ศาลาวัดธง เคยได้ยินไหมคะ
เอ็นดูเขา เอ็นเราขาด
ขนาดนั้นเลยเหรอ น่ากลัวจริงๆ
บทที่ 18 ครับ
Tongrob 18
คชานนท์ตักเครปเข้าปากอย่าวเอร็ดอร่อยแล้วหันไปพยักหน้าเรียกบริกรเพื่อสั่งเพิ่มอีกหนึ่งจาน หูก็ฟังธงรบพูดเรื่องปัญหาที่เจ้าตัวกำลงเผชิญอยู่ จากนั้นจึงสรุปสั้นๆ ว่า
“พี่อ่อนเกินไป พี่ไม่แข็งพอ"
“ทำไมจะไม่แข็ง" ธงรบแย้ง "พี่แข็งทุกที ไม่เคยทำให้ใครผิดหวังเลย"
“ยังจะพูดเล่นได้อีก ก็เพราะพี่แข็งแบบนั้นทุกทีไงล่ะถึงได้เป็นเรื่องจนเท่าทุกวันนี้" คชานนท์เงยหน้าขึ้นมาอมยิ้มแล้วส่ายหน้า "พี่ก็เป็นแบบนี้ โดนอ้อนหน่อยก็อ่อนเป็นขี้ผึ้ง เห็นน้ำตาไม่ได้ กลายเป็น...”
“เป็นอะไร" ธงรบยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จ้องตาคชานนท์นิ่ง
“พี่ธงครับ อย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้นัก เดี๋ยวคนมอง จะหาว่าเราเป็นอะไรกัน" คชานนท์เอนตัวไปข้างหลังให้ห่างจากธงรบ หรี่ตา นิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ เอียงหน้าไปมา "เดี๋ยวนะ ขอผมคิดก่อน ผมยังหาคำเปรียบเทียบไม่ได้"
“เคยคิดอะไรไม่ออกเหมือนกันหรือนนท์" ธงรบถาม "ทุกทีเห็นพูดอะไรเฉียบคม"
“ผมไม่ใช่พี่วุธนะ จะได้ฉลาดล้ำลึกจนความคิดไม่เคยสะดุด" คชานนท์หัวเราะเบาๆ "ทำไมพี่ไม่ไปปรึกษาพี่วุธล่ะ"
“ไม่ได้หรอก" ธงรบเบ้ปาก "เดี๋ยวได้ถูกมันด่าแบบผู้ดี ไอ้คมก็โดนมาไม่ใช่น้อย ถ้าพี่ไปเล่าให้ฟังมันก็คงว่า เห็นไหมล่ะ ชวนกัน ช่วยกันผูกเชือกรัดคอตัวเอง พอหายใจไม่ออกก็จะมาขอให้คนอื่นช่วยแก้ พอหายใจได้อีกแล้วก็ไปหาอะไรอย่างอื่นมาปิดปากปิดจมูกอีก"
“นั่นไง พี่ก็เข้าใจอยู่นี่นา" คชานนท์หัวเราะชอบใจ
“แต่ภานุวัฒน์เขาไม่มีที่ไปนะนนท์ เด็กมันอยู่กับพ่อไม่ได้เลย ถูกพ่อไล่ออกมาจากบ้านเพราะรู้ว่าลูกชอบผู้ชาย พ่อที่ไหนทำกับลูกชายโตจนเรียนมหา'ลัยปีสอง"
“อ้าว นี่ยังเป็นนิสิตอยู่หรือ" คชานนท์เสียงสูง ทำหน้าตกใจ "ปีสองเอง ไม่ใช่ปีสี่ด้วยซ้ำ"
“เด็กปีสองมันจะเป็นปีสี่ไปได้ยังไงวะ" ธงรบเบ้ปาก ขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่พอใจทีี่โดนว่า
“งั้นตอนที่พี่หลอกเด็กคนนี้เขาก็เพิ่งเข้ามหา'ลัย หรือพูดอีกแบบหนึ่งก็คือเพิ่งจบ ม. หก โอย ตายแล้ว" คชานนท์ส่ายหน้า
“นนท์ พี่ขอคำปรึกษานะ ไม่ต้องทำหน้าตาแบบนี้"
“พี่ธงครับ เขายังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะ แบบนี้ผิดกฏหมาย เอ่อ พรากผู้เยาว์หรือเปล่าก็ไม่รู้ พี่เป็นตำรวจพี่น่าจะรู้ ถึงเด็กยอม แต่ก็...”
“พอๆ พอแล้ว พอกันที ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นด่าพี่" ธงรบโบกมือ ทำหน้าหงุดหงิด
“ผมเคยด่าพี่ที่ไหน" คชานนท์ยิ้มมุมปาก
“แกน่ะไม่เคยด่าหรอก" ธงรบถลึงตา "แต่คำพูดแกด่า"
“พี่ต้องให้เขาออกจากบ้านเร็วที่สุด" คชานนท์ตัดสินใจเสียงเฉียบขาด
“ทำไงเล่า" ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่
“บอกเขาตรงๆ สิ" คชานนท์แนะนำ นิ่งไปชั่วครู่ มองหน้าธงรบอย่างจริงจัง ทำท่าคิด แล้วพูดว่า "แต่พี่คงทำไม่ได้ เพราะว่า พอเขาโผเข้ามากอดพี่ ทำตาละห้อยเหมือนหมาน้อยประจบเจ้าของ เสาธงก็ลุก แต่ลดธงลงเหลือครึ่งเสา ไว้อาลัยให้ตัวเอง"
“หมายความว่ายังไงวะ" ธงรบไม่เข้าใจ
“หมายความว่า" คชานนท์หยุดพูด หันไปยิ้มให้บริกรที่กำลังวางจานของหวานบนโต๊ะ ก่อนจะหันมาพูดต่อว่า "หมายความว่าพี่ เอ่อ... เอ๊ะ นี่พี่ไม่รู้หรือไงว่าเขาลดธงครึ่งเสาทำไม ใครๆ เขาก็รู้กันนะ"
“แกจะว่าพี่โง่กว่าคนอื่นใช่ไหมนนท์ จะมากไปแล้วนะไอ้น้องชายของไอ้คม" ธงรบทำตาขวาง “ทำไงได้ พี่ไม่ใช่คนโหดร้าย"
“ต้องรอให้คนอื่นโหดร้ายกับพี่ก่อนใช่ใหมพี่ถึงจะโหดร้ายเป็น ถึงตอนนั้น พี่ก็ร้ายไม่ออกหรอก เพราะพี่จะมัวแต่เศร้าอยู่จนไม่มีแรงจะร้าย" คชานนท์ยักไหล่แล้วตักเครปเข้าปากคำใหญ่ "อืม อร่อย ร้านนี้อร่อยจริงๆ"
“ไม่อร่อยได้ไง จานที่สามของแกเข้าไปแล้วเนี่ย เกือบเก้าร้อยบาทแล้วนะ" ธงรบกระแทกเสียง
“อร่อยแบบนี้ คราวหลังต้องชวนแฟนมากินซะแล้ว" คชานนท์ทำหน้าทำตาดื่มด่ำกับความอร่อย
“แกมีแฟนกับเขาด้วยหรือ" ธงรบแสยะปาก เขารู้ว่าคชานนท์ไม่เคยคบใคร น้องชายของเพื่อนเขาคนนี้ลอยไปลอยมาไม่เคยมีวี่แววว่าจะรักใครชอบใคร ทำหน้าที่จับคู่ให้คนนั้นคนนี้ แต่ตัวเองไม่เคยรักใครชอบใครจริงจังเลย เท่าที่เขาจำได้ คชานนท์มีแฟนแค่สองคน แต่ละคนคบกันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ
“ทำไมคิดว่าผมจะไม่มี" คชานนท์อมยิ้ม
“มีกับเขาได้ด้วยหรือนนท์ ใครที่ไหนจะมาเป็นแม่สายบัวรอแก อีกอย่าง ใครจะมารักแก ปากอย่างนี้" ธงรบเหน็บแนม
“ก็คนที่เหมือนผมไงล่ะ" คชานนท์หัวเราะ นัยน์ตาพราวระยับ
“คนที่เหมือนแกมีด้วยหรือวะ" ธงรบเบ้ปาก มองไปรอบๆ ร้านอาหารอย่างเซ็ง สายตาปะทะกับใครคนหนึ่งซึ่งเคยรู้จักกันมาก่อนแต่เขารีบหลบตาโดยเร็ว
“เด็กเก่าพี่" คชานนท์ตาดี พูดขึ้นมาทันใด
“ทำไงได้ คนมันป๊อปปูล่า"
“ป๊อบมาก เดี๋ยวอีกหน่อยได้ถูกล่า" คชานนท์หัวเราะเสียงดัง
“หมายความว่าไง" ธงรบเลิกคิ้วถาม
“พี่นี่ชอบถามคำถามนี้จัง หัดคิดเองบ้างเป็นไร"
“อ้าว ไอ้นี่ ด่าตรงๆ เลยหรือ" ธงรบถลึงตา ยกมือขึ้นทำท่าจะยื่นข้ามโต๊ะไปทำร้ายอีกฝ่าย
“อย่านะพี่ธง ผมไม่ใช่เด็กนะ พี่คมตบผมคนเดียวก็แย่จะตายอยู่แล้ว" คชานนท์ห้าม แต่ยังยิ้มพราว "พี่หัดเป็นเหมือนพี่วุธบ้างสิ นุ่มนวล อ่อนโยน ไม่เคยว่าผมให้เจ็บช้ำน้ำใจเลย ไม่เคยทำร้ายผมด้วย และที่สำคัญ รู้ว่่าอะไรควรทำไม่ควรทำ"
“ยกย่องกันเข้าไป" ธงรบทำตาค้อน
“ว่าแต่พี่เถอะ จัดการคนของตัวเองให้ดีก็แล้วกัน มีแฟนเยอะนักนี่ เดี๋ยวจะซวย"
ธงรบถอนหายใจแรงๆ อีกครั้งเมื่อนึกถึงปัญหาที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่
“นนท์ พี่พยายามแล้วนะ ถ้าภานุวัฒน์ร้ายพี่จะไม่ลำบากใจหรือรีรอเลยที่จะจับโยนออกไปนอกห้อง แต่นี่...”
“เพราะพี่รักภานุวัฒน์ด้วยใช่หรือเปล่า" คชานนท์หุบยิ้ม ทำหน้าขรึม "แบบนี้ล่ะที่จะพาตัวเองลงเหว"
“พี่ไม่ได้...” ธงรบรีบปฏิเสธแล้วถอนหายใจ แยกเขี้ยวพูดกับคชานนท์เสียงดังขึ้น "แล้วจะให้พี่ทำยังไงวะ"
“รักกันอยู่ขอบฟ้าเขาเขียว เสมออยู่หอแห่งเดียวร่วมห้อง ชังกันบ่แลเหลียว ตาต่อกันนา เสมือนขอบฟ้ามาป้อง ป่าไม้มาบัง" คชานนท์ท่องบทกลอนด้วยเสียงเรียบๆ
“ให้พี่เอาเขาไปซ่อนที่เซฟเฮ้าส์กลางป่างั้นหรือ" ธงรบเลิกคิ้วถาม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“พี่ลองไปคิดดูก็แล้วกัน" คชานนท์อมยิ้มแล้วก้มลงสนใจเครปตรงหน้า "อืม อร่อยดี รสชาติมันเยี่ยมจริงๆ ได้กินของอร่อยแล้วผมจะไม่กินเครปร้านอื่นอีกเด็กขาด"
“พูดปริศนาอะไรอีก" ธงรบหรี่ตา เอียงหน้ามองคนเจ้าคารม
“พี่อยู่กับใครแล้วมีความสุข พี่ก็อยากจะอยู่ด้วยใช่ไหม" คชานนท์เงยหน้้าขึ้นมาพูดกับธงรบทั้งที่ของหวานกำลังเต็มปาก "อย่างเช่นพี่มากินข้าวกับผม แล้วเราก็นั่งคุยกัน กินอาหารกันเอร็ดอร่อย พี่ก็อยากกินต่อ เพราะมีเพื่อนกินด้วย ไม่เหงา ไม่เซ็ง แต่ถ้ามาแล้วผมเอาแน่นั่งบื๊อ ทำเป็นไม่สนใจว่าพี่นั่งอยู่ด้วย ทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตน ทั้งๆ ที่พี่อยู่ตรงนี้ พี่จะอยากทนนั่งกินอยู่กับผมหรือเปล่า"
ธงรบไม่ตอบอะไร ยกน้ำขึ้นมาดื่มแล้วถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองน้องชายของเพื่อนรักกำลังมีความสุขอยู่กับการกิน
...ตอนนี้ภานุวัฒน์ก็คงกำลังกินข้าวอยู่ที่บ้านของเขาคนเดียว...
...คืนพรุ่งนี้อาทิตย์จะมาค้างที่บ้านเขา เวลาที่ต่อรองกับอาทิตย์เอาไว้จะหมดลงแล้ว เวลา 'ทำใจ' ของเขากำลังจะสิ้นสุด...
...แต่เรื่องของภานุวัฒน์จะสิ้นสุดลงแบบไหนเขายังบอกไม่ได้...
...หนำซ้ำ พ่อขงเบ้งที่เขาอุตส่าห์เสียเงินเกือบสองพันบาทเลี้ยงอาหารมื้อหรูกลับช่วยเขาบ้างไม่ช่วยเขาบ้าง คำพูดแฝงไปด้วยความหมายซ่อนเร้นซึ่งเขาตีความไม่ค่อยจะบอก คำพูดแบบนี้คงมีแต่คนอย่างอาวุธเท่านั้นล่ะจะเข้าใจ...
...ชังกันบ่แลเหลียว ตาต่อ กันนา เสมือนขอบฟ้ามาป้อง ป่าไม้มาบัง...
...เขาไม่ได้ 'ชัง' ภานุวัฒน์ เพียงแต่เขาไม่ได้รักอย่างที่รักอาทิตย์...
...แต่อาทิตย์ก็อยู่ไกลจากเขา แม้จะยอมเป็นแฟนเขาแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่าอาทิตย์กับเขาอยู่ห่างกัน 'สุดขอบฟ้าเขาเขียว' และเขาก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้รู้สึก 'เสมือนอยู่หอแห่งเดียวร่วมห้อง' เสียที
...เขาไม่ต้องการรักกันแบบอยู่กับคนละสุดขอบฟ้า เขาต้องการอยู่ 'ร่วมห้อง'...
...อยู่ใกล้กันจริงๆ...
...ใกล้ทั้งกาย ใกล้ทั้งใจ...
เมื่อธงรบกลับถึงบ้านก็เดินตรงไปที่ห้องครัวทันที เช่นเคย อาหารและหนังสือพิมพ์ของเช้าวันถัดไปวางอยู่บนโต๊ะ ทุกอย่างจัดเตรียมไว้ให้เขาเรียบร้อยเหมือนภานุวัฒน์รอให้เขากลับมาทานข้าวเย็นด้วย
อีกสิบห้านาทีก็จะเป็นเวลาสามนาฬิกาของวันใหม่ ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหนักใจแล้วเดินไปยืนนิ่งอยู่หน้าห้องที่ภานุวัฒน์พัก ประตูปิดสนิท ไม่เหมือนคืนที่ผ่านมาซึ่งเปิดแง้มเอาไว้
...ถ้าเป็นไปได้เขาอยากให้ประตูระหว่างเขากับภานุวัฒน์ปิดสนิท และเปิดต้อนรับอาทิตย์เพียงคนเดียว...
ธงรบเอื้อมมือไปดันประตูเปิดเข้าไปในห้องของภานุวัฒน์ช้าๆ เพราะอยากดูว่าชายหนุ่มจะนอนขดอยู่บนเตียงโดยไม่ห่มผ้าเช่นคืนก่อนหรือไม่ แต่ห้องนอนอบอ้าวมากเพราะไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศ แสงไฟจากห้องโถงส่องเข้าไปในห้องนอนพอให้เห็นรางๆ บนเตียงไม่มีร่างของภานุวัฒน์ ธงรบจึงเอื้อมมือไปเปิดไฟจึงเห็นได้ชัดเจนว่าในห้องนั้นว่างเปล่า
ภานุวัฒน์จากไปแล้ว
แม้จะคิดว่าเป็นเช่นนั้น แต่ธงรบก็ยังอยากจะรู้ให้แน่ชัดจึงเดินไปที่ห้องนอนของตัวเองก็พบว่าว่างเปล่าเช่นกัน เขาจึงเดินหาชายหนุ่มจนทั่ว ไม่เว้นแม้แต่ระเบียงทุกระเบียงและห้องเก็บของ ตอนนี้เป็นที่แน่นอนแล้วว่าภานุวัฒน์ไม่ได้อยู่ในห้องชุดของเขาจริงๆ
...แล้วไปอยู่ที่ไหน ทำไมไม่โทรบอกเขา อย่างน้อยก็น่าจะลากันหน่อย...
...แล้วไม่ดีหรือ อยู่ๆ ภานุวัฒน์ก็ไป เขาไม่ต้องทำอะไรเลย พรุ่งนี้อาทิตย์ก็มาบ้านเขาได้อย่างไม่ต้องกลัวว่าจะเจอภานุวัฒน์อยู่ในห้อง...
ธงรบรู้โล่งอก แต่ใจหนึ่งเขาก็ยอมรับว่ากังวลอยู่ลึกๆ เพราะห่วงว่าภานุวัฒน์จะไปอยู่ที่ไหนหรือกำลังทำอะไรอยู่ มือล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อโทรศัพท์ตามด้วยเป็นห่วงว่าเด็กหนุ่มรูปร่างหน้าตาอย่างภานุวัฒน์หากไปเตร่อยู่แหล่งเที่ยวยามราตรีก็คงไม่รอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาไปได้ บางทีภานุวัฒน์อาจทำอะไรประชดเขาซึ่งทำเหมือนไม่ใยดี แต่ธงรบก็ยั้งใจไว้ได้ เสียงหนึ่งในหัวห้ามเอาไว้โดยบอกว่าที่เขาทำแบบนี้นั้นดีแล้ว หากยังอยู่ในห้องเดียวกันภานุวัฒน์เขาก็คงต้องใจอ่อน ยิ่งภานุวัฒน์โผเข้ามากอดและซุกหน้าลงกับอก ยิ่งเขาเห็นน้ำตาและภานุวัฒน์พร่ำรำพันว่ารัก เขาก็คงอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ
...ความจริง สิ่งที่เขาทำก็ถือว่าโหดร้ายพอสมควร เป็นเวลาสองวันสองคืนที่เขาทิ้งให้ภานุวัฒน์อยู่คนเดียว เขาไม่ได้โทรมาหาชายหนุ่มด้วยซ้ำ เจอกันเพียงตอนเช้าก่อนไปทำงาน และหลังเลิกงานเขาเตร่อยู่นอกบ้านและกลับเอาดึกดื่น...
...แบบนี้ใช่ไหมที่คชานนท์พูดว่า ทำเหมือนไม่มีตัวตน แล้วเขาก็คงทนอยู่กับเราไม่ได้...
...แต่ทำไมรู้สึกโหวงเหวงแบบนี้...
...ไม่นานหรอก อาทิตย์กำลังจะมาเติมให้เต็ม...
...จริงหรือ อาทิตย์จะมาเติมเต็มชีวิตของเขาหรือ อาทิตย์จะมาเติมเต็มหัวใจของเขาหรือ แต่หัวใจของอาทิตย์ก็ว่างเปล่า หัวใจของอาทิตย์อยู่กัับคนอื่น อยู่กับคนใกล้ตัว คนที่เขารู้จักดี คนที่เพื่อนรักของเขากำลังคร่ำครวญหาอย่างทุรนทุราย...
...ทำไมความรักมันเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่เขาจะเข้าใจมันได้เสียที...
...เมื่อไหร่ความรักจะปราณีเขา นี่ทรมานเขามานานเกินไปแล้วนะ จะเรียกว่ากรรมตามสนอง หรือโดนลงโทษ ทำไมต้องนานขนาดนี้...
ธงรบนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ร่างกายเปลือยเปล่า หายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองอาทิตย์ที่เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวสีขาวพันกายท่อนล่าง หยดน้ำเกาะพราว มือกำลังใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กอีกผืนหนึ่งเช็ดศีรษะให้แห้ง
“อาทิตย์ อยู่ในห้องกันสองต่อสองยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่อีก จะปิดบังสายตาพี่ไปถึงไหน" ธงรบพูดขึ้นมายิ้มๆ ส่งสายตากรุ้มกริ่มไปยังตี๋เข้มของเขา
อาทิตย์ไม่ตอบ ปรายตามองมองคนที่อยู่บนเตียงแวบหนึ่งแล้วหันหลังให้ ก่อนจะปลดผ้าเช็ดตัวลงกองกับพื้น ทำให้คนที่ไม่อยากถูกปิดกั้นสายตาตอนนี้ทำตาเบิกกว้าง
“อาตี๋ เสาธงพี่ตั้งขึ้นมาแล้วนะครับ" ธงรบพลิกตัวนอนหงายแล้วลุกลงจากเตียงทันที เดินตรงไปหาชายหนุ่มที่กำลังเช็ดตัวอยู่แล้วสวมกอดจากด้านหลัง
“อาทิตย์จ๋า เรามาต่อกันอีกรอบเถอะ"
“ผมไม่มีแรงแล้ว" อาทิตย์ส่ายหน้า
“อาทิตย์ไม่ต้องออกแรง พี่ทำเอง" ธงรบเสียงกระเส่า
“วันนี้เป็นวันของผมนี่ครับ"
“หยวนๆ หน่อยน่า ตัวเองสุขไปแล้วก็เป็นทีของพี่บ้างสิ" ธงรบออดอ้อน
“ผู้กองนี่ไม่เคยเล่นตามกฏเลย" อาทิตย์บ่น พยามยามเบี่ยงตัวหนีธงรบ และลดมือไปปัดสิ่งที่กำลังดุนดันอยู่ข้างหลังของเขาให้พ้นไป
“พี่ก็อยากเล่นตามกฏ แต่เสาธงของพี่มันไม่ยอม"
“เมื่อกี้ก็เสร็จไปแล้ว" อาทิตย์บ่น "นี่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย"
“น่านะ อาทิตย์ พี่จะรีบทำรีบเสร็จ ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก เมื่อกี้แทบขาดใจพี่ยังไม่บ่นเลย อาทิตย์อย่าเห็นแก่ตัวสิครับ"
“ไม่บ่น แต่อิดออดอยู่ได้เป็นครึ่งชั่วโมงกว่าจะได้เริ่ม พอเริ่มแล้วก็เร่งอยู่นั่นล่ะ ผมยังไม่ขยับทำอะไรเลยก็จะให้ผมเสร็จ แบบนี้ไม่เรียกว่าเห็นแก่ตัวจะว่าอะไร ผมนับอยู่นะผู้กอง พักหลังผู้กองชอบทำเป็นลืม" อาทิตย์บ่น
“อย่าดิ้นสิ" ธงรบไม่ฟัง พยายามกอดอาทิตย์แน่น
“ผู้กอง อย่านะครับ"
“อย่าอะไรเล่า อย่าหยุดหรือ" ธงรบเสียงสั่น ตอนนี้ต่อให้ช้างมาฉุดเขาก็ไม่ยอมหยุด
“จะเป็นแบบนี้ทุกครั้งไม่ได้นะ คืนละครั้งก็พอแล้ว" อาทิตย์เริ่มเสียงเบา
“อาทิตย์ครั้ง พี่ครั้ง ก็คืนละคนละครั้งไงล่ะ" ธงรบเล่นลิ้น แล้วเริ่มลงลิ้นกับใบหูของชายหนุ่ม "อาทิตย์จ๋า พี่ทนไม่ไหวแล้ว อย่าใจร้ายกับพี่นักเลย ใจร้ายกับพี่มานานแล้ว ตอนนี้ยอมๆ พี่บ้าง พี่ยังยอมอาทิตย์มาตั้งหลายครั้ง"
“ผู้กองให้ผมยอมมากกว่าที่ตัวเองยอม"
“ก็อาทิตย์อายุน้อยกว่าพี่นี่นา เป็นเด็กก็ต้องยอมผู้ใหญ่"
“อย่าให้เด็กที่ไหนมายอมแล้วกัน"
“หึงเหรอ" ธงรบหัวเราะเบาๆ
“เปล่า" อาทิตย์ส่ายหน้า "บอกแล้วไงว่าผมไม่แคร์"
“อืม" ธงรบเลิกต่อล้อต่อเถียงเพราะตอนนี้ปากและลิ้นเขาไม่ว่าง “อาทิตย์จ๋า เป็นของพี่เถอะนะ"
ธงรบเล่นบทดื้อ ไม่ว่าอาทิตย์จะบ่ายเบี่ยงท่าไหนเขาก็ไม่ยอม แรงปรารถนาที่อัดอยู่ในตัวพร้อมที่จะระเบิดออกมาทุกเมื่อ ความรู้สึกของเขาต่ออาทิตย์นั้นรุนแรงยิ่งนัก สัมผัสทุกสัมผัสทำให้เขาเร่าร้อน อยากจะพาอาทิตย์กระโจนลงไปในสายน้ำเย็นฉ่ำ แล้วพากันเริ่งร่าให้สดชื่น
“อาทิตย์ พี่รักอาทิตย์" เสียงของธงรบแหบพร่า แล้วตามมาด้วยเสียงครางอืออาดังประสานกันเป็นท่วงทำนองแห่งความรัก
ความรักที่คนเจ้าชู้อย่างสารวัตรธงรบรอคอยมาเป็นเวลานาน
รชานนท์ค่อยๆ โผล่หน้าเข้าไปในห้องทำงานของอาทิตย์จึงเห็นว่าเพื่อนของเขานั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง จึงกระแอมขึ้นมาเบาๆ แล้วพูดว่า
“พักนี้ไม่เห็นรถตำรวจมาดูแลความปลอดภัยหน้าบริษัทเราเลยนะ"
“มีอะไรนนท์" อาทิตย์พูดเสียงห้วน สายตายังมองอยู่ที่เดิม
“นายโอเคเรื่องโฆษณา Info Link หรือเปล่า จะใด้ให้เขาเริ่มถ่ายทำเลย" รชานนท์ถามเรื่องงาน อาทิตย์พยักหน้าแล้วหันมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองและวางมือลงบนแป้นพิมพ์ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรชานนท์เดินเข้ามายืนเท้าแขนอยู่หน้าโต๊ะ
“รู้แล้วใช่ไหมว่าพรีเซนเตอร์เป็นใคร" รชานนท์ถาม
“ก็รู้สิ แล้วไง" อาทิตย์เลิกคิ้ว
“กิ๊กเก่าสารวัตรนะอาทิตย์"
“เขาคงมีกิ๊กทั้งเมืองล่ะ เดินไปไหนก็คงชน" อาทิตย์ยักไหล่
“เราว่าสารวัตรเปลี่ยนไปเยอะนะ ลดปริมาณลง" รชานนท์ออกความเห็น
“ไปรู้กับเค้าได้ยังไง"
“รู้ก็แล้วกัน"
“หรือว่ามีคนบอกให้มาพูด" อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนด้วยสายตาคาดคั้น
“เปล่านะเปล่า เราคิดเอง มองเห็นยังไงก็พูดยังงั้น" รชานนท์รีบปฏิเสธ
“เชียร์กันจังเลยนะ" อาทิตย์เบ้ปาก เขารู้ว่าสารวัตรธงรบพยายามหาแนวร่วมในบริษัท ไม่ว่าใครก็เข้าข้างธงรบหมด ณิชาเลขาสำนักงานก็รายงานนัดหมายต่างๆ ของเขาให้ธงรบรู้ รชานนท์ก็คอยเข้ามาพูดถึงธงรบในด้านดีอยู่ตลอด คนอื่นอีกสองสามคนก็เหมือนกัน ชอบพูดชื่นชมธงรบให้เขาได้ยินอยู่เรื่อย
...แต่คำพูดของคนรอบข้างเขาไม่สำคัญหรอก เขามีตามองเองได้...
