โอ๋ๆๆๆ ผมก็พูดไปงั้นแหละคร้าบทุกคนนนน
ความจริง ก็เหลืออีกหลายตอนเหมือนกันล่ะ...
มีตอนพิเศษด้วยเรื่องนี้ สองตอน แต่ไม่รู้จะลงดีหรือเปล่า เพราะตอนจบก็จบ...นะครับ
แฮะๆ
ตอนที่ 25
“คุณคิดว่าผมจะพาคนอื่นขึ้นมาบนนี้ใช่มั้ย?”
อมลินไม่ตอบ…เพราะเขาคิดอะไรไม่ถูก
“ผมก็แค่…เผื่อไว้เกิดคุณเมาขึ้นมาอีก”
ทำไมเขาถึงรู้…แต่อมลินก็ต้องตกใจ เมื่อแอรอนคว้าสร้อยที่มอบเป็นของขวัญวันเกิดไป แล้วหมุนตัวอมลินให้หันหลังมา
“มาซิ ผมใส่ให้”
ไม่ใช่อารมณ์มาซาบซึ้ง…อมลินรู้สึกเจื่อนๆกับบรรยากาศขณะนี้ เขารู้สึกถึงโลหะเย็นๆที่ต้นคอ และลมหายใจอุ่นร้อนรดละ…
“คุณจะว่าอะไรมั้ย ถ้าผม…” นิ้วเรียวชะงักลง คนทั้งสองนิ่งเงียบกลั้นหายใจ ดวงใจเต้นตึกตักกระส่ำกระส่าย “…คุณจะว่าอะไรมั้ยถ้าผมขอทำเจ้าชู้กับคุณบ้าง”
ว่าแล้ว ความรู้สึกเจ็บจิ๊ด เสียดแทงราวกับหอกแหลมเปี๊ยวก็พุ่งเข้าทิ่มแทงจิตใจ…พร้อมๆกับที่ริมฝีปากอุ่นร้อนทาบทับลงมาบนแผ่นหลังระหง…อมลินตัวอ่อน
ยวบ ทำท่าจะล้มลงแต่ถูกกอดไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง
เสียงพรมจูบดังกังวาน ตามด้วยร่างหนาใหญ่ล้มลงมาบนเตียงกว้าง นัยน์ตาสบกัน…แอรอนจ้องมองพลางเอ่ยเบาๆ
“คุณงดงาม…งดงามมาก”
สายตาของอมลินพร่ามัว มองอะไรไม่เห็นไปชั่วขณะ ก่อนที่จะได้สติผลักร่างหนาหนักออก วิ่งหน้าตาตื่นออกไปจากห้องโดยไม่สนใจคนข้างหลัง
“เดี๋ยว!...”
เสียงร้องเรียกดังตามหลังมา แต่อมลินไม่สนใจแล้ว เขาวิ่ง วิ่ง และวิ่ง…จนเมื่ออยู่ในรถ ขับออกไปได้สักพัก…ควบคุมลมหายใจและสติ อารมณ์ที่กระเจิด
กระเจิง…เขายอมรับ ว่าตัวเองได้ทำผิดไปมหันต์!
เขาไม่น่าเจอแอรอนคืนนี้!
ไม่รู้ว่ามันเพิ่งเกิดเหตุการณ์อะไรไป แต่ระหว่างทั้งสองคน คงไม่เหมือนเดิม
หรือว่า…แอรอนจะไม่รู้ตัว ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
เขาเมา และอมลินเองก็ประมาท…
ควรจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนจดหมายรักเมื่อหกปีก่อนดีมั้ยนะ?
แต่ที่แน่ๆ…เขาคงไม่กล้าสู้หน้าทนายหนุ่มได้อีกแล้วกระมัง!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พี่เล็กคะ หนูดีคงไปไม่ได้แล้วล่ะ…”
เสียงคุ้นเคยที่ปลายทางกรอกมาตามสาย อมลินที่หมู่นี่ไม่ค่อยได้คิดถึงเรื่องของนรภาว่าที่คู่หมั้นในอนาคตนิ่งอยู่นาน… กว่าจะรู้สึกตัว
“…อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะหนูดี?”
“เอ่อ…คือว่าพอดีเพื่อนหนูดีป่วย ไม่สบายต้องเข้าโรงพยาบาลด่วน”
“จริงหรือ? งั้นหนูดีอยากให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย?”
อมลินกล่าวตามนั้นจากใจจริง ด้วยเพราะเขาเป็นแฟนหนุ่มของหญิงสาว และต้องการแสดงความห่วงใยเยี่ยงสุภาพบุรุษ
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เล็ก ขอบคุณมากนะคะ พี่เล็กไปว่ายน้ำคนเดียวให้สบายใจเถอะค่ะ ว่าแต่…หนูดีต้องไปแล้ว เพื่อนกำลังรออยู่ หวังว่าพี่เล็กคงไม่โกรธ
หนูดีนะคะ”
เสียงเล็กออดอ้อนน่าเอ็นดู อมลินเผลอยิ้ม…เขาจะโกรธน้องสาวที่น่ารักคนนี้ลงได้ยังไงกัน
“จ้า ไม่ต้องห่วง พี่เข้าใจดี ฝากเยี่ยมเพื่อนของหนูดีด้วยแล้วกัน”
“ค่ะ แหม…หนูดีรักพี่เล็กจังเลยค่ะ”
วางสาย ชายหนุ่มยิ้มและค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง พักหลังๆนี่นอกจากจะวุ่นเรื่องงานที่ประดังประเดมีแต่โปรเจคใหม่ๆเข้ามาแล้ว เขายังว้าวุ่นใจ…กังวลเรื่อง
ทนายหนุ่มที่กลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง หลังจากต้องทำงานร่วมกันเป็นเวลาหลายอาทิตย์แล้ว เวลาผ่านไปที่เขาต้องเห็นหน้าทนายหนุ่มทุกวัน ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจและเป็น
กังวล…เรื่องข้อความเมื่อหกปีก่อนนั่น กระนั้นแอรอนก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆที่เหมือนกับว่าเขาระแคะระคายความลับสุดยอดของอมลินเลยแม้แต่น้อย
สวรรค์คงเห็นใจ ทำให้เขาไม่ได้อ่านข้อความนั้น…ไม่งั้นอมลินคงมองหน้าชายหนุ่มอีกฝ่ายไม่ติดไปตลอดแน่
เรื่องเมื่อหลายคืนก่อน…ที่ทำเอาดวงใจทั้งดวงหวั่นไหว ภาพความทรงจำหวนกลับมาตอกย้ำให้อมลินละอายใจ ริ้วแดงเรื่อผุดพรายทุกครั้งที่คิดถึง…
ยิ่งคิดยิ่งกังวล นี่เป็นเรื่องสำคัญที่คอยกวนใจเขามาตลอดหลายวันที่ผ่านมา พยายามหลบหน้า พยายามไม่อยู่ในสายตาทนายหนุ่ม…เพื่อข่มอารมณ์ของตัวเอง
ที่รู้สึกเพลิดเพลินไปกับสัมผัสนั่น
เขาละอาย…ละอายใจเหลือเกิน
คิดๆดูอีกที ตอนนั้นเขาคงคิดว่าอมลินเป็นผู้หญิงสักคนที่เขาต้องการ เพราะปากนั้นเอ่ยชมว่างดงาม…งดงามมาก
ถ้าแอรอนรับรู้แล้วจะรู้สึกอย่างไรกันนะ…ถ้าผู้หญิงที่เขาเข้าใจผิดคืออมลิน!
ร่างโปร่งนั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่ม ถอนหายใจลึกยาว…ไผล่มือไว้หลังต้นคอพลางทอดสายตาผ่อนคลายอารมณ์ออกไปทางนอกหน้าต่าง ที่ซึ่งเขาเลือกห้องชุดซึ่งร่มรื่น
เย็นสบาย เงียบสงบเหมาะกับชีวิตส่วนตัวของหนุ่มรักธรรมชาติอย่างเขา เวลาที่มองออกไปยังต้นไม้ใหญ่นอกหน้าต่างพอดิบพอดี…มุมและวิวตรงนี้ทำให้หวนคิดกลับไปยังบ้านในทิวสน
เขียวขจีนั้นทุกครั้ง…
ทุกวันว่าง อมลินกับนรภาจะนัดกันออกไปว่ายน้ำที่โรงแรมซึ่งเป็นที่ประจำของทั้งสอง รู้กันว่าต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและเครียดจากการทำงานมาตลอดสัปดาห์ แรก
เริ่มนรภาจึงชวนชายหนุ่มออกไปว่ายน้ำผ่อนคลายด้วยกันทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ว่าไม่ใช่ในบริเวณใกล้เคียงของห้องชุดที่อมลินอาศัยอยู่จะไม่มีสระว่ายน้ำ อมลินต่างหากที่พยายามให้
เกียรติแฟนสาวโดยออกไปว่ายน้ำกันที่แจ้ง ไม่ใช่ที่ลับอย่างถิ่นของเขา เพราะจะเป็นที่ติฉินนินทาแก่คู่หมั้นสาวได้
อมลินคิดนู่นคิดนี่เงียบๆ คนเดียวไปเรื่อยๆ…กระทั่งผล๊อยหลับไปเพราะลมโกรกเย็นสบายเหลือเกิน ตื่นอีกทีชายหนุ่มก็สดชื่นและอยากลงน้ำเต็มแก่
ขับรถไปยังสถานที่เดิม ผู้คนบางตาเฉกเช่นทุกครั้ง นั่นเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ชายหนุ่มเลือกที่นี่ เพราะถ้าหากไม่ใช่ช่วงเทศกาลจริงๆ โรงแรมแห่งนี้จะมีคนพัก
น้อยมากเนื่องจากราคาที่ค่อนข้างสูง
ร่างเพรียวเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ก่อนจะยืนอยู่ข้างสระแล้วกระโจนตัวโดดลงไปอย่างสวยงาม อมลินว่ายน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายจนครบเป้าหมาย ชายหนุ่ม
ยิ่งรู้สึกกระปรีกระเปร่าขึ้นมา…ความเครียดทั้งหลายดูจะหมดไป
ร่างเกือบเปลือยของเขาเดินหอบช้าๆมาพิงขอบสระ พักเหนื่อย
“เจ้าชายน้อย!”
เสียงนี้…ทำเอาชายหนุ่มที่ถูกเรียกผงกหัวขึ้นกระทันหันจากการแหงนหน้าพิงขอบสระ อมลินเบิกตากว้าง…
นี่เขามาได้ยังไง?
ร่างสูงกำลังเดินเข้ามาหา แอรอนในขณะกำลังเปลือยเปิดอกกว้างๆกำยำ มีมัดกล้ามสวยงามปกคลุมกำลังดีว่ายประชิดเข้ามาเรื่อยๆ อมลินเผลอจับจ้องด้วยหัวใจที่
เต้นตึกตัก ใบหน้าแดง รู้สึกร้อนผะผ่าวขึ้นมาทันใดเมื่อได้อยู่ใกล้เขาในสภาพเยี่ยงนี้
อาย…
นัยน์ตาสีฟ้าดูเหมือนจะจับอาการนั้นได้ ยิ่งยิ้มย่อง…ชายหนุ่มแกล้งเดินเข้ามาใกล้ช้าๆอีกนิด อีกนิด…จนกระทั่งขาของทั้งสองเกือบปะทะกันใต้น้ำ ใบหน้า
ของอมลินแดงก่ำ สายตาลอยค้างอยู่ระดับแผงอกของเขา…ไม่ได้สบตา ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดๆ มือใหญ่ของทนายหนุ่มก็จับเข้าที่ช่วงไหล่บอบบางเรียบเนียนของอมลินแล้วลูบลงไปเบาๆ
“ผมไม่นึกว่าจะได้เจอคุณที่นี่…”
นี่มันอะไรกัน…อมลินถามตัวเอง…ความรู้สึกเยี่ยงนี้ มันเหมือน…ข้างในพุ่งพล่านไปด้วยแรงอารมณ์ก่อนจะถูกระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆจากสัมผัสวาบหวิว…
ร้อน…ตื่นเต้น…
รู้สึกต้านทานไม่ไหวเหมือนคืนนั่น!
น้ำเสียงของอีกฝ่ายที่สั่นพร่า…ถึงกับทำให้อมลินพูดไม่ออกเช่นกัน
“เจ้าชายน้อย…”
นี่เขากำลังฝันหรือเปล่า…ทว่าจู่ๆ ใบหน้าของแอรอนก็เอียงวูบต่ำลงมา อมลินตกตะลึง…พลางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก…
แต่ทว่าเมื่อรู้สึกตัว ทั้งสองกำลังอยู่ในที่สาธารณะ แม้จะไร้บุคคลอื่น…แต่เขาก็รวบรวมสติดึงตัวออกมาได้ในที่สุด
ในหัวของเขาเต้นตุบๆจากการสูบฉีดของโลหิต
“แอรอน!...คุณ…คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ?!”
อมลินเดินเลี่ยงหนีไกลออกมา ทนายหนุ่มที่มีสีหน้าเรียบเฉย…เรียบจนอมลินคิดว่าไม่เคยเห็นเขาทำสีหน้าได้ว่างเปล่าเยี่ยงนี้อีกแล้ว
“ผมเป็นสมาชิกที่นี่ มาว่ายน้ำ…เผอิญได้เจอคุณ” เขาตอบโต้งๆ
ร่างโปร่งยืนอยู่ตรงนั้น สับสน และไม่รู้จะวางตัวยังไงอีกต่อไป
“หมู่นี้คุณเอาแต่หลบหน้าผม มีอะไรหรือเปล่า”
จริงซิ…เขาคงเมาจนจำอะไรไม่ได้ ดีแล้วล่ะ…ปล่อยให้เป็นแบบนี้เถอะ…
“ผม…ผมเอ่อ…ผมคงต้องขึ้นแล้ว…”
ว่าแล้วก็เดินลิ่วไปที่ทางขึ้น ดึงกายพรวดขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็ว อมลินรู้สึกร้อนผะผ่าวพิกลขณะกำลังเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว คล้ายกับกำลังถูกเพลิงเผาจากสายตา
จับจ้องของใครบางคน…
ขายาวก้าวลงจากบรรได หมุนตัวเพื่อหันกลับไปมองชายหนุ่มก่อนจะจากไป แต่ว่าจู่ๆโลกทั้งใบของอมลินก็มืดสนิทลง พร้อมกับสติที่ดับวูบออกจากร่าง
“เจ้าชายน้อย!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล. ตอนหน้าพลาดไม่ได้น๊า~~~
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
