....................
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ....เพื่อนๆน่ารักทุกคนเลย....
...............เพราะคำพูดของพี่แก้วทำให้คืนนั้นผมนอนแทบไม่หลับ.......ผมนั่ง
คิด......นอนคิด.....ถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี.........จะทนทรมานหักดิบห้วใจตัว
เองอย่างนี้ต่อไป........หรือจะทำตามที่พี่แก้วแนะนำดี........เฮ้อ...ทำไมมันตัดสินใจยากลำบาก
อย่างนี้นะ..........ผมนอนคิดวนไปวนมาอีกหลายตลบจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้.........
.............เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นไปทำงานด้วยอาการโล่งๆ....แปลกๆ........คือรู้สึก
ว่าวันนี้ไอ้เจ้าอาการระทมขมขื่นมันจะลืมมาเยี่ยมเยียนผมเหมือนวันก่อนๆ......ก็ไม่เข้าใจตัวเอง
เหมือนกันว่าทำไม.....ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรในเรื่องของกุ๊ก.....แต่ผมกลับรู้สึกดีขึ้น
อย่างบอกไม่ถูก........อาจจะเป็นเพราะคำพูดของพี่แก้วที่ทำให้ผมได้คิดอะไรหลายๆอย่าง.......
ผมมาถึงออฟฟิศประมาณเก้าโมงครึ่ง ยังไม่ค่อยมีคนมาเลย และคงเนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์คน
เลยมาทำงานกันน้อยด้วย........ผมนั่งทำงานไปกินแซนวิชไปได้สักพักกุ๊กก็เดินมาหา.......
"..........หวัดดีครับ....." กุ๊กเอ่ยทักผม....
"..............".ผมไม่ได้ตอบ แค่เหลือบตามมองหน้ากุ๊ก....
".........ขยันจัง มาแต่เช้าเชียวนะครับ......."
"..........." ผมยังคงไม่ตอบ....และนั่งกินแซนวิชต่อ....
"...........หิวจังเลย........" กุ๊กพูดออกมาลอยๆ ในขณะที่ตาจ้องมาที่แซนวิชที่อยู่ใน
มือผม..........
"............." ผมยังคงนั่งเฉย....
"..........โอ๊ย....หิ๊ว...หิว....ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย.....จะมีใครแถวนี้ใจดีแบ่งแซน
วิชให้กินบ้างไหมหน๊า......."
"............" ผมยังไม่ตอบ.....แต่แล้วคำพูดของพี่แก้วก็ลอยเข้ามาในห้วผม....เฮ้อ.
..เอาว่ะเพื่อนก็เพื่อน
ว่ะ.......ผมตัดสินใจยื่นกล่องแซนวิชไปให้กุ๊ก.....พร้อมทำหน้าเซ็งใส่กุ๊กเล็กน้อย..........
โดยที่ผมก็ยังงงๆและไม่เข้าใจกับความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน........แต่ช่างเถอะก็ให้ไปแล้วนี่.......
".........หือ....อร่อยจัง...ขอบคุณนะครับ....." กุ๊กนั่งลงกินแซนวิชข้างผมอย่างอารมณ์ดี....
".........." เฮ้อ....ไม่น่าส่งให้เลย....ดูซิเลยไม่ยอมไปเลย.....
"........งานเยอะเหรอครับทีถึงขยันแต่เช้า......"
"........." ผมส่ายหน้าบอกให้รู้ว่าไม่เยอะ...
".........ให้ผมมาช่วยไหมจะได้เสร็จเร็วๆ.....ตอนบ่ายจะได้ไปเดินเล่นกัน...."
"..........."
"..........อ๊า....อิ่มและ...อร่อยจังแซนวิชของทีเนี่ย.......งั้นผมไปทำงานก่อนนะ...."
"........"
".........เอ้อ....ตอนกลางวันนี้ทีไปกินข้าวกับผมนะ......"
"..........." ผมไม่ตอบ....
".......นะ..ๆ.....จะได้เลี้ยงข้าวทีที่แบ่งแซนวิชให้ผมไง....นะครับ...."
".........อืม....." ไปก็ไปวะ..ผมคิดแป๊ปนึงในใจก่อนตอบสั้นๆ....ส่วนนายกุ๊กก็เดินยิ้มหน้า
บานกลับไป.....
.....................เที่ยงวันนั้นกุ๊กพาผมไปกินข้าวแถวละลายทรัพย์ซึ่งไกลจากออฟฟิศพอสมควร......
".........เหนื่อยไหมครับที.....พาเดินมาซะไกลเลย...." กุ๊กถามผม...
".......ฮึ........" ผมส่ายหน้า..แต่ในใจอยากจะบอกว่าทำไมต้องพามากินไกลขนาดนี้ด้วยวะ.....
ร้านแถวออฟฟิศใกล้ๆก็มีตั้งเยอะแยะไม่กิน........เหนื่อยนะโว้ย.....
"........ นั่งไหนดีครับ......" กุ๊กเอ่ยถามเมื่อเราเข้าไปข้างในโซนอาหารแล้ว.....
".......แล้วแต่......." กุ๊กพาผมไปเลือกโต๊ะที่อยู่มุมในสุดติดกับกระจก.......
"........ทานอะไรดีครับ....อ่ะ...ผมให้ทีเลือกก่อน...."
".........อะไรก็ได้......."
"..........อืม..งั้นเอาก๊วยจั๋บไหมครับ....หรือกินข้าวร้านโน้นดี...หือ..."
"...........ก๊วยจั๋บก็ได้....."
"..........งั้นทีรอแป๊ปนึงนะครับ....เดี๋ยวผมมา...." แล้วกุ๊กก็เดินไปสั่ง
ก๊วยจั๋บให้ผม....แล้วก็หายไปสักพัก.......
"........นี่ครับ....ลิปตันของที...." กุ๊กยื่นขวดลิปตันให้พร้อมกับยิ้มแฉ่ง.....
"..........ขอบคุณครับ......" เออ..ก็ยังดีนะที่ยังจำได้ว่าผมชอบกินลิปตัน......สักพักอาหารที่สั่งก็ทยอยกันมาส่ง......
"........อ่ะ..นี่ครับ...." กุ๊กแกะเนื้อไก่ทอดใส่ชามก๊วยจั๋บผม...แล้วก็ตามด้วยกับข้าวอีกหลายอย่างที่กุ๊กทยอยใส่มา
ในชามผม.......
"..........."
".........ทีหายโกรธผมแล้วใช่ม๊า......ดีใจจัง....." กุ๊กยิ้มหน้าทะเล้น.....
"........ ใครบอก...." ผมแกล้งทำหน้าเข็มกลับไป.....กุ๊กหน้าจ๋อยลงทันที.....หึ....ดีสมน้ำหน้า....ผมแอบคิดในใจ
"..........ทีเอาอะไรเพิ่มอีกไหมครับ....เดี๋ยวผมไปซื้อให้...."
"........." ผมส่ายหน้าให้รู้ว่าไม่เอา......และหลังจากที่เราอิ่มแล้วตอนแรกว่าจะกลับเลยแต่พอดีผมอยากกินท๊อฟฟี่เค็กดุสิต......
".......ทีจะไปไหนครับ...."
".......ไปซื้อท๊อฟฟี่เค็ก...."
"..........ผมไปซื้อให้ไหม.....ทีจะได้ไม่ต้องเข้าไปเบียดคน...."
".......ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปเอง....".แล้วผมก็เดินต่อไป.....กุ๊กเดินตามมาติดๆ....ระหว่างทางผมต้องเดินเบียดกับผู้คนที่
เดินกันค่อนข้างเยอะ....อยู่ดีๆกุ๊กก็มาคว้ามือผม.........
"..........มา...เดี๋ยวผมกันคนให้เอง....." แล้วกุ๊กก็เดินนำหน้าผมไปทั้งๆที่ยังจับมือผมอยู่.......
"........." อืม..ก็รู้สึกดีไปอีกแบบแฮะ....ผมแอบยิ้มในใจ.....
..............หลังจากที่ผมไปทานข้าวกับกุ๊ก............เท่าที่สังเกตุดูกุ๊กจะ
กระตือรือล้นกับการเทคแคร์ผมอย่างเห็นได้ชัด........แต่ผมก็ยังไม่ได้คุยอะไรกับกุ๊กมาก
มาย....ยังคงพูดน้อย......ได้แต่ฟังที่กุ๊กพูดซะมากกว่า..........ก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกันนะ
ครับที่จะต้องพยามยามเปิดใจรับกุ๊กอีกครั้ง......แต่ในความรู้สึกแปลกๆนั้นลึกๆแล้วยังมี
ความรู้สึกดีใจแอบซ่อนอยู่...........................และหลังจากที่ผมกลับมาคุยกับกุ๊กอีกครั้ง
มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น.......มันเหมือนกับผมไม่ต้องมานั่งอมทุกข์เหมือนที่ผ่านมา........ไม่
ต้องกดดันตัวเองให้ทำในสิ่งที่ใจไม่ต้องการ...................แต่ทั้งหมดนี้ผมก็ไม่ได้คาดหวังว่า
การเปิดใจให้กุ๊กครั้งนี้ผมจะต้องได้กุ๊กมา...........ในตอนนั้นผมคิดเพียงแค่ว่าช่างมัน.....
.............ปล่อยมันไป.......ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติของมันละกัน.......
..............หลังจากที่เรากลับมาคุยกันทุกอย่างกำลังดำเนิน
ไปได้ด้วยดี.......ผมสบายใจขึ้น........กุ๊กก็ยังคงเพียรมาเทคแคร์ผมเหมือนเดิม..........
แต่เราก็ไม่ได้มีการคุยกันนะครับว่าจะกลับมาคบกันในสถานะใด......อะไร......ยังไง........
................ผมเองก็ไม่อยากถาม..............ไม่อยากรื้อฟื้น................แล้วก็ไม่อยากรู้แล้ว.........
.........................ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้แหละ...............อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด.............
..แต่ผมก็พยายามบอกตัวเองอยู่เสมอว่าไม่ให้รู้สึกอะไรกับกุ๊กมากมายเกินไป....
......................แล้วก็ท่องเอาไว้.......แค่คำว่าเพื่อน.....................................
............แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำได้สักแค่ไหน.............
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
