หัวข้อ: กำแพงใจ ผู้ประพันธ์ "ใบปอ"

[k[1mE]:D]

คู่หลักก็หวานนนนนซะ เลือดเต็มจอเเล้วเนี้ยย 55+

คู่รอง รอต่อไปถ้าจะมีเลือดตามมาไม่เเพ้กัน แต่เลือดอะไรหรอ???

 

[pokky]

รออ่านอยู่ค่ะ
อ่านไปอ่านมาเริ่มรู้สีกชอบคู่อองรี แทนซะแระ 
อ้อ PM ไปแล้วอ่ะ เรื่องหนังสือ ไม่รู้ทันอ่ะเปล่า

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อ่าว.. เรื่องนี้ ไม่ใช่ทำเป็นหนังสือแล้วหรอกเหรอ??   

[thaitanoi]

คู่รักเริ่มหวานกันแล้ว แต่คู่รองท่าจะดุเดือดไปหน่อยนะครับ ขอบคุณคนโพสต์และเจ้าของเรื่องครับ

[Nus@nT@R@]

สนุกดีค่ะ แจ็คน่ารักจังเลย
ไนท์ก็อย่าแกล้งแจ็คบ่อยๆนะ สงสารอ่ะ -*-

[tianqin]

ขอบคุณทุกคอมเมนท์คะ

สำหรับผู้ที่สนใจหนังสือ กำแพงใจ ตอนนี้ ใบปอ จะพิมพ์ใหม่คะ แต่ยอดจอง ขอที่ 10 เล่มนะคะ ถ้าใครอยากได้ลงชื่อไว้เลยคะ จะได้รู้คะว่ายอดถึงไหม 

มาอ่านเรื่องราวกันต่อเลยคะ
..........

แม้ละอองน้ำจะพัดมาไม่ถึงที่พัก แต่อากาศก็ยังค่อนข้างเย็นและชื้นกว่าบริเวณอื่น ไนท์ทอดตัวบนเสื่อผืนใหญ่อย่างสบายอารมณ์  นานมากแล้วที่เขาไม่ได้พักทั้งกายและใจอย่างนี้  สายตารื่นรมย์จับอยู่ที่ร่างเปียกๆซึ่งกำลังขนข้าวของเข้าไปจัดในเต็นท์หลังใหญ่ 
“ผมจะเผาปลาให้คุณลองชิมดูดีไหมครับ?”
“เอาสิ…ปลาที่จับมาเมื่อกี้เหรอ?”
“ครับ”
“หน้าตามันตลกๆ”
“แต่เนื้อหวานนุ่มอย่าบอกใครเลยครับ”
แจ็ควางปลาย่างหอมกรุ่นตัวโตลงบนใบไม้ใบโตหน้าตาประหลาด  ไนท์สูดจมูกเหลียวไปมองรอบๆ
“หาอะไรครับ?”
“ได้กลิ่นดอกอะไรไหม…หอมแปลกๆ”
“ใบนี่มังครับ”
“ใบอะไร?”
“ผมไม่รู้จักชื่อหรอกครับ  แต่ชาวบ้านที่นี่นิยมเอามารองปลาหรืออาหารย่าง กลิ่นมันจะหอมก็ต่อเมื่อโดนความร้อน  แล้วมันก็ช่วยดับกลิ่นคาวได้ด้วย”
“อืม…ไม่มีกลิ่นคาวเลยจริงๆ”
ไนท์ก้มลงดมปลาที่แจ็คกำลังเลาะหนังและก้างปลาออกอย่างสนใจ  แจ็คถือโอกาสป้อนให้เสียเลย มุมปากบางยกขึ้นนิดๆอย่างขำขันในความช่างเอาใจ ไนท์กินปลาย่างเพลินจนอิ่มโดยไม่แตะอาหารอย่างอื่นซึ่งแจ็คนำมาจากโรงแรม  สร้างความภูมิใจแก่พ่อครัวเอกอยู่ไม่น้อย
“เล่นน้ำกันดีกว่า”ไนท์ผุดลุกขึ้นชวนแล้วออกเดินนำ แจ็คตามมายึดข้อมือ เล็กไว้แน่น
“เพิ่งทานเสร็จใหม่ๆอย่าเพิ่งลงน้ำเลยครับ  เดี๋ยวจุก”
“ไปนั่งคุยริมน้ำคงได้นะ”
“ได้ครับ”
ไนท์เดินไปหาลานหินถูกใจแล้วหย่อนเท้าลงไป  แจ็คตามไปนั่งข้างๆยกขาเรียวขึ้นพาดตักแล้วม้วนขากางเกงให้พ้นน้ำ  ไนท์มองการกระทำนั้นนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงไล้ปลายนิ้วบนแก้มระคาย  แจ็คหันมายิ้มกว้างเหมือนเคย
“แจ็ค…เธออายุเท่าไหร่?”
“25 ครับ” ปลายนิ้วเรียวแตะนิ่งอยู่กับที่ครู่หนึ่ง  ก่อนดึงใบหน้าระคายให้หันมามอง
“คิดว่าฉันอายุเท่าไหร่?”
“20อย่างมากก็ไม่เกิน 23” แจ็คตอบอย่างมั่นใจ  ไนท์อมยิ้มก่อนจะชะโงกไปกระซิบข้างหู
“หา!ไม่จริงอ่ะ…ผมไม่เชื่อ...”
“ฉันดูเหมือนคนขี้โกหกเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ…แต่คุณ…ดูเด็กกว่าผมอีกนะ”
“ใช่ว่าฉันจะภูมิใจหรอกนะ…จะว่าไปมันก็เหมือนจะเป็นปมด้อยกลายๆด้วยซ้ำ เวลาทำธุรกิจมักโดนมองว่าเป็นเด็กมืออ่อน  บางครั้งก็แทบพลาดงานใหญ่เพราะอีกฝ่ายไม่มั่นใจที่จะทำงานกับเด็ก…ฉันยังว่าจะลองไว้หนวดไว้เคราดูนะ”         
“อย่าไว้เลยครับ…เอ่อ…หน้าใสๆแบบนี้เหมาะกว่า” แจ็คเสียงอ่อยลงเมื่อรู้สึกเหมือนกำลังสั่งไนท์  ท่าทางจ๋อยๆเรียกรอยยิ้มอ่อนโยนจากปากสีสด
“เล่นน้ำกันเถอะ”
“แต่ว่า…”แจ็คห้ามไม่ทัน ร่างบางไถลลงน้ำอย่างรวดเร็วแถมยังลากร่างสูงให้ร่วงตามไปด้วย  อุณหภูมิที่ค่อนต่ำของน้ำทำให้คนลงมาก่อนแทบวิ่งกลับขึ้นไป ไนท์หมุนตัวกลับเข้าไปกอดร่างหนากว่าแน่น
“เป็นอะไรไปครับ?”
“หนาว…ทำไมมันเย็นอย่างนี้ล่ะ  ตอนแช่เท้าไม่เห็นเย็นเท่าไหร่เลย”
“ก็คุณลงเร็วไปหน่อย  ร่างกายยังไม่ทันปรับตัวก็เป็นอย่างนี้แหละครับ” แจ็คกระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิมเพื่อลดอาการสะท้านของร่างบาง  ไนท์ยิ้มหวานทำตาเจ้าเล่ห์
“งั้นมาทำอะไรให้ตัวอุ่นกันดีกว่า” ปากนุ่มเลื่อนมาสัมผัสคางระคายเบาๆ แจ็ค เลื่อนปากลงมารับปากบางอย่างนุ่มนวล
เสื้อเปียกน้ำทำให้ร่างที่สัมผัสกันรับความร้อนของผิวหนังได้เต็มที่  แจ็ค ถอนใจยาวอย่างเสียดายเมื่อมือนุ่มๆดันอกเขาออกห่าง  ชายหนุ่มจำต้องคลายอ้อมแขนออก  ไนท์ยิ้มนิดๆโผว่ายไปมาอย่างสนุก  แจ็คปีนขึ้นไปจัดเสื้อผ้าให้เปลี่ยน  ครู่ใหญ่ไนท์ก็วิ่งตัวสั่นงันงกด้วยความหนาวขึ้นมาถอดเสื้อผ้าส่งให้หน้าตาเฉย แจ็ครับเสื้อผ้าเปียกๆไปใส่กล่อง แล้วเช็ดร่างเปลือยด้วยผ้าเนื้อหนานุ่มหนักๆเพื่อให้เลือดหมุนเวียน 
ไนท์มองการปรนนิบัตินั้นอย่างพินิจพิเคราะห์  อยากรู้ว่าแจ็คทำทุกอย่างด้วยความจริงใจหรือแค่ต้องการพะเน้าพะนอเขาไว้เพื่อยกระดับตัวเองเหมือนที่คนรอบข้างเขาเป็น
“ยังหนาวอยู่เหรอครับ?” แจ็คถามอย่างสงสัยเมื่อรู้สึกถึงอาการนิ่งขึงของไนท์
“ไม่แล้ว ขอบใจมาก”
“งั้นพักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปเติมฟืนอีกหน่อย”
ไนท์เดินไปนั่งเช็ดผมในเต็นท์  ตามองจ็คเติมฟืนอย่างสนใจ
“มีแต่ฟืนท่อนเล็กๆอย่างนี้ไม่ต้องเติมกันทั้งคืนเหรอ?”
“มีท่อนใหญ่ครับ  พอจะนอนผมค่อยใช้ไม้ท่อนใหญ่ จะได้อยู่ทั้งคืนแต่ไม่สว่างมากเหมือนฟืนท่อนเล็กๆ”
ไนท์เพียงพยักหน้ารับ  แจ็คออกไปเติมฟืน เมื่อกลับเข้ามาก็พบร่างบางนอนอยู่บนกองหมอน  เสื้อผ้าถอดโยนกระจายไปทั่วไม่เว้นแม้แต่ชั้นใน  แจ็คแน่ใจว่าใต้ผ้าขนสัตว์หนานุ่มร่างงดงามเปลือยแน่นอน
“มานอนด้วยกันสิแจ็ค”
“ครับ” แจ็คขยับเข้าไปใกล้ แต่ไนท์ส่ายหน้าและมองที่เสื้อผ้าเขายิ้มๆ  แจ็ค ถอดออกอย่างรวดเร็ว  แล้วรีบสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มเคียงกับร่างบาง
ไนท์หัวเราะหึๆเมื่อปากร้อนๆซุกไซ้ไปตามต้นคอและแผ่นหลัง  ชีคหนุ่มผุดลุกขึ้นแล้วหันมานั่งประจันหน้ากับแจ็ค
“เธอหลงฉันเหรอแจ็ค?”
“ทั้งรัก ทั้งหลง ทั้งคลั่งไคล้เลยครับ” แจ็คตอบเบาๆตาวาวระยับ  แต่ไนท์ยิ้มเย็นเยือก
“งั้นพิสูจน์สิว่าเธอรักฉันจริง...ไม่ใช่ต้องการแค่ร่างกาย”
“ทำยังไงครับ?”
“คืนนี้ห้ามมีเซ็กส์กับฉัน”
“ห้าม…แต่…”
“ทำไม่ได้?”ไนท์เลิกคิ้วสูง ดวงตาวาววับเจ้าเล่ห์
“ได้ครับ  ผมจะทนให้ได้”
“ดี…ปิดไฟเถอะฉันง่วงแล้ว”
แจ็คลุกขึ้นแล้วทั้งเต็นท์ก็มืดสลัวเพราะยังมีแสงสว่างจากกองไฟข้างนอกส่องผ่านเต็นท์เข้ามา ไม่นานร่างร้อนก็เข้ามานอนใกล้ๆ ไนท์พลิกตัวเข้าไปในอ้อมแขนแข็งแรง  รู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อแข็งที่ตึงเขม็งขึ้นทั้งตัวและเสียงลมหายใจสะดุดไปครู่หนึ่งของชายหนุ่ม
“...คุณไนท์ครับ…”
“ฉันหนาว  กอดแน่นๆหน่อย”
“ครับ” ไนท์ลอบยิ้มในความมืด ร่างที่เบียดกระชับเขาร้อนขึ้นทุกที กล้ามเนื้อที่เบียดชิดสะโพกร้อนเหมือนจะลวกเขาให้สุก  ไนท์หลับไปอย่างสบายใจ  อยากรู้เหมือนกันว่าแจ็คจะอดทนได้นานสักแค่ไหน............      

ความเย็นจากภายนอกลอดเข้ามา ที่นอนข้างกายเขาเย็นเฉียบ…แจ็คหายไปไหน?  ยังไม่ทันขยับประตูเต็นท์ก็ถูกแหวกเข้ามา  แจ็คถอดเสื้อผ้าออกแล้วค่อยแทรกเข้ามา  กระนั้นเนื้อตึงที่สัมผัสเขาก็เย็นเฉียบ
“หายไปไหนมา?”
“ผมไปเติมฟืนครับ”
“เธอตัวเย็นอย่างนี้ฉันหนาวนะ”
“ขอโทษครับ”แจ็คขับออกห่าง แต่มือบางคว้าไหล่เขาไว้
“จะถอยไปทำไม  บอกว่าหนาวไม่ได้ยินเหรอ?”
“ผมจะไปทำให้ตัวอุ่นก่อนครับ”
“ไม่ต้อง กอดฉันแน่นๆก็พอ…”
“คุณไนท์ครับ  คุณบอกว่าห้ามผม…เฉพาะคืนนี้ใช่ไหมครับ?”
“ใช่…อย่าถามมากน่า...ฉันง่วง” ไนท์เบียดชิดกับร่างหนาอย่างสบายใจ  แจ็ค สูดกลิ่นหอมของผมนุ่มเบาๆแล้วกอดร่างบางกระชับ  แต่ตาสว่างโพลงรอคอยให้ผ่านพ้นคืนแสนทรมานอย่างยากเย็น ....
ไนท์ขยับตัวอย่างอึดอัดแต่อ้อมแขนแน่นหนากลับรัดตัวเขาแน่นกว่าเดิม  ปากร้อนไล้ผ่านใบหูและซอกคอจนสยิวไปทั้งตัว  มือร้อนสากลูบไล้สะโพกแผ่วเบาอีกมือก็บีบคลึงยอดอกจนเสียวยิบๆไปหมด  ไนท์พยายามดิ้นหนีแต่ท่อนขาแข็งแรงกดร่างของเขาไว้สะโพกเขารับสัมผัสร้อนฉ่าเบียดสีไปมาที่รอยแยกอย่างเจตนา
“แจ็ค  จะทำอะไร  นายผิดคำพูดเหรอ?”ไนท์พยายามหันไปมองแต่แจ็คขืนไว้
“เสียใจครับ  เกือบ6โมงเช้าแล้ว ผมถือว่าผมรักษาสัญญาได้แล้ว”
“แจ็ค…” ไนท์สะดุ้งเมื่อความเย็นลื่นแทรกเข้ามาในกายและนิ้วยาวก็สำรวจไปทั่วจนทนไม่ไหว  สะโพกบางขยับหนีแต่ไม่พ้น  แจ็คเบี่ยงร่างบางท่อนบนให้หงายมาหาเพื่อเชยชมยอดอกสีสดได้ถนัดขึ้น  สะโพกตึงแน่นที่เขาเสียดสีชวนให้สัมผัสจนอดใจไม่อยู่  แจ็คเลื่อนมือลงไปตามหน้าท้องแบนที่มีกล้ามเนื้อเป็นลอนสวย  แล้วผ่านลงไปหาความอุ่นนุ่มเบื้องล่าง เพียงสัมผัสโดน...ก็ขยับขึ้นมาราวกับมีชีวิต  ขาเรียวเหยียดเกร็งเมื่อมือร้อนขยับจนทนไม่ไหว  ร่างบางผวาเกร็งค้างปลดปล่อยความร้อนระอุรินรดมือกร้านที่ยังขยับเบาๆ แจ็คค่อยๆกดตัวเองเข้าไปในทางแคบร้อนระอุ  ที่เพียงแต่แทรกเข้าไปก็ได้รับการตอดรัดจนเสียววาบไปทั้งท้อง
ไนท์นิ่วหน้า  แต่ท่อนขาเขาถูกประคองยกขึ้นทำให้การแทรกลึกจากด้านหลังเป็นไปอย่างสะดวก  ชีคหนุ่มกัดปากแน่นมือกำผ้าปูรองนอนไว้  ท่าที่นอนตะแคงซ้อนกันอย่างนี้ทำให้เขาเคลื่อนไหวไม่ถนัด แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกสบายกว่าที่ร่างหนาจะกดทับลงมา  และความรู้สึกล้ำลึกที่ไม่อาจบรรยายเมื่อแจ็คแทรกเข้ามาในกายจนแน่นสนิท         
“ขยับเถอะ” ไนท์ครางเบาๆอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อความปรารถนาเร่งเร้า
แต่แจ็คกลับขยับมือเนิบช้าอย่างใจเย็น
“ทีผมยังรอคุณทั้งคืน  รอผมสัก1นาทีนะครับ”
“บ้าจริง…ฉันคง…รอนายไม่ไหวหรอก”ไนท์กัดฟันตอบหอบๆ
“งั้นก็ได้ครับ”
แจ็คละมือจากหน้าท้องตึงมากยึดไหล่บางแล้วขยับเลื่อนกายออกช้าๆ  ไนท์หลับตาแน่นเมื่อแจ็คขยับลึกกลับมาหนักๆ แผ่นหลังบางสัมผัสกับกล้ามเนื้อหนาที่เสียดสีตลอดเวลา จนเสียววาบตั้งแต่หน้าท้องไปจนจรดปลายเท้า
“แจ็ค…”
“ครับ..”
“เร็ว…เร็วหน่อย”
“ครับ” แจ็คไล้เลียใบหูนิ่มเบาๆ  ไนท์เหนี่ยวใบหน้าคร้ามจนปากสัมผัสกันหนักหน่วง  แรงสอดลึกเบื้องล่างเรียกเสียงครางทั้งที่ปากยังผนึกกันแน่น  ไนท์เป็นฝ่ายถอนปากออกโอบแขนรอบคอหนาด้านหลังแน่น  แจ็คซุกหน้ากับผมนุ่มหอมขณะขยับกายกระซั้น  แรงบีบรัดทำให้เสียววาบลึกไปทั้งตัวยามเคลื่อนไหวจนแทบทนไม่ได้  ไนท์ครางกระเส่าสะโพกขยับรับเท่าที่จะเคลื่อนไหวได้ ความเสียวซ่านเหมือนน้ำที่เอ่อท้นขึ้นทุกที ในที่สุดเขื่อนก็ทลาย  กระแสน้ำเชียวกรากบิดตัวอย่างรุนแรง พุ่งผ่านจากจุดศูนย์กลางไปยังทุกอณูทั่วร่าง  ผิวหนังเห่อร้อนและเสียววูบวาบ มือเท้าอ่อนเปลี้ยไม่อาจเคลื่อนไหวร่างกายได้นอกจากหอบหายใจระรัว  แรงปะทะอุ่นซ่านในท้องจนเสียววาบทั้งตัว  อ้อมแขนรัดรอบกายแน่น  ลมหายใจร้อนรินรดต้นคอและข้างแก้ม เสียงกระซิบรักพร้อมกับหอบหายใจชวนขัน  ไนท์ผล็อยหลับไปทั้งที่รอยยิ้มยังค้างอยู่ที่กลีบปากบาง  ............

แจ็คแกะสายรัดข้อเท้าอย่างหงุดหงิด ปกติการเล่นกระดานโต้คลื่น จะช่วยให้เขาคลายเครียดได้ แต่วันนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย  ชายหนุ่มเกือบสบถด้วยความโมโห เมื่อเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดนักท่องเที่ยวที่ดูไม่เข้าท่าที่สุดยืนอยู่ที่ดงสน เป็นอย่างนี้มาเกือบสัปดาห์แล้วนับแต่เขากับไนท์มีความ สัมพันธ์กันคนของไนท์ตามเขาทุกฝีก้าว แจ็คเปลี่ยนใจที่จะหยุดพักผ่อนกลับไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานแทน
น้ำเย็นเฉียบช่วยให้ความเครียดคลายลง  แจ็คเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดที่จะใส่ไปทำงาน  สายตาที่ไล่ไปตามเสื้อชะงักเมื่อสะดุดเข้ากับเสื้อสูทหลายตัวที่มุมตู้ จึงหยิบออกมาดูอย่างประหลาดใจ  เพียงแค่การตัดเย็บที่ประณีตก็บอกให้รู้แล้วว่าเสื้อเหล่านี้มีราคาสูงเพียงใด  หรือว่าจะเป็นเสื้อของไนท์?  แต่ทำไมมาอยู่ในตู้เสื้อผ้าของเขา  ชายหนุ่มตัดสินใจโทรหาไนท์ทันที
“สวัสดีครับ” ไคซัคเป็นคนรับสาย
“ผมแจ็คครับ  ขอผมพูดสายกับไนท์...เอ่อ...ท่านชีคหน่อยครับ”
“ฝ่าบาทอาบน้ำอยู่ครับ  หากเป็นเรื่องด่วนก็ฝากผมไว้ได้”
“…คุณไคซัคพอจะทราบไหมครับว่าชีคใสเสื้อเบอร์อะไร?”
“มีปัญหาอะไรเหรอครับ?”
แจ็คนิ่งไปครู่หนึ่ง  ก่อนจะตัดสินใจถามตรงๆ 
“คือเสื้อสูทที่ตู้ผมมัน…”
“อ๋อ!นั่นไม่ใช่ของฝ่าบาทหรอกครับ  ของคุณ”
“อะไรนะครับ...ของผมเหรอ?”
“ครับ ของคุณ”
“ผมไม่เข้าใจ?”
“ฝ่าบาทต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อย...คุณอาจต้องไปกับท่าน เราจึงจัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้  เพื่อคุณจะได้ไม่ต้องยุ่งยากไปหาไงครับ”
ปากว่าไม่ต้องยุ่งยาก แต่ความจริงคือปรามาสว่าเขาไม่มีปัญญามีเสื้อผ้าระดับนี้นั่นเอง แจ็คสะอึกกับคำหยามซึ่งหน้า  แต่เพราะไคซัคเป็นคนของไนท์ทำให้เขาไม่อยากให้บาดหมางกันมากกว่านี้ แน่นอนว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับไนท์คงไม่ใช่สิ่งคนอื่นๆจะยอมรับได้  แต่การเหยียดหยามกันขนาดนี้ก็ทำให้ความอดทนเขาชักน้อยลงทุกที  ชายหนุ่มกัดกรามจนเป็นสันนูน 
“…งั้นเหรอครับ  ขอบคุณนะครับที่ช่วยจัดการให้”
“ไม่เป็นไรครับ  เป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว”
“ถ้างั้นผมคงรบกวนคุณแค่นี้แหละครับ”
“สวัสดีครับ”
“ใครโทรมาซัค?” ไนท์เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ  ไคซัควางชุดใหม่ไว้ให้บนเตียงเรียบร้อยแล้ว
“คุณแจ็คกระหม่อม”
“อ้าว!มีอะไรหรือเปล่า?”
“คุณแจ็คเพียงแต่โทรมาถามเรื่องเสื้อสูทกระหม่อม”
“นั่นสิ เรียบร้อยหรือเปล่า  ว่าจะถามอยู่เหมือนกัน?”
“เรียบร้อยกระหม่อม  แต่ดูท่าทางคุณแจ็คจะไม่ค่อยพอใจ”
“อะไรของเขาอีกละ…ช่างเถอะ! ว่าแต่ฮาลีโทรศัพท์มาหรือยัง?”
“ยังกระหม่อม”
“ฉันจะทำงานเลยนะ  ฮาลีติดต่อมาเมื่อไหร่ก็ต่อเข้าไปเลย”
“กระหม่อม” 
ไคซัคค้อมกายเคารพแต่ดวงตาเป็นกังวล เมื่อสังเกตเห็นไนท์เดินไปยืนมองบ้านพักของแจ็คอยู่ครู่หนึ่งถึงลงมือแต่งตัว  ไคซัคถอนใจเบาๆ หนักใจที่แจ็คดูจะทวีความสำคัญต่อชีคหนุ่มขึ้นทุกที  ขนาดเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างเสื้อผ้า  ไนท์ก็ยังพิถีพิถันจนถึงกับเลือกแบบเลือกเนื้อผ้าให้เอง  ทั้งที่สูทของตัวเองชีคหนุ่มยังไม่สนใจขนาดนี้ด้วยซ้ำ  แม้แต่เวลาทำงานแต่ละวันก็ถูกเลื่อนให้มากขึ้นเพื่อให้มีวันหยุดยาวๆ
สำหรับเขาสิ่งที่เป็นความสุขของชีครามิลเขาไม่เคยคิดขัดขวาง  แต่สักวันชีครามิลต้องครองราช  แจ็คอาจสร้างปัญหาให้ก็ได้  ที่สำคัญประวัติของแจ็คดูคลุมเครือชอบกล  แค่พนักงานโรงแรมธรรมดาๆ  ทำไมแฮมิลตันต้องปกปิดขนาดนั้น...นอกจากแจ็คจะมีความลับอะไรอยู่เบื้องหลัง! ............

พนักงานฝ่ายต้อนรับออกมายืนหันรีหันขวางอยู่ที่ลานจอดรถพอเห็นแจ็ค ก็ดีใจแทบโดดมากอด
“แจ็ค! พระเจ้า...ผมกำลังจะไปหาคุณอยู่พอดีเลย”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
“ชีคท่านสั่งตัดเสื้อผ้าสำหรับงานเลี้ยง แต่ทางร้านยังไม่มาส่งให้ เลย”
“อ้าว!โทรไปเช็คแล้วเหรอครับ?”
“โทรแล้ว...ทางนั้นบอกว่าช่างป่วยเกือบทั้งร้าน ชุดก็เลยเสร็จล่าช้า”
“แล้วจะทำยังไงละครับ?”
“ที่ร้านขอให้ทางเราไปเอา  เพราะเขาเกรงว่าส่งมาให้ไม่ทันท่านใช้งาน”
“งั้นคงต้องใช้เฮลิคอปเตอร์”
“นี่แหละผมถึงต้องไปตามคุณ  นักบินลาป่วยไปคน  อีกคนก็พาท่านชีค ไปธุระตั้งแต่เช้าแล้ว”
“งั้นคุณเอาที่อยู่ร้านมา  ผมไปรับให้เอง”
“ขอบคุณมากนะแจ็ค”
“ไม่มีปัญหาครับเรื่องเล็กน้อย”
“นี่ครับที่อยู่ร้าน…ส่วนเรื่องค่าเสื้อผ้าท่านชีคจ่ายไว้หมดแล้ว”
“ได้ครับผมจะรีบไปรีบกลับ”
แจ็คดุ่มเดินออกมาถึงลานจอดเฮลิคอปเตอร์ก็ต้องชะงักเมื่อองครักษ์ร่างสูงใหญ่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“ผมขับให้ครับผม”
“ไม่ต้องหรอกครับ ไปแค่นี้เองผมขับเองก็ได้”
“ไม่ได้ครับผม นี่เป็นคำสั่งครับผม”
“หมายความว่าไง?”
“ผมมีหน้าที่ดูแลคุณครับในฐานะ...พระสหาย”
น้ำเสียงเน้นหนักตอนท้ายทำให้คนฟังหน้าชา  หมอนี่เลือกใช้คำว่าพระสหาย...แต่สายตาที่มองเขาเหยียดเยาะและดูแคลน
“เชิญครับ”
แจ็คไปขึ้นด้านผู้โดยสาร ปล่อยให้องครักษ์ร่างใหญ่นำเฮลิคอปเตอร์ขึ้นอย่างชำนาญ  แจ็คนั่งกอดอกนิ่งขึง  ในอกอัดแน่นจนเหมือนจะระเบิด  น่าขัน...พนักงานโรงแรมอย่างเขาต้องมีบอร์ดี้การ์ดติดตาม......ƒ.....
         
ออกจากห้องเสื้อหรูแจ็คก็นั่งกอดอกนิ่ง  แม้จะผิดสังเกตที่ถูกพาออกนอกเส้นทางแทนที่จะกลับไปที่เกาะของแฮมิลตัน  เครื่องลดระดับลงบนดาดฟ้าภัตตาคารหรูชื่อดัง  ที่นี่รับเฉพาะแขกวีไอพีและสมาชิก  พนักงานในชุดสูทยืนรอรับอยู่ก่อนแล้ว  และพาลงไปยังห้องอาหารในสวนที่เงียบสงบ  ด้วยไม่มีแขกคนอื่นเลย  แจ็คกวาดตามองรอบๆอย่างอึดอัดและงุนงง
“ทานมื้อเที่ยงด้วยกันคงไม่เสียเวลางานมากหรอกนะ”  ไนท์ผ่านประตูอีกด้านออกมา  เสื้อสูทตัวนอกถูกปลดออกส่งให้บริกร  ทำให้ความแตกต่างระหว่างไนท์กับแจ็คหมดไป
“มาธุระแถวนี้หรือครับ?”
“ฮื่อ...มีประชุมผู้ถือหุ้นรายใหญ่  นี่เขาก็มีงานเลี้ยงกัน  แต่เบื่อจะฟังเรื่องธุรกิจเวลาทานอาหาร  เลยให้เธอมาทานเป็นเพื่อน...อาหารที่นี่อร่อยนะ  วันนี้สั่งเมนูเด็ดไว้ให้ลอง”
“...แล้ว...เอ่อ...”  แจ็คกวาดตาไปรอบๆ  แปลกใจที่ไม่เห็นไคซัคหรือองครักษ์คนอื่น
“เราทานกันสองคน...ส่วนคนอื่นไล่ไปทานห้องข้างๆ...ดีไหม?” ไนท์หลิ่วตาให้ล้อๆ  แจ็คหันมายิ้มเก้อๆด้วยความเขินที่ถูกไนท์จับความรู้สึกได้
ถึงจะรู้ว่ามีองครักษ์อีกโขยงนั่งอยู่ห้องข้างๆ  แต่ความรู้สึกปลอดโปร่งก็ทำให้ใบหน้าคร้ามสดใสจนเห็นได้ชัด  ไนท์เหลือบมองอย่างขันๆแต่ไม่แสดงให้ชายหนุ่มรู้ตัวด้วยไม่อยากทำลายบรรยากาศดีๆในตอนนี้
ไม่ว่าจะเป็นด้วยอาหารรสชาติถูกปากหรือเพราะโล่งอกที่ไม่มีคนมาตามดูเวลากินก็ตาม แต่แจ็คก็ทานได้มาก  จนชีคหนุ่มนึกดีใจที่ไม่ให้องครักษ์อยู่ด้วย
“สั่งของหวานไหม?”
“ดีครับ ผมชอบเค้ก”
“แปลกนะ...นานๆเห็นผู้ชายชอบกินเค้กเสียที”
“แล้วคุณละครับทานอะไร?”
“ขอเป็นชาดีกว่า” ไนท์หันไปสั่งบริกรเบาๆ  ฝ่ายนั้นค้อมตัวแล้วรีบออกไป
“ชามันขมนี่ครับ”
“ชาอย่างดีจะขมจัด แต่จะทิ้งความหวานชุมคอไว้ตอนกลืน”
“งั้นเหรอครับ?  ผมเคยลองครั้งหนึ่ง  เข็ดเลยครับ”
“แต่ถ้าอยู่เมืองทะเลทรายจำเป็นต้องดื่ม  ชามีประโยชน์มาก ใบชาสดช่วยให้เราไม่ค่อยหิวน้ำเวลาเดินทางในทะเลทราย  ชาจะออกฤทธิ์ช้าแต่ยาวนานกว่ากาแฟมาก”         
“มาพอดีครับชาของคุณ”
ถ้วยชาและจานขนมเค้กถูกวางลงตรงหน้า แต่บริกรร่างสูงยังไม่ถอยออกไป  แจ็คขนลุกอย่างประหลาด  เขาเงยขึ้นสบตากับบริกรเป็นจังหวะเดียวกับที่มันยื่นมือที่มีผ้าสีขาวพาดคลุมไว้มาที่ไหล่ไนท์   ส่วนปลายกระบอกที่สวมที่เก็บเสียงโผล่ลอดออกมาจากผ้าเล็กน้อย         
“เชิญท่านชีคไปกับผม”         
“ฝ่ายไหนส่งมาอีกละ  กวนใจกันจริงๆ ไม่เว้นแม้แต่เวลากินเชียวนะ”       
“หุบปากแล้วตามผมมาดีกว่า”         
“ขอดื่มชาก่อนไม่ได้เหรอ?”
“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ชีครามิล! อย่าลีลาให้มันมากนักเดี๋ยวปืนในมือผมมันจะลั่นเสียเปล่าๆ”
แจ็คนั่งนิ่ง  เขาไม่ได้กลัวมันแต่กำลังคิดหาทางช่วยไนท์  ไนท์ผุดลุกขึ้นอย่างเบื่อๆ  แต่มือปืนก็หมุนตัวตามอย่างระแวง จังหวะนั้นเองแจ็คก็คว้าชาสาดใส่หน้ามัน ชั่วพริบตาที่มันผงะ มือเรียวขาวก็คว้าบางอย่างบนโต๊ะแล้วหมุนตัวอย่างรวดเร็ว  ส้อมเงินเล่มเล็กแต่ยาวเรียวปักเข้าไปในคอหอยของมันจนมิดด้าม  มือปืนตาเหลือกค้าง แต่ปืนยังไม่เบนออกจากเป้า 
แจ็คพุ่งตัวข้ามโต๊ะถีบมันกระเด็นไปล้มฟาดโครม พร้อมกับที่กระสุนกราดเฉียดไนท์ไม่เกิน3นิ้ว กระสุนกราดไปโดนข้าวของบนโต๊ะจนแหลกกระจุยแล้วขึ้นไปฝังอยู่บนเพดานจนหมดแม็ก ตามแรงกระตุกครั้งสุดท้ายของนิ้วที่แข็งเกร็ง แขนขายังกระตุกเป็นระยะๆอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยสงบ   เลือดไหลโกรกจากลำคอจนมองไม่เห็นส้อม
แจ็คยังบังไนท์ไว้ตาจ้องมองร่างบนพื้นอย่างระแวง  ขณะที่ไนท์อมยิ้มชอบใจในความฉับไวของแจ็ค พนักงานสาวที่ได้ยินเสียงข้าวของตกแตกชะโงกเข้ามาดูเหตุการณ์กรีดร้องอย่างตกใจที่เห็นคนนอนเลือดโชกอยู่ที่พื้น ทำให้องครักษ์จากห้องข้างๆวิ่งพรูเข้ามา
อามิลปราดไปดูร่างที่เหยียดยาวอยู่ที่พื้นก่อนจะกลับมายืนก้มหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า  ชีคหนุ่มกวาดตามองเหล่าองครักษ์ทีละคน
“ตรวจสอบดูซิว่าใครส่งมา  แล้วอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” 
“กระหม่อม”อามิลค้อมกายเคารพแล้วองครักษ์ทั้งโขยงก็ออกไปจากห้องพร้อมศพของนักฆ่าคนนั้น
         ไนท์กวาดตามองสภาพโต๊ะที่แหลกด้วยแรงฉีกทึ้งของกระสุน  ก่อนจะหันมาเย้ายิ้มๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เธอเลยไม่ได้ทานเค้ก”
“...เกิดเรื่องเพราะผมแท้ๆ...” แจ็คครางเสียงแผ่วด้วยความกังวลใจ  สองครั้งแล้วที่ไนท์ตกอยู่ในอันตรายเพราะอยู่กับเขาตามลำพัง
“ไร้สาระ...ฉันเป็นคนชวนเธอนะ...ว่าแต่ไปไหนกันต่อดี?”
“ผมว่าเรากลับกันเถอะครับ...ผมไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้น”
“แล้วถ้าบอกว่ามันเป็นความพอใจของฉันล่ะ”
“...ครับ...ตามใจ”  แจ็คไม่ได้ถอนใจแม้ในอกจะหนักอึ้งด้วยความห่วงคนตรงหน้าจนไม่เหลือความรื่นรมย์ใดๆอีก ไนท์มองหน้าเครียดของแจ็คอย่างหงุดหงิดหมดอารมณ์เที่ยวต่อโดยปริยาย
“กลับกันเถอะ  เธอต้องกลับไปทำงานนี่นะ”
“ครับ”
                    ...........

เมื่อกลับไปถึงโรงแรมแจ็คก็แยกตัวไปเงียบๆ อามิลมองตามหลัง แจ็คไปด้วยสายตาหมิ่นแคลน
‘เพียงแค่เห็นฝ่าบาทฆ่าคนก็หน้าซีดหน้าเซียว  นี่หากได้เห็นฝ่าบาทแล่เนื้อศัตรูที่ละชิ้นหมอนี่คงเป็นลม...อ่อนแออย่างนี้ ยังหมายจะบินเคียงพญาเหยี่ยวช่างไม่ดูเงาของตัวเองเสียเลย’
แจ็คมองมือตัวเองนิ่งงัน  เขากำลังเผชิญหน้ากับความผกผันของชีวิต  เมื่อเขาเป็นแจ็ค มิเคเน่ เขาคือพนักงาน โรงแรมธรรมดา คนหนึ่งที่อาจมีเรื่องโลดโผนเข้ามาในชีวิตบ้าง  แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะคิดฆ่าใคร
แต่หากเขาปรารถนาจะอยู่เคียงข้างชีค รามิล ราจีสอับดุล ต้องมีสักครั้ง ที่เขาต้องทำ...มือเขาจะเปื้อนเลือดคนอื่น  เขาอาจต้องส่งคนที่...อาจมีลูก...หรือ ครอบครัว  รออยู่เบื้องหลังไปนรก  เพื่อปกป้องคนที่เขารักและปกป้องตัวเอง
เขาจะทำได้หรือ?...หากทำไม่ได้  เขาคงต้องไปจากชีวิตไนท์...แต่หากทำได้...เขาคงไม่ต่างอะไรกับสัตว์ ที่ต้องฆ่าคนอื่น เพื่อต่อชีวิตตัวเองอย่างนั้นหรือ?
ทั้งๆที่พยายามหลีกเลี่ยงสิ่งนี้มาตลอด  แต่สุดท้ายเขาก็มาถึงทางแยกนี้ จนได้  มีถนนเพียงสองเส้นให้เดิน  ไปจากไนท์… หรือโดดเข้าสู่วังวนนี้
ชีวิตไนท์ผูกติดอยู่กับหน้าที่  ด้วยภาระขององค์รัชทายาท  อันตรายนานา ประการคือสิ่งบังคับให้ไนท์ต้องสู้เพื่อป้องกันตนเอง  จนแจ็คกลัว...ว่ามันจะกลาย เป็นความเคยชิน และสุดท้ายมันอาจเป็นความพอใจ...พอใจในการประหัตประหารผู้อื่น............

[tianqin]

.......
ริชเหลือบมองคนสนิทเป็นเชิงถาม  เมื่อเห็นอาการเคร่งเครียดของชีครามิล  เจฟฟรี่ไหวไหล่อย่างจนปัญญา  จริงอยู่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ค่อน ข้างเครียดแต่เท่าที่ผ่านมา  ชีคหนุ่มก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาจัดการปัญหาทุกอย่างได้ดีเพียงใด
   “มีปัญหาอะไรเหรอครับ?”
“ปัญหา?”
“ผมเห็นคุณเครียดๆ”
“สิ่งที่ผมกำลังรับมืออยู่นี่คุณว่ามันไม่น่าเครียดหรือไง?” แม้น้ำเสียงจะราบเรียบ  แต่ริชก็เห็นประกายขุ่นในดวงตาคมกริบนั้นได้ชัด
“ก็...ครับ  ถ้างั้นก็แล้วแต่คุณ”
“หมายความว่าไง?”  ชีคหนุ่มหรี่ตามองริชอย่างเอาเรื่อง  ริชยักไหล่เลื่อนรายชื่อแขกมาให้ไนท์ดู  เจตนาเบี่ยงประเด็นดื้อๆ
“แขกที่จะต้องเชิญร่วมกัน...คุณคิดว่าโอเคไหม?”
“...เท่าที่ดูคราวๆก็ดี...แต่ถ้าผมจะเพิ่มเข้ามาอีกสัก 2-3 คน คุณจะว่าไง?”
“ได้ครับตามสบาย...ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ริชลุกขึ้นยืนช้าๆ  ทำเหมือนจะให้ชีคหนุ่มทักท้วง  แต่ไนท์กลับอ่านเอกสารในมือเฉย  เจ้าบ้านจึงทำได้เพียงไหวไหล่แล้วออกไปจากห้องประชุม
ชีคหนุ่มรอจนริชกับเจฟฟรี่ออกไปครู่หนึ่งจึงพยักหน้าให้ไคซัคเข้ามาใกล้ๆ
“เชิญหมอนั่นมาให้ได้ล่ะ”
“แต่หมอนั่นเป็นคนของฝ่าบาทฟาฮัส”
“ถึงต้องเชิญไงล่ะ...หาข่าวให้ยัดใส่ปากมันดีกว่าให้มันไปงมเอง  อาจพลาดไปเจออะไรเข้า”
“กระหม่อม”
“ช่วงนี้ลอเรนซ์เงียบไป”
“เพิ่งกลับจากเดินแบบกระหม่อม  มาถึงเมื่อวาน แล้วก็ตามแฮมิลตันแจ”
“ดี...จะได้ไม่มากวนเรา...อืม...เชิญทราวิสกับคู่รักมาด้วยดีกว่า”
“ฝ่าบาท...” ไคซัคท้วงด้วยน้ำเสียงอ่อนใจแต่ไนท์ยิ้มเฉย
“จะได้มีอะไรสนุกๆดูไง...หึๆ...ไหนๆก็ทนรำคาญลอเรนซ์มาตั้งนาน  ใช้ให้คุ้มจะได้ไม่เสียเที่ยว”
“...กระหม่อม”
.......................

เครื่องบินร่อนลงแตะลานจอดอย่างนุ่มนวลร่างสูงใหญ่โดดลงมา  ก่อนจะหันไปรับร่างบอบบาง แล้วพากันวิ่งหลบฝุ่นผง จากใบพัดเข้ามาในอาคาร  รถไฟฟ้าที่รออยู่พาแขกพิเศษทั้งสองไปส่งยังสำนักงานใหญ่ ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางบ้านพักหรูหรา  ทันทีที่รถจอดร่างโปร่งก็เดินเข้าไปหา  สองพี่น้องกอดทักทายแล้วตบ ไหล่กันเบาๆ           
“ยินดีต้อนรับทราวิส”         
“คิดถึงนายชะมัด  หายไปดื้อๆไม่ส่งข่าวส่งคราวกันบ้าง”         
“ก็ให้คนไปบอกแล้วนี่ว่าจะมาธุระ”         
“แต่นายก็ควรโทรหาฉันบ้าง  ฉันสิโทรตามให้วุ่นแต่คนของนายยอดแสบ เลย  ไม่เคยได้คุยกับนายสักที”
ทราวิสโวยลั่นแถมเหลือบมองไปยังไคซัค ที่ยืนทำหน้าเรียบเป็นกระดาษ เหมือนเคย
“บ่นเป็นตาแก่ไปได้  มาเถอะเจ้าภาพเขารอต้อนรับอยู่”         
“สวัสดีครับคุณรอยเตอร์ ยินดีต้อนรับครับ” ริชยิ้มกว้างเข้ามาต้อนรับอย่างเจ้าบ้านที่ดี         
“สวัสดีครับคุณแฮมิลตัน  ที่นี่สวยมากเลย สมแล้วที่ได้ฉายาว่าแดนสวรรค์บนโลก”         
“ยินดีครับที่คุณชอบ  สวัสดีจีนส์สบายดีหรือเปล่า?”ประโยคหลังริชหันไปทักจีนส์อย่างสนิทสนม เด็กหนุ่มยิ้มหวานตามสไตล์         
“สบายดีครับ”
ไนท์เหลือบมองเด็กหนุ่มหน้าสวยที่เดินตามหลังพี่ชายด้วยดวงตาเย็นชา  จีนส์หุบยิ้ม  ค่อยๆเลื่อนไปแอบหลังทราวิสอย่างลืมตัว  ริชรีบแก้ไขสถานการณ์ด้วยการเชิญทุกคนไปยังห้องรับรองด้านใน  จีนส์เดินรั้งท้ายเพราะไม่อยากอยู่ในรัศมีตาของไนท์         
“ไงจ๊ะหนูน้อยคนสวย?” จีนส์สะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกโอบเข้าไปกอดไว้แน่น  จุมพิตซ้ายขวาคงไม่น่าทุเรศหากหมอนั่นไม่เจตนาเลียแก้มเขา  เด็กหนุ่มกระโดดโหยงอย่างตกใจ  และลอเรนซ์ก็ปล่อยอย่างรวดเร็วจนเขาเซ  แต่อ้อมเขนแข็งแรงที่โอบรับไว้คือคำตอบว่าเหตุใดลอเรนซ์จึงยอมปล่อยเขาง่ายๆ ไม่รู้ว่าทราวิสเดินย้อนกลับมาตอนไหน แต่จีนส์ก็รู้สึกโล่งใจที่ทราวิสอยู่ด้วย           
“ฮาย!ทราวิส” ลอเรนซ์ทักหน้าตาเฉยทั้งที่เพิ่งลวนลามจีนส์มาหยกๆ         
“สวัสดีลอเรนซ์...นี่ยังไม่ผุดไปเกิดอีกเหรอ? เมื่อไหร่จะเลิกกระดิกหางวิ่งตามรามิลเสียที”         
ลอเรนซ์กัดกรามกรอดอย่างโกรธจัด  เขาเกลียดไอ้คนเถื่อนปากเสียคนนี้ที่สุด  หากไม่ติดว่าเป็นพี่ชายของคนที่เขาหมายปองไว้ เขาคงไม่ปล่อยหมอนี่ให้มาลอยหน้าตีฝีปากอยู่แบบนี้แน่         
“ฉันไม่อยากจะเสวนากับพวกป่าเถื่อนไร้มารยาทแบบนาย” ลอเรนซ์กระชากเสียงใส่แล้วเดินหนี           
“ทำเป็นปากดี  ไอ้ขี้ขลาดเอ๊ย!…ไม่เป็นไรนะจีนส์?”         
“ไม่ครับ”         
“ไปข้างในกันเถอะ เขาจัดการต้อนรับเราเสียหรูเชียว ไปกินเสียหน่อยเดี๋ยวอาหารมันจะเสียใจ” ทราวิสชวนหน้าทะเล้น  จีนส์หัวเราะคิก ลืมความโกรธความขยะแขยงเมื่อครู่ไปแล้วพากันเดินคลอกันไปยังห้องอาหาร โดยไม่รู้ตัวว่าอยู่ในสายตาคนของไคซัสที่ถูกสั่งให้จับตามอง
....................................

จีนส์เดินกลับไปยังห้องอาหารอีกครั้ง หลังจากที่ขอออกมาห้องน้ำ  ความจริงห้องน้ำในห้องอาหารก็มี แต่เขาเห็นลอเรนซ์เข้าไปจึงรีบหนีมาเข้าเสียข้างนอก  ขณะที่จะเลี้ยวไปห้องอาหารก็เจอเข้ากับสูงที่เดินสวนมา กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมือ         
“แจ็ค!”
“คุณจีนส์!...สวัสดีครับ”
“ดีใจจังที่เจอคุณ ผมเคยโทรมาแต่เขาบอกว่าคุณย้ายไปประจำที่ฮาวายแล้ว”
“ครับ...ตอนนี้ผมกลับมาช่วยงานที่นี่ชั่วคราว คุณจีนส์ดูสดใสจังครับ สูง ขึ้นด้วย”
“ดำปี๋เลยเห็นไหม?” จีนส์ยื่นแขนให้ดูอย่างอวดๆ  แจ็คหัวเราะจนฟันขาว
“โห!ถ้าอย่างนี้ดำผมคงมืดตึดตื๋อ  แล้วนี่มาเที่ยวหรือครับ?”
“ใช่…แจ็ค ผมอยากเจอคุณมากเลย”
“ทำไมครับ?”
“ผมอยากขอบใจคุณที่เตือนสติผม”
“เตือนสติ?….ตอนไหนครับ?”
“จำวันที่คุณไปส่งผมที่สนามบินได้ไหม คุณเคยอวยพรให้ผมเจออีกครึ่งหนึ่งของตัวเอง  ผมอยากบอกแจ็คว่า...ผมเจอแล้ว และผมก็รู้ความหมายของมันแล้วว่ามันมีค่าและยิ่งใหญ่แค่ไหน”
“ผมดีใจด้วยครับ  ในที่สุดคุณก็มีความสุขเสียที”
“ใช่มันสุขมากๆเลย...สุขจน....บางทีผมก็อดกลัวไม่ได้”
“กลัวอะไรครับ?”
“กลัวว่าความสุขนี้มันจะไม่ยั่งยืน  กลัวว่าสักวันมันจะมีอะไรเข้ามาทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปอีก” จีนส์มองออกไปข้างนอก  สีหน้าสุขแกมเศร้าจนแจ็คต้องแตะมือบางเบาๆ
“อย่ามัวแต่กลัวเลยครับ  ผมว่าคุณมีความสุขกับวันนี้ให้เต็มที่ดีกว่า  แล้วถ้าพรุ่งนี้อะไรจะเกิดขึ้นก็ปล่อยมันไป”
“นั่นสินะ  กลัวไปก็เป็นทุกข์เปล่าๆ” จีนส์พลิกมือมากำมืออุ่นหยาบไว้
“คุณเปลี่ยนไปนะครับ?”
“มากเลยล่ะ  ชีวิตผมไม่ไร้ค่าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว  ทั้งทำงาน ทั้งเรียน  หนักมาก...แต่ก็มีความสุขมากด้วย”         
“ผมยินดีด้วยอีกครั้ง”         
“ผมสิที่ต้องขอบคุณแจ็คมากๆ แล้วแจ็คล่ะ...เจออีกครึ่งหนึ่งหรือยัง  อย่าบอกนะว่ายังรอรามอสอยู่  เพราะผมไม่เชื่อเด็ดขาด”
“ทำไมละครับ?”
“ก็เพราะผมคิดว่าระหว่างคุณกับรามอสมันไม่ใช่ความรักน่ะสิ  คนดีๆแบบคุณน่าจะได้เจอคนที่เป็นอีกครึ่งหนึ่งจริงๆ...เจอแล้วใช่ไหมแจ็ค?”       
“ครับ...เจอแล้ว...แต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าสำหรับเขาแล้วผมใช่ครึ่งหนึ่งของเขาหรือเปล่า  แต่สำหรับผมเขาเป็นทั้งชีวิตของผมแล้วด้วยซ้ำ”         
“เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย…ทำไมคุณเจออะไรแบบนี้ตลอดเลยละแจ็ค”   จีนส์ครางเบาๆด้วยความสงสาร  ยิ่งมีความสุขเท่าไหร่จีนส์ก็ยิ่งรู้ว่าคนที่ไม่สมหวังนั้นต้องเจ็บแค่ไหน
“นั่นสิครับ ผมยังอดสงสัยไม่ได้ ว่าพระเจ้าท่านกำลังเล่นอะไรกับชีวิตผม”
“อย่าท้อนะแจ็ค  ผมเชื่อว่าความดีของคุณเอาชนะได้ทุกอย่าง”
“ขอบคุณครับคุณจีนส์”
“ผมต้องไปแล้ว  ดีใจนะที่ได้เจอแจ็คอีก”         
“โชคดีครับคุณจีนส์”         
“เช่นกัน บาย” จีนส์โบกมือให้แล้วเข้าไปห้องอาหาร  ส่วนแจ็คแยกไปอีกทาง โดยทั้งคู่ไม่รู้ตัวว่าตกอยู่สายตาเกรี้ยวกราดของพญาเหยี่ยวตลอดเวลา......ƒ......
         
จีนส์ดึงพวงดอกไม้ออกจากคอ  อาหารค่ำมื้อนี้คงน่าอร่อยกว่านี้ถ้าไม่มีนายแบบคนนั้น  เด็กหนุ่มไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ที่ต้องเจอกับลอเรนซ์บ่อยๆ  ตอนที่ลอเรนซ์ตามไนท์ไปเขารู้สึกโล่งใจมาก  แต่ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกันที่เกาะของริชอีกจนได้
“ทำอะไรอยู่?”เสียงกระซิบอ่อนโยนพร้อมกับอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบรอบเอวทำให้จีนส์หันไปยิ้มหวาน
“กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ…ผมนึกว่าคุณจะอยู่ดื่มต่อเสียอีก”
“ไม่อยากทิ้งเธอไว้คนเดียว…เดี๋ยวเหงา”
“ขอบคุณครับที่ห่วงผม”
“ไปอาบน้ำกันดีกว่า”
“ไปสิครับเดี๋ยวผมผสมน้ำให้”
“ไม่เป็นไร…ผสมด้วยกันดีกว่า” จีนส์หัวเราะคิกๆเมื่อโดนอุ้มตัวลอยเข้าห้องน้ำ ............
         
เช้านี้ริชจัดงานเลี้ยงต้อนรับทราวิสกับจีนส์บนเรือสำราญ  แม้จะมีแขกแค่5-6คน  แต่งานเลี้ยงก็มีสีสันจากการแสดง ที่มีให้ชมไม่ขาดระยะ  ร่างสูงปราดเปรียวคอยเทคแคร์ทุกคนอย่างคล่องแคล่ว  แต่ที่ต้องดูแลอยู่ตลอดเวลากลับเป็นลอเรนซ์  เพราะนายแบบหนุ่มคอยเบียดกระแซะไม่ห่าง
ส่วนไนท์แม้จะนั่งอยู่ในโต๊ะ แต่แทบไม่พูดอะไรเลย  นอกจากนานๆครั้งจะหันไป สนทนากับไคซัคเบาๆ     
“ทราวิส…ผมสงสัยมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว?” จีนส์กระซิบคนรักเสียงแผ่วขณะลุกออกไปตักอาหารด้วยกัน เพราะเห็นริชลุกออกไปเติมเครื่องดื่มโดยมีลอเรนซ์ ตามราวกับเงา         
“มีอะไร?”         
“ก็นายลอเรนซ์นะสิครับ  ผมเห็นตอนอยู่ที่โรงแรมเขาคอยตามคุณไนท์แจ แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมเขาถึงได้ทำท่า…สนใจริชจนออกนอกหน้าแบบนั้น”         
“เขาคงแน่ใจละมั้งว่าไนท์ไม่สนเขาแน่ๆ  ก็เลยผละไปหาแฮมิลตัน”         
“นายคนนี้เขาเอ่อ…เป็นแบบไหนกันแน่ บางทีก็ดูแมนสุดๆ บางทีก็ทำอ่อนไหวจนน่าเกลียด”         
“เขามันพวกสองขั้ว  อยู่กับคนที่อ่อนแอกว่าเขาก็พร้อมจะเป็นแมน  แต่กับคนที่ดูเข้มแข็งกว่าเขาก็พอใจที่จะอ่อนเข้าหา…แต่ดูท่าจะเกาะแฮมิลตันไม่ปล่อยแน่”         
“แล้วคุณไม่ห่วงคุณไนท์เหรอครับ?”         
“ไนท์เขาเอาตัวรอดได้…ฉันห่วงเธอมากกว่า หมอนั่นจ้องเธอจนตาเป็นมันมาหลายครั้งแล้วนี่”         
“คุณรู้!”         
“รู้สิ…แล้วก็รู้ด้วยว่าเธอกลัวแค่ไหน…จีนส์ ฉันสัญญากับเธอแล้วนี่ว่าจะไม่มีใครทำอะไรเธอได้อีกแล้ว  เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”         
“ผม…ขอบคุณครับ” จีนส์ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ด้วยความตื้นตัน         
“อย่าทำหน้าแบบนั้นน่า…ฉันยังไม่อยากจูบเธอโชว์คนอื่น”         
“กล้าก็ลองสิครับ” เด็กหนุ่มยั่วตาหวานระยับ         
“อย่าท้าดีกว่า…เจ้าภาพมาโน่นแล้ว”
“เป็นไงครับคุณทราวิส จีนส์ล่ะอาหารถูกปากหรือ?”
จีนส์เกือบสะดุ้งเมื่อจู่ๆคนที่ถูกนินทาก็มายืนอยู่ข้างหลัง  โชคดีที่ลอเรนซ์แยกไปนั่งหน้าเชิดอยู่ที่เก้าอี้ของตัวเองแล้ว  จีนส์ได้แต่ยิ้มให้เขินๆ แต่ทราวิสยังทักทายได้ปรกติ
“เยี่ยมมากครับ อาหารอร่อย  การแสดงก็สนุก  ธรรมชาติก็งดงาม ที่นี่คงได้รับการจัดอันดับโลกแน่หากคุณยอมให้สื่อเข้าชม”         
“ไม่ดีกว่าครับ…ผมอยากเก็บที่นี่ไว้ให้เป็นที่ส่วนตัวจริงๆ แต่สำหรับคุณและจีนส์ ผมยินดีต้อนรับนะครับจะมาเมื่อไหร่ก็ได้”         
“ขอบคุณมากครับ  ผมต้องมาแน่ๆ ที่นี่สวยออกอย่างนี้”         
“มาได้ทุกเมื่อเลยครับ…จีนส์แน่ะเป็นเจ้าบ้านแนะนำให้ด้วยนะ”         
“ได้ครับ”         
“ขอตัวก่อนนะครับ”         
“ครับ…สนิทกับริชมากเหรอ?” ทราวิสหันมาขู่คนรักทันทีที่เจ้าภาพพ้นสายตา  จีนส์อมยิ้ม ขันท่าทางคาดคั้นปนงอนๆของทราวิส         
“ผมเคยมาพักที่นี่กับพี่ชายครับ  เขาเป็นเพื่อนสนิทกัน คุณริชก็เลยค่อน ข้างคุ้นกับผมพอสมควร”         
“งั้นเหรอ…งั้นเสร็จแฟชั่นที่เวนิสคราวนี้เรามาพักผ่อนที่นี่กันดีกว่า”         
“อ้าว!ไหนว่าจะไปเที่ยวอินเดีย” จีนส์ตามอารมณ์คนรักแทบไม่ทัน         
“เปลี่ยนใจแล้ว ที่นี่ออกสวย...แถมทุกอย่างฟรีหมดแบบนี้จะไปที่อื่นให้เปลืองเงินทำไม”         
“ครับ…ตามสบายครับพ่อคนงก”         
“น่า...เก็บเงินไว้ให้เธอเรียนดีกว่า”         
“ขอบคุณครับ…ผมจะเรียนให้จบปริญญาเอกไปเลย  คุณจะได้ไม่เสียน้ำใจที่อุตส่าห์ส่ง”...... ......
         
ลอเรนซ์รีบลุกตามทันทีที่เห็นริชแยกตัวออกไปจากงานเลี้ยง  ปรกติเจฟฟรี่จะตามประกบชายหนุ่มเป็นเงา ทำให้เขาไม่มี โอกาสเข้าใกล้ริชเลย  แต่วันนี้เจฟฟรี่อยู่รับแขกแทน   ขณะที่ริชแว่บออกมาจากงาน
ห้องเย็นและกว้างขวางโอ่อ่างดงามสมกับเป็นของแฮมิลตัน นายแบบหนุ่มยิ้มอย่างมาดหมายเมื่อเห็นร่างสูงในชุดลำลอง เดินอยู่ริมสระท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ลอเรนซ์พยายามย่องเข้าไปใกล้  แต่ยังไม่ทันถึงตัว ชายหนุ่มก็หันขวับมายิ้มให้ราวกับมีตาหลัง         
“งานไม่สนุกเหรอครับคุณลอเรนซ์?”         
“คุณนี่หูไวจัง ผมอุตสาห์ย่องแล้วนะ”         
“เปล่าหรอกครับผมเห็นตั้งแต่คุณเดินเข้ามาแล้ว”
หนุ่มเจ้าของเกาะเอ่ยยิ้มๆแล้วผายมือให้แขกไปยังมุมที่จัดวางเก้าอี้ยาวไว้  ลอเรนซ์ไปทรุดลงนั่งด้วยท่วงท่าสบายๆ แต่ได้รับการฝึกมาให้ดูดีสมอาชีพ 
ริชมองยิ้มๆ เรียกความเชื่อมั่นให้นายแบบหนุ่มขึ้นอีกเยอะ ลอเรนซ์แน่ใจว่าริชน่าจะเป็นพวกเดียวกัน หรืออย่างน้อย ก็น่าจะเป็นเสือไบ เพราะมีข่าววงในว่าริชมีหนุ่มน้อยหน้าสวยเคียงข้างออกงานด้วยบ่อยๆ           
“คุณริชอยู่ที่นี่เหรอครับ?”         
“เปล่าครับผมมาพักมากกว่า แต่ก็ขึ้นอยู่กับงานครับ ถ้าว่างก็จะพยายามหาเวลามา เพราะที่นี่เป็นที่โปรดของผม เหมือนกัน”         
“แล้ว…คนพิเศษละครับ ชอบที่นี่ด้วยหรือเปล่า?”         
“แน่นอนครับ” ริชตอบยิ้มแย้มอย่างไม่ปิดบัง
ลอเรนซ์ใจหายวาบด้วยความเสียดายกึ่งริษยา เขาคิดว่าริชจะปฏิเสธเรื่องคนพิเศษ แต่ท่าทางภาคภูมินั้นทำให้เขาเสียกระบวนไปชั่วขณะกว่าจะตั้งหลักได้
“แล้วทำไมไม่เคยเห็นมาด้วยละครับ?”         
“ช่วงนี้เขางานยุ่งน่ะครับ  ผมก็เลยฉายเดี่ยว”         
“อย่างนี้คุณก็เหงาแย่สิครับ  มาตั้งหลายวันแล้ว”         
“แขกพิเศษมาเที่ยวทั้งทีก็ต้องดูแลให้ดีสิครับ”         
“แขกพิเศษนี่หมายถึงไนท์คนเดียวเหรอครับ?”         
“ก็ต้องหมายถึงคุณด้วยอยู่แล้วครับ”         
“อยากรู้จังว่าคุณเห็นผมพิเศษแค่ไหน…พิสูจน์หน่อยสิครับ” ลอเรนซ์เลื่อนตัวเข้าไปเบียดร่างหนาอย่างรวดเร็ว  ริชยังคงยิ้มแม้มือเรียวขาวจะลูบเลื่อนขึ้นมาบนต้นขา         
“ผมรู้นะว่าคุณรู้สึกยังไงกับผม…” ลอเรนซ์กระซิบพร้อมกับกัดที่ใบหูแข็งเบาๆแล้วแหย่ลิ้นเข้าไปในหู ก่อนจะลากปากมาตามสันกรามแข็งอย่างชื่นชม ร่างเพรียวกว่าเบียดกระแซะกล้ามเนื้อแน่นอย่างร้อนรน  ดวงตาคมเป็นประกายกล้าชวนให้ละลายตั้งแต่แรกสบตา
นายแบบหนุ่มเลื่อนตัวขึ้นคร่อมตักกว้างอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวเขี่ยกระดุมเสื้อให้เปิดออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นตึง ที่เขาแอบมองมาตั้งวันที่ดำน้ำด้วยกัน  มือขาวลูบไล้แล้วก้มลงจูบไปทั่ว  ร่างกายร้อนผ่าวไปหมดด้วยความปรารถนา
ริชยังคงยิ้มเย็นมองนายแบบหนุ่มที่กำลังรุกรานร่างกายเขาเฉย  อยากรู้เหมือนกันว่าลอเรนซ์จะมีฝีมือสักแค่ไหน
ลอเรนซ์ดันร่างหนาให้เอนลงบนเก้าอี้ แล้วคลุกเคล้าปากไปทั่วมัดกล้ามแข็ง  สูดดมกลิ่นไอร้อนผ่าวด้วยพลังทางเพศอย่างลุ่มหลง  หน้าท้องแข็งเป็นลอนชวนให้สัมผัส  แต่ทันทีที่มือเรียวเอื้อมไปแตะก็ถูกมือใหญ่ยึดไว้แน่นจนเจ็บ
ลอเรนซ์เหลือบมองหน้าหล่อเหลาแล้วยิ้มท้าทาย ร่างโปร่งเอนทาบทับร่างหนาทั้งตัวพร้อมกับประกบจูบ  แต่ริชพลิกตัวอย่างรวดเร็วทำให้นายแบบหนุ่มเลื่อนลงไปอยู่ข้างล่างแทน         
“ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณชอบรุกมากกว่า…” ลอเรนซ์กระซิบพร้อมกับเลียปากช้าๆอย่างยั่วยวน  ริชไม่พูดแต่ยิ้มบาดตา  นิ้วยาวแตะที่ปลายคางบุ๋มแล้วลากลงมาที่ลำคอช้าๆ ลอเรนซ์หลับตาพริ้มแล้วครางออกมาเบาๆอย่างระงับไม่อยู่  เหมือนกระแสไฟวิ่งผ่านปลายนิ้วยาวลงไปบนเนื้อ ทุกที่ที่นิ้วยาวลากผ่านร้อนวูบวาบจนอยากให้อะไรๆมันเกิดขึ้นเร็วๆ  ปลายนิ้วยาววนไล้บนยอดอกเบาแต่ยอดเม็ดใหญ่สีสดก็ตั้งเขม็งขึ้นรับทันที
“อา…คุณ…ทำให้ผมทนไม่ไหวแล้วนะ…เร็วๆเถอะริช…” ลอเรนซ์รัดร่างหนาเข้าหาอย่างรวดเร็ว  ทันทีที่กล้ามเนื้อแข็งเสียดสีลงมานายแบบหนุ่มก็แทบดิ้นพล่านด้วยความทะยานอยาก  อยากให้ริชสัมผัสมากกว่านี้...อยากให้ร่างหนาเบียดแทรกเข้ามาเร็วๆ  มือเรียวเลื่อนลงไปบีบเคล้นสะโพกหนาและกดลงเบียดกับสะโพกบางกว่าอย่างเร่าร้อน 
จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ริชลุกผละไปรับ  ลอเรนซ์มองตามอย่างงุนงงแกมขุ่นเคือง  หลังวางสายริชก็หันมายิ้มให้
“พอดีผมมีงานด่วนคงต้องขอตัวก่อน”
“อะ…อะไรนะ…คุณล้อผมเล่นใช่ไหม?”
“ไม่ได้ล้อเล่นครับ  เผอิญผมมีงานด่วนจริงๆ  ขอตัวก่อนนะครับ”
“ริช…บ้าที่สุด!คุณจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ…นี่!อย่าทำแบบนี้นะ..ริช! ริช!” ลอเรนซ์ตะโกนตามหลังด้วยความคั่งแค้นและเดือดดาล  ไม่อยากจะเชื่อว่าริชจะทำแบบนี้  ชีวิตนี้ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขามาก่อน  แต่ริช แฮมิลตันกลับทิ้งเขาให้ค้างเติ่งหน้าตาเฉย  ลอเรนซ์แผดเสียงด้วยความคั่งแค้นและเสียงก็ถูกกลืนหายไปกับแสงแดดยามบ่ายตามลำพัง
…………………………


จีนส์ไขประตูเข้าไปในบ้านพักอย่างอารมณ์ดี หลังจากงานเลี้ยงเมื่อเช้าก็ได้เที่ยวตามลำพังกับทราวิสอยู่จนเย็นค่ำโดยไม่มีใครรบกวน 
ฉะนั้นตอนนี้เขาก็ควรปล่อยให้ทราวิสได้ไปดื่มกับไนท์บ้าง  ทันทีที่ประตูเปิด เงาดำๆก็พุ่งวาบมาจากด้านหลัง  ร่างบางถูกผลักจนเซถลาเข้าไปข้างใน  ยังไม่ทันตั้งตัวประตูก็ปิดโครมพร้อมๆกับไฟที่สว่างพรึ่บขึ้นทั้งห้อง       
“คุณ!” จีนส์อุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่ผลักเขาคือลอเรนซ์
“หวัดดีหนูน้อย รู้สึกว่าฉันจะปล่อยให้เธอยั่วฉันมาหลายวันแล้วนะ คิดถึงฉันละสิ”
“พูดบ้าๆ  ผมไม่อยากเข้าใกล้คุณด้วยซ้ำ”
“จุ๊ๆๆๆ…อย่าทำเป็นดีดดิ้นไปหน่อยเลยน่า  ตอนนี้มีแค่เราสองคนเธอจะทำเป็นเล่นตัวอยู่ทำไม?”
“ออกไปนะ  ทราวิสฆ่าคุณแน่ถ้ารู้ว่าคุณเข้ามาในนี้”         
“ฉันก็อยากรู้ว่าทราวิสจะว่ายังไงถ้ารู้ว่าเธอนอนกับฉัน”         
“ไม่นะ  อย่า!”
จีนส์วิ่งวนหนี  เมื่อเข้าใกล้ประตูก็รีบปลดล็อคแต่ยังไม่ทันจะเปิดลอเรนซ์ก็กระชากร่างบอบบางถลากลับมา  จีนส์ดิ้นหนีแต่ไม่พ้นจึงถีบเข้าที่อกลอเรนซ์เต็มแรง  ร่างสูงผงะหงายไปด้านหลัง 
           จีนส์รีบตะกายลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตูแต่ลอเรนซ์ตามไปทันก่อนที่เด็กหนุ่มจะถึงหน้าประตู  มือเรียวสวยแต่แข็งแรงพอที่จะกระชากผมสีทองเข้มจนจีนส์เซถลากลับมา  มือและเท้าประเคนเข้าใส่ร่างเล็กโดยไม่สนใจเสียงหวีดร้องอย่างเจ็บปวดของเด็กหนุ่ม  ดวงตาสีเขียวเป็นประกายหื่นกระหายและวาววามด้วยความตื่นเต้นที่เห็นเหยื่อดิ้นเร่าๆด้วยความเจ็บปวด  เมื่อลอเรนซ์ปล่อยมือร่างบางก็รูดลงกองอยู่กับพื้นทันที  เลือดสีแดงไหลซึมจากมุมปากและหางคิ้ว  ใบหน้าเนียนใสมีรอยแตกช้ำหลายแห่ง
ลอเรนซ์พยายามฉีกกระชากเสื้อ  แต่ผ้าอย่างดีทำให้ไม่ขาดง่ายๆ  นายแบบตัวแสบพยายามพลิกร่างบางขึ้นเพื่อถอดเสื้อ  จีนส์ยังไม่หมดสติแม้จะเจ็บจุกจนแทบขยับไม่ได้แต่เด็กหนุ่มก็ขืนตัวไว้ไม่ยอมให้ลอเรนซ์ถอดเสื้อผ้าออกง่าย แถม ยังถ่มเลือดและน้ำลายเต็มหน้าหล่อเหลา  ลอเรนซ์ตาลุกวาบด้วยความโกรธ         
“เด็กเวร!…อยากตายใช่ไหม? ให้ขึ้นสวรรค์ดีๆไม่ชอบ นี่ไง!…เป็นไงยังจะซ่าอยู่ไหม?” ลอเรนซ์ตบหน้าจีนส์หลายฉาด  ก่อนจะโยนร่างบอบบางไปบนเตียง  จีนส์หมดสติไปตั้งแต่ถูกตบครั้งแรกแล้ว  ลอเรนซ์ถอดเสื้อผ้าอย่างใจเย็นจู่ๆประตูก็เปิดผลัวะเข้ามาพร้อมกับร่างหนึ่งที่พุ่งตามเข้ามา         
“เฮ้ยเสือกเข้ามาทำไม  ไสหัวไปนะ?”         
“เวรเอ๊ย!…ไอ้ทุเรศ!” แจ็คคำรามเมื่อเห็นสภาพของคนบนเตียงเต็มตาพร้อมกับกระโจนเข้าใส่ร่างสะโอดสะองของนายแบบหนุ่ม  มือหยาบกระชากคอเสื้อที่ปลดกระดุมหมดแล้วเข้ามา หมัดหนักๆต่อยสวนจนหน้าขาวสะบัดเรียกเลือดกระฉูดจากมุมปากทันที  ลอเรนซ์ตาเหลือกพยายามปัดป้อง แต่แจ็คฟาดสันมือผัวะที่คอ ร่างสะโอดสะองงอก็ลง แจ็คยกเข่าสวนขึ้นจนหน้าขาวสะบัดหงายโครมลงไปทันที  ชั้นเชิงมวยที่ผิดกันลิบทำให้นายแบบหนุ่มลงไปคลานอยู่กับพื้นในพริบตา
แจ็คจิกผมหนาขึ้นมาและกระหน่ำมือเท้าเข้าใส่ไม่หยุด  ภาพบอบช้ำของจีนส์กระตุ้นให้ความโกรธของชายหนุ่มพุ่งสูงจนขาดสติ   มารู้สึกตัวเอาเมื่อมีมือหลายมือมายึดเขาไว้และพยายามลากออกห่างจากลอเรนซ์
“คุณแจ็ค!พอแล้วครับ”
“คุณแจ็คหยุดเถอะครับ” คนของเจฟฟรี่ยึดแจ็คไว้แน่น บางส่วนวิ่งไปดูร่างโชกเลือดที่พื้น 
“เอาคุณโซว์วาร์ดไปที่โรงพยาบาลเร็ว”
นายแบบหนุ่มกองอยู่กับพื้นเหมือนผ้าขี้ริ้วเก่า ใบหน้าหล่อเหลาแตกยับและบวมจนไม่เหลือเค้าเดิม  ร่างโชกเลือดของลอเรนซ์ถูกหามออกไปแล้ว  คนของเจฟฟรี่ถึงปล่อยแจ็ค 
ทราวิสวิ่งสวนร่างยับเยินของนายแบบหนุ่มเข้ามาในห้อง ก็เห็นแจ็คกำลังประคองร่างบนเตียงขึ้นมา หนุ่มใหญ่ถลันเข้าไปคว้าตัวคนรักมากอดด้วยความตกใจ  สภาพบอบช้ำของคนรักทำให้ทราวิสหน้ามืดด้วยความโกรธ  รีบอุ้มร่างบอบช้ำพาไปยังโรงพยาบาล  หากไม่ติดว่าห่วงจีนส์เขาคงตามไปจัดการกับลอเรนซ์ให้เละคามือแน่  ............

..........................



ขอบคุณคะ 

[jokirito]

   โฮยยยย  เรื่องราวมันเร่าร้อนรุนแรงจริงๆ  หนูจีนส์ตกป็นเหยื่ออีกแล้ววง่า





ปล.  เราจองไว้แล้วนะงับ 1 เล่มง่า   

[a_tapha]

อาไรกานเนี๊ยะ   

[Donpopper]

เรื่องราวจะเป็นยังไงหนอ

ปล.ขอจองไว้ด้วยคนนะครับ

[k[1mE]:D]

เรื่องมันช่างวุ่ยวายจิงเลย

แต่มันก็เข้มข้นมากกกกก

คาดว่าไนท์ต้องหึงแน่เลย  มีจีนส์เป็นคนก่อไฟ 555+

ว่าแต่ลอเรนซ์นี้แบบบจิงๆเลย เถอะ  เฮ้อออ

ตอนนี้สนุกง่ะ  ^^

 

[boboaje]

.... ไอ้แมงกระจั๊วเอ๊ยย ย ย ยย  ..... ทำไรของมัน ค้างจากคนอื่นมาลงที่นู๋จีนส์ซะนี่ ..... ฮึ่ม มม ม ม ม ม  รอตอนต่อไปค่ะ สงสารจีนส์        ... .. .

[IIMisssoMII]

  แด่ ลอเลนซ์

ตอนนี้เข้มข้นจริง แต่ละคู่ที่มา

อยากรู้อดีตแจ๊คจังเลย

[BeeRY]

หลายอารมณ์มากมายตอนนี้
อิลอเรนซ์
สงสารจีนส์ เจ็บตัวเลยนู่น้อย
+1 ขอบคุณจร้า

[thaitanoi]

เรื่องราวชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ นายแบบคนนี้ชอบก่อเรื่องอยู่เรื่อยเลย จีนส์ก็ต้องพลอยมารับกรรมไปด้วย  ขอบคุณครับอยากได้นิยายเหมือนกันครับ

[OhJa]

อ๊ากกกกก ลอเรนซ์  ไปตายซะ  
สงสารหนูจีนส์อ่ะ
แล้วไหนจะแจ็คอีก  ดูท่าอุปสรรคของแจ็คจะเยอะน่าดู

ปล.ขอลงชื่อสั่งหนังสือด้วย 1 เล่มนะคะ  
ปล.2 อยากได้เรื่องเล่ห์รักด้วยสิ

[raruruz]

ลงชื่อจองด้วย 1เล่ม ค่าา

[pokky]

จองด้วยจ้า 1 เล่ม  PM ไปแล้วจ้า

[muyong]

จอง 1เล่มค่ะ

ทำเรื่องนี้ เรื่องเดียวหรือค่ะ

[JJHJJH]

ใครยังไม่มีใครอบครองแนะนำให้จองด่วนนะคะ
เพิ่งได้นิยายจากพี่ใบปอมา อ่านจบแล้วจะเพ้อ >.< (พอดีทันล็อตเก่าที่แอบเหลือ ^^)

[silverspoon]

สนุกมากกก สนุกที่แจ๊คเจอความขัดแย้งข้อใหญ่เกี่ยวกับตัวตนของตัวเองที่ไม่ชอบฆ่าฟันใคร แต่หัวใจรักก็อยากเคียงข้างไนท์อีก

คนเขียนเก่งมากในการผูกเรื่องและเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างตัวละคร สุดยอดค่ะ บันเทิงทุกครั้งที่อ่าน 

[Little Devil]

รอบนี้สงสารจีนจัง

จองหนังสือด้วยนะ

[THIP]

  หนูจีนส์โชคร้ายตลอดเลย 

ปล. จอง 1 เล่มนะจ๊ะ

[DEMON3132]

ขอลงชื่อจองด้วย 1 เล่มค่ะ
........ ...........

[namtaan]

เข้มข้นมากๆค่ะ
หนูจีนส์มาถึงก็เจ็บตัวเลย
แต่ไนท์คิดอะไรอยู่นะ ลุ้นมากมาย

บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ

ปล ส่ง pm เรื่องหนังสือไปแล้วค่ะ 

[jandk]

ไนท์นี่อายุเท่าไหร่กันนะ

แจ็คหลงขนาดนี้ ยังกลัวเค้าหลอกอีก

ว่าแต่ จีนส์นี่ ออกมาปุ๊ป โดนทำร้ายเลย ซวยจริง ๆ

[va_yu]

สงสารจีนส์ ออกมาก็รับบทหนักเลย
ไนท์ขี้ระแวงนะเนี่ย สั่งคนตามแจ๊คตลอด...สนุกมากค่ะตอนนี้

หนังสือราคาเท่าไรค่ะ อยากได้ค่ะ

[tsuyu]

ขอจองด้วยค่ะ 1 เล่ม

แล้วอีก 2 เรื่องทำเป็นหนังสือด้วยรึเปล่าค่ะ

[IRIS]

ขอบคุณค่า..

อีตาลอเรนซ์พอยั่วริชไม่สำเร็จก็หันไปปล่ำจีนส์งั้นเรอะ..

นู๋จีนส์น่าสงสารจัง..โดนแบบอีกแล้ว..

เฮ้อ..ไน์ขี่ระแวงเกินไปแล้ว..

[dahlia]

ไนท์ นี่ท่าทางทั้งรักและหลงจนหมดใจ

แต่เจ้าลอเรนซ์ มันต้องโดนตื้บๆๆๆๆๆๆๆ