หัวข้อ: คำสารภาพของเด็กขาย ภาค "ดินกะชล" ตอนพิเศษ ถวายเพล (8 กันยายน 2015)

[พู่กันและหยดหมึก]

อ่า...อยากจะบอกว่าเพิ่งได้มีโอกาสรี

เพราะเพิ่งมีโอกาสสมัครสมาชิกซะที 

....เสียดายที่เข้ามาอ่านช้ามากกกกกกกก  เหอๆ

แต่ยังก็เป็นกำลังใจให้พี่ดินนะคะ 

ยังรออ่านเสมอค่ะ

 

[sweetbasil]

ชอบการบรรยายจังเลยค่ะ
อ่านสนุกทุกตอนเลย ขอบคุณที่นำเรื่อง
ดีๆๆมาให้ได้อ่าน

[ordkrub]

เที่ยวนี้คุณดินหายไปนานจังครับ คิดถึง

[broke-back]

สงสัยไปม็อบ



กะเค้าแน่รุย

[oakz12]

ยังรออ่านต่ออยู่นะครับ ขอให้คุณดิน เจอคุณชลเร็วๆนะครับ

อย่าทิ้งความหวังนะครับ แม้โอกาสจะน้อยขนาดไหน

เป็นกำลังใจ และเอาใจช่วยนะครับ

[IsDeer]

  อยากให้พี่ดินกับพี่ชลมาเจอกันอีกครั้ง

พี่ดิน คิดถึง
ถึงพี่จะยังไม่ว่างมาต่อเรื่องแต่ก็อยากให้พี่มาทักทายอยู่นะ

[DIN]

ผมไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ แต่ งานใหม่ ทำให้มีเวลาน้อยมากจนไม่มีสมาธิ พยายามที่จะเขียนให้จบ เพราะเรื่องนี้ยาวมา 5 ปีแล้ว คนอ่านเบื่อหมดแล้วมั้ง
คงจะจบเร็วๆ นี้แหละครับ เขียนจบแล้ว จะเอามาลงทีเดียวเลยครับ

[BaoBao]

  รอได้ค่ะพี่ดิน

[IsDeer]

ไม่เบื่อนะพี่ดิน

เรื่องของพี่ถึงจะเต็มไปด้วยเลือด(กำเดา)
แต่เรื่องของพี่มันยังมีแนวคิด เรื่องของความรัก(ถึงมันอาจไม่ชัดเจน แต่เรื่องของชลนี่น้องกลับรู้สึกได้เลยว่าพี่ชลรักพี่มากกก) และมุมมองของสังคมที่คนหลายๆคนไม่รู้จักอยู่
เป็นกำลังใจให้พี่ดินเสมอนะ
ถึงเรื่องตอนนี้จะจบลงแต่น้องยังรู้สึกอยากติดตามชีวิตพี่ดินอยู่เลยอ่ะ
น้องว่าพี่สู้ชีวิตมากๆเลยนะ ตอนไปเรียนนอกแล้วกลับมาทำงานเนี่ยสุดยอดไปเลย
พูดง่ายๆยังอยากให้พี่ดินเล่าเรื่อยๆอาจจะคิดว่าเขียนไดอารี่ก็ได้
อีกอย่างไม่รู้จะละลาบละล้วงไปมั้ย สงสัยมากพี่ดินมีแฟนยังอ่ะ ( แอ๊ก โดนถีบ)
แล้วเรื่องนี้มันผ่านมากี่ปีแล้ว 10 ปีถึงมั้ยพี่
พูดจริงๆน้องอ่านมาทั้งหมดน้องโคตรอยากให้พี่ดินเป็นแฟนกับพี่ชลเลย

พอพี่ดินบอกว่าใกล้จบแล้วนี่ก็สงสารพี่ชลเหมือนกัน ทำไมพี่ชลกับพี่ดินถึงขาดการติดต่อ
เพชรดันยังติดต่อพี่ดินได้

ยังไงก็ขอให้พี่ดินสุขภาพแข็งแรง และมีความสุขมากๆนะ
อยากให้พี่ดินมาคอยอัพเดทชีวิต บ้างอะไรบ้าง ไม่อยากให้หายไปเลย เป็นห่วงอ่ะ
แล้วตอนนี้พี่ดินเจอพี่ชลยังอ่ะ สมัยนี้ถ้ารู้ชื่อแล้วน่าจะหาง่ายไม่ใช่เหรอพี่


ปอลิง: 1. พี่ดินเห็นบอกว่าพี่มีบล็อคด้วยเหรอ น้องขอหน่อยได้ไหม
2. หลายคำถามน้องดูละลาบละล้วงไปหน่อย พี่ดินโปรดอย่าถือสา ที่ถามคืออยากรู้จริง ขอโทษด้วย

[DIN]

ไม่เบื่อนะพี่ดิน

เรื่องของพี่ถึงจะเต็มไปด้วยเลือด(กำเดา)
แต่เรื่องของพี่มันยังมีแนวคิด เรื่องของความรัก(ถึงมันอาจไม่ชัดเจน แต่เรื่องของชลนี่น้องกลับรู้สึกได้เลยว่าพี่ชลรักพี่มากกก) และมุมมองของสังคมที่คนหลายๆคนไม่รู้จักอยู่
เป็นกำลังใจให้พี่ดินเสมอนะ
ถึงเรื่องตอนนี้จะจบลงแต่น้องยังรู้สึกอยากติดตามชีวิตพี่ดินอยู่เลยอ่ะ
น้องว่าพี่สู้ชีวิตมากๆเลยนะ ตอนไปเรียนนอกแล้วกลับมาทำงานเนี่ยสุดยอดไปเลย
พูดง่ายๆยังอยากให้พี่ดินเล่าเรื่อยๆอาจจะคิดว่าเขียนไดอารี่ก็ได้
อีกอย่างไม่รู้จะละลาบละล้วงไปมั้ย สงสัยมากพี่ดินมีแฟนยังอ่ะ ( แอ๊ก โดนถีบ)
แล้วเรื่องนี้มันผ่านมากี่ปีแล้ว 10 ปีถึงมั้ยพี่
พูดจริงๆน้องอ่านมาทั้งหมดน้องโคตรอยากให้พี่ดินเป็นแฟนกับพี่ชลเลย

พอพี่ดินบอกว่าใกล้จบแล้วนี่ก็สงสารพี่ชลเหมือนกัน ทำไมพี่ชลกับพี่ดินถึงขาดการติดต่อ
เพชรดันยังติดต่อพี่ดินได้

ยังไงก็ขอให้พี่ดินสุขภาพแข็งแรง และมีความสุขมากๆนะ
อยากให้พี่ดินมาคอยอัพเดทชีวิต บ้างอะไรบ้าง ไม่อยากให้หายไปเลย เป็นห่วงอ่ะ
แล้วตอนนี้พี่ดินเจอพี่ชลยังอ่ะ สมัยนี้ถ้ารู้ชื่อแล้วน่าจะหาง่ายไม่ใช่เหรอพี่


ปอลิง: 1. พี่ดินเห็นบอกว่าพี่มีบล็อคด้วยเหรอ น้องขอหน่อยได้ไหม
2. หลายคำถามน้องดูละลาบละล้วงไปหน่อย พี่ดินโปรดอย่าถือสา ที่ถามคืออยากรู้จริง ขอโทษด้วย

หลายๆ คำถามอ่านถึงตอนจบแล้วจะเข้าใจครับ หลายๆคำถาม ส่งมาใน PM ดีกว่านะ

[IsDeer]

หลายๆ คำถามอ่านถึงตอนจบแล้วจะเข้าใจครับ หลายๆคำถาม ส่งมาใน PM ดีกว่านะ

  รออ่านตอนจบนะพี่
เป็นกำลังใจให้นะ 

ปอลิง : PM ไปแล้วนะพี่ ฮ่าฮ่า

[Silhouette]

เพิ่งได้อ่านแต่ติดพันเรื่องนี้มากค่ะ สองภาค วันเดียวจนถึงตอนล่าสุดแล้ว
อยากอ่านเรื่องราวต่อ รวมถึงเรื่องหัวใจคุณพี่ดิน ณ ปัจจุบันด้วยค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

[DIN]

กลับมาโพสต่อ คราวนี้จบได้ซะทีนะมึง ไอ้ดิน...

.................................................................

ตอนที่ 60 ทางเลือกที่ไม่เดิน

ระหว่างรอรถไฟเข้ามาที่ชานชาลา ม้าหันมาพูดกับผม “ดิน... ที่ม้าหกล้มวันนี้มันไม่ใช่ความผิดของชลนะ”

“ครับม้า”

“แล้วเราโกรธชลทำไม” ม้าถามผม “เปล่านี่ครับ”

“แล้วทำไมเราไม่พูดกับชล”

“ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ อ่ะครับ ม้า”

“ดิน เรื่องเล็กน้อย ทำไมทำให้เป็นเรื่องใหญ่... ชลเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วถ้าชลเค้าน้อยใจ หรือโกรธ ไม่พูดกับเราบ้าง เราก็จะเสียเพื่อนดีๆ ไปนะ ม้าไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น” ม้าหยุดไปแล้วพูดต่อ “ชลเป็นเพื่อนที่ดี มีน้ำใจดี ดีจนม้าคิดว่า ถ้าชลเป็นลูกของม้าอีกคน หรือถ้าชลเป็นผู้หญิงก็จะดี ม้าจะได้ให้ดินแต่งงานกับชลซะ... (ม้าผมพูดอย่างนั้นจริงๆ ครับ) ไม่รู้เหมือนกัน ว่า ทำไมม้าถึงคิดแบบนั้น แต่ม้าคิดของม้าอย่างนั้นจริงๆ”

“กลับไปคุยกับชลเค้าซะ...” ม้าบอกก่อนที่ผมจะแยกลงจากรถไฟ หลังจากขึ้นไปจองเก้าอี้นั่งให้ม้าได้แล้ว...

“ครับม้า” ผมรับคำก่อนจะยกมือไหว้ แล้วเดินลงจากโบกี้รถไฟ เมื่อรถเริ่มเคลื่อนขบวนออกไป ผมโบกมือให้ม้าที่ชะโงกออกมามองผมทางหน้าต่างรถไฟ

ผมนั่งรถเมล์หาไอ้ชลที่หอ... เกือบบ่ายสามแล้ว... ช่วงบ่ายๆ อย่างนี้ หอไอ้ชลเงียบเชียบ เพราะคนที่ทำงานกลางวันก็ออกไปทำงานกันหมด ส่วนคนที่ทำงานกลางคืน ก็ดูเหมือนว่าจะยังคงพักผ่อนกันอยู่

ห้องไอ้ชลปิดสนิท แต่ไม่มีกุญแจห้อยอยู่ด้านนอก แสดงว่ามันอยู่ข้างใน... ทำอะไรอยู่วะ... กูจะมาขอโทษมึงแล้วไงชล ผมรำพึงในใจ ก่อนจะเคาะประตู

“ชล ๆ อยู่หรือเปล่า เปิดประตูให้กูหน่อยสิ...ชล”

ผมเคาะอยู่ครู่ใหญ่ ก็ได้ยินเสียงกลอนประตู แกร็ก... ก่อนประตูจะเปิดออก... ไอ้ชลอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวเมื่อเช้า แต่เปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น ยืนอยู่ตรงหน้า ตาบวมปูด แดงเหมือนร้องไห้อย่างหนัก...

“ทำอะไรอยู่วะ...” ผมทำเป็นไม่เห็น เดินเข้ามา ปิดประตู แล้วถอดรองเท้าตามปกติ... พอผมหันมาไอ้ชลก็เข้ามากอดผม

“ดิน กูขอโทษ กูไปไม่ทัน กูทำม้าเจ็บ กูขอโทษ... ฮือๆๆ”

อ้าว... เป็นงั้นไป ความตั้งใจแรกที่จะมาขอโทษไอ้ชล กลับกลายเป็นต้องมารับคำขอโทษจากมัน ผมยืนงงอยู่พักนึง ก่อนจะดันไหล่ไอ้ชลออกห่าง จับไหล่มันไว้

“มึงร้องไห้ทำไม?”

“กูเสียใจ... ดิน กูทำม้าเจ็บ กูไปไม่ทัน... ม้าหกล้มเพราะกู” ไอ้ชลมันพูดอย่างสะเทือนใจ ซึ่งทั้งหมดที่มันพูดมามันเป็นความรู้สึกของผมล้วนๆ แต่มันมารู้สึกเหมือนผมได้ไง “กูกลัวมึงโกรธกูด้วย...” ไอ้ชลมันบอกออกมาในตอนท้าย หลังจากสะอึกสะอื้นจนตัวโยน

ผมดึงมันมานั่งที่โซฟา แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆ โอบไหล่มันไว้ “นิ่งเหอะ กูไม่โกรธมึงหรอก...”

“จริงนะ” ไอ้ชลเงยหน้าขึ้นมองผมเหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วผู้ใหญ่ให้อภัย..

“เออ...” ผมพยักหน้า “กูเองก็ผิด... ไปไม่ทันม้า... แล้วยังทำเหมือนโกรธมึงอีก...” ผมบอกมัน “มึงไม่โกรธกูเหรอ”

ไอ้ชลส่ายหน้า “กูเข้าใจมึง ดิน... มึงรู้ป่ะ ตอนกูเห็นรอยแผลที่หัวเข่าม้า... กูแทบทรุดเลย... ยิ่งกูเห็นน้ำตามึง กูยิ่งรู้สึกผิด... ทำไม ไม่ไปให้เร็วกว่านี้...”

“ไม่ใช่ความผิดของมึงหรอก ชล อย่าโทษตัวเอง” ผมบอก

“ยังไงกูก็ยังอดคิดไม่ได้หรอกดิน ม้า ก็เหมือนแม่กูคนนึงเหมือนกัน กูไปบ้านมึงทีไร ม้าดูแลกูอย่างกับกูเป็นลูก แต่ทำไมเรื่องแค่นี้ กูทำไม่ได้ กูไปช้า ทำให้ม้าเจ็บตัว กูทำไมไม่ไปให้เร็วกว่านี้...” ไอ้ชลบอก พร้อมกับน้ำตาไหลออกมาอีก

ผมกอดปลอบไอ้ชล ลูบไหล่ลูบหลังมันไปมาอยู่อีกพักใหญ่... แต่ดูเหมือนไอ้ชลจะยังไม่หยุดง่ายๆ...

“โอ๋ อย่าร้องไห้นะ นิ่งซะ เดี๋ยวถ้าเงียบ จะให้ดูดKทีนึง” ผมบอกมัน

ไอ้ชลเงยหน้าขึ้นมาเหมือนจะไม่ได้ยินถนัดว่าผมพูดอะไร แต่พอเจอผมทำตาเจ้าเลห์ยิ้มให้ ไอ้ชลก็ทุบหน้าอกผมเบาๆ

“มึงนะ ไอ้ดิน...ไอ้บ้ากาม”

ผมหัวเราะหึๆ “ไม่งั้นมึงก็ไม่หยุดร้องไห้สักที... ร้องกระอืดๆ อยู่นั่นแหละ...”

“แล้วตอนอยู่โรงพยาบาล... ทำไมมึงเงียบไปอ่ะดิน มึงเงียบจนกูกลัว...” ไอ้ชลบอก

“กูไม่รู้เหมือนกัน กูเห็นม้าวันนี้แล้วกูเจ็บ... ทำไมกูไม่มีเงินเหมือนชาวบ้านเค้า... ทำไมกูไม่มีรถเหมือนชาวบ้านเค้า ม้าจะได้ไม่ลำบาก...” ผมบอกไอ้ชลอย่างอึดอัดใจ

“แล้วพี่ธีร์....”

ผมยกมือห้ามไอ้ชลก่อนที่มันจะพูดจบ... “มึงอย่าบอกนะว่าให้กูยืมรถพี่ธีร์...”

“ทำไมล่ะ ดิน”

“ทุกวันนี้ กูพยายามทำทุกอย่าง เพื่อให้เค้ารู้ว่า ไม่มีเค้ากูก็อยู่ได้...” ผมบอกมัน มีอีกหลายๆ อย่างในความสัมพันธ์อันหองระแหง ระหว่างผมกับพี่ธีร์ ที่ไอ้ชลไม่รู้

“มึงมีปัญหากะพี่ธีร์เหรอ...” ไอ้ชลถามเบาๆ

ผมส่ายหน้า... “เปล่า... แต่กูก็ไม่คิดจะอยู่กับเค้าตลอดไปนี่หว่า มึงก็รู้” ผมบอกมันไม่หมด

ไอ้ชลนั่งเงียบไปพักนึง... “ดิน... มึงจำไอ้เชิด เด็กของเจ๊รัตน์ได้ป่ะ”

ผมนิ่งไปแป๊บ “ได้ ไอ้เชิด ที่เจ๊รัตน์ไปได้มาจากสนามหลวง ที่บอกKใหญ่... ทำไมวะ”

“วันก่อนกูเจอมันเดินซื้อของอยู่ ใส่เฟอร์นิเจอร์พราว ทั้งสร้อยทั้งแหวน มันยังถามถึงมึงเลย” ไอ้ชลบอก “กูถามว่ามันไปทำอะไรที่ไหนมา ท่าทางล่ำซำ มันบอกว่ามันไปอยู่ตะวันออกกลาง”

“มันไปทำอะไรวะ”

“มันบอก มันไปอยู่ในฮาเร็มของสุรต่านอะไรสักอย่าง ที่อิมิเรทต์ ทำหน้าที่ โชว์ให้เค้าดู”

“โชว์” ผมทวนคำพูดของไอ้ชล

“ใช่ มันบอกว่า มีหน้าที่กินนอน กับเอาโชว์ อย่างเดียวคือต้องแข็ง เดือนๆ นึงหลายหมื่นร่วมแสน... มันยังถามถึงมึงว่าสนใจป่าว”
ผมหัวเราะ...ถามมัน “แล้วมึงคิดว่ากูสนใจ”

ไอ้ชลส่ายหัวดิก... “ม่าย...”

“แล้วมึงมาเล่าให้กูฟังไมวะ” ผมเลิกคิ้วถามมัน

“ก็... เผื่อมึง...” ไอ้ชลพูดตะกุกตะกัก

ผมเอามือยีหัวมันเล่น... “กูไม่เอาหรอก... กูอยากทำอะไรที่มันดีกว่า ขายน้ำเงี่ยน ขายศักดิ์ศรี แลกเงิน... ปีเดียวก็พอแล้ว... ทุกวันนี้กูยังมองหน้าป๊ากะม้ากูไม่สนิทเลย” ผมบอกมัน ไอ้ชลเงียบไปพักนึง

“แล้ววันนี้มึงไม่ไปทำงานเหรอ...”

“ม่ายอ่ะ วันนี้กูลาหยุดไว้ทั้งวัน...” ผมส่ายหน้าบอกมัน เห็นหน้าเลอะๆ น้ำตาของมันแล้วผมก็ต้องส่ายหน้าอ่อนใจ ลองถามมันเบาๆ “แล้วถ้ากูโกรธมึงจริง แล้วไม่มาหามึงล่ะ ชล”

“กูไม่รู้...” ไอ้ชลส่ายหน้า “กูไม่รู้จะอยู่ยังไง... ตั้งแต่กูเจอมึง กูก็ไม่เคยคิดอีกเลยว่า ถ้ากูไม่เจอมึงจะเป็นยังไง” พูดแล้วไอ้ชลก็เงยหน้ามองผม... “มึงถามทำไมอ่ะ ดิน...มีอะไรรึเปล่า”

“เปล่าๆ กูถามดูเฉยๆ” จนแล้วจนรอด ผมก็ยังไม่ได้บอกไอ้ชลว่า ผมมีแผนการชีวิตอย่างไร

ไอ้ชลเห็นผมไม่พูดต่อ มันก็ไม่ซักไซ้อะไร... ผลักผมลงนอนหงายเยียดยาวบนโซฟา ก่อนจะนอนทาบตามลงมา หน้ามันอยู่ตรงเป้ากางเกงผมพอดี

“พอหายเศร้า ก็ลวนลามกูเลยนะ” ผมบอกมันยิ้มๆ

“มึงบอกเองนะ ถ้ากูเงียบเดี๋ยวจะให้กูดูดKทีนึง” มันทำท่าทวงสิทธิ์พร้อมกับปลดหัวเข็มขัดของผมออก

“หุ หุ... ไอ้ห่า กูให้หรือไม่ให้ มึงก็ดูดKกูทุกทีแหละ...” ผมพูดพร้อมกับขยับตัวให้ไอ้ชลมันถอดกางเกงของผมออกพร้อมกันทั้งกางเกงยีนส์และกางเกงใน ไอ้ดินน้อยผงาดผงกหัวหงึกๆ รู้งาน ไอ้ชลจับกดที่โคนจนถอกออกมาทั้งท่อนอย่างเคยมือ

“พูดถึงไอ้เชิด มึงเคยเห็นKมันป่ะ” ผมถามขณะที่ไอ้ชลมันตวัดปลายลิ้นไล้ไปตามกระจังหัวบานที่มันจับอยู่ในมือ มันพยักหน้าหงึกๆ

“กูเคยไปกะแขกพร้อมมันครั้งนึง”

“ใหญ่จริงป่ะ”

“ใหญ่พอๆ กะมึงแหละ แต่มันงอๆ หัวทิ่มลง... ไม่เชิดหัวขึ้นอย่างของมึง”

“มันส์ป่ะ” ผมแกล้งถาม

“มันไม่ได้เอากู...” ไอ้ชลตอบ พร้อมกับยิ้มทะเล้น “กูเอามัน ตะหาก”

“อ้าว...!! มันเป็นสาวเหรอ”

“เปล่า มันเป็นผู้ชายนี่แหละ แต่มันรับได้ มันบอกว่า ถ้าลูกค้าคนไหนอยากรุก มันก็ให้รุก... มันบอกว่า สบายดี ไม่ต้องทำเอง”

ผมพยักหน้า เพราะ หลายๆ คนที่ผมเห็นมาก็เป็นแบบนี้ “ไอ้ต้น” คนที่มีอะไรกับผมให้พี่ตรีดู (ภาคหนึ่ง ตอนลูกค้าเกรดเอ) ผมไปเจอมันที่มหา’ลัย มันก็มีแฟนเป็นหญิง เดินด้วยกันอยู่

ไอ้ชลนิ่งเงียบไป...(พูดได้ก็เก่งละครับ Kทั้งดุ้นอมอยู่ในปาก เล็กซะเมื่อไร)... แล้ว มันก็ทำให้ผมเตลิดเพริดไปกับมันจนกระทั่งเลือด (ขาว) ตก ยาง (ขาว) ออกกันไปทั้งสองคน...

...............................................................

“มันส์ไหม ชล” ผมกระซิบ หลังจากเสร็จกิจกามทั้งคู่ นอนกอดกันอยู่

“มึงเอาเก่งอ่ะ...” ไอ้ชลตอบไม่ตรงคำถาม สองมือมันลูบไปตามหลังของผมที่ชื้นเหงื่อ

“พอจะไปโชว์ได้ป่ะ” ผมล้อมันเล่น ไอ้ชลหยิกที่เอวผมเบาๆ

“อย่านะ กูหวง...” ก่อนจะซุกมือลงไปกำไอ้ดินน้อยที่มันหวงแหน

[warin]

มีแค่นี้หรือคุณดิน  อยากอ่านอีกนะ  คิดถึงชลอ่ะ  ใกล้จะจากกันแล้วใช่ไหมเนี่ย
ดินกับชลอ่ะ
อ่านแล้วสงสารชลอ่ะ  ทำไมดินไม่เล่าแผนการในอนาคตให้ชลฟังอ่ะ  เศร้า

[IsDeer]

ใกล้ถึงตอนที่จะจากกันแล้ว เตรียมเสียน้ำตา 

ปอลิง: พี่ดินลืมอีดิทหัวข้อป่าว

[DIN]

เอามาโพสอีกตอนก่อนไปนอน...

.................................................................

ตอนที่ 61 แมวขโมย

ผลคะแนนสอบ TOEFL ถูกส่งมาถึงผมในเดือนถัดมา จากผลคะแนนที่ได้ 425 คะแนน นับว่าไม่เลวเลยในการสอบครั้งแรก ตามความคิดของผม แต่ มันยังห่างไกลจากที่อาผมตั้งไว้ คือ 500 อีกมากมาย นั่นทำให้ผมคิดหนักว่า ผมจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไป จะไปเรียนพิเศษ ก็ไม่มีเวลา เพราะงานประจำก็ทำอยู่ ตอนนั้น ผมยอมรับว่า ผมคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรกับตัวเอง

ในที่สุดผมก็ตัดสินใจเขียนจดหมายหาอาที่ต่างประเทศ แจ้งถึงผลการสอบ TOEFL ว่าเป็นยังไง และปัญหาของผม ในการที่จะทำคะแนนให้ได้อย่างต่ำ 500 ตามที่อาบอก สุดท้าย ผมก็เลยบอกอาว่า ผมขอไปเรียนภาษาที่โน่นเลย เพื่อที่จะได้พัฒนาการด้านภาษาที่เร็วกว่า เพราะอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสม...

ระหว่างที่รอจดหมายตอบจากอเมริกา ผมก็ใช้ชีวิตไปตามปกติ เพียงแต่ครั้งนี้ เหมือนกับชีวิตมีจุดมุ่งหมายที่แน่นอน ไม่มีใครรู้ว่าผมกำลังรออะไร ทั้งไอ้ชล พี่ธีร์ หรือแม้แต่ “ไอ้ตอง”

การดำเนินชีวิตในบ้านระหว่าง ผม, พี่ธีร์, และไอ้ตอง ยังเป็นไปตามปกติคือ ผมกลับมาจากทำงานในตอนดึก ก็เห็นพี่ธีร์นอนอยู่ในห้องแล้ว ผมก็อาบน้ำและนอนตามปกติ พี่ธีร์หันมากวนผมบ้าง ซึ่งผมก็สนองไปตามอารมณ์ พอตอนสายๆพี่ธีร์ออกไปทำงานแล้ว ไอ้ตองก็จะแอบย่องมาที่ห้องผมบ่อยๆ

ผมเคยถามมันเรื่องเรียน ไอ้ตองก็บอกว่าเรื่อยๆ ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยใส่ใจสักเท่าไรด้วยซ้ำ ผมต้องเตือนมันบ่อยๆ เพราะอย่างน้อย การเรียนจะทำให้มันมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ต้องพึ่งพาพี่ธีร์ตลอดไป

“ช่างมันเถอะพี่ เรียนไม่จบ ผมก็กลับไปขาย...” ไอ้ตองยั้งปากไว้ เหมือนกับจะปิดบังอะไรผม

“ขาย... ขายอะไรวะ...” ผมถาม

“ช่างเถอะพี่...” ไอ้ตองบอกปัด ไม่อยากให้ผมมาใส่ใจอะไรกับเรื่องเรียนของมันมากนัก แต่ตัวมันเอง กลับมานัวเนียกับผมอยู่บ่อยๆ

วันนี้ก็เหมือนกัน... เมื่อคืนผมกลับมาถึงบ้านร่วมตีสองเพราะต้องไปส่งส่วยไอ้ชลมา... พี่ธีร์นอนหลับไปแล้ว ผมอาบน้ำเสร็จ ก็มานอนในฝั่งของผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกแฉะๆ อุ่นๆ ที่หัวบานของท่อนลำที่กำลังตื่นตัวด้วยอารมณ์หนุ่มตอนเช้า ความงัวเงียทำให้ค่อนข้างงงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น ท่อนKผมแข็งตัวเต็มที่เพราะความรู้สึกเสียวบริเวณส่วนหัวบานจากอะไรสักอย่างหนึ่ง หยุ่นนุ่ม อุ่นลื่นที่ครอบหัวบานของKผมไว้ทั้งหัว ดูดดุนกระตุ้นลึกลงมาเกือบมิดท่อนKที่ยาวร่วมเจ็ดนิ้ว ลืมตาขึ้นดูก็เห็นไอ้ตองนั่นเองที่กำลังใช้ปากดูดอมท่อนลำผมอยู่อย่างเมามันเอร็ดอร่อยจนแก้มบวมตุ่ย บางครั้งก็ตอบลีบบีบรัดท่อนลำของผมสลับกันไปมา

พอมันเห็นผมตื่นไอ้ตองก็ไม่ปราณีปราศรัย กดเน้นที่โคนจนลำKผมถอกออกมาจากหนังหุ้มสุดๆ หัวบานพองใหญ่แข็งขันราวกับเห็ดโคนสีแดงก่ำ เส้นเอ็นปูดโปนผสานกับเม็ดมุกไปตามลำท่อนอย่างน่าดู... ไอ้ตองตาเป็นประกายอย่างพออกพอใจระคนหลงใหล กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ก่อนที่จะค่อยๆ อ้าปากเขมือบท่อนลำของผมไว้เหมือนเป็นไอติมแท่งอร่อย

“ซี๊ดซซซ ตอง... อูยซซซ อาซซซ” ผมสูดปากครางด้วยความเสียว ก่อนจะค่อยๆ ดึงตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงโดยมีไอ้ตองกำลังนอนอยู่กลางหว่างขาคาบไอ้ดินน้อยไว้เต็มปากขยับตามขึ้นมา ไม่ยอมปล่อย

“แอบมาอมKพี่ เอ็งไม่กลัวพี่ธีร์เค้าจะรู้มั่งเหรอวะ ตอง” ผมถามมัน

ไอ้ตองเหลือบตาขึ้นมามองผมแวบนึง ก่อนจะคายลำท่อนแกร่งของผมออกมา พูดเบาๆ “พี่ธีร์ออกไปแล้ว” มันตอบไม่ตรงคำถามของผมเท่าไรนัก

“พอพี่ธีร์คล้อยหลัง ก็บุกมาปล้ำกูเลยนะ.. หึ หึ.” ผมหัวเราะ

“ก็Kพี่แมร่ง สุดยอด... ทั้งใหญ่ยาว แข็งเป๊กแถมฝังมุกอีกต่างหาก...วันนี้จะดูดให้ซีดเลย” พูดจบมันก็กำท่อนKผม รูดขึ้นรูดลงสองสามหน ก่อนจะก้มลงอ้าอมไข่ทั้งสองลูกของผมเข้าปากไปเต็มๆ

“อูยซซซ ซี๊ดซซซ อาซซ ตอง...” ผมสูดปากด้วยความเสียว สองมือจับหัวไอ้ตอง ลูบไล้ไปมา ไอ้ตองเองก็ดูเหมือนจะหลงใหลกับ พวงไข่กับเจ็ดนิ้วฝังมุกของผมเอามากๆ จากพวงไข่สองลูก ไอ้ตองค่อยๆ ใช้ลิ้นเลียน้ำใสๆ ที่ปริ่มซึมออกมาจากรอยแยกที่ส่วนปลายหัวบาน แล้วครอบปากลงไปที่ท่อนลำใช้ริมฝีปากเม้มรูดขึ้นลงอีกสองสามที ก่อนจะอมเข้าไปจนมิดถึงโคน เล่นเอาผมต้องสูดปากครางไม่หยุด

“อาซซซ ตอง... อูยซซ เอ็งเก่งว่ะ” เสียงครางของผมยิ่งเป็นกำลังใจให้ไอ้ตองเร่งริมฝีปากและปลายลิ้นกับท่อนลำและพวงไข่สองลูกของผมมากขึ้น ทั้งปากทั้งลิ้นดูดดื่มหาความหวานจากท่อนลำของผมอย่างอยากกระหาย

เด็กหนุ่มแมนๆ อย่างไอ้ตอง ทำผมประหลาดใจกับความคล่องแคล่วในการใช้ปากของมันอย่างมากโข เพราะถึงมันจะเป็นเด็กหนุ่มท่าทางออกจะเถื่อนๆ หน่อยๆ แถมอายุไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ แต่มันชำนาญในการใช้ปากกับท่อนลำ อย่างกับเป็นผู้เชี่ยวชาญ ปากของมันดูดกลืนได้อย่างละเมียดแรงดูดสม่ำเสมอแถมเก็บได้เกือบจะมิดด้ามเลยทีเดียว ยิ่งตอนมันถอกหัวบานของผมออกมาจนสุดดูดตอดหัวบานไร้หนังหุ้มของผมอย่างเร่าร้อน ผมก็ยิ่งเสียว ครางออกมาอย่างลืมตัว

“ซี๊ดดซซซ ตอง อาซซซ เสียว อูยซซซ”

ไอ้ตองเห็นผมบิดตัวเกร็งจนกล้ามขึ้นด้วยความทรมาน สุขปนเสียว มันก็ยิ่งดูดดุนเน้นย้ำไปตรงหัวเห็ดบานๆ ของผมอย่างไร้ความปราณี กะจะเอาให้ผมใจขาดตายกันเลยทีเดียว เสียงดูดจ๊วบจ๊าบลั่งลั่นปนกับเสียงครางลอดไรฟันเบาๆ ด้วยความทรมานปนสุขของผมระงมห้อง ยิ่งเห็นภาพปากของมันที่พยายามเขมือบท่อนลำขนาดใหญ่ ฝังมุกของผมเข้าไปให้สุดลำ ยิ่งเร้าอารมณ์ผมให้เสียวซ่าน

ถึงผมจะเคยโดนปากโดนลิ้นของใครต่อใครมามากมาย ทั้งสุดยอดเซียนอย่างไอ้ชล หรือพี่ธีร์เอง แต่ผมก็ต้องยอมรับว่า ไอ้ตองก็เป็นอีกคนที่สามารถใช้ปากและลิ้นสร้างความเสียวให้ผมอย่างมากมาย

ไอ้ตองเองก็งัดกลยุทธออกมาจนหมดเปลือกเพื่อให้ผมทรมานที่สุด มันคงเป็นซาดิสต์เล็กๆ เพราะยิ่งตอนมันดูดอมไข่สองลูกของผมเข้าไปในปากและเห็นผมเกร็งตัวแอ่น สีหน้าทรมาน ครางดังเท่าไหร่ มันยิ่งระดมดูดอมอย่างกับไข่ของผมเป็นลูกอมยิ้มขนาดเขื่องที่มันต้องดูดอมให้ละลายให้หมดลูก ริมฝีปากและกระพุ้งแก้มทรงพลังของมันทำให้ผมถึงกับบิดตัวด้วยความจุกปนเสียว เกร็งจนลอนกล้ามเนื้อท้องขึ้นเป็นลูก

“อาซซ ตอง อูวซซซ เอ็ง... อาซซ ซี๊ดดดซซซซ”

พอถึงท่อนลำเจ็ดนิ้วฝังมุกของผม ไอ้ตองก็ทั้งดูดทั้งเลียอย่างกับท่อนลำผมเป็นไอติมแท่งโตที่มันต้องดูดเลียเอาความหวานเข้ามาไว้ในปากไม่ให้หกเรี่ยราด... เล่นเอาผมเสียวเกร็งกล้ามเนื้อจนเป็นลูก แต่ก็พยายามกัดฟันแอ่นท่อนลำสู้แรงดูดของปากมัน ที่ไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนข้อให้ผมเลย

นานพอดู ที่ไอ้ตองทั้งดูดทั้งเลียท่อนKกับพวงไข่ของผมอย่างเต็มที่ แต่ถึงไอ้ตองมันจะมีลีลาการใช้ปากใช้ลิ้นที่สุดยอด มันก็ไม่ง่ายที่จะทำให้ผมทะลักความเงี่ยนออกมาเป็นน้ำขุ่นขาวให้มันได้ดูดดื่ม...

“พี่ดินคร๊าบ... ขอน้ำให้ผมกินนะครับ... ผมอยากกินน้ำKพี่นะครับ... นะ” ไอ้ตองมันละปากออกมาอ้อนผม... หลังจากที่มันใช้ความพยายามในการดูด เลีย อม ท่อนลำกับไข่สองลูกของผมไปร่วมชั่วโมงจนมันเริ่มเหนื่อย...

“เหนื่อยแล้วเหรอ” ผมถามมันยิ้มๆ มองสบสายตาวิงวอนของมันอย่างเอ็นดู

“นะครับ พี่ดิน ผมขอ...”

แทนคำตอบ... ผมหลับตา เกร็งกล้ามเนื้อกระตุ้นความรู้สึกพร้อมๆ กับไอ้ตองที่ก้มหน้าลงดูดหัวบานอย่างเร่งเร้ารูดเร้นหนักหน่วงอีกรอบ ความเสียวค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาอีก ไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น น้ำนมข้นที่ผมกักเก็บไว้ก็ทำท่าว่าจะทะลักออกมา ไอ้ตองคงสังเกตจากอาการเกร็งสุดขีดของผม มันจึงยิ่งเร่งเร้าริมฝีปากขึ้นอีก ผมหลับตาปี๋กัดฟันแน่น แอ่นเอวสู้ด้วยแรงเฮือกสุดท้ายไอ้ตองเองก็ขานรับด้วยการถอกKของผมออกมาจนสุดก่อนจะเขมือบเข้าไปจนมิดด้าม สลับกับดูดรูดจนถึงปลายดอกเห็ด แล้วย้อนศรกลืนลงไปลึกจนถึงสุดลำคออีกครั้ง ย้ำเน้นลิ้นสากๆ ลงบนหัวคอหยักอย่างหนักหน่วง

“อาซซ ซี๊ดซซซ ตอง” ผมครางเสียว เพราะน้ำเงี่ยนข้นจดจ่อรออยู่ปลายปากทางเตรียมพุ่งทะยานให้มันได้ดื่มกิน แล้วในที่สุดก็สมใจไอ้ตอง เมื่อผมจับหัวมันกดแน่นกับท่อนK ตัวเกร็งกระตุกหงึกหงัก อย่างห้ามตัวเองไม่ได้ น้ำเงี่ยนข้นๆ ที่กักเก็บไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก่อนกระฉูดพรวดๆ เข้าปากเข้าคอไอ้ตอง ระลอกแล้วระลอกเล่าอย่างกับปืนกลยิงสลุด ผมเกร็งแอ่นตัว รู้สึกเสียวสุดยอดสุดๆ ท่อนลำเบ่งบานอยู่ในปากไอ้ตองอย่างเต็มที่ ขณะที่มันก็ดูดกลืนกินดังจ๊วบๆ ตะกละตะกลาม ไม่ยอมปล่อยให้น้ำเงี่ยนข้นๆ ของผมหลุดลอดไปได้แม้แต่หยดเดียว...

อาการเกร็งกระตุก และความรู้สึกของผมเริ่มผ่อนคลายสบายตัว แต่ดูท่าว่าปากของไอ้ตองจะไม่ยอกเลิกราง่ายๆ ยังคงดูดดุนต่อไป แม้น้ำเงี่ยนข้นๆ หยาดสุดท้ายจะถูกรีดเร้นไปเก็บในท้องของมันแล้วก็ตาม

ผมหอบน้อยๆ ปล่อยให้ไอ้ตอง ดูดอมเก็บรายละเอียดจากหัวบานของKผมด้วยลิ้นนุ่มๆ แต่ทรงพลังของมันอย่างทะนุถนอม ไอ้ตองยังคงทั้งดูดทั้งเลียทั้งอมท่อนKผมไปเรื่อยๆ อย่างหลงใหลแถมบางทียังอมลงไปจนสุดโคน

“ยังไม่สะใจอีกเหรอวะ?” ผมถามเบาๆ เมื่อเห็นไอ้ตองยังคงเล่นอยู่กับท่อนKที่ยังแข็งแกร่งของผมถึงแม้จะน้ำแตกออกมาทีนึงแล้วก็ตาม...

ไอ้ตองส่ายหัวทั้งๆ ที่ยังอมท่อนKของผมไว้เต็มปากก่อนจะคายออกมา “ม่ายอ่ะ Kพี่ดินดูดมันส์ดี ทั้งแข็ง ทั้งใหญ่ ฝังมุกอีกต่างหาก ที่สำคัญ เบิ้ลได้เลย ไม่ต้องพักด้วย...” ไอ้ตองตอบกวนๆ ก่อนจะออดอ้อน... “ขอผมอีกรอบนะครับพี่ดินครับ นะครับ... น้า...”

ผมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ... “ตามใจมึง...”

ไอ้ตอง ยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะก้มหน้าลงไปดูดท่อนKฝังมุกของผมเข้าไปสุดโคนอีกครั้ง...

แต่แล้ว  เราสองคนก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องลั่นกริ๊ก ก่อนจะเปิดออก พร้อมกับคนเปิดที่เข้ามายืนตะลึง…

“พี่ธีร์...” ผมกับไอ้ตองที่คายท่อนKของผมออกมาอย่างรวดเร็ว ครางชื่อคนที่ยืนอยู่ที่ประตูออกมาพร้อมๆ กัน

[DIN]

เดี๋ยววันจันทร์ จะเอาตอนต่อไปมาโพสนะครับ

ใกล้แล้วครับ เกือบจบแล้ว แต่ตอนนี้มาดูก่อนดีกว่าว่า พี่ธีร์จะทำยังไง กับ ปลาย่างอย่างผม และแมวขโมยอย่าง ไอ้ตอง

[Magis]

โหยค้างเลยอะ น่าจะต่อรอบสองให้เสร็จก่อนนะเนี่ยแล้วพี่ธีค่อยมา อิอิ กำลังเสียวเลย

[broke-back]

ดีใจจังที่คุณดินกลับมาเล่าต่อ
เคยทำใจไปแล้วว่า..อาจจะไม่ได้อ่านอีก


edit...

วันนี้มานั่งรอ
ดูการพิพากษาคดีแมวขโมยกับปลาย่าง
..ของพี่ธีร์..
และก้าวต่อไปของคุณดิน

ถ้ายังไม่ตัดสินใจ
จะก้าวมาหาคนอ่านก็ได้
นะจ๊ะคุณดิน
 

[IsDeer]

ไม่ว่าพี่ธีร์จะเลือกใคร พี่ดินก็มีทางเดินในชีวิตของตัวเองแล้ว

[nokkaling]

 

[DIN]

กลับมาโพสต่อตามสัญญาครับ....

.............................................................

ตอนที่ 62 ใครผิด?

ความเดิม จากตอนที่แล้ว...

ผมหอบน้อยๆ ปล่อยให้ไอ้ตอง ดูดอมเก็บรายละเอียดจากหัวบานของKผมด้วยลิ้นนุ่มๆ แต่ทรงพลังของมันอย่างทะนุถนอม ไอ้ตองยังคงทั้งดูดทั้งเลียทั้งอมท่อนKผมไปเรื่อยๆ อย่างหลงใหลแถมบางทียังอมลงไปจนสุดโคน

“ยังไม่สะใจอีกเหรอวะ?” ผมถามเบาๆ เมื่อเห็นไอ้ตองยังคงเล่นอยู่กับท่อนKที่ยังแข็งแกร่งของผมถึงแม้จะน้ำแตกออกมาทีนึงแล้วก็ตาม...

ไอ้ตองส่ายหัวทั้งๆ ที่ยังอมท่อนKของผมไว้เต็มปากก่อนจะคายออกมา “ม่ายอ่ะ Kพี่ดินดูดมันส์ดี ทั้งแข็ง ทั้งใหญ่ ฝังมุกอีกต่างหาก ที่สำคัญ เบิ้ลได้เลย ไม่ต้องพักด้วย...” ไอ้ตองตอบกวนๆ ก่อนจะออดอ้อน... “ขอผมอีกรอบนะครับพี่ดินครับ นะครับ... น้า...”

ผมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ... “ตามใจมึง...”

ไอ้ตอง ยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะก้มหน้าลงไปดูดท่อนKฝังมุกของผมเข้าไปสุดโคนอีกครั้ง...

แต่แล้ว  เราสองคนก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องลั่นกริ๊ก ก่อนจะเปิดออก พร้อมกับคนเปิดที่เข้ามายืนตะลึง…

“พี่ธีร์...” ผมกับไอ้ตองที่คายท่อนKของผมออกมาอย่างรวดเร็ว ครางชื่อคนที่ยืนอยู่ที่ประตูออกมาพร้อมๆ กัน

................................................

พี่ธีร์ยืนนิ่ง ไปพักนึง... หลังจากรวบรวมสติได้ ก็พูดเสียงเย็นก่อนจะหันตัวกลับเดินลงบันไดไปข้างล่าง...

“ตอง... ลงไปคุยกับพี่ที่ห้องทำงาน”

ไอ้ตองลุกจากท่าที่มันนอนพังพาบอยู่ตรงหว่างขาผม ก้าวลงจากเตียงเดินตามพี่ธีร์ลงไป แต่ก่อนจะลับประตูห้อง มันหันกลับมามองผมด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ ลึกซึ้ง... ประกายตาที่มันมองผม เล่นเอาผมเย็นวาบไปถึงสันหลัง เพราะมันเป็นประกายตาที่เหมือนกับไอ้ชลเวลามันมองผม ไม่มีผิดต่างกันแค่ว่า ในดวงตาของไอ้ตองตอนนี้ ฉ่ำคลอด้วยหยาดน้ำตาจนเกือบจะหยด เหมือนกับจะพูดอะไร แต่แล้วมันก็ตัดใจ เดินออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูให้ผมเรียบร้อย... กริ๊ก...

นั่นแหละ ผมถึงได้สติจากภวังค์อาการตกตะลึง... ลุกขึ้นหากางเกงมาใส่โดยไม่สนใจกับเสื้อ เปิดประตูห้องก้าวลงบันไดไปที่ห้องทำงานของพี่ธีร์

ประตูปิดสนิท เสียงพี่ธีร์ดังอยู่ในนั้น แต่จับไม่ได้ว่าพูดอะไร ผมจับลูกบิด บิดดู แต่ติดล๊อค ผมเคาะประตู...

“พี่ธีร์ครับ เปิดประตูให้ผมด้วย”

ข้างในเงียบไปนิดนึง ก่อนที่ประตูจะเปิดออกนิดนึง “ไม่ใช่เรื่องของเรานะ ดิน เป็นเรื่องของพี่กับไอ้ตอง”

“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะครับ ก็ในเมื่อ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มีผมร่วมอยู่ด้วยเต็มๆ” ผมบอกเสียงเข้ม

“พี่จะคุยกับเราแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้... นี่มันเป็นเรื่องของพี่ที่จะจัดการกับเด็กของพี่ เดี๋ยวพี่จะขึ้นไปคุยกับเราข้างบน ไม่เกินครึ่งชั่วโมง...” พี่ธีร์บอก พร้อมกับปิดประตูปัง เป็นการตัดบท

ผมเดินกลับขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำอย่างรวดเร็ว ออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่าง และอีกผืนยีผมให้แห้ง พาดบ่าออกมา... พี่ธีร์นั่งรออยู่แล้ว ที่โซฟาตัวยาว

“มันเกิดขึ้นนานแค่ไหนแล้ว ดิน...” พี่ธีร์ถามเสียงเย็น

“อะไรครับ...” ผมถาม

“พี่อยากรู้ พี่ถูกเราสวมเขา นานแค่ไหนแล้วดิน” พี่ธีร์ถามเสียงดังขึ้นเหมือนจะระเบิดออกมา

ผมหันมองหน้าพี่ธีร์ตาวาว... “ผมควรจะถามพี่มากกว่าไม๊... ว่าผมถูกสวมเขานานแค่ไหนแล้ว”

พี่ธีร์ชะงักกับท่าทางของผม... “เราหมายความว่ายังไง”

“พี่นึกเหรอครับว่าผมไม่รู้ ว่าจริงๆ แล้วไอ้ตองเป็นอะไรกับพี่”

“เป็นอะไร ไอ้ตองก็เป็นญาติห่างๆ อย่างที่บอก” พี่ธีร์ตีหน้าเซ่อ...

ผมยิ้มหยัน “ครับ...ญาติห่างๆ เอากันต้องใส่ปลอกด้วยเหรอครับ”

“หมายความว่าไง” พี่ธีร์เสียงอ่อนลง

“ผมสงสัยตั้งแต่วันแรกแล้ว ว่าพี่เอาไอ้ตองมาในฐานะอะไร จนเห็นหลักฐานทนโท่...” ผมบอกอย่างเชือดเฉือน “แต่ผมก็ไม่อยากไปก้าวก่ายกับเรื่องของพี่ เพราะผมถือว่า เป็นสิทธิ์ส่วนตัวของพี่... ผมมีไอ้ชลได้ พี่ก็คงอยากมีไอ้ตอง...”

“แล้ว... ที่มันมาอมKเราอยู่เมื่อเช้า”

“ถามมันหรือยังล่ะครับว่า ใครปล้ำใคร...” ผมหันไปมองพี่ธีร์ ก่อนจะบอก “ผมไม่เคยเดินเข้าไปในห้องไอ้ตองเลย... มันมาประเคนให้ผมถึงห้องทุกครั้ง เมื่อมันเสนอ ผมก็สนองไป ตามโอกาสที่มี... แต่ผมก็ไม่ได้ไปขอให้มันมาดูดKผม”

“อ๋อ... อย่างงั้นถ้ามีใครมาเสนอ เราก็สนองเค้าทุกครั้งไปสิ” พี่ธีร์สบช่องโจมตีผม

“อย่าเปลี่ยนเรื่องครับ เรากำลังพูดถึงเรื่องของเรา 3 คน”

“ไม่มีสาม...ตอนนี้เหลือเราแค่สองคน”

“แล้วไอ้ตอง...” ผมถาม... ใจหายวูบกับชะตากรรมของเด็กหนุ่มอีกคนนึงในวงจรวัฏจักร

“ก็ช่างมันปะไร...” พี่ธีร์พูดเสียงสะบัด “สันดานงูเห่า เลี่ยงไม่เชื่อง อุตสาห์เอามันมาชุบเลี้ยงส่งเสีย หวังว่ามันจะดี ก็ไม่ทิ้งกำพืดกระหรี่เดิมๆ ร่านไม่เลิก” พี่ธีร์พลั้งปากออกมา

ผมนิ่งเงียบ หันเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งเพื่อเช็ดตัวให้แห้ง ก่อนจะเดินออกมาอีกครั้ง

“ดิน...” พี่ธีร์ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา “พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้หมายถึง...”

ผมไม่ต่อความกับพี่ธีร์ เดินไปเปิดตู้... หาชุดออกมาวางไว้ เปิดอีกตู้นึงคว้ากระเป๋าเดินทางออกมา...

“ดิน... จะทำอะไรน่ะ...”

“ผมมันก็กระหรี่เดิมๆ... ร่านไม่เลิกเหมือนไอ้ตองเหมือนกัน เพราะเรื่องนี้ มันเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าผมไม่สนองความต้องการของไอ้ตอง... ป่วยการที่ผมจะอยู่ที่นี่ ผมไม่เคยลืม... ไม่เคยลืมว่าผมมาจากไหน...” ผมตอบพี่ธีร์... “ถ้าไอ้ตองมันกระหรี่ ผมก็เคยเป็นกระหรี่... แต่ ผมก็ไม่เข้าใจ แล้วพี่ธีร์จะไปหา ไปพาพวกผมมาจากซ่องพวกนั้นทำไม” ผมแจงให้พี่ธีร์ฟังอย่างสาแก่ใจ ทุกคำพูดบาดลึกเข้าไปในแผลเดิม

“ดิน... ไม่เอานะ” พี่ธีร์โผมากอดผมไว้... “อย่าไป พี่ไม่ได้ตั้งใจจะว่า พี่พูดเพราะอารมณ์โมโหน่ะ พี่รักเรานะ ดิน...อย่าไปจากพี่เลยนะดิน พี่ขอร้อง...พี่ไม่เคยคิดว่า เราเคยเป็นอะไร มาจากไหน”

“พี่ไม่เคยลืมหรอกครับ...” ผมบอก พยายามแกะมือพี่ธีร์ออกจากตัว แต่มือพี่ธีร์เหนียวมาก เลื่อนลงมาดึงผ้าเช็ดตัวที่ผมนุ่งอยู่ จนผมต้องเอามือลงไปจับไว้ พี่ธีร์เลยได้โอกาสผลักให้ผมนั่งลงบนเตียงนอน ส่วนตัวพี่ธีร์นั่งคุกเข่าลงที่พื้น หน้าพี่ธีร์อยู่ตรงเป้าของผมพอดี และก็ไม่ยากที่พี่ธีร์จะดึงปมผ้าเช็ดตัวผมออก เหวี่ยงไปอีกทาง...แผล็บเดียว ไอ้ดินน้อยก็ตกเป็นเชลยอยู่ในมือพี่ธีร์ที่กำไว้เต็มมือ...

“ของๆ พี่ พี่รัก พี่หวง แต่มันก็ยังดอดมาขโมยของพี่...” พี่ธีร์พูดเบาๆ ก่อนจะจูบลงที่พวงไข่ของผม “พี่จูบ...พี่หอมของพี่ทุกเช้า ตอนเรายังไม่ตื่น... พี่รักของพี่ แต่เกรงใจไม่อยากกวนคนหลับ... แต่อีเด็กนั่นมันดอดมาตีท้ายครัวของพี่” พูดพร่ำรำพัน พลางคลุกเคล้าใบหน้า ลงกับพวงไข่และท่อนKของผม และอีกแป๊บนึง ท่อนKดุ้นเขื่องของผม ก็เข้าไปอยู่ในปากพี่ธีร์หมดทั้งแท่ง...

ไอ้ดินน้อย ที่เพิ่งสำลักน้ำเงี่ยนทะลักพรั่งให้ไอ้ตองมันดูดกินเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา แต่พอโดนปากนุ่มๆ ที่ชำนาญในการปรนเปรอความสุข ก็ผงกหัวขึ้นมาขู่ฟ่อ พองก๋า สู้กับริมฝีปาก ปลายลิ้น และกระพุ้งแก้มของพี่ธีร์อย่างไม่ยอมแพ้...

ผมหายใจขัด เสียว... อารมณ์โกรธก็ยังมีอยู่ แต่ก็ไม่รุนแรงมากนัก เพราะเคยคุ้นกับนิสัยของพี่ธีร์... “กู ไม่แคล้วต้องโดนพี่ธีร์อีกรอบ... กรรมอะไรของกูวะ...ไอ้ชลเมื่อคืน ไอ้ตองเมื่อเช้า แล้วนี่ยังเจอพี่ธีร์อีก เอาเข้าไป...” ผมนึกในใจ

“อาซซซ ดินครับ... ผัวครับ พี่รักผัว รักKผัวนะครับ... พี่หวงด้วย...” พี่ธีร์ ครางรำพันพลางดูดอมไอ้ดินน้อยอย่างหลงใหลไม่ผิดคำพูด... กริยาอาการของพี่ธีร์ บอกได้ว่า พี่ธีร์ ทั้งรักทั้งหลงท่อนลำเจ็ดนิ้วฝังมุกของผมมากขนาดไหน

ถึงจะเพิ่งโดนไอ้ตองมันรีดไปหยกๆ ไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา แต่ ด้วยความเจนจัดของพี่ธีร์ ก็ทำให้ผมเตลิดตามพี่ธีร์ไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้... จนกระทั่ง....

“อาซซซ ซี๊ดซซซ อาซซซ” ผมสูดปากครางไม่หยุดพร้อมๆ กับกล้ามเนื้อที่เกร็งกระตุก ตามจังหวะการฉีดน้ำเงี่ยนขาวขุ่นข้นเข้าไปในลำคอของพี่ธีร์ ที่บีบรัดท่อนKของผมที่ฝังมิดอยู่ในปากพี่ทียันโคน แต่พี่ธีร์ก็ยังไม่ยอมปล่อยออกมาง่ายๆ... แถมยังใช้สองมือ นวดคลึงพวงไข่แฝดของผมที่หดติ้ว เป็นกระเปาะราวกับจะรีดเร้นส่วนที่กักเก็บไว้ในคลังที่อยู่ลึกที่สุดให้  หลั่งเร้นออกมาให้หมด...

“อาซซซ” ผมถอนหายใจยาว เมื่ออาการเกร็งกระตุกจากความเสียวหยุดลง พร้อมกับ หยาดหยดข้นขาวของน้ำเงี่ยนหยดสุดท้ายถูกขับพ้นปลายท่อออกมา ผมถึงผ่อนคลายอาการเกร็ง หายใจหนักๆ ด้วยความเหนื่อยราวกับวิ่งร้อยเมตรมาก็ไม่ปาน เอนหลังนอนราบลงกับที่นอน ท่อนKผมยังถูกพี่ธีร์อมไว้ทั้งดุ้น ไม่ปล่อยออกมา....

พักใหญ่ พี่ธีร์จึงค่อยๆ ปล่อยท่อนKของผมที่ดูเหมือนจะยังเกร็งค้างจากความเสียวออกมา น้ำเงี่ยนขาวที่ค้างอยู่ในลำท่อใต้ลำปริ่มซึมออกมาจากส่วนปลาย พอพี่ธีร์เห็น ก็ใช้นิ้วรีดเร้นส่วนที่ตกค้างอยู่ให้ออกมาก่อนจะดูดกลืนเข้าปากไปจนหมด...

“มันส์ไหม ดิน” พี่ธีร์กระซิบถาม... ดูเหมือนว่าครั้งนี้พี่ธีร์จะดูดท่อนKผมหนักหน่วงราวกับจะลงโทษทันฑ์ผม

“พี่จะฆ่าผมเหรอครับ” ผมหอบเบาๆ ถาม

“เชื่อหรือยังว่า พี่รัก พี่หวงของพี่...” พี่ธีร์ถามแทนคำตอบ

ผมหัวเราะหึๆ ส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ เพราะความรักความหวงของพี่ธีร์ แต่ก็พลาด ชักศึกเข้าบ้าน... เอาแมวขโมยมาดอดตีท้ายครัวตัวเองจนได้

พี่ธีร์ดูเหมือนจะยังไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ พอๆ กับไอ้ดินน้อยที่ไม่ยอมสงบ ยังคงผงาดผงก งึกงัก ราวกับปลาช่อนได้น้ำใหม่ พอพี่ธีร์หายเหนื่อย จับถอกอีกสองสามที พร้อมกับใช้ปลายลิ้นเลียไปตามหัวถอกหยักบานอวบ... น้ำเงี่ยนใสๆ ก็ใหลปริ่มซึมออกมาอีกครั้ง เป็นสัญญานพร้อมรบ รอบใหม่... อีกครั้ง

[DIN]

เจอกันใหม่วันศุกร์นะครับ...คนอ่านของผม...

[broke-back]

เหนื่อยขนาดหนัก..แต่ก็สู้ไม่ยอมพักผ่อน
เจ็ดนิ้วประดับมุกของคุณดิน

วันเดียวเสียไปห้าน้ำ
เป็นผมคงจะปวด...กาโป๊ก
นอนซม..ขอพักยาวเลย

แข็ง..แรง
จริงๆคุณดิน
น่าชื่นชม
อิอิ

[IsDeer]

ตัวเองพาเข้าบ้านมาแท้ๆ
ก็น่าจะพอรู้ว่ามันมีโอกาสเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

สงสารตองนิดๆนะ คงคิดว่าตัวเองน่าจะสุขสบายไประยะหนึ่งแต่ก็จบอย่างรวดเร็ว

ส่วนพี่ะ๊ร์เหมือนอารมณ์ขึ้นๆลงๆเลยล่ะ

[nokkaling]

 

[DIN]

มาโพสต่อแล้วครับ เมื่อวานไม่ได้ลืมนะครับ เพียงแต่ขับรถกลับต่างจังหวัด ถึงดึกไปหน่อยครับ

ตอนที่ 63 ติดปีกบิน


ติ๊งต่อง....

“รับจดหมายลงทะเบียนด้วยคร๊าบ...”

เสียงกดกริ่งหน้าบ้าน พร้อมกับเสียงตะโกนของบุรุษไปรษณีย์ บอกให้ไปรับจดหมายลงทะเบียนขณะที่ผมกำลังออกกำลังกายอยู่ในห้องออกกำลังกายหลังบ้าน

ไม่ใช่เรื่องแปลกหรือเรื่องตื่นเต้นที่เกิดขึ้น เพราะปกติที่บ้าน พี่ธีร์ก็จะมีเอกสารหรือจดหมายลงทะเบียนมาที่บ้านเป็นประจำอยู่แล้ว ผมจึงไม่สนใจ ออกกำลังกายของผมไปเรื่อยๆ

“คุณดินคะ... จดหมายของคุณดินค่ะ...”

แม่บ้าน เดินเอาจดหมายมาวางที่โต๊ะตัวเล็กที่ผมวางขวดน้ำดื่มไว้ขณะที่ผมกำลัง ดึงแขนอยู่กับเครื่องเล่นบริหารร่างกาย

“ขอบใจจ๊ะ เดือน...” ผมบอก แม่บ้านเดือน ยิ้มให้ก่อนจะปิดประตูหายไป

ผมเล่นไปจนครบเซ็ท จึงค่อยเดินมาดูจดหมายที่วางไว้ พอเห็นจ่าหน้าซอง ผมก็รีบเอาพวงกุญแจที่มีมีดพับเล็กๆ ห้อยอยู่ออกมากรีดมุมซองด้านนึง ก่อนจะดึงออกมา

ในนั้นเป็นเอกสารหลายอย่าง รวมกันเป็นปึกค่อนข้างหนา...พร้อมกับจดหมายจากอาผม เขียนบอกว่า สิ่งที่ส่งมาด้วยคือเอกสารจากโรงเรียนสอนภาษาในมหาวิทยาลัยชื่อดัง (I-20) ให้ผมเอาเอกสารที่ว่า ไปติดต่อทำวีซ่าที่สถานทูตอเมริกา... และบินไปให้ทันเปิดเทอมในเดือนสิงหาคมที่จะถึง... ซึ่งนับเวลาก็อีกเกือบๆ 3 เดือนเท่านั้นเอง...

ผมดีใจจนขนลุกซู่... รีบเปิดเอกสารทั้งหมดออกอ่านว่าผมต้องทำอะไรบ้าง... และมีเอกสารอะไรที่ผมจะต้องเตรียมไปในการทำวีซ่าที่สถานทูตอเมริกาซึ่ง จริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมากมายไปกว่าเอกสารพื้นๆ เช่น บัตรประชาชน, ทะเบียนบ้าน, พาสปอร์ต, วุฒิการศึกษา, I-20 และจดหมายรับรองการเป็น Sponsor…

เอาละสิ... ผมจะไปหาใครมารับรองการเป็น Sponsor ให้ผม... เพราะคนนั้นจะต้องมีเงินในธนาคารเยอะ ไม่ต่ำกว่า ล้านบาท... แล้วผมจะไปหาที่ไหน แว๊บแรก ผมคิดว่าผมจะไปคุยกับพี่ธีร์ แต่นึกดูอีกที ไม่ดีกว่า...

ผมเก็บความคิดอันนี้ ไว้จนกลับมาเยี่ยมป๊ากับม้าในครั้งต่อมา...

“เป็นไงดิน... เรื่องไปอเมริกา ถึงไหนแล้ว” ป๊าถามอย่างห่วงใย ลึกๆ แล้ว ป๊าอยากให้ผมไป เพราะเป็นโอกาสของผม

“อาเล็ก ส่งเอกสารของโรงเรียนมาให้ผมแล้ว ป๊า...”

“ก็ดีสิ แล้ว ต้องไปเมื่อไร” ป๊าถามอย่างตื่นเต้น

“เอ่อ... ผมต้องไปทำ วีซ่าก่อนครับ... แต่” ผมทำหน้าลำบากใจ

“แต่อะไร”

“ต้องมีคนรับรอง... มีหลักฐานเป็นเงินในธนาคารครับป๊า...”

“เท่าไร”

“ไม่ต่ำกว่าล้านครับ” ผมบอก...

ป๊านิ่งงันไป... ท่าทางผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เป็นไรนะครับ ป๊า...” ผมบอกป๊า... “ป๊าอย่าคิดมากนะครับ ไปไม่ได้ ผมเรียนเมืองไทยก็ได้ครับ”

“อืมมมม ดิน... ป๊าอยากให้ดินไปเมืองนอก... ไปเรียนที่เมืองนอก... ป๊าไม่มีสมบัติอะไรจะให้ดิน... มีแต่เรื่องเรียนเท่านั้นเอง... ดิน เป็นคนมีความตั้งใจ ป๊าก็คิดว่า ดินจะทำได้สำเร็จ...” เสียงป๊าเงียบหายไป...

เราสองคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้าหิน หน้าบ้าน เหม่อมองไปข้างหน้า ผมเอามือจับมือป๊า...ซึ่ง ป๊าก็จับมือผมบีบเบาๆ... แต่ไม่มีคำพูดให้กัน... ความคิดของเรากระจัดกระจาย อาจจะไม่เหมือนกัน แต่ลึกๆ แล้ว ผมรู้ว่า จุดหมายที่เราคิดเหมือนกัน คือ หาทางที่จะมีใครที่มีเงินฝากในธนาคารพอและยอมรับที่จะออกจดหมายรับรองให้ผม...

มีรถวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ประตูรถเปิดออกทั้งสองด้าน มีคนออกมาสองคน ผมยกมือไหว้

“สวัสดีครับ อา” ครับ คนที่มาคือน้องชายคนเล็กของพ่อกับอาสะใภ้นั่นเอง ทำการค้าอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง ไม่ไกลกันนัก

“เอ้อ... ดิน เป็นไง ไม่เจอเลยว่ะ”

“ก็... เรื่อยๆ ครับ อา... อาไปไหนมาครับ” ผมถามอย่างไม่ได้ต้องการคำตอบนัก

“ก็ มาหาลูกค้าแถวนี้ มาเก็บตังค์ด้วย... เฮียเป็นไง” ประโยคสุดท้ายอาหันไปถามพ่อผม

“เออ... ดินมันจะไปเมืองนอก ไอ้เล็กมันส่งโรงเรียนมาให้แล้ว ให้ดินไปอยู่กับมัน แต่ไม่มีคนทำจดหมายรับรองให้มันไปทำวีซ่าไปอเมริกา
น่ะ” ป๊าพูดเหมือนรำพึงกับตัวเองไปด้วย

“ทำยังไงล่ะ” อาหันมาถามผม

“ก็ มีเงินฝากอยู่ในธนาคารสักล้านนึงครับ อา... แล้วให้ธนาคารเค้าออกจดหมายรับรองให้ผม... ไม่ต้องส่งจริงหรอกครับ ผมพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง... ผมจะไปทำงานส่งตัวเองเรียน”

“โฮ้ย... งั้นก็ไม่ยาก” อาสะใภ้หันมาบอก “เฮีย... ทำเอกสารให้ดินมันหน่อยสิ” อาสะใภ้บอกกับสามีตัวเอง

“ได้... ผมมีเงินอยู่บ้างครับ เฮีย...” อาผมหันไปบอกป๊าที่ทำท่าดีใจ... “เดี๋ยวผมทำให้เอง แต่ทำยังไงเนี่ย ดินมันต้องบอก”

“ได้ครับ อา” ผมยกมือไหว้ขอบคุณอากับอาสะใภ้อย่างดีใจ... ในที่สุดฝันของผมก็ใกล้เข้ามาแล้วอย่างไม่นึกไม่ฝันว่า จู่ๆ บทจะง่ายมันก็ง่ายอย่างนี้...

ในที่สุด หลังจากนั้นไม่ถึงสัปดาห์ ผมก็ได้จดหมายรับรองจากธนาคาร ที่รับรองกับสถานทูตในการออกวีซ่าว่า อาผมจะเป็นผู้ให้การสนับสนุนขณะที่ผมอยู่ต่างประเทศ โดยสถานทูตจะพิจารณาจากเงินที่มีอยู่ในธนาคารนั้นๆ ครับ

ได้หนังสือรับรองมาแล้ว หลังจากนั้นก็เป็นการไปยื่นเรื่องขอวีซ่าที่สถานทูตสหรัฐอเมริกา ที่ถนนวิทยุ....ซึ่ง สมัยก่อน การขอวีซ่า ต้องไปเข้าคิวตั้งแต่เช้า เพื่อเข้าไปสัมภาษณ์กับเจ้าหน้าที่ ไม่มีการซื้อพิน หรือจองคิวทางอินเตอร์เน็ทเหมือนปัจจุบัน

หลังจากได้คิวมาแล้ว ผมก็ดำเนินการตามขั้นตอนต่างๆ มาจนกระทั่งถึงการสัมภาษณ์กับเจ้าหน้าที่ของสถานทูตที่เป็นคนอเมริกัน แต่พูดไทยได้ ก่อนหน้าผมนั้น สองสามคน ถูกปฏิเสธการให้วีซ่าทำเอาผมตื่นเต้นจนมือเย็นไปหมด

พอถึงคิวผม เจ้าหน้าที่ตรวจเอกสารอย่างละเอียด ก่อนถามผมว่าจะไปเรียนภาษาอย่างเดียวละหรือ? ผมก็บอกว่า ผมตั้งใจที่จะเรียนปริญญาโทต่อเพื่อนำความรู้กลับมาใช้งานในประเทศไทย

“โอเค อีกสามวันคุณมารับเล่มได้เลย...” เจ้าหน้าที่คนนั้นบอก พร้อมกับเขียนตัวเลข 48 ลงบนแบบฟอร์มการขอวีซ่า ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ว่า ตัวเลขที่เค้าเขียน หมายความว่าอะไร

ผมกลับมาที่ทำงานอย่างงงๆ... ความฝันของผมกำลังจะเป็นจริงในอีกไม่นาน...นี่ผมกำลังจะได้ไปอเมริกาจริงๆ หรือนี่... ผมมองไปรอบๆ บรรยากาศในที่ทำงานที่ทำมาเกือบสองปีอย่างใจหายนิดๆ... นี่ผมกำลังจะต้องจากที่นี่ไป จากเมืองไทยไปจริงๆ หรือนี่ จากไปแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้กลับมา... ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง? หนาวไหม? ร้อนไหม? แล้ว จะพูดกับเขารู้เรื่องไหม? เรื่องเรียน จะเรียนได้ไหม?... ไหนยังเรื่องม้าอีก ม้าเองก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงนัก... ถ้าผมไป แล้วระหว่างนั้น ม้าเป็นอะไร แล้วผมจะทำยังไง...

คำถามทุกคำถามวนเวียนอยู่ในหัวสมอง จนทำให้คนที่เคยมั่นใจตัวเองมากๆ อย่างผม ใจหายไปเหมือนกัน

“เอาวะ ไอ้ดิน... อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด... อย่าเอาไอ้สิ่งที่มันยังไม่เกิดมาบั่นทอนตัวเอง... ลูกผู้ชาย ยังจะต้องกลัวอะไรอีก...” ผมบอกตัวเอง ก่อนจะหันมาเผชิญกับความจริงตรงหน้า แล้วพยายามเรียบเรียงสิ่งที่จะต้องทำต่อไป เป็นขั้นเป็นตอน

ผมเดินไปบอกหัวหน้าว่าผมจะขอลาออกเนื่องจากจะต้องไปเรียนต่อที่อเมริก “อ้าว... ดิน ไหงมาทิ้งกันง่ายๆ ซะล่ะ” หัวหน้าพูดยิ้มๆ... ผมยกมือไหว้ เพราะหัวหน้าเอง ก็ให้ความปราณีกับผมไม่น้อย...

“ผมขอโทษครับ... ผมเองก็ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่ามันจะเร็วขนาดนี้...”

“เอาเถอะ ดิน... มันเป็นโอกาสที่ไม่ได้หามาง่ายๆ พี่คงไม่ขัดขวางอะไรหรอก มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกแล้วกัน”

ผมยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะเดินไปที่แผนกทรัพยากรมนุษย์ แจ้งความจำนงว่าผมจะลาออก และจะมาทำงานวันสุดท้ายเมื่อไร... ไม่นานก็เรียบร้อย...

สิ่งที่ผมต้องทำต่อไปคือ จองตั๋วเครื่องบิน อาเล็กบอกว่า ให้บินไปถึงอเมริกาก่อนวันเปิดเรียนสักสัปดาห์หนึ่ง เพื่อให้ปรับตัวรับกับเวลาที่เปลี่ยนไปซึ่งเหลือเวลาอีกไม่ถึงสองเดือนเท่านั้นเอง

“แล้วจะบอกไอ้ชลยังไง” คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัวสมองของผม... นั่นสิ... ผมไม่เคยแม้แต่จะบอกมันเรื่องแผนการชีวิตที่ผมจะไปอเมริกาเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่ทุกเรื่องที่ผมทำ ผมจะต้องเล่าให้มันฟังเสมอๆ ยกเว้นเรื่องนี้... และ... ยังพี่ธีร์อีกคน...

“มึงจะโกรธกูมากไม๊วะชล...” ผมรำพึงอยู่คนเดียวอย่างหนักใจ...

............................................................

งวดเข้ามาแล้วนะครับ เรื่องของไอ้ดิน อีกไม่เกิน 5 ตอนเท่านั้นเองเอาใจช่วยไอ้ดินหน่อยนะครับ....


 

[j123]

พอไปอเมริกาแล้วยังได้ติดต่อกับพี่ชลไหมคะ ยังไม่อยากให้รีบจบเลย อยากให้เขียนเล่าต่อไปจนถึงใช้ชีวิตที่เมืองนอกด้วย อยากอ่านมาก มีเวลาว่างเมื่อไหร่ค่อยเขียนก็ได้ค่ะ รอได้ 

[IsDeer]

  จะดราม่าตอนบอกเรื่องนี้กับพี่ชลมั้ยเนี่ย

อยากให้เรื่องนี้มีต่อเหมือนกันนะ อยากรู้ว่าใช้ชีวิตที่นู่นเป็นยังไง

[nokkaling]