หัวข้อ: Hopeful & Hopeless วรรณกรรมจำเ

[NUKWUN]

ไรเตอร์ใจร้าย ทิ้งให้ค้างเเบบนี้ได้ไงอ่า

มาต่อด่วน 

[thomaskung]

เขิน >.<

ความเมาทำให้คุณณุกล้าขึ้น

หรือว่าปกติก็กล้าอยู่แล้วนะ

กรี๊ด ๆ ไปไม่ไหวแล้ว เขินแทนนู๋วิน

[mecon]

 
รอนุ้งกวิน...........

[Ottomechan]

เพิ่งเข้ามาอ่าน




กวินมีมุมมองที่ออกแง่ลบ


แต่ดูจากความคิด ก็ไม่ผิดที่เขาจะคิดอย่างนั้น




ให้มุมมองที่แตกต่างไปจากเดิมมม








รออ่านตอนต่อไปนะคะ

วิษณุรู็้ได้ไงว่ากวินแอบดูหนอนน้อย

[thomaskung]

สิบวันแล้วนา คนแต่งเป็นตายร้ายดีประการใดช่วยแจ้งด้วย

 

[mecon]

  รอยคอต่อไป 

[ArgèntaR๛]

เข้ามารอครับ ....


อยากอ่านตอนต่อไปแล้วน้าาา   

[M@nfaNG]

   รอนานจนหลับแล้วค่ะ

[pattybluet]

สนุกดีค่ะ เพิ่งได้มาอ่าน ชอบการใช้ภาษาในเรื่องค่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งน่าติดตาม
ตอนนี้ชอบกวิน แต่เฉยๆกับนุ อาจจะเป็นเพราะเราอ่านผ่านมุมมองของกวิน
แต่ตอนล่าสุดนี่ กำลังคิดว่ากวินละเมอรึป่าว หลังจากได้เห็นภาพสยิวกิ้ว รึไง? 
ว่าแต่ทางมาบ้านพักโหดขนาดนี้ ตอนป้าแกมาคงไม่ได้ใช้ทางเดียวกันใช่มั้ย = =''

เป็นกำลังใจให้นะคะ แล้วจะรออ่านตอนต่อไป

[ArgèntaR๛]

ฮึ้บ!!!

เข้ามารออ่าน ยังรออยู่เสมอนะครับ   

[sukie_moo]

อ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด

อ่านเพลินๆกับภาษาสวยๆ และก็อ่านง่ายมาก

แต่มาขัดใจตรงที่มาตัดฉับตรงนี้ได้ไงคะเนี่ย

งวดนี้คนแต่งหายไปนานกว่าทุกครั้งเลยมั้งคะเนี่ย ร่วมเดือนแล้ว

ยังไงถ้ากลับมาจากสงกรานต์รีบคลอดตอนใหม่เร็วๆนะค่ะ

[kranwa]

เรียนผู้อ่านทุกท่าน


ต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ ที่คราวนี้หายไปนาน แบบนานจริง ๆ


และต้องขอโทษซ้ำสองที่จะบอกว่า กลับมาคราวนี้ก็ยังไม่ได้มีตอนต่อมาให้อ่าน แหะ ๆ ๆ ๆ


คือช่วงนี้ชีวิตยุ่งเหยิงพอสมควรครับ ด้วยติดภาระสำคัญคืองานโปรเจคชิ้นสุดท้ายของชีวิตการเรียนมหาลัย 

สัญญาว่าจะยังเขียนต่อนะครับ และจะเขียนให้จบ แต่ขอให้ผมเอาชีวิตรอดและสามารถเรียนจบให้ทันในปีนี้ก่อนนะค้าบ แหะ ๆ ๆ


ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน และขอกราบขอโทษจริง ๆ ครับ ^ ^'

[thomaskung]

ไม่ลงต่อก็ไม่เป็นไรหรอก

กลับมาส่งข่าวบ้าง

เป็นตายร้ายดียังไง

 

[jira]

เข้ามาอ่านตอนแรก ๆ เสื่อมกับนายเอกมากมาย  
แต่ก็อ่านต่อเพราะอยากรู้ว่าคนที่มองโลกแบบนี้จะใช้ชีวิตปกติแบบไหน  อ่านไปเรื่อย ๆ  ก็เห็นพัฒนาการทางด้านการมองโลกในแง่บวกจากนายเอกมากขึ้น  ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องชมไรท์เตอร์ที่ตั้งใจเขียน  และภาษาก็สวย
สารภาพเลยว่าคลิกเข้ามาอ่านนิยายเรื่องไหนแล้วไม่มีอะไรน่าสนใจก็กดกากบาทสีแดงปิดแล้วไม่เฉียดอีกเลย  นิยายของไรท์เตอร์เองก็เกือบเป็นหนึ่งในเรื่องเหล่านั้น  แต่ในความดำมืดของจิตใจตัวละครมันกลับมีสเน่ห์ให้ค้นหาอย่างน่าประหลาด
จะรอดูว่าวิษณุจะแสดงส่วนดำมืดในจิตใจตอนเมายังไง...จะมีฉากเรียกเลือดในตอนหน้า(ถ้าไรท์เตอร์รอดจากการทำ
โปรเจกต์ชิ้นสุดท้าย...อีนี่ไปแช่งเค้า!!!!!)รึเปล่า?
  และเป็นกำลังใจให้ค่ะ...

