หัวข้อ: คำสารภาพของเด็กขาย ภาค "ดินกะชล" ตอนพิเศษ ถวายเพล (8 กันยายน 2015)

[DIN]

มันช่างค้างคาใจจริงๆ  พี่ชลไปอยู่ไหนนะ หวังว่าตอนนี้คงมีความสุขดี

ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย อีกสักตอน ตอนพิเศษช่วงที่ไปเรียนที่อเมริกาก็ได้ค่ะ

ขอบคุณพี่ดินมากๆ ที่สละเวลามาเขียนเรื่องราวดีๆ ให้ได้อ่านกัน 

เรื่องราวดีๆ หื่นๆ หรือป่าวครับ หุหุ

[Karn1892]

ต้องบอกว่าติดตามอ่านภาคแรกของพี่ดินมานานแล้วค่ะ...แต่ว่าพึ่งจะมีโอกาสได้มาอ่านภาคสองเต็มๆก็วันนี้

ถ้าถามว่าในมุมมองของน้องตอนนี้ที่ได้อ่านภาคสองมันมีอะไรหลายอย่างที่คิดว่าพี่ชนในตอนนั้นต้องรักพี่ดินมากๆแน่ๆ
ส่วนตัวของพี่ดินเองก็คงมีความรู้สึกดีๆให้เหมือนกัน..แต่พี่ดินรู้อะไรไหมค่ะสำหรับคนที่รักแล้วคำพูดที่ว่า

'กูก็รักมึงนะ..มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกู'

การที่พี่ชนห้ายไปแม้ว่าจะไม่เข้าใจทั้งหมด..แต่บ้างที่ความรู้สึกของคนเรามันก็มีวันที่จะต้องถึงจุดที่เรียกว่าเราคงจะรับมันมากว่านี้ไม่ไหว การที่เราทุ่มความรักให้ไปเต็มร้อย มันเหนื่อย มันท้อ.. ถ้าเรายังพอมีความหวังนั้นมันก็อีกกรณีหนึ่งแต่นี้ บอกรักมาเจ็ดปีแล้วสิ่งที่ได้ คือความรักแบบเพื่อน พี่ชนเขาอาจจะเสียใจก่อนหน้านี้ระหว่างเจ็ดปีที่พี่ชนไม่คิดตัดใจแล้วจู่ๆพอพี่ดินไปต่างประเทศก็หายไปอาจจะเพราะนั้นเป็นเหตุผลเดี๋ยวที่จะทำให้พี่ชนตัดพี่ดินออกจากใจได้

ถ้าอยู่ใกล้จะทำให้เลิกรักคงอยากพอใกล้กันมันก็เป็นโอกาสที่จะดึงตัวเองออกมา..ใช่ไหมล่ะค่ะ

...แต่ความจริงเป็นแบบไหนอันนี้หนูก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ในความคิดของหนูหนูคิดว่าพี่ชนคงจะทนจนถึงที่สุดแล้ว

ในฐานะของพี่ชนที่เป็นเมีย..คงไม่มีใครทำใจให้ผัวตัวเองไปมีคนอื่นมันไม่มีความสุขหรอกกับการที่มานอนคิดว่าระหว่างที่ไม่ได้นอนกับเราเขาจะนอนอยู่กับคนอื่นไหม?
...บางทีพี่ชนก็แค่อยากเลิกงมงายเลิกให้ความหวังตัวเองให้มันเจ็บ



แต่สำหรับพี่ดิน

หนูคิดว่าพี่ดินเป็นผู้ชายที่ปากแข็งมาคนหนึ่ง..ไม่ยอมรับความจริง
...พี่รู้สึกเสียใจพอทำร้ายจิตใจพี่ชนใช่ไหม? ...มีตอนหนึ่งที่พี่กับพี่ชนพูดเล่นกันเรื่องของพี่เพชร แล้วพี่บอกว่า 'มีกูอยู่แล้วมึงจะมีคนอื่นอีกทำไม?' พี่อยากให้พี่ชนมีพี่แค่คนเดี๋ยวแต่พี่กลับมีคนอื่นได้หลายๆคน
พี่บอกว่าพี่ชนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแต่หลายครั้งมากที่พี่มักจะทำอะไรโดยที่ไม่แคร์ความรู้สึกของคนที่พี่เรียกว่าเพื่อนเลย...

ในบางที่อาจจะเป็นเพราะอายุของหนูตอนนี้ถ้าเทียบกับพี่ดินในตอนนั้นหนูก็อายุน้อยกว่าหลายปี ยิ่งเป็นผู้หญิงยิ่งต้องบอกว่าความคิดคงต่างกันมากแต่เพราะว่าเป็นผู้หญิงบางทีหลายเรื่องที่ผู้ชายมองข้ามและไม่ใส่ใจเราก้มักจะสังเกตเห็น


สุดท้ายแล้วจริงๆ
...แน่ใจเหรอค่ะว่าพี่ดินคิดกับพี่ชนแค่เพื่อนจริงๆ
ในความคิดหนูเหมือนพี่ชนเป็นเมียหลวง..ที่แสนใจกว้างปล่อยให้ผัวมีบ้านเล็กบ้านน้อยได้ตามใจ แต่รู้ไหมว่าผู้ชายเจ้าชู้แต่ส่วนมากก็รักเมียของเขานะ ยิ่งเป็นเมียหลวง...หนูรู้ว่าพี่ดินรู้จักคำว่าตายรัง..นั้นแหละที่หนูเห็น

...ต่อให้พี่มีใครอีกมามายสุดท้ายพี่ก็จะกลับมาตายรังอยู่กับพี่ชนอยู่ดี

ปล. ขอบคุณมากนะค่ะที่มาแชร์เรื่องราวดีๆให้ได้อ่าน..ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่ดินนะค่ะสำหรับเรื่องในอนาคต

 
 

[IsDeer]

อยากจะร้องไห้ ที่ไม่ได้เจอพี่ชลอีก
ถ้าจ้างนักสืบที่ตรวจสอบฐานข้อมูลประชาชนได้อาจจะเจอก็ได้นะพี่ดิน
ยังไงก็อยากให้มาเจอกันอีก

[DIN]

ต้องบอกว่าติดตามอ่านภาคแรกของพี่ดินมานานแล้วค่ะ...แต่ว่าพึ่งจะมีโอกาสได้มาอ่านภาคสองเต็มๆก็วันนี้

ถ้าถามว่าในมุมมองของน้องตอนนี้ที่ได้อ่านภาคสองมันมีอะไรหลายอย่างที่คิดว่าพี่ชนในตอนนั้นต้องรักพี่ดินมากๆแน่ๆ
ส่วนตัวของพี่ดินเองก็คงมีความรู้สึกดีๆให้เหมือนกัน..แต่พี่ดินรู้อะไรไหมค่ะสำหรับคนที่รักแล้วคำพูดที่ว่า

'กูก็รักมึงนะ..มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกู'

การที่พี่ชนห้ายไปแม้ว่าจะไม่เข้าใจทั้งหมด..แต่บ้างที่ความรู้สึกของคนเรามันก็มีวันที่จะต้องถึงจุดที่เรียกว่าเราคงจะรับมันมากว่านี้ไม่ไหว การที่เราทุ่มความรักให้ไปเต็มร้อย มันเหนื่อย มันท้อ.. ถ้าเรายังพอมีความหวังนั้นมันก็อีกกรณีหนึ่งแต่นี้ บอกรักมาเจ็ดปีแล้วสิ่งที่ได้ คือความรักแบบเพื่อน พี่ชนเขาอาจจะเสียใจก่อนหน้านี้ระหว่างเจ็ดปีที่พี่ชนไม่คิดตัดใจแล้วจู่ๆพอพี่ดินไปต่างประเทศก็หายไปอาจจะเพราะนั้นเป็นเหตุผลเดี๋ยวที่จะทำให้พี่ชนตัดพี่ดินออกจากใจได้

ถ้าอยู่ใกล้จะทำให้เลิกรักคงอยากพอใกล้กันมันก็เป็นโอกาสที่จะดึงตัวเองออกมา..ใช่ไหมล่ะค่ะ

...แต่ความจริงเป็นแบบไหนอันนี้หนูก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ในความคิดของหนูหนูคิดว่าพี่ชนคงจะทนจนถึงที่สุดแล้ว

ในฐานะของพี่ชนที่เป็นเมีย..คงไม่มีใครทำใจให้ผัวตัวเองไปมีคนอื่นมันไม่มีความสุขหรอกกับการที่มานอนคิดว่าระหว่างที่ไม่ได้นอนกับเราเขาจะนอนอยู่กับคนอื่นไหม?
...บางทีพี่ชนก็แค่อยากเลิกงมงายเลิกให้ความหวังตัวเองให้มันเจ็บ



แต่สำหรับพี่ดิน

หนูคิดว่าพี่ดินเป็นผู้ชายที่ปากแข็งมาคนหนึ่ง..ไม่ยอมรับความจริง
...พี่รู้สึกเสียใจพอทำร้ายจิตใจพี่ชนใช่ไหม? ...มีตอนหนึ่งที่พี่กับพี่ชนพูดเล่นกันเรื่องของพี่เพชร แล้วพี่บอกว่า 'มีกูอยู่แล้วมึงจะมีคนอื่นอีกทำไม?' พี่อยากให้พี่ชนมีพี่แค่คนเดี๋ยวแต่พี่กลับมีคนอื่นได้หลายๆคน
พี่บอกว่าพี่ชนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแต่หลายครั้งมากที่พี่มักจะทำอะไรโดยที่ไม่แคร์ความรู้สึกของคนที่พี่เรียกว่าเพื่อนเลย...

ในบางที่อาจจะเป็นเพราะอายุของหนูตอนนี้ถ้าเทียบกับพี่ดินในตอนนั้นหนูก็อายุน้อยกว่าหลายปี ยิ่งเป็นผู้หญิงยิ่งต้องบอกว่าความคิดคงต่างกันมากแต่เพราะว่าเป็นผู้หญิงบางทีหลายเรื่องที่ผู้ชายมองข้ามและไม่ใส่ใจเราก้มักจะสังเกตเห็น


สุดท้ายแล้วจริงๆ
...แน่ใจเหรอค่ะว่าพี่ดินคิดกับพี่ชนแค่เพื่อนจริงๆ
ในความคิดหนูเหมือนพี่ชนเป็นเมียหลวง..ที่แสนใจกว้างปล่อยให้ผัวมีบ้านเล็กบ้านน้อยได้ตามใจ แต่รู้ไหมว่าผู้ชายเจ้าชู้แต่ส่วนมากก็รักเมียของเขานะ ยิ่งเป็นเมียหลวง...หนูรู้ว่าพี่ดินรู้จักคำว่าตายรัง..นั้นแหละที่หนูเห็น

...ต่อให้พี่มีใครอีกมามายสุดท้ายพี่ก็จะกลับมาตายรังอยู่กับพี่ชนอยู่ดี

ปล. ขอบคุณมากนะค่ะที่มาแชร์เรื่องราวดีๆให้ได้อ่าน..ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่ดินนะค่ะสำหรับเรื่องในอนาคต

 
 

ถ้าคุณเป็นหมอศัลย์ คุณต้องมีใบมีดที่คมมากมาย กรีดผมเสียขาดเป็นชิ้นๆ เลย...

อ่านๆ ที่คุณคอมเมนต์ เหมือนส่องกระจกที่มัวเป็นฝ้า... แต่มันค่อยๆ ชัดขึ้น ชัดขึ้น จนน่ากลัว

เฮ้อ... ผู้หญิง ช่างเป็นเพศที่ละเอียดอ่อนจริงๆ

[DIN]

และแล้ว อะไรที่มันค้างๆ คาๆ ก็มาเฉลยกันตอนนี้แหละครับ

.................................................................

ตอนที่ 75 ปัจฉิมบท ดินกับชล

ตอนนี้เป็นเรื่องสดๆ ที่เกิดขึ้นไม่นานมานี่เองครับ...

กรกฏาคม 2557

ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน พี่ธีร์ โทรศัพท์หาผม (หลังจากที่ผมกลับจากอเมริกา ผมก็ยังติดต่อกับพี่ธีร์อยู่นะครับ แต่ไม่ได้มีอะไรกันแล้ว ความสัมพันธ์เป็นพี่เป็นน้องกันเฉยๆ พบปะพูดคุยกันบ้าง) ให้ไปหาที่บ้าน บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย พอผมไปถึงเจอหน้ากัน พี่ธีร์ก็บอก...

“ดิน... พี่มีข่าวจะบอก”

“เรื่องอะไรครับ”

“ก็... คนที่เราตามหามาหลายปีไง” พี่ธีร์บอกยิ้มๆ...

“ไอ้ชล”

“ฮื่อ...” พี่ธีร์พยักหน้า พร้อมกับยื่นที่อยู่มาให้พร้อมกับแผนที่ระบุว่าเป็นวัดๆ หนึ่งในจังหวัดราชบุรี ทางไปซับซ้อนพอควร

พอเห็นชื่อสถานที่ ผมก็ใจหวิวๆ ถามพี่ธีร์เสียงแหบ “ชลมันไปทำอะไรที่นั่นครับ พี่”

“ไปก็รู้เองแหละ” พี่ธีร์ไม่บอก ก่อนจะตัดบท “พี่ไปเจอโดยบังเอิญ แต่เค้าไม่เห็นพี่หรอกนะ

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมขับรถจากบ้านที่กรุงเทพฯ ไปบนเส้นทางสายบรมราชชนนี เลี้ยวขวา เข้าถนนเพชรเกษม ผ่านจังหวัดนครปฐม ไล่เรื่อยไปจนถึงจังหวัด ราชบุรี ตามเส้นทางที่พี่ธีร์เขียนบอกในวันเสาร์ถัดมา จนกระทั่งมาถึงจุดหมาย

มาถึงแล้ว ผมจึงพบว่า วัดนี้เป็นวัดที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำแม่กลอง บรรยากาศร่มรื่น เงียบสงบ ผมจอดรถใต้ร่มหูกวางสองต้นที่ปลูกห่างกัน เว้นช่องตรงกลางเป็นที่จอดรถพอดีก่อนจะดับเครื่องยนต์เปิดประตูเดินลงมา

หันซ้ายขวา ไม่รู้จะไปไหนดี จู่ๆ ก็ได้ยินเสียง

“มาหาใครหรือโยม”

ผมหันไปตามเสียง เป็นภิกษุชรารูปหนึ่ง กำลังเดินมาจากทางด้านหลัง ในมือมีไม้กวาดทางมะพร้าวสำหรับกวาดลานวัด อยู่ด้ามหนึ่ง ผมยกมือไหว้

“ผมมาหาคนชื่อ...สายชลครับ หลวงพ่อ”

“สายชล... เอ ไม่มีนี่นา ที่นี่ไม่มีโยมคฤหัสถ์ ชื่อสายชล มีแต่พระ... พระสายชลหรือเปล่า” หลวงพ่อย้อนถาม

“ไม่ทราบครับ...ผมไม่ทราบว่าท่านบวชหรือเปล่า”

“โยมจะลองไปดูก็ได้ พระสายชลท่านชอบนั่งอยู่ที่ศาลาท่าน้ำโน่นแน่ะ” หลวงพ่อชี้ไปที่หลังวัด “เดินไปตามทางข้างกุฏินี้ เลี้ยวซ้ายก็จะเห็นทางเดินไปแม่น้ำ มีศาลาท่าน้ำอยู่ ไม่หลงหรอก”

“ครับ หลวงพ่อ ขอบพระคุณครับ” ผมพนมมือไหว้ ก่อนจะหันเดินไปตามทาง พอเลี้ยวซ้ายผมก็เห็นทางเดินไปแม่น้ำอย่างที่หลวงพ่อบอกไม่ผิด พอผ่านต้นไม่ใหญ่ ผมก็เห็นศาลาที่สร้างยื่นลงไปในแม่น้ำแม่กลอง ดูร่มรื่น น่านั่งพักผ่อน... เดินเข้าไปใกล้... ใครคนหนึ่ง... ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่า ภิกษุรูปหนึ่ง ห่มจีวรสีฝาดนั่งหลังตรง หันหน้าเฉียงไปทางแม่น้ำ นั่งอ่านหหนังสืออยู่ที่ม้านั่งด้านหนึ่งบนศาลา

วันเวลาที่ล่วงเลยผ่านไป เกือบยี่สิบสองปี ไม่ทำให้ภาพของคนๆ หนึ่งเลือนหายไปจากมโนจิตของผมเลยสักนิด ขอบตาผมร้อนผ่าว เป็นทั้งปิติที่ได้เจอบุคคลที่ตามหา ทั้งเศร้ากับตัวเอง ที่มาช้า แต่ยินดีกับสถานภาพของบุคคลตรงหน้า

ผมเดินเข้าไป ถอดรองเท้า นั่งคุกเข่าที่พื้นศาลา ก้มลงกราบสามครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ยิ้มบางๆ ให้ผม

“มาเจอจนได้นะ โยม นึกแล้วตั้งแต่เห็นโยมธีร์เมื่อวันก่อน”

“พระ เอ้อ... หลวงพี่ หายไปไหนมาครับ ผมตามหาอยู่เป็นนาน”

“ไปตามกระแสกรรม ตามพรหมลิขิตน่ะ โยม อย่ากังวลเสียใจไปเลย” หลวงพี่สายชลเอ่ยเสียงเรียบ

“หลวงพี่บวชนานแล้วเหรอครับ”

“อืมมม ก็ เข้าห้าพรรษาแล้ว” หลวงพี่ตอบเบาๆ

“ห้าพรรษา... ก็หลังจากที่ผมเริ่มเขียนเรื่องของผมกับ... สายชล”

หลวงพี่พยักหน้า... “เขียนได้ดีนะ บรรยายซะละเอียดเลย...” มองมาที่ผมสายตายิบๆ ขบขัน

ผมหน้าร้อนผ่าว เพราะ ช่วงแรกๆ ที่เขียน เมื่อ ห้า-หก ปีที่แล้ว เรื่องของ “ดินกับชล” ผมบรรยายบทเลิฟซีนค่อนข้างโลดโผน ติดเรทมากกว่า เรื่อง “คำสารภาพของเด็กขาย (รุ่นเก่า)” เยอะ

“ก็คิดถึงนิครับ” ผมพูดอุบอิบ...

“โยมสบายดีรึ” หลวงพี่ถามเบาๆ

“ครับก็สบายดีครับ... หลวงพี่ดูไม่ค่อยเปลี่ยนไปเลยนะครับ” ผมพูดตามความเป็นจริง พระสายชลที่อยู่ตรงหน้าผมกับ “ชล” ที่ผมเคยเห็น เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วดูไม่ค่อยแตกต่างเท่าไร

“อือมมม แก่แล้ว ปีนี้ ห้าสิบกว่าแล้ว... แล้วโยมล่ะ” หลวงพี่มองผมอย่างพิจารณา “ตัวหนาขึ้นนะ”

“ครับ เกือบห้าสิบแล้วเหมือนกันนี่ครับ...” ผมยิ้มให้หลวงพี่ “หลวงพี่ทราบเรื่องม้าเสียไปแล้วใช่ไหมครับ”

“อืมมมม เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา โยมแม่ต่อสู้มานาน... ท่านไปสบายแล้ว...” หลวงพี่สายชลเอ่ยเบา แต่มีแววเจือความเศร้าอยู่ไม่น้อย “อาตมาตอนนั้นยังไม่ได้บวช ยังไปเยี่ยมท่านที่โรงพยาบาลหลายครั้ง แต่โยมแม่หลับ...และโยมดินคงไม่ทราบ... ไปตอนดึก โยมกลับแล้ว ตอนนั้นยังไม่ได้บวชเลย... คืนก่อนวันที่โยมแม่เสีย... คืนนั้นอาตมายังไปเยี่ยมท่าน จับมือท่านไว้... ท่านยิ้มให้อาตมาด้วย ท่านยังบีบมือตอบ...”

ผมตะลึงกับคำพูดของพระ นี่แสดงว่า พระรับรู้เรื่องของผมอยู่ตลอดเวลา...น้ำตาผมเอ่อท้นขอบตา และหยดลงมาเมื่อผมกระพริบตา อย่างไม่รู้สึกตัว

“หลวงพี่ครับ หลวงพี่ใจร้ายมากนะครับ... ไม่เคยติดต่อผมสักนิด ทั้งที่หลวงพี่ทราบเรื่องของผมอยู่ตลอดเวลา”

หลวงพี่มีสีหน้าหม่นลงเมื่อได้ยินคำพูดของผม “โยมดิน... ชีวิตของสองคนนั้นไม่มีทางที่จะอยู่ด้วยกันได้หรอก ชีวิตของโยม เดินบนเส้นทางที่เจริญเติบโตในหน้าที่การงาน แต่ ชีวิตของสายชลไม่มีอะไรสักอย่าง ทำอะไรก็ล้มเหลว ลุ่มๆ ดอนๆ มาตลอด...” หลวงพี่พูดเนิบๆ “ทุกวันนี้ อาตมาก็มีความสุขดีแล้ว สุข สงบ ไม่ต้องแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ศึกษาพระธรรม ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ... มีบาตรอยู่ใบเดียว ก็เหมือนมีนามีสวนเป็นร้อยไร่”

ผมสว่างวาบในคำพูดของพระ... “หลวงพี่ครับ หลวงพี่บอกว่า บวชมา 5 พรรษา... โยมแม่เสีย... 5 ปี...”

หลวงพี่สายชลพยักหน้า... “บุญกุศลทั้งหลาย หลวงพี่อุทิศให้โยมแม่ด้วย”

“สาธุครับ” ผมยิ้มชื่น... “โยมแม่คงดีใจ มีลูก... เอ่อ บวชให้” ผมเกือบหลุดคำว่า “สะใภ้” อย่างที่เคยล้อกันเล่นๆ ออกมา

หลวงพี่มีสีหน้าแดงขึ้นมานิดนึง ก่อนจะบอกอุบอิบในคอ... “อะไรที่ลืมได้ ก็ลืมๆ มันไปซะ โยม”

ผมยิ้มทะเล้น... “ล้อพระนี่บาปไหมครับ หลวงพี่”

“ล้อน่ะไม่บาป แต่คิดน่ะ บาป” หลวงพี่ตอบมา

“อุ๋ย” ผมทำคอย่น ยิ้มแห้งๆ เพราะเผลอคิดไปหลายหน...

“กะล่อนไม่เลิกนะโยม กับพระกับเจ้า ยังคิดลามก” หลวงพี่บริภาษเบาๆ “ที่เป็นอยู่กันตอนนี้ ก็มีความสุขกันดีทุกคนอยู่แล้วไม่ใช่รึ จะมาดึงกลับให้เข้าไปวุ่นวายกันอีกทำไม...”

ผมยกมือไหว้ “ครับหลวงพี่ งั้นผมก็ขออนุโมทนาบุญกับการบวชด้วยครับ”

“อืมมมม หลวงพี่สวดมนต์ขอพรให้โยมทุกครั้งแหละ” หลวงพี่ยิ้มให้...

“มิน่า...พักหลังอิ่มๆ... ได้บุญจากหลวงพี่นี่เอง...” ผมบ่นอุบอิบในคอ

“เอาเชียว... ได้ที ทะเล้นไม่เลิก อายุเยอะแล้วนะโยม...”

ผมมองดูหลวงพี่สายชลตรงหน้า ด้วยสายตาและใจที่อิ่มสุข ดูเหมือนว่า หลวงพี่จะเลือกแล้ว กับทางเดินชีวิตในสายนี้ สายที่อาบอิ่มไปด้วยรสพระธรรมคำสั่งสอนจากพระศาสดา... พระสัมมาสัมพุทธเจ้า...

จากนั้น ก็เป็นการเล่าความหลัง...

หลวงพี่เล่าว่าสิ่งที่ทำให้ตัดใจจากก็คือวันที่เห็นผมหรือ “ดิน” เดินมากับพี่ธีร์ที่สนามบินในวันที่ผมไปอเมริกาเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว (ตอนที่แล้วนี่เอง) วันนั้น เป็นวันที่หลวงพี่ หรือ “ชล” มองเห็นว่า...

นับวันความแตกต่างระหว่าง “ดิน” กับ “ชล” ช่างมีมากเหลือเกิน “ดิน” ในวันนั้น เป็นวันที่ดูมั่นใจกับการดำเนินชีวิตที่รุ่งโรจน์ไปข้างหน้า จะกลับมาพร้อมกับดีกรีปริญาโท นักเรียนนอก ที่น่าภาคภูมิใจ

หากแต่ “ชล” จบมัธยมต้น ประวัติชีวิตที่แสนจะด่างพร้อย... ไม่มีอะไรเทียบได้เลย... จริงอยู่ “ดิน” เองอาจจะบอกว่าตัวเองก็มีประวัติด่างในชีวิต หากแต่เส้นทางการดำเนินชีวิตที่ “ดิน” เลือก ดูเหมือนว่า จะทะเยอทะยานไม่รู้จบ...
ดังนั้น มันจะเป็นความต่างอย่างที่สุด ระหว่างสองคน “ดินกับชล”...

“ชล” จึงเลือกที่จะเดินจากมาเงียบๆ ไม่ติดต่อ หากแต่ยังติดตามดู “ดิน” อยู่เป็นระยะๆ ไม่ขาดตอน โดยมีไอ้เพชรเป็นสายให้อย่างลับๆ (เดี๋ยวต้องหาเรื่องไปอีสาน เขกหัวไอ้เพชร ไม่ปริปากเลย)

ขณะที่ “ดิน” เจริญเติบโตในหน้าที่การงาน หากแต่ “ชล” กลับล้มเหลวในชีวิตไม่หยุดหย่อน ครั้งแล้วครั้งเล่า ธุรกิจร้านอาหารที่ทำก็ขาดทุน เป็นหนี้เป็นสิน ต้องไปขายบ้าน “ป้า” ที่นครพนมมาใช้หนี้เค้าจนหมด หลังจากนั้น ก็ลุ่มๆ ดอนๆ มาตลอด ปากกัดตีนถีบ...

“เหนื่อยเหลือเกินกับชีวิต” หลวงพี่สายชลบอกในตอนท้าย “วันที่โยมแม่เสีย...วันนั้น เป็นวันที่คิดได้ ว่า ชีวิตคนเราก็เท่านี้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นวัฏจักร ไม่มีใครหลีกพ้น แล้วจะดิ้นรนไปทำไม...”

“วันที่เผาโยมแม่ หลวงพี่ก็ไปงานเผา แต่โยมดินคงยุ่งๆ ไม่ทันสังเกต” หลวงพี่บอก “หลังจากนั้น ก็กลับไปบ้านที่อุบล ลาพี่ลาน้อง ญาติทุกคน บวชที่วัดในอุบลฯ ก่อนจะเดินทางมาจำพรรษาที่นี่แหละ”

ผมนั่งฟังหลวงพี่เล่าอย่างสงบ... ยกมือพนมท่วมหัว ก่อนจะบอกว่า “สาธุครับ หลวงพี่ ผมคงไม่ดึงหลวงพี่ลงมาเกลือกกลั้วกับทางโลกย์ กับผมอีกแล้วละครับ... ขอให้หลวงพี่สงบในเส้นทางที่เลือก อันใดที่ผมล่วงเกินหลวงพี่ ทำหลวงพี่เสียใจ ร้องไห้ ผมขออโหสิกรรมจากหลวงพี่ด้วยครับ และผมขออโหสิกรรมทั้งปวงให้กับหลวงพี่... ขอให้เจริญในสายธรรมที่เลือกแล้วครับ... สาธุ”

ผมกราบลงตรงหน้าภิกษุที่มีเวรกรรมต่อเนื่องกับผมมา ได้ยินเสียงหลวงพี่กล่าวเจริญภาวนาเบาๆ ก่อนจะลงท้ายว่า

“อโหสิ สาธุ ขอให้โยมเจริญด้วยอายุ วรรโณ สุขัง พลัง”

ผมกราบลา หลวงพี่สายชล ขับรถกลับบ้านด้วยใจอันอิ่มเอิบ เบาหวิว... บอกกับหลวงพี่ว่า ขอเป็นโยมอุปฐาก หากหลวงพี่มีกิจธุระหรือติดขัดอันใด ก็ขอให้แจ้งไปทางผมด้วย... วันหลังผมขออนุญาตมาเยี่ยมหลวงพี่บ้างตามแต่สะดวก ซึ่งหลวงพี่สายชลก็รับปากรับคำเป็นอันดี...

เป็นเวลากว่า 5 ปี ที่ผมเขียนเรื่องนี้มา... และแล้วก็มาถึงย่อหน้าสุดท้ายของเรื่องรักระหว่าง “ดินกับชล” ที่จบลงอย่างสมบูรณ์ที่บรรทัดนี้ครับ...

THE END

เขียนเรื่องนี้ ใช้เวลานานมากครับ ตั้งแต่วันที่ 27 เมษายน 2009 ถึงวันที่ 29 มกราคม 2015 เป็นเวลา 5 ปี 9 เดือน กับ 2 วัน... บนกระดาษ A4 ตัวอักษร Angsana UPC ขนาดตัวอักษร 14 ทั้งหมดกว่า 350 หน้า และกว่า 238,000 คำ รู้สึกเกรงใจคนอ่านอยู่เหมือนกันครับ เพราะติดตามกันนานมาก จนหลายคนเลิกอ่านไปแล้ว หุ หุ...

[DIN]

หลังจากนี้ เดี๋ยวมีคำถาม หุ หุ ใครตอบได้จะให้รางวัลครับ

[❣☾月亮☽❣]

   ขอตัวไปร้องไห้แปป

คิดอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้  อนุโมทนาสาธุหลวงพี่สายชล

ขอบคุณมากค่ะพี่ดิน เป็นเรื่องราวที่ดีจริงๆ

[Karn1892]

ต้องบอกว่าไม่ใช่การจบแบบ Happy End
แต่เป็นการจบแบบชีวิตจริง..อย่างที่มันควรจะเป็นซินะ

พออ่านมาถึงตรงนี้ต้องบอกว่าหนูและผู้อ่านที่น่ารักอีกหลายๆคนคงอยากให้พี่ดินกับพี่ชนเจอกันแล้วกลับมารักกันมากกว่า
แต่บางทีหนูว่าแบบนี้มันก็แฮบปี้ไปอีกอย่างนะค่ะ..เพราะในที่สุดก็เจอกันแม้จะไม่ได้กลับมาเป็นคนรักกันเหมือนเมื่อก่อน
แต่อย่างน้อยตอนนี้พี่ดินก็รู้ว่าพี่ชนอยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดียังไง..อย่างน้อยๆก็ยังรู้ว่าพี่ชนสุขสบายดี

อีกอย่างสมัยนี้ใช่ว่าคนเรารักกันแล้วจะไปด้วยกันรอดหนูว่าบางทีเป็นแบบนี้มันก็ดีเหมือนกันอย่างน้อยๆเราก็ยังคงรักและส่งความปรารถนาดีให้กันได้อยู่เสมอๆ...

พออ่านจนจบรู้แบบนี้เหมือนมันบอกว่าพี่ชนไม่เคยลืมพี่ดินเลย หนูนี่ขอสมัครเป็นFCพี่ชนเลยค่ะ....
พี่ชนเป็นคนที่ใจแข็งมากๆชีวิตจริงมันไม่ใช่แบบละครมันเป็นเรื่องยากจริงๆที่เราจะทำตัวเป็นนางเอก(พี่ชน)ที่แอบเฝ้ามองพระเอก(พี่ดิน)อยู่ในมุมมืดมาตลอดหลายปี คงมีแต่คนที่ใจแข็งสุดๆถึงจะทำแบบนี้ได้ใช่ไหมค่ะ?
พี่ชนสุดยอดมากเลยเป็นหนูคงใจอ่อนไปนานละ...ก็อย่างว่าความรักของคนเรามีหลายรูปแบบบางทีสำหรับพี่ชนการได้เฝ้ามองพี่ดินอยู่ห่างๆเห็นถึงความก้าวหน้าในชีวิตเห็นพี่ดินประสบความสำเร็จนั้นก็อาจจะเป็นความสุขของพี่ชนแล้วก็ได้...ใครจะไปรู้

คำสารภาพของเด็กขาย ภาคดินกะชน
พี่ดินรู้ไหมพอหนูอ่านจนจบมันเหมือนหนูกำลังอ่านนิยายดราม่า(หื่น)เลยค่ะ..ตั้งแต่อ่านตอนแรกจนถึงตอนนี้ทำให้หนูรู้ว่าชีวิตพี่ดินช่างมีสีสันจริงๆฮ่าๆๆๆ มันมีทุกรสชาติทั้ง หวาน แซ่บ(แบบหื่นๆ) ขม หรือแม้แต่จืดสนิท หรือแม้แต่บางทีพี่ดินก็แสดงนิสัยผู้ชายออกมามันทำให้รู้ว่าผู้ชายนะมันเป็นแบบนี้นี่เอง..กะล่อน โกหกได้หน้าตายสุดๆอ่ะ

หนูขอบอกเลยว่าเรื่องนี้มันเป็นประโยชน์มากสำหรับผู้หญิงแบบเราๆพอหนูอ่านเรื่องนี้จบทำให้รู้นิสัยผู้ชายมากขึ้นเยอะเลยค่ะ...อย่างน้อยๆก็รู้ว่าอย่างเชื่อใจแฟนเจ้าชู้ไอ่คำว่ารักว่าชอบของผู้ชาย...คิดให้ดีคิดให้เยอะก่อนจะเชื่อ..แต่ทางทีดีอย่างเอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายเจ้าชู้...

เวิ่นเว้อมาเยอะแล้ว...ตั้งแต่ตอนแรกจนจบไม่มีซักครั้งที่พี่ดินจะบอกว่าความจริงแล้วตัวเองรู้สึกยังไงกับพี่ชน..แม้จะมีสงสัยตัวเอง แต่พี่ดินก็ไม่ยอมรับซักทีงั้นหนูขอถามได้จนถึงตอนนี้พี่ดินคิดว่าตัวเองรักพี่ชนบ้างไหมค่ะ?(แม้ว่าหนูจะคิดว่าพี่ดินน่าจะรักพี่ชนอยู่บ้างก็เถอะ)

สุดท้ายและท้ายสุด...ความจริงหนูว่าหนูไม่น่าจะเรียกพี่ดินว่าพี่เลยค่ะ..วันนี้หนูพึ่งรู้ว่าพี่ดินอายุเยอะกว่าพ่อหนูอีก...อายุเราห่างกันมากจริงๆนะ..



ปล. หนูจะรอตอบคำถามของพี่ดินนะ...ฮ่าๆๆๆ ไม่ได้อยากได้ของรางวัลแต่อยากรู้ว่าพี่ดินจะถามว่าอะไร..
 

[DIN]

5555 เออเนาะ อ่านเรื่องของตัวเองมาจนถึงตอนจบ เขียนเอง จากความรู้สึกและความทรงจำ เพิ่งรู้ตัวเองว่าตัวเองเป็นคน "รักคนยาก" และ "ปากแข็ง" บรม

กับชล (หลวงพี่ชล) ผมต้องยอมรับว่า มีความรู้สึกหวานแว่บขึ้นมาบ้างเป็นบางครั้งว่า "รัก" แต่มันไม่ชัดเจนจนสามารถที่จะพูดออกไปได้เต็มปากเต็มคำ จนคิดว่าไอ้ความรู้สึกนั้นมันเป็น "ความรักแบบเพื่อน" เท่านั้น

แต่ถึงตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไร ปล่อยให้มันเป็นไปตามพรหมลิขิตแบบนี้ดีกว่าครับ

[j123]

อ่านไปยิ้มไปเลยตอนนี้ ปัจฉิมบทตอนนี้ทำให้เรื่องนี้จบได้อย่างสมบูรณ์

พี่ดินได้เจอพี่ชลตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่แอบเงียบไว้ กะจะ surprise คนอ่านซินะ 
ไม่น่าเชื่อเลยเน๊อะ ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกครั้งแล้ว ไม่มีอะไรค้างคาใจกันอีกแล้ว ยิ่งรู้ว่าหลวงพี่สายชลเลือกเดินทางสายธรรมแบบนี้แล้วเป็นอะไรที่ดีมากๆ

[bennnyyy]

ลุ้นให้พี่ดินเขียนเรื่องนี้ให้จบมากๆ เพราะกลัวจะถูกลบ

บอกความรู้สึกไม่ถูกค่ะ  อ่านสองตอนสุดท้ายแล้วน้ำตาไหล  แต่ก็ดีใจที่พี่ดินได้เจอกับหลวงพี่ในที่สุด

ขอบคุณที่พี่เขียนเรื่องมาให้ได้อ่านนะคะ

[broke-back]

ไม่คิดขอ รอแต่ให้ ใจเป็นสุข
ไม่มีทุกข์ จะหยิบยื่น กลับกลืนฝัน
มีแต่ให้ ในความรัก มากนับพัน
เพียงเท่านี้ ที่เสกสรร มั่นคงพอ

ขอแค่อยู่ ดูห่างห่าง ไม่ขวางกั้น
แต่เห็นเขา มีสุขสันต์ เท่านั้นขอ
ถึงอยู่ใกล้ หรืออยู่ไกล ไม่รั้งรอ
ใจเป็นสุข ไม่ทุกข์หนอ ก็ความจริง

จบ..แบบอิ่มเอม
ตามครรลองที่มองตาม

ขอบคุณครับ

[AMMY★]

เข้าใจแล้วว่าการรักที่อาจจะไม่ต้องครองคู่กันมันก็มีความสุขได้
อนุโมทนาบุญกับพี่สายชลด้วย ขอบคุณนะคะคุณ DIN ที่ดขียนนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน
จบเสียทีนะ หลังจากรอมานานหลายปี 

[IsDeer]

  จบแบบได้เจอกัน ดีใจจริงๆแทบจะร้องไห้
ถึงจะไม่ได้แฮปปี้แบบว่ากลับมาคู่กัน แต่แบบนี้ก็เหมือนได้เพื่อนกลับมาอีกครั้งถึงจะเป็นพระก็เหอะ
(พี่ดินจะมีความคิดไปบวชตามหลังเกษียณมั้ยเนี่ย)

พี่ดินทำเอาจิตตกกับตอนสุดท้ายตั้งนาน เพราะภาคที่แล้วทิ้งไว้ว่าไม่เจอกันเลย
แต่ก็มีเซอร์ไพรส์คนอ่านซะงั้น

จะว่าไปมาอ่านดูน่าสงสารพี่ชลที่พยายามตีตัวห่าง น่าสงสารจังเลย
ถ้าวันนั้นได้เจอกันอาจจะได้รักกันแล้ว
แต่ตอนนี้พี่ขลกลายเป็นพระสายชลเข้าสู่ทางธรรมไปแล้ว เราคงไม่จิ้นท่านกลับมาหาพี่ดินแล้วล่ะเดี๋ยวจะบาปซะเปล่าๆ

ตอนนี้เราก็รู้ว่าพี่ดินเจอกับพี่ชลและทั้งสองน่าจะมีความสุขกับที่เป็นอยู่ น้องๆทั้งหลายก็มีความสุขแล้วล่ะ

ต่อจากนี้ไม่รู้พี่ดินจะมาต่อตอนพิเศษอะไรอีกไหม แต่อยากให้มาต่อนะพี่ดิน ยังอยากอ่านเรื่อยๆ

[gayraygirl]

ดีใจจริงๆ ค่ะที่พี่ดินหาพี่ชลเจอแล้ว แม้ตอนนี้จะเป็น หลวงพี่ แล้วก็ตาม
การได้เจอมันทำให้สิ่งที่ติดค้างในใจได้รับการปลดปล่อย แถมยังไปหาท่านได้อีกด้วย
แค่ได้รับรู้ว่าพี่ชลยังอยู่สุขสบายดีก็ดีมากแล้ว ที่หายไปคนอ่านก็เป็นห่วงเหมือนพี่ดินเหมือนกัน
แล้วตอนจบของเรื่องก็มาถึง หนูคงจะคิดถึงพี่ดินมากเลยค่ะ
ถ้าว่างๆ พี่ดินก็เขียนเรื่องมาให้พวกหนูหายคิดถึงหน่อยนะคะ

ปล.ขออนุโมทนาบุญกับหลวงพี่ชลด้วยค่ะ
ปล2.รักพี่ดินเหมือนเดิม 

[DIN]

หลังจากนี้ เดี๋ยวมีคำถาม หุ หุ ใครตอบได้จะให้รางวัลครับ

คำถามของผมก็คือ...

หลวงพี่ชล หรือ ชลในขณะนั้น เคยอ่านเรื่องที่ผมเขียนเกี่ยวกับ "ดินและชล" (ตามที่หลวงพี่บอก) ผมถามว่า ตอนสุดท้ายที่หลวงพี่น่าจะได้อ่านคือตอนไหน... (หลวงพี่บวชมา 5 ปีแล้ว และคิดว่า พอบวช ก็ไม่ได้ใช้อินเตอร์เน็ตอีก)

ใครตอบถูกมีรางวัลครับ... ถ้าตอบถูกหลายคน ผมจะขอ Random.... เพราะรางวัลผมมีอันเดียว...

[broke-back]

รางวัลอันเดียว
 

แอ่วอีสาน บ้านเฮา เที่ยวเราสอง
ชลคะนอง ทำน้องใบ้ ไปสวรรค์
บนรถบัส สัมผัสอุ่น กระตุ้นมัน
ดินสุขสันต์ เสร็จไปหนึ่ง ถึงจะนอน

นิราศตาม รอยอดีต พุ่งปรี๊ดถึง
สัมผัสลึงค์ คลึงสามมุก เหมือนซุกหมอน
ให้อบอุ่น กระตุ้นเร้า กระเด้าวอน
บนเส้นทาง จะถึงก่อน นครพนม

 
คิกคิก

[eddiam]

ในที่สุดก้ได้เจอกันซะที ^^

[pakawatkheeta]

ติดตามมานานมาก
ิยินดีกับทั้งสอง ในทางที่เลือกแล้วครับ ...
 

[pakawatkheeta]

คำถามของผมก็คือ...

หลวงพี่ชล หรือ ชลในขณะนั้น เคยอ่านเรื่องที่ผมเขียนเกี่ยวกับ "ดินและชล" (ตามที่หลวงพี่บอก) ผมถามว่า ตอนสุดท้ายที่หลวงพี่น่าจะได้อ่านคือตอนไหน... (หลวงพี่บวชมา 5 ปีแล้ว และคิดว่า พอบวช ก็ไม่ได้ใช้อินเตอร์เน็ตอีก)

ใครตอบถูกมีรางวัลครับ... ถ้าตอบถูกหลายคน ผมจะขอ Random.... เพราะรางวัลผมมีอันเดียว...

ขอตอบ

สืบเนื่องจากข้อความนี้ในตอนสุดท้าย 

"....“วันที่เผาโยมแม่ หลวงพี่ก็ไปงานเผา แต่โยมดินคงยุ่งๆ ไม่ทันสังเกต” หลวงพี่บอก “หลังจากนั้น ก็กลับไปบ้านที่อุบล ลาพี่ลาน้อง ญาติทุกคน บวชที่วัดในอุบลฯ ก่อนจะเดินทางมาจำพรรษาที่นี่แหละ”....

สืบเนื่องจากกระทู้ตอนที่ 26 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10104.540

คุณดินบอกกับผู้อ่านว่าบุพการีเดินทางไกล (เดาว่าคุณแม่เสีย)

ขอตอบว่าตอนสุดท้ายที่คุณชลน่าจะได้อ่านคือตอนที่ 25 (23-10-2009)

เพราะตอนที่ 26 (11-01-2010) คุณชลน่าจะกำลังเตรียมตัวบวช หรือบวชแล้ว แน่ๆ (โพสต์หลังจากตอนที่ 25 สองเดือนกว่าๆ)


รบกวนเฉลยด้วยคร้าาาาบบบบบ

FC คุณดินคุณชลครับ



 

[pakawatkheeta]

คำถามของผมก็คือ...

หลวงพี่ชล หรือ ชลในขณะนั้น เคยอ่านเรื่องที่ผมเขียนเกี่ยวกับ "ดินและชล" (ตามที่หลวงพี่บอก) ผมถามว่า ตอนสุดท้ายที่หลวงพี่น่าจะได้อ่านคือตอนไหน... (หลวงพี่บวชมา 5 ปีแล้ว และคิดว่า พอบวช ก็ไม่ได้ใช้อินเตอร์เน็ตอีก)

ใครตอบถูกมีรางวัลครับ... ถ้าตอบถูกหลายคน ผมจะขอ Random.... เพราะรางวัลผมมีอันเดียว...

ของรางวัล ขอเป็นตอบก่อนมีสิทธิ์ก่อนนะครับ อิอิ

 

[DIN]

ของรางวัล ขอเป็นตอบก่อนมีสิทธิ์ก่อนนะครับ อิอิ

 

แล้วถ้าตอบยังไม่ถูกล่ะครับ???? หุ หุ

[bradpitt]

คุณดินมาแว้วววววววว


ปลื้มปริ่มกับความรัก ของ คุณดิน กับ คุณชลมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

'กูก็รักมึงนะ..มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกู'

 

ความรัก ของ สองคน งดงามเสมอ ....ไม่ว่าจะรูปแบบใดๆ ก้อตาม

   



//แต่ สารภาพ ว่ายังไม่ได้อ่านภาค 2   ("ทำใจอยู่อ่ะ" )

[j123]

ตอนที่ 25 อย่างที่คุณ pakawatkheeta วิเคราะห์มาก็น่าจะถูกแล้วเน๊อะ

ร่วมสนุกด้วย เดาต่อเป็นตอนถัดไป ตอบว่า ตอนที่ 26 (11-01-2010) ละกันค่ะ 

[manutty]

อ่านตอนนี้แล้ว น้ำตาคลอเลย จะมีสักกี่คนที่โชคดีในการได้รับความรัก คุณดินเป็นหนึ่งในนั้นที่มีมิตรแท้ ไม่ว่าจะครองสถานภาพไหนก็ยังปรารถนาดีด้วยจิตบริสุทธิ์เสมอ นับถือพระสายชลในหลายๆเรื่อง แต่คงไม่พาดพิงท่านดีกว่า เพราะท่านตัดเรื่องทางโลกแล้ว ขออนุโมทนากับท่านด้วยนะคะ  และดีใจด้วยที่คุณดินได้เจอคุณชล หรือ พระสายชลอีกครั้ง ถึงจะไม่ได้ครองคู่จบมีความสุขแบบนิยาย แต่ก็จบด้วยความสุขของทั้งพี่ดินและพระสายชล ยินดีด้วยค่ะ 

[BaoBao]

  เห็นจั่วหัว ปัจฉิมบท หนูรีบมาโดยไว

ได้อ่าน ปัจฉิมบท แล้วโล่งเลย พี่ดิน
เป็นคนเก็บรายละเอียดไม่ได้ดี คงร่วมทายปัญหาไม่ได้

350 หน้า / กว่า 238,000 คำ / 2009-2015 <---- เห็นตัวเลขแล้วต้องขอบคุณ พี่ดิน มากๆ ที่สละเวลามาต่อให้เรื่อยๆ จนถึงบทสรุป 

แต่ละคนมีเส้นทางของตัวเอง

[DIN]

เพิ่งกลับมาจากบ้านที่ต่างจังหวัด ไปส่งแม่มา... แม่ไม่เจ็บปวดอีกแล้ว... แต่ต่อจากนี้ผมจะไม่ได้เห็นแม่อีกแล้วครับ...

ขอเวลาผมสักหน่อยนะครับ แล้วผมจะมาเล่าเรื่องราวแต่หนหลังของผมให้เพื่อนๆ ได้อ่านอีก...

เรื่องที่แม่ไม่เคยรู้... แต่ตอนนี้ท่านคงรู้แล้ว... อยากเหลือเกิน อยากจะบอกว่า

"แม่ครับ ผมขอโทษ...."
 



หาเมนต์ข้อความข้างบนเจอไหมครับ ผมว่า โพสก่อนหน้านี้ น่าจะเป็นอันที่หลวงพี่ได้อ่านเป็นอันสุดท้าย... ภาวนา อย่าให้หลวงพี่อ่านถึง สาวภูไทเลย...

[bradpitt]

ขอตอบนะครับ


ถ้าเป็นโพสจากที่คุณดินเขียนไว้ 

ผมถามว่า ตอนสุดท้ายที่หลวงพี่น่าจะได้อ่านคือตอนไหน...คงเป็น ตอนนี้

คำสารภาพของเด็กขาย ภาค "ดินกะชล"

 ตอนที่ 19 แฮททริก เอ็กซ์ (1)... โพส วันที่ 23 ส.ค. 2552


// wish me luck 

[j123]

พี่ดินใจดีมีมาใบ้ให้ด้วย ภาวนาตอนนี้ไม่ทันแล้วค่ะ 

[broke-back]

 

เข้ามาเห็นคำใบ้..ช้าไป

เสียดาย