หัวข้อ: คำสารภาพของเด็กขาย ภาค "ดินกะชล" ตอนพิเศษ ถวายเพล (8 กันยายน 2015)

[Rie]

หนูมานั่งรอพี่ดินที่นี่ทุกวันเลย
รออยู่นะคะคิดถึงพี่ชลจะแย่แล้ว
 

[DIN]

หนูมานั่งรอพี่ดินที่นี่ทุกวันเลย
รออยู่นะคะคิดถึงพี่ชลจะแย่แล้ว
 

มันน่านะเนี่ย...

รอพี่ดิน แต่คิดถึงพี่ชล... อะไรว๊าาาาา

ไอ้ดินมันไม่ดีตรงไหนฟระ...

[hnonnoiSK]

  อรรถรสไม่แพ้ภาคแรกเลยทีเดียว

นับถือความรักของชลจริงๆ

[DIN]

ต้องจบให้ได้ก่อน Valentine ครับ สำหรับภาค ดินกับชลนี้ (เฮ้อ... ตูจะตายไหมฟระ)

...............................................................

ตอนที่ 72 ขนนกกับดอกไม้

เช้าวันต่อมา... แสงสว่างของแดดที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างเป็นลำยาว หากแต่ผมกลับรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกอึดอัด เพราะ แขนขาของผม ถูกยึดตรึงไว้กับเสาเตียงติดกับหัวเสาสองข้าง ในลักษณะกางแขนออกเต็มที่... และเท้าทั้งสองข้างของผมก็ถูกมัดในลักษณะเดียวกัน... โดยมีไอ้ชลนอนทาบประกบไปกับตัวผม

“มึงจะเล่นอะไรกับกูอีกอ่ะ...” ผมถามมันยิ้มๆ

“อยู่เฉยๆ นะ ดิน เดี๋ยวกูจะทำให้มึงมีความสุข...” ไอ้ชลจูบที่กล้ามเนื้อหน้าอกผมเบาๆ ก่อนจะอ้าปากอมหัวนมผม ขบด้วยปลายฟันเบาๆ แต่เล่นเอาผมสะท้านเยือก

“มึงไม่เห็นจะต้องมัดกูอย่างนี้นี่หว่า ชล” ผมประท้วง

“เหอะน่ะ...” ไอ้ชลไม่ตอบ นอนพังพาบลงบนหน้าอกผมอีกครั้ง จูบคางที่สากด้วยเคราของผม กระซิบ “กูรักมึงนะ แต่วันนี้กูขอเล่นอะไรหน่อย...” ไอ้ชลบอก ก่อนจะจูบไล่มาที่ลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องของผมช้าๆ ปลายลิ้นอ่อนนุ่มเหมือนลิ้นแมวของมันตวัดเบาๆ เล่นเอาผมขนลุกเกรียว...

“อาซซซ ชลครับ...” ผมคราง บิดตัวเหมือนลำไส้และกระเพาะพันกันยุ่งไปหมด... “อูยซซซ อาซซซ” มันไม่ใช่ครั้งแรกของผมกับไอ้ชล เพียงแต่ครั้งนี้ เหมือนไอ้ชลมันตั้งอกตั้งใจเป็นพิเศษ ไม่มีส่วนไหนของหน้าท้องผมที่หลุดลอดจากปลายลิ้นของมันไปได้ ผ่านจากสะดือ หัวเหน่า แต่ไอ้ชลกลับข้ามผ่านไอ้ดินน้อยที่ผงกหัวหงึกๆ รอการปรนเปรอจากปลายลิ้นของมัน

“อาซซซ ชล อูยซซซ มึงอย่าแกล้งกู... ชลครับ”

ไอ้ชลไม่สนใจกับคำอุทธรณ์ของผม ปลายลิ้นของมันตวัดผ่านพวงไข่ของผม แทรกลงไปที่ต้นขาด้านใน ผมขนลุกเกรียวเป็นตุ่มด้วยความสยิว เมื่อไอ้ชลไล่ละเรื่อยมาจนถึงลูกสะบ้าหัวเข่าที่มันอ้าปากใช้ฟันขบเบาๆ แต่สร้างความเสียวให้ผมจนตัวสั่นริกๆ

“ชลคร๊าบบบบ อย่าทรมานกู อาซซซ”

ไอ้ชลเงยหน้าขึ้นมามองผม แววตาระริก ที่แกล้งผมได้ ระคนหื่น... ‘มึงจะทำอะไรกูวะ...’ ผมนึกในใจ... จากหัวเข่าไอ้ชลจูบละไล่ลงมาถึงปลายเท้า จูบเบาๆ ที่นิ้วโป้งเท้าผม เกาเบาๆ ที่ฝ่าเท้าผมด้วยมือข้างนึง ผมจั๊กกะจี้ แต่ขนลุกซู่เป็นระลอกไล่ขึ้นมาที่ต้นขา... จากเท้าด้านขวา ไอ้ชลสลับไปที่ด้านซ้าย กระทำเหมือนกับด้านขวา แต่ไล่จูบย้อนขึ้นไปที่ปลีน่อง หัวเข่า ต้นขา จนกระทั่ง

“อูยซซซ ชลครับ อาซซซ ดูดKกูเหอะครับ...” ผมบอกมันเสียงสั่นพร่าระคนหื่น... ตัวแอ่นเกร็งจนกล้ามเนื้อขึ้นเป็นลอน ดุ้นKผมผงกหัวหงึกๆ น้ำใสๆ ใหลเยิ้มหยดลงมากองบนหน้าท้องผมหลายหยดแล้ว...

ไอ้ชลส่ายหน้า ก่อนจะใช้ปลายลิ้นเลียที่พวงไข่ผมเบาๆ เหมือนลูกแมวเลียนม... แค่เบาๆ แต่ก็ทำให้ผมเสียวจนโวยวายออกมา “อาซซซ ชล อย่าแกล้งกู อารรร ซี๊ดซซซ กูเงี่ยน... ดูดKกูที”

แต่มันไม่สนใจผมเลย ปลายลิ้นอ่อนนุ่มของมัน เลียกวาดตวัดไปมา ไม่อมเข้าไปในปาก แล้วดูดเหมือนเคย แต่แค่นี้ ก็สร้างความเสียวทรมานให้ผมสุดๆ แขม่วหน้าท้องเกร็งกระตุกเยือกทุกครั้งที่มันตวัดปลายลิ้น เขี่ยที่พวงไข่ผม “ชล มึงอย่าแกล้งกู อาซซ กูหลุดไปได้ มึงตูดแหก” ผมคำราม ฮึ่มฮั่ม แขนเกร็ง หน้าแดงก่ำ...”

“เหรอ ไม่มีทางหรอก ดิน กูจะทรมานมึงจนพอใจกูแหละ...” ไอ้ชลเงยหน้าขึ้นมาตอบ สายตามันระริกเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ...

“อ๊ากซซซ” ผมครางเสียงสั่นพร่า เมื่อไอ้ชลมันละจากพวงไข่ผม ขี้นมาเลียที่กองน้ำเงี่ยนตรงหน้าท้องเกือบถึงสะดือผม ปลายลิ้นมันตวัดเลียน้ำเงี่ยนเข้าปากไปจนหมด ก่อนจะมองที่หัวบานของดุ้นKผม พึมพัมเบาๆ

“ออกมาอีกดิ กูจะเลียให้หมดเลยไอ้ตัวเงี่ยน ขี้เงี่ยนนักไม่ใช่เหรอ เห็นใครก็ฟาดเรียบ ไอ้บ้ากาม...” มันพูดพลางตวัดลิ้นเลียที่รอยแยกเบาๆ ผมสะดุ้งเฮือก กัดฟันกรอดอย่างสุดสยิว... ท่อนKผงกหงึกๆ ด้วยความเงี่ยน...

ไอ้ชลใช้ลิ้นเลียปาดไปมาเบาๆ จากรอยแยกที่ส่วนปลาย ไล่มาที่หัวที่มีหนังหุ้มปิดอยู่ครึ่งนึง (มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ครับ จนกว่าจะถูกจับ “ถอก” ถึงจะเปิดหมด) มันค่อยๆ ใช้ลิ้นเลีย แซะที่หนังหุ้มไปมาสร้างความเสียวทรมานให้ผมอย่างที่สุด ไอ้ชลนะมึง...

ผมกัดฟันกรอด... หน้าแดงก่ำด้วยความอยาก กล้ามเนื้อเกร็งจนเห็นเส้นเลือดโปนทั้งตัว ครางกระเส่า “ชล อาซซซ มึง ดูดK... กู เถอะครับ ชล อารซซซี๊ดซซซ”

ไอ้ชลหลับตาพริ้ม ไม่สนใจคำพูดของผม ปาดลิ้นลงมาที่ท่อนลำ โปนด้วยเม็ดมุกและเส้นเลือดจากความอยากกระสันต์ที่จะให้ใครก็ได้ทำให้ผม “น้ำแตก” ออกมาได้ ไม่ใช่ทรมานเหมือนเอาขนนกเขี่ยเบาๆ อย่างนี้ ปลายลิ้นของมัน สร้างความอยากกระสันต์ให้ผมอย่างที่สุด...

ท่อนKของผมผงกหงึกๆ ไม่หยุด น้ำเงี่ยนใสไหลซึมออกมาจากส่วนปลาย หยดย้อยลงบนหน้าท้องมากกว่าทุกครั้ง พวงไข่หดติ้วเหมือนลูกหมากดิบใบเขื่อง... ขณะที่ไอ้ชลปาดลิ้นไปตามลำช้าๆ แระเล็มไปตามเส้นเลือดโปน...ทั้งตัวผม มีส่วนเดียวที่สัมผัสกับไอ้ชลคือท่อนK ที่สัมผัสคือปลายลิ้นที่อ่อนนุ่มเหมือนขนนกของมันที่ไล้ไปบนท่อนKผมเบาๆ แต่สร้างความเงี่ยนให้ผมอย่างมาก ท่อนKผมผงกหงึกๆ หัวบานแดงก่ำอยู่ในหนังหุ้มโผล่ออกมาค่อนหัว สีแดงก่ำ เป็นมันวาวราวกับจะระเบิดออกมา

“ขี้เงี่ยนอย่างมึง ต้องโดนแบบนี้...” ไอ้ชลหันหน้ามามองผม กระซิบเสียงสั่นพร่า... ตัวมันเองก็คงอารมณ์ประทุไม่ต่างจากผมเท่าไรนัก เพียงแต่เกมส์นี้มันเป็นตัวเดินเรื่องคุมเกมส์ คงต้องเดินเกมส์ของมันต่อให้จบ

ต้องยอมรับว่า ถึงจะเป็นแค่ปลายลิ้น แต่ไอ้ชลก็สร้างความกระสันต์เสียวให้ผมอย่างมากมาย มันค่อยๆ ไล้เลียลงมาตามลำท่อน จนถึงพวงไข่ ที่มันใช้ปลายลิ้น สบัดเลียเบาๆ

“อ๊ากซซซ ชลครับ ดูดKกูเหอะ อย่าทรมานกูเลย...”

ไอ้ชลขยับไปนั่งตรงหว่างขาผม เงยหน้าขึ้นมามองสบตาผมยิ้มๆ “ว่าไงนะครับ ดิน อยากให้กูทำอะไร”

“ดูดKกูหน่อยครับ ชล กูเงี่ยน... ดูดแรงๆ ดูดให้น้ำแตกกระจายเลย” ผมบอกมันเสียงกระเส่า แอ่นสะโพกสูง ด้วยความเงี่ยนจัด

แต่ไอ้ชลก็ไม่สนใจอาการเงี่ยนของผม มันก้มลง ใช้ปลายลิ้นเลียผลับ ที่พวงไข่ที่หดติ้วของผม เล่นเอาผมสั่นงั่ก ครางอย่างทรมานด้วยความอยาก “ชล เมียคร๊าบบบบ ดูดKผัวหน่อยครับ ผัวเงี่ยนครับ...”

ไอ้ชลอมยิ้ม... คงเห็นว่าแกล้งผมพอสมควรแล้ว จึงใช้สองมือลูบเบาๆ ที่ท่อนKผม “พูดอย่างเมื่อกี้ใหม่สิครับ ดินครับ อยากให้ใครทำอะไรให้”

“เมียคร๊าบบ ดูดKผัวหน่อยครับ ผัวเงี่ยน... นะครับ อูยซซซ อาซซซ”

เท่านั้นเอง ผมท่อนKผมก็ถูกไอ้ชลสำเร็จโทษจนน้ำเงี่ยนขาวขุ่นข้นทะลักออกมารับอรุณอีคครั้งจนได้ พร้อมๆ กับที่มันแตกตามผมมาติดๆ ขณะที่Kผมยังอยู่ในปากมันทั้งดุ้น...

ถึงผมจะทะลักน้ำเงี่ยนเข้าคอมันไปแล้ว แต่กว่าไอ้ชลจะคายท่อนKผมออกมาจากปากมัน ก็ผ่านไปครู่ใหญ่ แถมยังลีลา ไล้เลียทำความสะอาดลำท่อน รีดเร้นเอาน้ำเงี่ยนขาวขุ่นของผมที่ค้างอยู่ในท่อออกมาดูดดื่มจนแห้ง

ไอ้ชลเฝ้าเวียนจูบลำท่อนผมครั้งแล้วครั้งเล่า ลูบไล้เบาๆ ทะนุถนอม...

“ชล...”

“หืมมม”

“ปล่อยกูได้ยัง...” ผมถามมันเพราะแขนขาทั้งสี่ด้านของผมยังถูกมัดติดกับเสาเตียงอยู่ “ถ้ามึงยังอยากดูดKกูอยู่ไม่เห็นต้องมัดกูนี่หว่า...”

“กูอยากเห็นมึงเงี่ยนอ่ะ” ไอ้ชลกระซิบตอบอายๆ เลื่อนตัวขึ้นไปแก้มัดเชือกที่แขนผมทั้งสองข้าง ตามด้วยขาที่มันปล่อยผมเป็นอิสระ ก่อนจะขึ้นมากอดซบที่หน้าอกผมนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ประเดี๋ยวก็พลิกหน้าลงจูบที่หน้าอกผมเบาๆ แล้วกลับมานอนกอดซบอยู่ในท่าเดิมเป็นระยะๆจนกระทั่งผมรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่หน้าอก...

“ชล...” ผมเรียกเบาๆ

“หือมมม” ไอ้ชลแงยหน้าขึ้นมามองผม เปลือกตา จมูกแดง เป็นหลักฐาน... น้ำตายังคลออยู่ที่ขอบตา

“ร้องไห้ทำไม...”

“กูไม่รู้ว่า อีกเมื่อไร กูจะมีโอกาสนอนกอดมึงอย่างนี้อีกสิ ดิน...ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไร หรือว่า กูจะมีโอกาสอีกไหม” เสียงพูดมันคัดจมูกเหมือนคนร้องไห้...

ผมโอบแขนกอดมันไว้... ไอ้ชลมันรักผมมาก ทำไมผมจะไม่รู้ เพราะเท่าที่ผ่านมาเจ็ดปี มันแสดงออกอยู่ตลอดเวลา ทั้งสายตา คำพูด และ การกระทำ

“กูบอกแล้วไงชล กูไปไม่นาน... เดี๋ยวกูก็กลับมา...”

“กูก็อดคิดไม่ได้ นะดิน... นับวัน เราจะห่างกันไปเรื่อยๆ ที่ผ่านมา วันที่มึงไม่ได้มาหากูแต่กูก็ยังรู้ว่า มึงอยู่ไม่ไกล... แต่นี่ กูจะไม่เห็นมึง เพราะมึงจะห่างกันไปถึงอีกครึ่งโลก...”

“เราก็เขียนจดหมายคุยกันได้นี่นา... กูจะเขียนมาหามึงบ่อยๆ นะ” ผมบอกมัน พลางเอามือลูบหัวมันอย่างสงสารไอ้ชลเองถึงแม้จะอายุมากกว่าผมหลายปี แต่ที่ผ่านๆ มา ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะแสดงว่า อยากจะขึ้นมาเป็นผู้นำผม มันยอมผมทุกอย่าง คอยเป็นห่วงเป็นใย ห่วงหาอาทร ไปจนกระทั่งถึงม้า-ป๊าผม ที่ไอ้ชลหมั่นไปเยี่ยมเยียนไม่ขาด...

ไอ้ชลพลิกหน้าลงจูบที่หน้าอกของผมอีกครั้ง... “กูคงรักใครไม่ได้เท่ามึงแล้วละ ดิน กูก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ว่าทำไมกูถึงรักมึงได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่กูก็รู้ว่ามึงไม่เคยรักกูเกินเพื่อน... แต่มึงก็ดีกับกูเสมอมา... ดีจนบางที กูคิดไปเอง... ว่า มึงรักกูเหมือนที่กูรักมึง... แต่ก็ไม่ใช่... มึงมีความเป็นตัวเองสูง... รักคนยาก แต่ดีกับทุกๆ คน... กูคิดๆ นะ กูอิจฉาผู้หญิงคนนั้น... แฟนเก่ามึง ที่เค้าได้ใจแกร่งๆ ของคนๆ นึงไปทั้งดวง แต่เค้าก็มองไม่เห็นคุณค่า...”

ไอ้ชลเงยหน้าขึ้นมองผมอีกที ก่อนจะบอก “ทุกวันนี้ กูยังจำภาพเก่าๆ ได้เสมอ... ตั้งแต่ที่กูเห็นมึงครั้งแรกที่ร้านอาหารข้างร้านเจ๊รัตน์... นั่งกินอยู่เงียบๆ คนเดียว... ไม่คุยว่าตัวเองมีดี... วันแรกที่เราออกไปด้วยกัน... วันแรกที่เรามีอะไรกัน กูเริ่มชอบมึงมาเรื่อยๆ... วันที่มึงซมซานตามหาแฟนที่เชียงใหม่... เรียนจบ... วันที่มึงทะเลาะกับลูกค้า พี่ปิ๊ก... และในที่สุดก็เลิกทำงานกลางคืน... ทุกตอน กูจำได้หมดอย่างกับมันเพิ่งเกิดขึ้นน่ะ ดิน...” ไอ้ชลพูดเหมือนละเมอ...

“กูรัก ที่มึงเป็นมึง” ไอ้ชลก้มลงจูบที่หน้าอกของผมอีกครั้ง... “รักหัวใจที่กล้าแกร่ง ทะเยอทะยานของมึง ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันจะทำให้ระยะห่างของความแตกต่างมึงกับกู กว้างออกไปเรื่อยๆ...”

“จริงๆนะ ดิน... ใจจริงกูอยากจะบอกว่า มึงไม่ต้องไปอเมริกาไม่ได้หรือ แต่กูคงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวสุดๆ... ที่จะเอาอนาคตของคนๆ นึงมาติดไว้กับกูทั้งๆ ที่กูไม่มีสิทธิ์อะไรเลย...” ไอ้ชลพูดเบาๆ “ที่กูได้กอดมึง...ได้จูบมึงทุกวันนี้ กูก็ถือว่ากูโชคดีกว่าใครๆ อีกหลายต่อหลายคนแล้ว...”

ผมหัวเราะ... “อย่างนั้นเลย...”

ไอ้ชลส่ายหน้า... “ดิน มึงรู้ป่ะ ว่าทำไมพี่ปิ๊กถึงโกรธมึงนักหนา”

“ก็กูขัดใจเค้า ทะเลาะกับลูกค้า”

“ม่าย... นั่นมันแค่ส่วนนึง แต่ มึงรู้ป่ะ... พี่รัตน์เล่าให้กูฟังว่า พี่ปิ๊กเค้าโกรธ... จริงๆ เค้าอยากเอามึงเป็นผัว แต่ มึงมันหยิ่ง แถมเรียนจบปริญญา และจะเลิกทำงานจากร้านเค้า... เค้าเลยประชดมึงอ่ะ”

ผมอ้าปากหวอ เพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน... “กูไม่เห็นรู้เรื่อง ทำไมพี่รัตน์ไม่บอกกูวะ”

ไอ้ชลหน้านิ่วเสียงเขียว... “ทำไม บอกมึงแล้วมึงจะทำไม...”

“กูจะได้ยอมเป็นผัวพี่ปิ๊กซะ รู้แล้วรู้รอด หุ หุ” ผมล้อไอ้ชล “แล้วก็ไม่บอกว่าอยากอมกระดอกู” ผมพูดเสียงอุบอิบ “รู้งี้พ่อจะกดให้กระเดือกแตกเลย”

“พี่ปิ๊กก็ชอบไปน่ะสิ...ไอ้ตัวดีนี่เหมือนกัน” ไอ้ชลบีบท่อนKผมที่แข็งชูคออยู่ในมือมัน “เสน่ห์เหลือร้าย...ถ้ากูไม่รู้จักมึงมาก่อน แค่กูได้เอากับมึง กูคิดว่ากูก็น่าจะหลงมึงอยู่หรอก... ก็เล่นทั้งใหญ่ยาว แข็งเป๊ก อึด ลีลาดี... ทั้งลูกค้า ทั้งแม่เล้า โดนมึงเข้าไปทีตาลอยทุกคนเลย...”

ไอ้ชลพลิกตัวขึ้นประกบตัวผม หน้ามันอยู่ที่หน้าอกผมพอดี ก้มลงจูบเบาๆ ที่หน้าอกด้านซ้ายของผม...

“ชีวิตมึงกับชีวิตกูไม่น่ามาเจอกันได้... ถ้ามึงไม่หลงเข้ามาในทางสายนี้... แต่มึงก็เก่ง... เดินออกมาได้ตามที่มึงตั้งปณิธานไว้... แถมไขว่คว้าโอกาสจนจะได้ไปเรียนต่อเป็นนักเรียนนอกที่หลายๆ คนไฝ่ฝัน... กูดีใจ ภูมิใจในตัวมึงมากนะ ดิน ดีใจที่กูได้รู้จักมึง ดีใจที่ได้รัก ถึงแม้มึงจะไม่ได้รักกูอย่างที่กูอยากให้รัก...”

ผมลูบหลังไอ้ชลอย่างไม่รู้จะทำอะไรให้ดีกว่านั้น...

“กูรักมึงนะ ดิน” ไอ้ชลกระซิบย้ำอีกครั้งเหมือนเป็นคำสัญญา...

[❣☾月亮☽❣]

   พี่ชล

ตอนต้นเรียกเลือด. ตอนท้ายเรียกน้ำตา

คำว่ารักทุกคำที่พี่ชลบอกมันยิ่งฟังยิ่งเจ็บ รักมากจนต้องปล่อยไปมันเป็นแบบนี้เอง

พี่ดินจะจบภาคนี้แล้วเหรอ. ใจหายจัง

[PoPuAr]

อ่านแล้วหื่นได้ไม่สุด เพราะว่าสงสารชลอ้ะค่ะ

พี่ชลรักพี่ดินมากๆรับรู้ความรู้สึกนั้นได้

[bennnyyy]

  อ่านตอนพี่ชลพูดแล้วเศร้าจังเลยค่ะ

[broke-back]

ขอแค่ได้รัก
พอเพียงเท่านี้
ได้แค่ที่มี
รักนี้พอเพียง

ไม่ต้องเอ่ยปาก
ปราศจากเสียง
ใจพอหล่อเลี้ยง
เคยเคียงก็พอ

เพียงความทรงจำ
ไม่ย้ำไม่ขอ
ไม่รั้งไม่รอ
ขอให้โชคดี

เหมือนจะเศร้า..แต่เล่าความสุข
ขอบคุณครับ..K ดิน

[DIN]

ตั้งไว้ 75 ตอนจบครับ น่าจะจบเสียที... เขียนมา เข้าปีที่ 7 แล้ว

[Rie]

ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่ชล
เชื่อว่าพี่ดินเองก็คงรักพี่ชลมาก ไม่งั้นคงไม่สามารถบรรยายออกมาซะจน
รู้สึกรักและเห็นใจพี่ชลได้มากขนาดนี้

พี่ชลดูเจียมตัว เจียมใจมากจนน่าสงสาร
ไม่ขออะไร ขอแค่ได้รักพี่ดินก็พอ
สงสารพี่ชลที่รักมากแต่ไม่เคยได้รับความเป็นเจ้าของ
แต่พี่ชลก็แสนดีเหลือเกิน รักของพี่ชลที่มีให้พี่ดิน
ดูเป็นรักที่บริสุทธิ์ใจ แล้วก็ต้องการแค่เห็นพี่ดินมีความสุข

ถึงบางทีพี่ชลจะหึงพี่ดิน แต่พี่ชลก็ปล่อยพี่ดินทุกครั้งเลย
อาจเพราะพี่ชลเป็นแบบนี้สินะ พี่ดินเลยรู้สึกสนิทใจกับพี่ชล
ไม่รู้ทำไมแต่หนูคิดว่าพี่ดินก็คงรู้สึกรักพี่ชลเหมือนกันไม่ว่าในฐานะไหน

พี่ดินไม่ได้ไม่ดีนะคะ แต่พี่ดินถ่ายทอดพี่ชลออกมาได้ดีเกินไป
จนหนูรู้สึกรักพี่ชลแล้วบางทีนึกหมั่นไส้พี่ดินเลยหล่ะ
ทำพี่ชลร้องไห้อยู่ได้ แหะๆ อินไปหน่อย

ไม่อยากให้จบเลยค่ะ แต่ก็จะรอตอนต่อไปนะคะ 

[IsDeer]

เปิดมานึกว่าจะ SM
พอจะจบตอนเริ่มเศร้า
เริ่มชวนคิดถึงฉากจบที่ลงไว้ในภาคแรก 

[ปังอุ่น]

ปีนี้งานนมัสการพระธาตุพนมตรงกับวันที่ 27 นะคะคุณดิน
ว่าจะไปตามรอยคุณดินกับคุณชลอยู่เหมือนกัน
ส่วนตัวเคยไปจังหวัดนครพนมอยู่หลายครั้งเหมือนกัน
เมืองสงบ ผู้คนก็มีน้ำใจ แถมยังเป็นน่าอยู่อีกด้วย

สุดท้าย รักคุณชลค่ะ แต่คุณหายไปไหน? เราเศร้าเลย 

[gayraygirl]

ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งสงสารพี่ชล เศร้ามากเลยสินะ

ปล. แต่ยังรักพี่ดินอยู่เหมือนเดิมนะ 

[pakawatkheeta]

 

ติดตามมาตลอดครับ

[DIN]

ตอนนี้ ไม่ใครก็ใคร ตายกันไปข้างละครับ แต่สงสัยจะเป็นไอ้ดินมากกว่าที่ตาย....

....................................................................................

ตอนที่ 73 สั่งลา


กลับจากเพชรบุรี ผมก็ยุ่งๆ ในเรื่องที่ต้องเตรียมตัวไปอเมริกา ทั้งสิ่งของที่จะนำไปด้วย หนังสือ เสื้อผ้า ฯลฯ สิ่งของทุกอย่างถูกนำมาวางอยู่บนโซฟา เพื่อให้เห็นชัดว่า มีอะไรอยู่แล้วบ้าง และยังขาดอะไร จะหาได้ที่ไหน เหลือเวลาอีกประมาณ 10 วัน เท่านั้นเอง

หลังจากที่เตรียมของต่างๆ ที่จะนำไปครบถ้วนแล้ว ผมก็กลับไปบ้านเพื่ออยู่กับม้ากับป๊าให้มากที่สุด... ม้าทำกับข้าวที่ผมชอบให้ผมทานทุกวัน แถมยังมีการถามว่า ทำไมไม่พาไอ้ชลมาด้วยกัน (ตกลงผมก็ไม่แน่ใจว่า ม้ารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้ชลหรือเปล่านะครับ)

“อีกหน่อยก็ต้องห่างกันไกลแล้ว ทำไมไม่ชวนมาด้วยกัน...”

“มันยุ่งๆ อยู่อ่ะม้า... แต่มันบอกว่า จะไปส่งที่สนามบินครับ...” ผมตอบม้าเลี่ยงๆ เพราะจริงๆ ผมอยากอยู่กับครอบครัว โดยไม่ต้องมีคนอื่นมากกว่า

“ดูๆ ชลเค้ารักดินมากนะ”

“ครับ ม้า... ไอ้ชลมันเป็นเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด” ผมตอบไปตามความคิด... แต่ไม่ได้บอกม้าว่า ผมเอาเพื่อนเป็นเมียไปแล้วอ่ะ หุ หุ....

ผมใช้เวลาอยู่กับม้าหลายวัน จนกระทั่ง วันมะรืน เป็นวันเดินทาง ผมจึงลา ป๊ากับ ม้า กลับมากรุงเทพฯ โดยนัดกันว่า วันที่ผมเดินทาง ป๊ากับม้าจะไปส่งผมที่สนามบิน ดอนเมือง

นั่งรถทัวร์กลับมาถึงกรุงเทพฯ เกือบสี่โมงเย็นแล้ว ต่อแท็กซี่ไปที่หอไอ้ชล เห็นประตูปิด แต่ไม่มีกุญแจคล้องอยู่ แสดงว่าไอ้ชลไม่ได้ไปไหน เคาะประตูสองสามที ก่อนจะไขกุญแจเปิดเข้าไปในห้องที่มืดมาก เพราะไอ้ชลมันปิดม่านเอาไว้

“ทำอะไรอยู่วะ ชล ทำไมอยู่มืดๆ ปิดม่านแล้วยังไม่เปิดไฟอีก...” ผมบ่นเบาๆ ก่อนจะหันไปกดสวิตช์ พอหันมา ไอ้ชลก็โผเข้ามากอดผมแน่น น้ำหูน้ำตาไหลพรั่งอย่างกับทำนบแตก

“ดิน... มึงหายไปไหนนาน กูคิดว่ามึงจะไม่มาหากูแล้ว...” ไอ้ชลกอดผมแน่น พูดเสียงสะอึกสะอื้น... ผมต้องยืนให้มันกอดจนพอใจก่อนจะพามันเดินไปนั่งที่โซฟา

“ใจเย็นๆ กูบอกแล้วไง ว่ากูไปหาม้ากับป๊า เดี๋ยวกูจะมาหามึง กูก็มาแล้วไง” ผมดันหน้าไอ้ชลออกจากอก แล้วก็เห็นหน้ามันชัดๆ... แค่ไม่กี่วันที่ผมไม่ได้เจอมัน ไอ้ชลดูโทรมลงไปถนัดใจ ผมเผ้ารุงรัง หนวดเคราไม่โกน ตาบวม จมูกแดงก่ำ...

“ทำไมมึงปล่อยตัวอย่างนี้ ชล” ผมถามมันเสียงดุ เพราะขัดใจกับสภาพของมันที่เห็นตอนนี้ แทบไม่เหลือเค้าไอ้ชลที่หน้าขาวใสเกลี้ยงเกลา คิ้วเข้ม ปากแดง อยู่อีกเลย...

“กูคิดถึงมึงอ่ะ ดิน...” ไอ้ชลยังกอดผมแน่นพูดเสียงอ่อย...

“คิดถึงน่ะ คิดถึงได้ แต่ทำไมมึงต้องปล่อยปละละเลยตัวมึงแบบนี้? ถ้าไม่มีกู ก็ไม่ใช่ว่ามึงจะอยู่ไม่ได้ มึงต้องอยู่ได้ ด้วยตัวเอง เพราะมันคือความจริงที่เราต้องเจอ”

ไอ้ชลกอดซบอกของผมอีกครั้ง พูดเสียงเครือ... “เอาเถอะดิน... กูสัญญา ว่ากูจะอยู่ให้ได้ กูจะเข้มแข็ง เมื่อมึงไปแล้ว”

ผมพยักหน้าก่อนจะบอก “ดี แล้วมึงก็ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ โกนหนวดเคราให้เรียบร้อย... มึงจะทำให้กูห่วงมึงไปไหนนะ ชล แค่กูกลับบ้านไม่กี่วัน มึงก็ปล่อยตัวโทรมขนาดนี้แล้ว... และถ้ากูหายไป 3 ปี มึงจะเป็นยังไง” ผมเอ็ดยาว... “กูไม่มีเพื่อนใจอ่อนแบบนี้ ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ไม่งั้นคืนนี้กูไม่นอนด้วย...” ผมบอกมัน

ได้ยินประโยคหลัง ไอ้ชลลนลานลุกขึ้น พูดอย่างดีใจ เหมือนเด็กได้ของเล่น “จริงนะ ดิน คืนนี้มึงนอนกะกูนะ”

“เออ... คนนี้กูจะนอนให้มึงกอด หรือมึงจะทำอะไรกูเท่าไรกี่รอบ กูจะตามใจมึงทุกอย่าง” ผมบอกมันยิ้มๆ

ไอ้ชลคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ผมกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง เหมือนจะซึมซับความรู้สึกที่เคยกินเคยอยู่ที่นี่ ก่อนจะเดินมาที่เตียง ถอดเสื้อออกเหลือแต่กางเกงยีนส์ ก่อนจะหงายตัวลงบนฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเอง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เกี่ยวกับไอ้ชลบ้าง ไรบ้างจนเคลิ้มหลับไป

รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อริมฝีปากถูกจูบ... ไอ้ชลนั่นเอง มันนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั่งอยู่ข้างๆ เอี้ยวตัวมาคล่อมผมตัวผมไว้ ก่อนจะเอาริมฝีปากมาจูบเบาๆ

“เหนื่อยหรือ ดิน” ไอ้ชลมองตาก่อนจะยิ้มให้... มันเพิ่งอาบน้ำออกมา กลิ่นยาสระผมกับสบู่ยังหอมกรุ่น

“เปล่าหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆ แล้วมันก็เคลิ้มๆ ไปเท่านั้น...”

“คิดถึงมึงจัง...” ไอ้ชลกระซิบที่ข้างหู

“คิดถึงจนไม่ดูแลตัวเองอย่างนี้น่ะ” ผมมองตามันดุๆ “แล้วถ้ากูไปแล้วมึงจะเป็นยังไง”

ไอ้ชลนิ่งไปนิดนึง ก่อนจะถามเบาๆ “ห่วงกูเหรอ”

“เออดิ... มึงเป็นเพื่อนกูนะ... แล้วกูก็รู้ว่ามึงรักกู แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า มึงจะอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีกู...” ผมถอนใจน้อยๆ จ้องตามันนิ่ง ก่อนจะบอกมันเบาๆ “สัญญากับกูนะ ชล มึงจะไม่เหลวไหลเมื่อกูไปแล้ว... มึงอยู่ได้ มึงเป็นคนเข้มแข็ง... กูไปแค่ 3 ปีเท่านั้น”

ไอ้ชลกอดคอผมแน่น ซบหน้าลงบนบ่าผม พยักหน้าหงึกๆ ได้ยินเสียงมันสะอื้นเบาๆ ก่อนบอก “กูสัญญา จะดูแลตัวเอง ไม่ให้มึงเป็นห่วง”

ผมคลายมือจากที่รองหัวผมอยู่ มากอดมันไว้... “ดี... เดี๋ยวกูจะให้ไอ้เพชรมาดูมึง”

“มึงลองให้มันมาดิ... กูจะปล้ำไอ้เพชร” ไอ้ชลพูดเสียงงอนๆ ผมหัวเราะก๊ากกกก

“ฮั่นแน่ มึง ไม่ได้พ่อจะล่อลูกเลยเรอะ แต่ก็ เออความจริงKไอ้เพชรมันก็ไม่เล็กไม่ใช่เหรอ แรงดีไม่มีตกนะเว้ย...หุ หุ”

ไอ้ชลหยิกหน้าท้องผมอย่างหมั่นไส้ “ไม่ใช่แค่K... กูรักมึงเพราะมึงเป็นมึง ทุกๆ อย่างที่ประกอบขึ้นเป็นมึง แค่โชคดีว่ามึงKใหญ่ ฝังมุก เอามัน ผสมเข้ามาด้วยอ่ะ...”

“โอ๋ๆ กูล้อเล่น... อ่ะ แล้ววันนี้ไม่จับกูแก้ผ้าแล้วเหรอ... ทุกทีเห็นกูนุ่งผ้าไม่ได้ อยู่กันสองคนต้องจับกูแก้ผ้าทุกที” ผมบอกมันล้อๆ เพราะไอ้ดินน้อยที่อยู่ในกางเกงเริ่มประท้วง อึดอัด

ไอ้ชลหัวเราะ เพราะมันเองคงรู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆ อยู่ในเป้ากางเกงผมอยู่เหมือนกัน... ลุกขึ้นนั่งปลดเข็มขัดผม ประเดี๋ยวเดียว ทั้งกางเกงยีนส์ กางเกงในก็หลุดออกไปทางปลายเท้า ไอ้ดินน้อยเป็นอิสระ ผงกหัวหงึกๆ น้ำใสๆ เริ่มปริ่มซึม

“ไปเงี่ยนมาจากไหนล่ะมึง” ไอ้ชลถาม หลังจากเห็นน้ำเงี่ยนผมไหลหยดย้อยลงมาทั้งๆ ที่มันยังไม่ได้ทำอะไรสักนิด

“ก็ อยู่ที่บ้านมึงจะให้ไปทำอะไรกับใครล่ะ... แล้วนี่กูก็จะเก็บเอามาให้มึงนั่นแหละ” ผมทำตาปรอยเจ้าชู้ ปนหื่น...

ไอ้ชลหน้าแดง หันมามองค้อนผมนิดๆ ก้มลงจูบทักทายไอ้ดินน้อยที่หัวบานเบาๆ แล้วไล่ละจูบลงมาตามลำท่อนแกร่งถึงพวงไข่สองใบที่มันฝังจมูกลงไปตรงกึ่งกลาง จูบแรงๆ ด้วยความอาลัยบวกกับคิดถึง

ผมนั่งถ่างขา เอามือเท้าไปด้านหลัง มองดูกริยาอาการของไอ้ชลที่กระทำกับท่อนKผมอย่างทะนุถนอม ไอ้ชลจับท่อนลำไว้เต็มกำมือ จูบที่ปลายบานอวบ ค่อยๆ ใช้ปลายลิ้นตวัดเลียไปตามเงี่ยงกระจังบานจนรอบ แล้วอ้าปากอมส่วนหัวบานเข้าไปไว้เต็มปากนุ่ม เม้มเบาๆ แล้วค่อยโยกสวนลงมาจนท่อนKผมจมลึกเข้าไปช้าๆ

“อารซซซ ซี๊ดซซซ ชล อารซซซ” ผมครางเสียว แขม่วเอว จนหน้าท้องขึ้นเป็นลูก เอามือจับที่หัวไอ้ชล ลูบไล้ไปมาตามจังหวะการโยกขึ้นลงของมัน

ลีลาการใช้ปากกับท่อนลำของผม ไม่มีใครเด็ดเท่ากับไอ้ชล เพราะมันเก็บได้ละเมียดละไม ท่อนKเขื่องขนาดกำไม่รอบของผม แถมฝังมุกอีกหกเม็ด ค่อยๆ จมหายเข้าไปในปากมันทีละน้อยๆ จนกระทั่งลำท่อนที่ยาวกว่าเจ็ดนิ้วจมหายเข้าไปสุดโคน ไม่เหลือแม้สักกระเบียด...

“อารซซซ ซี๊ดซซ อารซซซ สุดยอด ชล อาซซซ” ผมครางเสียวเพราะไอ้ชลมันทำยิ่งกว่านั้น มือข้างนึงของมันเกาที่พวงไข่ของผมเบาๆ อีกข้างนึงสอดเข้ามากดที่โคนลำท่อนค่อนข้างแรงสวนกับอาการเกร็งหน้าท้องด้วยความเสียวของผมทำให้ท่อนKผมยิ่งถอกเหยียดออกมา แต่ก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงของไอ้ชลที่กลืนเข้าไปจนหมด

ด้วยฝีมือของไอ้ชล บวกกับอารมณ์หงี่ของผมที่สะสมมาจากบ้าน ในที่สุด ผมก็ต้องทะลักหลั่งน้ำเงี่ยนออกมาให้ไอ้ชลมันดูดกลืนเข้าไปอีกอย่างตื่นเต้นเร้าใจทั้งสองฝ่าย

จนอาการเกร็งกระตุกของผมผ่านไปครู่ใหญ่ ไอ้ชลก็ยังไม่ยอมปล่อยท่อนKของผมออกมา ยังคงดูดดุนต่ออย่างเอร็ดอร่อย... สองมือของมันรูดเร้นท่อนลำของผมรีดเอาน้ำเงี่ยนที่ค้างอยู่ในท่อใต้ลำ เข้าปากมันไปจนหมด...

ถึงน้ำเงี่ยนของผมจะหลั่งทะลักออกมาให้ไอ้ชลไปแล้วหนึ่งรอบ แต่คงยังไม่สะใจมัน เพราะไอ้ชลยังคงเฝ้าวนเวียน ดูดเลียท่อนลำของผมที่ยังแข็งแกร่งท้าทายริมฝีปากของมันอย่างไม่ยอมแพ้

“ยังไม่อิ่มเหรอ ชล” ผมถามมันล้อๆ

ไอ้ชลจับท่อนKผม “ถอก” จนหัวบานเถลือกถลนออกมาสุดๆ ก่อนจะใช้ลิ้นเลียปาดไปมาอย่างหลงใหล

“Kมึง ใหญ่ดี แข็งเป็ก หัวบานน่าดูดอ่ะ...”

“เดี๋ยวคืนนี้กูจะให้มึงดูดทั้งคืนเลย” ผมบอกมันด้วยสายตาท้าทาย...

“มึงอย่ายอมแพ้กูละกันดิน... กูจะดูดให้ซีดเลย” ไอ้ชลพูดอย่างหมายมั่น ก่อนจะกำที่โคนท่อนลำของผม บีบจนแน่น...

“ปากดีนะมึง...” ผมคำรามฮึ่มฮั่มด้วยความหมั่นเขี้ยว ลุกขึ้นมาจับมันนอนพาดลงไปบนเตียง ทาบตัวลงกอดประกบ ฝังจมูกซุกไซ้ไปทั่ว

“อาซซซ ดิน... อาซซซ” ถึงคราวที่ไอ้ชลจะครางบ้าง เมื่อผมใช้ริมฝีปากเม้มที่ใบหูมัน กัดเบาๆ ก่อนจะเป่าลมเข้าไปจนไอ้ชลสยิวขนลุกซู่เป็นตุ่มอย่างเห็นได้ชัด...

แล้วผมก็วาดลวดลายจับไอ้ชล “ทำเมีย” ไปอีกครั้งอย่างถึงอกถึงใจ เล่นเอาไอ้ชลครางไม่หยุด เพราะลีลาการกระเด้าของผมที่ทำเอาไอ้เชนน้ำแตกคาKสองรอบซ้อน...

หลังจากนั้น เราก็ออกไปหาอะไรกินกันที่ปากซอย ก่อนจะกลับมาที่หอไอ้ชลอีกครั้ง...

..................................................................

บ่ายโมงกว่าของวันรุ่งขึ้น ผมนั่งแท็กซี่จากหอไอ้ชล กลับมาที่บ้านพี่ธีร์ ที่ผมเตรียมสัมภาระไว้ ตอนแรกว่าจะขึ้นรถเมล์เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย แต่ เมื่อคืนไอ้ชลมันรีดผมอย่างที่ปากมันพูดไว้จริงๆ ตั้งแต่กลับมาจากกินข้าว จนกระทั่งเกือบตีสี่ ไอ้ชลไม่รู้จะสั่งลาผมหรืออย่างไร แทบจะไม่ได้หลับได้นอน จำได้ว่าผมน้ำแตกไปอีกห้าครั้ง รอบสุดท้ายที่ไอ้ชลมันรีดเร้นออกมาจากท่อนKผม มันบอกว่า ออกมาไม่กี่หยดเท่านั้นเอง จากนั้นทั้งมันทั้งผมก็หลับเป็นตาย... ตื่นเอาเกือบเที่ยงวัน

..................................................................

ผมไขกุญแจเข้าบ้านพี่ธีร์... ไม่เห็นรถจอดอยู่ที่โรงรถ แสดงว่าพี่ธีร์ออกไปข้างนอก สาวใช้เดินมาเห็นผม ยกมือไหว้สวัสดี ผมพยักหน้าให้

“พี่ธีร์ไปข้างนอกเหรอ”

“ค่ะ บอกจะกลับมาบ่ายๆ เดี๋ยวคงกลับมามั๊งคะ”

ผมเดินแยกขึ้นไปข้างบน ตรงที่จัดเตรียมของไว้ จัดการบรรจุเข้ากระเป๋าเดินทางที่เตรียมไว้แล้ว... การบินไปอเมริกา ทางสายการบินอนุญาตให้สามารถนำกระเป๋าโหลดเข้าใต้ท้องเครื่องได้ 2 ใบ ไม่เกินใบละ 20 กิโลกรัม กว่าๆ (50 lb) ซึ่งสัมภาระส่วนใหญ่ของผมก็เป็นพวกหนังสือและเสื้อผ้า

ตรวจตราดูเอกสาร ทั้งตั๋วเครื่องบิน และพาสปอร์ต เงินดอลลาร์ ที่พี่ธีร์ไปแลกมาให้แล้ว จัดแจงวางไว้เป็นหมวดหมู่เรียบร้อย เพราะพรุ่งนี้ ผมจะต้องเดินทางแต่เช้า ตามเวลาของสายการบิน เครื่องบินออกเวลา 0720 ตอนเช้า ซึ่งผมจะต้องไปถึงสนามบินดอนเมืองตั้งแต่ ตีห้า...

จัดของเพลินจนเสร็จเรียบร้อย พอลุกขึ้นมา ผมก็ถูกกอดจากด้านหลัง กลิ่นน้ำหอมโชยมาแตะจมูก ไม่ใช่ใครครับ พี่ธีร์...

“คิดถึงจัง” พี่ธีร์กอดผมแน่น ก่อนจะจูบที่แก้มผมเต็มแรงหลายครั้ง... “ไอ้ตี๋หล่อของพี่ มันจะไปอเมริกาแล้ว”

“ผมไปแค่สามปีเท่านั้นนี่ครับ” ผมบอกพี่ธีร์ ที่ดันผมไปนั่งที่เตียงนอนที่คลุมด้วยผ้าคลุมเตียงสวยงาม...

“หายไปไม่กี่วัน พี่ก็คิดถึงแย่แล้ว นี่จะหายไปตั้งสามปี” พี่ธีร์บอกขณะปลดกระดุมเสื้อผมออกจนหมด เข็มขัด จนมาถึงกางเกงยีนส์ที่พี่ธีร์ปลดกระดุมเม็ดบน ก่อนจะดึงที่เหลือออกดังพรืด... (นึกออกไหมครับว่ากางเกงยีนส์ยี่ห้ออะไร รุ่นอะไร)

ไม่นาน ผมก็ตัวเปลือยเปล่านั่งอยู่บนเตียงโดยมีพี่ธีร์นั่งคุกเข่าที่พื้นตรงหว่างขาผม...

“คิดถึง ไอ้ตี๋น้อย” พี่ธีร์พูดกับไอ้ดินน้อยที่ผงกหัวขึ้นมาอย่างงงๆ หลังจากถูกรุกราน แผ่แม่เบี้ยขู่ฟ่ออย่างดุร้าย ไม่เกรงอกเกรงใจพ่อมันที่แอบถอนหายใจนิดๆ... “งานหนักอีกแล้วกู...”

ถึงจะโดนไอ้ชลรีดพิษไปอย่างหนักเมื่อคืน แต่พอพี่ธีร์รูดขึ้นรูดลงสองสามที ท่อนKผมพองใหญ่แข็งขัน หัวบานแดงก่ำ เส้นเลือดเส้นเอ็นปูดโปนแข่งกับเม็ดมุกหกเม็ดอย่างน่าดู พี่ธีร์จ้องมองมันอย่างพออกพอใจ ก่อนจะถอกหนังหุ้มของผมลงไปสุดโคน ทำให้หัวของท่อนKผมบานออกมาอีกราวกับหมวกทหารสีแดงเข้ม พี่ธีร์กลืนน้ำลายเอื๊อก ก่อนจะค่อยๆ อ้าปากอมส่วนหัวบานเข้าไปเต็มปาก...

“อารซซซ ซี๊ดซซซ พี่ธีร์ครับ...” ผมครางเสียว เมื่อพี่ธีร์ระดมตวัดลิ้นลากใส่หัวบานของผมไปมา เม้มริมฝีปากแน่น ดูดจนแก้มตอบ จนผมต้องยกสะโพกตามแรงดูดของพี่ธีร์อย่างลืมตัว...

พี่ธีร์ใช้ปากกับลิ้นดูดดื่มท่อนลำผมอย่างอยากกระหาย ความคล่องแคล่วในการใช้ปากใช้ลิ้นของพี่ธีร์เรียกได้ว่าไม่เป็นรองไอ้ชลเลยสักนิด... ท่อนKดุ้นเขื่องของผม ถูกดูดกลืนหายเข้าไปในกระพุ้งปากพี่ธีร์...ลึกลงไปสุดลำคอจนส่วนหัวบานกระทบกล้ามเนื้อคอหอยของพี่ธีร์ ก่อนจะแทรกผ่านลงไปอย่างช้าๆ... แป๊บเดียว ท่อนลำเขื่องซองบุหรี่แตก ฝังมุกอีกหกเม็ดของผม ก็หายเข้าไปในปากพี่ธีร์สุดความยาวของท่อนลำเจ็ดนิ้วกว่าๆ อย่างไม่ยากเย็น...

“ซี๊ดซซซ พี่ธีร์ครับ อารซซซ”

ทั้งๆ ที่เพิ่งจะเสร็จศึกกับไอ้ชลมาอย่างหนัก แต่พอเจอการปลุกเร้าจากริมฝีปากมากประสบการณ์ของพี่ธีร์ ก็ทำให้ไฟกามของผมจุดติดขึ้นมาอีกอย่างง่ายดาย... จวบจนกระทั่ง

“อาซซ พี่ธีร์ครับ ผมแตกแล้วครับ พี่ อาซซซ ซี๊ดซซซ” ผมเกร็งตัวกระตุกหงึกหงัก ขณะที่น้ำเงี่ยนขาวขุ่นที่เพิ่งสร้างขึ้นมาวันนี้ กระฉูดพรวดเข้าปากเข้าคอพี่ธีร์เป็นระยะๆ ขณะที่พี่ธีร์เองก็อมของผมไว้แน่น สอดมือลงไปทำขยุกขยิก ด้านล่าง ไม่นานก็หลับตาปี๋เกร็งตัวกระตุกตามผมมาติดๆ

“อื๊อมซซ.ซซซซ”

ผมหงายตัวลงบนที่นอน หอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย... ถ้านับรวมกับไอ้ชลตั้งแต่เมื่อวานเย็น นี่ยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย ผมแตกไป แปดรอบแล้ว และพี่ธีร์เองก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมง่ายๆ เพราะหลังจากคายท่อนKผมออกมาจากปากแล้ว ยังตามขึ้นมานอนบนเตียงตรงหว่างขาผม เลียทำความสะอาดไอ้ดินน้อยจนสะอาดเอี่ยม...

พอพักหายเหนื่อยดี ผมก็ผงกตัวลุกขึ้นนั่งเท้าแขน ก่อนจะบ่นเบาๆ

“หื่นมาจากไหนครับ เนี่ยะ ดูดของผมไม่ปล่อยเลย...” ผมบอก เพราะพี่ธีร์ยังนอนจับKผมถอกเล่นไปมาไม่ปล่อยอย่างที่ผมว่าจริงๆ

“ก็เดี๋ยวเราก็จะไม่เจอกันตั้งสามปีนี่นา” พี่ธีร์ตอบ พร้อมกับรูดหนังหุ้ม “ถอก” Kของผมจนสุดโคนไอ้ดินน้อย หัวบานแดงก่ำแบบช้ำนิดๆ แต่เห็นได้ชัด

พี่ธีร์เฝ้าเวียนเดี๋ยวจูบเดี๋ยวอมท่อนKผมไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แถมปิดท้ายด้วยการออดอ้อนขอลิ้มรสท่อนเนื้อผมอีกรอบ

“ยังไม่สะใจอีกเหรอครับ เมื่อกี้นี้...” ผมถามด้วยความแปลกใจ เพราะปกติพี่ธีร์ไม่ค่อย “ชำเรา” ผมหนักขนาดนี้ พี่ธีร์ส่ายหน้า ก่อนจะจับท่อนKผมรูดเข้ารูดออกไปมา จนผมต้องตอบสนอง ให้พี่ธีร์ดูดท่อนKผมอีกรอบทั้งๆ ที่เพิ่งจะผ่านศึกหนักมาทั้งคืนทั้งวัน แถมพี่ธีร์ยังงัดเอา Popper ออกมาสูดดมกันเข้าไปอีก เล่นเอาผมอารมณ์เตลิด แอ่นท่อนKให้พี่ธีร์ดูดอย่างไม่ยอมแพ้...แล้วพี่ธีร์ก็รีดเร้นน้ำเงี่ยนของดุ้นKผมออกมาดูดดื่มอีกจนได้

...................................................................

บทสั่งลาของผมกับไอ้ชลและพี่ธีร์ เมื่อผมนึกย้อนกลับไปเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว เล่นเอาผมปวดไข่จี๊ด... เพราะไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงดี ผมโดนไอ้ชลกับพี่ธีร์ กระทำชำเรา จนน้ำแตกไป “เก้ารอบ” นับเป็นสถิติสูงสุดครั้งเดียวที่ผมเคยทำได้ในหนึ่งวัน และหลังจากนั้นยังไม่เคยทำได้อีกเลยครับ หุ หุ...

...................................................................

ตอนหน้าจะเป็นตอนที่มาบรรจบกับภาคแรกแล้วนะครับ.... เฮ้อ...

[❣☾月亮☽❣]

โดนสั่งลาแบบหนักหน่วง
อ่านไปสงสารพี่ชลไป ไม่สงสารพี่ดินหรอก หุหุ 

แอบไม่อยากให้จบนะเนี่ย 

  

[broke-back]

จะบอกว่าเห็นใจ..คนปวดไข่จี๊ด
ดีไหม

ดีหรือไม่ดี..น้อ

สวรรค์ชั้นที่เก้า
หึหึ
 
----------
แต่งกลอนนี้ให้..ชล

แสงสว่าง กลางอุโมงค์ ไม่โจ่งแจ้ง
หรือหิ่งห้อย ที่น้อยแสง แรงถดถอย
ยังมากกว่า ความหวังคน ชลรอคอย
ดูเหลือน้อย ด้อยยิ่งกว่า หาไม่เจอ

ไม่มีใคร ไม่มีเขา เราเหงาหงอย
ไม่มีคน ไม่มีคอย น้อยใจเผลอ
ไม่มีรัก ไม่มีใจ ให้ละเมอ
มีแต่ฉัน ไม่มีเธอ เพ้อคนเดียว


ไม่จนใจนะ..ชล
 

[DIN]

จะบอกว่าเห็นใจ..คนปวดไข่จี๊ด
ดีไหม

ดีหรือไม่ดี..น้อ

สวรรค์ชั้นที่เก้า
หึหึ
 
----------
แต่งกลอนนี้ให้..ชล

แสงสว่าง กลางอุโมงค์ ไม่โจ่งแจ้ง
หรือหิ่งห้อย ที่น้อยแสง แรงถดถอย
ยังมากกว่า ความหวังคน ชลรอคอย
ดูเหลือน้อย ด้อยยิ่งกว่า หาไม่เจอ

ไม่มีใคร ไม่มีเขา เราเหงาหงอย
ไม่มีคน ไม่มีคอย น้อยใจเผลอ
ไม่มีรัก ไม่มีใจ ให้ละเมอ
มีแต่ฉัน ไม่มีเธอ เพ้อคนเดียว


ไม่จนใจนะ..ชล
 

เฮ้อ... ตกลงกรูเขียนให้เมิงดีเกินไปป่าววะ... ก็... เมิงดันเป็นอย่างที่เขียนแล้วจะให้กรูทำไงวะ ชล

[DIN]

จะบอกว่า ผมเขียนภาค ดินกะชล จบแล้วคร๊าบ... เย้ เย้ เย้...  เหนื่อยโคตร...

เดี๋ยวขอ ตรวจทานก่อนนะ แล้วจะเอามาโพส... หุ หุ ดูการตอบรับด้วยแหละ...

 

[pakawatkheeta]

 

[hnonnoiSK]

มารอฉากจบที่คาดว่าจะเศร้า
 

[Rie]

พี่ดินขา ซับเลือดไม่ทันเลย
คนอะไร 9 ครั้ง 9 หน
จะอึด ไปไหนคะเนี่ย
ไม่รู้ทำไม ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่ชล 

[IsDeer]

จะร้องไห้ แล้วก็ถึงตอนที่พี่ดินกับพี่ชลต้องจากกัน จะได้ติดต่อกันมั่งมั้ยเนี่ย 

[DIN]

มาถึงตอนอำลา จนได้แล้วครับ....

.................................................................................

ตอนที่ 74 อำลา อาลัย

TG 772 / September 07th, 1993 ออกจากสนามบินดอนเมืองเวลา 07:20 น.

ตามกำหนด ผมจะต้องไปแวะพักที่ สนามบินนาริตะ ประเทศญี่ปุ่น ประมานหนึ่งชั่วโมง ก่อนบินต่อด้วยเครื่องบินลำเดียวกัน ไปที่สนามบิน ลอสแองเจลิส แล้วจึงต่อด้วยสายการบินภายในประเทศของอเมริกาไปยังเมืองที่เป็นที่ตั้งของบ้านอาผมที่ห่างไปประมาน 3 ชั่วโมง ซึ่ง ผมจะถึงที่นั่นประมานทุ่มกว่าๆ ตามเวลาท้องถิ่นซึ่งห่างจากประเทศไทย 12 ชั่วโมงพอดี (พอจะเดาออกไหมครับ ว่ารัฐไหนของอเมริกา...)

ผมนั่งติดกับหน้าต่างด้านขวาของเครื่องมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นพื้นดินของประเทศไทยเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ จากความสูงของเครื่องบินที่บินไต่ระดับขึ้นไป

ความคิดของผมล่องลอยไปถึงเหตุการณ์ 3-4 ชั่วโมงก่อนหน้านี้...

......................................................................

ตีสาม ผมตื่นขึ้นมาจากความรู้สึกอุ่นเปียกที่ไอ้ดินน้อยลูกชายคนเก่งที่ผงกหัวแข็งแกร่ง สู้กับการถูกรุกรานจากผู้บุกรุก พี่ธีร์นั่นเอง...

“กี่โมงแล้วครับพี่...”

“ตีสามอ่ะ” พี่ธีร์ละอุ้งปากจากท่อนลำดุ้นเขื่องขึ้นมาตอบ ก่อนจะก้มลงไปจัดการกับความแข็งแกร่งต่อ...

ผมตาสว่าง เพราะเมื่อคืนเข้านอนตั้งแต่สี่ทุ่ม ดึงตัวขึ้นมาเอาหมอนหนุนหลังกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงกับหัวเตียง ถ่างขากว้างอำนวยความสะดวกให้พี่ธีร์ที่ยังอมดูดไอ้ดินน้อยไว้ในปากไม่ยอมปล่อย

เวลาไม่เยอะ พี่ธีร์จึงเร่งทำเวลา ริมฝีปากทรงพลังเม้มแน่น ดูดดุนท่อนลำฝังมุกดุ้นเขื่อง ลิ้นอ่อนนุ่มแต่ทรงพลังพันกระหวัดรอบหัวบานไต่เดียะไปตามขอบเงี่ยงไปมาอย่างเอาเป็นเอาตาย ผสานกับมือที่กำรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ

“อาร์ พี่ธีร์ครับ ซี๊ดซซซ ดีครับ ดูดแรงๆ เลยครับ อาซซ ซี๊ดดซซ อูยซซซี๊ดซซ”

ผมสูดปากคราง ใช้สองมือจับที่หัวพี่ธีร์เพื่อเร่งจังหวะความเสียว กล้ามเนื้อเกร็งจนขึ้นเป็นลูก

“ซี๊ดดดซซซ ดีครับ พี่ ผมจะแตกแล้วครับ อาซซซ ซี๊ดซซ ดูดแรงๆ ครับ แรงอีก ครับ พี่อาซซซ ดีครับ อูยซซ” ผมหน้าเบี้ยว เมื่อพี่ธีร์ดูดจนแก้มบุ๋ม มือนึงจับที่โคนKถอกออกมาจนสุด อีกมือนึงกำที่ลำท่อนเบาๆ รูดไปมาผสานกับริมฝีปากเป็นจังหวะ และแล้ว

“อาซซซ พี่ครับ ผมแตกแล้วครับ อาซซ ซี๊ดดดซซซ” ผมครางยาว หน้าท้องแอ่นเกร็ง สวนกับมือของพี่ธีร์ที่กดอยู่ที่โคนท่อนจนลำK “ถอก” ออกมาจนสุด พร้อมกับริมฝีปากของพี่ธีร์ที่อมรูดเข้าไปจนมิดลำท่อน...

ความเสียวพุ่งถึงจุดสุดยอด ผมเกร็งตัวดันท่อนKที่กำลังกระตุกหงึกๆ ขณะกระฉูดน้ำเงี่ยนพุ่งเข้าไปในลำคอพี่ธีร์มิดทั้งท่อน ส่วนหัวบานอวบ ถูกลำคอพี่ธีร์บีบรัดเป็นจังหวะ รีดเร้นเอาน้ำเงี่ยนขาวขุ่นที่หลั่งออกมา ลงคอไปอย่างไม่หายหกตกหล่นสักหยด พี่ธีร์หลับตาพริ้ม ดูดKไม่ยอมปล่อย ตัวเกร็งกระตุกเยือกตามผมมาติดๆ...

จนกระทั่งอาการเกร็งกระตุกจากความเสียวหยุดไปแล้ว แต่พี่ธีร์ก็ยังดูดค้างอยู่ในท่านั้นอยู่อีกครู่ใหญ่ แล้วจึงค่อยๆ คายลำท่อนของผมออกมาจากปาก ใช้ลิ้นกวาดเลียจนสะอาด ก่อนจะจูบฟอดที่ท่อนแกร่ง

“ไอ้ตี๋หล่อของพี่... ไปอาบน้ำได้ละ...”

“ดูดส่งท้ายเลยนะครับ” ผมบอกพี่ธีร์ล้อๆ ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเตรียมตัว

“ก็... คนรักกันน่ะนะ...” พี่ธีร์มองผมตาเป็นประกายมีแววอาวรณ์อยู่ในสายตา แล้วเดินหายไปเข้าห้องน้ำอีกห้องหนึ่งเพื่ออาบน้ำบ้างจะได้ไม่เป็นการเสียเวลา

ผมใช้เวลาในห้องน้ำพอสมควร ออกมากำลังจะเดินไปที่เสื้อผ้าที่เตรียมไว้ แต่พี่ธีร์ที่เปิดประตูเดินเข้ามาพอดี ก็บอกว่า

“ดิน เสื้อผ้าที่ต้องใส่สำหรับเดินทาง พี่เตรียมให้เราอยู่ในตู้น่ะครับ”

ผมหันมามองงงๆ ว่าพี่ธีร์เตรียมให้ตอนไหน แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหันไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบชุดที่พี่ธีร์ว่าออกมา

มันเป็นเสื้อเชิ๊ตผ้าสักหลาดไม่หนามาก สีเทาควันบุหรี่ที่ผมชอบ กับกางเกงแสล็ค ไม่มีจีบสีเข้ม พร้อมเข็มขัด รองเท้าอย่างดี พี่ธีร์เตรียมให้ผมครบชุดอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง...

“ไปเมืองนอก ต้องนั่งอยู่บนเครื่องนานๆ อย่าใส่กางเกงยีนส์เลย... แล้วนี่เป็นเสื้อคลุมไปถึงโน่น น่าจะอยู่ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงพอดีนะ อากาศจะเริ่มเย็น ให้เอาเสื้อนี่เตรียมไว้ด้วย” พี่ธีร์ยื่นแจ็กเก็ตสปอร์ตสีเข้มให้ผมอีก พร้อมกับผ้าพันคอ พับใส่กระเป๋าเรียบร้อย “ผ้าพันคอเตรียมเผื่อไว้เฉยๆ นะ”

ผมดึงผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างออก เพื่อแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่พี่ธีร์เตรียมให้ พี่ธีร์ตาโต เมื่อมองเห็นไอ้ดินน้อยที่ถึงจะกึ่มๆ อยู่เจ็ดแปดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ก็น่ากลัวพอใช้...

“เดี๊ยะ เดี๋ยวก็ไม่ต้องไปกันพอดี” พี่ธีร์บอก หลังจากก้มลงนั่งคุกเข่าจูบที่ไอ้ดินน้อยอีกครั้งเป็นการอำลา...  ผมอมยิ้มแต่งตัวจนเรียบร้อยก่อนจะหันมาให้พี่ธีร์ดู...

“หล่อและเท่มากครับ ไอ้ตี๋ของพี่...” พี่ธีร์บอก ก่อนจะเดินเข้ามากอด ยื่นเงินดอลล่าร์ให้จำนวนนึง... “อันนี้พี่ให้เอาไว้ใช้นะ ขาดเหลืออะไรโทรมาหาพี่...” พี่ธีร์บอกพร้อมกับทำตาแดงๆ

ผมยกมือไหว้พี่ธีร์ ที่นาทีสุดท้ายพี่ธีร์ก็ห่วงผมอยู่เหมือนกัน

เรามาถึงสนามบินดอนเมืองเวลาเกือบตีห้าแล้ว หลังจากนำรถลงจอดที่จอดรถด้านล่าง แล้ว ก็ขึ้นมาที่ชั้น 3 เพื่อเช็คอิน ผมเดินเข็นรถเข็นที่มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบ พร้อม กระเป๋าสะพายวางอยู่ พี่ธีร์เดินกอดคอผมมาที่นัดหมายที่ผมนัดม้ากับป๊าและพี่น้องไว้ รวมถึงไอ้ชลด้วย...

ทุกคนมาถึงกันหมดแล้วยกเว้น... ไอ้ชล!!!

ผมเหลียวมองไปรอบๆ หลังจากทักทายสวัสดี ม้า ป๊า พี่ น้อง และญาติทุกคนที่มาส่งผม รวมถึงเพื่อนๆ จากที่ทำงานเก่าอีกสองสามคน แต่คนที่ผมคาดหวังว่ามันจะมาส่งผมวันนี้กลับไม่เห็น

เราถ่ายรูปกันสองสามรูป แล้ว เดินไปเช็คอิน ที่เคาน์เตอร์เช็คอินเพื่อรับบอร์ดดิ้งพาส ระหว่างนั้นผมก็ยังเหลียวมองอยู่ไปมา พี่ธีร์ถามว่า ผมมองหาใคร แต่ผมส่ายหน้า... ไม่ได้บอกพี่ธีร์

เช็คอินโหลดกระเป๋า รับบอร์ดดิ้งพาสเสร็จ ยังมีเวลาอีกพอสมควร เราเลยมานั่งกันที่เก้าอี้ ม้าจับมือผมไว้ตลอดเวลา ตอนนั้นผมไม่มีเวลาอะไรมากนัก ห่วงไอ้ชลก็ห่วง แต่ไม่รู้ว่าจะไปเดินตามหามันยังไง ที่ตรงไหนด้วย... เลยได้แต่นั่งรอเวลาอยู่ตรงนั้นพร้อมหมู่ญาติพี่น้องและเพื่อนๆ พี่ธีร์หันไปคุยกับป๊าอย่างออกรสออกชาด

“บา... ไอ้ดิน วันนี้แต่งตัวหล่อเว้ย” อาลูกพี่ลูกน้องของพ่อคนนึง เดินมาหา แล้วจับใหล่ผมให้ลุกขึ้นยืน... สำรวจไปทั่วตัว “จุ๊ จุ๊ จุ๊... อย่างนี้เป็นนายแบบได้เลยว่ะ พั่บผ่า...กลับมาก็เป็นนักเรียนนอกละ โก้ไปเลย”

ผมยิ้มเจื่อนๆ ให้กับญาติคนนั้นก่อนจะนั่งลงข้างๆ ม้า เหลียวมองไปรอบๆ แต่ยังไม่เห็นไอ้ชลแม้แต่เงา

“ไหนดินบอกว่า ชลจะมาส่งไงล่ะ” ม้าพูดเบาอย่างให้ได้ยินกันสองคน

“ครับม้า มันบอกผมอย่างนั้น แต่ทำไมยังไม่เห็นมันมา... ผมก็มองหาอยู่” ผมพูดเบาๆ เพราะไม่อยากให้ใครมาวุ่นวาย

เรานั่งคุยกันอยู่สักพัก จนกระทั่งเหลือเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่ผมจะต้องเข้าไปข้างในเพื่อตรวจพาสปอร์ต และไปขึ้นเครื่องบิน... ผมลุกขึ้นยืน แล้วบอกว่า

“เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะม้า...” ผมบอกม้า ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ ระหว่างทางก็เหลียวมองไปรอบๆ เผื่อจะเจอไอ้ชลแต่ก็ไม่เห็น “มึงไปไหนวะ ชล” ผมรำพึงอยู่ใน
ใจ...จนทำธุระเสร็จ ผมเดินมาล้างมือที่อ่าง เงยหน้าขึ้นมา

“ไอ้ชล” ผมพูดเบาๆ เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผม ไม่ใช่ใคร ก็คือคนที่ผมมองหาตลอดเวลาตั้งแต่มาถึงสนามบิน ผมหันมาจับไหล่มันไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “กูนึกว่ามึงจะไม่มาส่งกูแล้ว”

“มาสิ ดิน...” ไอ้ชลตาแดงก่ำ “กูเห็นมึงตั้งแต่มึงเดินมากับพี่ธีร์แล้ว”

“แล้วทำไมมึงไม่เข้าไปหากู ม้าถามหามึงนะ” ผมบอก

ไอ้ชลส่ายหน้า... “กูทำใจไม่ได้อ่ะ ดิน กูไม่อยากร้องไห้ให้คนอื่นเห็น” ไอ้ชลเริ่มสะอื้นฮักอีกครั้ง ผมเหลียวไปรอบๆ ไม่มีใคร แต่ไม่อยากให้ใครเห็นว่ามันร้องไห้ ดึงมันให้เข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตูล๊อคกลอน

เท่านั้นเอง ไอ้ชลก็ผวากอดผมแน่น ร้องไห้ออกมาอีก จนน้ำตาเปียกบ่าผมที่กอดมันไว้ ลูบหลังปลอบมันเบาๆ “กูบอกมึงแล้วไง กูไปแค่สามปีนะชล เดี๋ยวกูก็กลับมา”

“กูรู้ แต่กูอดใจหายไม่ได้อ่ะดิน กูจะไม่เจอมึงอีกตั้งสามปี” ไอ้ชลบอกเสียงสะอื้น

“นิ่งซะ เดี๋ยวไปเจอม้ากะกู... ม้าถามหามึงตลอดเวลาเลย เหลียวมองอยู่นั่นแหละ”

ผมปลอบไอ้ชลจนมันนิ่งสนิท กำลังจะเปิดประตูออกมาแต่ไอ้ชลจับมือผมไว้ ผมหันมามองไอ้ชล แต่พอเห็นสายตาของมันที่มองผมอยู่ผมก็เข้าใจ...

“อยู่กับกูอีกเดี๋ยวได้ไหมดิน...” ไอ้ชลกระซิบเบาๆ ผมพยักหน้า...

มันเข้ามากอดผมไว้แน่นอีกครั้ง เอามือลูบหลังผมไปมา สุดท้ายมันก็เอามือมาจับหน้าของผมเอาไว้ทั้งสองมือ ดึงลงมาเอาปากประกบที่ริมฝีปากผม น้ำตามันไหลออกมาอีก... จนผมต้องใช้มือเช็ดให้มัน อีกครู่ใหญ่จึงได้เปิดประตูออกมา...

โชคดีที่ไม่มีคนอยู่ด้านนอก... ผมบอกมันให้เช็ดน้ำตาให้แห้ง แต่ก็ยังมีร่องรอยของการร้องไห้อยู่ดี ตาบวม จมูกแดง ซะขนาดนั้น...จากนั้นผมก็ลากกึ่งจูงมันมาหาม้า โดยไม่สนใจสายตาคนอื่นที่มองมาอย่างแปลกใจ

“มาแล้วม้า ไอ้ตัวดี จะไม่ยอมออกมาเจอม้า...”

ม้าดึงไอ้ชลเข้าไปนั่งข้างๆ เสียงปลอบกันอยู่เบาๆ สองคน... ผมมองนาฬิกาอีกครั้งแล้วหันไปเตรียมตัว คว้ากระเป๋าสะพายบ่า ตรวจเอกสารดูความเรียบร้อยอีกที ก่อนจะบอก

“ได้เวลาแล้วครับ ผมต้องเข้าไปแล้ว เดี๋ยวจะเขียนจดหมายมาคุยด้วยนะครับ ทุกคน” ผมบอกก่อนจะเดินไปที่ม้า คุกเข่าลงตรงหน้า จับมือม้ามาไว้ทั้งสองมือ... “ม้า... ผมไปก่อนดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ผมสัญญาจะไม่พาลูกสะใภ้แหม่มมาให้ม้าหรอก ไม่ต้องกลัวนะม้า...” ผมบอกติดตลกในประโยคสุดท้าย ก่อนจะกอดเอวม้าแน่นโดยมีไอ้ชลมันกอดอยู่อีกด้านนึง... ผมสบตามัน

“กูไปก่อนนะ”

“อือ โชคดีนะดิน” ไอ้ชลพูดเสียงพร่าสั่น

“โชคดีนะ ดิน” ม้าบอกเบาๆ “ม้าจะรอ... รอดินกลับมาหาม้า พร้อมกับความสำเร็จ... คุณพระคุ้มครอง ลูกชายม้าด้วย” ม้าอวยพรพลางลูบหัวผม
ผมลุกขึ้นยืน ไหว้ป๊า หันไปบอกลาพี่น้องและญาติทุกคน จนมาถึงคนสุดท้าย... “ผมไปก่อนนะครับ พี่ธีร์”

พี่ธีร์พยักหน้า ตาแดงๆ อยู่เหมือนกัน ก่อนจะเอามือตบใหล่ผม “ให้สำเร็จสมความปรารถนานะ ดิน”

“ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง...” ผมยกมือไหว้พี่ธีร์ก่อนจะโบกมือลาทุกคน

ถึงเวลาจริงๆ ผมก็อดที่จะใจหวิวๆ ไม่ได้ จึงเดินตัวตรง สะพายเป้ไว้บนไหล่ข้างนึง ไปที่ประตูทางเข้าช่องตรวจหนังสือเดินทาง ถึงประตู เจ้าหน้าที่ตรวจตั๋วค่าธรรมเนียมการใช้สนามบินแล้ว ผมจึงหันมา โบกมือให้กับม้า ป๊ากับพวกญาติๆ ไอ้ชล และพี่ธีร์ ก่อนจะตัดใจ เดินเข้าฉากกั้น อันเป็นที่แบ่งแยกระหว่างผู้โดยสารกับผู้มาส่งอย่างชัดเจน...

...............................................................................

ฉันเริ่มจะใจหายเมื่อมองฟ้าไกล ฟ้าใกล้จะรุ่งสางเริ่มมีแสงรำไร
รู้ว่าใกล้เวลาจากกันแสนไกล หัวใจเริ่มสลายแต่จะทำเช่นไร

อยากจะร้องไห้... อยากให้เวลาเดินช้าช้า... ขอเวลาสักหน่อย
อยากมองหน้ากัน อยากหยุดวันเวลานี้ไว้... นานเท่านาน ก่อนจะต้องไป

ขอเพียงให้เวลาพูดจาสักคำ แล้วจะจดจะจำจากวันนี้จนตาย
รู้ว่าใกล้เวลาจากกันแสนไกล หัวใจเริ่มสลายแต่ก็คงต้องไป

อยากจะร้องไห้... อยากให้เวลาเดินช้าช้า... ขอเวลาสักหน่อย
อยากมองหน้ากัน อยากหยุดวันเวลานี้ไว้... นานเท่านาน ก่อนจะต้องไป

สิ่งที่ใจรู้ดี ฉันเองไม่เคยมีใคร รักได้อย่างนี้เช่นเธอ รักอยู่เต็มดวงใจ...

อยากจะร้องไห้... อยากให้เวลาเดินช้าช้า... ขอเวลาสักหน่อย
อยากมองหน้ากัน อยากหยุดวันเวลานี้ไว้... นานเท่านาน ก่อนจะต้องไป...

..........................................................................................

นั่นเป็นเหตุการณ์ ก่อนที่ผมจะเดินเข้ามาในช่องตรวจหนังสือเดินทาง ก่อนจะเดินเข้ามาถึงประตูทางออก นั่งอยู่ไม่นานก็เรียกขึ้นเครื่อง แล้วเครื่องบิน โบอิ้ง 747-400 ก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าในเวลาที่กำหนดทุกอย่าง

และแล้ว ก็มาถึงบทสรุปที่ผมกล่าวไว้ในตอนท้ายของภาคแรก...

..........................................................................................

ในปีที่ผมอายุย่าง 28 ผมก็ได้บินไปอเมริกา เพื่อทำงานและเรียนต่อ.... หลังจากใช้เวลาอยู่กับพี่ธีร์นานถึง เกือบเจ็ดปี...

สามปีเต็มในอเมริกา... สร้างผมให้แกร่ง ทั้งความรู้ ความคิด การใช้ชีวิต และการมองโลก... จากการเรียนภาษาเพิ่มเติมอยู่ปีกว่าๆ... แต่ผมกลับใช้เวลาเรียนปริญญาโทแค่ หนึ่งปีกับอีก ห้าเดือนเท่านั้น... ที่เหลือเป็นการทำงานไป... เที่ยวไป อีกเกือบ 6 เดือน... จนวันที่ผมคิดว่าผมพร้อมแล้ว... ผมจึงกลับมาเมืองไทย หลังจากไปถึง 3 ปีเต็ม...

ช่วงเวลาที่อยู่ที่อเมริกา... ไอ้เพชรเป็นคนเดียวที่ ยังติดต่อกับผม หลังจากที่ผมฝากที่อยู่ที่บ้านกับไอ้ชลเอาไว้... ไอ้ชลเองเสียอีก ที่กลับหายไปจากการติดต่อ...

หลังจากกลับมาอยู่เมืองไทย... สิบกว่าปีที่ทำงานอย่างบ้าคลั่ง เปลี่ยนงานไม่น้อยกว่า 3 ที่ ในที่สุด ผมก็มีวันนี้... วันที่ผมมานั่งอยู่ในตำแหน่งที่ค่อนข้างสูง ของบริษัทข้ามชาติ
ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป... ทุกวันนี้... เวลาผมไปเดินเล่นแถวพัฒน์พงษ์ หรือ ย่านที่ร้านพี่รัตน์กับพี่ปิ๊กตั้งอยู่... หรือแม้กระทั่ง แหล่งเก่าแก่อย่างแถวสนามหลวง ผมมองเด็กรุ่นหลังๆ อย่างห่วงใย... จะมีสักกี่คนที่จะดิ้นหลุดจากสิ่งที่ทำอยู่หรือสิ่งที่เป็นอยู่... จะมีสักกี่คน ที่เข้าใจและไขว่คว้าหาความสำเร็จในชีวิต... ผมภาวนาให้พวกเขาประสบกับความสำเร็จในสิ่งที่หวังและตั้งใจ...

ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ ครับ....

............................................................................................

ตั้งแต่ผมไปถึงอเมริกา ผมก็ไม่เคยได้รับการติดต่อหรือข่าวคราวจากไอ้ชลอีกเลย ครั้งสุดท้ายที่รู้ข่าวจากไอ้เพชร ก็คือ มันไปหาไอ้ชลที่หอ เพื่อเอาที่อยู่ที่บ้านของผม แล้วเขียนจดหมายไปหาป๊า เพื่อขอที่อยู่ของผมที่อเมริกา แล้วมันก็เริ่มเขียนจดหมายหาผม แต่ก็ไม่บ่อยนัก ประมาณปีละสามสี่ฉบับเท่านั้นเอง

ฉบับแรกของไอ้เพชรก็เป็นการถามสารทุกข์สุกดิบกันธรรมดา ซึ่งผมก็เขียนตอบมาตามปกติ และบอกไอ้เพชรให้มันไปบอกไอ้ชลเพื่อให้มันเขียนจดหมายมาคุยกับผมบ้าง...
แต่จดหมายฉบับต่อมาของไอ้เพชรมีย่อหน้าหนึ่งที่บอกว่า

“พี่ดินครับ... ผมไปหาพี่ชลเมื่อวันก่อน ปรากฏว่าพี่ชลย้ายออกไปแล้วครับพี่ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ชลย้ายไปไหน ถามป้าเจ้าของหอ ก็ไม่รู้ บอกว่า พี่ชลบอกคืนบ้านตอนสิ้นเดือน แล้วก็ขนของย้ายออกไป ไม่ได้บอกว่าย้ายไปไหนครับ”

นั่นเป็นข่าวคราวสุดท้ายของไอ้ชลที่ผมได้รับจากไอ้เพชร หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยได้ข่าวของมันอีก

แม้ตอนที่ผมกลับมาจากอเมริกาแล้ว ผมออกตามหา ทั้งที่หอเก่าที่ไอ้ชลมันเคยเช่าอยู่ แต่ป้าเจ้าของบ้าน บอกว่า หลังจากที่มันย้ายออกไปแล้ว ก็ไม่เคยเห็นไอ้ชลกลับมาอีกเลย...
ผมเคยเจอพี่รัตน์ครั้งหนึ่งที่สวนจตุจักรตอนกลับจากอเมริกาไม่นาน... มีโอกาสนั่งคุยกันถึงเรื่องเก่าๆ คนเก่าๆ เมื่อผมถามถึง...พี่รัตน์ก็บอกว่า เคยได้ข่าวว่าไอ้ชลไปเปิดร้านอาหารอยู่แถวครองตัน แต่ไม่รู้ว่าตรงไหน... หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยได้ข่าวอีกเลย...มีแต่ไอ้เพชรที่เขียนจดหมายมาคุย พอเริ่มมีโทรศัพท์มือถือ ไอ้เพชรก็เปลี่ยนเป็นโทรมาคุย รู้ว่ามันมีครอบครัวและย้ายไปทำมาหากินอยู่ภาคอีสานตอนล่าง ซึ่งก็ยังติดต่อกันอยู่ทั้งทางโทรศัพท์ และ Social Media…

กับไอ้ชล ผมพยายามทุกวิถีทางที่จะเสาะหามันให้ได้ เคย พิมพ์ชื่อมันลงไปใน Google และ Social Media อื่น แต่ก็ไม่เป็นผล อาจจะเป็นเพราะว่า ไอ้ชลมันทำตัว Low Profile มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ชื่อมันเลยไม่เคยมีปรากฏบนสื่ออีเล็คโทรนิคส์ทุกชนิด...

ถึงบรรทัดนี้... มันก็คงจะเป็นฉากจบระหว่างผมกับไอ้ชล ที่ผมได้บอกไปตั้งแต่ตอนที่ผมเขียนภาคแรกจบแล้วละครับ... ชีวิตของไอ้ชลก็คงก้าวเดินต่อไป โดยที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร และสบายดีหรือเปล่า แต่ผมก็อวยพรให้มันมีความสุขกับทางที่มันเลือกครับ...

........................................................................................

จบแหล๋วครับ จบดีไม๊? จบเหอะ? จบนะ?... ดูมีอะไรค้างคาหรือเปล่า?... หุ หุ

[AMMY★]

ไม่เอา ไม่ให้จบบบ มาต่ออีกนะค้าาาา   

[❣☾月亮☽❣]

   พี่ชล.  พี่อาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่ง. อาจจะมีความสุขดี มีชีวิตที่พี่เลือก
อยากให้พี่ชลรู้เนอะว่ามีหลายๆคนคิดถึงพี่. คนหนึ่งก็พี่ดินแน่นอนล่ะ

นึกถึงคำที่ว่าพบกันเพื่อจากลา  แต่เวลามันแสนสั้นและผ่านไปไวจริงๆ

เป็นกำลังใจให้พี่ดินค่ะ

[Rie]

พี่ดินขา อย่าจบเลย อย่าเพิ่งจบน๊า
ใจมันหวิวๆๆๆ หนูยังไม่อยากเชื่อว่าจบแล้ว
มันค้างน๊าพี่ดิน
พี่ชลคนดีหายไปไหนน๊า
ไปเดินตามความฝันอยู่ที่ไหน
คงไม่อยากถ่วงพี่ดินไว้ เพราะรู้สึกพี่ชลจะคิดว่าตัวเองต่ำต้อยด้อยค่าเหลือเกิน
โถ่พี่ชลของน้อง (เอ๊ะ เป็นของแกเมื่อไหร่ 555)
หวังว่าตอนนี้พี่ชลจะเจอคนที่รัก และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนะคะ
เอ๊ะหรือพี่ชลยังรอพี่ดินอยู่??
หนูนี่ยอมเลยกับความรักของพี่ชล
ไม่เคยเรียกร้องเลย มอบแต่ความรัก 

[ปลายไผ่]

...

ตอนแรกเลือดพุ่งอยู่ดีๆ พอตอนที่ 27-29 ฉุกคิดในใจ ว่าพี่ชลหายไปหลังจากที่น้าดินไปอเมริกา น้ำตาก็ไหลเลย

ตามหาตัวไม่เจอ ไม่ติดต่อกลับเกือบ 30 ปี

ขนาดฉากชวนเลือด พอพี่ชลพูดคำว่ารักปุ๊ป น้ำตานี่ไหลยังกับเปิดก๊อก   (5555+ฟังดูเว่อร์)

อยากให้มีตอนต่อไป ตอนที่พี่ชลกลับมาหาน้าดิน อยากให้พี่ชลกลับมาบอกว่าทำไมถึงหายไปแบบนี้

ขอบคุณน้าดิน ที่ยังนำเรื่องราวเก่าๆมาเล่าให้ฟัง ขอให้น้าดินมีสุขภาพแข็งแรงมากๆ



ปล.  เรียกน้าไม่ถูกสิ ถ้านับอายุดูแล้ว 555+ https://www.youtube.com/watch?v=MwyNA3UAJjk (ftp://www.youtube.com/watch?v=MwyNA3UAJjk)   


อ่านเรื่องของน้าดินแล้วฟังเพลงนี้ อินสุดๆ พบรัก ของ แจ้ ดนุพล

[broke-back]

https://www.youtube.com/v/4hKI83Wk9V0
^
อย่าจิ้มแรง


กอดตัวเอง อยู่เบาบาง อ้างว้างนัก
กอดตัวเอง จงหยุดรัก คิดผลักไส
กอดตัวเอง เพื่อบอกว่า ไม่เป็นไร
กอดตัวเอง ไร้หัวใจ ให้ชินชา

ทางขนาน ประจานอยู่ ให้รู้เห็น
ทางขนาน ชี้ให้เป็น เช่นห่างหา
ทางขนาน ก็รู้อยู่ ยากกลับมา
ทางขนาน ยากเกินกว่า หากันเจอ

คนอยู่สูง เหมือนฝูงหงส์ จงอยู่ฟ้า
คนอยู่ต่ำ เหมือนฝูงกา ไม่กล้าเผยอ
เห็นคนรัก อยู่ฟ้าสูง อย่าจูงเธอ
คิดอาจเอื้อม ดึงกลับเผลอ เจอธุลี

 
อ่านตอนนี้เสร็จ..วิ่งไปร้องไห้บนเตียง
ซิก..ซิก

[j123]

มันช่างค้างคาใจจริงๆ  พี่ชลไปอยู่ไหนนะ หวังว่าตอนนี้คงมีความสุขดี

ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย อีกสักตอน ตอนพิเศษช่วงที่ไปเรียนที่อเมริกาก็ได้ค่ะ

ขอบคุณพี่ดินมากๆ ที่สละเวลามาเขียนเรื่องราวดีๆ ให้ได้อ่านกัน