“ไม่เอาลูกนั้น นั่นน่ะ ลูกที่รวมอยู่เป็นช่อข้างบนนั่น ขยับขึ้นไปอีก” เสียงพูดคอยสั่งการอยู่ด้านล่างใต้ต้นมะม่วงต้นใหญ่ ที่หน้าร้อนปีนี้นั้น ต้นติดลูกดกจนกินแทบไม่ทัน โดยเฉพาะช่อมะม่วงใหญ่ ๆ หลายสิบลูก ที่ตะกร้อสอยมะม่วงนั้น ยื่นมาได้ไม่ถึง “คุณหนูปรุง นั่นมันสูงจนเกินความสามารถบ่าวแล้วนะขอรับ” ชายหนุ่มหุ่นล่ำกำยำ ที่ถูกใช้ให้ปีนขึ้นต้นมะม่วงมา ร้องบอกกับนายน้อยของตัวเองที่คอยตะโกนชี้ซ้ายชี้ขวาอยู่ด้วยอาการตื่นเต้น
“ลูกล่าง ๆ มันทั้งเล็ก แถมยังไม่เปรี้ยวถึงใจเท่าไหร่ ไม้ เธอขยับปีนขึ้นไปยืนอีกกิ่งนั่นสิ เธอจะได้เอื้อมถึง นะ เธอทำให้ฉันหน่อย เธอเก็บมะม่วงลงมาได้เยอะ ฉันก็จะทำน้ำปลาหวานให้เธอกินเอง” ไอ้ไม้ เมื่อเป็นคำสั่งของนายน้อยของบ้าน ที่มันนั้น เติบโตไล่เลี่ยกันมากับลูกชายคนเดียวของท่านเจ้าของบ้าน โดยที่มันโตกว่าสามปี มันก็ถือว่าเป็นพี่เลี้ยง เป็นพี่ชายให้คุณหนูปรุงไปในตัว
“ขอรับคุณปรุง” คำพูดติดปากของไอ้ไม้ คือการรับคำ ที่ไม่ขัดใจคุณปรุงของมันเลยแม้แต่น้อย และนั่นก็คือสิ่งที่ไม้ทำ โดยก้าวขาขึ้นไปยืนบนกิ่งมะม่วงที่สูงขึ้นไป ก่อนจะเอื้อมมือเด็ดช่อมะม่วงช่อใหญ่ แต่ละลูกนั้นอวบโต เอามาปอก เอามาฝานลอยน้ำฝนเย็น ๆ ก็สามารถปันกันกินได้ทั่วทั้งเรือนนายเรือนบ่าว ปรุงที่รู้ดี ว่ายังไงไม้ก็ต้องยอมทำตามคำขอ เพราะการเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แม้ว่านายท่านจะเคยออกปากห้ามแล้ว ว่าไม่ให้ไม้ตามใจคุณหนูปรุงมากจนเกินไป
“ได้แล้วขอรับคุณหนู” ไม้ที่รีบพาตัวเองปีนลงมาจากต้นมะม่วง ชูช่อมะม่วงให้อีกฝ่ายได้ดู ก่อนจะร้องโอ๊ย ๆ เมื่ออีกมือต้องปัดให้มดแดงที่แฝงอยู่ในพวงมะม่วง ที่กัดเจ็บพวกนั้นให้พ้นไป “มดแดงเยอะเลยครับคุณปรุง” ไม้โอดออกไป เมื่อความแสบคันจากรอยมดกัดเริ่มออกฤทธิ์ออกเดช “อย่าบ่นมากเลย เดี๋ยวฉันทายาให้” ไอ้ไม้แอบยิ้ม ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายกลับไปที่เรือน ด้วยความชอบใจทุกครั้ง ที่นายน้อยของไอ้ไม้หาหยูกหายามาให้มันแก้ไข้บ้าง แก้อาการต่าง ๆ หลากหลาย
“ท่านพ่อได้ยาพวกฝาหรั่งมาใหม่ เธอไปเอาน้ำล้างตัวเสียก่อน เดี๋ยวฉันไปเอายามาทาให้” คุณหนูปรุงพูดบอกกับไม้ “ขอรับคุณหนูปรุง” ก่อนจะวิ๋งปร๋อขึ้นไปบนเรือน ให้นายแม่ต้องร้องห้ามเสียงดัง “คุณปรุง แม่บอกว่าอย่าวิ่งแบบนั้น” แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว “นี่ก็อีกคน ตั้งแต่เด็กจนโตป่านนี้แล้ว” นายแม่หันมาขมวดคิ้วใส่ไอ้ไม้ ที่ห้ามเท่าไหร่ แต่ไม้ก็ทำตามที่คุณหนูปรุงสั่งอยู่ร่ำไป ก่อนที่นายแม่จะให้คนครัวมารับมะม่วงไปจัดการให้ แล้วให้ไม้ไปล้างเนื้อล้างตัว
ไม้เดินกลับมาที่ลานกว้างด้านหน้าเรือนใหญ่ ที่นายแม่สั่งให้ทำเป็นที่เอาไว้ทำการออกงาน เพราะมีพื้นที่กว้างขวาง และการนี้ พวกคนครัวก็ต่างพากันขะมักเขม้น ทั้งปอกเปลือกมะม่วงเข่งใหญ่ที่ไอ้ไม้ไปเก็บมา อีกกลุ่มก็พากันฝานเป็นชิ้นบาง ๆ เตรียมลอยในน้ำฝนเย็น ๆ จากโอ่ง อีกพวกก็เตรียมเครื่องน้ำปลาหวาน รอให้คุณหนูปรุงมาจัดการลงมือ เพราะน้ำปลาหวานของคุณหนูปรุง เป็นที่เลื่องลือไปไกล ว่ามีรสชาติที่เข้ากับมะม่วงเปรี้ยวดีนักแล
“ยาจากหมอฝาหรั่ง ท่านพ่อบอกได้ผลดีชะงัด” ไอ้ไม้จะเอื้อมมือไปรับตลับยานั้นมาทาเอง ก็ได้แต่มองนายน้อยของมัน เอายาทาแต้มลงไปบนรอยมดแดงกัด แล้วทายาจนทั่วให้มัน “เรื่องแบบนี้ บ่าวทำเองก็ได้ขอรับ” ไม้เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ มันเองก็รู้ตัวดี ว่ามันรู้สึกแบบนี้บ่อยมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อคุณหนูปรุงมาแตะต้องเนื้อตัวของมัน อาการใจสั่น อาการเนื้อหนังเต้นรน ราวกับอยู่ไม่สุข ห้ามปรามตัวเองแทบไม่ได้
“ฉันเป็นคนใช้ให้เธอไปทำ” ไอ้ไม้เห็นคุณหนูปรุงของมันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับมัน ความสูงของนายน้อย อยู่เพียงแค่ปลายคางของไอ้ไม้แค่นั้นเอง ดวงตากลมโตใสเป็นประกาย อีกทั้งริมฝีปากบาง ๆ สีชมพูระเรื่อ ความงามประดุจภาพจิตรกรฝีมือดี ที่ไอ้ไม้เคยเห็นนายท่าน สั่งซื้อมาจากเมืองหลวง “ฉันก็ต้องเป็นคนดูแลเธอสิ ถึงจะถูกต้องยุติธรรม” ไอ้ไม้ ต้องรีบก้มหน้าหลบสายตา เอ่ยขอบคุณนายน้อยของมันออกไปเสียงสั่น บอกกับคุณหนูปรุงว่า มันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว นายน้อยของไอ้ไม้เลย ได้เริ่มลงมือ ทำน้ำปลาหวานให้ทั้งนายและบ่าวได้ชิมกัน
เพียงไม่นาน บรรดาคนงานบ่าวในเรือน ก็มานั่งล้อมวงกันที่ลานกว้างด้านหน้าเรือน แล้วก็จัดการกับมะม่วงน้ำปลาหวาน ฝีมือของคุณปรุง คุณหนูนายน้อยอันเป็นที่รักของทุกคน แถมทุกคนยังได้เห็นฝีมืออันประณีตอีกด้านหนึ่งของคุณหนูปรุง ที่บรรจงแกะสลักลูกมะม่วง ให้ออกมาเป็นรูปนกกางปีกกว้าง ที่ใคร ๆ ก็ต้องชมว่า ดูเหมือนนกแกะสลักตัวนี้ มีชีวิตจิตใจจริง ๆ ปานนั้น
“ไม่ได้ยากเย็นหรือเหลือบ่ากว่าแรงอะไร” คุณปรุงพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม โดยที่นายแม่เอง ตั้งแต่ตอนเห็นลูกชายมาเอ่ยปากขอให้ช่วยสอนงานแกะสลักนี้ให้หน่อย ตัวเธอเองก็ไม่ได้ขัด เหตุเพราะไม่อยากให้วิชาหรือฝีมือที่ถูกขัดเกลากันมาในเชื้อในสายตระกูล ต้องสูญหายไป แม้ว่าคุณปรุงจะเป็นลูกชายของเธอก็ตาม และมันอาจจะดูแปลกในสายตาของผู้อื่น ที่มักจะมองว่า งานฝีมือประเภทนี้ เป็นงานของหญิงสาวทำกัน
“เรื่องร้อยมาลัยถวายพระอีกอย่าง แม่จ๋า เดี๋ยวลูกไปเก็บดอกมะลิแลดอกรักมาให้เต็มกระบุง” ไม่พูดเปล่า คุณหนูปรุงลุกขึ้นยืน มือก็คว้าเอากระบุงมาถือเอาไว้ นายแม่รีบร้องห้ามปรามลูกชายทันควัน “ไม่ได้ คุณปรุง จำไม่ได้หรืออย่างไร ว่าคุณพ่อห้ามไม่ให้เข้าใกล้น้ำ” เพราะด้วยสวนของตาเอิบ ที่ปลูกดอกมะลิและดอกรักได้ดอกใหญ่สวยงาม ต้องข้ามคลองน้ำลึกเท่าหัวเข่า แต่บางครั้งเวลาน้ำหลากมาจากทางเหนือ ก็ลึกมากกว่านั้นมาก
“ลูกจะไม่เป็นไร ลูกเคยเดินข้ามไปแลกลับมาอย่างปลอดภัย แม่เองก็เห็นลูกทำอย่างนั้นด้วยตา” คุณปรุงพยายามบอกกับนายแม่ว่าอย่าห่วงเลย “ก็ถ้าแม่ไม่บอกให้คุณพ่อทราบ” คุณปรุงพูดต่อรองกับนายแม่ ให้เป็นความลับกันแค่สองคน “บ่าวจักขอดูแลคุณหนูปรุงเองขอรับนายแม่” ไม้พูดบอกกับนายแม่ ซึ่งสุดท้ายแล้วทนายแม่ก็ยอมใจอ่อน แต่กำชับกำชาไอ้ไม้ ว่าหากไม่มั่นใจ ก็ให้พากันกลับมา อย่าได้อุตริข้ามคลองน้ำนั้นไปฝั่งสวนตาเอิบเป็นอันขาด
“บ่าวว่า เรากลับเรือนกันก่อนดีกว่าขอรับ” ที่ริมฝั่งน้ำ ระดับน้ำขึ้นสูงกว่าปกติอยู่พอสมควร ไม้คิดว่า รอให้น้ำลงกว่านี้อีกสักหน่อย ถึงจะข้ามไปได้อย่างทุกครั้ง “เธอก็ให้เราขี่หลังข้ามไปสิ” คุณหนูปรุงไม่ยอมกลับง่าย ๆ ตามคำเตือนของไม้ “ไม่เช่นนั้น เดี๋ยวเราจะหาเรื่องโกหกให้คุณพ่อ ลงหวายเธอเสียให้หลังลาย” ถึงจะรู้ว่า คุณหนูปรุงของไอ้ไม้ ไม่ทำอะไรแบบนั้นอย่างแน่นอน แต่ไม้ก็ไม่ต้องการเห็นแววตาน้อยใจของอีกฝ่าย เวลามองมาที่เขาเช่นกัน
“ไม้ เธอ” คุณปรุงเอ่ยขึ้น เมื่อไม้พาคุณปรุงขี่หลังข้ามคลองน้ำนั้นมาได้ครึ่งทาง “ขอรับคุณหนูปรุง” เสียงของไม้สั่น ด้วยความใกล้ชิดของร่างกายทั้งสองคนแบบนี้ แม้ว่าเมื่อครั้งยังเยาว์ เคยเล่นขี่ม้าส่งเมืองกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่มันไม่ใช่แบบนี้ ไม้บอกกับตัวเอง ว่ามันเปลี่ยนแปลงไปหมด ทั้งร่างกาย ทั้งความรู้สึก ทุกสัมผัสที่คุณหนูปรุงเคยแตะต้องตัวของไม้ มันไม่ใช่เรื่องปรกติอีกต่อไป เพราะในใจ ใจกลางความคิดของไม้ มีแต่ภาพเรื่องอย่างว่าที่อยากจะทำกับคุณหนูปรุง
“ก่อนหน้านี้ ฉันเห็นเธออยากจะถามอะไรสักเรื่อง แต่ก็เงียบเสียง เลิกล้ม ไม่ถามตามที่ตั้งใจเอาไว้ เรื่องนั้นคือเรื่องอันใดกัน” ไอ้ไม้เกือบจะสะดุดหินที่อยู่ใต้น้ำนั่น แต่ก็ประคองตัวพาคุณหนูปรุงเดินมาจนถึงที่อีกฝั่งของคลองน้ำ “ถ้าไม่ตอบ คราวนี้ หวายของคุณพ่อจะลงที่หลังเธอจริง ๆ เข้าเสียที” คำขู่แกมบังคับของคุณหนูปรุง ทำให้หัวใจของไอ้ไม้เต้นเร็วและแรง กับคำพูดที่เก็บกอดเอาไว้ในใจมาหลายปี
“วาตะ เอามะม่วงมั้ยลูก ไม่ได้กินนานแล้ว” วาตะหันไปมองมะม่วงลูกสวยที่วางเรียงกันเป็นแผง ตามที่แม่ถามขึ้น “เอามะม่วงเปรี้ยวหรือมันดีคะ” แม่ค้าถาม พร้อมหยิบถุงพลาสติกพร้อมใส่ตามคำสั่งซื้อของลูกค้า “เปรี้ยวละกันนะวาตะ เนี่ยมีกะปิหวาน กะปิโหว่ด้วย แต่เดี๋ยวซื้อน้ำปลาหวานให้พ่อด้วย” แม่จัดแจงบอกจำนวนมะม่วงให้แม่ค้าเอาไปชั่ง ซึ่งก็มากพอสมควร
“ชิมได้นะคะ นี่ค่ะ หยิบชิมจิ้มกับอะไรก็ตามชอบใจได้เลย” แม่ค้าร้องบอกให้วาตะได้ยิน โดยที่วาตะนั้น มองไปที่มะม่วงฝานบาง ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาหนึ่งชิ้น แล้วใช้ช้อนตักน้ำปลาหวานหยอดลงบนแผ่นมะม่วง ก่อนจะจับมันเข้าปาก ความเปรี้ยวของมะม่วง ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างไรชอบกล ทั้ง ๆ ที่วาตะไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่า มะม่วงคือผลไม้โปรดของตัวเอง แถมตัวน้ำปลาหวานนั้น มันทำให้ตัวเขาเหมือนกับ กำลังดื่มด่ำช่วงเวลาที่ติดอยู่ในความทรงจำ
อุรเคนทร์ถึงกับต้องรีบขี่รถมอเตอร์ไซค์เข้าจอดที่ข้างทางอย่างกะทันหัน เมื่ออยู่ ๆ รสชาติเปรี้ยวของมะม่วงก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งปาก ชายหนุ่มจอดรถ ก่อนจะถอดหมวกกันน็อกแบบเต็มใบนั้นออก พอมองไปด้านหน้า ก็พบว่าตัวเองมาจอดอยู่ตรงลานจอดรถของตลาดที่ขายผลไม้เป็นหลัก และยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรต่อ อุรเคนทร์ก็ต้องไอออกมา เหมือนกับสำลัก เวลาเคี้ยวพริกเผ็ด ๆ ลงคอไปอย่างไม่ได้ระวัง แถมยังรสชาติของน้ำตาลมะพร้าว น้ำปลา รวมถึงกุ้งแห้ง หอมแดง ที่อบอวลอยู่ในปาก
ไอ้ไม้เดินมาถึงที่ห้องนอน เรือนไม้หลังเล็ก ๆ ที่ด้านหลัง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแผ่ แววตาของมันพราวระยับ รอยยิ้มที่ไอ้ไม้ไม่สามารถหุบมันลงได้ เมื่อคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ที่ไอ้ไม้ ต้องเก็บอารมณ์และความรู้สึกเอาไว้อย่างเต็มที่ ที่จะไม่แสดงอะไรกระโตกกระตากออกไป จนได้กลับมาที่เรือนนอนของบ่าวด้านหลัง อาการอวดรอยยิ้มพิมพ์ใจให้อากาศ ให้ฝาห้อง ขื่อดานดู ของไอ้ไม้ก็เริ่มต้นขึ้น
