+1 ให้คุณ katawoot คงต้องสงสารสารวัตรธงรบต่อไปใช่มะ เพราะคุณ katawoot
บอกว่าตอนนี้ยังอยู่กลางเรื่อง ยังมีอีกหลายตอน ฉะนั้น ก็ต้องมีเรื่องให้ลุ้นกันต่อไปว่า
เมื่อไรเสาธงจะปักลงใจกลางพระอาทิตย์แบบราบรื่นเรียบร้อย แล้วตอนนี้หาธั้มไดรฟ์เจอ
หรือยังคะ ส่งกำลังใจไปช่วยหาแล้วนะ ...... 
...........
ขอบคุณสำหรับกำลังครับ ได้กำลังใจดีเลยหาธั้มไดรฟ์เจอ
บทที่ 17 ครับ
Tongrob Chapter 17
ธงรบตื่นเต้นยิ่งนักเมื่อเดินเข้าไปในสนามบินและรู้ว่าอีกไม่นานผู้โดยสารที่เดินทางมากับเที่ยวบิน TG 555คงจะทยอยกันเดินออกมา เขาอยากจะเตรียมชูป้ายต้อนรับอาทิตย์กลับจากต่างประเทศเหมือนตอนที่มาชูป้ายรูปพระอาทิตย์สวมแว่นกันแดดสีดำในครั้งก่อนตอนที่อาทิตย์กลับจากฮ่องกง ครั้งนี้เขาทำได้เพียงแค่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ ประตูทางออก อาทิตย์เดินออกมายังทางออกของอาคารผู้โดยสารขาเข้ากับครอบครัว สุริยาเดินนำหน้า ตามด้วยพ่อและแม่ ตะวันกับอาทิตย์เดินรั้งท้ายคู่กันมา เขามอง 'ครอบครัวพระอาทิตย์' อยู่เงียบๆ พูดกับตัวเองในใจว่า ลูกชายของบ้านนี้ทั้งสามคนช่างถอดแบบออกมาจากพ่อไม่ผิด ส่วนแม่ของอาทิตย์นั้นเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สริยะดูเป็นผู้ใหญ่ เคร่งขรึม หน้าตาค่อนข้างดุ เดินเร็ว มั่นใจในตัวเอง ตะวันนั้นอารมณ์ดี ปากพูดไม่หยุด หัวเราะแทบตลอดเวลาจนตาหยี ส่วนอาทิตย์ดูเยือกเย็นและพูดน้อย ทั้งที่เป็นน้องคนสุดท้องแต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าพี่ชายคนรอง
...ความจริง คนอย่างตะวันน่าจะเป็นแบบที่เขาชอบ โชคดีที่ตะวันไม่ได้มีรสนิยมเหมือนกัน แต่อาทิตย์นี่สิ จนป่านนี้เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองว่ามารักอาทิตย์ได้ยังไง...
...ต้องโทษไอ้คม โทษเพื่อนที่บังคับให้เขาช่วยกำจัดอาทิตย์ให้พ้นทางรักของตัวเอง เขาทำไปเพราะความสนุก แต่ผลลัพท์ที่เกิดขึ้นนั้นเหนือความคาดหมายเป็นอย่างยิ่ง และตอนนี้ก็ไม่ค่อยสนุกต่อไปอีกแล้ว...
...อาทิตย์พูดเป็นปริศนาทิ้งเอาไว้ว่าตกลงเป็นแฟนกับเขา คชานนท์กับอธิคมก็ช่วยยืนยัน แต่จนถึงตอนนี้ ขณะที่กำลังมองเห็นอาทิตญ์อยู่ห่างๆ สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าอ่อนเยาว์แต่เรียบนิ่งของตี๋เข้ม เขาก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเขาก็ยัง 'ไม่ได้' อาทิตย์เสียที...
ตะวันอมยิ้มเมื่อมองไปรอบๆ ตามนิสัยชอบสอดส่ายสายตามองอะไรไปทั่วแล้วเห็นว่ามีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ ประตูทางออกด้านข้างซึ่งเขากับครอบครัวเพิ่งเดินผ่าน สมองของตะวันคิดอะไรบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว
...เอาวะ ช่วยตำรวจของอาทิตย์ซักหน่อย อาตี๋เล็กของเฮียจะได้มีแฟนซะที...
“อาตี๋เล็ก เฮียลืมของ” ตะวันทำหน้าตกใจ
“ลืมอะไรอีกล่ะ” อาทิตย์ขมวดคิ้ว ถามเสียงหงุดหงิดปนเอือมระอาเพราะรู้ว่าพี่ชายคนรองเป็นคนขี้ลืม
“โทรศัพท์ ช่วยเฮียกลับไปหาหน่อย”
“ลืมไว้ที่ไหน” อาทิตย์ถามตะวันแล้วหันไปมองตามพ่อกับแม่และพีชายคนโตซึ่งเดินนำหน้าห่างออกไปเรื่อยๆ
“ไม่รู้่สิ” ตะวันยักไหล่
“อ้าว ไม่รู้ว่าลืมที่ไหนจะหาเจอได้ยังไง”
“อาตี๋ ถ้าเฮียรู้ว่าลืมที่ไหนจะเรียกว่าลืมได้ยังไงวะ” ตะวันส่ายหน้าแล้วพูดต่อว่า “คงที่ เคาท์เตอร์ ต.ม. มั๊ง ไปเร็ว ช่วยกลับไปหาหน่อย”
“บอกพ่อกับแม่กับพี่สุริยะก่อนสิ” อาทิตย์แย้ง
“เออๆ เดี๋ยววิ่งไปบอก ลื๊อรีับไปที่ ต.ม. แล้วรอเฮียอยู่ตรงนั้นนะ” ตะวันพูดแล้วรีบเข็นรถเข็นกระเป๋าวิ่งตามบิดามารดาและพี่ชาย
อาทิตย์หันรีหันขวาง ลังเลว่าจะรอตะวันอยู่ที่นี่เหรือเดินย้อนกลับไปที่ด่านตรวจคนเข้าเมือง โทรศัพท์ของตะวันนั้นแพงมาก ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าตะวันชอบทำของแพงๆ หายอยู่บ่อยครั้ง แต่โทรศัพท์เครื่องนี้หากหายไปก็น่าเสียดาย
ขณะที่กำลังสองจิตสองใจ ตะวันก็โบกไม้โบกมือให้อาทิตย์ล่วงหน้าไปก่อน สุริยะหันหน้ามาทำตาดุแล้วส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด โดยมีตะวันยืนอธิบายด้วยท่าทางกระวนกระวาย จากนั้นจึงผละจากพี่ชายคนโตย้อนกลับมา อาทิตย์จึงหันหลังแล้วเดินตรงไปที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองโดยเร็ว
อาทิตย์ลืมไปว่า ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นวัยรุ่น และแม้กระทั่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เขาโดนตะวันหลอกอยู่บ่อยครั้ง พี่ชายเขาเป็นคนขี้เล่น ชอบทำอะไรแผลงๆ บางครั้งตะวันหลอกให้เขามีนัดบอดกับใครก็ไม่รู้ หลอกให้ไปนั่งรอในร้านอาหารบ้าง ที่นัดพบแห่งอื่นบ้าง แล้วนัดให้คนอื่นไปหาเขาแทน
แต่วันนี้ไม่ใช่นัดบอดเพราะคนที่ตะวันจะจัดให้มาพบอาทิตย์นั้นเป็นคนที่รู้จักกันเป็นอย่างดี เพียงแต่ว่าคนที่โดนแกล้งนั่นไม่รู้ว่าจะถูกทิ้งไว้ที่สนามบิน ไม่ได้กลับบ้านด้วยรถตู้พร้อมกับครอบครัว
อาทิตย์สอบถามเจ้าหน้าที่ประจำด่านตรวจคนเข้าเมืองของสนามบินแต่ก็ไม่มีใครเจอโทรศัพท์ของตะวัน หนำซ้ำเขาก็ยังเดินตามหาพี่ชายไม่เจอ หลังจากพยายามจนสุดความสามารถแล้วอาทิตย์จึงเดินย้อนกลับออกมายังโต๊ะประชาสัมพันธ์ ตั้งใจจะให้พนักงานประกาศตามให้ตะวันมาพบ แต่อาทิตย์ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนเดินเอื่อยๆ เข้ามาหาเขาเหมือนกำลังคอยอยู่อย่างใจเย็น
...พี่ตะวันนะพี่ตะวัน หลอกเขาอีกแล้วสิเนี่ย นี่คงสมคบคิดกับตำรวจเจ้าเล่ห์คนนี้...
“รถจอดไหนครับ” อาทิตย์เอ่ยเป็นประโยคแรก ไม่เสียเวลาที่จะกล่าวทักทายสวัสดีธงรบด้วยซ้ำ
“ชั้น P5 หน้าลิฟท์” ธงรบหันชี้ศีรษะไปยังอาคารลานจอดรถหน้าสนามบิน
อาทิตย์ทำหน้าเรียบนิ่ง ไม่พูดอะไร และก้าวเท้าเดินนำหน้าธงรบตรงไปยังประตูด้านหน้า แต่นายตำรวจรูปหล่อผู้อยู่ในชุดเครื่องแบบครึ่งท่อนรีบแตะแขนเอาไว้พร้อมกับพูดว่า
“อาทิตย์ นั่นไม่ใช่ทางไปที่จอดรถ จะไปอาคารจอดรถต้องออกทางโน้น ข้ามสะพานเชื่อม สนามบินเขาออกแบบไว้อย่างแสนฉลาด ใช้บริการให้เขาหน่อย”
“ผมจะไปแท็กซี่” อาทิตย์ตอบ แต่ทว่าไม่เดินต่อ รู้สึกลังเล ในใจก็คิดว่า หากธงรบรวมหัวกับตะวันทำได้ถึงขนาดนี้ ยังไงๆ เขาก็คงต้องไปกับธงรบ ป่านนี้รถตู้ของครอบครัวคงออกจากสนามบินไปไกลแล้ว ตะวันก็สร้างเรื่อง สร้างเหตุผลให้พ่อกับแม่และพี่ชายไม่สงสัยว่าทำไมน้องชายคนเล็กถึงไม่กลับบ้านพร้อมกับครอบครัว
“งั้นเชิญ” ธงรบพยักหน้าให้ก่อนจะเดินนำอาทิตย์ออกไปยังประตูด้านหน้าสนามบินแล้วโบกมือเรียกแท็กซี่ที่วิ่งเข้ามาพอดี แต่แท็กซี่คันนั้นกลับไปไม่จอดรับ
“สงสัยกลัวตำรวจ” ธงรบหันมายิ้มให้อาทิตย์ซึ่งเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ
“รออีกหน่อยนะ เดี๋ยวก็มีมาอีกคัน” ธงรบพูดแล้วเรียกแท็กซี่อีกคันแต่คนขับปฏิเสธ นายตำรวจหนุ่มส่ายหน้า หันมามองอาทิตย์ซึ่งยืนกอดอกรอด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เดี๋ยวจะไปจองลีมูซีนสนามบินให้นะอาทิตย์” ธงรบพูดแต่อาทิตย์ส่ายหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าในในอาการสบามบิน ธงรบยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จนเมื่ออาทิตย์ใกล้จะถึงประตูจึงหันมาพยักหน้าให้ธงรบเดินตาม
...เอาใจยากจริงนะพ่อตี๋น้อย เอาใจยากพอๆ กับเข้าใจยาก...
...นี่คงยอมแพ้เขาละสิท่า ยอมแพ้เพราะอยากจะรีบกลับบ้าน เพราะต้องการตัดความรำคาญ หรือยอมเพราะเห็นใจเขา...
อาทิตย์เดินด้วยความเร็วปานกลางไปตามทางเชื่อมระหว่างอาคารผู้โดยสารขาเข้าและอาคารจอดรถ ธงรบเดินผิวปากตามมาอย่างอารมณ์ดี ไม่มีท่าทีเร่งรีบ จนอาทิตย์ต้องหันไปส่งสายตาเร่งให้เดินเร็วขึ้น ธงรบทำท่าเร่งรีบทันที แต่อาทิตย์รู้ว่านายตำรวจจอมกวนนั้นแกล้งทำ
“จะรีบไปไหนอาทิตย์ นี่แค่ห้าโมงเย็น” ธงรบเร่งฝีเท้าตามมาจนถึง แกล้งทำทีเป็นหอบเหนื่อย “หิวข้าวใช่ไหมล่ะ งั้นเราไปหาอะไรกินกัน พี่จะเลี้ยงต้อนรับกลับบ้าน”
“ผมเหนื่อย ผมเดินทางมาไกล ผมอยากพัก” อาทิตย์ตอบ
“ก็ใครบอกให้ไปไกลขนาดนั้น ไปก็ไม่บอก น้อยใจนะเนี่ย” ธงรบทำหน้าน้อยใจ พลางยื่นมือไปแตะมือของอีกฝ่าย
“ผู้กอง” อาทิตย์สะบัดมือ “อย่ามาทำอะไรแบบนี้นะ อายเค้า”
“ใครมันมาดู” ธงรบหันไปมองรอบๆ “ไม่เห็นมีมนุษย์ที่ไหนเลย”
“แล้วที่เดินไปเดินมาอยู่นี่ไม่ใช่มนุษย์หรือไงครับ” อาทิตย์เถียง มองคนเดินผ่านไปมา
“แล้วเขาสนใจเขาหรือเปล่าล่ะ” ธงรบเสียงแข็ง “หุ่นยนต์ทั้งนั้น มนุษย์ที่ไหน ดูสิ ใบหน้าไร้ความรู้สึก พี่ท้าได้เลยว่าถ้าพี่กอดอาทิตย์ตอนนี้ก็ไม่มีใครสนใจเรา”
อาทิตย์ส่ายหน้าแล้วเดินต่อ แต่เมื่อธงรบเร่งความเร็วมาเดินเคียงข้างก็หันหน้าไปส่งสายตาปรามว่า 'อย่าได้คิดจะแตะเนื้อต้องตัวเด็ดขาด'
“คิดถึงอาทิตย์มาก พอพี่รู้ว่าอาทิตย์หนีไปเมืองนอกไกลถึงอเมริกา พี่ก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ” ธงรบตัดพ้อ
“ผมไปแคนาดา” อาทิตย์แก้ให้ถูก
“อ๋อเหรอ” ธงรบทำหน้าเหรอหรา “สงสัยพี่ได้ข่าวมาผิด”
“ได้ข่าวผิด แต่มารับถูกเที่ยวบิน แถมเดินเข้าไปข้างในได้อีก” อาทิตย์เหยียดปาก ทำเสียงเยาะๆ “ไปพูดอีท่าไหนพี่ตะวันเขาถึงหันมาผูกมิตรด้วย”
“ก็เปลืองเนื้อเปลืองตัวนิดหน่อย” ธงรบยักไหล่แล้วหัวเราะชอบใจ
“อย่ามายุ่งกับพี่ชายผมนะ” อาทิตย์หันขวับ ตาลุกวาบ
“พี่ชายอาทิตย์ไม่ได้ชอบผู้ชายไม่ใช่หรือ” ธงรบเลิกคิ้วแล้วเปลี่ยนเป็นหรี่ตาเหมือนใช้ความคิด “เอ หรือว่อาจจะอยากลองของใหม่”
“สารวัตรธงรบ” อาทิตย์ชี้หน้า “อย่านะ อย่าเด็ดขาด ไม่งั้นไม่ต้องมาคบกัน”
“คบกัน” ธงรบเอียงหน้า ก้มลงมาใกล้อาทิตย์ “เราจะคบกันเป็นแฟนใช่ไหมอาทิตย์ ที่พูดกับพี่ทางโทรศัพท์มันสั้นมากและไม่ค่อยเคลียร์ ไหนพูดให้ฟังชัดๆ หน่อยซิว่าอาทิตย์ตัดสินใจยังไง”
อาทิตย์หยุดเดิน ยืนนิ่ง มือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง มองตาธงรบอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดช้าๆ ว่า
“โดยที่ต้องรักษากฏสองของเราอย่างจริงจัง ข้อตกลงอื่นๆ นอกเหนือจากนั้นก็หยวนๆ ได้ตามที่ผู้กองชอบอ้าง ผมจะถือว่าเป็นการผ่อนปรนเพราะผมก็รู้ว่าตัวเองเป็นคนเรื่องมากเกินไปอยู่เหมือนกัน แต่กฏสองข้อผมยอมไม่ได้ ผิดกฎ ผิดใจกัน เลิก”
“โหดร้ายจริงๆ” ธงรบพึมพำ
“ผมเคยบอกแล้วไงครับว่าเป็นแฟนกันมันไม่ใช่ง่ายๆ”
“พี่รู้ แต่ต้องเด็ดขาดขนาดนั้นหรือ” ธงรบพูด
“ว่าไงครับ ผู้กองพร้อมที่จะมีแฟนหรือเปล่า ผมสัญญาว่าจะทำหน้าที่แฟนให้ดีที่สุด แต่ข้อตกลงแลกเปลี่ยนของเราก็ยังเหมือนเดิมนะครับ”
“ข้อตกลงอันนั้นตัดทิ้งไปไม่ได้หรือ กฏเหล็กสองข้อก็มีแล้ว ข้อตกลงติ่งเล็กติ่งน้อยก็ยกเลิก” ธงรบต่อรองเสียงอ่อน
“ไม่ได้” อาทิตย์เสียงแข็ง หน้าเข้ม “อย่าเห็นแก่ตัวสิครับ ผมยังไม่บ่นเลย”
“ไม่บ่น แต่ดิ้นแทบตกเตียง” ธงรบเบ้ปาก
“ผู้กอง”
“เงื่อนไขเรื่องเคอร์ฟิวจันทร์ อังคาร พุธ ตัดทิ้งไปได้ไหมล่ะ” ธงรบยังพยายามต่อรอง
“ได้” อาทิตย์ตอบสั้นๆ “เราจะเจอกันเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ผู้กองควรเห็นใจผมบ้างถ้าผมมีงานด่วนและต้องเร่งงาน ถ้าผมบอกว่าเจอไม่ได้ก็ต้องไม่ได้ ผมอาจจะขอเป็นครั้งๆ ไป ซึ่งผู้กองคงเข้าใจว่าผมต้องใช้สมาธิทำงาน”
“โอเค” ธงรบพยักหน้าเนือยๆ
“งั้นเริ่มเลย ผมจะไปนอนบ้านผู้กอง”
“หมายความว่า เริ่มไปนอนบ้านพี่คืนนี้เลยหรือว่าอาทิตย์จะนั่น...เอ่อ...คืนนี้เลย”
อาทิตย์พยักหน้า แต่ธงรบรีบพูดขึ้นว่า “เอ่อ อาทิตย์ พี่ว่า คืออย่างนี้นะ” ธงรบอึกอัก ภานุวัฒน์ยังอยู่บ้านเขา หากอาทิตย์โผล่ไปตอนนี้คงไม่ได้การ
“หนักใจอะไรครับ” อาทิตย์เลิกคิ้วข้างเดียว
“คือ แบบว่า พี่ขอเวลาทำใจหน่อยได้ไหมครับ” ธงรบเสียงอ่อย
“จะมีอะไรกับผมนี่ถึงกับต้องทำใจเลยหรือครับ” อาทิตย์ตาวาว เสียงเข้มขึ้น
“เปล่าๆ แหมพี่อยากจะอุ้มอาทิตย์ขึ้นรถกลับไปปักเสาธงที่บ้านตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าต้องเป็นแบบนั้น พี่ก็อยากจะขอเตรียมตัวซักหน่อย”
“ตามใจ งั้นคืนพรุ่งนี้ก็ได้” อาทิตย์พยักหน้า
“มะรืนนี้ได้ไหมละ” ธงรบต่อรอง “ขอเวลาซักวันสองวัน”
“เรื่องมากจริง”
“โธ่ อาทิตย์ ครั้งแรกของพี่นะครับ พี่ก็ต้องการเวลาบ้างสิ พี่อยากให้ทุกอย่างมันสมบูรณ์แบบ อยากให้มันพร้อมจริงๆ พี่จะเตรียมบ้านไว้ต้อนรับ” ธงรบให้เหตุผล
“ได้” อาทิตย์รับคำแล้วเริ่มเดินไปยังอาคารจอดรถ โดยทิ้งกระเป๋าใบใหญ่ไว้ข้างๆ ธงรบ ซึ่งฝ่ายนั้นก็รีบร้องเรียกเจ้าของกระเป๋าทันทีว่า
“อาทิตย์ ลืมกระเป๋าหรือเปล่า”
“ผู้กองครับ จะเป็นแฟนกันก็ทำหน้าที่แฟนหน่อยสิครับ” อาทิตย์หันมาพูดแล้วเร่งฝีเท้า ธงรบถอนหายเฮือกใหญ่ จากนั้นเอื้อมมือไปลากกระเป๋าเดินตามช้าๆ พลางทำปากบ่นขมุบขมิบ และเมื่อคนที่เดินไปจนถึงอาคารจอดรถหันหน้ามาทำตาเร่งจึงรีบพูดขึ้นว่า
“รีบแล้วๆ ใจร้อนจริงวู๊ย”
เย็นนี้ธงรบเลิกงานแล้วตรงไปที่บริษัทอาทิตย์เพื่อรอรับชายหนุ่มไปทานอาหารเย็นด้วยกันแต่อาทิตย์บอกว่าต้องไปงานเลี้ยงฉลองสมรสของเพื่อนที่เคยทำงานด้วยกัน หลังจากนั้นจะไปสังสรรค์กันต่อจนดึก ธงรบจึงไปนั่งดื่มอยู่ในผับ Entwined ที่เขาเคยไปนั่งคอย 'คำตอบ' จากอาทิตย์เมื่อคืนวันคริสต์มาส
บริกรจำธงรบได้เพราะเป็นลูกค้าในจำนวนไม่กี่คนที่คอแข็งเหลือประมาณ แต่คราวนี้ เมื่อได้ยินธงรบสั่งเครื่องดื่ม บริกรคนเดิมก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเช่นครั้งแรกที่เคยรับออเดอร์จากนายตำรวจ
“ทำไม ไม่เข้าใจที่สั่งหรือไง” ธงรบถาม
“เอ่อ แก้วเดียวใช่ไหมครับสารวัตร” บริการย้ำ
“เอามาทำไมเยอะแยะ หมดแล้วเดี๋ยวค่อยสั่งอีก บอกบาร์เทนเดอร์ด้วยว่าไม่ต้องเข้มมาก” ธงรบโบกมือ บอกให้รู้่ว่าไม่ต้องการตอบคำถามอะไรอีก
ธงรบนั่งดื่มเหล้าแต่ละแก้วช้าๆ เหมือนต้องการปล่อยอารมณ์ให้ลอยละล่องไปอย่างไม่มีจุดหมาย คืนวันนี้ผับเปิดเพลงภาษาต่างประเทศซึ่งเขาฟังไม่รู้เรื่องเลยไม่ต้องปวดหัวคิดมากเหมือนคืนนั้นที่เปิดเพลงจากอัลบั้มล่าสุดของแบงก์ นิตินัย
เวลาผ่านไปจนถึงห้าทุ่ม ธงรบเริ่มรู้สึกเบื่อ แต่ก็ยังทนนั่งอยู่ต่อ ตั้งใจว่าหกทุ่มถึงจะเปลี่ยนไปต่อที่ผับอื่นเพื่อ 'ขจัด' เวลาทิ้งไปอีกสองชั่วโมง หรือไม่ก็รอจนกว่าจะคิดออกว่าจะทำอย่างไรดีกับภานุวัฒน์แล้วถึงจะกลับบ้าน
...ภานุวัฒน์อาจจะรู้ว่าเขาจงใจทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว ไม่แน่ ตอนเขากลับถึงบ้าน ภานุวัฒน์อาจจะไปแล้วก็ได้...
...แล้วภานุวัฒน์จะไปไหน บ้านคงไม่กลับแน่ แต่จะไปนอนบ้านเพื่อนคนไหน หรือไปเตร่อยู่แถวที่เที่ยวกลางคืน...
ธงรบกลับถึงบ้านเมื่อเวลาตีสองครึ่ง เมื่อเปิดประตูห้องชุดของตัวเองก็เห็นว่าบ้านเขาสะอาดสะอ้าน เห็นได้ชัดว่าภานุวัฒน์เก็บของจนเรียบร้อย
นายตำรวจถอนหายใจเบาๆ เมื่อมองไปยังห้องนอนอีกห้องซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้องนอนของเขา ประตูเปิดแง้มเอาไว้ แสงไฟสลัวเล็ดลอดออกมาจากในห้อง ธงรบเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูและมองเข้าไปจึงเห็นว่าภานุวัฒน์นอนขดตัวอยู่บนเตียง
แวบหนึ่งเขาอยากจะเดินเข้าไปคลี่ผ้าหุ่มคลุมตัวให้ชายหนุ่ม แต่เขาก็รีบสลัดความคิดในหัวทิ้งแล้วเดินไปยังห้องครัวเพื่อดื่มน้ำ คราวนี้เขาอึ้งไปครู่ใหญ่เมื่อเห็นอาหารเย็นซึ่งภานุวัฒน์จัดเตรียมวางไว้บนโต๊ะกลางห้อง หนังสือพิมพ์วางอยู่ข้างๆ แก้วน้ำวางคว่ำอยู่บนโต๊ะ และมีผลไม้ตระกร้าเล็กๆ หนึ่งตระกร้าวางไว้ด้วย
ทุกอย่างเพรียบพร้อม รอให้เขานั่งลงรับประทานแต่เพียงอย่างเดียว
“สารวัตรครับ” เสียงงัวเงียดังขึ้นเบาๆ ธงรับหันไปมองด้านหลัง ภานุวัฒน์ยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว หัวยุ่ง ตาปรือ สวมเสื้อกล้ามตัวโคร่งสีขาวของธงรบ และกางเกงบ๊อกเซอร์
“ตื่นขึ้นมาทำไม ไปนอนเถอะ พี่ก็จะนอนแล้ว” ธงรบพูดเสียงเบา
“ครับ” ภานุวัฒพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่แทนที่จะหันหลังเดินกลับไปห้องนอน ชายหนุ่มกลับเดินเข้ามาหาธงรบแล้วสวมกอดเอาไว้แน่น
“ผมคิดถึงสารวัตร”
“พี่ไปดื่มกับเพื่อนมา” ธงรบพูดขึ้น ในรู้สึกเริ่มรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ภานุวัฒน์อยู่บ้านคนเดียวทั้งวัน “ดึกแล้ว ไปนอนซะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนหรือเปล่า”
ภานุวัฒน์ส่ายหน้าแล้วขยับตัวออกห่าง แหงนหน้ามองธงรบด้วยแววตาเหงาๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า “ผู้กองจะให้ผมออกไปตอนไหนก็ได้นะครับ ถ้าไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย พรุ่งนี้ ตื่นเช้าผมก็จะไป”
ธงรบลอบถอนหายใจเบาๆ เห็นภานุวัฒน์ทำหน้าซึมเศร้าแล้วเขาก็อึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“อยู่ต่ออีกซักวันก็ได้” ทันทีที่พูดจบประโยค ธงรบก็แทบจะกัดลิ้นตัวเอง
“ครับ” ภานุวัฒน์พยักหน้าช้าๆ แล้วกอดเอวธงรบเอาไว้หลวมๆ ซบหน้าลงกับอกกว้างของนายตำรวจหนุ่มอีกครั้งหนึ่งและพูดเสียงอ่อนโยนว่า “ผมรักพี่ธง”
...คนเรา มาบังคับใจกันไม่ได้หรอก...
เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของธงรบ ประโยคนี้เขาได้ยินเพียงครั้งเดียวแต่รู้สึกคุ้นเคยยิ่งนักราวกับมีใครกระซิบข้างหูอยู่แทบทุกวัน วันละหลายครั้ง
...เขาบังคับใจภานุวัฒน์ไม่ได้ เขาบังคับใจอาทิตย์ก็ไม่ได้ แต่ที่แย่ที่สุดคือเขาก็บังคับใจตัวเองไม่ได้...
...ความรัก มันเป็นแบบนี้ก็ได้ด้วยหรือ..ง
...คนนั้นรักคนนี้ แต่คนนี้กลับรักคนโน้น ส่วนคนโน้นกลับรักคนอื่น...
******17******
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 359347 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก