ราเชนรู้สึกว่าคืนนี้หัวใจตัวเอง แปลก..แปลก..ไป...
เสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม แสงไฟสาดส่อง กับผู้คนที่เบียดเสียดกันแน่นขนัด ไม่ได้ทำให้รู้สึกคึกคักกระชุ่มกระชวยเหมือนทุกคืน..
แม้กระทั่งสายตาเชิญชวนจากหนุ่มหน้าสวยโต๊ะข้างเคียงที่มองมาก็ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวฮึกเหิมลำพองใจเหมือนเคย
เพลงเดิมๆ ผู้คนเก่าๆ บรรยากาศเดิมๆ เหมือนละครฉากเดิมๆที่ฉายวนเวียนซ้ำซาก ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเบื่อหน่าย..
รอบตัวไม่มีใครที่ดึงดูดใจเลย นอกจาก....
นั่นไง.... มันมาแล้ว...
ไอ้ตัวเปี๊ยกเดินเๆดุ๊กๆฝ่าฝูงคนที่กำลังเบียดเสียดมา ในมือหอบขวดโซดามาเต็มสองแขน
เสื้อยืดตัวโคร่งแบบฟอร์มพนักงานเสิร์ฟของร้านกับผ้ากันเปื้อนผืนใหญ่ยิ่งทำให้มันดูตัวเล็กลงไปอีก..
มันเดินมุดคนผ่านโต๊ะของราเชน ไม่สนใจสายตาคมกริบที่เคยละลายหัวใจใครต่อใครเลยแม้แต่น้อย..
ชายหนุ่มนึกสงสัยว่ามันมาทำอะไรในที่แบบนี้ ที่ที่คนอายุน้อยกว่ายี่สิบห้ามเข้า..
จากประสบการณ์ที่เคยได้เด็กมาแล้วนักต่อนัก ชายหนุ่มประเมินว่ารูปร่างหน้าตาว่ามันไม่น่าเกินสิบแปด
หรืออาจจะสิบหกด้วยเอ้า!
ราเชนยกแก้วของตัวเองขึ้นกระดกหล้าลงคอ ทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากไอ้เปี๊ยกนั่น ...
ตามองมันชงเหล้าส่งให้ลูกค้าคนนั้นคนนี้อย่างตั้งอกตั้งใจ
หัวใจเฉื่อยชาเปลี่ยนเป็นร้อนรุ่มเมื่อลูกค้าในโต๊ะวางมือบนบ่ามันอย่างสนิทสนม
แถมยังโน้มตัวลงกระซิบกระซาบข้างหูไอ้ตัวเปี๊ยกนั่นอย่างใกล้ชิด
แม่ง เอ๊ย! จมูกแทบจะไปชิดแก้มใสๆนั่นอยู่แล้ว..
ไอ้ตัวเปี๊ยกนั่นไม่ได้ถอยหนี แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างจริงจัง...
บางที.. มันอาจจะชินแล้ว ที่ถูกใครต่อใครแทะโลม คืนละไม่รู้กี่รอบ..
ชายหนุ่มเห็น'ลูกค้า' ของมันยัดแบ็งค์ร้อยใส่มือเล็กๆ ก่อนที่มันจะเดินผละไปจากโต๊ะเดิม ร่อนไปชงเหล้าตามโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ อย่างกระตือรือร้น
ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเริงร่ายไปกับจังหวะเพลงอย่างสนุกสุดเหวี่ยง ไอ้หนูนี่กลับก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย..
ทั้งที่วัยอย่างมันควรจะนอนอ่านการ์ตูนที่บ้าน เล่นอินเตอร์เน็ต คุยโทรศัพท์กับแฟน หรือทำอะไรก็ได้ที่เด็กวัยรุ่นเขาทำกัน
ไม่ใช่มาทำงานงกๆท่ามกลางดงเสือ สิงห์ กระทิงเปลี่ยวอย่างนี้..
