..............
ผู้คนมากมายต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับทราวิส จีนส์พยายามจะปลีกตัวออกห่างแต่ทราวิสโอบไหล่เด็กหนุ่มไว้แน่น “สวัสดีครับคุณรอยเตอร์”
“สวัสดีครับ”
“ยินดีด้วยครับกับความสำเร็จในครั้งนี้”
“งานนี้มันยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“จะไม่แนะนำหนุ่มน้อยหน้าหวานข้างๆคุณสักหน่อยเหรอครับ”
“อ๋อ!ครับ นี่จีนส์ครับเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของผม”
“ยินดีที่ได้รู้จักผู้ช่วยที่แสนน่ารัก” หน้าอูมยิ้มตาวาว ทำท่าไม่อยากปล่อยมือนุ่มถ้าไม่ติดที่ทราวิสยืนคุมแจ
“ยินดีครับ” จีนส์ยิ้มแต่หางตายังเหลือบมองหาเคย์ แต่กลับไม่เห็นแม้เงา
“ท่านผู้มีเกียรติครับเชิญพบกับทราวิส รอยเตอร์ดีไซน์เนอร์มือทองของเรา”
ทราวิสก้าวขึ้นไปบนเวทีแสงไฟจับร่างสูงโดดเด่น ชายหนุ่มค้อมศีรษะรับเสียงปรมมือที่ดังกระหึ่มรอบห้อง “สวัสดีครับ….”
จีนส์ขาสั่น ใจหวิวเมื่อเหลือบไปเห็นเคย์ยืนอยู่หน้าประตู เด็กหนุ่มหันหน้าหันหลังและตัดสินใจจะหลบไปห้องน้ำ
“ผู้ช่วยคนสำคัญของผม จีนส์ เซนต์ไทม์” แสงไฟสาดมาจับที่เด็กหนุ่ม จีนส์ยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูก หางตายังเห็นเคย์พยายามแหวกคนเข้ามาหา จีนส์ขยับจะหนีแต่บ่ากลับถูกโอบไว้ เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก ทราวิสโอบจีนส์ไปยืนเคียงข้าง แนะนำทีมงานและกล่าวขอบคุณผู้ให้การสนับสนุน ทันทีที่ก้าวลงจากเวทีทราวิสและจีนส์ก็ถูกนักข่าวเข้ามารุมล้อมถ่ายภาพและสัมภาษณ์ กว่าจะหลุดจากทัพนักข่าวได้จีนส์ก็เข่าอ่อน ดีที่ทราวิสกอดไว้ตลอดไม่อย่างนั้นคงได้ลงไปกองอยู่กับพื้น
จีนส์ขมวดคิ้วเมื่อทราวิสพาเข้าเดินออกมานอกโรงแรม
“เราจะไปไหนฮะทราวิส?” จีนส์ถลาไปตามแรงดึง
“พาเธอไปหาอาหารไทยทาน”
“ว้าว!ดีจังผมนึกว่าคุณลืมแล้วซะอีก” จีนส์ตาเป็นประกายด้วยความดีใจ
“ฉันไม่แก่ขนาดนั้นหรอกน่า” ทราวิสหันมายิ้มกว้าง
“แหม!ก็..เคย์!”จีนส์อุทานอย่างตกใจเมื่อจู่ๆร่างสูงก็โผล่จากพุ่มไม้มาดักหน้า
“หวัดดีจีนส์ วันนี้สวยจังที่รัก”
“นายเมาก็ไปนอนไป อย่ามาวุ่นวายแถวนี้” จีนส์ตวาดเสียงสั่น
“ไปก็ได้ ไปที่รักเราไปนอนกัน” เคย์เข้ามาจับแขน แต่จีนส์ปัดหนีพัลวัล
“ที่รักบ้าบออะไร?”
“อารายกันจ๊ะยาหยี ห่างกันไม่เท่าไหร่ลืมผัวซะแล้ว”
“พูดอะไรบ้าๆ”
“พูดเรื่องจริงไงจ๊ะ หรือว่าได้ผัวใหม่แล้วจาทิ้งผัวก่าวว”
“ถ้านายเมาก็กลับนอนดีกว่านะ” ทราวิสเตือนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“อย่าเสือกเรื่องของผัวเมีย เอ๊ะ!หรือว่าสามคนผัวเมีย ฮะๆๆฉันลืมไปว่านายชอบเซ็กหมู่นี่นาจีนส์ นี่เพื่อนๆฉันเขาคิดถึงนายกันทุกคนเลยนะ ใครๆก็ถามถึง บอกตรงๆนะที่รักไม่มีใครสุดยอดไปกว่านายอีก…โอ๊ย!” ร่างสูงถลาลงไปกองอยู่กับพื้น ทราวิสตามไปยกเท้าเกือบกระทืบซ้ำแต่เมื่อเห็นท่าทางลนลานคลานหนีก็เปลี่ยนใจ หันกลับคว้าแขนจีนส์จูงไปเรียกแท็กซี่
จีนส์นั่งนิ่งขึง หัวใจเหมือนถูกกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทราวิสยังคงเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ‘นั่นสินะ สำหรับทราวิสเรามันแค่คู่นอนที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว…แล้วยิ่งได้รู้เรื่องนี้เขาคงยิ่งขยะแขยงว่าเราเคย…ไม่…ไม่นะ…ไม่ไหวแล้ว’ จีนส์ทุบเบาะคนขับแรงๆอีกมืออุดปากแน่น คนขับแท็กซี่รีบเบนหัวเข้าข้างทาง เด็กหนุ่มพุ่งออกจากรถตั้งแต่ยังจอดไม่สนิทด้วยซ้ำ จีนส์อาเจียรจนไม่มีอะไรจะออกอีกแม้แต่น้ำลายและเป็นลมพับอยู่ในอ้อมแขนของทราวิส…
จีนส์ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ในห้องค่อนข้างสลัวและเขาเปลือยอยู่ในอ้อมแขนของทราวิส ดวงตาคมปลาบจับจ้องอยู่ก่อนแล้ว
“เป็นไงบ้าง…ยังคลื่นไส้อยู่ไหม?”จีนส์ส่ายหน้าแล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลพรูลงมาดื้อๆ เด็กหนุ่มพยายามจะพูดกับทราวิสแต่กลายเป็นเสียงสะอื้น ทราวิสดึงศรีษะจีนส์มาซบกับอก
“ชูววว!…อย่าร้องไห้ เธอมีฉันทั้งคนนะจีนส์ อย่าร้องไห้ มีอะไรเธอก็พูดกับฉันได้ทุกเรื่องนี่นา”
“ทราวิสคุณรังเกียจผมไหม?”
“ไม่!ไม่มีทาง”
“งั้นจูบผมหน่อย จูบผม” ทราวิสก้มลงจูบปากนุ่มแต่จีนส์ไม่หยุดอยู่แค่นั้น เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายรุกเร้าจนชายหนุ่มทนไม่ไหว ทราวิสลืมความตั้งใจที่จะปลอบประโลม กลายเป็นเล้าโลมกันหนักหน่วง น้ำในแก้วหัวเตียงกระเพื่อมเป็นวงเมื่อสองร่างปะทะเข้าหากันรุนแรง จีนส์ทั้งร้องและครางลั่นห้องขณะที่ทราวิสเองก็แทบเมาไปในห้วงพิศวาส เสียงจีนส์หวีดสูงผวาเข้ากอดทราวิสแน่นและปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ทราวิสเองก็ถึงขีดสุดเช่นกัน ลมหายใจของทั้งคู่หอบกระชั้น เป็นการร่วมรักที่รุนแรง เจ็บปวด แต่ก็สุขสมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทราวิสค่อยๆถอดถอนออกจากร่างบาง หยาดรักไหลเลอะเทอะมีเลือดปนมาไม่น้อย ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นตั้งใจจะทำความสะอาดให้ แต่จีนส์กลับร้องไห้โฮและผวาตามจนทราวิส ต้องกลับมานอนด้วยจึงค่อยสงบ
ทราวิสเกลี่ยปอยผมนุ่มออกให้พ้นวงหน้าแดงก่ำ จีนส์กำลังจะเป็นไข้ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จีนส์จะไข้ขึ้นเพราะบทรักที่ค่อนข้างรุนแรงเมื่อคืน ทั้งที่หลับแต่จีนส์ก็ยังละเมอสะอื้นกระซิกตราบจนฟ้าสาง จีนส์ผวาเข้ามาซุกหน้ากับอกทราวิสทันทีที่ตื่น “ทราวิส รักผมไหม…รังเกียจผมหรือเปล่า?”
“ฉันไม่เคยรังเกียจเธอ” ทราวิสลูบผมนุ่มแผ่วเบา
“คุณไม่รู้นะสิ ถ้าคุณรู้ความจริงคุณจะรังเกียจผม คุณจะทิ้งผม”
“ฉันไม่รังเกียจเธอและไม่เคยคิดจะทิ้งเธอไปไหน”
“จริงนะฮะ…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณจะไม่ทิ้งผมใช่ไหม?”
“ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอ…ว่าแต่บอกได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น” จีนส์กัดปากแน่น สีหน้าทรมานและสับสนก่อนจะพรั่งพรูทุกอย่างออกมาด้วยความเจ็บปวด ทราวิสฟังด้วยสีหน้าเรียบสงบ แต่ดวงตาที่ฉายแววอ่อนโยนทำให้จีนส์อุ่นใจ
“เท็ดกับเพื่อนช่วยจัดการพวกมันให้ ผมไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเจอมันอีก”
“นี่สินะฝันร้ายที่ทำให้เธอร้องกรี๊ดๆอยู่ทุกคืน”
“ผมไม่อยากนึกถึงพวกมันอีก พวกมันทำให้ชีวิตผมแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี ทำให้ผมน่ารังเกียจในสายตาของคนที่ผม…รัก”
“ถ้าคนที่เธอรักมองแค่เปลือกภายนอก รักแค่ร่างกายของเธอ เธอยังจะแคร์เขาอยู่ทำไม” ทราวิสถามเสียงห้วน แต่จีนส์กำลังเศร้าจึงไม่ทันสังเกต
“…เขาไม่เคยรักผมมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว…ไม่แม้แต่จะชอบด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่ทำให้เขาทนทำดีกับผมเพราะผมเป็นญาติ แค่นั้น…” จีนส์หัวเราะเยาะตัวเอง พร้อมๆกับที่น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย ทราวิสโอบร่างบางไว้แน่น ปล่อยให้จีนส์ใช้อกกว้างซับน้ำตา…
............
จีนส์เพิ่งรู้ว่าการทำงานมันสนุกอย่างนี้เอง สายตาของคนที่อยู่แต่กับแฟชั่นหรูหราเพิ่งจะมีข้อดีก็วันนี้ จีนส์สามารถช่วยทราวิสเลือกหาผ้าให้เข้ากับแบบที่ทราวิสต้องการได้ราวกับมานั่งอยู่กลางใจทราวิส ทั้งสองเข้าสู่โลกส่วนตัวที่มีแต่ผ้า ผ้า และผ้า จีนส์กลายเป็นเงาที่ติดตามทราวิสไปทุกที่ จากประเทศหนึ่งไปอีกประเทศหนึ่งเพื่อแสดงแบบเสื้อผ้าของทราวิส เวลาที่ได้ใกล้ชิดกันทำให้ได้เรียนรู้กันและกันมากยิ่งขึ้น จีนส์ได้คำตอบว่าทำไมคนที่จับแต่ดินสออย่างทราวิสถึงมือด้าน เพราะทันทีที่เสร็จงานทราวิสจะพักผ่อนด้วยการปีนเขา ดำน้ำ หรือไม่ก็เล่นวินเซฟ แน่นอนว่าทราวิสลากจีนส์ให้เข้าร่วมทุกกิจกรรมที่เขาโปรด ทำให้จีนส์รู้สึกว่างานที่ทำมันโหดน้อยกว่ากิจกรรมยามพักผ่อนเสียอีก แต่เด็กหนุ่มก็ยอมรับว่าสิ่งเหล่านี้ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยน ตื่นเช้าขึ้นเพราะต้องไปวิ่งกับทราวิส รอบคอบขึ้นเพราะไม่งั้นอาจตกเขาตายง่ายๆ รับผิดชอบตัวเองมากขึ้น รู้จักดูแลตัวเองทั้งในเรื่องเสื้อผ้าและอาหารไม่อย่างนั้นก็อดเพราะไม่มีคนทำให้ และในยามค่ำคืนเขาและทราวิสจะมีกันและกันเสมอ ไม่จำเป็นต้องมีเซ็กส์ เพียงแค่ได้ซุกซบอยู่กับอกทราวิสจีนส์ก็หลับได้อย่างเป็นสุขแล้ว วัยที่ต่างกันไม่เกิดปัญหาใดๆ ช่วงระยะเวลา3เดือนนี้ช่างแสนสุขจนบางครั้งจีนส์ก็กลัวว่ามันจะอยู่กับเขาไม่นาน
แล้วตัวปัญหาก็โผล่เข้ามาในเช้าที่แสนสงบ รถเก๋งหรูหราที่มีแต่โคลนท่วมถึงหลังคาคลานเข้ามาจอดที่ลานข้างบ้านขณะที่จีนส์และทราวิสกำลังป้อนมื้อเช้าให้กันและกัน รามลงมาจากรถก่อนตามด้วยร่างโปร่งระหงส์ ผิวผ่องกับชุดสูทสีเทาช่างสง่างามไร้ที่ติ ทราวิสลุกพรวดขึ้นแล้ววิ่งลงไปหา ร่างโปร่งระหงส์โผเข้ากอดกันกลม จีนส์ตัวชาใจหายวาบเมื่อได้สบกับตาสีทองเป็นประกายจ้านั้น
“จีนส์นี่ไนท์นะ เขาเป็น…”
“เพื่อนสนิทที่สุดของทราวิส ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณจีนส์”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” จีนส์เจ็บแปลบในอก จู่ๆภาพที่เขาเคยทักทายกายก็ไหลย้อนกลับมา นี่จะเรียกว่าอะไรดี สิ่งที่เขาเคยทำกับกายกำลังย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองหรือ แต่คงไม่เหมือนกันเพราะเท็ดไม่เคยมีใจให้เขา แต่ทราวิสไม่ใช่ เด็กหนุ่มใจสั่นทำไมจะไม่เห็นว่าทราวิสตื่นเต้นยินดีแค่ไหนที่ได้เจอไนท์ แขนแข็งแรงที่เคยกอดเขาบัดนี้โอบรัดอยู่ที่ไหล่ของไนท์ไม่วาง รอยยิ้มอ่อนโยนที่จีนส์เคยคิดว่าเป็นของเขา บัดนี้มันกลายเป็นของไนท์ ท่าทางคุ้นเคยบอกให้รู้ว่าไนท์ไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรก จีนส์กลืนน้ำตากลับเข้าไป แม้จะไม่ได้คาดหวังให้เขาเป็นคนแรกที่ทราวิสพามาที่นี่ แต่ก็เจ็บปวดที่รู้ว่าคนที่สำคัญที่สุดของที่นี่ไม่ใช่เขาอยู่ดี
“มาเหนื่อยๆเข้าไปพักก่อนดีกว่า เพิ่งทำความสะอาดห้องให้เมื่อวาน สังหรณ์ใจอยู่เหมือนกันว่าจะมา…”ทราวิสโอบไหล่ไนท์พากันลงบันไดไปยังห้องพักแขกด้านหลัง
“สบายดีเหรอครับคุณจีนส์?” จีนส์เกือบสะดุ้งเมื่อมีเสียงทักทายข้างหลัง แต่การฝึกตัวเองให้มีสติอยู่เสมอของทราวิสช่วยเขาไว้ เด็กหนุ่มปั้นหน้าให้ดูสดชื่นที่สุดขณะหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับราม
“สบายดีครับ ที่นี่วิวสวย อากาศดีแล้วก็ยังมีกิจกรรมสนุกๆให้ทำอีกเพียบ คุณรามละครับเป็นไง ดูท่าทางเหนื่อยงานที่โน้นหนักหรือครับ”
รามกัดกรามกรอด หวังว่าจะได้เห็นจีนส์กรีดกราดโวยวายบ้าง แต่กลับต้องเจอกับหน้าเปี่ยมสุขเช่นนี้
“ก็มาเหนื่อยตอนขับรถมานี่แหละครับ แต่ถ้าคุณรอยเตอร์รู้ว่าคุณไนท์มาแล้วผมยังไม่พามาทันที่มีหวังอาระวาดตายเลย ท่านรักของท่าน…เอ่อ…คุณจีนส์คงยังไม่ทราบว่าคุณไนท์กับท่านเป็นคนรักกัน แต่ที่ต้องแยกกันเพราะคุณไนท์ต้องไปตรวจงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ”
“คนรัก…”
“ครับคนรัก…แต่ไม่ต้องกังวลนะครับ คุณไนท์ท่านใจกว้างเรื่องที่คุณทราวิส จะมีเพื่อนคลายเหงาบ้างน่ะท่านไม่ถือ ก็อยู่ด้วยกันมาเกือบสิบปีท่านเข้าใจกันดีครับ” จีนส์หูอื้อตัวสั่นจนแทบยืนไม่อยู่ ไม่มีความโกรธหรือความอาย มีแต่ความเจ็บปวดที่เหมือนจะฉีกร่างเป็นชิ้นๆ
จีนส์ปิดประตูห้องเบาๆ เสียงหัวเราะของรามเหมือนจะไล่หลังมาและดังก้องอยู่ในหู ทั้งๆที่ทราวิสแสนจะอ่อนโยนแต่ไม่เคยสักครั้งที่จะบอกว่ารัก ในยามที่บทรักเร่าร้อนถึงขีดสุด เสียงกระซิบกระซาบแผ่วเบานั้นเขาคงฝันไปเอง
จีนส์ทิ้งตัวลงบนที่นอน ทั้งที่เจ็บปวดอย่างที่สุดแต่กลับไม่มีน้ำตา เพราะมันไหลย้อนกลับเข้าไปท่วมหัวใจหมดแล้ว จีนส์นอนนิ่งๆอยู่นานตราบจนได้ยินเสียงเคาะประตูหนักๆ
“คุณจีนส์ครับ ท่านให้เชิญที่ห้องโถงกลาง วันนี้จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับคุณไนท์ คุณจีนส์ครับ คุณจีนส์….”
จีนส์ยังคงนอนเฉย ไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งใด รามเรียกอยู่ครู่หนึ่งก็ผละไป จีนส์ลุกขึ้นค้นยานอนหลับออกมาจากกระเป๋าสะพาย เทออกมาใส่มือและกลืนลงไปโดยไม่ได้นับว่ากี่เม็ด เด็กหนุ่มหลับตาลงช้าๆและบอกตัวเองว่านี่คือความฝัน และเขาฝันร้ายไปเท่านั้น พรุ่งนี้ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
‘จีนส์ จีนส์ เอารถออกเร็ว’
‘บ้าจริงทำอะไรบ้าๆ ทราวิสทนคบเด็กบ้าๆอย่างนี้ได้ไง’
‘จีนส์ อย่าตายนะจีนส์’
‘ทราวิสเร็วเข้าอย่าเอาแต่ตกใจสิ’
‘จีนส์อย่าทิ้งฉันนะ ตื่นสิที่รัก ตื่น…’
‘จะบ้าตายทำไมเป็นอย่างนี้นะ สร้างปัญหาให้คนอื่นจริงๆ’
‘อาเจียรออกมาแล้วทราวิส…นี่กินเข้าไปกี่เม็ดเนี่ย’
‘จีนส์…ทำไมทำแบบนี้…อย่าเป็นอะไรนะจีนส์ ฉันรักเธอนะ อย่าทิ้งฉันไปนะจีนส์’
ในความมืดกระแสน้ำเย็นฉ่ำกำลังดึงเขาให้ค่อยๆจมลงไป แม้จะน่ากลัวแต่ก็เย็นสบาย จีนส์ตั้งใจจะไปยังฝั่งที่มืดมิด แต่ในความสว่างที่ห่างไกลใบหน้าเปื้อนน้ำตาของแม่ปรากฏให้เห็น จีนส์โผเข้าไปหาแต่เจ็บปวดเหมือนร่างถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แสงสว่างวาบเข้าตาแล้วทุกอย่างก็ค่อยๆมืดลงอีกครั้ง
.............
จีนส์ส่งกระเป๋าให้คนของเจฟฟรี่เอาไปใส่ในรถ ส่วนตัวเขาจะไปหา ทราวิสที่ห้องทำงาน บ้านเงียบจนได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาและบอร์ดี้การ์ด
“ขอผมเข้าไปลาเจ้าของบ้านเขาก่อน คุณไปรอที่รถก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับผมจะรอหน้าห้อง” ร่างสูงก้มศรีษะให้และถอยไปยืนตัวตรง
“ตามใจ” จีนส์เคาะประตูสองครั้งได้ยินเสียงอนุญาตจากภายในจึงเปิดเข้าไป ทราวิสนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ม่านทั้งห้องถูกรูดปิดและเปิดเฉพาะโคมไฟดวงเดียวทำให้มองเห็นทราวิสไม่ชัดนัก
“มีอะไร?”
“เอ่อ…คนของพี่ชายผมมารับแล้วฮะ”
“งั้นเหรอ” ทราวิสยังนั่งนิ่งไม่ขยับ
“ฮะ…ขอบคุณมากนะฮะที่ช่วยชีวิตผมไว้ แล้วก็ขอโทษด้วยที่สร้างแต่ปัญหาให้คุณ ทำให้คุณกับคุณไนท์ทะเลาะกัน”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร…ฉันกับไนท์ เราทะเลาะกันออกบ่อย เดี๋ยวก็ดีกัน”
น้ำเสียงนั้นเฉยเมยจนจีนส์น้อยใจ น้ำตาพาลจะไหลออกมาแต่จะอ่อนแอให้ทราวิสเห็นไม่ได้เด็ดขาด ถึงจะไม่ได้ตั้งใจแต่ผลจากการกินยานอนหลับเกินขนาดของเขาก็ทำให้ทราวิสทะเลาะกับไนท์ใหญ่โต ถึงขนาดที่ไนท์หายออกไปจากบ้าน ทราวิส ตามให้วุ่นกว่าจะรู้ว่าไนท์ไปฝรั่งเศสแล้ว รามโวยวายใส่เขาตั้งแต่วันแรกที่รู้สึกตัว จีนส์จึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากแฮมิลตันกรุ๊ป 24ชั่วโมงต่อมาเขาถูกย้ายจากโรงพยาบาลเดิมมาที่โรงพยาบาลในเครือของแฮมิลตัล และทราวิสไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลย
วันนี้เขาออกจากโรงพยาบาลได้แล้วและกำลังจะบินกลับซานฟรานซิสโก จึงมาเก็บของและบอกลาทราวิส แม้จะรู้ว่าต้องเจ็บปวดอีกแต่จีนส์ก็ยังอยากเห็นหน้าทราวิสเป็นครั้งสุดท้าย
“ทราวิสฮะ…เอ่อ…” ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ไปยืนกอดอกมองผ้าที่พาดอยู่หุ่นโชว์ จีนส์ขยับเข้าไปจนใกล้ ใกล้พอที่จะมองเห็นใบหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่ม
“ขอบคุณฮะสำหรับทุกอย่าง คุณทำให้ชีวิตผมเปลี่ยน ทำให้ผมรู้ว่าความรักจริงๆมันเป็นยังไง ผมสร้างปัญหาให้คนอื่นมามากแล้ว และผมจะไม่ยอมให้คุณต้องเดือดร้อนเพราะผมอีก หึ…ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีหัวด้านแฟชั่น ผมเจอทางที่ผมจะเดินแล้วฮะ”
“หมายความว่าเธอจะไป…?”
“ฮะ…” จีนส์เขย่งขึ้นจูบปากชืดชา แต่ทราวิสก็ยืนเฉยไม่ขยับ จีนส์ฝืนยิ้มทั้งที่กระบอกตาร้อนผ่าว กล้ำกลืนน้ำตาให้ไหลย้อนกลับ
“ผมรักคุณ ลาก่อนฮะทราวิส…” จีนส์หันกลับน้ำตานองหน้า ประตูห้องทำงานปิดลง พร้อมกับที่จีนส์รู้สึกเหมือนหัวใจของเขาก็ปิดตายตามไปด้วย
“สิบ…เก้า…แปด…เจ็ด…”
“นายนับถอยหลังทำไม บ้าหรือเปล่า?”
“หึๆเดี๋ยวก็รู้ครับ…หก…ห..” ปัง!ประตูห้องถูกกระแทกอย่างแรง จีนส์สะดุ้งเฮือกยังไม่ทันขยับก็ถูกกระชากจนลอยลิ่ว
“อย่ามาดูถูกกันนัก คิดจะทิ้งก็ทิ้งกันง่ายๆอย่างนี้เชียวเหรอ!”
“ทราวิส อื้อ!” ทราวิสปิดปากจีนส์ไว้แน่น ร่างเล็กถูกหิ้วกลับไป คนของเจฟฟรี่ขยับแต่พอสบตากับทราวิสก็หยุดชะงัก
“บอกนายแก ถ้าเขาสำคัญก็มาตามกลับไป” ทราวิสคำรามเสียงกร้าว
“เจ้านายผมแค่ให้มารับถ้าคุณจีนส์อยากกลับ แต่ถ้าคุณจีนส์เต็มจะอยู่…”
“จีนส์จะอยู่ที่นี่กับฉันและจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“ว่าไงครับคุณจีนส์?” ทราวิสยอมคลายมือที่ปิดปากออก จีนส์ก้มมองท่อนแขนแข็งแรงที่รัดรอบเอวแน่น ก่อนจะเหลือบขึ้นมองหน้าเครียดขึงของทราวิส
“ผม…ขอคุยกับเขาตามลำพังสักครู่”
“ไม่ต้องรอ กลับไปเลยเธอต้องอยู่กับฉัน! ถ้าฉันไม่อนุญาตห้ามไปไหนทั้งสิ้น”
“ทราวิส!” จีนส์ร้องเสียงหลงขณะถูกลากกลับเข้าไปในห้องและประตูก็ปิดลงดังสนั่น คนที่ยืนหน้าประตูยักไหล่และหมุนตัวออกมาจากที่นั่น
แม่ฮะ…ตอนแรกผมตั้งใจจะคุยกับแม่แต่ที่โรงแรมบอกว่าแม่กลับไม่เป็นเวลา ผมเลยต้องส่งเมล์มาแทน ตอนนี้ผมอยู่ที่ไต้หวันฮะ ทราวิสมีแฟชั่นโชว์ที่นี่ ผมโอนมาเรียนดีไซน์ทางเมล์แทนแล้วฮะ เพราะต้องช่วยงานทราวิส แม่คงแปลกใจที่รู้ว่าผมทำงาน แต่ผมทำได้จริงๆนะฮะ ทำได้ดีด้วย ทราวิสสัญญาว่าถ้าได้พักยาวจะพาผมไปหาแม่ เขาบอกว่าจะไปโชว์ฝีมือทำอาหารอิตาลี่ให้แม่ยายทาน ส่วนเรื่องที่แม่ห่วงเท็ดบอกผมแล้ว ไม่มีอะไรอีกแล้วฮะ ปัญหาทั้งหมดเกิดจากความเข้าใจผิด ก็เลขาตัวแสบของทราวิสสิฮะ หลอกผมว่าทราวิสกับไนท์เป็นคู่รักกัน จริงๆแล้วไนท์เป็นน้องชายคนละแม่ของทราวิส รามหลอกไนท์ว่าผมเป็นเด็กขายตัวและพยายามจับทราวิส พอผมเข้าโรงพยาบาลพี่น้องเขาเลยทะเลาะกัน ทราวิสถึงได้รู้ว่าเรื่องวุ่นวายทั้งหมดมาจากราม รวมถึงเรื่องเคย์รามสืบรู้เลยก็ไปจ้างเคย์มา แต่เขาไม่ถูกไล่ออกหรอกนะฮะ ทราวิสบอกว่าเขาทำงานดี แต่วุ่นวายเรื่องส่วนตัวมากไป เลยส่งไปช่วยงานออฟฟิศที่มาเลเซีย ตอนนี้ผมมีความสุขมากๆ ผมเพิ่งรู้ว่าความรักจริงๆมันเป็นยังไง ผมเข้าใจแล้วครับว่าทำไมเท็ดถึงรอแต่กายคนเดียว เพราะถ้าผมต้องเสียทราวิสไปผมคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ทราวิสทำให้ผมรู้ว่าเขารักผมแค่ไหน เขารู้อดีตผมทุกอย่างแต่เขาไม่รังเกียจผม แม่ฮะ…แม่ไม่ต้องห่วงผมอีกแล้วนะฮะ ผมเจอทางของตัวเองแล้ว…โอ๊ย!ทราวิสเร่งใหญ่แล้วผมคงต้องจบแค่นี้ก่อนนะฮะ ไว้วันหลังจะเมล์มาหาแม่ใหม่
รักแม่ฮะ…จีนส์
ปล. แม่ใช้โทรศัพท์มือถือเสียทีเถอะครับ ผมจะได้โทรไปหา ...............
จบลงไปอีกเรื่องแล้วนะคะ หวังว่าคงสนุกกัน บทประพันธุ์ของคุณ ใบปอ ยังมีอีกเรื่องที่จะนำมาลง ซึ่งเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวพันหรือมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับสองเรื่องนี้ ตัวละครเอกเรื่องที่สามก็ได้โผล่ออกมาทักทายบ้างแล้ว เดากันถูกไหมคะว่าตัวละครตัวเอกตัวนั้นคือใคร
และได้ทราบว่าคุณใบปอกำลังแต่งอีกสองเรื่องแต่สองเรื่องหลังนี้ไม่รู้ว่าจะแต่งจบเมื่อไหร่ ถ้าคุณใบปอแต่งจบแล้วจะขอนำมาลงที่นี่ต่อคะ
ขอบคุณคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
