...........เฮื่อ...หายไป..2-3.วันกลับมาเข้าเล้าไม่ได้...โตะจายโมะเลย..
.....
..............ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะครับ...........
ตอน.......ความเจ็บปวดครั้งสุดท้าย.......
.................หลังจากวันนั้นที่เราไปเที่ยวกันฟ้ากับเบญก็แซวผมให้พี่แก้วฟังไม่หยุด
ว่ากุ๊กดีอย่างนั้น......กุ๊กเอาใจเก่งอย่างนี้..... .แต่ผมกลับรู้สึกเฉย..ๆ...กับสิ่งที่กุ๊กทำให้......ไม่รู้
ว่าเป็นเพราะความเคยชินกับสิ่งที่กุ๊กปฎิบัตให้หรือเป็นเพราะผมความรู้สึกเคลือบแคลงในใจที่มี
ต่อกุ๊ก...........แต่หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันอีก..........นาน..ๆ...กุ๊กจะโทรมาสักครั้ง
หนึ่ง.......ผมเองก็พยายามที่จะไม่โทรไปหากุ๊กเช่นกัน.............ผมคิดว่าการที่เราอยู่
ห่างกันแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะมันอาจจะทำ ทำให้ผมตัดใจง่ายขึ้น......ผมปล่อยให้วันเวลาผ่าน
ไปโดยที่ไม่คิดจะถวงถามถึงความสัมพันธ์ของเราอีก......เพราะอะไรนะเหรอครับ......ก็เพราะว่า
ผมไม่เชื่อใจในตัวกุ๊กอีกแล้ว.....ไม่ว่าจะเป็นข่าว (คาว ) ต่าง..ๆ.ที่ผมได้ยิน......หรือสิ่งที่ผมได้
เห็นมากับตา....และเรื่องต่าง..ๆ...ที่กุ๊กพูดทีเล่นทีจริง........มันทำให้ผมรู้สึกท้อใจกับความรักครั้ง
นี้เสียแล้ว...........
.............เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่ผมห่างกับกุ๊ก.....เราไม่เจอกันเลย ........แต่
ทุกครั้งที่กุ๊กโทรมากุ๊กก็จะพูดจาหวาน..ๆ...กับผมตามปกติ.....กุ๊กพูดคุยกับผมเหมือนเราไม่ได้
ห่างกันเลย........ผมฟังแล้วบางครั้งก็ยังรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน......จากที่
เคยตั้งใจไว้ว่าจะต้องใจแข็งและตัดใจจากกุ๊กให้ขาด......แต่หัวใจกลับหวั่นไหวกับคำพูด
เหล่านั้นไปเหมือนกัน.............และหลังจากที่ขาดการติดต่อกันไปนานอยู่ดี..ๆ....กุ๊กก็โทรมาหา
ผมในค่ำของวันหนึ่ง....
"..........หวัดดีครับ..." ผมรับสายกุ๊ก...
".........หวัดดีครับ.ที....."
".......ว่าไงครับ....มีไร....."
"........ไม่มีไรครับแค่โทรมาคุยด้วย....นี่ทีอยู่ไหนครับ...."
"........อยู่ร้านพี่แก้ว....พอดีวันนี้ว่าจะมาซื้อของกัน.....แล้วกุ๊กล่ะอยู่ไหน...."
"........เอ่อ....อยู่โรงพยาบาลครับ....."
".........โรงพยาบาล.....ใครเป็นไรเหรอครับ...." ผมถามด้วยความแปลกใจ....
"........พอดีผมไม่สบายนะครับ....."
"........เหรอ...แล้วไม่สบายเป็นไรมากไหมครับ....." ผมชักเริ่มเป็นห่วง
"....... ปวดท้องอ่ะครับ....เห็นหมอบอกว่าเป็นกระเพาะอักเสบอ่ะครับ....."
"........แล้วนี่ต้องนอนที่รพ.ไหมครับ..."
"........ผมนอนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ....เห็นหมอบอกว่าจะให้นอน2-3วันน่ะครับ..."
"........มาตั้งแต่เมื่อคืน.....แล้วทำไมเพิ่งโทรมาบอก...." ผมดุกุ๊กนิด..ๆ....
"........ก็....ผมไม่รุ้ว่าทีจะว่างไหม......."
"........แล้วอยู่รพ.ไหนครับ....."
"........อยู่รพ......ห้อง.....ครับ..."
"........เหรอ...แล้วนี่ใครอยู่เป็นเพื่อนครับ...."
".......แม่กับพ่อ เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี่เองครับ.....ส่วนน้องกับพี่สาววันนี้ไม่ว่างอ่ะครับ..."
".......อืม.....งั้นเดี๋ยวผมไปอยู่เป็นเพื่อนให้ละกันครับ..." ผมเริ่มใจอ่อน....
".......อืม...ทีจะมาเหรอครับ.....ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะครับ..." กุ๊กพูดเสียงอ่อย..ๆ....
".......จะให้ไปไหมครับ....." ผมเริ่มทำเสียงดุ...
".......ฮี่..ๆ.....ครับ......"
"........งั้นเดี๋ยวประมาณ 4-5 ทุ่มผมเข้าไปหานะครับ...."
"......ครับ.....อืม..อย่าดึกมากนะครับ....."
................หลังจากที่วางสายจากกุ๊ก...ผมก็ปรึกษาพี่แก้วว่าผมตัดสินใจ
ถูกไหม....พี่แก้วก็บอกว่าให้ไปเถอะคิดซะว่าไปเยี่ยมเพื่อนที่ไม่สบายล่ะกัน......ผมเดินช่วยพี่
แก้วซื้อของกว่าจะเสร็จก็เกือบห้าทุ่ม.......ผมโทรไปบอกกุ๊กว่ากำลังจะเข้าไปหาแล้ว......
".........หวัดดีครับ..."
"........อืม...กุ๊กหลับรึยังครับ...ผมกำลังเข้าไปหานะ...."
"........เหรอ.....อืม....ทีไม่ต้องเข้ามาแล้วก็ได้ครับ..."
"........อ้าว...ทำไมอ่ะครับ....ตอนนี้ผมใกล้ถึงแล้ว...."
"..........."
"..........เนี่ยอีกนิดเดียวก็จะถึงแล้วครับ...จริง..ๆ......"
"......."
"........งอนเหรอ....ทำไมเงียบไปล่ะ...."
"........ป่าวครับ......แต่ว่าผมกลัวทีจะลำบากน่ะ....."
"........ไม่เป็นไร......งั้นรอผมแป๊ปเดียวนะ..."
"........เอ่อ.....ทีอย่าลำบากเลยครับกลับไปนอนบ้านเถอะ....ไม่เป็นไรผมอยู่ได้...."
"............กุ๊กอ่ะ....เป็นไรไปอ่ะ...."
"........"
"........ว่าไงเป็นไรครับ..."
"........ป่าว.....แต่เอ่อ....ทีไม่ต้องมาก็ได้ครับ....เดี๋ยวไม่แน่เพื่อนผมก็เข้ามาหาตอนดึก..ๆ..
น่ะ..."
"........เหรอ...ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่.....งั้นรอผมแป๊ปเดียวนะ...." ผมพูดออกไปโดยไม่ได้เอะใจเลย
สักนิด......
"........งั้นก็ตามใจ.....อยากเข้ามาก็มา..." กุ๊กทำเสียงเหมือนไม่ค่อยพอใจ....
.............ผมวางสายจากกุ๊กด้วยอาการงงเล็ก..ๆ...ว่าทำไมกุ๊กต้องทำเสียง
เหมือนไม่พอใจผมด้วยแต่ตอนนั้นก็ไม่ไค้คิดอะไรเพราะมัวแต่ห่วงกุ๊กที่อยู่คนเดียว.......ผมไป
ถึงรพ.ประมาณ5 ทุ่มครึ่ง......ผมเข้าไปหากุ๊กพูดคุยสอบถามว่าเป็นไงบ้าง.......แต่กุ๊กกลับมี
อาการแปลก...ๆ...ถามคำตอบคำ....ผมเอาน้ำเต้าหู้ไปป้อนกุ๊กก็กินนิดเดียว
แล้วก็เบือนหน้าหนี.....ผมพยายามชวนคุยแต่กุ๊กก็เฉยแถมยังทำท่าทาเหมือนไม่พอใจใส่ผม
อีก.............ผมก็พยายามไม่คิดมากอะไรเพราะคิดว่ากุ๊กคงหงุดหงิดกับอาการไม่สบาย........
แล้วอยู่ดี..ๆ...กุ๊กก็ถามคำถามเดิมว่าผมจะนอนที่นี่จริง..ๆ..เหรอเพราะเดี๋ยวไม่แน่เพื่อนกุ๊กจะ
มา.................แต่ผมก็นังยืนยันคำตอบเดิมว่าจะอยู่เป็นเพื่อน.............................เวลาผ่าน
ไปประมาณตี2 ผมยังคงนอนไม่หลับอาจเป็นเพราะนอนกับโซฟาและแปลกที่........................
และในขณะที่ผมนอนคิดอะไรเพลิน..ๆ....ผมก็มีความรู้สึกว่ากุ๊กลุกขึ้นมาชะโงกดูว่าผมหลับหรือ
ยัง....ผมเลยหลี่ตาลง......อาจเป็นเพราะแสงไฟที่สลัว..ๆ..ในห้องเลยทำให้กุ๊กคิดว่าผมหลับแล้ว
แล้วผมก็ได้ยินเสียงกุ๊กคุยโทรศัพท์เบา..ๆ..กับใครบางคนว่า.".อยู่ไหน..ทำไมยังไม่กลับ....พี่อยู่
รพ.ไม่ห่วงกันเลยใช่ไหม.........ถ้าคราวหน้าพี่ทำบ้างอย่าว่าพี่ใจร้ายนะ........รีบกลับมาเลยนะ
.....ให้เวลาอีกครึ่งชั่วโมง...." ...ผมเริ่มรู้สึกงงกับสิ่งที่ได้ยิน.........กุ๊กกำลังคุยกับใคร.....น้อง
สาวเหรอ.....??????......แต่ถ้าคุยกับน้องสาวทำไมต้องใส่อารมณ์เหมือนคุยกับแฟนเลย.....
เฮ้ย.....แฟนเหรอ...??????..........แล้วคำถามต่าง..ๆ...นา..ๆ...ก็วิ่งกรูกันเข้าในห้วผม...........
ผมแทบจะสะกดความสงสัยใคร่รู้เอาไว้ไม่อยู่......อยากจะลุกขึ้นไปถามกุ๊กให้มันรู้แล้วรู้รอด
ไป........แต่อีกใจนึงก็บอกให้ใจเย็นเอาไว้ก่อน....ไว้รอดูความจริงให้เห็นกับตาดีกว่าเพราะผม
มั่นใจว่าอีกเดี๋ยวน้องคนที่ว่าต้องเข้ามาหากุ๊กแน่นอน...............แล้วก็เป็นจริงครับประมาณตี2
ครึ่งมีใครคนนึงเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วเดินเข้ามาหากุ๊ก......ผมพยายาปรือตาขึ้นดู.......ภาพ
ที่เห็นคือผู้ชายคนนั้นกอดกุ๊กเอาไว้แล้วพยายามง้อให้กุ๊กหายโกรธ.........
".......พี่กุ๊กอย่างอนซิครับ.....ผมไปว้นเกิดเพื่อนจริง..ๆ...." เสียงเด็กหนุ่มคนนั้นอ้อน.....
".......รู้ก็รู้ว่าพี่ไม่สบายยังมีกะใจไปเที่ยวอีก....ไม่ห่วงกันเลยใช่ไหม...." กุ๊กตัดพ้อ...
".......ห่วงซิครับ.....แต่นี่ผมไปปวันเกิดเพื่อนไม่ได้ไปกับคนอื่นซะหน่อย...."
".......นั่นแหละเพื่อนก็เถอะ....สำคัญกว่าพี่อีกเหรอ...."
".......พี่กุ๊กอ่ะ....อย่างอนเลยนะ..นะ..ๆ....ผมก็มาอยู่กับพี่แล้วนี่ใง...."
"........ก็ได้...คราวนี้พี่ยกโทษให้...แต่ถ้ามีแบบนี้อีกน่าดู...." แล้วกุ๊กกับเด็กผู้ชายคนนั้นก็กอดกัน.....
"........เออ....พี่กุ๊กที่นอนอยู่นั่นใครครับ....."
".........อ๋อ.....เอ่อ......"
".......ว่าไงครับพี่กุ๊ก...."
"........เอ่อ.....พะ..เพื่อนพี่เอง.......เค๊ามานอนเป็นเพื่อนนะ...." กุ๊กชะโงกหน้ามาดูผมก่อนตอบ
เด็กคนนั้น.....
"........แล้วนี่จะให้ผมนอนตรงไหนครับ...."
"........ขึ้นมานอนข้าง..ๆ...พี่ก็ได้....เพราะที่โซฟาเพื่อนพี่หลับแล้ว..."
..............ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองกับภาพที่เห็นและสิ่งที่ได้ยิน.....ทั้งๆที่คิดว่าตัว
เองเริ่มเข็มแข็งมากพอแล้วจากการที่ไม่ติดต่อกับกุ๊กตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา.......แต่ตอนนี้ผม
กลับรู้สึกว่า หัวใจของผมมันได้แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี.........ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่หัวใจผมอีก
ครั้ง.......ผมอึ้งไปพักใหญ่..............เสียงคุยกันของกุ๊กกับเด็กคนนั้นยังคงแว่วมาเรื่อย..
ๆ........ผมเฝ้าถามตัวเองว่า....ทีแกเป็นใคร.....แล้วมาทำอะไรที่นี่......ที่ที่ตอนนี้มีเพียงแค่กุ๊ก
กับเด็กคนนั้นแค่สองคนเท่านั้น........แกคงเป็นเพียงแค่อากาศธาตุที่ไม่มีตัวตนสำหรับสองคนนั้นซิ
นะ..................แล้วผมก็ได้ยินเสียงกระซิบจากส่วนลึกของหัวใจตัวเองกระซิบว่า...........ไป
เถอะ................ออกไปจาที่นี่กันเถอะนะ...................
..........ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าโดยที่ไม่มองไปที่กุ๊ก.......กุ๊กคงตกใจที่
อยู่ดี..ๆ....ผมก็พรวดพราดลุกขึ้น........
".........ทีเป็นอะไรครับ...."
".........." ผมไม่ตอบและกำลังจะก้าวท้าวออกเดิน...
"..........จะไปไหนครับที....."
"..........กลับแล้ว...." ผมตอบโดยที่ไม่หันไปมองหน้ากุ๊ก....
"..........เดี๋ยวที...จะไปได้ไงนี่เพิ่งตี 3 กว่าเองนะ....."
"......." ผมเดินไปเปิดประตู....
".........เดี๋ยวก่อนซิ...ที.....ที....." เสียงกุ๊กร้องเรียกตามหลังผมมา......
".........." ผมก้าวออกจากประตูโดยที่ไม่หันไปมองหน้ากุ๊กอีกเลย....
.............ผมเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยอาการเบลอ...ๆ.....บอกไม่ถูกว่าตอน
นั้นรู้สึกอย่างไร......เหมือนทุกอย่างรอบ..ๆ...ตัวมันมืดไปหมด....เหมือนกับห้วสมองผมมันไม่
อยากสั่งงานอะไรต่อไปอีกแล้ว......ผมเดินไปตามถนนเรื่อย..ๆ..โดยไม่มีจุดหมาย.......ผมไม่
อยากจะเชื่อว่าเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นภายในห้องเมื่อสักครู่นี้จะเป็นเรื่องจริง.................................
................................นี่ใช่ไหมคำตอบที่ผมค้นหามาแสนนาน............................................. ..
.................................... นี่ใช่ไหมคือรางวัลตอบแทนของคนที่มีหัวใจรักจริงอย่าผม.........................
...
.... หึ..ๆ............เป็นไงล่ะ.........................สะใจไหม........................สาแก่ใจรึยัง..........................
....................ผมหัวเราะเยาะให้กับความพ่ายแพ้ของตัวเอง..........................................
...........................บอกกับตัวเองว่า..........................พอเถอะนะ...............
........................เลิกเอาหัวใจไปให้เขาซะที........กลับมารักตัวเองเถอะนะ..............................
...........................ผมเดินออกมาจากความจริงที่เจ็บปวด.....................................................
............................แต่ถึงแม้ว่าครั้งนี้มันจะเจ็บปวดสักเท่าใด...................
......................................ผมกลับจากมาโดยที่ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว..... ............
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
