............ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะครับเรย์.......
.......ลองทำตามแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะฟังได้อ่ะป่าว...ถ้า
ไงช่วยบอกด้วยนะครับ............
ตอน....หัวใจที่ไหวหวั่น....
..............หลังจากที่ผมออกจากผับมาแล้ว.....ผมก็แอบไปนั่งสงบสติอารมณ์
แถวๆลานจอดรถ......ผมไม่รู้ว่ามีใครวิ่งตามผมมาไหมตอนที่ผมออกมาจากร้าน....แต่ตอนนี้
โทรศัพท์มือถือผมดังไม่หยุด.....ทั้งเบอร์ของกุ๊กทั้งเบอร์ของพี่แก้วต่างกระหน่ำกันเข้ามาไม่
ขาดสาย......ผมได้แต่นั่งมองโทรศัพท์และปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น......มันเจ็บลึก..ๆข้าง
ใน.....ทำไมกุ๊กถึงทำกับผมแบบนี้.....ความรักที่ผมมีให้มันไม่มีค่าสำหรับกุ๊กเลยใช่ไหม.....
ทำไม......ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับผมด้วย.....ผมอยากร้องไห้แต่มันร้องไมออก.....
ได้แต่รู้สึกขุ่นมัวอยู่ข้างใน.......เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วที่โทรศัพท์ผมดังไม่หยุด.....ผม
ตัดสินใจรับสายของพี่แก้วเพราะกลัวว่าแกจะเป็นห่วง......
"......ฮาโหล....ครับพี่แก้ว..."
".......ที....ทีอยู่ไหนอ่ะ....."
"......อยู่แถวนี้แหละครับพี่......"
".......ทีเป็นไงบ้าง....อืม...อย่าคิดมากน่ะ....อยู่ตรงไหนเดี๋ยวพี่ออกไปหา...."
"......ไม่เป็นไรครับพี่แก้วผมขอนั่งข้างนอกอีกแป๊ป...เดี๋ยวผมตามเข้าไปครับ..."
"......อืม...เอางั้นเหรอ...ทีไหวไหม....กลับก่อนไหม..."
"......ไม่เป็นไรครับพี่แก้ว...เกรงใจน้องๆน่ะ...ชวนเค๊ามาแต่หนีกลับก่อนมันคงไม่ดี.....
เอ่อ....พี่แก้วช่วยไล่กุ๊กไปหน่อยได้ไหมครับ....."
"......ได้เดี๋ยวพี่จัดการให้.....ทีรีบเข้ามานะ...พี่เป็นห่วง...."
".........ขอบคุณครับ....."
............ผมกลับเข้าไปในร้านอีกครั้ง....พี่แก้วรีบเข้ามาหาและพยายาม
ปลอบใจผม......ส่วนผมเองก็พยายามไม่คิดมากและพยายามเก็บอาการผิดปกติไว้เพราะไม่
อยากให้งานกร่อย.....ส่วนคนอื่นๆก็ยังคงสนุกกับการเต้นรำ....พี่แก้วบอกว่าไม่มีใครรู้ว่าเกิด
อะไรขึ้นกับผม....และพี่แก้วยังบอกอีกว่าพี่แก้วดุกุ๊กไปเยอะเหมือนกันว่าทำไมทำแบบนี้...
แต่กุ๊กก็บอกพี่แก้วว่าคนนั้นเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น......และยังไม่ทันที่พี่แก้วจะพูดจบ....กุ๊กก็
มายืนอยู่ข้างหน้าผม......กุ๊กพยายามอธิบายว่าไม่มีอะไรจริง..ๆ...และยังยืนยันว่าคนนั้นเป็น
แค่เพื่อนกันจริง..ๆ.....ผมไม่ตอบโต้....ไม่คุย..ไม่ถามอะไรทั้งสิ้น....ในตอนนั้นได้แต่คิดว่า
อยากไปให้ไกล..ๆ....ไกลจากที่ตรงนี้.....ผมหันไปบอกพี่แก้วว่าขอกลับก่อนแล้วเดินหนี
ออกมา....กุ๊กเดินตามผมมาและพยายามอธิยายเรื่องต่าง..ๆ....แต่ผมไม่อยากฟัง
อะไรอีกแล้ว...........ผมขึ้นแทกซี่กลับทันที........
................หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นผมก็ไม่ติดต่อกับกุ๊กอีกเลย...ถึง
แม้ว่ากุ๊กจะพยายามโทรมาแต่ผมก็ไม่รับ......ผมไม่รู้ว่าผมตัดสินใจถูกไหมที่ทำแบบนี้........
แต่มันคงดีกว่าที่จะต้องรับรู้เรื่องราวต่างๆจากกุ๊กอีก.......แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้กุ๊กหยุดติดต่อ
ผม....เพราะพอผมไม่รับโทรศัพท์กุ๊กก็จะโทรเข้าเบอร์พี่แก้วกับน้องเบญแทน......จนน้อง
เบญกับฟ้ารู้เรื่องนี้ไปด้วย...........กุ๊กพยามยามออดอ้อนพี่แก้วให้ช่วยพูดกับผม....แรก...
ๆ....พี่แก้วก็ไม่ยอมแต่หนัก..ๆ..เข้าแกคงรำคาญเลยยอมมาช่วยพูดให้.......พี่แก้วบอกว่ากุ๊ก
มาสารภาพว่าคนที่ผมเห็นคืนนั้นเค๊าเข้ามาจีบกุ๊ก.....แต่กุ๊กแค่คุยด้วยเฉย...ๆ...ไม่มีอะไร
จริง..ๆ.....พี่แก้วบอกว่าพี่ช่วยพูดตามที่รับปากกุ๊กไว้แล้ว...ส่วนผมจะเชื่อรึไม่....หรือตัดสิน
ใจยังไงก็แล้วแต่ผม.......แต่พี่แก้วแกก็พูดมาคำนึงว่า.."...ยังไงซะเธอกับเจ้ากุ๊กก็ตัดกันไม่
ขาดหรอก....พี่กล้าพนันเลยว่ากุ๊กไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย..ๆ..หรอก...." ผมได้ฟังแล้วก็
รู้สึกอึ้ง..ๆ...งง....ตกลงนี่มันเป็นโชคดีหรือโชดร้ายของผมกันแน่........
.....................แต่หลังจากที่ได้ฟังพี่แก้วเล่า.....ความโกรธของผมก็เริ่มลด
ลง............ช่วงนั้นยอมรับว่าสับสนเหมืนกันครับไม่รู้ว่าควรจะตัดสินใจยังไงดี.......
ควรจะเลิกให้มันเด็ดขาดไปเลยดีไหม......หรือจะยอมเชื่อในสิ่งที่กุ๊กพูดดี....................
[wma=300,50]
http://001.uploadblaster.com/file_hosting/8a6d630b0213ca199f91ab3b2b85f189.wma[/wma]
เสียงสะท้อน
เหมือนรักครั้งนี้มันทำให้เจ็บช้ำเกินไปหรือเปล่า
(หรือรักคือการต้องเจ็บ ต้องยอม)
คิดๆแล้วท้อ ยิ่งรอยิ่งหมดหวังหัวใจสูญเปล่า
(หรือเราต้องลองอีกครั้ง)
*(ใจหนึ่งว่ายังรัก) ใจหนึ่งว่าพอแล้ว
ตอนนี้ฉันควรทำตัวอย่างไร
**ปล่อยเธอไปซะเถอะ ลืมซะเถอะ
(ขาดเธอฉันคงทนไม่ไหว)
อย่าต่อเวลาให้ปวดร้าว
(แม้เสี้ยวนาทีก็จะรั้ง)
ปากว่าเลิกซะเถอะ เลิกรักเถอะ
(แต่ใจไม่เคยเลย) ไม่เคยเลิกสักครั�
เข้มแข็งเข้าไว้ อย่ามองอย่าอ่อนใจ
ต้องทำให้ได้ (ยิ่งทำยิ่งเจ็บ ยิ่งฝืน)
ลองมองไกลๆ มั่นใจว่าสักวันต้องเจอรักใหม่
(รักใครไม่ได้อีกแล้ว)
*(ใจหนึ่งว่ายังรัก) ใจหนึ่งว่าพอแล้ว
ตอนนี้ฉันควรทำตัวอย่างไร
**ปล่อยเธอไปซะเถอะ ลืมซะเถอะ
(ขาดเธอฉันคงทนไม่ไหว)
อย่าต่อเวลาให้ปวดร้าว
(แม้เสี้ยวนาทีก็จะรั้ง)
ปากว่าเลิกซะเถอะ เลิกรักเถอะ
(แต่ใจไม่เคยเลย) ไม่เคยเลิกสักครั�
ต้องซื้อใจเธอยังไง ต้องทุ่มเทไปเท่าไหร่
เหมือนเดินต่อไปทั้งที่ไม่มีทาง
ไม่รู้ต้องทำยังไง เพราะเสียงสะท้อนในใจ
มันยังต้องการเธอเหลือเกิน
......ช่วงนั้นเวลาที่วิทยุเปิดเพลงนี้ขึ้นมาเมื่อไร.....ฟ้ากับน้องเบญจะแซว
ว่าเพลงของผมมาแล้ว....แถมพี่แก้วยังแซวอีกว่า....สงสัยเค๊าแต่งเพลงนี้เพื่อผมโดยเฉพาะ.....
...เออ....รักกันดีจริง..ๆ........เวลาที่โดนแซวผมก็จะบอกว่าไม่รู้เรื่องลังลงลังเลอะไรไม่มีเลิกไป
หมดแล้ว.....ไม่ลังเลแล้ว.............................
........แล้วกุ๊กก็โทรมาหาผมอีกครั้ง....กุ๊กบอกว่าอยากมากินข้าวกลางวันกับผม......
".......ทีครับ.....วันนี้ทานข้าวกลางวันที่ไหนครับ....."
".......ไม่รู้ซิ...ทำไมเหรอ..."
"........งั้นไปทานที่ร้านเดิมที่ละลายทรัพย์ไหมครับ.....เดี๋ยวผมไปหา..."
"........ตามใจอยากมาก็มา...." ผมบอกส่ง..ๆไปอย่างนั้นเองแหละครับ....เพราะคิดว่ายังไงกุ๊กก็คง
ไม่มาหรอก...ออฟฟิศอยู่ตั้งลาดพร้าวแต่จะมากินข้าวกลางวันที่ละลายทรัพย์เนี่ยนะ...ตลก....
".......งั้นเที่ยงเจอกันที่เดิมนะครับ...."
หลังจากที่วางสายจากกุ๊ก...ผมก็นั่งทำงานต่อไปเรื่อย..ๆ...จนใกล้เที่ยงพวกพี่
แก้วเข้ามาชวนไปกินข้าว.....แต่ผมปฎิเสธไปว่าวันนี้เบื่อ..ๆ..ไม่อยากลงไป (..อันนี้ไม่เกี่ยวกับกุ๊กนะ
ครับเพราะผมคิดว่ายังไงกุ๊กก็คงไม่มา....)....หลังวจากที่พวกพี่แก้วลงไปหมดแล้ว..ผมก็นั่งทำงาน
ต่อไปเรื่อย..ๆ....สักพักโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น...ผมหยิบขึ้นมาดูปรากฎว่าเป็นเบอร์ของกุ๊ก......
".........ตอนนี้ผมถึงแล้วนะครับ....ทีอยู่ตรงไหนครับ......"
"........ถึง.....กุ๊กอยู่ที่ละลายทรัพย์แล้วเหรอครับ....." ผมถามออกไปด้วยความแปลกใจ....
"........ครับ....เนี่ยอยู่ตรงหน้าธนาคารเนี่ยครับ.....แล้วทีล่ะครับ...."
"......เอ่อ...."
"........ว่าไงครับทีอยู่ตรงไหนแล้ว..."
"......เอ่อ.....กุ๊กพูดเล่นใช่ไหม..."
"......ป่าวครับ.....ผมอยู่ที่ละลายทรัพท์จริง..ๆ.....ไม่เชื่อลองฟังเสียงแม่ค้าตะโกนขายของซิ..." กุ๊ก
ยืนยันเสียงแข็ง.....
".........."
"........ทียังอยู่ที่ออฟฟิศใช่ไหมครับ......"
"........."
"........ไม่เป็นไรครับถ้าทีไม่อยากเจอผมก็ไม่ต้องมาก็ได้ครับ....." กุ๊กพูดเชิงน้อยใจ....
"..........." ตอนนั้นผมเริ่มลังเลว่าจะเอายังไงดี................ใจนึงก็อยากเจอ..............
แต่อีกใจก็ยังรู้สึกโกรธๆกุ๊กอยู่......
".......งั้นผมกลับแล้วนะครับ....."
".......เอ่อ....อย่าเพิ่งไปกุ๊ก.....รอผมสิบนาทีน่ะ..." ผมตัดสินไปหากุ๊กในนาทีสุดท้าย.....เฮ้อ...
ตายตอนจบทุกทีเลยเรา.....ผมบ่นกับตัวเองในใจ...
"........ครับ.....มาเร็ว..ๆ..นะ.ผมจะรอ..." .
...........ผมนั่งมอเตอร์ไซไปหากุ๊กด้วยอาการสับสนในหัวใจตัวเอง......ตลอดทาง
ผมคิดว่าถ้าเจอกุ๊กแล้วจะทำตัวอย่างไรดี......แต่พอไปถึงกุ๊กเดินยิ้มเข้ามาหาผม...ชวนพูดคุยกับผม
อย่างปกติ...มันเลยทำให้ผมต้องพูดคุยโต้ตอบกุ๊กไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้......กุ๊กไม่พูดถึงเรื่องคืน
นั้นอีกคงจะกลัวว่าถ้าพูดขึ้นมาผมจะโกรธอีก.....กุ๊กพาผมไปทานข้าวร้านเดิมชวนคุยแต่เรื่องใหม่..
ๆ.....ที่ทำให้รู้สึกอารมณ์ดี.....หลังจากทานข้าวเสร็จกุ๊กก็พาผมไปซื้อโกโก้และทอฟฟี่เค็กเหมือน
เคย...แต่ในระหว่างที่กำลังเดินอยู่เราก็เจอกับฟ้าและน้องเบญโดยบังเอิญ.....ต่างคนก็ต่างตกใจ...
น้องเบญถามกุ๊กว่ามาทานข้าวกับผมเหรอ....กุ๊กตอบไปว่าอืม...ส่วนผมได้แต่ยิ้มหน้าเจื่อน..ๆ...คิด
ในใจว่าถ้าพี่แก้วรู้คงโดนดุอีกแน่เลย......แล้วน้องเบญกับฟ้าก็ขอตัวแยกไป....ส่วนกุ๊กก็เดินมาส่ง
ผมที่หลังออฟฟิศแล้วก็นั่งรถกลับไป.......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