"เฮ้ย! ไอ้เชน กูว่าโต๊ะนู้นสนใจมึงว่ะ.." เพื่อนร่วมโต๊ะสะกิดเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวมากระซิบข้างหู พยักเพยิดไปทางหนุ่มหน้าหวานในเสื้อเชิ้ตเข้ารูปผ้ามันระยับ เผยให้เห็นรูปร่างที่ผ่านการดูแลอย่างดีเยี่ยม
ราเชนผงกหัวให้นิดๆเป็นเชิงทักทายเมื่อหนุ่มหน้าหวานยกแก้วให้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันกลับมามองไอ้เปี๊ยกตามเดิม
...ไม่มีอารมณ์จะสนใจใครแล้ว คืนนี้ ..
"มึงมองอะไรของมึงวะ ไอ้เชน..น้องเค้ายิ้มให้มรึงจนกรามค้างแล้วมั้งน่ะ " เพื่อนร่วมโต๊ะยังเซ้าซี้ไม่เลิก ราเชนยักไหล่ พยักหน้าไปทางไอ้เปี๊ยกที่หอบถังนั้งแข็งกับขวดน้ำอัดลมตรงมาอีกแล้ว..
"อย่าบอกนะว่ามึงมองไอ้เด็กนั่น หน้าตาตลกจะตายชัก อย่างมึงหาได้ดีกว่านี้เยอะ.."
ราเชนหัวเราะ ใช่.. ดูๆไปไอ้เปี๊ยกนี่หน้าตาตลกดี หูกาง ตาตี่ ดูเอ๋อๆ เหมือนเด็กที่กำลังง่วงๆ งงๆ
แต่ราเชนรู้สึกเหมือนเห็นอะไรบางอย่างในตาตี่ๆคู่นั้น
ท่ามกลางแสงสี ฉูดฉาดที่ฉาบทาทุกอย่างรอบตัว .. มีไอ้เปี๊ยกนี่เท่านั้นล่ะมั้งที่ดู เป็นธรรมชาติที่สุด...
เหมือนน้ำเปล่าเย็นชื่นใจเพียงแก้วเดียว ท่ามกลางเครื่องดื่มรสแรงบาดคอที่วางโชว์เรียงรายอยู่ทั่วร้าน..
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจตัวเอง
แค่อยากได้.... ตามสัญชาติญาณนักล่า เพราะไอ้เด็กนี่ดูแล้วท้าทาย ท่าทางจะ ได้ยาก..
หรือเป็นเพราะอะไรกันแน่..
จะว่าสงสาร ก็คงไม่ ท่ามกลางสังคมเมืองหลวงที่ทุกคนต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบ ภาพเด็กอายุไม่ถึงเกณฑ์ ต้องออกมาทำงานหนักแบ่งเบาภาระครอบครัว มีให้เห็นจนเจนตา
ไม่มีทางที่หัวใจแห้งแล้งเย็นชาจะรู้สึกรู้สากับเรื่องอะไรทำนองเนี้ด้วยซ้ำ
จะว่าเอ็นดู ก็คงไม่อีกนั่นแหละ ตอนนี้เกิดอารมณ์อยากดูเอ็นมากกว่า..
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้หัวใจของราเชนมันร้อนรุ่ม เลือดในตัวมันพลุ่งพล่าน เกิดอารมณ์อยากจะกระโจนเข้าใส่ไอเปี๊ยกนี่ เหมือนหมาจิ้งจอกล่ากระต่ายป่า
อยากจะลงมือจัดการกับเนื้อนุ่มหวาน กับกระดูกกรอบๆ กับดวงตาตี่ๆที่ดูกวนๆ แต่ดันไม่ประสีประสาคู่นั้น
ราเชนสาดเหล้าลงคออีกรอบ เริ่มรำคาญที่โต๊ะข้างๆทำเนียนเบียดตัวเข้ามาใกล้ตามจังหวะเพลง...
"ถ้ามึงอยากได้เด็กล่ะก็ โต๊ะนู้นดิวะ น่ารักกรูว่าท่าทางไม่เกินม.ปลายว่ะ.."
ราเชนส่ายหัวเมื่อมองตามสายตาเพื่อนไปยัง เด็กม.ปลายกลุ่มนั้น ผับนี้เป็นผับที่มีผู้มีอิทธิพลหนุนหลัง เปิดประตูให้เด็กอายุไม่ถึงเกณฑ์เกระโจนเข้าสู่สังคมราตรีก่อนเวลาอันควร หนุ่มน้อยกลุ่มนั้น พยายามเรียกร้องความสนใจด้วยเสื้อผ้าฉูดฉาด ที่ทางจัดจ้าน กับการเต้นรำร้อนแรงสุดเหวี่ยง
ชายหนุ่มนึกอยากหัวเราะเยาะใส่รสนิยมของเพื่อน เด็กพวกนี้ ไม่ต้องสีให้เสียเวลา แค่ยักคิ้วให้ ขี้คร้านจะถลามาถึงโต๊ะ
ราเชนโน้มหน้าไปกระซิบข้างหูเพื่อนด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ..
"งานนี้กูขอตัวว่ะ ท้องไส้ไม่ค่อยดี ไม่ชอบอาหารรสจัด.."
ราเชนหัวเราะ เมื่อเพื่อนหลุด ค้อนใส่อย่างสะบัดสะบิ้ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันกลับไปสนใจไอ้เด็กนั่นตามเคย
แต่....ไม่รู้มันหายไปไหนของมันอีกแล้ว..
"นี่มึงชอบเด็กเสิร์ฟนั่นจริงๆเหรอ กูว่าน้องเค้าเป็นผู้ชายว่ะ คงไม่เล่นกับมึงด้วยหรอก.."
ราเชนยักไหล่ ก่อนจะกระซิบตอบกลับไป " ผู้ชายสิวะ ดี.. กรูชอบ ได้ยากดี มันต้องใช้ฝีมือ ไอ้ที่ได้ง่ายๆกูเบื่อแล้วว่ะ..
"กูว่างานนี้ฝีมืออย่างเดียวคงไม่พอหรอกว่ะ มึงอาจจะต้องใช้เงินล่ะมั้ง" เพื่อนรักย้อนทันควันในขณะที่ราเชนยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากอย่างทะนงตน
"จะใช้อะไรก็ช่าง ฝือมือ เงิน หรือใช้กำลัง อะไรก็ได้ทั้งนั้น ขอให้คืนนี้กูได้ไอ้เด็กนี่ก็พอ.."
ใบหน้าหล่อเหลาในความมืดดูชั่วร้ายขึ้นมาทันตา จนแม้แต่เพื่อนรัก ยังอดแขยงในความมักได้ของราเชนไม่ได้
""มึงรู้จักกับพี่ปุ่น ผู้จัดการร้านไม่ใช่เหรอ" ราเชนกระซิบข้างหูเพื่อน "มึงไปบอกพี่เค้าหน่อยดิ ว่ากูอยากคุยกับไอ้เด็กนั่น ถ้ามึงทำให้กรูได้ มึงอยากได้เด็กในสต็อกกูคนไหน
คืนนี้กูโทรเรียกให้มึงเลย.."
คราวนี้กลับเป็นเพื่อนของราเชนที่ยิ้มอย่างสมเพชกับนิสัยดื้อด้านของชายหนุ่ม
ราเชนเคยประกาศไว้ว่า คนอย่างกูอยากได้อะไรก็ต้องได้ แล้วก็ได้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ไม่ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะหน้าตาหล่อ.. รวย.. การศึกษาดีแค่ไหน ไม่ว่าจะมีแฟนแล้ว หรือเป็นชายแท้ที่ไม่ใช่เกย์ ราเชนก็หาวิธีเอาจนได้..
คืนนี้ดูอินทรีย์ปีกหักซักคืนจะเป็นอะไรไป..
"ถ้ามึงอยากคุยกับน้องเค้าล่ะก็ เดี๋ยวกูบอกพี่ปุ่นให้ แต่กูไม่รับปากนะเว้ยว่ามึงจะได้น้องเค้ารึเปล่า..."
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายอย่างสบอารมณ์ เหมือนนักล่าที่สบจังหวะตะครุบเหยื่อ...ราเชนกระดกเหล้าลงคอรวดเดียวหมดแก้ว คืนนี้คงมีอะไรสนุกๆให้ทำอีกแล้ว.. ชายหนุ่มตบบ่าเพื่อนแรงๆสองสามที ก่อนจะพูดอย่างลำพองใจ
"งั้นกูออกไปรอที่โต๊ะน้าร้านนะเว้ย..ถ้ากูได้ไอ้เด็กนี่จริงๆ กูเลี้ยงเหล้ามึงสามวันติดเลย.."
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
