หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[｡◕rainfall◕｡]

โอ๊ยยยเกลียดนังแม็คเว่อร์ๆ อะ

อย่างงี้มันต้อง เอาให้ไม่เหลือซากไปเลย

ทีมต้องอย่างงี้ดิ สมน้ำหน้ามัน

แต่พี่ยอดแอบรู้ทัน อิอิ

[namtaan]

พี่ยอดก็รู้ทันแม็คนี่นะ
ที่บอกว่าจะปฐมพยาบาลเองเนี่ยคือจะลองใจทีมใช่มิ

เชียร์น้องทีมสุดแรง

สงสัยยายเจ๊เอ๋ จะรู้เห็นเป็นใจกับคุณกรณ์และแม็ครึป่าวเหอะ

บวก 1 แต้ม ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ถ้ายังได้อ่านต่อเรื่อยๆก็ยินดีนะคะ

[NUTSANAN]

กรี๊สสสสส ส

นังแม็คแรสมากกกกกกกก 

ไม่ไหวแล้วอ่ะ

อยากตบคน

แต่ก็นะ พี่ยอเค้ารักทีมคนเดียวย่ะ

เชอะ!

[@BUA@]

อยากให้เขียนต่อไปเรื่อยๆ อ่ะค่ะ
ถ้าช่วงไหนว่างก็มาลงถี่ๆ
ถ้าช่วงไหนยุ่ง ก็มาแบบนานๆ ถี่ก็ได้
ยังไงก็รออ่านค่ะ
 

[ifwedo]

มาให้กำลังใจพี่เป้ศรีจ้า

[JJHJJH]

จิ้ม + พี่เป้

รักพี่ยอด พี่ยอดน่าร๊าก และ รู้ทัน 555

[a_tapha]

น้องทีมค่ะ     สั่งสอนอิน้องพี่กรณ์หน่อยสิค่ะ


แหมมมมชีช่างกล้า

[CocO naTtH mIlK]

เป็นกำลังใจให้ทั้งคน post แล้วก็คนแต่งเลยนะครับ เรื่องน่ารักดี ได้ศัพท์เยอะดีนะ(เอาไว้คุยกะแฟนอ่ะ)....ตอนนี้ romantic ดีนะครับ ทำให้เห็นพัฒนาการอะไรดีๆนะ.....

ชอบครับ บอกได้เลยว่าชอบเรื่องนี้

[SANDSEAME]

+1 ให้เป้นะคะ
 

อย่าเพิ่งจบเร็วเลย  ตัวอิจฉายังไม่ได้ทำงานเท่าไหร่
เสียดายค่าตัว

[BeeRY]

ดีใจจัง ยังไม่จบ
อิคุณแม็คนี่ยังไง มารยาแสนแปดเล่มเกวียน
ออร่านายร้ายส่องประกายวิบวับเชียะ
แต่พี่ยอดน่ารักที่สุดเลยยยย
+1 ขอบคุณพี่เป้ที่มาต่อคร้า

[cavalli]

 



ไห้มันได้อย่างนี้สิ


ถูกใจ ป้า จริงๆๆๆๆๆๆ


 




สมน้ำหน้า อีแม็ค 

[mascot]

  ทีม

แล้วมาต่อไวไวนะ

[nutto]

เข้ามาบอกได้เรยครับว่า ร้ายสุดคือพี่ยอดนี่เอง 555+

เก่งจังเรยอะครับเนี่ย สามารถมากเรยอะครับ

[PAN@DA]

ตอนแรกก้อว่าน้องทีมสุดยอดแล้วนะ แต่ดูท่าพี่ยอดจะยิ่งกว่าอีกอ่ะ รู้ทันไปหมด
ขอบคุณคุณเป้นะ สำหรับเรื่องราวสนุกๆแบบนี้ แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะ

[dragon3oyd]

น้องแม็ก ขอย้ำคำเดิมว่า ไปไกลๆ เลยค่ะ!

[loveooo]

ดีค่ะ ก็เพิ่งมาเม้นให้เรื่องนี้เป็นครั้งแรกนะคะ อนากบอกว่าน่ารักมากเลย พี่ยอดตอนแรกดูเถื่อนๆแต่เอาเข้าจริงๆก็น่ารักมาก ทีมก็เหมือนกัน แต่ตอนนี้เราชอบพี่ยอดมากอ่ะ มีการรู้ด้วยว่าแม็คไม่ไดจมน้ำจริงๆ ยังไงก็อยากให้ให้พี่ยอดกะทีมรักกันไปนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  แล้วอย่าเพิ่งจบนะคะ อย่าทำร้ายคนอ่านเลย พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสTT__TT

[mma419109]

        นู๋ทีมไหวพริบยอดเยี่ยมแก้สถานะการณ์ได้ดี แถมได้รู้อีกว่า สำหรับพี่ยอดแล้ว
 น้องทีมสำคัญที่สุด  กรี๊ดดดดดดดดดดดน่ารัก


          :man1:น้องเป้น่ารักสุดๆเหมือนกัน

[IIMisssoMII]

  ตบอีกทีดิ

[RomeO_C_Leng]

เย้ ๆ มาต่อแล้ววววววววววววว

[wan]

แห..อได้โล่ จริง ๆ หนูแม๊ค แต่ไม่สำเร็จเพราะคนรู้ทัน 

ส่วนพี่ยอดก็ขยันหยอดน้องทีน แล้วแบบนี้จะเหลือเหรอ ยิ่งเวลาหมดไปเรื่อย ๆ แบบนี้   

เป็นกำลังใจให้ เป้ แต่ไปเรื่อย ๆ เถอะ อย่าพึงหักเหให้จบ แบบรวดรัดนะครับ  +1 ให้เป็นการขอบคุณ 

[kiss88]

สนุกค่ะ ชอบบบบบ พี่ยอดน่ารักจัง ทีมก็สุดฤทธิ์เลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ อยากอ่านต่อจัง มาต่อเร็วๆนะคะ

[narajasing]

ยอมรับเลยว่าติดใจเรื่องนี้


สนุกมากครับ

[ai_no_uta]

นังนี่ มันแร๊งงง 


บังอาจจจ  :3125:อ่า  มารยา เกิ๊น

คิดว่า พี่ยอด จะ เม้าท์ 2 เม้าท์ แก หรอ

เฮอะ ตราบใด ที่ พี่เป้ยังเป็นตัวประกันช้านน
 แก อย่าได๋ หวัง ฮิยะฮ่าฮ่า

เพราะว่า พี่ทีม♥ พี่ยอด ตลอดกาลนานเทอญ


มาต่ออีกนะคะ พี่เป้  รัก พี่เป้ 

[vvivy]

สนุกมากๆเลยค่ะ

ยังไงรอติดตามอยู่นะคะ

ชอบพี่ยอดน่ารัก

ทีมแรงได้ใจมากๆเลยค่ะ

 

[IIMisssoMII]

วันนี้มาไหมอ่ะ 

[RemySexyCool]

...คืนนี้ ถ้าเนตไม่ล่ม เจอกัน ขอโทษที่หายไปนาน เจ็บนิ้วชี้ข้างขวา เพื่อน ๆ บอกว่าคลิกดูรูปโป๊บ่อยเกินไป   ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว พิมพ์ชั่วโมงเดียวเสร็จ แต่เมื่อคืนเนตที่บ้านล่ม ไม่รู้วันนี้จะเป็นยังไง แล้วเจอกันนะครับ...

...เป้...

[mma419109]

         จับมือน้อยๆของน้องเป้มาเป่าตรงนิ้วชี้โอมพ้วงงงง  ใช้นิ้วชี้จิ้ม...
 เหมือนกันเลย    

            น้องเป้

[jeaby@_@]

หายไวไว พี่เป้
เข้ามารออ่าน
คิดถึงพี่ยอด

[RemySexyCool]

We belong together 38

...เช้าวันต่อมา ผมออนฟลอร์ด้วยสีหน้าสดใสจนพี่ ๆ แซวกันใหญ่...ต่างจากแม็คที่ยืนหน้าตาบอกบุญไม่รับอยู่อีกด้านของฟร้อนท์...ถ้าแม็คไม่แสดงทีท่าจะชอบพี่ยอดอย่างเห็นได้ชัด ผมคงเดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วงในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง...แต่...ผมก็ไม่รู้ว่าแม็คคิดว่าผมเป็นเพื่อนเค้าหรือเปล่า...เพราะแม็ครู้ทั้งรู้ว่าพี่ยอดเป็นอะไรกับผม โดยที่พี่ยอดเป็นฝ่ายพูดเองต่อหน้าแม็คด้วยซ้ำ...ยังกล้าตีท้ายครัวผมอย่างหน้าด้าน ๆ...
“...ขอโทษนะครับ...ไอจะหาแอ๊ปเปิ้ลได้ที่ไหน...”  แขกชาวเอเชียถามเป็นภาษาอังกฤษกะท่อนกะแท่น
“...ตลาดอยู่ทางโน้น...”  แม็คตอบแขกห้วน ๆ หน้าตาบึ้งตึง พลางชี้นิ้วไปด้านนอกโรงแรม
“...เอ่อ...”  แขกทำหน้างง ๆ ก่อนจะพยายามจะพูดอีก แม็คไม่สนใจ ผมจึงเดินเข้าไปหา
“...ขอโทษนะครับ...ยูหมายความถึงการประชุมของบริษัทแอ๊ปเปิ้ลหรือเปล่าครับ...”  ผมถามแขกช้า ๆ ชัด ๆ แขกพยักหน้า ยิ้มดีใจที่ผมเข้ามาช่วย
“...ใช่แล้ว...”
“...อยู่ห้องประชุมชั้นสอง ยูสามารถเดินตามป้ายนั้นไป...ไอมั่นใจว่ายูไม่หลงอย่างแน่นอน...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...ขอบ...คุณ...ครับ...”  แขกไหว้ผม และพยายามพูดขอบคุณเป็นภาษาไทย
“...ขอบคุณครับ...” ผมยกมือไหว้สวย ๆ ตอบ และยิ้มให้จากใจ
*
*
…แขกคนนั้นยังไม่เดินขึ้นห้องประชุม แต่พอดีมีกรุ๊ปทัวร์ลงมาเช็คเอ้าท์ ผมจึงหันไปสนใจกับแขกคนอื่นต่อ...ไม่นานนัก พอแขกเช็คเอ้าท์ขึ้นรถบัส...แขกคนเดิมก็เดินมาขอถ่ายรูปผม...พี่ ๆ พยักหน้าให้เป็นเชิงอนุญาต...ผมจึงเดินออกไป พี่รุจให้Guest relation คนที่สามารถพูดภาษาของแขกคนนั้นได้มาช่วยดูแล...ผมจึงโดนจับให้โพสท่าตามที่แขกต้องการ ทั้งไหว้ ทั้งยิ้ม มีรูปครึ่งตัว และเต็มตัวหลายภาพ...แขกไม่ต้องรีบไปประชุม เพราะเป็นนักข่าวของประเทศนั้นที่มาทำข่าวการประชุมของบริษัทเพื่อเอาไปลงหนังสือพิมพ์...
...เราคุยเล่น ถ่ายรูปกันสนุกสนานอยู่ซักพักก็ต้องวงแตก เพราะคุณกรณ์กับ Mr. James เดินลงมาจากลิฟท์ และคงเห็นว่าผมกำลังเป็นแบบให้แขกถ่ายรูปท่ามกลางเสียงเชียร์ของฟร้อนท์คนอื่น...
“...เมื่อสักครู่ทำอะไรกันครับ...” RM ถามผม
“...แขกขอถ่ายรูปทีมน่ะค่ะ...”  Guest relation ตอบแทนผม
“...จริงเหรอ...ดีครับ...แต่คงไม่ไปรบกวนแขกท่านอื่นนะ...”  RM มองมาทางผม
“...ไม่ครับ...บริเวณล็อบบี้เมื่อครู่นี้ไม่มีแขกอื่นอยู่เลยครับ...”  ผมตอบ และยิ้มให้ เผื่อจะไม่โดนด่า
“...คุณเจมส์ครับ...ไอมีความคิดว่าจะขอทีมไปช่วยในแคมเปญการท่องเที่ยวสุดสัปดาห์นี้ที่กรุงเทพฯ...ยูคิดว่าดีมั้ยครับ...”  คุณกรณ์ถาม RM
“...เป็นความคิดที่ดีนะ...แต่ทีมไม่ได้ทำงานในแผนกเซลล์...เค้าจะช่วยคุณได้ตามที่ต้องการเหรอ...”
“...ได้สิครับ...ไอเชื่อว่าทีมเป็นคนที่เรียนรู้เร็ว และสามารถทำตามความต้องการของไอได้ทุกอย่าง...ใช่มั้ยทีม...”  คุณกรณ์หันมาถามผม
“...ไม่ครับ...ไอไม่คิดอย่างนั้น...ไอมาที่นี่เพื่อฝึกงานในแผนกต้อนรับส่วนหน้า...ไอขอขอบคุณที่ยูให้โอกาส แต่ไอขอปฏิเสธดีกว่า...”  ผมตอบแบบไม่ต้องคิดเลย
“...ทีม...ยูจะได้ประสบการณ์อีกเยอะแยะนะ...มันจะดีกับอนาคตยูด้วย...”  คุณกรณ์หว่านล้อม
“...ถ้ายูอยากได้คนจากฟร้อนท์ไปช่วย...ไอคิดว่าแม็คน้องชายยูน่าจะได้รับการสนับสนุนมากกว่าไอนะ...เพราะยังไงเค้าก็เป็นพนักงานของโรงแรม...ส่วนไอเป็นเพียงเด็กฝึกงาน...ถ้ายูต้องเสียค่าเครื่องบิน ค่าที่พัก...ยูควรจะเสียให้พนักงานที่ต้องทำงานที่นี่อีกนานดีกว่า...เพราะอีกไม่กี่เดือนไอก็ต้องกลับกรุงเทพฯ แล้ว...”
“...แต่มันไม่ฉลาดเลยนะที่ยูไม่รับข้อเสนอนี้...”  คุณกรณ์เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“...ไอรู้...แต่ไอคิดว่าไอไม่ควรรับข้อเสนอนี้ต่างหาก...”  ผมเถียง
“...พอแล้ว...ถ้าทีมเค้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร...ทีมพูดถูกที่งานนี้ควรจะเป็นของพนักงาน ไม่ใช่เด็กฝึกงาน...และมันไม่ใช่หน้าที่ของแผนกต้อนรับด้วย...ถ้ายูอยากให้ฟร้อนท์ไปช่วยเรื่องภาษา หรือการรับมือกับแขก ให้น้องยูไปก็ได้ ใช้เวลาที่เหลือเทรนอีกเท่าที่ทำได้ละกัน...”  คุณเจมส์ตัดบท และมองไปที่แม็คซึ่งยืนมองอยู่ไม่ไกล
“...แต่ไอต้องการให้ทีมไปด้วย...”  คุณกรณ์พูดเสียงแข็ง
“...งั้นยูต้องไปบอกกับคุณรุจละกัน...เค้าเป็นผู้บังคับบัญชาของทีม...”  คุณเจมส์ส่ายหัวก่อนจะเดินไปทางค็อฟฟี่ช็อป
*
*
...ผมเดินเข้าฟร้อนท์ไปตามพี่รุจ และบอกเค้าว่าผมไม่อยากไปกรุงเทพฯ กับคุณกรณ์ในวันเสาร์-อาทิตย์นี้...ผมไม่ลืมบอกพี่รุจคร่าว ๆ ว่าเราคุยอะไรกันไปแล้วบ้าง...พี่รุจยิ้มมุมปากแล้วเดินเชิด ๆ ออกไป...
“...ว่าไงคุณกรณ์...มีอะไรให้ฟร้อนท์รับใช้เหรอ...”  พี่รุจทักเสียงเรียบ ไม่เคยเห็นเจ๊โหมดนี้มาก่อน น่ากลัวจัง ผมคิดในใจ
“...ผมอยากได้ทีมไปร่วมงานส่งเสริมการท่องเที่ยวที่กรุงเทพฯ วันเสาร์-อาทิตย์นี้ครับ...”  คุณกรณ์มองพี่รุจแบบเป็นการเป็นงาน
“...ขอเหตุผลหน่อย...” 
“...เอ่อ...ผมอยากให้น้องเค้าได้เรียนรู้ประสบการณ์ทำงานด้านอื่นบ้างครับ...”
“...เคยได้ยินคำนี้มั้ย...Focus on one thing at a time...ตอนนี้น้องกำลังเรียนรู้งานฟร้อนท์อยู่ จะให้ไปทำส่วนของเซลล์เพื่ออะไร...ถ้าอยากให้เด็กฝึกงานได้ประสบการณ์ก็เอาเด็กฝึกงานของเซลล์ไปสิ...”
“...ผมอยากได้ฟร้อนท์ไปช่วย...เพราะฟร้อนท์น่าจะรับสถานการณ์กดดันได้ดีกว่า...”
“...งั้นเลือกเอาใครก็ได้ไปคนนึง...ยกเว้นทีม...”  พี่รุจพูดเสียงจริงจัง
“...ผม...”  คุณกรณ์จะเถียง
“...ที่จริงพี่มีสิทธิจะไม่ให้เลยซักคนก็ได้นะ...จะเอาหรือไม่เอา...พี่จะได้จัดตารางวันหยุดใหม่...”
“...ถ้าไม่ได้ทีมผมก็ไม่เอาครับ...”  คุณกรณ์ตอบเสียงแข็ง แล้วเดินกลับขึ้นลิฟท์ไปทันที
*
*
...ผมกำลังเม้าท์ถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับพี่ ๆ อย่างเมามัน...ส่วนแม็คก็แยกไปหัดทำแคชเชียร์กับพี่อีกคนที่พี่รุจมอบหมายหน้าที่ให้ ทั้ง ๆ พี่คนนั้นแกอยากร่วมวงเม้าท์ถึงขนาดที่แอบหาเรื่องมาจอยบ่อย ๆ ตอนที่ให้แม็คหัดทำโปรแกรมเช็คเอ้าท์ในคอมพิวเตอร์...
“...ทีม...เข้าไปหาเจ้หน่อย...”  พี่คนหนึ่งหันมาบอกผมหลังจากวางสายโทรศัพท์ แม็คมองผมด้วยความสงสัย
“...มีอะไรหว่า...เดี๋ยวออกมาเม้าท์ใหม่นะพี่...”  ผมพูดแล้ววิ่งเข้าหลังฟร้อนท์
“...นั่งสิ...”  พี่รุจบอกเมื่อเห็นผมยืนอยู่ในห้องแก
“...เจ้อย่าทำหน้าเครียดอย่างนี้สิ...ทีมกลัว...”  ผมแหย่พี่รุจ
“...นี่...ระวังคุณกรณ์หน่อยนะ...ตอนนี้เหมือนเค้าอยากได้แกผิดปกติ...”
“...หมายความยังไงอ่ะเจ้...”
“...เท่าที่เจ๊รู้มานะ...กรณ์เนี่ย ถ้าอยากได้อะไร เค้าต้องได้...เจ๊สงสัยอยู่อย่างนึง...ตกลงแกกับยอดเป็นอะไรกันหรือเปล่า...”
“...โหเจ้...แล้วมันเกี่ยวอะไรกันอ่ะ...”
“...เกี่ยวสิ...รูปร่างหน้าตาแก ปกติเกย์ทั่วไปก็อยากได้อยู่แล้ว...แต่สำหรับกรณ์ ถ้าสมมุติแกเป็นแฟนยอดเนี่ย ประวัติศาสตร์คงซ้ำรอย...กรณ์ต้องอยากได้แกมากขึ้นกว่าเดิมแน่...”
“...ยากเจ้...ทีมไม่ได้โลเลเหมือนแฟนเก่าพี่ยอดหรอก...”
“...ที่กรณ์เค้าอยากได้เนี่ย...มันมีหลายแบบนะ...เจ้ไม่รู้หรอกว่าเป็นแบบไหน...อยากได้แบบมีเซ็กส์...อยากได้แบบควงไปเย้ย...อยากได้แบบแค่แหย่ให้เลิกกันก็พอ...หรืออยากได้เพราะชอบจริง ๆ...”
“...ของอย่างนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก...”
“...ถ้านะ...ถ้าแกเป็นแฟนกับยอดจริง ๆ เจ็ก็เห็นด้วย เพราะยอดมันเป็นคนดี...อยากให้คบกันเป็นเรื่องเป็นราว...และมั่นคงต่อกัน...อย่าให้ยอดต้องเสียใจเพราะกรณ์อีก...”  พี่รุจพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“...จ้ะ...”  ผมรับคำ
“...โอ้โห...ตายยากจริง ๆ...ไปกินข้าวเหอะทีม...ยอดมารับแล้ว...”  ผมหันไปตามสายตาพี่รุจ เห็นพี่ยอดยืนกระวนกระวายอยู่หลังฟร้อนท์
*
*
...พี่ยอดดูเหมือนจะมีเรื่องคุยกับผม แต่มื้อกลางวันนี้แม็คขอมากินข้าวด้วย ซึ่งผมไม่สามารถจะปฏิเสธได้...ไม่ใช่เฉพาะตอนกินข้าวเท่านั้น...แม็คขอตามขึ้นมาบนห้องผมหลังอาหาร เพื่อล้างหน้าล้างตา โดยอ้างว่าลืมกุญแจห้องตัวเองไว้ที่ฟร้อนท์...ผมกับพี่ยอดได้แต่มองหน้ากัน แล้วแอบถอนหายใจแบบเซ็ง ๆ...
“...โอ้โห...ขนมเต็มตู้เย็นเลย...”  แม็คถือวิสาสะเปิดตู้เย็นที่ห้องผม
“...เอาไว้หิวตอนดึก ๆ จะได้มีอะไรกินอ่ะ...”
“...ดีจัง...เนี่ย...แม็คอยู่คนเดียว...ถ้าหิวตอนดึก ๆ ก็ไม่รู้จะหาอะไรกินที่ไหน...”  แม็คพูดเหมือนให้ผมเสนอตัวหยิบยื่นน้ำใจ
“...แม็คก็หาซื้อของกินเก็บใส่ตู้ไว้สิ...เอาของที่ไม่เน่าไม่เสียง่ายอ่ะ...”  ผมพูดหน้าใสซื่อ แม็คมองอย่างอึ้ง ๆ
“...พี่ยอด...พี่กรณ์เค้าขอตัวทีมไปช่วยงานที่กรุงเทพฯ เสาร์-อาทิตย์นี้ พี่ยอดรู้หรือยัง...”  แม็คหันไปคุยกับพี่ยอด
“...รู้แล้วครับ...”
“...แม็คอยากจะฝากทีมซื้อขนมแบบนี้ที่กรุงเทพฯ อ่ะ...”  แม็คหยิบขนมยี่ห้อดังในตู้ให้ผมดู พี่ยอดมองหน้าผมสลับกับแม็ค
“...เมื่อเช้าแม็คไม่ได้ยินหรอว่าเราไม่ได้ไปกับคุณกรณ์อ่ะ...”
“...ได้ยิน...แต่คนอย่างพี่กรณ์น่ะ...ถ้าเค้าอยากได้อะไร...เค้าต้องเอาให้ได้...”  แม็คพูดเน้น เหมือนแฝงนัยยะอะไรอยู่
“...ทีมเค้ามีนัดกับพี่แล้ว...เสาร์-อาทิตย์นี้เราจะไปเที่ยวเกาะกัน...”  พี่ยอดขัดขึ้น ผมหันขวับ สงสัยว่าพี่ยอดพูดถึงเรื่องอะไร
“...อืม...ใช่...เราไม่กล้าบอกคุณกรณ์อ่ะ...กลัวเค้าจะหาว่าเห็นเรื่องส่วนตัวสำคัญกว่าเรื่องงาน...”  ผมรับมุข
*
*
...ช่วงบ่ายแขกไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่...ผมก็นยืนเม้าท์กับพี่ ๆ เรื่องโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่ถ่ายรูปได้ชัดมาก...ผมถูกใจอยู่รุ่นหนึ่ง ราคาตอนนั้นหลักหมื่น ซึ่งถือว่าแพงสำหรับนักศึกษาที่ยังไม่มีรายได้เช่นผม...มันสวย ดูดี และใช้งานได้หลายหลายมาก...ยิ่งเห็นภาพโฆษณาในหนังสือยิ่งอยากได้...ผมถึงกับบ่นกับพี่ ๆ ว่า ถ้าทำงานได้เงินเดือนก้อนแรก ผมจะไปถอยมือถือรุ่นนี้มาให้ได้...
*
*
...เราเม้าท์กันสนุกสนาน โดยปล่อยให้แม็คเรียนรู้เรื่องเอกสารอยู่ใกล้ ๆ ผมค่อนข้างแปลกใจที่แม็คอ่านภาษาไทยไม่ค่อยออก...จริงอยู่ที่เค้าไปเมืองนอกมาตั้งแต่เด็ก...อืม...แล้วทำไมภาษาอังกฤษ แม็คพูดได้ดี แต่เขียนยังผิด ๆ ถูก ๆ...ตอนแรกผมไม่ได้สังเกต แต่พี่ ๆ เอาเอกสารที่แม็คเขียนมาให้พวกผมวิเคราะห์กันว่าทำไมแม็คถึงเขียนผิดแบบไม่น่าเชื่อว่าคนที่ไปอยู่อเมริกาจะเขียนภาษาอังกฤษผิดเยอะขนาดนี้...
“...คุณน้องคะ...ที่อเมริกาคำนี้เค้าเขียนอย่างนี้เหรอคะ...”  พี่คนหนึ่งอาสาไปถามด้วยตัวเอง
“...อ๋อ...แม็คจำไม่ได้แล้วว่ามันเขียนยังไง...แต่พี่ก็เข้าใจนี่...”
“...เข้าใจ แต่ถ้าเราส่งข้อความที่สะกดผิด ๆ ขึ้นห้องแขกแบบนี้มันจะดูไม่ดีนะ...”
“...โอเค...แล้วแม็คจะเปิดดิกเช็คทุกคำก่อนส่งละกัน...”  แม็คพูดประชด
“...ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก...ให้ทีมมันเช็คก่อนก็พอ...เด็กไทยส่วนมากจะแม่นทฤษฏี...แม่นศัพท์ แม่นแกรมม่า...แต่พูดกับออกเสียงไม่ค่อยได้...”  เหมือนโยนน้ำมันเข้ากองไฟ แม็คชักสีหน้าไม่พอใจ
“...ได้ครับ...”  แม็คกระแทกเสียงตอบ
“...อืม...แล้วเวลาแม็คเรียนที่โน่น ทำยังไงอ่ะ...อาจารย์ไม่งงแย่เหรอ...”
“...แม็คก็จ้างฝรั่งให้ทำงานส่งสิ...ง่ายจะตาย...”  พูดจบ แม็คก็มีสีหน้าตกใจที่หลุดปากบอกออกไป
“...ทีม...เจ้เรียก...”  พี่รอบบ่ายแง้มประตูออกมาเรียก
“...จ้า...”  ผมหงุดหงิดนิดนึง อยากจะอยู่ฟังแม็คแก้ตัวจัง
*
*
...ผมถึงกับอึ้ง เมื่อพี่รุจบอกว่า คุณกรณ์ส่งเมล์ภายในส่งถึง GM และผู้บริหารอื่น ๆ เพื่อขอให้พนักงานฟร้อนท์ โดยระบุชื่อผมไปช่วยงานจัดแสดงส่งเสริมการท่องเที่ยวที่กรุงเทพฯ ซึ่งในเมล์ที่พี่รุจให้ผมอ่าน ยกข้ออ้างต่าง ๆ นานา...และ GM ก็ทำท่าจะเห็นด้วย...แต่ก็ยังไม่อนุมัติ...

...พี่รุจบอกว่า ถ้าเป็นคำสั่ง GM พี่รุจก็ช่วยอะไรไม่ได้...ผมไม่รู้จะทำยังไง...จึงโทรไปหาพี่ยอดที่ห้องช่าง...ดูเหมือนคนรับโทรศัพท์จะแตกตื่นที่ผมโทรลงไป รีบกระวีกระวาดไปตามพี่ยอดให้ทันที...พี่ยอดมารับโทรศัพท์ด้วยเสียงหอบ ๆ ได้ยินแล้วผมขนลุก หน้าร้อนวาบเลย...แต่...เรากำลังเครียด อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องนั้น....ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ยอดฟัง...พี่ยอดเงียบไป และบอกว่า เดี๋ยวตอนเย็นค่อยคุยกัน ก่อนวางหูไป...
*
*
…ไม่นานนัก...ขณะที่ผมกำลังรับเช็คอิน พี่รุจก็เดินมาเรียกผมอีกครั้งด้วยตัวเอง...ผมรีบจัดการกับแขกตรงหน้าให้เร็วที่สุด...พูดรัวจนแขกฟังไม่ทัน...พี่ข้าง ๆ ต้องสะกิดให้ผมพูดช้าลง...เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น แขกเดินขึ้นลิฟท์ ผมก็วิ่งเข้าหลังฟร้อนท์ไปหาพี่รุจทันที...
“...ข่าวดีย่ะ...แกไม่ต้องไปกรุงเทพฯ แล้ว...”
“...จริงเหรอ...ทำไมล่ะ...”
“...ก็แฟนแกแสดงอิทธิฤทธิ์น่ะสิ...”  พี่รุจพูดขำ ๆ
“...อะไรเจ้...ทีมยังไม่มีแฟน...”  ผมปฏิเสธหน้าร้อนวูบ
“...แหม...อยากรู้ว่าจะปากแข็งอีกนานแค่ไหน...”
“...เจ้อ่ะ...”  ผมเขิน
“...ไม่ล้อแล้ว...นี่  ๆ คราวนี้เจ้ายอดชายขี่ม้าขาวมาช่วยเลยรู้มั้ย...”
“...ยังไงอ่ะ...”
“....อ่านเองละกัน...”  พี่รุจให้ผมอ่านเมล์ในคอมพิวเตอร์
“...ดีใจจัง...”
“...ย่ะ...ขอให้มีความสุขบนเกาะสวาท หาดสวรรค์นะยะ...”  พี่รุจพูดยิ้ม ๆ

****************************************************************************

...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคำติดชม และต้องขอโทษที่มาช้านะครับ...สัปดาห์นี้ยุ่งมาก มีเรื่องต้องทำเยอะ...งานก็ยุ่งเพราะต้องทำรายงานภาษีสำหรับจ่ายวันที่ 15 เอกสารเยอะ...นิ้วก็เจ็บ งานที่ควรจะเสร็จภายในวันเดียว ก็ต้องกลายเป็นสองวัน...พอจะมาโพสเรื่องนี้ต่อ เนตดันล่มอีก...

...แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า...เรื่องนี้ไม่มีบอกใบ้ เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้...รออีกนิดนึงนะครับ...

...เป้...

[silverspoon]

ตอนหน้าไปสวีทกันสองคนใช่มั้ย