หัวข้อ: เรื่องจริงยิ่งกว่าละคร จากชีวิตจริงของผู้แต่ง "เพราะมีเธอ"

[yotsaput]

เวลาสี่ทุ่ม


     ผมนอนดูทีวีไปมองนาฬิกาไปป่านนี้พี่เต๊ะก็ยังไม่กลับมาสักที  จนกระทั่งสี่ทุ่มครึ่งผมจึงตัดสินใจเดินไปเซเว่น

     "เอาแอบโซลูท ขวดหนึ่งครับ" ผมบอกกับพนักงานขาย

     "มีแต่ยี่ห้อ..... (จำไม่ได้) "

     "มันเหมือนกันไหมครับ ถ้าคล้ายๆกันก็ได้" ผมตอบ

     พนักงานหยิบขวดน้ำสีใสๆมาวาง ผมเดินไปเลือกน้ำผลไม้มาสามสี่กล่อง  หลังจากจ่ายเงินเสร็จผมก็กลับมานั่งกิน

    จนน้ำใสๆในขวดหายไปเกินครึ่งผมจึงรู้สึกว่าตัวเองจะไม่ไหว  จึงพาสังขารกลับมานอนที่เตียง  ขวดเขิดอะไรก็ไม่ได้

  เก็บกองไว้อย่างนั้นกะว่าส่างดีแล้วค่อยไปเก็บก็ได้





    มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เหมือนมีอ่ะไรเย็นๆ มาโดนที่หน้าที่คอ  ผมปรือตามองดูก็เห็นพี่เต๊ะกำลังเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวผมอยู่

   "กินทำไม" พี่เต๊ะถาม แต่ก็ยังเช็ดตัวผมไปด้วย

   "ก็อยากกินจะทำไม" ผมตอบไปแบบไม่ได้คิดอะไร เพราะรู้สึกเหมือนเวลาเมาแล้วจะควบคุมสติไม่ได้ คิดอะไรก็พูด

   "แล้วทำไมถึงอยากกิน" พี่เต๊ะถามต่อ

   "ก็ไม่รู้จะทำไร มันเหงา" ผมตอบไป พี่เต๊ะไม่ได้ถามอะไรอีก เดินเอาผ้าไปเก็บแล้วก็เข้าไปอาบน้ำ  ผมเองก็รู้สึกอยากจะ

 หลับมากกว่าเลย ไม่ได้พูดอะไรต่อ

   

     "อื้อ เจ็บ" ผมร้องออกมาเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังสอดใส่เข้ามาที่ประตูหลังของผม ผมพยายามดิ้นแต่ก็ถูกดันเข้า

มาจนสุด 

    "อ๊าาา" เสียงพี่เต๊ะร้องออกมาอย่างพอใจ ผมปรือตาขึ้นมองก็เห็นพี่เต๊ะในสภาพเปลือย มีขาของผมอยู่ที่ไหล่

    "ว่าจะลักหลับสักหน่อย ไม่น่าตื่นเลยเราอ่ะ" พี่เต๊ะพูด พลางก้มลงมาดูดที่ยอดอกของผม

    ผมไม่ได้ตอบอะไร รู้สึกเสียงซ่านแทนจึงตอบรับโดยการเอามือไปลูบที่แผ่นหลังกว้างนั้น  บทรักที่ร้อนแรงก็เริ่มขึ้น

ผมเองที่สติไม่ค่อยจะครบดี รู้เพียงแต่ว่ามันส์จนอธิบายไม่ได้ ทั้งเจ็บทั้งเสียว ปนกันไปหมด (มารู้ที่หลังว่าพี่เต๊ะใช่แต่น้ำลาย

มิน่าถึงได้เจ็บนัก)  ผมรักดำเนินไป มีการเปลี่ยนลีลาท่าทาง  ผมร้องครางออกมาอย่างลืมตัว  จนบางทีพี่ต๊ะต้องเอาปาก

มาประกบผมไว้เพื่อลดเสียงที่เกิดขึ้น



     กว่าทั้งผมและพี่เต๊ะจะสงบก็เกือบจะตีห้า ผมแทบจะส่างเมาเพราะเสียทั้งน้ำ ทั้งเหงื่อไปมาก  คืนนี้พี่ต๊ะนอนโดยที่ยังคา

น้องชายไว้ในตัวผม แกบอกว่าเผื่อมีอารมณ์จะได้กระแทกต่อเลย  ผมก็เลยนอนไปขมิบไปเพราะมันเสียวหนิ









วันสุดท้ายของชีวิต





    ไว้จะมาต่อให้นะครับ ขอไปทำธุระก่อน

[sukie_moo]

รออย่างใจจดจ่อ

[StillLoveThem]

..บทมาก็มาซะ 3-4 ตอน +1 ที่ 30 ให้แล้วนะจ๊ะ
..ต้องกลับไปอ่านใหม่ เพราะนึกไม่ออกว่าจะต้องตายเพราะอะไร อิอิ
..ที่แท้ ก็จะเป็นเพชณฆาตรฆ่าตัวเองนี่เอง
..ชีวิตคนเรานี่ไม่แน่ วันนี้ทุกข์ พรุ่งนี้สุข คงเหมือนน้องบาสมั้ง
..เป็นกำลังใจให้นะ อยากอ่านต่อแล้วว่าเจอ..คู่แท้ หรือยัง

[yotsaput]

วันสุดท้ายของชีวิต


       ในเมื่อทุกอย่างในชีวิตของผมอะไรมันก็ไ่ม่แ่น่นอนไปเสียหมด  ไม่เคยมีสิ่งใดที่จะกำหนดให้มันเป็นดังหวังได้

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ในวันนี้ผมจะเป็นผมกำหนดมันเสียเอง  "ความตาย" ผมจะเป็นผู้เลือกเวลา และสถานที่ให้กับมันเอง




      ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนประมาณเก้าโมงเช้า  ยังรู้สึกมึนๆนิดหน่อยดีที่ไม่มีอาการปวดหัว ตอนนี้พี่เต๊ะดูเหมือนจะ

ยังหลับสนิทอยู่  ผมลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่าพยายามทำเสียงเบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่หลับรู้สึกตัว

ผมยืนมองตัวเองในกระจกบานใหญ่อยู่นานเหมือนกับเป็นการปลงสังขารอย่างไงอย่างงั้น

      "ในที่สุดทุกอย่างก็จะจบแล้ว" ผมบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกมา

      "พี่เต๊ะตื่นได้แล้วคับ" ผมเข้าไปนั่งข้างๆ คนที่กำลังนอนหลับอยู่ ใช้ฝ่ามือแตะไปที่แก้ม

      "ขอนอนอีกหน่อยไม่ได้เหรอ จะรีบไปไหนแต่เช้า" พี่เต๊ะตอบกลับมา แต่ก้อยังไม่ลืมตา

      "วันนี้บอสต้องกลับแล้ว" สิ้นประโยคพี่เต๊ะจึงลืมขึ้นมา แล้วเอาหัวมาหนุนตัก  ผมใช้มือลูบไปที่เส้นผมของพี่เต๊ะเบาๆ

      "แล้วเรากลับรถไฟรอบไหน"

      "ก็ต้องเช็คเอ้าท์ก่อนเที่ยง แต่ว่ารถไฟมันรอบบ่ายสองโมงอ่ะครับ"

      "นี่ี่กี่โมงแล้วอ่ะ" พี่เต๊ะถามต่อ แต่ก็ยังลีลาไม่ลุกขึ้นสักที

      "จะสิบโมงแล้ว" ผมตอบ พลางลุกขึ้นเดินไปเก็บของลงกระเป๋า

      ผมนั่งเก็บของไป ส่วนพี่เต๊ะก็เข้าไปอาบน้ำ  แว๊บหนึ่งผมเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของพี่เต๊ะ ผมจำได้ว่าแกบอกว่ามัน

ไม่ค่อยดี ผมจึงตัดสินใจปิดมือถือเครื่องที่ผมนำติดตัวมา แ้ล้วแอบเอาไปใส่ที่ใต้เบาะรถมอไซค์  เพราะถึงยังไงผมก็ไม่มี

โอกาสได้ใช้มันอีกแล้ว อย่างน้อยมันก็คงจะมีประโยชน์กับพี่เต๊ะ

       "บอสเก็บของเสร็จแล้วเหรอ" พี่เต๊ะออกมาจากห้องน้ำก็เห็นผมเก็บของทุกอย่างเรียบร้อย

       ผมได้แต่พยักหน้าเป็นการตอบรับ จากนั้นพี่เต๊ะก็มานั่งข้างๆผม เอามือมาโอบเอวผมไว้ ผมจึงได้โอกาสพิงหัวไปที่

ไหล่กว้างนั้น

       "เราจะได้เจอกันอีกไหม" พี่เต๊ะถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ผมก็ได้ยินชัดเจน

       "ไม่รู้่เหมือนกัน"

       "ก็ถ้าบอสไม่ว่างมา พี่ไปหาเองก็ได้" พี่เต๊ะพูดด้วยน้ำเสียงอย่างมีหวัง

       "ครับ" ผมได้แต่ตอบรับไปอย่างนั้น   

       จากนั้นผมก็นำมอไซค์กลับกุญแจห้องไปคืน  แต่ยังขอฝากกระเป๋าไว้ก่อน เพราะผมจะออกไปกินข้าว

       "พี่เต๊ะ บอสอยากกินร้านนั้นอ่ะ" ผมชี้บอกพี่เต๊ะ  ไปยังร้านขายไอศกรีมเป็นร้านไม้ผสมกระจก  ดูสงบดีเพราะเหมือน

ร้านพึ่งจะเปิดเลยยังไม่มีใครมานั่งกิน

       "เอา สเต็กปลาอินทรีย์ กับสลัดทูน่าคับ" ผมสั่งรายการอาหาร ส่วนพี่เต๊ะสั่ง (จำไม่ได้รู้ว่ามีน้ำแดงโซดา)

      หลังจากที่พนักงานร้านเดินออกไป  ผมก็มองไปที่นาฬิกาตอนนั้นเวลาใกล้เที่ยงแล้ว  นี่ผมเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมง

       "พี่เต๊ะ  แล้วทำไมพี่ถึงอยากรู้จักผมหล่ะ"  พี่เต๊ะมองหน้าผม ก่อนจะตอบ

       "ทีแรกพี่ก็แค่คิดว่าจะมานั่งกินเหล้าเป็นเพื่อน  เพราะเห็นว่าเราบอกว่าเรามาคนเดียว แต่สุดท้ายก็ไม่คิดว่ามันจะเลย

เถิดกันมาถึงขนาดนี้" ผมเต๊ะพูดไปก็ก้มหน้าไป ทำเหมือนกับพึ่งจะจีบกัน

       "พี่เคยถูกทิ้งไหม" ผมถามออกไป ซึ่งดูจะเป็นคำถามที่ไม่สมควรถาม เพราะพี่เต๊ะทำสีหน้าไม่พอใจในทันที

       "ผมก็แค่ถามเฉยๆ ไม่ต้องตอบก็ได้" ผมแก้ต่างออกไป แล้วจึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุย  ระหว่างที่รออาหารนั้นพี่เต๊ะได้แต่

พูดตลอดว่าถ้าผมไม่มาหาพี่แกก็จะเป็นฝ่ายมาหาผมเอง ผมก็ได้แต่ทำท่าเออออไป แต่ในใจของผมหล่ะใครจะรู้บ้างไหม

ว่ามันเจ็บปวดเพียงใด ที่ต้องเป็นแบบนี้ หลา่ยคนอาจจะคิดว่าผมน่าจะล้มเลิกการฆ่าตัวตายเสีย ผมเองก็คิดแต่ถ้ามาคิดให้ดี

ถึงในวันต่อไปผมจะยังมีพี่เต๊ะอยู่ แต่ปัญหาอื่นๆมันก็ไม่ได้หมดไป แค่ความรู้สึกดีๆจากคนที่พึ่งรู้จักกันสำหรับผมแล้ว แค่เท่าที่

ผ่านมาไม่กี่วันมันก็มากเกินพอแล้ว  ผมไม่คิดหรอกว่าใครจะมารักเราจริงเพราะแม้แต่ครอบครัว พ่อแม่พี่น้อง ญาติ หรือแม้แต่

เพื่อนที่คบกันมาเป็นสิบๆปี ก็ไม่ได้มีใครที่จะจริงใจกับเราสักคน แล้วจะมาเอาอะไรกับแค่คนพึ่งรู้จักกัน

         

[barbie]

สู้ๆเป็นกำลังใจให้นะ

[patee]

เรื่องเศร้าแบบนี้มันผ่านไปแล้วใช่ไหมคะ

ชีวิตคนเรามันมีค่ามากมายนัก  อย่าคิดทำแบบนี้อีก

คนเราล้มแล้วต้องลุกเดินใหม่ให้ได้  แม้ว่าจะต้องคลานไป

[yotsaput]

ต่อ  วันสุดท้ายของชีวิต



      เวลา 13.00 น.  ณ  สถานนีรถไฟ บ้านชะอำ



      ที่สถานนีวันนั้น คนเยอะมาก เพราะเป็นวันอาิทิตย์คนจะรอกลับรถไฟขบวนนี้กันมาก  พี่เต๊ะเดินถือกระเป๋าไปเลือกที่นั่งรอ

ส่วนผมก็เดินไปเอาตั๋ว  สายตาหลายคู่มองมาที่ผมและพี่เต๊ะ คงเป็นเพราะผมไม่ค่อยได้เก็บอาการเหมือนทุกครั้ง เพราะไม่รู้จะ

เก็บไปทำไม จะสนใจคนอื่นไปทำไม เพราะยังไงก็ไม่มีใครจะได้เจอผมอีกแล้ว  ขอทำตามความรู้สึกตัวเองบ้างเถอะ

      "จะกลับก่อนก็ได้นะ บอสอยู่คนเดียวได้" ผมบอก พี่เต๊ะไม่ได้ตอบอ่ะไร  แต่ลุกขึ้นไปซื้อน้ำแทน

      ผมเลือกหยิบแว่นสีชาขึ้นมาใส่เพื่อปกปิดแววตา  ผมกลัวว่าพี่เต๊ะจะจับมันได้  ผมนั่งมองหน้าพี่เต๊ะอยู่อย่างนั้นจนบางที

พี่เต๊ะก้หันมาถามว่าไม่เคยเห็นหรือไง ผมก้อได้แต่ตอบไปขำๆ  แต่ใครจะรู้บ้างว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นมันช่างเศร้าเหลือเกิน

        เสียงระฆังเคาะเป็นสัญญาณว่าอีกประมาณสิบนาทีรถไฟจะมาถึง  ผมเดินไปเข้าห้องน้ำส่องกระจกดูตัวเองก่อนที่จะ

ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาตัวเอง  เวลาเหมือนค่อยๆ ถอยหลัง เหมือนกับผมจะหยุดหายใจให้ได้ 

       "ปู๊น  ปู๊น "  เสียงรถไฟกดแตรดังมาแต่ไกล  พี่เต๊ะถือกระเป๋าเดินตามผมมายังชานชาลา

       ผมกลั้นใจหยิบซองจดหมายใส่มือพี่เต๊ะ  ก่อนจะบอกคำๆหนึ่ง

      "ไว้ถึงบ้านแล้วค่อยอ่านนะ มือถืออยู่ใต้เบาะรถบอสให้  ขอบคุณสำหรับทุกสิ่่ง ฮึก ฮึก"  ปลายประโยคผมพูดไปร้องไห้

ไป  เสียงรถไฟดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ  ได้ยินเสียงแตะเบรกดังมา

       "บอสจะไม่มีวันลืมพี่นะ พี่จะเป็นคนสุดท้ายของผมตลอดไป" ผมอดไม่ได้ที่จะโผกอดเป็นครั้งสุดท้าย ไม่อายแล้วใคร

จะมองยังไงก็ไม่สน ผมร้องไห้จนน้ำตาอาบแก้ม แว่นกันแดดสีชาไม่สามารถทานน้ำตาและอารมณ์ของผมได้อีกต่อไป

       พี่เต๊ะกอดผมตอบ พร้อมกับบอกว่าไม่ต้องร้องไห้ ยังไงอีกไม่กี่วันก็ได้เจอกันอีก  รถไฟหยุดสนิทที่ชานชาลา ผมหยิบ

กระเป๋าเดินขึ้นรถไฟ  ขามันแทบไม่มีแรงเหมือนจะตายเสียให้ได้ น้ำตาที่ไหลมากมายจนทำให้ภาพข้างหน้าลางเลือน

ผมได้ที่นั่งตรงข้างหน้าต่างฝั่งสถานีพอดี  ทำให้ผมได้เห็น  "พี่เต๊ะยืนร้องไห้"  ถึงจะไม่ได้มากมายเท่าผม แต่ก็มองรู้ว่า

กำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน  ผมนั่งมองพี่เต๊ะจนรถไฟเคลื่อนกระบวนออกไป  ภาพพี่เต๊ะค่อยๆ ห่างออกไปๆ จนลับตา


       บนรถไฟ

        ผมยังนั่งเหม่อมองออกไปอย่างเดิม  น้ำตามันยิ่งไหลหนักว่าเดิมจนอาบแก้มทั้งสองข้าง หลายคนบนรถไฟมองมา

ด้วยสายตาหลายอย่างบ้างก็ซุบซิบกัน  บ้่างก็หัวเราะ แต่จิตใจของผมตอนนั้นไม่รับรู้อะไรแล้ว มันมีแต่ความว่างเปล่า

เป็นนานกว่าที่ผมจะหยุดน้ำตานั้นได้  แต่ผมก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้นอกเสียจากนั่งนิ่งๆอยู่อย่างนั้น  ผมนั่งนึกถึงเวลา

ที่เหลืออยู่อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า  นั่งคิดว่าเหลือสิ่งใดที่ผมยังไม่ได้ทำ เหลือสิ่งใดที่ผมจะต้องทำอีก  แม้หลายคนจะร้อง

รำทำเพลงกันแต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้ผมดีขึ้นมาแม้แต่น้อย ในจิตใจตอนนี้มีเพียงภาพของผู้ชายที่ยืนร้องไห้ตรงชานชาลา
     

[kongkilmania]

สวัสดีค่ะน้องบอส
เพิ่งได้่อ่านเรื่องนี้ และหวังว่าตอนนี้จิตใจน้องคงจะเข้มแข็งขึ้นกว่าวันนั้นที่คิดตัดสินใจแบบเรื่องที่เขียนนี้

พี่อาจไม่เข้าใจความรู้สึกที่ท้อแท้ สิ้นหวัง เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกนี้ของบอสมากนัก
แต่ก็สัมผัสได้ถึงความเศร้านั้น

หวังว่าน้องจะเข้มแข็ง และสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้โดยไม่ต้องเอาชีวิตไปขึ้นอยู่กับคนอื่นนะคะ 

[banktus]

สวัสดีครับพี่ ผมชอบเรื่องของพี่มากๆเลยครับ
อยากให้พี่มา post ต่อเร็วๆจังเลยครับ
 
 

[yotsaput]

ขอบคุณมากนะครับ ที่มาโพสคอมเม้นต์ให้ผม

พอดีตอนนี้เนตมีปัญหา มาตั้งแต่วันที่เก้าแล้วอ่ะครับ

โทรไปช่างก็กวนประสาท  นี่ก็เลยมาอาศัยมือถือต่อ

กลัวว่าจะมีคนรอ สัญญาคับ ว่าถ้าเนตดีเหมือนเดิม

จะรีบมาต่อให้จบนะครับ 

[LingNERD*]

เพิ่งจะได้อ่าน

^^

[StillLoveThem]

...สองคนพึ่งรู้จักกัน แต่ก็ผูกพันธ์กันมากมาย
...พี่เต๊ะ ยืนร้องไห้ ไม่รู้ตอนนั้น ใจ พี่เต๊ะ คิดอะไรอยู่เนอะ
...คงไม่คิดว่า การจากครั้งนี้จะเป็นการจากกันแบบ นิรันดร อะ
...มาต่อไวๆๆนะ พี่อยากรู้ว่า..ชีวิตน้องบอส พลิกผัน ไปยังไง ถึงได้มี
...เพราะมีเธอ...ในวันนี้ สู้ๆๆนะ

[thomaskung]

ยังติดตามมาเสมอ

เรื่องนี้ทำให้รู้ว่า

พรหมลิขิตมีจริง

และกงล้อแห่งโชคชะตาก็กำลังหมุนอยู่

 

[bbyuqin]

น้องหายไปนานอ่ะ.....แต่ดีใจที่น้องมาอัพเรื่องต่อนะจ๊ะ...

เป็นกำลังใจให้จ้า....สู้ๆๆๆๆ

หวังว่า ณ.เวลานี้ ตอนนี้ น้องจะมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่น๊าาา

รออ่านต่อจ้า

[NUTTYZERO]

โอ้ว...เพิ่งมาอ่านครับ 

  มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าจิงๆเลยครับพี่บอส

หวังว่าปัจจุบันคงไม่มีอะไรที่เลวร้ายไปกว่าเดิมอีกแล้วนะครับ 

เป็นกำลังใจให้พี่บอสนะครับ 

[yotsaput]

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์นะครับ

ตอนนี้เน็ตยังเน่าไม่เลิกเลยอ่ะครับ

นี่ก็ต้องอาศัยเข้ามาเป็นพักๆ

ตอนนี้ผมเองต้องบอกว่า มันเหมือนการตายเพื่อเกิดใหม่

เอาไว้จะเล่าให้ฟังอย่างละเอียดนะคับ 

[NUKWUN]

เหมือนได้อ่านฝันร้ายอยู่เลย
มันอบอวลไปด้วยความทรงจำเเละความเศร้าลึกๆ
เเต่ตอนนี้พี่คงจะตื่นเเล้วมั้ง...
มาต่อเร็วๆนะครับรออ่านอยู่

[igaga]

 

[NUTTYZERO]

แว๊บเข้ามาดัน เอิ้กส์ๆ 

[banktus]

คิดถึ๊ง......คิดถึง จังเลยครับ
รีบกลับมาต่อเร็วๆๆนะครับ
ผมยังรออยู่.....
 
 

[ordkrub]

เพิ่งเข้ามาอ่าน รู้สึกว่าน่าสนใจครับ
ขอบคุณที่แบ่งปันประสพการณ์มาให้ฟังครับ
รออ่านต่ออยู่นะครับ

[patee]

เน็ตยังไม่เลิกเน่าอีกเหรอจ๊ะ

รออยู่นะ 

[YANIZAxx™]

นั่งรอค่ะ T^T

[pp~ic]

ยังรออยู่นะครับ


 

[MaeMoo]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ....

บอกได้ว่า...

ชีวิตคนเรา มักมีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา
ดีใจ ที่ได้อ่านว่า "มันเหมือนการตายเพื่อเกิดใหม่"

ไม่ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไร

ก็ขอให้กำลังใจกับน้องบอสนะคะ...
น้องเข้มแข็งมากนะ ผ่านเรื่องต่างๆ มาได้
ถึงจะคิดแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้ก็ตาม ซึ่งก็คงหนักหนากว่าจะทนได้

สู้สู้ นะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  น่าติดตามแล้วจะรอน๊า

[patee]

 

[koroto]

ยังรอบทสรุปอยู่นะครับบบบ

[OitJi]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[yotsaput]

อ่ะครับ  ขอโทดทุกคนด้วยที่หายไปนานเลย พอดีมีธุระมากมายอ่ะ

แต่ยังไงผมก้อไม่ทิ้งคนอ่านหรอกครับ  วันนี้สัญญาครับว่าจะมาต่อให้จบ

และหวังว่าคงได้รับแรงใจจากพี่ๆทุกคนนนะคับ  อืมแต่ตอนนี้ขอไปกิงข้าวก่อนนะ

เอาไว้บ่ายๆเย็นๆ หรือไม่ก้อค่ำๆ ก้อมาต่อให้จบ  ส่วนใครที่อยากรู้อะไรมากกว่าในเรื่อง

ก้อเม้นทิ้งไว้ได้เลย เด๋วผมจะกลับมาตอบให้    :3123:ขอบคุณทุกคนที่เปนกำลังใจให้บอสนะคับ