หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ถ้าเทียนซุ่มดู สงสัยพี่คงได้รับสายร้อน จากชายต่างแคว้นแน่ๆ   

[acorntan]

55555

นาทีนี้ขอหัวเราะอย่างเดียว

อ่านที่พี่นิวโพสละขำ


อิหมอยังมาดูเลยว่าแตนหัวเราะอะไร  เห็นแตนโพสรูปเค้าตาโตเลย

[PEENAT1972]

ไอ้เบียร์บูด ชั้นยังพันดีอยู่ยะ โดนพันแล้วยังมีเสียวอยู่โว้ย ยังไม่ได้ตายด้าน
555

[Classical]

โบกเรือกับฝั่งเร็ว   ออกมาไกลแล้นนนนน

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก จะออกทะเลก็ไม่ว่ากัน แต่ขอให้พกเสื้อชูชีพไปด้วยละกันะ

[Classical]

เอาถ่านไฟฉายไปด้วย อย่างน้อยคนละก้อน กันปลาฉลาม

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

^
^
^
ถ่านไฟฉาย กันปลาฉลามได้จริงๆเหรอ จริงป่ะเนี่ย

[Classical]

^

^

จริงดิ เคยดูรายการของญี่ปุ่นที่เค้าพิสูจน์มาแล้ว

เพราะปลาฉลามจะความรู้สึกไวต่อกระแสไฟฟ้า แม้เพียงแค่ 1.5 volt ก็ตาม

มันก็รู้สึกถึงอันตรายได้

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ว๊าววววววววว เป็นความรู้ใหม่จากเด็กสายวิทย์

[anajulia]

^
^
^
จิ้มมมมมมมม จึกๆพี่นิวเลย นี่แน่ะๆๆ

โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้ามาฝากกอดพี่เทียนเบาๆทีนึงค่ะ ^o^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

อยากกอดเหมือนกัน แต่อยู่กันคนละจังหวัดแล้วอ่ะดิ คิดถึงจัง 

[Classical]

^
^
^

เราอยู่จังหวัดเดียวกัน มากอดกันแก้เหงามาพี่นิว

[PEENAT1972]

ท่านรอง จะเอาตัวเองใส่พานถวายแล้วค่ะ 55555555

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

^
^
^

เราอยู่จังหวัดเดียวกัน มากอดกันแก้เหงามาพี่นิว

พูดแล้วต้องทำนะ มีคนรู้เห็นเยอะแยะ คงไม่กล้าผิดคำพูดเนอะ

[Classical]

^
^
^
 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

วันนี้ช่วงสายๆเจอเรื่องไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ ทั้งที่คิดว่าเริ่มวันนี้มาอย่าสดชื่นแล้วแท้ๆเลยนะครับ
ช่วงเช้ากิจวัตรก็เดิมๆครับตื่นเช้า ตักบาตร ทำงานบ้าน ทานข้าว จากนั้นก็นั่งเล่นเนตที่บ้านคุณป้าใหญ่ตามปกติ
จนเมื่อประมาณเที่ยงกว่าได้ คุณลุงรองก็พาผู้ชายคนนึงเข้ามาที่บ้านผม กดออดเรียกอยู่พักนึง ผมก็ไปเปิดประตูให้
พอเข้ามาในบ้าน ก็ชี้ชวนผู้ชายคนนั้นทำนองว่าให้เข้ามาในบ้านก่อน จากนั้นผมก็เชิญทั้งสองให้นั่งในห้องโถงใหญ่

"คุณลุงรองมีธุระอะไรครับ" ผมถามขึ้นเมื่อเรานั่งลงที่ชุดรับแขก
"แม่เราไปทำงานแล้วเหรอ" คุณลุงรองถามเสียงห้วนตามลักษณะนิสัย
"ครับ" ผมตอบ คุณลุงรองจึงพูดขึ้นว่า "งั้นบอกแม่ด้วยนะว่าลุงมาเอาจักรเย็บผ้า"

"คุณลุงจะเอาไปไหน" ผมถามเมื่อคุณลุงรองลุกขึ้นเดินไปดูจักรหลังแรก
"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก" คุณลงรองหันไปโบกมือทำนองว่าให้ผู้ชายคนั้นเดินดูจักรเย็บผ้าที่ตั้งอยู่
"แต่เป็นสิทธิ์ที่เจ้าของบ้านจำเป็นต้องทราบถ้าใครจะมาเคลื่อนย้ายของในบ้าน" ผมกลั้นใจพูดอกไป
"อะไรวะ มายืนขวางพูดนั่นพูดนี่อยู่ได้ ฉันลุงแกน่ะไม่ใช่คนอื่น" คุณลุงรองเริ่มไม่พอใจ
"นั่น่ล่ะครับ ยิ่งไม่ใช่คนอื่นยิ่งต้องรู้ไวว่า ที่นี่ใครเป็นเจ้าของ" ผมยืดตัวขึ้นในใจนึกหวั่นนิดๆ