[ArgèntaR๛]

ขอบคุณที่ยังเข้ามาแจ้งข่าวคราวกันครับผม 


จะยังรอต่อไปฮ่าๆ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะครับ

[pattybluet]

  เป็นกำลังใจให้ค่ะ ยังไงก้อสู้ๆละกันนะคะ

 

[chocolate_ness]

สนุกมากกกกกกก

ถึงจะรู้สึกว่ากวินจะองโลกในแง่ร้ายมากไป แต่บางครั้งสิ่งที่กวินคิดมันก็ดูจะเป็นจริงอย่างที่ว่าเลย

แนวนี้เพิ่งเคยอ่านแปลกดี แต่ก้ชอบมากเลยค่ะ ติดตามต่อไปนะค่ะ

ว่าแต่จะมาต่อเมื่อไหร่อ่ะค่ะ

[Badmiffy]

เราเพิ่งจะเข้ามาอ่านค่ะ เรื่องนี้มันช่างดูมืดมิด 555+

กวินนี่มองโลกในแง่ร้ายจัง เหมือนจะยึดติดด้วย แต่ก็ดูจะไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย

ฮึ่มๆๆ อยากอ่านต่ออ่ะ ไรท์เตอร์ Where are U!!!!!!

[mixmix]

ชอบบุคลิคของกวินจัง
คือมองอะไรในแง่ของความเป็นจริง(ติดจะออกไปทางลบ)
แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่พวกเพ้อฝัน
โดยส่วนตัวเราคิดว่านี่แหละแบบที่หาอ่านมานาน อิอิ
ชอบมากๆเลยค่า ทั้งสำนวนและบุคลิคของตัวละคร
สู้ๆนะคะ จะรออ่านต่อค่า ^^

[ArgèntaR๛]

ยังรอครับผม


ขอให้รอดชีวิตกลับมาได้นะครับ ฮ่าๆ 

[chocolate_ness]

รอค่ะรอ

มาต่อเถอะนะค่ะ

[oaw_eang]

เขียนดี  อ่านสนุก

ตรวจตัวสะกดหน่อยนะ

ยังพิมพ์พลาดอยุ่เยอะเทียว

แต่ถ้าจะรวมเล่มเมื่อไหร่ กะว่าจะอุดหนุนสักเล่ม อิอิ


เจ้สอง 

[berlyn]

พึ่งอ่านไปได้แค่หนึ่งหน้า เป็นนิยายออนไลน์ที่ภาษาสวยมาก

มันไม่ใช่ว่าเป็นนิยายเพ้อฝันที่แบบว่า นายเอกเจอพระเอกแล้วรักกันแบบรักแรกพบประมาณนั้น คนอย่างกวินมีจริงบนโลกใบนี้จากที่ได้อ่าน

มองโลกได้อย่างตรงไปตรงมา ตอนจบของนิยาย มันไม่สมบูรณ์เสมอไปหรอกจริงไหม

[berlyn]

อย่างที่กวินบอกแหละว่าคนเค่มแข็งถึงจะอยู่บนโลกใบนี้ได้
ชอบคนมีน้ำใจนะ แต่ก็โลกส่วนตัวสูงเหมือนกัน

เป็นกำลังใจให้เรียนจบเร็วๆ

จะรออ่านจ้า

[ปลาทองสีชมพู]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ทำกับหนูแบบนี้ได้ไง
ตัดฉึบเหมือนโดนตัดขั้วหัวจายยย~ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

สนุกอ่ะ คือไม่เคยอ่านแนวนี้เลย แปลกดี ชอบมุมมองของกวิน
มันดูขวางหูขวางตา เราว่าทุกคนอาจจะมีมุมมองเหมือนกวินแหละ แต่ว่าไม่เยอะเท่ากวิน
ขวางโลกมาก บอกว่าซ้าย ฉันจะไปขวา จริงๆก็จะไปซ้ายอ่ะ แต่ไม่อยากไปแระ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบ หวังว่าเร็วๆนี้จะได้อ่านต่อนะ (กดดันเต็มที่ ๕๕๕)

[kranwa]

ผู้เขียนมารายงานตัวว่ายังมีชีวิตอยู่นะครับ แหะ ๆ ๆ


และตอนนี้ก็ยังคงทำงานโปรเจคจบอยู่เหมือนเดิม และยังไม่มีตอนใหม่มาให้


ขอโทษผู้อ่านทุกท่านด้วยนะค้าบ ที่ทำให้รอ เอ๊ะ ยังรอกันอยู่ป่าวหว่า ฮ่า ๆ ๆ ๆ


สัญญาครับ จะมาต่อแน่นอนค้าบบบบบ

[M@nfaNG]

ยังรอค่ะ ยังไงอ่านแล้วไม่ทิ้งแน่ๆ แต่คนเขียนอย่าทิ้งคนอ่านแล้วกันนะคะ

[a_tapha]

    รออยู่นะค่ะ

[Badmiffy]

รอซิคะ ยังไงก็รอ ถึงจะนานแต่ถ้าสัญญาว่าจะมาแน่นอนก็โอเคค่ะ

ไม่ว่ากัน แต่เรียนให้จบนะคะ 555+         

[kranwa]

สวัสดีผู้อ่านทุกท่านครับ

ผมยังเรียนไม่จบนะครับ และงานไฟนอลก็ยังไม่เสร็จอยู่ดี

คงต้องรอสิ้นเดือนโน่น ถึงจะสิ้นสุด


แต่.....


เอาตอนใหม่มาให้อ่านแล้วล่ะครับ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ขอโทษที่อาจจะทำให้รอนานนะครับผม ^ ^


---------------------------------------------------------------------------------


14

    
ชั่วเวลาขณะหนึ่งที่กวินรู้สึกว่าตัวตนว่างเปล่าดุจดังอากาศ ในขณะที่วิษณุยังคงส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาอย่างวาบหวำ ซึ่งสุดท้ายแล้วภาพใบหน้าของเขาก็พร่าเลือนไปพร้อมกับอนุสติที่ขาดห้วงเหมือนโทรทัศน์ที่ถูกรบกวนสัญญาณ ในความรู้สึกนั้นต้านทานโจมตีกันไปมาโดยอย่างที่ไม่อาจปฏิเสธได้ถึงการพองโตอย่างประหลาดในความรู้สึกประเภทหนึ่งที่ไวต่อประสบการณ์อันระทึก แต่เหนือสิ่งอื่นใด สัญชาตญาณของการวางมาดผลักไสความรู้สึกนั้นก่อนจะบังคับบัญชาให้การแสดงออกเป็นไปราวกับถูกวางบทบาทเอาไว้อย่างดีเยี่ยมจากจิตใต้สำนึกที่พะวงกับกรอบบางอย่าง

    ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าพอมาสำรวจดูจริง ๆ กวินยังมีความรู้สึกเช่นนี้เหลืออยู่ในตัวมากมายกว่าที่จะเคยคาดคิด

    “ปล่อย” กวินร้องว่า พร้อมกับพยายามจะใช้มือแกะการเกาะก่ายของวิษณุเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการทางกาย ในขณะที่อีกฝ่ายตรงกันข้าม เหมือนว่าวิษณุนั้นพยายามจะกระชับให้แน่นมากขึ้น พร้อมกับดึงร่างของกวินให้เข้าไปหา พร้อมส่งยิ้มยั่ว

    “แน่ใจนะว่าอยากให้ปล่อย”

    “เออสิ” กวินร้องลั่น แต่รู้สึกว่าเหมือนเสียงจะแหบแห้งอยู่แค่ในลำคอ เหมือนมีอะไรร้อนผ่าวถูกกลืนลงไป ซ้ำร้ายเข้าไปอีกเมื่อได้สบตากับแววตาอันกรุ้มกริ่มที่ประดับอยู่บนเครื่องหน้าที่คมคายหล่อเหลาชวนให้เคลิ้มเมาราวกับซาตานมาดเท่ห์ในความฝัน แถมด้วยสัมผัสอันแสนจะหนักแน่นถลำลึกและหยาบคายชวนให้รู้สึกหวิววาบจากฝ่ามือที่บีบแน่นจนสะท้อนไปถึงกล้ามเนื้อทุกส่วนสัดบนรูปร่างอันเหมาะเจาะลงตัวยิ่งคล้ายจะพาให้ความรู้สึกของกวินนั้นเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่าเก่าจนแทบจะทะลักออกมารอมร่อ

    ไม่ได้... กวินพร่ำบอกตัวเองเช่นนั้น จะปล่อยให้สิ่งนี้เกิดขึ้นไม่ได้ มิฉะนั้นเขาก็คงไม่ต่างอะไรกับกะหรี่ร่าน ๆ ที่พร้อมจะถูกกินไม่เลือกหน้า ให้ตายเถิด... กวินจะยอมให้ตนเองถูกว่าเช่นนั้นไม่ได้ แม้ว่าแววตาและสัมผัสของวิษณุจะกระตุ้นให้กวินรู้สึกคะนองที่จะอยากรับบทบาทเช่นนั้นก็ตามที แต่ก็นั่นแหละ สุดท้ายเมื่อการตัดสินใจเกิดขึ้น กวินเลือกที่จะใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักร่างของชายหนุ่มออกไปจนพ้น ก่อนจะเปิดประตูกลับไปยังห้องนอนของตนตามเดิม

    ใจยังคงเต้นไม่เป็นส่ำ ในขณะที่ดันประตูปิดสนิท หน้าผากชนกับประตูราวกับหมดแรง ทิ้งเวลาไว้สักพักเหมือนจะผ่อนคลายความตื่นเต้นของตัวเองพร้อมกับพาสติที่กระเจิดกระเจิงไปให้ค่อย ๆ กลับคืนมา

    ไม่หายดีนัก แต่ร่างกายไปก็ไม่ไวไปกว่าความคิด กวินถอนใจแรงจนเหมือนจงใจจะทำให้ห้องทั้งห้องสั่นสะเทือนก่อนจะหันหลังผละออกจากประตู ไม่แน่ใจนักว่าจะต้องทำอะไร หรือควรทำอะไรต่อไป แต่เร็วเกินกว่าจะคิดได้ และไม่มีเวลาแม้แต่จะให้คิด ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะแปลกใจ... ไม่รู้ว่าวิษณุมายืนรออยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไร เพราะทันทีที่กวินหันหน้าออกจากประตู ภาพแรกที่ได้เห็นก็คือภาพใบหน้าของวิษณุที่ยิ้มกระย่องอย่างมากเล่ห์เพทุบาย แล้วร่างทั้งร่างของกวินก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดอันหื่นกระหายของเขา เมื่อร่างทั้งร่างสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อที่เบียดชิด สติของกวินก็กระเจิดกระเจิงไปอีกครั้ง และคราวนี้เหมือนจะไปไกลอย่างที่กู่ไม่กลับเฉกเช่นเดียวกับอีกฝ่ายก็คล้ายจะไม่ปล่อยให้กวินได้มีเวลาครุ่นคิดถึงสิ่งใดอีกแล้ว เมื่อริมฝีปากกระกบกันพร้อมกับลิ้นที่พัวพันไปมา กวินรู้สึกว่าอารมณ์ของตนพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างทันท่วงที

    อย่างผาดโผนและลุ้นระทึกที่สุดในโลก... วิษณุช้อนร่างของกวินไว้อย่างง่ายดายพร้อมกับโยนลงไปบนเตียงก่อนจะโถมตัวลงมาทับ ราวกับวิษณุนั้นมีเวทมนตร์ ชั่ววูบที่ล้มนอนลงบนเตียงกวินแทบจะจำไม่ได้เลยว่าผ้าขนหนูของเขาหลุดออกไปเมื่อไร อีกฝ่ายก็เช่นกัน เสื้อผ้าหายไปหมดแล้ว กวินรู้สึกได้ว่าทั้งเขาและเขาเหลือเพียงเนื้อตัวล้อนจ้อนในลูบไล้ถูไถกันไปมาอย่างหื่นกระหายและเมามัน เสียงลมเสียดสีกับใบไม้สวบสาบและเสียงของจิ้งหรีดแมลงสารพันรวมเข้าทั้งความชื้นจากแนวป่ารอบด้านยิ่งปลุกระดมให้เกิดเป็นจินตภาพว่าต่างฝ่ายกำลังสวมบทบาทเป็นสิงห์ดุร้ายสองตัวที่หนีจากฝูงลักลอบมาจู่โจมปลุกปล้ำกันท่ามกลางความมืด ผลัดกันคร่อม ผลัดกันทับ ไม่มีแววของการเคอะเขินหรือเหนียงอาย ไร้แม้แต่ความล่าช้าอันน่าหมั่นไส้ของความอ่อนโยนแบบบางตามประสาของความอยากแบบเคลือบยางตามจริต

