โจ๊กอยากเล่า (ต่อ...)
"เอ๊ย...มึงนั่งดีดีดิ...เดี๋ยวได้ตายก่อนวัยอันสมควรหรอก..." ก็อ่อนนะสิครับ นั่งมอไซต์อยู่นะ...ไม่ได้นั่งรถเก๋ง..จะนอนตลอดเลย...พูดไรก็ไม่รู้เรื่อง...
"จะนอน...ง่วง...อุ่นจัง..." มันเบียดมาจนชิดอกผม...ผมให้มันนั่งซ้อนด้านหน้าครับ เพราะอย่างน้อยผมก็สามารถจับมันไว้ได้หน่อย...ปล่อยให้ซ้อนหลัง มีหวังได้เก็บตกบนถนนแน่ๆ
"จะนอนก็นอนนิ่งๆ...อย่าดุ๊กดิ๊ก...เดี๋ยวของกูขึ้น..." อันนี้เรื่องจริงนะครับ ใกล้มันทีไรความอดทนต่ำทุกที
"ครับครับครับ......"
ผมกลับมาถึงบ้านเที่ยงคืนกว่าแล้ว...โชคดีนะครับที่พ่อกับแม่ขึ้นนอนกันแล้ว...ไม่งั้นมาเห็นสภาพว่าที่ลูก.....อย่างนี้...คะแนนหล่นฮวบแน่มึงอ่อน
ทุลักทุเลมากครับกว่าจะมาถึงบ้านได้...นี่ถ้ารักน้อยกว่านี้หน่อยนะ...จะปล่อยให้นอนข้างถนนไปซะเลย...อยากดื่มดีนัก...แต่นี่รักมันมากไปหน่อย เลยทำไม่ได้...
ผมนี่นั่งเกร็งมาตลอดทางครับ ก็ไอ้ตัวดีมันนั่งยุกยิกๆตลอด...ความอดทนเกือบไม่พอ
แถมกลิ่นเหล้าแรงขนาดนี้...ตัวมันยังหอมกว่ากลิ่นเหล้าอีก...มึงจะทรมานกูไปถึงหนาย
ก็นะ...ผมเลยเผลอดอมดมไปหลายครั้งเหมือนกัน...อยากบอกว่าซอกคอมันขาวเวอร์อ่ะ...หึหึหึ...
ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณจากมึงละกันนะอ่อน...
ลากมาถึงห้องนอนได้....มันอ้วกใส่เสื้อมัน...ยังแถมมาถึงเสื้อผมด้วย...บนพื้นเอย...ไม่แค่นั้นมันยังไปล้มแผละลงบนเตียง...
ผมเลยรีบลากหัวมันให้พ้นเตียง...ไม่งั้นมันอ้วกใส่ที่นอนแน่...อ้วกเสร็จก็หลับสบายไป
...มึงนะมึง...น่าตบให้หัวทิ่มพื้นเลย...ทำกูลำบากดีนัก...
ผมจัดการเปลี่ยนเสื้อให้มัน...เช็ดอ้วกที่พื้น...และจัดการให้มันนอน...
จัดการทุกอย่างเสร็จ ก็หันมาจัดการตัวเองบ้าง...อาบน้ำ สระผม..เอ้อ..สดชื่นดีแท้อาบน้ำตอนตี 2
เอ๊ย...อ่อน...เหงื่อผุดพรายเต็มหน้าเลย...ตัวก็ร้อนด้วย...สงสัยไข้กลับแหง๋มๆ
ผมรีบจัดการเช็ดตัวให้มัน...เช็ดไปมือก็สั่นไป...ห้ามใจไป...
ก็คิดดูสิครับ คนที่เรารัก...มานอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า...ผมก็คนมีเลือดเนื้อ มีความต้องการ...แต่เพราะเราเป็นมนุษย์ไงครับ จึงต้องรู้จักการอดทน อดกลั้น...นี่แหละครับที่ทำให้เราต่างจากสัตว์ทั่วไป
ตัวเล็กๆ...ขาวๆ...ปากอิ่มแดงๆ...จมูกเชิดหน่อยๆ...แก้มยุ้ยๆ...ชมพูๆ
"โจ๊ก..." มันพรือตามองผม...โอ๊ย...คนหรือเทวดากันแน่วะมึง...ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้...
"ว่าไงครับ..." ผมวางมือจากผ้าเช็ดตัว...แล้วเปลี่ยนเป็นมาจับมือและหน้าผากมันแทน
"...." มันยิ้มอ่อนๆ...แล้วก็หลับไปอีก...
"จะทดสอบความอดทนกันไปถึงไหนครับ.....?..."
ผมนั่งมองมันอยู่อย่างนั้น....ขอหน่อยละกันนะ
ผมโน้มหน้าลงกะจูบหน้าผากมัน....กูจะไม่ทำมึงมากไปกว่านี้หรอก....หึหึหึ...ถ้ามึงยอมก็อีกเรื่องหนึ่ง
"อือ..อืม..." มันเบี่ยงหน้าหลบผม อาจเป็นเพราะมันละเมอ...หลบไปหลบมา...พลาดไปโดนปากจนได้...
มันหยุดนิ่งสนิทเลย...ผมเห็นมันนอนนิ่ง...เลยจูบต่ออีกหน่อย...แค่จูบเท่านั้นครับ...
ถามว่าผมอยากทำมากกว่ามั๊ย....มากๆ....แต่ผมรู้ว่ามันยังไม่พร้อม รวมทั้งผมด้วย
ผมค่อยๆถอนปากออก...
"คนฉวยโอกาส...ชิส์..." อ้าว...ดันตื่นซะงั้น
"ถ้ารู้ว่ารู้สึกตัว...จะทำให้มากกว่าจูบซะอีก..."
"จะลักหลับกูเหรอ?..."
"นอนนะครับ....เพิ่งหายตัวร้อน...ต้องพักผ่อนเยอะๆ...รู้มั๊ย?..."
"ก็กำลังจะหลับแล้วแหละ...แต่พอดีมีปากนิ่มๆ นุ่มๆ หวานๆ...มาป้อน...เลยตื่นเลย..." ไอ้น่ารักเอ๊ย...
"แล้วกินอีกคำมั๊ย...จะได้ฝันดีไง...ว่าไงครับ..."
"ก็น่าสนนะ...แต่...."
"ทำไมต้องมีแต่ด้วยละ..." ผมว่ามันต้องเมาแหง๋มๆ...ไม่งั้นมันไม่มีทางทำตัวน่ารักได้ขนาดนี้หรอก...หรือว่าผมจะไปซื้อเหล้ามาจับกรอกมันดี...ชั่วได้อีกกู
"แต่คราวนี้....จูนป้อนนะ..." แล้วมันก็ฉกวูบมาที่ปากของผม
ผมได้รสขมของเหล้า...และความนุ่มจากปากมัน...สติผมแทบหลุด...
จนผมเผลดกอดมันแน่นขึ้น...
"โจ๊ก...เจ็บครับ..." มันพูดเสียงอู้อี้...เพราะผมไม่ยอมปล่อยปากมัน
"ครับ..." ผมคลายกอด...แต่ปากไม่...ผมยังคงหาความหวานต่อไป...และค่อยๆซับริมฝีปากมันอย่างแผ่วเบา.....
.
.
.
จน...
"โจ๊ก...พอนะ...ง่วงแล้ว..."
"ครับ....จุ๊บ..." ผมจุ๊บหน้าผากมันปิดท้าย
มันหลับสนิทไปแล้ว...ใบหน้าระบายยิ้ม
จะตีสี่แล้ว ยังไม่ง่วงเลยกู
ผมอยากนั่งมองคนตรงหน้าไปเรื่อยๆ
ผมไม่เคยคิดว่า...ผมจะรักใครได้มากมายขนาดนี้มาก่อน
ตอนที่ผมตอบคำถามตัวเองได้ว่า....ที่ผมรู้สึกแปลกๆ ทำตัวแปลกๆกับมัน....ผมแทบช็อค...เพราะคำตอบคือ...ผมชอบมัน...ชอบมากขึ้นเรื่อยๆ...จนเป็นรัก....มันซึ่งเป็นผู้ชายเหมือนกับผม...มันซึ่งเป็นเพื่อนของผม...และมันซึ่งเห็นผมเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น
และผมก็ถามตัวเองต่อว่า.... 'กูชอบผู้ชายเหรอ?...หรือว่ากูเป็นเกย์?....'
และคำตอบที่ผมให้ตัวเองคือ....ถ้าผมเป็นเกย์จริง...ทำไมผมไม่ชอบสอง....ทั้งที่สองแสดงให้ผมเห็นมาตลอดว่าเค้ารักผมแค่ไหน....แต่ผมไม่เคยคิดที่จะชอบเค้า
แต่ถ้าผมไม่ใช่เกย์....ทำไมผมชอบอ่อนละ.....
ผมพยายามหาคำตอบ....จนได้คำตอบว่า...ผมชอบผู้ชายจริงๆ...แต่ต้องเป็นจูนเท่านั้น...ถ้าไม่ใช่จูน...ให้ตายผมก็ไม่เอา
แต่ถ้าเป็นจูน....ถึงตาย...ผมก็ยอม
ผมมีความสุข
ยิ้มได้
หัวเราะได้โดยไม่มีมีเหตุผล แค่คิดถึงหน้ามันเท่านั้น
ผมหวงมัน ผมห่วงมัน
ผมให้เวลาตัวเองอยู่นานเหมือนกัน...เพื่อหาคำตอบว่าที่ผมรู้สึกทั้งหมด เป็นเพราะความสนิท ความผูกพันธ์ระหว่างเพื่อนหรือไม่
แล้วคำตอบคือ
ผมห่วงเพื่อนทุกคน...แต่ไม่เคยหวงใครเหมือนจูน
ผมถามเพื่อนทุกคนว่ากินข้าวรึยัง...แต่ไม่เคยถามใครว่ากินกับอะไรเหมือนถามจูน
ผมอยากให้เพื่อนทุกคนมีความสุข....แต่ผมไม่่เคยบอกให้เพื่อนทุกคนหลับฝันดีเหมือนบอกจูน
ผมคิดถึงเพื่อนทุกคน...แต่ไม่เคยเพ้อที่จะเจอเหมือนกับจูน
ผมรักเพื่อนทุกคนและพร้อมให้เพื่อนมีคนที่รักด้วย...แต่กับจูน...ผมอยากให้เค้าขาดผมไม่ได้...ผมไม่อยากให้เค้ามองใคร...ผมอยากให้เค้ามองผมคนเดียว...ผมอยากเป็นคนสำคัญของเค้า...อยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเค้า...อยากให้โลกของเค้าเต็มไปด้วยผม...อยากให้เค้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผม...อยากเป็นคนแรกที่เค้าคิดถึง...อยากเป็นคนแรกที่เค้าอยากเจอ...
ผมใช้ความกล้าอย่างมากในการบอกมันออกไป.....
ทั้งที่กลัว...กลัวมาก...กลัวมันรังเกียจ กลัวมันเกลียด กลัวมันไม่เหมือนเดิม
แต่มันบอกขอเวลา.....แต่ยังไงก็ดีกว่ามันปฏิเสธทันทีว่า...ไม่...ผมยังมีหวัง
ผมค่อยๆจับมือมันมาแนบแก้ม...มือมันอุ่นจังครับ
ผมนั่งมองหน้ามัน...ถึงผมไม่ได้มองหน้ามันในตอนนี้...ผมก็จำทุกอย่างที่เป็นมันได้...ทุกอย่างที่เป็นมันชัดเจนอยู่ในความรู้สึกของผม...ทั้งยามตื่นและหลับ....
"จูนครับ....เมื่อไรจะใจอ่อนซะทีละ?...."
"..........."
"ไม่ได้เหนื่อยที่จะรอ...แค่อยากรู้ว่าตอนนี้เรามาถึงไหนแล้ว?...."
"........."
"รักมากขึ้นๆทุกวัน....ทั้งหวงทั้งห่วง...อย่าทำร้ายกันด้วยความไม่เข้าใจกันอีกเลยนะ...."
"........"
"รักกันบ้างมั๊ยครับ?...หืม...รักโจ๊กบ้างมั๊ย?..." ผมนี่ก็บ้านะ...รู้อยู่ว่ามันหลับยังบ้าพูดคนเดียวอยู่ได้....
"........."
"อยากได้ยินว่ารักกันนะ...." แต่ยังไงผมก็ยังบอกเค้าว่า ผมรักเค้ามากแค่ไหน...ไม่ว่าเค้าจะรับรู้หรือไม่....
"ค่อยๆรักไง..."
"หืม....." อ้าว...หลับไม่ใช่เหรอ
"......." มันยิ้มอ่อนให้ผม
"นึกว่าหลับซะอีก..."
"ก็หลับนะ....แต่มีใครก็ไม่รู้มาบอกรักอยู่ข้างหูนี่..."
"แล้วมันซึมไปถึงใจบ้างมั๊ยละ?..."
"แฉะไปทั้งใจแล้ว......ขอบคุณนะครับ....ขอบคุณจริงๆ...."
"อยากได้ยินว่ารักมากกว่า...."
"ให้ถึงวันนั้นก่อนซิ....โจ๊ก...ปวดหัวจัง...."
"ก็ทั้งร้อง ทั้งดื่ม...จะให้ไม่ปวดได้ไงละ...."
"ก็มีคนใจร้าย...บอกให้รอ ก็ไม่รอ...ก็เลย...."
"ดืม?..."
".........."
"ไม่รอวันนี้....ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รออีกแล้วซะหน่อย..."
"ก็แล้วทำไมไม่รอซะตั้งแต่วันนี้ละ?..." มันพูดงอนๆหน่อย นี่ตกลงกูต้องง้อใช่มั๊ย
"............" นั่นสิ...ทำไมผมไม่รอ
"ก็นึกว่าจะไม่รอกันแล้ว..." ตามันเริ่มแดงๆ
"ที่ไม่รอวันนี้...อย่างน้อยก็ทำให้จูนคิดอะไรได้หลายอย่างใช่มั๊ย?..."
"อืม....แล้วทำไมไม่รอ...."
"ถ้าบอกว่า...ไม่อยากรอ...จะโกรธกันมั๊ย?..."
"........" มันเงียบ
"ไม่รู้สิ...จู่ๆก้คิดว่าไม่รอดีกว่า...ก็เลยเดินกลับบ้านเลย...."
"เหนื่อยแล้วเหรอ?...." มันจับแก้มผมเบาๆ
"เปล่า...แค่ให้เวลาจูนได้คิด...ว่า...เราจะเดินไปด้วยกันอีกมั๊ย...แค่นั้น..."
"ไม่อยากเดินคนเดียว...ถ้าจะไม่เดินด้วยกันแล้ว...แต่อย่าทิ้งนะ...เดินช้าๆหน่อย...แล้วเดี๋ยวกู....จูนจะวิ่งให้ทันโจ๊กเอง..."
"ไม่วิ่งหรอก...เหนื่อย...จะเดินด้วยกันไปอย่างนี้แหละ...มีมืออุ่นๆให้จับ มีไหล่มนๆให้ซบ มีตาสวยๆให้สบ...ดีจะตาย..... "
"......" ตามันเริ่มเรื่อด้วยน้ำตา
"ไม่ร้องนะครับ.....หิวมั๊ย...ไปทำไรให้กินนะ..."
"ไม่กิน...อยาก....อยู่ด้วยกันอย่างนี้มากกว่า..."
"ไม่ได้...ไม่กินไรตั้งแต่เย็นแล้วใช่มั๊ย....เดี๋ยวไปทำโจ๊กให้นะ..."
"ขอบคุณนะ..." มันจับมือผมไว้...ตอนที่จะเดินออกไปพอดี
"ทำไงได้ละครับ....ก็รักคุณเข้าแล้วนิ..."
"......." ยิ้มหน้าแดงเลย...น่ารักมาก..เดี๋ยวจับกดเลย...
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112200 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก