หัวข้อ: ---- > เรื่องทางเพศ ---- + [บันเทิงคดี]

[aaax]

คุณน้องเสร็จภารกิจแล้ว รีบมาต่อนะ แควน ๆ รออยู่อะ

สู้ ๆ

 

[ai_no_uta]

ชอบๆๆๆ  ยิ่งอ่านยิ่งอยากติดตาม 


"เรื่องทางเพศ"  แต่ แฝง ปรัชญาจังเลยเนอะ



เด็กใหม่ ฝากตัวอีกรอบค่า  เป็นกำลังใจให้ค่ะ   

[K2KARN]

โอย,, ไม่ได้อ่านเรื่องพี่แทนมานานมาก
หายไปนานแต่ฝีมือเฉียบเหมือนเดิม
ชอบเรื่องนี้นะ,, มันเหมือนอ่านบทความ
แหม๊ ,, ก็อุส่าบอกแล้วเนอะว่าบันเทิงคดี 555


เอาเป็นว่าโชคเอในการสอบแล้วกันค่ะ : )

[tarn-ta-wan]

final destination เสร็จรึยังคับ ถ้ายังไม่เสร็จในเร็วๆ คนแถวนี้คงลงแดงตายอย่างน้อยก็คนหนึ่งล่ะ 
กลับมาด่วน อย่าแอบไปเปิดcamfrog อยู่คนเดียวสิครับ

[Kirimanjaro]

final destination เสร็จรึยังคับ ถ้ายังไม่เสร็จในเร็วๆ คนแถวนี้คงลงแดงตายอย่างน้อยก็คนหนึ่งล่ะ 
กลับมาด่วน อย่าแอบไปเปิดcamfrog อยู่คนเดียวสิครับ

มีคนรู้ทัน   

[ppanudet]

,k9jvgiH;qot8iy[มาต่อเร็วๆนะครับ

[M@nfaNG]

final destination เสร็จรึยังคับ ถ้ายังไม่เสร็จในเร็วๆ คนแถวนี้คงลงแดงตายอย่างน้อยก็คนหนึ่งล่ะ 
กลับมาด่วน อย่าแอบไปเปิดcamfrog อยู่คนเดียวสิครับ

มีคนรู้ทัน   

นึกว่าจะเข้ามาอ่าน มาเจอรีนี้

รู้ทันกันหรือไปเจอกันอ่ะ

[JChloe]

^
^
^
 

มาต่อเถอะค่ะ
รอนานแล้วนะ
คิดถึงๆ 

[EoBen]

อ่านแล้วเม้นไม่ถูกเลยคะ

จะว่าแรงไหม ก็แรงนะคะ

แต่มันรู้สึกว่าเป็นธรรมชาติดี

ยังไงไม่รู้สิ


โดยทั่วไปคนเราก็มีความต้องการเรื่องแบบนี้ อยู่แล้ว อยู่ที่ว่ามากหรือน้อยก็เท่านั้น



สู้ๆๆคร่า

[mole eye man]

อังคารไหนคะเจ๊   

[Resonance]

เหงือกแห้งแล้วววววว !!!

[Dee^daY]

รออยู่นะคับ..

[dahlia]

มารออะ มารอออออออออออออออ 

[na_near]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kit]

[Kirimanjaro]

บทที่ 9





บรรณศรอยากจะทุบหน้าจอให้แหลกคามือ  เมื่อเห็นกุหลาบที่เขาหมายปองถูกขยี้อย่างไม่ปรานีปราศรัย  ท่อนเนื้อขนาดเขื่องแทรกตัวเบียดฉีกช่องทางคับแคบอยู่ต่อหน้าต่อตา  มันดึงเนื้อในสีแดงช้ำให้ปลิ้นตามออกมาด้วยทุกครั้งที่สาวออกและกระแทกกลับเข้าไปใหม่  ทุกอย่างสด  ใหม่  และแสบร้อน  แผลฉีกช้ำบีบเลือดสีแดงจางออกมากระเซ็นเป็นหยด ๆ  มันคือการข่มขืนโดยแท้  และปราศจากความพึงพอใจของผู้ถูกกระทำโดยสิ้นเชิง  ใครที่ว่าจะเสียวได้ตั้งแต่เจอดุ้นแรก  ล้วนแต่ตอแหลทั้งเพ  โดยจำเพาะเมื่อต้องเผชิญกับขนาดเกินชายของธีรเดช

บรรณศรไม่ดูจนจบ  เขาคลั่งแค้นและนั่นก็ปิดสวิตช์ความพึงพอใจทางเพศของเขาโดยสิ้นเชิง  ทั้งวันนั้นบรรณศรขังตัวเองอยู่ในห้องและพึมพำอย่างโมโหร้าย  ฝ่ายบรรณบถซึ่งรออยู่กับเพื่อนข้างนอก  เห็นว่าไม่เป็นการจึงให้สกฤตกลับไปก่อน





ชิตตพัณนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะอาหารเมื่อธีรเดชตื่นขึ้นมา  เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายตั้งแต่แรกแต่จงใจไม่รับรู้ถึงการปรากฏตัวของฝ่ายนั้น  ธีรเดชเดินหัวยุ่งเข้ามาและผงะเมื่อเห็นแผ่นหลังของชิตตพัณ  แม้ว่าเสื้อเชิ้ตสีแดงอ่อนที่ชิตตพัณใส่จะปกปิดเนื้อเนียนขาวไว้ส่วนใหญ่แต่ก็ยังโชว์ตรงต้นคอซึ่งมีรอยช้ำสีแดงม่วงจากความกักขฬะยามสมสู่ของธีรเดช

ไม่มีใครรู้ว่าธีรเดชคิดอะไร  เขาได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวของตัวเองจากเหงื่อที่หมักหมมตั้งแต่เมื่อวาน  กลิ่นคาวของอสุจิซึ่งแปดเปื้อนเสื้อผ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากกิจกรรมอันดำเนินไปเรื่อย ๆ ตลอดทั้งคืน  เขาอยากจะกอดชิตตพัณ  แต่อีกฝ่ายตัวหอมสะอาดเหมือนเพิ่งอาบน้ำชำระร่างกาย  ธีรเดชเปลี่ยนใจเงยหน้าขึ้น  เสยผมยุ่ง ๆ ของตนและเดินออกไปจากห้องครัว

 ชิตตพัณยังคงนั่งอยู่ที่เดิม  ถอนหายใจอย่างโล่งอก  และบังคับตนเองอย่างเต็มที่ไม่ให้เหลียวมองตามเพื่อน  เขายังเจ็บแสบ  และระบมไปทั้งร่าง  แต่ก็อิ่มเอมจากชัยชนะ  เขารู้ว่าบรรณศรต้องเฝ้าดูเขาอยู่  ทุกอย่างคือสิ่งที่เขาวางแผนไว้  เขาคือผู้ชนะ  ผู้ชนะ  ดาวเด่น  และบอกตนเองซ้ำ ๆ อย่างนั้น




“มีวิธีการเอาตัวรอดจากเหตุการณ์ที่จะทำให้คุณพังทลายได้หลายวิธี”  ไหมจีนพูดเบา ๆ พลางพิมพ์ข้อความที่เธอกล่าวลงไปในไฟล์เอกสาร  “วิธีที่เราใช้บ่อยที่สุดคือการโกหก  ซึ่งไม่ได้หมายเฉพาะการโกหกผู้อื่น  แต่รวมถึงการโกหกตนเองด้วย”

เธอขมวดคิ้ว  อ่านทวนข้อความทั้งหมดอีกครั้ง  และถามใครอีกคน

“แพรอาภรณ์  เธอคิดว่าอย่างไร”

คำถามที่เธอถามได้คำตอบในชั่วอึดใจ  “ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะชอบความจริง  ผู้เขียนไม่ได้มีหน้าที่ตีแผ่ความจริง  เราเก่งในเรื่องบิดเบือนความจริงไม่ใช่หรือ”

“อาจจะบางที”  ไหมจีนพึมพำเบา ๆ  “ที่เราจะต้องแสดงให้เห็นความจริงบ้าง”

คำพูดของเธอได้คำตอบเป็นเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“ตราบใดที่เธอยังเขียนถึงมัน  ไม่มีทางที่เธอจะเปิดให้เห็นความจริงหรอก”

“อย่างนั้นเธอคิดว่าพวกเขาต้องการอะไรล่ะ”

“อืม  ถ้าเป็นฉัน  ฉันจะเปลี่ยนคราบเลือดเป็นน้ำตา  เปลี่ยนความพยาบาทบริสุทธิ์ให้เป็นความเกลียดชังที่แฝงไว้ด้วยความรัก  เปลี่ยนความเจ็บปวดให้กลายเป็นสิเน่หา  ที่สำคัญเธอต้องปิดกั้นพื้นที่ในงานของเธอ”

“หมายความว่าอย่างไร”

“พวกเขาต้องการการถูกบังคับ  ให้เดินสวนสนามผ่านฉากที่กำหนด  และนำพาไปสู่จุดสุดยอดโดยไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้สร้างพื้นที่ของตน”

“ถ้าอย่างนั้น”  ไหมจีนกล่าวด้วยน้ำเสียงตัดสินใจเด็ดขาด  “สิ่งที่ฉันจะเขียนต่อไป  จะเป็นความจริง”

อีกเสียงหัวเราะในคอ  “ใช่แล้ว  ความจริง..จริงและซื่อสัตย์เหมือนประวัติศาสตร์โลกเลยทีเดียว”






ธีรเดชครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น  เขาสำนึกผิดหรือ  เปล่าเลย  อย่างที่บอกเขาเป็นคนรักตนเอง  เขาเคยคิดจะลบชิตตพัณให้พ้นออกไปจากโลกด้วยซ้ำถ้าหากว่าทำได้  การข่มขืนของเขาเกิดด้วความเกลียดชังโดยแท้  เพราะเขารักเท้าสวยคู่นั้น  เขาจึงชังชิตตพัณ  เพราะเขารู้ว่าเขาไม่มีทางครอบครองคนเช่นนั้นได้  เขาจึงบดขยี้แทนที่จะถนอมรักษา  เขาทำลายชิตตพัณด้วยความรู้สึกประหนึ่งการประกอบอัตกามกิริยา  และมีจุดร่วมคือการปล่อยน้ำเมือกสีขาวกระเซ็นกระสาย  ต่างกันก็เพียงหนึ่งสำเร็จในมือ  อีกหนึ่งกิริยาฉีดพุ่งในตัวของชิตตพัณเท่านั้น

แต่ทั้งหมดนั้น  ธีรเดชหาได้รู้สึกตัวไม่  สิ่งที่เขาสร้างขึ้นมา..มายาคติจอมปลอมอันเกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน  คือเขากำลังหลงใหล  ตกห้วงแห่งความหลงใหลอย่างถอนตัวไม่ขึ้น  อวัยวะเพศของเขาแข็งตัวแม้ขณะที่ยืนอยู่ในรถเมล์  เมื่อนึกถึงเพศรสอันได้ตักตวงอย่างเต็มอิ่ม









ในฐานะของอาจารย์ผู้มีจรรยาบรรณอันดีงาม  ภานุต้องคอยสะกดกลั้นอารมณ์ทางเพศที่เกิดขึ้นกับลูกศิษย์ของตนเอง  หรืออาจจะบิดเบือนให้กลายเป็นการใกล้ชิด  พูดคุย  และมีลูกศิษย์หนุ่มหน้าตาดีอยู่รอบ ๆ  น้อยคนนักที่รู้ว่าภานุต้องไประบายอารมณ์กับเด็กขายข้างนอก  ที่หน้าตาเหมือนกับเด็กคนที่เขาชอบ  ยิ่งอายุน้อยยิ่งดี  เขาเคยแม้แต่ให้หนุ่มไซด์ไลน์พวกนั้นใส่ชุดนักศึกษาระหว่างที่กระทำชำเราตัวเขาอย่างสมยอม

และตอนนี้ภานุก็กำลังดูรูปของหนุ่มนักบอลที่เขาเก็บมาจากบอร์ดคณะ  เขารู้สึกว่าคนในรูปมีกลิ่นอายคล้ายชิตตพัณ  เด็กท่าทางจ๋อง ๆ ใส่เสื้อผ้าเชย ๆ  และดูไร้จุดเด่นโดยสิ้นเชิง  แต่ภานุพนันได้ว่าภายใต้แว่นตาหนาเตอะที่เหมือนจงใจใช้ปิดบังซ่อนเร้นอะไรบางอย่าง  ชิตตพัณหล่อไม่เบาเลยทีเดียว  เขายังคิดอยู่ว่า  ถ้าเด็กคนนี้รู้จักแต่งตัว  เซ็ตผมให้ดี ๆ หน่อย  พวกหล่อ ๆ เท่ ๆ แถวสยามเห็นเข้าคงชิดซ้าย

แต่ก็นั่นแหละ  ความที่ภานุคุ้นชินแต่ตัวแทน  ความเหมือน  การไขว่หาของเลียนแบบ  สิ่งที่เขาเห็นจึงเป็นคนสองคน  คนหนึ่งคือลูกศิษย์ที่ถูกปิดกั้นด้วยจรรยาบรรณ  ส่วนอีกคนคือวัตถุทางเพศที่เขาใช้ประกอบการช่วยตัวเองได้อย่างไม่รู้สึกผิด  ล่าสุดเช้าที่ผ่านมา  เพื่อนเกย์ของเขาส่งอีเมล์มาฉบับหนึ่ง  ซึ่งทำให้เขาถึงกับยกเลิกสอนคาบเช้าไปเพื่อค้นหาข้อมูลนี้เลยทีเดียว





ธีรเดชเดินเกร่มาแถว ๆ ที่เพื่อนเขานั่งอยู่กันริมน้ำ  เพื่อนคนหนึ่งโบกมือให้และลุกเดินมาหาเขาใต้ร่มมะม่วง

“เฮ้ย  มาไมวะ  วันนี้อาจารย์แกไม่สอน”

“อ้าวเหรอ”  ธีรเดชร้องอย่างงง ๆ  “แล้วมึงรู้เมื่อไหร่”

“เมื่อเช้า  แกโทรบอกไอ้กั้ง”  คนพูดพูดถึงประธานเอก

ธีรเดชโคลงหัวรับคำ  ทั้งคู่เดินปลีกตัวไปทางสวนที่ติดกับโรงอาหาร  หนุ่มเข้มยืนเหม่อลูบใบไม้ของต้นอะไรสักอย่างที่เป็นพุ่มเตี้ย ๆ อย่างใจลอย  เพื่อนของเขามองหน้า  ขมวดคิ้วมุ่น  แล้วคลาย  แล้วขมวดใหม่

“ทานข้าวยัง”

ธีรเดชพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นและถาม  “หืม..ว่าไงนะ”

“มึงเป็นไรป่ะเดช  วันนี้ดูไม่ค่อยปกติ”

“เหรอวะ”  คนพูดลูบหน้าตัวเอง  และพยายามยิ้ม

“ถ้ากูถามอะไรมึงสักอย่าง  มึงรับปากกูได้ไหมว่าจะไม่ชกกู”

ธีรเดชนิ่งไป  แต่ก็พยักหน้า

“ไอ้เซ็นเตอร์คนเมื่อวาน  เป็นใครวะ”

ธีรเดชสะดุ้ง  ถอนใจเฮือก  และตอบ  “กูบอกไม่ได้”

“กูว่าหน้ามันเหมือนไอ้ชิตเลย  น้องชายมันหรือเปล่า”

“เฮ้ย  แล้วมึงสนใจไรมันล่ะ”  น้ำเสียงคนพูดชักหงุดหงิด

อีกฝ่ายไม่สนใจ  พุ่งเข้าประเด็น  “เมื่อวานพอมึงพามันไปอ่ะ  แล้วไปเย็ดกันต่อใช่ป่ะ”

“ไอ้เหี้ยเต็ง”

“ด่ากูได้  แต่อย่าต่อยกูก็พอ  อย่างน้อยกูยังอยากมีชีวิตอยู่เพื่อตอบคำถามมึงว่ากูรู้ได้ยังไง”

ธีรเดชมึนไปหมด  เขารู้สึกเข่าอ่อนกะทันหันจนต้องพิงต้นไม้ไว้  “เออ  มึงรู้ได้ยังไง”

“มึงไม่รู้เลยเหรอ”  เต็งหนึ่งพูดด้วยสีหน้าประหลาด  “คลิปหน้าเหมือนมึงกะไอ้เซ็นเตอร์ขี้เก๊กนั่นน่ะ  ว่อนไปทั้งเน็ตแล้ว”  เขาเน้นคำว่าหน้าเหมือนเป็นพิเศษ  ธีรเดชฟังแล้วหน้ามืด

“กูไม่..”

“แล้วมึงเสือกใส่เสื้อบอลทีมเราไปเย็ดด้วยนะ  กลัวไม่มีใครรู้หรือไง”  เพื่อนเขายังซ้ำเติมอีก

ธีรเดชกลืนน้ำลาย  เขาพูดไม่ออก

“แต่ไม่ต้องห่วง  กูบอกพวกเมีย ๆ กูไปแล้วว่าแค่หน้าเหมือนมึง  แต่ไม่ใช่มึงหรอก  อีกอย่างกล้องถ่ายมึงไม่ค่อยชัดด้วย  แต่ไอ้ชิตดิโดนเต็ม ๆ”

“ชิต..”  ธีรเดชทวนคำ

“เออ  มึงคิดว่าเพื่อนมึงโง่นักหรือไง  แต่ไงก็ยินดีด้วยล่ะกัน  พวกกูว่าอยู่ว่ามันน่าเอาดี”

“พวกมึง..”

เต็งหนึ่งตบบ่าเพื่อน  “ไม่ต้องพูดอะไรล่ะ  กูรอดูหลักฐานสุดท้าย  ถ้าไอ้เหี้ยชิตเดินขาถ่างมามอล่ะก็ชัวร์แล้ว  โดนของมึงเข้าไปนี่คงต้องเอาพัดลมเป่าสักอาทิตย์”

เขาพูดกลั้วหัวเราะ  แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะสมทบกับเพื่อนคนอื่น ๆ   ธีรเดชยืนตัวงอเกาะต้นไม้เหมือนเพิ่งโดนใครซัดเข้าที่ลิ้นปี่สักหมัด  เขาบอกว่าเขาไม่ได้ห่วงตนเอง  แต่เป็นห่วงชิตตพัณ  ชิตตพัณไม่ควรเลือกใช้วิธีนี้แต่แรก  เขาไม่จำเป็นต้องปิดซ่อน  และใช้ชีวิตเหมือนคนสองโลก  นอกเสียจากว่า...

[gypsy]

จิ้มๆๆๆๆ

จะต่อไหมคับ รีเฟรชรอหลายรอบแล้ว

555

แล้วจะมาอีดิทคับ


Edit : ตัวเท่าบ้าน

คิดว่าเดชจะเป็นคนดีกว่านี้ซะอีก

ที่แท้ก็โครตเห็นแก่ตัว

ส่วนบรรศร ไม่คิดเลยว่าจะเล่นละครได้เก่งขนาดนี้

นึกว่าจะ sad จริงๆซะอีก


สงสารชิต กลายเป็น ดารา AV คลิปว่อนเน็ต ซะแล้ว

แล้วชิตจะรู้ไหมเนี่ย เฮ่อ

สมกับที่รอคอย มาหลายอังคารเลยคับ

มาต่อรอบนี้ สุดยอดจริง ๆ

สันดานมนุษย์ !!!!

[Kirimanjaro]

เพื่อนในกลุ่มเด็กเรียนโทรมาบอกชิตตพัณว่าอาจารย์ภานุงดสอนคาบเช้า  และนั่นหมายความว่าเขาไม่จำเป็นต้องไปมหาวิทยาลัยก็ในเมื่อคาบบ่ายก็ว่างยาว  เขายังใส่เสื้อทีเชิร์ตสีแดงจางตัวเดิม  แดงเหมือนเลือดพรหมจรรย์  เด็กหนุ่มเป่าใบชาจีนที่ลอยอยู่บนผิวน้ำควันกรุ่นให้ขยับไปมาในแก้ว  บางใบซึ่งคลี่คลายและอมน้ำจนได้ที่จมลงไปเบื้องล่างถ้วยแก้วใบใหญ่  ชิตตพัณจิบทีละนิดอย่างใจเย็น  สูดกลิ่นชาหอมกรุ่น  ราวกับว่าในโลกนี้ไม่มีเรื่องใดต้องกังวล

แต่เขาก็มีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่ง  เขามักพูดคุยกับตนเอง  ทำนองบ่นเสียมากกว่า  และมันมักจะเป็นภาษาอังกฤษ  เขาเลือกภาษาที่เขาเองก็ไม่สามารถเข้าใจมันได้อย่างถ่องแท้  และมักจะเป็นประโยคที่ดูโง่เขลาและผิดไวยากรณ์จนน่าขัน  แต่ใครสนใจล่ะ

“You cannot understand who I am, what I’m thinking. Son of a bitch, a bastard, or anyone from the deepest tartaras. Shall God listen to my plea; send me back to wherever I was.”

ในขณะนั้น  ความสั่นเทาและความหวั่นไหวในวิญญาณของชิตตพัณก็ระงับ  เขารู้สึกถึงคลื่นความร้อนที่กระจายมาจากในตัว  มันทำให้เขารู้สึกเปี่ยมพลัง  และเข้มแข็งอย่างประหลาด  แทนที่จะเป็นเม้มเรียวปากอย่างบิดเบี้ยว  มันบิดขึ้นเป็นยิ้มประหลาด  ยิ้มเย้ยหยัน  และสะใจต่อชีวิต  เขามองเงาตนเองที่สะท้อนอยู่ในถ้วยชา  เป็นยิ้มที่ดูดีเลยทีเดียว  และเขาชอบมัน







บรรณศรเลิกเกรี้ยวกราด  และนอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงของเขา  บรรณบถนอนตะแคงอยู่ข้าง ๆ และลูบแผ่นอกของพี่ชายอย่างอ้อยอิ่ง  เขาไม่ได้ชอบถูกลูบไล้แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ  และเขาเหนื่อยเกินที่จะห้ามบรรณบถไม่ให้ทำอะไรตามใจตนเอง  นอกจากนั้น  บรรณศรยังเป็นคนที่ฉลาด  ถึงแม้ว่าบางครั้งเขาจะไม่รู้ตัวว่าฉลาดถึงปานนั้น  เขารู้  ว่าตนเองแสร้งทำเป็นโกรธ  จริง ๆ แล้วชิตตพัณไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับเขามากไปกว่าวัตถุทางเพศที่เคลื่อนไหวได้บนจอคอมพิวเตอร์  และการแสร้งโกรธก็คือละครบทหนึ่ง  ที่บรรณศรแสดงให้ตนเองชม  เพื่อชดเชยความรับรู้ว่าจริง ๆ แล้วเขาแทบจะไม่แคร์เลยด้วยซ้ำว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับชิตตพัณ  เมื่อมานึกย้อนดูเขากลับรู้สึกสะใจเมื่อเห็นชิตตพัณถูกทำร้าย  ถ้าเขาเป็นไอ้หมอนั่น  คนที่อยู่กับชิตตพัณในคืนนั้น  เขาคงทำแบบเดียวกัน  คือข่มขืนจนไม่ให้เป็นผู้เป็นคน

แต่ช่างเถอะ  เขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้น  บรรณบถ  น้องชายและเพื่อนรักของเขา  ได้ปรนเปรอจนเต็มอิ่ม  ริมฝีปากช่ำชองนำพาเขาไปถึงจุดสุดยอดครั้งแล้วครั้งเล่า  ก่อนจะตามด้วยกามกิริยาเต็มรูปแบบ  ที่เขาได้ถูกสอนว่ารสสวาทกับคนที่ใกล้ชิดกับเขาอย่างสุด ๆ นั้นมันสุดยอดแค่ไหน

รสรักก็เหมือนรสเหล้า  เสพแล้วมึนเมาเริงสำราญอย่างสุด ๆ แต่ไม่ได้รู้สึกดีเสมอไป  มันขมและมันขื่น  ทิ้งอาการปวดหัวไว้ในรุ่งขึ้น  นักเลงสุราหลายคนเลือกที่จะเลี่ยงความเจ็บปวดนี้ด้วยการเมาซ้ำ  และบอกลาการมีสติแจ่มใสอย่างถาวร

ก็บรรณศร  ปล่อยให้คนข้าง ๆ ซึ่งเปลือยเปล่า  และอุ่น  เป็นเจ้านาย  มือที่ลูบไล้อยู่บนยอดอกเมื่อครู่นั้นเลื่อนไปตามร่องกล้ามท้องแน่น ๆ  มือนั้นยกขึ้นว้นช่องว่างระหว่างผิว  มีเพียงสัมผัสเบา ๆ กับขนอ่อนบนท้องน้อยที่ทำให้เขาลุกซู่  มือนั้นเลื่อนไปคลึงและกุมกำส่วนกลางซึ่งฟื้นตัวพร้อมใช้งาน  บรรณศรหลับตาซี๊ดปาก  เพราะถูกแตะต้องในส่วนที่เสียดสีมามากจนไวต่อสัมผัสของเช้านี้  บรรณบถชันตัวขึ้น  และขยับไปจนปากสัมผัสกับส่วนที่ผงกตัวหงึก ๆ ชูความแดงก่ำแสนแกร่งนั้น

บรรณบถเลื้อยไปเหมือนอสรพิษซึ่งค่อย ๆ รวบรัดเหยื่อ  โดยที่บรรณศรจงใจไม่รู้ตัว  และขณะนั้นความเป็นพี่เป็นน้องก็จางหาย  ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พลันถูกชำระให้บริสุทธิ์ประหนึ่งอดัมกับลูกสาวที่เกิดจากกระดูกซี่โครงของเขาเอง  ความเจ็บปวดล้ำลึกถูกบิดเบือน  กลายเป็นความพึงพอใจอย่างหาใดเปรียบไม่ได้  และนี่คือวิถีทางของบรรณศร





“เดช..”

ชิตตพัณเรียกด้วยคำพูดที่ขาดหาย  ทิ้งช่องว่างไว้ให้ภาษาเล่นกลและทำหน้าที่อันทรงพลังของตน  ธีรเดชหันหาที่มาของเสียงและพบว่าชิตตพัณคนเชยยืนอยู่ข้างหลัง  กลุ่มเพื่อนของเขาทำตัวเป็นปกติได้อย่างน่าทึ่ง   ถึงแม้ว่าจะรู้ความลับบางประการระหว่างเขากับชิตตพัณ  แต่พวกมันรู้ไม่หมดหรอก  ธีรเดชคำรามอยู่ในใจ

“วันนี้ไปที่ห้องผมไหม”

เขาเอ่ยปากชวนอย่างเคร่งขรึม  เรียบง่าย  ซื่อสัตย์  และบริสุทธิ์อย่างคาดไม่ถึง  ถ้าใครเห็นสีหน้าของชิตตพัณคงเข้าใจว่าเขามาชวนให้ธีรเดชไปปฏิบัติธรรมเลยทีเดียว  แต่ธีรเดชรู้สึกอับอายอย่างบัดซบ  เพราะเขาถูกบังคับให้รู้ความจริงว่าทุกคนกำลังหลอกลวงซึ่งกันและกัน  ภายใต้ใบหน้าเฉื่อยเนือยของเพื่อน ๆ มีใครบ้างที่แสยะยิ้มเพราะรู้ความนัยของวาจาชิตตพัณ  เขาบอกปัดด้วยความโกรธที่กรุ่นขึ้นมา

“วันนี้ไม่ว่าง”  และก็หันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นราวกับว่าชิตตพัณคือวัชพืชที่ไม่ควรค่าแก่การใส่ใจ

ชิตตพัณแววตาเศร้าลงไป  ร้องอืมในคอเบา ๆ และเดินจากไป

“กูว่าแล้วว่ามันต้องติดใจมึง”

เต็งหนึ่งระเบิดออกมาหลังจากที่อัดอั้นด้วยความคันปากยิบ ๆ

“มึงอยากเก็บปากไว้ทานข้าวมั้ย”  ธีรเดชถามเสียงกร้าว

“มึงจะปกป้องมันทำไมวะเดช  มันเป็นตุ๊ดนะมึง  แล้วเป็นตุ๊ดที่โคตรสะตอเบอรี่ด้วย”

“ไอ้ชิตไม่ใช่ตุ๊ด  มันเป็นเพื่อนกู”  ธีรเดชพยายามขวางน้ำเชี่ยว  เพื่อนอีกคนแซวด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์

“อ๋อ  ตอนนี้เป็นเพื่อน  แต่บนเตียงมันเรียกมึง  ผัวขา ๆ สินะ  ฮ่า ๆๆ”

ธีรเดชลุกขึ้น  ซัดจานข้าวตรงหน้าเขาใส่ไอ้หมอนั่นทันที  เพื่อนทุกคนรีบกระโดดถอยห่างจากกัปตันทีมที่กำลังเดือดจัด  เขายืนหอบฮั่ก ๆ และกัดฟันกรอด  คนที่โดนจานข้าวซัดใส่  งงและตกใจเกินกว่าที่จะโกรธ  เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนที่ใจดีและออกจะสุภาพที่สุดในกลุ่มกันแน่

“ถ้าพวกมึงยังเห็นกูเป็นเพื่อน  อย่าหลุดคำพูดเหี้ย ๆ พวกนี้ให้กูฟังอีก”

“เฮ้ย  ไม่เอาน่าเดช  อย่าซีเรียสสิวะ  เพื่อนแค่ล้อเล่น”  เต็งหนึ่งแตะบ่าของเขา  แต่เดชเหวี่ยงบ่าสลัดการเกาะกุม

“มึงนั่นแหละ  สันดานหมาอันดับหนึ่ง”  ธีรเดชพูดใส่หน้าแล้วก็เดินออกไปจากวงอย่างกราดเกรี้ยว

เพื่อน ๆ คนอื่น ๆ เหวอกันเป็นแถบ  เต็งหนึ่งยักไหล่  มองหน้าคนอื่น  ถอนหายใจแล้วรำพึง

“งานนี้กูต้องง้อมันใช่มั้ย”






ธีรเดชไม่ได้ตามหาชิตตพัณ  ถึงแม้ว่าใจหนึ่งเขาอยากจะทำเช่นนั้น  แต่กระนั้นเขาก็อับอายเป็นอย่างยิ่งที่จะยอมรับว่าชิตตพัณคือความคลั่งไคล้ของเขา  แม้เมื่อครู่ที่โรงอาหาร  ได้ยินเสียงเรียกชื่อเขาคำเดียวก็ทำให้อารมณ์กระเจิง  อวัยวะเพศแข็งตัวและขับน้ำเมือกเยิ้ม  เขาบอกตนเองว่าเขาอยากได้ยินเสียงเซ็กซี่นั้นเรียกชื่อเขาในห้องนอน

ความคิดเกี่ยวกับชิตตพัณค่อย ๆ ครอบคล้องเขาเหมือนบ่วงดักสัตว์  ยิ่งธีรเดชพยายามดิ้นให้หลุด  บ่วงก็รัดแน่น  และบาดลึกเข้าไปในเนื้อ  เขาจะตายในไม่ช้า  หรือไม่ก็ได้รับการปลดปล่อยจากบ่วงเพื่ออยู่ในความเมตตาของนายพรานต่อไป

และนั่นคือคำตอบว่า  ทำไมธีรเดชถึงรู้สึกเสียดายเจียนคลั่ง  เมื่อตระหนักว่าตนเพิ่งปฏิเสธคำเชิญชวนไป  ศักดิ์ศรีของเขามีรสขม  และมันทำให้เขาเกลียดชังทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ตัวของเขาเอง

[andy_kwan]

 
จิ้มไว้ก่อน  เด๋วค่อยมาอ่าน  อิอิ

[M@nfaNG]

อยากรู้ตอนต่อไปแล้วล่ะ

[Resonance]

สมกับที่รอคอย ว่าแต่ผู้ชายเรื่องนี้มีแต่หื่นๆทั้งนั้นเลยแฮะ ไม่เว้นแม้แต่เดช

จะว่าไป ชิตนี่เป็นBipolar ป่ะเนี่ยะ สงสัยๆ

[┗◎┗◎]

สงสารชิต

[Kirimanjaro]

p.9

ถึงคุณ JChloe
กว่าเราจะได้เจอกันก็นานพอดูเชียวนะครับ

ถึงคุณ lolojung
พระเอกนางเอกได้กันก็ต้องจบสิครับ

ถึงเฮีย กิมตี๋หัดขับ
อ่า  เขียนเลขบทผิด

ถึงคุณ sukie_moo
เม้นท์หน่อยก็ดีครับ  ผมอยากรู้ว่าทุกคนคิดอย่างไร

ถึงเจ้ kit 
a partner, I guess.
ขอบคุณนะครับ  เข้าไปดหลดคลิปต่อได้ล่ะ

ถึงพี่ dahlia
อิอิ
หลายคนอกแตกครับ

ถึงพี่ jokirito
เพราะมันไม่หื่นไงครับ  ฮ่าๆๆ

ถึงพี่ Tifa
คิคิ  ไปดูมาแล้วเหรอคับ


p.10

ถึงพี่ M@nfaNG
อ่า  ไม่แน่ใจเหมือนกัน

ถึงคุณ kungyung
อิอิ

ถึงพี่ aaax
ไม่กลายพันธุ์หรอกครับ
แต่เราแอบไปเนียนกันต่อที่อื่นก็ดีเหมือนกัน  *-*

ถึงป้า andy_kwan
ใจเย็น ๆ นะครับ  หายใจลึก ๆ
แซว  อิอิ

ถึงน้อง sNow
ไหมจีนยังน่ารักอยู่ไหมครับ
ส่วนเพื่อนเดช  เอ่อม  ไม่ขอพูดถึง

ถึงคุณ mist
นิดหน่อยครับ

ถึงคุณ gypsy
หักบ่อย ๆ ไม่ดีใช่มะครับ

ถึงคุณ mantdash
ความพึงพอใจของเขาอยู่บนเวทีครับ
แอมโบรเชีย  เป็นอาหารทิพย์ของเทพกรีกอ่ะครับ  คู่กับน้ำทิพย์เนคทาร์

ถึงคุณ kikisshae
อยากเป็นอาจารย์ภานุ  ลูกศิษย์หล่อ ๆ เยอะดี 

ถึงคุณ kungyung
หวังว่างั้นครับ

ถึงพี่ jokirito
สอบสวูน่าเบื่อมากพี่

ถึงคุณ Mushroom*TBL
ยินดีต้อนรับครับ 

ถึงเจ้ kit
เอ่อม...ได้ข่าวว่าผมยังไม่จบ 555+

ถึงคุณ JChloe
ขอบคุณครับ

ถึงคุณ Resonance
ตามท้องเรื่องก็น่าจะครั้งแรกนะครับ

ถึงคุณ ppanudet
ตอนแรกจะตั้งชื่ออาจารย์ภานุว่าภานุเดชแล้วนะเนี่ย

ถึงพี่ wan
อืม  เหมือนตัวเอกจะขอพักเครื่องชั่วคราวครับ

ถึงคุณ *SparklinG*
แรงพอสปาร์คมั้ยครับ

ถึงป้า andy_kwan
ไม่ค่อยสนุกเลยครับ T^T


p.11 
 
ถึงคุณ Dee^daY
เหนื่อยเลยครับ

ถึงน้อง MonkeYMauS
จะบอกว่าตัวเองหล่อเหมือนชิตตพัณอ่ะเด้

ถึงน้อง sNow
ดูเหมือนว่าโนว์จะมีเวลาถมเถในการเตรียมตัว
เพราะว่ากว่าพี่จะลงก็อาทิตย์นี้  แหะแหะ

ถึงคุณ Cha Ris Ma
ฮ่าๆๆ  ราชีนีกับทาสหนุ่มรูปงาม  เอาไปเขียนเรื่องใหม่ดีกว่า

ถึงเจ้ oaw_eang
คิดถึงเจ้สองเหมือนกันครับ  ช่วงนี้งานเข้าเจ้เยอะเนาะ

ถึงเจ้ kit
....

ถึงพี่ aaax
โอ๊ย  ไรเดอร์คิกโหดมาก

ถึงน้อง [N]€ẃÿ{k}uñĢ
ฮ่าๆๆๆ  น้องนิวมาในลุคใหม่  จันทร์แรมป่าวจ๊ะ  ชิคว้าพี่เคนไปกินซะได้

ถึงคุณ Resonance
ครับ

ถึงคุณ aimaim
โอ้  เดนนิสโอรูปนี้  จะเป็นลม  หล่อมาก
555+

ถึงเจ้ oaw_eang
กดบวกให้ด้วยแรงเสน่หา 555+

ถึงพี่ Turn_righT
อ่ะค้าบ

ถึงคุณ ai_no_uta
ยินดีต้อนรับและรับฝากครับ

ถึงพี่ aaax
ไหนอ่ะ

ถึงคุณ ai_no_uta
นึกเสียว่าเป็น seminar in gender study ล่ะกันครับ

ถึงน้อง cheezzie
อิอิ  มันเครียดขนาดนั้นเลยเหรอนั่น

ถึงคุณ tarn-ta-wan
55555+

ถึงคุณ ppanudet
คร้าบ


p.12

ถึงพี่ M@nfaNG
ฮ่าๆ  จริงด้วย

ถึงคุณ JChloe
มาแล้วครับ

ถึงคุณ EoBen
ไม่รู้ว่าธรรมชาติจริงหรือเปล่าครับ

ถึงน้อง mole eye man
พุธนี้แหละค่ะน้องธันขา

ถึงคุณ Resonance
ง่าาาา

ถึงคุณ Dee^daY
อึ้ก!!

ถึงพี่ dahlia
ชักเริ่มสำนึกผิด

ถึงคุณ na_near
แง้ว

ถึงเจ้ kit
ฮ่าๆๆ  รูปในแคมยังฮา

ถึงคุณ gypsy
วันนี้แบ่งเป็นสามช่วงครับ
ถ้าผมเป็นเดช  ผมก็อาจจะทำแบบเขานะ
ส่วนบรรณศร
เขาโกรธจริงหรือเปล่านะ

ถึงป้า andy_kwan
จิ้มแล้วดิ้นนะครับ

ถึงพี่ M@nfaNG
อ่ะครับ

ถึงคุณ Resonance
น่าสงสัยนะครับอาจจะเป็นทั้ง bipolar ทั้ง split


ถึงคุณ lolojung
อืมนะ
 


 

[Kirimanjaro]

บทที่ 10




บรรณศรอยู่ในช่วงที่สติแจ่มใส  เรื่องของชิตตพัณกับเพื่อนชายอีกคนกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ในแคมฟรอกและเว็บบอร์ดบางแห่ง  มีนักเขียนบางคนที่เอาพวกเขาทั้งสองคนไปจินตนาการต่อและเรียงร้อยเป็นนิยายซึ่งกำลังได้รับความสนใจอยู่  แต่ไม่ใช่เฉพาะนักเขียนที่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้  ยังมีนักสืบซึ่งตามเก็บสะเก็ดของข้อมูลที่พูดกันปากต่อปาก  คัดกรองที่น่าเชื่อถือ  และพยายามหาแนวโน้มของความจริง

ความจริง  บรรณศรสูดลมหายใจลึก  เป็นคำพูดที่ทรงพลังและทำให้ใครก็ตามพรั่นพรึงได้ไม่ยาก  ข้อมูลทั้งหมดที่เขาได้บ่งชี้ว่าความจริงแล้ว  ไอ้หนุ่มนักบอลคนนั้นอยู่มหาวิทยาลัยนี้นี่เอง  ถึงแม้ว่าการดำรงอยู่ของชิตตพัณดูเหมือนจะถูกซ่อนเงื่อนงำ  และปกปิดอำพรางอย่างจงใจ  แต่เขาอาจจะตามได้จากหมอนั่น  คนที่ขยี้ดอกกุหลาบของเขา



บรรณศรเดินวนเวียนอยู่แถวลานใกล้ ๆ รูปหล่อสัมฤทธิ์ของบุคคลสำคัญในมหาวิทยาลัย  ตอนนั้นเป็นช่วงเที่ยงกว่า ๆ  ผู้คนไปรวบรวมกันอยู่ที่โรงอาหารและห้องสมุด  น้อยรายที่จะมานั่งเล่นอยู่แถว ๆ สถานที่อันเจิดจ้าสว่างไสวและแน่นอนว่า..ร้อน  อย่างแถวลานนี่

แต่ก็ยังมีหนุ่มคนหนึ่ง  ท่าทางคงแก่เรียน  นั่งอ่านหนังสืออยู่บนม้านั่งใต้ร่มไม้ใกล้ ๆ  บรรณศรเกร่เข้าไปหาและเอ่ยปากถาม
“โทษนะครับ  คณะสังคมไปทางไหน”

คนคนนั้น  เงยหน้าขึ้นมองบรรณศรอย่างเกียจคร้าน  ดวงตาสุกใสภายใต้แว่นดำกรอบหนาฉายแววแห่งความจำได้แวบหนึ่ง  เขาบิดมุมปากน้อย ๆ เป็นรอยยิ้มต้อนรับเด็กหนุ่มในเสื้อชอป

“ไปทางนั้นครับ”  ชิตตพัณชี้ไปคนละทาง  เขาจงใจกลั่นแกล้ง ‘คนรู้จัก’ ผู้นี้

บรรณศรกล่าวขอบคุณแล้วเดินไปตามที่ชิตตพัณแนะนำ  เมื่อครู่เขารู้สึกเหมือนถูกทำให้เบลอ  ไอ้แว่นนี่มีพลังอะไรสักอย่างที่เหมือนประจุไฟ  หรือว่าจะเป็นบุคลิกที่เหนือกว่าที่ทำให้เขาสยบยอม  หรือว่า..เขาคิดเล่น ๆ  ถ้าหากหมอนั่นเป็นชิตตพัณ  ซึ่งก็ดูคล้ายกันอยู่บ้างแต่ไม่ใช่หรอกมั้ง  มันคงน่าหัวเราะมาก  เป็นพล็อตที่น่าขันเหมาะกับนิยาย  บรรณศรหัวเราะในคอ  และเดินตามหาคณะสังคมต่อไป





ครึ่งชั่วโมงต่อมา  หลังจากที่ชิตตพัณจงใจนั่งรออยู่ที่เดิม  บรรณศรเดินเข้าหาเขาด้วยสีหน้ากึ่งหงุดหงิด  แต่ก็กึ่งพอใจ  เขาอาจจะชอบที่จะถูกล้อเล่น  แต่ไม่ชอบที่ต้องเดินมะงุมมะงาหราในยามเที่ยง

“คณะสังคมอยู่ที่ไหนกันแน่”

ชิตตพัณเลิกคิ้ว  และชี้ไปในทางที่ไปได้จริง ๆ

“ก็เมื่อกี้นายชี้ไปทางอื่นไงวะ”

ชิตตพัณมีสีหน้าสำนึกผิด  “ขอโทษล่ะกัน  บางทีผมอาจจะสับสนอะไรนิดหน่อย”

“ขอโทษแล้วหายหรือไง”  บรรณศรพูดอย่างพาล ๆ

“อ้าว”  เจ้าถิ่นเลิกคิ้ว  “แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงล่ะ”

บรรณศรดึงแขนของเจ้าแว่นนี่ขึ้นมาอย่างเอาเรื่อง  เขาประหลาดใจที่สัมผัสถึงกล้ามแขนแน่น ๆ ภายใต้เสื้อตัวพองหลวมโพรกของหมอนี่  แต่ชิตตพัณรีบสลัดให้พ้นจากการถูกจับเอาไว้

“อย่าทำอะไรผม  ผมขอโทษแล้ว”

บรรณศรไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรอีกฝ่ายตั้งแต่แรกแล้ว  เขาแค่หมั่นไส้  และรู้สึกเสียหน้าที่ถูกคนจ๋อง ๆ ท่าทางเซ่อ ๆ แบบนี้หลอกให้วนอ้อมโลกไปรอบหนึ่ง  “นายก็ต้องรับผิดชอบ  ด้วยการพาไปที่คณะสังคมด้วยตัวนายเอง  โอเคมั้ย”

ชิตตพัณลังเลแต่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้เมื่อเขารับปาก  ไม่นานหลังจากที่ทั้งคู่ร่วมทาง  ชิตตพัณก็พาบรรณศรมาถึงป้ายของคณะที่อยู่ตรงหน้าตึก

“เสร็จธุระแล้วใช่มั้ย”  ชิตตพัณถาม

“เออ  นายชื่อไรนะ  นี่ชื่อศร”

“นี่น่ะนี่ไหน”  ไอ้แว่นนี่จงใจกวนเขาด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนเลย

“ก็กูไง”  เขาขยี้หัว

“ก็ทำไมมึงไม่พูดล่ะว่ามึงอ่ะชื่อศร”

บรรณศรหน้าเหวอ  แต่แล้วก็ระเบิดหัวเราะออกมา  “ฮ่าๆๆ  ก็กูเห็นมึงเป็นเด็กเรียน  กูไม่นึกว่า..แต่เฮ้ย  มึงยังไม่ตอบเลย”

“กูชื่อชิต”  ชิตตพัณตอบนิ่ง ๆ

“เหรอวะ  ชิตที่สะกดด้วย s h i t หรือเปล่าวะ”  บรรณศรยียวนไปบ้าง

“มึงจะสะกดยังไงก็เรื่องของมึง  ไม่ได้หนักหัวพ่อกูหรอก  แล้วนี่กูไปได้หรือยังล่ะ”

ถ้าจะบอกว่าบรรณศรติดใจในลีลาและวาจากวนโอ๊ยของชิตตพัณในร่างนี้ก็คงไม่ผิดหรอก  นอกจากนั้นเขายังได้กลิ่นที่คุ้นเคย  กลิ่นที่ทำให้เขาฟุ้งซ่านและนึกถึงเรื่องทางเพศ

“เดี๋ยวก่อน”

“ไรอีก”

บรรณศรลังเล  มือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง  แต่ก็พูดออกมา  “มีเบอร์โทรป่ะ  กูขอหน่อยดิ”

ชิตตพัณมองอีกฝ่ายเหมือนตัวประหลาด  “มีเบอร์รองเท้ามึงเอาป่ะล่ะ”

“ดี ๆ อย่ากวน”

“มึงจะเอาไปทำไร  จะจีบกูหรือไง”

“ถ้ากูบอกว่าจะจีบล่ะ”

อึ้งไป  ชิตตพัณเสยผมด้วยบุคลิกของชิตตพัณอีกคนที่ไม่ใช่คนนี้  ความประหลาดใจที่เขาถูกมองเห็นทั้ง ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในสภาพนี้ทำให้บุคลิกเขาสับสนชั่วคราว  บรรณศรเป็นบุคคลที่ทำให้ผู้อื่นรู้สึกปั่นป่วนได้ดีแท้ ๆ

“เออ  ถ้ากล้าขอก็กล้าให้  เมมไป”

เขาบอกเบอร์โทรของตนไปโดยไม่บิดพลิ้ว

“แล้วกูจะรู้ได้ไงว่ามึงไม่โกหก”  บรรณศรยังไม่หมดเรื่อง

“ก็ลองโทรมาดิไอ้ควาย”

คนฟัง  ฟังแล้วฉิวแกมขำ  เขารู้ดีว่าชิตตพัณจงใจกวนโทสะ  แต่มันก็เหมือนกับแฝงนัยทางเพศเร้นไว้อย่างบอกไม่ถูก  เขากดเบอร์โทรออกไปและแนบหูรอ  พลางใช้สายตาจับผิดมองชิตตพัณ  สักครู่มือถือของชิตตพัณก็ดัง  เขากดรับสายและพูดลงไปในโทรศัพท์ทั้ง ๆ ที่อยู่ห่างกันไม่กี่ก้าว

“กูโกหกมึงมั้ยล่ะ”

“เออ”  บรรณศรตอบอย่างไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงดี  ทั้งคู่มองหน้าซึ่งกันและกัน  แต่ไม่มีใครวางสายก่อน

“มึงจะจีบกูเหรอ”  ชิตตพัณถามลงในสาย

“เออ”

“ทำไม”

บรรณศรคิดนิดหนึ่ง  แล้วหลิ่วตาทะเล้น  “มึงกวนตีนดี  กูชอบ”

“แค่เนี้ย?”

“แล้วก็  อืม...มึงดูน่ารักดี  กูว่านะ  ถ้ามึงถอดแว่นออก  จะโคตรน่ารักเลย”

“เหรอ”

“ทางที่ดีถอดออกให้หมดทั้งตัว  กูอยากเห็นมึงในชุดวันเกิดว่ะ”

“เลวล่ะ”  ชิตตพัณ  เอาโทรศัพท์ออกจากหูและกดวางสาย  เขาบ่นกับตัวเองอย่างจงใจให้อีกฝ่ายได้ยิน  “เฮ้อ  โทรศัพท์โรคจิตอีกสาย”

บรรณศรจะยิ้มก็ไม่ออกจะร้องไห้ก็ไม่ได้ที่โดนด่าว่าโรคจิต  ก็จริงว่าเขาโรคจิต  และเขาจะไม่รับรองความปลอดภัยทางประตูหลังของหมอนี่หากว่ายังยั่วเขาแบบนี้อีกต่อไป

“พอใจแล้วใช่มั้ย  ไปล่ะ”  ชิตตพัณพูดแค่นี้แล้วเดินหนีหายไปในตึก







“เมีย..พี่มีชู้”  เต็งหนึ่งร้องเพลงอย่างเริงร่าจากชั้นสองของตึกที่เขากับเพื่อน ๆ นั่งอยู่

“พอเหอะไอ้เต็ง”  อีกคนปราม  “ถ้าไอ้เดชได้ยินเข้า  งานเข้าแน่”

“มันไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ  ไม่รู้ป่านนี้ไปลับเขาที่ไหน”

“ไอ้เต็ง”  เพื่อนอีกคนพูดกับเขา  “กูยกนิ้วให้มึงเลย  มึงนี่ปากคอเราะร้ายกว่ากะเทยอีก”

“ขอบคุณมากฮ่ะ  สำหรับรางวัลที่อะฮั้นได้ในปีนี้  ขวัญใจกะเทยเหรอฮ้า  ไม่ฮ่ะ  อันนั้นยกให้พี่เดชของเราดีกว่า”

เต็งหนึ่งล้อเลียนอย่างสนุกไปเสียอีก

“มึงจะล้ออะไรมันนักหนาวะเต็ง  ขนาดกูไม่ได้เป็นไอ้ชิต  กูยังเคืองแทนมันเลย”

“กูก็ขำ ๆ เฉย ๆ อย่าคิดมากดิ”  เต็งหนึ่งพูดอ่อย ๆ

“คนอื่นเขาไม่ขำเหมือนมึง”

“โดยเฉพาะไอ้เดช”  อีกคนเสริม

“มันท่าจะชอบไอ้ชิตจริง ๆ วะ”

“หรือติดใจ”  เต็งหนึ่งอดไม่ได้

“เออก็นั่นแหละ  มึงก็ทำซะยังกะว่าไม่เคยมีเมียเป็นผู้ชายมาก่อน”

“กะเทยสาม  เกย์สาวสอง”  ไอ้เต็งของเพื่อน ๆ ไล่เรียงบรรดาเมีย ๆ ของมันให้ฟังด้วยสีหน้าภาคภูมิใจโดยที่ไม่มีใครร้องขอหรืออยากรู้สักนิด

“กูรู้ล่ะว่าทำไมมึงถึงเสียดสีไอ้ชิตกับไอ้เดชนัก”

“เพราะอะไรวะ”  คนต้นเรื่องไม่ได้รับหรอก  แต่มีลูกคู่ในกลุ่มนั่นแหละที่ช่วยกันชง

“กูว่ามันอิจฉาว่ะ  บรรดาเมีย ๆ ของมันรวมกันแล้วยังหน้าตาดีไม่ได้ครึ่งของไอ้ชิตเลย”

“โหเพื่อน  นี่มึงแอบเกลียดกูใช่มั้ยเนี่ย”

เต็งหนึ่งโอดครวญอย่างน่าสงสารให้เพื่อน ๆ หัวเราะฮา  เสียงหัวเราะเงียบลงทันทีเมื่อเห็นไกล ๆ ว่าธีรเดชเดินกลับมาจากห้องน้ำทางสุดปีกของตึก  ทุกคนพากันคุยเรื่องอื่นที่ไกลจากประเด็นเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง  และถึงแม้ว่าบรรณศรจะยังคงยืนดูป้ายคณะอยู่ข้างล่าง  ก็ไม่มีใครสักคนที่จะชี้ให้ธีรเดชดู  หรือปริปากถึงเหตุการณ์เมื่อครู่สักแอะ



  



---

ลงยาว ๆ ชดเชยที่หายไปนานครับ

[kit]

ว้าย อีตาลูกชิดของกิต.!

๔๖๑ + ๑ = ๔๖๒
ขอบคุณนะคะ คุณ Kirimanjaro

[kungyung]

กำลังมันส์เลยอ่ะ

บรรณศรมาตามหารักแท้
รึป่าววะ??

[aaax]

ลงยาวววววววววววววววววววว อะ ต้องเมนท์ยาวตามปะ 555


ก่อนอื่นขอบอกว่าบทที่ 9 เริดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

และขอฟังธงว่า

เต็งหนึ่ง เป็นตุ๊ด แบบแอบจิต แน่นอน

คริ คริ



(เมนท์แค่เนี้ย ยาวแล้วเหรอลุง เดี๋ยวก็โดนแซวว่าัสั้นอีกอะ 555)

[blackie]

สนุกจังเลยครับ

ไม่ไหวและ เลยติดใจเสียแล้ว

 

[mist]

เบี้ยวไปสองอาทิตย์ มาแค่สองตอนไม่พอหรอก เพราะงั้น เอามาอีก 

[Turn_righT]

ชอบพาเราเลี้ยวไปเลี้ยวมา...ทำเหมือนเดชชอบชิต พออีกตอนก็เหมือนเดชไม่แคร์ หลังๆ เหมือนว่าเดชจะกลับมาคลั่งชิตอีกละ
โอ๊ย!!! รู้สึกสับสนทางเพศ เอ๊ย!! สับสนในตัวเดช 
แต่อยากให้ศรกะชิตได้ลองศึกษากันอ่ะ  ดูเป็นคู่ที่น่าตื่นเต้นดีจัง
นายเต็งหนึ่งนี่เขี้ยวคมเชียว พ่อแม่น่าจะเอาไปตะไบตั้งแต่เล็กๆ โตขึ้นจะได้ไม่เที่ยวไปกัดรองเท้าใครเขา

ปล. หายไปนานมากกกก  จะมาต่อเท่านี้จริงๆ หรอ??? เอามาอีกจิ