หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[WEERACHOT]

  มาลงต่อเรื่อยๆเหะ อยากอ่าน


สู้ๆๆๆคนแต่ง

[IZE]

อิคุณกรณ์  กับอิน้องแม็คเนี่ย จะหิวโซขนาดนั้นเลยเหรอ

ทำทุกอย่างเลยเนอะ

น่ากลัวๆๆๆๆ

[RomeO_C_Leng]

เป็นกำลังใจให้ครับชอบเรื่องนี้จังงงงงงงงงงงงงง

[｡◕rainfall◕｡]

เป็นกำลังใจให้พี่เป้คร้า

โหยยพี่ยอดเจ๋งอะ

ว่าแต่ส่งเมลว่าไรหรอ

ต้องไปเที่ยวเกาะแน่ๆเลย

เหอะๆสมน้ำหน้าแม็คที่บอกว่า พี่กรณ์อยากได้อะไรก็ต้องได้

ถ้าจะยากแล้วแหละนะ เพราะทีมไม่ใช่ง่ายๆ 555+ 

แล้วก็หลุดมาเต็มๆจ้างฝรั่งทำงานส่ง

จบมาได้เพราะจ้างจบด้วยรึป่าวเนี่ย 

เชียรพี่ยอด&น้องทีมสุดใจ เย้ๆ

[@BUA@]

สู้ๆ ค่า
ทั้งน้องทีม ทั้งคุณเป้เลย
 

[cavalli]

 



ไห้ประสบความสำเร็จ และเสร็จพร้อมกัน น่ะ คร้บบบ


 

[*SparklinG*]

พี่ยอดน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[หนุ่มร้ายนายหรู]

เกาะสวาท  หาดสวรรค์   


พี่ยอด น้องทีม  อิอิ 

[zeazaiz]

ต๊ายยย
ร้ายกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะยะ

ขอบคุณนะคะ

[ronlbb]

อะไรที่ชาวบ้านทำไม่ได้

แต่พระเอกของเราทำได้ว่ะเห้ย

สุดยอดเลย

น่ารักจริงๆ

ปล**เกลียดนังแม๊คจริงๆ พนักงานแต่ต้องให้เด็กฝึกงานตรวจงานให้
ก๊ากกกกกกกกกกก

[dragon3oyd]

พี่ยอดทำอะไรอ่ะะ อยากรู้จังงง ><
พี่ยอดน่ารักสุดๆ 5555

[BeeRY]

ค้างอ่ะ...ค้างเนอะ...ค้างได้อีก
อยากรู้อ่ะว่าพี่ยอดทำยังไง ทีมถึงไม่ต้องไปกทม.
+1 ขอบคุณคุณเป้คร้า

[nidnoi]

 

 

[yunlovejae]

จบตอนได้อย่างเจ็บปวดมาก  

รอตอนต่อไป กับฉากเกาะสวาท หาดสวรรค์  

[kiss88]

พี่ยอดนี่ยอดชมชื่อจริงๆ 

[jeaby@_@]

กล้องพร้อม เตรียมเเอบถ่ายพี่ก้องกะน้องทีมตะลุยเกาะ
ห้าๆๆๆ ตอนหน้า 

รอจ้า

ขอบคุณพี่เป้ เยี่ยม

[DekDoy]

มีทั้งศึกใกล้และศึกไกล

[nutto]

ว้าวพี่ยอดน่ารักจัง แต่ว่าอยากรู้ว่าพี่ยอดเขียนอะไรอะครับเนี่ย อ่านลืมเอามาให้อ่านนะครับ

[mascot]

 o13นายยอดของเรา

[Ak@tsuKII]

พี่ยอดเท่จริง ๆ เลย

พระเอกตัวจริง 

[mma419109]

       พี่ยอดใช้กำลังภายในกระบวนท่าไหนช่วยแก้วิกฤตให้น้องทีมและ
(ฉวยโอกาส)พลิกสถานะการณ์มาเป็นผลประโยชน์ให้ตัวเองได้ขนาดนี้หนอ
 เกาะสวาทหาดสวรรค์ น้องทีมอย่าลืมให้รางวัลพี่ยอดเป็นการตอบแทนด้วยนะ

          นุ้งเป้ หายเจ็บนิ้วหรือยัง

[OitJi]

ก็ว่าทำไมหายไปแบบน้าน นาน นาน แสนนาน แต่ก็อุตส่าห์มาต่อให้ น่ารักที่สุดเลย 




ปล.หายเจ็บนิ้วไวๆนะ 

[mate_utt]

มาว่ายน้ำรอครับ


ไงมาต่อไวๆน่ะครับ


จะจมน้ำเสียก่อน



 

[kasarus]

ชอบจังที่บอกว่าพี่ยอดแสดงอิทธิฤทธิ์อะ
เพราะตอนแรกๆ เคยบอกไว้ว่า
พี่ยอดเป็นคนที่ผู้บริหารเกรงใจมาก
แต่ไม่นึกว่าจะถึงขนาดสั่งการได้ขนาดนี้
ของเค้าแรงเจงๆ อิอิ

ว่าแต่ตอนที่ไปฮันนีมูนที่เกาะ ขอให้พายุเข้า
ฝนตก คลื่นลมแรง เอาเรือกลับเข้าฝั่งไม่ได้
เปียกปอนกันทั้งคู่ อากาศหนาวเย็น สุดท้ายก็...

 

[oaw_eang]

เก่งมากคะพี่ยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!

[yayu]

พี่ยอด ยอดเยี่ยมสมชื่อ 

[RomeO_C_Leng]

มารอครับ

[vvivy]

มารอๆค่ะ

[RemySexyCool]

We belong together 39

...เลิกงาน ผมก็รีบเคลียร์เอกสารทุกอย่างให้เรียบร้อย...ก่อนหาจังหวะที่แม็คเผลอรีบหนีกลับห้อง...แม้ว่าจะดูไม่ดีนัก แต่ผมจำเป็นต้องทำแบบนั้น เพราะก่อนหน้านี้ผมเห็นแม็คมองมาบ่อย ๆ เหมือนจะรอกลับห้องพร้อมกัน...และผมก็รู้ว่าแม็คจะต้องคุยกับผมเรื่องอะไร ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง...คงไม่พ้นเรื่องที่แม็คถูกพี่รุจเรียกไปพบต่อจากผม...เพราะเมื่อแม็คออกจากห้องพี่รุจ เค้าก็หน้าบึ้งจนเลิกงานเลย...

...เมื่อผมเปิดประตูห้อง...พี่ยอดอยู่ในชุดลำลองเสื้อยืด กางเกงบอลเหมือนเดิม...ผมล้างมือล้างเท้า แล้วรีบชวนพี่ยอดออกไปข้างนอก...สังหรณ์ใจว่าแม็คต้องตามมาคุยที่ห้อง...พี่ยอดดูงง ๆ แต่ก็ยอมตามออกมาโดยดี...

...เราเดินเล่นเคียงคู่กันที่ชายหาด...ลมพัดเย็นสบาย มองดูคลื่นอ่อน ๆ และพระอาทิตย์สีส้มที่ใกล้จะตกดิน...พี่ยอดดูอารมณ์ดี เดินอมยิ้มตลอดทาง...
 “...ตกลงแค่อำเค้าใช่มั้ย...เรื่องเราจะไปเที่ยวเกาะกันอ่ะ...”
“...ไม่ได้อำ...พี่จะชวนทีมไปจริง ๆ...”
“...แล้วทำไม GM ถึงยอมพี่ยอดล่ะ...”
“...เค้าคงเห็นใจพี่มั้ง...ตั้งแต่ทำงานมา พี่ไม่เคยหยุดเลย...ตอนเจ็บขา ถ้าทีมไม่อยู่กับพี่ พี่ก็ไม่หยุดหรอก...”
“...มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกพี่ยอด...”  ผมคาดคั้น
“...เอ่อ...”
“...พี่ยอด...”  ผมเรียกชื่อเค้าเสียงแข็ง และหยุดเดิน
“...พี่ก็แค่คุยกับคนที่ใหญ่กว่า GM เท่านั้นเอง...”  พี่ยอดหันมาสารภาพ
“...ใครอ่ะ...ใหญ่กว่า GM...”
“...ก็ MD ไง เจ้าของโรงแรมอ่ะ...ใหญ่พอป่ะ...”  พี่ยอดพูดกวน ๆ
“...คุณกรณ์คงโมโหแย่เลย...”
“...ยังไงพี่ก็ไม่ยอมให้ทีมไปกับเค้าหรอก...”  พี่ยอดพูดเสียงเครียด ส่วนผมแอบยิ้ม
*
*
...เราสองคนเดินเล่นกันไปไกล แวะกินข้าวเย็นร้านข้างทางแถวนั้น...เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมกับพี่ยอดก็ต้องกลับที่พัก และคุยเรื่องทริปที่เราจะไปเกาะที่พี่ยอดบอกว่าสวยนักสวยหนา...แม้ว่าเค้าจะเคยไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยค้างที่นั่น เพราะพี่ยอดต้องอยู่พร้อมทำงานที่โรงแรมตลอดเวลา...เดินไปคุยไป จนเรากลับมาถึงห้อง...จัดการอะไรเรียบร้อย ผมก็ออกมาคุยกับพี่ยอดต่อ...
“...พี่ยอด..ทีมชวนเพื่อน ๆ ไปด้วยได้ป่าว...”  ผมถามแบบไม่เต็มปากเต็มคำ
“...เอาสิ...ไปกันหลาย ๆ คนสนุกดี...ทีมไม่เห็นบอกตั้งแต่แรก พี่ก็นึกว่าทีมอยากอยู่กับพี่สองต่อสองซะอีก...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ
“...บ้าเหรอ...ชวนแม็คไปด้วยดีกว่า...” ผมแหย่ พี่ยอดหันมามองหน้าผมทันที
“...เดี๋ยวพี่ไปชวนให้เอง...”  พี่ยอดแหย่ผมกลับ
“...ถ้าอยากเห็นเกาะแตกก็ชวนสิ...”  ผมลุกขึ้นจะเดินหนีเข้าห้อง
“...ล้อเล่น...ทีมอยากให้ใครไปก็ชวนเหอะ...แต่เรือสปีดโบทนั่งได้แค่เจ็ดคนนะ...”  พี่ยอดดึงมือผมไว้
“...อืม...ทีมจะไปนอนแล้ว...”  ผมพูดแก้เขิน เพราะพี่ยอดมองตาเยิ้ม อายจัง หลุดหึงพี่ยอดออกมาซะงั้น
*
*
...คืนนั้นผมก็โดนพี่ยอดจูงเข้ามานอนในห้องด้วยกันเหมือนทุกวัน...แอบคิดในใจ ตอนนี้ผมชินกับการที่มีคนนอนกอดไปซะแล้ว...แต่ต่อไป เราต้องกลับกรุงเทพฯ ไปทำงานคนเดียว กินอยู่หลับนอนคนเดียว ชีวิตเราจะเป็นยังไง...บ้าไปแล้วเรา...เมื่อก่อนก็อยู่คนเดียวมาตลอด...ทำไมจะอยู่คนเดียวอีกครั้งไม่ได้...คนเข้มแข็งเท่านั้นที่อยู่รอดในสังคมทุกวันนี้...
*
*
...เช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็เริ่มงานตามปกติ...โทรไปหาแก้วที่เข้างานรอบเช้า ชวนไปเที่ยวเกาะกันวันเสาร์นี้...หลังเลิกงาน เราก็เดินทางกันเลย...ให้ชวนไผ่ไปด้วยก็ได้...แต่ปัญหาของเราอยู่ที่มิ้นท์เข้างานรอบบ่าย เลิกงานห้าทุ่มครึ่ง คงไปกับพวกเราไม่ได้...
“...แกก็ให้เพื่อนแกแลกเวรสิ...ยอมเหนื่อยวันนึง...หาเพื่อนฝึกงานด้วยกันที่เข้ารอบเช้า...ขอสลับเวลากัน...แต่เค้าจะไหวเหรอ...กลับห้องเที่ยงคืน ตอนเช้าต้องตื่นมาทำงานต่อ...แบบนี้เค้าเรียกว่าโดดรอบ...”  พี่รีเซฟชั่นที่อยู่ใกล้ ๆ ผมได้ยินผมคุยโทรศัพท์กับแก้วแนะนำวิธีให้
“...เดี๋ยวลองให้มันทำดูก็ได้พี่...” 
“...ไม่ชวนซี้แกไปด้วยเหรอ...”  พี่เค้าพยักพเยิดไปทางแม็ค
“...เรือเต็มแล้วพี่...” 
“...พี่ว่าซี้แกแปลก ๆ นะ...จะว่ามันไม่ดีก็ไม่ใช่...แต่มันยังไงก็ไม่รู้...”
“...โห...พี่...อย่าดึงเค้าลงมาเป็นซี้ทีมเลย...เราอยู่กันคนละระดับ...เค้าไฮโซ ทีมมันโลโซ...”  ผมพูดขำ ๆ
*
*
…วันนี้ผมกับแม็คไม่ได้คุยกันมากนัก...เราไม่ได้โกรธกัน แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างมากั้นเราไว้...แม็คต้องไปกรุงเทพฯ กับคุณกรณ์ตามที่พี่รุจเสนอชื่อไป โดยอ้างว่า เค้าเป็นพี่น้องกัน และอยากให้แม็คได้ประสบการณ์ทำงานหลายแบบ เพื่อนำมาปรับใช้กับการทำงานที่ฟร้อนท์...
“...แหม...เจ้ายอดนี่มันร้ายจริง ๆ...เห็นไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ไม่เข้าทางผู้ใหญ่...แต่พอเอาจริงขึ้นมาที เล่นอีตากรณ์ซะหงายท้องไม่เป็นท่าเลย...”  พี่รุจพูดขำ ๆ ในห้อง
“...ทำไมอ่ะเจ้...”  ผมถาม
“...ก็เค้าเม้าท์กันว่าแฟนแกโทรไปคุยเรื่องนี้กับ MD เลยนะ...”
“...ไม่ใช่แฟน...”  ผมแก้
“...เออ...ไม่ใช่แฟน แต่มันจะเป็นผัวแกวันเสาร์นี้แหละ...”
“...เจ๊อ่ะ...” 
“...เม้าท์ต่อ ๆ...จริงอยู่ เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่ควรโทรไปคุยกับเอ็มดีอ่ะนะ...แต่ยอดมันแผนสูง...มันบอกว่ามันจะไปดูความเรียบร้อยที่บ้านพักตากอากาศของเอ็มดีบนเกาะ...เผื่อมีอะไรต้องซ่อมแซม...แต่จะพาน้องรูมเมทไปด้วย...เฮ้อ...แต่น้องสุดที่รักดันโดนเซลล์ดึงให้ไปช่วยงานที่กรุงเทพฯ...เอ็มดีก็เลยงง ว่าทำไมถึงให้เด็กฝึกงานไปช่วย ฟร้อนท์คนอื่นอยู่ตั้งเยอะแยะ...ยอดมันได้ทีหว่านล้อมกันยังไงไม่รู้...เอ็มดีส่งเมล์มาสั่งให้จีเอ็มจัดคนไปแทนทีมซะงั้น...”  พี่รุจเม้าท์ยาวด้วยความสะใจ
“...แล้วคุณกรณ์ว่าไงอ่ะเจ้...เค้าเสียหน้าแย่...”
“...ก็ต้องทำตามคำสั่งสิจ้ะ...ไม่ต้องกลัวหรอก...ที่นี่ คนดีเท่านั้นที่อยู่ได้...เก่งแต่เลว เอ็มดีก็ไม่เอาไว้หรอก...คนเก่งหาง่าย กว่าคนดีเยอะ...แฟนแกมันเป็นคนดีไง เค้าก็เลยเกรงใจกว่าคนที่หาลูกค้าให้โรงแรม...”
“...รูมเมทจ้ะ...”  ผมแก้อีกครั้ง 
“...ย่ะ...วันจันทร์ชั้นจะรอดูคนเดินขาถ่างมาทำงาน...”
“...โอ๊ย...ไม่เม้าท์ด้วยแล้ว...มีอะไรให้รับใช้อีกหรือเปล่า...”
“...อย่าให้เรื่องส่วนตัวมากระทบเรื่องงานนะ...แม็คอ่ะ...เจ๊รู้ว่ามันชอบยอด...แต่ว่าชอบในแง่ไหนเจ๊ไม่รู้...เห็นมาเยอะแล้ว พวกคนมีเงิน พวกที่อยากได้อะไรแล้วต้องได้...บางทีไม่ได้อยากได้จริง ๆ หรอก...แต่ของที่ได้มายาก ๆ มันท้าทายไง...”
“...ถ้าเค้าเป็นของเรา ยังไงก็ต้องเป็นของเรา...ของบางอย่างถ้ายิ่งรั้งไว้ มันยิ่งง่ายต่อการเสียไป...”  ผมพูดอย่างปลง ๆ ก่อนออกมาจากห้องพี่รุจ
*
*
…ตอนเย็น ผมนัดเพื่อนสาวมารวมตัวกันที่แคนทีนเพื่อหาทางให้มิ้นท์ได้ไปเที่ยวด้วยกัน...มิ้นท์กรี๊ดอยากจะไปเที่ยว และยินดีลำบากที่ต้องโดดรอบ...มันบอกว่ามันยังเด็ก ยังมีแรง และอดหลับอดนอนได้...ยอมเหนื่อยแค่วันเดียว...เรื่องหาคนมาสลับรอบก็ไม่ยาก เพราะมันมีคนที่พร้อมจะทำงานรอบบ่ายหลายคน และยิ่งเป็นวันสุดสัปดาห์อย่างนี้ เลิกงานก็ไปเที่ยวเธคกันต่อสบายใคร ๆ ก็ชอบ...วิน วิน ทั้งสองฝ่าย...
*
*
...สามทุ่มกว่า มิ้นท์ก็โทรขึ้นมาที่ห้องผม...มันบอกว่าหาคนสลับรอบได้แล้ว และขอชวนเชฟฟิลิปไปด้วย...ผมก็ตอบรับ เพราะยังมีที่นั่งเหลือ...ตอนนี้เท่ากับเรามีสามคู่สำหรับทริปนี้...มันดูจงใจยังไงไม่รู้...แต่ก็คงไม่น่าเกลียดนัก เพราะบนเกาะนั้น แทบไม่มีคนไทย และเราจะได้ไปพักบ้านพักของเอ็มดีของโรงแรมนี้ที่พี่ยอดขออนุญาตไปพัก ซึ่งเจ้าของก็เต็มใจ เพราะเค้าเคยบอกให้พี่ยอดไปพักอยู่บ่อย ๆ เป็นการตอบแทนที่พี่ยอดช่วยดูแลซ่อมแซมบ้านของเค้าให้ดูดีอยู่ตลอด...
...ผมต้องนอนคนเดียวในคืนนี้ในห้องของตัวเอง เพราะพี่ยอดออกไปดูงานที่โรงแรม หลังจากได้รับแจ้งจากแม่บ้านว่าไฟหลายห้องติด ๆ ดับ ๆ...วันนี้ห้องเต็มซะด้วย ไม่งั้นทางฟร้อนท์คงจัดหาห้องใหม่ให้แขกได้...พี่ยอดต้องทำงานแข่งกับเวลา เพราะยิ่งดึก ยิ่งเป็นการรบกวนแขก...เรื่องนี้มันจำเป็นเร่งด่วน ผมจึงให้พี่ยอดไป...
...หลัง ๆ มานี้...พี่ยอดเริ่มปล่อยวางตามคำแนะนำของผมที่ให้พี่ยอดรู้จักไว้ใจลูกน้องบ้าง ไม่งั้นพี่ยอดจะเหนื่อยคนเดียว และไม่มีทางที่พี่ยอดจะทำอะไรด้วยตัวเองได้ทุกอย่าง...การกระจายหน้าที่ Put the right man on the right job มันคือสิ่งที่ว่าที่ผู้จัดการแผนกช่างควรทำเป็นอย่างแรก...
*
*
...ในที่สุดก็ถึงเย็นวันเสาร์...ผมเก็บเสื้อผ้ารอไว้ตั้งแต่เมื่อคืน...เรานัดกันไว้ว่าไม่เกินห้าโมงครึ่ง ทุกคนต้องมาพร้อมกันที่หน้าโรงแรม...ผมยิ้มระรื่นทั้งวัน...ต่างกับแม็คที่ดูหงุดหงิดกับทุกเรื่อง...และมันก็ไม่เป็นผลดีกับแม็คเลย เพราะเค้าหน้าหงิกแบบนี้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ หรือพูดคุยด้วย...ส่วนผมก็เม้าท์กระจายกับพี่ ๆ ตั้งแต่เรื่องงานยันเรื่องส่วนตัว..และผมก็ยังบ่นว่าอยากตัดผมม้านิด ๆ เพราะเห็นแขกของโรงแรมคนหนึ่งตัดออกมาแล้วดูดี...
“...ขอให้มีความสุขนะ...”  นี่คือประโยคแรกของวันนี้ที่แม็คพูดกับผม หลังจากเราทำงานมาด้วยกันเกือบแปดชั่วโมงแล้ว
“...ขอให้แม็คมีความสุขเหมือนกันนะ...”  ผมยิ้มให้
“...ขอบใจ...แต่เราไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยว...”  แม็คพูดเสียงเรียบก่อนเดินไปทางอื่น ทิ้งให้ผมงง เข้ามาพูดแค่นี้ เพื่ออะไร
*
*
...แต่ผมไม่ใส่ใจกับท่าทางของแม็ค เอาเวลาไปเคลียร์งานของตัวเองดีกว่า...เลิกงานปุ๊บจะได้วิ่งจู๊ดกลับห้องเลย...เพื่อนสาวสองคนทำงานรอบเช้าตอนนี้เลิกงานแล้ว...ฟิลิปลางานไว้สองวัน ตอนนี้พร้อมอยู่หน้าโรงแรม...ส่วนไผ่คงกำลังรอเวลาเลิกงานพร้อมพี่ยอด...
*
*
...ทุกคนพร้อมเดินทาง โดยให้รถโรงแรมไปส่งที่ท่าเรือ ซึ่งไผ่เป็นคนจัดหาเรือที่รู้จักกัน ทำให้ได้ราคากันเอง...ผมลงเรือครั้งสุดท้ายก็ตอนไปรับน้องที่ระยองตอนปีหนึ่ง...ขากลับขอพี่ ๆ ไปเที่ยวเกาะเสม็ด...หลังจากนั้นก็ไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวทางน้ำอีกเลย แม้แต่เรือที่ข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาในกรุงเทพฯ...
...ระหว่างรอเรือ เราแวะซื้อของกินที่ต้องนำไปปรุงอาหารกันบนเกาะ...งานนี้มีลาภปากได้กินอาหารฝีมือเชฟโรงแรม อาหารทะเลสด ๆ บรรยากาศดี ๆ กับคนที่รู้สึกดีด้วยทุกคน...
*
*
...เราเดินทางอย่างทุลักทุเล เพราะสัมภาระเยอะมาก...ไปค้างแค่คืนเดียว แต่เตรียมอาหาร เครื่องดื่ม กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่เหมือนไปค้างซักสามคืน...บ้านพักตรงหน้าปลูกในสไตล์รีสอร์ท...เป็นบ้านหลังใหญ่ในทำเลที่สวยที่สุด...หาดทราย และน้ำทะเลบนฝั่งสวยแล้ว แต่บนเกาะอย่างนี้ มันสวยสะอาดตายิ่งกว่า...ลุงกับป้าที่ดูแลบ้านก็น่ารัก และให้การต้อนรับพวกเราดีมาก...แกค่อนข้างตื่นเต้นที่มีคนมาพัก เพราะเจ้าของบ้านเองจะมาพักปีละแค่สองครั้ง...และนาน ๆ ทีก็จะมีเพื่อนของเค้ามาขอพัก...ดูพี่ยอดจะสนิทกับลุงและป้ามาก เห็นพูดคุยกันสนุกสนาน แม้ว่าจะคุยกันคนละสำเนียง แต่ก็ดูเข้าขากันดีเหลือเกิน...
“...ทีม...เสร็จหรือยัง...”  แก้วมาตามผมที่ห้อง
“...เสร็จแล้ว...”  ผมเปิดประตูออกไปหาเพื่อนสาวในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาก๊วยสีแสบตา
“...โห...ไปทำกับข้าว ต้องแต่งตัวซะน่ารักแบบนี้เลยเหรอ...”
“...น่ารักตรงไหนวะ...นี่ธรรมดาที่สุดแล้วนะ...”
“...กางเกงมันแนบสะโพกแบบนี้...ระวังพี่ยอดอดใจไม่ไหวนะ...”  แก้วเอามือมาตีก้นผมเบา ๆ
“...เราใส่ตัวนี้หลายครั้งแล้ว...พี่ยอดไม่รู้สึกอะไรหรอก...ไปทำกับข้าวกันเหอะ...”  ผมเดินนำแก้วออกไปที่ครัว
*
*
...ผมเห็นอีมิ้นท์มันระริกระรี้กับเชฟในครัวแล้วไม่อยากเข้าไปเป็นก้างขวางคอ แต่ถ้าปล่อยให้สองคนนั้นทำกันตามลำพัง คงได้กินตอนเช้า...เชฟถนัดทำอาหารฝรั่ง ส่วนพวกผมก็ทำอาหารไทย...ส่วนพวกพี่ยอดกับไผ่ช่วยกันเตรียมเตาบาร์บีคิวที่หาดทรายหน้าบ้านพัก...

...เชฟฟิลิปเตรียมอาหารในแบบฝรั่ง โดยมีปลาที่ห่อฟรอยด์ เตรียมเผาพร้อมเครื่องเทศแบบฝรั่ง...มิ้นท์ช่วยเสียบผักและเนื้อสำหรับทำบาร์บีคิว...แก้วรับหน้าที่ล้างทำความสะอาดกุ้ง ปู และปลาหมึก...ส่วนผมก็ทำน้ำจิ้มซีฟู้ดสูตรที่แม่ค้าในตลาดสอนให้ รวมทั้งซอสบาร์บีคิวตามที่เชฟฟิลิปบอก…
“...เสร็จแล้ว...”  พวกผมเดินเรียงแถวถือจานอาหารออกไปที่ชาดหาด
“...ขอกระดาษทิชชู่ด่วน เลือดกำดาวกูจะกระฉูดแล้ว...”  มิ้นท์พูดเสียงหื่น เมื่อเห็นพี่ยอดและไผ่ถอดเสื้อ ช่วยกันจัดเตรียมสถานที่...เหงื่อบนร่างทั้งสองสะท้อนกับแสงไฟจากเตาบาร์บีคิว ทำให้ทั้งคู่ดูเซ็กซี่มาก
“...พี่ยอดกับไผ่ไปอาบน้ำเถอะ ที่เหลือเดี๋ยวพวกเราทำต่อได้...”  แก้วก้มหน้าก้มตาพูด คงจะเขินตามเคย
“...โอเค...กินกันไปก่อนก็ได้นะ...ไม่ต้องรอ...”  พี่ยอดพูดพลางกวาดตามองไปรอบ ๆ เพื่อเช็คความเรียบร้อย ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงให้ไผ่ไปอาบน้ำบนบ้าน
“...ทีม...จะว่ากูเสือกก็ยอมนะ...แต่มึงมีอะไรกับพี่ยอดหรือยังอ่ะ...”  มิ้นท์ถามด้วยสีหน้าอยากรู้จริง ๆ
“...ยัง...”
“...มึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ...พี่ยอดอ่ะเร้าใจ๋ขนาด...”  มิ้นท์ส่งสำเนียงคนเหนือ
“...กูไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะเฟ้ย...มันก็มีบ้าง...แต่กูไม่กล้า...”  ผมสารภาพ
“...กลัวอะไรเหรอ...”  แก้วถาม
“...แล้วแก้วล่ะ...คิดยังไงกับไผ่...กล้ามีอะไรกับเค้ามั้ย...”  ผมถามกลับ แก้วอึ้ง
“...โอเค...เข้าใจแล้ว...”  แก้วพูดยิ้ม ๆ
“...อะไรเนี่ย...พวกมึงคุยอะไรกัน...กูไม่เห็นรู้เรื่องเลย...ส่งกระแสจิตคุยกันเหรอ...”  มิ้นท์โวยวาย
“...มิ้นท์...เรามีเวลาที่นี่แค่สามเดือนกว่า...ถ้าเราถลำลึกกว่านี้...คนที่เจ็บก็คือเรา...ฝึกงานเสร็จ ก็ต้องแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง...แม้แต่พวกเราสามคนก็เหอะ...จะได้มีโอกาสเจอกันอีกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย...เราเข้าใจทีม เพราะเรากับทีมอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน...เรายอมรับว่าเราชอบไผ่ แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้...เราต้องมีช่องว่างเผื่อไว้ และเตรียมตัวให้พร้อมตลอดเวลาที่จะจากกัน...ที่ทำได้คือเก็บความทรงจำดี ๆ ไว้ตลอดไป...”  แก้วพูดเสียงจริงจัง
“...พวกแกคิดเยอะไปหรือเปล่า...อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปสิ...แต่กูก็เข้าใจอ่ะนะ...กูมันด้านชากับความรักไปแล้ว ก็เลยไม่คิด ไม่หวังอะไรมาก...เฮ้อ...ไปปาร์ตี้ซีฟู้กันเหอะ...ความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอนะเพื่อน รีบ ๆ คว้าไว้ดีกว่า...“  แก้วยิ้มแล้วเดินไปที่เตาไฟที่เชฟฟิลิปกำลังจัดเตรียมอาหารให้อยู่

*****************************************************************************
...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความเห็น และขอบคุณที่รออ่านนะครับ...ขอโทษที่มาช้า ช่วงนี้ยุ่งมาก วันหยุดก็ตะลอนไปทั่ว ปวดเมื่อยตัวไปหมด แต่ก็อดใจไม่ไปนวด เพื่อเอาเวลามาพิมพ์เรื่องนี้ต่อ...
...รออีกนิดนะครับ...ตอนหน้าจะมาเร็ว ๆ นี้...
...เป้...

[JJHJJH]

กี๊สสสสสสสสสสสส รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อค๊าพี่เป้

+ๆๆๆๆ