หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54

[piglet]

ติดตามต่อไป

[rinoou]

อันดับแรกต้องขอบคุณคนแต่งก่อน   
แต่งได้สนุกและมันมากกกก  (เห็นภาพเป็นฉากๆเลยอ่ะ)อิอิ

อ่านตอนแรกแบบว่า เรื่องนี้แปลกดีจังอ่ะ ไม่เคยเห็นใครแต่งเลย
อ่านไปได้ซักพักแบบ น่ารักว่ะ  แต่พอกลางๆเรื่อง แบบเครียดดดดอ่ะ 
นี้มันเรื่องแบบไหนกันวะ แต่มันก็ค่อยๆ หวานกันไปเน้อ..อิอิ 
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ให้ข้อคิดเยอะดี ชอยอ่ะ และก็กลัวด้วย  อิอิ  (กลัวใจตัวเอง)

ขอบคุณอีกครั้งน้า

รอตอนต่อไปจ้า

[BeeRY]

รอตอนพิเศษค่า หวานๆๆส่งท้าย อิอิ

[morphinelike]

รอพี่โตกะนู๋เนม

[LifeTime]

อ่านแรกๆ เหมือนจะจบ...ยิ่งใกล้จะจบเหมือนยิ่งจะยุ่ง 

[chaoyui]

รอตอนพิเศษค่ะ

[Serin]

First impression

Special: 1 [vit mode]

           กูนั่งมองพวกลูกน้องในแกงค์เล่นไพ่นกกระจอกกันเป็นรอบที่ร้อยแล้วนึกเบื่อแทนพวกมัน แต่ก็เอาเถอะ มันไม่เบื่อนี่ ไม่เหมือนกุที่ออกมานั่งทอดหุ่ยมองฟ้าสบายอุราอยู่สองคน..

   แน่นอนว่าไม่ใช่คนเดียว กูมองหน้าไอ้คนข้างๆ มันกำลังเอาตีนเขี่ยๆพื้นที่มีหญ้าสีเขียวงอกขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ กูก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ จะอารมณ์ดี จะมีความสุขเมื่ออยู่กับกู..มีความสุขจริงๆอย่างที่บางคน...คนที่รักมันนักหนาหวังไว้..

  คิดไปก็ชวนเหนื่อยใจมากกว่าจะเป็นอย่างอื่น กุก็ไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้วเรื่องของเราสองสามคน..มันมาไกลเกินไป ไกลเกินจะถอยหลังกลับ และไกลเกินจะกลับหลังไปโดยไม่คิดอะไร

  ตอนนี้เรื่องของเรื่องมันแทบจะไม่ได้อยู่ที่ใคร จะรัก จะชอบใครอีกแล้ว มันกลายเป็นว่าใคร..จะสามารถรัก..และอยู่กับใครได้ต่างหาก..

     ไม่ว่าจะรักหรือไม่รัก ไม่ว่าจะชอบหรือเกลียด ก็ไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว..

   มองหน้ามันแล้วนึกถึงตอนที่เจอกันครั้งแรก ตอนที่กูรับงานนี้มาจากป๋า ตอนที่กูได้เจอมัน...มันยังเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ผอมๆ ท่าทางซึมเซา จมจ่ออยู่กับเรื่องราวในอดีตของตัวเอง มันทั้งเศร้าและน่าเวทนา และควรจะน่าสงสาร แต่ก็เปล่า..เปล่าเลย กูทำเหมือนตัวเองจะคิดสงสาร จะคิดเอ็นดูมัน แต่ก็เปล่า..ตอนนั้นกูก็เหมือนคนโง่..ยังคะนอง ยังหลงระเริงกับอำนาจที่ได้รับ คิดจะเอามันไปทำอะไรมากมาย คิดจะชีวิตคนๆนึงมาให้ความบันเทิง ให้ความสนุกกับชีวิตที่น่าเบื่อของตัวเอง..

   แสร้งทำดีกับมัน เข้าอกเข้าใจและคอยดูแล แต่ลับกลังกลบวางแผนกลั่นแกล้ง คอยหัวเราะเยาะกับความยากลำบากที่มันเจอ ทำเรื่องร้ายกาจมากมาย...มาก...ราวกับเป็นการแก้แค้นโชคชะตาที่ทำให้กูมาอยู่ตรงนี้ แก้แค้นกับความรัก..ความรักที่มันให้กูมา และแก้แค้นกับความรักที่กูมีให้คนคู่นั้น..ความรักที่ทำให้กูต้องมาทุกข์ทรมารอยู่ในคุก..

     และไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ที่รัก..รักจนไม่อาจจะทนเห็นมันไปอยู่กับคนอื่นได้ แต่กุก็โง่ที่รู้ตัวเมื่อสายไป รู้ตัวก็เมื่อมันต้องไปอยู่กับไอ้ผู้พัน..และกลับมาในสภาพ...ที่ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว..

     แววตาของมันขุ่นมัว..นัยน์ตาที่เคยสะท้อนแววตาของกันและกัน..หายไปแล้ว..เหลือเพียงเสี้ยวหน้าแข็งกระด้าง..และน่าอดสู..

    เอื้อมมือไปหามันยังไงก็ไม่ได้รับการตอบรับ พยายามจะเข้าหามันเท่าไหร่ปลายเท้าของมันก็ถอยหนี ทำร้ายจิตใจกูมากขึ้นทุกที..ทุกที ...

  ...กระทั่งสุดท้ายที่มันทำร้ายกู...กูก็ยังเห็นความเจ็บปวดของมันชัดเจน..

   เราสองคนเหมือนคนที่กำลังพายเรือในอ่าง..วนเวียนหลงวนอยู่ในหนทางที่ไม่มีทางออก ทำได้เพียงแค่ทำร้าย ทำลายกันให้แตกยับกันไปข้างหนึ่ง..ทั้งงี่เง่าทั้งน่าสมเพช

...กูเคยนึกว่าชาตินี้ทั้งชาติ ทั้งกูและมันคงไม่สามารถจะกลับมาอยู่ข้างๆกันได้อีก..

   กูหันไปมองหน้ามันที่นั่งอยู่ข้างๆ..เอื้อมมือไปลูบต้นคอมันเบาๆ..ไอ้เมฆหันมางงๆ..มันมองตากูแล้วชะงัก ก่อนจะหันมายิ้มให้...รอยยิ้ม ที่กูคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติมันคงไม่หันมายิ้มให้กูอีกแล้ว..

...ดีแล้ว...ที่มันยังหันกลับมาหากู...มาอยู่ข้างๆกันแบบนี้เหมือนเดิม..

เรื่องที่กูจะรักใครชอบใคร..ในตอนนี้ มันไม่สำคัญแล้ว...

ขอแค่..ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม..

..................................................

    นาฬิกาบอกเวลาบ่ายสามโมง เสียงหวีดสั้นๆก็ดังไปทั่วเรือนจำ..กูลุกขึ้นจากพื้น เดินดุ่มไปร่วมกันเข้าแถวฟังประกาศของพัศดี...เรื่องของไอ้นพที่เคยเป็นปัญหา ตอนนี้มันเงียบไปแล้วเพราะไอ้ชาติ ที่ตอนนี้กูต้องนับมันเป็นลูกพี่อีกคนจัดการให้..ก็ยังถือว่ามันใจดี มากกว่าไอ้ป๋ากับได้ผู้พันที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากคอยสร้างเรื่องมากลั่นแกล้งชาวบ้าน..

    “..มีเรื่องอะไร?..” กุถามไอ้โตที่เดินเข้ามาก่อนแล้ว มันยังไม่ตอบแต่เดินเข้าไปร่วมแถว ตวัดสายตามองไอ้เมฆที่อยู่ช้างๆกูนิดหน่อย แต่ข้อความในดวงตาคู่นั้นมันคงสยองพอที่จะทำให้เมฆมันหันรีหันขวางและเดินผละจากกุไปเข้าแถวของมัน

     กูมองไอ้เนม..ที่ยืนอยู่หลังไอ้โตแล้วยิ้มให้มันนิดๆ..ไอ้เด็กคนนั้นก็หันกลับมายิ้มให้..ไม่ว่ายังไง เวลามันยิ้มก็ยังเหมือนเดิม..เหมือนวันแรกที่กุเจอเป๊ะ.. ยิ้มซื่อๆ ท่าทางโง่ๆ...จนไม่น่าจะคิดร้ายอะไรกับใครได้ลง แต่พอเอาเข้าจริงๆไอ้เด็กคนนี้มันก็ฉลาดและร้ายได้ใช่ย่อย แม้ต้องรอเวลากระทั่งเฉียดเป็นเฉียดตายมันถึงจะทำใจแข็งทำร้ายคนอื่นเขาเสียทีก็เถอะ..

     กุหันไปมองหน้าไอ้โตอีกรอบ มันชะงักกับท่าทีของกูกับเด็กของมัน แม้สีหน้าจะไม่แสดงออกอะไร แต่แววตามันไม่ใช่ นัยน์ตามันดูขวางๆชอบกล เหมือนเวลามีคนมาแย่งของๆตัวเอง

    กูซ่อนยิ้มในหน้า หันไปยักคิ้วให้มันเหมือนรู้ทัน กูเจอไอ้โตครั้งแรกตอนอายุสิบห้า  กูเข้ามาเรียนอาชีวะในโรงเรียนเดียวกับมัน เจอกันครั้งแรกไอ้โตมันก็เป็นหัวโจกในกลุ่มเพื่อนซะแล้ว..มันเป็นคนที่เป็นนักเลงพอตัวนิสัยตรงๆ โผงผาง แต่ความจริงเป็นคนใจเย็นผิดคาด กับคนที่เป็นเพื่อน มันจะเป็นห่วงและคอยดูแล กลับกันคนที่มันเกลียดและเป็นคู่อริ จะไม่มีคำว่าปรานี..ไม่มีคำว่าสงสาร ต่อให้ตาย..จะตายตกไปต่อหน้า มันก็ไม่คิดจะสนใจ..

  เพราะมันเป็นคนแบบนั้น ตอนที่ลงมือฆ่า...มันถึงไม่ปราณี

     ต่อให้คนๆนั้นเป็นญาติฝ่ายพ่อของมัน แต่เพราะไอ้คนนั้น  วางแผนจะฆ่าพ่อแม่และครอบครัวของมันเพียงเพราะเรื่องผลประโยชน์ที่ขัดแย้ง ไอ้โตเลยลงมือ..ทั้งวางแผนและทำเองตัดหน้าคนที่จะฆ่าพ่อแม่มันให้มันตายก่อนจะรู้ตัว..

   ตอนที่กูรู้ข่าว กูยังไม่เข้าใจ กูยังเข้าไปด่าทอต่อว่ามันว่าทำไปได้ยังไง และทำไปเพื่ออะไร ไม่รู้ว่ามันจะทำลายอนาคตของตัวเองไปทำไมเพื่อเรื่องแบบนั้น..แต่พอมาถึงคราวตัวเอง..กู...ถึงได้เข้าใจ..

...การจะฆ่าใครสักคน ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมากมาย..

แค่อยากให้มันหายไปจากโลก ก็เพียงพอที่จะปลิดชีวิตคนๆหนึ่งแล้ว..

   มีคนคิดมากมาย แต่คนที่ลงมือทำกลับมีเพียงไม่กี่คน ดังนั้นจึงกลายเป็นคนชั่วช้าบาปหนา ที่ฆ่าคน ทำร้ายคน ทำความผิดที่คนส่วนใหญ่มนสังคมไม่ทำกันได้หน้าตาเฉย..

  กูอยากบอก..ว่าไม่มีใครต้องการเป็นคนเลว..

อยากบอกว่า..ไม่มีใครอยากจะฆ่าคนอื่น ทำร้ายคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล ทุกคนย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเองทั้งนั้น..

..เพียงแต่เหตุผลนั้น..ไม่ว่ายังไงก็เพียงพอที่จำชดใช้ชีวิตของคนหนึ่งคน...

    กูมองไอ้โตที่กำลังเอามือลูบหัวไอ้เนม..ด้วยแววตาอ่อนโยนและมีความสุขแล้วนึกไปถึงอีกคน..ผู้หญิงอีกคนที่ทำให้มันมีสีหน้าแบบนี้ได้เช่นกัน..

  กูนึกถึงกิ๊ง...นึกถึงผู้หญิงที่ทำให้เพื่อนกูยิ้มได้และหัวเราะได้แบบนี้..

    ไอ้โตไม่ใช่เด็กบ้านแตกมีปัญหาชีวิตอะไร มันก็แค่คนธรรมดา มีชีวิตธรรมดาๆ แต่คนที่จะเข้าถึงจิตใจมันให้มันได้ยิ้ม ได้หัวเราะแบบนี้มีน้อยกว่าน้อย..

  แต่เพราะเรื่องแบบนี้  ถ้ามันยิ้มให้คนๆเดียวเหมือนที่ผ่านมา มันก็คงจะไม่เป็นปัญหา แต่เมื่อมันยิ้ม..ให้กับคนสองคนแล้ว..เรื่องมันก็จบลงง่ายๆไม่ได้แน่...

  กูก็ได้แค่คิด..ได้แต่หวัง ให้มันสามารถจบเรื่องนี้ได้สวยๆ สามารถจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเหมือนที่มันทำได้ตลอดมา..

และกูหวังว่ามันจะจัดการได้ตลอดไป..

   “..เรื่องไอ้นพ..เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?..” ไอ้โตถามเบาๆ ทำให้กูหันไปมองหน้า แล้วพยักหน้ารับช้าๆ..

   “..เออ...ไอ้ชาติมันจัดการให้..”

   “...เหรอ..ใจดีผิดปกติว่ะ..”ไอ้โตยิ้มขำๆคล้ายจะเยาะ กูยิ้มออกมาบางๆรู้ว่าไอ้โตมันไม่คิดจะไว้ใจพวกที่สั่งการอย่างบน ไม่ว่าจะใครหน้าไหนได้ทั้งสิ้น..
   รับเข้ามาได้ก็เขี่ยทิ้งออกมาได้ ใจดีด้วยก็ใจร้ายใส่ได้เหมือนกัน..

   คนที่อยู่ในนี้ หาพวกที่เชื่อใจกันได้น้อยกว่าน้อย เพราะแบบนั้น ถึงต้องรักษา ต้องเก็บเอาคนที่ไว้ใจได้ไว้ใกล้ๆตัว..ต่อให้มันจะเป็นคนไร้ประโยชน์หรือไร้ค่าแค่ไหนก็ตาม

คำว่าที่พักพิงที่ไม่มีวันทรยศหักหลัง คนๆนึงหากันทั้งชีวิตอาจจะไม่เจอ แล้วถ้าหากเจอ จะไม่คว้าไว้ได้ยังไง..

  เหมือนกับไอ้โตที่คว้าไอ้ซื่อบื้ออย่างไอ้เนมมาอยู่ข้างๆ หรืออย่างกู.ที่...

  กูเหลือบมองเมฆที่ยืนอยู่ในแถม แล้วหรี่ตาลงน้อยๆ ไม่รู้ว่าตัวเองจะเชื่อใจคนๆนึงได้มากแค่ไหน..โดนเฉพาะคนที่เคยทรยศหักหลังกันมาก่อน..

  สายสัมพันธ์ที่สานต่อมาจากรากฐานที่ปรักหักพังไปเมื่อครั้งก่อน จะว่ามั่นคงก็ได้ จะว่าง่อนแง่นก็ยังไหว..

ทำได้แค่พยายามเชื่อใจ..พยายามไว้ใจ แต่ก็เผื่อใจไว้..ทำได้มากที่สุดแค่นี้..

..เพราะยังไง ก็คงดีกว่า จะพยายามเข้าใจ คนที่ไม่เคยเข้าใจ..

ดีกว่าจะพยายามแทรกตัวเข้าไปในที่ๆมองไม่เห็น..

     กูถอนหายใจเฮือกเมื่อความคิดยังเวียนวนไปหาคนที่ไม่ควรจะคิดถึง.. มองหน้าไอ้เนมที่เดินมาหาไอ้โตอีกรอบแล้วยิ้มให้มันเหมือนเดิม ไม่สนใจสายตาเขม็งของไอ้โตที่จ้องมองมา..

  ตอนเจอมันครั้งแรก ที่กูสนใจมัน อาจจะเพราะแววตาซื่อๆใสๆ ที่เหมือนกับเมฆ..คล้ายกันกับคนที่กูเคยทำร้ายและเป็นคนที่จะต้องเจอเรื่องราวเดียวกัน เรื่องราวเหมือนๆกันด้วย..

   ยังจำๆได้ว่าวัน ที่ได้เจอมัน ไอ้เนมมันเหมือนตัวประหลาดในดงคนคุก เพราะทั้งหน้าตา ลักษณะท่าทาง ไม่ได้เหมือนคนที่ทำความผิดหนักหนาชนิดที่ต้องเข้ามาอยู่ในเรือนจำเดียวกับพวกกูแม้แต่น้อย..

   แววตาซื่อๆสั่น สะท้อนความทุกข์ระทมและหวาดหวั่นในใจ นัยน์ตาและจมูกของมันแดงก่ำ บ่งว่าร้องไห้มาอย่างหนัก ริมฝีปากเม้มแน่นท่าทางที่พยายามทำเหมือนเข้มแข็ง..กระทั่งผมบนหัวมันยังไม่เหมือนชาวบ้านด้วยซ้ำ..

  กูเฝ้ามองมันที่มีไอ้โตก้าวเข้ามาในชีวิต ทั้งสนิทสนมและทำร้ายแบบเดียวกับที่ตัวเองเคยทำ..กูยอมรับว่ากลัว..กลัวว่าความใกล้ชิดสนิทสนมที่แผงไว้ในพฤติกรรมโหดร้ายของไอ้โตมันจะมีอะไรมากกว่านั้น กลัวว่ามันจะรักแล้วไม่ยอมรับ กลัวว่ามันจะร้าย..จนลืมไปว่าคนที่อาจจะเจ็บได้..ก็คือตัวมันเอง..

   กูได้ใจ...และอาจจะถึงขั้นอิจฉา ที่พวกมันผ่านเรื่องเลวร้ายมาได้ เพราะความเข้มแข็งของไอ้เนม..มันไม่ได้เป็นบ้า มันไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้สาปแช่งไอ้โตเหมือนที่กูเคยเจอ ถึงมันจะยังไม่เชื่อใจและไว้ใจกัน แต่ทว่า ก็ยังดีที่มันรอดมาได้ ยังดีที่..มันกลับมาอยู่ข้างกันได้

ไม่เหมือนที่กูต้องเจอไม่เหมือนที่กูเกือบจะเสียใครไปตลอดกาล..

   แต่ตอนนี้..ที่เรื่องราวมันเลยเถิดไป..กูก็เฝ้ามองมันเงียบๆ เพื่อดูว่าสุดท้ายแล้ว เรื่องมันจะจบลงตรงไหน..อยากรู้ว่าที่สุดแล้ว..ความรักที่มีถึงสองคนของไอ้โตจะจบลงยังไง..

     “..เช็คชื่อครับ..” เสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆทำเอากูสะดุ้ง..กูหันไปมองหน้ามัน..ไอ้กันย์กำลังถือสมุดปากกาไว้ในมือและยื่นปากกามาให้เงียบๆ..กุแอบเม้มปากหางตามองเห็นไอ้โตเหลือบมองมาทางนี้..กูรีบจรดปากกาเซ็นชื่อลงไปเร็วๆแล้วหันหน้าหนี ไม่อยากสนใจ..

เพราะไมรู้จะสนไปทำไม..

   กูสบตาไอ้โตด้วยท่าทีไม่ระหยี่..ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะรู้ว่ามันต้องการอะไร..รู้..ว่ามันอยากเห็นแบบไหน...และรู้ ว่ามันยังกังวลเรื่องไหนเกี่ยวกับตัวกู..

 กูที่ผิดพลาดเพราะความรัก..ล้มคว่ำมาสองคราวเพราะคำว่ารัก...ไม่รู้ส่าสุดท้าย จะมาตายเพราะคำว่ารักรึเปล่า?

   ล้มครั้งแรก...ชีวิตกูถึงต้องมาจมปลักอยู่ในคุก ตามติดเพื่อนรักที่ถุกส่งตัวมาชนิดว่าติดๆกัน..

    ล้มครั้งที่สอง..กูเกือบจะตายไปแล้ว..ดีที่ไอ้โตมาช่วยไว้ทัน ๆไม่งั้นกุก็อาจจะไม่รอด..

กูไม่อยากจะล้มอีก...ไม่อยากจะเจ็บปวดทุกข์ทรมารอีก แต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้ไหม..

  ไม่รู้ว่าในสายตาคนอื่น มันจะมองว่ากูรักเมฆรึเปล่า..ไม่รู้ว่าในสายตาไอ้โต มันจะคิดว่ากูจัดการกับความคิดของตัวเอง จัดการกับคำว่ารักที่ค้างคาอยู่ในสมองนี่ได้หรือยัง..

  และไม่รู้...ว่าไอ้คนที่กูรัก...มันจะคิดยังไงกับกูที่รักคนของมัน..

    ไม่รู้ว่าไอ้กันย์มันจะคิดยังไง..มันรู้แน่ว่ากูรัก..แต่ไม่รู้ กูไม่รู้ ว่ามันจะยังคิดว่ากูรักมันอยู่รึเปล่า..ในเวลานี้ที่กูอยู่กับเมฆ..

    กูบอกกับตัวเองหลายครั้งแล้วว่ากูเป็นคนหลายใจ..กูรักเมฆ...รักและไม่อยากให้มันร้องไห้ ถึงแม้ความชอบที่ได้อยู่ใกล้กันนั้น ตอนแรกมันจะเบาบางเสียจนแทบไม่รู้สึก..แต่นานไป..ความรู้สึกที่กูคิดว่ามันตายไปแล้วกลับค่อยๆเกิดขึ้นมาอีกครั้ง..

   กูรักเมฆ...แต่ไม่ได้หมายความว่า..กูจะรักไอ้กันย์น้อยลง...

     ความรู้สึกรัก..มันเกิดขึ้นช้าๆ ค่อยๆฝังตัวลึกลงไปเหมือนกับรากไม้ที่ค่อยเกาะลงบนผืนดิน..ต่อให้ถอนออกมาได้...ในดินนั้นก็ยังเหลือรากแก้วรากฝอยเล็กๆอีกมากมาย..

  ก็เหมือนกับความรู้สึก ที่ไม่ว่ามันจะทำร้าย..ร้ายกับกูมากแค่ไหน ต่อให้รากแก้วมันโดนถอนออกไปรากฝอยในหัวใจมันก็ยังอยู่และพร้อมจะเติบโตขึ้นมาตลอดเวลา..

  กูไม่รู้ว่าเริ่มรู้สึกแบบนี้กับมันตอนไหน...กับไอ้คนหน้าตายที่ทำเป็นแต่ยิ้ม..ถึงกูจะด่ามันก็ยังยิ้ม ต่อให้กูโกรธมันก็ยังคงยิ้ม..ยิ้ม...แม้จะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนมาก็ตาม..

   ไม่ใช่ว่ากูไม่รู้ว่ามันพยายามจะทำอะไร  ไม่ใช่ว่ากูไม่เห็น ว่ามันกำลังขุดหลุมลึกและหลอกล่อให้กูตกลงไป แต่กูก็ยังทำเฉย เดินไปตกลงในหลุมนั้นด้วยความเต็มใจ..

  กูยังจำได้ในวันที่มันเข้ามาในแดนสิบสองเป็นครั้งแรก.. ผู้ชายท่าทางสะอาดสะอ้านใจดี มีแต่รอยยิ้มบางๆเหมือนชาตินี้จะโกรธใครไม่เป็น กูจำได้ว่าตัวเองต้องนอนแบ่บให้มันพยาบาลเป็นเดือนเพราะถูก”คนที่รัก”หักลังจนเจ็บหนักปางตาย..

  ตอนที่กูกำลังทำใจกับการที่ใครบางคนจากไป มันก็เริ่มเข้ามา..เข้ามาช้าๆ..ช้าจนกูแทบไม่รู้สึกตัว..

...และเมื่อรู้ตัว กูก็หลงรักมันไปแล้ว..

กูเลิกรักมัน...ไม่ได้ มันยากพอๆกับการที่กูต้องตัดใจจากเมฆ..

 กูเลิกรักเมฆไม่ได้..มันยากพอๆกับที่เมฆตัดใจจากกูไม่ได้..

กูเลิกรักคนสองคนนี้ไม่ได้..มันยากเหมือนที่ไม่ว่ายังไงไอ้กันย์ก็รักเมฆและเกลียดกูอยู่ดี..

  กระดาษสีขาวในมือถูกกูบีบจนแน่น...ข้อความหวัดๆที่บอกเวลาหนึ่งทุ่ม..กับสถานที่ที่ทำให้กูกัดฟันกรอด..

.....................................................................

   กูอาบน้ำเสร็จแล้ว และสมควรไปทานข้าว..

แต่กูไปไม่ได้...กูต้องไปห้องพยาบาล..

  กูเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตูเงียบๆและนั่งนิ่ง..

ฝ่ามือเย็นๆแตะลงบนแผลหลังใบหูที่ยังคงถูกปิดไว้..มันค่อยแกะออกช้าๆ..และไล้ปลายนิ้วลงบนรอยแผลนั้นช้าๆ

   กูเม้มปากแน่น..รู้สึกว่าลมหายใจตัวเองสั่นไหว..และขาดห้วง..

“..มีอะไร...” กุถามออกไปเบาๆ..ทำให้มันหยุดมือที่กำลังลูบแผลกู และเอาแผ่นแปะปวดสีขาวใหญ่ๆแปะลงไปแทน

  “..เมฆเป็นยังไงบ้าง..? “ กูยิ้มออกมาช้าๆ นึกอยากจะด่า..นึกอยากจะสถบว่าให้สาสมใจ เจอกันเมื่อไหร่มันก็ถามแต่เรื่องแบบนี้..แต่จะทำไงได้...กูจะหวังอะไรจากมันได้..

ไม่ได้รัก...ไม่ได้ชอบ แถมยังเกลียด..เกลียดกันเสียขนาดนี้..

  “...สบายดี..และดีมากๆตอนอยู่กับกู..”

   “ก็ดี..ดีแล้วที่เมฆยังสบายดี..” ไอ้กันย์รับคำเบาๆ..และเงียบไป...

       กุกระพริบตาถี่ๆมองหลอดไฟตรงประตูที่ส่องแสงจ้า..ท่ามกลางความเงียบที่แม้แต่เสียงลมหายใจยังดังเกินไป..ไม่มีแม้แต่คำกล่าวใด ไม่มีกระทั้งการขยับตัว..นี่ถ้ามันจะเอามีดมาฆ่ากูตรงนี้ กูก็คงไม่รู้สึกตัว..

  “....เรียกมาทีไรก็ถามแบบนี้...จะมาเสียเวลาทำไม..” กูถามออกไปห้วนๆ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาเสียเลย

   “แล้วมาทำไม..” คำถามมันเหมือนจะยอกย้อน..แต่ ก็ทำให้ได้คิด

  “..ก็มึงเรียกมา..ยังไงตอนนี้มึงก็เป็นลูกพี่..ไม่ใช่รึไง..” กูตอกกลับเรียบพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้..

   “..ก็ใช่...เพราะอย่างนั้น..ลูกพี่ถึงจะขอสั่ง..” คำพูดนั้นทำให้กูชะงัก หันไปมองหน้ามันหันไปสบตาไอ้กันย์เป็นครั้งแรกของวัน “ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามทำเมฆเสียใจ ห้ามทำเมฆร้องไห้ ไม่ว่าจะเกิดอะไร..มึงต้องปกป้องเมฆ..ด้วยชีวิต...ด้วยชีวิต...”

   “..ไม่ต้องบอกกูก็ทำอยู่แล้ว..”

    กูเปิดประตูออกมา แล้วเดินดุ่มเข้าไปในเรือนนอน ไม่ได้ร้องไห้หรือเสียใจแต่ในหัวอกมันตื้อไปหมด..

    “..แล้วถ้ากูตาย....” ถ้ากูตาย...

   กูเม้มปากแน่น..หรุบตาลงมองพื้นกับคำถามที่เผลอพุดออกมา ทั้งที่ได้คำตอบอยู่แล้ว..

  ถ้ากูตาย..มึงก็คงไม่เสียใจ..

........................................

   “..พี่ไปไหนมาเหรอ?..”เสียงถามเบาๆ..ดังขึ้นทำให้กูชะงัก..เงยหน้าขึ้นมามองตาคนถาม..กุไม่ตอบแต่เดินไปหาแล้วคว้ามันมากอดแน่น..

   “..อะไรเนี่ย..” มันบ่นงึมเหมือนจะเขิน..ทำให้กุหัวเราะแล้วออกแรงกอดไอ้เมฆแน่นกว่าเดิม..

   “คิดถึงมึงอ่ะ..” กูบอกไปตามตรง..ไอ้เมฆเอามือมาทุบแขนกูแรงแก้เขิน แล้วเดินนำเข้าไปในห้องขัง..

   “...อะไรว่ะ..มาถึงก็นอน..” เมฆมันบ่นพลางเอาหมอนมาโยนใส่หัวกู...สนุกจริงนะมึงนี่..

   “..ง่วงแล้วนี่..มาๆนอนเถอะ...” กูว่า พลางดึงแขนมันมานอน  หลับตาลงแม้แสงไฟจะยังเจิดจ้าแสบตา..ถาให้เทียบกันแล้ว เวลาอยู่กับไอ้กันย์ความรู้สึกมันจะกระส่ายกระสับไม่เป็นสุขและไม่กล้ากระทั่งจะหายใจ.. ขณะที่เวลาอยู่กับเมฆ กูจะสงบกว่ามาก..และสามารถจะกอดมันแน่นๆได้โดยที่ไม่ต้องคิดมากอะไร..

   อาจจะเพราะกูกับมันผ่านช่วงที่ความรู้สึกที่มีต่อกันย่ำแย่ที่สุดมาแล้ว ตอนนี้แทบจะไม่มีเรื่องที่จำต้องมากลัวเกรงหรือว่าประหม่าต่อหน้ากันอีก..

  ผ่านความรู้สึกที่เกลียดเหมือนจะฆ่ากันแล้วมาอยู่ข้างๆกันได้แล้ว..

กูลืมตามามองหน้ามันอีกครั้ง สบนัยน์ตาที่เริ่มจะสดใส..แล้วอดจะก้มหน้าลงจูบปากมันเบาๆไม่ได้..

 ไอ้เมฆไม่ได้หลบตาเขิน มันหันมามองตากูจ้องตาเขม็ง..

   “..ตอนแรกที่เจอกันพี่ก็ทำตาแบบนี้เหมือนกัน...”

   “งั้นเหรอ?..” กูรับคำเบาๆ..พลางคิดถึงเรื่องราวตอนนั้น..ตอนที่เมฆเข้าในเรือนจำนี้ใหม่ๆพบกูที่ยังจมจ่ออยู่กับความผิดหวังและเคียดแค้น..

    “..แต่ตอนนี้..พี่ดูเหมือนคนอกหักมากกว่าคนโง่อย่างแต่ก่อน..”

     “...กูไม่ได้อกหัก..” กูตอบไอ้เมฆพลางหัวเราะเบาๆ..

เพราะกูไม่ได้ถูกรักมาแต่แรกแล้ว...

    “..ตอนนี้กูรักมึง..” กูมองตามันแล้วเอามือไปลูบผมมันเบาๆพลางหลับตาลง “อันนี้กูพูดจริงและรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”

ไม่ได้โกหกครึ่งนึงแบบที่เคยบอก..และเคยเข้าใจ..


............................................................

ทำไมมันกลายเป็นโหมดดราม่าไปด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
  รีเควสที่ขอมาทางเด็กดีคือขอตอนที่พี่วิทย์เข้ามาเจอทุกคนใหม่ๆ..ไอ้เราเลยเขียนตั้งแต่เมฆ..พี่โต เนม มาจนพี่กันย์
    พอเจอคนอื่นไม่ดราม่า แต่พอถึงคราวเจอพี่กันย์ทีไร มาม่าซองโตทุกที..ฮือออออ ไม่ได้ตั้งจายจริงๆมันเป็นไปเอ๊งงงงงงงงงงง
ส่วนฉากหวีดน่ารักๆตรงใกล้จบ เรียกเรทติ้งเมฆบ้าง รับรองครึ่งหลังทุกคนต้องรักเมฆขึ้นอีกจมค่ะ หุหุ

ปอลิง... รูปหน้าปกมาแล้วววว แต่แปะไม่เป็น ต้องการยลความหล่อพี่โตเชิญโซโฮกได้ทางเด็กดีค่ะ

[BeeRY]

มาม่า น้ำตาคลอมาเชียว แต่อยากเจอเมฆโหมดน่ารักเร็วเนอะ

[none_ny]

อยากอ่าน พี่กันย์xวิทย์อ่ะ  (อ่านตอนแรกคิดว่าจะมีติ๊ดชึ่งระหว่างสองคนนี้ซะอีก) อิอิอิ

แล้วก้อน้องเนมxพี่โตเยอะ ๆ อ่ะ ^^

ปล.ช่วยเอาน้องเมฆไปเก็บหน่อย 555 

[bbyuqin]

วิทย์กับเมฆก็น่ารักดีเน้อ...อยากเห็นน้องเมฆโหมดหวานแหวว เร้วว

[vk_iupk]

3p   3p  เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ  ก็อยากให้สมหวังทั้งคุ่น้า 

[chaoyui]

ไม่อยากให้ 3p ชอบกันย์กับวิทย์
แต่ก็สงสารเมฆมัน

3p ก็ได้วะ

[Chk~a]

3 คนนี้ อบอวนไปด้วยความเศร้าจิง

 

[banana49]

สงสารอ่ะ T^T
อยากให้สมหวังกันทุกคน
3p ก็ได้นะ ไม่อยากให้ใครเสียใจอ่ะ  

ปล.อยากอ่านของเนมกะพี่โตเยอะๆ ^^
(แอบลุ้นด้วย สุดท้ายจะลงเอยยังไง เฮ้อ...)

[DraCo_SLa13]

   ตรงนี้อ่ะ  

"แล้วถ้ากุตาย"

ไม่ไหวจะเคลียร์  กัน  รัก วิทย์บ้างไหม

[bow55]

อ้าย

อกอีแป้นจะแตก

แอบสงสารสามผีอ่า

[kokikung]

เห้ยยยยย
สับซ้อนส่อนเงื่อน 3พีนิ

โอ๊ยยยปวดหัวแต่อยากรู้จริงๆๆว่ากันย์รักวิทย์บ้างไหมสักนิดนึง

อะไรๆๆๆก็เมฆ

[Crossley]

เรืิ่องมันสับสนวุ่นวายดีแท้เน้อ
ไม่รู้จะสงสารใครเลย 

[pooinfinity]

เฮ้อออ สามผีที่แสนปวดร้าว
เฮ้อออออออออออออออออออออออ ถอนหายใจแรงๆอีกที

[piglet]

 ::ดราม่าสุดเลยอะ
พี่วิทย์สู้ๆ ไม่ต้องไปสนใจกันย์มัน

[ordkrub]

สรุปให้สามคนมันอยู่ด้วยกันไปเลยก็ไม่เลวนะ

[Saffron]

เอาจริงๆ อยากตบกะโหลดพี่กันย์สักป๊าบบ

หมั่นไส้

ชริ~


55555555555555555555

[พี่วันเสาร์]

สงสารทั้งสามคนมากเลย
แต่แอบรู้สึกอยากกระทืบพี่กันต์อยู่นิดๆ
อยากรู้ความรู้สึกของกันต์ที่มีต่อวิทย์

[Ak@tsuKII]

น้ำตาไหลตอนอ่านที่วิทย์เล่าถึงตอนส่งเมฆไปอยู่กับผู้พัน
ตกนรกทั้งเป็น  นึกถึงภาพเด็กคนหนึ่งที่เค้ามาในสถานที่แบบนี้ เจอคนที่รักเห็นตัวเองเป็นแค่ของเล่น หลอกล่อ ซื้อความชื่อใจไว้ใจ แล้วผลักให้ตกนรกไปอย่างเลือดเย็น
สงสารน้องเมฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆ 

เพราะงั้นตอนนี้ ขอเถอะนะ อย่าทำให้น้องเมฆเสียใจอึกเลย อยากให้คน ๆ นี้มีความสุขกับเค้าบ้าง

ถ้าเป็นวิทย์ก็ขอให้วิทย์รักและดูแลเมฆให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ ก็ขอให้เป็นกัณ

ปล,  ไม่เชียร์กัน-วิทย์ จบข่าว

ส่วนโต --ขอให้เลิกกะแฟน ญ ของเอ็งเร็ว ๆ

[Poes]

มาช่วยรีบนเชียร์ เซงพี่โต สงสารน้องเมฆ  

ถ้าต้องการลงรุปในเล้า อ่านในกระทู้นี้เลยจ้า

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63.0

ดูที่คอมเม้นท์ที่ 6 นะ 

[Serin]

ขอบคุณค่า เดี๋ยวจะลองแปะดู

[katte]

เอารูปมาแปะให้ค่ะ
ป้านี่ใช้ไม่ได้จริงเนอะ

[dea]

กูรักเมฆ...แต่ไม่ได้หมายความว่า..กูจะรักไอ้กันย์น้อยลง...


อ๊าย ยยยย  ชอบประโยคนี้สุโก่ยย


สามผีก็มีมุมดราม่า ช่วงนี้มาม่าบ่อยอ่ะไรท์เตอร์

 ขอสวีทหวานแหววให้เลือดลมเดินมั่งดิ



 

[engrish]

เฮ้อ!!!ตอนพิเศษแล้วขอหวานๆของสามคนนี้หน่อยเหอะ
แอบเสียเลือดด้วยก็ดี อิอิ

[ClioNe]

สงสารอ่ะ ..ทั้ง 3 คนเลย
อยากให้มีความสุข....  หวาน ๆ กับเค้าบ้าง..