....
“อรุณสวัสดิ์ครับ” แจ็คโผล่เข้าไปในห้องคนป่วยแต่เช้า รามอสนั่งพิงเอนๆ ใบหน้ายังซีดแต่ดูดีกว่าเมื่อวานมาก
“แจ็ค...” รามอสอุทานเสียงแผ่ว แต่ท่าทางไม่แปลกใจมากนัก
“หน้าตาสดใสขึ้นเยอะเลย...หมอว่าไงบ้างครับ?”
“หมอขอเช็คสมองอีกที...อาการทั่วไปก็ปรกติดี”
“นึกยังไงครับถึงได้โดดตามดอกไม้มาแบบนั้น?”
“ผมเสียดาย...เขาอุตสาห์ซื้อให้ แต่ผมกำลังโมโห ก็เลยโยนมันออกนอกหน้าต่าง ไม่นึกว่าจะตกน้ำ...พอตามไปเก็บเลยกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“คุณนี่ใจร้อนไม่เปลี่ยน...อย่าแสนงอนนักเลยครับ สงสารเขาบ้าง”
“แจ็ค...สบายดีไหม?...” รามอสถามเบาๆอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก
“ครับ...สบายดี...ตอนนี้ผมมีความสุขมาก” แจ็คยิ้มกว้างจนเด็กหนุ่มยิ้มออกท่าทางโล่งใจ
“ดีใจด้วย...ได้ฟังอย่างนี้ผมค่อยหายรู้สึกผิดหน่อย...บอกตรงๆว่าผมรู้สึกไม่ดีมาตลอด ที่ทำกับคุณไว้อย่างนั้น”
“มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านเลยไปเถอะครับ ผมไม่ได้คิดอะไรอีกแล้ว คุณเองก็มีความสุขกับปัจจุบันมากไม่ใช่เหรอครับ จะนึกถึงอดีตไปทำไม?”
“นั่นสินะ...แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณแจ็คมากที่ช่วยผมไว้ ผมเป็นหนี้บุญคุณมากเลย...มีอะไรให้ช่วยก็บอก ผมอาจช่วยคุณไม่ได้เต็มที่แต่พี่ๆผมคงช่วยคุณได้ถ้าต้องการ” รามอสหันไปหยิบนามบัตรพี่ชายจากกระเป๋าสตางค์มาส่งให้
แจ็คอมยิ้มเมื่อเห็นนามสกุล อารานอสราตัน ในนามบัตร ใครจะคิดว่าเขาจะมีโอกาสเจอบริษัทคู่ค้าที่ไนท์สนใจรวดเร็วเช่นนี้
“ขอบคุณครับ...ผมสงสัยว่าคงได้มีโอกาสให้พี่คุณช่วยเร็วๆนี่แน่”
“ยินดีเป็นอย่างยิ่งเลย”
เสียงเคาะประตูครั้งเดียวแล้วเปิดเข้ามาทันที เรนยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครมาเยี่ยมคนรัก
“อ้าว!คุณแจ็ค อรุณสวัสดิ์ครับ มาแต่เช้าเชียว?”
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณเรน ผมเอาดอกไม้มาเยี่ยมคนป่วยครับ”
“ทานมื้อเช้ากับเราสิครับ ผมซื้อมาเยอะเลย” เรนวางของในมือลงบนโต๊ะข้างเตียงคนป่วย
“เห็นทีต้องขอตัวครับ ผมมีคนรอทานอยู่ที่บ้าน”
“อ้าว...อย่างนั้นเหรอครับ” หน้าใสๆเก้อไปนิดหนึ่งด้วยความเขิน
“หายเร็วๆนะครับ” แจ็คหันมาบอกรามอสเบาๆ
“ขอบคุณ”
“อยู่กับคนป่วยเถอะครับ ไม่ต้องไปส่งผมหรอก”แจ็ครีบบอกเมื่อเรนขยับตัว
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
“บายครับ”
......❀......
แจ็คกลับไปถึงบ้านพักก็พบว่าไนท์ตื่นแล้ว ร่างเพรียวสวมเสื้อคลุมเพียงตัวเดียวนั่งขยี้ตาง่วงๆราวกับเด็กเพิ่งตื่นนอน
“ไปไหนมาแต่เช้า?..”
แจ็คคว้าเอวบางมากอดกระชับ และจูบปากนุ่มหนักๆครู่หนึ่งจึงปล่อยเป็นอิสระ
“ไปเยี่ยมเพื่อนมาครับ...คุณหิวไหม? ผมซื้อโจ๊กมาฝาก”
“อะไรนะ?”ไนท์หันมามองถุงที่เขาวางไว้บนโต๊ะทันที
“โจ๊กครับ...คล้ายๆซุบ แต่เขาต้มข้าวในน้ำซุป อร่อยนะครับ ลองไหม?”
“เอาสิ...แจ็ค...ลุกไม่ไหว” ไนท์ทำตาอ้อน ชูแขนทั้งสองข้างราวกับจะให้อุ้ม
“มาครับผมช่วย...ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณแย่…อุ๊บ” แจ็คหัวซุนลงไปเมื่อไนท์ดึงจนเขาถลาล้มลงไปทับบนร่างบางทั้งตัว
“ใครบอกฮึว่าแย่...ฉันหลอกให้นายขึ้นเตียงกับฉันต่างหาก”ไนท์กระซิบตาหวานระยับ แขนเรียวคล้องรอบคอหนาอย่างยั่วเย้า
“ไม่หลอกผมก็ขึ้นครับ...แต่ตอนนี้ไปทานโจ๊กก่อนดีกว่า เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย”
“ถ้านายป้อนด้วยปากรับรองว่าอร่อยแน่” ลิ้นนุ่มๆไล้เลียปากบางเบาๆ แจ็ค ถึงกับครางอย่างอ่อนใจ
“พูดแบบนี้ผมจะลุกไปได้ยังไงละครับ”
“อืม...” ปากนุ่มเผยอรับลิ้นร้อนที่กวาดไล้เข้ามาอย่างไม่ยอมแพ้ อาหารเช้าถูกเลื่อนออกไปอีกตามเคย
......❀......
“มาแล้วครับ...ผมอุ่นจนร้อนแล้ว รสไม่เปลี่ยนด้วยครับ รับรอง” แจ็คประคองถ้วยโจ๊กควันฉุยเข้ามาวางบโต๊ะอาหารอย่างบรรจง ไนท์วางหนังสือพิมพ์ลงทันที
“ท่าทางน่าอร่อย”
“ผมป้อนให้ไหมครับ?” แจ็คอาสายิ้มๆ ไนท์มองตามงงๆเมื่อชายหนุ่มตักโจ๊กเข้าปากแทนที่จะให้เขากิน
“ล้อเล่นน่า...นี่..เอาจริงเหรอ?” เสียงปรามหายวับเมื่อปากร้อนแนบประกบจนแทบสำลักอาหาร กว่าแจ็คจะยอมปล่อยปากนุ่มเป็นอิสระก็เล่นเอาไนท์ตาลอย
“...อร่อยไหมครับ?”
“หวานไปหน่อย...สงสัยนายใส่น้ำตาลมากไป”ไนท์ตอบหน้าตาเฉย
“งั้นต้องชิมคำต่อไปนะครับว่าจะรสดีขึ้นหรือเปล่า”
“....อืม...แจ็ค...ปล่อยก่อนสิ...” ไนท์ดันร่างหนาออกห่างเมื่อเห็นท่าแจ็คจะกินเขามากกว่าให้เขากินอาหาร
“ก็คุณทำให้ผมเป็นอย่างนี้เองนะ”
“ไม่เอาน่า....หิวจะตายอยู่แล้ว...ปล่อยนะคนดี๊คนดี”
“ก็ได้ครับ...เฮ้อ!...ทานให้เสร็จเร็วๆนะครับ ผมจะทานบ้าง” แจ็คทำตากรุ้งกริ่งขณะที่ไนท์อดค้อนไม่ได้
“ทะลึ่ง”
“แต่คุณก็รักแล้วกันแหละ” แจ็คตอบหน้าทะเล้น
ไนท์หัวเราะเบาๆอย่างอ่อนใจก่อนจะยอมให้แจ็คป้อนโจ๊กจนหมด จึงออกมานั่งรับลมที่ระเบียงด้วยกัน แจ็คโอบเอวบางแล้วก้มลงจูบผมนุ่มเบาๆ ตาคมเป็นประกายแน่วแน่ อย่างคนที่ตัดสินใจได้เด็ดขาดแล้ว
“ผมมีนิทานจะเล่าให้ฟัง..อยากฟังไหมครับ?”
“อยากฟังสิ” ไนท์เอนพิงอกกว้างอย่างสบายใจ
“กาตัวหนึ่งอาศัยอยู่ที่ป่าเล็กๆนอกเมืองตามลำพัง แม้จะเหงาไปบ้างแต่มันก็มีความสุขดี...อยู่มาวันหนึ่งมันก็ไปเจอนกหงส์หยกแสนสวยที่หลุดจากกรงมา เจ้ากาลุ่มหลงจนไม่เป็นอันทำอะไร แรกๆนกก็ชอบอยู่กับมันเพราะอิสระดี แต่ไม่นานก็เบื่อและคิดถึงกรงทองจึงทิ้งกาไป เจ้ากาเสียใจแทบบ้าจึงหนีไปอยู่ที่ป่าแห่งใหม่เพื่อให้ลืมความทุกข์
ที่นั่นเจ้ากาได้เจอพญาเหยี่ยวตัวหนึ่งหลงฝูงมาและได้รับบาดเจ็บ มันช่วยดูแลจนพญาเหยี่ยวกลับมาแข็งแรงดังเดิมแล้วพญาเหยี่ยวก็กลับไปอยู่กับฝูง เจ้ากาก็ตามไป ทั้งๆที่มันรู้ว่ามันต่างกับพญาเหยี่ยวแค่ไหน แต่มันหลงรักพญาเหยี่ยวจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว สุดท้ายพญาเหยี่ยวก็ยอมรับรักมัน เจ้ากาจึงได้อาศัยอยู่กับฝูงเหยี่ยวเรื่อยมา
วันหนึ่งกาไปเจอนกน้อยโดยบังเอิญ นกน้อยกำลังตกอยู่ในอันตราย เจ้ากาจึงรีบเข้าไปช่วย มันพานกหงส์หยกกลับไปส่งที่หมู่บ้าน แล้วกลับไปอยู่กับพญาเหยี่ยวดังเดิม”
“ทำไมถึงพานกน้อยไปส่งเสียล่ะ?”
“เพราะมันรู้ดีนะสิครับ...ว่ามันไม่เคยรักนกน้อยอย่างที่มันเคยคิด แต่มันรักพญาเหยี่ยวต่างหาก”
“แน่ละ...ยังไงพญาเหยี่ยวก็ย่อมเหนือกว่านกในกรงอยู่แล้ว”
“ครับ...และเจ้ากาก็สัญญาว่ามันจะรักพญาเหยี่ยวของมันไปจนกว่าจะถึงลมหายใจสุดท้ายเลย” แจ็คกระซิบพร้อมกับซุกไซ้จมูกที่แก้มเนียน
“แน่เหรอ?”
“แน่ครับ”
“รับรองยังกับเป็นเจ้ากาตัวนั้นเสียเองนะ?”
“ถึงไม่ใช่แต่ผมก็แน่ใจครับว่ามันรักมั่นคงเหมือนผม”
“ก็ดี...จะได้ดูกันว่าเธอจะมั่นคงแบบนี้ได้นานแค่ไหน”
“รับรองครับว่าคุณได้เห็นแน่...”
ไนท์จ้องตาคมเป็นประกายกล้าอยู่ครู่หนึ่งจึงอมยิ้มแล้วซุกซบกับอกอุ่นอย่างสบายใจ
“เอาละฉันจะไปอาบน้ำแล้ว...อ้อ!เมื่อกี้คนชื่อรามอสเขาโทรมาบอกว่าหมอให้เขาออกจากโรงพยาบาลได้พรุ่งนี้ เขาจะจัดงานเลี้ยงขอบคุณเธอด้วย” ไนท์บอกยิ้มๆ แต่แจ็คตาเหลือกอย่างตกใจ นี่แสดงว่าไนท์รู้เรื่องรามอสก่อนที่เขาจะเล่าให้ฟัง
“คุณไนท์!...”
“ไม่ต้องห่วง...ฉันเชื่อในความรักของเธอเสมอ”ไนท์ยิ้มหวานจูบที่แก้มสากเบาๆแล้วผุดลุกขึ้น
“ขอบคุณมากครับ”
“ฉันบอกเขาไปแล้วนะว่าขอบคุณมาก แต่เธอกับฉันคงไปร่วมงานไม่ได้เพราะเราต้องเดินทางกันมะรืนนี้...พรุ่งนี้เราต้องใช้เวลาฮันนีมูนกันทั้งวัน”
ไนท์บอกลอยๆขณะเดินไปยังห้องอาบน้ำโดยไม่เหลียวหลังมามอง
“คุณไนท์!”
...............
จบจ้า
ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอดนะคะ เจอกันเรื่องหน้าคะ คงไม่นานเกินรอ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
