“..ผมไม่ได้โง่หรอกน่ะ..”
บางที นั่นอาจจะเป็นคำพูดแรก ที่เขาคิดว่ามันพูดถูก...
จ้องสบแววตากร้าวแข็งที่มองตรงมา และก้มลงมองร่างกายเบื้องล่างของตัวเอง
..เลือดสีเข้ม...เริ่มซึมชื้นออกมาตามบาดแผล..
ปลายมีดพกแหลม..มีรอยเลือดของเขาติดอยู่ประปราย..
โตมองหน้าเจ้าคนทำ..ความรู้สึกแรกที่รู้..คือความเจ็บ..ทั้งร่างกายและควารู้สึกวูบโหวงราวกับมีมือที่มองไม่เห็นจับอะไรบางอย่างในตัวมากระชาก เขย่าอย่างแรงจนสั่นไหว..
...มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเล็ก...บีบแรงจนคนโดนจับหน้านิ่ว และแววตาแข็งกร้าวที่มองมาเริ่มอ่อนลงจนเห็นได้ชัด..
“..ทำอะไรของมึง?..” โตถามออกไปด้วยน้ำเสียงกรรโชก แต่ใบหน้าของเจ้าคนที่เคยกลัวเขาจับใจเมื่อไม่นานมานี้กลับไร้ร่องรอยสำนึกผิดหรือตกใจ แววตาที่มองมานิ่งๆเรียบๆ...เหมือนกับสิ่งที่ตัวเองทำ..มันปกติ..และ...ไม่มีอะไรผิดแผกไปทั้งนั้น.
...อาจจะเป็นครั้งแรก...ที่โตนึกได้..ว่าคนตรงหน้า มันเคยฆ่า ใครสักคนมาก่อนจริงๆ
แววตาไร้ความสำนึกผิด..ท่าทางที่ไร้ความหวั่นกลัว..
..การกระทำ ที่มีเพียงความเกลียดชังเป็นแรงผลักดัน..
“..ก็บอกแล้วไง..ว่ามันสมควรแล้ว..” เจ้าตัวสะบัดมือเขาออก..และหันไปโยนมีดในมือให้คนที่ยืนมองอยู่เบื้องหลังด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง..ผู้พันไม่ได้รับมีดในมือมาด้วยซ้ำ ได้แต่ปล่อยให้มันตกลงพื้นและจ้องหน้าไอ้คนทำอย่างนิ่งอึ้ง...
“...ทำไมล่ะครับ..ผมก็ทำตามที่บอกแล้วๆไง..” ไอ้เนมมันบอกอย่างนั้น พร้อมกับหันไปสบตาผู้พัน “..คุณไม่ได้บอกให้ผมทำถึงขั้นไหนนี่ ..”
ผมหันไปมองหน้าผู้พัน พลางเอื้อมมือไปหาไอ้คุณพี่โตที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า เอาเสื้อสีหม่นที่เจ้าตัวใส่ทบกันแล้วทาบบนแผลพร้อมกับคว้ามือเจ้าตัวที่นิ่งอึ้งให้กุมแผลตัวเองไว้ให้มั่น..
...อาจจะงง ว่าผมทำอะไร..
ในวินาทีที่เอามีดแทงไปตรงร่างของคนที่ผมเกลียด มันก็น่าจะแทงที่หัวใจหรือไม่ก็ปาดคอให้ตายๆไปซะ
ยอมรับว่าเกลียด ...เกลียดทุกอย่างที่พี่โตทำ..ทำให้ผมต้องเจอเรื่องแบบนี้..
...แต่ท่ามกลางเสียงกระซิบที่หลอกล่อผม ราวกับปีศาจนั่น..เสี้ยวหนึ่งของความคิด..ก็ยังย้ำเตือนบอกถึงความตั้งใจของผมตอนมาที่นี่..และ..สิ่งที่ได้รู้จากพี่ๆทั้งหลาย..
..พวกเขาก็ไม่มีสิทธิเลือก..พอๆกับผม..
ทุกอย่างที่พวกเขาทำ..มันอาจจะมาโดยสมัครใจ..อาจจะครึ่งหนึ่ง หรือทั้งหมด ผมไม่รู้..
..แต่อย่างน้อย ผมก็รู้..ว่าทุกอย่างที่ผมเจอ..มันมาจากคำสั่งใคร..
จะให้ผมแก้แค้นเหรอ..ก็ดีสิ..
..ผมไม่ต้องฆ่าใคร ไม่ต้องเป็นเมียไอ้ลุงบ้าโรคจิตนี่..ไม่ต้องไปส่งยา..ไม่ต้องทำอะไรที่ผมเกลียด..ก็ดีสิ..
...แค่แทงลงไป..จะได้แก้แค้นและไม่ต้องทำเรื่องที่ตัวเองไม่ชอบ..ใช่ไหม..เป็นแบบนั้นใช่ไหม..?..
แต่ผมไม่ได้โง่พอที่จะทำแบบนั้น..
...การฆ่าคนตายในคุก..มันต่างอะไรกับการขุดหลุมฝังตัวเอง..ให้ลึกขึ้น..ลึกขึ้นเรื่อยๆ..
..แล้วแน่ใจได้ยังไง..ว่าผมไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ..แล้วจะมีความสุข..
...แน่ใจได้ยังไง..ว่าผมจะหลุดพ้นจากทุกสิ่งทุกอย่าง..
มันง่ายเกินไป..เกินกว่าที่จะเชื่อถือได้..
..แต่ถ้าจะไม่ทำ..
ผมก็ต้องฆ่าใครสักคนอยู่ดี..การทำแบบนี้อาจจะดีกว่า..
เพราะนอกจากจะทำตามคำสั่งของตาลุงนี่แล้ว ก็ยังได้แก้แค้น..อย่างที่ผมอยากทำด้วย...
ผมมองหน้าพี่โตที่มองหน้าผมนิ่งๆ ผมมองแผลที่ผมแทงลงไป..ด้วยการจับมีดแทงลงบนหน้าท้องแล้วกระชากมีดให้กรีดลงไปบริเวณหน้าท้องจนถึงข้างเอว..
..จะโหดมั้ย?..ไม่รู้สิ ผมรู้แต่ว่า มันคงดีกว่าการแทงเข้าไปในเนื้อของคนตรงหน้าแบบตรงๆ
แบบนั้นมันอาจจะถึงตาย..และ...ผมอาจจะต้องกลายเป็นฆาตกรอีกครั้ง..
..ผมไม่ได้โง่หรอกน่ะ...
ไม่ว่าใครจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม..
“..หึ...แบบนั้นมันผิดกติกานี่...” ผู้พันพูดออกมาหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง..แววตาที่มองมาที่ผมดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด..
“..บอกแล้วไงครับ..ว่าคุณแค่บอก..ให้ทำตามที่ผมรู้สึก...ถึงผมจะเกลียด จะแค้น แต่ก็ไม่ได้อยากจะฆ่าใครให้ตาย..” ผมหันไปมองหน้า “...แล้วถ้าผมทำลงไป..จะเชื่อได้ยังไง..ว่าผมจะไม่ถูกลงโทษน่ะ...”
..ถ้าเสี้ยวหนึ่งเป็นความเป็นแก่ตัว..
...อีกหนึ่งความคิด ก็คือต้องการอยู่รอด..
เขายื่นโอกาสมาให้ ด้วยเหตุผลงี่เง่าว่าแค่อยากเล่นสนุก ผมรู้..
...พูดตามตรงว่าต่อให้พี่โตเอาผมมาถลายผู้พันจริงๆอย่างที่เขาว่า ผมก็คงไม่มีสิทธิ์จะโกรธ..ถึงโกรธไปก็เท่านั้นเพราะกับคนที่เคยพาผมไปให้คนอื่นข่มขืนน่ะ..เรื่องที่เขาทำมันไม่แปลกหรอก
แต่ถ้าถามว่าผมผิดหวังไหม..ก็แน่สิ...ผิดหวังอยู่แล้ว...
...นั่นคงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมตัดสินใจแทงลงไป แต่ก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ผมคิดจะฆ่าใครไปอยู่ดี..
ผมสบตาคนที่พูดด้วยนิ่งๆ..ผู้พันมองหน้าผม..เลยไปมองพี่โตที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังแววตาที่เคร่งเครียดนั้นชวนให้ผมนึกหวั่นที่ไปกระตุกหนวดเสือแบบนี้..แต่เขาก็หัวเราะขึ้นเบาๆแทนคำตอบ..
“...นั่นสิน่ะ...ไม่ใช่คนโง่จริงๆด้วย..” ผู้พันบอกพลางก้มลงหยิบมีดที่ตกลงบนพื้น แววตาที่จ้องมองมาคราวนี้ฉายแววถูกใจเสียจนผมหนาวสันหลังเยือก..และมือหนาของคนด้านหลังก็ตะปบไหล่ผมหมับ..บีบแรงจนหน้านิ่ว..
“...หวังว่ามึงจะอธิบายไอ้เรื่องที่ทำไปได้น่ะ...” น้ำเสียงเรียบนิ่ง..แต่ฉายแววคุกรุ่นอยู่ในทีทำให้ผมขนลุกวาบ..ผมพลิ้วตัวหนี ขยับออกมาจากรัศมีของบคคลอันตรายทั้งคู่
“..ผู้พันสั่ง..” ก่อนจะป้ายขี้ไปให้อีกคนทันที..
“............” พอได้ยิน ไอ้พี่โตก็หันไปมองหน้า..แต่คนที่ใหญ่กว่าก็ยังทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว..
“..ก็ทำพลาดเองนี่...” รอยยิ้มแสยะนั่นทำผมขนลุกเยือก...นึกไม่ออกเลยว่าถ้าผมตัดสินใจแทงไปแรงๆหรือฆ่าให้ตายไปอย่างที่เสี้ยวหนึ่งคิดจะทำนั่น...ผลของมันจะออกมาแบบไหน..
“..แต่ไม่น่าจะ..เอาเด็กมาเล่นแทนเลยนี่ครับ..”
“..นั่นก็เป็นทางเลือกของเขาเอง...ก็เล่นไปทำเด็กมันแค้นซะนี่..” ในที่สุดก็ยังโยนกลับมาหาผมจนได้ พี่โตหันมามองหน้าผม ผมเม้มปากแน่น สบตาดุๆคู่นั้นอย่างไม่กลัว..
“...ผมไม่แทงให้ลำไส้ทะลุตายก็ดีแค่ไหนแล้วครับ..” ผมจ้องหน้าคนพูดปากบอกห้วนๆ..อย่างไม่กลัวเกรง..นี่มันทางที่ผมเลือก ดีแค่ไหนแล้ว ที่ผมไม่เบือกที่จะฆ่าไปให้ตายน่ะ..ดีแค่ไหนแล้ว..ที่ผม..เลือกแบบนี้..
...หวังก็แต่ว่าจะไม่ทำคุณบูชาโทษก็แล้วกัน..
“.เหรอ....” ริมฝีปากของคนฟังกระตุก...แล้วเหยียดเป็นรอยยิ้มชวนสยองขวัญ “ งั้นมึงก็เตรียมใจรับผลที่จะตามมาแล้วสิ...”
...ผมเม้มปากแน่น..ยอมรับว่าใจหายวาบ..ด้วยความผิดหวัง..
วูบหนึ่งผมคิดว่าพี่โตจะนึกขอบใจ ที่ผมไม่ทำตามคำสั่งของผู้พัน..แต่เอาเข้าจริงๆ..กลับมาเป็นแบบนี้..
...ยังไงก็เห็นว่าผมเป็นคนผิดอยู่ดี..
“...ผมไม่เห็นว่าทำผิดตรงไหน..” ผมเม้มปากแน่น บอกห้วนๆ หลบตาคนที่มองตรงมา..แล้วเบือนหน้าหนี ไม่ใช่ด้วยความสำนึกผิด..แต่ไม่อยากมองเพราะขอบตามันร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ..
...หัวใจปวดแปลบ..ผิดหวัง..ผิดหวังอีกแล้ว..
ผิดหวังจนอยากย้อนเวลากลับไปแล้วแทงแรงๆให้ตายไปซะหมดเรื่อง..
“..ถึงจะบอกว่าไม่ได้ทำผิดกติกา..แต่เล่นตุกติกแบบนี้ก็ไม่ไหวน่ะ... “ เสียงของผู้พันดังขึ้น ทำให้ผมชะงัก..หันไปมองสบตาเขาอีกครั้ง..และ รอยยิ้มที่มองตรงมานั่น มันทำเอาผมใจไม่ดีเอาเสียเลย..
“...แต่ในฐานะที่..ใจกล้า...กล้าได้กล้าเสีย..กล้าจะลองทำแบบนี้... “ น้ำเสียงที่พูดออกมาไม่ได้ยินดีตามที่พูดเอาเสียเลย ตรงข้าม ผมรู้สึกเหมือนกำลังเหยียบกับระเบิดที่มองไม่เห็น.. “..ฉันไม่ให้ไปฆ่าใครแล้วก็ได้..เพราะแค่กล้าเล่นกับลูกพี่ตัวเองขนาดนี้..ก็พอแล้วล่ะเนอะ..” ผู้พันว่าพลางยิ้มร่า..ทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้สั่งให้ผมฆ่าพี่โตตั้งแต่แรก รอยยิ้มแบบนั้นทำให้ผมนึกฉุน กำหมัดแน่นด้วยความหมั่นไส้เต็มกำลัง..
“..แต่เรื่องส่งของน่ะ..ฝากด้วยล่ะกัน..”
ผมชะงัก..หันไปมองหน้าคนพูด..ก่อนจะมองหน้าพี่โตที่สบตาคนสั่งอยู่..เพียงอึกใจเดียวก็ยิ้มออกมา..รอยยิ้มที่ทำให้ผมเสียววาบ..เกร็งไปทั้งตัว..
“..ครับ...ผู้พัน..” รับคำพลางเหยียดยิ้ม ไม่ได้หันมามองผม แต่ผมเห็นมือข้างที่ไม่ได้กุมแผลของตัวเองกำหมัดแน่น..
ผมเบือนหน้าหนีทั้งสองคนให้พ้นตา ยอมรับว่าไม่อยากมอง..ส่วนหนึ่งก็ด้วยความผิดหวัง...และ..ความโมโหที่ยังคุกรุ่น เพราะสุดท้ายแล้ว ผมก็เหมือนตัวอะไรสักอย่างที่เอาไว้เล่นแก้เบื่อแก้เซ็ง ถึงผมจะทำตามที่เขาบอกรึเปล่า เชื่อได้เลยว่าผู้พันก็คงไม่เดือดเนื้อร้อนใจอยู่ดี..
“..ถ้างั้น..ขอออกไปทำแผลเลยแล้วกัน..” พี่โตพูดขึ้นมาพร้อมกับคว้าแขนผมไว้ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมา มองสบแววตายิ้มๆเหมือนเรื่องที่ผ่านมาเป็นเรื่องโกหกของผุ้พันแล้วนึกโกรธแต่ก็ได้แต่เดินตามแรงลากหรือกระชากของพี่โตและมองคนที่อยู่ในห้องขังพิเศษด้วยความขุ่นเคือง..
..แต่ก็สมแล้วล่ะ..ที่ยืนอยู่ในจุดนี้ได้..
คนใจอ่อนแบบผม คงทำไม่ได้อย่างเขา..
ผมถอนใจเฮือก และยอมเดินตามแรงลากของพี่โตที่ดูจะแรงขึ้นทุกที ไม่แม้แต่จะสบมองแววตาที่คงโมโหฉุนโกรธถึงขีดสุด ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามแรงลากนั่นไปอย่างเลื่อนลอย..
..นึกด่าตัวเอง..ที่สุดท้าย ก็ทำร้ายคนๆนี้ไม่ได้..
...แล้วก็ไม่เห็นว่าเขาจะดีกับผมเลยซักนิด..
“..เอ๋....กลายเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง?.. “ คำถามจากคนที่เดินมาถึง พร้อมกับมองไปยังร่างของเด็กสองคนที่เดินออกไปเมื่อครู่ ทำให้ใบหน้าของคนฟังชะงัก และหันไปมอง..
“..ก็...แค่ผิดแผน..นิดหน่อย..” คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก และเดินเข้าไปในห้องขัง..มองมีดพกเปื้อนเลือดในมือของคนถือแล้วส่ายหัว..
“...น่าเสียดาย.. “ พึมพำแบบนั้นแต่ดวงตากลับวาววับ..ชายที่ทุกคนเรียกว่าป๋า หันไปหยิบมีดพกจากมือของผู้พันพลางถอนหายใจ..และเอนตัวพิงบนแผ่นอกแกร่ง..
“..นิดหน่อยน่า..แต่ไอ้เด็กนั่นมันก็ฉลาดพอตัว..ทำเอาคาดไม่ถึงเลยน่ะ ให้ตายสิ.. “ ผู้พันบ่น พาดแขนตัวเองลงบนไหล่ของอีกคน พร้อมกับแขนที่โอบรอบเอวอีกฝ่าย..
“..แต่ก็สนุกใช่มั้ยล่ะ?..” คำถามที่ถูกส่งมาทำให้ต้องหัวเราะร่า..ผู้พันเอื้อมมือกุมฝ่ามืออีกคนที่ถือมีดพกไว้..มองเลือกที่เปื้อนกระเซ็นใบมีดแล้วหัวเราะ..ใช้ปลายจมูกสัมผัสผิวแก้มอีกฝ่ายปลายลิ้นแลบเลียหลังใบหูเบาๆ..เรียกเสียงงึมงำคล้ายจะบ่นว่า แต่ชายวัยกลางคนไม่สนใจ
“..ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะนะ..ต้องเตรียมไว้ก่อนจะได้”ออกไป”..ข้างนอกน่ะ..”
“..อืม..”
“.แต่ตอนนี้..ช่างมันก่อนแล้วกัน..”
...คำพูดนั้นทำให้เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้น มีดพกถูกเหวี่ยงทิ้งลงบนพื้นใต้เตียงอย่างไม่มีใครสนใจมันอีกพร้อมกับเสียงพูดคุยที่เงียบลงในเวลาต่อมา..
..ยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะ...
ปึก !!
ผ่านแดนพิเศษมาแล้ว และคงกำลังถึงแดนของผม ทางแคบๆที่ผมเคยเดินเข้ามากับพี่โตในตอนเช้า..ตอนไปก็โดนลาก ตอนมาก็ไม่ต่างกันและ..อาจจะรุนแรงกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ..
...แรงกระแทกแผ่นหลังกับผนังซีเมนต์นั้นแรงจนเจ็บหนัก..ผมเม้มปากแน่น เงยหน้าไปสบดวงตาคุกรุ่นที่มองตรงมา..แล้วเบือนหน้าหนี..
“..หลบทำไม..” เสียงถามนิ่งเรียบ แต่ฉายแววโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด..พลางเอื้อมมือมาบีบคางผมแรงๆ..
“..แล้วมีอะไรอีก..” ผมถามกลับและหันมาสบตาคู่นั้นในที่สุด แรงบีบที่คางเพิ่มขึ้น..แรงจนผมนิ่วหน้า..
“..มึงกล้ามากน่ะที่ทำแบบนั้น.. “ น้ำเสียงแผ่วต่ำ..และแววตาที่เดาไม่ถูกของคนพูดถูกส่งมาหา ผมได้แต่ถอนใจ..ด้วยความผิดหวัง..
“...แล้วยังไง..ผมไม่เห็นว่าตัวเองจะทำผิดตรงไหน..” ผมสบตาคู่นั้น เอ่ยออกมาห้วนๆ.. “..จะโกรธจะโมโหอะไรก็ตามใจสิ..”
..แรงบีบที่คางมากขึ้นทำให้ผมเบ้หน้า.. ผมหรุบสายตาลงต่ำ ไม่ยอมสบตา ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิด..ผมไม่ได้รู้สึกผิดจากการกระทำของตัวเอง..แต่กำลังโมโห..และผิดหวัง..ผิดหวังจนไม่อยากจะมองหน้าใครทั้งนั้น..
โดยเฉพาะคนๆนี้..
..ผมบิดริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มขื่น เมื่อรู้ในที่สุดว่าผู้พันสั่งให้ผมทำแบบนั้นไปทำไม..ต้องการแบบนี้..ที่แท้ก็อยากทำแบบนี้งั้นสิน่ะ..
..ถึงจะไม่ได้กำจัด..หรือได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ..แต่ยังไง เขาก็ไม่ได้ผิดหวังไปซะหมดหรอก..
เพราะชะตากรรมทุเรศๆของผม มันก็คงต้องเจออะไรแบบนี้ให้เขาสนุกอีกเยอะ...
“..ทำแบบนั้น..แล้วไม่คิดบ้างเหรอ..ว่าถ้ากูไม่ตาย..มันจะเกิดอะไรขึ้น..”
“..ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้จะฆ่าใครให้ตาย “ ผมหันไปมองหน้า กระชากเสียงห้วนใส่ “ ผมก็ไม่ได้คิดหรอก ว่าจะฆ่าใครน่ะ ถ้าอยากให้ตาย ผมก็ลงมือไปแล้ว..ไม่ต้องมาถามว่าถ้าไม่ตายจะเกิดอะไรขึ้น..จะทำอะไรอีกล่ะ..หา..?.“
โตมองหน้าเจ้าคนถาม ใบหน้าของเด็กน้อยที่เขาคิดว่ามันแสนโง่งี่เง่าอยู่ใกล้เพียงลมหายใจคั่น ความเจ็บปวดจากรอยแผลที่หน้าท้องยังคงอยู่...แต่มันก็ดีกว่าที่คิดไว้มาก เพราะมันเป็นแค่รอยแผลไม่ร้ายแรง..และเบา..เบากว่าที่คิด..
..มันดูเล็กน้อยเกินกว่าจะบอกว่าทำไปเพราะโกรธเกลียดหรือยากแก้แค้น..
หรือหากเจ้าตัวบอกว่าทำไปเพราะแก้แค้น เขาก็อยากบอกมันว่าแค้นของมัน..ช่างเล็กน้อยและปราณีเสียเหลือเกิน..
กลัวว่าจะเป็นเหมือนอย่างที่เพื่อนรักเอ่ยปากเตือน..กลัวว่าทุกอย่างจะซ้ำรอยเหมือนที่มันพูด..
แต่ก็ดีแค่ไหนแล้ว ที่เด็กคนนี้เข้มแข็งเกินกว่าจะหลงไปกับกลลวงหลอกล่อของคนๆนั้น..
..ดีแค่ไหน..ที่มันยังเหมือนเดิม..
แต่มันก็ชวนให้สงสัย..หรือ..อยากรู้ถึงได้ถามออกไป..
“..แล้วทำไมไม่ทำ..”
“..แล้วทำไมไม่ทำ...” คำถามที่ส่งออกมาคำเดียว..แค่คำพูดประโยคเดียวเท่านั้น..ที่ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไง..
..ผมไม่สบตาคู่นั้น..แต่หรุบต่ำ..พร้อมกับรอยยิ้ม..สมเพชเวทนาตัวเอง..
...ไม่รู้สิ...
..ที่ไม่ทำ..เพราะอะไรไม่รู้..
ทั้งที่น่าจะทำ..แต่ก็เปล่า..แค่ไม่อยากเพิ่มโทษให้ตัวเอง..ไม่อยากทำร้ายใคร..ไม่อยาก...
...แต่ไม่รู้เหมือนกัน ว่าอะไรกันแน่...ที่เป็นเหตุผลจริงๆ..
หมับ...
ร่างทั้งร่างของผมกระตุกเฮือก..สั่นไหวไปถึงหัวใจเมื่อจู่ๆแขนของพี่โตคว้าตัวผมไปกอดหมับ..หัวใจที่สั่นไหวด้วยความผิดหวังเหมือนจะเต้นแกว่งขึ้นมาอีกครั้ง..แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร..
...รู้แต่ตัวผม..ก็สั่น..สั่นพอๆกับอีกคน..
ผมหลับตาแน่น..เม้มปากหลับตาไม่ยอมมองไม่ยอมลืมตาขึ้นมา..อาจจะเพราะกลัว..กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน...
กลัวว่าอ้อมแขนที่กอดผมอยู่จะไม่ใช่ความจริง กลัวว่าเสียงกระซิบเหล่านี้มันจะเป็นเพียงเรื่องโกหก..
“..ขอบใจ....”
น้ำเสียงสั่นไหว..ของคนตรงหน้าเอ่ยแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ.. ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่ไหวสะท้าน และอาการหอบเบาๆ..พร้อมกับคำพูดอีกหนึ่งประโยค..ที่เบาแสนเบาจนแทบไม่ได้ยิน..
“...ขอโทษ...”
ก่อนที่ร่างของคนตัวโตจะทรุดฮวบ..ทำเอาผมคว้าเอาไว้แทบไม่ทัน..
ผมลืมตามามองคนที่ทรุดตัวพิงไหล่ผมไว้ เบิกตากว้างอย่างตกตะลึงเมื่อคนที่พิงดูจะหมดสติไปจริงๆ..ผมเอื้อมมือไปกุมแผลที่ท้องของเขาซึ่งเหมือนจะรุนแรงกว่าที่คิด และหยดเลือดที่ไหลซึมออกมาเประเปื้อนมือของผมเต็มไปหมด..
...อย่าบอกน่ะ..ว่าผมแทงลึกไปจนเจ็บหนักเข้าจริงๆน่ะ!!
.
......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
รู้สึกยังไงบ้างกับโอจิค่อน (หัวเราะก๊าก..)
..เอาเป็นว่าตอนนี้อาจจะไม่แรงอย่างที่หลายคนคิดไว้ ถ้าเกิดทำลงไปจริงๆก็คงไม่พ้นกลายเป็นแบบเมฆกับวิทย์ล่ะมั้ง ที่เป็นแบบนี้คิดว่าน้องเนมมันพัฒนาแล้วน่ะเออ เหมือนกับคนๆนึงที่สุดท้ายความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ยังฉุกรั้งให้คิดได้อยู่ แต่จะว่าไปน้องแกก็แอบดาร์ก มีแบบไม่รู้สึกผิด เพราะคิดว่าสมแล้วซะด้วยถ้าพูดถึงเรื่องที่โกรธเกลียดหรือแค้น ความรู้สึกแบบนี้มันก็ไม่ได้หายไปง่ายๆ เพราะงั้นเนมก็เลยแทงเพราะอยากจะแก้แค้นด้วย แต่เขาไม่คิดจะฆ่าหรือเอาให้ถึงตาย
เรื่องแผล คิดไว้นานมากว่าจะแทงตรงไหน คือแทงน่ะแทงแน่ แต่ถ้าจะเอาประมาณแค่สั่งสอน(?)หรืออะไรประมาณนั้นจะแทงยังไง ตรงไหน ตอนแรกจะให้แทงแขน แต่คิดว่ามันน้อยไป จะทิ่มเข้าพุงตรงๆเลยก็ไม่ได้เพราะกลัวแผลมันจะลึกมาก เดี๋ยวพระเอกเราจะม่องซะก่อนแถมถ้าแทงเป็นแผลใหญ่ๆแรงๆนี่เรื่องจะลุกลามบานปลายไปหลายขนานเลยทีเดียว จะแทงข้างหลัง(ทะลุถึงหัวใจ)ก็ไม่ได้ เพราะคิดว่าเฮียโตคงไม่ง่าวพอที่จะถูกแทงแบบเห็นจะๆปานนั้น สุดท้ายมาลงที่ทิ่มนิดแล้วกรีดเลย แต่ทำไมมันแลดูซาดิสต์หนอ..
ผู้พันกับป๋าจะหายไปพลอดรักกันสักพัก (ฮ่าๆ)แต่ลุงๆแกก็ยังไม่หายไปตลอดหรอกค่ะ จะมีชื่อและคำสั่งมาให้กระตุกขวัญเป็นระยะ พี่ท่านวางแผนอะไรกันไว้ก็รอดูกันต่อไป..หุหุ
ส่วนเฮียโต ..เฮียโตเป็นอะไร..?..อุตส่าห์ง้างปากขอโทษแล้วน่ะนั่น..
สองคนนี้บางทีอาจจะถึงเวลาได้รักกันแล้วมั้ง..อาจจะ..น่ะ...
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ..
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2064477 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก