หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54

[iranen]

แล้วกันต์ไม่รู้เบื้องหลังของพวกป๋าหรือไง
อาจป็นกันต์ที่เป็นเบี้ยของเมฆที่ไว้แก้แค้นวิทย์
อยากอ่านต่ออ่ะ

[nutgen]

คิดถึงแล้วน้า...อัพเต้อะ จุ๊บๆ

[Serin]

Imprison 42: Canon In D


   เสียงตัวโน๊ตระดับเสียงต่างๆที่ดังคลอออกมาจากพื้นอาคารหลังหนึ่งทำให้ผมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความตื่นเต้นระคนยินดี ส่วนฝีเท้าก็ก้าวยาวขึ้นเรื่อยๆ..ก้าวเร็วขึ้น เร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง..

...วิ่งไปหาความฝัน และความหวัง...

   น้ำเสียงของพี่กันย์ยังดังก้องในหัว ไม่สำคัญว่ามันจะมาจากใคร แต่ข้อความนั้นทำให้ผมดีใจ..อาจจะดีใจที่สุด นับแต่มาอยู่ที่นี่

..ดีใจที่สุด..

ความคิดนั้นทำให้ร่างของผมชะงัก..ฝีเท้าชะลอลงอย่างรวดเร็ว..

กับคำว่าดีใจที่สุด..

ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่..ที่สุด...อีกต่อไป..

..เมื่อไหร่กันที่ผมเลิกคิดถึงไวโอลิน..เลิกคร่ำครวญหามันที่เป็นเหมือนชีวิตของผม..

เมื่อไหร่ที่ผู้คนและสถานที่แห่งนี้มีอิทธิพลต่อผม..มากกว่าเสียงดนตรีที่คอยขับกล่อมประโลมใจผมตลอดมา..

และเมื่อไหร่กัน..ที่ใครสักคน..

เริ่มก้าวเข้ามามีความสำคัญ..มากขึ้น...มากขึ้นเรื่อยๆ...

ใคร..คนที่ผม...

   ผมเงยหน้าขึ้นจากพื้นดินเมื่อมองเห็นพื้นซีเมนต์สีหม่น ความคิดทุกอย่างหลันหยุดชะงักเมื่อแว่วเสียงหวานกังวานใสของไวโอลินสีไม้มะฮอกกานีที่อยู่ในมือของนักโทษคนอื่น..และ...มองสบสายตาของชายที่หันมามองหน้า..

   ผมว่าผมจำได้ ว่าเขาคือ “อาจารย์ธีระ” ครูสอนดนตรีคนนั้น..

แววตาคู่นั้นสบมองผมพลางตวัดลงไปมองฝ่ามือ..นั่นทำให้ผมเกร็งมือแน่นขึ้น กำมือซ้ายของตัวเองแน่น..

   “..สวัสดีครับ..”  ชายคนนั้นทักผมเรียบๆพลางหันมายิ้มให้..นั่นทำให้ผมสูดลมหายใจลึก..เพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง..

   “..ผมอยากเล่นไวโอลิน..”

   “..ครับ..ก็พอทราบมาบ้าง..” เขารับคำ พลางกวาดตามองผมนับแต่หัวจรดเท้า ราวกับจะประเมินค่าสินค้าชิ้นหนึ่ง ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับลูกศิษย์คนหนึ่งที่เล่นเสร็จแล้ว และนำไวโอลินมาคืน..

   “..คิดว่าคงมีประสบการ์ณ..งั้นลองเล่นให้ฟังสักเพลงสิครับ...” อาจารย์ธีระว่า พลางยื่นไวโอลินให้ผม..ผมเดินเข้ามาในห้องสายตาจับจ้องกล่องไม้สีสวยนั้นอย่างเหม่อลอย..รู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่เต้นโครมคราม..

..มือไม้สั้นระริกยามได้แตะต้องคันชักและตัวเครื่องสี..ผมได้แต่เบิกตากว้าง อื้อใจลอย รู้สึกอยากตบหน้าตัวเองแรงๆให้ผมรู้ว่าไม่ได้ฝัน..รู้ว่าน้ำหนักของเครื่องสีในมือไม่ใช่แค่จินตนาการ...

..ในที่สุด...โอกาสก็กลับมาหาผมอีกครั้ง..

    มือของผมลูบไล้กล่องไม้สีสวยในมืออย่างเหม่อลอย.. รอยยิ้มกว้างจนรู้สึกว่าปากแทบจะฉีก วินาทีนี้สารพัดสารพันความคิด ความสับสนต่างก็หายไปจากสมอง..มีเพียงความสงบนิ่งและอื้ออึงด้วยความเปรมปรีดิ์เหลือล้น..

   “...ผม...”

   “...เพลง Canon In D ครับ..” อาจารยธีระบอกสั้น ด้วยรอยยิ้ม..แต่พอผมฟังแล้วกลับชะงัก..รอยยิ้มเหมือนจะหยุดกึกไป “..เป็นเพลงที่ไม่ยากเท่าไหร่ สำหรับคนที่เรียนมา..คิดว่าคงได้..”

   ..แต่ไม่มีโน้ต !!!

 ผมเม้มปากแน่น แทจะแยกเขี้ยวขึ้นกัดลำคอของอาจารย์สอนดนตรีคนนี้ให้ขาดแหว่ง เพลงที่ให้ผมเล่นไม่ใช่เพลงที่ยากเกินไปก็จริง แต่ไม่มีโน้ตดนตรีให้ดูแถมไม่ให้เวลาทำความคุ้นเคยกับเครื่องคนตรีในมือเนี่ย..มันหมายความว่ายังไง?

..จะแกล้งกันใช่มั้ยว่ะ !!

    ผมมมองหน้าตาเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกรู้สาของคนตรงหน้าแล้วชักจะเริ่มเข้าใจอารมณ์ของพวกที่กระทืบคนเพราะความโมโห โอเคมันเป็นแบนี้สิน่ะ..เพราะไอ้คนนนั้นมันกวนตีนแบบนี้สิน่ะ..

 ฮึ่ย...แต่คิดเหรอว่าผมจะยอม..

   ผมหลับตาลง ๆม่มองใบหน้ายียวนกวนประสาทนั่นให้เสียอารมณ์อีก.. สูดหายใจเข้าลึกๆ พ่นลมหายใจออกยาวๆทำสมาธิสงจิตสงบใจจากความโมโหและความตื่นเต้นยินดีที่ประเดประดัง.. ในมือถือคันชักและไวโอลินไว้ สัมผัสผิวไม้เรียบลื่นช้าๆ...ปลายนิ้วลูบไล้..แตะตรงสายเอ็น..และกล่องไม้สีสวยอย่างทะนุถนอม...

..ในสมองนึกถึงโน้ตเพลง Canon In D ที่เคยฝึก..แม้มันจะนานมาแล้ว แต่มันก็เป็นอีกเพลงที่ผมมักจะหยิบมาเล่นเสมอ..เพลงที่มีเนื้อหาเศร้าสร้อย..เนิบช้า..ก่อนจะค่อยเปลี่ยนเป็นรื่นเริงกังวาน..ราวกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาบนพื้นดินหลังจากเมฆครึ้มพัดผ่าน..

..เพลงที่ให้ความรู้สึกของความยินดี..เพลงที่เป็นดั่งฟ้าหลังฝน..

   ผมลืมตาขึ้นช้าๆ...รอยยิ้มประดับบนริมฝีปาก..ยามคิดทบทวนถึงเรื่องราวหลากหลายที่พบเจอ..เปรียบดังเมฆครึ้มที่พัดพาสายฝนแห่งความโศกเศร้าเสียใจเข้ามา..ก่อนทุกอย่างจะเริ่มกระจ่างแจ้ง..ด้วยแสงแห่งดวงอาทิตย์..เหมือนกับสิ่งที่ผมพบเจอตอนนี้..

...ผมเบือนหน้าจากอาจารย์ธีระที่ยินมองอยู่..เปลี่ยนมาหันไปมองภาพต้นไม้สีเขียวและท้องฟ้าสดใสเบื้องนอก..

...พาดตัวไวโอลินลงบนไหล่ขวา ขยับใบหน้าและมุมคางให้เหมาะเจาะกับที่วาง แล้วเหยียดแขนออกจนสุด...ก่อนจะงอเข้าหาตัวเล็กน้อย แตะปลายนิ้วลงบนเส้นเอ็นสีขาว ใช้อุ้งมือรับส่วนปลายยาวแกะสลักเป็นคันรับงอนงามเอาไว้..

  มือข้างซ้ายจับปลายคันชักให้มั่น ผมขยับนิ้วโป้งช้าๆรู้สึกโล่งใจที่อาการติดขัดหายไปจนแทบไม่รู้สึก ก่อนจะสอดปลายนิ้วลอดใต้สายชัก กุมคันไม้สีสวยให้มั่น...

   หัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความยินดีปนเคยคุ้นค่อยสงบลงยามที่ผมผ่อนลมหายใจยาว..และค่อยๆหลับตาลงช้าๆ..ยามที่บรรเลงโน้ตเพลงตัวแรก ฟังเสียงใสกังวานให้ผ่านไปด้วยความยินดี..

..เปี่ยมด้วยความคาดหวัง...

.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......

    หงุดหงิด..

ยอมรับก็ได้ว่าเขารู้สึกหงุดหงิด..

  โต ถอนใจเบาๆ สายตาจับจ้องพรรคพวกที่กำลังรดน้ำผักที่แปลงเกษตรหลังโรงฝึกงาน..

ไม่ไกลจากหลังห้องพยาบาล..ไม่ห่างจากบ่อน้ำที่กลายเป็นแหล่งฝังวิญญาณไอ้นพสักท่าไหร่..

   ..สายตาของเขากวาดมองไปที่ไหน..มองหน้าไอ้พวกลูกน้องคนใด..ก็ได้แต่มองเห็นแววหม่นเศร้า..ไม่แน่ใจ..และ..ไม่กล้าสบมองตาเขาเสียด้วยซ้ำ...

   นัยน์ตาสีเข้มหรุบต่ำลงอย่างครุ่นคิด..รู้ดีว่าเรื่องที่เกิดไม่ใช่สิ่งที่จะยอมรับกันง่ายๆ นักโทษในคุก แม้ใครต่อใครจะด่าทอว่าจิตใจกร้านหยาบเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้ายและกิเลสตัณหา..แต่..อย่างน้อย..ทุกคนก็ยังเป็นมนุษย์ ยังเป็น”คน” ที่มีความรู้สึก..ความรักใคร่และผูกพันในฐานะคนหนึ่งคนที่มีต่อกัน ไม่ใช่เรื่องที่จะลบไปง่ายๆ..และ..ให้มันหายไปได้เฉยๆ..

...เหมือนกับการฆ่า..หรือกำจัดใครสักคนให้ไปจากโลกนี้ด้วยน้ำมือของตนไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายๆ...

โดยเฉพาะหากรู้จัก..และ..เคยผูกพันกับคนๆนั้น..ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม..

    แล้วการที่จู่ๆตัวเขามีคำสั่งให้”ฆ่า”ไอ้นพ..ลูกน้องในกลุ่ม..ทำร้ายมันเสียเฉยๆโดยที่ไม่มีใครรร่วมรับรู้สาเหตุที่แท้จริงที่เกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ความผิดของมัน ไม่มีใครรรู้ที่มาของความไม่พอใจหรือเหตุผลที่ต้อง”ฆ่า”....

..ไม่มีใครรู้เพราะไม่อาจจะให้รับรู้..

  ดังนั้น ไม่แปลกที่ต่างคนต่างไม่สบายใจ..หลายคนมีสีหน้าหม่นซึมยามต้องสังหารเพื่อนในกลุ่ม..

...แต่...ยังไงก็ปล่อยมันไม่ได้อยู่ดี..

แล้วยังเรื่องของ.. “มัน..”

เรื่องของไอ้เจ้าคนที่เขาคิดว่ามันโง่เหมือนควายและซื่อสัตย์เหมือนหมาที่คอยตามเจ้าของต้อยๆ..

..คิดแบบนั้นมาตลอด..

แม้ตอนนี้จะไม่ใช่แบบนั้น..แต่เรื่องความไว้ใจที่มันมีให้..นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดว่ายังคงจะมีอยู่เช่นเดิม..

...แต่นึกไม่ถึง..ว่ามันกลับหายไปเสียเฉยๆ..

ยามที่เจ้าตัวออกปากถาม..แววตาที่มองมาทั้งคลางแคลงไม่แน่ใจ..และฉายแววหวาดหวั่น

..ไม่ใช่แววตาของคนที่เคยเชื่อในสิ่งที่เขาพูดเช่นเดิม..ไม่ใช่แววตาของเด็กที่เคยไว้ใจเขานับแต่วันแรกที่พบหน้า..

มันไม่ใช่...ไม่ใช่...มันเปลี่ยนไป..

..หรืออาจะทั้งตัวเขา..และมัน..ที่เปลี่ยนไปจากเดิม..

     มือหนาแตะลงบนข้างเอวที่ผ้าพันแผลปะทับอยู่ สัมผัสอุ่นวาบย่ามที่เจ้าตัวแตะต้องยังไม่จางหายทั้งความเจ็บแปลบยามถูกทำร้าย หรือความรู้สึกหวานๆปนขมปะแล่มยามที่เจ้าตัวนั่งทำแผลให้..

 การกระทำที่ขัดกัน..แต่...ก็ดูเข้ากันดีอย่างไม่น่าเชื่อ ยามที่ตัวมันได้ทำ..

โดยเฉพาะ..เมื่อมันทำให้เขา..

  เพราะอย่างนั้น..ทำไม..มันถึงได้..แตกต่าง..

ทำไม เพราะเป็นแค่ไอ้เนม..ควายตัวนึงที่เขาปรามาส หมาตัวนึงที่แคยเหยียบย่ำ..ทำไมมันถึงได้เปลี่ยนไปและการเปลี่ยนแปลงนั้นก็มีอิทธิพลกับตัวเขาอย่างไม่น่าเชื่อ..

  เสี้ยวหนึ่งเสียงกระซิบในหูบอกว่าดีแล้ว..ที่มันเปลี่ยนไป...เปลี่ยนเป็นคนใหม่ที่จะเชื่อฟังและทำประโยชน์ให้..

แต่อีกครึ่งหนึ่งในใจ กลับอยากให้มันเป็นเหมือนเดิม...

  เสียงอะไรบางอย่างดังกังวานทำให้ชะงักจากห้วงคิด นัยน์ตาสีเข้มมองไปยังโรงฝึกงานอีกหลังที่อยู่ห่างกันไม่ไกล เสียงดนตรีที่เขาพอจะรู้ว่าไอ้เด็กคนนั้นมันรักนักหนาดังขึ้น..

...แต่เสียงเพลงนั้นกลับทำให้เขาชะงัก..

...เสียงแผ่วเบา..ราวกับลอยไหลระเรื่อยไปกับสายลม..

จากกรีดแว่ว..บาดหู..

เศร้าสร้อย..เนิบช้า...สิ้นหวัง..

ค่อยถี่กระชั้น..เปลี่ยนเป็นรื่นเริง..หวานแผ่ว...

   สัมผัสได้ถึงความสุขและความสบายใจของคนเล่น..สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ละเมียดละไมซึ่งสื่อออกมา..

อะไรไม่รู้..ทำให้เขาเผลอคิดไปถึง..ใบหน้าของเจ้าเด็กคนนั้น...

..และรอยยิ้ม...ที่จะปรากฏออกมาเมื่อฟังเพลงนี้...

    นั่นทำให้ร่างสูงลุกพรวด..เดินก้าวยาวๆไปยังอาคารฝึกงานซึ่งเป็นที่อยู่ของพวกนักโทษที่มีพรสวรรค์ด้านดนตรีและชื่นชอบด้านนี้จะไปฝึกซ้อมกันอยู่ที่นั่น..
..แค่คิดว่าอยากจะเห็นหน้าคนเล่น..และ..รู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกออกไปจากที่เคยได้ยิน..

เหมือนคุ้น..ทั้งที่ไม่เคยตั้งใจฟัง

เหมือนอยากจะฟัง..ทั้งที่ไม่เคยสน...

.....แปลกจริงน่ะ..


    นัยน์ตาสีเข้มมองไปยังบานประตูของห้องฝึกงาน..มองไปยังร่างของใครสักคนที่ยืนอยู่กับไวโอลินสีน้ำตาลงเงาวับ..ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับหลับตาพริ้ม..ดวงหน้าระบายยิ้มสุขสม..

  มือขาวบางเคลื่อนที่ไปตามเส้นเอ็นสีขาว แตะพรมลงไปอย่างอ่อนโยนและว่องไว พอดีกับเส้นเอ็นอีกคู่ทาบลงไป กดเสียดสี.. กลายเป็นจังหวะเพลงที่รื่นเริงมีความสุข..

  ..นัยน์ตาคู่นั้นหลับพริ้มลง..ไม่ได้มองสิ่งใดหรือใครที่ไหน รอยยิ้มนั้นช่างมีความสุข..สุขเสียจนมองแล้ว..

...อดจะยิ้ม...ให้กับอารมณ์ที่สื่อออกมาไม่ได้..

..กับความสุขที่ราวกับจะล่องลอยอยู่ในความฝันที่ต้องการ..

พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนหวานยินดี..ที่ส่งมาให้ยามโน้ตตัวสุดท้ายสิ้นสุดลง..

....สุข... อย่างที่ไม่เคยได้เห็นที่ไหน...

....สุข...เสียจนต้องยิ้มออกมา..

...สุข...เสียจนไม่กล้าเอื้อมมือแตะต้อง..หรือทำลายมันอีกต่อไป..

แปะๆ...

  เสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ ราวกับจะทำลายบรรยากาศที่เปี่ยมด้วยมนต์สเน่ห์ให้หายไป...แววตาสองคู่ที่สบมองกันเงียบๆชะงักงัน ร่างเพรียวหันไปมองหน้าอาจารย์ธีระซึ่งละมือลงไปแล้ว..รอยยิ้มประดับบนริมฝีปากของชายคนนั้น เต็มไปด้วยความพอใจ..

..”ครับ...เพราะมาก...ขอต้อนรับเข้าสู่วงดนตรีของเรือนจำเรา...พรุ่งนี้เป็นต้นไป..คุณจะเป็นหนึ่งในนี้..”

  “...อ่ะ...ขอบคุณครับ..” ผมเบิกตากว้าง..ยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อได้เข้าร่วมเล่นและฝึกซ้อมที่นี่ได้..

ดีใจที่ได้ทำตามความต้องการของตัวเองอีกครั้ง..

..ดีใจที่ทำได้...จนต้องหันไปยิ้มให้กับคนที่อยู่ข้างๆอย่างดีใจ..

ก่อนจะชะงักวูบ..หลบตาพร้อมกับแก้มที่ร้อนผ่าว..

...ทำไมคนเรามันเขินกันได้รุนแรงขนาดนี้เนี่ย !!!

  ผมเม้มปากแน่น..หลังจากบอกลาและเดินออกจากเรือนฝึกงานด้วยความดีใจ..ดีใจสิที่ทำตามที่ตัวเองหวังได้แล้ว..แต่...แต่ในสมองกลับยังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น..

ผมที่กำลังล่องลอยอยู่ในความสุขของตัวเอง..และยินดีที่ทุกสิ่งเป็นไปตามที่คาดหวัง..

ผมยิ้ม..ก่อนจะลืมตา..ได้เฝ้าของทุกสิ่งทุกอย่างให้ผมพบกับสิ่งที่ดีขึ้น..พบกับอะไรดีๆ..

สิ่งที่ผมคาดหวังคือภาพของต้นไม้เขียวชอุ่ม..ท้องฟ้าสีสดใสทอประกายด้วยแสงแดด..ที่ผมมองเห็นก่อนจะหลับตา..
แต่ทว่า..ใครจะคิด..

...พอลืมตาขึ้นมาแล้ว..

กลับเจอคนๆหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น..

ตาสบตา..พร้อมกับรอยยิ้มของเขา..ที่ผมไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก..

รอยยิ้มอ่อนบาง เต็มไปด้วยความสุขและเปี่ยมไปด้วยความสบาย..

นั่น..เพราะดนตรีของผมรึไงกันน่ะ?..

   “..เอ่อ... “ ผมเรียกขึ้นมาเบาๆ...เรียกพี่โตที่เดินนำอยู่ตรงหน้า..คนตัวสูงทำเหมือนไม่ได้ยิน เพราะแบบนั้นผมจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปหา..คว้าฝ่ามือหนาตรงหน้าไว้..

...นั่นทำให้คนตัวโตตรงหน้าชะงัก..หันมามองหน้าผมและตวัดสายตาลงไปมองฝ่มทือที่กุมกันไว้..

ผมไม่ได้ปล่อยมือนั้นลง..ตรงข้ามกลับบีบมันแน่นขึ้นด้วยสองมือของตัวเอง..

..และมองสบดวงตาคู่นั้น..ที่ไม่ได้ฉาบฉายไปด้วยความโหดร้ายแข็งกร้าวเช่นที่เคยเป็นมาแล้ว..

   “...อะไร..? “ ออกปากถามเจ้าคนที่คว้ามือเขาไว้ โตมองสบตาเจ้าคนตรงหน้า..ดวงตาสีนิลที่ยังคงสดใสและเปี่ยมด้วยชีวิตชีวาเช่นที่เคยเป็น..

   “...ผมเล่นไวโอลินเพราะรึเปล่า..? “ คำถามนั่น...ดังออกมาจากปากของเจ้าตัวพร้อมๆกับรอยแดงข้างแก้มที่ชัดเจนขึ้น..

...เหมือนเด็กน้อย..ที่กำลังขัดเขิน..และ...ต้องการคำชม..

มือขาวบางทั้งสองข้างบีบกระชับมือของเขาแน่นขึ้นอีกอย่างไม่มั่นใจ เมื่อยังไม่มีคำตอบออกมาจากปากของเขา..โตมองเห็นสีหน้าที่เริ่มยุ่งยากของเจ้าตัว..และ..คิ้วที่ขมวดมุ่น..ท่าทีไม่มั่นใจปนลังเล..จนน่าขำ..

   “...อืม....” ตัดสินใจเลิกคิ้วพร้อมกับทำท่าครุ่นคิด.. นั่นทำให้เจ้าตัวซึ่งมีท่าทีหงอยเหงาลงไปชะงัก..หันมาเงยหน้ามองสบตาเขาอีดครั้ง..ด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง..

    “.....เพราะมั้ย?..ชอบมั้ย?..” คำถามนั่นยังดังขึ้นมาอีก เจ้าตัวดูกระตือรือร้นเหมือนเด็กๆพร้อมกับเขย่ามือเขาเบาๆ..ท่าทางนั้นทั้งน่ารักและน่าขำจนต้องกลั้นหัวเราะเสียด้วยซ้ำ..

    “..นี่...ตอบหน่อยสิ..ผมเห็นพี่ยิ้ม..นั่นยิ้มเพราะฟังเพลงที่ผมเล่นรึเปล่า....” นั่นคงจะหมายถึงรอยยิ้มที่มีขึ้นยามได้เห็นท่าทีและใบหน้าอันเปี่ยมสุขของเจ้าตัว..โตแสยะยิ้ม..บอกออกมาสั้นๆ..

   “..หลงตัวเอง...”

  “...อ่ะ....” ท่าทางคนฟังชะงักและคงจะบูดบึ้งด้วยความไม่พอใจ..โตยิ้มน้อยๆ..มองเจ้าตัวเล็กตรงหน้า..สมองคิดกระหวัดไปถึงยามที่มองเห็นเจ้าตัวกำลังเล่นไวโอลิน..ภาพที่เห็น..มันทำให้เขาได้รู้..รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน..

...รู้..ว่าเด็กคนนี้ บริสุทธิ์ สะอาด..เพียงใด..

...รู้...ว่าโลกของเด็กคนนี้..ยังคงสะอาดสดใสด้วยเสียงดนตรีที่คอยขับกล่อมอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน..

..และรู้..ว่าต่อให้ต้องพบเจออะไร..ข้างใน..ในหัวใจดวงนี้..ก็ยังจะงดงามอยู่เสมอ..

  ..ภาพของเจ้าคนตัวเล็กสูงแค่ไหล่กำลังกำมือเขาแน่นด้วยแววตากระเง้ากระงอดปนใจเสีย ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม สาดทอเข้ามาช้าๆ..นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองยามที่ฝ่ามือของเขาข้างหนึ่งลูบไล้บนศรีษะเจ้าตัวเบาๆ..ริมฝีปากขยับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม..

   “..แต่ก็จริง..”

   “...............” ใบหน้าตื่นๆ และดวงตากลมๆเบิกโตขึ้นยามที่ได้ยินทำให้โตอดหัวเราะหึออกมาไม่ได้ ยิ่งเมื่อแววตาฉงนสงสัยราวกับไม่แน่ใจในคำตอบมองตรงมา..นั่น..ทำให้ริมฝีปากหนาหยักยิ้ม..พร้อมๆกับมือหนาที่แตะลงบนปลายคางเจ้าตัวเบาๆ..

   นัยน์ตาคู่หวานมองสบ..ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจแรงกระหน่ำอยู่ในหู..สมองแว้บไพล่ไปคิดถึงใบหน้าของหญิงสาวคนรัก..แต่..ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว..เมื่อดวงตายังคงสบตา..มองเห็นใบหน้าตนเองอยู่ในแววตาของร่างตรงหน้า..

ริมฝีปากหนาหยักเอื้อนเอ่ย..ห่างจากใบหน้าของคนที่กุมมือไว้เพียงลมหายใจคั่น..

   “...เพราะมาก...”

...พร้อมกับปิดพับลง..ยามที่ริมฝีปากแตะประทับแผ่วเบา..

เพราะ...

ไพเราะ..และ..น่าฟัง...

น่าหลงใหล...จน..

อยากจะเก็บไว้ฟังคนเดียว..

.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......

แอ่ก......(ไรท์เตอร์นอนตายอนาถ..)
   ตอนที่เหนื่อยที่สุด ไม่ใช่ตอนเครียดๆ แต่เป็นตอนหวานๆนนี่แหละ โฮกกกกก เขียนเสร็จแล้วอยากล้มไปร้องกรี้ดๆ..ไม่ใช่อะไรหรอก มันหวานเกิ๊น ~

เพิ่มเติมนิดนึง..
    เพลง Canon In D เป็นเพลงบรรเลง มีหลากหลายเวอร์ชั่นเครื่องดนตรี สำหรับไวโอลิน นี่เป็นเพลงในระดับที่ 3 คือจะมีการขึ้นโพซิชั่นบ้างเล็กน้อย  ไม่ก็ถ้าไม่ขึ้นอาจเป็นเพลงที่ค่อนข้างเร็วการโยงโบว์อาจมีมากและซับซ้อน  ส่วนใหญ่คนที่จะเล่นโพซิชั่นนั้นควรจะเล่นแบบปกติให้คล่องก่อน  ประมาณสามปี
   เพลงนี้มีเนื้อเพลงที่บรรยายถึงความสุขและความทุกข์ของชีวิต ในตอนเริ่มต้นจะเป็นท่วงทำนองช้าๆ..เศร้าสร้อยและจะเริ่มเปลี่ยนเป็นดนตรีเร็วขึ้น กระชั้นร่าเริง เหมือนชีวิตที่ผ่านพ้นเมฆหมอกของความทุกข์ทรมารมาพบกับความสุขสมยินดีค่ะ..
อยากฟังมีอยู่ในยูทูปเน้อ เค้าเอาเพลงแปะไม่เป็น..แฮ่..

[thisispom]

ตอนนี้หวานละมุนละไมมากๆ เลย ขอบคุณนะคะ

[SungJimun]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้ทำเค้าแทบจะวิ่งออกไปกรี๊ดท่ามกลางสายฝน

พี่โต น้องเนม ซารางเฮโย๊วววววววววว
น่ารักมากค่ะ ตอนนี้ หวานมากจริงๆ
โอ๊ยยยยยย นับเป็นจูบแรกของพี่โตกะน้องเนมเลยนะเนี่ย ที่หวานได้ขนาดนี้

อร๊างงงงงงงงงงงง อ่านแล้วย้วยเลยเรา   

[pearleye]

มาไม่ทันคนแรก เศร้า อึน โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ  
Edit------
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
หวานม๊ากกกกกก โอ้ยยยยย เขาจุ๊บกันแล้ว   เขาจุ๊บกันแล้ว เขาจุ๊บกันแล๊วว
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อ๊า อ๊า อ๊า
(พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้อีกแล้ว รักน้องปุ้ยมากๆเล๊ย  )
ปล.เขาง้อกันแบบถึงเนื้อถึงตัวจริงๆด้วย 

[Pumpkin]

กรี๊ดดดดดดด
น่ารักสุดๆ เค้าเริ่มหวานกันแล้วล่ะ ไม่ได้หวานจนเลี่ยน แต่มันทำให้คนอ่านเขินแทนได้อ่ะ *//*

อีกอย่าง ตอนนี้มันทำให้รู้สึกว่าเนมมันกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งหลังจากจับไวโอลิน แถมยังดู ใสบริสุทธิ์ถึงกับทำให้อิพี่โตมันคิดจะเก็บไว้คนเดียว 

[heavenly**yaoi]

หวานสุดๆชอบๆ  ตกลงเค้าจูบกันใช่มะเนี่ย พี่โตกับน้องเนม    อย่าหายไปนานนะคะ
จะแวะกลับมาดูว่าไรท์เตอร์อัพตอนต่ออ๊ะยัง^^

อยากให้หวานอีกๆ^^

[Papoonn]

ไม่ไหวแล้วค้า   !
เคยอ่านโหด ๆ มามาเจอฉากนี้น๊อคเลย
เฮียค้ะ  หวานก้เป็นหรออ   ?
นั่งอ่านพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ
เป็นตอนที่ผ่อนคลายที่สุดแล้ว   ~
เฮียโคตรน่ารัก     > <
เห็นไหมเฮียลืมแฟนเฮียจริง ๆ ด้วย  5555

[puenfriend]

เขินนนนน บทเพลงมันพาไปหวานมากกกกกกกก

มาเม้นท์เป็นกำลังใจ

ขอเพิ่มความหวานอีกนิดน่ะค่ะ

[wisa]

 

[ishiya]

กรี๊ด ๆๆๆๆ  มาต่อแล้ว...
จิ้มก่อน...แล้วค่อยกลับไปอ่าน
 

[โมโม่ที่รัก]

หวานอย่างที่บอกจริงๆ
เขินอ่ะ...
 

[fongzen]

อ่านไป กินกาแฟไป ทำไมกาแฟมันหวานเจี๊ยบแบบนี้ฟ่ะ

[whistle]

 
หวานมากกกกกกก เปนตอนที่หวานและรออ่านมานาน
แหมพี่โตนี่แอบมีใจให้เนมแล้วอ่ะดิ

[JJHJJH]

กี๊ดดดดดดดดดด พี่โต กล้วยของภรรยาออกฤทธิ์แล้วดิท่า

[member]

  ตัดชึบ 


                                     หวาน


                                                                 พี่โต

[vk_iupk]

กรี๊ดๆๆๆๆ  มาเจิมแล้วจ้า หวานได้ใจจริงๆๆๆ   จูบกันใช่มั๊ย
อย่าให้จิ้นเอาเองเน้อ  น้องเนมแอบเขิล ใจเต้นแล้ว
พี่โตก็ลืมหน้าแฟนไปแล้ว  ปิ๊งปั๊งกันเรียบร้อยโรงเรียนจีนไปแระ
ลุ้นเมือ่ไหร่ จะมีฉากหวานๆๆ ให้ได้จิ้นอีก  

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

อร๊ายย หวานน
ตอนนี้เคลิ้มสุดๆ
ชอบบ > < หวานทั้งไรท์เตอร์ ดนตรี ทั้งคนเล่น คนฟังและคนอ่านเลย
หวานนมาก 555

   

ฝันหวานนะค๊า จุฟ จุฟ จุฟ

[PsychicLine]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.......... o>_<o
ทั้งที่เป็นเรื่องร้าย ๆ มาตลอด ไม่เจอกลิ่นอายของความรักมาก่อนเลย กลับรู้สึกว่าความรัก
และหัวใจของคนที่มีความรักให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนล้นใจ ...มันบริสุทธิ์ได้มากมายขนาดนี้

เอาใจไปเลย >///< 

[n_sugar_t]

แอร๊ยยยยย เริ่มหวานแล้ว
ชอบบบบบบบบบ จัง

[โจ๊กกุ้ง]

สุโค่ยมาก กริ๊ดๆๆ น้องเนมมันจะทำหน้ายังไงต่อไปนี่ แค่คิดก็เขินแระ เหอๆ เฮียโตขา

[→Yakuza★]

ในที่สุด!!!! น้องเนม ก็เล่น ไวโอลีน 

พี๋โตแกเริ่มจะ ห่วง หวง โหดละใช่ไหม 

+ล้านให้กับตอนนี้เลย 

[pearleye]

http://www.4shared.com/embed/7510832/48d2dafd

เป็นเพลงที่เคยได้ยินบ่อยๆจริงๆแหละค่ะ ปกติก็ฟังไม่ได้คิดอะไร ... แต่หลังจากนี้ไป เวลาได้ยินคงคิดถึงเฮียโตกับน้องเนมมากๆแน่เลย  
ปล. ใครสนใจโหลดก็ตามลิงค์นี้ปาย  http://www.4shared.com/audio/Tu3BA3V2/Canon_in_D_solo_violin.htm

[kasarus]

นึกภาพตอนอิพี่โตหวานกับเนมไม่ออกเลยวุ้ย

[dear77]

รักคนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน


ตอนนี้หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  ขอแบบนี้อีก...เออ.....สัก..2-3 ตอนนะ




ขอบคุณค่ะ

[┗◎┗◎]

หวานมากกกกกกกกกก
นานๆจะเห็นหวานกันซักที
สมใจ......

[panang]

อ๊ายยยยยยยยย หวานเกินไปแหละ

[K2KARN]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดยาวๆดังๆ แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเลยนะคะ
ตอนก่อนๆที่ว่าหวาน เทียบไม่ได้กับตอนนี้ซักกระผีกเดียว !
มันหวานแบบไม่เกรงใจใครกันเลยทีเดียว พี่โตขา ~~

ปกป้องดูแลน้องเนมด้วยนะ !
เก็บไว้ 'ฟัง' คนเดียวก็ได้ !


+1 ค่า

[vvivy]

 


กี๊ดดดดดดดดด...หวานๆเเบบนี้น่ารักๆๆๆทั้งคุณพี่โตเเละนู๋เนมเลย


ปล+1ให้ค่า