ผมกลับมาถึงบ้าน
พ่อกับกม่กำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอกกันพอดี
"เป็นไรลูก...หน้าตาไม่สดชื่อเลย...ไม่สบายรึเปล่า?"
"ไม่เป็นไรครับพ่อ..พ่อรีบไปเถอะ..เดี๋ยวคุณนายจะบ่นเอานะ..."
"นินทาอะไรแม่กันจ๊ะพ่อลูกคู่นี้"
"แม่จ๊ะ...ถ้าพ่อจะไม่ไปงานเลี้ยงแล้วได้มั๊ย?"
"อ้าว..ทำไมละครับพ่อ...แต่งตัวกันเสร็จแล้วนะ...ไปเถอะครับ ผมไม่ได้เปนไรจริงๆ"
"ก็ลูกของพ่อสำคัญี่สุดไงล่ะ"
"ก็ดีนะพ่อ...แม่ก็ขี้เกียจแล้วเหมือนกัน"
ตกลงพ่อกับแม่ก็ไม่ไปงานกันซะงั้น...ง่ายมัียครับพ่อแม่ผม
แต่ผมรักพวกท่านจัง
เราสามคนพ่อแม่ลูก....นั่งด้วยกันหน้าทีวี
พ่อกับแม่นั่งด้วยกัน
ส่วนผมนั่งโซฟาแยยกออกมาอีกตัว
"ไปไหนมาจูน...." พ่อถามผมครับ แต่ไม่ได้ดุนะ
" บ้านเพื่อนครับ"
"เพื่อนคนนี้รึเปล่าที่ทำให้ลูกของแม่ไม่สดใสมาหลายวันแล้ว..."
"ครับ..."
"ลูกพ่อคงโตเป็นหนุ่มแล้วจริงๆสินะ"
"ทำไมเหรอครับ?..."
"ก็ลูกของพ่อรักคนอื่นเป็นแล้วไง...."
" แต่ผมกับเค้า...เราเปนแค่เพื่อนกันนะครับ..พ่อ..แม่"
"ความรักใช่ว่าจะมีแต่รักแฟนสักหน่อยนิลูก....รักพ่อ รักแม่ รักเพืื่อน รักพี่ รักน้อง....ก้รักเหมือนกัน"
"แต่แม่คิดว่าถ้าหสกแค่เพื่อนกันธรรมดา...ลูกแม่คงไม่มานั่งคิดมากอยู่นานขนาดนี้หรอก...เพราะคนที่เป็นเพื่อนกัน...โกรธกัน แค่คำขอโทษคำเดียว...ก็สามารถเอามิตรภาพกลับคืนมาได้แล้ว...."
"พ่อกับแม่สังเกตนะว่าหังจากกลับจากค่ายลูกดูซึมๆไปนะ"
"ผมไม่รู้จริงครับ....ว่าผมรู้สึกยังไง..." ก้ในเมื่อเค้าคนนั้นที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้.....คือผู้ชายคนหนึ่ง..ผู้ชายเหมือนพ่อ...เหมือนผม
"เวลา.....เวลาจะเป็นผู้ให้คำตอบลูกเอง....อย่าไปฝืนความรู้สึก....ปล่อยให้มันเป็นในสิ่งที่มันจะเป็น..."
"เวลาเป้นทั้งผู้ให้และเป็นผู้ทำลายเหมือนกันนะลูก....หากลูกช้าไป...เวลานั่นแหละที่จะพรากสิ่งนั้นจากลูกไปเอง..."
"ใชาจ๊ะลูกแม่....แม่ว่าความรู้สึกแบบนี้มันสัมผัสกันได้นะ....ถ้าหากลูกกล้าที่จะเปิดใจและกล้าที่จะยอมรับมัน"
"มันไม่ใช่หรอกครับพ่อแม่....พวกเราเป็นเพื่อนกัน....แค่เพื่อนกันเท่านั้น...มันจะมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว..." คิดเอง พูดเอง แล้วก็เจ็บเอง...เอ้อ...
"งั้นพ่อคงบอกลูกได้แค่ว่า....ถ้าหากลูกคิดและทำอย่างที่พูดแล้ว ลูกมีความสุข ยิ้มได้ หัววเราะได้..ลูกก็ทำไปเถอะ...แต่ถ้าไม่...."
"ทำไมครับพ่อ?"
"แต่ถ้าไม่...หากลูกไม่คว้าเอาไว้...เจ้าความรักที่ว่าก็จะลอยห่างลูกไปเรื่อยๆตามเวลาที่หมุนไป..." จริงสินะ...ใครจะมารอเราได้นานล่ะ
"ผมไม่กล้าขนาดนั้นหรอกครับ...ผมกลัว...หากผมกล้า..ทุกอย่างมันคงจะดีหรือไม่ก็คงจบไปแล้ว"
"ความกลัวไม่เคยทำให้ใครสมหวัง..."
"แต่บางครั้งความกล้าก้ทำให้เราสูญเสียเหมือนกันนะครับพ่อ..."
"กล้าแล้วได้รู้ทุกอย่าง...กับกลัวแล้วทุกอย่างค้างคา...ลูกว่าอย่างไหนมันดีกว่ากันล่ะ?..."
"นั่นสิครับ...อย่างไหนมันจะดีกว่ากัน..."
"ว่างๆจูนก็พาเพื่อนคนนั้นของจูนมาเที่ยวที่บ้านบ้างสิ....พ่อกับแม่จะได้ช่วยดูให้ด้วย" ผมคาดว่าถ้าพ่อกับแม่รู้ว่ามันเป้นใคร...พวกท่านคงไม่อยากเจอซักเท่าไรหรอก
"ผมว่าพ่อกับแม่คิดมากไปรึเปล่าครับ....ผมกับเค้าก็แค่เพื่อนกันท่านั้น..."
"แค่เพื่อน...และทำไมลูกถึงดูเวลาบ่อยล่ะจ๊ะ..."
"....." พูดไม่ออกจริง...แฮ่ะๆๆๆๆ...ว่าแต่ผมเผลอมองเวลาตั้แต่ตอนไหนนะ
"แม่ก็...ไปแซวลูกได้...ปล่อยลูกไปได้แล้ว...เผื่อลูกเค้ามีธุระ"
"ผมไม่ธุระหรอกครับพ่อ...อยากคุยกับพ่อกับแมามากกว่า...คุยแล้วสบายใจดีครับ...."
"อยามาอ้อนแม่หน่อยเลย...เด๊่ยวก็จะไปอ้อนคนอืนแล้วใช่มัียล่ะ..."
"มีอะไรก็ไปทำซะสิลูก...พ่อกับแม่จะไปนอนแล้วเหมือนกัน..."
"ขอบคุณครับพ่อแม่..ผมรักพ่อกับแม่นะครับ..."
"พ่อแม่ก็รักลูกนะ..."
"มามะ..มาให้แม่หอมแก้มนุ่มๆนี้หน่อย......หื้ม..แก้มลุกชายแม่นิ่มจัง...แม่ชักหวงแล้วสิ..."
ขึ้นมาถึงห้องนอน
ตายละหว่าสามทุ่มกว่าไปแล้ว
ผมลืมโทรศััพท์ไว้ที่ห้องตังแต่บ่ายแล้ว
รีบหยิบมาดู...ปรากฎว่า...ว่า...ว่า.....
ไม่มีสายโทรเข้าเลย...
อะไรของมัน..ไหนบอกจะโทรมาไง...
เดี๋ยวมันคงโทรมา...ไปทำธุระส่วนตัวดีกว่า...
""
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1179194 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก