เนื้อเรื่องไม่ออก แต่กุหลาบอ่านได้แล้ว 555
อยากอ่านตอนหน้าต่อจังเลยค่ะ
Imprison 38[2]
ถ้าพูดถึงห้องขังในเรือนจำพิเศษ ในสายตาของผมแล้วมันเป็นห้องพักที่สะอาดและดูดีเกินกว่าที่พักของเหล่านักโทษธรรมดาๆอย่างผมมชมาก แมม้จะมีขนาดแคบกว่า แต่ก็สะอาดสะอ้านอย่างเห็นได้ชัด มีทั้งเตียงนอนและห้องน้ำในตัวเรียบร้อย ดังนั้น การได้เข้ามาในห้องนี้มันก็ไม่ได้ดูแย่หรืออะไรหรอก ถ้าไม่คิดว่าผมมาเพื่อทำอะไร..หรือมีจุดประสงค์อย่างไร
ผมเหลือบมองผัชายที่ดินนำเข้ามา พลางหันหลังมองร่างของพี่โตที่หายไปจากสายตาแล้ว ซึ่งก็แน่นอนเพราะผมคิดว่าตัวเองนั้นเดินออกมาไกลพอดู..
..แล้วคนที่พามานั่นไม่ได้สนใจอะไรผมซักนิด..
ผมนั่งลงบนพื้นห้องที่สะอาดสะอ้านเกินกว่าพื้นห้องขังที่ผมนอนอยู่เสียอีก.. สายตามองไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่บนปลายเตียงเขาจ้องมองมาที่ผมเช่นกัน..ด้วยรอยยิ้มแปลกตา..
“...นั่งบนเตียงก็ได้น่ะ.. “ คำพูดใจดีนั้นออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเชื้อเชิญ แต่ผมส่ายหัว..
“..นั่งตรงนี้ก็ได้ครับ สะอาดกว่าห้องขังที่ผมอยู่เยอะ..” ผมบอก พร้อมกับยิ้มออกมาช้าๆ แม้เป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนชอบกล..
“..หึ...ลำบากแย่เลยสิน่ะ..” ผู้พันบอกพร้อมกับจ้องหน้าผม “..ยิ่งต้องเจอเรื่องยุ่งๆด้วย..คิดว่ายังไงล่ะ..กับความจริงที่รู้น่ะ..” รอยยิ้มเยื้อนบนใบหน้าของคนถามไม่ได้หายไป ขณะที่ออกปากพูดเรื่องการพนันของตัวเองด้วยแววตายิ้วแย้ม..นั่นทำให้ผมนึกฉุนขึ้นมาวูบหนึ่ง..แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจ เพราะถึงยังไง..ผมก็ไม่อาจจะมาโวยวายอะไรได้..
...จะเสียใจหรือจะมาร้องไห้ให้เห็น พวกเขาก็ไม่มีวันใจอ่อน ผมรู้..
...ที่ผมทำได้ก็แค่ต่อรอง..หรืออย่างน้อยก็แค่พูดคุยสักนิด..
“..ความจริงแล้ว..ผมมา..ก็เพราะอยากคุยเรื่องนั้น.. “ ผมเปิดประเด็นเรียบๆ สายตาของผู้พันที่มองมาดูแปลกใจเล็กน้อย คนฟังเลิกคิ้ว..ก่อนจะพยักหน้า.. “..กับป๋า..”
“..ไม่ใช่ฉัน..?.. “ ผู้พันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมกับถาม ผมพยักหน้ารับส่วนเขาก็ส่ายหัว..แล้วหัวเราะเบาๆ.. “..นั่นสิน่ะ..ก็น่าจะรู้นี่นา..เพราะเธอก็ตกใจพอดู.แล้วก็..คิดว่าคงไม่ได้อยากเจอฉันสักเท่าไหร่..”
“..แต่ว่า..คิดว่าแค่นี้ก็น่าจะพอได้แล้วล่ะมั้ง..ถึงเธอจะไปเจอป๋า..ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก.. “ ผู้พันบอกยิ้มๆ สรรพนามที่เรียกชื่อผมดูคล้ายอาจารย์ฝ่ายปกครองคุยกับลูกศิษย์ เสียแต่แววตาของเขากลับแข็งกระด้าง รอยยิ้มที่ส่งมา คล้ายจะระอาหรือเหนื่อยหน่ายกับการดิ้นรนที่ไร้ประโยชน์ของผม..
...แต่ผมคิดว่า..ถ้าลองมาได้เจอ หรือได้ทำถึงขนาดนี้ ก็ไม่มีวันจะปล่อยให้มันไร้ประโยชน์หรอก..
“..พี่โตบอกว่า..ถ้าผมไม่ทำตาม ผมต้องถูกพาไปอยู่กับคนอื่น.. “ ผมเกริ่นออกมาช้าๆ.. “ แล้วคนอื่นที่ว่า..คือใครเหรอครับ..?..”
“..แล้วคิดว่าจะเป็นใคร?..” คนฟังถาม เหมือนจะหยั่งเชิงความคิดผม..
“..เพราะไม่รู้..ผมถึงถามครับ.. “ ผมตอบออกไปเรียบๆพลางสบตาคนที่มองมา “ ถ้าให้ผมคิด ผมก็คงคิดไม่ออก เพราะไม่ได้รู้จักใครมากมาย..แล้วก็ไม่ได้”รู้” อะไรมากขนาดจะคิดออกได้..”
“..ฮ่าๆๆๆๆ.. “ คนฟังหัวเราะลั่นอย่างถูกใจ แววตาพราวระยับขบขันมองมาที่ผม “ คำพูดคำจาก็ดูเป็นคนฉลาดนี่นา..ทำไมถึงทำตัว..โง่ๆ..ไปได้ล่ะ..?.. “
“..ทั้งที่น่าจะรู้อยู่..ว่ากฎของที่นี่ คือปลาใหญ่กินปลาเล็ก ต่อให้ดีแค่ไหนหรือมีความรู้มีศีลธรรมอะไรนักหนา..เมื่อมาเหยียบที่นี่แล้ว..ไอ้เรื่องพวกนั้นมันก็ใช้ไม่ได้หรอกน่ะ.. คนที่ทำผิดกฎหมาย คือคนที่ต้องถูกลงโทษ กฎหมายน่ะเป็นบรรทัดฐาน”ต่ำสุด”ของสังคม เมื่อคนทำผิดกฎหมายแล้ว..ทำไมถึงคิดจะมาเป็นคนดีของสังคมอะไรในนี้กันล่ะ..? หรือคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ ..ถึงจะได้มาทวงถามความยุติธรรม หรือความปราณีอะไรในที่ๆตัวเองอยู่..”
“..ผมก็ไม่ได้เป็นแบนั้นซะหน่อย.. “ ผมพูดเรียบๆ มองหน้าคนฟัง “ ผมก็ แค่คนเห็นแก่ตัวปกติธรรมดา ที่ไม่ต้องการให้ตัวเองทำเรื่องที่ไม่ชอบ ก็แค่นั้น..”
“..หือ?..เป็นแบบนั้นเหรอ?..แล้วที่มานี่..ก็จะมาทวงถามความยุติธรรมของตัวเอง หรือมาโวยไม่ให้ทำกันล่ะ?..”
“..ผมแค่อยากรู้ ว่าทำไมเป็นผม แล้วทำไม ผมต้องทำเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดด้วย..” ผมมองหน้าผู้พันที่เลิกคิ้ว..เขายิ้มน้อยๆ พลางหยิบอะไรบางอย่างจากใต้หมอน..
“..คำตอบของมัน ก็อยู่ในคำถามแล้วไง.. “ ชายคนนั้นตอบ “ ที่ต้องทำ เพราะความอยู่รอด ที่เป็นตัวเธอ..ก็เพราะเธอ..เป็นคนแบบนี้..นั่นมันทำให้เกมส์นี้น่าสนใจยังไงล่ะ..”
“..เกมส์... “ ผมเม้มปากแน่น เหยียดรอยยิ้มเครียด
“..หึ..จะเกลียดจะแค้นหรือจะไม่พอใจก็ช่างเถอะน่ะ แต่นี่มันความจริง..ไอ้พวกชั้นก็รู้กันมาแล้วล่ะ..ทั้งเรื่องที่ทำ..หรือสาเหตุ..ก็ออกจะเป็นคนดีนี่น่ะ..ทำไปก็เพราะช่วยเหลือคนในครอบครัว..บอกได้เลยว่าต้องเป็นเด็กดีเสียจนน่าเอามาเล่นแน่ๆ..แค่คิดก็ยังน่าตื่นเต้นเลย..” ผู้พันหัวเราะ พลางมองหน้าผม “ ชีวิตในคุกของเราน่ะ..มันน่าเบื่อน่ะ...ไม่มีอะไรทำหรอก..นอกจากจะหาของเล่นใหม่มาเรื่อยๆ..”
“...เพราผมเป็นแบบนั้น..คุณเลยเลือกผม..” ผมกำมือแน่น มองหน้าคนพูดเขม็ง
“..แน่นอน...เพราการดิ้นรนของเธอ..จนถึงตอนนี้ มันก็ยังสนุกจนน่าลุ้นเลยล่ะ.. “ ชายคนนั้นแสยะยิ้ม และลุกขึ้นยืนช้าๆ “กับคำถามที่ว่าจะไปอยู่กับใคร..สั้นๆว่า คือฉัน.. ถ้าไอ้ลูกน้องพวกนั้นมันทำอะไรไม่ได้..ชั้นทำเอง..ง่ายๆไม่มีปัญหา...”
มือหนาคว้าไหล่ผมหมับ..บีบมันเบาๆ ขณะที่ใบหน้าคนพูดก้มลงมาใกล้..
“..รับรองว่ามันต้องสนุก...จนลืมไม่ลงแน่ๆ...”
ปลายมีดคมจ่อใบลำคอ..นั่นทำให้ผมเกร็งตัวแข็งทื่อ..ผู้พันนั่งลงข้างๆผมแต่ปลายมีดนั้นยังไม่ละออกจากลำคอของผมวัตถุปลายแหลมเย็นๆไล้ลงข้างลำคอระเรื่อย ดูราวกับเย้าแหย่จนน่าขนลุก..ใบหน้าของคนทำที่มองมาใกล้ๆแลดูมีความสุขเสียจนผมนึกโกรธ..
“..ไม่อยากทำใช่มั้ยล่ะ..ชั้นรู้น่ะ..เรื่องที่เธอต้องไปฆ่าคน หรือไปส่ง”ของ”ให้พวกเรา..” เสียงกระซิบนั้นดังแผ่วเบา พอๆกับมีดคมที่จ่อไล้วนทั่วลำคอ ผมตัวแข็งทื่อเม้มปากแน่นไม่กล้าขยับตัวได้แต่สบตาวาวๆคู่นั้นเขม็ง..ก่อนจะสะดุ้งเฮือก..เมื่อมือหนาคู่นั้นแตะลงบนบั้นเอวและไล้วนช้าๆ..
“...ชั้นช่วยเธอได้น่ะ...เพราะชั้นชอบเธอมากเลยล่ะ..เด็กน้อยของฉัน..” ปลายมีดแตะลงบนปลายคางและงัดมันขึ้นจนผมต้องเงยหน้าตาม.. ฝ่ามือที่แตะบั้นเอวลูบขึ้นบนเอว...สัมผัสเบาๆแตะไล้วนจนผมขนลุกวาบ
“...ผม...ไม่....อยาก...” ผมเม้มปากแน่น เค้นสียงออกมาจากลำคอ..
“..ไม่เป็นไร..เธอไม่ต้องฆ่าคนแล้ว..แค่ทำตามที่ชั้นบอกก็พอ..รู้ไหม..” ปลายมีดละออก ทำให้ผมหายใจพรู แต่มืออีกข้างยังไม่ละจากเอว ผมพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่ใบหน้าของคนพูดกลับเกยลงบนลำคอออกแรงกดไม่ให้ผมขยับ..
“..ไม่ต้องฆ่าใครแล้ว... ชั้นจะช่วยเธอ..”
“..จะช่วยผมยังไง..” ผมหรี่ตามอง พยายามขยับตัวอย่างอึดอัด...” ช่วยปล่อยได้มั้ย ผมหายใจไม่ออก..”
“..ฮ่ะๆ...ก็ได้..” ผู้พันยิ้มน้อยๆ และผละจากตัวผมไป ผมรีบขยับตัวออกห่าง แต่มือหนาของอีกฝ่ายรีบดึงแขนไว้แน่น..บีบแรงจนผมหน้านิ่ว..
“..จะขยับไปไหนไกล..นั่งตรงนี้.. “ เขาบอก จ้องสบตาผมด้วยแววตาข่มขู่..
“...แล้วถ้าไม่ให้ทำ..ผมต้องทำยังไง.. “ ผมถามออกไป ถ้ามันมีทางที่จะผ่อนปรนในสิ่งที่ได้รับ แม้สักนิด แค่มีหนทางสักเพียวงเล็กน้อย ผมก็ยินดีที่จะรับมันไว้..
“...แค่มาหาฉัน..เป็นของฉันก็พอ.. “ คพูดนั้นทำให้ผมแข็งทื่อ สบมองแววตาที่มองตรงมาแล้วเม้มปากแน่น..
“...ช่วยอธิบายได้ไหมครับ ว่ามันคืออะไร?..”
“..หืม..?...ไม่รู้เหรอ..น่าจะเข้าใจนี่ ว่าในนี้น่ะ มันไม่มีผู้หญิง..มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น..ไอ้ธรรมชาติของพวกเรามันก็...” คำพูดที่ส่อแววนั้นทำให้ผมรู้ชัดเจนทันที ที่ต้องแลกมันคงไม่พ้นอะไรๆแบบที่คนอื่นต้องทำเพื่อแลกความสุขสบายในคุก..ผมมองหน้าผู้พันที่ทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา..แน่นอนนว่าผมคงไม่ยอมทำลงแน่ถ้าหากไม่มีเรื่องบีบคั้น แลเขาก็คงรู้ เพราะรู้ ถึงได้ทำแบบนี้ จะคอยบีบให้ผมหมดทาง จนต้องทำแบบนี้งั้นสิ..
“...ถ้างั้นผมยอมไปทำให้มันจบๆไปซะยังจะดีกว่าครับ.. “ ผมบอกกลับห้วนๆ ไม่ได้อยากฆ่าคน แต่ก็ไม่ได้พอใจที่ตัวเองต้องมาทำแบบนี้กับผู้ชายด้วยกัน และกับคนที่...ทำกับผมแบบนี้...ทำผมรังเกียจตั้งแต่แรกพบ..
“..จะทำได้เหรอ?.. “ ผู้พันฟังแล้วหัวเราะเบาๆ เหมือนไม่เชื่อว่าผมจะทำได้...
“..อย่าลืมสิครับ..ว่าผมก็เคยฆ่าคนตายเหมือนกัน..” ผมจ้องหน้าเขาเขม็ง..
“..ถ้าทำแบบนั้นได้ แล้วจะลำบากใจหรือมาอ้อนวอนพวกฉันให้เหนื่อยทำไม..?..” ผู้พันถาม เลิกคิ้วและยิ้มออกมาอย่างเหนือกว่า..
“..แค่ทางเลือก.. “ผมเหยียดยิ้มตอบทันที “..ถ้าเลือกได้ใครอยากจะทำร้ายคน..ถ้าเลือกได้ใครอยากจะฆ่าคนที่เราไม่ได้เกลียดแค้นอะไรเขาเลย..ผมแค่ไม่อยากจะฆ่าคน ไม่ได้หมายความว่าจะทำไม่ได้..”
ความเงียบเกิดขึ้นทันทีที่ผมพูดประโยคนั้นจบ ผู้พันมองหน้าผมที่สบตาตอบอย่างไม่กลัวเกรง แต่แม้ผมจะทำแบบนั้น แววตาของเขากลับฉายแววรู้ทันและมาดร้ายไม่เปลี่ยน ทำราวกับคำพูดของผมมันลอยลมเชื่อไม่ได้เสียจนน่าเบื่อ..
“..แล้วถ้าฉัน..ให้ทำคนที่เคยทำร้ายเธอล่ะ...” ข้อเสนอแปลกประหลาด มาจากปากของชายตรงหน้า ผู้พันยิ้มน้อยๆ วางมีดพกขนาดกลางที่เคยให้จิ้มลำคอผมเมื่อครู่ลงบนฝ่ามือของผม..
“..จะบอกเหรอ..ว่านับจากวันที่เข้ามาในนี้ไม่ได้เคียดแค้นใครเลย ไม่ได้โกรธเคืองใครสักคน..” ผู้พันพูดออกมาช้าๆพลางมองตาผม “ เอาสิ..ทำให้ฉันเห็น ว่าสามรถทำได้แบบที่เธอพูด..ถ้าหากพูดว่าไม่อยากทำร้ายคนที่ไม่รู้จัก แล้วกับคนที่โกรธแค้นล่ะ..มันจะยากอะไร..”
“..ลองคิดดูสิ..คนที่คอยทำร้ายเธอ..ตั้งแต่เข้ามาในนี้ คนที่ชักนำให้เธอต้องเจอเรื่องร้ายๆมากมาย..” เสียงกระซิบนั่นดังเบาๆราวกับภูตผีปีศาจ “..มีไม่ใช่เหรอ..พวกที่คอยหัวเราะเยาะเย้ย..เหยียดหยามตัวเธอยิ่วกว่าสัตว์..ทั้งที่ตัวเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทั้งที่ทำในสิ่งที่ถูกต้องแท้ๆ..ต่าคนพวกนั้นกลับบอกว่าเธอโง่นักหนา..”
..ฝ่ามือของคนตรงหน้าหยิบยื่นมีดพกมาไว้ในมือ จับปลายนิ้วให้กำรอบมันทีล่ะนิ้วอย่างตั้งใจ ขณะที่ผมนิ่งงัน สมองคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด..
...คนที่ทำร้าย.. คนที่เหยียบหยามกันราวกับไม่ใช่คน..
ความทรงจำที่ไม่อยากจำ..เรื่องที่บอกให้ตัวเองลืม..ไม่อยากจองเวร..ไม่อยากเคียดแค้น..
...แต่ปฏิเสธไม่ได้..ว่าถ้าหากมีโอกาส...หากสามารถทำได้ล่ะก็..
ผมเม้มปากแน่น..ก้มมองมีดพับปลายแหลม..มองคมมีดในมือ..
ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องพบเจอ..
ในตอนที่ผมถูกทำร้าย..ในตอนที่ผมถูกเหยียดหยาม..
รสขมปร่าของเลือดที่อวลในปาก..รสชาติเฝื่อนคอของข้าวที่กองอยู่บนพื้นปูนสกปรก..
..คนที่บอกว่าผมผิด..คนที่บอกว่าผมโง่..
น้ำเสียงตอกย้ำ..ถ้อยคำสารพัดที่ด่าทอ..
“..ถ้าทำให้ชั้นเห็น..ก็ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้วล่ะ..ไม่ต้องมาอยู่กับชั้นก็ได้..ถ้าอยากอยู่ที่เดิมก็ไม่มีใครว่า ไม่ต้องไปส่งยาไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น.. “ ถ้อยคำกระซิบกระซาบทำให้ผมหันไปมองสบตา..ผู้พันยิ้มน้อยพลางพยักหน้ารับสายตาที่ถามหาความั่นใจของผม..
“..แต่.... “ ผมยังลังเล..ไม่แน่ใจ..
“..ทำไมล่ะ...นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเธอน่ะ.. “ ผู้พันยิ้ม..และดึงผมให้ลุกขึ้น..
“..หรืออยากจะไปฆ่าใครที่ไม่ได้มีความผิดเลย..”
“....”ผมส่ายหัว..
“..หรืออยากจะมาอยู่กับฉัน..นั่นก็ไม่ว่าหรอกน่ะ..”
“.....” ผมยิ่งส่ายหัวแรงๆเข้าไปใหญ่..
“..เพราะอย่างนั้น..นี่เลยเป็นทางที่ดีที่สุดไง..” ผู้พันบอก ผมหันไปมองหน้าเขา...เม้มปากแน่น..
“..ผมไม่อยากทำร้ายใคร..”
“..ในโลกนี้น่ะ..มันไม่มีอะไรที่จะได้ไปซะทุกอย่างหรอกน่ะ.. “ผู้พันบอกเรียบๆพลางมองหน้าผม “ นั่นคือทางที่เธอต้องเลือก..ว่าจะทำยังไงต่อไป..ก็มีแค่นี้ ขึ้นอยู่กับว่าจะทำยังไง..”
“..แล้ว...ใคร..?.. “ ผมถามกลับเรียบๆ ผู้พันหันมามองหน้า หัวเราะรับเบาๆ..
“..คนๆนั้น..เธอน่าจะรู้จักดีไม่ใช่รึไง..” ผมหันไปมองหน้าคนพูด..ผู้พันยิ้มน้อยๆชี้ออกไปทางหน้าประตูห้องขัง ที่เรากำลังยืนมองมันอยู่ “..คนที่จะมาที่นี่มาหาเธอเป็นคนแรก..นั่นคือคนที่เธอต้องจัดการให้ฉันดู..”
“.......” ผมชะงัก คนที่จะมาหาผม..มันคงไม่พ้นผู้ชายที่พาผมมา.. “..นั่นหมายถึงพี่โต..”
“..หรือจะบอกว่านั่นไม่ใช่คนที่เธอเกลียด..”
“..แต่นั่นเป็นคนของคุณ..”
“..คนที่ทำพลาด..มันต้องถูกลงโทษ..” ผู้พันกระซิบเบาๆ พลางจับมือผมที่ถือมีดพกนั้นไว้ในมือ “..และคนที่จะทำ..งานนี้อย่างเหมาะสมที่สุด..ก็คือเธอ..”
“..มันประจวบเหมาะกันเลยน่ะ..มันเหมาะสมดีแล้วนี่ ชั้นรู้ว่าเธอเกลียด..และแค้นมันแน่ๆ..”..ผู้พันบอกพลางกำมือผมที่ถือมีดไว้ “..เคยทำอะไรเธอไว้ล่ะ..ลองคิดดูสิ...”
ผมก้มหน้านิ่ง..คิดไปถึงเรื่องที่พี่โตเคยทำไว้กับผม..
มันร้ายแรง..ใช่..
ไม่เคยมีใครทำร้ายผมอย่างนี้ ไม่เคยมีใครทำกับผมอย่างไม่ใช่คนแบบนี้..
...เขาเคยทำร้ายผม..
...เคยทำกับผมเหมือนไม่ใช่คน..
...เคยพาผมไปให้คนอื่นข่มขืน..
นั่นมันมากพอที่จะทำให้ผมโกรธ เกลียด..และแค้นเสียจนอยากจะฆ่าให้ตาย..
..แต่ว่า...
แต่...
เขาก็เคยช่วยผมไว้..
เขาเป็นคนเดียวที่..เป็นที่พึ่งของผม..
“..นี่...” เสียงกระซิบของผู้พันดังเบาๆ..พลางแตะลงบนบ่าของผม..
“...จะบอกอะไรให้น่ะ..ว่าที่เขาพาเธอมานี่...ไอ้โตน่ะ..มันพามาให้ฉันหรอก..เพื่อแลกกับทางรอดของมัน..รู้ไว้ซะ..”
..น้ำเสียงนั่นทำให้ผมตัวชาวูบ..
ผมหันขวับไปมองคนพูดอย่างไม่เชื่อหู..แต่สายตาจริงจังที่มองมา..ทำให้ผมพูดไม่ออก..
“..พาผมมา..ให้...” ผมพูดเสียงแผ่ว เม้มปากแน่น..
’คนที่ผมคิดว่าอยากช่วยหาทางรอด หรือย่างน้อย..ก็อยากให้โอกาสผม...
...แต่ความจริงแล้ว..ที่พามา..ก็เพราะจะใช้ผม..สังเวย...เพื่อความอยู่รอดของตัวเองงั้นเหรอ..
ผมเม้มปากแน่น ขอบตาผ่าวร้อน..
ความผิดหวังเริ่มแล่นมาจุกอก แม้ผมทอยากจะเถียงว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่การที่นำผมมาทิ้งไว้กับผู้ชายคนนี้พร้อมกับเดินหนีไม่หันมามอง..นั่น..มันก็บอกได้มากแล้วไม่ใช่หรือ..
...ผมหัวเราะออกมาเบาๆ...เสียงหัวเราะนั้นพร่าสั่น..และ..สั่นไหวด้วยความปวดร้าวที่เริ่มแพร่กระจาย..
...ความผิดหวังที่ถูกหักหลัง..
ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นความจริง..แต่ก็จริง..และจริงจนไม่อยากจะเชื่อ...
อีกแล้ว..เกิดขึ้นอีกแล้ว...การถูกหักหลัง..ครั้งแล้วครั้งเล่า..จากคนๆนั้น..
ผมน่าจะฉลาด น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วสิน่ะ ว่ามันต้องเป็นแบบนี้..
เขาก็บอก ก็พูดอยู่เสมอ..ว่าหากจะเสียสละใครสักคน เพื่อคนหมู่มาก..หากจำเป็น.ก็ต้องทำ หากต้องทำ..ก็จะไม่ลังเล..
..แล้วมันจะแปลกอะไร..ถ้าจะเป็นผม คนที่เป็นต้นตอของปัญหาทุกอย่าง คนที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นทุกๆอย่าง..
เสียงเปิดประตูเหล็กดังเบาๆทำให้ผมชะงัก พบว่าผู้พันกำลังเปิดประตูเหล็กออกกว้าง ผมมองภาพเบื้องหน้าที่ผู้คุมไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว มีแต่ห้องขังฝั่งตรงข้ามที่ว่างเปล่า..
..และหันไปยังทางเดิน ที่มีร่างสูงใหญ่ของคนที่ผมรู้จักดีเดินเข้ามาใกล้ช้าๆ...
ผมหลับตาลงช้าๆ..ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยแววตากร้าวแข็ง..
ความผิดหวังอัดแน่น..
ความโกรธแค้นปะทุออกมาจนล้นอก..
ฝ่ามือเย็นเฉียบของคนที่อยู่เบื้องหลังบีบเบาๆ..นั่นเหมือนจะบอกว่าเป็นทางเลือกสุดท้ายที่ผมจะเลือกได้..
...และเป็นทางเลือกที่..สาสม..ที่สุด..ถูกต้อง..ที่สุด..กับทุกฝ่าย
ผมเม้มปากแน่น..กำมีดพับในมือแน่นจนเกร็งข้อขาวและออกแรงเสือกมันเข้าไปในร่างของชายตรงหน้าสุดแรง...
ผมสบแววตาเบิกค้างและคาดไม่ถึงที่ตรงมา..ความเจ็บปวดในหัวใจแล่นวาบไปทั้งร่าง..
แต่ก็ยังเค้นน้ำเสียงออกมาแผ่วเบา..
..น้ำเสียงที่ผมรู้สึกว่าพร่าสั่นเหลือเกิน..
“..สาสามแล้วนี่..ที่พี่เคยทำกับผม..”
สาสมแล้ว..
สมควรแล้วที่ต้องเจอ..
“...ผมไม่ได้โง่หรอกน่ะ..”
ประโยคนั้นผมบอกกับทุกคนที่อยู่ในนี้..
..พี่โต...ผู้พัน..และ..ตัวเองด้วย..
...ผมไม่ได้โง่...
....ในที่สุดแล้ว..ก็เป็นแค่คนเห็นแก่ตัว ที่ทำเพื่อตัวเอง..
.
......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ถเดี๋ยวมาดิทออกให้ค่า
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2064440 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก