หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54

[noteep17]

มาแล้วๆ ดีใจมาก แต่ก็ขอนั่งทำใจพักใหญ่ๆ ก่อนอ่าน
สงสารโตมาก จริงๆ คงทั้งรัก ทั้งแค้น ความรู้สึกหลายอย่างปนเป กันไปหมด
ก็เนม มันเด็กอ่ะ การทรยศต่อคนรัก เป็นสิ่งที่รุนแรงจริงๆ
มาต่อเร็วๆ นะคะ 
ถึงจะรู้สึก อ่านแล้วหนักใจ ปวดใจ แต่ก็อยากอ่านจริงๆ
ปล. แอบอินความรู้สึกพี่โต น้ำตาไหลเลย

[IöLIKE]

ThankS

[donjai11]

มาได้แล้ว ไรเตอร์ปีนี้น้องเนมจะจบป่าวหว่า

[BuzZenitH]

   เย้ๆกลับมาแล้ว    แถมมาต่อแบบยาวววววววววววววให้คนอ่านได้ 
หง่ะ...ไหงมันดราม่าซะ  ยิ่งอ่านยิ่งกดดันและเครียดตามเนมมากเลยอะ
ยิ่งรักแรงเกลียดแรงแบบพี่โต...นึสภาพเนมไม่ออกเลยอะ.... 

[Serin]

Improbable : 31  ความแตก

     "เนม..นี่มึงกับพี่โตยังเป็นเหมือนเดิมกันอยู่ใช่ไหม?"คำถามสั้นๆดังมาจากเมฆ คำถามที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินทำให้ไอ้เนมเลิกคิ้ว หันหน้ามาสบตาคนพูดซึ่งเต็มไปด้วยความสงสัย

      "อะไรคือเหมือนเดิม?"ผมออกปากถาม

      "ก็แบบ...รักกันเหมือนเดิมงี้"เมฆมันว่า พลางเกาหัวแกรกๆด้วยสีหน้าลำบากใจไม่น้อย"กูพูดไม่ถูก..แต่ กูเห็นว่ามันไม่เหมือนเดิม"

      "แล้วมันต่างจากเดิมตรงไหน?"

      "ก็...กูดูว่ามันผิดปกติ"เมฆมันบ่น พร้อมกับร้องจิ๊กจั๊กในลำคอ แต่คำตอบนั้นทำให้ผมขยับยิ้ม พลางทอดมองไปยังแผ่นหลังของคนที่ตนเองเคยคุ้นซึ่งกำลังนั่ง คุยอยู่กับพี่วิทย์ พี่กันย์และบรรดาหัวโจกในแดนสิบสอง คำถามของเมฆและแววตาสงสัยของมันเป็นเหมือนอะไรสักอย่างที่ทิ่มแทงเข้ามาในจิตใจ..

       "แล้ว..พวกเราเคยมีความสัมพันธ์อะไรที่มันปกติกับเขาด้วยเหรอ?"ไม่รู้เพราะต้องการประชด เพราะเจ็บ..เจ็บจริงๆหรือต้องการระบายอะไรออกไป ผมถึงได้พูดแบบนั้น ออกปากตอบคำมันด้วยรอยยิ้มเฉยชาทั้งที่หัวใจเจ็บแปลบ เจ็บร้าว ทั้งร่างกาย ทั้งหัวใจและกระทั่งลมหายใจเข้าออก

         แต่..คำตอบของผมก็ไม่ได้ผิดหรอก

       เพราะพวกเราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรที่มัน"ปกติ"ไม่ใช่แค่ผมกับพี่โตในตอนนี้ แต่หมายถึงในอดีตก็ด้วย และ..หมายถึงทุกคนด้วย

       การกระทำของพวกเรา มันมีส่วนไหนที่เข้าข่ายคนปกติ?

       ถ้าปกติจะฆ่าคนเหรอ ถ้าเป็นคนดีเหมือนคนอื่นๆเขาจะต้องมาอยู่ในคุกเหรอ? ถ้าปกติจะมารักผู้ชายด้วยกันงั้นเหรอ? และถ้าปกติ...จะทำแบบนี้กับคนรักของตัวเองได้ยังไง?

       "ยิ่งมึงพูดแบบนี้ กูยิ่งคิดว่ามึงมีอะไรในใจ ทำไมเหรอ?หรือยังโกรธที่พี่โตไม่บอกมึงเรื่องนี้"
       
        "เปล่า"ผมเอ่ยปากปฏิเสธสั้นๆพลางส่ายหน้า ริมฝีปากบิดขึ้นเป็นรอยยิ้ม ไม่รู้จะตอบ ไม่รู้จะพูดอย่างไร กับเรื่องที่เกิดขึ้น..
     
 
              ผมมองภาพตรงหน้า คู้เข่าเข้ามากอดแน่นพลางหลับตาลงช้าๆ ยามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมากเงียบๆ..
     
        หลังจากวันนั้น ทั้งที่คิดว่าความจะแตก ทั้งที่คิดว่าจะต้องเจอกับสายตาโกรธแค้น ผิดหวังหรือมาดร้ายจากบรรดานักโทษคนอื่นในเรือนจำ ไอ้เนมคิดจินตนาการถึงสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่ตัวเองต้องพบเจอ กระทั่งถูกรุมทำร้าย ถูกรังควานหรือเข่นฆ่า..แต่เปล่า...มันไม่ได้เป็นแบบนั้น เพราะทุกอย่างยังคงเป้นปกติ ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีรู้ว่าผมไปทำอะไรแบบไหนไว้

        พี่โตไม่พูดอะไร พี่โตไม่บอกใคร พี่โตยังคงนิ่ง..เงียบ ทำทุกอย่างเหมือนเช่นเคย ไม่แม้กระทั่งจะแสดงออกว่าโกรธหรืออะไรกับผมด้วยซ้ำ

          ทุกอย่างเหมือนเดิม...เหมือนเดิม แต่ก็เป้นอย่างที่เมฆบอก คือมันไม่เหมือนเดิม

          พี่โตอาจจะไม่แสดงออกถึงความโกระเคือง ผิดหวังเสียใจแทบคลั่งอย่างที่เป็นเมื่อวันนั้นอีก ไม่โกรธ ไม่ลงไม้ลงมือหรือทำอะไรโจ่งแจ้ง ยังคงอยู่ที่นี่ ยังคงให้ผมอยู่ข้างกาย ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม เหมือนเมื่อครั้งที่ผมกับเขายัง"รัก"กันอยู่..ไม่สิ ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ผมกับพี่โตยังรักกัน พี่โตไม่ได้บอกว่าเกลียด พี่โตไม่ได้บอกว่าชิงชัง ไม่ได้ถอยห่างไม่ได้เลิกรัก...แต่การถูกทอดทิ้ง ถูกด่าว่า ทำร้ายถูกเกลียดชังไม่รักไปมันยังจะดีเสียกว่า..

         เรายังคงรักกัน..แต่...ก็ยังคงเกลียดกัน พี่โตไม่ได้บอกว่าไม่รัก แต่พี่โตบอกว้าผิดหวัง..เสียใจ และเกลียดชังพฤติกรรมแบบนี้ของผม คนสองหน้า คนโกหก คนทรยศที่ไม่เคยมองแง่ดีของคนอื่น ไม่เคยสนใจคนอื่น สนใจแต่ตัวเอง มีแค่ตัวเอง ร่ำไป พี่โตทำอย่างที่บอกคือไม่ทอดทิ้ง ไม่ได้ทิ้ง แต่ก็ไม่ได้รัก...หรือบางทีอาจจะรัก แต่รักนั้นมีควาเกลียดชังและความผิดหวังจากการถูกทรยศเคลือบแฝงอยู่ทุกๆการกระทำ..

            ไม่โกรธเกลียดทำร้ายแต่เฉยชา..ความเย็นชาของคนรักกำลังทำให้ผมเป็นบ้า..         


         ตั้งแต่วันนั้น แม้จะอยู่ข้างๆแต่อ้อมกอดอุ่น ฝ่ามือที่ลูบหัวปลุกปลอบรักใคร่ผมอย่างอ่อนโยน รอยยิ้ม..และแววตาอ่อนหวาน ห่วงหานั้นกลับจางหายไปราวกับไม่ปรากฏ..ยังคงอยู่ข้างๆแต่ไม่ได้มองมาด้วยความรัก ไม่จ้องมองมาตรงๆแต่มีเพียงสายตาเหลือบแล และคำพูดบาดหู ไม่ต่างอะไรกับสภาพของคู่รักที่ใกล้จะเลิกรา เพราะมันไม่มีความรู้สึกอื่นใดมอบให้กันนอกจากความเฉยชา..มองผ่าน ไม่สนใจราวกับไม่มีตัวตน และกำลังแข่งกันทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายเพื่อให้ทนไม่ไหวไปเรื่อยๆ..

           ...ไม่ได้ทอดทิ้ง ไม่ได้เลิกรัก แต่กลับทำเหมือนไม่รัก ไม่สนใจกันอีกแล้ว..

          สิ่งที่ผมได้รับ ไม่รู้จะบอกว่าสาสมแล้ว...สมควรแล้ว หรือจะให้นั่งโศกเศร้าทุกข์ทรมารกับมันดี ผมไม่รู้ วันๆก็ได้แต่ทำตามคำสั่งของพี่โตไปเงียบๆไม่หือไม่อือไม่โวยวายอะไร ไม่ใช่ไม่รู้สึก แต่เพราะรู้ ว่าต่อให้โวยวายไปมันก็เท่านั้น และบัดนี้เหมือนกับว่าคำสั่ง คำถากถางที่ได้รับจะเป็นเพียงทางเดียวที่ทำให้ผมได้ยินเสียงของพี่โต ได้คุยกันสั้นๆได้ยินเสียงนั้นเอ่ยเรียกชื่อผม แม้ความนัยน์จะไม่ใช่เรื่องดี แต่ก็ยังดี...ดีกว่าต้องถูกมองเมินไม่เห็นในสายตา...

      ความเฉยชานี้คือการลงโทษ คำถากถางนี้คือการประณาม และอ้อมกอดที่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความรักนี้คือการทรมารให้ตายทั้งเป็น

     ในสายตาคนอื่นจะเป็นอย่างไรไม่รู้ จะมองว่าเรายังรักกันดี หรือจะมองว่าผมกับพี่โตแปลกไปจนต้องออกปากถามเหมือนเมฆผมก็ไม่ทราบ..รู้แต่เพียงว่ามันเป็นโทษที่สาสมแล้วสำหรับตัวเอง..ไม่สิ จะบอกว่าน้อยไปก็ยังได้..

            โทษของคนทรยศ..


              "เมฆ..."ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหัวเข่าตัวเอง สะดุ้งเล็กๆเมื่อพบว่าเมฆมันกำลังจ้องมองตัวเองอยู่เงียบๆก่อนแล้ว แววตาวาวๆแสดงความสงสัยของคนตรงหน้าทำให้ผมหรุบตาเมินไปเสีย พยายามจะไม่ให้นัยน์ตาผ่าวร้อนและปวดระบมคลายจะร้องไห้ให้มันได้เห็น..

              "มีอะไร?"แววตาของมันจริงจัง สายตาที่จ้องมองมาเต็มไปด้วยความใคร่ครวญ เหมือนกำลังจะรอให้ถามอะไรบางอย่าง..

              "ตอนที่มึง...ทรยศพี่วิทย์..มึงรู้สึกยังไง"ผมเอ่ยถามออกไปสั้นๆ จะด้วยความหวั่นไหวหรือหวาดกลัวอะไรก็ไม่รู้ แต่นั่นทำให้คนฟังนิ่ง...เงียบไปอย่างไม่เคยเป็น ทั้งนัยน์ตาที่ค่อยหรุบลงช้าๆยามนึกถึงอดีต

              "ถามทำไม หรือมึงไปทำอะไรให้พี่โตมันเกลียดเข้า"คำถามจี้ใจทำให้ผมหน้านิ่ว...ปวดจี๊ดขึ้นมาทันควัน..

              "กู...แค่อยากรู้..."ผมงึมงัมตอบไปสั้นๆก่อนจะถอนหายใจเฮือก "ที่จริง...วันนั้นได้คุยกับพี่กันย์.."

               "ทำไม?"เมฆเลิกคิ้ว สีหน้าเคร่งขึนเมื่อได้ยินชื่อนั้น...

         ผมมองหน้ามันเงียบๆ สีหน้าและแววตาของเมฆมีเพียงกระด้างขึ้น ไม่ได้แฝงแววอาลัยรักใคร่เช่นที่ผ่านมา บางที...อาจจะบอกได้ว่า"หัวใจ"ของมันไม่มีพี่กันย์อยู่อีกแล้วจริงๆ

           ใจดวงนี้อาจจะถูกความเกลียดชังครอบงำไปแล้ว ถึงได้ทำแบบนั้นกับพี่ชายสุดที่รักของตัวเอง..

             แต่...คนอย่างผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปดูถูกหรือกล่าวว่าการกระทำของเมฆ เพราะที่ตัวเองทำลงไปมันมากกว่าด้วยซ้ำ

            "ทำไมมึงถึงทำแบบนั้น"คำถามของผมทำให้มันนิ่วหน้า เมฆสุดหายใจลึก ก่อนจะหัวเราะออกมาขื่นๆ

             "กูก็ไม่รู้.."ริมฝีปากของคนพูดยกรอยยิ้มคบ้ายขบขัน"กูไม่ใช่คนฉลาดที่จะมานั่งคิดว่าต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ แต่กูผิดหวัง..กูเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่ ที่ถูก"พี่"ตัวเองหลอกครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำไปซ้ำมา กูไม่รุ้ว่าพี่กันย์รักกูจริงรึเปล่า ต่อหน้าก็ยิ้มและทำเป็นรักกูนักหนา แต่ลับหลังกูกลับทำแบบนั้นกับกู.." 

             "เรื่องอะไร?"

             "อ้อ...มึงคงยังไม่รู้"เมฆฟังคำถามของผมแล้วกระตุกยิ้มขึ้นมาวูบหนึ่ง"แต่ไม่รู้ก็ดีแล้ว กูให้อภัยไม่ได้หรอก ถึงกูจะไม่ได้แค้นอย่างที่เคยเป็น แต่..จะให้กลับมาไว้ใจน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก"

              "ผลของความแค้นมันเล่นงานกูสาหัสปางตายแค่ไหน ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว แค่ที่ผ่านมาก็มากเกินพอ ที่มึงถามว่าตอทำแบบนั้นรู้สึกแบบไหน..จะให้กูรู้สึกยังไงได้ล่ะ"คนถูกถามเอ่ยเสียงขื่น นัยน์ตาเบือนไปมองคนที่กำลังคุยกับพี่โตอยู่ สีหน้าและแววตาที่มองไปยังพี่วิทย์นั้นแฝงไปด้วยอารมณ์หลากหลาย"กูโกรธ...โกรธจนแทบคลั่ง..ทั้งที่กูรัก..รักและยอมทำทุกอย่างก็ยังมองกูเป็นของเล่น ทรยศความรักความเชื่อใจของกู....ตอนนั้น ไม่ว่ากูรักมันมากแค่ไหน กูก็โกรธ เกลียดมันมากนับร้อยเท่าพันเท่า.."

           ....รัก....แต่ก็เกลียด...

             รัก...ยังคงรักและยังคงรู้สึกแบบนั้น แต่ความโกรธเกลียดที่ปะทุขึ้นมาในใจก็ไม่อาจหยุดลงไปได้..

                "มาจนถึงตอนนี้กูยังแปลกใจเลยที่พี่วิทย์แม่งปล่อยมันไปได้ยังไง"เมฆถอนหายใจเฮือกพลางก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเอง สีหน้าว้าวุ่นเพราะตะกอนฝุ่นเถ้าของอดีตที่ทิ้งตัวอยู่ในใจถูกผมกวนขึ้นมาจนขุ่นมัวอีกครั้ง"ที่กูทำ...ที่กูทรยศ ทำให้มันแทบจำตายไปแล้ว กูทำแบบนั้นแต่สุดท้ายก็ยังไม่ยอมเอาเรื่อง ทำเฉย..กระทั่งตอนที่กลับมาคบกันก็ยังทำเหมือนกูเป็นแก้วใสๆไม่กล้าบีบแรงไป ไม่กล้าทำอะไรอีก..เหมือนเทิดทูนกูไว้บนหัว.."

               "กูไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น..ไม่รู้ว่าพี่วิทย์จะรู้สึกยังไงกับเรื่องที่กูทำ..แต่คนแบบนั้นน่ะมันบ้า..."เมฆมันว่าพลางหัวเราะขื่นๆทั้งขบขันหากแฝงความรักใคร่เต็มเปี่ยมในน้ำเสียง กระทั่งแววตา...ที่มองไปยังร่างของพี่วิทย์ก็ยังเต็มไปด้วยความรัก "ลืมที่กูทำทุกอย่าง ลืมที่กูเลวใส่มันทุกเรื่อง แค่เพราะว่ามันรัก...เพราะแบบนั้น...ดูต่างกับกูที่โกรธเกลียดมันตอนนั้นจนกูอดทุเรศตัวเองไม่ได้"

              "ยังดีที่กูรักพี่วิทย์และพี่วิทย์มันก็ยังรักกูอยู่..."เมฆเอ่ยช้าๆ ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะแลสบผมเงียบๆ"แต่มึงรู้ไหม กับคนรักกันที่เคยทำลายความไว้วางใจที่มีให้กันแล้วน่ะ...ต่อให้จะกลับมาทำดีต่อกันแค่ไหน ต่อให้จะกลับมารักกันมากเท่าไหร่ แต่รอยแผลที่ทิ้งไว้และความเชื่อใจที่หายไป มันไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอก"คำตอบนั้นดังออกมาจากปากเมฆเบาๆพร้อมกับเจ้าตัวถอนหายใจแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทว่าใจความนั้นกลับทำให้ร่างทั้งร่างของผมนิ่งงัน..

             ...ถ้าทรยศกันไปครั้งหนึ่งแล้ว ความไว้วางใจ รอยแผลที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิม..

            นั่น...มันคืออนาคตของพี่โตกับผมรึเปล่า?

             และตอนนี้ เรื่องนี้มันต่างจากอดีตที่เมฆมันเคยทำกับพี่วิทย์ตรงไหน? ผมมันก็คนทรยศ และพี่โตก็เหมือนพี่วิทย์อย่างที่เมฆมันพูด..แม้ถูกทรยศ ถูกหักหลังถูกทำลายความเชื่อใจ อาจจะยังรัก อาจจะยังมีความรู้สึกดีต่อกัน แต่รอยร้าว รอยแผลและความเชื่อใจที่หายไปไม่มีวันกลับมาผสาน...

             "ไอ้เนม..."เสียงเรียกของเมฆดังขึ้นเบาๆทำให้ผมชะงัก ไอ้เนมเลิกคิ้วขึ้นช้าๆสบมองสีหน้าเคร่งของคนมองก่อนจะค่อยขยับตัว จ้องมองสีหน้าของมันเงียบๆ

             "มีอะไร?"ผมถามกลับสั้นๆ

             "มึงเป็นอะไรไหม..กูเห็นมึงทำหน้าเหมือนกำลังจะขาดใจตาย"คำเปรียบเปรยนั้นทำให้ผมหัวเราะหึๆ นึกอยากจะขัน แต่ใจความนั้นมันช่างตรงกับสภาพตอนนี้เสียจนขำไม่ออก..

         ...คงใช่...ผมกำลังจะขาดใจตาย..

           ถ้าถูกทิ้ง ถ้าถูกเกลียดและให้ไปอยู่ไกลๆ ก็คงทรมารก็คงเสียใจ แต่คงน้อยกว่าการอยู่ใกล้ แต่ถูกใจร้ายใส่ทุกวันมากนัก..
           หลังจากการให้เบาะแสของผม ไม่นานอาจารย์ธีระถูกสอบสวน ให้งดงานชั่วคราว ส่วนพัศดีกำลังกดดันพยายามให้ผมเผยข้อมูลแผนของพี่โตมากขึ้น และพี่โตยิ่งทำเหมือนกำลังประชด เมื่อไหร่ที่ผมถูกพัสดีเรียกตัวไป พอกลับมาเมื่อไหร่ก็จะลากผมไปประชุมหรือวางแผนทุกอย่างให้รับรู้ด้วย ทุกครั้งก็แสยะยิ้มเหมือนจะท้าทายให้ผมเอาไปบอกพัศดีอย่างที่เขาพูด..

           อยากจะด่าว่างี่เง่าหรือพวกบ้า ประชดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แต่ก็ไม่อาจจะพูดอะไรออกไปได้ เพราะที่สุดแล้วมันเป็น
ความผิดของใครก็รู้ตัวเองดี..

          ใครที่ทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ ใครที่ทำให้เรื่องราวมันเลวร้ายเกินจะควบคุม ก็เพราะคิดด่าตัวเองฉลาดนัก คิดว่าตัวเองดีมากมากยนักไม่ใช่หรือ จะมาคิดเสียใจตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์..

            "มึงระวังพี่กันย์ไว้ด้วยนะ"เงียบไปนาน...ผมจึงเอ่ยเตือนเมฆออกมาเบาๆ นัยน์ตาจ้องมองแผ่นหลังของพี่กันย์เงียบๆ คำถามที่เคยถามเมื่อครั้งวันนั้นยังจำได้ติดหู รวมทั้งท่าทางที่เห็นยังจำได้ติดตา

             "ทำไม?"

             "น่าจะรู้นี่ ว่าพี่แกยังไม่ยอมหยุด"ผมตอบสั้นๆ พลางลุกขึ้นเมื่อเห็นพี่โตค่อยเดินออกมาจากกลุ่ม มองเห็นรอยยิ้มแสยะที่มุมปากของเมฆคล้ายจะขบขันไม่ก็ประชดประชัน มันมีสีหน้าหมายมาดบางอย่าง ไม่สิ คงจะรู้ดีอยู่แล้ว จากเรื่องที่ผ่านมาว่าพี่กันย์ไม่คิดจะหยุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม..

            "ไปได้แล้ว"แรงกระชากไม่เบานักตรงแขนทำให้ผมสะดุ้ง ลุกขึ้นเงียบๆฝ่าเท้าค่อยก้าวเดินตามหลังพี่โตที่เดินนำออกไป ผ่านสายตาครุ่นคิดของเมฆ..อย่างที่มันบอกไปแล้วว่าพวกเรามีอะไรแปลกไปไม่เหมือนแต่ก่อน

             มันเพราะอะไร เพราะอะไรกัน...

                     ผมเม้มปากน้อยๆ จ้องมองแผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนนำอยู่ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ขายังก้าวตามแผ่นหลังของพี่โตไปเงียบๆ เราสองคนไร้การพูดคุยใดๆอย่างที่ควรเป็นหรือเคยเป็น ท่าทีเฉยชาของพี่โตใช่ว่าจะไม่เคยมีใครเห็น บ่อยครั้งที่จะถูกมองด้วยสายตาสมเพช หรือจะถูกถามออกมาซึ่งหน้าว่ากำลัง"เบื่อ"และอยากให้ผมไปที่อื่น..

                 สำหรับนักโทษที่มีอิทธิพล มีอำนาจพอตัวอย่างพี่โตแล้ว การจะ"เลี้ยงน้อง"ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่แค่มีผมคนเดียวนั้นถือเป็นเรื่องน่าแปลกพอดูสำหรับคนอื่น นักโทษในเรือนจำที่มองว่า"เด็ก"ของตัวเองไม่ต่างกับสิ่งของ สามารถจะเอาไปแลกเปลี่ยนหรือให้ใครก็ได้ตามความพอใจ ส่วนคนอย่างผมที่อยู่ตรงนี้ก็มีหน้าที่ทำตามเท่านั้น..

                 แรกๆที่เข้ามาก็ยังเจอพี่โตพาไปให้คนอื่น ถึงผมจะเอาตัวรอดมาได้ แต่ก็ใช่จะลืมเรื่องนั้น และตอนนี้ ตอนที่ผมถูกสายตาคนทั่วไปมองว่าโดนเบื่อแล้ว ..จะมีคนมาคุยเพื่อขอเแลกเปลี่ยน หรือคิดจะเอาเด็กตัวเองมาแลกก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

                 ....เหมือนเรื่องๆโง่ๆงี่เง่า แต่ยังไงมันก็เป็นเรื่องจริง

           แม้พี่โตจะไม่คิดตอบรับหรือทำอะไรไปมากกว่านั้น แต่ผมก็รู้ว่าตอนนี้ชีวิตตัวเองกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ที่ผ่านมาผมรอดมาได้เพราะมีบารมีพี่โตคุ้มกันอยู่ตลอด จนแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าในนี้มันโหดร้ายแค่ไหน แต่ตอนนี้มันอาจจะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว..

            รู้ดีว่าที่พี่โตทำแบบนี้กับผมตัวเขาก็ใช่จะมีความสุข เช่นเดียวกับผมที่ไม่มีความสุข แต่จะให้ทำอย่างไร ความเชื่อใจหมดลงไปแล้ว ความรักที่มีอยู่แทบจะถูกความโกรธเกลียดเผาไหม้ลงไปหมด ที่ทำได้ก็มีแค่นี้ ทำแบบนี้ไปเพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่แยกจากกันไปไหน ต่อให้อยู่ด้วยกันเพราะมีโซ่ล่ามแต่ยังไงก็ยังอยุ่ด้วยกันได้ในวันที่หัวใจมีแค่ความผิดหวังและโกรธเคืองอีกฝ่ายเช่นนี้

             ผมละสายตาจากแผ่นหลังของพี่โตแล้วก้มลงมองฝ่าเท้าตัวเองเงียบๆกำมือแน่น ขอบตาผ่าวร้อนเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านผัน..

            หัวใจร่ำร้อง ตะโกนถามว่ามันเพราะอะไร มันเป็นเพราะอะไร เป็นเพราะใครกันแน่น..

            ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

             ทั้งที่ผมทำลงไปเพราะรักพี่โต ทำไปเพราะหวังดีและไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักต้องทำผิดมากกว่าเดิม แต่ทำไม? ทำไมยิ่งทำลงไปเรื่องราวมันกลับเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ

           ทั้งที่ผมก็รัก ทั้งที่พี่โตก็รัก ทั้งที่เราทั้งสองคนก็รักกัน ทั้งที่ต่างฝ่ายต่างทำเรื่องเลวร้ายลงไปเพราะความรัก รักและอยากจะปกป้องอีกฝ่าย แต่ทำไมเราถึงกลายมาเป็นคนทำร้ายจิตใจกัน ทำไมเราถึงได้ทำร้ายกันและกันได้ถึงขนาดนี้..

            "พี่โต"เสียงเรียกคุ้นหูของคนที่ผมไม่ได้เจอนานพอควรทำให้ฝีเท้าชะงัก ผมมองไอ้เป้ที่ยืนรอตรงหน้าเรือนนอนด้วยสายตาครุ่นคิด มันรออยู่แถวนั้นพอเห็นเราสองคนก็ตรงรี่เดินมาทันที สีหน้าเหมือนมีอะไรบางอย่างจะรายงาน

            "อะไร"พี่โตถามกลับห้วนๆ

            "พรุ่งนี้ไปหาป๋าด้วยล่ะ"คำพูดของไอ้เป้ทำให้ผมนิ่งด้วยสีหน้าครุ่นคิด ทั้งอยากรู้และงวยงงว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกกันแน่น หรือแผนที่เตรียมไว้จะเรียบร้อยแล้วงั้นเหรอ?

            "อ้อ..แล้วก็...เรื่อง......"

            "มีอะไรก็ว่ามา"พี่โตเอ่ยเมื่อเห็นว่าเป้มันเงียบไปอย่างนึกรำคาญ

            "พูดได้เหรอพี่ ทุกทีเห็น......"เป้มันเหลือบมามองผมน้อยๆริมฝีปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มคล้ายจะรู้ดีถึงเรื่องที่เกิดขึ้น และกริยานั้นทำให้ผมที่กำลังหงุดหงิดเริ่มอารมณ์ขุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว

            "เงียบแล้วบอกมา"พี่โตตัดบทกห้วนๆ นัยน์ตาเหลือบมองมาที่ผมซึ่งกำลังหน้านิ่วอย่างเฉยชาแว้บหนึ่ง"ไม่ต้องสนใจ หรือถ้ามันจะคาบข่าวไปบอกใครก็ช่างหัวมัน"

         ...เอาอีกแล้ว...ผมเม้มปากแน่น เมื่อคำพูดของพี่โตเริ่มพุ่งเป้าเข้ามาหาอีกรอบ

             "จะดีเหรอพี่ ไอ้ธีระที่โดนไปก็น่าจะฝีมือคนแถวนี้ไม่ใช่รึไง ได้ข่าวว่าเป็นคนโปรดของพัศดีเลยนี่"คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก หัวคิ้วพลันขมวดเจ้าหากันแน่นเมื่อได้ฟังคำพูดที่ตนเองไม่รู้ที่มา แต่เรื่องนี้มันน่าจะมีคนรู้แค่ผมกับพี่โตนี่..แล้วทำไม?

             "....มึงไปเอาจากไหนมา"พี่โตถามกลับเสียงห้วน สีหน้าเริ่มบึ้งหนัก

            ผมจ้องมองสีหน้าของไอ้เป้อย่างตกตะลึง ใจหายวาบด้วยความหวาดหวั่นไม่น้อย..กับเรื่องนี้ เรื่องที่ผมทำ ถ้าพี่โตรู้แล้วไม่บอกยังพอว่าได้ แต่ถ้าคนอื่นรู้ ถ้าป๋ารู้ เรื่องมันจะเป็นแบบไหน?

             ที่พี่โตทำเงียบเพราะอยากจะปกป้องผม ผมรู้ดี..แต่ตอนนี้ที่ไม่สามารถปิดบังได้แล้ว ผมจะทำยังไงดี?

            "ถ้าหูหนวกตาบอกพวกป๋าคงไม่ใหญ่มาได้ขนาดนี้หรอกพี่..."ริมฝีปากของไอ้เป้ยกขึ้นช้าๆ"แต่แกก็เห็นด้วยนะที่พี่เงียบ เพราะจะให้เรื่องมันใหญ่โตว่าขาใหญ่โดนเด็กของตัวเองมันสวมเขา คงจะน่าอายพอดู"

            "...สวมเขาอะไรของมึง!"พี่โตถามทกลับเสียงห้วน ไม่ต่างกับผมที่จ้องมองมันอย่างงวยงง ไอ้เป้มันเอาอะไรมาพูดกัน?ถ้าเรื่องผมเอาข่าวไปบอกพัศดียังพอว่า แต่เรื่องสวมเขาอะไรนั่นน่ะมันจะบ้าเหรอ..นั่นน่ะใช้กับการมีชู้ไม่ใช่รึไง!

            "เห..ก็แค่เรียกเล่นๆเองพี่ ไม่ได้ทำจริงก็อย่าโมโหเซ่"เป้ว่าพลางหัวเราะหึๆ"เอาเถอะ พรุ่งนี้ พี่ไปหาพวกป๋าด้วยล่ะ เรื่องไอ้หมาสองหัวนี่"

            "...เออ"

            "ถึงจะเป็นเมียพี่ แต่เรื่องแบบนี้ก็ปล่อยไม่ได้หรอกนะ"เป้มองหน้าผมแล้วยิ้มออกมาบางๆ"แบบนี้ล่ะว้า ที่เรียกว่าเข้าข้างผิดคิดจนตัวตาย"

               ร่างของไอ้เป้เดินผ่านไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบเหลือให้เราสองคนนิ่งผมเม้มปากพลางก้มหน้าน้อยๆ คิดถึงคำพูดของไอ้เป้ที่พูดออกมา...ป๋ารู้แล้วว่าผมทรยศ? จากใครไม่รู้ รู้แค่เป้นสายที่มีมากมายในเรือนจำน่ะหรือ แล้วถ้าผมถูกเรียกไปจะต้องเจอกับอะไร จะต้องมีความผิดแค่ไหน หรือจะถูกเก็บถูกฆ่าฐานทรยศกันแน่..


             "..พรุ่งนี้งั้นเหรอ..หึ!"พี่โตสถาบงึมงัมเบาๆ ก่อนจะตวัดสายตามามองหน้าผมแว้บหนึ่ง สีหน้าของคนพูดยากจะคาดเดาจนผมอดใจเสียไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปเพราะไม่รู้ว่าหากได้รับคำก่นด่าออกมาแล้วจะทนไหวไหม

             "แล้วมึงจะทำยังไง"

              "ผมไม่มีสิทธิเลือกซักหน่อย..."ตอบไปสั้นๆพลางเสมองต้นมะม่วงข้างเรือนอนที่กำลังออกดอกสะพรั่ง

             ...ไม่มีสิทธิเลือก จะไปไม่ไป จะทำยังไง พี่โตยังจะคุ้มหัวผมไหม ก็ไม่รู้..

              "ทำไมจะเลือกไม่ได้ ชีวิตมึงนี่ จะดิ้นรนยังไงก็ตามใจสิ ถ้าเคยทำได้มาแล้วก็น่าจะทำได้ไม่ใช่เหรอ"พี่โตเอ่ยเรียบๆ ผมรู้สึกถึงสายตาที่มองมาครู่หนึ่งก่อนคนพูดจะเเค่นเสียงออกมาเบาๆ"หรือถ้ากลัวมากนัก ก็ไปขอให้ไอ้พัศดีนั่นมันช่วยสิ!"

              ที่สุดก็วกมาหาเรื่องนี้ ผมเม้มปากแน่นร้องออกไปอย่างเหลือด "ทำไมต้องมาหาเรื่องกันด้วย!"

               "หาเรื่องอะไร ก็มันจริงไม่เหรอ!"คำนั้นเหมือนจะจี้ใจให้คนฟังหงุดหงิดถึงขนาด ใบหน้านั้นจึงหันมามองสบตาผมอย่างเต็มตาเสียทีหลังจากไม่คิดจะมองกันตรงๆมาเป็นวันนัยน์ตาสีเข้มตวัดมามองพลางจ้องเขม็ง แต่มันไม่ได้ทำให้นึกดีใจสักนิดในเมื่อความนัยน์ของดวงตาคู่นั้นมีแต่ความโกรธเกรี้ยว ทั้งฝ่ามือหนายังกำแน่น บีบเข้าที่ท่อนแขนอย่างรุนแรง"ในเมื่อรับปากมัน ขอให้มันช่วยเพราะไม่อยากเกาะพวกกูไปนรก ก็เอากันให้รอดสิ!มึงยังจะมาโวยเหรอว่ากูมันหาเรื่อง"

               "อ่อ...นี่คงจะเชื่อไอ้คำพูดเมื่อกี้มากนักสินะ"ความนัยน์นั้นส่อไปทางใดไม่ต้องบอก แต่มันยิ่งทำให้ชักจะเหลืออด

               "ทำไม แค่บอกว่าเป็นคนโปรดถึงกับโกรธ จี้ใจดำหรือไง!"ที่สุดก็วกเข้ามาหาเรื่องกันแบบตรงๆเสียที ผมมองหน้าพี่โตจ้องเขม็ง ไม่ใช่เพียนงความโกรธแต่รวมทั้งความผิดหวัง เสียใจที่เขาฟังคำพูดคนอื่นมากกว่า..แต่ก็แน่สิ ในเมื่อคำพูดของผมมันเชื่อไม่ได้อีกแล้ว!

               "ถ้าเห็นผมเป็นคนแบบนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรกันแล้ว.."ไอ้เนมเม้มปากแน่น กัดฟันกรอดขอบตาเริ่มร้อนผ่าวนึกน้อยอกน้อยใจที่ไม่ได้รับความเชื่อถือถึงเพียงนี้

               "ในเมื่อฟังคำพูดคนอื่นมากกว่าผมก็เชิญเชื่อมันไป แล้วเรื่องพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องช่วยอะไรหรอก ไม่ต้องมายุ่งไม่ต้องทำอะไรเลย พี่ก็อยู่เงียบๆของพี่แล้วรอฟังไอ้เป้มันมารายงานแล้วกัน!"

                 "มึงยังมีหน้ามาพูดถึงความเชื่อใจอีกงั้นเหรอ..กับคนที่.."

                 "ใช่!"ผมร้องสวนออกไปก่อนพี่พี่โตจะพูดจบเสียอีก"ผมมันไอ้คนโกหก ไอ้คนตอแหลเชื่อไม่ได้ งั้นพี่ก็ไม่ต้องเชื่อ ไม่ต้องมาสนใจอีกว่าผมจะเป้นตายยังไง นี่มันเรื่องของผม..คนแบบนี้ก็สมควรโดนแล้วนี่!"ต่อให้มันเป็นความจริง แต่พูดแล้วยังเจ็บปวด นับประสาอะไรกับคนฟังที่ยิ่งแสบร้อนระคาย ความเจ็บปวดจากฝ่ามือหนาที่กำแขนแน่น..แน่นจนมือนั้นสั่นระริกแล้วแววตาของคนมองแดงก่ำยิ่งทำให้ขอบตาร้อนผ่าว ทั้งเสียใจน้อยใจและไม่เข้าใจว่าทำไมถึงจะเป็นแบบนี้ ต่อให้รุ้ว่ามันเป็นความผิดของตัวเอง ต่อให้รู้ว่าคำพูดผมคงไม่ได้รับความเชื่อมั่นอีกหลังจากพี่โตรู้ความจริง แต่ก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดีที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ ต้องเจอกับคนที่รักทำชาเฉย ทำเหมือนไม่เชื่อใจ  มันปวดร้าวเกินจะทน

                "ก็แค่ปล่อยไว้ตรงนี้ก็พอ พี่ไม่ต้องทำอะไร..."ผมดึงแขนตัวเองออกจากฝ่ามือหนา ริมฝีปากสั่นไหว ดวงตาผ่าวร้อน ระบายอารมณ์ที่อัดอั้นมานับแต่ได้ยินคำพูดของพี่โตคำนั้น ที่บอกว่าเขาไม่เชื่อ...ไม่เชื่อผมอีกต่อไปแล้ว "ไม่ต้องคิดจะพาผมออกไป ไม่ต้องคิดจะปกป้อง ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว คนอย่างผมมันไม่มีค่าพอจะให้พี่ลงทุนพาไปหรอก ผมมันเชื่อไม่ได้ วันๆเอาแต่โกหกอยู่แล้วนี่..."

              ผมดึงแขนออกจากมือพี่โตและจ้องหน้าคนฟังเงียบๆ"และขอโทษด้วยที่ผมจะยังยืนยันคำเดิม...ต่อให้เดินออกไปได้ง่ายๆแต่ไอ้โง่คนนี้ก็ไม่คิดจะไปไหน เพราะฉะนั้นต่อให้โดนพวกป๋าทำอะไรผมก็ไม่สน"

                  "อ้อ...งั้นเหรอ ยังอยากจะเป็นเทวดา..."

                "ไม่ได้เกี่ยวกับเทวดาบ้าบอกอะไรสักนิด!"ผมขัดคำพูดกระทบกระเทียบระคายหูไว้แค่นั้น"อย่ามาเรียกผมเป็นคนดีบ้าเลย พี่ก็พูดนี่ว่าผมมันสกปรกแค่ไหน ไอ้คนสองหัววันๆเอาแต่โกหกตอแหลหน้าตายนะเหรอจะมาเป็นคนดีน่ะเหรอ..น่าขำ...ที่ผมไม่อยากออกไปไม่ใช่เพราะเป็นคนดี แค่เพราะผมไม่อยากให้คนที่ผมรักข้างนอกต้องลำบากใจกับการกระทำแบบนี้อีก แค่ผมทิ้งพวกเขามาอยู่ในนี้ก็เลวร้ายพออยู่แล้ว.."

                 "และที่สำคัญ...ได้ออกไปแต่ไม่มีปัญญาเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความภาคภูมิใจ เอาแต่ใช้ชีวิตอยู่ในมุมมืดไม่กล้าออกไปไหน แบบนั้นน่ะจะอยู่ที่ไหนก็ไม่ต่างกันหรอก ไม่ว่าจะเป็นไอ้เดนคนอยู่ในคุกหรือพวกหนีโทษอยู่ข้างนอกก็น่าทุเรศพอๆกันเพราะยังไงก็เป็นได้แค่คนขี้ขลาดน่าสมเพชอยู่ดี!"

     

[ishiya]

เตรียม มาม่า...พร้อม !!!

[Princess Murasaki]

ยิ่งอ่านยิ่งปวดตับ
ไม่เห็นแววว่าจะ Happy Ending สักนิด ฮืออออ
 

[butajang]

       ปึ่ก!


         ผมยกแขนกั้นฝ่ามือที่กำลังจะฟาดลงมาบนใบหน้าอย่างทันท่วงทีเพราะเกร็งตัวรับมือมาตั้งแต่เมื่อครู่ ด้วยรู้ดีว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้คนฟังโกรธมากแค่ไหน ทว่ายังไงความร้อนก็แล่นเข้ามาจากผิวเนื้อที่ถูกกระทบจนร้อนผ่าว ผมจ้องหน้าพี่โตเขม็ง มองคนรักที่บัดนี้กำลังจ้องตาผมราวกับโกรธแค้นนักหนา คนที่กำลังจะเอื้อมมือมาตบหน้าผมเพราะความโกรธ ดกรธที่ผมยังคงดื้อดึง ยังคงปฏิเสธและไม่คิดจะเดินร่วมทางกันไป..ขณะที่ในสมองของผมมีแต่คำพูดของพี่โตวนเวียนอยู่ไม่หาย คำที่บอกว่าทำไปเพราะรัก ยอมวางแผนแหกคุกเพราะรัก เพราะรักและเพราะผมนั่น...               

           ..คนรักที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ ไม่มีคนรักที่ไหนทรยศคนรักด้วยกัน และไมีคนรักที่ไหนทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ มันไม่ใช่แล้ว ตอนนี้เราไม่ใช่คนรักกันแล้ว เป็นเพียงคนบ้าสองคนที่ถูกล่ามโซ่อยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง!

          ".และที่พี่พูดไว้ว่าทำไปเพื่อผม...เพราะรักผม...เลิกคิดไปซะเถอะ เหมือนว่าพี่จะนึกแต่เรื่องแหกคุกจนลืมไปแล้วล่ะมั้ง ว่าที่จริงผมน่ะไม่ต้องการอะไรนอกจากได้อยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง"

           ผมเดินดุ่มเข้าไปในเรือนนอนย่างรวดเร็วไม่ให้คนที่กำลังนิ่งอึ้งได้ตามทัน ขอบตาผ่าวร้อนหรุบต่ำก้มมองพื้นซีเมนต์ตามทางเดินอย่างเคร่งเครียด ประสาททั่วร่างตึงเขม็งขณะที่หัวใจกำลังกรีดร้องร่ำไห้อยู่อย่างเงียบๆ..

           ...แต่ผมไม่ร้องไห้ ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้..

            จะไม่ร้องไห้นับแต่วันที่เขาทำเหมือนหมดรัก จะไม่พูดว่าขอโทษ ตั้งแต่วันที่พี่โตบอกว่าคำพูดทุกคำของผมมีแต่คำโกหก..

            แม้ว่าพรุ่งนี้ ผมกำลังจะเดินสู่ลานประหาร แม้ว่าพรุ่งนี้ อาจจะเจอเรื่องเลวร้ายและถูกป๋ากับผู้พันทำอะไรต่างๆอีกมากมายที่ไม่กล้าจินตาการ แต่สำหรับผม...สิ่งที่เลวร้ายที่สุดมันเพิ่งผ่านมาเมื่อครู่นี้นี่เอง...จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่าคนที่เชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่าคำพูดของผม คนรักที่ทำเหมือนไม่รัก คนสำคัญที่ทำเหมือนไม่สำคัญ เฉยชา ประชดประชัน ทำร้ายจิตใจกันต่างๆนาๆ

                แค่นั้นก็พอแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้ว กำลังจะขาดอากาศหายใจ กำลังจะทุรนทุรายอย่างที่เมฆมันว่า...

              เรื่องของผมกับพี่โตอาจจะไม่โชคดีอย่างมัน ต่อให้เมฆต้องเจออะไรนักหนากว่า ทว่าเมื่อมันทรยศหรือทำพลาด คนรักของมันก็ให้อภัยเสมอ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่   ผมไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้ เช่นเดียวกับที่พี่โตไม่อาจจะลืมเรื่องการกระทำครั้งนี้ของผม ความเชื่อใจที่พังไปพร้อมกับรอยกรีดลึกในหัวใจ แผลปริร้าวนี้ยังสดใหม่และไม่อาจทำใจได้ทัน แต่ต่อให้ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์บังคับ ปล่อยนานไป รักของเราอาจจะจบลงเพียงเท่านี้ก็ได้ ใครจะรู้...

              แต่ก่อนที่มันจะเป็นแบบนั้น ถ้าผมจะก่อความเดือดร้อนให้พี่โตมากกว่านี้ สู้หยุดมันก่อนเสียไม่ดีกว่าเหรอ

               คนทรยศคือผม คนขายความลับคือผม คนสองหน้าคือผม ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษที่ผม ถ้าจะทำร้ายเข่นฆ่าก็ทำผม ผมเป็นลูกผู้ชายพอที่จะรับผลของการกระทำตัวเอง แต่อย่างหนึ่งที่ผมแน่ใจ คือต่อให้ต้องรับชะตากรรมเลวร้าย แต่ผมก็ไม่ผิด..

              ถ้าจะออกไปก็จะออกไปโดยภาคภูมิ ถ้าออกไปก็ต้องออกไปเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไม่ใช่ต้องอยู่ในเงามืดราวกับไม่มีตัวตน ความคิดของผมถึงใครมันจะว่าโง่ไร้สาระ ผมก็ไม่สน

             ต่อให้ไม่ได้ออกไป ต่อให้จะต้องอยู่ในนี้จนตายก็ไม่เป็นไร ผมยอมอยู่ในนี้ชั่วชีวิต..ถ้าความผิดของผมมันถูกตัดสินมาแบบนั้นจริงๆ

             กับแค่กฏเกณฑ์ง่ายๆ หลักของความผิดซึ่งเป็นเรื่องปกติ เป็นบรรทัดฐานต่ำสุดของสังคม ถ้ายังทำตามไม่ได้ แล้วจะมีหน้าออกไปได้ยังไงกัน?

........................

      สวัสดีค่า
   
ตอนนี้มาพร้อมกับความอึนนนนพร้อมกับตอนหน้าที่บรรดาบอสจะกลับมาลั้นลา(?)อีกครั้ง

       ส่วนตอนนี้ อืม...เอาจริงๆคือบ้าทั้งคู่(555+)เหมือนเนมกับพี่โตมันกำลังทำอะไรโง่ๆแบบแปลกๆ ถ้าเป็นอารมณ์คู่รักคงเป็นการประชดประชัน ส่วนสองคนนี้ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ส่วนตัวว่าต่อให้เนมมันเป็นพวกสองหน้า แต่ยังไงมันก็ไม่ผิดที่คิดจะอยู่ต่อไป มันไม่ได้รักจะอยู่ในคุก แต่อยากจะทำตามกฏเกณฑ์เพื่อแม่กับน้องจะได้สบายใจก็เท่านั้น เนมมันออกแนวพระเอกนะ แต่เป้นพระเอกที่เอาตัวเองไม่รอด(เหอๆ)..ส่วนพี่โตก็ไม่ผิดแต่แรกอยู่แล้ว ไม่ได้เชื่อเป้ด้วย คนเขาห่วงแต่ไม่แสดงออกเพราะกำลังเคืองอยู่ มันเลยออกแนวประชด แถมมาด้วยการวิวาท

   และคนเขียนตอนนี้กลับถึงกทม.แล้วค่า ไปหนาวๆมาเจอร้อนๆเล่นเอาไข้สะพัดกันเลยทีเดียว ขอโทษด้วยนะคะที่มาต่อตอนเดียว แต่ตอนนี้มีงานต้องทำเยอะมากกกกกเพิ่งว่างมาแต่งก็เมื่อวานเอง เพราะงั้นขอโทษด้วยนะคะ

ปล.แจ้งว่าจบปลายปีคงไม่ทัน(ว่าแล้ว /คนอ่าน:z6:) เลื่อนเป็นปลายมกรา พร้อมกับเปิดจองหนังสือค่ารอกันได้เลยค่า หุหุ
           
ปล.2
อิชั้นเอามาโพสต์ตั้งแต่ห้าทุ่ม ปรากฏว่าโพสต์ไม่ได้สักที จนต้องฝากชาวบ้านมาโพสต์ มันเกิดอะรายขึ้นนนนนนน???



++++++++++++
สวัสดีค่ะ  ไม่ต้องตกใจนะคะ ตามที่ป้าคนเขียนเเกเมาท์ต่อท้ายเอาไว้ เลยต้องจิก บูตะจังมาทำงานรับใช้ทุกคนเเทน เดี๋ยวให้ป้าเเกไปตบตีกับเครื่องเเกเสร็จก่อนเเล้วเเกคงจะมาจัดการต่อนะคะ   ตอนนี้เเกกรีดร้องจนข้างห้องมาทุบข้างฝาเเล้วค่ะ //อาเมน ไว้อาลัยให้คนเเต่ง //

[Poseidon]

มาพร้อม มาม่าอีกแว้ววว
เอาเถอะ  ปัญหาทุกอย่างต้องลงตัว

[เฉาก๊วย]

ต้องกินมาม่าถึงสองเดือนมั้ย 

[timvasabi]

เฮ้อ~ ขอให้สองคนกลับมาพูดคุยกันเหมือนเดิมในเร็ววันเถอะนะ
กลัวๆบอสโรคจิตในตอนหน้าอยู่ จะทำอะไรมั้งละนั่น ไม่อยากคิด กลัวมาม่าอีก
เอาเป็นว่าขอละกัน พี่โตช่วยคุยแบบดีกับเนมหน่อยนะ เอาแบบไม่ประชดอะ
ประชดกันไปมา เมื่อไรมันจะเข้าใจสิ่งที่ต่างคนต่างทำกันละเนี่ย หืมมมมม

รอๆๆตอนต่อ 5555 ติดอะ

[ammer]

เครียด

[SungMinKRu]

เฮ้อ! มาม่าชามโตก่อนไปเรียนพิเศษ = ="

[JJHJJH]

สงสารเนม อยากให้ถึงตอนหน้าไวๆ อิพวกป๋าจะทำอะไร เฮ่อ

[BeeRY]

มันทรมานจจังเลย ยิ่งกว่าตอนสามผีอีก
ทั้งๆที่รัก แต่ทำไมเป็นแบบนี้ แถมความลับยังเข้าหูพวกป๋า อนาคตเนมดำมืดเลยอ่า
รอคอยตอนต่อไปด้วยความทรมานใจ กระซิก

[ibeaver_error]

อ่านแล้วไม่รู้สึกปวดใจใดๆทั้งสิ้น 
แต่รำคาญเนมมาก มากๆ เอาแต่ด่าตัวเองว่าคนทรยศ ตอแหลงั้นงี้ ที่โดนพี่โตประชดก็สมควรแล้ว รับผลจาการกระทำของตัว
เองไม่ได้เหรอไง สุดท้ายยังกล้าจะมาเรียกร้องความเชื่อใจจากพี่โตอีก  ความเชื่อใจที่เนมเป็นคนเหยียบย่ำไปแล้วเนี่ยนะ
ดูเหมือนว่าในสายตาเนมพี่โตก็ยังคงเลวเหมือนเดิม แล้วที่บอกว่าไม่ใช่คนรักกันคนที่ทำลายความรักที่ว่านั่นมันก็เนมไม่ใช่เหรอ

มีอุดมคติสวยหรูก็ดีอยู่หรอก จะมองท้องฟ้าด้วยความภาคภูมิใจบ้างล่ะ จะนู่นนั่นนี่บ้างล่ะ ผมไม่ผิดบ้างล่ะ แต่อย่าลืมนี่มันแห่งโลกความจริง !!!
ไม่ว่าจะอยู่ในคุกมากี่ปีเนมก็ยังคงเป็นเนม ไม่ได้อ่อนแอจนน่าปกป้องแต่มันอ่อนแอจนน่ารำคาญ     มากๆ
เรื่องป๋านั่นก็ทำเป็นอวดเก่ง เดี๋ยวพอพี่โตไม่ปกป้องตามที่ตัวเองท้า ได้มีแค้นพี่โตอีก บอกได้คำเดียวรำคาญเนมมากๆ    

ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ มาต่ออีกเร็วๆน่ะคะ

[MiSS-U]

ตอนนี้บีบคั้นได้อารมณ์มากเลย

ชอบอ่ะ  ซาดิสได้อีกเรา

บวกเป็ด+1

[ishiya]

อ่านตอนนี้เเล้วได้ใจเเละสะใจมาก ๆๆๆๆ (รู้สึกว่า อารมณ์จะต่างกับคนอื่น 5555)
เห็นน้องเนมในโหมดนี้ เเล้วชอบอ่ะ มีความคิดเเละอุดมการณ์เป็นของตัวเองดี ตอกหน้าไอ้พี่โตได้อึ้งเเละสะอึกบ้างก็ดี เพราะมัวเเต่ให้พี่โตพูดจาประชดประชันอยู่ฝ่ายเดียว เเล้วมันปวดตับยังไงก็ไม่รู้
ตอนหน้ายิ่งลุ้นกันเข้าไปใหญ่ว่า น้องเนมจะถูกป๋าโหดจัดการยังไงบ้าง เเละเเอบลุ้นให้พี่โตช่วยเนมไม่ให้ต้องเป็นอะไรเเล้วกันนะ
รอตอนต่อไปค่ะ....

[๛ナーリバス๛]

ลุ้นๆๆ พวกป๋าจะทำอะไรเนม อีพี่โตก็คงช่วยอะไรมากไม่ได้ เง้อ....

ประชดกันเข้าไป เจ็บทั้งสองฝ่าย

[puchi]

โอ้ยลุ้นต่อ สงสารเนม สงสารโต ทางออกจะเป็นยังไง อู้้วววเครียดแทน

[Alone Alone]

โอ้ยยยยย เดาตอนจบไม่ออกเลยอ่ะ

 

[mayuree]

รอลุ้นกับคู่บ้าที่รักกันมากดีกว่า...พร้อมรอจองด้วย อิอิ 

ในที่สุดก็จะได้เล่มจบซะที

[Fish129]

หนุกๆค่ะ 

[np]

กินมาม่าจนอืดแล้วนะ อยากกินน้ำหวานบ้างไรบ้างอะ

[sirikanda28]

จะรอเนมและพี่โตนะ

[LifeTime]

 
ไม่มีอะไรจะพูด...รู้แต่มันอึดอัดบีบคั้นและพาลหงุดหงิดอยากอ่านต่อไวๆ 

[Ak@tsuKII]

ไปเจอกะป๋า ขออย่าให้น้องเนมเป็นอะไรเลย สาธุ น้องเนมปลอดภัยกลับมาเถอะ
แล้วขออย่าให้พี่โตเป็นอะไรเหมือนกัน ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
เสียน้ำตาให้ตอนนี้อีกแล้ววววววว กรี๊ดดดดดดดนี่ช้านจะเสียน้ำตาให้ทุกตอนเลยหรือ
กรี๊ดดดด อ่อนไหวเหลือเกิน กร๊ากกกกกกกกก ดราม่าเข้าไป

อยากเอามีดกระซวกป๋าๆๆ ทั้งหลายให้ม่องเท่งไปเลย 

แต่ชอบตอนนี้นะ ที่เนมโพลงความรู้สึกออกไป พี่โตจะได้เข้าใจในสิ่งที่เนมคิดมากขึ้น
ทำไมเพราะอะไรเนมถึงทรยศพี่โต
ต่างคนก็ต่างอยากทำให้กันและกัน แต่เพียงแต่เลือกจะมองคนละมุุม
พี่โตก็คงคิดว่าคุกไม่เหมาะกับเนมจริงๆ อันตรายรอบด้าน แม้พี่โตจะคอยปกป้อง แต่
บางอย่างที่โตก็ทำไม่ได้ทั้งหมด แล้วต้องคอยเจ็บใจอยู่หลายครั้งที่ปกป้ิองคนรักไม่ได้ เวลาเห็นเนมโดนเรียกตัวไปแบบนั้น แทบขาดใจเหมือนกันนะ พี่โตอยากใ้ห้เนมไปอยู่ในโลกที่สดใส ได้เล่นดนตรีที่รัก  เข้าใจพี่โตนะว่าทำไมถึงอยากแหกคุก
 

ส่วนพี่โต พี่เค้าก็รักเนมเหลือเกินแหละ ดูสิ ขนาดโดนทรยศเจ็บใจขนาดไหนยังไม่ยอมปล่อยเนมไปเลย
แต่จะให้ทำเหมือนเดิมก็ทำไม่ได้ ใจมันที่รอยร้าวแล้ว เฮ้ออออออออ 

แต่ถึงกระั้นั้นคนอ่านก็ชอบตอนนี้นะ ที่เนมโต้กลับคืนไปแบบนั้น พี่โตจะได้คิดอะไรได้บ้าง
หรือคิดถึงสิ่งที่เนมทำไปบ้าง เนมก็คงมีมุมมอง และความคิดเป็นของตัวเอง

น้องเมฆของป้ายังน่ารักเสมอ ร้ากกกกกกกกกกกก
มีเป็นห่วงเนมด้วย ตามประสาแบบจะออกทื่อๆตามประสาน้องเมฆไปสักหน่อย คึคึ ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันจัง
ดูเป็นเพื่อนกันดีนะ ทั้งที่ตอนแรกไม่ถูกกัน

[maru]

สงสารทั้งเนม และโต

[Ak@tsuKII]

เนมเลือกที่จะทำตามอุดมคติของตัวเอง

แต่เนมก็ต้องมองความจริงด้วยเช่นกันนะว่าความจริงมันโหดร้ายแค่ไหน

เ้ข้าใจว่าทำไมพี่โตอยากแหกคุกพาเนมออกไป ถึงจะเป็นขาใหญ่แต่จะปกป้องเนมได้ไปตลอด

จนถึงวันที่ได้รับอิสรภาพเหรอ เพราะงั้นพี่โตถึงเลือกทางนี้ไง มันเจ็บปวดนะสำหรับพี่โต

[ja ne]

หากพี่โตจะเชื่อคำเนม ก็ไม่มีใครเค้าว่าแหย๋หรอกนะ หึหึ