"เฮ้ย จะเอาไงวะบ้านพ่อบ้านแม่มึง เค้ายังไม่เรื่องมากกับกูเลย" คุณลุงรองเริ่มเสียงดังใส่
"แล้วจะเอาไปทำไม" ผมถามเสียงห้วนอย่างลืมตัว
"กูจะขาย จักรซิงเกอร์พวกนี้ขายได้หลังละตั้ง3หมื่น5หมื่น ใช่มั้ยคุณ" คุณลุงรองหันไปถามคนที่มาด้วย
"แต่ผมผมต้องตรวจสอบของก่อนนะครับ เพราะแต่ละรุ่นราคาที่บริษัทซื้อคืนก็ต่างกันไป" นายนั่นเสียงสั่น
 

[Classical]

^
^
^
กระโดดกัดหูลุงเลย พูดไม่รู้เรื่อง

[||WiTHOuT_YoU||]

นึกว่าพี่นิวจะอยู่อย่างสงบสุขแล้วนะเนี่ย หงุดหงิดแทน

กระโดดขาคู่ แล้วงับหูมันเลยพี่นิว

 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมเดินตามสองคนั้นไปใกล้ๆจักรเย็บผ้าหลังที่คุณป้าใหญ่ใช้อยุ่ประจำ (ซึ่งนายแม่เป้นคนซื้อให้เมื่อ5-6ปีก่อน)
ทีแรกผมกะจะกระโดดเข้าไปขวาง แล้วโวยวายให้พวกเค้าล่าถอยออกไปเร็วๆ แต่ผมเปลี่ยนใจละ

"คงจะไม่ต้องตรวจสอบหรอกคุณ ผมไม่ขาย" ผมนั่งลงที่โต๊ะคอมฯของผมซึ่งใกล้กับจักรหลังนั้น
"อ้าว ทำไมล่ะครับสภาพก็ยังดีนะ เห็นบอกว่าเก็บไว้ก็ไม่มีใครใช้แล้ว" นายคนนี้หันมาถามผม
"ใครบอกคุณว่าไม่มีใครใช้" ผมถามเสียงเรียบๆ
"ลุงบอกเองล่ะ ก็พี่ใหญ่ตายไปแล้ว งานเย็บผ้าก็ไม่มีใครรับช่วงแล้วนี่" คุณลุงรองลดเสียงเบาลง
"คนตายแต่ของยังอยู่ ไม่มีใครใช้ไม่ได้แปลว่าต้องเอาสมบัติมาขายกิน" ผมพูดนิ่งๆ
"แล้วจะหวงก้างทำไมวะ ของพ่อกูของพี่กูน่ะ ทำไมกูจะเอาไปไม่ได้" คุณลุงรองฉุนเฉียวขึ้นอีก
"แต่หลังนี้มันจักรที่นายแม่ซื้อให้คุณป้าใหญ่ คุณลุงรองจะเอาไปขายได้ไง" ผมบอกนิ่ม ยิ้มเย็นๆ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณลุงรองก็สำรวจจักรหลังนี้อีกรอบ พบว่ามันใหใหม่เกินกว่าจะเป็นของที่มีอายุกว่า80ปี

"แล้วของเก่าของกูอยู่ไหน" คุณลุงรองหันมาถามอย่างเสียหน้าสุดๆ
"บริจาคไปนานแล้ว" ผมตอบ
"ถุย บริจาคห่าอะไร มึงรวยกันมากเหรอ ว่าพวกมึงขายเอาเงินมาใช้หมดแล้วไม่ว่า" คุณลุงรองสบถ
"ก็แล้วแต่จะคิดเถอะครับ" ผมไม่ใส่ใจกิริยาที่ได้เห็นไป
"แล้วไอ้หลังนี้จะขายมั้ย อย่าเก็บเลย ขายๆไปซะดีกว่า" คุณลุงรองเสนอ
"ไม่ขายครับ ขอโทษนะคุณที่มาเสียเที่ยว แต่ทางเราไม่คิดจะขายสมบัติกินหรอก" ผมหันไปบอกขายคนนั้น
"ครับ ไม่เป็นไร งั้นผมขอตัว" เค้าขอตัวกลับไปก่อน

"เดี๋ยว แล้วเตียงนอนของพี่ใหญ่ล่ะ" คุณลุงรองพูดปั๊บก็เปิดห้องนอนคุณป้าใหญ่ทันที
"เออ ยังอยู่ก็ดี อีกวันสองวันจะเอารถมาขนไปนะ" คุณลุงรองพูดเรื่อยๆคงคิดว่าจะได้ไปง่ายๆ
"ไม่ต้องลำบากมาขนหรอกครับ น้องให้ไม่ได้" ผมตอบไปยิ้มๆตามเดิม
"แต่นี่ของเก่า เตียงพ่อแม่กูเคยนอน มึงจะห้ามกูไม่ได้หรอก" คุณลุงรองจ้องผมเขม็ง
"แต่น้องขอเตียงนี้จากคุณป้าใหญ่แล้ว และท่านก็ยกให้น้องแล้ว" ผมจ้องกลับไม่ยอมแพ้
"เออเว้ย ขี้ตู่ชิบหาย ของพ่อแม่พี่น้องกูแท้ๆ มึงมาอ้างง่ายๆแค่ว่าพี่ใหญ่ยกให้เหรอ ไหนล่ะหลักฐาน"
"ก็น้องพูดกับคุณป้าใหญ่มาตั้งนานแล้ว จนล่าสุดท่านก็ยังยืนยันว่ายกให้" ผมอ้างความเก่า
"แบบนี้ใครก็อ้างได้วะ กูจะบอกว่าเมื่อคืนพี่ใหญ่เข้าฝันให้กูมาเอาเตียงนี่ก็ยังได้เลย" คุณลุงรองได้ที
"แต่มันไม่เหมือนกัน" ผมแย้งได้แค่นั้นคุณลุงรองก็สวนกลับมาว่า
"เหมือนกันสิ พูดลอยๆไม่มีหลักฐานเหมือนกัน ถ้ากูจะเอาแม่มึงกล้าไม่ให้เหรอ" คุณลุงรองย้ำ
"นายแม่ไม่มีสิทธิ์จะให้หรือไม่ให้คุณลุงหรอกครับ" ผมเดินนำคุณลุงรองกลับออกมาที่ห้องโถงด้านหน้า
"งั้นก็ดี บอกแม่เราด้วยละกันอีกสองวันลุงจะมาเอา" คุณลุงรองกระหยิ่มลำพองสั่งการทันที

[Classical]

^
^
^

เอ่อ อย่างกับในละครแน่ะ


ปล. หลุดเฟรมอีกแระ 

[boofuu]

ดราม่ามากๆ 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วจะมาเล่าต่อ เรื่องยังไม่จบครับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

"จะไม่มีการเคลื่อนย้ายอะไรออกจากบ้านนี้ทั้งนั้น" ผมพูดเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าคณลุงรองเดินมาใกล้
"ทำไมล่ะ" คุณลุงรองไม่ได้ใส่อารมณ์ คงคิดว่ายังไงๆเค้าก็ชนะผมแน่
"เพราะทุกอย่างในบ้านนี้สิทธิ์ขาดไม่ได้อยู่ที่นายแม่ แต่อยู่ที่น้องตะหาก" ผมยืนกอดอกหันกลับมา
"นี่จะยกเมฆอะไรอีกล่ะ เอาๆอยากตู่อะไรก็พูดๆมา" คุณลุงรองเดินมาโอบไหล่ผม

"งั้นฟังให้ดีครับ บ้านหลังที่น้องอยู่กับนายแม่ คุณน้าเล็กช่วยไถ่ถอนคืนมาจากญาติของคุณป๋าแล้ว
และนับจากวันที่ไถ่ถอนได้บ้านหลังนั้นก็เป็นชื่อของน้อง ส่วนบ้านหลังนี้ที่คุณน้าเล็กซื้อไว้
ให้คุณป้าใหญ่อาศัยอยู่ คุณน้าเล็กกลัวว่าคุณป๋าหรือนายแม่จะเอาไปจำนองเพื่อหาเงินมาลงทุนธุรกิจ
ซ้ำรอยกับคราวที่แล้วอีก เมื่อปีก่อนนี้เองคุณน้าเล็กเพิ่งโอนบ้านหลังนี้ให้เป็นชื่อของน้อง
เพราะฉะนั้นบ้านทั้งสองหลังในที่ดินติดกันนี้ เป็นกรรมสิทธิ์อันชอบธรรมของน้อง
ซึ่งของทุกชิ้นในบ้านนี้ น้องเท่านั้นมีสิทธิ์จะสั่งให้เคลื่อนย้ายได้หรือไม่"

"เฮ้ย.......ไม่จริงหรอก" คุณลุงรองผละจากผม ไปยืนอึ้งอยู่
"จริง นับแต่ก้าวแรกที่คุณลุงเดินเข้ามาในรั้วบ้านนี้ ทุกตารางนิ้วเป็นของน้องทั้งหมด
ความจริงแล้วการจะไปจะมาในบ้านคนอื่นเนี่ยคุณลุงก็น่าจะแจ้งให้ทราบล่วงหน้านะครับ
ไม่ใช่ถือวิสาสะเที่ยวพาใครๆมาดูข้าวของในบ้านน้องตามใจชอบ น้องรักษามารยาทในฐานะหลานมาแล้ว
หวังว่าคุณลุงรองจะเข้าใจที่จะรักษามารยาทต่อเจ้าของบ้าน ซึ่งมีสิทธิ์ดูแลทรัพย์สินทุกชิ้นในบ้านนี้"

"จองหอง อวดดี" คุณลุงรองเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
"น้องคงไม่จำเป็นต้องอวดดีหรอก ถ้าคนอื่นไม่มาอวดอ้างกับน้องก่อน น้องขอเตือนอีกครั้ง
เมื่อตอนคุณป้าใหญ่ยังอยู่น้องๆคนไหนก็ไม่เคยมาเหลียวแล เดินผ่านก็มองไปอีกทาง
ตอนคุณป้าใหญ่ป่วยนายแม่บอกคุณลุงรองให้มาเยี่ยม ยังจำคำพูดตัวเองได้มั้ยว่าพูดอะไรไว้บ้าง
อย่าให้ต้องขุดขึ้นมาแทงใจดำกันเลยนะครับ แต่หวังว่าจะคิดเองได้นะครับ
มาตามทวงทรัพย์สินของพี่สาวที่ตัวเองไม่เคยดูแล ไม่เคยให้เกียรติ ทำแบบนี้ไม่ละอายบ้างเหรอ
ที่จริงคุณลุงรองก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นตั้งหลายปีแล้ว จะต้องเทียวไปเทียวมาเพื่อทวงสมบัติของคนอื่นทำไม
น่าจะอยู่ให้เป็นที่เป็นทางจะดีกว่า เกิดเป็นอะไรขึ้นมา คนทางนี้จะได้รู้ว่าต้องไปเผาที่ไหน"

"มึง..........." พูดได้เท่านั้นคุณลุงรองก็กุมหน้าอกเนื้อตัวสั่นหน้าซีดจนต้องลงไปนั่งกับเก้าอี้
"อย่าพูดอะไรอีกเลย คุณลุงรองน่าจะรู้นะว่า คนไม่เห็นสวรรค์ก็เห็น" ผมยิ้มบาดลึก

ผมเดินเลยคุณลุงรองไปอีกด้าน เพื่อโทรศัพท์ไปที่บ้านเค้า(ซึ่งนานๆจะมาพักสักครั้งส่วนใหญ่ปิดเอาไว้)
ทางบ้านเค้าคงมีแต่ป้าสะใภ้ของผมเท่านั้น เมื่อแจ้งว่าให้มารับกันกลับบ้าน ป้าสะใภ้จึงขอให้รอลูกเค้ามารับ
เมื่อเวลาผ่านไป คุณลุงรองได้แต่นั่งนิ่งๆหลับตา ผ่อนลมหายใจเข้าออกจนดีขึ้น ลูกชายเค้าก็ขับรถมารับที่บ้านผม
เราต่างก็ไม่พูดอะไรกันอีก จนกระทั่งพวกเค้าพากันกลับไปแล้ว ผมมองตามไปอย่างอ้อนล้าแต่ก็ล้มไม่ได้อีกเช่นเคย

[Classical]

เอ่อ น้องนี่  หมายถึง พี่นิวเหรอ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เอ่อ น้องนี่  หมายถึง พี่นิวเหรอ

ก็ใช่อ่ะดิ น้องหมายถึงตัวพี่

นายแม่คือแม่พี่ คุณป๋าคือพ่อพี่ แล้วก็มีพี่ชายด้วยอีกคน

โอ๊ย...................ลำดับไปก็งงอ่ะ แต่คนในบ้านเรียกกันจนชินแล้ว

[PEENAT1972]

เรื่องของเรื่อง เบียร์มันไม่ได้อ่านตลอดเรื่องไง  555 มันเลยเบลอ

[Classical]

^
^
^
อ่อนะ วันหลังจะไปกราบคุณนายแม่มั่ง ฮ่าๆๆ  

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เรื่องของเรื่อง เบียร์มันไม่ได้อ่านตลอดเรื่องไง  555 มันเลยเบลอ

จริงเนอะพี่พีนัท

[PEENAT1972]

^
^
^
อ่อนะ วันหลังจะไปกราบคุณนายแม่มั่ง ฮ่าๆๆ 

จะหาเรื่องไปหานิวละสิ หุๆๆ

[Classical]

^
^
^

ไม่ต้องหาเรื่องไปหาหรอก เพราะอยู่ไมไกลกันนิ แง่มๆ


ยังไก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว เพราะเรามีกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกันอยู่นิพีนิว จำได้ป่าว  

ที่คุยกันไวไง