน็อตหลายคนเป้ก็รู้จักอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ต้องหาตัวเจ้าของบ้านก่อน”น็อตเดินนำผมเข้ามาในรั้วบ้าน หน้าบ้านมีกลุ่มผู้ชายยืนสูบบุหรี่อยู่ สองในสามคนนั้นผมคุ้นหน้ามากๆ ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะเป็นเพื่อนในทีมฟุตบอลของแมน!! ผมรีบหลบหน้าเดินตามน็อตเข้ามาข้างใน เสียงคนเสียงเพลงดังกระหึ่มไปหมด มองไปกลางบ้านเห็นวงเหล้าวงใหญ่จับจองพื้นที่บนพื้นจนแน่น แล้วก็ทำให้นึกเสียใจเป็นครั้งแรกที่คิดจะหลบคนข้างนอกเข้ามาข้างใน
“พี่บาสหวัดดีครับ”น็อตตะโกนพร้อมยกมือไหว้ผู้ชายที่เพิ่งหันมาตามเสียงเรียก และเสียงตะโกนของน็อตก็ทำให้ใครอีกหลายคนหันมา ผมรีบหันหลังกลับแต่ดูเหมือนจะไม่ทัน
“เป้!!”ไม่ได้มีแต่เสียง พอผมหันหลังเตรียมเดินหนีก็มีฝ่ามือมารั้งไว้ แถมยังเป็นมือของคนที่คุ้นเคยมากเสียด้วย
“เป้มาได้ไง!?”น้ำเสียงและสีหน้าของแมนนั้นทั้งแปลกใจ ตกใจ รวมทั้งคาดหวังบางอย่างจากคำตอบของผม ซึ่งผมเองก็ไม่สามารถตอบอะไรออกไปได้
“.......ไหนว่าจะกลับห้องไง”
“.......”ผมเลือกที่จะหันไปมองทางอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าของแมน เสียงรอบๆ ตัวเหมือนจะค่อยๆ เงียบลง จนเงียบกริบ แล้วกลับมาได้ยินเสียงซุบซิบเบาๆ
“......เป้”แมนเรียกชื่อผมย้ำอีกครั้งเพื่อขอคำตอบ
“ขอโทษ”ไม่รู้สินะ จะให้ผมพูดอะไรดีล่ะ จะให้อธิบายก็ไม่รู้จะอธิบายอะไร
“.....ทำไม”ผมไม่รู้หรอกว่าแมนมีสีหน้ายังไงเพราะไม่กล้าหันไปมอง แค่น้ำเสียงก็เพียงพอแล้ว
“ไว้ค่อยคุยกันแล้วกัน เป้กลับล่ะ”ผมดึงมือแมนออกแล้วหันหลังเดินจากมา แต่ไอ้น็อตดันมีน้ำใจผิดเวลานี่สิ
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
“เสือก!!”เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินแมนตะโกนด่าใครแบบนี้ ผมหันมามองก็เห็นแมนผลักอกน็อตจนน็อตต้องถอยหลังไป และแน่นอนมันไม่พอใจมากๆ เพื่อนของน็อตเริ่มลุกมายืนออกันอยู่ด้านหลังเช่นเดียวกับเพื่อนของแมน
“แมน!”ผมรีบรั้งแขนแมนไว้ก่อนที่แมนจะเดินเข้าไปหาน็อตอีกรอบ และนั่นทำให้เป้าหมายของแมนเปลี่ยนมาเป็นผมแทน
“ทำไม!”แมนบีบแขนผมแน่นจนเจ็บ เป็นครั้งแรกที่แมนทำให้ผมกลัว ไม่ใช่กลัวว่าแมนจะทำร้ายผม แต่เพราะสีหน้าของแมนต่างหาก ผม...กำลังทำให้เขาเสียใจจนต้องแสดงออกอย่างนี้ เป็นแบบที่ผมไม่เคยรู้จัก และคาดว่าหลายคนก็คงไม่เคยเห็น
“เจ็บ!”แมนคลายมือออกแต่ยังกำรอบข้อมือผมไว้หลวมๆ พี่บาสเจ้าของบ้านเริ่มเห็นว่าเรื่องจะบานปลายถ้าปล่อยให้ทะเลาะกันตรงนี้ มีหวังได้ต่อยกันเป็นกลุ่มใหญ่แน่ๆ
“มีอะไรก็ไปเคลียร์กันก่อนไป ส่วนพวกมึงนั่งลง อย่ามาทำตัวเป็นนักเลงใหญ่ในบ้านกู มึงสามคนตามกูมา”พี่บาสเรียกให้ผม แมน น็อตเดินตามไปจนถึงหน้าห้องๆ หนึ่ง เปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงร้องเพลงคาราโอเกะดังออกมา ห้องนี้คงเป็นห้องนั่งเล่นที่เก็บเสียงได้มากพอดู พี่บาสให้พวกที่อยู่ในห้องนี้ออกมาก่อนแล้วทิ้งเราสามคนไว้ข้างใน โดยบอกว่าเสียงดังได้ตามสบาย แต่ห้ามต่อยกันเพราะข้าวของในห้องมันแพง
“น็อตออกไปเถอะ”ผมหันไปบอกน็อต เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน็อต
“....มีอะไรก็เรียกแล้วกัน”น็อตมองหน้าผมสลับกับแมนก่อนจะถอนหายใจช้าๆ แล้วเดินออกไป ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับแมน แต่บรรยากาศก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย
“มันเป็นใคร ทำไมเป้มากับมัน ไหนเป้บอกจะกลับห้องไง”พอน็อตปิดประตูแมนก็เริ่มถามทันที
“น็อตเป็นเพื่อน พอดีเจอหน้าหอ เบื่อๆ ก็เลยมาด้วย”
“แล้วแมนชวนทำไมไม่มา เป้เล่นอะไรอยู่ อย่าโกหกแมนเลย แมนดูออก เป้จะเลิกกับแมนใช่มั้ย”
“.......”ผมหันหน้าหนีคำถามที่ตรงเกินไป แต่แมนก็พยายามจับให้ผมหันกลับมา
“ทำไมล่ะ ผมทำอะไรผิด หรือเป้ไม่รักผมแล้ว”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“ก็แล้วอะไรล่ะ เดี๋ยวนี้เป้ทำตัวแปลกๆ บางทีหายไปทั้งวัน ผมถามก็ไม่บอก แล้วก็หงุดหงิดใส่ตลอด เป้ทำอย่างนี้ได้ไง”ตอนแรกผมก็กะว่าจะใจเย็น ไม่อยากเถียงกัน แต่ไหงแมนพูดเหมือนผมเป็นฝ่ายผิดล่ะ
“ก็แล้วทีแมนล่ะ สนใจอะไรเป้บ้าง วันๆ ก็ออกไปขลุกก็กับเพี่อน เวลาที่แมนจะสนใจเป้ก็มีแค่เวลาที่เหลือจากเพื่อนกับฟุตบอลของแมนนั่นล่ะ”
“ทำไมเป้พูดงี้ล่ะ”สีหน้าของแมนเหมือนผิดหวังกับคำพูดของผม แต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น แมนอาจมองไม่เห็นหรือไม่รู้สึก แต่กับผมไม่ใช่
“ก็หรือไม่จริงล่ะ”
“ผมก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ทำไมถึงมาเป็นปัญหาตอนนี้ล่ะ”แมนเถียงออกมาทันทีที่ผมพูดจบ และผมก็เถียงสวนกลับไปเช่นกัน
“ไม่ใช่เพิ่งเป็นตอนนี้ แต่เพราะเป้ทนไม่ไหวแล้วต่างหากแมนทำเหมือนไม่รักเป้เลย แมนไม่เคยสนใจเป้เลย ไม่เคยดูแลเป้เลย ไม่อยู่กับเพื่อนก็บอล เป้เบื่อ เหนื่อยด้วย เป้ไม่ใช่คนใช้แมนนะจะได้คอยทำความสะอาดรออยู่แต่ในห้องน่ะ เป้เหนื่อย”
“เป้...ผมไม่เคยเป็นเป้เป็นคนใช้นะ ทำไมพูดแบบนี้”
“แมนก็คิดเองสิว่าทำไม ”ผมยืนกอดอกแล้วหันหน้าหนี แมนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
“.....ผมคงเป็นแฟนที่แย่มากเลยใช่มั้ย”
“.........”
“เป้อึดอัดมากเลยเหรอที่ต้องอยู่กับผม”
“เป้ว่า...เราเลิกกันเถอะนะ เป้ไม่เห็นว่าเราจะมีอะไรเข้ากันได้เลย เลิกกันจะดีกว่า”ผมหันหน้ามาบอกแมนตรงๆ ไม่จำเป็นที่เราจะต้องกลับไปทนคบกันอีก เลิกกันตอนนี้อาจจะยังพอเป็นเพื่อนกันได้
“เป้จะคบกับคนนั้นเหรอ”
“เปล่า น็อตเป็นแค่เพื่อน เป้ไม่ได้คิดอะไร แต่ยังไงเราก็เลิกกันดีกว่า ถ้าปล่อยให้นานกว่านี้เราอาจมองหน้ากันไม่ติดอีก แมนเข้าใจเป้นะ”
“.......”แมนไม่ตอบอะไร ได้แต่มองผมนิ่งๆ แต่เป็นผมเองที่ทนไม่ได้กับสายตาที่มองมา...มากกว่าคำว่าเสียใจ
“เดี๋ยวเป้จะเป็นคนย้ายออกเอง คืนนี้เป้จะไปนอนห้องเพื่อนก่อนแล้วจะไปเก็บของวันหลัง ไปนะ”ผมพูดจบก็เดินออกมา ไม่มีเสียงหรือฝ่ามือรั้งเอาไว้ มีเพียงคำพูดประโยคเดียวที่ดังเบาๆ โดยที่ผมไม่ได้หันไปตอบ
“........ใครกันแน่ที่ไม่เคยรักกัน”
ผมเดินออกมาถึงห้องโถงน็อตก็ลุกเดินตามผมออกนอกบ้าน ผมให้น็อตไปส่งผมที่หอโจ้ น็อตไม่ได้ถามอะไร เพียงขับรถมาส่งแล้วก็จากไป
ผมโทรบอกโจ้ว่าจะมาค้างด้วยให้มันลงมารับข้างล่าง มันก็คงอยากถามแต่เห็นสีหน้าผมนิ่งๆ เลยไม่กล้าถามอะไรมาก แต่คนอย่างมันหรือจะเงียบปากได้นาน ตื่นมาตอนเช้ามันก็ถามผมก่อนจะลุกไปล้างหน้าอีก
“ถามจริงๆ เถอะ ที่มึงเลิกกับไอ้แมนนี่เพราะไอ้น็อตใช่มั้ย”นี่คือประโยคแรกหลังจากมันซักฟอกผมจนสะอาด
“บ้า ไม่เกี่ยวกัน ถึงไม่มีน็อต กูก็มีปัญหาอยู่แล้ว”
“ปัญหาอะไรวะ กูเห็นคู่มึงออกจะราบรื่น ไอ้แมนก็นิสัยโคตรดี เจ้าชู้หรือก็ไม่ เหล้ายาไม่เสพ พูดจาดี นิสัยดี นี่ไม่ใช่สรรพคุณที่มึงเพ้อตอนแรกๆ หรือวะ หรือตัวจริงไม่ได้เป็นอย่างนี้”
“ก็......”ที่มันพูดมาถูกหมดเลย แมนเป็นอย่างที่ผมเคยพูดให้มันฟัง ผมเคยแอบชอบแมนด้วยสรรพคุณทั้งหมดนั่นล่ะ นักกีฬามหาฯลัย นิสัยดี หล่อ เท่ห์ ไม่เจ้าชู้ ไม่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ มีบ้างนิดหน่อยตามงานแต่ไม่เคยดื่มจนเมา จะหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีก ใช่ว่าคบกันแล้วแมนจะไม่เป็นอย่างนี้สักหน่อย แล้วทำไมผมมึงลืมเรื่องนี้ไปนะ
“ตกลงว่าไง มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเหรอ”
“เป็นว่ะ แมนเป็นอย่างที่คิดทุกอย่าง แต่อย่างที่ไม่ได้คิดไว้ก็ดันเป็นนี่สิ”
“อะไรวะ”
“ก็...ติดเพื่อนมากไปหน่อย อะไรๆ ก็ขลุกแต่กับเพื่อน แถมคุยกันแต่เรื่องกีฬาบ้างล่ะ เรื่องหนังบ้างล่ะ มึงกูรู้ว่ากูไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เลย จะให้ตามไปรวมกลุ่มด้วยก็เซ็งๆ แถมวันๆ แมนไม่ทำอะไรเลย กูต้องทำทุกอย่างให้ตลอด ทั้งซักผ้า กวาดห้องถูห้อง อาหารการกินกูทำคนเดียวหมด ส่วนแมนก็ออกไปเตะบอล กูเซ็งว่ะ”
“แค่เนี๊ยะ! ไอ้ที่มึงพูดมาผู้ชายส่วนใหญ่ก็เป็นทั้งนั้นล่ะวะ ยิ่งมีแฟนอยู่ด้วยล่ะก็อย่าหวังเลยว่าจะทำเอง ขนาดกูแฟนยังมาทำให้เลย”
“ไม่แค่นะเว้ย มึงลองคิดดู คนคบกันแต่ไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง เป็นมึงจะอึดอัดมั้ย”
“เออ ก็จริงว่ะ แล้วมันไม่พูดอะไรเรื่องนี้บ้างเหรอวะ”
“เรื่องไรวะ”
“อ้าว มึงไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้ให้มันฟังเหรอ”
“ไม่เคย”
“เอ๊า! แล้วทำไมไม่พูดไปวะ จะเก็บไว้กลุ้มคนเดียวทำเตี่ยมึงเหรอ มึงนี่มันจริงๆ เลยว่ะไอ้เป้ นึกจะชอบก็ชอบ พอมีเรื่องไม่ชอบ อยากจะทิ้งก็ทิ้ง นั่นคนนะเว้ยไม่ใช่ของเล่นมึง มีอะไรทำไมไม่คุยกันวะ ถ้ามันไม่ปรับตัวเข้าหามึง หรือมันไม่สนใจมึงก็ว่าไปอย่าง นี่มันยังไม่รู้ปัญหาเลยไม่ใช่หรือไง อยู่ดีๆ มึงดันหิ้วผู้ชายคนอื่นไปเปิดตัวซะงั้น เป็นกูแม่งตบกลางงานแล้ว ไม่เอาไว้ทำส้นหรอก”ไอ้โจ้พูดไปออกลีลาไปด้วยจนผมต้องถอยห่างมือมันหน่อย เกิดมันตบจริงๆ ซวยเลย
“อ้าวไอ้ห่านี่ วกมาด่ากูจนได้”
“ก็แล้วมันจริงมั้ยล่ะ”
“มึงเข้าข้างมันนักก็ไปเป็นแฟนมันเลยไป ไม่ต้องมายุ่งกับกู”
“ห่า พาลฉิบหาย กูเป็นเพื่อนมึงหรอกนะถึงได้เตือน คนดีๆ อย่างไอ้แมนน่ะหาไม่ได้หรอกนะเว้ย ใครเขาจะคอยตามใจตามง้อมึงแบบมันมีมั้ย หัดคิดซะบ้าง เวลามึงป่วยมันก็มานั่งเรียนนั่งจดแล็คเชอร์ให้ รายงานมึงทำไม่ทันมันก็ช่วยทำให้แถมเอามาส่งให้อีก มึงอยากโดดเรียนมันก็มาเช็คชื่อให้ มีใครเขาทำให้มึงขนาดนี้บ้าง ขนาดกูยังไม่ทำให้เลย ข้อเสียเหี้ยไรของมึง ติดเพื่อน ติดบอล ไม่ดูแล ไม่ใส่ใจ ถ้าอย่างนี้เรียกไม่ใส่ใจแล้วอย่างไหนวะที่มึงต้องการน่ะ อย่างไอ้ห่าน็อตรึไง”
“............”
“มึงก็รู้ว่ามันเป็นนักกีฬาทุนมาเรียน เสือกไปว่ามันติดบอลอีก ถ้ามันไม่ซ้อมหนักๆ แล้วโดนยึดทุนคืนจะทำยังไง กูล่ะเห็นมึงกรี๊ดกร๊าดจะตายห่า เท่ห์อย่างโน้น เก่งอย่างนี้ พอคบกับมันเสือกอยากให้มันสนใจมึงกว่ากว่าฟุตบอล ที่มึงไปแอบมองบ่อยๆ แล้วมานั่งเพ้อไม่ใช่ตอนมันเตะฟุตบอลหรือไงวะ”
“........”
“มึงไปคิดดีๆ เหอะว่าตกลงมึงรักมันจริงๆ หรือเปล่า ถ้าไม่รักก็ปล่อยมันไปเหอะ กูสงสารไอ้แมนว่ะ”โจ้ตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากไปหาแฟน
ผมนั่งนิ่งอยู่นาน กว่าจะรู้ตัวก็เย็นจนใกล้ค่ำแล้ว วันนี้ต้องไปเก็บของจากห้องแมน ไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ในห้องหรือเปล่า ถ้าเจอหน้ากันจะวางตัวยังไงดี ผมพยายามเดินทอดน่องให้ช้าที่สุด แต่สุดท้ายก็มาถึงหน้าประตูห้องจนได้ แม่กุญแจที่คล้องไว้หน้าประตูทำให้ต้องผ่อนลมหายใจออกช้าๆ อย่างน้อยก็โชคดีที่แมนไม่อยู่
ผมไขกุญแจเข้ามาในห้องแล้วก็ต้องตกใจ ความรู้สึกผิดและเสียใจโถมเข้ามาจนอยากร้องไห้ สภาพห้องโล่งกว่าที่เคยอยู่ ตู้เย็น คอมพิวเตอร์ โทรทัศน์ เครื่องเล่นดีวีดี ข้าวของต่างๆ ที่เป็นของแมนหายไปหมด ที่เหลืออยู่มีเพียงของๆ ผมเท่านั้น ซึ่งก็มีแค่คอมพิวเตอร์หนึ่งเครื่อง กับพัดลมตั้งโต๊ะ ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของหอดูก็เห็นเพียงเสื้อผ้าตัวเองเท่านั้น หน้าตู้เสื้อผ้ามีกระดาษโน๊ตเล็กๆ แปะไว้..... ‘ผมไปเอง’
สุดท้ายแล้วปิดเทอมที่ตั้งใจจะไม่กลับบ้านก็ต้องกลับ จะให้ทนอยู่ในห้องนั้นตอนนี้ก็เหมือนจะทรมานตัวเอง อีกเพียงอาทิตย์เดียวก็จะเปิดเทอม อย่างน้อยได้กลับไปนอนพักที่บ้านให้หลับเต็มตื่นได้สักคืนก็ยังดี
วันแรกที่ถึงบ้านพ่อกับแม่ก็บ่นบ้างเล็กน้อยที่เปลี่ยนใจเอาตอนนี้ แต่ผมรู้ดีว่าพวกท่านแค่บ่นด้วยความคิดถึงและน้อยใจที่ผมเกือบไม่กลับมาให้เห็นหน้า ผมอยู่ติดบ้านได้แค่วันเดียว รุ่งขึ้นเพื่อนเก่าที่รู้ว่าผมกลับมาก็พากันมาหาผมที่บ้านแต่เช้า ลากไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่จนแทบจะลืมเรื่องเครียดๆ ไปเลย
“ไม่พาแฟนมาด้วยวะ ไหนว่ากำลังอินเลิฟ”น้ำถามกึ่งแซว น้ำเป็นเพื่อนผู้หญิงที่ผมสนิทมากที่สุด น่าเสียดายที่ที่บ้านหวงมากจนไม่ยอมให้ไปเรียนต่างจังหวัด แต่น้ำก็บอกว่าไม่มีปัญหาอะไรเพราะแฟนน้ำก็เรียนอยู่ที่นี่เหมือนกัน
“เลิกกันแล้ว”
“เฮ้ย! พูดจริงพูดเล่น”
“หน้าเราเหมือนล้อเล่นมั้ยล่ะ”
“ได้ไงวะ เพิ่งย้ายไปอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ ทำไมเลิกกันล่ะ”
“ก็....”ผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี ถึงจะเคยเล่าเรื่องแมนให้ฟังบ้างแล้วก็เถอะ
“ก็อะไร เล่ามาให้หมดเลย นี่ถ้าไม่กลับมาก็จะไม่บอกให้รู้เลยใช่มั้ย”
“เอาน่า เล่าก็ได้......”ผมเริ่มเล่าถึงเหตุการณ์และระบายความรู้สึกผมให้น้ำฟัง ช่วงแรกๆ ผมโทรมาเล่าให้น้ำฟังบ่อยๆ ว่าผมแอบปลื้มแมน ก็กรี๊ดกร๊าดกันสนุกสนาน พอเล่าว่าคบกันน้ำก็รีบบอกให้พามาเปิดตัวที่บ้าน แต่ช่วงหลังที่เริ่มมีปัญหาผมก็ไม่ค่อยเล่าอะไรให้น้ำฟังอีก หลังจากน้ำฟังจบก็เริ่มขมวดคิ้ว อ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด
“ทำไม จะด่าอะไร นี่ก็โดนเพื่อนด่ามาเหมือนกัน ทำไมมีแต่คนเข้าข้างแมนวะ”
“ไม่ได้เข้าข้าง แต่แบบว่า....เฮ้อ....เอาเถอะ ถึงแมนของแกจะดียังไง แต่ไม่รักจะให้บังคับแกกลับไปคบอีกก็คงยากล่ะนะ”
“ใครไม่รัก”
“อ้าว...ก็แกไง”
“ทำไมเราจะไม่รัก แกก็รู้นี่น้ำว่าเราแอบชอบแมนก่อนที่แมนจะขอคบกับเราอีก แล้วจะบอกว่าเราไม่รักได้ไง”ทำไมใครๆ ถึงได้ว่าผมแบบนี้กันหมด
“ก็...ฉันไม่เห็นแกร้องไห้ตาบวมเลยนี่หว่า แล้ว...จากที่เล่าแมนก็ไม่เห็นมีอะไรเลวร้าย ถึงแกจะบอกว่าอยู่ด้วยแล้วเหมือนคนใช้ก็เถอะ แต่ฉันว่านั่นมันธรรมดานะ แกดูอย่างแฟนไอ้สาดิ กินเหล้าสูบบุหรี่ ติดบอลอีก เสียเงินทีตั้งหลายพัน ได้เงินมาล่ะหวานกันจนจะอ้วก พอเสียหน่อยเห็นไอ้สาแก้มบวมทุกที งานการอะไรก็ไม่เคยช่วยมันทำ ดีแต่ขอเงินพ่อแม่ใช้ ถือว่ารวยว่าหล่อ เจ้าชู้ก็ที่หนึ่ง ไอ้สามันยังทนมาได้ตั้งสามปีเลย”
“ก็ไอ้สามันโง่นี่ บอกให้เลิกตั้งแต่ปีแรกที่คบก็ไม่เลิก หล่อหมาไม่แดก ตอนตบมันล่ะไม่รู้เรื่อง พอสร่างเมาหน่อยก็มาง้อ สักวันมันจะช้ำในตาย”สาเป็นเพื่อนผู้หญิงอีกคนในกลุ่ม แต่ทุกคนในกลุ่มไม่ชอบแฟนมันเลย
“เออ ไอ้ป้องน่ะมันเลว แต่แกก็รู้ว่าไอ้สาน่ะสวยก็สวย รวยก็รวย แต่ที่มันทนไม่ใช่เพราะโง่ เป็นเพราะมันรักต่างหาก ไอ้ป้องสงสารเคยขอเลิกแล้วไอ้สามันยอมมั้ยล่ะ คนเราน่ะถ้ารักกันซะอย่าง ต่อให้ทำตัวเหี้ยต่อหน้าแค่ไหนก็มองไม่เห็นหรอก แต่นี่...ไอ้แมนของแกน่ะไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน แต่ที่แกเลิกคบน่ะเป็นเพราะแกไม่รักมากกว่า”
“........”
“แกน่ะแค่ปลื้มเท่านั้นล่ะมั้ง”
“.....ไม่รู้ว่ะ”
“งั้นขอถามหน่อย แกคิดว่าถ้าบอกให้แมนช่วยแกทำโน่นทำนี่ แกคิดว่าแมนของแกจะทำมั้ย”
“ก็....น่าจะนะ”ปกติถ้าผมบ่นว่าเหนื่อยหรือแสดงออกว่าหงุดหงิดนิดเดียวแมนก็รีบมาหาทันที ถ้ากำลังทำอะไรอยู่แมนก็จะรีบแย่งไปทำแทนเสมอ ถึงจะทำได้ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ก็ตาม
“แล้วถ้าบอกให้ห่างเพื่อนบ้าง หรือเล่นบอลน้อยๆ หน่อย เขาจะทำมั้ย”
“ก็...อาจจะยากหน่อยเพราะแมนเป็นนักกีฬา ยังไงก็ต้องซ้อมหนัก”
“แกก็พอจะเดาได้ใช่มั้ยล่ะว่าแมนของแกน่ะสปอยแกจะตาย ขนาดฉันฟังแกเล่ายังรู้เลย เขาไม่เห็นเคยบังคับให้แกทำอะไร ออกจะกลัวแกด้วยซ้ำ เพราะงั้นมีเหตุผลเดียวล่ะที่แกทนในสิ่งที่เขาเป็นไม่ได้....แกไม่ได้รักแมน หรือไม่...ก็รักไม่มากพอ”
บางทีผมอาจจะรู้สาเหตุของปัญหานี้นานแล้วก็ได้ แต่พยายามเลี่ยงโดยหาข้ออ้างตลอดเวลา ยิ่งน้ำย้ำกับถึงสองครั้งก็ยิ่งหมดทางแก้ตัว นั่นสินะ...บางทีคนที่หมดโปรโมชั่นจะให้คงเป็นผมเอง
ผมใช้เวลาที่เหลือนอนอยู่บ้าน บางวันก็ออกไปบ้านเพื่อนใกล้ๆ ก่อนเปิดเทอมวันเดียวถึงได้กลับมาพร้อมของฝากที่พ่อแม่ซื้อมาให้ตุนไว้กินที่ห้อง คืนแรกในการกลับมาค่อนข้างเหนื่อยจากการเดินทางเลยหลับสนิท รุ่งเช้าก็ไปเรียนตามปกติ น็อตก็โทรมาหาบ้าง ชวนไปเที่ยวบ้าง แต่ผมปฏิเสธไป น็อตก็ไม่ว่าอะไร และคงไม่ได้จริงจังอะไรกับผมอยู่แล้ว จากวันแรกที่เปิดเทอมผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว และผ่านมาเกือบเดือนแล้วที่เลิกกับแมน ผมไม่ได้เจอแมนที่หออีกเลย สงสัยว่าแมนคงย้ายไปอยู่หออื่น ความจริงคนที่ควรไปน่าจะเป็นผม แต่การที่เราเป็นเพื่อนร่วมคณะมันไม่ยากเลยที่จะเจอกัน แต่ผมก็พยายามหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า ที่นั่งประจำริมทางเดินนอกห้องก็ย้ายฝั่งใหม่ ร้านอาหารประจำที่เคยไปกินด้วยกันผมก็เลิกไป รวมถึงร้านข้าวใต้หอด้วย เพื่อนแมนบางคนเห็นหน้าผมแล้วแทบจะเชิดใส่ บางคนก็มองแบบเหยียดๆ ซึ่งผมไม่โกรธเลย ก็เป็นคนทำให้เพื่อนพวกเขาเสียใจนี่นะ
แต่การหลีกเลี่ยงของผมก็ดำเนินไปได้ไม่นาน เทอมนี้มีการแข่งกีฬาภายใน เราซ้อมเชียร์เล็กน้อยเพื่อทบทวนบทเพลงที่เคยซ้อมแล้วในเทอมแรก แต่ที่หนักใจคือการนั่งเชียร์นี่สิ ใช่...ผมกำลังนั่งเชียร์ฟุตบอลที่เตะรอบแรกของคณะผมกับอีกคณะหนึ่ง และนอนนอนมีแมนลงในฐานะกัปตันทีม
ผมนึกอยากให้รุ่นพี่สั่งร้องเพลงตลอดการแข่งขัน แต่เพราะเป็นแข่งรอบแรกเราก็เลยแค่นั่งเชียร์ตามสไตล์ของแต่ละคน บางคนตะโกน บางคนปรบมือ และบางคนนั่งลุ้นเงียบๆ เช่นเดียวกับผม
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมเพิ่งได้เห็นแมนชัดๆ เป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกที่กล้ามองเขาตรงๆ โดยไม่ต้องกลัวเขาหันมาพอดี แมนผอมลงนิดหน่อย สีหน้าดูเคร่งเครียดในเกมแต่ก็มีแววตาสนุกในกีฬาที่รักปนอยู่ เมื่อเพื่อนร่วมทีมส่งลูกพลาดแมนไม่ได้โวยวายตะโกนด่า เพียงแค่สั่งให้ตั้งรับใหม่แล้วตั้งใจมากขึ้น ต่อให้ฝ่ายตรงข้ามชาร์จบอลแรงจนหกล้มแต่ก็ไม่เรียกฟาล์วพร่ำเพรื่อ การได้อยู่ร่วมกับแมนในระยะเวลาหนึ่งทำให้จดจำสไตล์การเล่นได้บ้าง ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ต้องยอมรับว่า แมนที่ใส่ชุดกีฬาและวิ่งอยู่ในสนามดูเท่ห์ที่สุด ไม่ว่าเมื่อไหร่แมนคนที่ผมกำลังมองอยู่ตอนนี้....ก็ทำให้ใจเต้นได้เสมอ.....สีหน้าและแววตายามที่รู้ว่าทีมของตัวเองชนะนั้นน่ามองจนเรียกว่าเคลิ้ม รอยยิ้มเหมือนเด็กเล็กๆ ดีใจยังคงไม่เปลี่ยน รอยยิ้มที่ทำให้ยิ้มตามได้เสมอ นึกถึงแววตาอ้อนๆ เวลาเอ่ยคำขอโทษแล้วก็อยากหัวเราะออกมา แมนไม่เคยไว้มาดให้สมกับชื่อ จริงใจ ซื่อสัตย์ ไม่ว่ากับใครหรือเมื่อไหร่ มีเพียงสีหน้าเดียวที่ผมไม่อยากจะเห็นอยู่บนใบหน้านั้น....สีหน้าเมื่อครั้งที่ผมบอกเลิก....เห็นแมนยิ้มได้ หัวเราะได้ ผมก็มีความสุข นี่คงเป็นวันแรกหลังจากที่เราเลิกกัน...วันแรกที่ผมยิ้มจากใจได้จริงๆ และก็เป็นวันแรกที่รู้สึกอยากร้องไห้....ทำไมผมถึงเพิ่งมารู้สึกตกหลุมรักจริงๆ เอาตอนนี้
ผมเลือกที่จะเดินห่างออกมาเมื่อทีมนักฟุตบอลเดินมาทางแสตนท์เชียร์ น่าสมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ ตกหลุมรักคนที่เพิ่งเลิกกัน ตกหลุมรักด้วยเหตุผลเดิมถึงสองครั้ง แต่ครั้งนี้รักจริงๆ ไม่ใช่แค่คิดว่ารัก น่าสมเพชตัวเองนัก ข้ออ้างบ้าๆ ที่อยากให้เขาสนใจว่ากว่าฟุตบอล ทั้งๆ ที่แมนในสนามคือตัวตนที่ทำให้หลงรักได้เสมอ ความคิดโง่ๆ ความคิดเฮงซวยของคนบ้า ดีแล้วที่เลิกกันเร็ว ไม่งั้นถ้าผมเอ่ยปากให้แมนเลือกระหว่างผมกับฟุตบอล ผมคงเกลียดตัวเองมากกว่านี้ มัวแต่หลงละเมอรักแมนอย่างที่เห็น และเลิกเพราะเขาไม่ใช่อย่างที่อยากให้เป็น โคตรจะโง่ สมแล้วที่พวกนั้นบอกว่าผมไม่ได้รักแมน ก็ถ้ารักจริงคงไม่คิดจะเปลี่ยนให้แมนเป็นอย่างอื่นหรอก ไม่ใส่ใจ ไม่ดูแล ติดเพื่อนติดบอล ไอ้งี่เง่าเอ้ย แค่ไม่รักไม่เห็นต้องหาเหตุผลไปบอกว่าเขาไม่ดีเลย....โคตรจะโง่
ผมเดินด้วยความโมโหตัวเอง เดินผ่านอะไรเห็นอะไรก็หงุดหงิดไปหมด มือไม้ปัดป่ายดึงกิ่งไม้จนใบร่วง เตะก้อนหินไปโดนต้นไม้ ไม่หนำใจพอก็เดินไปเตะซ้ำให้ไกลกว่าเดิม แต่คนมันเลวสวรรค์เลยลงโทษ ก้อนหินที่เตะไปเลยเด้งไปโดนจักรยานที่จอดอยู่เลยพาลให้จักรยานทั้งแถวล้มเป็นโดมิโนเสียงดังคนหลายคนหันมามอง ผมรีบเดินไปจัดให้เข้าที่เหมือนเดิม แต่ก็ยังดีมีคนวิ่งมาช่วย....แมน!!
แมนในชุดกีฬาเหงื่อท่วมตัวยืนหอบแต่ก็ยังดึงจักรยานคันถัดจากผมให้ตั้งตรง ส่วนผมกลับปล่อยจักรยานคันแรกหลุดมือเลยพาลล้มกลับไปใหม่ดังเดิม
“....หวัดดีเป้”
“....อืม”
“....จะกลับแล้วเหรอ”แมนยกผ้าขนหนูที่พาดคออยู่ขึ้นมาซับหน้าแล้วมองผมยิ้มๆ ส่วนผมได้แต่พยักหน้าแทนคำตอบ
“เกลียดแมนจนไม่อยากคุยด้วยเลยเหรอ”
“เปล่าๆ คือ...”ผมรีบปฏิเสธเพราะกลัวแมนจะเข้าใจผิด ที่เกลียดน่ะตัวเองเองต่างหาก ขนาดทำไม่ดีกับแมน แมนก็ยังเข้ามาคุยด้วย ผมเป็นคนผิดแท้ๆ กลับหลบหน้าหลบตา ถ้าแมนดีน้อยกว่านี้อีกนิดผมคงไม่ต้องเสียใจขนาดนี้
“แมนเห็นเป้เดินออกมาเมื่อกี้เลยวิ่งตามน่ะ นึกว่าเป้จะไม่มาเชียร์ซะแล้ว”
“อื้ม”แมนพูดไปยิ้มไป ยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่งแย่ น้ำตาพาลจะไหลเอาให้ได้
“อื้มอะไร เฮ้ย! เป้ร้องไห้ทำไม ขอโทษๆ งั้นแมนไปก็ได้”แมนทำท่าจะเช็ดน้ำตาให้แต่คงไม่กล้ว เลยได้แต่ยกมือยกไม้วุ่นวายไปหมด
“........มั้ย”ผมก้มหน้าจนคางแทบชิดหน้าอก เสียงที่ออกจากปากอู้อี้เพราะต้องกลั้นสะอื้น ผมมันคนเห็นแก่ตัวจริงๆ
“หือ เป้ว่าไรนะ”
“....กะ...กินข้าว....ด้วยกันมั้ย”
“คือ...แมนต้องไปฉลองกับทีม”
“งะ...งั้นเหรอ งั้น...ไม่เป็นไร ไปฉลองกับเพื่อนเถอะ”นั่นสินะ ก็วันนี้แข่งชนะนี่ เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว จะให้แมนมาอยู่กับคนที่ทำร้ายตัวเองได้ยังไง ผมหันกลับมาจัดการกับจักรยานเจ้าปัญหา แมนยังคงยืนอยู่ข้างๆ จะไล่ก็ไม่กล้า แต่อยากให้แมนรีบๆ ไปจัง ไม่งั้นผมจะกลั้นน้ำตาไม่ได้แล้วนะ
“....เป้”
“หือ”
“ถ้า....เป้ยังไม่มีแฟน....คบกับแมนอีกครั้งได้มั้ย”ผมเคยโง่ครั้งนึงเมื่อตอนบอกเลิก แล้วก็โง่อีกครั้งที่กลับมาตกหลุมรัก แต่ผมก็พอจะมั่นใจว่าไม่โง่พอจะปล่อยโอกาสครั้งนี้ไป...หวังว่าผมคงไม่ได้พยักหน้าเร็วเกินไปจนแมนมองไม่เห็นนะ...
“ตกลง”
- END -
ตอนพิเศษ จันทร์หน้า ฮาเฮ ฮิฮิ
หัวข้อ: {เรื่องสั้น}......Perfect......... by G_wa (อ่าน 294720 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก