หัวข้อ: "ฟ้า" (...แค้นหรือรัก...) by MIRARATH

[k_U_K_K_I_K]

กรณ์ น่ารักที่สุดดด เลยคร้า 

ปล.วันนี้ก้อมานั่งรอการอัพนะคร้า

[THIP]

  ยัยแพท เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับกรณ์ 

[jedi2543]

อยากรู้ว่าคุณกรณ์จะจัดการยังไง แต่เห็นด้วยกับคุณกรณ์และวิชญ์นะว่ายัยเด็กแพทเนี่ย ใครเอาเป็นเมียถือว่าโง่อ่ะ เล่นร้ายแบบไร้สมองแบบนี้งี่เง่าชะมัด




แต่เอกเนี่ยน่ากลัวของแท้



รอตอนต่อไปนะคะ

[speedboy]

คิดถึงคนแต่งเลยมา   +1  ให้นะคร้าบ  อิอิ


 

[pongsj]

ขยันโพสท์จิงๆน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อิอิ

[doomare]

ยังหวานได้อีก

อยากรู้จัังว่ากรณ์จะจัดการกับแพทยังไง 

[menano]

55555555555555

ดีมากคุณกรณ์

ใช้อำนาจที่มีสืบให้รู้ให้หมด

จัดให้หนักอย่าให้เหลือซาก

ผู้หญิงแบบนี้ทำตัวเสียสถาบันผู้หญิงหมด

จัดไปอย่าให้เสีย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[nanao]

คุณกรณ์เยี่ยมไปเลย ^^

[kitty]

  ขอบคุนค่ะๆๆๆๆ  น่ารักเกินไปแล้วน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   

[LoveNineTeen]

ขอโทษคนอ่านทุกท่านด้วยค่ะ
ที่เมือวานไม่ได้ลงฟิคให้
มีภารกิจนอกบ้านเล็กน้อยค่ะ
เดี๋ยววันนี้จะลงให้นะค่ะ

[LoveNineTeen]

ตอน 33


“ มาแล้วเหรอวะ..” คนที่ถูกกล่าวถึงเดินลงมาพร้อมชุดใหม่.. แต่เสื้อยังคงเป็นสีดำเหมือนเดิมจะต่างก็ตรงลายพาดตรงหัวไหล่ที่กลัดกระดุมคล้ายๆเครื่องแบบทหาร ตามสมัยนิยม..


“ งั้นไปกันเลยไหม..” โต้งเอ่ยเสนอ


“ เออ..เดี่ยววิชญ์ไปก่อนนะแม่..” ชายหนุ่มรับคำของเพื่อน พร้อมทั้งเอ่ยบอกมารดา ก่อนจะเอี้ยวตัวมาหยุดอยู่ข้างๆคนหน้าสวยที่นั่งเล่นคอมฯอยู่..



“ ไปนะครับ..” ชายหนุ่มโน้มหน้ากระซิบบอกอีกคนเบาๆ..


“ อือ..” กรณ์พยักหน้ารับ ..แต่ทันทีที่เผลอใบหน้าหวานๆก็ถูกหอมโชว์เสียอย่างนั้น .. กรณ์ตวัดใบหน้ามองอีกฝ่ายตาเขียว แต่ไม่มีคำว่ากลัวหรอกตวัดมาเลยโดยหอมอีกข้างทันที..เจ้าตัวสูงยิ้มให้แล้วโบกมือลาภรรยาจอมเหวี่ยงของตนออกไปกับเพื่อนอย่างอารมณ์ดี..



“ กล้าจริงเสือวิชญ์ ...” เมื่อรถแล่นออกจากบ้านคนขับหน้าตี๋ก็เอ่ยยกย่องเพื่อนข้างกาย ..โธ่เจอสายตามหาโหดขนาดนั้นยังยิ้มสู้ไม่ให้นับถือไหวเหรอ



“ กูรักของกู..” ชัดเจน มั่นคง และแน่นอน เล่นตอบมาอย่างนี้ก็ไม่ต้องเคลียร์อะไรแล้วล่ะ


ทางฝ่ายคนหน้าสวยที่บ้าน ..หลังจากวิชญ์ภาสออกไปชายหนุ่มก็ลุกจากคอมพิวเตอร์ที่ปักหลักอยู่ แล้วเดินออกไปต่อสายถึงใครบางคน


“ เขาออกจากบ้านแล้วนะ..อย่าทำอะไรวุ่นวายหรือแสดงตัวเด็ดขาด แค่ดูเชิงไว้เท่านั้น ..” กรณ์กำชับคำสั่งไปกับปลายสาย .. หากวันนี้แพทกล้าทำอะไรลงไปเขาจะไม่ปล่อยหญิงสาวไว้แน่ๆ ..



โต้งกับวิชญ์ภาสเดินก้าวเข้าไปในร้านอย่างปกติ ..ตอนนี้มีน้องๆ ทั้งปีสอง ปีสามรวมถึงสายรหัสปีหนึ่งอยู่กันพร้อมหน้า แต่ที่วิชญ์ภาสลืมไปเสียสนิทคือน้องรหัสปีสองของบอมเพื่อนอีกคนในกลุ่มคือ ‘กาณฑ์’ น้องชายคนกลางแห่งบ้านสายลม ..



“ กาณฑ์มาด้วยเหรอ..” วิชญ์ภาสเอ่ยทักทายกับอีกฝ่ายอย่างปกติ ..



“ กาณฑ์น้องรหัสพี่บอมนี่.. อีกอย่างกาณฑ์รับหน้าที่เป็น CIA รายงานความเคลื่อนไหว..” เด็กหนุ่มเอ่ยตอบด้วยท่าทีสดใส .. คำของเขาไม่ต้องขยายความก็รู้ว่าทำหน้าที่ให้กับใคร แม้ความเป็นจริงกาณฑ์จะยังเข้าหน้ากับกรณ์ไม่ค่อยได้ แต่ความรักและความหวังดีที่มีไม่เคยลดไปจากใจน้องชายคนนี้เลย


“ อะไรไอ้วิชญ์มึงจะมารีเทิร์นน้องกูเหรอ.. กูหวงนะมึง..” บอมที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้น ก่อนจะยกแขนขึ้นโอบรอบคอของกาณฑ์ทีเล่น ..



“ ตลกแล้วพี่บอม..” กาณฑ์หันไปดุอีกฝ่ายด้วยท่าทีไม่จริงจังมากกัน ..อย่างว่าสองพี่น้องนี้สนิทกันอย่างกับอะไร และเหมือนๆบอมจะเกรงน้องรหัสบ้าง ..โธ่ยังไงกาณฑ์ก็น้องของกรณ์จะไม่มีเชื้อเหวี่ยงติดมาบ้างคงแปลกแล้วล่ะ



“ แล้วมาครบกันหรือยังนี่” โต้งที่ยืนมองเหตุการณ์เอ่ยถามขึ้น ..

“ ยังขาดอีกสามสี่คน .. น้องตัวร้ายของไอ้วิชญ์ยังไม่มา..” บอมตอบคำถามของเพื่อนอย่างรวดเร็ว ทั้งโต้งกับวิชญ์ภาสเลยนั่งลงรอคนอื่นๆ ในโต๊ะมีน้องรหัสหลายปี หลายคนส่วนมากก็ไม่สนิทสักเท่าไหร่หรอก เจอกันก็ทักทายแล้วยิ้มแย้มตามประสา ..หากเป็นเมื่อก่อนคงอาจถึงขั้นพาไปเชยชมบนเตียงแล้วเหวี่ยงทิ้ง ..



“ ว่าแต่วันนี้ทำไมคนเยอะจังวะ..นี่ก็เพิ่งหกโมงเอง” คนหน้าคมเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะกวาดตามองรอบร้าน แทบทุกโต๊ะถูกจับจ้องไว้จนหมด ท่าทางวันนี้จะคึกคักไม่ใช่น้อยๆ


“ จริงด้วยว่ะ” โต้งเห็นตามที่เพื่อนบอก แต่จะว่าไปวันนี้ก็เป็นช่วงสุดสัปดาห์ ลูกค้าก็เยอะอย่างนี้อยู่แล้ว


“ ไอ้วิชญ์ ..” บอมยกมือขึ้นฟาดแขนเพื่อนเบาๆ.. แล้วชี้นำสายตาให้หันไปมองทางหน้าร้านอย่างรู้กัน สายตาทั้งหมดหันไปทาง หญิงสาวร่างบางในชุดสีแดงเพลิง เสื้อตัวบางที่จงใจใส่กับกางกางขาสั้นที่วัยรุ่นนิยม


“ แล้วไง” วิชญ์ภาสหันกลับอย่างไม่ใส่ใจเพราะรู้ความร้ายกาจของยัยเด็กนี่ดี..


“ ท่าทางจะแต่งมาอ่อยมึง” โต้งยื่นหน้ามาใกล้เพื่อนและกระซิบตามที่ใจคิด



“ ช่างหัวมันแล้วกัน .. ทนๆอีกไม่กี่เดือนกูก็จะเรียนจบแล้ว” วิชญ์ภาสตอบกลับไปโดยไม่ใส่ใจอะไรมากนัก เขาไม่ชอบพวกตามตื้อ .. แม้เธอจะหน้าตาเข้าขั้น ฐานะก็พอตัว แต่เธอกลับมาช้าไปหน่อย ..หากเป็นเมื่อก่อนหญิงสาวคงได้ถูกเขาคว้าไปเชยชมตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วล่ะ


“ สวัสดีค่ะ..” หญิงสาวเอ่ยทักโดยรวม แล้วจงใจเดินมาหย่อนกายลงใกล้ๆพี่รหัสของตน ..

“ นี่ไม่ต้องเบียดขนาดนี้ก็ได้น้อง..” เป็นเสียงของโต้งที่ขวางขึ้น เมื่อหญิงสาวแทรกลงมาระหว่างโต้งกับ
วิชญ์ภาสที่นั่งข้างๆกัน ..

“ ก็น้องรหัสต้องนั่งข้างพี่รหัสไม่ใช่เหรอคะ” เธอตอบอย่างไม่กลัวเกรง ..


“ งั้นก็มานั่งข้างๆพี่มา..” น้องรหัสปีสามของวิชญ์ภาสเอ่ยเสนอ แต่เหมือนเจ้าหล่อนจะทำหูทวนลมไม่เข้าใจสิ่งที่พูด ยังปักหลักอยู่ตรงที่เก่า..



“ มาครบแล้วใช่ไหม ..เริ่มได้แล้วจะได้รีบๆกลับ” วิชญ์ภาสสะบัดเสียงเล็กน้อย บอกชัดว่าไม่ชอบใจการกระทำของหญิงสาวสักเท่าไหร่ ..เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำเช่นนี้ แถมยังแสดงตัวเหมือนเป็นเจ้าของเขาอย่างออกหน้าออกตาไม่อายบ้างหรือไง ..


“ เอ๊ะไอ้วิชญ์ ..สร้อยมึงสร้อยนี่กูเพิ่งเห็น..ปกติไม่เคยเห็นมึงใส่เลย” บอมที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอ่ยขึ้น เรียกสายตาหลายคู่ให้หันกลับไปมองที่คอชายหนุ่มได้ดี.. และสายตาของกาณฑ์ก็หยุดอยู่ตรงสร้อยเส้นนี้เหมือนกัน ทันทีที่เห็นเขาก็ถึงกับชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง



“ เหรอ..” วิชญ์ภาสยกมือขึ้นคลำสร้อยที่คอด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข .. สัญลักษณ์ของการผูกพัน


“ ท่าทางพี่วิชญ์จะหวงมากนะ ไหนแพทขอดูหน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวเห็นรอยยิ้มก็เกิดหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างมากมาย ..ดูรอยยิ้มของวิชญ์ภาสก็รู้ชัดว่าสร้อยเส้นนี้มาจากใครเธอจึงเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งยื่นมือจะถอดสร้อยออก แต่ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นปัดมือหล่อนออกอย่างแรง



“ อย่ามายุ่งกับของของพี่..” ชายหนุ่มกระชากเสียงเข้ม เล่นเอาทุกคนในโต๊ะถึงกับผงะ ไม่นึกว่าวิชญ์ภาสจะหวงสร้อยเส้นนี้มากมาย ..



“ สร้อยพี่วิชญ์คล้ายของที่บ้านกาณฑ์เลย .. แม่ใหญ่เคยสั่งที่ร้านทำให้พ่อพร้อมกับแหวนหนึ่งวง .. ตัวกลัดมีเหล็กเหล็กติดอยู่ หากจะถอดต้องใช้แหวนกับตัวตะขอต่อเข้าด้วยกัน กุญแจที่อยู่ด้านในจะถูกแม่เหล็กดูดขึ้นมาแล้วไขล็อคถึงจะใส่จะถอดได้..” กาณฑ์เอ่ยขึ้นเสียงเบาบาง ราวกับนี่คือเรื่องบังเอิญ ..แต่แท้จริงเขาอยากบอกความหมายบางอย่างให้ชายหนุ่มได้รับรู้ การที่วิชญ์ภาสได้รับของสิ่งนี้มาครอบครองย่อมบอกชัดว่าพี่ชายของเขาเชื่อมั่นในตัวชายหนุ่มมากมายจนยอมมอบของสำคัญเช่นนี้ .. 


