เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 50 — เหนื่อยแค่ไหน ก็ยังอยากนั่งหันหน้ากับมึง

วันพุธ – สองสัปดาห์หลังกลับจากยุโรป

21:48 น. | คอนโดห้องเดิม — แต่เวลาคนละแบบ

ดินสอนั่งที่โต๊ะทำงาน
แบบร้านคาเฟ่ญี่ปุ่นที่ต้องส่งให้ลูกค้าคืนนี้
สายตาเริ่มพร่า
มือจับสไตลัสแน่น
คาเฟอีนหมดฤทธิ์ไปตั้งแต่หนึ่งทุ่ม

…

อีกฝั่งของห้อง — ภัทรนั่งโทร Zoom อยู่หน้าโน้ตบุ๊ก
ประชุมกับทีมฝั่ง Berlin ที่เพิ่งเปิดดีลใหม่
สีหน้าเริ่มเครียด เสียงเริ่มแข็ง
“แต่ถ้า delay เราก็ต้อง rescope ฟีเจอร์ทั้งหมดนะครับ ไม่งั้นทีม dev ฝั่งไทยจะรับไม่ทันแล้ว!”

…

ห้องทั้งห้องเงียบ
มีแต่เสียงพิมพ์ เสียงประชุม
และเสียงถอนหายใจสลับกันเบา ๆ

23:05 น. | ดินสอลุกจากโต๊ะ… มาหยุดตรงหน้าภัทร

“กูทำอาหารไว้นะ ไม่ต้องอุ่น กินได้เลย”

ภัทรหันมา:
“มึงยังไม่ได้นอนเลยเหรอ”

“ยัง… แต่กูรู้ว่ามึงก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน”

ภัทรถอนหายใจเบา ๆ
ก่อนจะดึงดินสอเข้ามากอดช้า ๆ
ทั้ง ๆ ที่ตัวเองยังไม่ปิดคอม

“ขอบใจนะ… ถึงมึงจะไม่พูดอะไรก็เถอะ
แต่กูรู้ว่ามึงเหนื่อย… แล้วก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายามอยู่ดี”

…

01:17 น. | ไฟในห้องดับ — เตียงเงียบ แต่หัวใจยังเต็ม

คืนนี้ไม่มีจูบ
ไม่มีแม้แต่บทสนทนายาว ๆ
แค่สองร่างนอนข้างกัน
ในท่าที่อาจจะเมื่อยหน่อย แต่รู้สึกปลอดภัย

…

เช้า — ตี 5:58 น. | เสียงนาฬิกาปลุกดัง

ดินสอสะลึมสะลือ ลุกไปก่อน

เดินไปปิดไฟห้องครัวที่ลืมไว้
หันมาเห็นภัทรยังนอนคว่ำหน้าอยู่
กล้ามแน่น ๆ พาดขวางหมอน
เสื้อหลุดไปครึ่งตัว

ดินสอยิ้มเบา ๆ แล้วพูดกับตัวเองในใจ

“ยังไม่ต้องเป็นวิมานใหญ่ก็ได้… แค่เป็นบ้านที่มีคนนี้อยู่ก็พอแล้วตอนนี้”

…

แม้ภารกิจจะเริ่มหนัก
แม้เวลาจะไม่เหมือนเดิม
แต่การหันหน้าเข้าหากันในทุกคืนก่อนนอน
มันกำลัง “เปลี่ยนชีวิต” ของคนสองคนทีละนิด

และใช่…
มันเหนื่อย
แต่มันยัง “ทนไหว”
เพราะเขารู้ว่า พรุ่งนี้จะยังตื่นมาแล้วเจออีกคนอยู่ตรงนี้เสมอ

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 48 — แค่หันเก้าอี้เข้าหากัน เราก็เห็นหน้ากันชัดขึ้น

วันจันทร์ – หนึ่งสัปดาห์หลังกลับจากยุโรป

เช้าอันเงียบเหงา
เสียงนาฬิกาปลุกจากคนละมุมของกรุงเทพฯ
เตือนให้รู้ว่า วิมาน 20 วันจบลงแล้ว… แต่ชีวิตยังต้องไปต่อ

…

สำนักงานของภัทร – สตาร์ทอัปเทคฯ ชั้น 34 ย่านอโศก

ภัทรยืนหน้าโต๊ะประชุม
สไลด์เบื้องหลังคือโลโก้บริษัทใหม่ที่เพิ่งปิดดีลจากยุโรป
แต่ในใจกลับคิดถึงอย่างเดียว…

“เมื่อคืนดินสอนอนถึงกี่โมงวะ”

…

เสียงเลขาดังขึ้นขัดจังหวะ:
“คุณภัทรคะ ลูกค้าญี่ปุ่นขอเลื่อนประชุมเป็นบ่ายโมงนะคะ”

ภัทรพยักหน้า แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ:
“กูต้องโทรหามึงตอนเที่ยงให้ได้เลยนะ ดินสอ…”

…

อีกฝั่งของเมือง – สตูดิโอเล็ก ๆ ใกล้พระราม 9

ดินสอ นั่งหน้าจอ Mac Studio
เปิดไฟสีวอร์มในห้องที่มีแต่เสียงเพลงคลาสสิก
โปรเจกต์ออกแบบร้านกาแฟในลิสบอนอยู่ตรงหน้า
แต่มือขวากำลังวาดเส้นเดียววน ๆ ซ้ำ

ใจลอยไปที่คนตัวใหญ่ที่เคยนอนข้าง ๆ ทุกคืน

เสียงแจ้งเตือน LINE เด้งขึ้น:

ภัทร:
“กินข้าวยังมึง”

ดินสอยิ้มมุมปากเล็ก ๆ

ดินสอ:
“ข้าวสั่งแล้ว ยังไม่ได้เคี้ยว”
“มึงล่ะ”

…

กลางวันวันเดียวกัน – โทรศัพท์ดังขึ้น

ภัทร: “กูแค่โทรมาฟังเสียงว่ามึงยังอยู่ดี”
ดินสอ: “เมื่อคืนก็อยู่ดี… แค่นอนไม่มีคนกอดเท่านั้นเอง”

เสียงภัทรเงียบไปนิด
ก่อนจะพูดแบบคนที่เริ่มหัดฟัง

ภัทร:
“กูไม่ใช่คนพูดเก่งเรื่องพวกนี้ แต่… กูพยายามอยู่นะเว้ย
กูไม่อยากให้มึงเป็นคนหันเก้าอี้เข้ามาคนเดียวแล้วเหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว”

…

ค่ำวันนั้น – ทั้งสองต่างอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
ในห้องที่เคยเงียบ… แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป

ดินสอเปิดโน้ตในไอแพด
เขียนหัวข้อไว้ว่า
“Project: บ้านหลังใหม่ของเรา (เผื่ออนาคต)”

…

ภัทรนั่งพิงเก้าอี้
มือถือสมุดวาดเล่น แล้ววาดภาพดินสอในเสื้อคลุมโรงแรม
เขียนไว้ใต้ภาพว่า
“สิ่งที่กูอยากตื่นมาเห็นทุกเช้า”

…

คืนนั้น ทั้งคู่ไม่ได้วิดีโอคอล
แค่ทิ้งข้อความไว้ก่อนนอน

ภัทร:
“วันนี้กูอาจยังไม่เก่งเรื่องความรัก แต่กูจะค่อย ๆ หัดไปพร้อมมึงนะ”

ดินสอ:
“แค่เก้าอี้หันเข้าหากัน… ถึงจะเหนื่อยบ้าง แต่กูก็ไม่อยากหันไปทางอื่นแล้วล่ะ”

…

ในความเงียบของห้องนอนทั้งสองฝั่ง
พระเอกกับนายเอกที่รักกันมานาน
ไม่ได้ต้องการอะไรหวือหวาอีก

แค่มี “ความพยายาม”
ในทุกวันธรรมดา
เพื่อให้วิมานของพวกเขา… ไม่ใช่แค่ที่พักใจ
แต่เป็นที่อยู่ที่มั่นคงตลอดไป

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนพิเศษ — ความทรงจำแต่ละคน

เสียงเครื่องยนต์ยังคงกึกก้องอ้อยอิ่งอยู่ในความคิด
ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งในที่นั่งของตัวเอง
บนเที่ยวบินกลับประเทศไทย

ทริป 20 วันผ่านไปเหมือนภาพสไลด์
แต่ในใจของแต่ละคน… ยังไม่พร้อมจะกดปิด

…

ป้าอุ๊ – “ลูกฉันโตหมดแล้ว… แต่หัวใจแม่ยังหายใจได้ดีเสมอเมื่อได้ออกเดินทาง”

เธอหลับตาลงเบา ๆ
นึกถึงกลิ่นลาเวนเดอร์ที่ Provence
และเสียงหัวเราะของภัทรดินสอตอนทะเลาะกัน
“เด็กสองคนนั้น… เหมือนฉันย้อนกลับไปตอนเป็นสาว”

…

ลุงก้อง – “บางที… สิ่งที่ดีที่สุดของการเที่ยว ก็คือการได้ฟังคนอื่นแซวเราโดยไม่ต้องโกรธ”

เขายิ้ม
นึกถึงตอนถูกแซวว่า “มองผู้หญิงร้านน้ำหอม”
ตอนกินไวน์แดงแล้วหน้าแดง
ตอนเผลอหลับแล้วกรนใส่พี่ดาบนรถไฟ

…และตอนที่ภัทรขาสั่นแต่ยังยิ้มได้

…

พี่แป๋ว – “ฉันซื้อกระเป๋ามา 3 ใบ แต่สิ่งที่หนักที่สุดไม่ใช่ของในกระเป๋า… แต่เป็นความคิดถึงที่ยังไม่ทันเริ่ม”

เธอกอดกล่องน้ำหอมไว้แน่น
นึกถึงตอนดินสอเลือกกลิ่นให้ภัทร
นึกถึงสายตาทั้งคู่ที่ไม่พูด…แต่เข้าใจ
เธออดไม่ได้จะอมยิ้ม

“ฉันอยากให้แฟนเก่าฉันพามาแบบนี้บ้างว่ะ…”

…

พี่พลอย – “ไม่คิดว่าอิตาลีกับฝรั่งเศสจะเป็นฉากรักของใครบางคนที่เรารักเหมือนน้อง”

เธอเลื่อนดูรูปที่ถ่ายให้ดินสอในตอนพระอาทิตย์ตกที่เวนิส
แล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงประโยคที่ดินสอพูดว่า

“ถ้าเราอยากให้เก้าอี้สองตัวหันหน้าเข้าหากัน… เราต้องเริ่มหันของเราก่อน”

…

พี่ดา – “วัยเรามันไม่ต้องเจอความรักใหม่… แต่ได้เห็นความรักของคนอื่น มันก็เติมเต็มดีเหมือนกัน”

เธอหยิบโน้ตในมือถือ
พิมพ์ชื่อร้านอาหารที่ชอบในทริป
กับบรรทัดหนึ่งด้านล่าง

“‘รัก’ ไม่จำเป็นต้องเริ่มใหม่… แค่ได้เห็นใครสักคนไม่ยอมแพ้ ก็คุ้มแล้ว”

…

พี่แม็กซ์ – “รักของเขา ทำให้เราอยากกลับไปมีรักของเราอีกครั้ง”

เขานึกถึงสายตาของภัทรเวลามองดินสอ
กับจังหวะที่เขาแซวแล้วดินสอหน้าแดง
มันเป็นความสุขที่แท้จริง

“วันหนึ่งฉันจะมีแฟนที่กล้าบอกว่า ‘คืนนี้กูจะคุมเกม’ เหมือนภัทรให้ได้”

…

เจน – “ความรักที่มีพยานเป็นคนทั้งทริป มันชัดกว่ารักในหนัง”

เธอมองรูปที่ถ่ายตอนดินสอกอดภัทรแน่นที่ริมทะเลสาบ Lucerne
แล้วพิมพ์แคปชั่นใน IG ไว้รอ

“ไม่ต้องอ้อน… แค่มึงอยู่ตรงนี้ก็พอแล้ว”

…

คุณเอิร์ธ & คุณต่าย – “เราคือล่ามิชลิน… แต่ทริปนี้คือการล่าความรักของคนอื่น”

ทั้งคู่เปิดแอปจดชื่อร้านอาหาร
แล้วเขียนเชิงอรรถไว้ด้วย

– Le Jules Verne: “ตอนที่ดินสอเริ่มหึง”
– La Roue d’Or: “วันที่ภัทรเล่นดนตรีข้างถนนให้ดินสอฟัง”
– Tickets: “ค่ำคืนก่อนพัง!”

…

โอ๊ต & พีท – “กูไม่เคยคิดว่าผู้ชายสองคนที่เถียงกันทั้งวัน จะรักกันได้มากขนาดนี้”

โอ๊ต: “เอาจริงนะ กูก็แอบอยากได้คนแบบดินสอวะ”
พีท: “แต่กูอยากได้แบบภัทร…”
แล้วทั้งคู่ก็เงียบ… ก่อนจะพูดพร้อมกันว่า

“หรือมึงจะลองเป็นของกูก่อนดี?”

…

โจ – “ผมเคยคิดว่าผมอาจชอบดินสอ… แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าผมรักเวลาที่เขารักกัน”

เขาเขียนข้อความลงใน Notes:
“ครั้งหน้า… ถ้าผมมีแฟน ผมอยากให้เธอเดินเข้ามาในฝรั่งเศสในหัวใจผม แบบที่ดินสอเดินเข้าหาหัวใจของภัทร”

…

ภัทร – “กูไม่รู้ว่าวิมานจะอยู่ได้ตลอดไปไหม… แต่กูรู้ว่ากูจะทำให้มันอยู่ได้นานที่สุด”

เขานอนพิงเบาะ
มือจับมือดินสอแน่น

“กูยังจำตอน ป.1 ได้เลย… แล้วตอนที่กูจะตาย กูก็อยากจำมึงเป็นภาพสุดท้ายเหมือนกัน”

…

ดินสอ – “กูเคยกลัวว่ารักครั้งนี้จะจบลง… แต่ตอนนี้ กูไม่กลัวแล้ว”

เขามองหน้าแฟนที่หลับพิงไหล่อยู่
ก่อนจะพูดเบา ๆ

“มึงไม่ต้องเป็น Superman หรอก… แค่มึงเป็นมึงอยู่ตรงนี้ กูก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว”

…

และที่นั่งริมหน้าต่างของเครื่องบินที่กำลังบินผ่านเมฆเหนืออินเดีย

คือที่ที่หัวใจทั้ง 14 คนของทริปนี้
รู้ว่า…

“วิมาน…ไม่ได้เป็นแค่จุดหมาย
แต่มันอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป”

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนพิเศษ — ฟินก่อนกลับ (คืนนี้มึงจะจำชื่อกูได้ทั้งชาติ)

21:50 น. | ห้องพัก Shangri-La Paris – คืนก่อนบินกลับไทย

ภายในห้องอันแสนหรูที่กลายเป็นสนามรบยามค่ำคืนอีกครั้ง
กลิ่นหอมของเทียนกลิ่นวนิลา
แสงไฟส้มอ่อนจากโคมทรงคริสตัล
ดินสอกำลังเปิดกระเป๋าเช็กของ… ก่อนจะหันไปเห็นบางคนยืนพิงผนัง
นุ่งผ้าเช็ดตัวไว้แค่สะโพก กล้ามขึ้นเป็นมัด ๆ
ตาแดงนิด ๆ แต่แวววิบวับเหมือนคนจะก่อการ

ภัทร (เสียงต่ำ):
“เมื่อคืนกูไม่ได้แพ้… แค่ผ่อนแรงให้มึงได้พักบ้าง”
“แต่คืนนี้… กูจะใช้ถุงยางให้หมดทั้งแผง — 3 กล่อง รวม 36 ชิ้น”
“วันนี้ กูจะเป็นคนคุมเกมเอง”

ดินสอเงยหน้าช้า ๆ
“…มึงแน่ใจ?”

ภัทรไม่พูด
แต่เดินเข้ามายกตัวดินสอขึ้นแนบอกเลยทันที

⸻

เวลาไม่ถูกจดไว้ เพราะทุกวินาทีมีแต่เสียงหอบหายใจ

จากเตียง
ไปโซฟา
จากโซฟา
ไปพรม
จากพรม
…กลับขึ้นโต๊ะกระจก

ยางกล่องแรกหมดตอน 23:15 น.
กล่องที่สองหมดตอนตีหนึ่งสิบนาที
กล่องสุดท้าย… ขาดตอนตีสองห้าสิบเจ็ด

เหงื่อเปียกทั้งตัว อกขึ้นเป็นเงา
รักแร้เปียก กล้ามแน่นสะท้อนแสงไฟ
เสียงดินสอกระซิบเบา ๆ:
“พอก่อน พอก่อน พอก่อน…”

แต่ภัทรกอดแน่น แล้วกระซิบเสียงแหบ
“มึงขอกูแบบนี้… กูหยุดไม่ได้แล้ว”

…

ตีสามครึ่ง — บนเตียงผ้านุ่มของห้องพักหรู
ภัทรนอนหายใจแรง
หน้าอกกระเพื่อมจนเห็นชัด
กล้ามแขนที่เคยแน่นตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะยกขึ้นปาดเหงื่อ

ดินสอนั่งคร่อมอยู่ข้าง ๆ ลูบหัวแฟนตัวโตเบา ๆ

“…พ่อ Superman ของกู”

ภัทรหันมามอง
ยังหอบ ยังเหงื่อซึม
ยังหมดแรงเหมือนคนเพิ่งโดนดูดวิญญาณ

แต่ก็ยังยิ้ม

ดินสอก้มลงกระซิบข้างหู

“แต่ถ้ามึงกล้าไปทำแบบนี้กับใครนะ กูตัดของมึงแน่”

…

ภัทรไม่ได้ตอบอะไร
เพราะพูดไม่ไหว
ได้แค่นอนอ้าปากหายใจ
เหมือนปลาที่เพิ่งโดนลากขึ้นบก

จบด้วยภาพของคนตัวโตนอนหมดสภาพ อกชุ่มเหงื่อ
ข้างกายคือคนตัวเล็กที่ยิ้มกวน ๆ พร้อมพูดเบา ๆ

“พักให้พอนะพ่อ Superman… พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านของเราแล้ว”

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนพิเศษ — ฟินก่อนบิน (คืนนี้มึงคือไฟลท์สุดท้ายของกู)

00:05 น. | ห้องพัก Shangri-La Paris — คืนสุดท้ายของทริป

เตียงขนาดคิงไซส์หรูหรา
ผ้าปูเรียบแน่นจนอากาศแทบไหล
เสียงฝนบางเบาข้างนอกหน้าต่างที่มองเห็น หอไอเฟล
ค่อย ๆ จางลงเมื่อภัทรกดตัวดินสอลงบนเตียงเบา ๆ

“คืนนี้กูจะไม่ให้มึงได้นอน… แต่มึงจะได้ ‘พัก’ ในอ้อมแขนกูทั้งคืน”

…

ซีนละมุนเริ่มด้วยจูบ… แต่ไม่จบแค่นั้น
จากจูบ กลายเป็นลูบ
จากลูบ กลายเป็นจับ
จากจับ… กลายเป็นกอดแน่น ๆ แล้วกลิ่นกายอุ่น ๆ ของภัทรก็ห่อหุ้มดินสอจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างกันอีกเลย

ยาง — หนึ่งกล่องแรก หมดใน 2 ชั่วโมง

เสียงหอบหายใจดังสลับกับเสียงเรียกชื่อ
“ภัทร…”
“ครับมึง”
“ยังไม่พอ…”
“กูก็ยังไม่หยุด”

…

ตีสาม — อ่างน้ำวนเปิดน้ำใหม่

ภัทรอุ้มดินสอลงอ่าง เหมือนจะให้พัก
แต่มือนั้นกลับลูบจากบ่าไปถึงสะโพก
ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาร้อนอีกครั้งในอ่าง
เสียงน้ำกระเพื่อมสลับกับเสียงคนที่ไม่ได้พูดอะไรเลย นอกจากเรียกชื่ออีกคนเบา ๆ

ยาง — กล่องที่สอง เริ่มเปิดตอนตีสี่สิบห้า

…

ตีห้า — พื้นห้องหน้ากระจก

“ไอ้ตัวเล็ก มึงแม่ง…”
“อะไร”
“ร้ายกว่าที่กูคิด”
“ก็กูไม่ได้ตั้งใจให้มึงรอดนี่หว่า”

เสียงจูบซ้ำ ๆ
เสียงแผ่นหลังเสียดกับกระจก
เสียงหายใจขาดห้วงของภัทร
พร้อมมือที่เริ่มสั่นเพราะใช้แรงมาเกือบทั้งคืน

…

เช้า — ฟ้าเหลือง ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น

ม่านบางเริ่มเปลี่ยนจากสีเงินเป็นสีทองจาง ๆ
ดินสอทิ้งตัวลงบนอกภัทร
ในขณะที่ภัทรนอนหายใจแรง ขาทั้งสองข้างแทบไม่ขยับ

“ไหวมั้ย”

“กูว่าขากูไม่ตอบสนองแล้ว”

“แต่ใจมึงยังอยู่ใช่มั้ย”

ภัทรหัวเราะหอบ
“อยู่สิ มึงยังอยู่บนตัวกูอยู่เลยเนี่ย”

…

เสียงข้อความไลน์ของแก๊ง 500 ชาติดังขึ้น

ลุงก้อง: “ใครยังรอดตื่นอยู่บ้างวะ?”

พี่แม็กซ์: “เห็นแสงทองแล้ว แต่ยังไม่ได้ออกจากเตียงเลย”

พีท: “ห้อง 608 ไม่ได้ยินเสียงตั้งแต่ตีหนึ่ง สงสัยกำลัง ‘บำเพ็ญภาวะ’ อยู่”

คุณต่าย: “แน่ใจนะว่าไม่ได้เบิร์นแคล 2,000 ไปแล้ว?”

เจน: “เดี๋ยว… แล้วใครจะอุ้มไอ้ภัทรขึ้นเครื่องตอนสาย?”

…

ดินสอ (นอนทับภัทร):
“ถ้าไม่ไหว กูก็จะลากมึงขึ้นเครื่องเอง”

ภัทร (หัวเราะหอบ):
“มึงมันตัวเล็ก… แต่แรงแม่งเยอะฉิบหาย”

จบด้วยเสียงจูบเบา ๆ บนหน้าผาก
ก่อนที่ทั้งคู่จะผล็อยหลับไปในเช้าอันอบอุ่น
พร้อมความรู้สึกว่า…

คืนนี้คือ “ฟินก่อนบิน”
แต่ความรักของเราจะยัง “ฟิน” ไปได้ไกลกว่าทุกไฟลท์ในโลกใบนี้