ธงรบออกหมัดสุดท้ายใส่คู่ซ้อมอย่างหนักหน่วง คู่ชกของเซไปปะทะเชือกกั้นเวทีมวยเล็กๆ ในยิมที่เขามาออกกำลังกาย เสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ ธงรบจึงหันไปยิ้มให้แล้วก้มศีรษะแสดงความขอบคุณ 'กองเชียร์' ซึ่งยืนมองเขาซ้อมมวยมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว
“ไปว่ายน้ำไหมครับสารวัตร" เป้ กองเชียร์คนที่หนึ่งถาม ธงรบส่ายหน้า ป้อง กองเชียร์คนที่สองก็รีบพูดขึ้นมาว่า
“ว๊า น่าเสียดาย"
“อดได้ดูเป้าตุงๆ ของสารวัตรเลย" เป้ ทำหน้าเสียดาย
“จะดูไปทำไม ของตัวเองก็มี" ธงรบยิ้มบางๆ แล้วถอดนวมออกจากมือ
“ใครจะดูเป้าตัวเองครับสารวัตร ไม่เคยคิดอยากจะดูเป้าตัวเองเลย ผมกับป้องชอบดูสารวัตร เหมือนที่สารวัตรชอบดูก้นเรา"
“เอ่อ พูดตรงเกินไปหรือเปล่าน้องเป้" ธงรบส่ายหน้าเล็กน้อย
“จะอ้อมค้อมไปทำไม สารวัตรอายหรือไง อย่าบอกนะว่าไม่เคยมองก้นเราสองคน" ป้องลอยหน้าถาม "ลืมอดีตไปแล้วหรือครับ"
“แล้วพี่คมล่ะ ทำไมไม่เห็นมาด้วยกัน ทุกทีเป็นคู่ปลาท่องโก๋กันนี่นา" เป้ถาม
“มันบวชเป็นพระไปแล้ว" ธงรบตอบ
“เหลือแต่พี่ที่ยังเป็นพราน" ป้องหัวเราะชอบใจกับคำพูดของตัวเอง
ธงรบกำลังจะตอบโต้ แต่พลันสายตามองไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในยิม และมองมาทางเขาแล้วรีบเมินไปทางอื่น ธงรบจึงพูดกับสองหนุ่มคู่หูว่า
“พี่กำลังฝึกเป็นหลวงจีน เพราะฉะนั้น ตอนนี้อย่ามาตื๊อพี่เลย หาคนอื่นกินดีกว่านะ ใหม่ๆ สดๆ ในยิมมีเยอะแยะ" ธงรบแนะนำชายหนุ่มทั้งสอง
“มีแต่นางโลมน่ะสิ มองไปทางไหนก็เห็นแต่พวกเดียวกัน" ป้องเบ้ปาก
“เฮ่ย ไอ้ป้อง ปากไม่ดี มาด่าตัวเองได้ไงวะ" เป้ซึ่งฉลาดกว่าหันไปทำตาดุใส่เพื่อน
“ด่าอะไร ด่าที่ไหน" ป้องยังความรู้สึกช้า
“แกเป็นนางโลมไปคนเดียว ฉันไม่เป็นด้วยหรอก" เป้ตวัดเสียงแล้วรีบหันมามองธงรบซึ่งกำลังกระโดดลงจากเวทีมวย "สารวัตร จะไปไหนครับ"
“ไปตามแฟน" ธงรบยักคิ้ว แล้วรีบเดินหนีไป
“อะไรนะ" สองหนุ่มประสานเสียงกัน มองตามธงรบอย่างผิดหวังปนแปลกใจ แล้วเป้ก็พูดขึ้นมาว่า "อย่างสารวัตรธงรบนี่นะ มีแฟน เชื่อก็โง่แล้ว"
“เจ้าชู้ตัวพ่ออย่างสารวัตรธงรบนี่นะมีแฟน ถ้าสารวัตรมีแฟน ฉันก็มีเมียล่ะโว๊ย" ป้องส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ
อาทิตย์เปิดประตูตู้เก็บเสื้อผ้าแล้วถอดเสื้อออก ขณะที่เอื้อมมือไปหยิบไม้แขวนเสื้อ ธงรบก็โผล่หน้าเข้ามาข้างๆ แล้วยิ้มแป้นแต่อาทิตย์ทำเป็นมองไม่เห็น
“ไหนว่างานยุ่ง" ธงรบถาม แต่อาทิตย์ไม่ตอบ ชายหนุ่มถอดกางเกงออก เหลือติดกายเพียงกางเกงชั้นในสีขาวเพียงตัวเดียว ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำตาลุกวาว
“กล้าขึ้นมากเลยนะอาทิตย์ จะอวดใคร มีแฟนแล้วนะ รู้จักสงวนเนื้อสงวนตัวบ้าง ตั้งแต่เป็นแฟนพี่แล้วเนี่ยชักไม่ค่อยอาย พี่หึงนะครับ ไม่อยากให้ใครหันมามองก้นสวยๆ ของอาทิตย์" ธงรบพูดและทำตากรุ้มกริ่ม
“หึงเป็นด้วยหรือ" อาทิตย์เสียงเรียบ
“หึงสิ ทำไมจะไม่หึง"
“ทำไมต้องหึง"
“เพราะพี่รักอาทิตย์" ธงรบยักคิ้วหลิ่วตา รู้สึกอยากจะรวบร่างของอาทิตย์เข้ามากอดยิ่งนัก
“ผมควรจะหึงผู้กองด้วยหรือเปล่า" อาทิตย์สวมเสื้อยืดสีน้ำตาลตัวใหญ่ เสื้อยาวจนปิดส่วนล่างของชายหนุ่มเอาไว้ทั้งที่ยังไม่ได้สวมกางเกง
“ทำไมใส่เสื้อตัวใหญ่ขนาดนี้"
“ผมชอบเสื้อตัวนี้" อาทิตย์ตอบ แล้วหยิบกางเกงสีดำตัวใหญ่ออกมาสวม
“อาทิตย์ชอบสีน้ำตาลหรือ" ธงรบถาม ในใจอดนึกถึงคนสองคนไม่ได้ คนหนึ่งคืออธิคมเพื่อนของเขา ซึ่งเขาสังเกตว่าตั้งแต่รักกับอนุภาพ อธิคมมีเสื้อผ้าและสิ่งของอื่นๆ เป็นสีน้ำตาลเพิ่มขึ้น และอีกคนคืออนุภาพ รายนั้นเห็นทีไรก็สวมแต่เสื้อผ้าออกโทนสีน้ำตาล ไม่น้ำตาลอ่อนก็น้ำตาลเข้ม
“ซื้อที่ไหนเนี่ย"
“มีคนซื้อให้" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วก้มลงสวมรองเท้าเงียบๆ ปล่อยให้ธงรบยืนมองเขาอยู่ด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะพูดว่า
“พี่จะไปหาซื้อมาให้อาทิตย์บ้าง เผื่ออาทิตย์จะชอบ"
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมมีเสื้อตัวนี้แล้ว ไม่อยากมีหลายตัว" อาทิตย์ลุกขึ้นมาปิดประตูตู้เก็บของ "จะออกกำลังต่อหรือเปล่าครับ หรือจะกลับไปต่อยมวยโชว์ต่อ ผมจะไปวิ่งแล้ว"
“กลับด้วยกันนะ" ธงรบไม่ตอบ
“ผมคงนาน"
“นานแค่ไหนก็จะรอ"
“ครับ" อาทิตย์พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งให้ธงรบยืนมองตามด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
...เสื้อตัวนี้คุณนุคงซื้อให้ ดูก็รู้ว่าคงซักมาบ่อยแล้ว นี่กะจะใส่ให้ขาดเลยหรือไง...
...ทำไมอาทิตย์ เมื่อไหร่จะลืมอนุภาพได้เสียที เมื่อไหร่จะมอบใจให้เขา ตอนนี้ธงรบหึงจนเลือดพุ่งขึ้นมาแทบจะทะลุออกมาจากตาแล้วนะ...
***18***
ธงรบ: ขอบคุณที่เชียร์ธงรบนะครับ รับรองว่าธงรบจะไม่ทำให้กองเชียร์ผิดหวัง
อาทิตย์: เชียร์กันเข้าไป คิดหรือว่าคนอย่างอาทิตย์จะเด็ดปีกคนเจ้าชู้ไม่ได้
ภานุวัฒน์: ผมรักที่ธง ทำยังไงผมก็ขาดพี่ธงไม่ได้
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 358910 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก