น่าสงสารจัง หรือจะเปลี่ยนเป็นนิยายเศร้าซะแล้ว
ก็บอกแล้วไงคร้าบว่ามันเป็นนิยายเศร้า
Tongrob Chapter 16
ธงรบเดินออกมาจากผับ Entwined ตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืน เหลือเวลาอีกเพียงห้านาทีคืนวันศุกร์ก็จะจบสิ้น เขานั่งคุยกับนายแพทย์พศวัตจนแพทย์หนุ่มต้องขอตัวกลับเพราะรู้สึกมึิน พศวัตบอกว่าคืนนี้เป็นคืนที่ตัวเองดื่มเหล้าเยอะที่สุดภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง
…
“หวังว่าผมคงไม่ถึงกับต้องพึ่งหมอ” ธงรบพูดกับพศวัตยิ้มๆ เมื่อนายแพทย์หนุ่มลุกขึ้นเพื่อกลับบ้าน
“ไม่แน่” พศวัตหัวเราะเบาๆ “อย่าเพิ่งแน่ใจตัวเองขนาดนั้นเลยครับ แม้แต่ผมเองซึ่งเป็นจิตแพทย์ก็ยังไม่เคยคิดว่าตัวเองจะไม่ต้องพึ่งหมอในสาขาเดียวกัน สุขสันต์วันคริสต์มาสนะครับ ขอให้มีความสุข อย่าเพิ่งหมดหวังนะครับ คริสต์มาสเป็นเทศกาลแห่งความหวัง ซานตาคลอสอาจกำลังยุ่งอยู่ ของขวัญของสารวัตรเลยมาถึงช้า”
…
ธงรบยืนล้วงกระเป๋าอยู่หน้าผับชั่วครู่ รู้สึกอยากจะตะโกนออกมาดังๆ คำพูดของพศวัตทำให้เขาอดเย้ยหยันตัวเองไม่ได้ว่า ตอนนี้เขาก็ใกล้จะได้กลายเป็นคนไข้ของพศวัตเข้าไปทุกทีแล้ว
...แล้วซานตาคลอสคงกำลังซิ่งรถเลื่อนกวางเรนเดียร์เกะกะขวางทางสัญญาณโทรศัพท์อยู่บนท้องฟ้าละสิ เขาถึงไม่ได้รับโทรศัพท์ของอาทิตย์ซะที...
...เข้าใจให้กำลังใจกันนะหมอพศวัต ความหวังยังงั้นหรือ เขายังหวังได้อยู่อีกหรือ...
นายตำรวจหนุ่มผู้เดียวดายแห่งคืนวันคริสต์มาสกระแทกส้นเท้าลงกับพื้นฟุตบาธอย่างหงุดหงิดแล้วเดินข้ามถนนเพื่อไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกลจากหน้าผับ เมื่อถึงกลางถนน เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ธงรบสะดุ้งสุดตัว มือเขาล้วงกระเป๋ากางเกงตั้งแต่เดินออกมาจากประตูผับ กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น และตอนนี้อุ้งมือเขารู้สึกได้ถึงการสั่นของโทรศัพท์เครื่องเล็ก
ทั้งที่โทรศัพท์สั่นเบาๆ แต่ธงรบกลับรู้สึกว่าทั้งตัวถูกเขย่าด้วยมือยักษ์ รู้สึกทั้งดีใจทั้งหวั่นเกรง
ดีใจที่มือยักษ์เขย่าให้เขารู้สึกว่ากระฉับกระเฉงขึ้นมาทันใดหลังจากที่เซื่องซึมมาเป็นเวลานาน และหวั่นเกรงว่าจะถูกบีบรัดให้ขาดใจ
“อาทิตย์” ธงรบคราง
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ครับ” อาทิตย์ไม่ทักทายสวัสดี ทันทีที่ธงรบกดรับโทรศัพท์และยกแนบหู เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นห้วนๆ
“พี่ไม่ได้ยิน” ธงรบตอบ
“ผมโทรมาตั้งสองครั้ง”
“โทรมาตอนไหน” ธงรบถาม ในใจก็คิดว่าอาทิตย์คงโทรมาตอนที่เขากำลังถูกหมอพศวัตสะกดจิต มีช่วงหนึ่งเขานั่งฟังชายหนุ่มอธิบายถึง 'ความขัดแย้งในจิตใจมนุษย์' จนเผลอลืมเวลาไปหลายนาที กางเกงที่นั่งอยู่ค่อนข้างหลวม โทรศัพท์เครื่องเล็กในกระเป๋าอาจถูกรั้งไปอยู่ข้างๆ ต้นขาเลยไม่รู้สึกถึงการสั่น หรือไม่ก็เขาก็รู้สึกด้านช้าจนไม่รับรู้อะไร เพราะหลายชั่วโมงที่นั่งมองนาฬิกาในผับเขาแทบไม่ใช่ธงรบคนเดิม
“เมื่อกี้ทำอะไรอยู่ครับ” อาทิตย์ถาม
“ก็กำลังฉลองคริสต์มาสอยู่อย่างสนุกสนานนะสิ” ธงรบตอบเสียงเรียบ อดน้อยใจอาทิตย์ไม่ได้ที่ถูกต่อว่า “อาทิตย์จะถามไหมว่าฉลองกับใคร พี่ฉลองกับคนแปลกหน้าในผับ เพราะไม่มีคนพิเศษที่จะฉลองด้วย”
“คริสต์มาสเป็นวันของฝรั่ง ไม่จำเป็นต้องฉลอง” อาทิตย์แย้ง ไม่สนใจว่าโดนอีกฝ่ายกระทบกระเทียบ
“วันปีใหม่พี่ก็คงไม่ได้ฉลองเหมือนกัน เพราะคนที่พี่อยากจะฉลองด้วยคงมีความสุขอยู่ขั้วโลกเหนือโน่นแน่ะ”
“งั้นก็รอฉลองวันเด็กสิครับ” อาทิตย์อดประชดอีกฝ่ายไม่ได้ “ผู้กองน่าจะชอบวันเด็ก คงมีเด็กอยากจะฉลองกับผู้กองเยอะแยะ”
“ใครจะอยากฉลองวันเด็กล่ะ พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ พี่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว วันเด็กนั่นน่ะเป็นอดีตไปแล้วนะอาทิตย์” ธงรบถอนหายใจ จงใจให้คนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโลกได้ยินชัดๆ
“ฉลองวันเด็กครั้งสุดท้ายซะ พอฉลองเต็มอิ่มแล้วก็ให้เลิก จากนี้ไปก็ให้รอฉลองตรุษจีนอย่างเดียวพอ”
...อะไรนะ...
ธงรบอยากจะตะโกนถาม และอยากบอกให้อาทิตย์พูดซ้ำอีกครั้ง แต่เมื่อพูดเสร็จ อาทิตย์ก็วางสาย ทิ้งให้ธงรบยืนงงอยู่กลางถนน โชคดีที่ยังไม่มีรถวิ่งผ่านไปมา นายตำรวจหนุ่มยืนขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่ แต่พอนึกอะไรบางอย่างออกก็แทบจะกระโดดตัวลอย
...ฉลองตรุษจีนยังงั้นหรือ ต่อจากนี้ไปก็เป็นตรุษจีนทุกวันแล้วละสิ อาตี๋น้อยยอมเป็นแฟนกับเขาแล้ว...
...เอ๊ะ จริงหรือเปล่า คำพูดแบบนี้มันไม่ค่อยชัดเจน...
...อาทิตย์นะอาทิตย์ ไหนๆ จะทำให้เขาดีใจแล้วทำไมต้องทำให้เขายังรู้สึกอึดอัดอยู่อีก สรุปแล้วอาทิตย์ตอบตกลงใช่หรือเปล่า ตกลงหรือไม่ตกลง หมายความว่ายังไงกันแน่...
...เสียดาย หมอพศวัตกลับไปซะแล้ว ไม่ยังงั้นจะให้ช่วย 'วิเคราะห์' คำพูดนี้ซะหน่อย...
..แล้วใครอีกล่ะที่จะช่วย 'ย้ำ' และ 'ยืนยัน' ให้เขาสบายใจ...
คชานนท์งัวเงียตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ของธงรบซึ่งพูดด้วยเสียงตื่นเต้นให้ช่วยแปลความหมายคำพูดของ 'พ่อตะวันน้อย' เขาตอบธงรบด้วยคำพูดสั้นๆ แต่คนที่กำลังดีใจยังถามซ้ำแล้วซำ้อีกจนคนตอบชักจะทนไม่ไหว
“แล้วพี่คิดว่ามันหมายความว่ายังไงล่ะ”
“พี่ก็คิดว่าอาทิตย์หมายความว่าให้พี่เป็นลูกเขยคนจีนนะสิ” ธงรบหัวเราะ
“พี่ธง อย่ามัวแต่ดีใจไป” คชานนท์เสียงเข้ม “ฉลองตรุษจีนอย่างเดียวนะครับ อย่าลืมคำว่า อย่างเดียว เขาบอกใบ้มาว่า อย่างเดียว ซึ่งหมายความว่าไม่มีตรุษอื่น หรือไม่ก็ไม่มีสาร์ทจีน ไหว้เจ้า กินเจ หรืออะไรที่คล้ายๆ กัน”
“หมายความว่าไง” ธงรบถาม “นี่จะทำให้พี่งงแล้วนะนนท์”
“หมายความว่า ตี๋นี้ตี๋เดียว ตี๋อื่นห้ามเด็ดขาด” คชานนท์ตอบ “หรือจะพูดให้ชัดสุดๆ ก็คือ พี่ต้องมีเขาคนเดียวเท่านั้น”
“งั้นหรือ” ธงรบเสียเบาลง
“ไม่เห็นจะเข้าใจยากตรงไหน” คชานนท์ 'หลอกด่า' ธงรบเช่นเคยอย่างที่ฝ่ายนั้นชอบพูด
“แกว่าพี่โง่อีกแล้วสิ” ธงรบโวยทันที
“เปล่าครับ ผมเข้าใจว่าคำพูดแบบนี้มันกำกวม ไม่ค่อยชัดเจน ก็ต้องให้คนช่วยคิดให้เป็นธรรมดา” คชานนท์ปฏิเสธ
“เอ๊ะ พี่ว่าแกก็ยังว่าพี่เหมือนเดิมนะนนท์” ธงรบชะงักไปชั่วครู่แล้วพูดขึ้นมา น้ำเสียงยังสงสัย
“พี่ธง รีบกลับบ้านไปนอนเถอะ อย่าสงสัยนักเลย รู้ยังงี้แล้วพี่ทำให้ได้ก็แล้วกัน เดี๋ยวจะไม่เหลือตรุษจีนให้ฉลอง ได้ฉลองเชงเม้งอย่างเดียวแล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“หมายความว่ายังไงวะ”
“หมายความว่า...” คชานนท์กำลังจะอธิบายแต่ก็เปลี่ยนใจทันใดเพราะรู้สึกง่วงเต็มที่ ครั้นจะพูดต่อ ธงรบก็คงถามเขาต่อได้เรื่อยๆ เผลอๆ อาจจะไม่ได้นอนกันพอดี “ช่างเถอะ หยุดถามซะที รู้ไว้แค่นี้ก็พอแล้ว นี่ผมนอนได้หรือยัง ถ้าพี่ไม่มั่นใจอยู่อีก โทรไปถามคู่หูพี่สิครับ ตอนนี้คงกำลังฉลองคริสต์มาสอยู่คนเดียวเหมือนกัน”
...อ๋อ โทรแน่ ไม่ต้องบอกหรอก แบบนี้พลาดได้ยังไง อยากโทรถามทุกคนเลยให้ตายสิ...
...แต่ยกเว้นไอ้วุธไว้คนเดียว กลัวถูกด่า รายนั้นฉลาด ตอบคำถามได้ทุกอย่าง แต่ดุฉิบหาย คำตอบก็คงเหมือนๆ กันไอ้น้องนนท์ ให้กำลังใจและขู่ในเวลาเดียวกัน สองคนนี้มันทำได้ยังไงวะ...
...
“รักเขาแล้วก็อย่าทิ้งขว้างเขาล่ะธง โดนทิ้งบ้างแล้วจะรู้สึก” อาวุธเคยเตือนเรื่องเด็กๆ ที่เขาจีบอยู่หลายคนพร้อมกัน
“เฮอะ อย่างธงรบนี่หรือจะโดนทิ้ง มีแต่ข้าจะเบื่อแล้วทิ้งนะสิ แกอยากได้ไหมล่ะ จะทิ้งให้ซักคน” เขาตอบอาวุธด้วยเสียงเยาะๆ
“ไม่ต้อง ถ้าเราอยากได้ เราจะรอให้เขามาหาเราเอง ไม่ต้องเหนื่อยแรง” อาวุธตอบเสียงเรียบ ใบหน้าเรียบนิ่งตามแบบฉบับ
“หมายความว่าไงวะ” เขาถามอาวุธเช่นเคย “แกไม่เหนื่อยแรงเพราะอยู่เฉยๆ รอให้คนเข้าไปหา หรือข้าไม่ต้องเหนื่อยแรงโยนทิ้งใครไปให้แกวะ”
“ช่างเถอะธงรบ หยุดถามซะที ขี้เกียจอธิบายยาว” อาวุธส่ายหน้า
“เออ นี่แกว่าข้าเข้าใจอะไรยากงั้นสิ” เขาหาเรื่อง ก่อนจะหันไปขอการสนับสนับจากอธิคมเช่นเคย
“แกจะไปถามคุณชายเขาทำไมวะธง อย่างไอ้วุธนี่ไม่ต้องออกแรงหรอก อยู่เฉยๆ เขาก็มีคนวิ่งเข้าชนอยู่แล้ว” อธิคมหัวเราะชอบใจ “มีแต่เราสองคนนี่ล่ะ ต้องออกแรงทุกวัน แต่ก็ไม่เคยหมดแรงซะที เพราะเรามีแรงเยอะ ต้องใช้แรงอยู่เสมอ”
“หมดแรงเมื่อไหร่แล้วจะรู้สึก” อาวุธยิ้มหยัน “ของบางอย่างใช้แต่แรงไม่ได้หรอกคม ต้องใช้หัวใจด้วย”
…
ธงรบนึกถึงคำพูดของเพื่อนเก่ายิ้มๆ แล้วกดหมายเลขของเพื่อนรักซึ่งป่านนี้คง 'นอนฉลองคริสต์มาส' อยู่คนเดียวในห้องเล็กๆ ทางตอนเหนือของประเทศ
...อาวุธเอ๊ย ตอนนี้ล่ะที่ธงรบกำลังใช้หัวใจ แรงยังมี ยังไม่หมดง่ายๆ ตราบใดที่เขายังไม่ได้พระอาทิตย์มาส่่องแสงในหัวใจ ธงรบก็ไม่หมดแรงหรอก ขออย่างเดียว ใครอย่ามาสอยพระอาทิตย์ไปจากท้องฟ้าของเขาก่อนก็แล้วกัน ตอนนี้กำลังพยายามอยู่ และนี่ก็ดูเหมือนว่าจะสำเร็จแล้ว แต่เขาต้องได้ยินคำว่า “ผมรักสารวัตร” จากปากของพ่อตะวันฉายเสียก่อน เขาถึงจะกล้าบอกว่าภารกิจพิชิตตะวันนั้นสำเร็จลงด้วยดี...
...อธิคม โทษทีนะเพื่อน ตอนนี้ธงรบกำลังมีความสุข รู้ว่าแกกำลังทุกข์เพราะรอคุณนุ คงรู้สึกอิจฉาข้าบ้าง แต่ว่าตอนนี้ข้าต้องหาคนฟังซะหน่อย หัวใจมันพองโตเหลือเกิน...
ภานุวัฒน์นั่งซึมอยู่ในรถคันเล็ก ตามองประตูทางเข้าคอนโดสูงห้าชั้นของผู้กองธงรบด้วยสายตาโหยหา คืนนี้เขามานั่งคอยคนที่เขาหลงรักหัวปักปำได้สองชั่วโมงกว่าแล้ว เพิ่งมีความสุขในการฉลองปีใหม่เพียงสองวันที่ผ่านมา ช่วงนี้ควรจะเป็นเทศกาลแห่งความสนุกสนาน แต่วันนี้เขากลับยิ้มไม่ออก
ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลง รบบีเอ็มดัลบลิวสีบรอนซ์แล่นเข้ามาจอด เจ้าของรถรูปหล่อร่างสูงเสื้อผ้ายับยู่ยี่เดินลงจากรถ ท่าทางมีความสุข มือถือกระป๋องเบียร์หนึ่งกระป๋องยกขึ้นดื่มช้าๆ
เขารู้ว่าธงรบเป็นคนเจ้าชู้ และคบกับคนหลายคนในเวลาเดียวกัน และหากจะให้ธงรบมีเขาคนเดียวก็เป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็หวังลึกๆ ว่า เขาจะได้รับความรักจากนายตำรวจหนุ่มบ้าง หรือไม่ก็ได้รับมากกว่าคนอื่น
"สารวัตรครับ" ภานุวัฒน์ลงจากรถ เดินเข้าไปหานายตำรวจร่างสูงซึ่งกำลังเดินตรงไปที่ประตูทางเข้าคอนโด
"โจ้" ธงรบเลิกคิ้ว "มาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อครู่นี้เองครับ ผมคิดถึงสารวัตร" ภานุวัฒน์เสียงอ่อน ยิ้มเศร้าๆ
"นี่ยังไม่กลับบ้านอีกหรือ ดึกขนาดนี้แล้ว พ่อจะเป็นห่วง"
"ผมกลับบ้านดึกเป็นปกติอยู่แล้ว ยิ่งเป็นวันศุกร์ยิ่งกลับดึก พ่อไม่ว่าหรอก" ภานุวัฒน์ยิ้มขื่นๆ นึกถึงภาพที่พ่อไล่ตะเพิดเขาออกจากบ้านเพราะรู้เรื่อง "ความลับ" ของเขา
“แต่ว่าตอนนี้พี่คิดว่ามันดึกเกินไปสำหรับคนอายุสิบเก้าปี”
"ผม..."
"พี่ว่ากลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวพ่อจะเป็นห่วง แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องเรียน..."
"พรุ่งนี้วันเสาร์ ผมไม่มีเรียน" ภานุวัฒน์รีบแทรก "ผมสอบเสร็จแล้ว"
"งั้นก็..." ธงรบพยายามนึกว่าจะพูดอะไรต่อไป ตอนนี้เขาพยายามที่จะห่างเด็กหนุ่มเพราะรู้ว่าภานุวัฒน์กำลังถลำลึกมากขึ้นและท่าทางจะพยายามเกาะเขาไว้ไม่ยอมปล่อย เขาเคยคบกับคนหลายคน แต่โชคดีก็คือแต่ละคนรู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้และไม่ได้คิดจริงจังอะไร และมักจะจากกันไปง่ายๆ โดยไม่ต้องทำให้เขาลำบากใจ
...แต่ภานุวัฒน์จริงจังมาก ทำราวกับว่าเขาเป็นรักแรกและรักเดียวที่ในชีวิตนี้จะขาดไม่ได้...
“นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับบ้านเถอะ พี่ไปกินเหล้ากับเพื่อนมา รู้สึกมึนๆ ชักจะง่วง” ธงรบทำเสียงจริงจัง
ภานุวัฒน์ก้มหน้าลงมองพื้่นอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ตาแดงระเรื่อ แล้วพูดเสียงสั่นๆ ว่า “พ่อไล่ผมออกจากบ้าน พ่อรู้แล้วว่าผมเป็นเกย์ พ่อรับไม่ได้ พ่อด่าผมซะไม่มีดี ผมกลับบ้านไม่ได้แล้วล่ะครับ ผมไม่มีที่ไป”
“โธ่...” ธงรบครางเบาๆ
“สารวัตรให้ผมค้างด้วยซักคืนนะครับ ผมขอแค่ที่นอน ไม่งั้นผมก็คงต้องไปเตร่อยู่ที่อาร์ซีเอต่อจนเช้าพอให้ผ่านคืนนี้ไปได้ คืนพรุ่งนี้ค่อยคิดอีกที” ภานุวัฒน์พูดเสียงเศร้า
ธงรบหนักใจ รู้สึกสงสารเด็กหนุ่มที่หมดทางไป ภานุวัฒน์ยังเด็กมากและกำลังอ่อนแอ หากเขาปล่อยให้ไปเตร่อยู่ย่านบันเทิงตลอดทั้งคืนก็อาจจะไปลงเอยค้างคืนที่บ้านใครก็ได้
...เอาไงดีวะ...
ธงรบถอนหายใจเบาๆ ยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง ในใจก็บอกตัวเองว่าเขาเองก็ค่อนข้างไม่ไว้ใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ในจำนวนคนที่เขาเคยมีอะไรด้วย หากไม่นับอาทิตย์ ภานุวัฒน์ก็เรียกได้ว่าเป็นคนหนึ่งที่เขารู้สึกถูกใจมากที่สุด แม้พักหลังเขาพยายามจะตีตัวออกห่าง แต่ใครจะรู้ การได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้อง ฤทธิ์สุราที่เขาดื่มมาอาจทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ แม้ไม่ถึงกับมึนมากเท่าใดนักเพราะเขาเป็นคนคอแข็ง แต่ก็เรียกได้ว่าดื่มไปมากพอสมควร
...พอที่จะพาเขากระโจนเข้าสู่อารมณ์ใคร่กับหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก รูปร่างดี ผิวเนียน ขาวสะอาด ที่จะว่าไปเขาก็ติดใจไม่ใช่น้อย...
“ช่างเถอะครับ ผมขอโทษที่มารบกวน" ภานุวัฒน์พูดขึ้นมาเบาๆ ก้มหน้าหันหลังเดินจากไปช้าๆ ธงรบแหงนหน้าขึ้นพ่นลมหายใจออกมาดังๆ ก่อนจะเรียกชื่อภานุวัฒน์
...เอาวะ คืนนี้คืนเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้เขาจะจัดการเรื่องนี้ให้จบๆ ไป...
ภานุวัฒน์เดินไปเปิดตู้เย็นของนายตำรวจหนุ่มแล้วก็ส่ายหน้าเพราะเห็นแต่อาหารแช่แข็งอยู่ไม่กี่กล่อง พร้อมนมและขนมปังที่หมดอายุเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว จานอาหารที่รับประทานแล้วสองจานวางอยู่ชั้นล่างของตู้เย็น ไม่มีอะไรปิดจานจึงมองเห็นว่าอาหารแห้งกรังจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นอาหารอะไร ชายหนุ่มจัดการนำไปทิ้งถังขยะแล้วอุ่นอาหารแช่แข็ง จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องนอนและปลุกธงรบ
“สารวัตรครับ ตื่นเถอะ ตื่นมาทานอาหารเช้า ผมเตรียมไว้ให้แล้ว" ภานุวัฒน์ขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียงข้างๆ ธงรบ แล้วดึงผ้าห่มออกจากตัวของนายตำรวจหนุ่ม
ธงรบนอนเปลือยเปล่า ร่างกายบึกบึน กล้ามแกร่งกำยำล่ำสันจนภานุวัฒน์อดไม่ได้ วางมือลงบนแผ่นอกแล้วลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกและหน้าท้องของธงรบอย่างหลงไหลและรักใคร่
“ผู้กองธงรบ" ภานุวัฒน์เรียกเสียงเบาแล้วเอนตัวลงนอนซบอกธงรบ "ผมรักผู้กอง"
...นี่คือรักแรกของเขา ไม่นึกเลยว่าเขาจะรักใครได้มากถึงขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ควรรักสารวัตรธงรบ แต่เขาก็ห้ามตัวเองไม่ได้ เขารู้ว่าคนๆ นี้อาจจะทำให้เขาต้องเสียใจ ต้องร้องให้ ต้องทรมาน เพราะลึกๆ แล้วเขารู้อยู่ว่าคงไม่ได้หัวใจของคนเจ้าชู้คนนี้ แต่เขาขอให้ได้รักก็พอใจแล้ว ธงรบจะเก็บเขาเอาไว้ตรงไหนในชีวิตเขาก็ยอม...
“โจ้" ธงรบพึมพำ พยายามบิดขี้เกียจ ภานุวัฒน์ลุกขึ้นนั่ง มองนายตำรวจหนุ่มด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความรักแล้วบอกว่าเตรียมอาหารไว้ให้รับประทานแล้ว ธงรบยิ้มบางๆ แล้วลงจากเตียง ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ อดตำหนิตัวเองไม่ได้ว่า นี่ก็อีกครั้งแล้วที่เขาควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้
นายตำรวจหนุ่มมองหาผ้าเช็ดตัว ทันใดมือขาวๆ ก็ยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ ธงรบยิ้มให้ภานุวัฒน์แล้วรับผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินจากชายหนุ่ม แต่ภานุวัฒน์ไม่ปล่อยมือ กลับโถมตัวเข้ามากอดเอวธงรบเอาไว้แน่น
“ผมรักพี่ธง ผมอยากเป็นของพี่ธงตลอดไป"
“โจ้...” ธงรบครางเสียงเบา
“แม้พี่ธงไม่รักผม ผมก็ไม่ว่า แต่ขอให้ผมได้อยู่กับพี่ผมก็พอใจแล้ว"
“โจ้ยังเด็กอยู่ ยังมีโอกาสจะได้เจอคนดีๆ อีกเยอะแยะ" ธงรบพูดเสียงค่อย
“ผมไม่สน ยังไงๆ ผมก็รักพี่ ผมรักพี่ได้ยินไหมครับ ผมรักพี่ ผมรักพี่คนเดียว" ภานุวัฒม์ส่ายหน้า จมูกโด่งคมถูไถกับแผ่นอกเปลือยเปล่าของนายตำรวจหนุ่มที่ยืนขมวดคิ้วอย่างหนักใจ
...เขาพยายามเลิกกับภานุวัฒน์ แต่ทำไมยิ่งตีจากก็ยิ่งสลัดไม่พ้น หากภานุวัฒน์ลุกขึ้นมาโวยวายโกรธเกรี้ยวอะไรๆ ก็คงจะง่ายกว่านี้...
“พี่ธงครับ อย่าทิ้งผมนะ สงสารผมบ้างเถอะ ผมไม่มีใครในชีวิตแล้วจริงๆ ผมจะไม่ให้พี่ต้องลำบากใจหรอกครับ ถ้าพี่อยากมีคนอื่นผมก็ไม่ว่าหรอก ถ้าพี่จะพาใครมานอนบ้านผมก็จะออกไปให้พ้นหูพ้นตา แต่พี่ให้ผมอยู่กับพี่บ้างนะครับ"
ธงรบอึกอัก พูดไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมพอถึงสถานการณ์แบบนี้เขากลับพูดไม่รู้จะทำอย่างไรเสียเฉยๆ แต่ก่อน หากเขาจะปฏิเสธใคร จะเลิกกับใคร จะทิ้งใคร เขาทำได้สบายมาก แต่นี่ กับภานุวัฒน์ เขากลับใจอ่อนขึ้นมาโดยไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่แน่ใจว่าตัวเองรักอาทิตย์ แต่สถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้กลับทำให้เขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เห็นน้ำตาภานุวัฒน์เขาก็ใจอ่อน
เช้าวันนี้ธงรบกระวนกระวายปนตื่นเต้น อาทิตย์จะกลับถึงกรุงเทพฯ เวลาบ่ายสี่โมง เขาตั้งใจจะไปรับอาทิตย์ที่สนามบินทั้งๆ ที่รู้ว่าฝ่ายนั้นกลับมาพร้อมกับครอบครัว เขาชอบที่จะมองไปยังช่องที่ผู้โดยสารเดินออกมาจากด้านในสนามบินแล้วเห็นคนที่เขาคิดถึงเดินออกมาช้าๆ และสบตากัน แม้อาทิตย์จะเดินผ่านเลยไป เขาก็ยังอยากจะไปยืนรออยู่ที่สนามบิน ให้ได้เห็นใบหน้าขาวๆ ของตี๋เข้มก็พอใจแล้ว
ดีใจที่จะได้พบอาทิตย์ ดีใจที่จะได้เห็นว่าอาทิตย์กลับมาเมืองไทยแล้ว ดีใจที่จะได้ยินจากปากของอาทิตย์ว่ายอมเป็นแฟนกับเขา ได้ยินอย่างชัดเจน ได้ยินเสียงที่ไม่ต้องผ่านเครื่องโทรศัพท์ ได้ยินและได้เห็นประกายตาในดวงตาเรียวเล็กคู่นั้น
แต่ในขณะเดียวกันธงรบก็กังวลใจที่ภานุวัฒน์ยังอาศัยอยู่ที่บ้านเขา เมื่อวานตอนสายเขาเกลี้ยกล่อมอยู่นานจนภานุวัฒน์ยอมกลับบ้าน แต่ถึงกลางดึกก็กลับมาหาเขาอีก คราวนี้แก้มฟกช้ำและมีรอยแดงๆ ที่ต้นแขน ภานุวัฒน์บอกว่าทะเลาะกับพ่ออีก ถูกพ่อตบหน้าและฟาดด้วยเข็มขัด ภานุวัฒน์เอาแต่ร้องไห้ เขาต้องใช้เวลาปลอบอยู่นานและในที่สุดก็ลงเอยด้วยการยอมให้พักอยู่ด้วยเป็นการชั่วคราว
“แต่ยังไงเราก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ ท้ายที่สุดโจ้ก็ต้องกลับไปอยู่กับพ่ออยู่ดี" ธงรบพูดกับชายหนุ่มก่อนออกไปทำงาน
“พ่อขู่ว่าจะไม่ให้ผมเรียนหนังสือถ้าผมยังรักผู้ชายอยู่" ภานุวัฒน์เสียงเศร้า "มันเปลี่ยนกันได้ด้วยหรือครับสารวัตร ผมเปลี่ยนไปรักผู้หญิงไม่ได้ ทำยังไงผมก็ทำไม่ได้"
“อีกหน่อยพ่อก็อาจจะเข้าใจ แต่ตอนนี้อาจจะต้องตามใจพ่อเขาหน่อย เขาก็คงช๊อคที่อยู่ดีๆ ก็รู้เรื่องนี้ คนแก่เขาหัวโบราณ อาจจจะยอมรับอะไรยังไม่ได้ เราอาจต้องยอมให้เขาบ้าง พี่ว่าในที่สุดพ่อก็คงจะยอมรับ มันต้องใช้เวลา ระหว่างนี้ก็อย่าตอบโต้ เงียบเข้าไว้ ทำเฉยๆ ตอบตกลงทุกอย่างไว้ก่อน" ธงรบพยายามปลอบ
“สารวัตรคงเบื่อผมที่เอาแต่สร้างปัญหาให้" ภานุวัฒน์เสียงสั่น น้ำตาเริ่มเอ่อ "ผมจะไปตระเวนพักอยู่ตามบ้านเพื่อนก็ได้ครับ แต่ส่วนมากเพื่อนเป็นผู้หญิง มีผู้ชายไม่กี่คน คนที่ผมเคยไปพักด้วยพ่อแม่เขาก็มองเราแปลกๆ เหมือนจะกลัวว่าผมกับลูกชายเขาจะมีอะไรกัน"
ธงรบอึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เขาจึงปล่อยไปก่อน อย่างน้อยก็อีกสักวันสองวัน ในใจก็ได้แต่หวังว่า อีกไม่นานเขาอาจจะนึกหาวิธีจัดการกับเรื่องนี้ได้ สิ่งหนึ่งที่เขากลัวคืออาทิตย์จะรู้เรื่อง ความสัมพันธ์ที่กำลังคืบหน้าอาจจะสะดุด
...เขาไม่อยากเสียอาทิตย์ไป...
๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 358280 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก