...............ชอบเมนท์ของเพื่อนๆจัง.....และเห็นด้วยทุกประการครับ......เอ่อ....แต่ว่า......ผม...........ผมไม่ได้เป็น
แควน..น๊ะ
....
....
ตอน.....ฟ้าฝนเป็นใจ...(...รึป่าวนะ...)
....................หลังจากที่นายกุ๊กมาทึกทักว่าผมเป็นกิ๊ก.....แล้วโดนผมกินหัวกลับไปวันนั้น......
เราก็ไม่ได้พูดกันถึงเรื่องนั้นอีกแต่กุ๊กจะแอบคิดรึป่าวผมก็ไม่รู้.......ก็อย่างที่บอกแหละครับว่าในตอนนั้นผม
พยายามทำใจให้คิดกับกุ๊กเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น.......แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องยากเหลือเกินสำหรับผม......เพราะ
เรายังคงเจอหน้ากันทุกวัน......แต่นั่นก็ไม่แย่เท่ากับการที่กุ๊กยังคงปฎิบัติตัวกับผมเหมือนเดิม.....เคยเอาใจอย่าง
ไรกุ๊กก็ยังเอาใจอย่างนั้นอยู่......เคยเทคแคร์อย่างไร....ก็ยังเทคแคร์อย่างนั้นอยู่.......เรียกว่ากุ๊กยังทำตัวกับผม
เหมือนเดิมทุกประการ.........เฮ้อ........แล้วตูจะตัดใจยังไงว่ะเนี่ย......ผมแอบท้อแท้ในใจนิดๆ..........เอ......หรือว่า
ผมจะคิดไปเองฝ่ายเดียวนะ..........หรือว่ากุ๊กจะคิดกับผมแค่เพื่อนเท่านั้น........แต่เพื่อนกันเค๊าทำกันแบบนี้
เหรอ...???????.........ผมนอนคิดวนไปวนมา.......วนมาวนไป........จนในที่สุดก็ตัดสินใจว่า......นอนดีกว่า....คิด
มากปวดหัว........
................Good morring ......Wake Up.....Wake Up......เสียงนาฬิกาปลุกที่ผมตั้งไว้ส่งเสียง
เตือนให้รู้ว่าได้เวลาตื่นนอนได้แล้ว........หลังจากที่ผมอาบนำ้ำแต่งตัวเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์กุ๊ก
ด้วยความเคยชิน..........แต่ในขณะที่กดหาเบอร์กุ๊กอยู่นั้นก็มีความคิดนึงแว๊บเข้ามาในหัวผม......เป็นเพื่อนกันเค๊า
ไม่โทรไป...Good morring ..กันหรอก.........เออ...จริงด้วยซินะ....เป็นเพื่อนกันท่องเอาไว้......เป็นเพื่อนกัน......
ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วเตรียมตัวไปทำงานต่อ........ตอนออกจากบ้านแหงนมองท้องฟ้า........ทำไมวันนี้
ท้องฟ้ามันอึมครึมจัง..............ผมเลยรีบไปขึ้นรถไฟฟ้าเพราะกลัวว่าฝนจะตกลงมาเสียก่อน...............ขึ้น
รถไฟฟ้าได้ไม่เท่าไร ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก.......ผู้คนต่างเบียดเสียดกันเข้ามาในขบวนรถ...............ผมนั่งมอง
ผู้คนที่พลัดเปลี่ยนกันเข้าออกแต่ละสถานี ก็รู้สึกเพลินไปอีกแบบ.......ผมนั่งไปเรื่อยๆจนถึงสถานีที่จะต้องลง.....
แต่ดูท่าฝนจะไม่ยอมหยุดตกง่ายๆ........ผมจึงตัดสินใจโทรไปหาน้องเบญเพื่อให้เอาร่มมารับ.....( ปกติน้องเบญ
จะมาถึงออฟฟิศแต่เช้าก่อนใครเพื่อน...)..
"........น้องเบญเหรอ....."
"......ค่ะ....พี่ที่มีอะไรค่ะ......"
".........เอ่อ.....เนี่ยพอดีพี่ติดฝนอยู่ที่ BTS นะ...."
"....เหรอค่ะ...."
"........อืม......น้องเบญให้ใครเอาร่มมารับพี่ทีซิ....."
"......ได้ค่ะ......พี่ทีรออยู่ที่ BTS ก่อนนะค่ะ...."
".........ขอบใจจ๊ะ......"
..............ผมยืนรออยู่ที่ BTS สักพักก็ยังไม่เห็นวี่แววของน้องเบญหรือคนจากออฟฟิศ
เลย..........ผมคิดในใจทำไมมาช้าจัง.....ในขณะที่ผมยืนก้มหน้าเอาเท้าเตะพื้นเล่นเพลินๆอยู่นั้น........ก็มีความ
รู้สึกว่ามีคนมายืนแอบอยู่ข้างหลัง......ผมหันไปดูก็เจอกุ๊กยืนยิ้มอยู่.........
".........อ้าว....มาตั้งแต่เมื่อไรครับ......"
"..........." กุ๊กยังคงยืนยิ้ม......
"........กุ๊กมาจากรถไฟฟ้าเหมือนกันเหรอ......"
"........ป่าวครับ....มาจากออฟฟิศต่างหาก...."
".......มาจากออฟฟิศ..????"
"........ครับ.....ก็ผมมารับทีไง....."
".......อ้าว.....แล้วไหนร่มล่ะ...."
".......ก็นี่ไงครับ.......พอดีว่ามันมีแค่คันเดียวนะครับ......" กุ๊กชี้ให้ดูร่มที่กุ๊กถืออยู่ในมือ.....แล้วยิ้มมีเลศนัย.......
".........คันเดียวเนี่ยนะ.....แล้วมันจะกันอะไรได้ไหมเนี่ย....." ผมบ่นพึมพำเบาๆ.....
"........มาครับ....ผมถือของให้....." กุ๊กเอื้อมมือมาคว้ากระเป๋าและถุงแซนวิชในมือผม........
".........." ผมไม่ได้ตอบอะไร.....
"......พร้อมรึยังครับ....."
"........อืม........" แล้วผมกับกุ๊กก็ออกเดินลุยฝนภายใต้ร่มคันเดียวกัน.....โดยกุ๊กเป็นคนถือร่มส่วนอีกมือนึงก็ถือ
ของให้ผม....เราออกเดินมาได้แป๊ปนึงผม
ก็มีความรู้สึกว่ากุ๊กเอนร่มมาทางผมเกือบหมด.......
"........กุ๊กเอาร่มไปอีกก็ได้นะ....."
"........ไม่เป็นไรครับ.....ทีเอาไปเถอะครับ...."
".......ไม่เอาอ่ะ.....ขยับร่มไปเถอะ....ดูซิกุ๊กเปียกหมดแล้ว...."ผมพูดพร้อมเอามือดันร่มไปทางกุ๊ก......
".......ไม่เป็นไรครับที....."
"......งั้นก็ขยับเข้ามาอีกซิ จะได้ไม่เปียก...."แล้วกุ๊กก็ขยับเข้ามาอย่างว่าง่าย.....แต่ถึงยังไงร่มก็ยังบังเราสองคน
จากฝนไม่มิดอยู่ดี......
"......เอางี้ดีกว่าไหมครับ...." แล้วกุ๊กก็เปลี่ยนโดยเอื้อมมือที่ถือร่มในลักษณะโอบไหล่ผม ซึ่งมันก็เลยทำให้เรา
ต้องขยับเข้ามาใกล้กันมากยิ่ง
ขึ้น............แว๊ปนึงที่ผมเผลอแอบมองกน้ากุ๊กโดยไม่รู้ตัว....โอ๊ย...ขอร้องเถอะ...อย่ายิ้มน่ารักแบบนี้ได้ไหม...ภูมิ
คุ้มกันยิ่งอ่อนแออยู่......ผมแอบนึกในใจ.........
".........เมื่อเช้าไม่เห็นทีโทรมาปลุกผมเลย....."
"........เอ่อ...เมื่อเช้า...อ้อ...ลืมน่ะ......." เฮ้อ....ไม่รู้ว่าตอบว่ายังไงดี.....
"........พรุ่งนี้ห้ามลืมอีกนะ....."
"............" ผมไม่ได้ตอบได้แต่ยิ้มๆ......
.........ระหว่างทางที่เราจะเดินเข้าออฟฟิศ...ต้องเดินผ่านป้ายรถเมร์ซึ่งมีผู้คนยืนหลบ
ฝนกันค่อนข้างเยอะ......ผมรู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องที่เราสองคนอยู่ตลอด.......อยากจะหันไปบอกว่า...
อายเหมือนกันนะคร๊าบบบบ...จะมองอะไรกันนักหนา......กะอีแค่ผู้ชายสองคนเดินอยู่ในร่มคันเดียวกันเนี่ย......
ผมเลยบอกให้กุ๊กรีบเดินให้เร็วขึ้นอีก.........เราไปถึงออฟฟิศด้วยสภาพเปียกฝนคนละแถบที่ร่มบังเราสองคนไม่
มิด......พอเดินเข้าออฟฟิศไปผมก็เจอกับ....ร่ม....ครับร่ม.....วางกันอยู่เรียงรายเป็นดอกเห็ด.......หึ๋ย.....นายกุ๊ก...
ไหนบอกว่ามีร่มแค่คันเดียว.....
"..........กุ๊ก....ไหนบอกว่ามีร่มแค่คันเดียวไง....."
".............." กุ๊กไม่ตอบได้แต่อมยิ้มทำหน้าเจ้าเล่ห์.....แล้วเดินกลับโต๊ะไป....
"........กุ๊กนะกุ๊ก....มันน่าอัดไหมเนี่ย....ร่มมีตั้งเยอะตั้งแยะดันเอาไปแค่คันเดียวดูซิเปียกหมดเลย....." ผมบ่น
พึมพำอยู่คนเดียวที่โต๊ะ......
"..........อ่ะ..เอาแจ็คเก็ตนี่ไปใส่...แล้วก็ถอดเสื้อที่เปียกออกมาผึ่งด้วยนะครับ..." กุ๊กพูดขณะส่งแจ็คเก็ตให้ผม....
".........อ้าว...แล้วกุ๊กล่ะ..."
".........ไม่เป็นไร....ผมมีเสื้ออีกตัวนึง..."
".......เห็นมะ...ถ้าเอาร่มไปสองคันก็ไม่ต้องเดินเบียดกันให้เปียกอย่างนี้หรอก...."
"........แล้วเดินเบียดกัน...แบบนี้ไม่ชอบเหรอ...." กุ๊กทำหน้าหื่นเข้ามาเบียดผม...
..
"...... แหวะ...
..." เฮ้อ....แล้วยังงี้ตูจะรอดไหมเนี่ย.......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
