หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54

[cotone]

มาม่าอืด....(เข้าใกล้สภาวะอิ่มตัว)

ตอนแรกงงตัวเองมาก คืออ่านแล้วไม่สงสารใครเลย ทั้งพี่โตทั้งเนม พออ่านตอนนี้แล้ว...ก็ยังไม่สงสารใครเลยอยู่ดีอ่ะ

ไม่รู้สิ รู้สึกว่าทั้งสองคนมีเหตุผลของตัวเอง ทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีที่สุด แล้วเนมก็เข้มแข็งและยอมรับความล้มเหลวด้วย ส่วนหนึ่งที่ชอบเรื่องนี้ก็เพราะเนมมันดูตั้งใจจะทำอะไรที่ยิ่งใหญ่แต่ไม่เคยล้มล้างความเป็นจริงได้สักที ไม่เว่อร์เหมือนพระเอกเรื่องอื่น ตามที่พี่คนแต่งบอกเลย

แต่ผิดคาดพี่โตนะ การที่พี่โตไม่ยอมปล่อยไปมันก็แสดงออกชัดเจนมากแล้วว่ายังรักทั้งๆที่ไม่ไว้ใจ แต่ก็ไม่สามารถจะทิ้งไปได้ เป็นการประชดกันที่ดูดีมีเหตุผลมากเลย นึกว่าพี่โตมันจะซาดิสม์กว่านี้=o= นานๆครั้งจะระลึกขึ้นมาได้ทีนะว่าพี่โตมันฉลาด กร๊ากกกกกกก

เอ๊....ทำไมเป็นดราม่าที่เราอ่านแล้วรู้สึกดีจัง555 ปกติเป็นคนชอบกินมาม่าอืด ไม่คิดเลยว่าดราม่าอืดๆก็อร่อยดีเหมือนกัน รอตอนต่อไปค่า

[debubly]

ปวดหัวๆๆๆๆ

 

[tachibanramen]

อ่า..คอมเม้นไม่ถูกเลย อึนตามนิยาย 5555

[loverken]

สงสารน้องเนม อยากจะทำตามกฏแต่ต้องรันทดเรื่องรัก...
 

[พี่วันเสาร์]

เหตุผลของแต่ละคนที่ทำให้ไม่เข้าใจกันของเนมกับพี่โต
ต่างคิดว่าตัวเองคิดถูกและทำถูกแล้วเพื่อคนที่ตัวเองรัก
และแล้วความนอยด์ก็เกิดขึ้นกับคนอ่าน

[HISY]

เนมจะโดนไรอีกไหมเนี่ย
สงสารจัง 

[runynam]

อ่านตอนนี้แล้วตอบยากมากว่า ใครผิดกันแน่
เศร้าอ่ะ แบบว่า ทั้งเห็นใจและก็เครียด
คนหนึ่งทำไปเพราะรัก อีกคนก็รัก แต่โดนบังคับให้ทำ
แต่ละคนมีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง
แต่ไม่เคยถามอีกคนเลยว่าต้องการไหม
เครียดดดด
รอตอนต่อไปนะค่ะ หวังว่าจะไม่นานนะ อยากอ่านมากก
(แต่ท่าว่าตัวเราคงไม่ค่อยมีเวลาอ่าน เพราะเทอมนี้เรียนหนักจริงๆ)
 

[Pumpkin]

โอ๊ยยย เมามันจริงๆดราม่าเข้าไป! สะใจอินังคนอ่านคนนี้ที่สุด 
อารมณ์ประชดประชัน กระแทกกระทั้นอารมณ์กันเข้าไป ช่างเป็นการกระทำที่โง่และงี่เง่า แต่นี่แหละคือมนุษย์
ยิ่งทำแบบนี้ทางออกก็ยิ่งมืดมนจนต้องวนและจมอยู่ในห้วงชีวิตที่ดำเนินไปด้วยอารมณ์

ถึงแม้จะไม่ได้อคติกับไอ้เป้มากนัก(งั้นเรอะ?)แต่ปากมันเสียจริงๆนั่นแหละ แหม มันน่าเอาเท้าลูบปากจริงๆ


ส่วนเรื่องรวมเล่ม ยังไงเค้าเอาด้วยแน่ๆ ปลายเดือนมกราคมก็ปลายเดือนมกราคมสิ มีเวลาเก็บเงินเพิ่มอีก แหมดีใจจริงๆที่พี่ปุ้ยเลื่อน กร๊ากกกกกกกก

[kitty]

 

[JipPy]

โอ้ย  อู๋ บ่ะ ออก เลยทีเดียว !!!!


 

[kidsgame10]

    ติดตามอ่านเรื่องนี้มานานมาก แต่ยังไม่ได้คอมเม้นต์เลย ตอนที่อ่านครั้งแรกไม่คิดว่าจะอ่านเรื่องแนวคุกๆเลย เพราะโดยส่วนตัวชอบแนวใสๆมากกว่า แต่พออ่านมาเรื่อยๆ กลับติดใจ และคอยติดตามมาตลอด อยากจะชมคุณคนแต่งว่าแต่งได้เก่ง เหมือนได้เข้าไปดูชีวิตในคุกจริงๆ มีทุกอารมณ์ไม่ว่าจะโหด สุข เศร้า การแก้แค้น ความเชื่อใจ การหักหลัง หื่น โดยเฉพาะดราม่านี่เยอะมาก แต่นี่แหล่ะที่ทำให้นิยายเรื่องนี้สนุก และแปลกกว่านิยายเรื่องอื่นๆ โดยเฉพาะตอนหลังๆยิ่งอยากจะรู้ว่าบทสรุปของโต และเนมจะเป็นอย่างไร จะสามารถออกไปใช้ชีวิตข้างนอกได้เหมือนเดิม หรือ ต้องใช้ชีวิตอยู่ใสคุกต่อ เป็นนิยายอีกเรื่องที่ยกไว้ขึ้นหิ้งเลย ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งที่เขียนนิยายดีๆ มาให้อ่านนะคะ สู้ๆ 

[cancan]

ง่า  ไม่รู้จะสงสารใครดี

[wordpdf]

คนหนึ่งเลือกการปกป้อง อีกคนเลือกความถูกต้อง
ว่าแต่ป๋าจะเอาไง อย่าทำอะไรหนูเนมน้าาาา

[donjai11]

เนมสู้ๆ

[kimkanyuang]

ชอบเรื่องนี้มากมาย ที่จริงตามอ่านมาตั้งแต่เด็กดีแล้ว

พอเค้าแบนเราเลยตามมาเข้าเล้านี้ด้วยคน

เป็นเรื่องที่ตอนแรกดูจากชื่อเรื่องคิดว่ามันจะขำๆ เถื่อนๆ

แต่พออ่านแล้วแบบมันมีอะไรมากกว่านั้นเยอะ หนุกง่ะ

แต่บางช่วงที่มันมาม่ามากบวกกับความนอยของตัวเองก็จะไม่ได้เข้ามาอ่าน

จะรอจนกว่าจะจบแล้วอ่านรวดเดียวเน้อ

ป.ล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอ นายแน่มาก

ยังยืนยันมาตลอดนะว่าไม่ว่าอะไรจาเกิดขึ้น

ก็ขอให้น้องเนมเป็นของพี่โตคนเดียวเถอะน้า สาธุ

[m_pop91]

เอามีดมาแทงคนอ่านอย่างผมเถอะ
อึดอัดแทนพี่โตกับเนมมาก อยากฆ่าไอ้พวกป๋าจริงๆ
หาเรื่องมาให้ตลอด

[SungJimun]

อ่านแล้วหยุดร้องไห้ไม่ได้
ใจนึงก็สงสารพี่โต ใจนึงก็เห็นใจน้องเนม
ทุกคนต่างมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้นแหละนะ
แต่ยังไงเค้าก็ยังคิดว่าการปรับความเข้าใจและการหันหน้าคุยกันเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดนะ
ต่างฝ่ายต่างเก็บเงียบไม่ยอมบอกความในใจกันแบบนี้ก็แน่อ่าดิ ฮือออออออออออ
เอาใจช่วยคนเขียนนะคะ คิดถึงมากๆเลย

[Bong]

ไม่รู้จะสงสารใครดี เพราะแต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น
เพราะอยากปกป้องคนรักด้วยกันทั้งคู่ แค่ต่างวิธีกันเท่านั้นเอง
ไม่รู้ว่าน้องเนมจะโดนอะไรบ้างละเนี้ย..แต่คิดว่าพี่โตคงไม่ยอมให้โดนง่ายๆหรอกมั่ง
ถ้าไม่รักกันจริง พี่โตคงบอกคนอื่นๆไปแล้ว..
บอกได้คำเดียว..คนอ่านเครียด!!~

ปล.ไอ้เป้ปากxมา จริงๆ..หรือว่ามันเป็นสายในพัสดีด้วยละเนี้ย..

[greensoda]

ตามอ่านทันแล้ววว

อ่านตอนนี้แล้วปวดใจมากมายยย
ทำไมพี่โตกับน้องแนมต้องมีความเห็นสวนทางกัน
ทำไมมันดราม่าอย่างนี้   

ส่วนสามผี ขอสารภาพตามตรงว่าเชียร์กัน-วิทย์มาตลอดเจ้าค่ะ
แต่ถึงไม่ใช่กันย์-วิทย์ ขอให้อยู่กันสามคนก็ดี เพราะสงสารนุ้งเมฆ
แต่ถ้าเป็นวิทย์-เมฆ อันนี้ปวดใจ ถึงอิพี่กันย์จะเลว แต่เค้าก็รัก
แล้วยิ่งตอนนี้เฮียแกอัพเลเวลความเลวมากขึ้น ไม่อยากคิดถึงจุดจบเลย
มาม่าไม่ว่าแต่อย่าจบเศร้าเลยได้โปรด   

ติดตามตอนต่อไปเจ้าค่ะ

[crosa]

บรรยากาศมันช่างอึนจริงๆ
ทั้งนู๋เนม ทั้งพี่โต ต่างก็คิดว่าตัวเองถูกต้องเลยไม่ปรับความเข้าใจกันซะที
แล้วยังงี้ถ้าเกิดอะไรที่แย่ๆขึ้นอีกได้มาเสียใจกันทีหลังอีกแน่
ส่วนนายเป้...จนถึงตอนนี้ก็ยังมั่นใส้มันอยู่ดี ชิชิ -*-
เอาใจช่วยให้พี่โตและนู๋เนมเข้าใจกันเร็วๆ....^^

[pronpailin]

อ่านตั้งแต่ต้น จน ถึงตอนนี้ เรื่องมันจะไม่วุ่นวายเลย ถ้าไอ้ป๋ากับไอ้ผู้พัน
อะไรนั้นมันไม่กวน  เห้อ อ่านแล้วเครียด เพราะมันค้าง รีบมาต่อมาม่า ด้วยนะจ๊ะ
แต่มันน่าสงสัยที่ว่า ไอ้เป้มันรู้ได้ไงเรื่องของไอ้อาจารย์ธีระ หรือว่า มันจะเป็น
1 ใน สายของพวก จนท. กันนะ 

[KURATA]

 :m31:อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[buff89]

แล้วก็ตามอ่านจนทัน

โอยยย มันบีบหัวใจคนอ่านจริงๆ 

[Serin]

Imprpbable 32 : หนามยอกเอาหนามบ่ง



       ดวงอาทิตย์ส่องประกายจัดจ้าอยู่บนฟ้าสาดแสงเข้ามากระทบกับใบหน้าของผมเสียจนนึกแสบตายามที่เดินออกมาจากทางเดิน ผู้คุมที่นั่งประจำอยู่ตรงทางเข้าแดนพิเศษมองหน้าผมและพี่โตเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งก็ยิ้มออกมาราวกับประชดประชัด ปลายนิ้วนั้นหยิบกระดาษสีขาวที่เป็นใบอนุญาติข้ามไปเรือนจำพิเศษ มองตรวจตราก่อนจะพยักหน้ารับ ปล่อยให้เราเดินออกไปโดยดีขณะค่อยๆเสียบใบคำร้องนั้นลงไปในที่เก็บใบคำร้อง

         "ช่วงนี้ยังผ่านเข้าออกง่ายๆ แต่จากนี้ไม่ใช่แล้วนะ"ผู้คุมเอ่ยพร้อมกับปรายตามองเราสองคนเงียบๆ แววตาคล้ายจะบ่งบอกออะไรบางอย่าง พี่โตมองสบแววตานั้นแล้วพยักหน้ารับเงียบๆ สีหน้าไม่ปรากฎอารมณ์ใด ก่อนจะคว้าแขนผมและลากเข้าไปยังทางเดินแคบๆเพื่อไปในแดนพิเศษอย่างเงียบๆ

       โดยรอบทางเดินเป็นลวดหนามและตาข่ายเหล็กล้อมรอบ ทั้งที่รอบกายมีสนามหญ้าและที่กว้างขวางมากมายแต่ทางเดินที่เดินไปสู่แดนพิเศษมีเพียงทางแคบๆ ทั้งมีสายตาของผู้คุมมองตามทั้งสองฝั่ง ผมหลับตาลงช้าๆ รู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลลงไปยังข้างขมับด้วยความร้อน..อาจจะไม่ใช่แค่ความร้อนแต่เป็นความรู้สึกเครียดขึงเกร็งเขม็งต่างหากที่ทำให้เหงื่อเย็นๆไหลลงมาที่ขมับไม่ต่างกับฝ่ามือของผมในมือพี่โตที่สั่นระริก..เย็นชืด

         ผมจ้องมองแผ่นหลังของพี่โต คนที่เดินนำเข้าไปเงียบๆ ยังคงเห็นเพียงแผ่นหลังหนาและท่อนแขนแกร่งที่แสนคุ้นตา ครู่หนึ่งลำคอร้อนผ่าวรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ขึ้นมา ความรู้สึกเครียดขึงนับแต่ได้รู้ว่าต้องมาพบกับพวกป๋าก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อวานโดยที่ไม่อาจจะทำอะไรได้สักนิด กระทั่งกับพี่โตผมก็ยังทะเลาะกันจนไม่อาจมองหน้าติดอยู่อย่างนี้ แม้จะอยากได้อ้อมแขนและคำแนะนำหรือคำให้กำลังใจ ทว่ายามนอนหลับแผ่นหลังที่เย็นเฉียบปละว่างเปล่าไม่มีอ้อมกอดของคนข้างกายแนบชิดมันก็มากพอจะบ่งบอกแล้วว่าผมต้องเผชิญกับพวกป๋าตามลำพังอย่างที่พูด

         ...ไม่ได้อยากให้ช่วย แต่..ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้อยากให้กำลังใจ

    พี่โตจะพูดอะไรในฐานะ"คนรัก"กันบ้างไหม ไม่ต้องช่วยเหลือผม ไม่ต้องเอาตัวรับผิดแทนผม แต่ขอแค่เพียงคำให้กำลังใจหรืออ้อมแขนที่กอดไว้เงียบๆจะได้รึเปล่า?

     พี่โตโกรธผม แต่..ไม่ได้เลิกรักผม นั่นมันไม่ใช่การคิดไปเองของผมใช่ไหม..

          "มือมึงเย็น.."เสียงนั้นเอ่ยเรียบๆออกมายามที่เราทั้งสองกำลังก้าวเดินเข้ามาภายในเรือนจำพิเศษ ผมหรุบตาลงช้าๆหลบสายตาของบรรดานักโทษผู้มีอภิสิทธิ์ต่างๆมากมายในนี้ บรรยากาศที่นี่ยังคงเงียบเชียบ สายตาที่เมียงมองมาเงียบๆแฝงการกดดันโดยไร้เสียง มีเพียงภาพท่อนขาถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนอันใหญ่ ที่มันส่งเสียงกังวานเบาๆยามขยับกายให้รู้สึกแผ่นหลังเย็นเฉียบขึ้นมาอย่างกะทันหัน บรรยากาศในนี้ สามปีก่อนเคยเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น ยังคงเป็นดินแดนของนักโทษที่ผมไม่กล้าจะเหยียบย่ำเข้าไปเช่นเดิม

          "ในนี้มันหนาวนี่"ผมตอบเรียบๆพร้อมกับรอยยิ้มคล้ายจะขบขันกับมุกฝืดๆของตัวเอง คนฟังก็ส่งเสียงหึเบาๆออกมาคล้ายจะพอใจกับคำพูดนั้น ก่อนที่ฝีเท้าของพี่โตจะหยุดลง ทั้งที่ยังไม่ถึงห้องขังของป๋า ฝีเท้าของผมจึงหยุดตามแล้วมองตามแผ่นหลังหนานิ่ง..

            ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่ตรงทางเดินเข้าเรือนนอน ปกติจะมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลแต่บัดนี้ไม่มีใครอยู่ ทั้งไม่มีสรรพเสียงใดนอกจากความเงียบรอบกายและเสียงสายลมพัดมาเบาๆ เคล้าคลอกับเสียงลากตรวนดังก้องสะท้อนภายในความเงียบ..

               ผมจ้องมองแผ่นหลังของคนที่ตัวเองรักตรงหน้า มองผ่านความเงียบและบรรยากาศเย็นๆไปยังฝ่ามือหนาที่กำมือของผมไว้ สัมผัสอารมณ์และสีหน้าที่ไม่อาจมองเห็นด้วยฝ่ามือของพี่โตและนัยน์ตาที่ผ่าวร้อนของผม..

            จู่ๆลำคอก็ตีบตันขึ้นมาอย่างกะทันหัน ความหวาดกลัวในสิ่งที่ต้องเผชิญ ความร้ายกาจของผู้คนที่เคยพานพบและยังฝังจำ ทั้งยังหวาดหวั่นว่าฝ่ามือนี้จะปล่อยจากกันไปทำให้ร่างทั้งร่างสั่นไหวอย่างไม่อาจระงับ

           "............."คิดจะเอ่ยปากพูด ทว่าฝ่ามือหนาที่บีบแน่นขึ้นทำให้ผมชะงัก...ไอ้เนมก้มหน้าลงมองพื้นหรุบสายตาลงต่ำพร้อมกับบีบกระชับฝ่ามือของพี่โตที่กำไว้แน่นตอบส่งสัญญาณโดยไร้คำพูดใด...

          น่าแปลก..ที่แม้เป้นเพียงอาการกระชับฝ่ามือแน่นขึ้นเท่านั้น...แต่มันกลับหยุดยั้งความหวั่นนกลัวที่กำลังพุ่งทวีได้อย่างง่ายดาย ทุกสิ่งหายไป ด้วยฝ่ามือที่อุ่นร้อนของพี่โต ความห่วงหาจากผู้ชายที่ผมรักและความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาโดยไร้คำพูดนี้

        ....ถึงจะโกรธกัน มึนตึง เย็นชา ต่อกัน แต่เราก็ยังคงรักกัน..ความเชื่อมั่นนี้เกิดขึ้นในใจและรับรู้ได้ทันทีด้วยกริยาอาการของพี่โต..

            "พวกมันบอกให้กูมาส่งได้แค่นี้"หัวใจอุ่นวาบเพียงชั่วครู่ หากใจความที่ออกมาจากริมฝีปากหนากลับทำให้ร่างของผมนิ่งงัน ค่อยกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ และพยักหน้ารับอย่างฝืดเฝือ..จะดึงมือออก ทว่าฝ่ามือของพี่โตกลับยิ่งกำแน่น..

            "กูจะรอ..."คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากคู่นั้นก้องในสมอง ผมชะงัก..นิ่งงันไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งอยากจะหัวเราะไม่ก็อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ หัวใจผมเจ็บแปลบเมื่อได้ฟังคำนั้น ไม่ใช่ความเจ็บปวด แต่เป็นความปลาบปลื้ม ยินดี ดีใจ...ดีใจเป็นที่สุดที่ได้ฟังคำนี้ออกมา..

          หลายวันที่เมินเฉย หลายคืนที่ต้องนอนอย่างเดียวดาย ยังคงอยู่ข้างๆแต่รู้สึกราวกับอยุ่ไกลแสนไกล สิ่งนี้ไม่ใช่หรือที่ผมอยากฟังมาตลอด..

          ผมรู้...รู้ว่าพี่โตยังโกรธ ยังเคืองใจ ยังไม่อาจะเชื่อใจอะไรได้ แต่เพราะรัก...เรารักกัน เมื่อผมต้องเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้เขาก็ยังเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ..

          หัวใจเจ็บแปลบ ขอบตาร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงตัวเอง..ที่พอโกรธไม่ว่าความรักหรือเรื่องอะไรก็หายไปจากสมองหมด..ผมมันโง่...โง่อย่างที่ใครเขาประณามจริงๆ

            "..ขะ"

            "เงียบซะ"คำขอโทษยังไม่ทันจะออกจากปาก ฝ่ามือที่บีบกระชับแน่นก็ถูกปล่อยลงพร้อมกับคำตัดบทห้วนๆ มองไม่เห็นใบหน้าแต่กริยาของคนทำก็มากพอจะให้รู้ว่าคนฟังกำลังคิดอะไรอยู่ แม้จะรู้ว่าความผิดของตนเองยังไม่สมควรได้รับการให้อภัยแต่ก็อดจะปวดใจไม่ได้ ที่ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปก็ไม่ได้รับความเชื่อถืออยู่ดี

            "มาแล้วเหรอ"เสียงทักเรียบๆข้างกายทำให้ผมสะดุ้ง ใบหน้าที่ก้มต่ำค่อยแหงนเงยขึ้นเพื่อจะมาสบกับดวงตาของผู้ชายที่ผมไม่อาจจะลืมหน้าไปได้..แค่ได้มองตา เรื่องราวเมื่อสามปีก่อนก็เหมือนจะกลับย้อนมาอีกครั้ง และความรู้สึกพ่ายแพ้..ความรู้สึกหวาดกลัว มือเท้าชาแข้งขาเหมือนถูกหินถ่วงทันทีที่สบตาคนพวกนี้ยังคงกลับมาบ่งชัดว่ามันเป็นความจริง...


            นัยน์ตาของป๋า...คนที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่ในสายตาผมมองสบตามายิ้มๆ หากรอยยิ้มในหน้านั้นกลับไม่เลยไปถึงดวงตาที่ขุ่นจัด แสดงความไม่พอใจ ไม่ต่างอะไรกับผู้พันที่ยืนอยู่ข้างหลัง คนๆนั้นไม่มีสีหน้ารื่นรมย์อีกแล้ว แต่มีสีหน้าหงุดหงิดขัดใจอย่างคนถูดขัดต่อควาต้องการและกำลังโมโหแทบคลั่ง


          "ไอ้เด็กคนนี้เหรอ"เสียงของผู้ชายอีกคนดังขึ้นสั้นๆ การปรากฏตัวของคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าทำให้ต้องหันไปมองงงๆ ชายวัยกลางคนใบหน้านิ่งเฉยที่มองตรงมานั้นไม่ใช่คนที่ผมเคยพบเจอที่ไหน ทว่าสมองก็ยังไม่ฝ่อถึงขนาดจะไม่รู้  จำไม่ได้ว่าผมมีลูกพี่เพิ่มขึ้นมาอีกคน ...อดีตพรรคพวกที่เคยเป็นอริกับป๋า เจ้านายของพี่กันย์ที่ตกลงใจร่วมมือรวมแกงค์กันเมื่อสามปีก่อนหน้า..ลุงชาตินั่นเอง

           "โต...ทำไมไม่หัดสั่งสอนเมียมึงซะบ้าง"คำถามจากป๋ามาพร้อมกับฝ่ามือที่วางบนไหล่ของผมเบาๆ..แล้วบีบแน่น

           "................"

           "ถ้าพวกกูไม่รู้..มึงก็จะไม่บอกใช่ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วที่มึงยังพามันไปไหนต่อไหนเวลาคุยกันมันหมายความว่ายังไง?"ป๋าเดินไปมองหน้าพี่โตด้วยสีหน้าเคร่งขรึม..ขณะที่พี่โตก็มองสบตาเงียบๆไม่เอ่ยคำใด

           "คือ..ผม...."

           "เงียบ!"เสียงตวาดห้วนๆของผู้พันดังขึ้นทำให้ผมหุบปากฉับ ได้เเต่เงียบและเดินตามหลังบรรดาพรรคพวกของป๋าไปยังห้องขังประจำที่ผมยังจำได้ กริยาของคนทั้งสามที่ผมพบเจอแม้จะดูเหนือกว่าแต่ก็ไม่ได้มากด้วยเล่ห์เช่นที่เคยจำได้ แม้ว่าการกระทำและคำพูดจะไม่ต่าง แต่กริยาบางอย่างมันรีบร้อน หงุดหงิดอย่างบ่งชัดว่ากำลังขัดใจแทบบ้า..



         ปัง!



       เสียงปิดประตูห้องขังดังขึ้นเบาๆสะท้อนอยู่ภายในเรืองนอนที่มีเพียงความเงียบ ไร้ผู้คน..ผู้คุมที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงทางเข้าปรายตามองผมและพี่โตเพียงครู่ก่อนจะเดินออกไปเสีย ชัดเจนว่าไม่มีใครสามารถจะห้าม หรือควบคุมการกระทำใดของพวกป๋าได้อย่างที่ผมเคยรู้ อิทธิพล..เม็ดเงิน และอำนาจของคนพวกนี้ไม่ใช่ของเล่นๆ..

          .....และการกระทำของผมที่ไปถึงหูพวกเขา ก็ต้องได้รับผลตอบแทนอันแสนสาหัสแน่ๆ

        "ฉันเคยพูดไว้ และกำลังสงสัยว่าแกมีปัญญาจะทำงานใหญ่ได้แค่ไหน"เสียงของป๋าพูดออกมาเรียบๆ ร่างสูงเพรียวนั่งลงบนเตียงนอนขณะที่ผมแลละพี่โตยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า ล้อมรอบด้วยผู้พันกับลุงชาติที่จ้องมองมาเงียบๆ สีหน้าของพวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ความโกรธที่สัมผัสได้และโชคชะตาที่ไม่รู้ว่าจะกิดอะไรขึ้นทำให้ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในหัวใจ ผมหันไปมองพี่โต อยากจะสบตาไม่ก็ขอความมั่นใจสักนิด ทว่าแววตาคู่นั้นมองไปตรงหน้าไม่หันมาหา...

       "แล้วนี่มันอะไร? แกปล่อยให้หนอนบ่อนไส้ลอยนวล นอกจากไม่จัดการแล้วยังทำเฉย ให้มันรู้เรื่องของเราหมดทุกอย่าง..แถมมันยังเป็นเมียแก โต....ฉันไม่ใช่คนที่จะใจดีหรือมีความอดทนนักหรอกนะถึงจะทำเฉยกับเรื่องนี้ไปได้"ริมฝีปากของป๋าเหยียดออกพร้อมกับแววตาวาววับ

        "ผลงานบัดซบของมึงที่ทำลงไป จะรับผิดชอบยังไง ว่ามา..."

       "เรื่อง...."

       "ไม่ใช่นะครับ!"ผมร้องแหวออกไปทันควันเมื่อฟังคำกล่าวหาของป๋า...ส่ายหน้า ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมล่ะ? ทำไมคนที่ต้องลำบากไม่เป็นผมแต่เป็นพี่โตล่ะ? ทั้งๆที่เรื่องนี้ผมเป็นคนทำ พี่โตไม่รู้เรื่องอะไร แต่ทำไมต้องเป็นพี่โตที่ถูกกล่าวหา ถูกสั่งให้รับผิดชอบ ทำไมถึงไม่เป็นผม!

         "เรื่องนี้พี่โตไม่รู้นะ!ผมทำคนเดียวคนอื่นไม่ได้เกี่ยวด้วย ผะ...."


        ปึ่ก!



         "อึ่ก..."หมัดของผู้พันซัดเข้าให้ที่หน้าท้อง เรียกความเจ็บปวดปนจุกเสียดเสียจนทรงกายไม่ไหว คำพูดที่จะออกมาจากริมฝีปากกลายเป็นเสียงครางด้วยความเจ็บปวด ฝ่ามือสั่นระริกทำได้เพียงกำลูกกรงด้านหลังไว้เพื่อพยุงกาย ขณะที่แว่วเสียงหัวเราะเสียดหูของผู้พันดังขึ้นด้านหลัง..และสบมองแววตาตกตะลึงของพี่โตอย่างเลือนราง..


        เจ็บ....

       ความเจ็บปวดเเล่นเข้าสู่หน้าท้องที่งอเป็นกุ้ง ท้องไส้ปั่นป่วนราวกับจะขย้อนอาหารเช้าที่ได้ทานมาออกจากกระเพาะ หากท่ามกลางความเจ็บปวดที่ทำให้สติรางเลือน เสียงของป๋าก็ยังแทรกเข้ามาในอนุสติ..


        "ต่อให้มันไม่รู้ไม่เกี่ยว แต่คนที่เป็นหัวหน้าพวกมึงอย่างมันก็ต้องรับผิดชอบ ยิ่งมึงที่เป็นเมียมันแล้วยังคุมไม่ได้..ยิ่งน่าสมเพชเข้าไปใหญ่ และกับคนที่รู้แล้วไม่บอกกู มันก็เข้าข่ายสมคบคิดจะหักหลังพวกกูและทำงานพลาดเหมือนกันทั้งนั้น"ถ้อยคำนั้นแทรกผ่านหูเข้ามาอย่างช้าๆ ผมพยายามทรงตัวขึ้นหลังจากความเจ็บปวดที่หน้าท้องค่อยบรรเทาลง หากริมฝีปากก็ไม่อาจเปล่งคำพูดใดออกมาได้อยู่ดี..

         "และถ้าทำแผนกูล่ม...พวกมึงคิดว่าจะชดใช้ยัง"คำพูดของป๋าดังขึ้นเหนือศรีรษะ บอกถึงความจริงบางอย่างที่ผมได้รู้..

        ผมเป็นคนลากพี่โตมาซวยเรื่องนี้เอง

        ....ที่สุดแล้ว ไม่ว่าผมทำอะไร พี่โตก็ต้องลำบากอยู่วันยังค่ำ..

       ความจริงที่ลืมคิดถึงมันแทรกผ่านเข้ามาในสำนึกอย่างชัดแจ้งก็ยามที่คำพูดของป๋าบอกชัด..พี่โตคือหัวหน้า พี่โตคือคนควบคุมดูแลวางแผนการณ์และคอยดำเนินงานทั้งหมด ..หากมีอะไรติดขัดพี่โตก็ต้องดูแล หากล้มเหลว ผิดหลาด หรือกระทั่งข่าวรั่ว พี่โตก็ต้องชดใช้

         และตอนนี้ คนที่ทำให้พี่โตตกที่นั่งลำบากก็คือผม..

        .คนที่บอกว่ารัก...คนที่พูดว่าทำเพื่อรัก...รักที่ตอนนี้กำลังจะฆ่าเราสองคนให้ตายลงไปพร้อมๆกัน...

         ไม่ว่าผมจะทำยังไง..ไม่ว่าผมจะเลือกทางไหน..พี่โตก็ต้องลำบากอยู่วันยังค่ำ การกระทำของผมที่บอกว่าเพื่อเขา ความคิด...ที่บอกว่าทำเพื่อความถูกต้อง ทำเพื่อไม่อยากให้พี่โตต้องผิดไปมากกว่านี้ ไม่อยากให้พี่โตจมดิ่งลงไปมากกว่านี้ การกระทำสิ้นคิดเหล่านั้น มันกำลังส่งผลร้ายมายังคนที่ผมคิดจะปกป้องอย่างเต็มกำลัง

         ผมเอาแต่คิดว่าทำคนเดียว เดินเข้าไปในกรงคนเดียวไม่มีคนอื่นเกี่ยวข้อง คิดจะรับไปทั้งหมดไม่ว่าผลดีหรือผลเสียทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น

       ไม่ได้คิด..ว่าหากแผนนี้ล้มเหลวไปใครจะต้องรับผิดชอบ ใครจะต้องเจอดี ใครจะต้องเดือร้อน...ผมเอาแต่คิด คิดว่าไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น ยึดถึอคำว่าความยุติธรรมงี่เง่าของตัวเอง โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำร้ายคนที่ตัวเองรัก และทำร้ายบรรดาพรรคพวกในเรือนจำนี้..

        คนที่บอกว่าจะปกป้อง คนที่บอกว่าจะไม่ยอมให้พี่โตทำเรื่องเลวร้าย พร่ำบอกว่าอยากออกไปด้วยความภาคภูมิใจ คนโง่ๆคนนั้น กำลังทำให้ทุกอย่างพัง และคนที่ต้องรับผิดชอบทั้งผมด ก็คือผู้ชายที่ผมบอกว่าจะทำเพื่อเขา..

         ...นี่ผมทำเพื่อเขา...หรือกำลังทำร้ายเขาอยู่กันแน่

        ความปวดร้าวที่ทิ่งแทงเข้าไปในร่าง เจาะอากาศหายใจให้ทะลุออกจากปอดและหน้าอกที่กลวงโบ๋ สิ่งเหล่านั้นกำลังตะโกนใส่ผมอย่างบ้าคลั่งว่าการกระทำทั้งหมดนั้นโง่งมและไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง หนำซ้ำ..ยังทำให้เรื่องทั้งหมดมันเลวร้ายขึ้นอย่างยากจะควบคุม..


       "ผู้พัน เอาตัวมันไป"เสียงของป๋าดังขึ้นมาอีกครั้งพลันทำให้ผมชะงัก รู้สึกถึงฝ่ามือทื่ตะปบลงบนไหล่และความเย็นยะเยียบที่แทรกแทงเข้ามาอย่างรวดเร็ว..

       "แล้วจะให้เอาไง?"ลุงชาติเอ่ยถามสั้นๆ สีหน้าเคร่ง แววตาวาววับมองมาที่ผมอย่างเอาเรื่อง..

       "จะฆ่าทิ้งหรือจะเอาไปทำอะไรก็ตามใจ"คำพูดของป๋าทำให้ผมตัวเย็นวูบ ไม่ต่างกับพี่โตที่หันขวับมองผมอย่างตกตะลึง ตาสบตา...แววตาของผมสบมองกับนัยน์ตาสีฉายแววตกตะลึงและห่วงหาของพี่โต ขณะที่คำสั่งนั้นยังก้องอยู่ในหู...

       ....หรือนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้สบตา หรือว่า....บางทีเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว?


         "เดี๋ยวก่อน!อย่าเพิ่ง..."

         "อย่าอะไร?"ป๋าเอ่ยถามเรียบๆสีหน้าเรียบเฉย เขาเงยหน้ามองพี่โตแล้วเลิกคิ้วขึ้นมาอย่างเนิบช้า แววตาที่จ้องมองนิ่งค่อยเบิกกวางขึ้นและวาวับด้วยความไม่พอใจ"กูถามว่าอย่าอะไร คนที่ทำพลาดอย่างมึงมีสิทธิ์จะสั่งอะไรกู..และมึงจะให้กูทำยังไงกับไอ้สองหน้านี่!"

          "กับแค่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด มึงเป็นลูกน้องมีหน้าที่ฟังคำสั่ง อย่าสะเอะมาสั่งกู!"

          "รู้แล้ว"เสียงของผู้พันดังขึ้นเบาๆแทรกบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความเครียดขึง

          "อะไรอีก"ลุงชาติเอ่ยถาม สีหน้าคล้ายจะเหนื่อยหน่าย

          "ถ้าฆ่าไปเดี๋ยวจะมีปัญหากันเอิกเริก ได้ข่าวว่าพัสดีคนใหม่มันเคี้ยวยากพอดู...ถ้ามันรู้จะลำบากเอาเปล่าๆ"

          "เราไม่ได้..."

           "ไม่กลัวแน่นอน"ผู้พันเอ่ยกับป๋าสีหน้ายิ้มๆ"แต่เดี๋ยวขอ"เล่น"ก่อน แล้วจะเล่าให้ฟัง"

                  นั่นไม่ต่างจากคำขอเพื่อปิดประตูขังผมไว้ให้ตายทั้งเป็น..


...................

[Serin]

 

         "นั่งสิ"ประตูปิดลงเบื้องหลัง ร่างของป๋าและลุงชาติที่ยืนอยู่เบื้องหน้าทำให้ผมกลืนน้ำลายไม่ลงคอเอาเสียเลย หันไปมองพี่โตที่ยืนคุยกับป๋าข้างหลังแล้วยิ่งใจหาย ผมถูกพามายังเเรือนนอนฝั่งตรงข้าม คาดว่าน่าจะเป็นห้องขังของใครสักคนในสามคนนี้ ผมมองหน้าผู้พันที่ยืนมองสีหน้าเริงรื่น ดันหลังผมให้นั่งลงบนเตียงนอนด้วยรอยยิ้ม...ทว่ามันไม่มใช่ยิ้มที่น่ายินดีเอาเสียเลย

           ปลายนิ้วบีบเข้าที่หัวไหล่ไม่เบานัก แสดงอาการบีบบังคับโดยไม่เอ่ยคำใดๆ ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆสมองยังคงคิดใคร่ครวญจดจ่อกับพี่โตที่นั่งคุยอยู่กับป๋า ทั้งรู้สึกผิด ทั้งห่วงใย เสียใจและรู้สึกแย่เป็นที่สุดที่ทำให้คนที่รักต้องมาพัวพันด้วยแบบนี้ ขณะที่เสียงของคนที่ยืนอยู่บนศรษะแว่วมาเบาๆ..

           "บอกข่าวไอ้พัศดีนั่นเท่าไหร่แล้ว"

            "หา..."ผมเงยหน้ามามองตาคนถาม สบมองแววตาของคนพูดที่หรี่ลงน้อยๆอย่างครุ่นคิด

           "ถามว่า กับพัศดีน่ะ บอกข่าวไปเท่าไหร่แล้ว"ริมฝีปากของผู้พันยกขึ้นคล้ายรอยยิ้ม แม้แววตาจะยังโกรธกรุ่น

           "...มะ....ผม...ผมบอกแค่เรื่องของอาจารย์ธีระ"ไอ้เนมก้มหน้าก้มตาบอกเรียบๆ ทั้งกลัวและหวั่นเกรงด้วยไม่รู้ว่าตนเองจะต้องเจอกับเรื่องราวแบบไหนต่อไปจากนี้

            "อ้อ...ไอ้ธีระ..."ผู้พันฟังแล้วหัวเราะเบาๆ ใบหน้าของคนพูดจ้องผมใกล้จนแทบประชิด ก่อนจะแสยะยิ้มคล้ายขบขัน"ได้ข่าวว่าเป็นครูสอนดนตรีนี่ "รัก"กันมากล่ะซี ถึงได้บอกข่าวแบบนี้ไปได้"

             "............."ใจความนั้นทำให้ผมสะอึก..นิ่งไปอย่างไม่อาจเอ่ยคำใด ใช่...กับอาจารย์ธีระที่ให้โอกาศผมได้เรียนดนตรีได้เล่นไวโอลินอีกครั้งผมก็ยังทำกับเขาแบบนั้น มันก็ควรควรจะถูกประณาม

       ...และยิ่งมาได้ฟังคนอื่นพูด ร่ายความผิดของตัวเองให้ฟัง มันยิ่งทำให้รู้ซึ้ง ว่าแท้จริงแล้วความผิดของไอ้เนมคนนี้มันมีมากแค่ไหน..

       ...ผิด เสียจนนึกแปลกใจที่พี่โตยังไม่ฆ่าผมทิ้งให้สมแค้นเสียด้วยซ้ำ

         "จะเอาอะไร ขนาดไอ้โตมันยังทำ..ขนาดผัวมันคุ้มกะลาหัวอยู่ก็ยังกล้า"ลุงชาติพูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ"ดูแล้วน่าสมเพชสิ้นดี คนแบบนี้เหรอที่เคยชนะไอ้กันย์แต่ก่อน สนิมขึ้นมือมันแล้วล่ะผู้พัน ทางที่ดีรีบๆเชือดรีบๆจัดการมันซะเถอะ ก่อนจะยิ่งเหลวไปมากกว่านี้"

             "ใจเย็นซี...บอกแล้วว่าทำแบบนั้นมันเอิกเริกไป"ผู้พันโคลงศรีษะ เอื้อมมือบีบคางผมแล้วยิ้มพรายน้อยๆ"อีกอย่าง...ก็น่าเสียดายออก"

             "คิดจะทำอะไร ถามกูด้วย"เสียงตะโกนของป๋าดังแทรกขึ้นมาราวกับได้ยินใจความส่อจิตอกุศทำให้ผู้พันหัวเราะพรืด ผู้ชายที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ดูน่ากลัวและแฝงแววอมหิตและโรคจิตแบบประปลาดๆตรงหน้าหัวเราะกับเสียงร้องนั้น ที่สุดจึงยอมละมือออกจากคางของผมอย่างเสียไม่ได้ ทั้งที่ริมฝีปากยังมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับไม่คลาย...

             "..ไม่เป็นไร ต่อให้เสียแผนไปนิด ก็ใช้ประโยชน์ได้..."

             "...ยังไง?"ลุงชาติเอ่ยปากถาม มองหน้าผู้พันที่จ้องมองผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มชวนขนลุก

             ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มเหี้ยม แววตายิ้มแย้มเข้มขึ้นเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ชวนให้สังหรณ์ร้ายแล่นวาบ

             "ในเมื่อมันมีสาย มีหนอนบ่อนไส้ได้ เราก็มีได้เหมือนกัน"

             "..........."

             "ไม่ต้องเสียเวลาฆ่า ไม่ต้องเสียเวลาจัดการ ทำไปไอ้พัศดีมันจะได้รู้ตัวว่าเรารู้ทันแผนมันแล้ว..เงียบเข้าไว้..เสร็จแล้วก็ให้ไอ้หนูสองหน้าอย่างมึง...เสนอน้ำหน้าซื่อๆไปรายงานข่าวดีๆต่อ"ริมฝีปากของผู้พันแสยะยิ้ม..รอยยิ้มร้ายลึกแฝงชัดบนใบหน้า"ในเมื่อมันอยากได้สายนักก็ให้มันไป บอกข่าวมันไปเลย ว่าพวกกูจะทำอะไร ยังไง ที่ไหน...บอกไปตามที่กูสั่ง และ...พูดตามที่กูต้องการให้มึงพูด"

             "หนามยอกเอาหนามบ่ง"ชาติเอ่ยขึ้นมาช้าๆ สีหน้าครุ่นคิด หากแววตาเริ่มวาววับอย่างถูกใจ

              "ใช่ไหมล่ะ...นอกจากจะได้วิธีดีๆแล้ว ยังได้รู้ข่าวพวกมันแบบ"รู้ลึก"ซะด้วย"ผู้พันเอ่ยด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาทอดมองไปยังร่างของคนที่อยู่ในห้องขังฝั่งตรงข้าม สบมองแววตาพึงใจในใบหน้านั้นและอาการพยักหน้าช้าๆแสดงความเห็นด้วยอย่างชัดเจน..     

              "ส่วนมึง...ไม่มีสิทธิปฏิเสธ คงรู้ตัวดีอยู่แล้วนะ "ฝ่ามือนั้นคว้าหมับเข้าที่คาง และบีบแน่นอีกครั้ง ให้นัยน์ตาของผมเงยขึ้นมาสบ หากข้อความที่ได้ฟังนั้นยิ่งถ่วงน้ำหนักความเครียดเคร่งในใจให้เพิ่มขึ้นอีกนับเท่าทบพันทวี...

             ....ให้เป็นสาย...สายให้กับพัสดี พอๆกับเป็นสายให้พวกป๋า

             หนามยอก เอาหนามบ่ง

            ให้ผมส่งข่าวอย่างปกติ แต่เป็นข่าวที่คนพวกนี้ให้พูดเท่านั้น แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นข่าวลวงที่ไม่มีมูลความจริง ให้พูดบิดเบือน เพื่อจะสร้างความสับสนให้กับพวกพัศดี ขณะเดียวกันก็จะให้ผมคอยสืบข่าวของพัสดีมารายงานพวกป๋าด้วย..

            ...ต้องทำตาม โดยไม่มีสิทธิปฏิเสธ..

           คำพูดนั้นไม่ต่างกับส่งผมลงแดนประหาร..ไม่ใช่ความปราณี เปล่าเลย เพียงแค่พวกเขาไม่อยากจะเสียเบี้ยในมือไป ซ้ำยังคิดจะกลับเอามาใช้ให้เป็นประโยชน์..

            ชีวิตผมอยู่ในกำมือพวกมัน

           ความจริงที่ไม่อยากรู้ ไม่อยากยอมรับดังก้องในสมองอีกครั้งอย่างชัดเจนที่สุด กับคำสั่งและรอยยิ้มที่บาดตา ความรู้สึกที่ลืม...หรือเคยลืมไปกลับมาอีกครั้งซ้ำยังทับถมและเข้ามาคุกคามประสาทอย่างหนักหน่วง

          รู้ดีว่าชะตาต่อจากนี้ยิ่งกว่าเดินกายกรรมบนเส้นด้าย และ...บัดนี้ผมเป็นพวกสายลับสองหน้าอย่างแท้จริง เป็นคนที่ยืนอยู่ตรงกลางไม่ว่าจะกับพวกป๋าหรือพัศดีก็มีสิทธิตายได้ทั้งนั้น

          แต่พวกนี้ไม่เคยสน...

          ไม่ต้องมองรอยยิ้มแสยะและแววตาวาววับคุ่นั้นก็รู้ ไม่ต้องคิดอะไรให้มากก็ทราบ ไม่ว่าผมจะเป็นหรือตายพวกเขาก็ไม่คิดจะแยแส...ถ้าผมบอกข่าวผิดๆกับพัศดีจนถูกลงโทษ คนพวกนี้ก็คงมีแต่จะสาใจ

          ไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหน...ก็เป็นได้แค่ตัวหมากบนกระดานของพวกเขาเท่านั้น


            "อ้ากกก!"จู่ๆความเจ็บแปลบจากท้องน้อยก็แล่นเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวทำเอาร่างทั้งร่างถึงกับสะดุ้งเฮือกและเสียงกรีดร้องแล่นออกมาจากลำคออย่างรวดเร็วจนไม่อาจต้านไหว ผมก้มลงไปมองต้นตอของความเจ็บปวดนั้นด้วยความไม่เข้าใจ พลันดวงตาเบิกกว้างเมื่อเจ้าของมือนั้นคือผู้พันที่ชกเข้ามายังท้องน้อย หากแต่ครั้งนี้มันแปลกกว่าครั้งก่อนตรงที่มีปลายนิ้วโป้งโผล่ออกมาพร้อมกับกดย้ำ..กระแทกเข้าไปยังท้องน้อยผมไม่หยุด

             พยายามเอื้อมมือไปฉุดรั้ง พยายามดิ้นรนขยับกายหนี แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยเมื่อถูกตรึงไว้ด้วยร่างสูงใหญ่ของผู้พันทั้งแขนสองข้างยังถูกลุงชาติจับบิดไพล่หลัง ให้ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจากแผ่นหลัง ร่างเเอ่นโค้ง ทั้งที่ความเจ็บปวดจากท้องน้อยที่ถูกโจมตีสมควรจะงอตัวถอยหนี  และท่าทีเช่นนี้จึงเป็นผลให้หมัดและนิ้วโป้งของผู้พันยิ่งกดลึก..ทิ่มแทงเข้ามาในท้องน้อยอย่างรุนแรง

             น้ำตาไหลพรากอย่างไม่อาจจะกลั้นพร้อมกับเสียงหวีดร้องแสดงความเจ็บปวดที่ออกมาจากริมฝีปากอย่างง่ายดาย...เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนทนไม่ไหว ไม่ได้เจ็บจุกเหมือนโดนชกต่อย ทว่านี่มันเป็นเพียงควาเจ็บปวดจุดเล็กๆบนหน้าท้อง แต่มันกลับรุนแรง ทิ่มแทงจากหน้าท้องแผ่ไปยังทั่วร่าง ความเจ็บปวดมันไม่หาย และยิ่งรุนแรงราวกับกระเพราะจะถูกแทงทะลุ เหมือนลำไส้จะถูกกระชากบิดออกมาต่อหหน้า

             "นี่เป็นโทษเล็กๆน้อยๆที่มึงคิดทรยศกู"เสียงกระซิบเหี้ยมกลั้วหัวเราะสุขสันต์ของผู้พันดังขึ้นมาใกล้หู ผ่านม่านความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างเลือนราง หากก้องสะท้อนในสมองไม่ยอมจางหายพร้อมๆกับความไม่เข้าใจที่เกิดขึ้น..."ถ้ากูรู้ว่ามึงจะทรยศอีก...คราวนี้มันจะหนักกว่านี้นับร้อยเท่าพันเท่า กูจะให้มึงทรมารขนาดตายก็ตายไม่ได้ จำเอาไว้!"

          น้ำตาเอ่อคลอนัยนตาไหลอาบข้างแก้ม...เจ็บ...เจ้บจนทนไม่ไหว ปวดร้าวและไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ว่าทำมมันถึงกลายเป็นแบบนี้..

           ผิดมากนักหรือที่คิดจะไขว่คว้าอิสระ ผิดหรือที่คิดจะก้าวออกไปจากเงาของคนเหล่านี้ ไม่อยากถูกบ่งการ ไม่อยากถูกสั่งให้ทำเรื่องเลวร้าย แค่อยากจะอยู่เงียบๆ มีชีวิตอยู่...อยากจะอยู่อย่างมีความสุข ทำไมมันถึงยากนัก..

           ดิ้นรน..พยายาม ตะเกียดตะกายออกจากหลุม อยากเอาชีวิตรอด อยากโผล่หน้าออกไปมองฟ้า อยากจะมีชีวิต

           ทำไม...ทำไมถึงต้องพบเจอเรื่องแบบนี้


             "อั่ก!"ร่างของผมไถล่ครูดลงบนพื้นทันทีที่ผู้พันและลุงชาติปล่อยมือ แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับลดลงเพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะไม่นานก็มีฝ่าเท้าหนาหนักวางลงบนแผ่นอก กดแน่น...เหยียบซ้ำ...ย้ำแผลที่ท้องราวกับอยากจะเห็นผมกระอักเลือดออกมาต่อหน้า..

           สีหน้าคนทำนั้นเต็มไปด้วยความรื่นรมย์ ทั้งแฝงคามหฤหรรษ์แบบแปลกๆ ที่ชวนหนาวสันหลัง ผมมองความสุขในแววตานั้นแล้วไพล่นึกถึงเมฆ..ยิ่งความเจ็บปวดจากฝ่าเท้าที่กระแทกซ้ำจนต้องกระอักกระไอออกมาดังๆยิ่งบ่งชัด..ทำให้ผมนึกรู้ ว่าคนที่เข้ามาเป็น"เด็ก"ของผู้พันจะต้องเจอกับอะไร..

            นัยบน์ตาของผมหรี่ปรือลงช้าๆ สติที่เลือนรางและดวงตาที่ไม่อาจมองเห็นชัดด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อคลอมองเห็นรอยยิ้มพึงใจของผู้พัน ในมือฝ่ายนั้นมีมีดเล่มเล็กที่ได้จากที่ไหนไม่รู้อยู่ ปลายนิ้วนั้นกำลังขยับมันไปมาเล่น...ครู่หนึ่งภาพอดีตซ้อนทับ..สำนึกกลับวนเวียนไปหาคนที่ผมพยายามลืมไปจากจิตใจ ชายที่ผมฆ่าเข้าให้ตายไปด้วยมือ..

         ตอนที่ผมเหวี่ยงไวโอลินในมือฟาดเขา..เขาก็อยู่ในลักษณะไม่ต่างกัน และแววตาของผู้พันที่มองมาก็ไม่ได้ต่างไปกับแววตาของผมวันนั้น..

        เหมือนจะมองเห็นคนๆนั้นยิ้ม ราวกับได้ยินเสียงพูดเเผ่วเบา..หากแต่ชัดเจนในสมอง..

          ....เคยทำคนอื่นไว้แบบไหน ก็ต้องเจอแบบเดียวกัน..

           ..เวรกรรมที่เคยทำร้าย พรากชีวิตคนอื่นไม่เคยจางหาย มีแค่จะคอยเฝ้าวนเวียนตอกย้ำให้ชดใช้ ให้ชีวิตไม่อาจมีความสุขได้เพราะบาปนั้นที่จะคอยติดตัวอยู่ตลอดไป..

         นัยน์ตาค่อยหรุบลงช้าๆ..หางตาผมได้ยินเสียงโหวกเหวกบางอย่างแล่นแผ่นเข้ามา พร้อมๆกับสติสุดท้ายที่หลุดลอยไปด้วยภาพใบมีดพุ่งเข้าหาตัวเองอย่างรวดเร็ว


............


     มาแล้วค่า 
       ช่วงนี้ยุ่งมาก กำลังรีไรท์ต้นฉบับคาวี่อยู่อย่างเมามันส์ กำหนดส่ง 20 เดือนนี้ รู้สึกถึงไฟที่ลนก้นอิชั้นอยุ่อย่างรุนแรง อ้ากกกก
    ส่วนตอนนี้ อืม....คิดถึงป๋ากับผู้พันม้ายยยย/เรียก Fc. :laugh:ออกมาแล้ว แต่ไม่ค่อยเหมือนเดิม เพราะพวกฮีกำลังอยากออกไปจนตัวสั่น ส่วนแผนการณ์ผู้พันไก่ทอดก็เฉียบขาดเช่นเดิม../เอาเหล้าเซ่นสามจอก ลาสบอสคู่นี้นี่ช่างสมเป็นซะมีภรรยากันยิ่งนัก
      ลุงชาติ...ตัวประกอบอ่ะ /หลบทีนส์

     เจอกันตอนหน้าค่ะ
       
     

[PAAPAENG~]

จิ้มก่อน

 


+++++++++++++++++++++


โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
ทั้งโกรธและเกลียดไอ้เลวผู้พัน
ไอ้โรคจิตวิปริต  สมองหมาปัญญาควาย
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!         

ไอ้น้องเนมอย่าเป็นอะไรไปนะ
เดาว่าไอ้พี่โตมันคงจะเข้ามารับมีดแทนแน่ๆ
หึ๊ย!!  จะเป็นพี่โตหรือเนมก็ไม่อยากให้โดนทำร้ายอ่ะ
แค่สถานการณ์ที่เจออยู่ก็มากพอแล้ว

สงสารเนม  ตอนนี้สงสารเนมจับใจ
แม้ว่าตอนแรกๆจะหมั่นไส้ในความเป็นคนดี
คิดอะไรตื้นๆไปบ้าง  แต่อ่านตอนนี้แล้วสงสารจริงจัง!
แค่รักพี่โตแล้วผิดตรงไหน
ไม่อยากให้พี่โตทำเลวแล้วผิดตรงไหน
เกิดมาเป็นไอ้น้องเนมแล้วมันผิดตรงหนายยยยยยยยยย         

แต่ยังไงก็ยังดีใจ
อย่างน้อยๆพี่โตมันก็ยังรักเนมอยู่
แม้จะโกรธ  แต่ก็รัก
ฮึก!  กอดพี่โตแน่นๆหนึ่งที   

รอตอนต่อไปค่ะ~

[donjai11]

มาแบบค้างๆอะ มาน้อยจังเลย

[carmel]

จะพูดว่าไงดี แต่ตอนนี้เราไม่โอ๋เนมแน่ๆเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะความคิดน้อยและคิดมากของเนมทำให้ทุกคนเดือดร้อน
โดยเฉพาะพี่โต(โตเอฟซี) มันผิดตั้งแต่ไม่มีความเชื่อใจและไว้ใจ
แต่การที่เนมโดนแบบนี้อาจจะทำให้พี่โตใจอ่อนลงเพราะเนมได้รับทลงโทษแล้ว
ยังไงก็แล้วแต่ เนมจำเอาไว้คนที่รักเนมคือพี่โต
สามปีในคุกน่าจะทำให้เนมแกร่งและร้ยมากขึ้นกว่านี้นะ
คนเรามันขาวอย่างเดียวไม่ได้มันต้องเป็นสีเทาเพื่อความอยู่รอด
*อินมากไป*
55555555555555
ขอบคุณนะคะ

[whipcream]

  เกลียดพวกขาใหญ่อ่ะ  เลวได้อีก

[MiSS-U]

ต๊ายยย  ขาใหญ่ออกโรงได้เจ็บแสบมาก

ทำเอาหนูเนมช้ำในแย่แล้ว

รอตอนหน้าว่าแผนจะดำเนินไปแบบไหน

กดบวกกดเป็ด