    นี่เป็นความต้องการแบบตรงไปตรงมา ไม่มีอะไรแฝงเร้นนอกไปเสียจากความหื่นกระหายที่อัดอั้นมานานได้กำลังปะทุออก และทั้งหมดทั้งมวลที่เริ่มไปก็เป็นเพียงแค่การเตรียมพร้อม วินาทีแห่งความสมจริงสมจังกำลังเกิดขึ้นเมื่อกวินเปิดทางให้กล้ามเนื้ออันชวนหฤหรรษ์ของอีกฝ่ายได้แทรกเข้ามาในร่าง ถึงจุดนั้นกวินถึงกับลืมสิ้นทุกสิ่ง ผลักทิ้งทุกอย่าง เหลือแค่เพียงความสะใจอย่างสุดเหวี่ยงที่สบถออกมาเป็นสุ้มเสียงครางสนั่น รวมถึงกิริยาของฝ่ามือที่รวบบั้นท้ายของอีกฝ่ายเพื่อดันให้เข้ามาอีกอย่างสุดแรงเกิด ราวกับที่เข้ามาเพียงนั้นมันยังไม่มากพอเท่ากับที่ใจนึก

    ...ช่างสะใจอะไรเช่นนี้... สุ้มเสียงแห่งความคิดฝันดังก้องไปมาในหัวในขณะที่กิจกรรมพิสวาศกำลังเข้า ๆ ออก ๆ ไปอย่างต่อเนื่องแบบที่เครื่องกำลังติด ช่างสะใจอะไรเช่นนี้... ด้วยสรรพสำเนียงของความดิบเถื่อนในป่ากว้างอันห่างไกลจากโลกรอบด้าน กวินอยากจะร้องดัง ๆ ว่าการที่ผู้ชายเช่นเขาได้กลายเป็นเมียของวิษณุนี่มันแสนจะมหัศจรรย์พันลึก !

    อา... ไม่ไหวแล้ว... ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงอย่างท้วมท้นเหมือนลาวาที่ปะทุจากปล่องภูเขาไฟ กวินอยากจะขอบคุณทุกสรรพสิ่งที่ช่วยดีไซน์ให้สิ่งมีชีวิตเพศชายสามารถเอากันเองได้...    

    ขอบคุณ !

    ลืมตาตื่นขึ้นมาเต็มมาแล้วพบว่าภาพทุกภาพหายไปในชั่วเวลาอันสั้น... หายไปโดยที่ไร้ซึ่งความต่อเนื่องอันใดของภาพและความรู้สึก ไม่แปลกใจ ไม่งุนงง แม้ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ายังหลงเหลือเศษซากแห่งความคิดฝันทั้งหมดทั้งมวลอยู่เล็กน้อยในห้วงความและกล้ามเนื้อบางส่วน สมองชาคล้ายกับเพิ่งถูกกดทับมานานและพาให้รู้สึกมึนงงร้อนหนาวราวกับอยู่ในที่ ๆ อุณหภูมิแปรเปลี่ยนฉับพลัน ตามมาด้วยความรู้สึกคลื่นเหียน เหมือนคนที่เผลอตัวหลับไปในเวลาที่ไม่เหมาะสม แล้วถูกกระชากออกจากภวังค์นิทราอย่างไม่ปราณีปราศรัย

    ใช้เวลาอยู่พอสมควรว่าที่สติจะกลับมาอย่างสมบูรณ์ แม้ความไม่สบายของกายทั้งหลายแหล่จะยังไม่จางหายไปไหนนัก แต่การรับรู้โดยรอบก็เริ่มจะทำงานได้ดี กวินยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้บนระเบียงกว้างท่ามกลางแนวเขารอบด้าน เบื้องหน้าคือคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คคู่กายที่เปิดหน้าจอทิ้งไว้เป็นไมโครซอฟเวิร์ดที่ปรากฏตัวอักษรเพียงไม่กี่บรรทัด ประจานซึ่งความเฉื่อยชาในความคืบหน้าต่องานที่ตัวเองกำลังทำ ในขณะที่ลมหนาว ๆ พัดผ่านใบไม้ไหวเอนสวบสาบชำแรกเข้ามาสู่เนื้อพาให้รู้สึกเย็นยะเยือกเล็กน้อย กระนั้น แว่วเสียงจากกลุ่มคนด้านล่างที่พูดคุยสลับกับร้องเพลงก็ดังแว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะ

    ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไร และก็ยังไม่เข้าใจตัวเองนักว่าเผลอหลับไปได้อย่างไร ไม่รู้ตัวเลยสักนิด อาจจะเป็นไปด้วยทั้งความเหนื่อยล้า และบรรยากาศที่สงบสงัดเสียจนเป็นยากล่อมประสาทชั้นดี

    ถอนใจเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเดินไปเกาะขอบระเบียง แล้วชะเง้อมองลงไปด้านล่าง

    ไม่ว่าในภาพฝันจะเป็นเช่นไร แต่ในความเป็นจริง วิษณุมิได้มีท่าทีของการมึนเมาแบบลืมเนื้อลืมตัวเลยแม้แต่น้อย แถมโดยรวมวงเหล้าที่ว่านั้นก็ดำเนินไปอย่างสุภาพ ซึ่งอันที่จริงพอมาสังเกตดูดี ๆ พวกเขาแค่จิบเบียร์กันเล็กน้อยเพื่อผสมผสานกับการพูดคุยเท่านั้นเอง ไม่น่าจะเรียกว่าเป็นวงเหล้าได้เลยด้วยซ้ำ มีเบียร์วางอยู่เพียงสามสี่ขวดท่ามกลางคนถึงหกคน รตีดื่มน้ำเปล่า มีเพียงวิษณุกับหมออีกสองคนเท่านั้นที่ดื่ม ในขณะที่อีกคนพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างต่อเนื่อง กวินไม่แน่ใจนักว่าความพร่ามัวอันใดของนัยน์ตาหรือการตีความที่ทำให้เข้าใจผิดไปได้ว่าด้านล่างกำลังตั้งวงเหล้าอย่างครื้นเครง แถมการพูดคุยทั้งหลายนั้นก็เป็นไปในทำนองสงบเสงี่ยม การดีดกีตาร์ร้องเพลงก็เป็นไปอย่างแผ่วเบาไร้ความอึกทึกอันใดที่จะสะท้อนถึงความไร้สติที่กวินวางภาพไว้เลยแม้แต่น้อย

    เนิ่นนานพอสมควรที่สายตาของกวินจับจ้องลงไปยังวิษณุ ที่ขณะนี้เหมือนใบหน้าจะแดงก่ำเล็กน้อยสะท้อนออกมาชัดเจนว่าเจ้าตัวคงจะคออ่อน สังเกตได้ว่าจิบเบียร์เพียงไม่กี่แก้ว แต่ใบหน้าก็แดงซ่านได้ขนาดนี้ แต่ทั้งทั้งนั้น ท่าทีในความเป็นจริงที่สะท้อนความมึนเมาของวิษณุนั้นก็คือความเงียบขรึม ตลอดเวลาเกือบห้านาทีที่จ้องมอง วิษณุแทบจะไม่ได้พูดจาอะไรเลย คล้ายกับนั่งเหม่อด้วยซ้ำ พาให้อดขำอยู่ในใจไม่ได้ คนอย่างวิษณุดูไม่น่าจะเป็นคนที่เมาแล้วซ่าทำอะไรไปอย่างในภาพความฝันเช่นนั้นเลย ตรงกันข้าม เวลาเมาดูคล้ายจะฤทธิ์อ่อนลงด้วยซ้ำไป

    ไม่รู้ว่าเอาอะไรไปฝัน

    พอนึกถึงภาพความฝันขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ก็คล้ายกับว่ากวินได้เล่นงานตัวเองเสียแล้ว เมื่อนั้นเองที่ไม่กล้าจะลักลอบมองหน้าวิษณุได้อีก ยิ่งภาพมันชัดเจนออกเสียขนาดนั้นว่ากวินยืมใบหน้าและรูปร่างของวิษณุไปกระทำย่ำยีเช่นใดในความฝัน มันก็อดที่ทำให้รู้สึกเกิดความอับอายแก่ตนเองไม่ได้ ความหมกมุ่นครุ่นคิดอันใดหนอ ที่กักเก็บเอาไว้ทำให้กวินเอาไปนึกฝันได้เตลิดเปิดเปิงเช่นนั้น

    ทันใดนั้นเอง ข้อเท็จจริงอีกหนึ่งอย่างก็แล่นฉายเข้าในหัวสมอง กับภาพของความจริงเมื่อตอนเย็นที่กวินแอบลักลอบเข้าไปในห้องนอนของวิษณุแล้วได้เห็นอะไร ๆ หลายอย่างจากความเผลอไผลของอีกฝ่าย คิดแล้วก็อดให้นึกแสลงไม่ได้ นี่น่ะหรือ สาเหตุของความฝัน คิดให้ถึงแล้วก็ออกจะคันคะเยอสิ้นดี ให้ตายเถิด เห็นของ ๆ คนอื่นเขาแล้วหน้ามืดเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ ทุเรศเสียจริง กวินไม่อยากจะยอมรับในข้อหาแบบนี้เลย แต่ก็นั่นแหละ ช่วยอะไรไรได้ กวินไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุ แล้วคนเราควบคุมความฝันได้ที่ไหนกันเล่า

    สูดลมหายใจลึกหนึ่งครั้งพร้อมกับสะบัดหน้าเล็กน้อยเพื่อพยายามจะสลัดความฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ความอ่อนเพลียยังคงอยู่ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ทั้งจากการเดินทางขึ้นเขาอย่างทุลักทุเลแล้วยังจะการเปลี่ยนสถานที่ ๆ มีส่วนทำให้สภาพจิตใจอ่อนแรงอีก เป็นไปได้คงอยากจะล้มตัวลงนอนเสียตอนนี้ แต่อีกดด้านมันก็รู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัวเอาเสียเลย มีอะไรมากมายหมักหมมอยู่ในทั้งร่างกายและทั้งในความรู้สึก ทำให้รู้สึกว่าคงหลับไม่สบายถ้าไม่ได้ขจัดมันออกไปเสียก่อน

    ถอดเสื้อผ้าโยนลงบนเตียงตามความเคยชิน จะด้วยความมึนงงจากการเพิ่งได้หลับไปชั่วครู่หรืออะไรก็ตามแต่ที่คล้ายกับเป็นแมลงตัวเล็ก ๆ ที่เข้ามารบกวนอยู่ในห้วงความรู้สึก ทำให้ลืมนึกถึงผ้าขนหนูไปเสียสนิท เดินเข้าห้องน้ำตัวเปล่าพร้อมกับโผไปที่ฝักบัวก่อนจะเปิดน้ำให้ชโลมลงทั่วร่าง  

    สายน้ำที่ชำแรกเข้าสรรพางค์ทำสติของกวินให้ตื่นตัวขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนั้นเองที่ถึงจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้หยิบเอาผ้าขนหนูเข้ามาด้วย แต่ถึงอย่างไรกวินก็ไม่ได้สนใจมากนัก คิดในใจว่าเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จก็ค่อยออกไปเช็ดเอาก็ได้ ไม่น่าจะต้องกังวลอะไรนักหนา ปกติอยู่คอนโดก็เป็นแบบนี้บ่อย

    เนิ่นนานพอสมควรที่กวินปล่อยให้ตัวเองอยู่ยืนนิ่งท่ามกลางสายน้ำที่ไหลจากฝังบัวอย่างต่อเนื่อง ราวกับจะให้สายนั้นชำระมลทินต่าง ๆ นา ๆ ที่หมักหมมอยู่ในตัวให้สะอาดหมดจด ความมึนงงต่าง ๆ นา ๆ ที่เกิดขึ้นจากการงีบหลับผิดเวลาค่อย ๆ จางหายไปในห้วงความรู้สึก แทนที่ด้วยความสดชื่นแจ่มใส แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น จะบอกว่าสายน้ำจากฝักบัวกำลังชำระให้ภาพในความฝันมลายหายไปจากห้วงความคิดนั้นก็หาได้ไม่ หนำซ้ำ มันยังกระจ่างชัดและเชื่อมโยงกับภาพความจริงที่ได้พบเจอมาเมื่อเย็นราวกับเป็นภาพซ้อนที่สะท้อนให้เห็นถึงการหมักหมมของอารมณ์และความรู้สึกที่ยังไม่ได้รับการชำระ

    ไม่นานเท่าไร เศษซากของความฝันก็ไหลรวมไปกระจุกอยู่ ณ ตำแหน่งเดียวของร่างกาย และกวินก็คงจะต้องจัดการกับมันเพื่อให้ความรู้สึกทั้งหลายแหล่งกลับมาปลอดโปร่งอย่างแท้จริง

    กวินค่อย ๆ หมุนก๊อกฝักบัวเพื่อเบากระแสน้ำ หลับตา และความคิดทั้งหลายก็คล้ายกับเข้าสู่ภวังค์ที่ล้อมรอบไปด้วยเสียงน้ำตกที่ซู่ซ่าไหลเย็น ค่อย ๆ ประคองส่วนที่กักเก็บพิษของอารมณ์ไว้ในฝ่ามือ ก่อนจะขยับเคลื่อนเป็นจังหวะต่อเนื่องเหมือนเครื่องจักรที่วางโปรแกรมไว้อย่างสมบูรณ์ไร้ที่ติ ในขณะที่กล้ามเนื้อแทบทุกส่วนเกร็งแน่นเหมือนลวดที่ถูกขด ใช้เวลาไม่นานที่น้ำตกเล็ก ๆ ในภวังค์แปรขยายออกจนกลายเป็นกระแสน้ำมหึมาที่หลั่งจากทั่วสารทิศพร้อมกับเสียงครืนครางและสัมผัสถึงการสั่นสะเทือนของทุกสรรพสิ่งบนโลกเพื่อที่จะพังทุกอย่างให้สิ้นซากหลงเหลือไว้แต่เพียงความว่างที่เบาหวิว

    ทันใดนั้นเอง บานประตูก็ถูกเปิดออกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พอ ๆ กับที่ภวังค์ของกวินทลายลงทันทีเหมือนถูกกระชากสวิตช์ ความรู้สึกไม่ต่างอะไรกับผู้ที่ปีนเขาถึงยอด แล้วแทนที่จะค่อย ๆ ลงจากเขาอย่างนุ่มนวล แต่ตรงกันข้ามกลับกลายเป็นกระโดดจากหน้าผาลงมาคอหักตาย ตกใจยิ่งกว่าเมื่อพบว่าประตูที่เปิดออกนั้นหาใช่ประตูจากห้องนอนของตนเองไม่ แต่กลับเป็นประตูของอีกห้อง

    กวินรู้สึกชาไปทั้งร่าง ไม่มีปัญญาแม้แต่จะอุทาน

    ต่างฝ่ายต่างชะงัก ใบหน้าของวิษณุดูคล้ายจะช๊อคพอสมควรกับภาพที่เห็น ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ไม่แน่ใจว่าแดงเพราะเมาหรือเพราะอะไร แต่คล้ายกับว่าความแดงมันเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไรอย่างนั้น ท่ามกลางความงุนงงและตกใจกับการผิดที่ผิดจังหวะอย่างร้ายกาจของคนทั้งคู่ ตามปรกติแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นคือกวินน่าจะต้องรีบเอาผ้าขนหนูมาคลุมกาย แต่เขาไม่มีผ้าขนหนู !  ดังนั้น วิษณุต่างหากที่ควรจะรีบปิดประตูเสีย แต่ปฏิกิริยาของวิษณุกลับยืนนิ่ง ตกใจ และไม่ทำอะไรเลย ให้ตายเถิด ดูเหมือนเขากำลังถูกสตั๊ฟฟ์ไว้เลยด้วยซ้ำ กวินกล้ายืนยันในตอนนั้นว่านอกจากวิษณุจะเป็นคนคออ่อนอย่างร้ายแล้ว เวลาเมายังเงอะเงอะโง่เง่าได้อย่างสุดจะประมาณอีกด้วย

    กวินรู้สึกอยากจะละลายตัวเองลงไปกับน้ำแล้วมุดลงท่อระบายลงไปเสียให้สาสมกับความอับอาย ที่ว่ากวินได้เคยเห็นของเขา บัดนี้เขาได้เห็นของกวินกลับหมดแล้ว นี่ยังไม่รวมที่ว่า... เขาเปิดประตูมาในจังหวะที่ได้ทันเห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็นอีกด้วย

    “เอ่อ... ขอโทษ” วิษณุเพิ่งจะพูดประโยคแรกออกมาอย่างตะกุกตะกัก แต่กระนั้น ท่าทางของเขาก็ยังเงอะ ๆ งะ ๆ นัยน์ตายังคงเลื่อนลอย และที่สำคัญ เขายังไม่ปิดประตู !

    “ปิดประตูแล้วออกไป... เดี๋ยวนี้” กวินร้อง แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้เขาไปในโสตประสาทของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย วิษณุพูดแทรกขึ้นมาอย่างทันท่วงที

    “นี่คุณ... กำลัง...” วิษณุกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงโง่เง่าอย่างที่ไม่อาจจะให้อภัยได้ “คุณกำลังชักว่าวอยู่หรือ”

    “บ้า” กวินหน้าแดงจัดด้วยความอาย อาจจะอายน้อยกว่านี้ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้พูดและตีสีหน้าเสียอย่างกับว่าเป็นเรื่องจริงจังเสียเต็มประดา “ไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นโว้ย”

    มันน่าสมเพชตรงที่หน้าด้านปฏิเสธเสียงแข็งออกไปทั้ง ๆ ที่กล้ามเนื้อส่วนนั้นยังคงผงาดและยังมีเศษซากหลักฐานเหนอะอยู่ตามพื้นให้เห็นอยู่ทนโท่

    เมื่อนั้นเองที่เหมือนวิษณุจะเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังมองในสิ่งที่ไม่ควรมอง เขาชะงักสะดุ้งไปเล็กน้อยราวกับผีออกจากร่างแล้วก้มหน้าเบือนหนีหลบออก ในขณะที่กวินนั้นนึกอยากจะรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปเสีย แต่ร่างกายกลับแข็งทื่อขยับเขยื้อนไม่ได้ ทำได้แค่ยกมือมาบังจุดนั้นไว้ก็เท่านั้น

    “ขอโทษ” วิษณุเอ่ยลิ้นระรัว “ขอโทษจริง ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ ทำไมไม่ล๊อคประตูวะ”

    ก็ลืมน่ะสิโว้ย... กวินคิดในใจอย่างเดือดดาล ...ก็ในเมื่อไม่ได้ตั้งใจก็รีบปิดประตูออกไปสิ

    “คือ... คุณไม่มีผ้าขนหนูใช้สินะ เพราะตู้มันล๊อค โอเค เดี๋ยวผมไปเปิดตู้ให้” วิษณุพูดอ้อมแอ้มชวนงง ก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตูลงไปอย่างงก ๆ เงิ่น ๆ ในขณะที่กวินยังคงใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ แม้จะโล่งใจไปได้มากพอสมควรแล้วก็ตามว่าอีกฝ่ายนั้นออกจากห้องไปแล้ว

    น่าอายสิ้นดี... วิษณุเห็นหมดแล้วว่าเขากำลังกระทำน่าเกลียดอันใดในห้องน้ำที่ใช้ร่วมกัน

    กวินเดินไปล๊อคประตู แล้วกลับมายืนอยู่ใต้ฝักบัวตามเดิม เปิดน้ำอย่างแรง ราวกับหวังจะให้สายน้ำชำระความอับอายทั้งหลายให้หมดไป แม้จะช่วยไม่ได้เลยก็ตามที

    ทันใดนั้น ! ประตูบานเดิมถูกเปิดออกอีกรอบ คราวนี้เหมือนจะใช้กุญแจไขเข้ามาเลยทีเดียว

    “เห้ย อะไรอีก” กวินร้องอย่างตกใจ ในขณะที่รีบยกมือมากุมปิดไว้ตามเดิม ส่วนวิษณุนั้นยังคงมีท่าทีมึนงงและมึนเมาเงอะงะไม่เสื่อมคลาย

    “ก็คุณล๊อคประตูห้อง ผมเลยเปิดเข้าไปไม่ได้” วิษณุพูดด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนเสียงแมวเชื่อง ๆ ในขณะที่สายตาของเขาก็ก้มพิจารณาพวงกุญแจในมืออย่างจริงจังและจริงใจ “ผมจำไม่ได้ว่าอันไหนกุญแจห้องคุณ ผมลองหลายดอกแล้วมันก็ไขไม่ออก ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน”

    ก็แหงสิ... กวินคิดในใจ ...เมาห่วยแบบนี้จะไปทำอะไรได้ คงมึนหากุญแจไม่เจอสิท่า

    เมื่อนั้นเองวิษณุก็เงยหน้าขึ้น คล้ายกับจ้องมาที่ร่างเปลือยเปล่าของกวิน

    “มองอะไร”

    “ความจริงผมเข้าจากทางนี้ก็ได้นี่หว่า”

    “อะไรนะ”

    พูดจบ วิษณุก็เดินปรี่เข้ามาในห้องน้ำ กวินตกใจในแวบแรกในขณะที่วิษณุมิได้มีท่าทีว่าเดือดร้อนใจอันใด เดินเฉียดร่างเปล่าเปลือยของกวินเหมือนเดินผ่านเสาหินเสาปูน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของกวินแล้วปิดประตูคืนให้

    กวินอยากจะเอาหัวตัวเองโขกผนังห้องน้ำใจตายลงไปเสียเดี๋ยวนั้น

    
*** **** ***** **** ***


    เวลาผ่านไปนานจนถึงขั้นที่ว่าอาบน้ำไปจนตัวซีด กวินถึงมั่นใจว่าวิษณุน่าจะจัดการเรื่องตู้ให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่กระนั้น กว่าจะรวบรวมใจให้เปิดประตูเข้าห้องได้นั้นก็แสนจะลำบาก ทำให้รู้ความจริงว่าตัวเองนั้นหน้าบางกว่าที่คิด โดยเฉพาะในตอนนี้ที่รู้สึกว่ามีคดีกับวิษณุเสียมากมายหลายเรื่อง ตั้งแต่ว่าเรื่องต่อล้อต่อเถียงไม่ลงรอยนั้นแทบจะไร้ความสำคัญ เมื่อมาเจอกับการได้เห็นตัวตนของเขาอย่างทะลุปรุโปร่งซ้ำยังเก็บเอาไปฝัน และที่เลวร้ายที่สุดก็คือเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้น คงไม่ต้องอธิบายอีกแล้วว่ามันน่าอับอายขายขี้หน้าสักเพียงไหน

    เอาเถิด... มันคงไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น กวินพยายามจะกดความผิดบาปที่สร้างขึ้นมาเองให้จมหายไปในความรู้สึกโดยรวม โดยแสร้งทำเป็นว่าไม่แคร์ต่อทุกสิ่ง ก่อนจะรีบเปิดประตูกลับเข้าห้องไปในทันที

    แต่ทันใดนั้นเอง เมื่อได้ยื่นหน้ากลับเข้าไปในห้อง กวินถึงกับต้องรีบปิดประตูกลับเข้ามาในห้องน้ำตามเดิม

    บ้าที่สุด !

    เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง กวินอยากจะกรีดร้องออกมายิ่งนัก การพยายามจะจำกัดความอับอายพังทลายลงมาไม่เป็นท่าเมื่อพบว่าวิษณุยังอยู่ในห้อง

    ใช่... วิษณุยังอยู่ในห้อง แถมยังอยู่ในลักษณะที่.... บ้าที่สุด

    กวินพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะค่อย ๆ เปิดประตูเดินกลับเข้าไปอีกรอบ ร่างเปลือยเปล่าของกวินค่อย ๆ ย่องเข้าไปในขณะที่ใช้มืออีกข้างพยายามจะปิดบังส่วนสำคัญของร่างเอาไว้อย่างทุลักทุเล ในขณะที่คนเจ้าปัญหานั่นนอนแผ่อยู่ที่เตียง ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์เบียร์ ตาทั้งสองข้างปิดสนิท กวินได้ยินเสียงกรนเบา ๆ แว่วมาควบคู่กับเสียงลมพัดจากด้านนอก

    คนบ้า ! ก็เห็นอยู่ว่ากินไปแค่นิดเดียว ถึงกับเมาฟุบไม่เป็นท่า ทำไมคออ่อนขนาดนี้ น่าสมเพชเสียจริง

    กวินไม่อยากจะใส่ใจมากนัก วางใจไปได้หนึ่งเปลาะว่าถ้าอีกฝ่ายหลับก็ดีเหมือนกัน เพราะอย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องมาเห็นว่าตอนนี้เขากำลังเปลือยกายอยู่อย่างน่าอายเพียงไหน แต่นั่นก็เถิด ยังไว้ใจไม่ได้ ถึงอย่างไรสิ่งสำคัญที่สุดก็คือต้องหาเสื้อผ้ามาใส่ก่อน

    แต่...

    ไอ้คนบ้า... บ้า บ้า บ้า บ้า !

    กวินแทบอยากจะกรีดร้องเมื่อได้เห็นวีรกรรมของวิษณุชัดเจนมากขึ้น ไม่เพียงแต่ว่าเขากำลังเมาหลับพาดอยู่บนเตียงของกวินอย่างไร้มารยาทเท่านั้น ร่างของเขายังทับเสื้อและกางเกงของกวินที่ถูกโยนกองเอาไว้บนเตียงอย่างพอเหมาะพอเจาะ เท่านั้นยังไม่พอ เขายังจะเอากระเป๋าเสื้อผ้าของกวินไปกอดเอาไว้อีก

    โธ่เอ๊ย ! ไม่รู้จะด่าว่ายังไงดี... กวินคิดอย่างเดือดดาล ในขณะที่ความเขินอายก็ยังมีอยู่ล้นเหลือ พยายามจะดึงเสื้อและกางเกงออกจากร่างของวิษณุ แต่ก็เหมือนจะจนหนทาง เพราะถ้าดึง ก็หมายความว่าวิษณุต้องตื่น ไม่ได้... วิษณุจะตื่นไม่ได้ กวินไม่อยากจะต้องรู้สึกอับอายขายหน้าต่อชายหนุ่มอวดดีผู้นี้อีกแล้ว

    กระเป๋าเป็นทางเลือกที่สอง กวินพยายามจะดึงมันออกมาจากอ้อมกอดของวิษณุ แต่ก็ไร้ผล วิษณุส่งเสียงอ้อมแอ้มเหมือนคนขี้เซาที่ไม่ยอมให้ใครขัดจังหวะนิทรา แถมยังกระชับกอดกระเป๋าของกวินแน่นมากขึ้นไปอีก เรียกได้ว่าถ้ากวินสามารถดึงออกมาได้ นั่นก็คือการปลุกเขาให้ตื่นอยู่นั่นเอง

    ไม่ได้... เขาจะตื่นไม่ได้

    บ้าที่สุด ! กวินสบถอยู่ในใจพร้อมกับครุ่นคิด... วิษณุบอกเองว่าจะเข้ามาเปิดตู้ให้ และในตู้ก็ต้องมีผ้าขนหนู กวินค่อยวางใจ คิดว่าอย่างน้อยถ้าได้ผ้าขนหนูมาพันกายแล้ว ทีนี้จะได้ปลุกไอ้คนขี้เซาเจ้าปัญหานี่ แล้วไล่ออกกจากห้องไปเสีย

    คิดได้แล้วก็รีบย่องไปที่ตู้เสื้อผ้า พยายามเปิดออกสุดแรง แต่ก็ปรากฏว่ามันก็ยังเปิดไม่ได้ และยังล๊อคอยู่ตามเคย มีความเป็นไปได้สูงที่วิษณุจะหลับไปก่อน เลยไม่ได้เปิดตู้ให้อย่างที่ปากพูด

    หันกลับไปมองอีกรอบ พวงกุญแจถูกกำแน่นไว้ในฝ่ามือข้างหนึ่งที่ถูกกระเป๋าเสื้อผ้าทับไว้อีกทีให้แนบสนิทอยู่กับฟูก ดูแล้วไม่มีหนทางจะดึงออกมาได้เลย

    อยากจะกรีดร้องให้ดังที่สุด แต่จะทำแบบนั้นก็ไม่ได้ เพราะไม่งั้นเขาก็จะตื่น แต่ในใจนั้นกลับเดือดดาลอย่างสุดขีด

   ไอ้บ้าวิษณุ !