44
ผ่านไปหนึ่งเดือนกว่า ที่วันชนะไปๆมาๆบ้านของนักขัต ดูเหมือนว่าอาการของเขาจะยังไม่คืบหน้าขึ้นเลย
จนวิตกว่านักขัตจะต้องตาบอดไปตลอดชีวิต แต่พอถามกับอุษาที่ดูไม่ทุกข์ร้อนเท่าไรนัก ก็ได้คำตอบเป็นการที่หล่อนเงียบไปและเปลี่ยนเรื่อง
เฝือกที่แขนถูกถอดออกไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน
วันชนะมาถึงก็เข้าไปหาสมภพกับอุษาก่อน เขาวางตะกร้าผลไม้ที่มีติดมือมาเสมอไว้ที่บนโต๊ะ ก่อนที่วันชนะจะผละออกไปหานักขัตที่นั่งเล่นอยู่หลังบ้านตามที่อุษาบอก เสียงห้าวที่ไม่ค่อยได้พูดกับวันชนะก็ดังขึ้น
“เอาผลไม้ไปใส่ตู้เย็นก่อนสิ” สมภพพูดสั้นๆก่อนจะหันหลังเดินจากไป ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกแต่เป็นเพราะเด็กคนนี้ดูน่าสงสารมากก็เท่านั้น
วันชนะจึงก้มหัวให้อย่างเกรงๆเพื่อหยิบตะกร้าไป
ร่างที่คุ้นเคยนอนหลับตาพริ้มอยู่ที่ใต้ร่มเถาพวงครามที่พันรอบโครงไม้ที่ทำขึ้น วันชนะสูดลมหายใจอย่างสบายใจ อากาศที่นี่เย็นสบาย มีร่มไม้หลายจุดไม่วุ่นวายเหมือนในกรุงเทพฯ วันชนะไม่ตั้งใจจะทำให้เกิดเสียงเหยียบใบไม้แห้งดังกรอบแกรบจนทำให้นักขัตรู้ตัว
“อืม...” คนนอนนิ่งทำท่าขยี้ตาเหมือนเพิ่งตื่นนอน
“หลับสบายเลยล่ะสิ” วันชนะเดินเข้าไปนั่งลงใกล้อย่างไม่ผิดสังเกต
“ช่าย...” นักขัตลากเสียงยาว
สายลมเย็นสบายทำให้น่านอนเป็นที่สุด วันชนะสูดเอาอากาศบริสุทธิ์จนเต็มปอดก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ
“ในที่สุด วินก็ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ครั้งนี้อยู่นานเสียด้วยนะ” วันชนะเอ่ยทั้งที่หลับตา...นึกถึงภาพในอดีต ตอนที่มาที่นี่เป็นครั้งแรก
“ชอบที่นี่แล้วสิ” คนนอนข้างๆเอ่ยขึ้นบ้าง
“ชอบสิ ที่นี่ตอนพระอาทิตย์ตกสวยอย่างที่นายเคยพูดเอาไว้” วันชนะนึกถึงตอนที่นั่งมองพระอาทิตย์ตกด้วยกันที่ริมสระของมหาวิทยาลัย
คำพูดจากวันชนะเหมือนลูกศรพรั่งพรูสู่สมองของนักขัต ภาพมากมายปรากฏในเสี้ยววินาที
“อุ๊บ!” นักขัตปวดศีรษะอย่างแรง
“ตั้ม!” วันชนะเด้งตัวขึ้นมาทันที “ปวดหัวเหรอ”
คนกุมหัวไม่ตอบ
วันชนะเอื้อมมือจะจับที่ไหล่ของนักขัต แต่กลับโดนมือที่กุมศีรษะอยู่เปลี่ยนมาปัดมือของเขาออกอย่างแรง!
“ตั้ม...” วันชนะค้างไป
นักขัตไม่พูดอะไร แต่เหมือนอาการปวดจะผ่อนคลายลง สังเกตจากอาการทุรนทุรายที่ลดลง
วันชนะได้แต่มอง...ร่างที่คุ้นตาเดินนำลิ่วไปทางตัวบ้าน
ที่สายลมนั้นเย็นสบายคงเพราะหอบฝนมาด้วยกระมัง เพราะทันทีที่เห็นนักขัตเข้าบ้านไปแล้ว ฝนเม็ดใหญ่ก็เทลงมาจากฟ้าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“รีบเข้าบ้านเถอะจ้ะ” อุษาเรียกวันชนะที่เดินเหม่ออยู่ที่ประตู “สงสัยจะเข้าหน้าฝนแล้ว”
“ตั้มล่ะครับ” วันชนะเอ่ยสายตาเลื่อนลอย
“กลับมาถึงก็ขึ้นข้างบนเลยจ้ะ” อุษาสังเกตได้ถึงความผิดปกติ “มีอะไรกันรึเปล่า?”
วันชนะไม่ตอบ เพราะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “ผมกลับก่อนนะครับ” ไหว้อุษาเสร็จก็หันหลังกลับทันทีโดยไม่คิดว่าสายฝนหนักเม็ดจะเป็นอุปสรรค
อุษามองตามหลังอย่างอาทรระคนอ่อนใจ “จะไปได้ยังไง...คืนนี้หนูนอนที่นี่แหละ”
ฝนยังกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด วันชนะนอนบนฟูกที่อุษาปูให้นอนที่เตียงไม้ที่ใช้นั่งเล่นที่ชั้นล่าง ใจหวิวแปลกๆตั้งแต่เย็น...ตั้งแต่โดนนักขัตปัดมือออก ในความมืดสลัววันชนะไม่อาจหลับลงได้ เพราะในหัวครุ่นคิดอยู่เรื่องเดียวซ้ำไปซ้ำมา
นักขัตขังตัวเองอยู่ในห้องนอนตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน กลางดึกรู้สึกกระหายเลยลงมาหาน้ำดื่มที่ชั้นล่าง เพราะคิดว่าวันชนะกลับไปแล้วจึงไม่ทันสังเกตร่างที่นอนอยู่บนฟูก
เมื่อแสงจากตู้เย็นที่เปิดออกอาบร่างที่กำลังหยิบแก้วน้ำแล้วหยิบขวดน้ำมาเปิดฝาจากนั้นจึงเทน้ำลงแก้วเพื่อดื่ม
แสงสว่างติดพรึบจากหลอดนีออนกลางห้อง วันชนะเป็นคนกดสวิตซ์
“ตั้ม นายมองเห็นทุกอย่าง” เขาคิ้วขมวดอย่างสงสัยทั้งที่แน่ใจในคำตอบที่มีให้แก่ตัวเอง
นักขัตลดแก้วน้ำนั้นลง ความรู้สึกปั่นป่วนไปหมด อธิบายไม่ถูกว่ารู้สึกผิดหรือเป็นความรู้สึกอย่างอื่น
“ตั้ม...หลอกเราทำไม” วันชนะคาดคั้น
หากแต่ไม่มีคำตอบให้จากคนตรงหน้า
ร่างที่ดูบางกว่าหันหลังด้วยความรู้สึกที่พังทลาย ไม่เข้าใจ...ทำไมต้องหลอกกัน...ทำไมถึงปัดมือ...ทำไม...ถึงเปลี่ยนไป
“จะไปไหน” คนข้างหลังเอ่ยเมื่อเห็นวันชนะตรงไปทางประตู
“ไปจากที่นี่” เสียงนั้นไม่โกรธกริ้วหรือแสดงออกด้วยอารมณ์
“ฝนตก” คนข้างหลังบอก
หากแต่วันชนะก็ยังเปิดประตูออกไป แล้วร่างก็ลับหายไปกับฝนฟ้า...
