หัวข้อ: แค่มีนาย by โอนนิมารุ *Rebirth*

[Junrai_Hyper™]

10 : เข้าใจผิด

กลับมาถึงที่อพาร์ทเมนท์ของปริญญาก็เกือบเที่ยงคืน เพื่อนผู้มีญาติผู้ใหญ่เป็นนายทหารชั้นสูงอยู่ในกรุงเทพฯลงมาจ่ายเงินค่าแท็กซี่ให้แล้วกลับขึ้นห้องด้วยกัน ทันใดนั้นเสียงเพลงก็ดังขึ้น เดินมาจนถึงที่หน้าห้องเสียงเพลงก็ยังคงได้ยินอยู่

“มือถือแกดังหรือเปล่า?” ปริญญาทัก
“ฉันไม่ได้มีมือถือเสียหน่อย” วันชนะตอบ ไม่ทันคิด “เอ้ะ...” ฉุกคิดได้ก็รู้สึกกระเป๋ากางเกงด้านหลังสั่นๆ ภาพใบหน้าหล่อเหลาของคนขับรถหรูที่สนามหลวงแวบขึ้นมา

วันชนะให้ปริญญาเข้าห้องไปก่อน ตนยืนคุยที่หน้าห้อง
“สวัสดีครับ” วันชนะกรอกเสียงลงไป ไม่รู้ว่าเป็นใครที่โทรมา

“สวัสดีครับ” ปลายสายตอบมา “ผมเองนะครับ” อืม ต่อให้บอกชื่อมาก็ไม่รู้จักหรอก จริงสิ ตอนนั้นให้นามบัตรมาด้วย
“ครับ” พูดใส่มือถือ มือก็ล้วงหานามบัตร

“ขอโทษนะครับถ้าผมโทรมาดึกไป กลัวว่ารอถึงพรุ่งนี้คุณจะลืมผมไปเสียก่อน” น้ำเสียงชวนเคลิ้มฝันบวกกับจินตนาการที่ดีเกินจริงไปอีกของใบหน้าหล่อเหลานั้น

“คุณ...” เจอนามบัตรพอดี ภัทร อัศวธนนพ พิมพ์ด้วยตัวหนาโดดเด่น

“คุณภัทร” นามสกุลหรูจัง แต่หยุดเรียกแค่ชื่อต้น
“ครับ คุณล่ะครับ” ภัทรถาม

“วันชนะครับ เรียกวินก็ได้” สายตาอ่านรายละเอียดในนามบัตร สะดุดตากับตัวหนังสือยาวๆใต้ชื่อ พิมพ์ว่า ประธานเจ้าหน้าที่บริหารและกรรมการผู้จัดการ ที่มุมด้านบนขวามือมีสัญลักษณ์ของนิตยสารแฟชั่นชื่อดังตราอยู่

“ครับวิน วันนี้ผมขอโทษนะครับที่เสียมารยาท เข้าใจผิด” ภัทรกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“อืม ไม่เป็นไรครับ ผมคงเหมือนไปนั่งขายจริงๆนั่นแหล่ะ” ขนาดตำรวจยังจับไปถึงโรงพัก

“เพื่อเป็นการไถ่โทษ ขอให้ผมเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวสักมื้อนะครับ” เกมรุกเริ่มต้นขึ้นแล้ว วันชนะหน้าแดงเรื่อๆ
“ไม่เอาหรอกครับ เกรงใจ ผมยังไม่รู้เลยว่าจะคืนโทรศัพท์คุณยังไง ผมไม่อยากได้หรอกครับ” วันชนะปฏิเสธอย่างนุ่มนวล จะให้ไปทานข้าวกับคนแปลกหน้าได้อย่างไร อันตรายมากมายสมัยนี้ รู้หน้าแต่ไม่รู้ใจ หน้าเทพใจยักษ์มีถมไป

“ผมเข้าใจดีครับ ว่าคุณยังไม่ไว้ใจผม เอาไว้เราคุยกันแบบนี้สักพักก่อนก็ได้ครับ แล้วตอนนั้นคุณค่อยคืนโทรศัพท์ให้ผมก็ได้” ปลายสายผ่อนสายป่าน

“แล้วโทรศัพท์คุณไม่ใช้เหรอ เอามาให้ผมแบบนี้คนอื่นโทรมาจะให้ทำอย่างไร” วันชนะซัก
“ไม่ต้องห่วง เบอร์นี้มีแต่คนในครอบครัวผมที่รู้ ผมบอกทุกคนไปแล้วว่าทำโทรศัพท์หายไป ผมมีเครื่องใหม่แล้วครับ”

ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายจริงๆ คงเที่ยวแจกของแพงให้คนอื่นง่ายๆแบบนี้ประจำ

“อย่าเข้าใจผิดหาว่าผมเที่ยวแจกใครไปทั่วนะครับ” อ้าว รู้อีกตะกี้นึกในใจนะ
“แต่ที่ผมทำไป เพราะ...เอ่อ...ผมชอบคุณจริงๆนะครับ” ท้ายๆข้อความเสียงเบาลง เหมือนกำลังเขินอายที่พูดออกมา คนฟังก็เลือดฝาดแต้มที่แก้มผุดผาด เหมือนจะร้อนไปถึงหู

...เงียบ...

“อ่า...ผมขอตัวก่อนละกันนะครับ ดึกมากแล้ว ถ้ามีโอกาสผมจะคืนของของคุณให้นะ” ชายหนุ่มที่ถูกเข้าใจในตอนแรกว่าเป็นเด็กขายบริการกล่าวทำลายความเงียบ
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะโทรหาอีกนะครับ”


วางสายไปนานแล้ว แต่เสียงหัวใจที่ดังออกมานอกตัวยังไม่ยอมหยุด อมยิ้ม มีคนสนใจเขาด้วยหรือนี่
ฉับพลันนั้น ภาพของใครบางคนที่คุ้นเคยก็ผุดขึ้น เหมือนคอยจี้ใจว่ายังมีเขาอยู่อีกคนหนึ่ง อมยิ้มเป็นสุขก็จืดหายไปที่สุด


...

[THIP]

เอ ทำไมตอนนี้เหมือนสั้น ๆ แฮะ 

[Lucifer]

น่านจิ มันสั้นๆ นะ 

 

[MyLoveMyBabe]

สั้นๆจิงด้วย มาต่ออีกนะคร๊าบบบ

ต้นต้องเร่งทำคะแนนนะ มีคู่แข่งแว้ววว...เมื่อไหร่จะเข้าใจความต้องการหัวใจตัวเองนะตันน้ำ

[Junrai_Hyper™]

วันชนะยืนอยู่หน้าภัตตาคารตามที่นัดหมาย ข้างในมีแบ่งเป็นห้องคาราโอเกะด้วย หลังจากที่สองชั่วโมงก่อนขนข้าวของกลับไปไว้ที่หอพักของตัวเอง ก็ตรงมาที่นี่ทันที มองดูเวลาที่ข้อมือบอกว่าเขาสายไปสิบนาที ชะเง้อมองหาเพื่อนที่จะออกมารับ ไม่นานนักอาร์ทก็เดินกึ่งวิ่งออกมามองหาวันชนะเช่นกัน

“ทางนี้อาร์ท ขอโทษทีมาสายไปนิด” วันชนะเดินเข้าไปหา
“ไปกันเถอะ” ท่าทางอาร์ทรีบร้อน “เดี๋ยวของกินจะหมด” ที่แท้ก็ห่วงของกิน


ห้องขนาดจุคนได้ราวสี่สิบคนอยู่ โคมไฟเหนือเพดานถูกหรี่ให้เหลือเพียงแสงสลัว บนโต๊ะใหญ่กลางห้องเต็มไปด้วยอาหาร ทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกันนั่งรอบโต๊ะ ติดผนังเป็นโซฟาแสงบริเวณนั้นออกจะมืดกว่ากลางห้องแต่ก็พอเห็นเป็นเค้าโครงหน้าได้บ้าง พวกรุ่นพี่ผู้ชายจะนั่งตรงนั้น เสียงเฮต้อนรับดังขึ้นเมื่อวันชนะก้าวเข้าไป

“ก็มาครบกันแล้วนะคะ” พี่เชอร์รี่รับหน้าที่ดำเนินรายการพูดขึ้นเสียงสดใสหลังจากวันชนะหาที่นั่งได้แล้ว “น้องวินต้องถูกทำโทษนะจ้ะ ที่ปล่อยให้เพื่อนๆรอ แต่ตอนนี้พี่จะอุบเอาไว้ก่อนว่าจะทารุณน้องอย่างไร พี่ๆข้างหลังช่วยกันคิดไว้นะคะ”
“หิวไหมแก อ้ะ” ก้อยยกหม้อไฟมีปลาช่อนตัวโตนอนอยู่มาวางไว้ตรงหน้า
“ขอบใจว่ะ” วันชนะยกแก้วน้ำอัดลมมาจิบพอให้หายคอแห้ง

“พี่ว่าน้องๆคงจะรู้จักกันเองหมดแล้วนะคะ รุ่นน้องมีกันแค่สิบแปดคนเอง แต่รุ่นพี่นี่ไม่แน่ใช่ไหมคะ” พิธีกรเงียบเสียงเหมือนหยั่งเชิง “นี่คือจุดประสงค์ที่พี่ๆลงขันขูดเนื้อกันมาจัดเลี้ยงครั้งนี้นะคะ เพื่อที่น้องๆจะได้รู้จักรุ่นพี่และรู้จักกันเองให้ดียิ่งขึ้น”

พิธีกรยังพูดต่อไป วันชนะยกส้อมไปจิ้มกุ้งเผาตัวโตที่อยู่ไกลสุดแขน อีกนิดก็จะได้แล้ว อยู่ในจานที่วางอยู่ตรงหน้าสุวรรณา แต่หญิงสาวผู้มีตำแหน่งเป็นดาวมหาวิทยาลัยกำลังสนใจอยู่ที่การดำเนินรายการของพิธีกรหน้าห้อง
“หลินๆ ขอกุ้งตัวนั้น...” วันชนะชะงัก แสงสลัวทำให้มองไม่ถนัดในตอนแรก

“อ่ะวิน”

กุ้งตัวที่เอื้อมไม่ถึงถูกส่งมาวางที่ในจานของวันชนะด้วยแขนช่วงที่ยาวกว่ายื่นมาวางให้

“ตั้ม! มาด้วยหรือ” แปลกใจนิดหน่อยที่นักขัตมาด้วย แต่ก็ไม่แคลงใจเมื่อเห็นคนที่นั่งติดกัน เพื่อนๆก็รู้กันหมดแล้วนี่ว่านักขัตกับสุวรรณาเป็นแฟนกัน นี่คงเข้าถึงใจพวกเพื่อนๆได้หมดทุกคนแล้วสินะ ถึงได้กล้ามางานที่จัดขึ้นเฉพาะกลุ่มพวกเรา
นักขัตเป็นคนนอกในงานนี้

คนนอกหันไปสนใจที่ด้านหน้าห้องต่อ

วันชนะใช้ช้อนตัดหัวกุ้งจนช้อนกระทบจานดังเคร้ง ไม่รู้ทำไมอารมณ์เดือดดาลไม่พอใจถึงเกิดขึ้นมาได้

“เอาล่ะค่ะ ต่อไปเรามาเล่นเกมกันดีกว่านะคะ พี่จะให้น้องๆจับคู่รุ่นพี่คนไหนก็ได้นะคะหนึ่งคน สอบถามชื่อ ทำอะไร ยังไงมาบ้าง แล้วเราจะมาแนะนำตัวกันที่หน้าห้องนี้ทีละคู่นะคะ” พูดจบพิธีกรก็วางไมโครโฟนลงที่ข้างๆตัวแล้วจึงเดินเข้าไปร่วมกลุ่ม

นักขัตเห็นสมควรว่าควรจะปล่อยให้คนภายในได้เล่นกันตามความเหมาะสม ตนเป็นคนนอก คิดได้ดังนั้นก็เลยค่อยๆหายออกไปจากกลุ่ม ไม่มีใครสังเกตเห็นหลังเขาตอนที่แสงสว่างจากข้างนอกสาดเข้ามาก่อนประตูจะปิดลง ห้องจึงกลับสลัวเหมือนเดิม

บรรยากาศชุลมุนเกิดขึ้นทันที ต่างหันไปหารุ่นพี่ ถามไถ่ วันชนะเองก็มองหาแต่ก็เห็นมีคู่กันหมดแล้ว มองผ่านคู่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็เห็นเงารุ่นพี่ผู้ชายยังนั่งอยู่คนหนึ่งจึงรีบเข้าไปหา ยกมือไหว้ก่อนทำความเคารพ

“สวัสดีครับพี่ ผมวันชนะนะครับ พี่ยังไม่มีคู่ใช่ไหมครับ” วันชนะกล่าว
“นั่งก่อนสิ” รุ่นพี่คนนั้นตบที่เบาะโซฟาข้างตัว วันชนะเข้าไปนั่งข้างๆอย่างว่าง่าย

กำลังจะอ้าปากถามว่าพี่ชื่ออะไร ผู้อาวุโสกว่าก็ยกแขนมาโอบ
“ตรงนี้มืดอยู่ อย่าส่งเสียงล่ะ เดี๋ยวใครได้ยินจะไม่ดี” รุ่นพี่คนนั้นพูดเบาๆที่ข้างหู ริมฝีปากห่างจากใบหูราวสักเซ็นฯหนึ่ง เพราะไอร้อนจากตัวแผ่มาถึง

ที่ตรงนี้ไม่ไกลจากคนอื่นหรอก แต่ไม่มีใครสนใจหันหลังมา เพราะมีแต่วันชนะกับรุ่นพี่ที่กำลังใช้แขนข้างหนึ่งกอดกดเขาอยู่ ราวกับจะตรึงเอาไว้

“พี่นัทไงจ้ะ” พูดเสียงแผ่วๆ แต่วันชนะได้ยินชัดเต็มสองหู คนที่วันชนะไม่อยากจะนับว่าเป็นรุ่นพี่ คนที่วันชนะอยากจะยกไหว้เมื่อกี้กลับคืนจ่อหน้าไปใกล้ที่หน้าวันชนะ ลิ้นเย็นๆแต่ร้อนด้วยไอลมหายใจและไอราคะสัมผัสที่แก้มวันชนะลากขึ้นไปช้าๆจนถึงตีนผมที่ขมับ วันชนะขืนตัวจะลุกแต่มือเพียงข้างเดียวที่โอบไว้นั้นกดเจ็บนัก มืออีกข้างลูบไล้ที่ต้นขา ไล่ไปที่ซิป วันชนะเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกที่ลำคอ หายใจฝืด ดันตัวออกแต่แรงกดยิ่งเพิ่มมาก ขยะแขยง จะตะโกนขอความช่วยเหลือก็ไม่กล้า

ซิปถูกรูดลงไปเรื่อยๆ...อย่างใจเย็น จนสุด
สองสามนิ้วค่อยๆสอดเข้าไปลูบสิ่งที่อยู่ในนั้น
.
.
.
.

[gobgab]

.............ต้นน้ำจะมาเป็นวีรบุรุซ้ำสองอีกไหมเนี่ย........

[THIP]

โอ้ย  ต้นน้ำมาช่วยด่วน  จัดการไอ้พี่นัทเลย 
ว่าแต่จะได้มาช่วยมั๊ยเนี่ย   

[Poes]

รอต้นน้ำมาเป็นพระเอกอีกรอบ   

[wee]

โอ๊ยยย...อ้ายบ้ากาม  ทำไมชอบทำแบบนี้กะน้องนิด้วยฟ่ะ 
อย่างงี้มันต้องลงโทษมันให้สาสมไปเลย 
อ้าว  เร็ว นายต้นน้ำ  ผมขอฝากสักสองสามมัดน่ะ 

[Lucifer]

 

ฆ่ามานนนนนนนนนนน 

ใครก็ได้ ช่วยนิด้วย 

[MyLoveMyBabe]

  อะไรฟร่ะ คนเยอะแยะยังกล้านะไอ้นี้  กู่ไม่กลับซะแล้วท่าทาง

ต้องเล่นงานให้หนัก ต้นน้ำมาช่วยหัวใจตัวเองโดยด่วนเลย ซัดให้น้วมไปเลย 

[Junrai_Hyper™]

.
.
.
ซิปถูกรูดลงไปเรื่อยๆ...อย่างใจเย็น จนสุด
สองสามนิ้วค่อยๆสอดเข้าไปลูบสิ่งที่อยู่ในนั้น

ไม่ไหวแล้ว วันชนะกระทุ้งศอกเข้าที่ท้องคนข้างๆด้วยแรงทั้งหมดที่มี เสียงตุบเดียวสั้นๆ ไม่มีใครทันได้ยิน แขนข้างที่คอยกดเอาไว้คลายแรงลง เห็นจังหวะจึงรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปที่ประตูก่อนจะทำท่าทางให้เป็นปกติแล้วจึงเปิดประตูออกไปโดยเร็ว


หลับหูหลับตาวิ่ง...จะไปทางไหนยังไม่รู้
รู้ตัวอีกทีวันชนะก็อยู่ในสวนของภัตตาคาร ต้นลีลาวดีขึ้นอยู่เต็มบริเวณ ดอกสีขาวตรงกลางแต้มสีเหลืองนวลชูช่อสล้าง ลมพัดเย็นพัดช่อยอดอ่อนของต้นแก้วที่ชูดอกขาวเรียงแถวเป็นแนวกำแพงให้ไหวเอนเป็นระยะ แสงไฟสปอร์ตไลท์ส่องพอดียิ่งทำให้สวนดูสวยในยามค่ำ

ทางตัน! หากแต่ว่าเมื่อหันหลัง ร่างของรุ่นพี่ใจโสมมกลับยืนอยู่ราวกับจะรอขย้ำเหยื่อ

วันชนะวิ่งลงไปในสวน ทางเดินปูด้วยแผ่นปูนและก้อนหินเล็กๆสีขาว เห็นหินก้อนใหญ่วางอยู่ตรงหน้าวันชนะรีบเข้าไปหยิบมาไว้ในมือถือเป็นอาวุธป้องกันตัว

ณัฐวัฒน์หยุดเมื่อเห็นเหยื่อมีอาวุธแต่ก็หันมาเล่นแง่จิตวิทยาเมื่อเห็นรุ่นน้องยืนตัวสั่นอยู่ติดกำแพง
“ก้อนหินแค่นั้นน่ะหรือ” ณัฐวัฒน์หัวเราะข่ม

“ยะ...อย่าเข้ามาพี่นัท” ภาพความโหดร้ายครั้งก่อนวิ่งผ่านสมองแวบเดียวแต่ก็รื้อฟื้นกลับมาทั้งหมด...ตราบาป...
ร่างสั่นเทา ก้อนหิน...อาวุธเดียวหล่นลงไปกองที่เท้า

คนใจโสมมก้าวย่างเข้ามาช้าๆ แน่ใจแล้วว่าเหยื่อคงไม่พ้นกรงเล็บตน

“มึงอยากโดนเหมือนวันนั้นอีกใช่ไหม” เสียงหนึ่งดังขึ้น

ณัฐวัฒน์ชะงักกึก
วันชนะใจเหมือนจะหยุดเต้น...จำได้ว่าเสียงใคร

ร่างหนาสูงกว่าวันชนะยืนบังหน้า หลังเขาช่างกว้างผึ่งผาย เงาร่างของคนที่อยู่ในสวนนี้ก่อนที่ทั้งสองจะมายืดยาวมาบังวันชนะเอาไว้
“มึง” คนใจโสมมจำได้

วันนั้นเดินอยู่ดีๆมันก็มาหาเรื่องต่อย ก็เอาสิไม่ยอมมันหรอก แต่คิดอีกที เอามือไปคลำที่รอยแผลเป็นที่ต้นคอยังเสียวแปลบ
“ถ้าไม่อยากเจอเหมือนวันนั้น มึงจะต่อยกับกูวันนี้อีกก็ได้ กูจะไม่ให้มึงทำร้ายวินอีก” นักขัตยืนจังก้าสองมือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดนูนเป่ง

บทสนทนานั้นทำให้วันชนะหวนคิดถึงวันนั้น วันที่เจอเนตรเสื้อยับยู่ยี่ เดินขากระเผก เลือดไหลซิบที่หน้าผาก หลังจากนั้นก็เจอนักขัตในสภาพบอกว่าผ่านการชกต่อยมา เพราะภาพสุดท้ายที่เชื่มโยงคือทั้งเนตรและนักขัตหยุดคุยกันที่บันได

เขาเข้าใจผิดมาตลอด
นักขัตชกต่อยกับคนใจทรามคนนี้ตะหาก นักขัตปกป้องเขา
...น้ำตาไหลออกมาเอง...ขอโทษ ตื้นตันใจ เสียใจ ดีใจ อารมณ์ปะปนยุ่งเหยิงไปหมด


...


“นี่...นาย” เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางบันไดเดินขึ้นชั้นบน
คนที่เดินกับวันชนะเมื่อกี้หันมาก็พบกับชายหนุ่มหน้าตาดีหุ่นหนา จ้องมานัยน์ตาเอาเรื่องอยู่ในที...
ไม่พอใจ...ทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจไม่รู้...เพราะเห็นเจ้าคนนี้เดินกับวันชนะ?
“ครับ!?” คนหยุดอยู่บนขั้นเหนือกว่ากล่าวโดยอัตโนมัติแต่ก็ยังคงความสุภาพเป็นนิสัย ชายร่างหน้าผุดรอยยิ้มที่มุมปาก
“ครับ!?” เนตรกล่าวซ้ำเมื่ออีกฝ่ายยังไม่แจ้งความประสงค์ที่เรียกตน สายตาคู่นั้นเหมือนจะสำรวจเขาอยู่ในที
“นี่ปากกาของนายทำตกเมื่อกี้” นักขัตยื่นให้
“อ้ะ ขอบใจนะ”


...


มันหันหลังกลับ ยอมแพ้ ไม่อย่างมีเรื่องกับนักขัต มันคงเกรงอยู่บ้าง
“ถ้ารู้ว่ามาทำอะไรวินอีก ตามถึงที่แน่ จำไว้” นักขัตขู่

คนรุกรานจากไปแล้ว วันชนะยังยืนเข้าอ่อนติดกำแพง...ยังอยู่ในเขตเงาร่างของนักขัตทาบทับมา เจ้าของเงาก็ยังยืนนิ่ง ยังหันหลังให้ จะดูให้แน่ใจว่ามันไปจริงแล้ว

ค่อยๆหันมา น้ำเสียงดุดันแข็งกร้าวเมื่อกี้หายไปหมดเหลือแต่รอยยิ้มบนใบหน้าอ่อนโยน
วันชนะน้ำตาไหลมากยิ่งขึ้น คนที่มาปกป้องเขาไม่เคยโกรธตนเลย ทั้งที่เขาจะเคยต่อว่าออกไปให้เจ็บช้ำน้ำใจ ทั้งที่แสดงออกตอบอย่างเฉยชา

คนตรงหน้านี้ก็ยังคอยปกป้องเขา
“ขอ...ขอโทษ...” วันชนะพยายามกลั้นไม่ให้สะอื้น ไม่อยากให้ตัวเองดูอ่อนแอไปกว่านี้
ร่างหนากำยำสาวเท้าใกล้ตัววันชนะเอามือลูบหัวลูบผมเบาๆ “ขอโทษเรื่องอะไรวิน ลืมมันไปเสียเถอะ” นักขัตรั้งร่างที่เปื้อนน้ำตามาแนบกาย ไม่ได้รังเกียจเลยที่ทำแบบนี้


“หยุดร้องเสียนะ ไม่มีอะไรแล้ว”
.
.
.
.

[Lucifer]

ในที่สุด 

 


(แอบเสียดายที่คนโรคจิตไม่โดนต่อย  )

[jammy]

อืมในที่สุดต้นก็มาช่วย พระเอกขี่ม้าขาวจริงๆ อุๆๆ

[Poes]

  ในที่สุดก็.........รู้ซะทีว่าต้นน้ำดีแค่ไหน

[THIP]

และแล้ว ต้นน้ำก็มาช่วยนิติ......อีกครั้ง   

[tsuyu]

พระเอกขี้ม้าขาวมาช่วยได้ทันเวลาเลย

ต้นน้ำได้ใจ FC ไปเต็มๆ

 

[Lucifer]

รอคับรอ  :เชิป2: :เชิป2:

[Junrai_Hyper™]

  ทำตัวเป็นปกติ กลับเข้าไปในห้องที่มีทั้งเพื่อนและรุ่นพี่ กำลังครื้นเครงเฮฮา แม้จะเพิ่งเสียขวัญมาไม่กี่นาทีแต่วันชนะก็รู้สึกแช่มชื่นในใจขึ้นมาบ้าง เพราะก่อนหน้านี้ที่ทำไม่ดีต่อนักขัตเพราะนึกว่านักขัตเป็นคนไม่ดี แต่พอความเข้าใจถูกต้อง เขาก็ไม่อยากจะฝืนตัวเองต่อความรู้สึกลึกๆในใจ
เข้าไปนั่งรวมกับเพื่อนๆ นักขัตแยกไปนั่งข้างหลิน
ต่างยิ้มให้กัน...เข้าอกเข้าใจ


วันชนะมองไม่เห็นคนที่นั่งข้างๆวันชนะไปชั่วคราว
ความจริงก็เป็นความจริงวันยังค่ำ หลินมีสิทธิ์ที่ตัวเองมี สิทธิ์ของคนที่เป็นแฟน เธอกุมมือนักขัตเสียแนบแน่น...ดูเหมือนนักขัตเองก็ตอบสนองด้วยอารมณ์แบบเดียวกัน นิ้วโป้งที่เป็นอิสระจากการเกาะกุมลูบไปมาที่หลังมือของหลิน
เจ็บแปลบสะกิดที่ใจ อึ้ง...นิ่งงันไป


“ต่อไปตาน้องวินแล้วค่ะ” พิธีกรเสียงสดใสประกาศเรียก
วันชนะออกไปยืนหน้าห้อง ใบหน้าสดชื่น...ตบตาทุกคน

“ใครเป็นคู่ของน้องวินคะ” พี่เชอร์รี่ถามเพราะเห็นวันชนะออกมาคนเดียว
“พี่นัทครับ” ตอบเสียงเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ปน

“เอ้ะ แล้วไหนพี่นัทล่ะคะ พี่นัทคะ” พิธีกรชะเง้อหา พร้อมกับประตูเปิดเข้ามา
“อ้ะ อยู่นี่เองนะคะ พี่นัทมาทางนี้เลยค่ะ” พิธีกรเสียงสดใสจูงคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาให้มายืนข้างๆคู่ของตัวเอง
“ให้น้องวินแนะนำพี่นัทกับเพื่อนๆได้เลยค่ะ”

“พี่นัทนะครับ ชื่อจริง ณัฐวัฒน์ ทับนรา เป็นคนอุดรครับ” วันชนะนึกเอามั่วๆ “อาหารที่ชอบพี่เขาบอกว่าเขาชอบกินพวกไก่ทอด หรือซี่โครงหมูทอดครับ บอกว่าจะได้แทะกระดูกด้วย วินว่าฟันพี่เขาแข็งแรงดีนะครับ ตะกี้ก็ลืมถามไปว่าพี่เขาใช้ยาสีฟันยี่ห้ออะไรนะ” วันชนะโยนมุขขำแฝงข้อความเจ็บแสบไปยังณัฐวัฒน์

“...” ณัฐวัฒน์ยิ้มแหย กัดกรามดังกรอด

“เพิ่งรู้นะคะว่าพี่นัทชอบแทะกระดูก” พิธีกรแซวตามประสาจนทุกคนในห้องฮาครืน “เอาล่ะๆค่ะ ต่อไปให้พี่นัทแนะนำน้องวินให้พี่ๆน้องๆทุกคนรู้กจักด้วยนะคะ”

“น้องวิน ชื่อจริงว่า วันชนะ จินดามณี น้องเป็นคนเหนือครับ”
“จังหวัดอะไรคะ” พิธีกรแทรก

รุ่นพี่อึกอัก เล่าเรื่องได้ไม่เก่งเหมือนรุ่นน้อง ก่อนหน้านี้รู้เพียงว่าเป็นคนแถวภาคเหนือ แต่จำจังหวัดไม่ได้
“จังหวัดอะไรคะน้องวิน” พิธีกรถาม วันชนะถึงได้ตอบ

“แพร่ครับ”
“คนเหนือเขาว่าพูดเพราะนะครับ ลองให้น้องวินพูดภาษาเหนือให้ฟังสิครับ” คนพูดสื่อความนัยกระทบรุ่นน้อง
“ลองพูดหน่อยสิคะน้องวิน”

“จ้าดง่าว” วินพูดเป็นภาษาเหนือพร้อมแปลความหมาย คนในห้องยังเงียบๆเพราะยังไม่ชินกับภาษา แต่นักขัตหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ส่งแววตาเยาะหยันไปที่คนโดนด่า

“แม้แต่คำด่ายังเพราะเลยเนอะ” พี่เชอร์รี่หันไปพูดกับทุกคน
วันชนะลอยหน้าเดินลงเวที ณัฐวัฒน์มองตามหลังอย่างเคียดแค้น โดนหลอกด่าซ้ำกันสองหน

กิจกรรมต่อมาคือให้รุ่นน้องแต่ละคนจับฉลากคนละใบ บนกระดาษม้วนเล็กๆมีชื่อเพลงอยู่ กติกาคือใครจับได้เพลงไหนต้องร้องให้จบ พอจบโปรแกรมที่มีในเครื่องคาราโอเกะจะคำนวณคะแนนให้ จากนั้นจะเรียงลำดับคะแนนที่สูงที่สุดเป็นอันดับหนึ่งไล่ไปจนถึงคนสุดท้ายจากนั้นจะนำหมายเลขลำดับที่ไปเทียบกับหมายเลขของรุ่นพี่ ก็จะถือว่าเป็นพี่น้องสายรหัสกัน

“เอาล่ะคะ ต่อไปเราจะเนรมิตที่ตรงนี้เป็นเวทีประกวด อคาเดมี่ แฟนเทเชีย กันนะคะ” พิธีกรอธิบายกติกา
เสียงฮือฮาของรุ่นน้องดังขึ้น
“เริ่มคนแรกกันเลยนะคะ”

เพื่อนๆคลอตามเพลง ขอเพียงที่พักใจ ของมาลีวัลย์ ในแบบของก้อย ที่ถูกเชิญให้ร้องเป็นเพลงแรก จบเพลงได้คะแนน 94 เพื่อนๆอดทึ่งในพลังเสียงของก้อยไม่ได้ ต่างปรบมือให้ด้วยความชื่นชม

เสียงเฮลั่นเมื่ออาร์ทจับได้เพลง เลิกแล้วค่ะ ของ อาภาพร เสียงห้าวๆฟังดูแปร่งๆ แต่ก็ยังสามารถร้องไปตามทำนองได้ เพื่อนๆปรบมือเข้าจังหวะจนเจ้าตัวอดอาการไว้ไม่อยู่ เต้นท่าปัดมือที่เอวไปด้วย เรียกเสียงหัวเราะไปได้ตลอดเพลง อาร์ทได้ 55 คะแนน


“กรี๊ดด!” เสียงของพี่เชอร์รี่ดังก้องห้องผ่านไมโครโฟนเมื่อหลินส่งฉลากที่ตนจับได้ให้ดู
“เป็นเพลงคู่ค่ะทุกๆคนขา” พิธีกรยิ้มหน้าบาน “น้องหลินบอกเพื่อนๆทีสิค่ะว่าจับได้เพลงอะไร” พิธีกรเย้า
“หนุ่มนาข้าว สาวนาเกลือค่ะ” พูดพร้อมยิ้มเอียงอาย

“สงสัยเจ้าที่แถวนี้จะมองเห็นนะคะ น้องหลินจะเลือกใครเป็นหนุ่มนาข้าวดีคะ” พี่เชอร์รี่แซวสายตาชำเลืองไปทางนักขัต เป็นที่รู้กันว่าดาวเดือนมหาวิทยาลัยคู่นี้เป็นแฟนกัน

เสียงเพื่อนแทบจะทุกคน ยกเว้นวันชนะ ปรบมือเกรียวเชียร์ให้นักขัตออกไปร่วมแจมด้วย จนในที่สุดคนโดนเชียร์ก็ลุกเดินอ้อมผ่านหลังวันชนะไป

“บ้านของพี่ทำนา ทำนา ปลูกข้าวทุกเมื่อ
น้องเป็นสาวนาเกลือ ขายเกลือนั้นซื้อข้าวกิน
บ้านของพี่อยู่ที่กาฬสินธุ์
ส่วนตัวยุพินอยู่สมุทรสาคร
พี่มาเจอะคนงาม คนงาม บ้านอยู่ดาวคะนอง
นับว่าเป็นบุญของน้อง มาพบพี่ที่ทักน้องก่อน...”


ชายหนุ่มหญิงสาวราวกับร่ายมนต์ให้ทุกคนในห้องเงียบงันตั้งใจฟังทั้งคู่ร้องเพลงรับส่งกันอย่างเข้าจังหวะ บรรยากาศอบอวลด้วยไอรักจนหลายคนอดอิจฉาเสียไม่ได้ หนุ่มหล่อสาวสวยเหมาะสมกันมาก เป็นกิ่งทองใบหยกของจริง


วันชนะไม่ได้หันหน้าหนี ภาพอันหวานซึ้งส่งสายตาให้กันเป็นประกายของคนทั้งคู่ฉายลึกในนัยน์ตาแววหม่นของวันชนะ
หนุ่มนาข้าว สาวนาเกลือได้ไป 98 คะแนน รู้คะแนนคนทั้งคู่ก็โดนแซวยกใหญ่ว่าเป็นด้วยพลังแห่งรัก


“โอ้ จับได้เพลงอินเตอร์เสียด้วยนะคะ” พี่เชอร์รี่กล่าวนำ “น้องวินร้องได้ไหมคะเพลงนี้” พิธีกรถามแต่ไม่ต้องการคำตอบจริงจัง
“แต่ยังไงก็ต้องร้องนะคะ”

…Whenever sang my songs on the stage, on my own
Whenever said my words wishing they would be heard
I saw you smiling at me was it real or just my fantasy?
You'd always be there in the corner of this tiny little bar…

My last night here for you same old songs, just once more
My last night here with you? maybe yes, maybe no
I kind of liked it your way how you shyly placed your eyes on me
Did you ever know that I had mine on you?...


เหมือนจะเป็นดังคำที่พี่เชอร์รี่พูดก่อนนี้ว่า สงสัยเจ้าที่จะรู้เห็น จึงทำให้วันชนะได้ร้องเพลงนี้ แต่สิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงคือน้ำเสียงมีพลัง การร้องขึ้นเสียงสูงต่ำไม่ผิดเพี้ยน สะกดคนทั้งห้องให้นิ่งเงียบไปอีกรอบ ทำนองเพลงเศร้าสร้อยราวจะเศร้ากว่าต้นแบบ สีหน้าแสดงอารมณ์เด่นชัด

สายตาทุกคู่จดจ้อง แต่มีเพียงหนึ่งที่วันชนะจดจ่อ
นักขัตเหมือนจะรู้สึกผิดปกติที่ใจตัวเองเหมือนกัน แววตาหม่นลงเหมือนคนร้องเพลงเศร้านั้น...ลำบากใจ


…Darling, so there you are with that look on your face
As if you're never hurt as if you're never down
Shall I be the one for you who pinches you softly but sure
If frown is shown then I will know that you are no dreamer

So let me come to you close as I want to be
Close enough for me to feel your heart beating fast
And stay there as I whisper how I love your peaceful eyes on me
Did you ever know that I had mine on you?

Darling, so share with me your love if you have enough
Your tears if you're holding back or pain if that's what it is
How can I let you know I'm more than the dress and the voice
Just reach me out then you will know that you're not dreaming

Darling, so there you are with that look on your face
As if you're never hurt as if you're never down
Shall I be the one for you who pinches you softly but sure
If frown is shown then I will know that you are no dreamer…

เพลงเศร้าเกินไป...เพราะมีอารมณ์คล้อยไปกับมัน
เพลงจบลงก่อน หากต่ออีกสักครึ่งนาทีน้ำตาคงจะเอ่อล้นแน่นอน วันชนะกระพริบตาถี่ๆสองสามครั้งแล้วโน้มตัวขอบคุณ
รูปตัวการ์ตูนถือป้ายคะแนนปรากฏ
ทุกคนปรบมือให้กับคะแนนยอดเยี่ยมนั้น แม้แต่ณัฐวัฒน์

... 100 เต็ม
.
.
.
.
[wma=300,50]http://001.uploadblaster.com/file_hosting/3c3ff7d0fb5a60748e50739625b729be.wma[/wma]

ขอบคุณหนูบลูสำหรับเพลง eye_on_me คร้าบบบบบ

[MyLoveMyBabe]

เจอเพลงนี้เข้าไป  สงสารนิติจางงงง....eyes on you


ต้นน้ำค้าบบบบ   รู้ใจตัวเองไวๆน๊า

[Lucifer]

 

เศร้าแทนอ่า

[jammy]

รักคนมีเจ้าของมันเศร้าในอุรา  :เศร้า1:

[Poes]

สงสารนิจังเลย

[A GE]

ส่งความรู้สึกผ่านเพลงแล้วอย่างลืมบอกด้วยปากอีกทีนะคับนิติ

[gobgab]

.............คนมาทีหลัง...ก็รู้ตัวเองดี......... :เศร้า1: :เศร้า1:

..........................และฉันไม่บังคับใคร....ได้แค่ไหนก็แค่นั้น.....

[wee]

ต้นน้ำเหมือนจะรู้สึกผิดปกติที่ใจตัวเองเหมือนกัน แววตาหม่นลงเหมือนคนร้องเพลงเศร้านั้น...ลำบากใจ

นายต้นน้ำเอ่ย...เฮ้ออออ
บรรยากาศพาไปจริงๆ  เอ็มวี ย่อยๆเลย เสียแต่ว่าไม่มีเพลงจริงประกอบอ่ะ....

[THIP]

... 100 เต็ม
ลัคกี้อินเกม อันลัคกี้อินเลิฟ 

[Lucifer]

รอคับรอ 

  :เชิป2: :เชิป2:

[Junrai_Hyper™]

.
.
.
.“อึ้งกันไปเลย อึ้งกันไปเลย” พิธีกรชักทุกคนให้กลับมายังจุดที่อยู่ “น้องวินของเราร้องเพลงได้ยอดเยี่ยมมากๆเลยค่ะ ตะกี้พี่กลั้นน้ำตาไว้เกือบไม่อยู่แน่ะค่ะ”


วันชนะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
ยืนมองดูตัวเองในกระจก...นิ่ง
ใบหน้าเริ่มแต้มอารมณ์ทีละนิดๆ ตาพร่า...น้ำในตาเอ่อท้น
ร้องไห้...เงียบๆ คนเดียว
บอกกับคนในกระจก ตัดใจได้แล้ววิน จากนี้ไปเขาจะเป็นเพื่อนที่ดี...เท่านั้น
ไม่มากกว่านั้น
เราผิดเองที่ไปรักเขา...
เอาล่ะ ล้างหน้าเสีย ยิ้ม แล้วออกไปสนุกกับเพื่อนๆดีกว่า


...ล้างคราบน้ำตาออกไปเสีย...

นักขัต!
หยดน้ำยังเกาะบนใบหน้า ลืมตาขึ้นก็เห็นเขาอยู่ในกระจก
วันชนะหันหลังให้ แต่มองเขาผ่านเงาในกระจก...นี่คงจะสะท้อนโลกแห่งความเป็นจริงสินะ

วันชนะเฝ้าฝันหาแต่ภาพมายาในกระจกเงา โลกที่สะท้อนสิ่งที่ตรงกันข้าม

“วิน...” คนในกระจกเรียก
“ไง ตั้ม” ตอบด้วยเสียงกระปรี้กระเปร่า “วันนี้สนุกไหม”

“...” ไม่มีคำใดหลุดออกมา
คนยืนข้างหลังมองใบหน้าวันชนะผ่านกระจกเช่นกัน “วินร้องไห้?”

“นายว่าอะไร เราจะร้องไห้ทำไมกัน” ปากปฏิเสธแต่ขอบตาสีแดงกลบเกลื่อนความจริงไม่ได้
“ระวังน้ำกระเด็นนะ เราจะล้างหน้า” วันชนะรีบก้มหน้าลงอ่าง เปิดน้ำแรงดังซู่ วิดน้ำใส่หน้า

บ้าจริง! น้ำตาอย่าไหลมาตอนนี้เชียวนะ

แยกไม่ออกแล้วว่าร้องอยู่หรือเปล่า จิตใจมันร้อง ไม่อยากให้เขาเห็น ไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ...อยากจะลืม อยากจะชำระมันไปให้หมด วิดน้ำอีก...ไม่รู้แล้วว่าน้ำตายังปนไปกับสายน้ำ...หรือว่าน้ำตาหยุดไปแล้ว
วักน้ำจนคอเสื้อเปียกชุ่ม กระนั้นมือคู่นั้นก็ยังวักน้ำต่อไป


“...พอเถอะวิน”
มืออุ่นจับที่แขนข้างหนึ่งให้หยุด
วันชนะยังก้มหน้าอยู่กับอ่าง
นักขัตดึงแขนที่จับไว้ออกห่างจากที่สายน้ำยังไหลซู่
ค่อยๆพาวันชนะออกมา...ยังคงหลับตา
หันหน้ามาเผชิญกัน...ยังคงหลับตา
จับเอาไว้ได้ทั้งสองมือ
วันชนะยังคงหลับตา


“เราไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไรนะวิน เราบอกไม่ถูก ลังเลมาตลอด”
นักขัตจ้องที่ใบหน้าชุ่มน้ำของวันชนะ เงียบไปอึดใจ

วันชนะยังคงหลับตา
“เราเจ็บปวดใจที่เห็นโดนรุ่นพี่คนนั้นรังแก เราไม่อยากเห็นรอยนั่น เรามันขี้ขลาดที่สุด ไม่กล้าเผชิญหน้าความจริง ทั้งที่ตอนนั้นเราควรจะไปดูแลวิน แต่เรากลับหนี...”

วันชนะค่อยๆลืมตาขึ้น มองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตา...ชัดเจน
ไม่ใช่ในฝัน ไม่ใช่ในกระจก

“ตั้ม...” วันชนะขยับปากจะพูดต่อ แต่ถูกมือของนักขัตหยุดเอาไว้
“เมื่อกี้ ตอนที่วินร้องเพลงนั้น...สิ่งที่เรารับรู้มันมากกว่าความหมายของเพลง แต่เรามองเห็นสิ่งที่วินมีให้เรามาตลอด ที่ผ่านมาเรามัวแต่ลังเล...”

“ตั้ม...” วันชนะรู้สึกราวกับสิ่งที่รอมาตลอดกำลังจะเกิดขึ้น
นักขัตหายใจเข้าลึกก่อนพูดออกมา “เราแน่ใจแล้ววิน”


“เรารักนาย”


มือที่จับแขนวันชนะเอาไว้รั้งไปข้างหลัง อีกข้างโอบร่างที่เปียกน้ำเข้าหาตัว
ใบหน้านั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนอยู่ในระยะใกล้กว่าจะเห็นภาพได้ชัด วันชนะหลับตาลงอีกครั้ง น้ำตาริ้นอีกครั้ง ริมฝีปากเย็นได้รับไออุ่นๆจากริมฝีปากนุ่มของชายที่เขาเฝ้าฝันมาตลอด

...อบอุ่น...เนิ่นนาน...


“เรารักนาย ตั้ม”


สิ่งที่เห็นเกินกว่าที่หญิงสาวจะรับได้ ภาพสะท้อนจากเงากระจกในห้องน้ำชายนั้น
เมื่อกี้อยู่ๆนักขัตก็ลุกพรวดพราดออกมา เลยจะมาตามดูเสียหน่อยว่าเป็นอะไรไปหรือเปล่า
มีเสียงคุยดังจากในห้องน้ำชาย ที่ประตูแง้มเอาไว้ มองจากด้านนอกเห็นกระจกสะท้อนคนสองคน...ทันได้เห็นได้ยินสิ่งที่คนทั้งคู่แบ่งปันให้แก่กัน


ไม่จริง!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[wma=300,50]http://001.uploadblaster.com/file_hosting/3c3ff7d0fb5a60748e50739625b729be.wma[/wma]

ขอบคุณหนูบลูสำหรับเพลง eye_on_me คร้าบบบบบ

[~ScAreD:SAcreD~]

มาต่อไวๆนะค๊าบบบ พูห์ เพิ่งอ่านจบ ชอบๆมากมาย เริ่องนี้น่ารักดี

ชอบต้นน้ำจัง เชียร์ขาดดดดดดใจ