“บ่าวได้ยินพวกแม่ครัวเขาพูดกัน” ในที่สุด ไม้ก็ยอมเปิดปากพูดออกไป โดยมีคุณหนูปรุงของมันยืนรอฟังอยู่ด้านหน้า “พวกแม่ครัวพูดกันไปหนาหูนัก ถามกันว่า เป็นจริงหรือไม่ ที่แก้มของคุณหนูปรุงนั้น หอมยิ่งกว่าน้ำอบ หอมนานเสียยิ่งกว่าขนมอบร่ำควันเทียน พวกนั้น ยังสู้ไม่ได้” ไอ้ไม้คิดถึง ที่ตัวมันนั้นพูดออกไป ตามด้วยการที่คุณหนูปรุง ยื่นแก้มเข้ามาประชิดติดที่จมูกของไอ้ไม้ ที่มันสูดกลิ่นแก้มหอมกรุ่นนั้นเข้าไปจนเต็มปอด
“ไม้” เสียงของคุณหนูปรุงเรียกชื่อของเจ้าของห้องบนเรือนดังเข้ามา “ไม้มั่น” เจ้าของชื่อ ที่นายท่านเป็นคนตั้งให้ รีบผลุงลุกขึ้นออกมาที่ด้านหน้าเรือนในทันที “คุณหนูปรุง ทำไมเดินมาเองถึงที่นี่ขอรับ ทำไมไม่ให้ใครมาตามบ่าว” ไอ้ไม้นั่งลงบนพื้น มองอีกฝ่ายที่ทำหน้าอมยิ้มอยู่ก่อนแล้ว “มาลัยนี้ เราทำเสีย คงจะถวายพระไม่ได้” ไม้มองพวงมาลัยพร้อมอุบะร้อยมะลิล้วนหอมกรุ่น
“ฉันเอามาให้เธอ” คุณหนูปรุงยื่นพวงมาลัยให้กับไม้ ตัวมันมองไม่เห็นข้อตำหนิใดสักอย่างที่พวงมาลัยหอมนั้นมี “ถ้าหากจะมี ข้อด้อยใด ๆ กับพวงมาลัยนี้” ไม้เอ่ยขึ้น “ก็คงจะเป็นเพราะมันมาอยู่ในมือของบ่าว” ไม้เอาพวงมาลัยพวงนั้น สวมข้อมือให้กับคุณหนูปรุง “แบบนี้ต่างหาก ถึงจะงดงามคู่ควร” ไม้มั่นนั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่ง จับข้อมือของคุณหนูปรุง ที่มีพวงมาลัยมะลิหอมนั้น เข้ามาแนบกับแก้มของตัวเอง
****************************************************
คำแปลเนื้องร้องเป็นภาษาอังกฤษ โดย Jay J
ดอกไม้ที่รอฝน - The Toys feat. Nont Tanont
https://www.youtube.com/watch?v=pPa1d5cC8M4จำได้ไหมดอกไม้ดอกนั้นที่ฉันปลูกมันกับเธอ เมื่อวันที่เราอยู่ข้างกัน
Do you remember the flowers that us two planted, the day we were together
ฉันดูแลอยู่อย่างดีในทุกวัน
I've been taking a good care of them
แต่มันจะสวยเป็นพิเศษ เมื่อตอนที่ฝนพรำ
But they will look exceptionally beautiful when rain is falling
จำได้ไหมอะไรที่เราชอบทำด้วยกันเมื่อวันเธออยู่กับฉัน
Do you still remember things we liked to do together when we stayed side by side?
ฉันยังทำแบบเดิมในทุกวัน
I've been doing the same as of now
แต่มันไม่เห็นมีความสุข เมื่อเราต้องไกลกัน
But that doesn't give me joy when we are now apart
ฝันฉันก็ซ้ำซ้ำทุกวันมีเพียง ภาพเธอในนั้น
My dream continuously repeats itself every day, and that's you in it
ได้แค่รอและรอวันที่ดอกไม้จะบานอีกครั้ง
What I can ever do is wait until all the flowers bloom again
มีคนคิดถึงเธอ
There's someone thinking of you
แล้วเธอรู้สึกได้หรือเปล่า
Do you feel the same?
คนที่คิดถึงเธอ
The one that is feeling for you
นั่งมองฟ้าและคิดถึงวันเก่า
Looking into the sky and fondling the old days
กี่ราตรีที่เลยผ่าน
How many nights have been past
แต่ละคืนช่างยาวนาน
They were such long nights
ทุกนาทีมันนาน ดั่งชั่วนิรันดร์
Every minute was too long, like eternity
มีคนคิดถึงเธอ
Someone is thinking about you
เขามีแค่เธอยามตื่นและฝัน
All he has with him days and nights is just you
ทรมานเหลือเกิน
That causes sufferings
เมื่อไรจะวันนั้น
When will that day come?
วันที่เธอจะกลับมา วันที่ได้อยู่ข้างกัน
The day you'll return, the day you'll right by my side
ดอกไม้ที่รอฝน ก็เหมือนคนทางนี้ที่รอเธอ
Flowers waiting for rains, like someone over here waiting for you
Wake up in the morning
ก็เป็นแบบเดิมในทุกเช้า
Every morning remains the same
ใช้ชีวิตอีกวันและอีกวันไปด้วยความเหงา
Day after day, my life is spent with loneliness
คิดยังคิดแค่เพียงแต่เรื่องเรา
What comes to my mind is only about us
แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นบ้างหรือเปล่า
But don't really know if it's the same for you
Baby, I don't wanna know อยู่ที่ไหน Where are you?
ก็แค่ในบางเวลาที่ฉันได้กลิ่นดอกไม้
just sometimes I smell scents of flowers
สมองมันยังเข้าใจว่าเธอยืนอยู่ทางซ้าย
My brains translate that you're standing to my left side
จิตใต้สำนึกบอกว่าเธอไม่ไปไหน
My consciousness says you've never left
Every time I think about you
ฉันทรมานแบบที่เธอไม่เคยรู้
This you don't know that it pains me
มีคนคิดถึงเธอ
There's someone thinking of you
แล้วเธอรู้สึกได้หรือเปล่า
Do you feel the same?
คนที่คิดถึงเธอ
The one that is feeling for you
นั่งมองฟ้าและคิดถึงวันเก่า
Looking into the sky and fondling the old days
กี่ราตรีที่เลยผ่าน
How many nights have been past
แต่ละคืนช่างยาวนาน
They were such long nights
ทุกนาทีมันนาน ดั่งชั่วนิรันดร์
Every minute was too long, like eternity
มีคนคิดถึงเธอ
Someone is thinking about you
เขามีแค่เธอยามตื่นและฝัน
All he has with him days and nights is just you
ทรมานเหลือเกิน
That causes sufferings
เมื่อไรจะวันนั้น
When will that day come?
วันที่เธอจะกลับมา วันที่ได้อยู่ข้างกัน
The day you'll return, the day you'll right by my side
ดอกไม้ที่รอฝน ก็เหมือนคนทางนี้ที่รอเธอ
Flowers waiting for rains, like someone over here waiting for you
มีคนคิดถึงเธอ
Someone is calling for you.
แล้วเธอรู้สึกได้หรือเปล่า
Can you feel the way that I feel?
คนที่คิดถึงเธอ
That guy who misses you
นั่งมองฟ้าและคิดถึงวันเก่า
Looking at the sky and thinking of the past
กี่ราตรีที่เลยผ่าน
How many nights are there?
แต่ละคืนช่างยาวนาน
Each one is painstakingly long
ทุกนาทีมันนาน
Every minute takes ages
ดั่งชั่วนิรันดร์
Seems like forever
มีคนคิดถึงเธอ
Someone is thinking of you
เขามีแค่เธอยามตื่นและฝัน
What he has is you when dawn and dusk
ทรมานเหลือเกิน
It gives a heartache
เมื่อไรจะวันนั้น
When will the day come?
วันที่เธอจะกลับมา
The day you'll return
วันที่ได้อยู่ข้างกัน
The day we'll stay together
ดอกไม้ที่รอฝน ก็เหมือนคนทางนี้ที่รอเธอ
The flowers are waiting for rainy days like I am waiting for you right here
I … I…. missing you
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้
แจ่มครับ