สายของวันต่อมา วันชนะกลับมาอีกครั้ง เขาตรงไปหาอุษากับสมภพอย่างไม่ลังเล เนื้อตัวซีดปากซีดเพราะโดนฝนเมื่อคืน
“ผมมาลาน่ะครับคุณลุงคุณน้า” วันชนะไหว้ คราวนี้เขามาโดยไม่มีกระเช้าผลไม้
ก่อนหน้านี้ทั้งอุษากับสมภพถ้าได้ยินคำนี้คงจะยินดีไม่น้อย แต่แปลกที่ความรู้สึกที่มีในวันนี้กลับผิดไป
“หนู...ทำไม” อุษาไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ตั้มไม่ได้เป็นอะไร...ผมก็ควรจะไป...” ท้ายประโยคเสียงแผ่วหาย กล่าวเสร็จก็ไหว้ทั้งสองสามีภรรยาอีกครั้งก่อนจะลุกจากไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์
แต่ก่อนที่วันชนะจะไปไกล
“ตั้มไม่ได้ตาบอดหรอกนะ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหล่อนถึงได้บอกออกไป “เขาจำอะไรไม่เลยตะหาก”
วันชนะหยุดเดิน นิ่งอยู่กับที่สักพักก่อนจะพูดว่า
“ตอนนี้เขาหายแล้วล่ะครับ”
แล้วจึงเดินหายออกไปยังทางที่ขนานไปด้วยต้นจำปี...
ค่ำคืนที่พระจันทร์ทอแสงนวลผ่านเข้ามาถึงเตียงนอน บรรยากาศก็เย็นสบายโดยไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศ หากแต่คนบนเตียงกลับว้าวุ่นจนนอนตาค้างมานานกว่าสามชั่วโมงแล้ว หงุดหงิดเหมือนเห็นภาพวาดทิวทัศน์สวยงามแต่มีจุดสีแต้มจากความผิดพลาด...เหมือนเห็นหน้าของคนๆนั้นอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าทุกเรื่องในชีวิตของเขาเต็มไปด้วยเงาของวันชนะคอยตามติดอยู่ตลอด
ด้วยเหตุนั้นนักขัตจึงลุกจากเตียงไปนั่งพิงวงกบหน้าต่าง ความรู้สึกเหมือนใจร้าวไปหมด ทรมาน...เหมือนตัดขาดจากคนรัก ทั้งที่ความทรงจำก็กลับคืนมาแล้วแต่เรื่องที่เขารักกับผู้ชายนั้น...รับไม่ได้!
“ทำไมนะ...” เอ่ยกับตัวเอง
เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องรู้สึกโหยหาถึงขนาดนอนไม่หลับ ความทรงจำกลับมาก็จริงแต่ความรู้สึกกลับไม่เหมือนเดิม
บางทีอาจต้องการเวลา...เหมือนคนป่วยเพิ่งฟื้นไข้
วันคืนผันผ่านเป็นสัปดาห์ ทั้งอุษากับสมภพต่างรู้สึกอย่างเดียวกัน นั่นคือความรู้สึกโหวงเหวงเพราะคนที่เคยเห็นอยู่ทุกวันขาดหายไป อีกทั้งลูกของตัวเองก็ไม่สดใส วันๆเอาแต่นั่งเหม่อเป็นคนที่มีเรื่องให้ครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา
“กินข้าวได้แล้วตั้ม” อุษาเรียก
“ตั้มยังไม่หิวครับแม่” คนเป็นลูกตอบ สายตายังเหม่อมองไปที่นอกหน้าต่าง
อุษาถอนหายใจ “จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไรฮึ”
“แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ” นักขัตหันมาสบตา “แม่ก็รู้ใช่ไหมครับว่าผมกับ...วิน...เอ่อ...เป็นอะไรกัน”
“รู้สิ” หล่อนเดินเข้าไปใกล้ วางมือที่บ่าของลูก “พ่อก็รู้”
“ผมขอโทษ” นักขัตหลบสายตาเพราะความละอาย
อุษายิ้มให้กับลูก มองไปข้างนอกหน้าต่าง ที่ทางเดินเรียงด้วยต้นจำปีเหมือนจะเห็นเด็กคนนั้นสะพายเป้เดินเข้ามา...แต่ก็ไม่ได้มีใคร
จะเป็นความเคยชินหรือความผูกพันก็ไม่ทราบแน่ พอไม่มีวันชนะอยู่จึงรู้สึกขาดหาย และมันทำให้หล่อนได้คิดอะไรได้มากขึ้น ได้มองเห็นอีกมุมหนึ่ง ก็คงเหมือนแก้วผลึกที่เมื่อมองใกล้ๆจะเห็นลักษณะที่สวยงามแต่ไม่เห็นรัศมีที่เปล่งประกายเมื่อมองไกลๆ คนเราพอได้เห็นได้เจอกันทุกวันก็ไม่ทันจะได้เห็นคุณค่าของกันและกัน เพียงแต่สักวันที่คนธรรมดาคนนั้นจากไป นั่นแหละจึงได้แลเห็นตัวตน
“ถ้าเป็นแต่ก่อนแม่ก็คงจะรู้สึกดีที่เด็กคนนั้นจากไปเสียได้” หล่อนยิ้มให้กับการตัดสินใจ “แต่พอแม่เห็นตั้มเป็นอย่างนี้แม่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่า เด็กคนนั้นต้องมีอะไรสักอย่างที่ดีพอที่ทำให้ตั้มตัดสินใจแบบนั้น ในทางที่ถูกต้องแม่ก็อยากจะให้ตั้มรักกับผู้หญิงเป็นธรรมดา แต่ว่าทุกวันนี้โลกมันเปลี่ยนไปมาก และจริงอยู่ว่าเรื่องแบบนี้ยังไม่เป็นที่ยอมรับเท่าไรนัก แต่เด็กคนนั้น...วินน่ะ เขาทำให้แม่เห็นว่าเขารักตั้มมากจริงๆ”
“เพราะอะไรครับแม่” นักขัตมองลึกถึงนัยน์ตามารดาเพื่อรอฟังคำตอบ
“ความรักทำให้คนเราเห็นแก่ตัว อยากจะเก็บอีกคนไว้กับตัวเอง อยากแม้กระทั่งจำกัดความคิดของคนรักให้มีแต่ตนคนเดียว แต่วินเสียสละสิ่งนี้ เขายอมทิ้งตั้มเพื่อให้ตั้มได้อิสระนั้น โดยที่เขาเองยอมเป็นฝ่ายเจ็บอยู่คนเดียว”
“แม่พูดเรื่องอะไร” นักขัตขมวดคิ้ว
“จำได้มั้ย เมื่อตอนที่ตั้มพาวินมาที่นี่ครั้งแรกน่ะ พ่อกับแม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว” หล่อนหยุดพัก เพราะรู้สึกเหมือนกำลังจะสารภาพผิดกับสิ่งที่เคยทำ “พ่อกับแม่ขอให้เขาเลิกกับตั้ม”
ถึงตรงนี้ภาพเหตุการณ์ต่างวิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว นักขัตรู้สึกชาไปทั้งตัว
“และเขาก็ทำอย่างที่พวกเราขอร้องจริงๆ” หล่อนหลับตาลง รู้สึกเหมือนผ่อนคลายจากเรื่องที่ทำให้อึดอัดใจมานาน “จนเขากลับมาที่นี่อีกครั้ง เพียงเพื่อจะอยู่ดูตั้มจนหาย แล้วเขาก็จากไป”
“แม่...” นักขัตมองหน้าแม่ได้เลือนราง เพราะม่านน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
“แม่อยากขอโทษเขาเหลือเกิน แม่ทำร้ายความรักของคนๆหนึ่ง...” หล่อนก็พูดได้เท่านั้นเพราะตีบตันไปหมด
นักขัตยกมือขึ้นกุมล็อกเก็ตที่ห้อยอยู่ตลอดที่ก่อนนี้ไม่รู้ถึงที่มาของมัน
คุกกี้รูปหัวใจที่หล่นบนตักที่มากับรอยยิ้มเหงาๆ
เย็นนั้นที่พายุโหมลมแรง ห้อง 609 กับ 610 ที่ติดกันในหอพัก
เส้นใหญ่ผัดขี้เมาไก่
รับน้องกลางดึก
เพลงที่ร้องด้วยกัน
สัญลักษณ์อินฟินิตี้ที่ตั้งเป็นคำสัญญา
ละครเวที
เล่นน้ำที่เสม็ด
หรือแม้แต่ภัทร...
ทุกภาพความทรงจำที่เหมือนเป็นแค่ภาพสองมิติกลับนูนขึ้นมาเป็นตัวตนเป็นมิติที่สาม...มีคุณค่าและมีความรู้สึกผสานอยู่ทุกหยดเม็ด และความรู้สึกพิเศษที่ล้นทะลักขึ้นมาทันที...รัก
“แม่...ตั้มรักเขา...ตั้มรักวิน” นักขัตโผเข้ากอดอุษาแน่น “ตั้มรักผู้ชาย”
“จ้ะ” อุษาลูบหลังลูก “แม่ไม่ว่าอะไรลูกแล้ว”
“ตั้มจะไปหาวิน” นักขัตยิ้มทั้งน้ำตา
“จ้ะ ไปเถอะ” อุษายิ้มให้ลูก
แต่พอผละจากอ้อมกอดของอุษา สมภพก็ก้าวเข้ามาในห้อง
“พ่อ!” นักขัตอุทาน
สมภพไม่ว่าอะไร เพียงแต่มองหน้าคนเป็นลูก
“พ่อ ตั้มมีเรื่องจะบอก” นักขัตมองสบตา ก่อนจะย่อตัวลงกราบที่เท้า
สมภพไม่ตอบรับอะไร นักขัตจึงพูดขึ้นว่า
“ตั้มกับวิน เรารักกันครับ ตั้มขอโทษที่ทำให้พ่อผิดหวัง”
เพียงไม่กี่อึดใจแต่ดูนานเป็นวัน ทั้งห้องเงียบกริบ ได้ยินเพียงเสียงใบไม้โดนลมพัด
“ภพ” อุษาเอ่ยทำลายความเงียบ แต่ก็ถูกสายตาของสามีห้ามการกระทำ
“ไปเถอะ” สมภพเปิดปาก
“พ่อ” นักขัตแปลกใจ ที่สมภพไม่ห้าม
“ลุกขึ้นมาก่อนเถอะ” สมภพลูบหัวนักขัต
“พ่อไม่ว่าตั้มเหรอครับ” นักขัตยังสงสัย
“พ่อก็เตือนตั้มมาทั้งชีวิตแล้ว จากนี้ไปถึงจะผิดพลาดตั้มก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ตั้มตัดสินใจเองแล้วล่ะ” สมภพหวนคิดถึงวันนั้นที่บันไดหนีไฟ นักขัตผละจากตนไปหาวันชนะ นักขัตยอมเจ็บตัวแทนเด็กคนนั้น ยิ่งตอนกลางคืนได้เห็นสีหน้าลูกยามหลับเหมือนคนมีความทุกข์สุมอยู่ตลอดเวลายิ่งแล้ว ถึงเขาจะหัวโบราณยอมรับเรื่องนี้ได้น้อยกว่าอุษา ก็คงไม่อยากเห็นนักขัตเป็นแบบนี้
“แต่ก่อนที่ตั้มจะไป ตอบพ่อแม่กับตัวเองอีกทีว่าตั้มแน่ใจแล้วนะที่ตัดสินใจอย่างนี้”
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
