หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553

[peemai]

อยากรู้จังว่าแบงค์จะพิสูจญ์ยังไง รอติดตามนะคะ
ว่าแต่น้องแพรว (เบเบ้) เนี่ย ของเค้าแรงจริงๆ นะ
มีการหันมาเร่งบอกว่าแบงค์เดินชักช้าอีก
เลยโดนจัดไปซะ หึหึ ส่วนโอ๊ตเนี่ยเห็นธาตุแท้
น้องแพรวแล้วก็รีบใจอ่อนกับแซนซะนะ อืม ว่า
แต่ว่า โอ๊ตเนี่ยยังเวอร์จิ้นอยู่เหรอ น่าสนใจนะเนี่ย
อย่างนี้คงต้องเชียร์ให้แซนรีบลงมือ อิอิ

[EverGreen™]

มาดันให้ครับ

[yowyow]

รอผลพิสูจน์คร้าบบบ

[ToeyTato]

วู้ววว ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น ว่าต่อไปจะเป็นงัย
ดีแล้วที่มารู้ว่ายัยเห็ดสดเป็นงัย 5555
แรงได้อีกนะยัยเบเบ้ กร๊ากกกก

[lizzii]

ฮาโหล ๆๆๆ
มาต่อเต๊อะ
คิดถึงพี่โอ๊ตกะแซนแล้วว

[gboy]

 
ยังม่ายมะอีกเหรอ

[ToeY_@_KP]

เข้ามากดดัน...

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
มาดิ้นรออ่านต่อ อยากรู้เรื่องของน้องเบเบ้จริงๆเลย อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อน๊า

[ToeY_@_KP]

เริ่ม      ล่ะ..

มาต่อให้ว่อง..

[J_ann]

ไรเตอร์ค่ะ...

หายไปไหน...

รอจะจะเปลี่ยนจากคนอ่านเป็นยามเฝ้าห้องแล้วน๊า...

มาอัพไวไวน๊า^^

[Knaw]

 :impress2:ขอบคุณนะครับสนุกมากเลย

มาต่อเร็วๆนะครับ


 

[หอยทาก]

ง่า หายไปนานจังเยย
คิดถึงนะคร้าบ เอิ้กๆ
มาต่อเร็วๆน้อออออ
 

[XTeND]

ตอนที่ 22 บายเนียร์

...หลังจากกินกาแฟเสร็จ แบงค์ลากผมไปเดินอินเด็กซ์ลิ่ฟวิ่งมอลล์ต่อ ผมไม่เข้าใจมันจริงๆว่ามันจะลากผมมาทำไม มันดูของไปก็ถามผมไปว่าอันนั้นเหมาะกับบ้านมันไหม อันนี้เหมาะกับห้องนอนมันไหม(ผมเคยไปห้องนอนมันจริงๆ มันก็เคยเข้าถึงห้องนอนผม แต่ไม่เคยนอนด้วยกันนะ) ด้วยการกระทำดังกล่าวเป็นที่จับจ้องของพนักงานหลายๆคน แต่น่าแปลกที่ทุกครั้งที่มีใครทำกับผมเยี่ยงคู่สามี-ภริยา(แบบชายรักชาย) ในที่สาธารณผมจะเขินอาย แล้วโว้ยวายอยู่บ่อยครั้ง แต่วันนี้ ตอนนี้ผมนิ่งเฉยมาก เพราะในสมองผมยังคิดเรื่องน้องพลอย ต่อหน้าเธอดีราวกับนางฟ้า แต่ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าจะทำแบบนี้ได้ หากให้ผมชั่งใจผมเชื่อใคร ผมบอกได้เลยผมเชื่อไอ้แบงค์เต็มที่ เพราะมันไม่เคยโกหกผม แต่คราวนี้ความเชื่อผมเริ่มสั่นคลอน

“เห้ย มึงเป็นอะไรหรือเปล่า” ไอ้แบงค์ถามขึ้น ไม่ถามเปล่าเอาหลังมือมาแตะหน้าผากผมด้วย

“เห้ย เห้ย เห้ย ไม่เป็นไร คิดอะไรเพลินๆ นะ”  ผมถ่อยหนี

“คิดเรื่องพลอยไงมึง ไม่เชื่ออะดิ” มันแทงใจดำเลยครับ

“เปล่า กูคิดเรื่องที่ฝึกงานนะ” ผมโกหก

“เออว่ะ มึงฝึกที่ไหนว่ะ”

“กูฝึกบริษัทที่พ่อกูทำงานอยู่”

“เออก็ดี”

“แล้วมึงอ่ะ”

“ยังไม่รู้เลยว่ะ”

“กูยังไม่ได้ถามว่ามึงฝึกที่ไหน”

“อ่าว แล้วมึงจะถามอะไร”

“ปีนี้มึงมีสิทธิ์ฝึกงานด้วยเหรอ”

“โห่ไอ้สาด ดูถูกกูนะมึง”

“อ่าวกูถามจริง เห็นดร๊อปไปหลายตัว 555+” หลังจากนั้นผมก็เล่นละคร รับบทเป็นโอ๊ตที่ติ๊งต๊อง ให้เหมือนคนเดิมมากที่สุด

...วันรุ่งขึ้น หลังจากที่หยุดไป 3 วัน (เสาร์ อาทิตย์ และ จันทร์) วันนี้ผมขอทำบุญอีกวัน ว่าไปก็น่าขันเข้าพรรษาแท้ๆ ที่ตลาดเช้ายังมีพระบิณฑบาตเลย ว่าแล้วจัดไป 4 องค์ พอเสร็จกิจจัดการอาบน้ำอาบท่าไปรับไอ้แสบต่อ ชีวิตประจำวันผมกลับมาแล้วสินะ

...พอผมไปถึงหอแซน ปรากฏเจ้าตัวดีลงมารอผมข้างล่างแล้ว

“เห้ย วันนี้หิมะตกวุ้ย” ผมแซวมัน หลังจอดรถเสร็จ มันยักคิ้วให้แบบกวนตรีน “ตื่นเช้าเป็นด้วยเหรอ”

“โห้ย ระดับนี้แล้ว” มันตอบเสร็จ เก๊กต่อ “ตื่นได้วันเดียวแหละ ต่อไปพี่ปลุกผมด้วย” มันตอบ

“ถุ้ย”

“พี่งานบายเนียร์มีเมื่อไร” แซนถามขึ้นขณะที่ผมขี่มอไซค์

“ของ ม. วันศุกร์นี้ ของสาขาต้องถามปี 3 ทำไมอ่ะ”

“หัวหน้ามันเก็บตังค์อ่ะ ผมไปด้วยดิ”

“ไอ้บ้า งานของปี 4”

“ไอ้เชษฐ์บอกแล้วปี 1-3 ไปได้จ่ายตังค์เพิ่มเอา 50บาท”

“แสนรู้”

“ไปด้วยนะนะ”

“ไปทำไม”

“ก็ปีนี้จัดเหมือนงานพร๊อม แบบฝรั่งนิ”

“แกเลยอยากไปกิน” ผมแทรก

“ผมไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้น”

“แล้วจะไปเพื่อ”

“ก็งานพร๊อม เขาไปเป็นคู่ใช่ไหม”

“อืม”

“คนที่ไปด้วยกันก็ต้องเป็น...”

“ผู้ชายกับผู้หญิงเท่านั้น” ผมอ่านเกมมันออกเลยดักทาง

“โห้ย พี่โลกโลกาภิวัตน์แล้ว ชาย-ชาย ก็ได้เหอะ ได้ข่าวว่าพี่ประกวดคิงค์ด้วย”

“ไอ้นี้ข่าวเร็ว”

“นะนะ นะพี่นะ”

“ไม่โว้ย” นั้นคือคำตอบเดียวจากผม ผมรู้สึกว่าผมอายที่ต้องทำอะไรเปิ่นๆ ให้แซนเห็น ไม่ดีกว่านั้นแหละดีที่สุด “แล้วความจริงพี่จะเปลี่ยนคนประกวดคิงค์ด้วย ดังนั้นแกไปก็ไม่ความหมาย” นั้นก็เป็นความจริง เพราะผมจะโหวตคะแนนเลือกคนประกวดคิงค์-ควีน ห้องผมใหม่ พวกผมมาถึงอาคารเรียนรวมตอนนี้คนดูบางตา เพราะมาเช้ากว่าปรกติ (ทุกวันจะต้องเสียเวลาปลุกคนที่มันงุงิอยู่ข้างๆผมตอนนี้) ผมกับแซนนั่งทานข้าวกันใต้ตึก วันนี้มีเวลาว่างพอที่จะกินข้าวแบบอ้อยอิ่ง นั่งดูชีวิตเด็กนิสิตยามเช้า เห้อ...ปีสุดท้ายแล้วเหรอเนี้ยเรา

...หลังจากที่เรียนได้ชั่วโมงกว่าๆ อาจารย์ก็ปล่อย เรียนปี 4 นี้มันสบายจริงๆ แต่รู้สึกรายงานกับสอบจะโหดกว่าความสบายหลายเท่านัก

“เห้ยเพื่อนๆ โหวตคนประกวดคิงค์-ควีนมาแล้วนะ” ผมตะโกนบอกทุกคน ขณะนี้ทั้งห้องวุ่นวายจนไม่อยากเชื่อว่าเด็กเหล่านี้ผ่านกันอบรมจนถึงปีสุดท้าย “คนที่ประกวดคิงค์คือ ไอ้มิกซ์ และควีนคือเปิ้ล” ผมประกาศโดยไม่สนใจใครเช่นกัน และเหมือนได้ผลทุกคนเงียบ อีกไม่กี่วินาทีเสียงเฮก็ดังขึ้น

“เห้ยๆ โหวตตอนไหนว่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น

“กูไม่เอานะ กูไม่อยากประกวด” อีมิกซ์ค้าน(อีมิกซ์กระเทยสาวสวยในห้อง แต่ชอบแอ๊บแมนเป็นชีวิตจิตใจ)

“กูก็ไม่เอานะ” เปิ้ลสมทบ “กูยังหาเสื้อผ้าไม่ได้เลย” เปิ้ลบอกเหตุผล เพื่อนทั้งห้องโห่ส่ง ส่วนผมไม่สนใจคำค้านหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความแล้วส่ง

“โหวตตอนไหนว่ะ” เพื่อนคนเดิมถาม

“ไม่รู้ดิ รู้ว่าเอกฉัน ว่ะ” ผมตอบ มันทำหน้างง งง “เอก กะ ฉัน” ผมพูดอีกครั้งคราวนี้เข้าใจทั้งห้อง “หรือมึงจะประกวดแทน” ผมย้อนถาม

“ไม่ว่ะกูแค่...เห็นด้วย” มันตอบพลางทำท่ากวนตรีนไปยังคู่ คิงค์ ควีน

“ไม่เอาอ่ะ โหวตใหม่ดิ” มิกซ์ค้าน

“สายไปแล้วมิกซ์ กูส่งชื่อไปแล้วเมื่อกี่” ผมชูมือถือบอกเป็นนัยๆ “แต่ไม่เป็นไรมิกซ์ กูส่งมึงฐานะ ควีน”

“โอเค เลิศ” อีมิกซ์ยอมรับยิ้มหน้าบาน เปิ้ลไม่คัดค้านอะไร หาชุดให้ได้เป็นพอ

...และแล้วก็มาถึงวันงาน ผมเอาเสื้อผ้าไปทิ้งไว้ที่หอแซนในตอนเช้า ถามผมว่าตื่นเต้นไหมผมตอบเลยว่าไม่เลย รู้สึกยุ่งมากกว่ากับเกือบสัปดาห์ที่ผ่านมา รายงานถูกสั่งให้ทำเพิ่มเป็น 2 เท่า เวลาส่วนใหญ่ตอนนี้ พวกผมจะไปนั่งรวมตัวกันอยู่ที่ห้องสมุด แต่ละคนเริ่มแบกแล๊ปท๊อปมาเรียน ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย ตลอดสัปดาห์แซนก็อยู่กับผมที่ห้องสมุดตลอด นั่งอ่านหนังสือไปหลับไปตามประสา พวกผมก็ได้แต่มองไปที่มัน ชีวิตเด็กปี 1 นี้สบายดีแท้ คิดถึงสมัยนั้นจัง และวันนี้ก็เช่นกันหลังจากเลิกเรียน ผมกับพรรคพวกนั่งทำเคสวิจัยที่มันยังไม่ลงตัวสักทีและกำหนดส่งมันใกล้เข้ามาทุกนาที เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จน 17.00 น.

“พี่ 5 โมงเย็นแล้วนะ เดียวไปงานไม่ทันหรอก” แซนเอ่ยขึ้น หลังจากมันลงไปกินกาแฟมา

“งานอะไรว่ะ” เพื่อนผมถาม

“บายเนียร์ไง”

“งานเริ่มกี่โมงไอ้โอ๊ต”

“6 โมง” ตาผมยังคงจับจ้องอยู่ที่ตัวอักษร

“เห้ยไอ้เชี้ยไปเหอะ ผมยังไม่ทำเลย” เพื่อนๆผมเริ่มเก็บของ

“เห้ย โอ๊ตมึงไม่ไปเหรอ”

“เออไป กูอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไปเลย”

“งานค่อยทำก็ได้ มึงสรุปเคสมา 3 รอบแล้วนะ”

“เออขอกูหาลายละเอียดเพิ่มอีกนิด”

“เออ พวกกูไปก่อนนะ ไอ้แซนฝากดูแฟนมึงด้วยนะ แม่งเชี้ยชอบคนแก่เห้อ”

“ปากหมาแล้วมึง” ผมตอบมัน ไอ้แซนยิ้มรับ “ว่ากูแกมึงก็แก”

“มึงรับเป็นแฟนน้องเขาแล้วอะดิ เออดี ไปแหละบาย” เพื่อนมันวางระเบิดก่อนจากไป ผมขีดเส้นใต้ข้อความสำคัญไว้ ส่วนไอ้แซนมันจัดการเก็บหนังสือ ข้าวของต่างๆที่วางกันเละเทะ แล้วมันก็เริ่มเก็บแล๊ปท๊อปของผม

“ใครให้เก็บ” ผมถามขึ้น

“ถ้าพี่ทำเคสโดยใช้ดินสอ พี่จะไม่ใช้งานคอมเลยยกเว้นแต่พี่สรุปหัวข้อทั้งหมดได้พี่ถึงจะพิมพ์คอม” มันตอบขณะรอเครื่องปิด “แล้วพี่ใช้ดินสอ แสดงว่าหัวข้อที่ได้สำคัญไม่มาก ถ้าสำคัญมากๆ พี่จะใช้ปากกาไฮไลท์สีชมพูขีด และที่เป็นสีชมพูเพราะวิชานี้พี่เรียนวันอังคาร” มันอธิบายเชิงบรรยาย ซึ่งทุกอย่างถูกต้องหมด ผมมองดูบนโต๊ะทุกอย่างเก็บเรียบร้อย แซนเรียงหนังสือและเอกสารตามระดับการใช้งาน (ตามแบบที่ผมเรียง) และเหลือปากกาไฮไลท์สีชมพูกับยางลบให้

“อยากไปงานด้วยขนาดนั้นเลยเหรอ”

“รู้ด้วยเหรอ”

“ทำดีสะเวอร์เลย”

“ไม่ให้ไปก็ไม่ว่าอะไร แค่อยากดูแลบ้าง” แซนตอบ มันตอบสะพระเอ้ก พระเอก

“แม่งกลับดีกว่า”

“อ่าวไมกลับเร็วอ่ะ”

“ทำไมอ่ะ”

“ก็คำนวณเวลาเล่นๆ ว่าพี่จะกลับ 5 โมงครึ่งสะอีก” มันเดาใจผมถูก ผมกะกับเวลาจริงๆ “เพราะพี่อาบน้ำ แต่งตัว 15 นาทีก็เสร็จ แล๊ปท๊อปก็เอาไว้ที่ห้องเสร็จงานแล้วพี่ถึงกลับบ้าน เวลาไปงานผมไปส่ง 5 นาทีก็ถึง เวลาเหลืออีกต่างหาก” มันอธิบาย

...นับวันมันยิ่งแสนรู้ ผมเริ่มกลัวมันนิดๆ รู้สึกมันเหมือนตัวละครในการ์ตูนเรื่อง เรียกเธอว่าพระเจ้า ซึซึฮินะ ฮารุฮิ ตัวเพื่อนนางเอกที่ ผมสั้นๆ เงียบๆ เรียนเก่งระดับเทพ เก่งทุกอย่างก็ว่าได้ ความสามารถพิเศษทำนายอนาคต ทำนายอนาคตได้ทุกๆ 5 นาที

“เออ ไอ้แสนรู้ กูอาบน้ำ 15 นาทีก็เสร็จ แต่แกเป็นชัวโมง ไปได้แล้ว” ผมบอกพลางเก็บของที่เหลือ

“ผมไปด้วยได้เหรอ เฮ้” มันตะโกนลั่น ทำเอาคนในห้องสมุดหันมามองมัน ก่อนรีบเก็บข้าวของตามผมมา

“พี่แต่มันจะสาย” มันพูดขึ้นขณะผมขับรถ

“หรือไม่อยากไป”

“อยากดิ”

“แล้ว”

“ไม่ผมลองคำนวณเวลาเล่นๆ (มึงว่างมากถึงกับคำนวณเวลาในการใช้ชีวิตเล่นๆ แล้วหรือ) ผมอาบน้ำ 30 นาที แต่งตัวอีก 5 นาที พี่อาบน้ำแต่งตัว 15 นาที รวมๆ 50 นาที นี้ 5 โมงกว่า กว่าจะเข้าห้อง เผลอๆออก 6 โมงกว่านะ”

“งานนะมันสายได้ ไม่เป็นไรหรอก งานมัน 6 โมง แต่กว่าจะเริ่มงานกว่าจะอะไรก็ทุ่มหนึ่ง” ผมอธิบาย “ทำไมหล่ะ”

“เปล่าครับ แค่อยากเสนอทางเลือก”

“ทางเลือกอะไรของแกว่ะ”

“พี่กับผมอาบน้ำพร้อมกัน ผมถูหลังให้พี่ พี่ถูหลังให้ผม” มันไม่พูดเปล่า มันมากระซิบข้างๆหู แล้วเอามือถือหลังให้ผม

“หยุดเลย ความคิดแกนี้นะน่ากลัวจริงๆ” ผมตอบพลางเลี้ยวรถเข้าหอ ผมกับแซนรีบขึ้นห้องโดยด่วน

...พอถึงห้องผมไล่แซนไปอาบน้ำก่อนครับ ส่วนผมนั่งทำงาน แซนก็ทำตามคำสั่งแต่โดยดี พอมันอาบน้ำเสร็จ ผมก็อาบต่อเลย อาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำเรียบร้อยเลย ผมไม่เซ็ทเอาเรียบๆพอ ผมใส่ยืดสีขาว กับเสื้อคลุ่มแขนสั้นสีดำ-แดง พอดีตัว กางเกงเดฟสีกรมเข้ม(กางเกงใส่เรียน) เข็มขัดสีขาว รองเท้าไฮ-ดั้งค์(รองเท้าบาส) พอออกมาแซนแต่งตัวเสร็จแล้วครับ มันใส่เสื้อยืด ใส่เสื้อคลุ่มแบบมีฮูดสีขาว ดึงแขนเสื้อมาไว้ที่ศอก กางเกงเดฟสีกรมเข้ม มันเซ็ทผมเรียบร้อย มันจับผมมานั่งที่เก้าอี้ครับ แซนจัดการเซ็ทผมให้ ทำเร็วมากครับ ออกมาก็ใช้ได้ระดับหนึ่ง

...พวกผมออกจากหอถึงงานก็ 6 โมงกว่าๆ คนเริ่มเยอะแล้ว พวกเพื่อนๆก็ทยอยมากันบ้างแล้ว ส่วนมากมีแต่ผู้ชาย ผู้หญิงยังมากันไม่ค่อยมาก หน้างานมีถ่ายรูป ผมก็ไปถ่ายกับเพื่อน แซนก็ถ่ายรูปให้ผม ผมใช้กล้องมือถือนี้แหละสะดวกไว้ก่อนงานนี้ผมได้เจอเพื่อนเก่าๆเยอะครับ เพื่อนสมัยรับน้องมหาวิทยาลัยด้วยกันบ้าง เคยเรียนด้วยกันบ้าง เพื่อนโรงเรียนเก่าบ้าง มันเป็นช่วงเวลารื้อฟื้นความหลัง ชั่งเป็นช่วงเวลาที่ลืมปัจจุบันอันข่มขืนได้ดี พอถึงเวลาเริ่มงานผมกับแซนก็ไปนั่งที่โต๊ะ โต๊ะจะมีป้ายบอกสาขาแต่ละสาขา ผมไปนั่งกับก๊วนของผม ความจริงแซนต้องไปนั่งด้านหลังสุดบริเวณของรุ่นน้อง แต่พวกเพื่อนผมอนุญาตให้นั่งด้วยเพราะปัจจุบันมันกลายเป็นบุคคลในกลุ่มผมไปแล้ว

...คณะบดีกล่าวเปิดงาน หลังจากนั้นก็เป็นรูปของแต่ละสาขาประกอบเพลง มีเสียฮือฮาดังเป็นระรอบ บอกให้รู้ว่าเป็นรูปของเอกไหนบ้าง ภาพแต่ละภาพย้อยรำลึกถึงอดีตได้ดี พอถึงสาขาผมพวกผมก็ฮากันบ้าง แซวข้ามโต๊ะบ้าง คิดถึงวันเก่าๆ แล้วเราก็เริ่มคุยกันถึงวันแรกที่เรียน ตอนไปดูงาน ความรู้สึกต่างๆ ร่วมทั้งการนินทากับเรื่องในอดีต ตอนนี้ผมให้ความสนใจในเรื่องที่คุยมากกว่าอาหารบนโต๊ะ และการแสดงบนเวที ส่วนแซนเขาเข้ากับกลุ่มผมได้ดี บางเรื่องที่พูดแซนก็รู้แล้วบ้างเรื่องรู้ดีกว่าผมด้วย

...และแล้วก็มาถึงการประกวดคิงค์-ควีน ครับพวกผมก็ให้ความสนใจบนเวทีอีกครั้ง ตัวแทนแต่ละสาขาก็ลุกไปทำหน้าที่ของตน พิธีกรเริ่มแนะนำและนับจำนวนผู้ประกวด หายไป 1 คู่ และคู่นั้นคือสาขาของผม

“ขอเชิญพี่โอ๊ต และพี่กิ๊ก ขึ้นเวทีด้วยนะค่ะ” พิธีกรประกาศชื่อ “เนื่องจากมีการขอเปลี่ยนรายชื่อผู้เข้าประกวดนะค่ะ ดังนั้นขอให้พี่กิ๊กกับพี่โอ๊ตขึ้นเวทีด้วยครับ” พิธีกรอธิบายแล้วเชิญผมอีกครั้ง ผมมองหน้ากิ๊กแล้วมองไปยังมิกซ์ มิกซ์ทำท่าไม่รู้เรื่อง สรุปผมต้องไปโดยปริยาย

...ผมขึ้นเวทีไปกับกิ๊ก กิ๊กไม่รู้เรื่องครับรายนั้นใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงเดฟ ขนาดสร้อยคอ หมวกและรองเท้ามันก็เปลี่ยนก่อนขึ้นเวที ก็ไม่มีอะไรครับแค่เดินไปทักทายเพื่อนๆ เรียกเสียงเฮ แล้วกลับไปนั่งที่รอเรียกรอบที่สอง พอผมเดินลงเวทีผมเดินไปหามิกซ์

“มึงไปขอเปลี่ยนชื่อเหรอ”

“เปล่านะ มีคนมาหากูบอกว่ากูไม่ต้องประกวดนะ”

“ใครเปลี่ยนว่ะ”

“ไม่รู้สิ แต่อีเปิ้ลอ่ะบอกคนที่มาบอกกูว่ามึงกับอีกิ๊กเข้ากันได้ดี เขาเลยเอาชื่อไอ้กิ๊กด้วย”

“ใครเปลี่ยนชื่อให้กูกระกวดไม่รู้ แต่เปิ้ลเปลี่ยนให้กิ๊ก”

“อืม เนี้ยกูอุตสาหแต่งตัวมา” จริงครับมันใส่เสื้อเชิร์ทแขนยาว สีชมพูมันเป็นผ้าเงาๆ สะท้อนแสงด้วยครับ ถ้าบนเวทีเด่นแน่ ผมกลับมานั่งที่โต๊ะ ผมอธิบายให้เพื่อนฟัง เพื่อนที่นั่งโต๊ะอื่นก็ร่วมฟังด้วย สรุปห้องผมไม่ได้เปลี่ยนชื่อแล้วใครหล่ะ

“ช่วงหน้าจะเป็นการแสดงของผู้ที่ประกวดคิงค์-ควีนนะค่ะ อย่าลืมติดตามชม” ผมมองหน้ากิ๊กการแสดงผมไม่ได้เตรียมซวยแล้ว ผมลุกขึ้นไปหลังเวทีทันที ผมไปหาเจ้าหน้าทีหลังเวที สาขาอื่นแจ้งการแสดงเรียบร้อยแล้วเหลือสาขาผม ผมบอกสาเหตุแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ผมจัดการขอยืมคอมต่ออินเตอร์เน็ต ผมโหลดมิวสิกวีดีโอลงคอม แล้วบอกว่าเจ้าหน้าว่าพวกผมลิปซิ่งเพลงนี้

...พอถึงเวลาพิธีกรเรียกให้พบหลังเวทีเพื่อจับฉลากว่าใครประกวดก่อน ผมเองก็ทำเซอร์ไพรกิ๊กผมไม่บอกว่าแสดงอะไร แค่ว่ามันรู้จักดี สรุปสาขาผมเป็นโชว์สุดท้าย

“เห้ย...กิ๊ก...ทีมสุดท้าย กูขอฟินาเล่นะโว้ย”

“เออ แม่งไม่มีอะไรให้เสียแล้วนิ” มันหงุดหงิด “มึงจะบอกกูได้ไหมว่าแสดงอะไร”

“เอาเป็นว่ามึงรู้ดี เดียวกูออกก่อน แล้วมึงตาม”

“กูจะรู้ไหม”

“มึงรู้ดี” ผมพูดจบผมดูการแสดงแต่ละกลุ่ม แต่ละกลุ่มก็เรียกเสียงกรี๊ดได้ดี โดยเฉพาะสาขาประชาสัมพันธ์ที่แสดงการเดินแบบ สาขานี้หนุ่มหล่อสาวสวยเยอะที่สุด โดยเฉพาะผู้ชายมีต่ำแหน่งถึงอดีตเดือนมหาวิทยาลัย และการเดินแบบรอบสุดท้ายผู้ชายถอดเสื้อกลางเวทีเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้กระฮึ่มห้องประชุม

“ว่าไงมึงฟินาเล่ อยู่ไหม” กิ๊กถามผม

...และแล้วก็ถึงเวลาของสาขาผม พี่เจ้าหน้าที่เขาใจดีปิดไฟให้ก่อนการแสดง ผมถอดเสื้อคลุมวางไว้ที่ทางขึ้น แล้วเอาหูฟังบูลทูธมาใส่ ผมให้สัญญาณว่าพร้อม เสียงเพลงเริ่มขึ้น ไฟก็เปิดการแสดงลิปซิ่งของผมเริ่มขึ้น เพลงที่ผมลิปซิ่งคือเพลง GEE ของ เกิร์ล เจนเนอร์ชั่น แต่ที่ผมลิปซิ่งเป็นเวอร์ชั่น บอย เจนเนอร์ชั่น (SHINEE, SJ, 2PM) มิวสิกตัวนี้กิ๊กเป็นคนโหลดให้ผมดู และผมแกะท่าเต้นเพลงได้ทั้งเพลงแล้ว ผมลิปค่อนเพลง กิ๊กก็เดินออกมาตรงสเต๊ปพอดี ผมกะกิ๊กลิปซิ่งกันจนจบ พอจบเพลงเสียงกรี๊ด เสียงปรบมือดังกระฮึ่มไม่แพ้ใครเหมือนกัน หลังจากการแสดงเสร็จ ก็ขั้นด้วยการแสดงของมหาวิทยาลัย

...ผมกับกิ๊กกลับมาที่โต๊ะ ระหว่างทางมีเพื่อนๆสาขาแสดงความยินดีมากมาย พอมาถึงโต๊ะ ผมเห็นไอ้ตัวดีของผมยิ้มหน้าบาน วันนี้มันได้เห็นผมในแบบบ้าๆแล้ว ผมไม่แคร์สื่อ 555+ บอกแล้วว่าเอาฮา และแล้วผลการประกวดก็ประกาศ

“เอาละครับเวลาที่หลายท่านรอคอย ก็มาถึง”

“ใช่ค่ะ คะแนนประกวดคิงค์-ควีนในค่ำคืนนี้ได้ออกมาแล้ว”

“และผู้ชนะฝ่ายชายได้แก่...พี่โอ๊ต สาขา...ครับ”

“และฝ่ายหญิงได้แก่...พี่เมย์ สาขาประชาสัมพันธ์คะ” ผมเดินออกไปจากโต๊ะของผม เมย์เองก็เหมือนกัน พวกผมเดินขึ้นเวทีรับสายสะพายและของรางวัล เดินโชว์ตัวและถ่ายรูป พอลงผมพบพี่หนึ่ง

“ไงโอ๊ต ยินดีด้วยนะ” พี่หนึ่งทัก

“ครับพี่ ใครเล่นอะไรไม่รู้เปลี่ยนชื่อผมกะเพื่อนอ่ะ” ผมฟ้อง

“555+ ก็พี่นี้แหละ”

“อ่าวไหง๋เล่นแบบนี้อ่ะพี่”

“ก็เห็นเรานะทำกิจกรรมมาเยอะ พี่อยากให้เราแสดงโชว์”

“ขอบคุณมากพี่”

“แต่แกก็ไม่ทำให้พี่ผิดหวัง ดีๆ อาจารย์ท่านชอบมากเลย แต่จะให้สาขาเดียวทั้งสองคนมันไม่ดีนะ”

“ครับ ผมพอเข้าใจ”

“เออ ไปสังสรรค์กับเพื่อนต่อเถอะ” ผมลาพี่หนึ่งกลับโต๊ะของผม ระหว่างทางมีคนขอถ่ายรูปและแสดงความยินดีตลอดทาง พอมาถึงโต๊ะผมเล่าให้เพื่อนฟังว่าใครส่งชื่อผม ทุกคนก็ฮา พอถึงเวลาอันควร พวกผมก็แยกย้ายกันกลับ กลับไปรับสภาพความเป็นจริงกับรายงานที่มีอยู่

...สรุปวันนี้ผมนอนหอแซน และต้องยืมชุดน้องแซนด้วย แซนยินดีมาก ยินดีจนออกนอกหน้า พอถึงหอผมก็อาบน้ำนอน วันนี้เหนื่อยมากจากกิจกรรมที่ผ่านมา

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 22

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องเล่าหลังคอมพ์

...สวัสดีครับพี่น้อง รู้สึกว่าตอนนี้จะยาวเป็นพิเศษ ตอนแรกว่าจะตัด 2 ตอนแต่ขี้เกียจ ตอนเดียวจบเลย อยากบอกว่าเหนื่อยโคตร แปลกๆดีแต่งนิยายเหนื่อย 555+ ออ...ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านนิยายเรื่องนี้ด้วย ขอบคุณทุกเม้นท์นะครับ ขอโทษที่หายไปนาน ไม่ได้หายไปไหม เข้ามาตลอด เคยเขามาเม้นท์ผ่านทางไอพอต แต่โชคไม่ดีพอเน็ตหลุดก่อนส่งเม้นท์เลยไม่ถึงเพื่อนๆ

...อย่างไงต้องขอโทษอีกครั้งกับการอัพที่ช้ามากมาย แต่อยากบอกว่า สัปดาห์หฤโหดยังคงอยู่ ผมยังเหลือสอบอีก 1 ตัว ซึ่งเป็นตัวหลักถ้าไม่ผ่านไม่จบ แล้วเทอมนี้เรียนวิชาหลัก 2 ตัว โชคดีนะที่อีกตัวไม่สอบมิดเทอม ไม่รู้ว่าหลังมิดเทอมจะว่างไหม เพราะอาจารย์แจ้งงานประจำสัปดาห์มาแล้ว พวกผมต้องสรุปเคสโอ้พระเจ้า เครียดเลยทีเดียว รู้สึกชีวิตปี 4 ไม่รายเรียบจริงๆ แบบนี้แหละครับ ปี 4 ครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้าย สู้ๆ วุ้ย

...สรุปขอลาต่ออีก 3 วันครับ ผมสอบตัวหฤโหดวันพุธ อวยพรผมด้วยนะ

โฟล์คเต่า

แจ้งให้ทราบนะครับ เรื่องนี้เป็นนิยายนะครับ นิยาย แต่ง 100% นะครับ อีกเรื่องนิยายเรื่องนี้ "ยังไม่จบนะครับ" พอดีเพิ่งดูนี้เม้นท์ "ตกใจ"

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

โชคดีครับ หึหึ 

แล้วก็เพลง Gee เวอร์บอยเจนอะ แบบว่า ท่าเต้นแอบน่ากลัวนิดนึงงอะ
ท่อน My Angle and My Girl ใครร้องนี่แหละจำไม่ได้โครตนน่ากลัว  แบบว่ายังไงไม่รู้
ที่มาร้องของงาน Comeback Stage วันที่ 26 st Genie เลยอะ ดูครั้งแรก  เสียเลือดกับท่าเตะ
ตะกร้อขอยูริ ๕๕๕ สู้ๆครับ สอบสอบสอบ

[namtaan]

บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ
โชคดีกับการสอบด้วยจ้า
ยังไงก็รอ สอบแล้วค่อยว่ากันใหม่ดีกว่า จะได้ไม่กังวลเน้อ

[lizzii]

เย้ ๆๆ ในที่สุดก็มาแล้ว

แซนแอบหื่นนะเนี่ย
มีการเสนอทางเลือกอาบน้ำพร้อมกันจะได้ไม่เสียเวลา 55

ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะค๊าา 

[l_k]

อยากเห็นท่าเต้นเน้อ.......

[J_ann]

แซนน่ารัก...

ถ้าเป็นพี่โอ๊ตนะ....

รักแซนตายเลย ^^

[4559]

งานนี้

โอ๊ดสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[หอยทาก]

วะ วะ วะ ว้าว
มาต่อแย้วหนุกมาก
แอบไปดู Gee version Boy Generation ด้วย
ทำไมมันดูสาวยังไงไม่รู้อ่ะ 555+
ตลกดี สนุกมากๆครับ
ยังไงๆก็ขอให้สอบได้คะแนนดีๆ เอหลายๆตัวนะ
^^
  

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

แหม่ นายเอกนี่ เปลี่ยนไปเรียนพวกออกแบบอะไรดีกว่าไหม แต่งตัวซะ ไปงานบายเนียร์ รึไปเดินแบบแถวสยามฯ จ้ะ แถมเรื่องเต้นอะไรนี่ แหม่ ได้ใจ

แซวเล่นบ่าดาย

ตกลงนายเอกมันตกลงเป็นแฟนกับพระเอกแล้วหรือ ถึงตกลงไปนอนห้องเขาบ่อยๆ
น้องโอ๊ตจ้ะ จะฝึกงานน่ะมาฝึกกับพี่ก็ได้ เดี๋ยวพี่พาไปเปิดหูเปิดตา

เรื่องสอบน่ะ มึง อวยพรให้กูด้วยสิ กูก็จะสอบ วันพฤหัสฯ อ่ะ
งานวิจัยอีก  ยังไม่ได้ RUN อะไรเลย 

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.ต่อไปคงกลับบ้านยากว่ะ งานใหม่ลางานไม่ได้

[XTeND]

ตอนที่ 23 น้ำนิ่ง…

...ผมตื่นมาเพราะรู้สึกรำคาญและร้อน ผมมองดูนาฬิกาที่โต๊ะทำงาน ตอนนี้ 8 โมงกว่าแล้ว ผมมองไปยังเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกรำคาญ มันคือแขนของไอ้ตัวแสบทที่มันกอดผมอยู่ ผมรีบปัดมือมันออกแล้วพยายามลุกหนี เหมือนมันจะรู้ตัว มือทั้งสองข้างของมันคว้าเอวผมไว้ สภาพของแซนตอนนี้มีเหลือเพียวบ๊อกเซอร์ตัวเดียว ทั้งๆที่ผมจำได้ว่าก่อนนอนมันใส่เสื้อยืด และกางเกงขาสั้น(ยาวเกือบถึงเข่า) นอนแท้ๆ

“ปล่อยเลย” ผมบอกมัน

“ไม่เอาขอกอดหน่อยไม่ได้เหรอ”

“สัญญากันไว้ก่อนนอนว่าอย่างไง”

“ก็นะ...มันหนาวนะ” มันแถครับ เพราะตอนแรกนะผมจะนอนพื้นมันไม่ยอม มันบอกถ้านอนพื้นมันนอนด้วย ผมเลยยื่นขอเสนอว่าถ้านอนด้วยห้ามเกินเลย แล้วผมก็เอาหมอนข้างมาเป็นเขตแดน ซึ่งตอนนั้นมันก็ยอมแต่โดยดี

“ไม่ต้องแก้ตัว ตื่นได้แล้วเช้าแล้ว”

“วันเสาร์ไม่มีเรียนตื่นสายๆ ก็ได้” มันบอก

“แกก็ตื่นสายคนเดียวสิ พี่จะตื่นแล้ว”

“ผมขอกอดพี่บ้างได้ไหม...” ถึงแม้นผมไม่ได้หันไปมองแซน แต่จากน้ำเสียงมันเศร้ามาก ใจผมเริ่มอ่อนแรงลง ผมยอมนอนให้มันกอดแต่โดยดี

...มันค่อยๆ เขยิบเข้ามาหาผม เอาหน้าซุกไว้ที่หลังของผมและกอดผมแน่นขึ้น มันขาดความรักมาจากไหนว่ะเนี้ย เห็นอยู่ในห้องอยู่กับเพื่อนก็ออกจะเฮฮา ติ๊งต๊องจนเรียกได้ว่ากวนตรีนเลยทีเดียว สักพักผมเริ่มรู้สึกว่าหลังผมเปียก เห้ย อาจคิดไปเองแต่พอนานๆไป ผมว่าหลังผมเปียกน้ำแน่ๆ

“เห้ย อย่านอนน้ำลายไหลดิว่ะ” ผมเอ็ดมัน พลางพลิกตัวไปดู มันก้มหน้าเงียบไม่ตอบอะไร แซนนอนร้องไห้ “เห้ยเป็นอะไร” ผมถามมัน มันไม่ตอบมันกอดผมอีกครั้ง ครั้งนี้แน่กว่าเดิม ผมเอามือลูปหัวแซนเบาปลอบใจมันไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้สาเหตุว่าทำไมอยู่ดีๆ แซนถึงร้องไห้

...เช้าวันเสาร์ที่ใครหลายๆคนชอบในวัยเรียน มันอาจเป็นวันว่างๆที่จะทำอะไรก็ได้ เที่ยวไหนก็ได้ หรือนอนตื่นสายแค่ไหนก็ได้ แต่เช้าวันเสาร์ที่ห้องแซนมันดูเงียบและสงบ ไม่มีเสียงใดๆรบกวน นานๆทีจะมีเสียงของรถมอไซค์ เพราะวันนี้ใครๆก็คงอยากตื่นสาย ผมมองดูบรรยากาศโดยรอบมันสงบเงียบจนอ้างวางและเปล่าเปลี่ยว ผมเริ่มคิดถ้าปี 1 ผมต้องจากบ้านมาไกลอย่างแซน มาอยู่หอคนเดียวผมคงเหงาน่าดู พอถึงตรงนี้ผมเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น

...จะว่าไปผมใช้ชีวิตกับแซนมานานผมยังไม่เคยเห็นที่บ้านโทรหาแซนสักครั้ง ซึ่งต่างจากผมโดยสิ้นเชิง บ้านกับมหาวิทยาลัยอยู่จังหวัดเดียวกันแท้ๆ แต่ที่บ้านผมโทรตามยังกับลูกเรียนชายแดน นี้หรือเปล่าที่เรียกว่าครอบครัวสมัยใหม่ พ่อแม่ต้องหาเงินไม่มีเวลาว่างให้ลูก สิ่งเดียวที่จะสอนและเลี้ยงดูลูกได้คือ เงิน ตอนลูกยังเล็กก็จ้างแม่บ้าน พอลูกโตขึ้นก็ส่งโรงเรียน แล้วส่งเรียนพิเศษ ไม่มีเวลาให้ ลูกทำผิดก็หักเงิน ลูกทำดีก็เพิ่มเงินเดือนให้หรือไม่ก็ซื้อของให้ ถ้าแซนถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ ผมก็ว่าไม่แปลกที่แซนจะเหงาและรู้สึกไม่มีใคร

...ถึงตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าแซนนิ่งไปแล้ว ผมหมดหน้าที่ในการปลอบใจ ผมละมืออกจากหัวมันแล้วกลับมานอนหงาย ไม่กี่นาทีที่ผมหงายตัวแซนแทรกตัวเอาหัวมานุ่นที่อกผมต่อ ผมไม่อยากห้ามอะไรปล่อยไปหากจะทำให้มันรู้สึกว่ามันยังมีใครสักคนที่อยู่ข้างๆมัน มันคงรู้สึกแบบนี้ทุกวันหยุดเลยมั้ง เป็นผมก็คงเหงาน่าดู

…สักพักแซนเริ่มคลายกอดผม ผมไม่สนใจอะไรเท่าไรอยากทำอะไรก็ทำ แต่ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ แซนเอานิ้วสอดเข้าไปในกางเกงที่ผมใส่อยู่ แล้วดึงขึ้น

“เห้ย ทำอะไร” ผมโวยวาย

“เปล่าก็อยากรู้พี่มีอารมณ์” มันตอบกวนๆแล้วยิ้มให้ผมที โชคดีนะที่ผมใส่กางเกงใน บ๊อกเซอร์ แล้วกางเกงขอสั้นทับอีกที มันเปิดไปก็เจอบ๊อกเซอร์

“ถ้าเล่นพิเรณแบบนี้แสดงว่าตื่นแล้วใช่ไหม งั้นพี่ลุกแหละ”

“ง่ะไม่เอาขออีกแป๊บ” มันพูดจอบก็กดหัวแล้วกอดผมอีกครั้ง

“ไอ้บ้านี้นิ”

“พี่โอ๊ต” แซนเรียกผมเสียงเบาๆ หลังจากที่ผ่านไปพักใหญ่ๆ (ฟังดูอ้อนแปลกๆ)

“หืม” ผมตอบแล้วมองไปที่มัน

“ผมขออะไรพี่ได้ไหม” ประโยคนี้เสียงมันอ้อนชัวร์ แถมส่งสายเศร้ามาอ้อนอีก อย่าเอาบทคนน่าสงสารมาเล่นกับกู กูคนใจ(อ่อน)ง่าย

“อะไร” ผมแซงพูดน้ำเสียงปรกติ กลบเกลื่อนอารมณ์ตนเอง แซนค่อยๆดันตัวเองขึ้นมาช้า สายตาที่อดอ้อนนั้นมันทำให้ผมใจสั่น สติไม่อยู่กับที่ มันค่อยเลื่อยตัวเข้ามาช้าๆ โอ้ย!!! ผมอยากจะบ้าตาย ผมต้องมองไปที่อื่นเพื่อเลี่ยงสายตาคู่นั้น ผมเลื่อนสายตามองลงไปด้านล่าง ภาพที่เห็นคือ กล้ามหน้าอกที่นูนได้รูป กับหน้าท้องที่แบนเรียบ และขอบบ๊อกเซอร์ สติผมแตกกระเจิง ผมกลับมามองข้างบนอีกที หน้าของแซนก็ใก้ลผมมากแล้ว ผมมองตาแซนสายตาแซนมองมาที่ผมเหมือนสำรวจทุกซอกทุกมุมของหน้าผม มือของแซนลูปไปตามแขนของผมอย่างช้าๆ จนถึงมือของผม มือของเราประสานกันอัตโนมัติ แซนดึงมือข้างนั้นอย่างช้าๆมาจนถึงระดับหัวของผม ผมรับรู้ถึงแรงกดที่หนักขึ้น ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะจับจ้องมาตาของผม ริมฝีปากสีชมพูที่เรียวยาวของแซนที่เผยอออกเล็กน้อย

“ผมขอ...” เสียงพูดราวกับเสียงกระซิบ ใบหน้าของแซนเขยิบเข้ามาใกล้มากขึ้นจนผมรู้สึกถึงลมหายใจของแซน ตาของแซนหลับลง หน้าแซนเหมือนตอนแซนหลับดูเหมือนเด็ก แต่ตอนนี้มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หนังตาของผมเริ่มหนักอึ้ง ปลายจมูกของผมกับแซนสัมผัสกันเบาๆ...

...ครื้ด...ครื้ด...ครื้ด...

...ผมได้สติกลับคืนมา ผมลืมตาขึ้น ตอนนี้ก้มหน้าลงบนหมอนของผมบ่นงืมง่ำ ก่อนที่ผมกับแซนหันไปที่หัวเตียงพร้อมกัน มือของผมหลุดพ้นจากพันธนาการ โทรศัพท์มือถือของแซนสั่น
แซนเอื้อมมือไปหยิบ ก่อนลุกขึ้นแล้วออกไปยืนคุยตรงระเบียง ผมรอดตายไปได้อีกวัน เกือบแล้วอีกนิดเดียว ถ้าคนที่โทรมาช้ากว่านี้ ผมคง...

“หวัดดีครับม้า” เสียงลอดเข้ามาในห้อง คนอะไรคุยกับม้าได้ด้วย “ครับๆ ยังไม่กลับอ่ะม้า ยังเรียนอยู่เลยไม่ว่างอ่ะ” ผมไม่ได้แอบฟังมันนะแต่มันไม่ได้ปิดประตู ผมได้ยินหมดเลย เท่าที่ได้ยินก็แม่ของแซนโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบ แล้วก็ถามว่าเมื่อไรกลับ รู้สึกว่าป้าฝากคิดถึงมาด้วย และท่าทางมันไม่ค่อยโทรกลับไปที่บ้าน ที่บ้านโทรมาท่าทางไม่ค่อยรับ เห็นอ้างว่าเรียนอยู่ แต่ประโยคสุดท้ายนี้เล่นเอาผมอึ้งไปเลย “ครับๆม้า บอกป้าด้วยว่าอั๊วจะเอาลูกสะใภ้ไปฝาก” มันมองที่ผม เริ่มเข้าใจว่าทำไมมันคุยที่ระเบียง “โอ้ยม้าไม่ต้องห่วง ลูกสะใภ้เป็นผู้ชาย ไม่ท้อง แถมม้าได้ลูกชายอีกคน ไม่ต้องเสียตังค์ทำคลอดไม่ต้องเสียเวลาตังครรถ์ โตแล้ว ใช้งานได้เลย” มันยักคิ้วให้ผม “ครับๆ บิวบิ้ว รักนะ จุบุ๊ จุบุ๊” เห้ย มึงคุยกับแม่จริงเหรอ ไม่แน่ใจเพราะไอ้บิวบิ้ว กะ จุบุ๊ จุบุ๊ เนี้ยแหละ
 
“อะไร” ผมถามมันขณะมันเดินเข้ามา

“เปล่า” มันเดินเอาโทรศัพท์มาวางตรงที่เดิม “แอบฟังคนเขาคุยโทรศัพท์ไม่ดีนะ” มันเสริม ก่อนกระโดดขึ้นเตียง มานั่งข้างๆผม “มาต่อเถอะ” มันพูด

“ต่อบ้าอะไร ไม่แล้วโว้ย”

“โห้ นะ นะ ขอแล้วอ่ะ”

“ก็ให้แล้วอ่ะ แล้วโดนขัดจังหวะเอง”

“เห้อม้านะม้า ไม่น่าโทรมาเลย กะว่าวันนี้จะได้เข้าห้องหอสักหน่อย” มันส่ายหัว

“ห้องหอบ้าอะไรแก”

“ก็แบบนี้ไง”

...จุ๊ฟ...

...โอ๊ะ โอ๊ะ ตาหนักอึ้งอีกแหละ สงสัยนอนน้อย หุหุ...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 23

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สบายดี

...สบายดีพี่น้องก๊าบบบ วันนี้มาต่อสั้นๆ อารมณ์เบื่อนะ วันนี้ไปติวมา เหนื่อยดี ติวเนื้อหาภาษาไทยสบายเลย แต่สอบนี้นะสิเป็นภาษาอังกฤษ เหลือพรุ่งนี้อีกวัน พรุ่งนี้ติวกันอีกรอบ 555+ เอากันให้ตายไปข้าง หึหึ

...คุณ ก.กา สอบเหมือนกันหรือ เราเองก็ต้องทำวิจัย เราเองยังไม่ได้ทำอะไรเลย 555+ แล้วเพื่อนคนอื่นๆใครสบายบ้างครับ วันนี้ไปเจอเพื่อนมา เพื่อนที่ทำงานแล้ว ไปคุยแลกเปลี่ยนทัศนะกันมา จะว่าไปก็อิจฉาคนเรียนจบแล้ว งิงิ แต่เพื่อนเราก็อิจฉาคนที่กำลังเรียนเหมือนกัน เห้อ

...ตัวกระผมดีใจครับที่เพื่อนยังคงให้การตอบรับเหมือนเดิม ขอบคุณทุกกำลังใจอีกครั้ง เท่าที่อ่านคุณเต้ยแอดเคพียังไม่มา จะว่าไปก็ 2 เต้ยเลย 555+ จากเม้นที่อ่าน ท่าทางหลายคนติดใจกับหนู๋คีย์ วง SHINEE กับเดฟสีเหลือง ที่เธอสาวชนะใจเพื่อนๆ 555+ เธอแรงจริง ใครยังไม่ได้ดู ไปหาดูได้นะขอรับ วันนี้ข้าน้อยขอตัวไปนอนก่อน พรุ่งนี้ เรียน+ติว โค้งสุดท้าย สู้

โฟล์คเต่า

ป.ล.

ดูรายการคลับ 7 เห็นหนังเรื่องสามชุก น่าดูอ่ะ ใครไปดูกะผมบ้าง แล้วหนีตามกาลิเลโอใครดูแล้วบ้าง วิจารญ์ให้ทราบหน่อย กะสอบเสร็จแล้วจะไปดู 555+

[หอยทาก]

โฮกกกกกกกกก
น้องแซนลุยโลด
เอิ้กๆ จุ๊บุ จุ๊บุ ไปแว้วว
โว้ว โว้ววว
(ตูท่าจะเป็นเอามาก = =)

[namtaan]

โห แซน บอกม้าไปแล้วด้วย
แล้วม้าจะคิดว่าพูดจริงหรือเล่นล่ะนั่น
มีจุ๊บๆด้วยอีก
โอ๊ตหวั่่นไหวมากแล้วสินะ
บวก 1 แต้มจ้า เป็นกำลังใจให้คนแต่งสู้ๆกับการสอบนะจ๊ะ

[l_k]

คุณพี่โอ๊ตเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวได้แล้วหละ 

[gboy]

คุณม้า ไม่น่าโทรมาเลย
 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ม้านะม้า โทรมาทำไมม แต่พอให้อภัยที่บอกม้าแล้วจะพาลูกสะใภ้ไปเยี่ยม
สงสัยม้ากลัวทำเค้าท้องก็เลยบอกไปเลยว่าไม่ต้องกลัวสะใภ้เป้นผู้ชาย 

[Chatcha]

ม๊ามาขัดความสุขของลูกได้นะ

[Tifa]

แห่ขันหมากกันได้แล้วจ้า

โห่ ฮิ้ว

[kitty]

 :-[น่ารักทั้งคู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