“ จริงเหรอกาณฑ์..” วิชญเหมือนถูกกระชากออกจากความรู้สึก เขาเอ่ยถามไปโดยที่ตัวเองไม่อยากเชื่อว่าสร้อยที่อยู่กับตัวจะมีความหมายต่อสายลมมากมายขนาดนี้


“ ครับ..” กาณฑ์พยักหน้าให้เบาๆ แล้วหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

“ พูดอะไรกันคะ พี่กาณฑ์กับพี่วิชญ์ไม่ใช่น้องรหัสพี่รหัสสักหน่อย ..” หญิงสาวที่เหมือนถูกสลัดจากวงโคจรของจักรวาลเอ่ยแทรกอย่างไร้มารยาท อย่างว่าคนอย่างเธอต้องการอะไรก็ต้องได้ ที่บ้านไม่เคยขัดใจเลยสักครั้ง มันเลยทำให้เจ้าหล่อนติดนิสัยเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไร


“ เออดีเหมือนกันรีบๆกินเข้า กูจะกลับบ้านไปหาเมียกูแล้ว” วิชญ์ภาสเหลืออดเต็มทนฟาดมือไปกับโต๊ะเบื้องหน้าอย่างชิงชังแม่น้องรหัส .. สุดท้ายเลยประกาศก้องให้รู้กันไปเลยทั้งสามย่านเจ็ดย่าน .. นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องรหัสจะตบให้คว่ำจมดินไปเลย



บรรยากาศในโต๊ะเดินทางไปเรื่อยๆ ทุกอย่างเหมือนจะเข้าที่เข้าทางขึ้นเมื่อแพทเลือกจะเงียบปาก คนอื่นๆต่างคุยกันไปเรื่อยๆ จนใกล้จะเดินทางมาถึงช่วงสุดท้ายของการเลี้ยงสายรหัสในคืนนี้.. หญิงสาวจึงเอื้อมไปหยิบยาสองเม็ดที่แอบติดมาจากบ้านขึ้นแยกใส่มือทั้งสองข้าง ..ตอนจังหวะที่ทุกคนเผลอ ..เจ้าเด็กสาวตัวร้ายก็แอบหย่อนยาใส่แก้วน้ำของวิชญ์ภาส และโต้งอย่างรวดเร็ว


เธอรู้ดีว่าจัดการแค่วิชญ์ภาสคนเดียวไม่ได้หรอก..ต้องเขี่ยโต้งออกไปด้วย ยานอนหลับอ่อนๆ ผสมยากระตุ้นอารมณ์ชนิดแรงที่อุตส่าห์ให้เพื่อนไปควานหาจากตลาดมืด กำลังแผ่กายอยู่ภายในแก้วน้ำใบนั้นอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้เลยสักคน



“ งั้นก็แยกย้ายกันแล้วกันนะ..” บอมเอ่ยขึ้นหลังจากรับเงินทอนจากพนักงานในร้าน .. มื้อนี้ใช้เงินกองกลางของปีพี่สี่และปีสามโดยบอมเป็นคนควบคุมการใช้จ่าย ..


“ สวัสดีครับ /ค่ะ” เหล่าน้องๆรหัสปีต่างๆเริ่มทยอยออกจากร้าน .. สองเพื่อนซี้อย่างโต้งและวิชญ์ภาสเลยจะลุกตามบ้าง แต่ทันทีที่จะก้าวก็รู้สึกมึนๆอย่างบอกไม่ถูก ความร้อนเริ่มไหลวนในร่างกายอย่างผิดปกติ ..


“ เป็นอะไรไปคะ..” หญิงสาวรีบปรี่เขาคว้าร่างวิชญ์ภาสโดยทันที .. ส่วนโต้งก็ทรุดลงโดยลำพัง



“ พวกมึงเป็นไรไป ไหวไหมวะ”บอมเอ่ยถามเพื่อนอย่างห่วงใย และเสียงของเขาก็ทำให้กาณฑ์ที่กำลังจะก้าวออกจากร้านหันกลับไปมองเหตุการณ์อย่างสนใจ และต้องเดินกลับมาเพราะทั้งโต้งและวิชญ์ภาสดูท่าอาการจะไม่ดีนัก


“ มึนหัวว่ะไม่รู้เป็นไร” วิชญ์ภาสตอบไปด้วยเสียงสั่นๆ .. ฤทธิ์ยาเริ่มควบคุมสติสัมปชัญญะของเขาให้น้อยลงเรื่อยๆ ..


“ เดี๋ยวแพทไปส่งพี่วิชญ์เอง แพทเอารถมา ..” หญิงสาวรีบเสนอ ..




“ ไม่ต้อง..” ชายหนุ่มสะบัดแขนที่พยุงตนออก แต่เธอก็มือกาวเกินกว่าจะปล่อยให้ชายหนุ่มหลุดมืออุตส่าห์รอมาตั้งนานยังไงก็ไม่ปล่อยไปหรอก อย่างว่าเธออยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่มีทางที่จะพลาดเป้าหมาย แม้ต้องใช้วิธีต่ำช้าแต่ก็ดีกว่าไม่ได้



“ พี่โต้งขับรถไหวไหม..” กาณฑ์ที่เริ่มเห็นท่าไม่ดี เลยเอ่ยถามกับอีกคนที่นั่งแหมะอยู่ด้านหลัง แต่โต้งก็ไม่ตอบอะไรลุกขึ้นเดินตรงไปทางห้องน้ำทันที ..



“ กาณฑ์ไปดูมันหน่อยพี่ดูทางนี้เอง..” บอมสั่งกำชับกับน้องรหัสของตน แล้วรับหน้าที่จะดูทางวิชญ์ภาสเอง เขารู้ดีว่าแม่สาวหน้าใสที่กำลัง

พยุงวิชญ์ภาสอยู่คิดการอะไรอยู่ หากปล่อยให้แพทไปส่งวิชญ์ภาสจริงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอะไรจะตามมา


“ ครับ..” กาณฑ์รับคำแล้ววิ่งตามรุ่นพี่หน้าตี๋ไป .. ตอนนี้โต้งกำลังยืนอยู่หน้าอ่างล่างหน้าแล้วกวักน้ำใส่หน้าใส่ร่างของตนอย่างมากมาย


“ พี่โต้งเป็นอะไรไป..” กาณฑ์เดินเข้ามาใกล้



“ ท่าทางจะโดนวางยา..” โต้งบอกไปเพราะอาการของเขาในตอนนี้ ชายหนุ่มค่อนข้างคุ้นดีเพราะเคยใช้วิธีนี้มาบ้าง .. ความร้อน ความงุนงง ..ตอนนี้โต้งพยายามเรียกสติของตนกลับมาก่อน แต่ท่าทางเขาจะทำได้ยากเพราะความรุนแรงที่มีในตัวยาจะค่อยๆทวีความร้ายกาจออกมาจนห้ามไม่ได้



“ งั้นกลับไปข้างนอกดีกว่าเดี๋ยวกาณฑ์พาพี่โต้งกับพี่วิชญ์ไปหาหมอ” รุ่นน้องจอมถูคิ้วเอ่ยเสนอ แล้วเข้ามาพยุงโต้งให้เดินกลับออกไปด้านนอกร้าน .. แม้ร่างของอีกฝ่ายจะหนักแต่เพราะอีกคนยังพอมีสติอยู่บ้างเลยทำให้กาณฑ์รับน้ำหนักไม่มากเท่าไหร่ ..แต่ทันทีที่เท้าก้าวพ้นมุมร้านก็จำต้องชะงัก ...
..
..
..
คนของกรณ์ที่เริ่มเห็นท่าไม่ดีเลยโทรฯตามเจ้านาย ที่เดินชอปปิ้งค่าเวลาอยู่ตรงห้างด้านหน้าไม่ไกลจากร้านให้รีบมาในที่เกิดเหตุทันที.. ไม่ใช่กรณ์ไม่ไว้ใจ ไม่ใช่กรณ์ไม่เชื่อมั่น แต่เขาไม่วางใจในตัวหญิงสาวมากเล่ห์มากกว่า ขึ้นชื่อว่าความรักมันไม่สามารถหาเหตุผลเปรียบเทียบได้หรอก .. รักของแต่รักคนย่อมมีรูปแบบที่แตกต่าง และเมื่อได้รักก็อยากจะประคองมันไว้ให้มั่นคงที่สุด


กรณ์เดินเข้ามาในร้านด้วยความไม่พอใจ ..เมื่อรับรายงานจากปลายทางว่าหญิงสาวคงเล่นเล่ห์อะไรเข้าแล้ว ไม่เช่นนั้นเจ้าคนตากลมของเขาคงไม่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงขนาดนี้หรอก..



“ คุณกรณ์ ..” วิชญ์ภาสที่พอจะหลงเหลือสติอยู่บ้างเอ่ยเรียก คนหน้าสวยที่เดินเข้ามาในร้านอย่างรวดเร็ว ทำให้หญิงสาวที่กำลังพยุงเข้าอยู่ตวัดตามองตาม ..และเกิดความไม่พอใจอย่างมาก เมื่อรู้ว่ากรณ์เดินทางมาที่ร้านหญิงสาวกระชับมือที่เหนี่ยวแขนของชายหนุ่มให้แน่นขึ้น



“ ..” บอมที่อยู่ในสถานการณ์หันมองกรณ์ และต้องชะงักในความน่ารักของอีกฝ่าย แต่เวลานี้มันไม่ใช่เวลามาชื่นชมเพราะดูหน้าตาของคนหน้าสวย ดูจะแผดรังสีอำมหิตออกมาให้เห็นชัดเจนจนน่าขยาด จะมีก็แต่แม่สาวใจกล้าเท่านั้นแหละที่ไม่กลัว ..



“ จะกลับบ้านแล้วใช่ไหม..” กรณ์จงใจมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนของตนและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ..


“ ครับ..” วิชญ์ภาสพยักหน้าที่อิดโรยอย่างรวบรวมแรง แต่เพียงครู่ร่างนั้นก็เซล้มไปตรงเก้าอี้ด้านหลังอย่างรวดเร็ว ..หญิงสาวพยายามรั้งไว้เพราะเธอไม่อยากเสียโอกาส


“ งั้นกลับกันได้แล้ว..” กรณ์ยื่นมือไปดึงร่างของอีกฝ่าย แต่ก็ถูกมือของหญิงสาวปัดออก




“ ฉันไปส่งเอง พี่วิชญ์เป็นพี่รหัสฉัน นายไม่ต้องยุ่ง..” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างไม่หวั่นหวาด ในเมื่อเธออยากได้เธอก็ต้องได้




“ ฉันขอเตือนรีบปล่อยมือจากเขาซะ แล้วก็กลับบ้านไปเสียดีกว่า..” กรณ์ชะงักด้วยความไม่พอใจที่มากขึ้น ใบหน้าสวยหวานหันมองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องแล้วเปรยเตือนด้วยเสียงเยือกเย็น


“ นายแหละควรกลับ..” หญิงสาวกระชากเสียงใส่


“ เธอพูดอะไร..” วิชญ์ภาสที่ไร้แรงจะยืน แต่ก็รวบรวมเสียงห้ามหญิงสาวไม่ให้ก้าวร้าวกับกรณ์ ..




“ ก็แค่พูดความจริง ฉันจะไปส่งพี่วิชญ์เองไม่ต้องมาสาระแน” หญิงสาวเหยียดเยาะ แล้วยกมือชายหนุ่มให้คล้องคอของตน แม้จะไม่อยากไปแต่วิชญ์ภาสก็ไร้แรงจะต้านจริงๆ ..ที่สำคัญตอนนี้ฤทธิ์ยาอีกอย่างได้เริ่มทำงานแล้ว เขาเริ่มพลุ่งพล่านด้วยความต้องการที่ค่อยๆไต่ระดับ ..


“ ซี๊..ส” เสียงสูดปากที่ดังขึ้นทำให้กรณ์ต้องเพ่งมองอย่างสงสัย .. ใบหน้าชายหนุ่มเริ่มแดงก่ำหยดเหงื่อเริ่มพร่างพราย




“ เธอทำอะไรเขา” กรณ์เอ่ยถามเสียงแข็งพร้อมทั้งยังเข้ามาดึงร่างวิชญ์ภาสให้หลุดจากหญิงสาว แต่หล่อนก็ไม่ยอมปล่อยผลักกรณ์จนล้มลงไปกองกับพื้นด้านหลังเต็มๆ ..บอมที่ยืนอยู่ตรงเข้าช่วยพยุงอย่างเป็นห่วง เหตุการณ์มันชักจะบานปลายไปเรื่อยๆ


“ ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน” แพทกระชากเสียงอีกครั้งแล้วพาวิชญ์ภาสเดินออกจากวงสนทนา แต่เพียงก้าวที่สองหญิงสาวก็ไม่อาจขยับเขยื้อนได้อีกเลยแม้แต่ก้าวเดียว ชายฉกรรจ์ในชุดดำนับสิบคนกรูเข้ามาขวาง พร้อมกระบอกปืนที่ส่องมาทางเธอเป็นเป้าเดียว



“ ฉันเตือนแกแล้วนะ..” กรณ์เอ่ยขึ้นเสียงเย็น ..


“ แกคิดเหรอว่าแค่นี้จะขู่ฉันได้ ไอ้เกย์บ้า..” หญิงสาววางร่างของวิชญ์ภาสลงกับเก้าอี้ แล้วหันมาเยาะเย้ยกรณ์ด้วยท่าทีท้าทาย .. ทันทีที่พูดจบใบหน้าขาวๆก็สะบัดไปตามแรงมือที่กระทบลงอย่างไม่ยั้ง


“ แกตบฉันเหรอ..” หญิงสาวกุมแก้มตัวเองอย่างแค้นใจ สายตาเคืองโกรธฉายชัดว่าอยากจะขย้ำกรณ์ให้ฉีกเป็นชิ้นๆ ไม่ให้เหลือซากเลยแม้แต่นิดเดียว



“ ทางที่ดีเลิกยุ่งกับคนของฉันจะดีกว่า..”



“ ฉันไม่เลิก จะทำไม..” หญิงสาวตอบไปด้วยเสียงสะบัด แล้วยกมือขึ้นฟาดหน้ากรณ์กลับอย่างไม่หวั่นเกรง แต่ทันทีที่เธอตบลงร่างของเธอก็ถูกผลักจนล้มลงไปนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆวิชญ์ภาส ..กรณ์ปรี่ตามก่อนจะยกมือขึ้นดึงผมหล่อนจากทางด้านหลัง .. มือขวาของชายหนุ่มถือซองบางอย่างไว้


“ ถ้าแกอยากให้พ่อแม่แกเดือดร้อนก็เชิญเลยนะ..กะอีแค่เจ้าของร้านเพชรเล็กๆ คิดเหรอว่าจะรอดพ้นมือฉันได้หากฉันลงมือ..” กรณ์ปาซองนั้นใส่หล่อนพร้อมทั้งเอ่ยขู่ หญิงสาวรีบแกะซองออกดู และพบว่าภายในมีรูปถ่ายครอบครัวของเธอ ตลอดจนข้อมูลต่างๆที่เกี่ยวข้องกับเธอ



“ ฉันจะแจ้งความ..”



“ กว่าแกจะได้แจ้งความ แขนแกคงถูกส่งไปชายแดนท่าขี้เหล็ก ขาคงอยู่อรัญ ส่วนตัวอาจจะไปให้ปลาแถวสังขละกินก็ได้ จะบอกอะไรให้เอาบุญนะ..ปกติฉันไม่ใช่คนโหดร้ายอะไร แต่ของของฉันฉันไม่ยอมให้คนอื่นมาแย่งไปเด็ดขาด ที่สำคัญถ้าแกยังกล้าอย่าหาว่าฉันไม่เตือน ..” กรณ์จงใจขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ..ความจริงเขาไม่กล้าทำเช่นนั้นหรอก แค่กะจะขู่ให้หญิงสาวกลัวก็เท่านั้นเอง



“ กลับ..” กรณ์ผละออกจากร่างของเธอ แล้วหันไปสั่งลูกน้องให้ช่วยกันพาร่างของวิชญ์ภาสที่ล้มอยู่ไปส่งที่รถซึ่งจอดอยู่หน้าร้าน ทิ้งไว้เพียงความโกรธแค้นที่มีในใจหญิงสาว .. เขาคงไม่ได้ธรรมดาๆอย่างที่เธอคิดแน่นอน ปืนนับสิบแท้จริงเป็นเพียงของหวานเรียกน้ำย่อย หากเขาเอาจริงเธอคงได้รู้ว่านรกขุมสิบแปดมันเป็นยังไง


“ คุณกรณ์ ...” เสียงแผ่วสั่นที่เจือความปรารถนาดังขึ้น .. กรณ์ได้แต่ส่ายหน้ามองคนของตนอย่างไม่รู้จะจัดการเช่นไรดี.. ลูกน้องของกรณ์ว่าร่างนั้นลงบนเบาะข้างคนขับอย่างเบามือ เพราะรู้ดีว่าคนคนนี้คงไม่ใช่คนทั่วไป และคงมีความสำคัญกับเจ้านายของตนมากไม่น้อย ไม่อย่างนั้นกรณ์คงไม่ลงมือเองอย่างนี้หรอก



“ กลับไปได้แล้ว..” กรณ์สั่งเสียงเบา ..บรรดาลูกน้องก็เลยสลายตัวหายไปอย่างรวดเร็ว .. ชายหนุ่มปิดประตูด้านที่วิชญ์ภาสนั่งเสร็จก็เดินอ้อมไปตรงฝั่งคนขับ


“ ไอ้บ้าโต้งนะไอ้บ้าโต้ง..ไหนบอกรับประกันวะ ท่าทางจะโดนดีไม่แพ้กันป่านนี้ไปอยู่ที่ไหนนี่..” กรณ์เอ่ยขึ้นระหว่างที่เดินกลับมานั่งที่..


“ กรณ์ครับ...” เสียงสั่นๆ จากคนพลุ่งพล่านดังขึ้นอีกรอบ


“ อะไรเหรอ..” กรณ์หันไปมองคนที่เรียกเขา ..แต่เพียงเสี้ยววินาทีคนที่นั่งตรงข้ามก็โผเข้ามาใกล้อย่างต้องการ .. ริมฝีปากหนาคลอเคลียไปตามต้นคอขาวๆอย่างร้อนแรง



“ เดี๋ยว ..เป็นอะไรนี่” กรณ์ผลักศีรษะของอีกคนออกอย่างห้ามปราม .. ยังไงมันก็คงไม่เหมาะนักหรอกที่จะมาทำอะไรกันตรงนี้ แถมที่สำคัญหน้าร้านก็ยังมีคนพลุกพล่านไม่ใช่น้อย


“ พูดมากน่า” ปกติคงไม่ยินคำนี้ออกจากปากเขาหรอก ..


“ นี่ให้ถึงบ้านก่อนไม่ได้หรือไง” คนหน้าสวยชักเหวี่ยงใส่คนที่ทำให้หัวใจหวั่นไหว .. เพราะขืนกรณ์ยังไม่ขัดขืนคงได้แสดงหนังสดให้คนชมกันแน่นอน



“พูดมากจริง...เดี๋ยวทำให้ครางจนพูดไม่ได้เลย” เสียงที่ดังอู้อี้อยู่ตรงลำคออดจะทำให้กรณ์หน้าแดงไม่ได้.. แต่ตอนนี้ก็ต้องสะบัดให้เจ้าตัวดีหลุดออกจากกายไปก่อน ..


“ อยากตายมากไหม..” มือเรียวยกขึ้นบิดหูคนขาดสติพร้อมทั้งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ..


“ โห่ดุจริงเมียกู..” วิชญ์ภาสจำต้องผละกลับไปนั่งตรงเบาะของตนอย่างขัดใจ .. แต่ทันทีที่ถึงห้องรับรองว่ากรณ์ไม่รอดมือเขาแน่


“ ปากดีนี่ไอ้บ้า..” กรณ์ย่นจมูกใส่คนไม่รู้สติ แล้วหันกลับไปสนใจกลับพวงมาลัยต่อ..รถของกรณ์แล่นออกจากร้านไปตามถนนอย่างเร่งรีบ .. แต่ในขณะที่รถกำลังติดไฟแดงอยู่ตรงสี่แยกใหญ่ กรณ์ก็พบความผิดปกติภายในรถอย่างหนึ่ง


“ อื้อ..ซีส..” เสียงกระเส่าเร้าร้องดังออกจากปากของคนที่นั่งข้างๆอย่างร้อนแรง ..


“ ทำอะไร..” กรณ์หน้าชาเมื่อเห็นชายหนุ่มตัวสูงอยู่ในสภาพล่อแหลมไม่ใช่น้อย ..เสื้อเชิ้ตสีดำที่สวมอยู่ถูกปลดกระดุมออกจนเผยกล้ามเนื้อแกร่ง ..ส่วนมือหนาก็กำลังลูบไล้อยู่ตรงความกระสันอย่างห้ามตัวเองไม่ได้



“ ผมจะไม่ไหวแล้วคุณกรณ์..อื้อ” เจ้าตัวสูงเอ่ยอย่างทรมาน ร่างกายที่ร้อนแรงต้องการการปลดปล่อยและเคลื่อนไหวไปตามทำนองของอารมณ์



“ จะถึงบ้านแล้ว..” กรณ์ตอบไปด้วยเสียงกุกกัก .. เขาย่อมรู้ดีว่าวิธีที่จะบรรเทาให้อีกคนหายจากการที่เป็นคืออะไร .. ร่างกายคู่ควรกับร่างกาย หัวใจต้องใช้หัวใจผูกรัด.. จนกว่าจะได้ผูกพันร่างกายของคนหน้าคมถึงได้ผ่อนคลาย


“ ...” กรณ์ครุ่นคิดเพียงครู่ก่อนจะยกมือถือกดเบอร์ใครบางคน ..



“ เขียวเหรอ บอกน้านาด้วยนะว่าฉันกับวิชญ์ไม่กลับบ้านนะ..” กรณ์บอกปลายสายไปก่อนจะหันกลับไปสนใจกับการขับรถต่อ.. ชายหนุ่มพุ่งตรงไปยังคอนโดของเจ้าตากลม เพราะจากการชั่งน้ำหนักไปมาเห็นว่าที่นั่นคงจะเหมาะสมกว่า ขืนคุณวรางคณาเห็นวิชญ์ภาสในสภาพนี้คงไม่ดีสักเท่าไหร่ ..



กรณ์เลื่อนมือไปกลัดกระดุมให้คนที่นั่งอยู่สองสามเม็ดพอให้มิดชิด ..แล้วจึงค่อยๆพยุงร่างที่หนักกว่าตัวเองขึ้นเดินอย่างโซซัดโซเซใช้ความพยายามอยู่นานหลายนาทีกว่าจะพาเข้าห้องได้ ..


“ ถึงห้องแล้ว ผมไม่ทนแล้วนะ..” คนที่ถูกพยุงเอ่ยขึ้น ..แล้วยกมือออกจากคอของกรณ์ออกอย่างเร็วก่อนจะกระชากเสื้อของตนออกอย่างร้อนแรง
“ เดี๋ยวโว้ย..” กรณ์ชะงักเพราะไม่คิดว่าคนหน้าคมจะต้องการมากขนาดนี้


“ ผมไม่ไหวแล้ว..” คำตอบจบลงพร้อมมือที่ดึงร่างกรณ์ให้ก้าวเข้าไปในห้องนอนพร้อมเขา ..จากนั้นก็ทิ้งตัวลงไปทั้งสองคน ตามด้วยริมฝีปากที่กลบเสียงห้ามจากกรณ์อย่างร้อนแรง .. มือหนาเคลื่อนปลดกระดุมเสื้อของคนด้านล่างอย่างไม่อยากจะยั้งใจ


“ เดี๋ยว..ไปโดนอะไรมานี่..” มือบางประกบบนใบหน้าที่ซุกไซ้ให้หยุดนิ่ง แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของคนหน้าคมอย่างสงสัย



“ ไม่รู้ รู้แต่ผมต้องการคุณ..”


“..” กรณ์จำต้องปล่อยให้ร่างกายได้ตอบสนองการปลุกเร้าจากอีกคน .. เอาเถอะไหนๆก็ไหนๆแล้ว กรณ์ไม่ได้คิดมากอะไรหรอก.. เขารู้ดีว่าตอนนี้อีกคนคงทรมานไม่ใช่น้อย .. เมื่อเหงื่อไคลที่ไหลพล่านประสานเป็นหนึ่ง การเดินทางของอารมณ์ที่มากมายด้วยความร้อนแรงก็เริ่มต้นขึ้นอย่างห้ามไม่ได้..มือบางวางลงบนลาดไหล่หนาอย่างแน่นหนักเมื่อกายของเขาได้ต้อนรับความตึงหนั่นที่กระทั้นเข้ามาอย่างไม่พูดพล่าม .. เขาค่อยๆ เลื่อนกายให้ราบลงกับพื้นเตียงด้านหลังเพื่อตอบรับให้ดียิ่งขึ้น

[menano]

โว้ววววววววววววววว

ตอนไปดึงผมนังแพทขึ้นมา

ไมไม่ตบอีกทีอ่ะ

จะได้สะใจ

ร้ายกาจจริง ๆ เด็กคนนี้

นี่ถ้ากรณ์ไม่ได้ให้คนตามดู

ไม่รอดแน่นอน

มีการวางยาทั้ง 2 คนด้วยนะ

ร้ายการได้อีกอ่ะ

แต่จะว่าไปนะที่กรณ์บอกว่าแค่ขู่ไม่ทำจริงน่ะ

ถ้ายัยแพทยังไม่เลิกทำจริงไปเลยดีกว่า

แยกชิ้นส่วนขายไปเลย

โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แต่ว่าอยากอ่านตอน 34 จัง หุหุ 

โดนยาเข้าไปด้วย  คุณกรณ์พรุ่งนี้จะไหวม้ายยยยยยยยยย 

[pongsj]

ต้องแอบขอบคุณยัยแพทน่ะเนี่ย อิอิ

[charus]

อ่าววววววว

น้องกาณฑ์ไปกะไอ้โต้งหรือเปล่า

เดี๋ยวโดนเจี๋ยนทิ้งแน่ไอ้โต้ง
5555+

[nanao]

แอบสะใจอ่ะ 555+

แล้วน้องกาณฑ์ล่ะครับ โดนไหมเนี่ย

[doomare]

อ้าว วางยาให้เขาได้เสียกันซะงั้น

แต่น้องกานต์จะรอดมั้ยอ่ะ

[kitty]

  สะใจจริงๆๆ อารัยทำยัยแพทแค่นี้ยังน้อยไปปะ ขอบคุนค่ะ 

[Pikky]

    ชอบๆๆๆ  กรณ์น่ารักสุดๆๆ เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวถึงตอนล่าสุด

เขียนได้สนุกมากๆๆๆๆ อ่านแรกๆๆ ก้อสงสาร กานต์ กะ กรณ์

หลังๆๆเริ่มลงตัว เร้วยิ่งน่าติดตาม หุหุ

ดีใจที่ วิชญ์มีเมียดุ

เร้วกานต์จาคู่กะโต้งป่าวอ่ะเนี่ย

[naja]

กรณ์เจ๋งมาก เด็ดดวงจิงๆ 

[LoveNineTeen]

ตอนที่ 34

เหมือนสติของคนตัวบางจะน้อยลงเรื่อยๆ จนท้ายสุดก็สลบไปเพราะความเหนื่อยล้า ..ร่างกายที่ถูกปลุกเร้าและสร้างความหฤหรรษ์ให้กับอีกกาย ดูเหมือนจะไม่ถูกคลายออกจากบ่วงอารมณ์เลยแม้แต่วินาทีเดียว นับตั้งแต่ก้าวเข้ามาภายในห้องจนถึงตอนนี้ก็แทบนับครั้งไม่ถ้วน .. คนตัวสูงแทบไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเขากำลังทำอะไรลงไป .. ส่วนกรณ์ได้แต่สลบไปอย่างทำอะไรไม่ได้..



ความเหนื่อยอ่อนที่คืบคลานสองร่าง ดูจะมากมายจนปรากฏแทบทุกรู้ขุมขน .. แต่เหมือนคนตัวบางที่ถูกรังแกมาทั้งคืนจะยังไม่รู้สึกตัวอะไร .. แสงตะวันที่สาดผ่านกลางฟ้ามากว่าชั่วโมงปลุกให้คนร่างหนั่นที่ครั่นคร้ามด้วยความอ่อนแรงลุกขึ้นจากห้วงฝันอย่างไม่ยากเย็นอะไร .. เขาค่อยๆเปิดตาออกอย่างมึนๆ ในหัวรู้สึกโหวงคล้ายๆกำลังโดนเหวี่ยงอยู่ก็ไม่ปาน .. แรงที่มีมากจนทำให้เกิดคลื่นเหียนแทบอาเจียนออกมา ..





วินาทีถัดมาเขาถึงได้รู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายของอีกคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ.. ชายหนุ่มค่อยๆหันหน้าไปมองคนตัวบางผู้ครองหัวใจอย่างงงๆ เพราะในหัวของเขาตอนนี้แทบจะจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ทั้งยานอนหลับ ทั้งยาปลุกอารมณ์ทุกอย่างเหมือนจะตีรวนจนทำให้ร่างกายสับสนอย่างมากมาย ..


“ เป็นไรไปวะ ทำไมมึนหัวอย่างนี้นี่..” ชายหนุ่มเปรยกับตัวเองอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร .. พยายามเรียงลำดับเรื่องราวต่างๆ แต่เหมือนเขาจะไม่สามารถจดจำรายละเอียดใดๆได้เลย รู้เพียงแต่เมื่อคืนไปงานเลี้ยงรวมสายรหัส และภาพสุดท้ายคือหน้าของกรณ์..


“ คุณกรณ์..” เสียงแผ่วลอดจากริมฝีปากแห้งผาก.. แล้วมือหนาก็ยกขึ้นลูบใบหน้าขาวที่ยังคงหลับใหลด้วยความอ่อนโยน ..




“ อื้อ..ไม่เอาแล้วนะ..” เสียงของคนตัวบางดังออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะเข้าใจไปว่าคนข้างกายจะเริ่มต้นการปลุกประโลมอารมณ์ครั้งใหม่
มือหนายังคงลูบไล้ไปบนใบหน้าหวานอย่างสงสัย ..


“ ไม่เอาแล้ว เอามือออกไปเลย..” เสียงที่ดังเปลี่ยนจากเหนื่อยหน่าย เป็นเหวี่ยงแหว..



“ ..” ชายหนุ่มปรายยิ้มเล็กๆกับท่าทีนั้น ปล่อยให้กรณ์นอนต่อโดยไม่กวน.. เขาเลื่อนกายของตัวเองออกจากเตียงหลังใหญ่อย่างงงๆ ..สายตาที่กวาดไปมาทำให้พอจะรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนที่บ้านของกรณ์ .. มันเป็นคอนโดของเขาเอง ..



“ มาที่นี่ได้ไงนะ..” ชายหนุ่มเปรยถามกับตัวเองอย่างแปลกใจ ก่อนที่กายเปลือยเปล่าจะมาหยุดอยู่ตรงหน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้อง.. ร่างกายกำยำที่ปรากฏร่องรอยต่างๆมากมาย .. ทั้งรอยเล็บ รอยฟัน กระทั่งรอยช้ำ.. มือหนาลูบตรงรอยช้ำที่แผงอกล่ำสันของตัวเองอย่างแปลกใจ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นนะทำไมเขาถึงจำไม่ได้เลยล่ะ แม้กระทั่งร่องรอยที่ปรากฏเขาก็กลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเดียว



ชายหนุ่มเดินกลับไปที่เตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตน ต่อสายไปยังเพื่อนสนิทที่น่าจะรู้เรื่องของเขาดีที่สุด เขารออยู่นานหลายเกือบนาทีกว่าที่ปลายสายจะรับ ..


“ อือ..”



“ โต้งกูถามอะไรหน่อย..” ชายหนุ่มเอ่ยถามปลายสายไปอย่างสงสัย เพราะดูจากเวลาตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้ว ปกติโต้งไม่ค่อยจะตื่นสายสักเท่าไหร่ แต่ฟังดูจากน้ำเสียงอีกคนคงยังไม่ตื่น..


“ อะไรเหรอ..”




“ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ..” ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างอยากรู้.. เพราะดูจากสภาพของกรณ์ เรื่องราวคงไม่ปกติสักเท่าไหร่หรอกมั้ง ..




“ เมื่อคืน..เมื่อคืนทำไมอ่ะ..” โต้งเอ่ยถามทั้งที่ดวงตาของตนยังปิดอยู่ ในหัวรู้สึกโหวงๆ กลวงๆ ราวกับมีอะไรมากมายวิ่งวนไปมาจนแสบหูไปหมด .. ทุกอย่างยังคงปรากฏและตกค้างอาการให้รู้สึกจนถึงวินาทีนี้



“ ก็กูตื่นขึ้นมาแล้วเมียกูหมดสภาพ ยังกับไปทำสงครามมางั้นแหละ..” วิชญ์ภาสเอ่ยตอบไป พร้อมดวงตาคู่กลมที่เหลือบ




กลับไปมองคนร่างบางที่ยังคงสลบอยู่ .. ดูๆไปก็พอจะเดาได้ว่ากรณ์ในตอนนี้คงอยากพักผ่อนมาก ความเหนื่อยความหน่ายที่เกาะกินในทุกรูขุมขนยังปรากฏ



“ กู..กูนึกไม่ออกว่ะ แต่เมื่อวานตอนจะกลับกูรู้สึกเหมือนถูกวางยาแล้วเลยรีบไปล้างหน้า หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว..” โต้งพยายามนึกภาพสุดท้ายที่ยังวนเวียนในหัว แล้วบอกออกไปอย่างไม่ปิดบัง ... เพราะฟังจากอาการของวิชญ์ภาสในตอนนี้คนตัวสูงคงเจอไม่ต่างจากเขาหรอก


“ เออๆ..ขอบใจมึงมาก..” วิชญ์ภาสตัดสายอย่างว่องไว ก่อนจะต่อสายไปยังใครอีกคน .. บอมคงมีคำตอบให้เขาได้ ..


“ ฮัลโหล..” ปลายสายทักขึ้นด้วยเสียงร่าเริง แตกต่างจากโต้งสิ้นเชิง



“ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ...” ชายหนุ่มยิงตรงประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อม เพราะบอมก็เป็นหนึ่งในแก๊งค์เพื่อนสนิทกัน เลยกล้าถามออกไปตรงๆ โดยไม่ต้องเกริ่นอะไรก่อน ..



“ เรื่องไหนล่ะมึง ..จะเรื่องกิ๊กปะทะคุณเมียหลวง หรือมาเฟียข้ามชาติวะ..” น้ำเสียงของปลายสายดูจะทะเล้นจนวิชญ์ภาสต้องสงสัยเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ..


“ อะไรของมึงเล่ามาดีๆ.. ชักช้าเดี๋ยวพ่อฝากรอยเท้าไปตามสายโทรศัพท์เลย..”



“ เล่าๆก็ได้..โหดเหมือนเมียมึงเลยนะ..” บอมรีบรับคำ เพราะยังจำถึงความโหดของกรณ์ได้ดี..โธ่ๆ..หน้าก็สวยปานนางฟ้ามาจุติ แต่ดันโหดยังกับซาตาน ..นี่ถ้าแพทยังใจกล้าหน้าหนามากกว่าเมื่อคืนรับรอง เช้านี้คงได้ไปตื่นที่โรงพย่าบาลไหนสักแห่งแน่ๆ..



“ เกี่ยวอะไรกับคุณกรณ์ด้วย..”



“ ก็นังน้องรหัสตัวดีของมึงมันแอบวางยามึงอะดิ.. แต่กูไม่รู้นะว่ามันไปทำอิท่าไหน ตอนจะกลับออกจากร้านคุณเมียแสนสวยของมึงก็มาถึงร้าน .. คราวนี้แหละมึงกิ๊กเอ๊าะๆกับคุณเมียแสนสวยของมึงก็เลยฉะกันจนร้านแทบแตก..” บอมเล่าไปอย่างใส่สีพอประมาณ


“ อะไรนะ.. เดี๋ยวโว้ยไอ้เด็กนั่นไม่ใช่กิ๊กกูสักหน่อย..” ชายหนุ่มเริ่มคิดตาม แต่ก็เกิดข้อแย้งในใจ เดี๋ยวนี้นอกลู่นอกทางเป็นไงชายหนุ่มสะกดไม่เป็นหรอก.. จะเป็นก็แต่คำว่า รักกรณ์ๆ... นั่นแหละ..



“ ก็น้องรหัสมึงมันบอกว่าจะไปส่งมึงเอง..แต่กูคิดนะว่ามันคงจะงาบมึงแหละเล่นวางยาเสียขนาดนั้นส่วนเมียมึงก็ไม่ยอม เด็กนั่นก็เลยตบไปหนึ่งที..มึงรู้ไหมๆ เมียมึงขวับกลับเข้าไปให้ แถมยังมีมือปืนเป็นสิบจ่อหัวเด็กนั่น กูละเครียดแทนมึงจริงๆ มีเมียเป็นมาเฟียหรือนี่..” บอมเล่าไปก็อดจะขยาดไปไม่ได้ ชายฉกรรจ์เมื่อคืนนี้แต่ละคนล้วนล่ำสันแถมยังมีอาวุธครบมือ ถ้ากรณ์เอาจริงแม้แต่กระดิกปากแม่นางสาวแพทก็คงไม่มีโอกาส


“ เอ่อ..แล้วไอ้โต้งละมึง..” วิชญ์ภาสพอจะเดาต้นสายปลายเหตุได้ลางๆ..เลยเลือกจะถามถึงเพื่อนสนิทอีกคน เพราะจากการที่คุยกันเมื่อครู่ทำให้รู้ว่าโต้งน่าจะเกิดเรื่องเช่นกัน

“ ไม่รู้มันว่ะ..กูให้กาณฑ์ไปดู แล้วหายไปทั้งสองคนเลย..”

“ อะไรนะ..” น้ำเสียงของวิชญ์ภาสขาดหายไป เมื่อรู้ว่าน้องชายของคนที่เขารักกับเพื่อนสนิทหายไปด้วยกัน ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ภาวนา..เขาไม่อยากต้องรู้สึกผิดกับกาณฑ์อีก แค่ที่เขาเคยทำมันก็มากพอแล้วกับชีวิตที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ..


หลังวางสายจากเพื่อนลง..วิชญ์ภาสก็ล้มลงบนเตียงนอนข้างๆ..อีกฝ่ายอย่างอ่อนใจ ตอนนี้รู้สึกสับสนไปหมดเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นแต่เขากลับจำไม่ได้เลยสักนิด.. เขาได้แต่มองร่างข้างๆก่อนจะตัดสินยกมือขึ้นโอบเอวบางนั้นไว้.. เพียงนึกถึงสิ่งที่บอมเล่าก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ นับวันกรณ์ยิ่งแสดงออกชัดเจนเรื่อยๆ ชัดจนเขาไม่เรียกร้องจะฟังคำนั้นจากปากกรณ์อีก..แค่นี้ก็พอแล้ว..

“ อือ..” คนตัวบางพลิกกายมาทางอีกฝ่ายอย่างเมื่อยล้า..แล้วดวงตาคู่สวยก็ค่อยๆเปิดออกอย่างเหน็ดหน่าย



“ ตื่นแล้วเหรอครับ..” เสียงแผ่วๆกระซิบถามใกล้ๆ


“ ไม่ตื่นแล้วจะเห็นเหรอ..” ตาอ่อนแสงเหวี่ยงใส่เล็กๆ


“ ผมขอโทษ..”



“ ขอโทษอะไร..” กรณ์ถามกลับไปอย่างแปลกใจ เมื่อได้ยินคำขอโทษจากปากคนตรงหน้า แม้จะเหนื่อยจะหน่าย แต่เขาก็แข็งใจถามออกไปเพราะรู้สึกไม่สบายใจเลยเมื่อเห็นอีกคนเป็นกังวลใจ


“ ที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้..”


“ แล้วถ้าไม่ใช่ฉัน จะให้นังเด็กนั่นอยู่ในสภาพนี้ใช่ไหม..” ดูเหมือนความไม่พอใจจะแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน ..กรณ์บอกแล้วว่าของของเขา เขาไม่ยอมให้คนอื่นแตะต้องหรอก..

“ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” ชายหนุ่มรีบแก้ตัว



“ งั้นก็เงียบปากได้แล้วฉันจะนอน..” กรณ์บอกเสียงแหวแผ่วๆ แล้วหลับตาลงเบาๆก่อนจะยกมือของตนอีกข้างขึ้นพาดเอวหนั่นของคนที่นอนใกล้ๆ.. ใบหน้าหวานซุกลงบนอกแกร่งอย่างไม่พูดอะไร ..กายสองกายใกล้กัน ลมหายใจแทบรวมเป็นหนึ่ง.. แค่นี้ก็ทำให้คนคิดมากยิ้มกว้างได้แล้วล่ะ.. กรณ์เลือกจะเป็นฝ่ายกระโจนเข้าหาเขาบ้าง ..แค่นี้ก็พอทำให้หัวใจได้ชุ่มชื่นและยิ้มแย้มไปได้ตลอดทั้งวันแล้วล่ะ..



หลังจากวางโทรศัพท์ลง คนตัวสูงก็พลิกกายของตนอย่างเมื่อยล้าในหัวงุนงงไปเสียทุกอย่าง จนเขาเริ่มพบสิ่งปกติใกล้ตัว .. ความอบอุ่นจากร่างของใครบางคนที่อยู่ใกล้ๆทำให้ดวงตาต้องเบิกออกอย่างตกใจ ..


“ กาณฑ์..” โต้งตะลึงในภาพที่เห็นเมื่อรู้ว่าเจ้าเด็กจอมถูคิ้ว ที่เขากับวิชญ์ภาสเคยพนันกันจะจีบและฟันดะกำลังนอนอยู่ข้างๆกายเขา .. ลมหายใจที่ราบเรียบเสมอกันทุกส่วนเล่นเอาหัวใจของชายหนุ่มต้องสะดุด.. เขาไม่ต้องคิดก็พอจะดูออกว่าระหว่างเขากับกาณฑ์เกิดอะไรขึ้น ร่างกายเนียนนุ่มผิวออกเหลืองแทน แม้จะไม่ได้ขาวประดุจไหมเช่นพี่ชาย แต่ความน่าหลงใหลใช่จะแตกต่าง .. ยิ่งใบหน้ายามหลับใหลยิ่งดูกลมกลึงคล้ายรูปวาด สายลมน้อยๆแห่งเครือสายลมกำลังอยู่ใกล้ๆ

“เกิดอะไรขึ้นนี่..” โต้งเปรยขึ้นกับตัวเองอย่างหาคำตอบ .. เขาค่อยๆนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างพยายาม และหนึ่งสิ่งที่เขาบอกกับเพื่อนไปก็ปรากฏชัดในใจของเขา ..



“ ยา..” โต้งเปรยขึ้นเบาๆอย่างตกใจ เขาแทบไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนร่างกายของเขาร้อนแรงแค่ไหน และทำให้คนตัวบางแทบขาดใจ .. ชายหนุ่มค่อยๆเลื่อนกายออกจากเตียงที่นอนอยู่อย่างอ่อนล้า .. แล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหวังให้ความชุ่มเย็นได้ชะล้างความมึนงงไปจนสิ้น..



ร่างหนั่นยกผ้าเช็ดตัวที่พาดวางขึ้นพันกายหลวม ๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างสบายกายขึ้น .. ภาพที่เห็นตอนนี้คือร่างของรุ่นน้องจอมถูคิ้วกำลังติดกระดุมเสื้อของตัวเองอยู่ ..กางเกงยีนส์ตัวเก่งก็ติดกายอย่างเรียบร้อยทุกกระบวนความ


“ กาณฑ์..” โต้งเอ่ยเรียกชื่อนั้นอย่างไม่เต็มเสียงนัก..


“ กาณฑ์กลับนะ..” รุ่นน้องเอ่ยขึ้นเบาๆ ไม่กล้าจะสบตากับคนที่ฝากร่องรอยและความรู้สึกบนตัวบนใจเขาอย่างคืนที่ผ่านมา.

.
“เดี๋ยวสิ..” โต้งเอ่ยท้วง

“ ครับ..?” กาณฑ์พยายามวางเสียงของตนให้เป็นปกติที่สุด ..


“ คือเรื่องเมื่อคืน..”


“ ไม่มีอะไรสักหน่อย พี่โต้งอย่าคิดมากเลย .. พรุ่งนี้กาณฑ์ยังมีเรียนนี่ก็บ่ายมากแล้วกาณฑ์กลับห้องก่อนนะ..”



กาณฑ์ชะงักไปเล็กน้อยๆ ก่อนจะรวบรวมสติของตนตอบออกไป แล้วลากสังขารที่ปวดร้าวแทบทุกส่วนออกจากเตียงนอนอย่างรวดเร็ว เขาพยายามแข็งใจไม่ให้ตนต้องล้มไปต่อหน้าของอีกคน ... หากเรื่องที่เกิดจะแปรเป็นพันธะรัดกายของโต้งไว้ กาณฑ์ก็ไม่อยากให้มันเป็นเช่นนั้น .. เขาเคยวิ่งไล่ความรักมาตลอดแต่กลับต้องเสียใจ เขาเลยไม่อยากต้องให้เรื่องราวเดินย่ำประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นมาแล้ว



“ แต่..” โต้งไม่รู้จะพูดอะไรต่อ..เพราะร่างของกาณฑ์ได้เดินออกากห้องเขาไปเรียบร้อยแล้ว.. ทันทีที่บานประตูปิดลงร่างบางก็ทรุดลงอย่างอ่อนล้า.. ไม่ต่างอะไรจากคนในห้องที่ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็น ผ้าห่มผืนหนาที่ถูกเลิกออกเต็มไปด้วยคราบเลือดวงใหญ่ ไหนจะร่องรอยของอารมณ์ที่ยังปรากฏให้เห็นอย่างไม่จางหาย..
...


...
“ ห้องนี่แหละมั้ง..” กาณฑ์เอ่ยขึ้นกับตัวเองอย่างคาดหวัง.. ตอนนี้เขาเหนื่อยกับการต้องพยุงเจ้ารุ่นพี่หน้าตี๋ที่แทบจะไม่ได้สติอะไรเลยนับตั้งแต่พาขึ้นรถมา ..ดีที่เขาหากุญแจกับคีย์การ์ดห้องของชายหนุ่มเจอจึงได้รู้ว่าโต้งพักอยู่ห้องไหน ..



คนร่างบางค่อยๆไขประตูเข้ามา และลากสังขารรุ่นพี่ตรงดิ่งเข้าไปภายในห้องนอนที่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวจากนั้นก็ค่อยๆวางร่างนั้นให้ล้มลงไปอย่างรวดเร็ว แต่เพียงชั่วลมหายใจร่างของเขาก็ถูกดึงจนล้มลงไปทับบนร่างกำยำของโต้งอย่างรวดเร็วว


“ พี่โต้ง..”กาณฑ์ร้องอย่างตกใจ



“ ซีส..พี่ไม่ไหวแล้ว..” เสียงครางที่ลอดไรฟันออกมาทำให้กาณฑ์เริ่มจะคิดมาก และคาดการณ์ถึงบางสิ่งที่อาจจะเกิด ชายหนุ่มรวบรวมแรงที่มือแกะมือนั้นออกอย่างยากลำบาก จนสุดท้ายก็สามารถหลุดพ้นออกมาได้ .. แต่เหมือนเขาจะประเมินโต้งต่ำเกินไป เพราะในขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องนอน ร่างของกาณฑ์ก็ถูกผลักเขาจนชนกับผนังด้านหลัง..


“ พี่โต้ง..” กาณฑ์ตกใจอีกครั้งเพราะไม่คิดว่าโต้งจะไวขนาดนี้.. ที่สำคัญตอนนี้คนตรงหน้าสลัดเสื้อตัวใหญ่ที่ใส่ออกไปเผยให้เห็นเรือนร่างที่สมส่วนและแสนแข็งแกร่ง..



“ ปล่อยกาณฑ์นะ..” กาณฑ์ร้องห้ามเมื่อซอกคอของเขาถูกโจมตีจากคนชำนาญการ เสื้อผ้าที่สวมถูกปลดออกทีละชิ้นอย่างห้ามปรามอะไรไม่ได้..กาณฑ์พยายามดิ้นอยู่นานจนแรงที่มีต้องหมดไปและจำต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่โต้งต้องการ ..ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เริ่มต้นและจบลงด้วยการปลดปล่อยอารมณ์.. ทุกครั้งที่เกิดไม่ต่างจากแผลที่เฉือนลงในใจของกาณฑ์ .. ร่างกายที่ห่างหายจากการล่วงล้ำจากกายอื่นมานานมีอันต้องบาดเจ็บ เพราะแรงประสานที่เดินทางเข้ามาอย่างตรงดิ่งไม่ผ่านการโลมเล้าหรือปลุกอารมณ์ใดๆ..

ท้ายสุดทุกอย่างก็จบลงบนความเหนื่อยอ่อนของทั้งสองคน

[kitty]

  มาอีกคู่ๆๆ เชียร์กาณฑ์กะโต้งๆๆเอาไห้หวานเหมือนคู่พี่เลยน้าๆๆ ขอบคุนค่ะ

[charus]

บอกได้คำเดียว

ตายหอง!!!
 

[LoveNineTeen]

ตอนที่ 35

“ ตื่นได้แล้วครับ..” ชายหนุ่มหน้าคมเอ่ยขึ้นกับคนหน้าหวานที่ยังนอนซบอกเขาอยู่.. แต่เหมือนว่าอีกคนจะไม่ตอบสนองต่อการเรียกของเขา คนตัวสูงเลยผลักร่างกรณ์ให้ล้มลงข้างๆเบาๆ ก่อนที่ตัวของเขาจะพลิกขึ้นไปคร่อมอยู่ด้านบนอย่างหยอกเย้า .. ริมฝีปากหนาสัมผัสลงบนปากของอีกฝ่ายเบาๆ..ก่อนจะเปิดเปลือกปากล่างด้วยฟันที่บรรจงขบเพียงกึ่งแรง .. ซอกซอนจนลิ้นของตนสามารถเข้าไปภายในปากของอีกฝ่ายได้อย่างอ่อนโยน..


“ อื้อ..” กรณ์ที่โดนรุกจูบแทบจะหมดอากาศหายไป จนต้องสำลักตื่นจากความฝันที่กำลังเดินทางอยู่อย่างห้ามไม่ได้ ชายหนุ่มยกมือของตนรวมแรงแล้วจับหน้าคมที่กำลังจูบเข้าให้ละออก..


“ ไม่เอาฉันจะนอน..” กรณ์บอกเสียงบ่นๆ..



“ เย็นมากแล้วนะครับ .. ไม่กลับบ้านเหรอ..” วิชญ์ภาสจึงต้องบอกไปถึงสาเหตุที่เขาปลุกกรณ์ขึ้น



“ เย็นแล้วเหรอนี่..” แล้วคนหน้าสวยก็หันหน้าไปมองด้านนอกหน้าต่างห้องนอน ก็พบว่าบรรยากาศรอบตัวตอนนี้เริ่มเย็นอย่างที่วิชญ์ภาสบอกไว้จริงๆ ขืนออกจากกรุงเทพฯช้ากว่านี้จะมืดเอาได้ ขับรถตอนกลางคืนมันไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไหร่ ยิ่งต้องออกจากต่างจังหวัดด้วย


“ ถ้ายังง่วงเดี๋ยวค่อยไปนอนบนรถนะครับ .. ตอนนี้ตื่นก่อนดีกว่า..”


“ อือ..” กรณ์พยักหน้าให้อย่างไม่ขัดขืน และยอมลุกขึ้นตามแรงดึงของคนตัวสูงกว่า .. ทั้งสองนั่งลงบนเตียงนุ่มอย่างไม่ยากลำบากอะไร .. พอได้นอนได้พักเลยทำให้ความเมื่อยล้าและเหนื่อยอ่อนผ่อนออกจากกายไปพอตัว ..


“ เป็นอะไรมานั่งจ้องฉันเพื่อ..” มือบางยกขึ้นและตบลงบนหน้าคนที่นั่งตรงข้ามเขาเบาๆ..




“ ผมมีอะไรจะถาม..” คนตรงหน้าเขยิบตัวเข้ามาใกล้

“ ถามสิ..” กรณ์เปิดโอกาส



“ ผมโทรฯไปถามไอ้บอมมา .. มันบอกว่าเมื่อคืนคุณโหดมากจนนึกว่าผมมีเมียเป็นมาเฟีย..” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งเปรยในสิ่งที่ได้รู้จากเพื่อนมา


“ แล้วไงอ่ะ..”



“ ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงโหดจัง ..หึงผมเหรอ..” น้ำเสียงที่ราบ แปรเป็นเริงร่าอย่างฉับพลัน จะว่าไปเขารู้สึกดีชะมัดที่กรณ์โหดใส่คนที่กล้าจะมายุ่มย่ามกับเขา ..มันไม่ต่างอะไรจากเวลาเขาเจอของถูกใจและมีคุณค่าต่อการใช้ชีวิตของเขา


“ หึง..” กรณ์ตอบกลับไปสั้นๆไม่กลัวเกรงสายตาที่ส่งมา..



“ จริงเหรอครับ..” คนฟังแทบจะปรี่เข้ากดอีกฝ่าย ถ้าไม่ติดว่ายังต้องทำเวลากลับถึงสายลมให้ทันก่อนมืดชายหนุ่มคงไม่รอช้าประเคนรักให้อีกสักรอบ



“ ไม่หึงจะทำแบบนั้นเหรอไอ้บ้า .. ถามมากจริงเดี๋ยวก็กลับถึงบ้านมืดหรอก” พูดจบก็ยกมือข้างเดิมตบหน้าผากคนหน้าคมไปหนึ่งที ..



“ งั้นไปอาบน้ำกันดีกว่า..” ว่าแล้วก็ยิ้มรับแล้วตวัดกายบางให้ลุกขึ้นตรงไปห้องน้ำอย่างไม่รอช้า .. ความรัก และบรรยากาศของคำว่ากันและกันคือหนึ่งเดียวที่ทำให้หัวใจทั้งสองดวงเต้นต่อไปอย่างมีความสุข จังหวะของความรักที่มีเพียงชื่อของกันและกัน



“ เอามือออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้..” ประมุขสายลมส่งเสียงเข้มเข้าใส่ เมื่อมือหนามาวุ่นวายอยู่ตรงบั้นท้ายของเขา แถมตัวหนั่นหนายังคงเบียดเสียดกับร่างกายของกรณ์อีกด้วย ..


“ โธ่..” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ..


“บอกเองว่าให้ฉันรีบตื่นจะได้กลับบ้าน แล้วมายุ่งอะไรกับตัวฉันนี่..” กรณ์หันกลับมามองอีกคนด้วยสายตาดุๆ.. แต่คนที่ถูกบ่นก็กลับยิ้มส่งอย่างไม่กลัวเกรง.. เพราะรู้ดีว่ากรณ์ไม่ได้ร้ายกาจและแสนโหดอย่างที่แสดงออกมาให้คนอื่นๆเห็น ..


“ ก็เห็นแล้วผม..” ชายหนุ่มกัดปากอย่างยิ้มยั่ว..


“ พอได้แล้ว..เมื่อคืนก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว..”



“ แต่เมื่อคืนผมไม่รู้สึกนี่ครับ..” เขารีบท้วง ..


“ ไม่รู้ล่ะถ้ากล้า.. แกตาย..” กรณ์ส่ายหน้าอย่างไม่ยอมให้เป็นไปตามที่ชายหนุ่มต้องการ .. เพราะจะว่าไปร่างกายของเขาตอนนี้ยังไม่พร้อมอยู่ดี..




“ โหดจริงๆ..” คมหน้าเข้มยู่ลงเล็กน้อย..ก่อนจะวางลงบนซอกคอของอีกคนอย่างเช่นที่ทำบ่อยๆ.. มือหนาเอื้อมโอบร่างของอีกคนไว้อย่างไม่ปล่อยห่าง ..ท่ามกลางสายน้ำที่ยังคงสาดกระทบสองกาย .


“ ไม่ต้องอ้อน..ฉันไม่ใจอ่อนหรอกนะ..” มือนุ่มวางตบบนใบหน้าคมเบาๆ


“ แค่คุณหึงโหดเหมือนเมื่อคืนผมก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว.. แค่นี้ผมทนได้ครับ ไว้วันหลังก็ได้..” มือนั้นกระชับร่างที่กอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม ..บอกไปถึงสิ่งที่เขาคิดอย่างหมดเปลือก..


“ ฉันเคยบอกไว้แล้วนี่..ว่าของของฉันฉันหวง..”



“ ผมอยากให้คุณหวงไปตลอดชีวิตจริงๆ..” ชายหนุ่มบอกกลายๆ ถึงบางสิ่งที่เขาต้องการ ..ความรักที่เป็นอยู่อาจเพิ่งเริ่มต้นได้เพียงไม่เท่าไหร่หากเทียบกับชั่วชีวิตของคนเรา ..แต่เขากลับมั่นใจในทุกวินาทีนับตั้งแต่หลงรักกรณ์ .. ว่าเขาอยากจะใช้ชีวิตอยู่เคียงข้างของอีกคนไปจนหมดลมหายใจ



“ ตราบใจที่นายยังรักฉัน..ฉันจะหวงนายต่อไป..” กรณ์สูดลมหายใจเข้าในกายของตัวเองลึกๆ แล้วรวมความกล้าบอกอีกคนออกไป .. แม้กรณ์ยังไม่เคยปริปากว่ารักแต่ทุกการกระทำก็บอกได้ชัดเจนแล้วว่ารักหรือไม่



“ ขอบคุณครับ..ที่รัก” ตัวหนั่นหนายกศีรษะของตนออกจากซอกคอของชายหนุ่ม.. แล้วเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งมองตากรณ์ก่อนจะพูดออกขึ้น


“ ปากดี” นิ้วเรียวยกขึ้นจับริมฝีปากล่างของคนตรงหน้าโยกไปมา



“ เดี๋ยวมันก็ห้อยกว่านี้หรอก..”


“ กลัวไม่หล่อเหรอไง..”


“ ผมกลัวไม่เซะซี่ต่างหาก..”





“ ..หึหึ..” กรณ์หัวเราะเบาๆกับท่าทีทะเล้นของอีกฝ่าย เปลี่ยนเป้าหมายจะปากที่ห้อยๆของชายหนุ่มเป็นใบหน้าคมเข้มแทน ..มือบางประทับลงเบาๆเช่นที่เคยทำก่อนจะเขย่งปลายเท้าของตนไว้มั่นแล้ววางริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน




โลกของคนถูกกระทำราวถูกสั่นไปมาอย่างห้ามปรามไม่ได้ รอบกายราวมีลมหอบใหญ่หมุนวนตัดขาดออกจากโลกภายนอกจนหมดสิ้น .. เขารักกรณ์จริงๆ รักกรณ์ที่ทำให้หัวใจต้องสั่นไหวได้แทบทุกวินาที.. กรณ์ที่ทำให้เขาได้รู้ว่าแท้จริงรักคืออะไร รักมีความหมายต่อคนเราเช่นไร ..ทุกนิยามและความเลอค่าของรักถูกสอนโดยคนตรงหน้าจนหมดสิ้น



“ เลิกอึ้งได้แล้วไอ้เด็กลามก..แล้วจัดการตัวเองด้วยไอ้หื่น..” กรณ์ยิ้มเบาๆ แล้วใช้มือข้างเดิมเรียกสติของอีกคนพร้อมทั้งชี้นำสายตาให้เห็นความแข็งขันของคนตัวหนั่นที่เริ่มขึ้นอย่างพลุกพล่าน..



