หัวข้อ: "ฟ้า" (...แค้นหรือรัก...) by MIRARATH

[LoveNineTeen]

ตอน 41



บ้านหลังเล็กที่กลายเป็นความสุขเล็กๆของหญิงสาวผู้อาภัพ บัดนี้คือความสวยงามอีกไม่กี่วันข้างหน้าหญิงสาวก็มีกำหนดคลอด ดีที่สมัยก่อนเป็นคนประหยัดอดออม เงินเดือนที่ได้มาตอนนั้นก็เป็นสายธารหล่อเลี้ยงชีวิตของหญิงสาวไม่ให้ต้องลำบากเกินไป



“ ให้ป้าส่งตรงนี้เหรอคะ..” ป้านีเจ้าของบ้านเช่าที่สุรีย์เช่ามาตั้งแต่หกเดือนก่อนเอ่ยถาม .. ตอนนี้บ้านหลังนั้นหญิงสาวได้ขอผ่อนซื้อจากนาง เพราะคิดว่าต่อไปมันคงเป็นที่พักพิงให้กับเธอและลูกที่กำลังจะลืมตามาได้ อย่างน้อยก็หาความมั่นคงอย่างหนึ่งให้กับชีวิต ป้านีแกก็ดีรักและเอ็นดูหญิงสาวไม่น้อย ลูกหลานแกโตขึ้นก็ไปทำงานกรุงเทพฯกันหมด พอเห็นสุรีย์ต้องอุ้มท้องเพียงลำพังเลยทำให้เกิดความผูกพันและสงสาร ยิ่งท้องของหญิงสาวโตขึ้นมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งผูกพันมากขึ้นเท่านั้น



“ ค่ะเดี๋ยวหนูไปซื้อของแถวนี้ก่อน” หญิงสาวพยักหน้ารับ แล้วค่อยๆเดินลงจากรถกะบะคันเก่าไปเพื่อจับจ่ายข้าวของจำเป็น


ดวงตาคู่เรียวเหลือบหันไปมองอาคารสีขาวตระหง่าน ที่ถูกทิ้งร้างไปนับตั้งแต่เกิดเรื่อง



“ คุณจะเป็นยังไงบ้างนะ..” หญิงสาวเปรยถึงใครบางคน แม้จะโกรธเอกอยู่มากแต่อย่างไรเสียเขาก็คือพ่อของลูกในท้องที่กำลังจะเกิดออกมา


เท้าของเธอเดินเข้าไปเรื่อยๆจนหยุดอยู่หน้าบานประตูบ้านหลังหนึ่ง บ้านที่เธอเคยมาและเป็นบ้านที่ทำให้เธอตกเป็นของเขา ..


“ เอ๊ะ..” สาวท้องแก่เริ่มเอะใจ เมื่อรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวภายในบ้าน ..


“ คุณกรณ์..” ร่างของเธอแทบสั่นสะท้าน เมื่อดวงตาคู่สวยมองล้ำเข้าไปภายในบ้านหลังนั้น .. รอยยิ้มมาดร้ายจากเจ้าของบ้านที่หวนกลับมามันไม่ได้สะพรึง เท่ากับรูปถ่ายของกรณ์ที่ถูกปากกาเมจิกสีแดงลากปาดลำคอสวยอยู่หลายรูป


หญิงสาวหันหลังกลับด้วยใจพะวง ..

การเริ่มต้นของแค้นปะทุอีกครั้งแล้วใช่ไหม





เจ้าหน้าตี๋เริ่มกระฟิดกระเฟียดอีกครั้งของวัน .. ใครจะรู้ล่ะว่าเหตุการณ์ระหว่างอดีตคนเจ้าเสน่ห์ กับน้องชายคนกลางบ้านสายลมจะไม่ได้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนสักเท่าไหร่ ..


“ อะไรเล่าพี่โต้ง..บอกแล้วไงว่ากาณฑ์ต้องไปงานเลี้ยงปิดเทอมอ่ะ” คนตัวบางในชุดสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยขึ้นเสียงเหวี่ยงๆ นี่หกเดือนแล้วสินะที่ทั้งสองแปรสภาพมาเป็นคนรักกันจริงๆ กาณฑ์ยอมย้ายมาอยู่ที่คอนโดของโต้งโดยขออนุญาตจากกรณ์ .. ตอนประธานสายลมรู้เรื่องโต้งก็แทบหัวหลุด แต่เพราะมีวิชญ์ภาสกับกฤษฏิ์ช่วยอยู่ข้างๆ แถมกรณ์ยังไม่อยากจะทำร้ายน้องชายของตนซ้ำเก่าเลยยอมให้โต้งกับกาณฑ์ได้ลองคบกัน ..



“ แล้วทำไมต้องให้ไอ้แจ๊คมันมารับด้วยเล่า..” โต้งเสียงแข็ง นั่งปั้นหน้ายักษ์อยู่หน้ากระจก


“ เอ้า .. แล้วพี่โต้งจะให้คนอื่นมารับหรือไงเล่า แจ๊คมันเพื่อนกาณฑ์นะ” กาณฑ์ยังเถียงต่อไม่ยอมลงให้ ..เพราะดูเหมือนพักหลังมานี่ เจ้าหน้าตี๋มันขี้หึงผิดปกติ ทั้งที่ความจริงแล้วกาณฑ์ต่างหากไม่ใช่เหรอที่ต้องตามหึงก็เล่นพราวเสน่ห์จนสาวแท้ สาวเทียมหลงใหลขนาดนี้




“ ไอ้แจ๊คนั่นแหละตัวดี ทั้งๆที่รู้ว่าพี่กับเราเป็นอะไรกัน ยังชอบเราไม่เลิก..”


“ เฮ้อ..กาณฑ์ไม่อยากเถียงแล้ว”


“ เดี๋ยว..” โต้งไม่ยอมให้กาณฑ์เดินออกจากห้องไปได้โดยง่าย ..คว้ามือนั้นไว้อย่างรวดเร็ว


“ พี่โต้ง กาณฑ์ไม่อยากไปสายนะ ..”


“ เอ่อ..ได้พี่แล้วนี่จะเอาไงก็ได้ใช่ไหมล่ะ” โต้งสูดลมเข้าปากแล้วเปรยบ่นเชิงน้อยใจ ..และมันก็ทำให้คนที่กำลังหงุดหงิดอยู่ตรงปรายยิ้มออกอย่างขันๆ.. ก็ดูโต้งสิ สมัยนี้งอนบ่อยจะตายไป แต่มันก็ดีอย่างตรงนี้ต่างจากเมื่อก่อนที่ชอบใช้ความกระด้างแข็งกลบเกลื่อนความรู้สึก


“ พูดอะไรอย่างนี้เล่าพี่โต้ง...เดี๋ยวกาณฑ์ก็กลับมาแล้ว” กาณฑ์เลื่อนกายมาหยุดอยู่ด้านหน้าคนที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงอย่างขันๆ ..


“ ก็แล้วทำไมไม่ให้พี่ไปส่งล่ะ..”




“ โธ่...พี่อยู่ห้องนี่แหละดีแล้ว อีกอย่างกาณฑ์ก็ไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นสักหน่อยคิดมากไปได้..” มือเรียววางลงบนใบหน้าคมกล้าอย่างเบามือ ..นับแต่วันที่โต้งเอ่ยปากว่ารักกาณฑ์ก็แสดงออกให้เห็นว่า เขาเองก็รู้สึกดีๆกับโต้งไม่ต่างกัน



“ ปิดเทอมแล้ว ..กลับมาพี่จะฟัดให้หายคิดถึงเลย..”



“ บ้า ..” กาณฑ์ยิ้มเขิน แต่เพียงครู่มือหนั่นหนาก็วางลงบนเอวเขาเบาๆ ..แล้วดึงร่างนั้นให้ล้มลงทับร่างของเขาไปทางด้านหลัง ริมฝีปากหนาวางลงบนปากของกาณฑ์อย่างถือสิทธิ์ก่อนจะเคลื่อนไหวไปตามอารมณ์ที่พรึงเพลิด


“ พอแล้วพี่โต้ง..เดี๋ยวกาณฑ์สาย” กาณฑ์รวบรวมแรงที่มีดันร่างของตนให้ห่างจากโต้ง



“ ก็ได้ๆ...” โต้งพยักหน้ารับก่อนจะยอมปล่อยให้กาณฑ์ลุกขึ้นจากกายของเขา .. โต้งขยับขึ้นนั่งเหมือนเดิมแล้วจ้องมองอีกฝ่ายอย่างมีความสุข ..



“กาณฑ์ไปนะ..” กาณฑ์ยิ้มรับแล้วคว้าเป้ออกจากห้องไปอย่างสบายใจ ..



โต้งมองตามบานประตูที่ปิดลง แต่รอยยิ้มยังคงประทับไม่จาง ..ในที่สุดโต้งก็รู้ความหมายที่วิชญ์ภาสเคยบอกไว้เสียที เพราะเมื่อก่อนไม่เคยเจอความรักเลยไม่รู้ว่าเหตุใดวิชญ์ภาสถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนั้น .. จนวันนี้วันที่หัวใจได้พบเจอกับความสุข และความรัก ความหมายของการมีลมหายใจจึงประจักษ์




ร่างบอบบางของคนหน้าสวยน้องเล็กของบ้านสายลมถูกคว้าเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว


ริมฝีปากบางถูกครอบครองอย่างถือโอกาส .. หมอหนุ่มขบริมฝีปากบางอย่างลงแรง แล้วเลื่อนลิ้นที่เรียวชุ่มเข้าไปทักทายความอ่อนโยนภายในปากของอีกฝ่าย ..

กำปั้นของคนหน้าสวยกระทบลงบนแผ่นหลังหนั่นหนาอย่างแรง ...

จนท้ายที่สุดหมอพิสิษฐ์จึงยอมผละออก


“ ไอ้หมอบ้า ..นี่ในมหาลัยนะ.. ถ้าเพื่อนกฤษฏิ์เห็นจะทำไงอ่ะ” กฤษฏิ์บ่นอุบเคืองคนตรงหน้าไม่น้อย


“ เอ้า ..เพื่อนเห็นก็จะได้รู้ไงว่าอาเป็นไรกับกฤษฏิ์” ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีดำสนิท ..กางเกงยีนส์ขายาวที่ไม่ค่อยจะได้เห็นสักเท่าไหร่เอ่ยขึ้น


“ อาบ้า..กฤษฏิ์อายเพื่อนนะ..”

“ ไม่ต้องอายหรอก...เป็นแฟนกับหมอมันน่าอายตรงไหน...”

“ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย..เฮ้อ.. กฤษฏิ์ว่าเรากลับบ้านดีกว่า..”. กฤษฏิ์ส่ายหน้าอย่างระอา ..


“ รำคาญเหรอไง ..อุตส่าห์มารับ..”


“ กฤษฏิ์ไม่ได้รำคาญสักหน่อย ..ดีใจที่อามารับ แต่ทำอย่างนี้มันไม่เหมาะอ่า .. ขืนคนอื่นมาเห็นเดี๋ยวจะมองเราไม่ดีนะ ที่ไม่ให้เกียรติสถานที่..” กฤษฏิ์อธิบายความจริงออกไปจนหมด เพราไม่อยากให้คนรักของตนต้องเข้าใจผิด แค่ที่อยู่ด้วยกันทุกวันก็มีความสุขมากกมายแล้ว ..


“ งั้นกลับบ้านไปก็ทำได้ใช่ไหม..” เสียงกรุ้มกริ่มดังขึ้นเบาๆ..


“ ไม่รู้กลับก่อนถึงรู้..” กฤษฏิ์ส่ายหน้าอย่างอาย ๆ แล้วรีบสาวเท้าเดินหนีไปด้านหน้า .. หมอหนุ่มรีบวิ่งเข้ามาใกล้แล้วคว้าเอวบางเข้ามากอดไว้..



“ โอเค ..งั้นคืนนี้อาถามเราเอง..” พิสิษฐ์ยิ้มกริ่มอย่างมีสุข .. ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ ความมั่นใจยิ่งมากขึ้นเท่านั้น .. เส้นทางของความสุข อาจสะดุด อาจล้ม ..แต่ทั้งสองก็เดินไปด้วยกันอย่างมั่นคง




คนตัวบางค่อยๆยกมือที่พาดเอวบางของตนออกเบาๆ..แล้วขยับลงจากเตียงเช่นทุกวันที่ทำ ..มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต คำว่ารักคือยาวิเศษที่ทำให้กรณ์ได้รู้ว่าโลกใบนี้สวยงามมากแค่ไหน จากแค้นที่มากมายจนแทบอยากจะฆ่าให้ตายก็กลายเป็นรักสุดหัวใจ ..จนเจ็บเจียนตายยามเห็นคนที่รักต้องเจ็บ



“ ทำไมต้องรีบตื่นละครับ..วันนี้วันเสาร์นะ..” ชายอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆเอ่ยถามเสียงงัวเงีย ตอนกรณ์ขยับตัวเขาก็พลอยจะรู้สึกตัวไปด้วย


“ ตื่นแล้วเหรอ.. วันนี้ต้องเคลียร์งานนิดหน่อย ..” กรณ์หันกลับไปมองอีกคนที่นอนอยู่แล้วเผยยิ้มให้ ..ร่างบางโน้มกายของตนลงไปก่อนจะมอบจูบแรกของวันเพียงแผ่วบาง .. มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรระหว่างทั้งสอง เพราะกรณ์เองก็อยากให้คนของเขาได้รู้ว่าเขาก็รักวิชญ์ภาสเหมือนกัน




“ ว้าวันนี้คุณต้องทำงานด้วยเหรอ..”



“ ก็วันนี้วันเดียวแหละ..เดี๋ยวตอนเย็นพาไปเที่ยว”

“ เที่ยว...” เจ้าตากลมเบิกตาเล็กน้อยหันมองกรณ์อย่างถามหาคำตอบ



“ เย็นนี้ก็รู้เอง .. แล้วอย่าลืมลงไปเดินกายภาพบำบัดล่ะ ห้ามเบี้ยวด้วย ถ้าน้านาฟ้องว่าแอบขี้โองได้เจอดีแน่..” กรณ์เอ่ยเตือนอีกฝ่ายพร้อมทั้งขู่ไปด้วยในตัว ..



“ ครับๆ ไม่เบี้ยวๆ..” ชายหนุ่มพยักหน้ารับอย่างเอาใจก่อนจะปล่อยให้กรณ์ได้เดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ชายหนุ่มทิ้งกายลงบนเตียงหลังใหญ่อย่างวางใจ .. ทุกความรัก ทุกความสุข เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ทำให้เขามีแรงสู้ต่อ ยิ่งได้ความรักของกรณ์มาช่วยเติมเต็มทำให้เขาอยากจะกลับมาเดินให้ได้เหมือนเดิม ..


ชายหนุ่มมาตื่นอีกครั้งตอนเก้าโมงครึ่ง ..ดวงตาคู่กลมเปิดออกแล้วค่อยๆลุกลงจากเตียงอย่างไม่ยากลำบากอะไร แม้เท้าจะยังไม่ดีเหมือนเดิมแต่ก็ดีกว่าเก่ามาก.. ทุกก้าวที่ย่างเขาต้องมีสติและรู้จักผ่อนแรง แม้มันจะมีข้อเสียมากมาย แต่อย่างน้อยก็ข้อดีก็ยังพอมี..


เรื่องที่เกิดทำให้เขารู้ว่าทุกวินาทีมีค่าแค่ไหน หากวันนั้นเขาเกิดตายไปเขาคงไม่มีความสุขเช่นทุกวันนี้



ตอนเย็นของวันกรณ์ก็ขับรถมารับเจ้าคิ้วเข้มออกไปข้างนอกด้วยกัน .. ช่วงหลังเกิดอุบัติเหตุกรณ์รับหน้าที่คนขับแทนวิชญ์ภาสไปถาวร ... แต่สถานะอื่นๆก็ยังคงเหมือนเก่า มีหรือที่พ่อกบเอาแต่ใจจะยอมเปลี่ยน แต่อย่างว่ากรณ์เองก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไรกับสถานะที่เป็นอยู่ กลับรู้สึกดีเสียอีก..


“ ว้าวสวยจังเลย..” เจ้าของตากลมมีอันต้องตะลึงในความงามด้านหน้า .. บ้านสีขาวมากมายหลายหลังกระจายตัวกันทั่วบริเวณ ...อ่าวที่เว้าลึกเข้ามาทำให้ที่นี่ดูสวยกว่ารีสอร์ตไหนๆในจังหวัด แม้กระทั่งรีสอร์ตเครือสายลมก็ดูจะเทียบไม่ติดกับทำเลด้านหน้าตรงส่วนนี้


“ ฉันว่าจะเปิดรีสอร์ตใหม่..อยู่ๆก็อยากสร้างมันใกล้จะเสร็จแล้วเลยพามาดู..” กรณ์เอ่ยบอกเสียงราบเรียบราวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร แต่แท้จริงเขาอยากให้คนข้างกายได้รับรู้ถึงความสำเร็จและสิ่งที่เขาจะทำมากกว่า ไม่รู้สินะเหมือนเขาอยากแชร์ทุกสิ่งอย่างในชีวิตกับคนข้างๆ


“ ที่นี่สวยมากเลยผมว่าถ้าเปิดคนต้องเต็มแน่ๆ..” ชายหนุ่มยังเอ่ยชมไม่ขาดปาก .. มันสวยจริงอย่างเขาว่านั้นแหละ... อ่าวที่แสนสวยมีชายหาดที่ขาวทอดตัวราวหนึ่งกิโล ..กับฉากหลังที่เป็นแผ่นฟ้าและผืนน้ำมีเกาะเล็กๆสองสามเกาะอยู่ห่างออกไปไม่เท่าไหร่ ..ภาพฝันของใครหลายคน


“ นายก็เรียนจบแล้ว .. ถ้าหายมาดูแลที่นี่นะ..” กรณ์เอ่ยปากอย่างระวัง เขาย่อมรู้ดีว่าคำที่พูดออกไปอาจทำให้คนฟังตีความได้สองแง่ .. กรณ์ย่อมรู้ว่าอีกคนรู้สึกเช่นไร ด้วยความต่างที่มากพอตัวกรณ์เลยกลัวว่าอีกคนจะคิดว่าเขาใช้เงินผูกโยงให้ต้องอยู่ข้างกัน


“ คือมันจะดีเหรอ..” ชายตัวสูงค่อยๆขยับกายมามองอย่างไม่เต็มท่าเต็มทีนัก สิ่งที่กรณ์คิดย่อมถูกเสมอ อยู่ด้วยกันมาเป็นปีมีหรือที่จะเดาผิด


“ นายไม่ชอบเหรอ..”


“ เปล่าครับ ไม่ใช่ไม่ชอบแต่ผมไม่อยากให้คนอื่นมองว่าผมรักคุณเพราะทรัพย์สมบัติหรือเงินทองที่มี..” ศักดิ์ศรีคือเรื่องที่พูดยาก ยิ่งเพศบุรุษยิ่งยากจะเข้าใจไปใหญ่


“ เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงอยากให้นายมาดูแลที่นี่..”




“ ผมไม่เข้าใจครับ..”เจ้าตากลมชะงักเล็กๆไม่เข้าใจสิ่งที่กรณ์เอ่ยออกมา


“ เพราะฉันไม่อยากให้ใครมองนายเป็นอย่างที่นายคิด ฉันถึงอยากให้นายมาอยู่ที่นี่เพราะที่นี่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ มันจะดีจะร้ายล้วนอยู่ในมือของนาย หากนายสามารถทำให้มันรุ่งเรืองก็เท่ากับนายจะลบทุกคำสบประมาทที่จะเข้ามาได้หมดสิ้น..” กรณ์ปรายยยิ้มให้อย่างใคร่ครวญ เขาย่อมคิดวางโน้นวางนี้ไว้เรียบร้อยแล้วถึงเลือกจะพาคนที่เขารักมาที่นี่


“ ผม..”



“ ถ้านายดูแลที่นี่..เราก็ไม่ต้องห่างกันไกล นายบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ชอบนอนคนเดียว ..” รอยยิ้มแสนหวานอ่อนโยนยิ่งกว่ารอยยิ้มใดๆในโลก..



“ ครับ ..ผมจะดูแลที่นี่..” ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะก้มลงจุมพิตคนรักของตนอย่างอ่อนโยน ยิ่งเวลาผ่านฟ้าผ่านฝนไปมากเท่าไหร่ กรณ์และเขายิ่งผูกพันกันมากขึ้นเท่านั้นชะตาของความรักยิ่งใหญ่เกินใครคนไหนจะเข้าใจ




“มีความสุขกันจริงๆเลยนะ..” เสียงห้าวกระแทกแทรกเข้ามาอย่างชิงชัง ..ทำให้สองคนที่ยืนกอดกันต้องผละออกและหันไปทางต้นเสียงด้วยความตกใจ

“ เอก..” ทั้งกรณ์และวิชญ์ภาสชะงักไปเมื่อรู้ว่าคนที่ส่งเสียงเรียกคือคู่แค้นแสนร้าย ..อารมณ์ของกรณ์จากตกใจก็พานจะแปรเป็นขึงขังอย่างรวดเร็ว เพราะเจ้าคนตรงหน้าวิชญ์ภาสเลยต้องเป็นเช่นนี้ เพราะมันคนเดียวแท้ๆ ..


“ เจอหน้าฉันทำไมต้องทำหน้ายังกับจะฆ่าจะแกงด้วยล่ะ..” เอกทักทายอย่างเหยียดหยัน



“ แกยังจะเอาอะไรอีก..แค่นี้ยังไม่พอหรือไง” กรณ์ตวาดเข้าใส่อย่างไม่กลัวเกรง .. ร่างบางหมายจะเข้าไปเอาเรื่อง แต่บางสิ่งบางอย่างที่เผยโฉมก็ทำให้ทั้งเจ้าของบ้านสายลมและคนรักต้องชะงัก... กระบอกโลหะสีเงินวาวแสงปรากฏกายขึ้นอย่างหมายมั่นพร้อมเล็งมาทางสองคน ..



“ อย่านะคุณเอก” เสียงของใครอีกคนดังขึ้นจากทางด้านข้าง ..ร้องห้ามไม่ให้เอกทำร้ายใคร .. หญิงสาวที่หายหน้าหายตาไปกว่าหกเดือนแบกท้องเดินออกมาอย่างทุลักทุเล ท่ามกลางความแปลกใจของเอกและวิชญ์ภาส ส่วนกรณ์นั่นรู้เรื่องตั้งแต่วันก่อนแล้วเลยไม่แปลกใจอะไร
“ ยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอนังคนทรยศ...” เสียงห้าวกระแทกขึ้นอย่างโกรธแค้น ยิ่งเห็นท้องหญิงสาวโตขึ้นเพราะตั้งครรภ์ยิ่งทำให้เขาแค้นไปใหญ่ ..


“ ฉันขอร้องอย่าทำร้ายใครเลย..” หญิงสาวอ้อนวอน



“ พอดีฉันไม่ใช่พวกพ่อพระด้วย ..พวกแกอย่าหวังว่าจะมีความสุข คราวก่อนตั้งใจจะเล่นงานประธานบ้านสายลมสักหน่อย แต่พอดีแกดันโชคดีที่ผัวแกมันป่วยขึ้นมาเลยไม่โดน แต่วันนี้ฉันไม่พลาดแน่..” รอยยิ้มแสนร้ายเผยออกอย่างไม่เกรงกลัวต่อบาปกรรม และสิ่งที่เอ่ยออกมาทำให้กรณ์ที่ยืนฟังอยู่ถึงกับอึ้งและเริ่มเปลี่ยนเป็นแรงที่โกรธเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ..



“ แก..” โลกของเขาช่างโหดร้ายจนเกินทานทน เมื่อรู้ว่าแท้จริงแล้วคนรักของตนต้องเข้ามารับเคราะห์แทน ..มือบางคว้าไม้ที่พอจะหาได้หมายจะประจันให้รู้แล้วรู้รอด แต่เอกก็ไวกว่ายกปืนในมือขึ้นลั่นฟ้าทำให้กรณ์ต้องชะงักเพราะเกรงว่าอาจทำให้คนอื่นเป็นอันตราย จังหวะที่เอกหันไปเล่นงานกรณ์หญิงสาวร่างกลมก็รีบเดินเข้าไปหมายจะแย่งปืนออกจากมือชายหนุ่ม


ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากอย่างชนิดที่ไม่มีใครยอมใคร


..ปัง ..


เสียงปืนนัดหนึ่งดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว.. พร้อมทุกสายตาที่มองอย่างตกตะลึง.. เลือดสดๆสีแดงฉานไหลรินออกมาและหยดลงบนพื้น ยังไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วเลือดนั้นคือของใคร


สุรีย์ผลักร่างของชายหนุ่มที่ยืนอยู่พร้อมดึงปืนออกมาจากมือเอกได้สำเร็จ



“ เธอ..” ชายหนุ่มถึงกับตะลึงงัน เมื่อรู้ว่าจริงๆแล้วคนที่ถูกยิงไม่ใช่เขา แต่เป็นหญิงสาวตรงหน้า !!



“ สุรีย์ /คุณสุรีย์” ทั้งกรณ์และวิชญ์ภาสต่างใจหายวูบเมื่อรู้ว่าหญิงสาวคือคนบาดเจ็บ สองกายรีบวิ่งเข้าหาหล่อนอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว



“ แกทำบ้าอะไรของแก ไม่รู้หรือไงว่าเด็กในท้องเป็นลูกแก” กรณ์เขามาคว้าร่างหญิงสาวที่ล้มลงกับพื้นและตะโกนใส่คนใจร้ายทั้งน้ำตา ..คำที่หลุดออกมาทำให้โลกของเอกแทบสิ้นไป .. ทุกสิ่งในใจเริ่มรวนเร ดวงตาคู่นั้นหันกลับไปทางหญิงสาวที่ล้มลงอย่างใจหายวาบ เลือดที่อาบท้องของหล่อนทำให้เขาแทบสิ้นสติ นี่เขาคือฆาตกรที่ลงมือฆ่าลูกฆ่าเมียตัวเองใช่ไหม ร่างนั้นค่อยๆลดลง ก่อนจะยื่นมือไปแตะตรงเลือดที่อาบออกมาอย่างปวดใจ
...
..
ในขณะที่กรณ์และวิชญ์ภาสไม่ทันระวัง บางสิ่งบางอย่างก็เกิดขึ้น

“ จะทำบ้าอะไร..” วิชญ์ภาสเอ่ยถามเสียงแข็ง เมื่อเห็นชายหนุ่มอีกคนคว้าปืนในมือสุรีย์ไปหมายจะทำอะไรบางสิ่งบางอย่าง ปลายกระบอกปืนจ่อลงบนกายของประธานอมราอย่างหมายมาด ในโลกนี้เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว แม้แต่ลูกกับเมียยังฆ่าได้ลงแล้วเขาสมควรจะมีชีวิตต่อไปงั้นเหรอ
..
การยื้อยุดเริ่มขึ้นอีกครั้ง และสิ่งที่ตามมาก็ไม่แตกต่างจากเริ่มต้น
ประธานบ้านอมราล้มลงเพราะกระสุนที่ลั่นออกเจาะลงตรงกลางร่างของเขา
...
..
ความเศร้า ความเจ็บปวด และคราบน้ำตา เมื่อไหร่ชะตาจะหอบพาให้ละคลายหายไปเสียที ใครกันจะทานทนต่อความเจ็บปวดได้ครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่ปริปากบ่น หรือโอดโอย


“ อาเสียใจด้วย ..อาทำดีที่สุดแล้ว..” หมอหนุ่มผิวเข้มที่ยังเป็นน้องเขยโดยพฤตินัยของประธานบ้านสายลมเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด


“ หมายความว่าอะไร..” กรณ์ถามทั้งน้ำตา


“ อาจำต้องเลือกคนใดคนหนึ่ง ..และคุณสุรีย์ก็บอกให้อาเลือกลูกของเขา..” พิสิษฐ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยอย่างไม่อาจจะหาคำใดมาบรรยายได้


“ อะไรนะ..” ร่างนั้นทรุดลงตรงเก้าอี้ด้านหลังอย่างเจ็บปวด.. ดีที่มีมือแกร่งเอื้อมมือโอบบ่าบางไว้ เขาเชื่อเชื่อว่ากรณ์จะผ่านเรื่องราวเลวร้ายนี่ไปได้ ..และเขาจะไม่มีวันทอดทิ้งให้กรณ์ต้องเจ็บปวดเพียงลำพังแน่นอน



“ อาเสียใจด้วยนะ.. คุณสุรีย์แสดงความประสงค์ก่อนสิ้นลมว่าอยากให้คุณกรณ์รับอุปการะลูกของเธอ ส่วนร่างเธอบอกให้บริจาคแก่โรงพยาบาล..เพราะอวัยวะส่วนต่างๆอาจเป็นประโยชน์ต่อคนไข้คนอื่น และฝากบอกว่าขอโทษสำหรับทุกสิ่ง..”


..
นานหลายวินาทีกว่าที่กรณ์จะทำใจยอมรับได้.. ชายหนุ่มลุกขึ้นโดยมีอีกคนเคียงข้างและเดินไปหยุดอยู่ตรงห้องเด็กอ่อนที่พยาบาลได้พา เจ้าเด็กอาภัพมาพักฟื้นในตู้อบเพราะคลอดก่อนกำหนดเดิมหลายวัน เลยทำให้ภาวะในร่างกายยังอ่อนแอเกินไป โชคยังดีที่หญิงสาวผู้เป็นแม่โดนกระสุนในส่วนอื่นที่ไม่กระทบกับครรภ์ทั้งยังมีชีวิตอยู่จนคลอดลูกออกมา ทำให้อาการของเจ้าเด็กน้อยไม่หนักหนาอะไร



“ ฉันจะดูแลเธอเอง..” กรณ์เอ่ยขึ้นพร้อมสิ่งใหม่ในชีวิต ..ของขวัญสุดท้ายที่สุรีย์ทิ้งไว้ให้กับสายลม ทิ้งไว้เพื่อไถ่โทษในทุกสิ่งที่เธอทำมา ..นับจากนี้หัวใจและความรักจะได้ประจักษ์ในนิยามของกันและกัน ..

[LoveNineTeen]

ตอนหน้าก็จะจบแล้วนะค่ะทุกๆคน คิดว่าเดี๋ยวจะลงให้เลยค่ะ

[doomare]

อ๊ากกกกกก น่ารักทุกคู่

แต่แอบเศร้าเรื่องสุรีย์เล็กน้อย

จะจบแล้วเหรอ ทำใจไม่ได้

มีภาคสองเหอะ เกี่ยวกับน้องหนูก้ได้

คิดถึงคนเขียนอ่ะ อิอิ

[charus]

 

จะจบแล้วเหรอเนี่ยยยยย
ไม่ย๊อม

[THIP]

จะจบแล้วเหรอ  ยังสนุกอยู่เลยอ่ะ 

[nanao]

จะจบแล้ว เสียดายจังเลย

อยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ ฮ่า ๆ

[k_U_K_K_I_K]

อยากอ่านต่อแล้วคร้า ลุ้นๆๆๆๆ

จะมีตอนพิเศษไหมคร้าคุณพี่

[kitty]

  อยากไห้มีตอนพิเศษจังค่าาาาาาาา  ขอบคุนค่ะ รอตอนต่อไปและตอนพิเศษนะค่ะๆๆๆ 

[kom-kamol]

อ่านแล้วโคตรอินเลยนิ 

[menano]

 

ตอนหน้าจะจบแล้วอ่ะ

คุณสุรีย์เลยตายเลย ไอ้เอกบ้านี่

จริง ๆ ไอ้เอกนี่ควรจะตายที่สุดในเรื่องนะเนี่ย

ตอนหน้าจบแล้ว คงมีแต่เรื่องดี ๆ แล้วเนอะ

[LoveNineTeen]

มาแล้วคร๊าบบบตอนจบ

จบ

ริมฝีปากหนาจนดลงบนต้นคอขาวอย่างรวดเร็ว .. ร่างเปล่าของสองคนเคลื่อนเข้าหากันอย่างรู้จังหวะและรู้รับ เมื่อความรักคือจุดหมายที่ยึดครองสองหัวใจให้ใกล้กัน สองกายจึงเรียกร้องและครอบครองแทบนับครั้งไม่ถ้วน..


“ อือ...อื...” คนหน้าสวยครางขึ้นอย่างซ่านซาบในอารมณ์.. ทุกการเคลื่อนไหว ทุกการเดินทางคือสิ่งที่ต้องร่วมไปในทุกที่..


“ ทนหน่อยนะครับ ..” คนร่างหนาก้มลงกระซิบอย่างรวดเร็ว ..เพราะดูท่าคนรักของตนจะไม่ค่อยไหวสักเท่าไหร่แล้ว ... แต่ใครจะรู้ล่ะว่าบางสิ่งบางอย่างกำลังจะเข้ามาสะดุดขั้นกลาง ..



“ ทำไรกันอ่า กั๊บ...” เสียงเจื้อยแจ้วงัวเงียของใครบางคน ทำให้จังหวะของสองกายต้องสะดุด..



“ เฮ้ย...” สองร่างแทบกระอัก เมื่อเสียงนั้นเข้ามาสะดุด วิชญ์ภาสจำต้องตวัดผ้าห่มที่ตกไปด้านข้างขึ้นมาคลุมกายของทั้งสองอย่างรวดเร็ว แล้วจำต้องผละออกจากกันทั้งที่ใกล้จะเดินทางถึงจุดหมาย...



“ มาได้ไงนี่ลูก..” กรณ์เสียงละล่ำละลักเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงปลายเตียงคือเจ้าตัวน้อย ดวงใจคนใหม่ของบ้านสายลม ..



“ แล้วคุณป้อกับป๊ะป๋าทำอะไรกันอยู่อ่ะ...” เจ้าเด็กน้อยกระโดดขึ้นมาบนเตียงอย่างรวดเร็ว พาเอาตัวเล็กๆคืบคลานมาขวางระหว่างทั้งสอง



“ เอ่อ.. ดึกป่านนี้แล้วทำไมไม่หลับไม่นอนหา” เสียงเข้มของคนที่ถูกเรียกว่าป๊ะป๋าดังขึ้น ..


“ ก็ท้องฟ้านอนไม่หลับ .. ท้องฟ้าไม่ชอบนอนคนเดียว..” เจ้าเด็กตากลมตัวน้อยผิวขาวเอ่ยขึ้น ดูท่าเจ้าคนนี้จะผิดเหล่าผิดกอไม่น้อยเลยทีเดียว หน้าตาละหม้ายออกไปทางกรณ์เสียมากกว่าทั้งที่ไม่ได้มีสายเลือดใดๆเกี่ยวพันกับกรณ์เลยสักนิด


“ ไม่หลับก็ต้องหลับ ทีหลังจะเข้าห้องคนอื่นต้องเคาะประตูด้วยรู้ไหม..” วิชญ์ภาสเอ่ยเตือนต่อ ..

“ ป๊ะป๋าใจร้าย ...” เจ้าตัวน้อยเข้าคว้าร่างบางของกรณ์ แล้วหันไปเอ่ยกับวิชญ์ภาสที่อยู่ห่างไม่เท่าไหร่ด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ดูท่ากรณ์กับวิชญ์ภาสจะสลับบทบาทกันหน้าที่ จากเดิมที่กรณ์ชอบเหวี่ยง แล้ววิชญ์ภาสต้องยอม แต่พอเป็นพ่อคนทั้งสองก็ดูจะต่างกัน กรณ์นั้นรักและตามใจเจ้าลูกน้อยอย่างมาก ผิดกับวิชญ์ภาสที่คอยดูแลและคอยเตือนอยู่ตลอด


“ มานี่เลย ...” วิชญ์ภาสคว้าร่างเล็กๆ ขึ้น ..ก่อนที่เขาจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันกายปกปิดไว้ แล้วพาเจ้าลูกชายตัวดีไปส่งนอกห้อง ..



“ แม่ครับ ..ฝากหลานหน่อยนะ..” วิชญ์ภาสเคาะประตูหน้าห้องของคุณวรางคณาที่ย้ายมาอยู่บ้านสายลมถาวร .. เพราะมีหลานตัวน้อยมาเชื่อมโยงเลยทำให้บ้านดูอบอุ่นขึ้นเป็นไหนๆ อีกอย่างพักหลังมานี่คุณวรางคณารับงานน้อยลงมากเพราะติดเจ้าหลาน


“ ป๊ะป๋าใจร้าย .. ไม่ให้ท้องฟ้านอนด้วย..” เด็กน้อยตัดพ้อเล็กๆ



“ ไม่ได้ใจร้ายสักหน่อย ..พรุ่งนี้เราต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ ป่านนี้แล้วยังไม่นอนอีก..” วิชญ์ภาสย่อกายของตนลงนั่งแล้วเอ่ยขึ้นกับเจ้าตัวเล็กเสียงนุ่ม .. พูดจบก็วางริมฝีปากของตนไปบนสองข้างแก้มอย่างแสนรักแสนเอ็นดู รอยยิ้มใสๆเลยเผยออกได้


“ ท้องฟ้านึกว่าป๊ะป๋าจะไม่รักท้องฟ้าแล้ว..”



“ ทำไมจะไม่รักล่ะ ลูกทั้งคนนะ.. ไปนอนได้แล้วไปอย่ากวนคุณย่าล่ะ..” วิชญ์ภาสออกปากไล่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ก่อนจะเดินกลับไปในห้องนอนของตนและกรณ์อย่างมีความสุข นี่แหละนะความรัก..มันมีได้ทุกรูปแบบทุกสถานการณ์ แล้วแต่เราจะเลือก...



“ คุณพ่ออย่าเพิ่งหลับนะครับ ..เรายังค้างอยู่เลย..” เจ้าคนตากลมกระโจนลงมาบนเตียง พร้อมตวัดผ้าห่มที่คลุมร่างคนที่ตนรักออกอย่างรวดเร็ว


“ แล้วจัดการเจ้าตัวเล็กได้แล้วเหรอป๊ะป๋า” กรณ์ตอบกลับไป ..นับตั้งแต่เจ้าตัวเล็กพูดได้ สรรพนามระหว่างทั้งสองก็เหมือนจะเปลี่ยนไปบ้างบางที. .ก็เรียกตามเจ้าน้อยน้อยนั่นแหละ


“ ครับผม..” ว่าแล้วก็เริ่มบรรเลงเพลงรักบทใหม่ท่ามกลางความสุข และคำว่าครอบครัว .. ห้าปีแล้วสินะ ห้าปีที่เจ้าตัวเล็กลืมตาบนโลกพร้อมการจากไปของสุรีย์ผู้เป็นมารดา ส่วนเอก กรณ์ก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีเช่นไรเพราะนับแต่วันนั้นเขาก็หายไปเลย

วันนี้บ้านสายลมดูจะคึกคักเป็นพิเศษ เพราะครบรอบวันเกิดห้าขวบของเจ้าตัวเล็ก.. น้าๆรวมถึงเขยๆ ของบ้านก็ต่างมารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง ในตอนสายกรณ์กับวิชญ์ภาสพาเจ้าตัวดีไปถวายอาหารเพลที่วัด พร้อมทั้งอุทิศส่วนกุศลให้กับหญิงสาวผู้ลาลับ ..ทั้งสองจูงท้องฟ้าไปตามทางเดินจนเข้าเขตสุสานตระกูลสายลม ตรงปลายทางมีฮวงซุ้ยเปล่าของหญิงสาวผู้เป็นแม่ของเจ้าตัวน้อยอยู่ด้วย กรณ์สั่งให้คนสร้างขึ้นพร้อมทั้งขอผมส่วนหนึ่งจากหมอพิสิษฐ์เพื่อเป็นที่ระลึกบรรจุลงในฮวงซุ้ยตามคตินิยมของจีน ...


“ นี่คุณตา คุณยาย ส่วนนี่ก็คุณแม่ของท้องฟ้า..” กรณ์ชี้ให้เจ้าตัวน้อยได้รู้จัก ..



“ แม่..” เหมือนเจ้าตัวเล็กจะชะงักไปนิดหนึ่ง .. ความจริงกรณ์ก็พาท้องฟ้ามาทุกปี แต่ปีก่อนๆยังไม่รู้ประสารู้ความเท่าตอนนี้


“ ใช่..” กรณ์ยิ้มให้ และพยายามสกัดกั้นอารมณ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้


“ ไหว้คุณแม่สิท้องฟ้า..” วิชญ์ภาสเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งพาให้เจ้าตัวเล็กมาหยุดอยู่ตรงหน้ารูปของหญิงสาว .. เด็กน้อยพนมมือไหว้ด้วยความรู้สึกผูกพันที่ไหลเวียนในสายเลือด แม้เวลาจะผ่านมาห้าปีแต่ทุกวินาทีในลมหายใจของพ่อและป๊ะป๋าของเจ้าตาใสยังคงจำวันนั้นได้ดี



“ กลับบ้านเถอะ..ตอนนี้น้าๆคงรอกันแล้ว..” กรณ์เอ่ยขึ้นเสียงราบ ..



“ มานี่มาเดี๋ยวป๊ะป๋าอุ้มเอง..” วิชญ์ภาสกวักมือเรียกเจ้าลูกน้อยพร้อมทั้งยื่นมือไปข้างหน้า เพื่อรับเด็กน้อยให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด...



“ กลับบ้านกัน..” กรณ์บอกเบาๆ..แล้วยื่นมือไปจับมือที่ยื่นส่งมาก่อน สามคนพ่อลูกเดินไปข้างหน้าด้วยหัวใจของความสุข ..นี่แหละนิยามของรัก นิยามของครอบครัว แม้อาจจะต้องสูญเสียแต่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่ารักมีค่าเพียงใดต่อลมหายใจของมนุษย์


วันเกิดวันนี้เป็นการจัดเลี้ยงง่ายๆ ที่ดูจะพิเศษหน่อยก็เป็นเค้กครีมของโปรดเจ้าตัวเล็ก..
เทียนห้าเล่มที่จุดถูกเป่าดับลง พร้อมความสุขที่ปรายออก ..

รอยยิ้ม ครอบครัวและความรัก

เพียงพอแล้วสำหรับทุกลมหายใจในเวลานี้..

“ เมื่อคืนมานอนที่บ้านเป็นไงบ้างตาฟ้า..” น้ากฤษฏิ์ของเจ้าเด็กตาใสเอ่ยถามด้วยความรัก ..


“ ป๊ะป๋าไม่ให้ท้องฟ้านอนด้วยอ่า ...”

“ เอ้า..” คนอี่นๆแปลกใจ


“ ก็ท้องฟ้าเข้าไปในห้อง แล้วป๊ะป๋ากับคุณพ่อทำอะไรกันไม่รู้ คุณพ่อร้องใหญ่เลย..” เขาว่าเด็กไม่โกหก เจ้าท้องฟ้าเลยพูดออกมาจนหมด เล่นเอากรณ์กับวิชญ์ภาสต้องหน้าแดงยกใหญ่


“ ว้าวร้อนแรงเนอะ..พี่กาณฑ์เนอะ..” กฤษฏิ์แหย่เข้าให้พร้อมทั้งหันไปหยักเพยิดกับกาณฑ์



“ ก็วันก่อนตอนท้องฟ้าไปนอนบ้านน้าหมอกับน้ากฤษฏิ์ .. น้ากฤษฏิ์ก็ร้องเสียงดังด้วย แถมน้าหมอยังขยับอะไรก็ไม่รู้... พอไปนอนกับน้าโต้งน้ากาณฑ์ ..ก็เหมือนกันอีก ทำไมทุกคนชอบร้องกันจังเลยอ่าครับ..” กฤษฏิ์ที่ยิ้มร่ามีกันต้องเจื่อนลงอย่างรวดเร็ว เมื่อตัวเองก็ไม่ได้หนีไปจากสิ่งที่หลานชายพูด



“ ไอ้หลานบ้า..” กาณฑ์หน้าแดงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ..เขายอมรับจริงๆว่าเจ้าหลานคนนี้น่ารักน่าชังไม่น้อย ..และเพราะหลานคนนี้เลยทำให้เขาและกรณ์กลับมาเข้าใจเหมือนเมื่อก่อน แถมยังทำให้หัวใจที่เคยสับสนกลับไปสู่ร่องสู่รอย


“ ก็ท้องฟ้าเห็นจริงๆนี่..” ไม่แปลกเลย ที่เจ้าหลานตัวน้อยจะถูกเวียนไปนอนบ้านโน้นทีบ้านนี้ที ก็เล่นตื่นขัดจังหวะคนรักกันทุกที.. มาพักหลังดีหน่อยที่คุณย่าของเจ้าเด็กน้อยค่อนข้างติดหลาน เลยสบายกันยกใหญ๋



“ แล้วท้องฟ้าอยากเป็นแบบไหนล่ะลูก..” ย่านาของหลานท้องฟ้าเอ่ยถาม



“ ท้องฟ้าก็ต้องเป็นคนไม่ร้องสิ..” ท่าทางอนาคตไกลเจ้าเด็กคนนี้.. .คำตอบใสๆเรียกเสียงหัวเราะมากมายให้กับทุกคน .. นับจากนี้เส้นเกลียวของโชคชะตาไม่โผผกพลิกผันไปไหนอีก พอแล้วสำหรับความเจ็บปวด และน้ำตา


ตั้งแต่ได้รู้ค่าของคำว่ารัก ทุกหัวใจก็พบความสุขแท้จริงแล้ว .. ประธานสายลมหน้าหวาน ..กับคู่ชีวิตนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ที่สามารถทำให้ รีสอร์ต OF US เติบโตได้รวดเร็วภายในเวลาไม่กี่ปี ..


“ นายมีความสุขไหม..” กรณ์ที่กล่อมลูกจนหลับขยับกายออก แล้วจูงอีกคนที่นอนข้างๆให้ลุกขึ้นเดินขึ้นไปบนหอคอยเหนือโดม ..ที่ที่วิชญ์ภาสพาเข้ามาในคืนฝนดาวตกเมื่อหลายปีก่อน ..ที่ที่ทำให้ทุกความทรงจำยังกระจ่างชัดไม่เลือนหาย


“ มีสิครับ ..คุณพ่อ”

“ กรณ์รักนายนะ..ป๊ะป๋า.” กรณ์เผยยิ้มออกพร้อมทั้งเอ่ยสิ่งที่มีอยู่ในหัวใจทุกวินาทีออกไป


“ ป๊ะป๋าก็รักคุณพ่อครับ ..” เจ้าตากลมกระซิบบอก แล้วบรรจงจุมพิตคนตรงหน้าด้วยความอ่อนโยน ..นับแต่ฟ้าพาให้ทั้งสองมาเจอกัน ทั้งสองก็ได้รู้ว่าแท้จริงหัวใจของตนถูกผูกพันให้เกาะเกี่ยว และหมุนวนเป็นเกลียวเดียว หัวใจคือฐานรากของชีวิต หากไร้หัวใจก็ไม่ต่างจากร่างที่ไร้อากาศ ..
เพียงรัก ที่มีก็พอแล้วสำหรับอณูของชีวิต





ร่างบางเดินก้าวเข้ามาพร้อมวางมือลงบนพนักด้านหลังเก้าอี้โลหะอย่างเบามือ


“ เข้าบ้านดีกว่าค่ะ..มืดแล้ว..” หญิงสาวยิ้มให้กับคนที่นั่งบนเก้าอี้รถเข็นเบาบาง ก่อนจะเข็นพาคู่ชีวิตเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังน้อย ที่เธอเช่าซื้อเมื่อหลายปีก่อนอย่างรวดเร็ว ..



“ เธอไม่เบื่อบ้างเหรอไงที่ต้องมาดูแลคนพิการอย่างฉัน..” ชายหนุ่มหน้าคมที่ดูจะต่างจากเมื่อก่อนไปเยอะเอ่ยถามหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งอย่างสงสัย



“ ในชีวิตของฉันมีแต่สายลมมาตลอด ..ในวันที่ฉันเลือกจะตายจากสายลม ฉันก็เหมือนตัวคนเดียวบนโลก..ถึงยังไงคุณก็เป็นพ่อของลูกฉัน ฉันทิ้งคุณไม่ลงหรอกค่ะ..” เธอตอบไปด้วยน้ำเสียงสดใส ..วันนั้นวันที่เธอเลือกจะตาย เธอขอร้องหมอพิสิษฐ์ให้ช่วยปิดบังสิ่งที่ขอ ขอร้องให้เขาทำให้ทุกคนคิดว่าเธอตายจากไป เพราะหญิงสาวทำใจจะสู้หน้าคนของสายลมไม่ได้จริงๆ.. หากเธอไม่ตาย ทุกอย่างคงวุ่นวายมากกว่านี้



“ ฉันขอโทษ..” ชายหนุ่มที่ถูกบ่วงกรรมย้อนคืนเอ่ยขึ้น กระสุนที่ลั่นในวันนั้นเข้าผ่านแนวกระดูกสันหลังของเขาอย่างไม่พลาดหมาย .. ชายหนุ่มตรงกลายเป็นคนพิการท่อนล่างอย่างไม่อาจเลี่ยง แต่วันหนึ่งเขาก็ได้พบว่าหญิงสาวที่เขาคิดว่าตายไปแล้วกลับมาหาเขา กลับมาดูแลคนเลวๆอย่างเขา



“ ช่างเถอะค่ะ..มันผ่านไปแล้ว ฉันอยากให้เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขและเห็นลูกของเรามีความสุข ฉันเชื่อว่าคุณกรณ์กับคุณวิชญ์จะดูแลตาหนูได้ดีไม่ต่างจากพ่อแม่แท้ๆ..” นั่นคือสิ่งเดียวที่หญิงสาวจะมอบให้สายลมได้ ความรักทั้งหมด.. แม้ลูกจะเกิดมาเพราะความผิดพลั้ง แต่หญิงสาวก็รักเขาไม่น้อยไปกว่าชีวิตของตัวเอง


“ ขอบคุณ..” รอยยิ้มแสนจางปรากฏขึ้น ..


คนเรากว่าจะรู้ตัวว่าอะไรคือสิ่งสำคัญในชีวิตก็เมื่อวันที่มันสายเกินไป

แม้วันนี้เอกจะพิการจนเดินไม่ได้ แต่อย่างน้อยหัวใจของชายหนุ่มก็รับรู้ว่าสิ่งดีๆยังมีอยู่รอบตัว เขาผิดเองที่เลือกจะใช้โมหะและโทสะนำใจ .. ทั้งที่ความจริงเขาเองก็สามารถมีความสุขได้หากรู้จักเพ่งมอง
..
..
..  

THE END

**************************************************************************************

[charus]

 

ผมรักเด็ก

 

[doomare]

จบอย่าง Happy Ending

รักท้องฟ้า

ภาค 2 ข้าพเจ้าขอร้องขอ

[kom-kamol]

ขอบคุณมากๆ สำหรับเรื่องราวดีๆ ครับ 

[menano]

จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเรียบร้อยแล้วววววววววววว

น่ารักมาเลยนะเนี่ยท้องฟ้าน่ะ

ดีแล้วมีเด็กมาคอยเรียกรอยยิ้มให้กับครอบครัวสายลมเนอะ

ขอบคุณมากนะคะที่เอาเรื่องมาลงให้ 

จะมีเรื่องใหม่อีกมั้ยอ่ะ

แล้วเรื่องนี้มีตอนพิเศษมั้ยน้า อยากให้มีจัง 

[k_U_K_K_I_K]

สนุกมาก เลยคร้า อยากให้มีตอนพิเศษอ่ะคร้า มันจะมีไหมคร้า อยากมีอ่ะ

[LoveNineTeen]

ขอขอบคุณ คุณ Millet  panpan  TinaJunior  THIP  mhu_porm  art  unagan  SomLove  oaw_eang  pongsj   chatkub  kitty 
kom-kamol  charus  :+vitamin+:  doomare  Catrina  nutjung19  B4U_BoA  menano  iGiG  titchro  speedboy  iamatomicboyz
k_U_K_K_I_K  jedi2543  canzaa  tutu  Pikky  naja และผู้อ่านท่านอื่นทุกๆท่าน ที่แวะเวียนเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้

สำหรับที่ถามว่ามีตอนพิเศษหรือเปล่า ไม่มีนะค่ะ น้องมีร์เขียนไว้แค่นี้จริงๆ เราคนโพสอยากให้มีเหมือนกันค่ะ55555

ส่วนเรื่องต่อไปที่จะเอามาลงกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะลงเรื่องไหนก่อน มีให้เลือกเยอะเกิ๊น รอกันหน่อยนะค่ะ รับรองไม่ผิดหวัง 

[k_U_K_K_I_K]

คร้า จะรอตดตามเรื่องต่อไปด้วยน้าคร้า

ปล.แวะเข้ามาบวกหนึ่งคร้า

[nanao]

มารออ่านเรื่องต่อไปคร้าบ ^^

จบได้ประทับใจมากมาย 

[april]

ขอบคุณมากค่ะ.....
เป็นแฟนติดตามอ่านเรื่องของน้องมีร์มาตั้งแต่บอร์เก่าแล้ว

มาอ่านเวอร์ชั่นนี้ก็ยังสนุกเหมือนเดิม
จะรอเรื่องต่อไปนะคะ

[THIP]

 

คนแต่งและคนโพสต์ค่า

เรื่องนี้สนุกมาก

 

[Pikky]

จบซะแล้ว  ครอบครัวสายลมน่ารักจิงๆๆๆๆๆๆ 

ถึงจาเพิ่งเข้ามาติดตามไม่นานแต่เรื่องนี้อ่านเร้วลุ้นมั่กๆๆ

ขอบคุณน้าคร้า ทั้งคนโพสต์ เร้วก้อคนแต่ง ที่เอาเรื่องดีๆๆ มาหั้ยได้อ่านกัน

เอาเรื่องอื่นมาลงอีกน้าคร้า จามาติดตาม อิอิ

[pongsj]

จบได้ซึ้งมากเลยคับ หวังว่าจะมีเรื่องต่อๆไปอีกนะค้าบบบบบบบบบบบ

[pay-it-forward]

อ่านกี่ทีก็สนุกจริงๆเรื่องนี้
ขอบคุณนะคะ
 

[hene2526]

ดีใจจังเลย สุดท้ายก็ตามอ่านจนจบจนได้

สนุกมากเลยคับ

ขอบคุณที่เอานิยายดีๆมาลงให้อ่านกัน

ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆมาให้อ่านกัน

[tutu]

  
เป็นเด็กที่อนาคตสดใสจิงๆ อิอิ

[lizzii]

เรื่องนี้น่ารักที่สุดเลยอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งแล้วก็คนโพสมาก ๆ เลยนะคะ
ที่เอาเรื่องดี ๆ มาให้ได้อ่าน ^^
บ้านสายลม น่ารัก อบอุ่นจริง ๆ

 

[EunSung87]

เรื่องนี้สนุกมากค่ะ

สะท้อนชีวิตจิง

เหมือนจิงมากๆเลยค่ะ

[Bessonova]

มีความสุขจัง

[vin2526]

เรื่องนี้สนุกมากคร้าบ ขอบคุณนะครับ