มาแว้วครับ อิอิ ถ้ามีทำผิดแล้วรู้จักสำนึกผิด ก็คุยกันดีๆนะครับ
******************************
ผมยืนจ้องแม็กอยู่นาน เพราะไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงดี แม็กเล่นนอนขวางประตูทางเข้าพอดี เอาวะเรียกก็เรียก
“แม็ก ๆ ๆ” ผมเรียกชื่อแม็ก แม็ก ค่อย ๆ ลืมตามองผม สายตาแรกที่ที่เราสัมผัสกันผมรู้สึกถึงความเป็นห่วงตัวแม็กกว่า ว่าทำไมแม็กถึงมานอนทรมารตัวเองหยังงี้แม็กลุกขึ้น(สงสัยกูโดนต่อยแน่เลย)
“ไปไหนมารู้ไหมว่าเป็นห่วง” ผิดคาดแฮะ
“แม็กมารอเจตนานแล้วนะ” เกิด..อา...ราย...ขึ้น ผีเข้าแม็กรึงัยทำไมพูดเพราะอย่างนี้ ผมยังตลึงกับคำพูดของแม็ก
“ใจร้ายปล่อยให้แฟนมารอตั้งนาน” แม็กบ้าไปแล้ว ทำไงดีจะพูดอะไรต่อดีนะ อย่าเพิ่งใจอ่อนนะ แม็กเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้
“ไม่ห่วงแม็กบ้างเหรอ” เอาละสิใจที่ว่าจะแข็งเริ่มสั่นคลอน แต่ยังไงก็ต้องถามให้รู้เรื่อง
“แม็กโกหกเรา” จ้องตาแม็กเข้าไว้ อย่าตกการ์ดนะ เดี๋ยวโดนสวน
“ไม่ได้โกหก แค่ไม่บอกความจริง” แม็กก้มหน้าลง โดยไม่ยอมมองหน้าผม
“มันต่างกันตรงไหน รู้ไหมว่ามันทำให้เราเสียใจ”
“แล้วถ้ากู........เอ้อ...แม็กบอกความจริงแล้วเจตจะสะบายใจเหรอ” เริ่มขึ้นเสียง
“แต่มันก็ดีกว่าโกหกกัน” น้ำตาอย่าเพิ่งไหลออกมานะ แต่มันคงห้ามไม่ทันแล้วละ ไม่รอคำพูดจากแม็กผมเบียดตัวแม็กให้พ้นจากประตูแล้วเปิดเข้าห้องไป แม็กเดินตามเข้ามา(ทำไมไม่ห้ามนะ)แม็กปิดประตูแล้วเดินเข้ามากอดผม ผมแกะมือของแม็กออก(ที่จริงไม่อยากแกะหรอก)
“ปล่อยเราเถอะแม็ก อย่าโกหกตัวเองอีกเลย”
“โกหกอะไร”
“แม็กยังรักผึ้งอยู่ใช่ไหม”
“ใครบอกมึง...เอ้อ..ใครบอกเจตละ”
“ภาพมันฟ้อง”
“เปล่า แม็กแค่ไม่อยากให้เจตคิดมากแค่นั้นเอง ถ้าแม็กบอกว่าจะไปกับผึ้งเจตก็คงไม่อยากให้แม็กไปใช่ไหม มันไม่มีอะไรหรอก นั้นมันเป็นครั้งสุดท้ายที่ผึ้งขอ แม็กบอกผึ้งไปแล้วว่าแม็กมีแฟนใหม่แล้ว”
“แล้วทำไม ตอนรู้ว่าเรารู้เรื่องแล้วถึงไม่โทรมาละตั้งนานกว่าจะโทรมาแสดงว่าจริง ๆ แล้วแม็กไม่ได้สนใจเราเลย” แม็กจับผมหันหน้ามาชนกับหน้าแม็ก
“ใครบอกว่าไม่สนใจ ที่แม็กไม่โทรไปก็เพราะว่าแม็กรู้ว่าถึงโทรไปตอนนั้นเจตคงไม่รับสายหรอก เพราะยังโกรธอยู่ แล้วถ้าแม็กโทรไปตอนนั้นจริงจะรับไหมละ”
“ไม่รับ”
“เห็นไหมละ แม็กนะเดาใจเจตออกนะ ยังงี้จะบอกว่าไม่สนใจได้ไง ไว้ใจแม็กบ้างสิครับ” ได้ยินอย่างนี้แล้วใจจะละลาย ยิ่งวันนี้มาแนวแปลกพูดเพราะอีกต่างหาก
“ตอนนี้จะให้แม็กกอดเจตได้ยัง” ไม่รอคำตอบจากผมแม็กดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
“รู้ไหมเมื่อคืนหลังจากกินสุกี้กับผึ้งเสร็จแม็กก็มารอเจตที่ห้องตั้ง4ชั่วโมงไม่เห็นเจตมาแม็กก็โทรมาแต่เจตก็ไม่รับ รู้ไหมว่าเป็นห่วง แม็กรออยู่ที่นี้ทั้งคืนเลยนะ”
“หาทั้งคืนเลยเหรอ”
“ใช่แล้ว มีคนใจร้ายแอบไปนอนที่อื่น ปล่อยให้แฟนนอนตากยุ่งทั้งคืน”
“ขอโทษนะ” ที่จริงเราน่าจะได้รับคำขอโทษมากกว่า
“ขอโทษเรื่องอะไร แม็กต่างหากที่ต้องขอโทษเจตที่ทำให้ไม่สบายใจ ต่อไปแม็กจะพูดดีดีกับเจตอย่างที่เจตเคยขอ” ผมกอดแม็กแน่นขึ้น
“โอ๊ย” แม็กร้องขึ้น
“แม็กเป็นอะไร”
“เจ็บใจ”
“ไปทำอะไรมา”
“เจ็บใจที่แฟนไม่รัก” กูอยากอ้วก แม็กก้มลงมาหอมที่ซอกคอของผม สุดท้ายก็เป็นฝ่ายแพ้แม็กอีกจนได้ ทำไงได้รักเขาแล้วนี้
“แล้วนี้แม็กทานข้าวยัง”
“ยังเลยออกไปทานข้าวกันไหม”
“ได้แต่แม็กไปอาบน้ำก่อนนะ ออกไปสภาพโทรม ๆ นี้ไม่ได้ แฟนเราต้องดูดีไว้ก่อน”
“ดูดีมาก ๆ เกิดมีคนมาแย่งไปจะทำไง”
“ดี ให้เขาเอาไปเลยเราจะแถมราง
วัลให้”
“กลัวแต่จะร้องไห้ขี้มูกโป่งนะสิ”
“ทำเป็นรู้ดีไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมไล่แม็กให้ไปอาบน้ำ ส่วนผมก็หาเสื้อมาให้แม็กเปลี่ยน เฮ้อ ทำไมเราถึงใจอ่อนเร็วขนาดนี้นะ นี้เขาคงไม่เรียกว่ารักแล้วมั้งคงต้องเรียกว่าหลงมากกว่า เอ....อาทิตย์หน้าชวนแม็กไปเที่ยวบ้านเราบ้างดีกว่า******
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
