กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดส์ให้กระทู้แตก คุณโอนริโอ้ทำแบบนี้ได้ยังไงคะ
จบห้วนมาก!
ทำไมถึงจบห้วน? ก็เพราะตอนอวสานมันไม่มีเอ็นซีน่ะสิคะ
ขอทำตัวหนิทหนมกระแซะสีข้างคุณโอนหน่อยว่า ตอนพิเศษนะคะ ตอนพิเศษ
ขอบอกว่าเป็นนิยายที่เป็นนิยายจริงๆ อ่าว งงล่ะสิ อิอิ คือมันมีพล็อต มันมีจุดยืน มันมีจุดมุ่งมั่น มันมีนัยะส่งให้ผู้อ่าน เป็นเรื่องที่ดำเนินได้ดีมาก ถ้าเปรียบกับอาหารก็เหมือนกับเมนูที่มีรสครบทุกรสและใส่เครื่องปรุงหลายอย่างหลากประเภท คือ...อ่านแล้วนอกจากจะมีรัก เศร้า เคล้าน้ำตา แล้วยังมีคอมเมดี้ และเคลือบไว้ด้วย กลิ่นอายของเรื่องสืบสวนสอบสวน ฮ่า ฮ่า ว่าไปนั่น แต่จริงๆนะคะ การเล่าเรื่องดีมาก ค่อยๆปล่อยออกมาทีละนิดทีละหน่อยให้คนอ่านใจหายเล่น และเผลอเข้าใจผิดไปด้วยเลย ประมาณว่าดิฉันอ่านๆไปคิดว่าเรื่องมันจะเลี้ยวซ้าย เรื่องกลับไม่เลี้ยวขวาอย่างเดียวแต่ตีลังกาพร้อมปั่นอีกสิบรอบแล้วมุดดินไปเลย แบบทิ้งให้ดิฉันอ้าปากค้างต้องกลับไปอ่านซ้ำอีกรอบ ถ้าจะให้อธิบายความรู้สึกเป็นภาษาอังกฤษก็จะประมาณว่า...
If you could read my mind, you'd have been like, 'What?'
ไม่รู้ว่าคุณโอนริโอ้ต้องการสื่ออะไร แต่อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วดิฉันเรียนรู้ว่า ถ้าเชื่อในรัก และได้รักใครสักคนแล้ว จงอย่าถอยหลังหนีจากเขาไป จงเชื่อมั่นในรักนั้น แล้วมรสุมต่างๆก็จะผ่านไป ฮิ้วววววววว และนี่ก็คือเหตุผลที่ดิฉันชอบตัวละครอย่างวินมาก แม้ว่าจะมีอุปสรรคแค่ไหนแต่เขาก็ยังรักตั้มและคอยอยู่ดูแลตั้มจนตั้มหายดี(ซึ่งอีตาตั้มมันหลอกนุ้งวินน่ะนะ เคืองค่ะเคือง เดี๋ยวเชียร์น้องบอสเป็นพระเอก) ตั้มเองก็รักมั่นคงเหมือนกัน แต่พ่อคุณทำเอาดิฉันใจหายใจคว่ำอย่างมาก แต่ก็รักตั้มด้วยแหละค่ะ รักทั้งสองคนเลย
ชอบน้องบอส
ทำไม?? ก็น้องบอสน่ารักอะค่ะ เป็นเด็กที่ปีนเกลียวได้มากที่สุดคนหนึ่ง ชอบมุกที่บอกว่า "ไม่อยากเป็นเอี้ยก้วยกับเซียวเหล่งนึ่ง"
โดนค่ะลูก โดน ยังไงทั้งน้องบอสกับพี่ภัทรก็ไม่มีคู่ เจ้อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน โฮะๆๆ นี่ถ้าวุฒิยังไม่แต่งงานจะเชียร์ให้โดนพี่ภัทรจับกด เอิ๊ก
ชอบวุฒิ
ทำไม?? ฮีตลกไงคะ แบบ..."มันทำอะไรกันวะ" ประมาณว่า โดนแย่งห้องตลอด อิอิ ฮีตลกแบบน่ารักมากๆ อะค่ะ กรี๊ด
ในหลายตอนของเรื่อง ดิฉัน...ตะบี้ตะบันอ่านเกือบสิบชั่วโมง ตาจึงเป็นหมีแพนด้า...รู้สึกสงสารตั้มมาก แต่บางครั้งฮีก็ทำตัวน่าเตะ อย่างตอนโกหกวินว่าตาบอด แหม...มันน่าจะให้ต้องง้อนานกว่านี้หน่อย ชิ...หมั่นใส้ค่ะหมั่นใส้ ซื้อได้ที่ไหนคะตัวเนี้ย ตัวตั้มเนี่ย
รู้มั้ยคะว่าตอนที่รู้ว่านายตั้มความจำเสื่อม ความคิดที่เข้ามาชนปังกับหัวดิฉันก็คือ 'Oh My Gosh! NOT AGAIN!!' คือแบบว่า พอเห็นนิยายที่ชอบเอาเรื่องความจำเสื่อมเข้ามาเป็นจุดเปลี่ยน แต่ให้อภัยได้ค่ะ เพราะมันทำให้เรื่องสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ อิอิ ปลาบปลื้ม
อ่านๆไป บางตอนดิฉันก็รู้สึกว่า หากรักมันจะลำบากขนาดนี้ ก็อย่ารักมันเลยดีกว่าคือเริ่มแกว่งและเหวี่ยงค่ะ แต่...ต้องมีแต่นะคะ...ถ้าไม่พยายามไขว่คว้าและเอาชนะอุปสรรค ทั้งวินและตั้มจะได้รักกันหรือ คือมันยืนยันความเชื่อที่ว่า รักต้องเชื่อมัน ไม่ว่าจะเป็นในตัวเองหรือในตัวคนที่เรารัก
ต่อไปเป็นการวิจารณ์นะคะ อันนี้ได้โปรดอย่าคิดมากเพราะไม่มีอะไรมากไปกว่าการต้องการให้คนเขียนเก่งขึ้นไปกว่าที่เก่งอยู่แล้ว อิอิ
คือ ลักษณะการเขียนของคุณโอนริโอ้ในเรื่องนี้จะแบ่งออกเป็นได้สองช่วง คือช่วงบทที่หนึ่งจนกระทั่งถึงบทที่สิบห้า กับตั้งแต่บทที่สิบหกถึงตอนจบ คือสังเกตได้ว่าภาษาจะต่างกันไป เหมือนเป็นคนละเรื่องกันเลย ตอนที่ดิฉันอ่านช่วงแรกนั้นรู้สึกภาษาจะยังค่อนข้างสับสนในบางที่ และการดำเนินเรื่องค่อนข้างช้าไปนิดนึง แต่พอเริ่มตอนที่สิบหก ตอนที่วินเลิกกับตั้ม ดิฉันแบบว่า...สนุกมาก!!!! คุณเขียนได้ลื่นไหลมาก!!! คือง่ายๆเลยก็ประมาณว่า อ่านช่วงแรกมันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง แต่พออ่านช่วงหลังรู้สึกเลยว่าอะไรๆมันก็เหมาะเจาะ เข้าจังหวะจะโคนกันไปหมดทุกฉากทุกตอน จนกระทั่งดิฉันร้องไห้เสียใจกับความทุกข์ของตัวละคร ขนาดนั้นเลยค่ะคู้ณ (ทำเสียงสูงปากยื่นเป็นปากหมูด้วยนะคะ)
ไม่มีอะไรจะติหรอกค่ะ เพราะดีแล้ว
ดีใจค่ะที่ตั้มกับวินรักเดียวใจเดียว เพราะดิฉันก็มีความเชื่อที่ว่าการจะรักใครสักคนนั้น เราก็จะรักได้แค่คนเดียวเท่านั้น และยิ่งรักนั้นมีอุปสรรคมากเท่าไหร่ เมื่อผ่านพ้นมันไป รักที่รอดมาจะเป็นรักที่กลมเกลียวเหนียวแน่นมากกว่าเดิมอีก ฮ้าาาาส์ ความรักช่างงดงามเสียจริงๆ (มันบ้าไปแล้ว)
มีหลายอย่างอยากจะบอกแต่กลัวรีพลายจะยาวเว่อร์และกลัวว่าอาจจะโดนเขม่นและโดนเตะออกจากกระทู้ ฮ่า ฮ่า งั้นขอตัวไปอ่านรอบสองแล้วนะคะ
ปล. เรื่องนี้อ่านจากบอร์ดอีกบอร์ดนึงตั้งสองปีก่อน แต่อ่านไม่จบเพราะมีเรื่องเข้ามาในชีวิตมากมาย แต่ตอนนี้โชคดีที่ได้อ่านจนจบ แต่อยากจะสารภาพว่าชอบชื่อ ต้นน้ำกับนิติมากกว่าแหละ เหอะๆ คงไม่ว่าอะไรกันนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
