ไม่บ่อยครั้งที่ราเชนต้องลุ้นหลังจากออกปากชวนใครให้กลับพร้อมกันหลังเที่ยวเสร็จ เกือบจะพูดได้เต็มปากว่าทุกคนที่ราเชนพากลับนั้นแทบจะยินยอมพร้อมใจโดยไม่ต้องออกปากชวนให้เสียเวลา..
แต่ไม่ใช่ในคืนนี้ โดยเฉพาะกับไอ้เปี๊ยกนี่...
ชั่วอึดใจที่มันทำท่าเหมือนกำลังชั่งใจอยู่นั้น ราเชนรู้สึกว่าตัวเองกำลังลุ้นจนตัวโก่งว่ามันจะตกลงหรือปฏิเสธ...
"ร้านปิดแล้วผมต้องทำความสะอาดร้านอีกครับ กว่าจะเสร็จก็เกือบตีสี่ เสียเวลานอนพี่เปล่าๆ.."
"วันนี้ให้คนอื่นทำแทนไม่ได้เหรอครับ เดี๋ยวพี่บอกพี่ปุ่นให้ว่าบอลจะกลับกับพี่ก่อน.."
ราเชนอ้างชื่อผู้จัดการร้านที่ที่เจ้าตัวไม่ค่อยคุ้นหน้าด้วยซ้ำ ทุเรศตัวเองที่ทำตัววางก้ามเป็นคนกว้างขวางเพื่อให้มันประทับใจ นาทีนี้อะไรก็ตามที่จะหลอกล่อให้ไอ้เปี๊ยกนี่ยอมกลับกับเขาได้ ชายหนุ่มก็พร้อมจะทำทั้งนั้น..
จู่ๆราเชนก็รู้สึกรู้สึกเหมือนเห็นรอยยิ้มเยาะอยู่ในแสงไฟสลัว ก่อนที่มันจะตอบชัดถ้อยชัดคำ..
"ไม่ได้หรอกพี่ งานใครงานมัน เป็นผม ผมก็ไม่อยากทำงานแทนคนอื่นเหมือนกัน..อีกอย่าง เดี๋ยวพี่ปุ่นว่าผมด้วย"
"แต่วันนี้ พี่ปุ่นยังให้คนอื่นมาเสิร์ฟแทนในโซนของเราได้เลยนี่.." ราเชนหว่านล้อมอย่างไม่ลดละ
"คนที่เสิร์ฟแทนในโซนผม ก็ได้ทิปในโซนผมไป แต่ถ้าใครมาทำความสะอาดแทนในโซนของผม ไม่ได้อะไรเลยครับพี่ มีแต่เหนื่อยฟรี"
คำพูดของมันทำให้ราเชนสะอึก ทั้งที่มันก็ไม่ได้แสดงท่าทียอกย้อน หรือมีเจตนาจะสั่งสอนอะไร เมื่อมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นแล้ว ราเชนก็รู้ได้ไม่ยากว่ามันไม่ได้พูดออกมาแบบนั้นเพื่อให้ตัวเองดูดี มันก็แค่พูดตามที่มันคิดเท่านั้น...
เห็นหน้าซื่อๆแล้วก็โกรธไม่ลง วูบหนึ่ง ราเชนนึกอยากจะเอื้อมมือไปลูบหัวมันแล้วดึงมาซบไว้กับอก ..ชายหนุ่มนึกสงสัยต่อไปอีกว่า มันจะรักษาธรรมชาติที่ใสซื่อของมันในที่ๆทุกอย่างล้วนแต่ปรุงแต่งฉาบฉวยไว้ได้นานแค่ไหน...
"พอร้านนี้ปิดพี่ว่าจะไปนั่งต่อร้านนั้น..." ราเชนชี้ไปที่ร้านข้างๆที่เป็นเจ้าของเดียวกับผับนี้ ร้านนั้นตกแต่งเป็นบาร์ที่ให้นักดื่มนั่งต่อสบายๆหลังจากผับปิดจนถึงตีสี่ เหล้าในขวดยังเหลืออีกเยอะพอที่จะนั่งรอจนกว่ามันจะเลิกงาน...
"กว่าร้านนั้นจะปิดก็คงพอๆกับที่บอลเลิกงานพอดี เรากลับพร้อมกันตอนนั้นก็ได้.."
อาจเพราะฤทธิ์เหล้าหรืออะไรชายหนุ่มก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน รู้แต่ว่า..ในชีวิตยังไม่เคยตามตื๊อใครแบบนี้มาก่อน
ขอแค่มันตอบตกลง ขอให้มันยอมขึ้นรถกลับด้วย เรื่องอื่น..ค่อยเอาไว้ว่ากันทีหลัง..
"กลับกับพี่นะครับ เดี๋ยวคืนนี้พี่ไปส่ง..." ราเชนทำเสียงออด ในหัวใจรุ่มร้อนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
"อย่าเลยพี่ รบกวนเปล่าๆ วันนี้เลิกงานแล้วผมต้องไปช่วยน้าเปิดร้านขายเสื้อในสวน บางทีก็ไปกินโจ๊กต่อที่ตลาด กว่าจะนอนก็โน่น แปดโมงเช้า.."
"ทำงานหนักแบบนี้ทุกวันเลยหรือ.." ราเชนถามเสียงแห้งโหย ถึงจะผิดหวัง แต่ดูจากสายตาก็รู้ว่ามันคงไม่โกหก
"เฉพาะเสาร์อาทิตย์พี่.. ก็น้าผมขายของในสวนอ่ะ ก็ช่วยแค่สองวันนี่แหละ.."
มันพูดพลางชงเหล้าแก้วใหม่ยื่นให้ราเชน หรือนี่เป็นวิธีการปฎิเสธอย่างนุ่มนวลแบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่นกันแน่..
"ตกลงคืนนี้ไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆเหรอครับ.." ราเชนถามด้วยความรู้สึกว่าตัวเองโง่งมเต็มทน
ไอ้เปี๊ยกนั่นไม่ปฏิเสธซ้ำสองให้คนถามเสียความรู้สึก แต่ท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ของมัน ทำให้คนถามรู้ดีว่าคำตอบที่มันบอกไปในตอนแรกก็ชัดเจนเกินพอแล้ว..
"แล้วถ้า...เป็นวันอื่นล่ะครับ พี่ไปรับไปส่งบอลได้มั้ย.."
มันทำหน้าเอ๋อใส่อีกแล้ว ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งอยากจับตีก้นซักทีจริงๆ...
"ไม่ดีกว่าครับ ผมนั่งรถเมล์กลับเองดีกว่า.." คำตอบง่ายๆแต่ชัดเจนของมันทำให้ราเชนหน้าชาวูบ เป็นคืนแรกที่ถูกปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากเด็กเสิร์ฟตัวกะเปี๊ยกในผับ หรือว่ามันต้องการอย่างอื่น?...
ชายหนุ่มคว้ามือของมันขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะยัดแบ็งค์พันใส่มือหลายใบโดยไม่นับให้เสียเวลา...
"กลับกับพี่นะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง.."
แทนคำตอบ มันส่งเงินกลับใส่มือราเชนโดยไม่สนใจจะมองด้วยซ้ำว่ามีแบ็งค์อะไรจำนวนเท่าไหร่
"ทิปเยอะไปแล้วพี่ ผมแค่ชงเหล้าเอง... พี่กินป๊อบคอร์นไหมครับ เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้"
ราเชนมองตามนิ้วมือผอมๆที่ชี้ไปที่ตู้ป๊อบคอร์นที่ตั้งอยู่บนฟุตบาทหน้าผับ นี่เป็นวิธีการเอาตัวรอดของมันรึเปล่านะ? ทำเป็นไม่เข้าใจ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
แล้วก็เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น อย่างน้อยที่สุด มันก็พยายามเอาใจลูกค้าจอมตื๊อสุดความสามารถที่จะทำได้ เป็นครั้งแรกที่ราเชนเข้าใจดีว่ามันไม่อยากให้เขารู้สึกว่ากำลังโดนหักหน้า ก็เลยหาเรื่องชวนคุยแก้เก้อ แม้จะเป็นวิธีแบบเด็กๆ แต่มันก็ทำให้เขาเอ็นดูมันมากขึ้นทุกที
สุดท้าย ชายหนุ่มก็ต้องยอมพ่ายแพ้ ..ราเชนวางเงินลงบนมือขาวๆนุ่มๆของมัน ก่อนจะโน้มหน้าไปกระซิบข้างหู ใกล้..จนได้กลิ่นแป้งเด็กที่มันทาไว้ที่ซอกคอขาวๆอุ่นๆ..
"งั้น..ช่วยไปซื้อให้พี่ทีนะครับ.."
มันรับเงินเสร็จก็เดินดุ่ยๆไปอย่างไม่มีเกี่ยงงอน..ชายหนุ่มมองตามหลังไปด้วยความรู้สึกประหลาด..
ตอนนี้มันรู้สึกยังไงกันแน่นะ ชอบ ไม่ชอบ รำคาญ หรือรังเกียจ..? ถ้ามันแสดงออกทางสายตาแม้เพียงนิดหนึ่งว่ากำลังรำคาญ เขาก็คงเลิกตื๊อไปแล้วเพราะไม่อยากให้มันต้องทนลำบากใจ แต่นี่ ก็ดูมันเฉยๆ หรือบางที มันอาจจะเจอเรื่องแบบนี้จนชาชิน สำหรับมันแล้ว เขาก็คงเป็นแค่แค่ลูกค้าขี้เมาอารมณ์เปลี่ยวคนหนึ่งที่พยายามจะหิ้วมันกลับไปด้วยให้ได้...
ราเชนยกเหล้าขึ้นจิบเพื่อดับอารมณ์เร่าร้อนในตัวที่ยิ่งคุโชนขึ้นทุกวินาที..
ชายหนุ่มดูนาฬิกาที่ข้อมือ อีกไม่กี่ชั่วโมงผับก็จะเลิก ถ้ามันมีท่าทีแม้เพียงนิดเดียวว่าอยากให้เขาไปส่ง จะให้นั่งรอมันจนเช้าก็คงต้องยอม...
อะไรก็ได้ที่จะทำให้มันเห็นว่าเขาไม่เหมือนนักเที่ยวคนอื่นๆ ไม่ใช่แค่คนที่อยากได้มันในคืนนี้..
ไม่ใช่แค่เรื่องนั้น และไม่ใช่แค่คืนเดียว..
ไม่อยากถูกเทคแคร์เพราะอยู่ในฐานะลูกค้ากับเด็กเสิร์ฟ
ถ้ามันจะให้โอกาสเขาบ้าง ให้โอกาสรู้จักกันให้มากกว่านี้...
ราเชนมัวแต่ยืนมองไอ้เปี๊ยกที่กำลังถือป๊อบคอร์นตรงมาอย่างตั้งใจจนไม่ทันรู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ข้างหลังก่อนจะใช้อุ้งมือใหญ่หนาตบที่บ่าแรงๆสองสามทีราวกับว่าเป็นคนคุ้นเคยกันมานาน.. ราเชนหันไปมอง ก็พบว่าหนุ่มร่างท้วมผิวคล้ำกำลังส่งยิ้มเยือกเย็นมาให้ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงห้าวลึกที่ฟังดูสุขุมแต่มีเลศนัย..
"ไงครับ..แผนที่จะหิ้วเด็กผมกลับด้วยคืนนี้สำเร็จรึยัง..?"
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
