หัวข้อ: เรื่องจริงยิ่งกว่าละคร จากชีวิตจริงของผู้แต่ง "เพราะมีเธอ"

[yotsaput]

.ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

---------------------------------------------------------------------------------















                    เรื่องเล่า.....เพราะมีเธอ (เรื่องจริงจากเสี้ยวชีวิตของผม)



               บทนำ



              คนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นได้  ผมถือคตินี้มาโดยตลอดแต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเสมอไป

 ย้อนกลับไปเมื่อประมาณครึ่งปีที่แล้ว ผมทำงานเป็นลูกจ้างส่วนราชการแห่งหนึ่งในจังหวัดกาญจนบุรี ผมทำงานที่นี่มาได้เกือบสองปีแล้วโดยการช่วยเหลือจากญาติผู้ใหญ่ที่ใช้เส้นสายฝากเข้ามา  ในตอนแรกการทำงานก็ดูเหมือนจะติดขัดเล็กน้อยเพราะผมเป็นคนนอกพื้นที่ ทำให้คนในพื้นที่หลายคนไม่พอใจที่ผมได้มาทำงานตรงนี้  แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีเนื่องจากผมได้แสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าผมทำงานโดยใช้ความสามารถจริงๆ ไม่ใช่เพียงแต่เส้นสายอย่างเดียว



              จนกระทั่งนายกฯ คนเก่าหมดวาระลงทำให้ต้องมีการเลือกตั้งนายกฯ ในครั้งนั้นผมหวังอยากให้ได้นายกคนใหม่ เพราะหลายๆคนในที่ทำงานบอกว่าถ้าหากได้นายกคนใหม่พวกเราจะสบายขึ้นกว่าที่เป็นอยู่  และในที่สุดผลก็ออกมา ผมได้นายกคนใหม่อยากที่ต้องการเหมือนกับเพื่อนๆทุกคน  แต่สิ่งที่ทุกคนไม่เคยคิดมาก่อนก็เกิดขึ้น เมื่อนายกเข้ามาทำงานได้เพียงไม่กี่วัน ก็แสดงสันดานที่ทุกคนไม่เคยเห็นไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้น จนตัวผมและเพื่อนๆที่ทำงานทุกคนต่างพากันเอือมละอา ในพฤติกรรมของเขา




              ในที่สุดความอดทนของผมก็หมดลง  ผมใช้เวลาเกือบสามเดือนในการตัดสินใจที่จะลาจากความรู้สึกและปัญหาต่างๆ ทั้งปัญหาครอบครัว หนี้สิน ความรัก และอีกมากมายหลายอย่างที่คนอายุยี่สิบเอ็ดปีคนหนึ่งต้องแบกรับเอาไว้ โดยที่ไม่สามารถจะระบายให้ใครฟังได้ เพราะอยู่ตัวคนเดียวทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ส่วนเพื่อนฝูงก็เป็นได้แต่เพื่อนกินเท่านั้น เพราะยามเรามีปัญหาก็ไม่เห็นจะมีใครแสดงท่าทีห่วงใยแม้แต่น้อย  “การตาย” คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับผม


*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[Soulmate]

  ชีวิตมันเศร้า
 

[JJHJJH]

งืมมม เปิดเรื่องมาดราม่าาาาาาาาาาาาจ๋าสุดๆ รอติดตามค่ะ

[yotsaput]

               ห้าวันก่อนที่คุณจะตาย  คุณอยากทำอะไร  สำหรับผมแล้วถ้ามีใครมาถามคำถามๆนี้กับผม ผมคงจะตอบได้เป็นอย่างดีเพราะผมได้ผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว



               วันที่หนึ่ง    25 พฤศจิกายน  2552 



             หลังจากการคิดและไตร่ตรองมาเป็นเวลาเกือบสามเดือน  ผมพร้อมที่จะตัดทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตโดยที่ไม่ได้คิดเสียดายหรือเสียใจอะไรแล้ว 




             เช้าของวันนี้ผมตื่นขึ้นมาในห้องเช่าตอนประมาณเกือบๆเจ็ดโมงเช้า หลังจากที่เมื่อคืนเก็บเสื้อผ้าและของที่จำเป็นสำหรับการไปพักผ่อนครั้งสุดท้ายของชีวิต  กระเป๋าเดินทางแบบล้อลากขนาดใหญ่หนึ่งใบถูกอัดเต็มไปด้วยสิ่งของสำหรับห้าวัน



            หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ  ผมก็เลือกที่จะเริ่มการใช้ชีวิตที่เหลือให้คุ้มค่า  สถานีรถไฟคือแห่งแรกที่ผมเดินทางไป  เพื่อจะเริ่มการเดินทางครั้งนี้  จุดหมายปลายทางของผมคือ “ชะอำ”  หลังจากที่ขึ้นรถไฟตอนประมาณสิบโมงกว่าๆ ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรไปจองห้องพักที่ผมหาได้จากทางอินเตอร์เน็ต 



“สวัสดีครับ  ใช่บังกะโล..... หรือป่าวครับ” ผมถามทันทีหลังจากที่มีคนรับสาย

“คือผมจะขอจองห้องพักสักสี่คืนอ่ะครับ ตั้งแต่พุธถึงวันเสาร์ ไม่ทราบว่าพอจะมีห้องว่างไหมครับ” 



หลังจากที่ตกลงราคากันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็นั่งหลับพักสายตา  ประมาณเที่ยงกว่าๆ รถไฟก็มาถึงสถานีบ้านชะอำ  ผมเลือกใช้บริการของวินมอเตอร์ไซค์เพื่อให้ไปส่งที่ห้องพัก



ห้องพักที่ผมเลือกนั้น เป็นบ้านหลังๆละสองห้อง แต่ถ้าจะเช่าห้องเดียวก็ได้ ซึ่งผมก็เช่าห้องเดียว หน้าห้องมีระเบียงและโต๊ะไว้สำหรับกินข้าว หรือนั่งพักผ่อน ที่นี่ค่อนข้างจะเงียบไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ดูเป็นส่วนตัวมาก



หลังจากที่จัดการข้าวของทุกอย่างเข้าที่ผมก็นอนหลับ  มาตื่นอีกทีก็เกือบจะหกโมงเย็น  ผมเลือกที่จะฝากท้องกับอาหารมื้อเย็นที่เซเว่น  จากนั้นประมาณสักสองทุ่มผมก็เริ่มที่จะเขียนจดหมายและข้อความต่าง ๆ  เพื่อที่จะส่งไปให้กับหลายๆคนที่ผมรู้จัก ทั้งเพื่อน ๆ      เพื่อนที่ทำงาน  และครอบครัว (ที่เหมือนจะไม่มี) ในขณะที่เขียนอยู่น้ำตาก็ไหลตลอดเวลาโดยที่ผมไม่สามารถจะรู้ได้ว่าที่ร้องไห้เนี่ย เพราะเสียใจหรือดีใจกันแน่



ไม่นานจดหมายหลายฉบับก็ถูกปิดผนึก โดยเขียนชื่อของคนที่ผมต้องการให้ไว้ที่มุมซอง จากนั้นผมก็อาบน้ำและเข้านอน


(จบวันแรก อาจจะไม่ถูกใจหลายๆคน แต่นี่มันคือชีวิตจริงนี่ครับ  แต่รับรองว่าวันต่อๆไป  คุณอาจจะได้ยิ้มทั้งน้ำตา)

[yotsaput]

วันที่สอง   26  พฤศจิกายน  2552


วันนี้ผมตื่นนอนตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น  ผมเตรียมแผนการเที่ยวของผมไว้เรียบร้อยแล้วในหัวสมอง  หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ  ผมก็เดินไปที่จุดติดต่อห้องพักของบังกะโล เพื่อขอเช่ารถมอเตอร์ไซค์


“จะเอาคันไหนดีหล่ะครับ”  ชายคนหนึ่งซึ่งคงเป็นลูกชายของเจ้าของถามผม


“เอานูโว คันสีดำแล้วกันครับ” ผมตอบพลางชี้ไปที่รถคันที่ต้องการ


“คันนี้วันละสองร้อยห้าสิบครับ  ว่าแต่จะเอาสักกี่วันดี” ชายคนเดิมยังถามต่อ


“ถ้าคืนตอนเที่ยงของวันอาทิตย์คิดเท่าไหร่อ่ะ” ผมถามกลับไป


“ผมเอาหกร้อยแล้วกัน แต่เติมน้ำมันเองนะครับ”


หลังจากที่จ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อยจุดหมายแห่งแรกของผมก็คือ  “บิ๊กซี เพชรบุรี”  ผมใช้เวลาเดินทางโดยขี่เจ้ามอไซค์จากชะอำ ประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมง ตลอดเส้นทางที่ผ่าน เมื่อเห็นสถานที่ต่างๆก็ทำให้ผมอดคิดถึงอดีต ตอนที่เคยมากับทั้งครอบครัวและโรงเรียน มันเหมือนมาดูเป็นครั้งสุดท้ายยังไงยังงั้น


พอมาถึงบิ๊กซีปุ๊บผมก็ตรงไปที่โรงหนังทันที ซึ่งเรื่องที่ผมเลือกดูในวันนั้นก็คือ แวมไพล์ ทไวไลน์ ซึ่งเหตุผลที่ผมเลือกดูเรื่องนี้ก็เพราะผมได้สัญญากับพี่ที่ทำงานคนหนึ่งไว้ว่าจะไปดูด้วยกัน  แต่ผมคงไม่มีโอกาสแล้วผมจึงเลือกที่จะดูแทนพี่เขาไปด้วย  ผมก็เลยซื้อตั๋วสองใบ (คนขายยังทำหน้างงเลย) บางคนคงคิดว่าผมเพี้ยน แต่ในความรู้สึกผมอยากทำอะไรๆให้มันเรียบร้อยก่อนที่ผมจะไป  ไม่อยากผิดคำสัญญา หรือข้อผูกมัดใดๆ



กว่าหนังจะจบ  ก็เป็นเวลาประมาณบ่ายกว่าๆ ผมเลือกที่จะกินเอ็มเค  เหมือนคนแปลกอีกตามเคย  โต๊ะข้างๆ หรือแม้แต่พนักงานก็ทำท่าทางสงสัยว่าทำไมผมถึงนั่งกินคนเดียว เพราะปกติส่วนใหญ่โต๊ะอื่นๆเขาจะมากันอย่างน้อยก็สองคน  ส่วนเหตุผลนะเหรอ  ผมเคยสัญญากับพี่สาวของผมตอนสมัยที่ผมยังเรียนอยู่ว่าถ้าผมเรียนจบมีงานทำจะพาพี่มานั่งกินด้วยกัน  แต่พอผมทำงานได้จริงๆ พี่สาวของผมก็ไม่อยากมานั่งกินกับผมเสียแล้ว  (คิดแล้วก็เศร้าขนาดตอนที่ผมนั่งพิมพ์อยู่ก็ยังร้องไห้ไปด้วย)



กว่าจะกลับมาถึงห้องพักก็ประมาณสี่โมงเย็น  ซึ่งตอนที่แวะเติมน้ำมันผมก็ได้ถามน้องที่ปั้มว่าที่นี่มีห้างที่ไหนอีกนอกจากบิ๊กซี  น้องเค้าก็เลยแนะนำให้ผมไปโลตัสหัวหิน  พอประมาณหกโมงเย็นแดดร่มแล้วผมก็ขี่มอไซค์ไปหัวหินอีก  ผมเดินเที่ยวซื้อของ กลับมาถึงห้องอีกทีก็ประมาณสามทุ่ม



หลังจากที่อยู่คนเดียวมาสองวันเต็ม ๆ  ความเหงาก็เริ่มเข้ามาในความรู้สึก  ผมหยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาพร้อมกับต่อเน็ตด้วยมือถือ  ในใจตอนนั้นผมคิดว่าจะหาคู่นอนสักคนผมจึงพิมพ์ข้อความลงไปในเวปโพสจัง


“ใครอยากได้ตางแอดมา ชะอำใกล้เคียง”



แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครแอดเข้ามาจนเป็นเรื่องผิดสังเกต ผมจึงลองแอดคนอื่นดูซึ่งปรากฏว่าไม่รู้ว่าโปรแกรมเอ็มเอสเอ็นเป็นอะไรอยู่ดีๆก็แอด หรือรับแอดใครไม่ได้เกือบหนึ่งชั่วโมงที่ผมพยายามลองแอดคนอื่น แต่ก็ไม่ได้ผล  สุดท้ายก็นึกได้ว่าลองออนบนเวปไซค์แทนก็ได้  เป็นอย่างที่ใจหวังผมออนบนเวปได้สำเร็จ  ผมจึงกลับไปรีเฟรชที่หน้าโพสจังอีกครั้ง  แล้วก็ไปสะดุดกับข้อความๆหนึ่ง



“คุยกันเสียวๆหนุกๆเพชรบุรีชะอำ”



เร็วดังใจคิดผมกดเม้าส์กอปเมลล์มาแอดเป็นเพื่อนทันทีไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ได้รับการทักทาย


(ไว้ค่ำๆ จะมาต่อให้นะครับ ยังไงก็ช่วยกันรีพลายหน่อยนะคร้าฟ)

[anna1234]

 

[องค์หญิงกำชัย]

อ่านไปก็รู้สึกหวาด ๆ ค่ะ  ความรู้สึกไม่ดีมันสลายไปแล้วใช่มั้ยคะ
หวังว่าอ่านไปเรื่อย ๆ แล้วมันจะค่อย ๆ ดีขึ้นนะคะ
ขอบคุณค่ะ   

[yotsaput]

อยากจะบอกกับทุกๆคนว่า เรื่องๆนี้เป็นเรื่องจริง 100%  ตัวละครมีชีวิตจริง

แต่อาจจะเปลี่ยนชื่อเล็กน้อย  ส่วนสถานที่กับการกระทำทั้งหมดเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น

เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของผมเอง  ผมก็เคยลองเขียนนิยายแบบเพ้อฝันมาก็เยอะแต่ในครั้งนี้

ขอเอาความจริงที่ทุกคนต้องยอมรับมันมาเสนอบ้าง  เนื้อเรื่องอาจจะไม่ดูไม่ราบรื่นหรือสนุกสนานเท่าที่ควร

แต่อย่างน้อยคุณจะได้รู้ว่า บุพเพสันนิวาส หรือเนื้อคู่ มันมีจริงๆๆ 

[nattynoppy]

  ชีวิตยังมีอะไรอีกมากมายนะครับ





ยังไง ๆ ก็เอาใจช่วยละกันครับ

[StillLoveThem]

....พี่เห็น log in พี่นึกถึง..พี่ที่เป็นช่างซ่อมคอม ในเรื่องสั้นน่ะ นึกว่า ok กันเรียบร้อยแล้ว
....หรือเรื่องนั้นเป็นนิยายหว่า ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ ขอให้สมหวังกับใครซักคนเถอะ สู้ๆๆนะ

[ZomZaa^^]

มอบ

เป็นกำลังใจให้นะฮับ

[JJHJJH]

มากด + ให้ค่ะ

อ่านทุกคำได้กลิ่นอายของความเศร้าอ่ะ

เป็นกำลังใจให้พี่น๊า รออ่านเรื่องดีๆ จากพี่ค่ะ

[yotsaput]

มาต่อให้ตามสัญญานะครับ



เร็วดังใจคิดผมกดเม้าส์กอปเมลล์มาแอดเป็นเพื่อนทันทีไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ได้รับการทักทาย



“ดีครับ ผมเต๊ะ อยู่ชะอำ  นายหล่ะ”  ฝ่ายโน้นเริ่มเป็นฝ่ายทักทายก่อน



“ผมบอสครับ  ตอนนี้อยู่ชะอำ”



“อืม นายจะว่าอะไรไหมถ้าจะขอเบอร์โทรศัพท์ พอดีเราจะเลิกเล่นแล้ว”



 มีเหรอที่ผมจะไม่ให้  ประมาณยี่สิบนาทีก็มีสายโทรเข้ามา ซึ่งคงเป็นใครไปไม่ได้เพราะเบอร์นี้ผมพึ่งซื้อมาเมื่อวานนี้เอง



“ใช่บอสไหมครับ” เต๊ะพูดทันทีที่ผมกดรับสาย



“ใช่ครับ อืมเต๊ะหรือป่าวครับ” ผมวางฟอร์มแกล้งถามกลับไป


“อ่ะครับ  แล้วนายมาเที่ยวหรือว่าเปนคนที่นี่อ่ะ” เต๊ะถามผม


“พอดีมาเที่ยวคนเดียวอ่ะครับ เหงาๆเลยอยากหาเพื่อนกินข้าวด้วย” ผมพูด


“แล้วทำไมไม่เอาเพื่อนๆมาด้วยหล่ะจะได้ไม่เหงา”


“ไม่เอาอ่ะ มาหาเอาข้างหน้าดีกว่า” ผมพูดสองแง่สองง่าม


“อืม แล้วนายพักตรงไหนอ่ะ เด๋วพรุ่งนี้เช้าเราจะได้ไปหา”



“บังกะโล........ ติดๆกับโรงแรม.......” ผมตอบพร้อมอธิบายเส้นทาง แถมบอกยั้นห้องอีกต่างหาก แบบละเอียดยิบ (กลัวหลง)



“กล้ามาเหรอ ไม่กลัวเราฆ่าหมกทรายหรือไง” ผมแกล้งหยอกถาม


“ไม่อ่ะ นายต่างหากที่ต้องกลัว” มาถึงตรงนี้ผมก็เริ่มชักหวั่นๆ อยู่เหมือนกัน แต่พอคิดขึ้นได้ว่ายังไงก็ต้องกลับไปตายอยู่ดี จะตายตอนนี้หรือตอนไหนก็เหมือนกัน



“เงียบเลย ล้อเล่นนิดเดียว” เต๊ะพูดขึ้นมาในขณะที่ผมกำลังคิดไปเรื่อย



    จากนั้นเราก็คุยกันอีกประมาณยี่สิบนาที หลังจากวางสายผมก็เดินไปเล่นที่ชายหาด จนเกือบจะเที่ยงคืนผมจึงกลับเข้ามาอาบน้ำนอน



(จบวันที่สอง  ขอบคุณทุกคนที่รีพลายนะครับ)

[yotsaput]

วันที่สาม   27  พฤศจิกายน  2552



“ใครโทรมาแต่เช้า” ผมบ่นกับตัวเองพลางเอื้อมมือไปกดรับสาย



“ฮัลโหล” ผมตอบด้วยเสียงงัวเงียสุดๆ



“ยังไม่ตื่นอีกเหรอ  ตื่นได้แล้ว  อีกสิบนาทีจะไปหาที่ห้องแล้วนะ” เสียงปลายสายบอก ทำให้ผมสะดุ้งสุดตัวลืมไปเลยว่านัดกับพี่เต๊ะไว้ (ผมยี่สิบเอ็ด พี่เต๊ะยี่สิบแปดแล้ว)



“อ่ะโอเคๆ” หลังจากวางสายผมก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที



“ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตู คงไม่ใช่ใครอื่นไปได้



ผมซึ่งกำลังออกมาจากห้องน้ำพอดี จึงต้องรีบไปเปิดประตูให้  ในขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากถามอะไรต่อมิอะไร  พลันต้องสะดุดลงทันที  หน้าห้องของผมตอนนี้มีชายหนุ่มน่าจะอายุ25+ แต่คงไม่เกินสามสิบ  ใส่ชุดกีฬาสีน้ำเงินเข้ม จากสายตาคร่าวๆคงสูงเกือบๆสองเมตรได้มั้ง (มารู้ตอนหลังว่าสูง 189  เปรตชัดๆ ) รูปร่างไม่ผอมออกดูอวบๆ ผมสีดำ มีรากไทรนิดๆ ผิวสีน้ำผึ้ง ตาชั้นเดียว ซึ่งบอกได้คำเดียวว่าสเปค คนอะไรช่างดูดีขนาดนี้



“เมื่อยแล้ว  ไปมองต่อในห้องก็ได้” นั่นไงเจอเข้าไป



“อ่ะๆ เข้ามาดิ แล้วทำไมมาสภาพแบบนี้เนี่ย” ผมถามพลางชี้ไปที่ชุดที่พี่เต๊ะใส่



“ก็มันถอดง่าย ใส่ง่าย” นั่นดูพี่แกตอบเข้า ผมเองที่ต้องเป็นฝ่ายเดินหนีไปใส่เสื้อผ้า




“บอส นวดเป็นไหม” พี่เต๊ะถาม หลังจากที่ผมเดินมานั่งข้างๆ



“อืมก็พอได้นะ” ผมตอบ



“แล้วเป็นอะไร ก้มหน้าก้มตา ทำไมพี่ไม่หล่อพอหรือไง” โดนไปอีกหนึ่งไอ้บอส



“ป่าว คือจะถามว่าพี่คิดค่าเสียเวลาเท่าไหร่” ผมมองหน้าพี่เต๊ะ แกทำหน้าเหมือนงงกับคำถามที่ผมถามออกไป



“ก็ค่าเสียเวลาไง พี่คิดเท่าไหร่บอกมาตรงๆเลย จะได้เคลียร์กันให้ลงตัวก่อน เด๋วพอจ่ายเงินแล้วไม่พอใจจะมีปัญหากันเปล่า” ผมถามออกไปตรงๆ เพราะตัวผมเองก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไร  เขาคงไม่มาบริการถึงที่ฟรีๆหรอก



“พี่เคยบอกไหมว่าพี่จะขาย” พี่เต๊ะตีหน้าเครียดแล้วหันมาจ้องหน้าผม



“ป่าว” ผมตอบ พลางก้มหน้าหลบสายตาคู่นั้น



“งั้นก็เลิกพูดเรื่องนี้”



หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็ต่างคนต่างเงียบ  จนพี่เต๊ะลุกขึ้นเดินออกไป ในใจผมคิดว่าพี่เขาคงกลับไปแล้ว จึงเอนตัวลงนอนต่อ 


“ง่วงนอนเหรอ” เสียงพี่เต๊ะถาม 


“อ่าว นึกว่ากลับไปแล้ว”


“ทำไมอยากให้กลับนักหรือไง” พี่เต๊ะตอบพลางตีสีหน้า



“ป่าว ก็แค่สงสัย แล้วนั่นเอาเสื้อผ้ามาทำไรอ่ะ”



“จะอาบน้ำหน่อยอ่ะ เด๋วต้องไปธุระกับเพื่อน”



“อืม เอาดิ”



พอพี่เต๊ะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมก็นั่งคิดว่าเด๋วพี่แกก็คงจะไปแล้วไปเลย  ไม่รู้สิผมไม่มีความมั่นใจในตัวเองมั้ง ถึงคิดไปแบบนั้น

ไม่นานพี่เต๊ะก็ขี่มอไซค์ของแกออกไป  แต่ก่อนไปพี่เต๊ะบอกกับผมไว้ว่าจะกลับมาให้ทันกินข้าวเที่ยงด้วยกัน



(ไว้พรุ่งนี้มาต่อให้นะครับ

[JJHJJH]

ใช่หนุ่มหล่อคนนี้รึเป่าที่จะมาพลิกความคิด

รออ่านต่อนะคะ

[องค์หญิงกำชัย]

ขอตามติดด้วยคนนะคะ 
อาจจะเป็นคนนี้~ 

[ZomZaa^^]

ขอบคุณที่มาลงต่อนะฮับ

ติดตามตอนต่อไป

[zolof26]

มาต่อนะ....รออยู่....
เร็วๆนะ
^^

[OitJi]

ค้างคา ค้างคา ค้างคา สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อไวๆนะ 

[bbyuqin]

มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ...

หวังว่าจิตใตคนแต่งตอนนี้คงจะสดใสดีแล้วนะคะ...รอตอนต่อไปค่ะ 

[-~iK@iZ_KunG~-]

รอตอนต่อไปครับผม

[LEO]

...รอด้วยคน 

[lEMONza]

เกิดมาแล้วต้องสู้ 

[cake173]

   รอๆ อยู่น่ะครับบ พี่บอสส


มาต่อเร็วๆนร้าครับบ


 

[yayu]

มาให้กำลังใจนะคะ 

[bbyuqin]

มารอค่ะ

[anata9]

รอต่อไป 

[JJHJJH]

ดันกลับมาให่ค่ะ ยังรออ่านอยู่ ไปไหนแล้วเอ่ย >.<

[thomaskung]

ไปไหนละนั่น กลับมานะ

 

[nattynoppy]

มาต่อยังเอ่ย