“ คุณน่ารักอย่างนี้จะไม่ให้ผมรู้สึกบ้างหรือไง..”


“ รู้สึกน่ะได้ แต่ให้มันถูกเวลาด้วย..”




“ งั้นพรุ่งนี้คงถูกเวลานะครับ..”


“ หื่นได้หื่นดี..” กรณ์ส่ายหน้าอย่างระอาใจ ..แต่ก็ยอมอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้าต่อ.. เส้นทางเดินยังคงอีกยาวไกล เรื่องของความวุ่นวายของหญิงสาวที่เข้ามายุ่มย่ามกับวิชญ์ภาสก็เคลียร์ไปได้แล้ว แต่ก็ยังมีปัญหาใหญ่เรื่องเอกที่ยังแก้ไม่ตก .. นี่กรณ์ต้องเผชิญหน้าต่อไปใช่ไหม..



หลังจากเรื่องราววุ่นวายผ่านไป..



พายุระลอกใหม่ก็ดูจะก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ประธานสายลมเดินออกจากห้องประชุมเล็กอย่างหัวเสีย ที่ทางฝ่ายอมรารีสอร์ตไม่ยินยอมจะร่วมเจรจาเป็นพันธมิตรทางการท่องเที่ยว .. ที่สำคัญตัวแทนของอมรายังฝากข้อความลับส่งถึงกรณ์อีกด้วย



‘ หากอยากพบผม ..ผมยินดีเสมอ ... เอกพล’ กรณ์กำกระดาษที่ได้รับอย่างแค้นเคือง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่อย่างเหนื่อยใจ หากสายลมรีสอรต์ไม่ใช่หัวใจของพ่อและแม่เขาคงตัดใจตัดเนื้อร้ายชิ้นนี้ออกไปแล้วล่ะ ไม่ปล่อยให้มันส่งผลกระทบต่อธุรกิจอื่นๆของเครือสายลมหรอก..



“ เป็นอะไรไปคะ ..ทำไมหน้าตาเคร่งเครียดอย่างนั้นล่ะ..” หญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งเปรยถามอย่างผิดสังเกต



“ ก็ไอ้บ้าเอกน่ะสิ.ท่าทางมันจะจองเวรฉันไม่เลิก..” กรณ์ตอบไปอย่างไม่ปิดบัง .. เพื่อนแค้นแสนร้ายคนนี้ดูท่าจะจองเวรกรณ์ต่อไปเรื่อยๆจริงๆ




“ คุณกรณ์น่าจะลองคุยกับคุณเอกโดยตรงดูนะคะ” หญิงสาวเสนอทางเลือก .. ครั้งก่อนตอนที่นัดเจรจาทางโน้นก็ไม่ได้บอกมาว่าจะส่งแค่ตัวแทนเข้าประชุม ดูก็รู้ว่าเป็นลูกไม้แพรวพราวไม้หนึ่งที่ใช้ปั่นหัวกรณ์ให้วุ่นวายกว่าเก่า


“ ฉันว่าจะลองไปหาเขาวันนี้..” กรณ์บอกไปเสียงแผ่ว .. หากยังหนีต่อก็ไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้น กรณ์เลยเลือกจะไปเผชิญหน้าภายในวันนี้


“ ค่ะ..” หญิงสาวรับคำอย่างหนักใจ ดวงตาคู่เรียวจ้องมองเจ้านายด้วยความรู้สึกผิด..!! กรณ์เดินออกจากห้องทำงานของตนมาได้สักระยะ ก็พบว่าตรงชั้นล่างของบริษัทเจ้าตัวดีมานั่งรออยู่เช่นทุกวัน หากวันไหนกรณ์กลับช้าหรือมืดค่ำก็มักมาหากรณ์เสมอ



“ คุณกรณ์..” เจ้าตากลมแจ่มใสขึ้นราวปาฏิหาริย์รีบลุกขึ้นแล้วเดินก้าวเข้ามาหากรณ์ทันที


“ อืม..” กรณ์ยิ้มให้เบาๆ แล้วเดินออกจากบริษัทไปด้วยกัน .. บรรยากาศในตอนนี้ทำให้วิชญ์ภาสพอจะเดาอะไรได้บ้าง หน้าของกรณ์ดูเครียดและเป็นกังวลอย่างชนิดที่ไม่อาจปิดได้เลยสักน้อย


“ กลับบ้านเลยหรือเปล่าครับ..”


“ ยังก่อน..เดี๋ยวต้องไปทำธุระ..” กรณ์ส่ายหน้าเบาๆ แล้วหันไปตอบกลับคนขับรถส่วนตัวของเขาเสียงแผ่ว ..



“ อย่าเครียดมากนะครับ..” ชายหนุ่มที่นั่งอีกฝั่งเอ่ยขึ้นเบาๆ.. แล้วยกมือข้างที่ว่างอยู่ขึ้นกุมมือของกรณ์ไว้ หวังว่ากำลังใจที่เขามีจะถ่ายทอดออกไปให้กรณ์ได้รับรู้มันบ้างก็คงดี.. รถของเจ้าตากลมวิ่งไปด้านหน้าเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ตรงบริษัทแห่งหนึ่งใจกลางตัวเมือง ..



“ เดี๋ยวนายรอตรงล็อบบี้นะ..” ระหว่างที่เดินก้าวเข้าไปกรณ์ก็เอ่ยขึ้น ..



“ ครับ..” ซึ่งคนฟังก็ยอมรับโดยดีอย่างไม่มีข้อสงสัยใดๆ .. ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่ตรงเก้าอี้รับแขกใกล้ๆสวนเทียมที่จัดขึ้น ..ด้วยเพราะชั้นหนึ่งของบริษัทจัดทำเป็นสปาขนาดย่อมให้บริการลูกค้า เลยทำให้บรรยากาศค่อนข้างจะร่มรื่นไม่ใช่น้อย


กรณ์เดินต่อเข้าไปอย่างง่ายดาย เพราะเจ้าของที่นี่รู้ดีว่าวันหนึ่งคนหน้าสวยต้องมาเยือนที่นี่แน่นอน ..




“ สวัสดีครับคุณกรณ์..” ชายในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยทักทาย..


“ สวัสดี..อย่าอ้อมค้อมเลยดีกว่าตกลงคุณต้องการอะไรกันแน่” กรณ์ตอบกลับไป และยิงเข้าประเด็นอย่างไม่รอช้า แค่ที่เป็นอยู่มากินเวลามามากเกินพอแล้ว เขาไม่อยากให้ทุกอย่างต้องคาราคาซังและขยายวงจนลุกลามไปมากกว่านี้




“ มาถึงก็เข้าประเด็นเลย สมแล้วกับที่เป็นประมุขเครือสายลม..” รอยยิ้มแค่นเหยียดบอกชัดถึงความชิงชังที่มี จากเพื่อนที่เคยสนิท เคยรักใคร่ปรองดอง แต่เมื่อรักได้แปรเปลี่ยนและไม่อาจสมหวังเลยทำให้รักกลายเป็นแค้นและชิงชังจนถึงวันนี้



“ ตกลงคุณจะว่ายังไง..”


“ ผมไม่ว่ายังไงหรอก แต่ผมอยากได้อะไรที่มันสมน้ำสมเนื้อสักหน่อย..” เอกตอบไปตรงประเด็น แต่เลือกจะเสนอในบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้หัวใจของกรณ์เริ่มสั่นไหว


“ อะไร..”




“ การร่วมมือกันทางธุรกิจ ..ต่อให้ทำสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะแต่มันคงไม่ มั่นคงเท่ากับสองบริษัทเข้าเกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกันหรอกมั้ง..” ชายหนุ่มหน้าคมเสนอ


“ คุณหมายถึงอะไร..” กรณ์ถามออกไปทั้งๆที่รู้ความหมายที่เอกสื่อ



“ ถ้าคนของสายลมกับอมราได้ดองกันก็คงจบ..”



“ ไม่มีทาง..”



“ อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยคุณกรณ์ มันก็แค่แนวคิดจริงๆผมก็ไม่ได้อะไรนักหรอก ผมมีวิธีดีๆที่จะทำให้เราทั้งสองฝ่ายสามารถร่วมมือกันอย่างไม่ต้องแข่งขันกันอีก..” เอกยิ้มยั่วอย่างเหนือกว่า เพราะรู้ดีว่าไพ่ที่เขามีเหนือกว่ากรณ์อยู่หลายแต้ม



“ ข้อเสนออะไร..” กรณ์ถามเสียงขุ่น



“ แค่คุณมอบเขาให้ผม..ทุกอย่างก็จบ..” และแล้วสิ่งที่ออกจากปากของอดีตเพื่อนรัก ก็ทำให้หัวใจของกรณ์ต้องกระตุก.. เขา .. ไม่ต้องบอกกรณ์ก็รู้ว่าอ๋องหมายถึงอะไร




“ ไม่มีทาง..” เสียงปฏิเสธครั้งนี้ดูจะหนักแน่นกว่าเดิมหลายเท่าตัว กรณ์บอกแล้วไงว่ากรณ์เป็นพวกหวงของของตัวเอง ไม่มีทางที่เขาจะเสียวิชญ์ภาสไปเด็ดขาด ..ยิ่งตอนนี้รักทั้งหมดได้มอบให้กับอีกคนไปจนสิ้น ย่อมไม่มีทางที่กรณ์จะละทิ้งสิ่งที่เรียกว่าชีวิตของตนไปได้หรอก




“ ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งจะสำคัญมากกว่าสายลมเหรอไร..”


“ ถ้าวันหนึ่งคุณรู้ว่าความรักเป็นยังไงคุณจะไม่พูดอย่างนี้” มือบางตบโต๊ะตรงอย่างอย่างแสนเคืองแล้วเดินออกจากห้องของเอกไปอย่างรวดเร็ว .. แม้แต่วิชญ์ภาสที่นั่งอยู่ยังแทบสะดุ้งกับเสียงที่ดัง ..ทั้งเสียงโต๊ะและเสียงกระแทกประตูที่กรณ์ได้ทำลงไปเมื่อครู่


“ คุณกรณ์..”





“ กลับบ้านกัน..” กรณ์บอกเสียงแผ่ว แล้วรีบดึงมือของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้เดินออกจากบริษัทนี้ให้เร็วที่สุด เจ้าของอมรากรุ๊ปยืนขึ้นมองภาพของอดีตเพื่อนรักกับใครอีกคนเดินออกไปด้วยกัน ผ่านกระจกใส่ภายในห้องทำงานของตน


“ ยิ่งแกรักมันมากเท่าไหร่ ฉันจะยิ่งอยากแย่งมันมากเท่านั้น..” รอยยิ้มเหยียดยกขึ้นอย่างหมายมาด



“ คุณผิดข้อตกลง..” เสียงของใครบางคนดังแทรกเข้ามาจากทางด้านหลัง ..ชายหนุ่มตวัดกายตัวเองกลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลังอย่างไม่ชอบใจ



“ แล้วทำไม..ฉันจะผิดข้อตกลง..” เอกเอ่ยขึ้นก่อนจะปรี่เข้าบีกแก้มของหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ปรานี




“ ฉันเจ็บ..”



“ เจ็บแล้วทำไม..เธอลืมไปแล้วใช่ไหมว่าฉันมีบุญคุณกับเธอมากแค่ไหน .. ทั้งที่ฉันกำชับหนักหนา แต่ท้ายที่สุดเธอก็ดันหลงรักเจ้าน้องชายของมันเข้า ..แล้วตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไรอีกล่ะ..” เขาสะลัดมือออกจนหน้าเธอเหวี่ยงไปอีกทาง ..



“ ถ้าเลือกได้ฉันคงไม่อยากให้คุณยื่นมือเข้ามาช่วยนักหรอก..ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าบ้านสายลมมีบุญคุณต่อฉันมากมายแค่ไหน ฉันทำร้ายพวกเขาไม่ได้หรอก..” หญิงสาวเอ่ยตอบอย่างไม่กลัวเกรง น้ำตาพานจะไหลออกมาอย่างเวทนาในชะตากรรมของตนเอง



“ เธอไม่อยากก็ต้องอยาก..ถ้าไอ้กรณ์มันรู้ว่าคนที่มันไว้ใจมากที่สุดคือเมียของฉัน เธอคิดว่ามันจะรู้สึกยังไง”


“ คุณพูดอะไรบ้าๆ..ฉัน..”



“ จะเถียงเหรอว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน ท่าทางความจำเธอจะเสื่อมงั้นวันนี้ฉันจะเตือนความจำของเธอให้จำขึ้นใจว่าคนตรงหน้าคือผัวของเธอ แล้วอย่าคิดจะไปเข้าข้างไอ้กรณ์อีก..” เอกเอ่ยขึ้นอย่างโมโห แล้วกระชากร่างผิวสีน้ำผึ้งให้ลับเข้าไปภายในห้องที่กั้นไว้เบื้องหลัง .. หญิงสาวไม่อาจต้านทานแรงที่ส่งมา อีกทั้งยังไม่กล้าจะขัดขืน .. น้ำตาได้แต่รินไหลและน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง ..



ห้าปีก่อนคือจุดที่ทำให้ชีวิตของหญิงสาวต้องพลิกผัน สุรีย์เกือบโดนพวกขี้เหล้าข่มขืนเข้าให้ แต่โชคยังดีที่เอกผ่านมาแล้วช่วยเหลือเธอจนชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บ แต่นี่ก็คือจุดพลิกผันที่ทำให้หญิงสาวตกนรกทั้งเป็น เพราะหลังจากนั้นไม่นาน ..ความสัมพันธ์ระหว่างเอกกับกรณ์ก็จบลง ไม่มีเหลือแม้แต่คำว่าเพื่อน .. หญิงสาวต้องอยู่ตรงกลางระหว่างผู้มีคุณสองฝั่ง

..
..
..
เธอคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่เหมือนมันจะยิ่งเลวร้ายลงกว่าเดิม หลังจากที่เธอกับกาณฑ์กลับจากพัทยา หญิงสาวก็เผลอมีความสัมพันธ์กับคนต้องห้าม ด้วยเพราะรู้สึกเสียใจที่เธอกับคนที่หลงรักไม่อาจเดินไปข้างหน้าด้วยกัน หัวใจของกาณฑ์ดูจะเอนโอน่แต่แท้จริงมันไม่ได้เกิดมาเพื่อมีเธอ
นรกทั้งเป็น เป็นเช่นไรตอนนี้สุรีย์เลยรับมันเต็มๆ..

[kitty]

ขอบคุนค่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   

[LoveNineTeen]

ตอน 36 ..

นับตั้งแต่วันเลี้ยงสายรหัสก็ดูเหมือนโต้งจะหมดความสุขไปอย่างมาก .. เพราะตั้งแต่วันนั้นกาณฑ์ก็หลบหน้าเขามาตลอด ไม่ว่าชายหนุ่มจะพยายามหาใครมาควงมาทำให้วุ่นวาย แต่กลับไม่อาจลืมสิ่งที่เกิดขึ้นได้เลย จนวันนี้เขาก็แทบทนไม่ไหวจำต้องระบายมันออกมาอย่างห้ามไม่ได้


“ สรุปว่าไง..” บอมถามขึ้นอย่างอ่อนใจ


“ เอาง่ายๆนะ สมมติมีผู้ชายคนหนึ่งที่หล่อมากแล้วมีคนมารุมอ่อย ทั้งชายทั้งหญิง .. แถมผู้ชายคนนี้มันก็มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองเสียด้วย แต่อยู่ดีๆวันหนึ่งมันก็ดันพลาดท่าไปข่มขืนคนที่ไม่ได้สนใจตัวมัน มึงว่ามันควรทำไงดีวะ..” โต้งพยายามวางเรื่องให้ห่างไกลตัวเอง แต่เหมือนบอมจะจับทางได้ถูก



“ กูต้องถามก่อนว่าคนถูกข่มขืนมันเอาเรื่องไม่.. ถ้าเอาก็ถือว่ามันซวย แต่ถ้าไม่เอาถือว่ามันโชคดีได้กินฟรีๆแบบไม่ต้องรับผิดชอบ..”

“ คนถูกข่มขืนมันไม่อะไรน่ะสิ..แต่ไอ้คนข่มขืนมันรู้สึกแปลกๆว่ะ..”


“ แปลกๆยังไงเหรอโต้ง..” บอมถามเสียงเล่ห์.. เขาเองใช่จะไม่รู้ว่าระหว่างโต้งกับกาณฑ์เกิดอะไรขึ้น เพราะนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเจ้าน้องรหัสของเขาก็หงอยลงจนน่าตกใจ วันที่กาณฑ์กลับไปที่ห้องรูมเมทของเจ้ารุ่นน้องบอกบอมว่ากาณฑ์เหมือนไปฟัดกับใครสักคนมา สภาพแทบดูไม่ได้.


“ ไม่รู้.. แต่รู้สึกผิดว่ะ..”


“ พูดอย่างกับเป็นมึงงั้นแหละ..” บอมเข้าประเด็น


“ คือว่า..”

“ สรุปว่ามึงหรือเปล่า..”


“ เอ่อ..ใช่มาถึงตอนนี้กูไม่ปิดบังแล้วนะ แต่ห้ามมึงพูดให้คนอื่นฟังล่ะ ไอ้วิชญ์ก็ไม่ได้..” โต้งรับออกมาอย่างไม่อยากจะปิดบังแล้ว เพราะขืนเขาจะอมพะนำไม่พูดออกมา เขาเองนี่แหละที่ต้องบ้าตายไปเสียก่อน บ้าไปเพราะความรู้สึกที่ไม่อาจจะตอบได้ว่ามันคืออะไร


“ เออไม่บอกใคร สรุปว่าเป็นไงมาไง” แม้จะรู้ทุกอย่างแต่เขาก็อยากได้ยินจากปากโต้งมากกว่า



“ คือมึงจำคืนร้าน wave ได้ใช่ไหม..นอกจากไอ้วิชญ์มันโดนวางยา กูเองก็โดนว่ะแล้วคืนนั้นกูก็ข่มขืนน้องรหัสมึงอ่า..” โต้งบอกเสียงอ่อยอย่างแปลกใจตัวเอง จากที่เคยมั่นใจแต่ครั้งนี้กลับรู้สึกแปลกๆ ไม่สามารถบอกออกมาเป็นคำพูดได้


“ น้องกาณฑ์กู..” บอมแสร้งรำพัน


“ ของกู..” โต้งรีบแย้ง

“ ข่มขืนเขาแล้วจะไปถือสิทธิ์ในตัวเขานี่นะ..” มือหนาป้าบเข้าให้หลังกะโหลกเพื่อน แล้วเอ่ยสำทับอีกระลอกหนึ่ง


“ กูควรทำไงดีนี่บอม..กูมืดแปดด้านไปหมดแล้วว่ะ..”



“ กูว่าทางที่ดีนะมึงควรคุยกับน้องกาณฑ์ให้รู้เรื่อง มึงรู้รึเปล่าว่าน้องกาณฑ์พักหลังมานี้ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน แถมยังไม่ค่อยพูดค่อยจากับใครอีก...ครั้งก่อนก็เสียใจเรื่องไอ้วิชญ์มาทีหนึ่งแล้ว ครั้งนี้มึงอีกกูละเหนื่อยใจแทนน้องรหัสกูจริงๆ..นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงจะเคลียร์กับน้องกาณฑ์ งานนี้กูรับอาสาเป็นกาวดามใจสานรักเลย”



“ ไม่ต้องพูดมาก แล้วห้ามคิดอะไรกับกาณฑ์ด้วย งานนี้กูพูดเอง” โต้งตัดบทแล้วเดินออกจากการสนทนาไปอย่างครุ่นคิด..แม้จะบอกตัวเองให้ไปพูดกันตรงๆ แต่โต้งก็เหมือนจะไม่กล้า หลบๆแอบๆมองกาณฑ์จากที่ห่างๆ แต่เหมือนการกระทำเช่นนี้จะยิ่งเพิ่มความร้อนใจให้เขาไปใหญ่ เมื่อตอนนี้มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเข้ามาทำทีเหมือนจีบกาณฑ์ ..


จนวันนี้วันที่ความอดทนของโต้งสิ้นสุดก็ได้เดินทางมาถึง


“ พอแล้วแจ๊ค ..กาณฑ์บอกแล้วไงว่ากาณฑ์ไม่เป็นอะไร..”

“ โห่ก็แจ๊คบอกแล้วไงว่าอยากถือให้..กาณฑ์ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ.. แล้วอีกอย่างกาณฑ์ก็ไม่มีใครไม่ใช่เหรอ จะให้โอกาสแจ๊คบ้างไม่ได้หรือไง..” คนตัวสูงผิวขาวเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี เขาช่วยกาณฑ์ถือของมาตั้งแต่ตึกเรียนจนถึงหน้าห้องของอีกฝ่าย


“ แจ๊ค..” กาณฑ์ไขกุญแจเข้าไปในห้องอย่างเหนื่อยใจ แต่ทันทีที่ประตูเปิดออกว่านก็ดันตัวเขาเข้าไปแล้ววางของลง มือสองข้างวางกดบนบ่าของกาณฑ์อย่างรวดเร็ว


“ ก็แจ๊คบอกแล้วไงว่าชอบกาณฑ์จริงๆนะ..” แจ๊คบอกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง



“ แต่..”



“ แต่อะไรเหรอ..หรือกาณฑ์มีใครแล้ว” คนตัวสูงถามออกไปอย่างร้อนใจ เพราะเกรงว่าคำตอบของคนที่ตนแอบชอบจะเป็นใช่ เช่นนั้นเขาคงรู้สึกเจ็บไม่ใช่น้อย



“ เออมีแล้ว” ไม่ทันที่กาณฑ์จะตอบ เสียงของโต้งของดังขึ้นอย่างไม่ชอบใจนัก..



“ พี่โต้ง” ทั้งกาณฑ์ทั้งแจ๊คหันไปมองต้นเสียงอย่างรวดเร็ว แต่ทั้งสองก็กลับเรียกชายอีกคนด้วยน้ำเสียงแตกต่างกันสิ้นเชิง แจ๊คนั้นแปลกใจที่อยู่ๆพี่สุดป๊อบในคณะปรากฏตัวที่นี่ แต่กาณฑ์กลับรู้สึกตกใจมากกว่า เพราะในบรรดาคนทั้งหมดตอนนี้เขาไม่อยากเจอโต้งที่สุด


“ เออ...ปล่อยมือจากกาณฑ์ได้แล้ว” โต้งพยักหน้ารับแล้วเอ่ยขึ้นอย่างหวงก้าง



“ อะไรพี่..” แจ๊คถามอย่างไม่เข้าใจ



“ เอามือมึงออกจากเมียกูได้แล้วไอ้แจ๊ค..” โต้งเน้นเสียงเข้ม พร้อมทั้งเดินมาแกะมือของแจ๊คออกอย่างเร็ว และคำของเขาก็ทำให้ทั้งกาณฑ์และแจ๊คต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ


“ พี่โต้งพูดอะไร..”



“ เงียบไปพี่ยังมีเรื่องเคลียร์กับเราอีกยาว ..ส่วนมึงจำไว้ด้วยว่านี่เมียกูแล้วไม่ต้องมายุ่งมาจีบอีก..แล้วถ้าคนอื่นรู้เรื่องวันนี้ไม่ต้องบอกคงรู้นะว่ามึงจะเจออะไร..” โต้งเลื่อนกายมาบังกาณฑ์ไว้ แล้วเอ่ยกับแจ๊คอย่างกำชับ ..



“ พี่โต้ง..” แจ๊คเหมือนจะแย้ง แต่ก็รู้ดีว่าโต้งนั้นร้ายไม่ใช่ย่อยหากกล้าแหยม ..ได้โดนสหบาทาเป็นของขวัญชิ้นงามแน่นอน .. ท้ายสุดว่านเลยต้องยอมปลีกไปจากนั้นโต้งเลยลากกาณฑ์กลับเข้าไปในห้องอย่างไม่รอช้า




“ ถึงตาเราแล้ว..” โต้งเอ่ยขึ้น


“ อะไร กาณฑ์ไม่มีอะไรจะพูดกับพี่โต้งนี่..” กาณฑ์พยายามวางเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่ความจริงตัวเองกำลังตกอยู่ในความกลัว



“ เราหลบหน้าพี่ทำไม..” โต้งถามตรงประเด็น


“ กาณฑ์ไม่ได้หลบ แต่ไม่เจอกันเองต่างหาก”


“ งั้นก็ได้.. งั้นมาพูดถึงเรื่องของเราดีกว่า ..นับตั้งแต่วันนี้พี่จะให้กาณฑ์ไปอยู่กับพี่ที่คอนโด..” โต้งพยักหน้าให้แล้วเปลี่ยนเป็นพูดเรื่องใหม่ที่ทำให้กาณฑ์ต้องกังวล


“ อะไร”..


“ ไปอยู่กับพี่..พี่ทำเหมือนเรื่องวันนั้นไม่เคยเกิดไม่ได้หรอกนะ..”

“ กาณฑ์บอกพี่แล้วว่าหากพี่จะรู้สึกผิดหรืออะไรก็ไม่จำเป็นหรอกนะ กาณฑ์ไม่ได้คิดอะไร” กาณฑ์สะอึกเพราะความเจ็บ อีกแล้ว .. อีกแล้วที่เขาต้องเจอกับบางสิ่งบางอย่างที่เจ็บปวด เหตุไฉนความรักถึงไม่ปรากฏกับเขาเลยสักครั้ง ทั้งๆที่มันคือสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด


“ ไม่ต้องพูดมากยังไงกาณฑ์ก็เป็นเมียพี่แล้ว..” โต้งชะงักไปแต่ก็ทำปากไม่ตรงกับใจพูดต่อ


“ ถ้าอย่างนั้นกาณฑ์ไม่ต้องลากพี่วิชญ์มาเป็นผัวกาณฑ์อีกคนหรือไง” เสียงที่ตวาดพร่าพรั่งด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเจ็บปวด


“ เรื่องที่ผ่านพี่ไม่สน ...แต่ตอนนี้กาณฑ์ต้องไปกับพี่..”


“ กาณฑ์ไม่ไป..”



“ อย่าดื้อนะกาณฑ์..” โต้งปรี่กายเข้าหาอีกคนแล้วขู่ขึ้นอย่างไม่พอใจ แต่ขณะนั้นบานประตูของห้องก็เปิดออกอีกครั้ง ทำให้คนที่เดินเข้ามาถึงกับชะงัก


“ เล่นอะไรกันเหรอ..” โจรูมเมทผิวคล้ำของกาณฑ์ถามขึ้นหน้าตาย


“ มึงไม่ต้องมาตลกไอ้โจ ผัวเมียเขากำลังเคลียร์กันรีบไปไกลๆตีนเลยไป..” โต้งแหวเข้าใส่อย่างไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆ..



“ พี่โต้งพูดบ้าอะไร..” กาณฑ์แย้งขึ้น


“ ตกลงจะตามพี่ไปดีๆไหม..”



“ ไม่” กาณฑ์ยังคงยืนยันคำเดิม



“ ดี.. ไอ้โจมึงย้ายไปอยู่ห้องกูก่อนไป ตั้งแต่วันนี้กูจะมาอยู่ที่นี่กับเมียกู..” โต้งแย้มปากขึ้นอย่างเคืองๆคนตรงหน้า สุดท้ายเลยมัดมืดชกเข้าให้ เล่นมัดแบบเงื่อนตายจนกาณฑ์ไม่อาจจะแกะได้

“ พี่โต้งมีสิทธิ์อะไรมาบังคับโจ..” กาณฑ์ร้องขึ้น


“ ไอ้โจมึงโดนบังคับไหม..” รุ่นพี่หน้าตี๋ถามขึ้นอย่างจงใจ ลองโจกล้าตอบว่าบังคับสิไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะเจออะไรเป็นรางวัล ยิ่งตอนนี้โต้งยิ่งโกรธจัดๆ ยิ่งทำให้ทุกอย่างเหมือนจะร้ายลงเรื่อยๆ


“ เปล่าๆ..โอเคเลยพี่โต้งโอเค โจย้ายๆ..” โจรีบบอกก่อนจะใช้เวลาแค่สามสิบวินาที เก็บเสื้อผ้าข้าวของของตนลงกระเป๋าแล้วถอยกรูดออกจากวิถีอำมหิตอย่างเร็วที่สุด เพียงชั่วครู่ห้องทั้งห้องก็เหลือเพียงทั้งสองคนที่ๆไม่มีใครจะลดราวาศอกลงเลย ..

“ โธ่เว้ย..” กาณฑ์ทิ้งตัวเองลงบนเตียงอย่างอ่อนใจ .. ที่นี่ไม่ได้ใหญ่โตอะไร เปิดประตูมาถึงก็เจอเตียงนอน เพราฉะนั้นไม่ว่ากาณฑ์จะเคลื่อนไปมุมไหนก็เห็นแต่โต้งตลอด

“ เป็นอะไรเบื่อผัวตัวเองมาหรือยังไง..” โต้งถามขึ้นเสียงขุ่



“ ..” กาณฑ์หันมองอย่างเซ็งๆ แต่ไม่ได้โต้ตอบกลับไป เพราะรู้ว่ายิ่งพูดก็ยิ่งทะเลาะกันใหญ่ .. ชายหนุ่มปิดตาลงเพราะอยากตัดทุกอย่างออกไปให้หมดสิ้น ..เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาเจอตอนนี้คืออะไร โต้งที่กำลังบีบรัดให้กายของเขาอยู่ใกล้ๆ ต้องการอะไรกันแน่



กาณฑ์จำต้องยอมให้ชีวิตของตนมีใครอีกคนพ่วงเข้ามาอย่างทำอะไรไม่ได้..


ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่อีกคนต้องการ ..


มือหนาที่ชั่งใจอยู่นานตัดสินใจพาดลงบนร่างของคนข้างกายอย่างรวดเร็ว

“ ทำอะไรน่ะพี่โต้ง..” กาณฑ์ที่หลับตาอยู่ถามขึ้นอย่างตกใจ



“..” แต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา .. มีเพียงร่างของอีกคนที่ขยับเข้ามาใกล้จนชิดติดกัน กาณฑ์พยายามจะขยับหนีแต่เหมือนจะไม่สามารถต้านแรงที่ปรากฏได้เลยสักนิด ท้ายที่สุดก็ปล่อยให้โต้งกอดเอวตัวเองอย่างนั้นอย่างห้ามไม่ได้ ..



ชีวิตของแต่ละคนย่อมมีเส้นทางแตกต่างกัน ..ทุกชีวิตต้องก้าวไปข้างหน้าตามกรรมที่เคยประกอบกันมา
ล้วนแตกต่างและไม่มีทางเหมือนกัน .. ทุกย่างก้าวต้องใช้สติควบคุมอย่างมากมาย แต่กระนั้นคนเราก็ไม่สามารถหยุดอุปสรรคที่จะเข้ามาในชีวิตได้หรอก..


“ สวัสดี..” ประตูรถคันหรูเปิดออก พร้อมเสียงทักทายจากชายหนุ่มผิวสีแทน มีหนวดที่แต่งประปรายพอเข้าที่..



“ คุณ...คุณเอก..” คนตัวสูงชะงักไปเล็กๆ พยายามนึกว่าเคยเจอคนที่ทักทายเขาที่ไหน เพียงครู่วิชญ์ภาสก็รับรู้ได้ว่าคนคนนี้คือที่ทำให้กรณ์ต้องกลุ้มใจอยู่จนถึงทุกวันนี้.. แม้เขาจะรู้มาบ้างถึงปัญหาในอดีตแต่ไม่คิดว่าเอกจะทำให้กรณ์วุ่นวายมากมายเช่นนี้


“ พอจะมีเวลาคุยกับฉันไหม..”



“ ผมมีธุระ..” ชายหนุ่มปฏิเสธไปเพราะไม่อยากเอาตัวไปยุ่งเกี่ยวกับคนตรงหน้า.. ขึ้นชื่อว่าทำร้ายกรณ์เขาก็ไม่พร้อมจะคุยจะพบเจอหรอก..



“ งั้นถ้าฉันจะบอกนายว่าฉันมีข้อเสนอดีๆ ที่ทำให้สายลมรีสอร์ตพ้นจากปัญหาที่เกิดขึ้นล่ะ..” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมคล้อยตาม เอกเลยเลือกจะใช้สายลมมาเป็นข้ออ้างให้ชายหนุ่มตามเขาไป.. เพราะเขาเชื่อว่ายังไงวิชญ์ภาสก็คงอยากให้สายลมรีสอรต์รอดพ้นจากปัญหาที่เป็นอยู่แน่ๆ


“ คุณพูดจริงเหรอ..” ทันทีที่ได้ฟังใจของชายหนุ่มก็เอนโอน



“ ใช่..” เอกพยักหน้าให้ ..ทำให้วิชญ์ภาสต้องยอมขึ้นรถมากับเอกอย่างไม่ปฏิเสธ ชายหนุ่มจอดรถของตนไว้ที่มหาวิทยาลัยและนั่งรถไปกับเอก


“ เราจะไปไหนกันครับ..”



“ ปกตินายก็ต้องกลับสายลมไม่ใช่เหรอ.. ฉันก็กำลังจะกลับบ้านพอดีงั้นเราไปหาอะไรทานในโรงแรมแถวๆตัวเมืองแล้วกัน จะได้คุยธุระกันด้วย..” ปากคู่นั้นแบะออกอย่างเหยียดๆ .. แท้จริงเขาอิจฉาเจ้าตากลมข้างกายไม่ใช่น้อยที่ได้ครองหัวใจของกรณ์ ..แม้วิชญ์ภาสจะหล่อ จะดูดี แต่ผู้ชายแบบนี้ก็มีถมเถ ทำไมกรณ์ต้องปักใจและยอมเสียทุกอย่างเพื่อมีคนคนนี้อยู่ข้างกายด้วยล่ะ..



“ ครับ..” นักศึกษาหนุ่มรับปาก .. พรุ่งนี้ค่อยเข้ากรุงเทพฯกับรถโดยสารก็คงไม่ลำบากอะไร หากเทียบกับสิ่งที่จะได้คุยกับคนข้างกาย



เจ้าของอมรารีสอรต์จงใจขับรถพาวิชญ์ภาสมาทานข้าวด้วยกัน ที่ห้องอาหารในโรงแรมใหญ่เครือสายลม ..เพราะรู้ดีว่าวันนี้เลขาฯสาวของกรณ์จะมาตรวจงานที่โรงแรม ..

“ คุณเอก..” คนผิวสีน้ำผึ้งถึงกับตะลึง .. จากวันก่อนที่ได้ยินว่าเอกขอวิชญ์ภาสจากกรณ์ แต่ไม่คิดว่านั่นจะเป็นความจริง ..



“ ...” หญิงสาวหลบมุมอย่างรวดเร็วแล้วต่อสายถึงเจ้านายให้รู้ .



“ อะไรนะ..” คนปลายทางถึงกับหัวเสียเมื่อรับทราบข้อมูล ..กรณ์รีบออกจากบริษัทตรงดิ่งมายังโรงแรมสายลมที่ห่างออกไปไม่เท่าไหร่อย่างรวดเร็ว .. เพราะตอนนี้เอกกำลังรุกหนักหากกรณ์ชะล่าใจอาจต้องเสียทั้งสายลมและหัวใจก็เป็นได้


คนร่างบางเดินก้าวเข้ามาในโรงแรมก็พบเลขาฯสาวรออยู่..เธอรีบพากรณ์เข้าไปยังทางเดินเล็กๆที่ทอดตัวอยู่ภายในห้องอาหาร ซึ่งแบ่งเป็นห้องส่วนตัวเล็กๆมากมาย ..


“ ตกลงจะว่ายังไงครับ..” ส่วนคนในห้องก็เริ่มเปิดประเด็น



“ ทางออกของเรื่องราวมันไม่ยากอะไร แค่นายมาอยู่กับฉัน อมรากับสายลมก็จะไม่เป็นศัตรูทางธุรกิจเช่นทุกวันนี้..” คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเหยียดปากออกอย่างรวดเร็ว .. ในเมื่อคุยกับกรณ์ไม่เป็นผลเลยเลือกจะเจาะตรงเป้าหมายเพราะรู้ดีว่าวิชญ์ภาสเองก็รักกรณ์มาก..

“ คุณว่าอะไรนะ..” ชายหนุ่มตรงข้ามเหมือนจะตกใจไม่ใช่น้อยที่ได้ยินคำนี้จากปากของคนตรงหน้า


“ ฉันบอกให้นายมาเป็นคนของฉัน ..สายลมก็จะรอด..”


“ ไม่มีทาง..” วิชญ์ภาสตอบกลับไปอย่างไม่ต้องคิด เขาไม่อาจอยู่ได้หากต้องห่างกรณ์ และการทิ้งกรณ์คือสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำ


“ ฉันก็เพิ่งรู้นะว่าคุณกรณ์เขาเลี้ยงเด็กเห็นแก่ตัวไว้ข้างกาย ..” เอกจงใจใช้คำเหยียดย่ำน้ำใจของอีกฝ่าย


“ ผม..” เหมือนคนฟังจะชะงักงันพอตัว


“ ขอแค่นายมาอยู่กับฉัน ..รีสอรต์สายลมจะรอดพ้นจากทุกปัญหา..” รอยยิ้มพราวพรายออก พร้อมร่างที่สูงน้อยกว่าปรี่เข้าหาอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม .. ด้วยเพราะเป็นห้องส่วนตัวที่มิดชิดทุกด้าน เลยทำให้เอกกล้าจะทำอย่างนี้ออกไป..


“ คุณจะทำอะไร..” คนที่นั่งอยู่ถามเสียงแข็ง


“ เลือกแล้วกันนะ..ว่าอยากให้สายลมต้องแย่ไปกว่านี้หรือเปล่า..” ชายหนุ่มใช้สายลมมาเป็นข้ออ้าง ..วิชญ์ภาสที่ได้ยินชื่อสายลมก็เกิดวิตก เพราะตอนแรกเขาก็คิดว่ารีสอร์ตสายลมเป็นแค่หนึ่งในธุรกิจ หากจะล้มไปคงไม่เป็นอะไร แต่เมื่อได้รู้ว่ามันคือหัวใจของพ่อและแม่ของกรณ์เลยทำให้วิชญ์ภาสตระหนักดีถึงความสำคัญ


“ คุณ..” จากร่างกายที่ทัดทานก็จำต้องหยุดนิ่ง .. ชายหนุ่มจำต้องกลั้นใจไม่ตอบโต้



เจ้าของอมราปรายยิ้มออกอย่างสมใจ ที่ลูกไก่ตัวนี้กำลังจะถูกบีบให้ตายคามือ..เขาจะขยี้หัวใจกรณ์ให้สาสมกับสิ่งที่เกิดขึ้น .. มือของเอกค่อยเลื้อยเข้าไปตามช่องว่างด้านหน้าเสื้อที่เป็นตะเข็บกระดุม.. จงใจดันเข้าไปจนกระดุมด้านหน้าต้องปริออก..


“ มองหน้าฉันสิ..” เอกเอ่ยขึ้นอย่างเหนือกว่า .. ทำให้ต้องยอมมองอีกคนด้วยความรู้สึกเจ็บปวด นี่เขากำลังจะทรยศกรณ์ใช่ไหม นี่เขากำลังจะทำอะไรกันแน่.. เขารู้แต่เพียงเขารังเกียจร่างกายที่กำลังคืบคลาน.. เขาสมเพชชะตาที่ทำให้ต้องเดินอยู่ในเส้นทางของความสับสน ..


“ หยุดนะ..” กรณ์ที่ยืนฟังอยู่นานจำต้องแสดงตนอย่างทนไม่ได้..

“ คุณกรณ์..” วิชญ์ภาสที่ยืนแข็งใจอยู่นานเอ่ยเรียกชื่ออีกคนอย่างตกใจ ..


“ สวัสดีคุณกรณ์..” เอกผละออกจากร่างของวิชญ์ภาสอย่างรวดเร็ว หันมาส่งยิ้มมาดร้ายให้กรณ์อย่างชัดเจนไม่ปิดบังแต่อย่างใด ..


พลั้ว.. หมัดหนักๆจากมือนุ่มๆกระแทกเข้าใส่ใบหน้าของอดีตเพื่อนรักอย่างแรง จนร่างนั้นเซล้มลงไปกองกับพื้นด้านหลัง .. กรณ์ปรี่เข้าไปดึงแขนคนที่ยืนนิ่งอยู่นานหลายวินาทีมาข้างตัวอย่างแสนหวง


“ จำไว้ว่าอย่ามายุ่งกับของของฉันอีก ถ้าแกยังกล้าแกได้เจอดีแน่.. ที่ฉันทนเจรจาอ่อนข้อให้อมรามานานนั่นเพราะไม่อยากสร้างศัตรูเพิ่ม แต่ถ้าแกยังกล้ารับรองชาตินี้แกได้รู้แน่ว่าตายทั้งเป็นเป็นยังไง” กรณ์กราดด่าอีกคนอย่างอาฆาต พูดจบก็ลากคนของตนออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความสับสนของคนที่รับหน้าทั้งเอกและกรณ์ ..


“ คุณเป็นยังไงบ้าง..” หญิงสาวที่พากรณ์มาเดินก้าวเข้ามาในห้อง แล้วเอ่ยถามขึ้น


ฉาด …ใบหน้าคมสวยสะบัดไปตามแรงมือหนักๆ



“ นี่สำหรับการที่เธอทรยศฉัน..” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บใจแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวที่โชคชะตาช่างเล่นตลกได้เหลือร้าย ..


“ โอ๊ะ..” หญิงสาวที่ล้มลงร้องขึ้นอย่างวิงเวียน ..


“ เหม็นอะไรนี่..” เธอเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจตัวเอง .. ทั้งที่ด้านหน้าคืออาหารรสเลิศของโรงแรม แต่กลับสร้างความวิงเวียนและคลื่นเหียนจนแทบจะอาเจียน ..!!

“ หรือว่าฉัน..” หญิงสาวไม่อยากจะนึกต่อถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเธอ อย่าบอกนะว่าสวรรค์จะโหดร้ายกับเธออีกครั้งเข้าแล้ว .. !!!

[LoveNineTeen]

เอาไปแค่ 3 ตอนก่อนนะ ขอตัวไปอ่านเรื่องอื่นบ้างอะไรเดี๋ยวมาลงให้อีกค่ะ

[doomare]

เต็มอิ่มจริงๆ

เชียร์คู่น้องกานต์

อุปสรรคเริ่มมาอีกแว้ววววว

[canzaa]

เป็นกำลังจัยให้นะคับ

[kitty]

 :laugh:โต้งสู้ๆๆๆเอาชนะกาณฑ์ไห้ได้น้าๆๆๆๆๆ

[menano]

ดีใจมากมายอ่ะ

มาทีเดียว 3 ตอนรวด

อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

แถมงานนี้น้องกาณฑ์ก็มีคนมาเสนอตัวให้เรียบร้อย

ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจกับกาณฑ์ดีเนอะ

ดูท่าทางว่าโต้งจะไม่ยอมง่าย ๆ ด้วย

แต่เชียร์โต้งนะ 55555555555

แต่สงสารคุณสุรีย์อ่ะ

ไม่น่าพลาดเล้ยยยยยยยยยยยย