-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::.
--------------------------------------------------------------------------------
โปรดอ่านตรงนี้ก่อน...
สวัสดีอีกครั้งครับชาวบอร์ด
อัดอั้นตันใจ ทนรอไม่ไหว ต้องคลอดนิยายเรื่องสั้นๆนี้มาให้อ่านกันอีกเรื่องหนี่ง
หลังจากเขียนอยู่สามวัน(จริงๆนะ) เมื่อกี้เพิ่งจะตรวจทานอักษรเสร็จ ก็อายกจะบอกว่าเหนื่อยแต่รักนิยายเรื่องนี้มากๆ เพราะอะไรนั้น เดี๋ยวอ่านได้ครับ
อ้อ เล่าเรื่องนิดส์...เมื่อกี้เพิ่งกลับมาจากโรงเรียน ไปช่วยงานเพื่อนๆทำเตรียมงานสัปดาห์วิทยศาสตร์มา เหนื่อยดี งืมๆ
ช่วงนี้ไม่มีอะไรหวือหวาเลย แต่ก็ดีครับ ไม่ฟุ้งซ่านดีนะ =_="
กริ่นเท้าความไว้มากแล้ว มาเข้าเรื่องนิยายของเรากันดีกว่าครับ
คือเรื่องนี้แต่งสั้นๆ แต่อยากจะฝากให้ไว้ในความดูเเลของทุกๆคนนะครับ ผมว่าเรื่องสั้นบางครั้งมันมีเสน่ห์ของมัน แต่มันก็ไม่ได้สั้นแบบเรื่องสั้นสักทีเดียวหรอกครับ เพียงเพราะผมแต่งเอาไว้ไม่มากเหมือนนิยายเรื่องที่เพิ่งจบไป(โห เรื่องนั้นรวมสามภาคก็ตั้ง450กว่าหน้าอ่าครับ =_=")
นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบรรดาลใจมาจากนิยายของนักเขียนผู้มีชื่อเสียงท่านหนึ่ง ความจริงเอามาทั้งดุ้นเลยล่ะ...จึงเรียนมาเพราะเคารพรักและเป็นแฟนผลงานเขียนของท่านมาดดยตลอด
ชื่อของนายเอกเรื่องนี้ หลายคนอาจจะคิดว่าชื่อแปล๊กแปลกเน๊อะ มันชื่อโบราณอ่าครับ ผมคิดว่าเก๋ดี เลยเอามาแต่ง
ส่วนสำนวนการนำเสนอนิยายแบบนี้ หลายคนเข้าใจผิดว่าเป็นแบบใหม่ ความจริงเขียนแบบนี้ผมถนัดมาตั้งแต่เริ่มแรกเลยอ่าครับ ใครอ่านแล้วอยากติชมยังไง ก็เหมือนเดิมนะครับ เพียงแต่อย่าด่าผมแรงๆเลยน๊าครับ T-T สงสารเด็กตาดำๆแบบผมเต๊อะ
แล้วระยะเวลาการลงแต่ละตอน จะพยายามมาอย่างสม่ำเสมอ สามครั้งต่ออาทิตย์(ถ้าทำได้) แต่จะมาแบบทีละกระติ๊ดหรือไม่นั้น ขอดูความเหมาะสมของการลงนิยายแต่ละครั้งด้วยนะครับ (อิอิ แอบผาดพิงนักเขียนท่านอื่นอีกหลายคน <<<อ๊า อย่ามาตบผมนะครับ ฟู่ว!~)
ก็ ขอชี้แจงเท่านี้ เดี๋ยวถ้ามีอะไรจะบอกไปเรื่อยๆเพื่อเพิ่มเติมอีกทีครับ
ALeX
ปล. เอาเป็นว่า เรื่องนี้ ขอเป็นเรื่องสุดท้ายของปีนี้ไปจนถึง...ปีนู้นเลยนะครับ แฮ่
:m23:
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
ล้อโลหะของกระเป๋าเดินทางใบเขื่องถูกลากไปอย่างเชื่องช้า บรรยากาศในสนามบินดอนเมืองยามค่ำคืนคราคร่ำไปด้วยผู้คนหลากหลายเชื้อชาติ เด็กหนุ่มร่างโปร่งสมส่วนเดินเคียงไปกับชายวัยกลางคนแลดูภูมิฐาน กับสตรีอีกนางที่ภูมิฐาน สง่างามไม่แพ้กัน ทั้งสามหยุดยืนเมื่อเด็กหนุ่มต้องนำกระเป๋าผ่านเข้าสู่กระบวนการต่างๆ
“เล็ก ถึงที่นู่นแล้วโทรฯกลับมาบอกคุณแม่ด้วยนะคะลูก”
หล่อนคว้าตัวลูกชายคนเล็กเข้ามากอด สีหน้ายิ้มแย้มแต่น้ำเสียงสั่นเครือ มารดาที่กำลังทั้งปลื้มอกปลื้มใจ ทว่าอีกในขณะหนึ่งก็ใจหาย เมื่อลูกชายที่เรียกได้ว่าเป็นคนโปรดมากที่สุดกำลังจะบินลัดฟ้าไปเรียนต่อในต่างประเทศ
“พ่อขอกอดเราบ้างซิ”
บิดาก็เช่นกัน เป็นภาพที่น่ารักและอบอุ่น เด็กหนุ่มกอดร่างสูงใหญ่ของบิดาตอบ พลางผละออกมาจับมือคนทั้งสองไว้ คุณแพรดาวค่อยๆเอาผ้าเช็ดหน้าราคาแพงขึ้นซับน้ำตา ส่วนคุณนพดลได้แต่ยิ้มบาง
“คุณพ่อคุณแม่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ มีอะไรก็โทรฯมาหาเล็กได้ หรือให้พี่ใหญ่’เมลถึงเล็กก็ได้นะครับ”
ผู้ใหญ่สองคนพยักหน้า ในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนทุนชื่อดัง…เด็กหนุ่มอย่างอมลินถือว่าโชคดีมากที่มีฐานะทางบ้านเพียบพร้อม สามารถไปใช้ชีวิตอยู่ที่ไหนก็ได้ในโลกนี้ด้วยเงินทุนมากมหาศาลพอที่จะเอื้ออำนวยทุกประการ อีกทั้งอมลินเป็นเด็กเรียนเก่ง จนทั้งบิดามารดาไม่ค่อยห่วงเรื่องการเรียนเท่าใดนัก
ใบหน้าของเด็กหนุ่มยิ้มกว้างเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกราบลาบิดามารดาตรงหน้าอก และเดินเข้าประตูเข้าไปยังส่วนในของสนามบิน ไม่วายหันหลังกลับมาโบกมือให้ทั้งสอง…ตามประสาเด็กติดพ่อแม่
เหลือเวลาอีกพอสมควร อมลินซึ่งเพิ่งจะอายุได้ครบสิบเจ็ดปีเมื่อเดือนที่แล้วต้องเดินทางคนเดียวเป็นครั้งแรก ออกอาการตื่นเต้นไม่น้อย เขาจึงเดินดูของปลอดภาษีล่อตาล่อใจไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายหยุดลงที่ร้านหนังสือ อมลินเลือกหนังสือภาษาอังกฤษเล่มกำลังดีได้หนึ่งเล่มอย่างไม่ต้องคิดมาก เนื่องจากเป็นคนชอบอ่านหนังสืออยู่แล้ว จึงนั่งลงเปิดอ่านนิยายเบาๆเล่มนั้นฆ่าเวลาโดยทันที
เวลาผ่านไป อมลินอ่านจบด้วยสีหน้าเบิกบาน…ใกล้ถึงเวลาแล้ว ใบหน้าหวานผินออกไปทางนอกหน้าต่าง ดวงตาเรียวสวย หวานจัด ภายใต้แว่นตากรอบเก๋เหม่อลอย…ออกไปท่ามกลางหมู่เมฆและท้องฟ้าอันเงียบสงบ ลานเครื่องบินกว้างโล่งมีรถคันเล็กคอยวิ่งวุ่นไปหมด เครื่องบินซึ่งกำลังเตรียมตัวออกเดินทางไปประเทศสหรัฐอเมริกาจอดอยู่นั่นแล้ว…อมลินนั่งถอนหายใจอยู่สักพัก ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินไปต่อคิวรอขึ้นเครื่องเยี่ยงนักธุรกิจคนอื่นๆ…
เครื่องทยานขึ้นสู่ท้องฟ้าช้าๆ…เด็กหนุ่มโบกมือลาเมืองไทยเงียบๆอยู่ในใจ แค่นี้เขาก็คิดถึงคุณพ่อ คุณแม่จะแย่อยู่แล้ว…ก็ถ้าชีวิตของเขาไม่ได้มีเรื่องวุ่นวายจนทำให้ต้องหนีไปเรียนที่อื่นหนึ่งปีเต็มๆแบบนี้ล่ะก็…เฮ้อ ป่านนี้เขาคงได้นอนเล่นอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านแสนสบายใจแทนที่จะต้องไปผจญภัยในต่างแดนเยี่ยงนี้…
-
:L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับเรื่องใหม่อีกแล้ว
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับผม
จิ้มๆก่อนครับ เดี๋ยวมาอ่านใหม่ครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:mc4: ฉลอง :กอด1:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ ของน้อง ALEX :L2:
ให้กำลังใจ ด้วยการ :กอด1: + :จุ๊บๆ: 555
ปล เรื่องชื่ออ่ะน้อง อ่านว่า อมลิน อ่านว่า อะ มะ ลิน ใช่เปล่า
เพราะอ่านผ่านๆ อ่านว่า อม-ลิน ได้นะ 55
หรือตั้งใจจะเขียนว่า อมริน รึเปล่า
-
มาให้กำลังใจกับเรื่องใหม่ของ alex ด้วยคน
:L2: :L2:
-
:L2:ตามมาเชียร์ค่ะ
แต่มีไรเหรอต้องหนีไปนอกอ่ะ :a4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: ได้อ่านเรื่องใหม่เร็วกว่าที่คิด :mc4: :mc4: :mc4:
-
เป็นกำลังใจให้นิยายเรื่องใหม่ครับ
-
ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า :mc4:
แต่ตรงคำว่า "ปล. เอาเป็นว่า เรื่องนี้ ขอเป็นเรื่องสุดท้ายของปีนี้ไปจนถึง...ปีนู้นเลยนะครับ แฮ่"
รู้สึกว่าจะไม่สั้นซะแล้วมั๊ง แต่ก็ดี ชอบๆ :m1:
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ แต่นักเขียนเก่า อิอิ :L2: :L2:
ป.ล.ภาษาดูแปลก ๆ เหมือนนิยายรุ่นเก่า ๆ เลยอ่ะ :m23:
-
มาเปงกำลังใจนะค้าบบ...ชอบติดตามมาตั้งแต่เรื่องเก่าแย้วค้าบบ... :oni2: :oni2: :oni2:
-
:oni1: มาอ่านเรื่องใหม่ด้วยคน
:L2:
-
:m4: ดีใจจังAlEX กลับมาพร้อมเรื่องใหม่ o13
ขยันดีแท้ เรื่องเก่าเพิ่งจบหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง เรื่องใหม่มาอีกแร๋ะ น่ารักจัง :o8:
:L2: :L2: :L2:ให้รางวัลสำหรับคนขยันคร๊าฟฟฟ :L2: :L2: :L2:
-
ดีจัง เรื่องใหม่ของ ALeX :oni2:
-
มาอ่านเรื่องใหม่ครับ
-
:L2:
-
มาตามเรื่องใหม่คับ
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่จ้ะ :a2:
-
ดีครับ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
ปล.สำนวนนิยายเรื่องใหม่นี้แหวกแนวมากๆ ก็อยากที่บอกอ่าครับ มันเป็นแบบที่ผมถนัดนะความจริงแล้ว ไม่เหมือนเรื่องเก่าเลย ยังไงช่วยติชมด้วยนะครับ o1
ปล.ล.ถ้ามีคำไหนผิดขอประทานโทษมา ณ ที่นี้ด้วยเด้อ... :m23:
ที่สนามบินลอสแองเจิลลิส เพื่อนๆในโครงการแลกเปลี่ยนยืนออกันอยู่แน่นขนัด เห็นได้จากสีเสื้อที่ใส่เหมือนกัน อมลินได้ยินเสียงพูดเป็นภาษาต่างๆปนเปกันไปหมด ผู้นำกลุ่มซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ยืนแยกนักเรียนที่ต้องไปตามมลรัฐของตัวเองอยู่ อมลินรีบเข้าไปรวมกลุ่มกับคนอื่น ซึ่งทั้งหมดต้องนั่งเครื่องบินภายในประเทศต่อไปยังสนามบินเจเอฟเคอีกรอบหนึ่ง ซ้ำยังต้องนั่งต่ออีกหลายเที่ยวไปตามจุดหมายของแต่ละคน
หลายชั่วโมงต่อมา อมลินที่ทั้งเหนื่อยและเพลียจากการเดินทาง และความวุ่นวายของระบบการจัดประสานงาน…ในที่สุด เขากับเพื่อนชาวฮ่องกงและญี่ปุ่นอีกสี่ห้าคนก็ถึงสนามบินในตัวเมืองบอสตันเป็นที่เรียบร้อย ปรากฏว่าอมลินเป็นเพียงหนุ่มไทยคนเดียวที่โดนเอกเทศมาอยู่ที่รัฐทางตะวันออก ติดชายฝั่งทะเลและแสนจะหนาวเหน็บอย่างบอสตัน
ทุกคนทำความรู้จักกันหมดแล้ว อมลินมีเพื่อนใหม่มากมาย เนื่องจากเด็กหนุ่มเป็นคนสุภาพ อัธยาศัยดี บุคลิคหน้าตาก็ดีโดดเด่นกว่าใคร เขาจึงเป็นคนที่เพื่อนๆต่างพยายามจะจับตัวคุยด้วยอยู่ตลอด ทว่าเขาก็เป็นคนค่อนข้างขี้อาย…จึงได้คุยแต่กับเพื่อนที่เป็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันเท่านั้น
มีหลายครั้งที่สาวชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งแอบเหล่มองมาทางอมลิน ทว่า เขาก็ต้องพบว่าตัวเองหน้าแดงทุกครั้งไป…
เธอชื่อยูมิโกะ หญิงสาววัยสิบหกปีที่สดใสร่าเริง และสวยน่ารักหาตัวจับยากทีเดียว
ปกติแล้วครอบครัวของโฮสต์จะขับรถมารอรับ แต่จนแล้วจนรอดอมลินก็ต้องนั่งแกร่วรอเวลาอยู่กับพี่เลี้ยงผู้ดูแลเพียงสองคน หล่อนชื่อนก พี่นกชวนอมลินคุยได้ไม่เบื่อ เนื่องจากเป็นคนช่างพูด และมีมุกตลกให้อมลินได้ขำอยู่เป็นพักๆ
“โอะ! นั่นมั่งคะน้องเล็ก โฮสต์ของน้องเล็กที่ว่า”
เด็กหนุ่มมองไปตามมือของพรชนก ที่ชี้ไปยังคู่สามีภรรยาท่าทางใจดีคู่หนึ่ง ฝ่ายชายมีรอยยิ้มที่เปิดเผยและดูเป็นชายวัยกลางคนที่มีอารมณ์ขันอยู่ในแววตา และความเรียบง่ายในการใช้ชีวิต
ส่วนฝ่ายหญิงนั้นอยู่ในชุดแม่บ้านขาสามส่วนตามฉบับอเมริกัน รอยยิ้มที่อบอุ่นใจดีนั้นส่งกระแสแห่งความไว้เนื้อเชื่อใจมายังอมลิน จนเขานึกขอบคุณฟ้า…เขาโชคดีมากที่ได้มาอยู่กับโฮสต์ซึ่งน่ารัก และเป็นกันเองแบบนี้
“มิสเตอร์ กับ มิสซิส ซินแคลล์ใช่มั้ยคะ?”
พรชนกกล่าวเป็นภาษาอังกฤษคล่องปรื๋อ ด้วยสำเนียงที่ไม่ผิดเพี้ยนสักกระเบียด คู่สามีภรรยาพยักหน้า ก่อนจะหันมากล่าวกับอมลินว่า
“เรียกฉันว่าจอห์น ส่วนนี่ลิซ่า ภรรยาของฉันเถอะนะพ่อหนุ่ม”
อมลินยิ้ม เป็นยิ้มที่โล่งใจ ก่อนจะจับมือทักทายกัน แล้วพรชนกที่รอส่งอมลินเป็นคนสุดท้ายอยู่นานก็ร่ำราทั้งสาม แล้วหาโอกาสกลับไปยังโรงแรมที่พักหลังจากทำหน้าที่อย่างเหน็ดเหนื่อยมาตลอดสองวันเต็มๆ
รถที่ครอบครัวซินแคลล์ใช้เป็นรถแวน กว้างขวาง สะอาดสะอ้าน และมีกลิ่นอายของครอบครัวโดยแท้จริง…เพราะหมอนใบเล็กมากมายข้างหลังรถ อีกทั้งสติกเกอร์ซึ่งคงเป็นผลงานและร่องรอยของเด็กๆบ้านซินแคลล์ในอดีต
“อมลิน…ชื่อของหนูเรียกยากจัง จะเป็นอะไรมั้ยจ๊ะถ้าฉันจะเรียกชื่อเล่นของเธอ?...”
ลิซ่าถามด้วยท่าทางเป็นกันเอง แต่แฝงด้วยความระวังตัวเมื่อพูดถึงเรื่องความแตกต่างระหว่างเชื่อชาติ ทว่าอมลินไม่เป็นปัญหาเลย ซ้ำยังแอบสงสัยในใจว่า…ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยกับคนแปลกหน้าสองคนนี้ได้รวดเร็วนักภายในเวลาไม่กี่สิบนาที
“ไม่เป็นไรเลยครับ ชื่อเล่นของผมคือเล็ก”
“เล็ก…” นางลิซ่าพยายามออกเสียง ทว่ายังคงขมวดคิ้วก่อนจะหันไปพูดยิ้มๆติดตลกกับสามีของตน ที่ช่วยขนกระเป๋าอยู่หลังรถ
“ที่รัก มันยังฟังดูยากสำหรับฉันอยู่ดีเลยค่ะ”
จอห์นหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะกระโดดขึ้นรถจนตัวถังเอนไปมา
“เอาล่ะ พร้อมกันหรือยัง บ้านของพวกเราอยู่ไกลจากตัวเมืองสักหน่อย แต่รับรองว่าเธอต้องชอบมากแน่ๆ เล็ก”
จริงดังคาด อมลินรักเมืองใหม่ที่เขาต้องมาอยู่เข้าแล้วจริงๆ หลังจากนั่งทนรอเวลาสามชั่วโมงที่รถแล่นไปตามท้องถนน ทั้งสามก็เคลื่อนตัวเข้าสู่เมืองเล็กๆเงียบสงบย่านชานเมือง ออกจะบ้านนอกเลยเสียด้วยซ้ำ…ทว่าเมืองทั้งเมืองนั้นก็รายล้อมด้วยบ้านหลังเล็กน่ารักๆ คฤหาสถ์ก็มีอยู่เยอะเช่นกัน ต้นสนใหญ่สูงตระง่านร่มรื่น และบึงน้ำสวยๆกว้างใหญ่มากมาย
“เข้าเขต Warehame(วาร์แฮม) แล้วล่ะเล็ก…เป็นยังไง เธอชอบมั้ย?”
อมลินตอบอย่างตื่นเต้น ทั้งที่จริงแล้วเขาควรจะเพลียจนหลับไปเสียตั้งนานแล้ว ทว่าบรรยากาศแปลกใหม่รอบๆตัวเขาทำให้เด็กหนุ่มตื่นเต้นเกินกว่าจะกลับตาลงได้
“บ้านของเราอยู่ชนบทแบบนี้ หนูคงไม่แปลกที่มากนะจ๊ะ”
น้ำเสียงของนางลิซ่าเป็นห่วงเป็นใย จนคนนั่งเบาะหลังอดยิ้มไม่ได้ จริงอยู่ ถึงแม้มันจะกันดาน มีรถวิ่งน้อยเหลือเกิน แล้วตอนกลางคืนก็ออกจะมืดไปสักหน่อยเหมือนอยู่ในป่าเช่นนี้ ทว่านี่คือสิ่งที่อมลินต้องการ เขาชอบความสงบ และ…มันคงช่วยได้เยอะเมื่อเขาเพิ่งหนีมาจากชีวิตวุ่นวายแบบนั้นตอนอยู่เมืองไทย
“เธอจะต้องชอบบ้านของเราแน่ ฉันให้ลิซ่าจัดห้องใหม่ไว้ให้เธอโดยเฉพาะเชียว”
“ความจริงแล้วมันเป็นห้องเก่าของลูกชายคนโตของเรา จริงซิ หนูจ๊ะ พวกเราสองคนมีลูกทั้งหมดสามคน คนโตคือเบน เขาเพิ่งย้ายไปอยู่ในหอของมหาวิทยาลัยเมื่อปีก่อน ส่วนลูกชายกับลูกสาวคนเล็กที่เหลือของเรา หนูก็จะได้เจอแล้วจ๊ะ”
จอนห์กล่าวต่อ “ฉันทำอาชีพเป็นทนายให้กับคนในชุมชน ส่วนลิซ่าเธอเป็นแม่บ้านที่แสนจะน่ารัก” อมลินเห็นภาพหวานๆที่จอห์นเอื้อมมือมากระชับมือของลิซ่าแล้วอดยิ้มไม่ได้ “เธอจะต้องแปลกใจเมื่อรู้ว่า…ในชนบทนี้ล่ะ ที่พวกเศรษฐีบ้านนอกเขาอาศัยอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน”
“แล้วตอนเช้า เธอก็สามารถออกไปวิ่งจ็อคกิ้งที่ถนนหน้าบ้านเรากับจอห์นได้นะจ๊ะ เล็กจ๊ะ หนูจะต้องแปลกใจเมื่อพบว่าอากาศตอนเช้าของที่นี่น่าทึ่งเพียงไหน”
“ว่าแต่ ไม่รู้ว่าที่เมืองไทยตอนนี้ยัง เอ่อ…มีรถควันดำๆวิ่งพล่านไปมาอยู่หรือเปล่า? เมื่อสี่ปีก่อนที่ฉันไปดูงานที่กรุงเทพฯ…ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนในเมืองกรุงจะสูดอากาศแบบนั้นเข้าไปได้ยังไงทุกวัน”
อมลินยิ้ม ฟังสองสามีภรรยาพูดคุยกันไปมา
“อ้อ ก็ยังเป็นอยู่ครับ เพียงแต่เราก็มีเมืองชนบทที่น่าไปเที่ยวดู หรือพักผ่อนอีกมากมายเลยนะครับ”
ฝ่ายสามีพยักหน้า “เล็กพูดถูก ผมว่าหน้าหนาวปีหน้าเราขนกันไปเยี่ยมเล็กที่เมืองไทยบ้างก็ไม่เสียหายนะ”
นางลิซ่ายิ้มบาง ก่อนที่รถแวนจะหักพวงมาลัยแล้วเคลื่อนตัวเข้าสู่โรงจอด ของตัวบ้านหลังใหญ่สีน้ำตาลทรงสวย สูงสามชั้น รถจอดสนิทพร้อมกับความมืด เสียงสายลมที่หนาวสุดขั้วแล่นเข้าปะทะ ส่งให้เกิดเสียงของใบสนสีกันไปมาอย่างเงียบงัน และเสียงแมลงกลางคืนแว่วให้ได้ยินบางๆเป็นระยะ
“เอาล่ะหนุ่มน้อย ฉันขอเข้าไปเปิดประตูก่อนนะ เธอลงมากับฉันเถอะจ๊ะ เราไปพบกับสมาชิกที่เหลือของบ้านกัน”
จอห์นยืนยันจะขนกระเป๋าให้เด็กหนุ่ม อมลินรู้สึกเกรงใจ ทว่าถูกนางลิซ่าจูงแขนเบาๆไปที่หน้าประตูบ้าน พร้อมทั้งไขกุญแจเข้าสู่ห้องโถงกว้างขวางใหญ่โต ทว่าให้ความรู้สึกผ่อนคลายด้วยแสงสีเหลืองอ่อนนวลตา และความอบอุ่นจากเครื่องฮีตเตอร์ภายในบ้าน
“กลับมาแล้วจ๊ะเด็กๆ”
ช่วงเวลาที่กระอักกระอ่วนใจที่สุด อมลินยืนสงบเสงียมเคว้งคว้างทั้งๆที่นางลิซ่าขนาบข้างเช่นนั้น ตรงกลางห้องโถง…ภายในช่องท้องของเขารู้สึกเหมือนมีผีเสื้อพากันกระพือปีกบินไปมานับพัน
ไม่ใช่ว่าเขาจะกลัวอะไร…เพียงแต่คาดหวังให้เด็กๆบ้านซินแคลล์ต้อนรับเขา เหมือนดังที่หวังไว้ ไม่ใช่เหมือนในหนังอเมริกันซึ่งวันรุ่ยนั้นทั้ง ‘เฮี้ยว’ และ ‘แสบ’ ไม่มีใครเกิน
นางลิซ่าตะโกนเรียกเสียงดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยอีกครั้ง สักพัก เสียงเดินตึงตังจากชั้นบนก็ดังขึ้น ร่างของใครบางคนกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงมาจากบันไดด้วยความรวดเร็ว เธอเป็นเด็กสาววัยรุ่นร่างเล็ก หน้าตาน่ารักจนอมลินเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมสีน้ำตาลเข้มจัดเหมือนบิดาและดวงตาสีเขียวเหมือนมารดาบ่งบอกให้รู้ว่า นี่คือลูกสาวคนเล็กที่นางลิซ่ากล่าวถึง
“ไฮ…”
เด็กสาวกล่าว ท่าทางเขินอายน่ารักตามประสา อมลินยิ้มให้แล้วกล่าวแบบเดียวกัน
“ผมชื่ออมลิน(อะ-มะ-ลิน) ชื่อเล่นๆเล็กครับ”
นางลิซ่ายิ้มพลางก้มลองลูกสาวตนเองสลับกับเด็กหนุ่มจากอีกซีกโลก
“ฉันชื่อเอเวอรีน เรียกสั้นๆว่าอีฟค่ะ”
อมลินยิ้มพลางเอามือถูหลังต้นคอแก้เก้อ ในขณะเดียวกันที่นางลิซ่าถามเด็กสาว
“อีฟ แล้วพี่ชายตัวดีของลูกล่ะ?”
ไม่ทันขาดคำ เสียงทุ้มใหญ่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลังเอเวอรีน
“ดีครับแม่ เป็นยังไงบ้าง แล้วก็…เฮ้ ไฮ! สวัสดีเด็กหนุ่มจากเมืองไทย”
ร่างสูงกำยำก้าวเข้ามาภายในห้องโถง ฉีกยิ้มกว้างให้กับอมลินจนเขาถึงกับต้อง…เบิกตากว้างเล็กน้อย เพราะไม่ว่าจะยังไง…เขาก็ไม่เคยเห็นใครที่ดูดีเหมือนกับแกะออกมาจากนิตยสารมากเท่านี้มาก่อน ร่างที่สูงมาดแมน ไหล่กว้าง ผมสีน้ำตาลอ่อนเหมือนมารดา คิ้วเรียวเข้มสีเดียวกันเหนือดวงตาสีฟ้าเข้ม เข้มจัด…จมูกที่โด่งรับรูปกับริมฝีปากอิ่มกระจับ ในชุดอยู่บ้านง่ายๆพร้อมทั้งขนมปังแซนวิชในมือและในปาก
“ไฮ ฉันชื่อแอรอน เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของคุณอยู่ปีหนึ่ง”
ฝ่ายนั้นยื่นมือมา อมลินยืนงงมองตาค้างชั่วอึดใจเดียว ก่อนจะได้สติจากเสียงเรียกและรอยยิ้มมีเสน่ห์นั่น…ทั้งสองจับมือกัน ทว่าอมลินกลับรู้สึกแปลกๆ…หัวใจของเขาเต้นแรง และตรงที่สัมผัสถูกกันก็ร้อนผ่ะผ่าวเหมือนถูกไฟช็อต
“ว้าว! หนุ่มจากเมืองไทย ผมนึกว่าคุณจะต้องดำกว่านี้ซะอีก”
นางลิซ่าตีแขนลูกชายเบาๆและมองมาเป็นการขอโทษ ส่วนเจ้าตัวหัวเราะร่า…อมลินยิ่งหน้าแดง ความจริงแล้วเขาไม่ใช่คนขาวจัด แต่ไม่คล้ำเยี่ยงคนไทย ทว่าเป็นการผสมที่ลงตัวพอดีระหว่างเชื้อสายไทย-จีน สีผิวของเขาจึงออกมาขาวนวลเหมือนสีเนื้อของเปลือกไข่
“เฮ้ ว่าแต่…คุณชื่ออะไร?”
แอรอนถาม อมลินได้แต่ตอบเสียงตะกุกตะกัก
แววตาของเขายิ่งส่องแสง ฟ้าจัดมากยิ่งขึ้น คาดคั้นแกมหยอก
“ผะ…ผมชื่ออมลิน ชื่อเล่นชื่อเล็ก”
“เล็ก เล็กๆ…ว้า ชื่อของคุณเรียกยากจัง คุณจะโกรธมั้ยหากผมขอเรียกคุณว่า…อืม อเล็กซ์แทน?”
อมลินส่ายหน้า
“จะว่าไป…คุณขี้อายชะมัด” แอรอนพึมพำ “เหมือน…เหมือนเจ้าหญิงในซีรี่เกาหลีที่ยืมมาจากเพื่อนในทีมเลย”
นางลิซ่าเอ่ยขัด “แอรอนเขาอยู่ในทีมฟุตบอลที่โรงเรียนน่ะจ๊ะ”
จู่ๆ ทั้งสองก็สบตากันเงียบๆ เพียงครู่เดียว เสมือนแอรอนกำลังมองด้วยแววตาครุ่นคิดพิจารณา…นางลิซ่าพาลูกสาวเดินเลี่ยงจากไปข้างหลังห้องครัว ส่วนอมลินเห็นว่าจอห์นเพิ่งจะหอบหิ้วกระเป๋าของเขาผ่านขึ้นไปยังชั้นสองทางหางตา
“เอ่อ…คุณมองผม มีอะไรติดหน้าผมหรือเปล่า?”
อมลินถามประหม่า แอรอนกลับหัวเราะ
“หา? เปล่าหรอก ผมแค่…ช่างเถอะ แต่ผมคิดว่า…แค่คิดว่าคุณเหมือนเจ้าชายตัวน้อยๆเลย”
อมลินยิ่งหน้าแดง ไม่รู้เป็นอะไร ต่อหน้าร่างสูงที่สูงกว่าหลายนิ้วนัก คำพูดมันเหมือนหนักขึ้นเป็นกิโลฯ
“เอ่อ…”
“ไม่รู้ซินะ ผมมีทัศนคติของ ‘เจ้าชายตัวน้อยๆ’ ในหัวสมองที่ค่อนข้างแปลกจากชาวบ้านเขานิดหน่อย อย่าโกรธผมเลย แต่เอาเถอะ เข้ามากินอะไรอุ่นๆรองท้องไว้หน่อยซิ ผมเพิ่งเตรียมเสร็จก่อนคุณจะถึงบ้านพอดี”
แล้วเขาก็แอบกระซิบข้างๆ
“เปล่าหรอก ความจริงแล้ว…น้องสาวผมต่างหากล่ะครับที่ทำ”
..............................................................................
เขินจัง...นายเอกนี่มันเรานี่หว่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :m26:
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
มาถึงก็โดน หยอดไปหลายดอกเลยนะ
-
รอตอนต่อไปครับ
สนุกดีครับ
-
นิยายใหม่น้อง alex แหมมมมมมมมมมมมมมนายเอกชื่อเดียวกันอีกตะหาก น่าติดตามจิงๆ อิอิ
-
มาอ่านเรื่องใหม่ด้วยค่ะ :L2:
-
........เพิ่งไปถึงก็โดนหยอดไปหลายดอกเชียว........
........ถ้าอยู่ไปนานๆจะได้อะไรมากกว่าหยอดอ่ะป่าว....... :oni1: :oni1:
-
นาทีที่สบตา ใจเต้นตึกตัก อิอิ :mc4: มาตามให้กำลังใจเรื่องใหม่จ้า Alex
-
^^
^^
ได้จิ้มน้องสาวรีบนด้วย
Alex น่ารักจัง อิอิ :m1:
เค้าหมายถึงนายเอกในเรื่องน้า ไม่ใช่คนแต่ง :m14:
ล้อเล่นจ้า :m14:
คนแต่งก็น่ารักขยันลง เอาไปเลย +1
ติดสินบนแล้วน๊า เพราะงั้นเรื่องนี้อย่าเศร้ามากนะจ้ะ :m13: :m13:
-
มาจิ้มเรื่องใหม่ด้วยคน
ชื่อแปลกดี อมลิน แปลว่าอะไรคะ
เคยเห็นแต่ อมรินทร์
-
กลิ่นความสุข อบอุ่นโชยมาแต่ไกลเชียว .... o13
อ่านเรื่องเศร้ามาเยอะแร๊ะขอสุข ๆ มั่งเห่อะน่ะ :o8:
-
ว้าวนิยายเรื่องใหม่ น่ารักได้อีก
ชอบค่า
พระเอกเปนฝรั่ง :m1: :m1:
-
แอรอน กับ อเล็กซ์...อิอิ ชอบๆจังเลยค้าบบบ... :oni2: :oni2: :oni2:
-
น่ารักดีคับ
มาเป็นกำลังใจให้
-
มาถึงก็หยอดเลยมีแผนอะไรอะเปล่า :m32:
-
มาต่อให้ก่อนจะว่างไปหลายวันเหมือนกันนะครับ...
เป็นวันที่สามแล้ว หลังจากอมลินได้ก้าวเข้ามาอยู่ภายใต้ชายคาร่วมกับครอบครัวซินแคลล์ อมลินค้นพบว่าตนยิ่งหลงรักความเป็นอยู่ง่ายๆและแสนเป็นกันเองของเหล่าซินแคลล์ทั้งหลาย ซึ่งจอห์น หัวหน้าครอบครัวคนที่เรียกเสียงหัวเราะได้เสมอภายในโต๊ะอาหาร นางลิซ่าที่อ่อนโยนใจดี เอเวอรีนที่ภายนอกแม้จะดูขี้อาย ทว่าภายในแล้วหล่อนสดใสร่าเริง ช่างพูดช่างคุยอย่าบอกใคร
ส่วนคนสุดท้าย…แอรอน เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับอมลินที่ค่อนข้างเป็นอีกหนึ่งโจ๊กเกอร์ประจำโต๊ะอาหาร เขามักจะรับมุกส่งไปมาระหว่างบิดา ทั้งที่อมลินเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง…แต่รอยยิ้มของเขา มันสว่างเจิดจ้าทุกครั้งที่ได้เห็น
การได้อยู่ร่วมกับครอบครัวที่อบอุ่นเยี่ยงนี้ เป็นความโชคดีของอมลินมาก ทั้งนี้คุณพนดลและคุณแพรดาวก็พากันโล่งอกโล่งใจไม่น้อยเมื่อลูกชายโทรศัพท์ทางไกลมาส่งข่าวดีนั้น
อีกไม่กี่วันอมลินจะได้ไปโรงเรียนแล้ว เป็นโรงเรียนในตัวเมืองของที่นี่ ที่ซึ่งสองพี่น้องซินแคลล์ก็เรียนอยู่เช่นกัน
อมลินกวาดตามองไปรอบๆห้องน่ารัก นางลิซ่าเข้าใจเลือกห้องให้เด็กชาวต่างชาติคนใหม่อย่างเขา…มันเป็นห้องที่ได้มุมดีที่สุดภายในตัวบ้าน หน้าต่างบานกำลังดีเปิดกว้างออกไปสามารถมองเห็นวิวของทิวสนสีเขียวขจีได้อย่างชัดเจน ถนนหน้าบ้านและโดยรอบบ้านถูกต้นสนเมืองหนาวสูงใหญ่ห้อมรอบ และดูเป็นทิวแถวสวยงาม จนอมลินแอบตั้งชื่อให้ว่า ‘บ้านทิวสน’
เด็กหนุ่มลงมือเขียนลงใส่สมุดไดอารี่เพิ่มเติมลงไปอีกสองสามบรรทัด นอกจากจะชอบอ่านหนังสือแล้ว อมลินยังชอบเขียนหนังสืออีกด้วย ด้วยความที่เป็นคนอ่านมาก ผลงานลับๆไม่เป็นทางการที่ตอนเด็กๆเขียนให้เพื่อนๆอ่านก็ยังคงเก็บไว้ในกรุ ปัจจุบันเขาหันมาลงมือด้านการเขียนไดอารี่เพราะเป็นเรื่องใกล้ตัวมากกว่า
เสียงเคาะประตูดังขึ้น อมลินไม่เงยหน้าจากสมุด
“เข้ามาเลยครับ”
ประตูเปิดออก เจ้าของห้องชั่วคราวยังไม่รู้สึกตัว จนเมื่อร่างสูงมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง พร้อมทั้งชะโงกตัวเหนือร่างเล็กกว่าเพื่อดูตัวอักษรในสมุด
“นี่คืออะไร? จดไดอารี่ภาษาไทยหรือ?”
อมลินสะดุ้งสุดตัว พอดีกับที่แอรอนผละตัวเองออกไป…เด็กหนุ่มหน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วเมื่อกี้นี้…เขาก็เพิ่งเผลอหลุดปากพูดภาษาไทยออกไปอย่างลืมตัว
“เอ่อ…ครับ จดไดอารี่อยู่”
“เมื่อกี้คือภาษาไทยเหรอ? ผมชอบนะ มันฟังแล้วลื่นหูดี”
อมลินยิ้มน้อยๆ พลางนึกในใจว่าน่าจับส่งคนตัวใหญ่นี่ไปอยู่เมืองไทยสักสองสามปี
“คุณ…มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?”
แอรอนทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง อมลินเห็นแล้วรู้สึกแปลกๆ…ชายหนุ่มนั่งเอาศอกชันกับเข่าตัวเองพลางทอดสายตาออกไปยังทิวสนด้านนอก
“เปล่าหรอก…แค่ ผมรู้สึกว่าอยากเปิดเรียนเร็วๆ บ่ายๆแบบนี้ผมชอบฟุ้งซ่าน เบื่ออารมณ์แบบนี้ชะมัด”
“แล้ว คุณไม่ได้ไปเที่ยวไหนกับเพื่อนหรือ?”
ความจริงแล้วอมลินก็มีเพื่อนเยอะแยะที่โรงเรียนเหมือนกัน…ออกจะเยอะแยะไปเสียด้วยซ้ำ…มีเพื่อนสนิทเพียงบางคนเท่านั้นที่รู้ว่าอมลินอยู่ที่นี่ และคอยมาส่งที่สนามบินแค่ไม่กี่คน
“อืม ผมพยายามจะเก็บเงินซื้อรถเป็นของตัวเองน่ะ เลยพยายามไม่ออกไปไหน อีกอย่าง…แฟนของผมเขาไปเที่ยวกับครอบครัวที่ไอร์แลนด์ ตอนนี้ยังไม่กลับ”
แววตาของอมลินไหววูบลงเล็กน้อย
“เหรอครับ…”
“แล้วคุณล่ะอเล็กซ์? คุณมีแฟนหรือเปล่า? สาวๆที่เมืองไทยคงคลั่งคุณมากแน่ๆ”
แววตาสีฟ้าเข้มจัดมองจ้องมา อมลินไม่รู้จะตอบยังไง…ที่แน่ๆไม่ใช่ผู้หญิงแน่ แต่เป็นผู้ชายต่างหาก
ใช่! อมลินเป็นนักเรียนโรงเรียนชายล้วนชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่เผอิญมีผู้ชายด้วยกันแอบชอบอยู่เพียบ!
และนั่น…คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่อมลินพยายามจะหลบหนีหลีกเลี่ยงความวุ่นวายเหล่านั้นออกมา
“…ไม่หรอก ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน”
ร่างสูงเด้งตัวลุกขึ้น
“อะไรนะ?! คุณเนี้ยนะไม่เคยมีแฟนมาก่อน?! พูดเป็นเล่นเหอะ”
อมลินหัวเราะฝืดๆ “ใช่ครับ ผมไม่เคยมีแฟน”
“คุณต้องล้อเล่นแน่!” แอรอนพูดเสียงดัง “เอาล่ะเจ้าชายน้อย งานนี้ คุณได้พ่อสื่อถูกมือแล้ว”
หนุ่มรุ่นพี่ทำท่ามือฉมังซะดิบดี อมลินได้แต่หัวเราะไปตามน้ำ ทว่าพอหมดเรื่องคุยกันแล้วเขาก็ได้แต่นั่งเงียบๆ เพราะยังไม่ค่อยสนิทกับใครจึงรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าในบางครั้ง
“นี่…ครอบครัวของเราต้อนรับคุณดีหรือเปล่า?”
น้ำเสียงทุ้มใหญ่แลดูเป็นกังวล อมลินกลับตอบด้วยน้ำเสียงที่พอทำให้เจ้าของบ้านอุ่นใจขึ้นมาบ้าง
“ดีครับ ดีที่สุดเลย ผมโชคดีมากที่ได้เจอพวกคุณ”
“อืม ขอบคุณนะเจ้าชายน้อย แต่ ถ้ามีอะไรที่พวกผมเกินเลยไป คุณบอกได้เลยนะ หรือว่า แอบกระซิบบอกผมคนเดียวก็ได้”
อมลินหน้าแดงอีกแล้ว ทำไมนะ…ทำไมคำพูดแกมหยอกแบบนั้นถึงทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงได้แบบนี้
“คุณหน้าแดงบ่อยจังเลย เป็นอะไรหรือเปล่า?”
เอาอีกแล้ว…นัยน์ตาสีฟ้าส่อแววคาดคั้น…อมลินไม่ชอบแววตาแบบนี้เลยสักนิด…
เด็กหนุ่มส่ายหน้างุด
“บางครั้ง คนไทยนี่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ ผมหมายถึง คนเอเชียน่ะ…มันให้ความรู้สึกที่อ่อนน้อม แล้วก็…อ่อนหวานยังไงชอบกล”
แอรอนฉีกยิ้มกว้าง อมลินพยายามข่มความรู้สึกแปลกๆไว้ พลางจัดเรียงของบนโต๊ะแก้เขินไปเรื่อยๆ
“ผมต่างหากล่ะ ที่ต้องเรียนรู้วัฒนธรรมของคุณ”
“แล้วถ้าเราแลกเปลี่ยนกันมันไม่ดีกว่าเหรอ?”
อมลินมองหน้าเขา…
“ว่าแต่ คุณชอบให้ผมเข้ามาคุยกับคุณในห้องแบบนี้หรือเปล่า? คือ…ตอนที่พี่ชายผมอยู่ผมก็ชอบเข้ามานะ ถึงแม้หมอนั่นจะมีโลกส่วนตัวสูงไปหน่อยก็เถอะ แต่มันทำให้ผมกับคุณรู้จักกันมากขึ้นดี คุณว่ายังไงครับเจ้าชายน้อย? มันผิดธรรมเนียมของคุณหรือเปล่า?”
อีกฝ่ายหัวเราะ
“เปล่าเลย เชิญคุณได้ตลอดเวลา ความจริงมันก็คล้ายๆวัฒนธรรมไทยนะครับ อย่างเช่นพี่น้องของผม เราก็สนิทกันแบบนี้”
“จริงเหรอ!” แอรอนยิ้มกว้าง “เฮ้อ ความจริงแล้ว ผมรู้ว่าคุณกำลังโฮมซิค แม่เลยให้ผมช่วยทำให้คุณหายเหงา ค่อยโล่งอกหน่อยนะ”
ที่แท้…ก็เป็นคำสั่งของนางลิซ่านี่เอง
ใจของอมลินห่อเหี่ยวพิกล
“อ้อ ครับ ผมรู้สึกดีขึ้นมากเลยจริงๆ” แต่เรื่องที่เขาเกิดอาการโฮมชิคขึ้นมานั้น แอรอนช่วยเขาได้มาก รวมถึงพวกซินแคลล์ทั้งหมดที่เหลือด้วย
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เย้ๆๆ...จิ้มก่อนเยย...อิอิ
เง้ออ...แอรอนมีแฟนแย้วอ่า...สงสาร อเล็กซ์จังเยยค้าบบ... :sad2: :sad2: :sad2:
-
น่ารักอ่ะ
อมลิน
อยากเจอเบนซะงั้นเรา
-
แอรอนเปนเจ้าบ้านที่น่ารักมากเลยค่ะ ^^ :กอด1:
แต่มีแฟนแล้วอ่าเสียดาย
-
เคลิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้าไปเรียนเมืองนอกแล้วมีคน Take care อย่างนี้ก็ดีสิ
-
น่ารักจังได้เจอคนดีๆเยอะแยะเลย :oni2:
-
:oni2: :oni2:
โดดโหม่งดาวหางรีบน
เจอคนดีๆ น่ารักทั้งนั้นเลย
แต่ทำไมแอรอนมีแฟนแล้วอ่ะ :o
-
อิอิ จะแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมถึงขั้นไหนเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อิอิ
-
แอรอนน่าร๊ากกก
:m1:
-
นิยายเรื่องใหม่ของALeX
น่ารักมากๆคับ แอรอนติดซีรี่ย์เกาหลีด้วยเหรอเนี่ย 555
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
รอตอนต่อไปครับ
น่ารักดีอ่ะ
-
กิจกรรมทำลายกำแพงใจจัดขึ้นในวันอาทิตย์ นักเรียนที่อยู่ในโครงการมากันครบทั้งหมดสิบกว่าชีวิต ระหว่างรอเปิดกิจกรรมทุกคนก็ต่างพากันเล่าเหตุการณ์และสภาพแวดล้อมความเป็น
อยู่ของตน รวมถึงอมลินเช่นกัน ที่จับกลุ่มอยู่กับเด็กชาวฮ่องกงชื่อ มาร์ค ชาวจีนอีกสองคนชื่อซีซีกับเอวา ชาวมาเลเซียอีกสามคนที่อมลินยังจำชื่อไม่ได้ และท้ายที่สุดคือเด็กสาวชาวญี่ปุ่น
แสนสวยที่ชื่อยูมิโกะ
พักกลางวัน ยูมิโกะมาขอนั่งข้างๆ พร้อมกับทักอมลินเป็นคำแรกว่า
“ที่นั่งข้างๆนี่ว่างใช่มั้ยคะ?”
อมลินขยับให้อย่างเขินอาย เขารู้สึกดีที่ยูมิโกะมานั่งข้างๆเขา ความจริงแล้วเขาก็คิดว่าเธอสวยอยู่ไม่น้อย…
“ยูมิโกะซังมีความสุขดีมั้ยกับโฮสต์ใหม่มั้ยครับ?”
“ค่ะ โฮสต์ของฉันใจดีมาก ฉันรู้สึกไม่เหงาแม้จะคิดถึงบ้านบ้างก็ตาม” เธอพูดเจื้อแจ้วด้วยทักษะทางภาษาอังกฤษที่ไม่ค่อยติดขัด แต่ยังน่าเป็นห่วงเรื่องสำเนียง
“แล้วอเล็กซ์ล่ะคะ โอสต์ของคุณเป็นยังไงบ้าง?”
ทั้งสองนั่งแลกเปลี่ยนความคิดเห็นไปจนจบวัน กิจกรรมก็เสร็จสิ้นลง อมลินรู้สึกคุยไม่เบื่อเมื่ออีกฝ่ายเป็นสาวน้อยยูมิโกะ หล่อนน่ารักเหมือนนางเอกการ์ตูน ที่
สำคัญเขาคิดว่าดวงตากลมโตกับจมูกเรียวเล็กนั่นคือส่วนที่ดีที่สุดของเด็กสาว
“อเล็กซ์ แล้วคุณจะกลับบ้านยังไงคะ? กลับกับฉันมั้ย? พี่สาวฉันเขาคงแวะไปส่งให้ได้”
เธอหมายถึงพี่สาวร่วมบ้านคนใหม่ แต่อมลินไม่อยากรบกวนด้วยประการใดๆ เขาจึงต้องปฏิเสธเธอไปอย่างสุภาพ
สาวน้อยทำหน้าเสียดายขึ้นมาเล็กน้อย
“งั้น…เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะคะ”
มือเล็กๆโบกให้ในอากาศ อมลินยิ้มจนร่างเล็กขึ้นรถซีดานที่วิ่งจากไปจนลับตา เขายืนรอจอห์นนี่ที่ต้องมารับเขาอยู่ชานด้านนอก อากาศทั้งหนาวทั้งวังเวง แต่
เด็กหนุ่มกลับชอบความหนาวเหน็บเยี่ยงนี้
เสียงปิดประตูรถดังขึ้นทำลายความเงียบงันในบริเวณนั้น ร่างสูงของแอรอนก้าวเข้ามาเพียงไม่กี่อึดใจก็ถึงระยะประชิด อมลินยิ้มให้ขณะกำลังกอดเสื้อคลุมของตัว
เองอยู่ด้วยความหนาวสั่น
“โธ่เจ้าชายน้อย ทำไมมายืนรอข้างนอกแบบนี้ล่ะ”
“ก็ ผมนึกว่าพ่อของคุณจะมารับผม ผมไม่ยากให้เขาต้องจอดรถรอหากผมยังไม่รู้…ก็เลยออกมายืนรอ อีกอย่างข้างในร้อนออกจะตายไป”
“แต่มันจะทำให้คุณแข็งตายต่างหากล่ะ”
ว่าแล้ว ร่างสูงก็ถอดเสื้อแจ็คเก็ตที่สวมมาให้กับอมลิน…เด็กหนุ่มซึ่งยืนตัวแข็งทื่อรอรับเสื้อกันหนาวที่เจ้าของถึงกับลงมือคลุมให้เอง…ใจของเขาเต้นตึกตัก ใบ
หน้าหล่อเหลาของแอรอนยิ่งใกล้ชิดเข้ามาแบบนี้ อมลินยิ่งสามารถมองเห็นแพขนตางอนยาว ลมหายใจที่กลายเป็นไอออกมา ส่งให้อีกฝ่ายก็หน้าแดงด้วยโลหิตซึ่งถูกสูบฉีดเช่นกัน
“ไปกันเถอะ”
เสียงเรียบๆของแอรอนฟังดูแปลกไป เขาเดินนำหน้าไปที่รถแวนคันที่คู่สามีภรรยาซินแคลล์ขับไปรับที่สนามบิน
นิ้วยาวของสารถีกดปุ่มวิทยุ ชาวอเมริกันมักชอบเปิดวิทยุฟังเพลงสบายๆคลอภายในตัวรถ อมลินดีใจเนื่องจากจะได้เลี่ยงบทสนทนาซึ่งตอนนี้…เขานึกอะไรไม่
ออกเลยจริงๆ
“ว่าแต่ สาวเอเชียคนเมื่อกี้เนี้ย…ใครกันเหรอ?”
อมลินละสายตาจากวิวสวยใต้แสงจันทร์ข้างทาง ขมวดคิ้ว “คุณเห็นด้วยเหรอ?”
“ฮึๆ ผมมองเห็นอยู่พอดี ไม่น่าเชื่อเลยน๊าว่าเพียงไม่กี่วัน คุณจะมีสาวๆเข้ามารายล้อมซะแล้ว บอกแล้วไงว่าคุณต้องฮ็อตที่นี่แน่ เอ แต่คราวนี้ผมก็มีคู่แข่งแล้วล่ะ
ซิ”
“ไม่หรอกครับ อีกอย่าง เธอคือเพื่อนน่ะ”
“งั้น ผมจีบเธอได้มั้ยล่ะ?”
ใจของเด็กหนุ่มกระตุกวาบ
“แต่…คุณมีแฟนแล้วนี่”
“แหม แต่แฟนของผมเธอไม่อยู่นี่เจ้าชายน้อย”
อมลินได้แต่เก็บความอึ้งลึกๆนี่ไว้ในใจ แล้วนั่งเงียบไปตลอดทาง
“แต่ถ้าคุณชอบเธอ ก็บอกผมนะ…ผมไม่อยากมีเรื่องผิดใจกับคุณ”
แอรอนทำหน้าเอาจริงเอาจังขึ้นมาจนอมลินรู้สึก…ผิดปกติลึกๆข้างในใจ ความจริงแล้วเขาเองก็เริ่มสนใจยูมิโกะขึ้นมาซะแล้วสิ แต่ไอ้ความรู้สึกนี่…ความรู้สึก
แปลกๆนี่มันไม่ใช่ความหึงหวง
แล้วมันคืออะไรกันแน่?
-
^
^
^
จิ้มมมม ตอนต่อไปถ้าต่อคืนนี้ได้ จะ รักน้อง ALEX มาก :laugh:
-
งิงิ...มาจิ้มม่ะทัน...ไม่เปงไร เอาไว้โอกาสก้อได้... :laugh: :laugh: :laugh:
-
แวะมาอ่านคับ
-
ยังไง อ่านแล้วช่วยบอกผมทีด้วยนะครับว่าชอบกันหรือเปล่า?~ ยังไง? รู้สึกไงบ้างอ่าคับ
ขอบคุณครับ
ปล. ความจริงจะมาลงตอนต่อไปพรุ่งนี้ แต่ก็ลงไปเลยเหอะ มีคนเขาขอร้องมา อิอิ :laugh:
ตอนที่5
เปิดเทอม โรงเรียนเป็นสถานที่แสนวุ่นวายและอันตรายสำหรับอมลิน เฉกเช่นเดียวกันทุกชนชาติและชั้นปี…
อมลินและนักเรียนแลกเปลี่ยนในโครงการพยายามปรับตัวและกลมกลืนเข้ากับสิ่งแวดล้อม เขายังต้องเรียนรู้อะไรอีกหลายๆอย่าง ซึ่งทั้งหมดคงต้องขอบคุณ
ความช่วยเหลือของสองพี่น้องซินแคลล์ที่คอยให้คำแนะนำกับเขาเป็นอย่างดี
วันเวลาผ่านไป อมลินเริ่มรู้สึกเหมือนอยู่บ้านของตัวเองมากขึ้น เขาเริ่มรู้จักผู้คน และเริ่มรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน…บ้านที่อบอุ่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
อาจจะมีเสียงทะเลาะกันของสองพี่น้องบ้าง(เป็นบางครา…) แต่มันก็ให้ความรู้สึกแตกต่างจากครอบครัวที่เมืองไทยไม่น้อยทีเดียว ทีนี่ทุกอย่างเป็นอิสระ เด็กนักเรียนตั้งใจเรียนแค่เพียง
ในคาบเรียน ที่เหลือคือช่วงเวลาแห่งความสุขของชีวิต
ครอบครัวซินแคลล์พาอมลินเที่ยวทัวว์สถานที่ต่างๆหลายครั้ง เพราะเมื่อไรที่นายจอห์นว่างจากคดี เขาก็จะหยุดงานและให้เวลาครอบครัว พาลูกๆกับภรรยาไป
เที่ยวนู่นนี่ ส้มเลยหล่นมาถึงอมลินด้วยที่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวซินแคลล์ แต่เห็นว่าที่น่าประทับใจมากที่สุดก็คือลานหน้าคฤหาสถ์สีขาว ที่อยู่ของประธานธิปดีของสหรัฐฯ ทริปนั้น
ครอบครัวซินแคลล์เดินทางไปเยี่ยมลูกชายคนโตที่เรียนกฏหมายอยู่ ณ มหาลัยชื่อดัง เบนจามินเป็นหนุ่มมาดขรึมที่ผิดกับแอรอนโดยสิ้นเชิง แต่เขามีอัธยาศัยดี และน่ารักไม่แพ้การันตี
ยี่ห้อซินแคลล์คนอื่นๆ
เช้าวันเสาร์ เป็นวันว่างที่ครอบครัวซินแคลล์จะอยู่พร้อมหน้ากัน อมลินเป็นพวกนิยมตื่นแต่เช้าตรู่เหมือนนายและนางซินแคลล์ ทว่าวันนี้พิเศษหน่อยตรงที่
ภายในครัวมีเอเวอรีนนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“อรุณสวัสครับทุกคน ว่าแต่…ผมตาฝาดไปหรือเปล่าเนี้ยที่เห็นอีฟนั่งอยู่ตรงนั้น”
“บ้าน่ะอเล็กซ์!”
เสียงร้องประท้วงมาจากน้องเล็กสุดของบ้าน เธอปาชิ้นแครอทใส่อมลิน เด็กสาวซึ่งตอนนี้ค่อนข้างสนิทกับเธอแล้วชอบแกล้งหยอกกันแบบนี้บ่อยๆ ไม่รู้เพราะ
อะไรที่ทำให้เขาชอบแกล้งแม่สาวน้อยคนนี้แต่เพียงคนเดียว คงเป็นเพราะอีฟเหมือนน้องสาวที่เขาไม่เคยมีกระมัง
“แอรอนพี่ชายของลูกยังไม่ตื่นเหรอ?”
“ยังเลยค่ะแม่”
“ลูกไปปลุกพี่เขาหน่อยไป เห็นว่าเช้านี้มีนัดกับพ่อไปวิ่งก่อนซ้อมบอลที่โรงเรียนไม่ใช่หรือ?”
เอเวอรีนอ้าปากส่งเสียงเล็กใสโอดครวญขึ้นมาทันที
“โอ๊ย ไม่เอาด้วยหรอก ให้อเล็กซ์ไปปลุกหมอนั่นซิ อเล็กซ์ คุณสนิทกับอีตาพี่ชายซกมกของฉันไม่ใช่หรือ?”
นางลิซ่าตีแขนเอเวอรีนเบาๆ เด็กหนุ่มส่ายหัวยิ้มๆก่อนจะวางแก้วนมลง แล้วไต่บันไดขึ้นไปยังชั้นสองอีกครั้ง
หยุดยืนอยู่หน้าห้องชายหนุ่ม…ตั้งแต่อยู่บ้านนี้เขายังไม่เคยเข้าไปสำรวจห้องของแอรอนเลยทั้งๆที่อีกฝ่ายเคยเข้านอกออกในห้องของตนหลายต่อหลายครั้ง…
อมลินยืนนิ่งรวบรวมความกล้าก่อนเคาะประตูห้อง ทว่าไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด…
ผลักประตูเข้าไปโดยพยายามให้เงียบกริบมากที่สุด ภายในห้องมืดสลัว มีเพียงโคมไฟอยู่เหนือเตียงเท่านั้นเปิดค้างไว้ บนพื้นพรมเกลื่อนกลาดไปด้วยกางเกง
ฟุตบาลใช้แล้ว นิตยสาร ลูกบอลเล็กๆสองสามลูก และข้าวของต่างๆที่แสดงให้เห็นถึงลักษณะหนุ่มเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี…บนฝาผนังมีโปสเตอร์แขนงต่างๆติดไว้มากมาย รวมถึงโต๊ะ
อ่านหนังสือที่รกวุ่นวายจนแทบหาที่ว่างไม่ค่อยได้
ร่างสูงนอนฟุบเป็นเงาตะคุมอยู่ตรงนั้น บนเตียงสีขาว…อมลินทำใจกล้าเดินเข้าไปใกล้เพื่อจะเขย่าร่างที่กำลังนอนไร้สติอยู่…ทว่า อะไรบางอย่างผลักดันให้เขา
หยุดชะงักไว้ก่อนจะก้าวถึงตัวแอรอน แสงไฟจากโคมส่องสะท้อนซีกหน้าที่กำลังหลับ ผ่อนลมหายใจอย่างนิ่มนวล…อมลินหวั่นไหวกับภาพตรงหน้า เขาพยายามแล้ว…แต่กลับหักห้ามใจ
ไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเสยปอยผมยุ่งๆสีน้ำตาลอ่อนนั่น…
“ผมไม่เคยทำแบบนี้กับคุณเลยนะเจ้าชายน้อย”
จู่ๆเสียงอู้อี้ก็ดังขึ้น ส่งผลให้อมลินสะดุ้งสุดตัว กลับมายืนตัวตรงแหน่วข้างๆขอบเตียง
“เอ่อ…ผม…”
“ฮ้าว~~~เช้าแล้วใช่มั้ย?”
แอรอนงัวเงียเปิดเปลือกตาขึ้นมามองอมลินสะลืมสะลือ เขายิ้มบางๆ…ขนาดยิ้มของคนเพิ่งตื่นนอน ยังทำให้เด็กหนุ่มวางตัวลำบากขนาดนี้…เจ้าของห้องชันตัว
ขึ้นพลางบิดขี้เกียจ เผยให้เห็นมัดกล้ามของคนเล่นกีฬาเป็นประจำ ขานี้ยิ่งชอบนอนไม่ใส่เสื้อผ้า ทำให้อมลินต้องรีบหันหน้าหนีตามมารยาทเมื่อผ้าห่มมันร่นไปถึงไหนต่อไหน
“ขอโทษที เมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย”
อมลินพยักหน้า แม้จะรู้สึกคัดค้านในใจบ้างเล็กน้อยก็ตาม…
“จอห์นนี่กำลังรอคุณอยู่ข้างล่าง…”
อมลินรีบเดินเลี่ยงออกมา ใจเต้นตึกตักพร้อมๆกับฝีเท้าซึ่งก้าวเดินไปตามขั้นบันได…
ประมาณสิบห้านาที แอรอนในชุดออกกำลังกายก็พร้อมที่โต๊ะในห้องครัว เขามองมาทางอมลินด้วยแววตาแปลกๆ…เด็กหนุ่มได้แต่เพียงหลบสายตา และ
พยายามเลี่ยงไปขึ้นห้องของตัวเอง
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
จิ้มก่อนเลย :m1:
-
ว้าว แอรอน กะ อมริน น่าร๊ากกกกก อิอิ
-
อมลิน นี่ขึ้อายจังเลยนค้าบบ...อิอิ
-
เขินอายกันทั้งคู่ :o8:
-
:m4: ชอบบบบบบบค่าาาาาา
อเล็กซ์เป็นนายเอก....แล้วแอรอนจะใช่พระเอกรึเปล่าน๊า
ดูท่าอเล็กซ์คงแอบชอบแอรอนเข้าให้แล้ว :a4:
แต่แอบชอบหนุ่มนักกฏหมายมาดขรึมอ่ะ :o8: อิอิ ..เชียร์ให้เบนจามินเป็นพระเอก...จะเป็นไปได้มั้ยเนี่ยยย :haun5:
สนุกดีค่ะ ชอบๆๆๆ กด +1ให้นะคะ :L2:
รออ่านต่ออยู่น๊า....
-
แหมมมมมมมมมมมมมมม นึกว่าจะเห็นมากกว่านี้น่ะเนี่ย อิอิ
-
น่ารักจัง :m4: :m1: :m4:
-
เหมาะกับการเป็นเนื้อคู่กันมาก
-
.........น่ารักดีแหะ......... :o8: :o8:
.........แต่ไม่ชอบคำอยู่คำนึง......คือ "นาง" กับ "นาย" เช่น "นางลิซ่า
........ฟังแล้วมันแปลกๆ......(เป็นคนเดียวป่าวไม่รู้)
-
หุหุ..จดๆจ้องๆ กันอยู่เหรอคู่นี้.. :m12:
-
แอบมาตอนดึก อิอิอิ :m32: :m32:
ฝากด้วยน๊าครับ ขอบคุณครับ :pig4: :oni1:
ตอนเย็น แอรอนกลับมาจากซ้อมฟุตบอล ท่าทางเหนื่อยอ่อนมาแต่ไกล นางลิซ่าพาลูกสาวไปซูเปอร์มาเก็ตแถวบ้านเพื่อซื้อของตามปกติ ส่วนนายจอห์นนั้นหลังจากพักผ่อนกับครอบครัว
แล้วเขาก็ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูงบ้าง เป็นครั้งที่สามตามโควต้าสี่ครั้งต่อเดือนของศรีภรรยานางลิซ่า…
ร่างโปร่งเดินลงมาเจอคนตัวใหญ่นั่งหน้าเครียดอยู่ในครัว ปากกินมุสช็อคโกแล็ตเอาเป็นเอาตาย
“อ้าวแอรอน คุณกลับมานานแล้วหรือ?”
ขานั้นไม่ตอบ เพียงแต่ก้มหน้าลงตักมูสใส่ปากต่อไป
“นี่ ลิซ่าบอกว่าให้อุ่นพาสต้าให้คุณ เผื่อหิว คุณหิวมั้ย?”
“หิว”
ตอบสั้นๆ ก่อนจะผุดลุกขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นบน อมลินเฝ้าฟังเสียงน้ำไหล…แล้วเปิดดูหม้อซอสมิตบอลซึ่งน้อยอย่างน่าใจหาย สงสัยจอห์นนี่คงจัดการก่อนออก
ไปข้างนอก ทำให้อมลินตัดสินใจจะลองแสดงฝีมือสูตรอาหารไทยให้แอรอนกิน ประจวบเหมาะกับที่ร่างสูงเดินตัวหอมฉุยลงมาพอดี
“เฮ้เจ้าชายน้อย”
คนถูกเรียกหันไป แอรอนยืนทำหน้าเครียดอยู่อีกแล้ว แต่คราวนี้เขาดูลดความรุนแรงลง
“เอ่อ เมื่อกี้นี้ผมขอโทษนะ เผอิญผมเพิ่งถูกไอ้โค้ชหัวเหม่งงี่เง่านั่นด่ามาตลอดการซ้อม เลยหงุดหงิดไปหน่อย…ผมขอโทษด้วย”
อมลินให้อภัยอยู่แล้ว…เขาเพียงพยักหน้า ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นคนอารมณ์ดีอย่าแอรอนโกรธอะไรใครเป็น พลางเริ่มสงสัยแล้วว่าเจ้า ‘โค้ชหัวเหม่งงี่เง่า’ ของแอ
รอนนั่นจะได้ชายามาสมชื่อหรือเปล่า?...
“แล้วนี่ คุณกำลังทำอะไรอยู่”
“ผมจะลองทำอาหารไทยให้คุณกิน ลองดูมั้ย?”
“จริงเหรอ!”
เจ้าของร่างสูงยิ้มกว้าง ฉับพลัน…ดูเหมือนโลกทั้งใบของอมลินจะพลอยสว่างสดใสไปด้วย
“อืม ซอสมิตบอลมีไม่พอ ว่าแต่ คุณอยากกินอะไรล่ะ ผมพอจะมีเครื่องเทศสำเร็จรูปติดตัวมาจากเมืองไทยด้วย”
แขนยาวๆเอื้อมไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาผูกรอบเอวคอดของตัวเอง พลางขยิบตาให้
“แล้วแต่เจ้าชายน้อยเลย อะไรก็ได้ ผมกินอาหารฝีมือของเจ้าชายน้อยอเล็กซ์ได้ทุกอย่าง”
รู้บ้างมั้ย…ว่าส่วนลึกข้างในของอมลิน มันอุ่นชื้นขึ้นอย่างน่าประหลาด จากคำพูดของเขา…
อมลินพยายามไม่ยิ้ม ไม่แสดงอาการดีใจอะไรมากมายเหมือนที่รู้สึก แปลกแฮะ…หมู่นี้เขาเป็นอะไร ทำไม…ทำไมใจต้องสั่นทุกครั้งที่โดนคำพูดแปลกๆแบบ
นี้กระทบเข้า
ในที่สุด ทั้งคู่ที่ช่วยกันเข้าครัวก็ได้ฤกษ์ลงมือเปิบอาหารไทยหน้าตาน่ารับประทานหลายรายการอยู่เหมือนกัน พร้อมกับที่นางลิซ่าและเอเวอรีนกลับมาพอดี ทุก
คนเลยร่วมแจมฝีมือกับข้าวกุ๊กไทยอย่างนายอมลินพร้อมๆกัน ซึ่งต่างชมว่า…
“ฉันไม่ยักรู้ ว่านักเรียนไทยรายนี้จะมีฝือมือมากขนาดนี้ เห็นทีคงต้องฝากตัวเป็นศิษย์ซะแล้ว”
นางลิซ่ากล่าวยิ้มๆหลังจากอิ่มอร่อยเสร็จแล้ว
“นี่ๆอเล็กซ์ อร่อยภาษาไทยเขาพูดว่าอะไรเหรอ?”
เอเวอรีนถามเสียงใส สีหน้าของแอรอนดูมีแววสนใจขึ้นมาบ้าง(ด้วย)
“อร่อย”
“อา-หร่อย”
ทั้งสามพยายามเลียนออกเสียง อมลินได้แต่หัวเราะเวลาฟังฝรั่งหัดพูดไทย พอเห็นเจ้าของภาษาหัวเราะทั้งหมดก็เลยหัวเราะตามกันไปด้วย แล้วหลังจากนั้นทุก
คนก็เข้าสู่โหมดสนทนาไม่จำกัดหัวข้อ คือพูดคุยกันไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีใครคนใดคนหนึ่งนึกเบื่อลุกหนีตามกันออกไป
“เอ่อนี่ทุกคน ผมเลิกกับคริสตี้แล้วนะครับ”
อมลินหันไปมองต้นเสียง และงงงันกับชื่อไม่คุ้นหู
ทว่าหญิงทั้งสองวัยต่างรับรู้เหมือนเรื่องปกติ
“โหย แอรอน พี่ไม่ต้องบอกหนูกับแม่ก็ได้ มีใครไม่รู้บ้างว่าพี่คบใครไม่เกินสองอาทิตย์ เอ่อ ยกเว้นอเล็กซ์”
“ก็แหม คนมันเสน่ห์แรงนี่”
สองพี่น้องหัวเราะร่วน ต่างจากอมลิน…ที่เสเอาแก้วน้ำยกขึ้นดื่มบังสายตา ชื่อผู้หญิงคนนั้นคงเป็นแฟนคนล่าสุดของแอรอน หลังจากเพิ่งเลิกกับแม่สาวที่ไปเที่ยว
กับครอบครัวที่ไอร์แลนด์ ตามมาด้วยสาวผิวสีชื่อเมลิสซ่า และจวบจนมาถึงอดีตคนล่าสุด(หมาดๆ)
“ขานี้ไปทำอะไรให้พี่ไม่ชอบใจอีกล่ะ?”
“ก็แค่ เบื่อๆ…อีฟ เธอมายุ่งเรื่องของฉันตั้งแต่เมื่อไรกันหา?”
แม้แต่นางลิซ่าก็ร่วมวงด้วยในเวลาต่อมา อมลินรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกขึ้นมาทันที…เขาเลี่ยงตัวออกไปอย่างเงียบเชียบ แล้วกลับขึ้นห้อง นั่งลงที่เตียง รู้สึกด้าน
ชาเหมือนถูกคนเอาค้อนมาทุบหัว
…นี่ เขาเป็นอะไรไป?...
หัวใจ หัวใจที่เจ็บจิ๊ดขึ้นมา ความรู้สึกนี้มันคืออะไร?
เด็กหนุ่มกดหน้าอกตัวเองพลางแสดงสีหน้าเหยเก จังหวะเดียวกับที่แอรอนพรวดพราดเข้ามาตามเคย
“ขอโทษทีลืมเคาะประตู ว่าแต่…เฮ้ เจ้าชายน้อย นายเป็นอะไรไป เจ็บตรงไหนเหรอ?”
ร่างสูงรีบวิ่งถลาเข้ามาประคองแขน อมลินขยับตัวหนีเล็กน้อย เป็นเหตุให้เจ้าของดวงตาสีฟ้าซึ่งจ้องมารู้สึกตัว ชะงักมือไว้ห่างจากกายเด็กหนุ่มเล็กน้อย เล็กน้อย
เท่านั้น…
“ขอโทษ…”
นัยน์ตาสีฟ้าดูหม่นหมองลง
“ผม…ไม่เป็นไรหรอก สงสัยคงกินเยอะไปหน่อย”
“แหม ก็ฝีมือใครทำล่ะครับ”
แอรอนไปลากเก้าอี้มานั่งหันหน้าเข้าหาอมลิน เขาเริ่มด้วยการเลียบเคียงถามอย่างไม่แน่ใจว่า
“เอ่อ เจ้าชายน้อย สรุปว่าคุณยังคงคบกับสาวน้อยชาวญี่ปุ่นคนนั้นอยู่หรือเปล่า?”
ยูมิโกะ…แม่สาวตาโต คนที่เขาแอบชอบ แต่บัดนี้…มันเป็นความรู้สึกที่ถูกทดแทนด้วยความเป็นเพื่อนมากกว่า สิ่งที่หลงเหลือคงเป็นความผูกพันในแง่ที่ว่า
เป็นคนต่างถิ่นเหมือนกัน แม้ว่าตอนแรกทั้งคู่…อมลินยอมรับ จะเกิดปิ๊งปั๊งขึ้นมาจริงๆ และถึงแม้เพื่อนๆในกลุ่มจะยุยงให้ลองคบกันดูสักที แต่ต่างคนต่างรู้ดี แม้กระทั่งสาวน้อยยูมิโกะ…
ว่าหลังจากคบกันไปเรื่อยๆแล้ว ทั้งสองถูกคอกันฉันท์มิตรมากกว่า
“แล้ว…คุณมองว่ายังไงล่ะ”
“ก็…คุณสนิทกับเธอ มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นแฟนกัน ไม่แน่…คุณอาจรักกับเธออยู่ ผมพูดถูกหรือเปล่า?”
อมลินยิ้ม “เกือบถูก แต่…เอาเถอะ ผมกับเธอสนิทกันแต่ไม่ได้มีอะไรกัน”
“ว้า งั้นคุณก็ยังไม่ได้ลิ้มรสชาติของความรักครั้งแรกเลยนะซิ” นัยน์ตาสีฟ้าเฉมองไปทางอื่น ก่อนจะกลับมายิ้มกว้างใส่ “งั้น ถ้าผมจะจีบเธอ คุณจะห้ามมั้ย?”
คำพูดที่ออกจากปากคนตรงหน้าเหมือนท้อนปอนด์ที่ทุบลงมาใส่หัวอมลินอีกครั้ง มึนชา…เขารู้สึกเหมือนไม่ได้ยินอะไรใดๆทั้งสิ้น
“ว่าไงเจ้าชายน้อย…ผมขอจีบเธอ คุณจะว่ามั้ย?”
คนถูกถามต้องรวบรวมสตินิดหนึ่งก่อนจะข่มเสียงให้ตอบกลับไปอย่างปกติธรรมดาได้
“ไม่มีปัญหานี่”
เขากับยูมิโกะอาจจะสนิทกัน…แต่…แต่เรื่องนี้
ทำไมเขาต้องเจ็บปวดใจ อย่างกับคนเอามีดมากรีดเนื้อแบบนี้ด้วย!
สิ่งที่หัวใจกลัว…มันเกิดขึ้นแล้ว กลัวที่แอรอนจะหันมาคบกับยูมิโกะ
“งั้นคุณช่วยเป็นพ่อสื่อให้เราหน่อยซิ นะ”
อมลินสะอึก…ตอนนี้เขาอยากนำเอาความเจ็บปวดทั้งหมดในมวลท้องและช่องอกออกมา แต่ทำไม่ได้…เขาไม่สามารถแสดงอาการใดๆออกมาได้
“ผม…”
“น๊าอเล็กซ์ ถือว่าช่วยไอ้หนุ่มตาดำๆอย่างผมหน่อยเถอะ”
ในที่สุด หลังจากเจอลูกอ้อน อมลินก็ต้องยอมโอนอ่อนให้จนได้ ทั้งๆที่…
“ขอบคุณนะเจ้าชายน้อย คุณนี่…สมกับเป็นเจ้าชายน้อยจริงๆ…”
ร่างสูงเดินออกไปพร้อมกับผิวปากอารมณ์ดี ผิดกับคนที่นั่งอยู่…ความรู้สึกที่หลงเหลือ คือความเจ็บปวด ความสันสบ…รับปากเขาไปแล้ว ทีนี้ตัวเองจะทำเช่นไร?
เรื่องวุ่นวายประดังประเดเข้ามาอีกระลอกแล้ว แต่คราวนี้…คราวนี้เมื่อล้มตัวลงนอน เขากลับพบว่า…มีอาการเจ็บจี๊ดที่หน้าอก ข้างในลึกๆแถมพกมาด้วย...
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เอรอนเจ้าชู้แฮะ นี่ถ้าคบยูมิโกะเป็นแฟนแล้ว ไม่เกินสองอาทิตย์เลิกกันนี่ น่าสงสารยูมิโกะแย่เลย อเล็กซ์ไม่สงสารเพื่อนมั่งเหรอ ที่น่าเจ็บใจคือยังจะให้เป็นพ่อสื่อให้ซะอีกแน่ะ
-
ทำร้ายตัวเองชัดๆเลยน่ะเนี่ย
-
นายแอรอนคิดจะลองใจอเล็กซ์เหรออออออ :o12:
-
ว้า สงสารเจ้ายน้อยอเล็กซ์ของเราจังเลยอ่า :m15:
เศร้าเน๊อะ
-
รอตอนต่อไปครับ
-
โอยยยยยยยยยยยย สงสารเจ้าชายน้อยยยยยย :o12:
:เฮ้อ: แอบรักเค้านี่เนาะ...ต้องเป็นพ่อสื่อให้เค้าอีก :m15: โฮฮฮฮฮ ปวดจายยยยยยยยย
มาต่อไวๆนะค๊า....อยากอ่านต่อมากๆๆๆ
-
เง้อ..ทำไมแอรอนทำแบบนี้ o12
อเล็กสู้ๆ :กอด1:
-
เง้ออ...แย่จังเยยอ่า...อเล็กซ์ ต้องกลายเป็นพ่อสื่อไปซะแย้วอ่า...สงสาร อเล็กซ์ จัง... :sad2: :sad2: :sad2:
-
ง่ะ ไม่เห็นวี่แววว่าจะคบกันได้เลย
-
มาเป็นกำลังใจให้กับเรื่องใหม่ครับ o13
-
โอ้...เจ็บปวดดีแท้
-
รออ่านตอนต่อไปคับ o13
-
อเล็ก น่ารักกกกกกอ่ะ คิคิ (ไม่ใช่คนแต่งน่ะ )555555++
สรุปแอรอลนี่พระเอกใช่ไหมมม โอ้ยยย ตามเชียร์
คิคิ
-
.........ไม่รักยังจะตอกย้ำ........... o7 o7
-
น้อง ALEX หายไปไหนนน :o12:
-
แอรอนอ้อนซะ :m1:
อเล็กซ์ใจอ่อนยอมช่วยแอรอนละ
แล้วเมื่อไหร่ Alex จะใจอ่อนเอาตอนต่อไปมาลงต่อล่ะจ้ะ :m13:
-
โห โทดทีครับ หายไปซะนาน
แล้ว เข้าบอร์ดไม่ได้ตั้งหลายวัน นึกว่าบอร์ดเราจะแย่ซะเเล้ว =_=" :serius2:
บอกตามตรงว่าใจหายมากครับ กะจะเอานิยายมาลงต่อ แต่ตอนที่พักไปก็ได้ถือโอกาสแต่งตอนพิเศษเพิ่มเติ่ม แถมยังมีเรื่องสมามิตรที่โรงเรียน ยุ่งๆอ่าครับ
เอ่อซินะ ถือโอกาสประชาสัมพันธ์เลยแล้วกันนะครับ พรุ่งนี้เป็นงานสมานมิตรชาวสวนฯแล้ว ขอเชิญพี่ๆทุกคนนะครับ แล้วเจอกัน
ปล.ผมทำขายน้ำอ่า(<<<แต่ไม่บอกอยู่จุดไหน อิอิ)
ปล.ล.รักบอร์ดนี้มากครับ อย่าเกิดอะไรขึ้นเลยน๊า
เย็นวันที่อมลินต้องนั่งรอแอรอนซ้อมกีฬาเพื่อจะได้กลับบ้านพร้อมกัน เขาเหลือบเห็นร่างบางร่างหนึ่งเดินขนาบข้างมากับร่างสูงด้วย…
ยูมิโกะ
นักกีฬาหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าเดินหัวเราะมากับสาวญี่ปุ่น จนถึงล็อคเกอร์ของสาวเจ้า เขาก็ยิ้มให้พลางส่งสายตาทรงเสน่ห์ ก่อนจะคุยอีกสองสามคำแล้วออกเดินมาตามโถงทางเดิน
“อ้าวอเล็กซ์”
แอรอนเพิ่งเห็นอมลิน เขานั่งรอข้างๆเด็กหนุ่มต่างแดน แล้วชโงกหน้าไปยังสมุดจดในมือของอีกฝ่าย
“อะไรเนี้ย? คุณจดไดอารี่อยู่หรือเจ้าชายน้อย?”
“อืม” อมลินตอบเบาๆ
“ไม่กลัวคนอื่นเห็นหรือ?”
อมลินยื่นให้เขาดูเป็นคำตอบ ซึ่งก็อ่านไม่ออกอยู่ดีเพราะเป็นภาษาไทย รุ่นพี่หนุ่มเกาหัว
“ว่าแต่ คุณกำลังคิดอะไรอยู่ หน้าตาเคร่งเครียดเชียว”
อมลินไม่ตอบ จะบอกได้อย่างไรว่าเขาหงุดหงิดที่เห็นภาพยูมิโกะเดินเคียงกับแอรอนไปหมาดๆ…
“ถ้าไม่มีอะไรล่ะก็ เรารีบไปกันเถอะ วันนี้แม่บอกให้แวะซูเปอร์ฯด้วย ของใช้ในบ้านหมดพอดี”
หลังเลิกเรียนวันนั้นอมลินจึงถูกพาไปเดินเลือกซื้อของสดในตลาดซูเปอร์มาเก็ตแถวบ้าน ร่างโปร่งได้แต่เดินตามเจ้าถิ่น ซึ่งหยิบจับโน่นนี่ได้ชำนาญกว่า ส่วนอมลินก็เพียงแค่มองดูอะไรเพลินๆเรื่อยเปื่อย
“เจ้าชายน้อย หยิบผงซักฟอกให้หน่อย”
อมลินซึ่งกำลังเหม่อมองหญิงชราซื้อล็อตโต้ออกมาลุ้นอยู่ไม่ได้ยินแอรอน ทำให้เขาเรียกอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่หัน…ประจวบเหมาะกับที่อมลินเพิ่งรู้สึกตัวพอดี เขาจึงเอื้อมไปหยิบของตรงหน้าที่แอรอนสั่งพร้อมกันโดยกระทันหัน
นิ้วเรียวแตะสัมผัสกัน ไฟฟ้าอ่อนๆช็อตร่างทั้งสอง อมลินสะดุ้ง
“เอ่อ…”
แอรอนยืนนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจตลกๆเมื่ออมลินเอี้ยวตัวหลบให้เขาหยิบของได้ถนัดขึ้น
“เมืองหนาว หยิบจับอะไรก็โดนไฟฟ้าดูดซะจนชินแล้วล่ะ”
แอรอนกล่าวยิ้มๆก่อนจะเดินต่อไป ทว่าสำหรับอมลินแล้ว…มันไม่ใช่แค่เพียงปรากฏการณ์ไฟฟ้าสถิตย์ธรรมดาๆเท่านั้น แต่ตรงนั้น…ตรงที่เขาสัมผัส มันเจ็บแปล๊บ และพอมองดูก็เป็นรอยช้ำแดงๆผุดขึ้นมาทันที
เป็นไปได้ยังไงนะ?
“อเล็กซ์ โทรศัพท์ของคุณ”
แอรอนเปิดประตูเข้ามาในห้อง อมลินกำลังนอนเล่นอยู่ลุกขึ้นแล้วทำหน้างง
“จากไหนครับ?”
“ไม่รู้ซิ เขาบอกเป็นเพื่อนคุณ ชื่อมาร์ค”
มาร์คเป็นเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของเขา อมลินรับกระบอกโทรศัพท์มาแล้วกรอกเสียงลงไปอย่างคุ้นเคย มาร์คมักจะพูดด้วยอารมณ์ติดตลกและเป็นกันเองเสมอ วันนี้เขาโทรฯมาแจ้งข่าวงานเลี้ยงของนักเรียนทุนที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกๆเดือน เพื่อให้ทุกคนต่างได้มาเจอหน้ากันตามเวลาและเพื่อจะได้ไม่ลืมกันไปเสียก่อน
คุยเสร็จ อมลินตั้งใจจะเอาโทรศัพท์ลงไปคืนที่ข้างล่าง แต่ประตูห้องเยื้องๆกันของแอรอนเปิดออกมา ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยก่อนถามเสียงขรึม
“เพื่อนหรือเปล่า?”
“ครับ มาร์คเป็นนักเรียนทุนฮ่องกงที่มาเรียนเหมือนกับผม”
“เขาโทรมาเรื่องอะไรหรือ?”
อมลินขยับปากจะตอบ แอรอนถามออกมาแต่แล้วเหมือนเพิ่งจะรู้สึกได้…เขากระแอ่มไอก่อนรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ขอโทษที…อะแฮ่ม เอ่อ คือผมคิดว่าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย คุณต้องการอะไรมั้ย?”
“ขอบคุณมากครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก เชิญคุณเถอะ”
แอรอนมองตามร่างโปร่งเดินลงไปแปลกๆ ขากลับขึ้นมาเขาก็ยังคงเดินป้วนเปี้ยนอยู่ตรงโถงทางเดินหน้าห้อง
“มีอะไรหรือแอรอน?”
เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเข้มหันมา อมลินถามพลางจ้องนิ่งๆ
“คือ ผมไม่รู้จะไปที่ไหนดี รู้สึกเบื่อๆ คุณไปเป็นเพื่อนผมได้มั้ย?”
อมลินกลับปฏิเสธอย่างสุภาพ
“ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากนอนอยู่กับบ้าน บรรยากาศแบบนี้น่านอนจะตาย” อีกฝ่ายทำสีหน้าสลดลงเล็กน้อย “นึกออกแล้ว เอาอย่างงี้ซิแอรอน คุณเข้ามาฟังเพลงในห้องผม ผมเอาเพลงไทยมาด้วย ลองฟังดูหน่อยเป็นไง มีเพลงที่ตอนนี้ฮิตกันอยู่หลายเพลงเลยนะ”
อมลินยิ้มกว้าง เช่นเดียวกับแอรอน ซึ่งตอบตกลงในทันที
“เอาซิ ผมเองก็อยากลองฟังดูเหมือนกัน”
เข้ามาในห้องที่เย็นสบาย มีวิวต้นสนเขียวขจีไหวเอนอยู่ภายนอก แอรอนถือโอกาสล้มตัวนอนลงบนเตียง อมลินชินเสียแล้ว และนั่งลงที่ขอบพลางยื่นหูฟังอีกข้างให้เขา
“ขยับมาใกล้ๆซิเจ้าชายน้อย จะได้ฟังถนัดๆ”
อมลินหน้าแดง รู้สึกคัดๆในใจ แต่ก็ยอมล้มตัวนอนลงข้างๆร่างสูง ใจเต้นตึกตักไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ทั้งสองก็ไม่ได้แตะต้องใดๆกันเลยแม้จะอยู่ร่วมเตียง
“ผมได้ยินเสียงคุณหัวเราะเมื่อกี้”
“หา? อ้อ ตอนที่คุยโทรศัพท์น่ะเหรอ ฮ่าๆ ใช่ครับ มาร์คเป็นคนตลกมาก วันหลังผมจะแนะนำเขาให้รู้จัก”
แอรอนละสายตาจากอมลินไปมองเพดาน เอ่ยลอยๆ
“เขาคงเป็นคนตลกอย่างที่คุณว่าจริงๆ ไม่งั้นคุณไม่ชมเขาหรอกเจ้าชายน้อย…”
บรรยากาศชวนเคลิ้ม ทำให้อมลินผล๊อยหลับไป ตื่นอีกทีก็ค่ำแล้ว เด็กหนุ่มอยู่ในสภาพนอนห่มผ้าเรียบร้อย หูฟังถูกปลดเก็บ…เพียงแต่ที่นอนข้างกายว่างเปล่า มีร่องรอยยุบลงไปเล็กน้อยเท่านั้น อมลินวาดฝ่ามือไปตรงนั้น พลางหลับตา แล้วรู้สึกเจ็บปวดจี๊ดขึ้นมาข้างในอกอย่างบอกไม่ถูก…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
โถๆๆ เจ้าชายน้อยของเราน่าสงสารอ่า
แอรอนไม่รู้บ้างเลยหรอว่าเค้าจาหวั่นไหวแค่ไหน
:m1: :m1:
-
แอรอนแอบมีหึงหวงนะนี่ (หรือเปล่า)
-
อ่านแล้วเจ็บจี๊ดข้างในดีจริงแฮะเรื่องนี้ หุหุ ชอบแนวนี้ซะด้วยสิ o7
เปนกำลังใจให้นะคร้าบบบ :L2:
-
รักอ้ำอึ้ง
-
รออ่านตอนที่แปดครับ
รีบ ๆ มาต่อนะครับ
-
โถ่...............เจ้าชายน้อย......................ความรู้สึกแบบนี้มันอึกอัดเนอะ
-
แอบมา +1 ให้เจ้าของนิยาย
ชอบ Alex อิอิ
-
โถ เจ้าชายน้อยผู้น่าสงสาร
-
น่าสงสารจัง
-
:เฮ้อ:หึงม้ายยยยยยยย แอรอนนน
-
แอบมีหวง แต่ตราบใดไม่เผยความรู้สึกยังไม่มีสิทธิ์หึงนะจ๊ะ นายแอรอน
-
เง้ออ...เศร้าง่า...งิงิ
-
แอบมีหวงด้วยแหะ
กว่าจะลงเอยนี่มีแววว่าจะเป็นรักมาราธอนแบบเรื่องเก่านะ :m29:
-
เหอะๆ มาต่อแล้วครับ
ขอดทษด้วยครับที่ไม่ได้มาต่อตามสัญญา เพราะหลังจากวันสมานมิตร ผมเป้นซุ้มขายน้ำ เพิ่งจารู้ว่าเป็นเด็กขายน้ำนี่ เหนื่อยโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆเลยอ่าคร้าบ 5555
ยังไง มาไถ่โทษด้วยสองตอนนี้แล้ว เป็นกำลังใจให้เจ้าชายน้อยด้วยนะครับ
ตอนที่ 8
ปิดเทอมภาคฤดูใบไม้ผลิ ทางโรงเรียนมีโปรแกรมจัดเข้าค่ายให้กับนักเรียนประจำและนักเรียนแลกเปลี่ยนทุกๆคน
อมลินสมัครไปด้วย เพราะเพื่อนทุกคนก็อยากมีประสบการณ์การเข้าค่ายในต่างประเทศเช่นนี้สักครั้ง รวมถึงยูมิโกะและแอรอน...
ตอนกลางคืนที่อมลินจัดของ เขากลุ้มใจ...ไม่รู้ว่าการเป็นพ่อสื่อนั้นจะต้องทำตัวอย่างไร แล้วหากรับปากไว้แล้วทำไม่ได้ตามที่สมหวัง เพื่อนทั้งสองคนของเขาจะรู้สึกยังไง
วันนี้เบนจามินกลับมาเยี่ยมบ้าน เขาเองก็ปิดเทอมเหมือนกัน ฤดูใบไม้ผลีปีนี้บ้านทิวสนจึงมีสมาชิกซินแคลล์ครบถ้วนเช่นครั้งก่อนๆ
เบนจามินเป็นหนุ่มเงียบขรึม เขามักจะยิ้มน้อยๆเท่านั้นเวลาต้องการแสดงความคิดเห็นอะไร อย่างเช่นตอนนั่งที่โต๊ะอาหาร อมลินได้แต่เพียงยิ้มพยักหน้าให้กับเขาเท่านั้น ส่วนคนที่เป็นเสียงหัวเราะประจำบ้านอย่างแอรอนก็ยังคงเป็นแอรอนเช่นเดิม
“เอ่อ อเล็กซ์ครับ...”
ตอนล้างจานอยู่ในครัว เบนจามินเข้ามาทักเสียงเรียบจากทางด้านหลัง...นี่คงเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พูดกันจริงๆจังๆกระมัง
“ครับเบน?”
ร่างสูงเดินเข้ามา “ความจริงแล้ว การที่ผมกลับมาค้างที่บ้านคืนนี้ คุณไม่จำเป็นต้องย้ายไปนอนห้องเดียวกับแอรอนก็ได้นะครับ”
อมลินยิ้มพลางล้างจานต่อไป
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อีกอย่าง พรุ่งนี้ผมต้องไปแค้มปิ้งกับที่โรงเรียนด้วย”
“จริงเหรอครับ ที่ไหนล่ะ?”
อมลินเล่าให้เขาฟังคราวๆ ความจริงแล้วเบนจามินคุยสนุกไม่น้อย เพียงแต่เขามีบุคลิคของความเป็นผู้ใหญ่ อมลินจึงเหมือนรู้สึกว่าเขากำลังคุยอยู่กับพี่ชายคนหนึ่ง ที่ทั้งสุภาพ อ่อนโยน และเป็นกันเอง
“มาซิ เดี๋ยวผมช่วยล้างจานให้ คุณจะได้รีบไปนอนพัก”
“ไม่ต้องครับเบน วันนี้เวรล้างจานของผมพอดี”
ทว่าเบนจามินไม่ยอมละ รีบเข้ามาช่วยอมลินโดนแย่งจานใบบางๆไปจากมือของเขา อมลินลื่นมือทำจานล่นแตก รีบคว้าจะหยิบขึ้นมาทิ้งแต่โดนจานคมๆบาดเอาเสียก่อน
ร้องเสียงหลง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนทำอะไรไม่ถูก แต่ก่อนที่อมลินจะได้ทันหาผ้ามาซับแผล เบนจามินที่สติดีกว่าก็เอาน้ำสะอาดล้างแล้วห้ามเลือดที่แผลบนหลังมือของอมลินทันที
ริมฝีปากบางทาบลงมาตรงปากแผล อมลินตกใจพลางจะชักมือกลับ
“อื้อ? อย่าซิครับ ผมขอห้ามเลือดก่อน”
เบนจามินกล่าวแกมสั่ง...พลางขมวดคิ้วใช้ปากอุ่นๆปิดบาดแผลของอมลินไว้...ร่างบางยืนงงๆอยู่ตรงนั้นทำอะไรไม่ถูก
“ผมขอโทษครับ โธ่ ไม่น่าเข้ามาช่วยคุณเลย กลับทำให้คุณเป็นแผลซะได้”
น้ำเสียงอ่อนโยน และนัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลแสดงความห่วงใย ขอโทษ...ลิ้นนุ่มๆปาดเลียเลือดเบาๆ อมลินทนไม่ไหวพยายามจะชักมือออก
“ทำอะไรอยู่?”
ประจวบกับที่เจ้าของร่างสูงอีกคนก้าวเข้ามาเห็นเหตุการณ์ คนเจ็บจึงได้ชักมือออก
“พี่เข้ามาช่วยอเล็กซ์ล้างจาน แต่ดันทำจานแตกบาดมือเขา ก็เลยห้ามเลือดอยู่”
แอรอนยืนจ้องสลับระหว่างทั้งสอง แล้วหยุดสายตาคมกริบมาที่อมลิน...เขาไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวกับสายตาไร้อารมณ์นั่น จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าแอรอนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง
“เจ้าชายน้อย ไปทำแผลกันเถอะ”
เดินเข้ามาจูงมือร่างบางออกไปจากห้องครัว เบนจามินได้แต่ยืนขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก
“นายเรียกอเล็กซ์ว่าไงนะ?”
แต่อมลินก็ถูกคนเรียกลากขึ้นไปยังชั้นสองเรียบร้อยแล้ว
ในห้องของแอรอน มีผ้าห่มกับหมอนของแขกต่างชาติวางอยู่ วันนี้เขาถูกย้ายมานอนห้องเดียวกับหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้า เพราะซินแคลล์อีกคนกลับมาเยี่ยมบ้านในช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ
นางลิซ่าจัดที่นอนให้ แต่อมลินเกรงใจ เขาจึงยอมมานอนที่นี่ บวกกับที่แอรอนยินดีให้เขานอนร่วมเตียง มิใช่นอนปูพื้นแข็งๆ อมลินเลยได้แต่ปิดปากไม่คัดค้านใดๆ
“คุณต้องทำแผลนะเจ้าชายน้อย”
ถูกกดให้นั่งลง แอรอนวิ่งลงไปหยิบกล่องพยาบาลขึ้นมาเพียงชั่วอึดใจ แล้วเริ่มทำแผลให้อย่างเบามือ
“คุณไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนแผลนี้มา?”
ถามเรียบๆ...แต่แฝงด้วยความเข้มที่ไม่พอใจ อมลินนึกในใจ...เขาคงโกรธที่ตัวเองเซ่อจนทำจานแตก
เล่าความจริงให้ฟัง แอรอนรับฟังเงียบๆ นิ้วเรียวทำการปฐมพยาบาลอย่างคล่องแคล่ว
อมลินลอบมองสีหน้าเขา แม้ว่าจะเป็นการสนทนาที่เขากำลังพูดอยู่คนเดียวเรื่อยๆ แต่ร่างสูงกลับทำสีหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หน้าตาเคร่งเครียดอยู่เงียบๆฝ่ายเดียว
“ขอบคุณครับ”
แผลเสร็จแล้ว แอรอนกำลังเก็บของ อมลินกล่าวตลกๆ
“สงสัยคุณคงทำแผลให้สาวๆบ่อยจนชำนาญ”
ใจหล่นวูบ พูดออกไปแล้ว...อมลินนึกอยากตบปากตัวเอง!
แววตาของเขากระหวัดมาแทบจะทันที นัยน์ตาสีฟ้าเข้มจ้องมองแทบทะลุ...แน่นิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
“ครับ!”
อมลินได้แต่ยิ้มแหย่ ส่วนแอรอนก็คลิ้ยิ้มกว้างให้เช่นกัน…ร่างสูงลงไปเก็บของแล้ว ทิ้งไว้แต่เพียงอมลินที่นั่งเงียบตามลำพัง...งุนงงว่ายิ้มเมื่อกี้...อารมณ์เมื่อกี้นี้มันหมายความว่าอย่างไร
ล้มตัวลงนอนที่เตียงกว้าง เอาแขนก่ายหน้าผากพลางครุ่นคิด...มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจแบบนี้
เอาแผลที่หลังมือมาดู อมลินลูบเบาๆ...สัมผัสอันแตกต่าง...ทั้งๆที่เบนจามินห้ามเลือดเขาด้วยวิธีนั้น แต่มันกลับไม่รู้สึกวูบวาบเหมือนกับเพียงแค่แอรอนใช้นิ้วเรียวแตะลงบนปากแผลเบาๆ ใจเต้นแรง เหงื่อออกอย่างคนควบคุมอะไรไม่ถูก...ไอ้ความรู้สึกเหล่านี้มันคืออะไรกันแน่?
ว่าแล้วก็ลุกออกมาจากเตียง เดินไปหยิบผ้าผืนมาปูนอนที่พื้น คืนนี้เขาคงไม่นอนเตียงเดียวกับเจ้าของห้องหรอก เสียมารยาทตาย...
กระนั้นก็ยังรู้สึกนอนไม่หลับอยู่ดี
-
ตอนที่ 9
รุ่งเช้า เบนจามินขับรถไปส่งทั้งคู่ที่โรงเรียน
ก่อนจะขับกลับบ้าน เบนจามินมองอมลินด้วยสายตาแปลกๆ
“ไปกันเถอะ”
แอรอนออกเดินนำ ไม่หันกลับไปกล่าวขอบคุณพี่ชายตัวเองสักคำ เขาเงียบจนอมลินนึกว่าเขาไปโมโหใครมาจากไหน หรือ...หรือไม่ก็เขายังโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่
แต่มันคือเรื่องอะไร?
จานแตกหรือ?...ไม่น่าจะใช่ แอรอนไม่ใช่คนที่สามารถโกรธเขาด้วยเรื่องพรรณนั้น
ร่างสูงเดินขนาบข้างเข้าเขตห้องนั่งเล่นของโรงเรียน อมลินไม่รู้เขาเป็นอะไร แต่ก็พอโล่งใจได้เมื่อพอเจอเพื่อนฝูง ขานั้นก็ร่าเริงเฮฮาได้เหมือนเดิม โดยเฉพาะเมื่อยิ่งเจอยูมิโกะด้วยแล้ว...แอรอนยิ่งยิ้มหวาน ส่งสายตาแพรวพราวให้กันอย่างเปิดเผย อมลินได้แต่เบือนหน้าหนีแล้วแอบถอนหายใจคนเดียวอย่างเจ็บปวด...
เอาล่ะ คงถึงเวลาต้องเริ่มหน้าที่พ่อสื่อแล้วซินะ
ขาไป อมลินจองที่ให้ยูมิโกะนั่งคู่กับแอรอน
ส่วนเขานั่งกับมาร์ค เพื่อนสนิทอีกคนซึ่งเป็นชาวฮ่องกง ส่วนใหญ่มาร์คนั่งเล่นเกมส์กด อมลินจึงได้แต่มองวิวสองข้างทางซึ่งก็ทำให้รู้สึกดีแต่เพียงเล็กน้อย ได้นั่งดูภูเขาเขียวชะอุ่มสวยๆ ทะเลสาบกว้างใหญ่ มีนกน้ำบินร่อนลงมา แสงอาทิตย์ยามเช้าอบอุ่น...เพียงแต่ถ้าเขาได้สนใจบ้าง มิใช่เอาใจไปจดจ่อกับคู่ข้างหลังอยู่ทุกๆสิบนาที ที่ทั้งหัวเราะคิกคักกัน ป้อนขนมกัน คุยกันกระหนุงกระหนิง...มันทำให้อมลินรู้สึกปวดใจอยู่ลึกๆ ได้แต่นั่งทนฟัง หมดอารมณ์อยากชมนกชมไม้ไปตลอดทาง
รถเลี้ยวเข้าเขตอุตทยานไพน์ วัลเล่ย์(Pine Valley) ซึ่งตั้งอยู่ที่นิวยอร์กรอบนอก เป็นสวนอุทยานขนาดใหญ่ มีทั้งภูเขา ทะเลสาบ เป็นสถานที่จัดแค้มปิ้งและบ้านพักให้เช่าโดยเฉพาะ
พื้นที่ซึ่งรายล้อมด้วยป่าขนาดใหญ่ มีผู้เข้าพักมากมายเพราะเป็นช่วงเทศกาล มีรถบ้านสีขาวคันใหญ่จอดอยู่หลายคัน แต่โรงเรียนของอมลินได้ที่พักซึ่งอยู่ลึกเข้าไป เป็นสัดส่วน แบ่งแยกบ้านชาย-หญิงชัดเจน
ดังนั้น พอถึงเวลาที่แอรอนกลับยูมิโกะต้องแยกจากกัน อมลินจึงทนดูการร่ำลากลายๆนั้นไม่ได้…
เนื่องจากจ่ายค่าที่พักไปในราคาแพงหูฉี่ นักเรียนทุกคนจึงได้พักในบ้านแยก ไม่ใช่บ้านรวม
“มาร์ค คุณจะอยู่บ้านเดียวกับใครหรือ?”
มาร์คสาธยายชื่อผู้ที่จะพักบ้านเดียวกัน ซึ่งก็เป็นเพื่อนๆกลุ่มเดียวกันกับอมลินทั้งนั้น ทั้งหมดก็รวมได้ห้าคนเพราะเป็นบ้านหลังใหญ่
มือใหญ่เข้ามาตบหลังแรงๆ
“เจ้าชายน้อยคุณจะนอนที่ไหน?”
อมลินหันไปมองแอรอน น้ำเสียงเขาแปลกๆ แต่ยังคงยิ้มให้เหมือนเดิม
“ผม...เอ่อ ผมคงนอนกับพวกเพื่อนๆแลกเปลี่ยน...”
“ไม่ได้” ว่าแล้วร่างสูงก็จูงคนตัวเล็กไปทางกระท่อมเดียวหลังเล็ก ติดริมน้ำอย่างงงๆ...
เปิดประตูเข้าไป เป็นเตียงเล็กสองหลัง มีห้องน้ำเล็กๆแคบๆ กับม้านั่งวางของตั้งอยู่มุมห้องหนึ่งเท่านั้น
“ถ้าคุณไปนอนคนเดียวแล้วเกิดอะไรขึ้น จะให้ผมทำยังไง รับปากแม่ไว้แล้วด้วย”
ขยับปากจะบอกว่าไม่ได้นอนคนเดียวสักหน่อย...แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว ร่างสูงวางกระเป๋าแล้วโดดขึ้นเตียงหลังหนึ่งโดยทันที
โปรดติดตามตอนต่อไป :m32:
-
ชอบเค้าก้อบอกสิแอรอน
เอาโน่นนี่มาอ้างเพื่ออออ......
-
มารวด 2 ตอนเลย :m4:
:pig4:
-
อิอิ...แอรอน คิดอะไรอยู่อ่ะป่าวว??...อิอิ
-
แอรอนนี่ปากแข็งจังเลย
-
โอ๊ะโอ ดูท่าจะมีผู้ท้าชิงเข้ามาอีกคนแล้ว ดีแล้ว ให้เจ้าคนปากแข็งมันรู้ซะบ้าง :m4:
-
แอบสั้นนนน ถึงจะมาสองตอน เบนจามินจะสู้เค้าได้ไหมเนี่ย เด๋วก็ต้องกลับไปเรียนอีก นายแอรอนสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอ่ะเปล่าน้า
-
เช้าวันต่อมา ทุกคนพร้อมกันที่โรงอาหาร
โรงอาหารคือกระท่อมไม้ขนาดใหญ่ มีโต๊ะอาหารเรียงเป็นแถวยาวหลายตับ ตามข้างฝามีรูปเก่าๆของชาวค่ายที่เคยมาติดไว้มากมาย อมลินเลือกที่จะนั่งอยู่กับเพื่อนๆในโครงการฯ ส่วนยูมิโกะกับแอรอนนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเพื่อนกลุ่มอื่น
อมลินลอบมองทั้งสอง...ขณะกำลังฉีกเบเกิลจุ่มซุบข้นเข้าปาก...ช่วงนี้เขาชินแล้วกับภาพสวีทแบบนั้น ทว่าถามว่ายังรู้สึกเหมือนเดิมมั้ยนั้น?...
ยังเจ็บทุกครั้ง...ที่มองผ่าน
กินอาหารเสร็จก็ทำกิจกรรมทั้งวัน ส่วนใหญ่จะเป็นการตกปลา หรือไม่ก็เข้าฐานอย่างเช่นฟันดาบ แข่งกันสร้างกระท่อม เรียนก่อกองไฟกับทำอาหาร ซึ่งส่วนใหญ่แล้วอมลินจะเข้าฐานแยกกันกับแอรอนและยูมิโกะ ไม่รู้ว่าทั้งสองนั้นเขาพัฒนากันไปถึงไหนแล้วด้วยซิ...
ตอนเย็น ทุกคนเตรียมตัวพักผ่อนเพราะคืนนี้ต้องแบกเต้นท์ขึ้นไปค้างบนภูเขาหนึ่งคืน อมลินกลับมาที่บ้านพักด้วยความเหนื่อยล้า แต่สนุกมาทั้งวัน บ้านว่างเปล่า...อมลินล้มตัวลงนอน
“เฮ้! เจ้าชายน้อย”
เสียงเรียกจากเพื่อนร่วมบ้านดังมาทางด้านหลัง อมลินเดินไปหลังบ้าน ประตูเปิดออกเป็นเนินที่ลาดลงสู่บึงเล็กๆข้างหลัง แอรอนนั่งกอดเข่าอยู่คนเดียวเงียบๆ พลางมองเหม่อไปยังผืนน้ำที่สะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็นสีทองอร่าม
“วันนี้สนุกมั้ย?”
อมลินนั่งลงข้างๆ
“สนุกซิ คุณล่ะ?”
“ก็สนุกดีนะ ผมกับยูมิโกะเพิ่งจะแข่งเบสบอลที่สนามเสร็จ เหนื่อยดี”
แอรอนล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้า เขากล่าวยิ้มๆ...แม้อมลินจะพูดว่าสนุกดี แต่เขาไม่ได้หมายความตามนั้นหรอก...
รู้สึกน้อยใจ...ที่วันทั้งวัน ยูมิโกะได้อยู่กับแอรอนตลอดเวลา
ใจปวดร้าว แต่พูดอะไรไม่ได้ อมลินได้แต่ฝืนยิ้ม
“เจ้าชายน้อย ไปว่ายน้ำกันมั้ย?”
แอรอนไม่รอคำตอบ แต่วิ่งเข้าไปเก็บของใส่กระเป๋าเป้แล้วออกมาลากอมลินไปว่ายน้ำด้วย
“โธ่แอรอน...ผมไม่ไปได้มั้ย?”
“เอาเถอะน่า ไปเถอะ ไปเป็นเพื่อนผม”
อมลินยังดื้อดึง “แต่...คุณกับยูมิโกะ”
แอรอนชะงัก ก่อนจะกล่าวเรียบๆ
“ไม่หรอก ตอนนี้พวกผู้หญิงกำลังทำงานอยู่”
ทั้งสองกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังท่าน้ำข้างๆ ที่ซึ่งเงียบสงบ มีแต่เพียงคนพายเรืออยู่ในบึงน้ำแค่ลำเดียว...บรรยากาศเย็นสบาย สายลมเอื่อย แสงแดดสีทองจ้า อารมณ์แบบนี้ชวนให้นอนหลับมากกว่า ทุกคนที่เหลือคงกำลังนอนหลับเอาแรงอยู่ แต่อมลินกลับถูกคนตัวโตฉุดลากมาซะได้
“ลงมั้ย?”
อมลินส่ายหน้า แอรอนจึงเปลื้องเสื้อผ้าตรงนั้น เหลือเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋ว...โชคดีที่มีแสงแดดสีทองอาบไล้ เขาจึงไม่เห็นอมลินหน้าแดง ว่าแล้วร่างสูงก็กระโจนลงไปในน้ำอย่างสวยงามไม่อายใคร
อมลินนั่งหย่อนขาลงในน้ำ มองแผ่นหลังสีขาวสะอาดพุบขึ้นพุบลง หัวใจของเขาเต้นตึกตักแปลกๆในตอนนี้...
“ไม่ลงมาเหรอ เปลี่ยนใจได้นะ?”
แอรอนว่ายมาเกาะตรงท่าไม้ยื่นออกไปในทะเลสาบ ใบหน้าของเขาเมื่ออยู่ใกล้แบบนี้...อมลินใจสั่น เส้นผมสีน้ำตาลปกคลุมไปด้วยหยาดน้ำเกาะพราว นัยน์ตาสีฟ้าเข้มจัดมองมายังอมลิน เขาสบตาสักแปบก่อนจะยิ้มตอบบางๆ
“ไม่หรอก ผมอยากกลับไปนอนพักมากกว่าน่ะ”
“งั้นผมขอว่ายต่ออีกสักประเดี๋ยว”
ว่ายจนหน่ำใจ หนุ่มพลังงานสูงอย่างเขาก็ได้ฤกษ์ขึ้นมาจากน้ำ เดินเอาผ้าเช็ดตัวคลุมร่างกลับบ้านพักกับอมลิน ยังพอมีเวลานอนพัก พอหัวถึงหมอน อมลินก็หลับลงไปด้วยความเพลีย ฟังเสียงแอรอนอาบน้ำล้างเนื้อตัวออกอย่างสบายอารมณ์ในห้องน้ำ
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
รออ่านตอนต่อไปคร้าบบผม
:a11: :a11: :a11:
-
ชิส์..........ฝรั่งปากแข็ง
-
อมลิน น่าสงสารจังเยยอ่า... :sad2: :sad2: :sad2:
-
วันนี้รักน้อง ALEX จัง มาลงเยอะ :m1:
แต่เพราะได้หยุด 3 วันอ่ะดิ :laugh:
-
เมื่อไหร่จะรักกันละเนี่ย
-
เบื่อแอรอน เมื่อไหร่มันจะรู้ใจตัวเองซะที o12
-
อืมมม....รอลุ้นกันต่อปายยยย :impress:
สงสารเจ้าชายน้อยจังเลย.. :m15: ต้องมาเห็นเค้าหวานกันอ่ะ
มาต่อไวๆน้าาา รออ่านค่ะ :a12:
-
ขยันเอามาอัพตอนดึกๆแถมให้นะครับ อิอิ เพิ่งอ่านหนังสือเาร็จต เหนื่อยดี สำหรับตอนนี้เป็นการถวายเอาใจคนที่กำลังจะหมั่นไส้นายแอรอนโดยเฉพาะเรยนะครับ! T-T
:sad2: :sad2: :sad2:
“เจ้าชายน้อย เอ่อ...ผมมีเรื่องจะบอก”
อมลินที่กำลังหาถุงนอนของเขาอยู่โดนแอรอนยืนขวาง สีหน้าของเขาเหมือนคนรู้สึกผิด
“มีอะไรหรือครับ?”
“คือ...ระหว่างที่คุณนอนหลับ ผมเอ่อ...ผมทำถุงนอนของคุณตกน้ำ”
“หา?!”
ร่างสูงเดินนำไปยังเนินข้างหลัง มีถุงนอนของอมลินวางแผ่ในสภาพเปียกชุ่มอยู่ อมลินเดินเข้าไปสัมผัส ซึ่งก็พบว่ามันเปียกเกินกว่าจะสามารถใช้ได้ในคืนนี้ได้
“ผมควรจะทำยังไงดี...ใกล้ถึงเวลาเรียกรวมแล้วด้วย”
“ผมขอโทษ ผมไม่ทันดูว่าเป็นของคุณ เอ่อ...เอาแบบนี้ดีมั้ย? คุณนอนในถุงนอนผมก็แล้วกัน...”
อมลินไม่กล่าวอะไร ได้แต่เก็บของแล้วเดินไปยังโถงรวม คืนนี้มีกิจกรรมนอนดูดาวบนภูเขา ทั้งหมดเริ่มออกเดินทางตอนหกโมงเย็น ถึงที่พักบนภูเขาตอนสองทุ่มครึ่ง
เต้นท์ถูกกางเป็นย่อมๆ อมลินนั้นได้แต่เป็นลูกมือช่วยแอรอนกาง เสร็จแล้วเขาก็ไปนั่งรวมรอบกองไฟ มีการแสดงกับเกมส์ให้เล่นฆ่าเวลา เพราะดึกกว่านี้จะมองเห็นดาวชัดกว่า
อมลินนั่งอยู่บนขอนไม้ใหญ่ รวมกลุ่มกับเพื่อนๆชาวต่างชาติของเขา...ไม่ได้ตั้งใจหันไปมองแอรอนกับยูมิโกะซึ่งนั่งไม่ห่างออกไปเท่าใดนัก เขาดูมีความสุข มีสาวสวยนั่งเคียงให้กอดอยู่ในอ้อมอก ณ วินาทีนั้นอมลินพยายามทำใจ แต่ทำอย่างไร...ก็ห้ามความผิดหวังนี้ไม่ได้เลย...
ผิดหวังเพราะอะไร?
เพราะยูมิโกะเป็นแฟนแอรอน หรือว่าแอรอนได้เป็นแฟนยูมิโกะกันแน่...
ไม่รู้...เพียงแต่เขาไม่อยากเห็นแอรอนกับยูมิโกะเป็นคู่กันแบบนี้
เขา...มันเป็นเพื่อนไม่ดี เขามันแย่มากที่คิดแบบนั้น...
ตอนที่ดับไฟดูดาว ทุกคนต่างก็ปูที่นอนกันบนลานโล่ง อมลินที่ไปยืมถุงนอนมาจากเพื่อนที่ไม่นอนดูดาวเดินมาข้างๆเต้นท์ ไม่เห็นวี่แววของแอรอน
“อ้าวเจ้าชายน้อย ไปยืมถุงนอนใครมาครับ?”
“ผมไปยืมของเพื่อนมา จะได้ไม่ต้องแย่งคุณ”
ทำท่าจะปู แต่ร่างสูงเดินมาหยุดมือไว้
“ทำอะไรของคุณ? ผมบอกแล้วไงว่าคุณนอนกับผมได้”
ถุงนอนที่ยืมมาวางเก็บอยู่ในเต้นท์...แอรอนปูที่นอน หยิบผ้าห่มมาสองผืนเพราะอากาศเริ่มหนาวจัด เสียงคุยเซ็งแซ่เริ่มเบาแผ่วลงเรื่อยๆ แอรอนเข้าไปนอนก่อน ตามด้วยอมลินที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก
ทว่าพอมีสองคน ยิ่งแอรอนที่สูงใหญ่แล้ว มันจึงต้องนอนเบียดๆกันอย่างอึดอัด
อมลินลงเอยในการนอนเกยอยู่บนร่างแอรอน
“หนาวมั้ย?”
อมลินเอาผ้าห่มมาห่ม แต่แอรอนกลับขยับอ้อมกอดของเขาวาดบนร่างอมลิน
“เอ่อ...”
อมลินบิดตัวออก แอรอนหัวเราะแปร่ง
“โอเคๆ แต่เชื่อผมซิว่าผ้าห่มมันไม่อุ่นพอหรอก”
ทั้งสองนอนดูดาวพร้อมกับฟังเสียงผู้บรรยายอธิบายการเรียงตัวของกลุ่มดาวบนฟากฟ้า แอรอนชวนคุยเป็นระยะๆ
“แล้วยูมิโกะดูดาวอยู่หรือเปล่า?”
“อื้อ...นอนดูอยู่มั้ง”
เขาตอบเรียบๆ แต่เสียงอ่อนลงอย่างน่าสงสัย
“คุณรู้มั้ย? เขามีนิทานของชาวเวนิสอยู่เรื่องหนึ่งเกี่ยวกับรักที่ไม่สมหวัง...ความจริงเป็นเนื้อละครที่เข้าใช้แสดงกันตอนเทศกาล ผู้เล่นต้องสวมหน้ากากเพื่อแสดงถึงสีหน้าของตัวละครนั้นๆ”
แอรอนเอาท่อนแขนหนุนต่างหมอน ก่อนจะเริ่มต้นเล่านิทานที่เขาหยิบยกขึ้นมา
“มันเป็นเรื่องราวของอัลเลคคิโน่ ซึ่งเป็นนักต้มตุ๋นที่คอยหลอกลวงหากินไปเรื่อยเปื่อย เขามีคนรัก…คนที่เขารักชื่อโคลอมบิน่า เป็นสาวเจ้าเสน่ห์ที่ชอบหว่านเส่นห์ใส่ผู้คนไปวันๆ หล่อนชอบตักตวงเอาแต่ความรู้สึกของตนเอง สำหรับอัคเลคคิโน่หล่อนก็ทำเป็นไม่สนใจเขา ทั้งๆที่ภายใต้หน้ากากหล่อนก็รักเขาเช่นกัน”
ลมหนาวพัดโชยมา เหม่อมองดูดาวบนท้องฟ้า อมลินรู้สึกเว้งว้าง…กลิ่นกายอุ่นๆของคนข้างๆนั้นห้อมล้อมเขาจนแทบไม่สนใจฟังนิทานเวนิสของแอรอน เปลือกตาเริ่มหนาหนักขึ้นในบันดล
แอรอนพึมพำต่อสักพัก อมลินนอนหลับลงไปอย่างนั้น…รู้สึกตัวเบาๆว่ามีคนอุ้มเขาเข้าไปในเต้นท์ จัดแจงท่านอนให้สบายพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่นของใครบางคน…อ้อมอกที่อิงแอบได้อย่างไม่ต้องกังวล เพียงแค่ซึมซับเอาไออุ่น ณ วินาทีนั้นไว้ เท่านั้นก็เพียงพอ
TBC.
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
จากที่อ่านมารวมๆแล้ว
แอรอนจะแอบชอบนายเอกของเราใช่ไหม
แล้วยังมีพี่ชายของแอรอนอีกคน
มาลงให้ซะดึกเลย ชอบมากๆเลยครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แอรอนปากแข็งมากมายนะจ๊ะ อิอิ
ทำเจ้าชายน้อยของเราเขิลหลายรอบแล้วยังไม่รู้ตัวอีก :m1:
-
ความรักเริ่มตั้งเค้าแย้วๆๆ...อิอิ
-
เอรอนไปจีบยูมิโกะเพราะแค่จะลองดูใจอมลินหรือเปล่า
ถ้าใช่ก็ลงทุนมากเกินไปและใจร้ายไปหน่อยนะ
-
ก็ยังขัดใจอยู่ดีแหละ ชอบก็บอกไปเลยว่าชอบ ทำมาเป็นกั๊ก :m16:
-
คนปากแข็ง ชิส์
-
เล่านิทานจะบอกความนัยอ่ะเป่า แต่เจ้าชายน้อยนอนหลับไปซะก่อน..
เอาเหอะ นอนกอดกันแบ่งปันไออุ่น มีความสุขก็ดีแล้ว :m1:
-
รออ่านตอนต่อไปครับผม
ชอบอ่ะ
:a3: :a3:
-
อีตาแอรอนจะพูดตรงๆก็ไม่กล้า เล่านิทานอ้อมๆนย่ารักจิงๆ 555
-
มาต่อไวๆนะครับบบบ
ชอบมากๆๆๆๆๆ
:m4: :m4: :m4:
-
เข้ามาทักทายจ้า
คนเขียนสู้ๆ
:bye2:
-
อร๊ายยยยยยยยยย
แอรอนชอบอมลิน
ฮิ้วววววว
-
อ่ะถวาย จัดไปอีกรอบครับ
ปล.ขอบอกว่าเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว จะอารมณ์ไหนนั้น ก็อ่านเอาเลยนะคร้าบ~~~ :m1: :m1:
ขอบคุนทุกกำลังใจ ผมรักบอร์ดนี้เพราะนิยายของนักเขียนทุกท่านและคนอ่านที่แสนน่ารักทุกคนครับ
ตอนที่ 12
เอาเข้าจริงๆ ไม่กี่วันต่อมาก็พบทั้งสองเดินควงคู่กัน คงเป็นเพราะแอรอนจีบยูมิโกะสำเร็จแล้วโดยปราศจากความช่วยเหลือของอมลินเลยแม้แต่นิดเดียว
อย่างว่า อินสติ้งค์ของคาสโนว่าอย่างแอรอน ซินแคลล์ ที่โด่งดังไปทั่ว ไหนเลยจะต้องการความช่วยเหลือจากคนกระจอกงอกง่อยอย่าง ‘เจ้าชายน้อย’ คนนี้
ยูมิโกะเองก็พอจะมีใจให้หนุ่มหล่อๆอย่างแอรอนอยู่บ้าง แต่เพื่อนๆทุกคนต่างพากันงุนงงว่าไหงหนุ่มของยูมิโกะไม่ใช่อมลิน? ทว่าอมลินก็วางตัวและผ่านพ้นช่วงเวลาน่าอึดอัดนั้นมาได้อย่างดี ตอนนี้ทุกคนจึงรู้ไปทั่วแล้วว่าแอรอนหันมาควงกับสาวเอเชีย เอเวอรีนถึงกับต้องบ่นในโต๊ะอาหารคืนวันหนึ่งว่า พี่ชายของเธอ ‘หน้าหม้อ’ ไม่มีใครเกิน…
ตอนนี้อมลินกลับรู้สึกละอายใจ ที่ไม่ได้ทำตามที่รับปากแอรอนไว้
เย็นวันหนึ่งหลังจากแข่งฟุตบอลเสร็จ อมลินที่อยู่รอแอรอนพาขับรถกลับบ้าน ต้องติดแหงกอยู่กับนักฟุตบอลทั้งทีมและบรรดาแฟนสาว ที่อยากร่วมฉลองในชัยชนะกับทีมคู่แข่งบ้านตรงข้าม ผลปรากฏว่าทีมที่แอรอนเป็นกัปตันชนะมาอย่างเฉียดเชียว อมลินยืนรออยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะโห่ร้องดีใจ เขามอง…มองจากความเงียบเหงาตรงนี้ไปสู่ร่างสูงที่คอยมีหญิงสาวร่างบางคอยควงแขน ส่งยิ้มสดใสอ่อนหวานให้…อมลินพยายามเบือนหน้าหนี แต่ก็พบว่ามันยากลำบากเหลือเกิน
เวลาที่เขาดีใจ…อมลินอยากเป็นคนที่เขาเลือกจะฉลองด้วย
แต่ไม่มีทางเป็นไปได้
อยากอยู่ในวงล้อมนั้น…กับเขา
“เฮ้! เจ้าชายน้อย”
แอรอนตะโกนเรียกชื่อก่อนจะแหวกทางออกมา ทำให้ใครหลายๆคนงงกับชื่อเรียกแปลกประหลาดของอมลินนั่น
“เย้เจ้าชายน้อย ทีมของเราชนะ ทีมของเราชนะ!”
“ผมดีใจด้วยนะ”
เขาหมายความตามนั่นทุกประการ
“ขอโทษนะที่ต้องให้รอ แต่ว่าพวกเราจะไปฉลองกันต่อที่ร้าน…” เจ้าตัวเอ่ยชื่อร้านอาหารของวัยรุ่นซึ่งเป็นที่รู้จักกันในท้องถิ่น “แบบว่า นี่มันก็ปลายเทอมแล้ว พวกเราเหนื่อยจากการซ้อม เพราะโค้ช เพราะอะไรมากมาย แล้ววันนี้ก็จะไปปลดปล่อยกันสักหน่อย คุณไปด้วยกันนะ”
“เอ่อ…”
“ไปเถอะน๊าเจ้าชายน้อย”
“แต่ผม…ผมไม่รู้จักใคร”
“คุณนั่งโต๊ะเดียวกับผมก็ได้”
อมลินอึกอัก
“คือ ถ้ายังไงคุณให้จอห์นนี่ขับมารับผมก็ได้ ผมไม่รบกวนคุณหรอกแอรอน”
“โธ่ ไม่เอาน่าเจ้าชายน้อย” ร่างสูงพยายามดักเอาไว้ “อย่าบอกนะว่าคุณไม่ดีใจกับผม?”
อมลินโดนลากกลับไปที่รถแวน ที่ซึ่งยูมิโกะผู้ร่าเริงนั่งเบาะหน้า มีเขานั่งเบาะหลัง แอรอนเป็นคนขับซึ่งบ่อยครั้ง…แอบเห็นว่าวางมือบนหน้าขาหญิงสาวจนดูขัดลูกตาพิกล
รถหลายคันวิ่งเข้าจอด ณ ลานกว้างหน้าร้านอาหาร มันเป็นคืนที่สมาชิกภายในทีมจะมาฉลองความสำเร็จกันเยี่ยงนี้ บรรยากาศภายในร้านสนุกสนานเฮอา แอรอนนั่งจู๋จี๋กับยูมิโกะ แต่ทั้งสองก็ยังคงมีกระจิตกระใจหันมาคุยกับอมลินบ้าง ถ้ามิได้หันไปโหวกเหวกเฮฮาเอากับพวกลูกทีมที่เหลือ
“อเล็กซ์ คุณอยู่บ้านเดียวกันกับแอรอนมาตั้งนาน คุณคิดว่าเขาเจ้าชู้มั้ยคะ?”
ยูมิโกะถามขึ้นมาโต้งๆ ทำเอาอมลินสำลักน้ำ ส่วนแอรอนหัวเราะร่า
“จุ๊ๆเจ้าชายน้อย อย่าปากโป้งไปล่ะ”
ทำหน้าทะเล้นใส่คนที่มาคนเดียว…ก่อนจะหันไปกระหนุงกระหนิงกับสาวข้างกายต่อประมาณสิบห้าวินาที
“นั่นซิ คุณว่าฉันควรจะรับมือเขายังไงดี?”
ขณะพูดไป มือเล็กๆนั่นก็นั่งลูบไล้แผงอกอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ อมลินตัดปัญหารีบๆตอบ
“ไม่รู้ซิครับ”
“พูดเป็นเล่นน่า!”
“อ้าว ผมนึกว่าเจ้าชายน้อยจะเผาผมเหมือนที่อีฟกับแม่ทำแล้วซะอีก”
แอรอนหัวเราะร่วน…มันบาดความรู้สึกของใครบางคน จนในที่สุดอมลินก็ทนไม่ไหว โผล่งออกมาเรียบๆโดยมีแค่สองคนเท่านั้นที่ได้ยิน ดวงตาจับจ้องไปที่นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้น
“คนเจ้าชู้ไม่เคยมีจุดจบที่ดี”
“ผมไม่ยักรู้ว่ามีทฤษฎีนี้ด้วย”
“แต่ คนเจ้าชู้ไม่เคยสำนึก”
“ก็…บางทีอาจจะเป็นเพราะ มีคนกล่าวไว้ว่า คนเราจะไม่เห็นคุณค่าต่อเมื่อเสียมันไป”
“คุณก็รู้ดีนี่แอรอน จะต้องให้ผมอธิบายมากไปกว่านี้เพื่ออะไร?”
“เปล่าหรอก เผื่อคุณจะได้รู้ว่า ถึงผมจะเจ้าชู้แต่ก็ไม่เคยทำอะไรผิด ไม่เคยทรยศความรู้สึกตัวเอง…สักวันหนึ่ง คนเจ้าชู้ก็อาจสามารถหยุดหัวใจไว้ที่ใครได้จริงๆ”
“ใช่ คุณเป็นคนเจ้าชู้ที่ลื่อเลื่องชื่อและเชี่ยวชาญมาก แอรอน”
“ครับ ก็มันจริง”
“งั้นก็แสดงว่า ที่คุณคบกับยูมิโกะ อีกไม่นานก็จะเลิกกับเธอใช่มั้ย?”
ปลายประโยคเสียงเข้มขึ้นอย่างลืมตัว อีกฝ่ายที่จ้องมองอยู่สวนกลับไม่แพ้กัน ตอนนี้นัยน์ตาของเขายิ่งเข้มจัด…เข้มจนน่ากลัว
“แต่คนอย่างผม มีบางทีที่อาจจะรู้ตัวช้าหรือว่าโง่ไปบ้าง ที่ไม่รู้เลยว่าหัวใจตัวเองรักใคร…”
พูดแบบนี้ ยิ่งทำให้คนอารมณ์เย็นอย่างอมลินยิ่งหงุดหงิดหนักขึ้นไปอีก
“ผมขอตัว”
ว่าแล้วร่างโปร่งก็ลุกออกไป ออกมาจากทางหลังร้าน หยาดน้ำตาไหลคลอหน่วยอย่างสุดวิสัย มือบางสั่นเมื่อรัวหมายเลขเพื่อนสนิทที่รู้จัก และพอจะรับส่งได้ ทำให้ไม่ทันใส่ใจเสียงฝีเท้าหนักที่วิ่งตามมาพร้อมทั้งกระชากมือถือออกไป
“ทำอะไรน่ะ”
“นี่! คุณ เอาคืนมานะ”
“คุณกำลังจะโทรฯหาใคร?”
“ผมจะโทรฯหา…เพื่อน คุณกลับเข้าไปสนุกต่อเถอะ เอาล่ะส่งโทรศัพท์คืนมาได้แล้ว”
ร่างสูงยกมือสูงไว้ “เดี๋ยวก่อน คุณโกรธผมเหรอ?”
“เปล่า ผมจะไปโกรธคุณเรื่องอะไร”
แต่…อมลินไม่ใช่นักแสดงที่เก่งสักเท่าไรนัก…
“งั้นคุณก็หึง?”
อมลินสะดุดกึก แววตาสีฟ้าแรกเริ่มมีแววล้อเล่นแย้มหัว แต่แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นจริงจัง ซีเรียสเสียจนคนถูกมองไม่เข้าใจ
“คะ…คุณพูดเรื่องอะไร?”
“ก็คุณหึง”
“ผมหึงใคร?”
“หึงใครก็รู้อยู่แก่ใจ”
คราวนี้ทั้งน้ำเสียง แววตา สีหน้าช่างราบเรียบ
วินาทีนั้น อมลินรู้สึกแพ้ราบคาบ ทุกวิถีทาง
“แต่คุณเลือกแล้ว…คุณเลือกแล้วว่าจะเลือกยังไง”
คำพูดของเขาช่างกำกวม หยาดน้ำตาเผลาะหนึ่งไหลลงมา นิ้วมือของร่างสูงยกขึ้นเตรียมจะปาดออกให้โดยทันที แต่ถูกรถซีดานสัณชาติญี่ปุ่นของเพื่อนสนิทอมลินแล่นปานเข้ามาก่อน เนินนาน…กว่าแอรอนจะยอมถอนสายตาออกจากดวงตาหวานฉ่ำ คลอหยาดน้ำใสนั้นได้
“ผมไม่ได้หึงเธอ เชิญคุณคบกับเธอไปเถอะ”
แอรอนยืนแน่นิ่งคำพูดท่วมปาก แต่มิได้ทันเอื้อนเอ่ยออกมา…กระทั่งอมลินสะบัดหน้าหนีเบาๆแล้วเดินไปขึ้นรถโดยหันมามองแม้แต่นิดเดียว
ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีท่าทีอื่น แต่ใครจะไปรู้…ว่าเขากำลังคิดอะไร รู้สึก…สับสนมากแค่ไหน
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆ
แล้วแอรอนจะเลือกใคร
แล้วจะเข้าใจสิ่งที่อมลินพูดไหมเนี่ย
รออ่านต่อไปคร้าบบบบบบ
-
เจ้าชายน้อยไม่ได้หึงยูมิโกะ แต่หึงแอรอน :m1:
-
แอรอน จะปากแข็งไปถึงไหน
-
งานเข้าแล้ว...
-
ไม่ได้ดั่งใจเล้ย เจ้าแอรอน :m31:
-
ไงล่ะแอรอน................อึ้ง ทึ่ง เสียว ไปเลย 555
-
แอรอน ได้รู้ความรู้สึกของ เจ้าชายน้อย แย้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ...อิอิ
-
พระเจ้า.....มันทรมาณมากๆอะ....... :sad2: :sad2:
-
ค้างๆๆ :serius2:
รีบมาต่อไวๆนะครับ
เปงกำลังให้คนแต่ง :L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ครับผม ค้างอะครับ อิอิ
ชอบแอรอนนะครับ แต่ลดความเจ้าชู้ลงหน่อยนะครับ
จะดีมากเลย เอ้...หรือที่ทำเพราะประชดอมลินหรือป่าว
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หุหุ :m4:
ในที่สุดเจ้าชายก็หลุดปากออกไปแล้วสิ
แต่แอรอนจะว่าไงต่อล่ะนี่ :m12:
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดกันยังไงอย่าลืมฝากคำแนะนำไว้ให้ผมด้วยน้า กลัวไม่ถูกใจอ่า
:m13:
วันเทศกาลคริสต์มาสมาถึง ครอบครัวซินแคลล์ถือโอกาสตื่นสายเป็นครั้งแรกในรอบเดือน ทว่าอมลินลุกมาแต่เช้าเพื่อทำธุรกิจวัตรประจำวัน
ร่างโปร่งหอบหิ้วเอากระกร้าผ้าใส่แล้วลงไปซักยังห้องใต้ดิน ที่ซึ่งมีเครื่องซักผ้าตัวใหญ่กับอุปกรณ์ออกกำลังกายภายในร่มของจอห์นนี่ตั้งอยู่เงียบๆ
เดินผ่านห้องครัว อมลินมองออกไปยังนอกหน้าต่างบานเล็ก ทอดสายตาสู่สนามหลังบ้านซึ่งติดกับป่าสน ขาวโพลนไปด้วยพื้นหิมะและเกล็ดน้ำแข็งเกาะตามกิ่งไม้ ปลายใบทั้งหลาย อมลินยิ้มน้อยๆก่อนจะเอามือแตะกระจกสัมผัสไอเย็นจัด ท่ามกลางอากาศที่หนาวยะเยือกเด็กหนุ่มคิดถึงครอบครัว นึกอยากให้ทุกคนได้มาเห็นในสิ่งที่เขาเห็น
กระชับเสื้อหนาวตัวหนา ก่อนจะหันหลังไปปะทะกับใครบางคน
“อ๊ะ!”
ร่างใหญ่คว้าแขนอมลินไว้ก่อนจะเซล้ม
“ไฮ อเล็กซ์ สุขสันต์วันคริสมาส”
เบนจามินในชุดไหมพรมถักสีแดงเข้มยืนตระง่าน จ้องมองลงมาด้วยดวงตาเขียวมรกตพลางยิ้มบาง จู่ๆก็เข้าสวมกอดอมลินที่ได้แต่เก้ๆกังๆ
“ชะ…เช่นกันครับเบนจามิน ว่าแต่ คุณมาตั้งแต่เมื่อไร?”
“เมื่อกี้นี้ ผมเพิ่งลงจากเครื่องบินตอนเช้ามืด”
ร่างสูงเดินนำเด็กหนุ่มชาวต่างชาติเข้าไปยังในห้องโถง ที่ซึ่งมีต้นคริสมาสต์ต้นใหญ่ตั้งอยู่ ประดับประดาด้วยลูกไม้ เทพธิดาตัวจิ๋ว และหลอดไฟประดับเล็กๆมากมาย
“ผมวางของขวัญไว้ใต้ต้นไม้แล้ว ต้นไม้นี่คุณได้ช่วยจัดหรือเปล่าครับ?”
“ใช่ครับ ผมช่วยกันกับลิซ่าและอีฟตั้งแต่เมื่อวาน เป็นความทรงจำที่น่าประทับใจมาก”
อมลินนั่งกินกาแฟร่วมกับเบน จนในที่สุดสมาชิกที่เหลือของบ้านก็ตื่นขึ้นมา พอพบหน้าเบนจามินลูกชายคนโตต่างก็ดีใจ ทักทายกันเสียงดังลั่นและเข้าไปสวมกอด จากนั้นทุกคนก็กินเลี้ยงกัน นั่งเล่นดูโทรทัศน์ที่นำเสนอแต่บรรยากาศจากเมืองใหญ่ๆอย่างนิวยอร์ก ตอนบ่ายๆมีการแลกเปลี่ยนของขวัญกัน พร้อมกับจัดปาร์ตี้เล็กๆ มีอาหารไทยปนกับฝรั่งเพราะนางลิซ่าคลั่งไคลการทำอาหารไทยอย่างลึกซึ้ง
วันทั้งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนอมลินไม่นึกเบื่อ…แต่ตลอดเวลาคนที่เขาเคยถือว่าสนิทใจมากที่สุดกลับไม่ยักสบตากับเขาเลย…น้อยมากที่แอรอนจะมองมา แต่หลบสายตาไหววูบไป
ตอนใกล้ค่ำญาติๆจากทั้งสองฝ่ายของลิซ่าและจอห์นนี่เดินทางมาเยี่ยม หิมะตกหนักขึ้น อมลินพูดคุยกับลูกพี่ลูกน้องของอีพที่เป็นเด็กตัวน้อยอายุเก้ากับแปดขวบ คนพี่ชื่อเอริค คนน้องชื่อเอวา ทั้งสองมาจากแคลิฟอเนีย ส่วนเรื่องความช่างพูดช่างคุยนั้นไม่ต้องบรรยายถึง เรื่องซนนี่ก็ขนาดที่ว่าเด็กไทยยังต้องอาย เพราะแกทั้งวิ่งเล่นส่งเสียงเจี้ยวจ้าวตลอดงานเลี้ยง เป็นสีสันให้กับทุกคน ทว่าบางครั้งอมลินฟังสำเนียงของเด็กที่พูดรัวเร็วไม่ค่อยรู้เรื่อง จึงได้แต่คอยดูแล และพูดคุยกับญาติคนอื่นๆที่โตขึ้นมาหน่อย
บางเวลาอมลินรู้สึกคิดถึงบ้าน เขามองภาพบรรยากาศคึกครื้นภายในงานเลี้ยง และจดจำไว้ว่าสักวัน…เขาต้องคิดถึงช่วงเวลาเหล่านี้มากๆเป็นแน่
แขกเริ่มถยอยกันขึ้นไปนอนยังห้องรับแขกที่ชั้นสาม บางคนกลับบ้านของญาติคนอื่นๆที่อยู่ละแวกใกล้เคียง สังคมของที่นี่คล้ายๆกับคนไทย นั่นคือมีบ้านของญาติอยู่ละแวกเดียวกัน เพียงแต่คนหนุ่มสาวเท่านั้นที่ต้องออกไปหาที่อยู่ทำงานในเมืองใหญ่ตามลำพัง เลยดูเหมือนไม่ค่อยสนิทกัน ซึ่งความจริงนั้นตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
เด็กหนุ่มเริ่มเหนื่อยล้าและง่วงนอน เขาช่วยนางลิซ่าเก็บจานอาหาร จนในที่สุดเขาก็ยกชามสลัดมันฝรั่งเข้ามาในครัวเป็นใบสุดท้าย พอดีกับที่เบนจามินก้าวเข้ามา
“ไงอเล็กซ์ สนุกมั้ยงานปาร์ตี้ของพวกเรา”
อมลินทำหน้าเหนื่อยๆ แต่ยิ้มกว้าง
“สนุกครับ แต่เหนื่อยจัง พวกคุณใช้ผมเป็นทาสยกชามใบเบ่อเร้อ”
เจ้าบ้านทำตาโต
“จริงหรือ? ผมขอโทษด้วยนะอเล็กซ์ ไม่นึกว่าคุณจะเหนื่อยขนาดนี้ คุณไม่ต้องทำก็ได้ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง…”
แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะใส
“เปล่า ผมล้อเล่นน่ะเบน คุณคิดว่าผมจะบ่นแบบนั้นทั้งๆที่กินอาหารฝีมือแม่คุณมาก็ตั้งหลายเดือนยังงั้นน่ะเหรอ?”
เบนจามินกับอมลินหัวเราะกันเรื่องขำขันภายในงานต่อสักพัก ก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นไปนอน
จู่ๆบ้านทั้งหลังก็ไฟดับพรึ่บ!
ร่างโปร่งสะดุ้ง มือหนาอุ่นของร่างสูงที่อยู่ข้างหลังจับที่ต้นแขนแผ่วเบา…แสงไฟจากต้นคริสต์มาสเล็กๆในครัวส่องแสงกระพริบพอให้เห็นอะไรได้บ้างในเงาลาง อมลินงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เอาอีกแล้วนะแม่”
เสียงเบนจามินบ่นเบาๆ อมลินควานหาจุดยืน แล้วสบตาเขาที่ส่องประการในความมืดอย่างสงสัย
“ลิซ่าทำอะไร?”
“ก็ ตอนเที่ยงคืนของทุกคริสต์มาสแม่จะดับไฟ…คุณมองบนหัวพวกเราซิ”
อมลินมองตามนิ้วที่ชี้ บนศรีษะของทั้งคู่มีช่อใบไม้สีเขียวห้อยอยู่
“เขาเรียกว่ามิสเซิลโทว์ เป็นช่อดอกไม้ที่ถ้าอยู่เหนือหัวของใครแล้ว…สองคนนั้นต้องจูบกัน”
แค่ได้ยินอมลินก็หน้าแดงวาบ เปลี่ยนสายตามาเป็นจับจ้องที่คู่กรณีทันที
“เอ่อ…”
“คุณ…คุณอยากลองหน่อยมั้ยอเล็กซ์?”
น้ำเสียงที่ถามสั่นเล็กน้อย…อมลินไม่ทันตอบ ร่างทั้งร่างก็ถูกดึงเข้าไปใกล้เบาๆ ท่าทีที่เบนจามินกำลังสัมผัสเขาอยู่นั้นถึงจะแปลกใหม่ แต่ก็สุภาพจนต้านทานไม่ถูก
ใบหน้าเข้มขรึมโฉบเข้ามาใกล้…ใกล้อีกนิด…อีกนิด…จนในที่สุดจมูกโด่งก็แตะลงบนแก้มเนียน เพียงเท่านั้นไฟก็สว่างขึ้นพร้อมๆกับที่อมลินผละกายออก และขายาวๆของใครคนหนึ่งหยุดลงที่หน้าประตูห้องครัว เห็นเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดนี้พอดิบพอดี
“เจ้าชายน้อย!”
เสียงของแอรอนกดเข้มและแหบพร่า เขามองอย่างอึ้งๆตรงมาที่ทั้งคู่ อมลินใจกระตุบวาบ
เขาเห็น?
เขาเห็นแล้ว…
น้องชายตามสายเลือดจ้องพี่ชายอย่างโกรธเคือง ส่วนพี่ชายนั้นมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่เอ่ยอะไร
“เอ่อ…แอรอน ผมอธิบายได้…”
ทว่าขานั้นวิ่งกลับขึ้นไปข้างบนแล้ว อมลินวิ่งตาม…มีเพียงสายตาของเบนจามินที่มองตามอย่างไม่รู้ร้อน เขาเดินเลี่ยงไปสมทบกับคนอื่นๆในห้องโถง
ประตูห้องนอนไม่ได้ล็อค อมลินเปิดเข้าไปพบกับร่างสูงที่เดินงุ่นง่านไปมาอยู่คนเดียว พอรู้ว่าใครเข้ามาเขาก็มองด้วยสายตาไม่ต้อนรับ
“คุณจูบกับเบน?”
จู่โจมด้วยคำถามที่กล่าวหาร้ายกาจ อมลินก็ตอบตามความเป็นจริง
“เปล่านะ! มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด เบนแค่…เขาแค่ช่วยประคองผมในความมืด แล้วหน้าเขาก็มาโดนแก้มผม เราสองคนแค่ยืนอยู่ใกล้กันเท่านั้นเอง”
อมลินโกหก…
เขารู้อยู่เต็มหัวอก แต่ไม่อยากจะเชื่อ…ว่าเบนจามินคิดอย่างไรกับเขาในตอนนั้น
“ไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอ นั่นมันใต้มิสเซิลโทว์นะ!”
แอรอนกล่าวเสียงดัง ร้อนด้วยแรงอารมณ์ ทว่ายังไม่ถึงกับเอะอะจนดังไปยังข้างล่าง
“ผมจะบอกอะไรให้นะ เบนน่ะเขาชอบทำเจ้าชู้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เฮอะ! ทำเป็นพ่อพระดูดีทุกอย่าง ที่ไหนได้…ก็ชอบเจ้าชู้ทำใครหลายคนอกหักมานับไม่ถ้วนแล้ว รู้มั้ยเขาเคยแย่งแฟนผมไปด้วย! แล้วดูซิ…ตอนนี้ไม่รู้เปลี่ยนมาชอบ…แบบนี้ได้ยังไง”
สีหน้าที่ดูถูกพี่ชาย และการกวาดสายตามองอมลินนั้น…อมลินไม่อยากเชื่อตาตัวเองว่าเป็นการกระทำของแอรอน ใบหน้าแดงก่ำบัดนี้พร้อมที่จะทำทุกอย่างตามความโมโห
แต่อมลินเจ็บ…เจ็บที่โดนเขาว่าแบบนั้น
เจ็บที่…คิดกับเขา หวังในตัวเขา…แต่เขากลับมองอย่างดูถูก
“ถ้าคุณคิดว่าผมกับเบนทำแบบนั้น…ก็ตามใจ”
แอรอนสะอึก กับเสียงเย็นชาของอมลิน เขาดูพอจะได้สติขึ้นมาบ้าง แต่ไม่วายคัดค้าน
“แล้วให้ผมคิดยังไง”
“ก็แล้วแต่ ว่าแต่คุณก็เถอะ…ไปว่าพี่ชายโดยที่ไม่ดูตัวเอง ทีคุณ…ทีคุณแย่งแฟนของผม ผมยังไม่ว่าอะไรสักคำ”
ร่างบางสาวเท้าก้าวออกมา กำลังจะบิดลูกบิดเปิดประตูห้องตัวเอง มือใหญ่ก็ทาบลงบนประตูและล็อคอมลินเอาไว้ไม่ให้หนี
“ผมจะเข้าห้อง”
เยือกเย็น แต่แววตาแข็งกร้าว
“นั่น…นั่นคุณหมายถึงยูมิโกะเหรอ?”
“ไม่รู้ซิ…ถ้าคุณไม่ได้เจ้าชู้จนลืมชื่อเขาไปแล้ว คงจำได้!”
อมลินยังไปไหนไม่ได้ แอรอนซักต่อ
“ก็ไหนคุณบอกแล้วไง…ว่าระหว่างเธอเป็นแค่เพื่อน”
อมลินสบตากับแอรอน เป็นครั้งสุดท้ายและครั้งเดียว…ที่อมลินโกหกเขา และตัวเองได้แนบเนียนจนกระทั่งพบว่า หัวใจของตัวเองต่างหากที่ปวดร้าวยากเกินอธิบาย…
“ใช่…ผมคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน ถ้าผมเปลี่ยนใจแล้วทำไม? ในเมื่อคุณแย่งเธอไปจากผมแล้วเรียบร้อย”
จังหวะทีเผลอ อมลินรีบหลบตัวเองเข้ามาในห้อง ยืนนิ่งอยู่หน้าเตียง จับลมหายใจให้ปกติ ใจเต้นด้วยความเจ้บจิ๊ด…ตาแดงร้อนผ่าว เขาตัดริมฝีปากตัวเองเพื่อเก็บกั้นความอัดอั้นตันใจนั้นไว้…ทำไมเขาขี้ขลาด ทำไมเขาถึงต้องโกหกตัวเอง หลอกลวงตัวเอง ทำไม?
ทำไม?!
TBC.
ปล.อาจหายไปหลายวันนะครับ :m29:
-
^^
^^
ได้จิ้ม alex ด้วย :m4:
....................
แต่ทำไมมันเศร้างี้เนี่ย :sad2: :sad2:
เบนจามินทำงี้ได้ไง o12
แล้วแอรอนกับเจ้าชายจะพูดจาทำร้ายจิตใจกันไปไหน :serius2:
-
เมื่อไหร่มันจะเข้าใจกันหว่าคู่นี้ :เฮ้อ:
ป.ล. เราว่าเบนจามินน่าจะรู้อะไรสักอย่างนะ ก็เลยแกล้งทำแบบนั้นอ่ะ ถูกป่ะจ้ะ :m13:
-
โอ้ว
อ๊าว
o2
-
ทำไมเขาขี้ขลาด ทำไมเขาถึงต้องโกหกตัวเอง หลอกลวงตัวเอง ทำไม?
โฮฮฮฮฮฮฮ :o12: นั่นสิ....ทำไม???
เจ้าชายน้อย ทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะลงเอยกันซะทีเนี่ยยยยย :a6:
พอกันทั้งคู่เลย..นายแอรอนก็เหมือนกัน
ยอมรับซะเถอะ ว่าตัวเองก็ชอบเจ้าชายน้อยเข้าแล้ว..
ทำเป็นสวีทกะหญิง...ชิส์!! เด๋วเหอะ..เบนจามินคว้าเจ้าชายน้อยไป แล้วจะรู้สึก
:เฮ้อ:เชียร์เบนจามิน ซะดีมั้ยเนี่ยย
-
อ้าวววววววววววววววว นึกว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ไหงยิ่งวุ่นวายละเนี่ย
-
ง่าาาาาาาาาา แอรอนอ่ะทำตัวคลุมเคลือจังอ่ะ รออ่านตอนต่อไปค้่าบบบบบ o13
-
เศร้า อ่ะ........... :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
โอ๊ยยยย เจ็บจี๊ดดดดดีจริงๆ ให้ตายสิ o7 แต่ก้อชอบบบบ อ้อยยยยย :a6:
อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดแล้ว :o12:
-
ค้างวุ้ย
แอรอนก็ทำอะไรไม่ชัดเจน คนแบบนี้อ่ะนะ
ต้องแบบเสียของรักซะก่อน แล้วจะรู้สึก
หมันไส้หว่ะ เฮ้ออออ :เตะ1:
-
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
มันทรมานให้เอ้ยยหัวใจ
เก็บกดเพียงไหนใครหนอใครจะมาแลเห็น
:a6: :a6:
-
เมื่อไรแอรอนจะสารภาพกะเจ้าชายน้อยล่ะคะว่ารักๆๆๆๆ :m1:
-
น่าสงสารจัง
ไปเค้าไปเถอะ
บางทีคนแบบนี้เค้าก็ไม่รู้หรอก ว่าเราคิดไงกับเค้า
-
ปากแข็ง ไม่รู้ใจตัวเอง :sad2:
-
พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแย้วอ่า ฮือๆๆ T-T
:o8:
จากวันที่ทะเลาะกันคราวนั้น อมลินพยายามรับมือกับเรื่องทั้งหมดอย่างเป็นผู้ใหญ่ เขายอมพูดคุยกับแอรอนอย่างเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาทั้งปวง ซ้ำแล้วเขาเองยังเป็นคนไปเริ่มไอ้ความที่ต้องเจอหน้ากันแต่กระอักกระอ่วนนี่เองเสียด้วย
มองหน้ากันแล้วรู้สึกไม่เหมือนเดิม…แต่ยังคงต้องยิ้ม…
ใกล้จบภาคเรียน ทุกคนยุ่งกันจนแทบไม่มีเวลาไปเที่ยวเล่นที่ไหน อมลินเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องอ่านหนังสือ ผิดกับแอรอนที่ชอบออกไปไหนต่อไหนทั้งวัน หลายครั้งจนนางลิซ่าเริ่มเป็นห่วงการเรียนของเขา และตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าแฟนคนล่าสุดของเขาจะเป็นตายร้ายดี หรือว่ายังคบกันอยู่หรือไม่…
แต่เขาก็เห็น เห็นอาการของคนป่วยไข้รักของหนุ่มร่วมบ้านอยู่เสมอ บ่อยครั้งที่เจ้าตัวจะต้องออกไปคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้นานๆในห้องส่วนตัว หรือว่าอาการนั่งเหม่อลอย บางที…เขาควรจะทำใจได้สักทีว่าแอรอนรักใครคนนั้นจริงๆ อย่างที่เขาเคยพูดว่าสักวัน คนเจ้าชู้ก็ต้องหยุดหัวใจไว้กับคนที่รักจริงๆ
แต่ทุกวันที่ผ่านพ้นไป ช่างทรมาน อมลินพบว่าตัวเขาไม่มีความสุข กับการต้องอยู่ร่วมบ้านกับหนุ่มหล่ออย่างแอรอนต่อไปอีกแล้ว แต่ก่อนเขาคิดว่าอย่างน้อยมีคนคอยพูดคุยเป็นเพื่อน แต่ตอนนี้ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆเขาคนนั้นคงไม่มีวันพูดด้วย ทำได้แค่เพียงทักทายกันผิวเผิน หรือหลบหน้า
จบการศึกษาแล้ว ครอบครัวซินแคลล์ต่างพากันรู้สึกหงอยเหงาที่นักเรียนต่างแดนคนนี้ต้องจากไป โดยเฉพาะนางลิซ่าที่ถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความซาบซึ้ง แล้วจัดเลี้ยงอำลาให้ที่บ้าน ซ้ำด้วยจอห์นนี่ที่ใจป้ำเลี้ยงภัตรคารหรูอีกเป็นสองต่อ ทำให้บางคืน อมลินต้องนอนยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อทบทวนความทรงจำต่างๆ…
อมลินติดต่อกับทางบ้าน และเลือกวันกลับเอง ทุกคนเตรียมตัวต้อนรับกลับต่างจากครอบครัวซินแคลล์ ที่ยังไม่มีใครรู้วันเวลาเดินทางกลับเมืองไทยที่แน่นอน โดยเฉพาะ…ใครบางคน
กินเลี้ยงคราวนี้ นอกจากจะเลี้ยงอำลาส่งอมลิน ยังเป็นการเลี้ยงฉลองให้กับแอรอนที่เพิ่งได้รับจดหมายสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังเดียวกับเบนจามิน พี่ชายคนโตของบ้านซินแคลล์ จอห์นนี่เลยเลือกร้านอาหารที่ค่อนข้างมีราคาสักหน่อย แต่จะแพงสักเท่าไรอมลินก็ไม่รู้สึกดีเท่าคุณค่าของปาร์ตี้ที่นางลิซ่าจัดให้ที่บ้านหรอก
“อเล็กซ์ คุณต้องส่งจดหมายมาหาฉันนะ เอาแบบทุกเดือนเลย ถ้าไม่มีคุณฉันคงไม่ได้โดนใครล้อไปอีกนานแสนนานเลย”
เอเวอรีนรีบจดอีเมลแลกกันกับเพื่อนต่างแดน นางลิซ่าทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
“อเล็กซ์ ฉันคงคิดถึงอาหารรสฝีมือหนูไปอีกนาน”
อมลินยิ้มขอบคุณ
“เธอจ๋า พ่อหนุ่มน้อยของฉัน…ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะครบหนึ่งปีแล้ว เธอน่ารัก…น่ารักมากจนฉันคิดว่าเธอเป็นลูกของฉันอีกคน”
“ใช่ พวกเราคิดแบบนั้นจริงๆ” จอห์นนี่เสริม
“ใช่ นอกจากพี่ชายที่เอาแต่แกล้ง ฉันก็รู้สึกว่ามีพี่ชายที่เป็นทั้งพี่ตัวแสบ แล้วก็เพื่อนเพิ่มเข้ามาด้วยอีกคน”
เอเวอรีนซึ่งนั่งข้างๆสวมกอดอมลิน เขารู้สึกเต็มใจและอิ่มเอม พยายามเก็บช่วงเวลานี้ไว้ ตักตวงมันให้ได้มากที่สุด
“แล้วแอรอนล่ะ มีอะไรจะพูดกับอเล็กซ์ก่อนเขาจะกลับมั้ย?”
คู่กรณีมองสบตากัน แวบเดียว ก่อนที่แอรอนซึ่งนั่งก้มหน้าจะพึมพำตอบ
“ไม่มีครับ”
คนในครอบครัวซินแคลล์นั่งรับประทานอาหาร พูดคุยกัน ยกเว้นอมลินกับแอรอนที่นั่งตรงข้ามกัน อมลินทนไม่ไหวขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ ทว่าเสร็จแล้ว ออกมาดันเจอร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกพิงผนังทางเดินแคบๆอยู่
จ้องหน้ากัน…ต่างพุ่งพล่านไปด้วยแรงอารมณ์ที่แตกต่างกัน
“สรุปแล้ว เราจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปใช่มั้ย?”
เสียงทุ้มใหญ่นั่นเอ่ยขึ้นก่อน เจ้าของร่างบางไม่ตอบ จนกระทั่งคนตัวโตก้าวเข้ามา ค่อยๆจับมือเรียวขึ้นมากุมไว้
“ผมนะโทษ ขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่างจริงๆนะเจ้าชายน้อย”
“ไม่เป็นไรหรอกแอรอน…”
…ไม่เป็นไร เพราะอีกไม่นาน…ก็จะจากเขาไปแล้ว…
“เรายังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่มั้ย?”
นัยน์ตาสีฟ้าแผดสีเข้มขึ้น ไม่รู้อมลินตาฟาดไปหรือเปล่า แต่มันฉายแววทั้งการคาดคั้น ระคนกับเว้าวอนอะไรบางอย่าง…
พยักหน้าคือการให้คำตอบ
วินาทีนั้น ดวงตาสีฟ้าไหววูบอย่างคนหมดหวัง…
แต่แล้วเขาก็ยิ้ม แล้วทั้งสองก็สวมกอดกัน…อมลินพยายามจะตัดใจจากอะไรหลายสิ่ง แต่จะเก็บไว้ในส่วนลึกเพื่อความทรงจำอันงดงาม เขาหลับตาลง รู้สึกอิ่มเอมในอ้อมกอดของหนุ่มเจ้าบ้าน พลางเอ่ยเบาๆ…
“ใช่…เพื่อนกันตลอดไป”
“งั้น พรุ่งนี้คุณกับผมไปดูหนังกันได้มั้ย? ก่อนคุณจะกลับไง”
“พรุ่งนี้เหรอ…”
“จริงซิเจ้าชายน้อย ตกลงว่าคุณกลับวันพุธหน้านี้หรืออีกอาทิตย์ถัดไปกันแน่?”
อมลินยิ้ม ก่อนจะตอบว่า
“ยังไม่ได้เลือกวันกลับเลย ผมคงอยู่ต่ออีกสักพักล่ะมั้ง”
“คุณชอบที่นี่ใช่มั้ย?”
รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ใช่ ผมรักมันเลยล่ะ”
คืนนั้น…
อมลินนอนนิ่งฟังเสียงจิ้งหรีดป่า พลางทวบทวนเรื่องราวต่างๆ
เขามีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ได้พบกับสิ่งแปลกใหม่ มีเพื่อนใหม่ ได้เรียนรู้วัฒนธรรมใหม่ๆที่แตกต่างมากมาย
แล้วเขาก็มีความสุขมาก…ที่ได้เจอใครคนนั้น
อมลินเป็นสุขทุกครั้งที่ได้ไปเที่ยวเตร่ เดินห้างกับเขา แม้จะต้องถูกกีดกันจากเพื่อนฝูงกลุ่มใหญ่ของเขาบ้างก็ตาม…หรือทุกครั้งเขาก็รักที่จะนั่งรออีกฝ่ายก่อนกลับบ้าน เพียงเพื่อจะได้เห็นหน้า แม้ว่าต้องรอจนมืด…หรือไม่ว่าจะเป็นในโต๊ะอาหาร เขาก็รักที่จะมองไปยังที่นั่งตรงข้าม และพบว่าเขานั่งอยู่ตรงนั้น ยิ้มให้…และหัวเราะร่วมกันอย่างสนุกสนาน
แต่มันคงถึงเวลาแล้ว…
เวลา…ที่เขาต้องตัดใจ ตัดใจจากการรักใครคนนั้นสักที!
TBC :t3:
-
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บอกรักกันเร็วๆๆๆนะ :L1:
จะจากกันแล้ว :m15:
-
แอรอน กลัวใจตัวเองอ่ะ
แอบเห็นแก่ตัวด้วย เฮ้ออออออ
ไม่เข้าใจ แต่ก็นะ หวังว่าอะไรๆจะดึขั้นก่อนเล็กกลับไทยเนอะ
ไม่ก็ เหมือนตะมีแววว่า แอรอน จะไปเยี่ยมเล็กที่ไทย :t2:
-
เฮ้อ จะต้องจากกันแล้วนี่ จะทำยังไงอ่ะ
ขนาดอยู่ด้วยกันยังสื่อไม่ถึงกันเลย แล้วนี่คนละฟากฟ้า....เหอๆๆ
-
เอิ๊กๆ :sad2: โรงเรียนอื่นเค้าเปิดพรุ่งนี้
ของเราเปิดตั้งแต่วันพฤหัสแล้ววว T^T
ทั้งที่โรงเรียนอยู่ใกล๊ ใกล้สถานการณ์ 55+
รีบมาอ่านก่อนไปเตรียมสอบบ เหอๆ
-
ไม่อยากให้จบแบบเศร้าเลย อ่านแล้วหดหู่ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :o12: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :o12:
-
จะจากกันแล้วหรอออ
แอรอนคงคิดถึงเจ้าชายน้อยแน่เลยยย
o7 o7
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับจะจากกันแล้วเหรอครับ
เดาไม่ออกว่าแอรอนคิดยังไงกับอมลินนายเอกของเรา
แต่ก็จะรอดูต่อไปครับว่าคิดยังไงกันแน่
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เจ้าชายน้อยของเราคิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย เดาใจไม่ถูกเลย :serius2:
-
แปปเดียวผ่านไป 1 ปีซะแล้ว นายแอรอน ยังไม่เลิกสับสนอีกเหรอ :o
-
1 ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก ความคืบหน้าไม่มี ค้างคามาเป็นปี :เฮ้อ: ไรเนี๊ย
-
เง้ออ...แอรอน กับ เจ้าชายน้อย จะจากกันแย้ว โดยที่ไม่มีอะไรคืบหน้าเยยอ่า... :sad2: :sad2: :sad2:
-
จะต้องรออีกนานแค่ไหน ถึงจะยอมเอ่ยปากออกมา
แอรอนเอ๋ย
-
........ตัวจากไกล.....ใจจะทนไหวหรอ....... :o12: :o12:
-
เศร้าอย่างแรงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.................น้ำตาคลอแล้วอ่ะ
-
มาต่อไวๆนะ...รอติดตาม
:m1: :m1:
-
ทำไมมันเร็วขนาดนี้ล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
จะจากกันแล้ว
ยังไม่ได้บอกรักกันเลย
แล้วมันจะลงเอยเมื่อไหรอ่ะเนี่ย
-
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
รู้ใจตัวเองเมื่อสายยยยยยยยยยย
-
ยังไม่จบนะครับทุกๆคน!!!
ยังอีกนานครับ... :o8:
วันรุ่งขึ้น อมลินตื่นขึ้นมาแต่เช้ากว่าปกติ เพื่อเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมตัวกลับเมืองไทย…
ที่บ้านรับรู้แล้วและจะส่งรถมารับที่สนามบิน เขายอมรับว่าคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่มาก…
สิ่งเดียวที่จะทำได้ นั่นก็คือโกหกตัวเอง ว่าเขาไม่คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้เลย
ลืมให้หมด!
อะไรที่เป็นไปไม่ได้ ย่อมไม่มีวันเป็นไปได้วันยังค่ำ
อมลินให้จอห์นนี่แวะไปส่งที่โรงเรียนเพื่อบอกลาเพื่อนๆชาวต่างชาติทั้งหลายเป็นครั้งสุดท้าย ทุกคนต่างงุนงงว่าทำไมอมลินถึงเดินทางกลับประเทศของตนเร็ววันนัก แต่สุดท้ายก็ต่างยิ้มให้กันและสัญญาว่าจะติดต่อกันต่อไปเรื่อยๆ
“ว่าแต่ วันนี้ยูมิโกะไม่สบายหรือเปล่า? ทำไมถึงไม่มาล่ะ”
“ก็เรียนจบแล้วนี่อเล็กซ์…แต่ฉันเห็นคาซูมิบอกว่ายูมิโกะไม่ค่อยสบายตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”
“งั้นไม่เป็นไร ผมบอกลาเธอผ่านอีเมลอีกทีก็ได้”
ถึงเวลาที่นัดไว้ อมลินติดรถเพื่อนไปลงที่โรงหนัง เป็นเวลาเกือบๆเที่ยง ร่างบางเดินหาร้านอาหารแล้วนั่งกินขนมรองท้องรอคนที่นัดไว้จะโผล่มา ทว่า…รอเท่าไรเขาก็ไม่มา จนเลยเวลาหนังฉาย อมลินก็ยังยอมทนรอต่อไปอีก อีกสักหน่อย อีกนิด…จนรอไม่ได้แล้ว อมลินควานหาโทรศัพท์มือถือ ทั้งๆที่เขาไม่อยากโทรฯรบกวนต่อเมื่อจำเป็น…
เพราะไม่อยากถูกกล่าวหาว่า มีโอกาสให้เลือกแล้วแต่กลับปล่อยมันหลุดลอยไป
เขาไม่อยากเป็นคนขี้ขลาด ยอมเสียโอกาสนั่นอีกต่อไปแล้ว
แต่เอ หรือว่าลืมเอามือถือติดตัวมา
อมลินได้แต่นั่งหัวเราะร่วน ลืมเอาโทรศัพท์ติดตัวมาจริงๆด้วย
ลุกขึ้นกลับบ้าน นั่งรถเมล์ที่นานๆมาทีหนึ่งคันเป็นขากลับ มองผ่านกระจกออกไป มองเห็นวิวต้นสนที่เคยชอบและแสนรักหนักหนา ตอนนี้เหมือนยาขม ที่เฝื่อนฝืดขึ้นมาจากลำคอ ความรู้สึกเนินนานกว่าจะถึงบ้าน น่าแปลกใจที่ไม่นึกว่ามันจะง่ายดายขนาดนี้ แต่ไม่มีใครอยู่บ้านเลยสักคน
เขาไล่เขียนโน๊ตอธิบายถึงความจำเป็น โดยโกหกทั้งหมดไปว่าที่ต้องรีบกลับกระทันหันเพราะธุรกิจที่บ้านมีปัญหา คุณแม่ใจไม่ดีเลยต้องการตามตัวกลับด่วน…จากนั้นก็ไล่เขียนโน๊ตของแต่ละคน สุดท้าย อมลินเขียนข้อความที่สั้นที่สุดถึง…
‘แอรอน ผมมีบางอย่างที่ต้องการ และสมควรจะบอกคุณเสียตั้งนานแล้ว…นั่นคือ ผมรักคุณ ผมแอบรักคุณตั้งแต่แรกพบ รักมาตลอด ผมไม่อยากเสียโอกาสจะได้บอกความจริงเหมือนตอนนั้นที่คุณพูดในร้านอาหาร ผมอยากบอกคุณว่าไม่มีช่วงเวลาไหนเลย ที่ได้ใช้ชีวิตอยู่เป็นเวลาหนี่งปีเต็ม…จะมีความหมายเทียบเท่ากับอยู่ร่วมกับคุณเพียงเสี้ยววินาทีเดียว
ผมโกหกคุณ ความจริงแล้วผมไม่ได้รักยูมิโกะเลยแม้แต่น้อย
แต่เป้นคุณ ตกใจใช่มั้ย? ขอโทษด้วยที่ผมทำแบบนี้…คุณมีสิทธิที่จะรังเกียจผมทุกประการ
ท้ายที่สุดนี้ ขอให้คุณมีความสุขตลอดไป…จากเจ้าชายน้อย’
พับกระดาษด้วยนิ้วอันสั่นเทาแต่เด็ดเดี่ยว เขารู้ว่ามันอาจจะฟังดูแล้วน้ำเน่า แต่มันถูกกลั่นกรองมาจากทุกห้องอณูของหัวใจ ความจริงที่ทิ่มแทงว่าเขารักแอรอน! เจ็บปวดมากมายเกินกว่าจะบรรยาย…นึกๆดูแล้วเขาก็สมเพชตัวเองดีนัก ที่ท้ายที่สุดแล้วกลับมาตายเอาด้วยเหตุผลเดิมๆ
ความจริง สาเหตุที่เขาตัดสินใจเข้าร่วมโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยน ก็เพราะหนึ่งปีก่อน มีผู้ชายคนหนึ่งมาแอบหลงรักเขา ทำดีให้ทุกอย่าง แต่หลังจากรวบรวมความกล้ามาสารภาพให้เขาฟัง…กลับโดนปฏิเสธกลับไป จนเขาคนนั้นพยายามฆ่าตัวตายทว่าไม่เป็นผลสำเร็จ…
“ทีนี้…รู้แล้วหรือยังล่ะ ว่าความรักที่เป็นไปไม่ได้ มันรู้สึกยังไง…”
ทั้งๆที่รู้ ว่าถ้าเขาอ่านเจอข้อความนี้ สุดท้ายก็ยังไม่เหลียวแลอยู่ดี
มันเจ็บดีใช่มั้ยล่ะ? โดนปฏิเสธแบบรู้ล่วงหน้าแบบนี้…
เจ็บจี๊ด…ปวดตุบๆในอก เหมือนจะแตกหักออกมาเป็นเสี่ยงๆ
นี่หรือเขาเรียกว่ารัก…
หลับตาลง น้ำตาหลั่งไหลพรั่งพรูออกมามากมาย ถ้าไม่ใช่เพราะ…
รัก!
เพราะคำๆนี้คำเดียว ที่ทำให้เขาพ่ายแพ้กำแพงใจ ซึ่งพังทลายลงอย่างราบคาบ
สิ่งสุดท้ายที่เขาอยากทำ แม้ว่ามันจะโหดร้าย…แต่ในที่สุดกระดาษแผ่นเล็กสีขาวก็ถูกสอดไว้ในลิ้นชักชั้นบนสุดตรงหัวเตียง
ทำเป็นเข้มแข็ง…แต่ในที่สุด ก็ต้องให้เขารู้จนได้ว่ารัก
เรื่องแบบนี้ คงโดนหัวเราะเยาะไปเจ็ดปีสิบชาติเป็นแน่
เขาแวะบ้านมาร์คเพื่อรอเวลาขึ้นเครื่องบิน มิสเตอร์วิลสันหัวหน้าครอบครัวที่มาร์คอาศัยอยู่กรุณาอาสาเป็นคนขับรถไปส่งอมลินที่สนามบิน ระหว่างทางผ่านถนนรกร้างอ้างว้างสองข้างทาง…ความรู้สึกแตกต่างกับครั้งแรกที่มาทั้งที่นี่คือทางเก่า…แสงจากเสาไฟฟ้าส่องลงมาเป็นสีส้มเหลือง อมลินเก็บกลืนความขมขื่นต่างๆเหล่านั้นไว้ น้ำตาพลันจะไหล…
และแล้วมันก็ไหลออกมา พร่ามัวจนต้องหลับตาลง ภาพต่างๆแล่นไหลเข้ามาช้าๆเป็นมโนภาพที่สร้างความเศร้าให้กับหัวใจ
มันคือหายนะของหัวใจ…
อมลินไม่พร้อมจะลืมอะไรสักอย่างหรอก!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หกปีต่อมา…
-
........ T^T ..................
:o12: :o12: o7 o7 o7 o7 o7 o7 :o12: :o12:
-
โหหหหหห...........หกปีต่อมา
นานขนาดนั้นเลยเหรอ
อืมม เวลาจะทำให้อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปหรือเปล่าน้าา
-
6 ปี :a5:
-
6 ปีี
3
:m2:
-
:m30: 6 ปี
-
หกปีผ่านไปไวเหมือนในนิยาย :oni2: :oni2:
-
อ่าน ค้าง :a5: :a6:
ยิ่ง พแจอ คำว่า 6ปี
จราบร้าตาย :serius2: :sad2: :o12:
-
6 ปีต่อมาเลยหรือ
-
ป้าดด หกปี
นับไปนับมา น่าเรียนจบตรีพอดี เจ้าชายน้อยจะเปลี่ยนไปยังไงบ้างน้าา อเล็กซ์ สู้ๆ :oni2:
-
6ปี..............นานจนตะลึง :o
ช่วงเวลานี้แอรอนจะมีเมียไปกี่คนละเนี่ย :serius2:
-
......เวลาผ่านไป........ไวเหมือนลมตด......
......ทำไม 6 ปีแล้วฟระ......เร็วไปป่ะ..... :a6: :a6:
-
ป๊าดดดดดด 1 ปีว่าผ่านไปไวหมือนโกหก นี่ผ่านไปอีก 6 ปีแล้ว หรือนายแอรอนจะหนีไปเรียนคณะอะไรที่ต้องใช้เวลาเรียน 6 ปี แล้วรีเทิร์นมาเจอะกันใหม่ :laugh:
-
6ปี..............นานจนตะลึง :o
ช่วงเวลานี้แอรอนจะมีเมียไปกี่คนละเนี่ย :serius2:
เหอๆ เหนด้วยอ่ะ แล้วไอ้ช่วงเวลาหกปีที่ผ่านมา อยู่มายังไงนี่ เหอๆ o2
-
6 years ago
สุดยอดค่ะ นานเว่อได้อีก
จะมีอะไรเกิดขึ้นน้า อิอิ :m1:
-
6ปี
เข้าใจความรู้สึกนะ
เราก้อคยรอมาตั้ง6ปีเช่นกาน...
ทรมานนะ
o7 o7
-
โออออ 6 ปีผ่านไป....
ไวเหมือนโกหก... o2
เจ้าชายน้อยจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย..
มาต่อเถอะค๊าาา :L2: อยากรู้ๆ
-
ไวจริงๆ 6 ปีแล้ว..
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อหนอ อยากรู้จัง :เฮ้อ:
:pig4:
-
มาต่อไวๆน่ะ
นั่งรอถึง6ปีเลยยยย :a5: :a5:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ครับผม รอวันพบกันอีกครับระหว่างแอรอน กับ อมลิน
จะได้พบกันไหมหว่า อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เห้ย :o
6ปีแล้วเรอะ
เวลาผ่านไปเร็วจัง o2
-
มาต่อเลยนะครับ :m32:
หกปีต่อมา…
“พี่เล็กคะ พี่เล็ก รอหนูดีก่อนคะ!”
เสียงเรียกแหลมใสของหญิงสาวดังตามหลังชายหนุ่ม ที่กำลังก้าวเดินเข้าไปยังอาคารพาณิชย์หลังใหญ่ อมลินหยุดรอ
“อ้าว ว่าไงครับหนูดี”
ร่างบางวิ่งมาคล้องแขน ชายหนุ่มลูบหัวอย่างเอ็นดู
“วันนี้พี่เล็กก็ตื่นเช้าอีกแล้วนะคะ”
“จ้า”
ชายหนุ่มยิ้มแล้วเอียงหน้าหันไปหัวเราะกับคำพูดของหญิงสาว นรภา หรือหนูดีเป็นลูกสาวของหุ้นส่วนสำคัญ ของบริษัทที่ครอบครัวอมลินเป็นเจ้าของ มีคุณนพดลเป็นประธานใหญ่ ทำธุรกิจเกี่ยวกับที่ดินทั้งในกรุงเทพฯและต่างจังหวัด อีกทั้งยังมีบางแห่งที่จัดสร้างเป็นโรงแรม รีสอร์ทระดับห้าดาวหรูหราชื่อดังอันดับต้นๆในวงการอีกหลายแห่ง
นอกจากจะเป็นลูกสาวหุ้นส่วนคนสำคัญแล้ว นรภายังรั้งตำแหน่งแฟนสาวของลูกชายคนเล็กประธานบริษัทด้วย ทั้งสองเป็นแฟนกันมาได้เกือบสองปีแล้ว และผู้ใหญ่ก็วางแผนหมั้นหมายไว้ให้เรียบร้อย
หกปี หกปีที่อมลินเติบโตเรียนหนังสือจนจบสาขาเศรษฐศาสตร์เอกบริหาร และช่วยบิดากับครอบครัวทำงานที่บริษัทตอนอายุยี่สิบเอ็ดปี ปัจจุบันเขา บิดาและพี่ชายต่างก็ทำงานอยู่ด้วยกันที่ชั้นยี่สิบซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหาร
“พี่เล็กคะ วันนี้ทนายคนใหม่ที่คุณพ่อปรึกษาโปรแจ็คอยู่จะเข้ามาพบเรา เป็นทนายที่เก่งมากเลยนะคะ เห็นบอกว่าเป็นทนายที่มาแรงมากๆในอเมริกา”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับทราบ แต่ลึกๆข้างใน…เขากลับรู้สึกเหมือนถูกกระทบกระเทือน ให้ภาพความทรงจำที่นอนก้นกลับมาคุกกรุ่นอีกครั้ง
หกปี…หกปีที่เขายังไม่ลืมรอยยิ้มสดใส และภาพใบหน้าหล่อเหล่าของเขาคนนั้น…
ทุกครั้งที่ได้เห็นชาวต่างชาติเดินไปมาในตึก ชายหนุ่มใจเต้นแรง…ไม่ใช่เพราะเขานิยมแต่คนหน้าตากระเดียดไปทางยุโรป แถมยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก…แต่ว่ามันแค่ทำให้เขานึกถึงใครบางคนที่รู้สึกดีด้วยเมื่อหกปีก่อน และยังคงรู้สึกเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่ลืม ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักแค่ไหน เขาก็ยังคงทำใจให้ลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปไม่ได้อยู่ดี…
ถึงขั้นเก็บเอาไปฝัน ขนาดเวลาได้ผ่านไปเนินนานขนาดนี้แล้ว…ลึกๆในใจยังอยากเป็นคนสำคัญที่ใกล้ชิดเขาอยู่ดี…
ทั้งสองคนเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงห้องประชุม บิดาและพี่ชายนั่งพร้อมอยู่แล้วที่ตำแหน่ง บิดาของนรภาหรือคุณจอมพลก็นั่งอยู่ด้วย มีผู้ชายคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่หน้าห้อง ตรงกลางโต๊ะเป็นกระเป๋าเอกสารเปิดอ้าไว้
“อ้าวตาเล็ก มาแล้วเหรอ หนูดีด้วย นั่งซิลูก อ่านเอกสารก่อน”
คุณนพดลสั่งเลขาให้แจกเอกสาร อมลินนั่งลงพร้อมๆกับนรภาพลางส่งยิ้มให้ ส่งผลให้ทั้งคุณนพดลและคุณจอมพลต่างอมยิ้มกันไปตามๆกัน
“เอาล่ะ ในเมื่อทุกคนพร้อมแล้ว คุณก็แนะนำตัวได้เลยมิสเตอร์แอรอน”
อมลินที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ขมวดคิ้ว หัวใจที่ถูกกระตุกอย่างฉับพลันกับชื่อนั้นทำให้เขาต้องรีบสะดุ้งเงยหน้าขึ้น กวาดสายตาไปยังหน้าห้องอย่างไม่รู้ตัว…ร่างสูงใหญ่ในชุดเชิ้ตสีขาวค่อยๆหันแผ่นหลังกลับมา…อมลินเห็น แววตาสีฟ้าคู่นั้น จ้องมองมาด้วยความคุกกรุ่นของอารมณ์บางอย่าง เงียบงัน…ชายหนุ่มอ้าปากค้างอยู่เช่นนั้น รู้สึกใจเต้นแรงด้วยความปวดร้าว
ทุกอย่าง ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนไปยกเว้นสายตาคาดคั้นที่ตัดพ้อ และ…โกรธแค้นปะปนอยู่เล็กน้อย แววตาที่ไม่นุ่มนวลอ่อนโยนเหมือนแต่ก่อน…แอรอน ซินแคลล์ยิ้มบางเยือกเย็นให้อมลิน ก่อนจะเบนสายตาไปยังผู้คนอื่นๆรอบๆห้อง
“สวัสดีครับ ผมชื่อแอรอน ซินแคลล์ จะมาเป็นทนายที่ปรึกษาคนใหม่แทนมิสเตอร์แบนเนอร์ครับ"
คิ้วเข้มสีน้ำตาลเข้ากับทรงผมถูกเลิกขึ้น กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนซึ่งตัดแต่งไว้อย่างลงตัวเหมาะกับช่วงวัยที่สูงขึ้น แอรอนดูดีไปอีกแบบ เขาทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน ที่ได้เจอหน้าอมลินอีกครั้ง แถมยังทำเป็นเหมือนไม่รู้จัก…อมลินปวดใจจนต้องเบือนหน้าหนี
ถ้าเช่นนั้น…ก็แสดงว่าเขายังไม่ได้รับข้อความที่ทิ้งไว้เมื่อหกปีก่อน
หกปีที่เงียบเหงา ไม่มีการติดต่อใดๆกลับมาสักครั้งเดียว อีกด้านหนึ่ง อมลิมก็ไม่มีความกล้าพอที่จะติดต่อกลับไปยังบ้านกลางป่าสนนั้น แม้แต่ครั้งเดียว…
มีบางอย่างที่สุขุมนุ่มลึกขึ้นในตัวชายหนุ่มที่เคยสดใส ร่าเริง เหมือนเด็กผู้ชายที่ไม่ซีเรียสในการใช้ชีวิตเหมือนแอรอนคนก่อน…ตอนนี้อมลินทั้งกลัวและรู้สึกอยากหลบหน้าไปให้พ้นๆ
ดังนั้นเมื่อหัวข้อสำคัญผ่านพ้นไปได้ไม่นาน ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นยืน รีบขอตัวออกไปจากห้องเป็นคนแรก
ขายาวก้าวไปยังห้องทำงานส่วนตัว ดวงตาเรียวร้อนผะผ่าว…ชายหนุ่มนั่งลงเงียบๆท่ามกลางห้องทำงานไร้ผู้คน…หันหน้าออกไปมองวิวสูงของกรุงเทพฯยามเช้าที่แสงแดดอ่อนๆสาดแสงปกคลุมไปทั่ว
หกปี…
ทุกเช้าวันที่พระอาทิตย์ขึ้นและตกลง…ในใจเขายังคงคิดถึงอยู่เสมอ
ไม่อยากให้เขากลับมา เพราะรู้ว่าตัวเองยังตัดใจไม่ขาด
เนินนาน…เสียงเคาะประตูดังขึ้นเหมือนอยู่ไกล อมลินเอาแต่เหม่อลอย จนไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนบุกรุกเข้ามา
“คิดอะไรอยู่เหรอเจ้าชายน้อย?”
เสียงทุ้มใหญ่ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว รีบหันกลับมาประจัญหน้ากับร่างสูงอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะกว้าง…นัยน์ตาสีฟ้าเข้มจัดบัดนี้ล้อแสงแดดจากหน้าต่างบานกระจก
“คะ…คุณพูดภาษาไทย?”
แอรอนพยักหน้า…หกปีที่ผ่านไป มีหลายอย่างที่อมลินไม่รู้ และเชื่อว่าคงมีอีกมากมายที่เปลี่ยนแปลงไป…
“ครับ ผมเรียนภาษาไทยได้สองปีแล้ว”
ยิ่งพูดก็ยิ่งอึ้ง…สำเนียงของแอรอนนั้นจะว่าไปก็เหมือนฝรั่งพูดไทย ทว่าเขาพยายามพูดช้าๆให้ถูกต้องได้ใจความมากที่สุด…นั่นยิ่งทำให้อมลินแปลกใจยิ่งขึ้นไปอีก…
“เอ่อ…ผม”
ร่างโปร่งมีท่าทีอึกอัก จนแอรอนเสหัวเราะกลั้วลำคอขึ้นมาก่อน พลางเดินมาหยุดข้างๆ
“ผมดีใจที่ได้เจอคุณอีก…”
แววตาคู่นั้นตั้งคำถาม รอการตอบอย่างคาดคั้น…
อมลินหมดสิ้นคำพูด ภาพตรงหน้าบีบคั้นหัวใจ
“ครับ ผมก็ดีใจที่ได้พบคุณอีกเช่นกัน”
“รู้อะไรมั้ย วูบแรกผมนึกว่าคุณลืมผมแล้วซะอีก”
หนุ่มชาวต่างชาติพูดติดตลก หัวเราะอย่างอารมณ์ดีซึ่งเป็นนิสัยพื้นฐาน ของคนช่างพูดแสนอารมณ์ดีของเขาเช่นเมื่อหกปีก่อน…แต่อมลินกลับเจ็บหัวใจอย่างประหลาด ลืมงั้นหรือ?...คงยากที่จะให้เขาเชื่อว่าตนเสียใจตลอดเวลาที่ต้องจากเขากลับมาเมืองไทยนี่
“ครับ ผมยอมรับว่าแทบจำคุณไม่ได้”
อมลินกล่าวยิ้มๆ…เขาโกหก แทบทุกส่วนเค้าโครงของแอรอน อมลินจดจำขึ้นใจ
“งั้นต่อไปนี้คุณคงได้เจอผมมากยิ่งขึ้น เพราะผมได้มาเป็นทนายความของบริษัทคุณ”
ทั้งสองยืนข้างกัน แต่เว้นระยะห่าง...อมลินยืนเอามือไขว้หลังเกร็งๆ ขณะฟังแอรอนเล่าเรื่องราวที่เขาจับพลัดจับพลูได้มาทำงานที่เมืองไทย และมาทำงานกับบริษัทของอมลินได้อย่างไร
อรรถชัย พี่ชายคนโตของอมลินเคาะประตูห้อง ชวนสองหนุ่มต่างเชื้อชาติลงไปรับประทานอาหารเที่ยงกันที่ภัตรคารหรู ทำให้การพูดคุยสิ้นสุดลงในที่สุด
“ผมคงไปไม่ได้ครับพี่ใหญ่ มีเอกสารต้องดูอีกเยอะ”
อมลินปฏิเสธเรียบๆ ไม่ทันสังเกตเลยว่าหนึ่งหนุ่มต่างชาติแอบขบกรามแน่นเหมือนข่มอารมณ์บางอย่าง…
“งั้นเล็กก็ให้คุณสุชินลงไปซื้ออาหารขึ้นมาให้ก็แล้วกัน อย่าโหมงานหนักนักล่ะเจ้าน้องรัก”
อมลินยิ้มให้บางๆ ก่อนที่ร่างสูงทั้งสองจะออกไปจากห้องทำงานของเขา…ชายหนุ่มลอบมองแผ่นหลังกว้างของเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน อึดใจหนึ่งที่อีกฝ่ายหันมาสบตาเช่นกัน ทำให้ต้องหลบวูบไปทางอื่น…ในที่สุดห้องก็ว่างเปล่า เหลือไว้แต่เพียงความเงียบงันเพื่อให้ชายหนุ่มหวนคิด
“แล้ว…สรุปเขาได้อ่านข้อความนั้นหรือเปล่านะ…”
TBC
-
มาจิ้ม ฮิ ฮิ :t2:
แอรอนมาแล้วว จะเป็นยังไงต่อละเนี่ย
-
หนนี้คนที่มีเจ้าของแล้วกลับเป็นเจ้าชายน้อยของเราซะงั้น แล้วอย่างงี้เมื่อไหร่จะแฮปปี้ล่ะนี่ :seng2ped:
-
แอรอนได้อ่านข้อความรึยังน้า
สงสัยเหมือนกาน :m13:
-
แอรอน มาถึงที่เลยเหอๆ
ได้รับเมสเสจยังว้า...
หกปีเชียวนะ
นานมาก
-
6ปีผ่านไป แอรอนโผล่ตัวมา แถมยังพูดภาษาไทยได้อีก จดหมายนั้นอีก
555 น่าสนุกจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 555
-
เหอๆ...แอรอนต้องมีใจให้ เจ้าชายน้อย มั้งแน่ๆ...งิงิ
-
ผ่านไปตั้ง 6 ปี เอาให้เข็ดน่ะแอรอน o12
-
งานนี้ไม่รู้ใครผิดเนอะ
ต่างฝ่ายต่างหนี
ดูท่า 6 ปี อาจจะทำให้เข้าใจอะไรมากขึ้น
แต่มันก็มีความแค้นนิดๆมาด้วยหรือเปล่าเนี่ย :o
-
หกปีผ่านไปไวเหมือนโกหก
แล้วคนปากแข็งสองคนนี้จะลงเอยแบบไหน
แอรอนน่าจะได้อ่านจดหมายแล้ว
และรอจนถึงเวลาที่ได้มาพบกับเจ้าชายน้อย
ทั้งสองคนเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และด้วยตำแหน่งหน้าที่การงาน
ก็อาจจะต้องมีฟอร์มมากขึ้นด้วย
-
หนนี้คนที่มีเจ้าของแล้วกลับเป็นเจ้าชายน้อยของเราซะงั้น แล้วอย่างงี้เมื่อไหร่จะแฮปปี้ล่ะนี่ :seng2ped:
คิดเหมือนกันเลยอ่ะ เหอๆๆๆ :m29:
-
ไม่ได้แหง o7 6 ปีล่วงเลย เจ้าชายน้อยมีแฟนเป็นเจ้าหญิงหุ้นส่วนบริษํทซะแล้ว :o
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย มาเจอกันแล้วววววววว :a2:
แอรอนมีแผนอะไรอยู่ในใจ(รึเปล่า??)...เหมือนมีรังสีอำมหิตยังไงไม่รู้
แถมเจ้าชายน้อยก็ดันมีว่าที่คู่หมั้นแล้วด้วยอ่ะ... o7
แต่ก็เอาเถอะ ยังไงได้เจอกันอีกครั้ง..คนอ่านก็ดีใจแระ :m4: อิอิ
น่าติดตามมากๆค่ะ... o13
อยากรู้จังว่าคุณทนายจะทำยังไงต่อไปกับเจ้าชายน้อยที่จากกันมา 6 ปี ... :a4:
-
6แล้วมาเจอกันได้
ดีใจด้วยนะ
อิอิ
:m4: :m4:
-
เฮ้อ.................. o2 o2
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ผมว่าแอรอนได้อ่านนะครับ
ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมคิดแบบนั้น อิอิอิ
มาเจอกันแล้วก็สานฝันให้ถึงฝั่งนะครับ อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กลับมาแล้วๆๆๆๆ
คราวนี้แหละ จะได้รักกันซะทีนะ
-
ค้าง o7
-
มาต่อแล้วครับ อิอิ :oni3:
ไม่อยากบอกใบ้เลยว่าตอนท้ายๆเรื่องมีการหักมุม (อย่าโกรธผมน้าคร้าบบบบ =_=" :o12:)
ตอนที่ 17
การได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ทำให้อมลินรู้สึกอึดอัดมาก…
ตอนเช้าที่ได้พบหน้า วินาทีแรกที่อมลินรู้สึกนั่นก็คือความเจ็บปวดรุนแรงที่กระตุกบนขั้วหัวใจ…ทำยังไงได้เมื่อเขายังคงหลงเหลือความรู้สึกเดิมๆอยู่
ทั้งทรมาน…และกังวล เรื่องข้อความน่าอับอายนั่น เขาจะรู้มั้ยนะ?...
กระนั้นอมลินได้ฝืนกลั้นไว้ อดทน…แสดงแต่เพียงความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันออกมา…แต่เวลาที่แอรอนทักทาย สบตา ส่งยิ้มให้เช่นทุกครั้ง…ความเจ็บปวดได้กระตุ้นเตือนจนอมลินเริ่มท้อแท้ ไม่แน่ใจว่าจะสามารถทำงานร่วมกับทนายหนุ่มได้นานอีกสักกี่เดือน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างโปร่งหยุดยืนอยู่หน้าตึกห้องชุดสุดหรูใจกลางเมือง แดดเปรี้ยงๆของวันหยุดสุดสัปดาห์เขากลับต้องตรากตรำออกมาทำธุระให้พี่ชาย ทั้งๆที่ไม่ได้อยากทำเยี่ยงนี้เลยก็ตาม…
อรรถชัยพี่ชายของเขาไม่ว่างงานมาเนื่องจากต้องคอยดูแลภรรยาใกล้คลอด พี่สะใภ้ของเขากำลังตั้งท้องแรกและรอกำหนดคลอดอยู่อย่างใจจดใจจ่อ เมื่อโทรศัพท์ขอร้องจากพี่ชายดังขึ้นวานขอความช่วยเหลือ…อมลินก็ปฏิเสธไม่ลง
ส่วนนรภาที่ติดธุระกินเลี้ยงสังสรรค์กับสาวๆเพื่อนซี้ซึ่งมีขึ้นเป็นประจำนั้น ก็มาด้วยกันกับอมลินไม่ได้ ชายหนุ่มซึ่งเข้าใจสถานการณ์ดีจึงต้องทำใจดีสู้เสือเดินทางมาตามคำบอกคนเดียว เหมือนว่ารู้สึกตัวอีกทีเขาก็หยุดยืนอยู่หน้าห้องสูทของทนายคนใหม่เรียบร้อยแล้ว
กดออดเรียก สักพัก ประตูก็เปิดออก
“คะ?”
คนที่มาเปิดประตูกลับกลายเป็นหญิงสาว ร่างสูงโปร่ง สวย…ราวกับนางแบบนิตยสาร ผิวขาวเนียนไร้ที่ติ นุ่งเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเหมือนใส่อยู่บ้านออกมาต้อนรับแขก อมลินได้แต่ถามงงๆ
“เอ่อ นี่ใช่ที่อยู่ของแอรอน ซินแคลล์หรือเปล่าครับ?”
“อ้อ ใช่ค่ะ…ไม่ทราบว่าคุณคือ…”
“ผมอมลินครับ บริษัทที่เขาเป็นที่ปรึกษาให้อยู่”
“อ้อค่ะ งั้นเชิญเข้าบ้านมาก่อนมั้ยคะ เดี๋ยวฉันไปเรียกเขาให้ คงยังไม่ตื่นนอน…เข้ามาดื่มน้ำก่อนซิคะ”
อมลินรีบปฏิเสธ ทำให้ฝ่ายหญิงรีบวิ่งหายเข้าไปในห้อง…ชายหนุ่มมองตาม รู้สึกเจ็บปวดใจที่ได้รู้ว่าเจ้าของบ้านเป็นใคร และคงอาศัยอยู่กับแอรอนในฐานะใด…เขารู้ดี
ยืนนิ่งอึ้งหลังรู้สึกงงๆ เหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบหัว
มองจากหน้าประตู เขาแอบเห็นร่างของหญิงสาวแสนสวยฉุดลากแขนยาวกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามของทนายหนุ่มออกมาจากห้อง ซึ่งนุ่งกางเกงชั้นในแบบบ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียว และท่าทางงัวเงียไม่สู้ดีนัก
“ฮื้อ? อ้อ คุณน่ะเอง”
แอรอนปิดปากหาว ยืนตระงานเต็มความสูงพลางยี๋ตาหลบแสง
“มีอะไรหรือเปล่า วันนี้วันอาทิตย์ตอนเช้าเลยนะคุณ?”
“ผมเอาเอกสารที่พี่ใหญ่ฝากมาให้คุณตรวจดูก่อนเข้าประชุมวันจันทร์”
อมลินยื่นซองให้แล้ว เขาหมุนตัวทำท่าจะรีบกลับ
“เดี๋ยวซิเจ้าชายน้อย”
มือใหญ่คว้าเข้าที่แขนเรียว ทำให้อมลินต้องหยุดและรีบมองลงไปยังจุดซึ่งสัมผัสกัน เลื่อนมามองหน้า สบตา…เจ้าของดวงตาสีฟ้าเข้มยังไม่ยอมปล่อย
“เดี๋ยวซิเจ้าชายน้อย คุณจะรีบกลับไปไหน?”
อมลินชักแขนตัวเองกลับเบาๆแต่แสดงจุดยืนของตัวเองในที แอรอนยิ้มร่าตามแบบฉบับของเขา พลางถาม
“ทำไมหรือ?”
อมลินซึ่งทำท่ามองหาใครสักคนอยู่ตอบอย่างเกรงใจ
“ผมไม่อยากรบกวนคุณน่ะครับ เอ่อ…แฟนของคุณเธอคงไม่สะดวก”
ใช่จริงๆ หล่อนหายเข้าไปในห้องไม่ออกมายุ่งเกี่ยว คงเพราะมีแขกมาบวกกับกางเกงขาสั้นที่สั้นกุด หล่อนคงอายเขากระมัง…
“อ้อ…คงงั้นมั้ง”
แอรอนตอบยิ้มๆ ก่อนจะขำ
“คุณอย่าซีเรียสเลย เอมมี่เข้าใจน่า”
“เธอชื่อเอมมี่?”
อมลินนึกอยากตบปากไวๆนี่ชะมัด แต่คำถามหลุดออกไปแล้ว
แอรอนเลิกคิ้วเล็กน้อย “ครับ ตั้งแต่ผมอยู่เมืองไทยเธอก็เป็นรูมเมทของผม แต่ว่าไม่ค่อยอยู่ด้วยกันหรอก เอมมี่เป็นนางแบบ เดินทางไปนู่นนี่อยู่เรื่อย”
สำเนียงภาษาไทยของแอรอนเจื้อแจ้วไปเรื่อย อมลินได้แต่ยิ้มรับ หากแต่ข้างในเขาครุ่นคิด…รูมเมทที่พ่วงตำแหน่งแฟนสาวด้วยงั้นหรือ?...
พอรู้แล้วมันยิ่งทรมานใจ
อมลินกล่าวเล่นๆกับแอรอนว่า
“ในที่สุด คนเจ้าชู้อย่างคุณก็หยุดหัวใจไว้ที่ใครคนหนึ่งได้นะครับ”
นัยน์ตาสีฟ้านั้นกระตุกสั่นชั่ววูบ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
“เปล่าหรอกเจ้าชายน้อย คนเจ้าชู้อย่างผม…ยังไงก็คงไม่เปลี่ยนนิสัยจวบจนวันตายเลยล่ะ”
อมลินผ่อมลมหายใจ ก่อนจะพยักหน้ารับรู้
“ครับ งั้นเดี๋ยวผมกลับก่อน วันพรุ่งนี้เจอกันที่ทำงาน”
ชายหนุ่มหันหลังกลับออกมา ในใจว้าวุ่นสับสนไปหมด ทำไมนะ…เหมือนจะทำใจได้แล้ว แต่ทำไมเขาต้องเจ็บปวดกับการกระทำของแอรอนด้วย ทำไม?…
TBC
-
ทามมายนายเอกของเราต้องมีแฟนด้วย
อุปสรรค์ หัวใจ
-
เจ้าชายน้อย ทำตัวไม่ถูกแล้วนะ แอรอน ดูจิ...งิงิ
-
แงๆๆ สงสารเจ้าชายน้อยจัง
ว่าแต่ตอนสุดท้ายจะหัดมุมยังไงหว่า สงสัยมากมาย
-
:เฮ้อ: ปากไม่ตรงกับใจกันซักคน
คุณทนายแอรอนก็นะ..หาที่อยู่ใหม่เหอะ(ทำไมต้องมีรูมเมทเนี่ย????) :a5:
โฮฮฮฮฮ เค้าจะลงเอยกันยังไงเนี่ย ฟอร์มเยอะทั้งคู่เลยอ่า :sad2:
-
แอรอนกำลังทำอะไรอยู่
-
อยากจับแอรอนมาเขย่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2: ปาดแข็งเหลือเกิ๊น พ่อคู๊ณณณณณณณณณณณ
ว่าแต่จะมีหักมุมอารายอีกอ่า :a6:
-
สงสารเจ้าชายน้อย เจงๆ
สู้ๆนะ
เปงกำลังใจให้คนแต่ง
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
รออานตอนต่อไป
เอิ๊ก ๆ
-
เอาเข้าไปครับ มีแฟนแล้วด้วยกันทั้งคู่ ความวุ่นวายก่อเกิดแน่ ๆ คับ
-
^
^
^
จิ้ม ๆๆๆ
ทำไม ALeX ชอบเล่นกับเวลาจัง
เรื่องที่แล้วก็ตั้งแต่เด็กยันแก่ กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน แยกกันอยู่ตั้ง10 ปี ถึง 2 ครั้ง
มาเรื่องนี้ 6 ปี ไม่เป็นไร ถึงแม้ระยะเวลาจะนานเท่าไหร่ ขอเพียงใจมั่นคง ความรักก็ยังคงอยู่ 555+ :laugh:
-
ไม่อยากบอกใบ้เลยว่าตอนท้ายๆเรื่องมีการหักมุม (อย่าโกรธผมน้าคร้าบบบบ =_=" :o12:)
หมายความว่าไง จบไม่สวยล่ะน่าดูชม :m16:
-
มาต่อครับ :a2:
“สวัสดีครับคุณอมลิน”
สำเนียงแปร่งๆเรียกชื่อจริงของเขาทำเอาชายหนุ่มสะดุดหู ปกติคนในออฟฟิศจะเรียกชื่อเล่นของเขา แต่นี่แอรอนกลับเลือกที่จะปฏิบัติแตกต่างจากคนอื่น
ทั้งสองเจอกันที่หน้าลิฟต์ชั้นล่าง อมลินรู้สึกอึดอัดเมื่อต้องขึ้นลิฟต์มากับเขาตามลำพัง
แอรอนซึ่งยังคงมีบุคลิคเหมือนเดิม เพียงแต่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นชอบมองเขาแปลกๆ แถมยังชอบขุดคุ้ยเอาแต่พูดเรื่องเก่าๆครั้งที่อมลินเรียนอยู่ในประเทศบ้านเกิดของเขา จนอมลินรู้สึกหมดเรื่องคุยกับโลกปัจจุบัน เขานั้นทั้งอยากลืมและหนีไปให้พ้นจากความกังวลใจเหล่านี้…จวบจนพอมีเขากลับเข้ามาใกล้…
บ่ายวันหนึ่งแอรอนเดินเข้ามาส่งเอกสาร นั่งรอที่นั่งตรงข้าม จ้องมองอมลินขณะรอจนรู้สึกแปลกๆ
“มีอะไรหรือเปล่าครับแอรอน?”
เจ้าของห้องขยับตัวอึดอัด นึกว่ามีอะไรติดหน้าหรือเปล่าเพราะอีกฝ่ายจ้องเอาจ้องเอา
“เปล่านี่ครับ เพียงแค่ผม…รู้สึกเหมือนว่าคุณเปลี่ยนไป”
“ยังไง?”
มือที่เขียนปากกาอยู่หยุดชะงัก
“ก็หมายถึงคุณดูเติบโตขึ้นไง หน้าเรียวลง จมูกโด่ง ตาก็สวยหวาน…ผิวก็ดี ตัวก็สูง คุณยิ่งกลายเป็นหนุ่มหล่อยิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก”
อมลินหัวเราะเก้อ “ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้น”
ก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารต่อ ทำเป็นไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น…
“ทำไมผมถึงคิดไม่ได้ ก็คุณชัดเจนสักขนาดนั้น”
“ไม่มั้งครับ ถึงอย่างไรผมก็คงดูดีสู้คุณไปไม่ได้หรอก ตั้งแต่สมัยก่อนแล้วนี่…”
อมลินไม่เงยหน้า เลยไม่ทันเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย…ซึ่งนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะกล่าวออกมาลอยๆ
“จะว่าไปผมก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย นั่นซิ…ผมยังคงเจ้าชู่ไม่เลือกหน้า เหมือนที่ใครบางคนยังใส่หน้ากาก หน้ากากที่หลอกลวงคนอื่น…”
หยุดชะงัก…อมลินค่อยๆปิดแฟ้มเอกสารและส่งให้อีกฝ่าย ซึ่งรับไปถือไว้…นัยน์ตาสีฟ้าเข้มคู่นั้นทอดมองมาด้วยแววตาคาดคั้นรุนแรง นอกเหนือจากนั้นคือความว่างเปล่าไร้อารมณ์ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนหัวใจถูกกระตุกกระชากออกไปแรงๆเพียงแค่สบตา
“ผม…ไปก่อนนะครับ”
และแล้วร่างสูงก็เดินออกไป
.
.
.
.
.
อมลินรู้สึกอึดอัดที่คอยมีร่างเงาของทนายหนุ่มทำงานอยู่ใกล้ๆ เผอิญเขาเป็นสายงานหลักที่ต้องติดต่อเรื่องเอกสารสัญญาต่างๆเสียด้วย ทำให้การต้องเห็นหน้ากันทุกวันนั้น ยิ่งทำให้แผลเก่ายากจะเยียวยา…
ตอนเที่ยงที่เขาว่างพอจะออกไปกินข้าวข้างนอก กลับไม่มีเงาของแฟนสาว…นรภาติดธุระด่วน ทำให้ขึ้นมาพบเขาและออกไปกินข้าวด้วยกันไม่ได้
เดินออกจากออฟฟิศกำลังจะไปขึ้นรถ ช่วงเที่ยงที่ผู้คนแทบไม่หลงเหลือ ว่างเปล่า กลับมีใครคนหนึ่งนั่งรอบางอย่างอยู่เงียบๆ
“อ้าวแอรอน…”
อมลินตกกระไดพลอยโจน…ต้องหยุดลงที่โต๊ะของทนายหนุ่มอย่างเสียไม่ได้
“อ้าวคุณ…ไม่ออกไปกินข้าวเหรอครับ?”
“ก็ ผมรอคุณอยู่”
อมลินชี้ที่ตัวเอง
“ผมเนี้ยนะ?”
“ครับ คุณน่ะแหละ เห็นว่าทำงานยังไม่เสร็จก็เลยรอ”
แอรอนยิ้มบางๆ นัยน์ตาคู่นั้นลึกลับ…เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่
อมลินใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
“งั้น…ก็ไปด้วยกันเลย คุณอยากกินอะไรล่ะ ผมพอจะนึกร้านอร่อยๆได้”
อมลินเลยออกปากชวนตามมารยาท…ถึงที่หมาย ต้องเดินต่อไปอีกสักพักเพราะหาที่จอดลำบาก อมลินพยายามรักษาระยะห่างให้ดูเป็นมื้อกินข้าวระหว่างเพื่อน ย้ำเตือนตัวเองตลอดเวลา…แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่สำเร็จเพราะอีกฝ่ายตามประชิด…
เนื่องจากอมลินไม่อยากถลำลึกลงไปมากกว่าที่เป็นอยู่ เขาได้แต่เก็บไปคิดมากถึงเรื่องที่ผ่านมา และคงต้องแกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อน
ด้วยความที่แอรอนเป็นหนุ่มต่างชาติ นัยน์ตาสีฟ้าร่างสูงใหญ่ หล่อเหล่า สาวๆที่เดินผ่านไปมาจึงจับกลุ่มกันมองด้วยแววตาชื่นชม บางรายถึงกับเอ่ยดังๆว่า
“ผู้ชายอะไรหล่อชะมัด!”
…อมลินหงุดหงิดรีบสาวเท้าเดินเร็วๆ
ถึงร้าน อมลินสั่งข้าวหมูแดงจานเดียว แอรอนสั่งตามแต่มีน้ำกระเจี๊ยบดื่มเย็นๆ
“ทำไมรีบเดินจัง ร้อนเหรอ?”
อมลินเขี้ยข้าวในจานเซ็งๆ
“อืม คนเยอะ ผมไม่ค่อยชอบ”
“ก็คุณเป็นถึงผู้บริหาร คงไม่ชินกับการมากินข้างถนนแบบนี้ นี่ผมเรียกร้องมากไปหรือเปล่าครับ?”
“ไม่หรอก…”
อมลินส่ายหน้าตอบตามมารยาท หมู่นี้เขาชักรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ได้แต่ปฏิบัติตามมารยาทสังคม กับสิ่งที่ทำให้คนอื่นพอใจ…
ไม่ใช่เขาเลย
“งั้นถ้าเป็นที่บ้านทิวสน คุณคงแฮปปี้มากกว่านี้”
ช้อนหล่นออกจากมือ อมลินเงยหน้าขึ้นมาทันที เห็นทนายหนุ่มก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างไม่รู้เรื่องอะไร
“มะ….เมื่อกี้นี้คุณว่าอะไรนะ?”
แอรอนมองงงๆ
“ทำไมเหรอ ผมพูดอะไรแปลกๆไป?”
“กะ…ก็คุณพูดคำว่า…บ้านทิวสน”
“แล้วทำไมเหรอ?” ทนายหนุ่มยังปั้นหน้างุนงง
ทำไมน่ะเหรอ?…ก็เพราะนั่นมันเป็นชื่อที่อมลินแอบเรียกคนเดียวน่ะซิ!
“ก็…ไม่เป็นไร ช่างเถอะ”
อมลินจัดการอาหารที่จืดกร่อยในทันทีต่อไป…
“อ้อ บ้านทิวสน…ก็คำที่คุณใช้พูดเรียกชื่อบ้านของผมที่แวร์แฮห์มไง”
อมลินเอ่ยลังเล “แล้ว…คุณรู้ได้ไง?”
“ก็เห็นคุณชอบพูดกับอีฟบ่อยๆ แม่ของผมก็ด้วย”
“ผมเคยพูดด้วยหรือ?”
แอรอนพยักหน้า “ใช่ซิ”
อมลินจำไม่ค่อยได้ งงๆ…ส่วนอีกฝ่ายก้มลงจัดการข้าวหมูแดงต่อหน้าตาเฉย
“ผมไม่ยักรู้…” อมลินพึมพำคนเดียว
“แหมเจ้าชายน้อย ผมก็แค่พูดขึ้นเผื่อคุณไม่แน่ใจ…ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณกังวลอยู่หรอกนะ”
อมลินขนลุกซู่เมื่อคนตรงหน้ายิ้มร่ามีเล่ห์นัยแบบนี้!
TBC.
-
หุหุ เจ้าแอรอนมันมีอะไรแอบแฝงอยู่เป่านี่ ดูน่าสงสัย :m32:
-
แอรอน ปั่นหัวววววววววววววววววววววววว อมลินเพื่ออะไรเหรอเนี่ย งง
-
แวะมาบอกว่า เดี๋ยวตามอ่านน้า ให้ได้หลายๆตอนก่อน เดี๋ยวค้าง :t2: :t2:
-
แอรอนแอบน่ากลัว :m22:
-
เมื่อไหร่จะบอกรักกันเนี่ย
รีบ ๆ หน่อย
-
สนุกๆๆๆ
-
โอ้ยยยย....ยังงี้เมื่อไหร่ จะบอกรักกัน ซักที...........................
แล้วตอนจบจะหักมุมไงอ่ะ.............................................
จบเศร้าๆไม่ยอมนะค๊าบบบ............................................
-
แอรอน เล่นแง่จิงๆๆ
-
แอรอนจะจีบก็จีบเลย
อย่าลีลา
มันขัดใจ 555
-
งงวุ้ย o2
-
แอรอน ลักพาตัวไปเลยดิ
-
แอรอนได้เปิดจดหมายของเจ้าชายน้อยดูรึยางงงงงงง :m13:
-
หวัดดีคับ ก่อนอื่นเลยนะครับ ใครได้อ่านตรงนี้ก็ขออนุโมทนาบุญส่งๆต่อกันไปนะครับ เพราะวันนี้ไปทำบุญใหญ่มาที่โรงบาลฯสงฆ์ อิ่มบุญมากๆ แถมยังได้ปล่อยปลาอีกตั้งมากมาย สุขใจจังเลยคับ
ส่วนนิยาย อย่าเพิ่งโกรธผมเลยนะครับทุกๆคน T-T o7 ตอนนี้เนื้อเรื่องอาจจะขัดใจไปหน่อย แต่รับรองว่าอีกไม่นานก็จะเข้มข้นขึ้นแล้วครับ
เอามาลงให้ได้อ่านกัน ก่อนจะหายไปนาน...(มั้ง?) แต่ก็เพราะว่าผมมีสอบนะครับ ช่วงนี้ยุ่งมากมายเลยครับ ยุ่งจริงๆ
ยังไง ก็ขอฝากตอนนี้ไว้เช่นเคยนะครับ :pig4:
งานเลี้ยงดินเนอร์ประจำปีของบริษัท ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรู มีแขกเหรื่อมาร่วมงานมากมาย ล้วนแล้วแต่เป็นระดับผู้บริหารทั้งนั้น
บิดา มารดา และพี่ชายของอมลินล้วนมาร่วมงาน ยกเว้นแต่พี่สะใภ้ที่อยู่บ้านพักผ่อนก่อนคลอด วันนี้อมลินแต่งตัวเต็มยศ นั่นคือสูททักซิโด้สีดำเข้ม ผูกกระต่าย ทำให้ดูสง่าภูมิฐานไปอีกแบบ
นรภาก็เช่นกัน แฟนสาวคนสวยของเขามาในชุดสีครีมอ่อนหวานเข้ากับบุคลิค ทำให้เวลาที่ทั้งคู่ควงกันในงาน ดูโดดเด่นและสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก
“พี่ใหญ่ครับ ตอนนี้พี่บีพักผ่อนเป็นยังไงบ้าง”
อมลินทักทายพี่ชาย ถามสารทุกข์สุกดิบตามประสารวมถึงพี่สะใภ้ท้องแก่
“โอ๊ย ก็ขี้บ่นอย่างทุกวัน เหมือนเดิมแหละเล็กเอ๊ย”
อมลินยิ้มๆ ขำกับท่าทีว่าที่พ่อลูกอ่อนของพี่ชาย เขารู้ว่าอรรถชัยนั้นทั้งภูมิใจและเฝ้ารอลูกคนแรกนี้มากแค่ไหน ส่วนภรรยาสุดหวงนั้นก็รักและห่วงใย เขาดูแลครอบครัวดีทุกอย่างสมกับเป็นตัวอย่างแฟมิลี่แมนแห่งปี…เพียงแต่ถ้าได้โอกาส ก็ขอให้ได้แอบกัดแอบนินทาเจ้าแม่ที่บ้านสักเล็กน้อย พอเป็นกระสัย
“แล้วนี่แกอย่าคาบคำฉันไปฟ้องเขาล่ะ เดี๋ยวแม่เอาตายอีก”
“ครับๆ ผมไม่ฟ้องหรอก”
“ดูฉันไว้เป็นตัวอย่างนะโว้ย เผื่อแกมีครอบครัว ก็ต้องรักครอบครัวแบบพี่นี่”
อรรถชัยยืดอกภูมิใจในการเป็น ‘ตัวอย่าง’ อมลินขำได้สักพัก พี่ชายตัวดีก็วกเข้าสู่เรื่องที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด
“แล้วนี่มีใครรู้หรือเปล่าว่าคุณแอรอนเขามางานนี้ด้วย แกรู้หรือเปล่า? เดี๋ยวช่วยดูแลเขาด้วยนะ เขายังใหม่กับบริษัทของเราอยู่”
อมลินอยากจะงอแง แต่ก็ได้แค่เก็บความไม่อยากเอาไว้เล็กๆเท่านั้น…พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างสูงสองร่างก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตูงาน ผู้คนหันไปมองพร้อมกับเสียงพูดคุยที่ดังขึ้นเล็กน้อย…เมื่อทนายหนุ่มคนใหม่ก้าวเข้ามา พร้อมกับแฟนสาวนางแบบชื่อดังแสนสวย
แอรอน ซินแคลล์ในชุดทักซิโด้แตกต่างไปจากอมลินและหนุ่มคนอื่นๆนั้นดูดีมีภาษีกว่า เพียงแค่เขาเข้ามาอยู่ในห้องประชุมใหญ่ที่จัดงาน รัศมีของทุกๆคนพลันหดหาย…ด้วยความที่เป็นชาวตะวันตกรูปร่างสูงสง่า ยิ่งใส่ชุดสากลเข้าไปแล้วยิ่งโดดเด่น จนสาวๆหลายคนนึกอิจฉานางแบบสาวที่เขาควงมาในคืนนี้กันเป็นแถว
เอมมี่ แฟนสาวนางแบบชื่อดังของเขาก็อยู่ในชุดราตรีสีแดงเพลิง สวยสง่าแถมยังโดดเด่นไม่แพ้กัน ทั้งสองเดินตรงมาที่อมลิน…ซึ่งเอาแต่มองหาทางหนีทีไล่ แต่ไม่ทันซะแล้ว…ในที่สุดเขาก็ต้องเป็นคนยิ้มต้อนรับและคอยดูแลเรื่องจัดหาที่นั่งให้กับคนทั้งสองจนได้
อมลินนั่งเฉยๆ มองแอรอนที่สนทนากับคุณนพดลและคุณจอมพล ส่วนนรภาและเอมมี่เหล่าแฟนสาวก็นั่งจับกลุ่มคุยเรื่องแฟชั่นกันอย่างออกรสชาติ อมลินรู้สึกตื้อกับบรรยากาศ เลยขอตัวลุกออกไปสูดอากาศที่ระเบียงด้านนอก ในมือถือแก้วเชมเปญมาด้วย
ลมข้างนอกเย็นสบาย ช่วยคลายความตึงเครียดทั้งหลายลงได้ จากมุมบนตึกสูงนี้อมลินสามารถมองเห็นใจกลางกรุงเทพได้ร้อยแปดสิบองศา ความมืดทำให้สามารถอยู่คนเดียวได้เงียบๆตามลำพัง ได้ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปตามปรารถนา รับรมเอื่อยๆแสนสบาย…
“คิดอะไรอยู่เงียบๆคนเดียวครับ?”
ผู้ถูกบุกรุกตกใจจนแก้มเชมเปญเอียงกระเท่เร่ เกือบหกรดเสื้อสูทแพงๆ ถ้าหากไม่มีมือใหญ่คอยประคองจับไว้
“เหม่อไปถึงไหนแล้วเจ้าชายน้อย”
น้ำเสียงทุ้มใหญ่เอ่ยอ่อนโยน แฝงแววล้อเล่นแย้มหัว
“ผม…คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะครับ”
“บอกผมได้มั้ยว่าคุณกำลังคิดอะไร?…ผมอยากคิดเป็นเพื่อน”
อมลินเกาะราวเหล็กไว้ มองไปข้างหน้าไม่สบตา
…เพราะกลัวแพ้…แพ้ฤทธิ์ของนัยส์ตาสีฟ้าเข้มจัดนั่น…
“วันนี้แฟนของคุณแต่งตัวสวยมากเลยนะครับ”
แอรอนทำลายความเงียบเป็นคนแรก
“พูดอย่างไม่อายเลย คุณเอมมี่ต่างหากที่สวยกว่าใครๆในงาน”
“สรุปแล้วแฟนของเราทั้งสองคนก็สวยเกินกว่าใคร”
ทั้งสองหัวเราะเบาก่อนจะเงียบไป ปล่อยให้สายลมพัดผ่าน…
“คุณเริ่มคบกับคุณนรภาตั้งแต่เมื่อไรหรือ?”
“ก็…ไม่กี่ปีที่แล้วนี่เอง”
“แล้วคุณรักเธอมั้ย?”
อมลินมองหน้าเขา แววตาที่มีกำแพงป้องกันตัวเองฉายชัด
“ทำไมหรือ?”
แอรอนหลบสายตาไปอย่างคนผิดบาป…เขาเปลี่ยนละสายตาจากอมลินไปเป็นวิวข้างหน้าแทน
“เปล่าหรอก…”
แล้วเขาก็เสริมหลังจากเงียบไปสักพัก
“ผมขอโทษ…ความจริงแล้วไม่ได้ตั้งใจให้คุณระแวง…เรื่องเมื่อหกปีก่อน…ผมขอโทษนะ”
อมลินปากแข็ง กล่าวยิ้มๆ…
“ไม่เป็นไรหรอก…”
“เราจากกันไม่ค่อยดีเท่าไรนัก…ผมเป็นเพื่อนที่ไม่ดีเอาเสียเลย”
วินาทีนี้อมลินนึกอยากเปลี่ยนหัวเรื่องใจจะขาด
“ผม…ก็ไม่ได้เป็นเพื่อนที่ดีสักเท่าไรเหมือนกันหรอกครับ”
เผลอหลุดปากออกไปแล้ว อมลินตกใจมาก…ดีที่เป็นเพียงการพึมพำ เลยดูไม่ตั้งใจสักเท่าไร
“ฮื้อ? คุณเป็นเพื่อนที่ไม่ดีตรงไหนเหรอ?”
อมลินใจเต้นตึกตัก ตอบไม่ถูก อึกอักๆ…เจ้าของร่างสูงหันมาเผชิญหน้า สาวเท้าเข้ามาใกล้…เมื่อร่างทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก อมลินปวดในหน้าอก…จะให้บอกเขาได้ยังไงว่าหกปีก่อน ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็จริง แต่เขาไม่ได้คิดแค่นั้น…
คิดมากกว่าเพื่อน…แอบรัก…
แถมยังใจกล้าขนาดทิ้งจดหมายรักไว้ให้เขาดูต่างหน้าอีก!
“บอกผมมาซิเจ้าชายน้อย…คุณคิดกับผมยังไง”
อมลินจวนเจียนจะอดกลั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว แววตาสีฟ้าเข้มของเขาคาดคั้น…คราวนี้แฝงไปด้วยการอ้อนวอน…ความปวดร้าว อมลินหายใจไม่ออก…ใบหน้าเขาเคลื่อนใกล้เข้ามา จนนึกกลัวไปต่างๆนานา
“อ้าวพี่เล็ก อยู่ตรงนี้นี่เอง”
เสียงเรียกเล็กใสของนรภาเป็นดั่งระฆังช่วย อมลินเบือนหน้าผละออก แอรอนถอยห่างเช่นกัน กระทั่งร่างเล็กระหงสาวเท้ามาถึงราวเหล็ก ยิ้มและกล่าวพูดคุยกับแอรอนสองสามประโยค
“พี่เล็กคะ คุณพ่อให้หนูดีออกมาตามน่ะค่ะ ท่านเรียกเข้างานแล้ว ไปกันเถอะค่ะ”
หญิงสาวสอดแขนคล้องเข้ามา…อมลินมองตามสายตาที่แอรอนมองแขนเขา…เกี่ยวกับแฟนสาว ก่อนจะเดินเข้าไปในงาน ทิ้งไว้ให้ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่คนเดียวตามลำพัง…เพียงผู้เดียว
TBC
-
ก่อนอื่นขออนุโมทนาด้วยคนนะคะ
^^
กรี๊ดดดดด แอรอนถามเจ้าชายน้อยมาแล้ว เกือบรู้เรื่องแล้วเชียว
ไม่น่ามีคนมาขัดจังหวะเล้ยย อิอิ
-
แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมม อีกนิดเดียว
ปล.อนุโมทนาบุญด้วยน่ะครับ
-
ห่ะ...แอรอน เปิดโอกาสให้แย้วอ่า...เสียโอกาสจัง...งิงิ
ปล.1 ขออนุโมทนาบุญด้วยนะค้าบบ...^^
ปล.2 ถึงหายไปเพราะสอบ แต่ผมจะรอต่อปายยค้าบบ...ตั้งใจสอบดีๆนะค้าบบ...^^
-
........จะฝืนใจกันอีกนานแค่ไหน......... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอ้ยยยยย อึดอัด :a6:
-
มันทรมาณนะค๊าบบบ
-
:a6: อยากจะบ้าตาย.....จุกในอกน่ะเนี๊ย
-
อึดอัด......
เจงๆ
:serius2: :serius2:
-
ทรมานใจเหลือเกิน แต่ป้าก็รออ่านอย่างเต็มใจ
-
ขออนุโมทนาบุญด้วยนะคะ
แอรอนดูเหมือนจะน่าสงสารขึ้นนิดส์นึง :laugh:
-
โอยยยยยย อึดอัดดดดดด :serius2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ :L2:
-
เข้ามาแบ่งบุญค่ะ สาธุ
ป.ล. ว่าแต่เรื่องนี้จบไม่ใช่เศร้าใช่มะ ใช่มะ :oni2:
-
มันดูไม่คืบหน้าซะทีเนี่ย
-
เมื่อไหร่จะเค้นออกอ่ะ
-
โอ้ยย ลุ้นด้วยคน :serius2:
-
มัวแต่ควงสาวประชดกัน แล้วเมื่อไหร่จะได้ลงเอยกันล่ะทีนี่ :serius2:
-
โอ้ยย ลุ้นด้วยคน :serius2:
me too :laugh3:
-
มาซะทีนะค๊าบบบ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันแล้ว.......แล้วก็นั่งลุ้นต่อไป
:L2:เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หายไปนาน ขอโทษนะครับ T-T
มาต่อให้แล้ว 3ตอนรวด น๊า~~~
ตอนที่ 20
อมลินมีความชื่นชอบเชยๆอย่างหนึ่ง...
เขาชอบแอบไปเดินเที่ยวสวนสัตว์เขาดิน
วันนี้ก็เช่นกัน...ร่างโปร่งยืนรอใครบางคนอยู่หน้าประตูทางเข้า วันหยุดคนเยอะตั้งแต่เช้า โชคดีที่แดดยังไม่แรงมากนัก แฟนสาวของเขาคงเดินได้นานแบบ
ไม่ค่อยบ่นร้อนเท่าไรนัก
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
“หนูดีเหรอ อยู่ไหนแล้วจ๊ะ?”
“...คืออย่างนี้ค่ะพี่เล็ก คือว่า...เผอิญหนูดีติดธุระด่วนกับที่บ้าน หนูดีลืมไปว่าวันนี้ต้องไปเช็งเม้งกับคุณป๊า หนูดีขอโทษจริงๆค่ะ”
อมลินรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น...อีกอย่างบ้านคนจีนอย่างนรภา เขาเข้าใจดีเรื่องไปเคารพหลุมศพบรรพบุรุษ แล้วจะให้ว่ายังไงได้ นอกจากยอมให้
เบี้ยวนัดอีกครั้ง...
วางสาย อมลินรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ที่วันนี้ทุกอย่างดูผิดแผนไปหมด แต่กระนั้นนรภาก็สัญญากับเขาไว้ว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวไถ่โทษทีหลัง
อมลินเริ่มเดินในส่วนแรก ซึ่งเป็นสวนหย่อม เริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อสัมผัสกับลมเย็นชื้นจากต้นไม้รอบๆ
อมลินนั่งพัก พร้อมกับกระดกน้ำขวดขึ้นดื่ม เขาไม่รู้ตัวเลยจนกระทั่งลดขวดใสลงจากสายตา
“เฮ้เจ้าชายน้อย”
เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้นนุ่มๆ อมลินสำลักน้ำ
“แอรอน?!”
ร่างสูงในชุดลำลองนั่งลงข้างๆ อมลินยังอึ้งงงกับการปรากฏตัวโดยไม่ได้คาดหมายของเขา
“คุณ...คุณมาได้ยังไงเนี้ย?”
ทนายหนุ่มยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ
“วันนี้วันหยุด ผมก็แค่มาเดินเล่น…แต่รู้สึกว่าคุณกับผมจะเจอกันโดยบังเอิญบ่อยมาเลยนะครับ”
รอยยิ้มของแอรอน...เจิดจ้า กระตุกจังหวะการเต้นของหัวใจหนุ่มร่างบางให้เต้นรัวแรงขึ้น...รวดเร็วขึ้น...
“นั่นซินะครับ…”
อมลินหัวเราะแฮะๆ
“ว่าแต่วันนี้คุณมาคนเดียวหรือครับ?”
“ใช่ ผมมาคนเดียว หนูดีติดธุระน่ะครับ...ว่าแต่คุณเอมมี่ล่ะ?”
“เธอไปทำงาน กว่าจะกลับก็อาทิตย์หน้า”
นั่งกันอยู่เงียบๆสักพัก อมลินรู้สึกกระอักกระอวน จนแอรอนเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น
“ถ้าไม่รังเกียจ คุณช่วยอยู่เป็นเพื่อนผมได้มั้ย”
รอยยิ้มบางที่เจือด้วยคำขอร้อง สะกดให้อมลินไม่สามารถเอ่ยคำต้านทานใดๆออกไปได้...
รู้ทั้งรู้ว่าเขาแค่ต้องการเพื่อน
อมลินก็พร้อม...จะเป็นแค่เพื่อน ถ้านั่นคือสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ...
“งั้นเราไปกันเถอะ”
เวลาผ่านไป อมลินรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
ทั้งๆที่ไอ้การเที่ยวสวนสัตว์ดูเหมือนเป็นเรื่องเฉิมเชยสุดแสนน่าเบื่อ แม้แต่กับนรภา...หล่อนยังบ่นว่ามันน่าเบื่อ
แต่กับแอรอน กลับตรงกันข้ามไปเสียทุกอย่าง
อมลินสนุกไปกับทุกช่วงเวลา ที่มีหนุ่มต่างชาติร่างสูงสะดุดตา เดินเคียงข้างไป ยอดมุขตลกให้เขาฟังไป อากาศร้อนๆที่ทำให้เหนื่อยล้ากลับไม่มีผลต่ออมลิน เขา
รู้สึกเหมือนทั้งสอง ได้กลับไปหัวเราะ ได้กลับไปมองตากัน ดั่งเพื่อนเก่า ดั่งที่เคยเป็นเมื่อหกปีก่อน...
หลังจากเดินดูกรงสัตว์ต่างๆจนพอใจแล้ว ต่อด้วยการถีบเรือในบึง ป้อนอาหารลูกกวาง เดินไปซื้อไอศกรีมโคมมากินคลายร้อนกันสองคน แอรอนเป็นคนพาไป
นั่งที่ม้านั่งใต้ร่มไม้ที่เต็มไปด้วยอาการเย็นๆสดชื่น เพราะเวลาเที่ยงแดดแรงมาก จนอมลินแทบไม่อยากลุกจากใต้ร่มไม้ไปไหนอีก
กินไอศกรีมเงียบๆ อมลินลอบมองใบหน้าสดใสของคนข้างกาย...ดวงตาเรียวคมเข้ม ซีกหน้าหล่อเหลา แพขนตาหนางอนสวยหลุบลง ก่อนจะหันมามองด้วย
ดวงตาสีฟ้ากระจ่าง
“มองหน้าผมทำไม ผมกินเลอะเหรอ?”
อมลินค้นหาคำตอบไม่พบชั่วครู่ ก่อนจะรู้สึกอายเล็กน้อยที่จ้องมองเขาไปแบบนั้น...
ส่ายหัว ใจเต้นแรง
“งั้นมองผมทำไมล่ะครับ”
“เปล่า...เปล่าหรอกครับ...”
แอรอนไม่ซักไซ้ต่อ เงียบกันทั้งคู่ นั่งฟังเสียงเด็กๆรอบตัวหัวเราะกับพ่อแม่และครอบครัว ทั้งคู่ปล่อยให้ความมีชีวิตชีวาห้อมล้อมไว้ พลางซึมซับมัน...จดจำ
“ผม...ผมคิดถึงเราเมื่อหกปีก่อน”
จู่ๆอมลินก็เอ่ยขึ้น...มันไม่ใช่แค่คำพูดที่หลุดออกมาเพราะไม่ยั้งคิด แต่มันออกมาจากใจ...อมลินเพียงแค่อยากให้แอรอนรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรในตอนนี้
“หา?...”
แอรอนดูจะเกร็ง ใบหน้าแข็งเหมือนโดนกระตุ้นด้วยอารมณ์บางอย่างขึ้นมาทันที น้ำเสียงเบาหวิว สีหน้าของเขาในตอนนี้ ถึงกับทำให้อมลินกระพริบตาอดกลั้น
ความรู้สึกบางอย่างไว้
“คุณ...พูดว่ายังไงนะ?”
“ผม...ผมมีความสุขมาก วันนี้...มันเหมือนที่เราเคยหัวเราะร่วมกันเมื่อหกปีก่อน”
แอรอนมองเห็นอมลินยิ้มบาง ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ หลับตาลง...รอยยิ้มยังค้างอยู่ที่มุมปาก
ทนายหนุ่มขมวดคิ้ว ก้มหน้า...รอจนความกล้าพุ่งขึ้นสูงสุดแล้ว
“เจ้าชายน้อย...คุณช่วยบอกผมหน่อยได้มั้ย ว่าที่งานดินเนอร์คืนนั้น...คุณบอกว่าคุณคิดเกี่ยวกับผม ความจริงแล้วคุณคิดยังไงกับผมหรือ?...”
แต่คำตอบที่ได้รับคือความว่างเปล่า...
แอรอนหันไปมองด้วยความหวัง
ทว่า อมลินผล๊อยหลับไปแล้ว
“อ้าว...”
ร่างสูงเกาหัวงงๆ ก่อนจะหัวเราะกับตัวเองเบาๆ แล้วกระเถิบเข้าไปนั่งชิดร่างบาง โอบหลังให้คนตัวเล็กกว่าพิงมาบนไหล่ บนแผงอก...ถะนุถนอมอย่างที่ไม่อยาก
ให้อีกฝ่ายตื่น
“เจ้าชายน้อย...”
น้ำเสียงสั่นครือ...เต็มเปี่ยมด้วยแรงอารมณ์...
“ขอบคุณนะ...ขอบคุณ...”
อมลินกล่าวออกมาแผ่วเบา ไม่รู้ตัว...แต่มันทำให้หัวใจคนได้ยินเต้นรัวแรง ด้วยความลิงโลดภายในใจ!
-
ตอนที่ 21
วันหยุด นรภาหาโอกาสมารับประทานอาหารกลางวันกับอมลิน ทั้งคู่เลือกไปร้านอาหารโปรดย่านป้อมพระอาทิตย์ ตอนเย็นๆมีผู้คนออกมานั่งเล่นทำกิจกรรมตรงสวนย่อมเยอะแยะ กลาย
เป็นวิวผ่อนคลายอารมณ์สบายๆใจกลางเมืองใหญ่ไปโดยปริยาย
แฟนหนุ่มอย่างอมลินนั่งขบคิดขณะกำลังรับประทานอาหาร จนนรภาเอ่ยทัก
“คิดอะไรอยู่คะพี่เล็ก?”
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ…”
“เรื่องงานหรือเปล่า โธ่ พี่เล็กก็อย่าเก็บเอางานมาคิดเครียดที่บ้านซิคะ”
แฟนสาวพยายามปลอบ…แต่ชายหนุ่มกลับไม่รู้สึกดีขึ้น เขามัวแต่เอาจิตใจหวนกลับไปคิดถึงบทสนทนาระหว่างตนกับทนายหนุ่มในคืนงานเลี้ยงนั่น…
หรือว่าฝ่ายนั้นยังติดใจเรื่องยูมิโกะอยู่
ซึ่งตอนนี้ก็ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร เพราะไม่ได้ติดต่อกันมาเป็นเวลานาน
“หนูดีขอโทษนะคะพี่เล็ก ที่หมู่เนี้ย…หนูดีไม่ได้มีเวลาให้พี่เล็กเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ…ทานต่อเถอะ เดี๋ยวเย็นหมด”
ชายหนุ่มก้มหน้าตักอาหารใส่ปาก ร้านที่เคยอร่อยนักหนา…พลันจืดชืดขึ้นมาเสียอย่างงั้น ทำไมนะ?...ทำไมฟ้าถึงต้องส่งเขาคนนั้นกลับเข้ามาในชีวิตของอม
ลินอีกครั้งด้วย…
มองวิวนอกร้าน แสงอ่อนยามเย็นอาบไล้ เขาฝันอยากมีบ้านริมน้ำสักหลัง…ความรู้สึก ความทรงจำครั้งเมื่อเคยไปพักค้างอ้างแรมที่แค้มป่าตอนอยู่สหรัฐฯเมื่อหก
ปีก่อนตีตื้อขึ้นมา อมลินใจกระตุกวาบ…สายตาที่เหม่อลอยเพิ่งสังเกตเห็นร่างของคนสองคนเดินเข้ามาใกล้ กำลังจะย่างก้าวมาในร้าน
คิดถึงปุ๊บก็มาปั๊บ!
อมลินตัวแข็งทื่อ ไม่ทันการแล้ว! คู่นั้นกวาดสายตามองไปรอบๆร้านแล้วหยุดลงที่โต๊ะคู่หนุ่มสาว…อมลินมองเห็นเอมมี่ นางแบบสาว และค่อยสบตากับแอรอนที่
โอบร่างระหงตรงเข้ามา…
“อ้าวคุณเอมมี่! สวัสดีค่ะ มาได้ยังไงคะเนี้ย?”
นรภาเป็นฝ่ายทักขึ้นอย่างกระตือรือร้น นางแบบสาวยิ้มบางๆพลางเอนตัวแนบชิดคนข้างกาย
“ก็เผอิญผ่านมาแถวนี้น่ะคะ พ่อแอรอนเขาเกิดหิวขึ้นมา เลยพามากินอะไรสักหน่อย”
อมลินนึกในใจ…บังเอิญต้องเป็นร้านนี่จริงๆเลยนะ…
“ถ้าไม่รังเกียจเชิญนั่งกับเราได้มั้ยคะ?”
\ นรภาขยับออกมานั่งข้างอมลิน
“เอ่อ…แต่คุณเล็กจะว่าหรือเปล่าครับ…เห็นทำหน้าซีเรียส?”
แอรอนกล่าวล้อๆ แววตาของเขาจดจ้องมา…อมลินเหวอพูดไม่ออก ส่วนเอมมี่โบกมือปฏิเสธ
“ไม่รบกวนดีกว่าคะคุณนรภา คือ เราสองคนก็แค่มาทานอาหาร ไม่อยากรบกวนวันพักผ่อนของคุณน่ะคะ”
“โอ๊ย ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ เชิญนั่งได้เลย”
นรภาดึงแขนยาวของนางแบบสาวที่เกรงอกเกรงใจ แอรอนนั่งขนาบตามลงมา…บัดนี้โต๊ะอาหารจึงมีบุคคลนั่งร่วมอยู่ด้วยกันสี่คน
นรภากับเอมมี่คุยกันตามประสาเพื่อนใหม่ ที่มีเรื่องต้องให้ ‘อัพเดท’ กันจนหนุ่มที่เหลือทั้งสองหาโอกาสร่วมวงไม่ได้…อมลินอึดอัด เขาเหม่อมองวิวข้างนอกอีก
ครั้งก่อนจะหันกลับมาพบกับนัยน์ตาสีฟ้าเข้ม เจ้าตัวยิ้มๆ
“เป็นอะไรหรือ? คุณเครียดเรื่องงานจนกินอะไรไม่ลงเลยหรือว่าเพราะพวกผม?”
“ปะ…เปล่าหรอกครับ ผมแค่เริ่มรู้สึกอิ่มๆ”
“คุณรู้อะไรมั้ยเจ้าชายน้อย” ร่างสูงโน้มตัวลงมา กดเสียงเบาลงให้ได้ยินกันแค่สองคน “คุณโกหกไม่เก่งเอาซะเลยนะ”
ข้างในอมลินสะดุ้งเฮือก…
เขารู้ได้ยังไง?!
แต่ต่อหน้าอมลินพยายามวางมาดนิ่ง
“สายตาทนายผู้เชี่ยวชาญของคุณ มันบ่งบอกเกี่ยวกับตัวผมไม่ได้เท่าไรนักหรอกนะครับแอรอน”
เอ่ยดักทางแบบตลกๆ…อมลินเขี่ยอาหารในจานเล่น
“แต่ถ้าเป็นสายตาในฐานะเพื่อนเก่า…คงมองออกใช่มั้ย?”
อมลินกลัวจนไม่กล้าสบตา…สักพัก นรภาแฟนสาวก็หันมาสะกิด
“พี่เล็กคะ เนี้ยคุณเอมมี่เขามาหาซื้อบ้าน พี่เล็กให้คำปรึกษาเขาหน่อยซิคะ”
ด้วยความที่เป็นผู้เชี่ยวชาญ ผู้บริหารบริษัทจัดสรรอสังหาริมทรัพท์โดยเฉพาะ ใครๆต่างก็อยากให้ครอบครัวของอมลินมอบคำปรึกษา
“คือเอมมี่มีเพื่อนอยู่แถวบางโพ ชอบบ้านเก่าๆดูเก๋ๆแบบนั้นน่ะคะ แต่อีกใจก็อยากมีบ้านอยู่ริมน้ำสักหลัง…ตอนนี้เอมมี่เก็บเงินได้พอสมควรแล้ว ก็กำลังมองหา
อยู่น่ะคะ”
“ครับ ผมเองก็ชอบลักษณะที่คุณเอมมี่บรรยายมา อยู่ในตัวเมืองด้วย ไปมาสะดวก ว่าแต่คุณเอมมี่มองหาที่ดินขนาดสักเท่าไรล่ะครับ?”
อมลินรับฟังความต้องการของนางแบบสาวต่อสักพัก ครู่เดียวเขาก็สรุปแนวทางที่คิดว่าดีที่สุดให้เธอฟัง แจกแจกเป็นฉากๆ ประเมินราคาคราวๆให้เสร็จสรรพ
เรียบร้อย
“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณเล็ก สมแล้วที่คุณหนูดีบอกไว้ว่าชื่อเสียงบริษัทของคุณเล็กนี่ เป็นที่ร่ำลือจริงๆ”
“นั่นซิครับ ผมเห็นด้วย”
จู่ๆทนายหนุ่มที่นั่งฟังเงียบๆมาโดยตลอดก็เอ่ยเสริม อมลินถึงกับหน้าแดงพัลวัน
“ไม่หรอกครับ ทำเสียจนถนัดมากกว่า”
“เอ่อว่าแต่ คุณแอรอนจะได้ย้ายเข้าไปอยู่ด้วยมั้ยคะเนี้ย”
นรภาหันมาล้อทนายหนุ่ม ที่ยิ้มให้กับท่าทีเอียงอายล้อเลียนของหญิงสาว อมลินก็รีบหันมารอคำตอบเช่นกัน…จนเมื่อรู้ตัว เขาก็ลดท่าทีกระหายใคร่รู้นั่นลง
อย่างละอายแก่ใจ…
“อันนี้ก็ต้องถามเจ้าของเขาน่ะครับ ผมมันแค่ผู้ร่วมอาศัย ลำพังเงินเก็บผมน่ะไม่ได้ถึงครึ่งของค่าที่ดินเลย”
“นี่ พูดอะไรแบบนั้นล่ะ”
นางแบบสาวตีแขนแอรอนอย่างจะปราม
“อีกอย่าง…” แอรอนเสยกเอาแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แต่สายตาแอบจดจ้องไปยังตรงข้าม…อมลินรู้ตัวพอดี “ผมยังอยากอยู่คอนโดเก่ามากกว่า บ้านน่ะต้องอยู่กับคนที่
เราคิดจะใช้ชีวิตไปตลอดทั้งชีวิตต่างหาก”
คำพูดขอแอรอนถึงกับทำให้ใครหลายคนในโต๊ะอาหารสะอึก…
“ผมล้อเล่นน่ะเอมมี่”
แอรอนเฉลย พร้อมกับหัวเราะดัง โอบกอดร่างระหงของแฟนสาวไว้ ที่กระเง้ากระงอดงอนขึงขึ้นมาทันที นรภาหัวเราะคิก
“ไม่ต้องเลย ฉันงอนแล้วนะ”
แอรอนเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พยายามง้อเธอ…อมลินยิ้มเจื่อนๆเพราะนรภาเป็นปลื้มไปกับภาพตรงหน้า…แต่เขาไม่เลย เขาทั้งปวดและร้อน…ร้อนรนเมื่อแอรอน
ใช้ความนุ่มนวล อ่อนโยน มีสเน่ห์ของเขาอ้อนแฟนสาว
แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว หนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าเป็นแบบนี้
อมลินอยากให้เขาได้ง้อเวลางอนบ้าง…
อยากให้เขาพูดจาแบบนั้นด้วย อยากให้เขามองด้วยแววตาชื่นชมอมยิ้มนั่น…
แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แค่นี้ก็ยังแอบหวัง!
หยุดเถอะ…พอเถอะ…พยายามบอกตัวเองซ้ำๆ
เจ็บข้างใน…เอาอีกแล้ว ความรู้สึกแบบนี้กระพือขึ้นมาอีกครั้ง
อมลินเบือนหน้าหนี!
พอทั้งสองกลับไป นรภาพร่ำเพ้อถึงความน่ารักอ่อนหวานของคู่หนุ่มสาว อมลินเออออด้วย…จนเมื่อไปส่งหญิงสาวที่บ้านเสร็จแล้วกลับมาพักผ่อน เขาจมอยู่กับ
ความคิดของตัวเอง…อยากเลิกคิดถึงเขา อยากเลิกต้องการให้เขาสนใจ แต่ทำไม่ได้…เพราะเขาคือใคร อีกฝ่ายเป็นใคร อมลินรู้ดีมาตลอด
แต่มันตัดใจไม่ได้ ไม่เคยได้สักที!
-
ตอนที่ 22
โทรศัพท์ดังขึ้นตอนบ่ายวันหนึ่ง เป็นสายจากเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน อมลินดีใจมากและตอบตกลงไปดื่มสังสรรค์กันที่บาร์แห่งหนึ่งในค่ำคืนนี้ทันที
เลิกงาน เป็นหนึ่งในเหตุการณ์หายากที่อมลินเดินฮำเพลงออกมาจากออฟฟิศ ที่ทำงานว่างเปล่า อมลินตรวจเช็คความเรียบร้อยเป็นคนสุดท้าย ก่อนจะเดินไป
กดลิฟต์เตรียมตัวออกท่องราตรี
“นั่นคุณฮำเพลงหรืออเล็กซ์?”
ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง หันขวับไปยังห้องซึ่งเคยว่างเปล่า บัดนี้มีร่างสูงใหญ่ของทนายหนุ่มในชุดลำลองปรากฏกายอยู่
“แอรอน!”
“ดูท่าทางคุณอารมณ์ดีนะ มีอะไรคืนนี้เหรอ?”
ทนายหนุ่มเอาลูกแอปเปิลกัดเข้าปาก พร้อมทั้งเดินออกมารอลิฟต์ข้างๆอมลิน
“นี่คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
“เผอิญผมลืมเอาอาหารที่ฝากแม่บ้านซื้อไว้ตอนเที่ยง ตอนนี้ไม่มีอะไรกินเลย หยุดยาวนี้ผมกับเอมมี่พึ่งท้องกับอาหารทั้งหมดนี่เท่านั้นเอง ก็เลยนั่งรถไฟฟ้ามา
เอา โชคดีที่คุณยังไม่กลับ”
มิน่า…ไฟในห้องครัวถึงเปิดทิ้งไว้ อมลินกุมหัวใจที่เต้นตึกตัก…แอรอนชอบโพล่ออกมาทำให้เขาใจเต้นแรงแบบนี้ทุกครั้ง
ลิฟต์มาถึงแล้ว ทั้งสองลงไปยังลานจอดรถพร้อมๆกัน ระหว่างนั้นอมลินคิดในใจว่า…ข้ออ้างของแอรอนนั้นฟังดูแปลกประหลาดชะมัด
“สรุป คืนนี้มีแผนอะไรหรือ?”
“เอ่อ…พอดีนัดกับเพื่อนเก่าไว้”
“ที่ไหนหรือครับ?”
อมลินเอ่ยชื่อบาร์ชื่อดังย่านลุมพีนี แอรอนทำตาโต
“รู้อะไรมั้ย? วันนี้ผมก็มีนัดเหมือนกัน ที่นั่นเลย”
เจ้าของร่างโปร่งแอบกุมขมับอยู่ในใจ…ตายล่ะ อะไรมันจะบังเอิญถึงขนาดนี่!
เปลี่ยนร้านคงไม่ทันแล้วด้วย
อมลินได้แต่ทำใจ…หากถ้าคิดในอีกแง่มุมหนึ่งแล้ว บางทีเขาอาจจะคิดมาก ไม่จำเป็นที่เขากับแอรอนมีนัดทีเดียวกัน แล้วต้องเจอหน้ากันก็ได้นี่ เพราะต่าง
ฝ่ายต่างก็มีแขกของตัวเองอยู่แล้ว
แต่ลางสังหรณ์มันไม่ได้บอกเช่นนั้นน่ะซิ…
ดึกจัด อมลินกำลังคุยสนุกอย่างออกรส เพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมของเขารั้งตัวไว้จนถึงขณะนี้ ยังไม่มีทีท่าจะกลับ
เพื่อนคนนี้ไปทำงานเป็นวิศกรบนแท่นขุดเจาะกลางทะเล นานๆถึงจะได้ยินเสียง ยิ่งเมื่อสามปีก่อนถูกย้ายไปฝึกงานอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น กลับมาพร้อมกับเพื่อน
ชาวญี่ปุ่นหนึ่งคน ซึ่งตอนนี้ก็กำลังนั่งดื่มและร่วมวงหัวเราะไปอย่างคึกครื้น
เพื่อนของอมลินคุยโม้ว่าเขาเป็นคนไทยเพียงคนเดียวที่ได้รับเลือกให้ไป พร้อมทั้งเล่าเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ครั้งเมื่ออยู่ต่างแดน รวมถึงชีวิตรักที่เล่าได้ดุเด็ดเผ็ด
มันตามประสาหนุ่มโสด ชนิดที่ว่าใครได้ยินเป็นต้องหน้าแดงเหมือนอมลิน
“มันก็อย่างนี้แหละ กว่าข้าจะได้เข้าฝั่งที นานนะโว้ย คนนะไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหนจะทนได้ โอกาสมาถึงก็ขอตักตวงไว้หน่อย แล้วเอ็งล่ะเล็ก มีแฟนกับเขา
บ้างหรือยัง?”
“มีแล้ว แต่ไม่ใช่แฟนว่ะ”
“เมียหรือ?!” คนพูดทำสีหน้าตกใจ
“มะเหง็กเอ็งซิ คู่หมั้นเฟ้ย!”
“โอโหเอ็ง กำลังจะแต่งงานแล้วล่ะซิเนี้ย เฮ้ย พอมึงแต่งแล้วอย่าลืมส่งข่าวมาบอกข้าด้วยนะ จะได้ไปยินดีในงาน เจอเพื่อนเก่าๆ…เฮอะ อีกอย่างนะเอ็งมาเล่าให้
ข้าฟังด้วยมีเมียแล้วรู้สึกยังไง เหมือนที่เขาบอกกันหรือเปล่าว่าเหมือนมีแม่เพิ่มมาอีกคน”
แล้วทั้งสองก็หัวเราะร่า
“เฮ้ยๆ อย่าเว้ยไอ้นนท์ ข้าไม่ดื่ม เดี๋ยวต้องขับรถกลับบ้าน”
อมลินร้องห้ามเมื่อชานนท์ เพื่อนของเขารินสุราให้
“อะไรว๊าไอ้เล็ก แดกไปเฮอะ ฉลองกับข้าหน่อยเว้ย”
อมลินปรามไม่อยู่ เลยต้องจำใจดื่มลงไปทีละน้อยๆ…จนในที่สุด เวลาผ่านไป เขาไม่รู้ว่ากำลังหน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเรื่องเล่าฉบับผู้ใหญ่ของเพื่อน
สนิทกันแน่
กินเข้าไปจนหยุดไม่อยู่ ปกติอมลินเป็นคนไม่ดื่มอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งมีเพื่อนชาวญี่ปุ่นของชานนท์คอยเติมให้อยู่ข้างๆ…อมลินคุยเปราะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขา
ย้ายมานั่งบนโซฟาข้างๆแล้วเริ่มคุยกับตัวเองตั้งแต่เมื่อไร รู้แค่เพียงรู้สึกมึนๆ จับใจความได้แค่ว่าหนุ่มคนนี้มาจากจังหวัดทางใต้ของเกาะญี่ปุ่น ที่มาเมืองไทยครั้งนี้เพราะมาเที่ยวกับชา
นนท์ และ ฯลฯ…
“เฮ้ยไอ้เล็กเดี๋ยวข้าไปโทรศัพท์หาแม่ก่อนนะ ยังไม่ได้บอกแกเลย เอ็งนั่งอยู่นี่แหละ”
ชานนท์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ลุกขึ้นโงนเงนออกไปโทรศัพท์ข้างนอนด้วยความมึนเมารุนแรง นี่เลยวันใหม่มาได้สามชั่วโมงแล้ว…แต่ก็ไม่มีใครคัดค้าน
ไม่ให้ชานนท์ติดต่อมารดายามนี้ เพราะต่างมึนงงไม่รู้สึกตัวเพราะเมาด้วยกันทั้งหมด
เหลือเพียงแค่สองคน อมลินรู้สึกเหนื่อยเต็มแก่ ง่วง ล้า คนข้างๆก็พิงเอนมา จนกลายเป็นเกยร่างอยู่บนตัวกันและกัน…ไม่รู้สึกตัว แต่มือของอีกฝ่ายจับลงที่ต้นขา
ลูบไล้มา สอดล้วงเข้าไปยังเสื้อเชิ้ตลำลองของอมลิน ก่อนจะทำท่าวกลงไปในกางเกง ต่ำลงกว่านั้น…
อมลินรู้สึกเหมือนกำลังมีใครบางคนสอดลิ้นอุ่นเข้ามา!
ประท้วงเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ ไม่มีผลอะไรมาก บรรยากาศรอบตัวหมุนคว้าง เขารู้สึกเหมือนอยากอาเจียน จนในที่สุด…
มือหนึ่งดึงต้นแขนเขา ลุกพรวดออกจาโซฟาในทันที ร่างโปร่งเอนสบ
“เจ้าชายน้อย คุณเมามากแล้วนะ!”
ได้ยินแค่นั้น เขาก็พยักหน้า ต่อมาใครบางคนประครองเขาไปจนถึงรถ ขึ้นไปนั่ง หลับๆตื่นๆจนรถจอดสนิท ตัวของเขาลอยขึ้นราวกับเบาหวิว เสียงเดินตึงๆ
เหมือนเดินบนพื้นไม้ภายในห้องชุดส่วนตัวของเขา…จบลงที่แผ่นหลังสัมผัสกับเตียงนุ่มลื่น กลิ่นคุ้นเคย ใช่แล้ว…อมลินกลับถึงบ้านสักที
ร่างสูงที่คอยปรนนิบัติจัดการปลดกระดุมเสื้อ ห่มผ้า เตรียมยาแก้เมาค้างให้ทุกอย่างนั่งมองข้างๆหลังจากทำทุกอย่างเสร็จ ใบหน้าหวานแดงก่ำสบลงบนหมอนใบ
ใหญ่สงบนิ่ง…แอรอนถอนหายใจหนักๆ พลางเอามือใหญ่เสยผม แววตาคุกกรุ่นด้วยแรงอารมณ์บางอย่าง ที่คละเคล้าผสมปนเปกันไปต่างๆนานา
“เกือบโดนไอ้ญี่ปุ่นนั่นหิ้วไปแล้วมั้ยล่ะเจ้าชายน้อย…”
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
คุณอเล็กซ์กลับมาแล้ววววว เย๊ คิดถึงเจ้าชายน้อยจับใจ แอรอนดูเหมือนจะ "บังเอิญ" บ่อยมากกกกก คิดจะรุกหนักแล้วชิมิ :oni2:
-
3 ตอนรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จุใจมากกกกกกกกกกกกกกค้าบ อิอิ
ปล.ไปถึงห้องแล้วอย่าปล่อยไปน่ะ อิอิ
-
เกือบโดนยุ่นหิ้ววววว
แอรอน จะทำยังไงต่อไป
อมลินดูเหมือนจะห้ามใจไม่ค่อยอยู่นะ
ลำบากใจแทนจังอ่ะ
-
เห็นด้วยค่ะ
บังเอิ๊ญ บังเอิญ นะแอรอน
:oni1:
-
ใช่แล้ว พรหมลิขิตทำให้มันบังเอิญจริงๆ
-
เกือบแล้วไหมหล่ะ
มาต่ออีกนะครับ
:a11: :a11:
-
ดีใจด้วยครับที่สอบเสร็จ :mc4:
แต่คู่นี้ไม่เคลียร์ซะทีอึดอัดแท้ o2
-
3ตอนรวด
คุ้มกะที่รอคอย
อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
ตอนที่ 23
หยุดยาว…อมลินเลยมีโอกาสได้นอนพักตื่นสาย และต่อสู้กับอาการแฮ้งค์จากเมื่อคืนได้อย่างเต็มที่…
เขาพอจะจำได้คับคล้ายคับคลาถึงเหตุการณ์เมื่อคืน…แอรอนเป็นคนขับรถเขากลับมาส่งที่บ้าน ถอดรองเท้าถุงเท้าให้ แถมยังเตรียมยาไว้ให้เรียบร้อยทุกอย่าง
จะใครซะอีกเล่า ที่ทำให้เขาได้แบบนี้
ไม่รู้จะตอบแทนเขาอย่างไรดี ตอนเย็น ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกดีขึ้น เลยออกไปหาอะไรกินแถวซูเปอร์มาเก็ตแถวบ้าน ซึ่งไม่ใช่ซูเปอร์ฯธรรมดา แต่ที่นี่ขายแต่ของ
แพงนำเข้าจากต่างประเทศ อีกทั้งยังเปิดครัวอาหารตามสั่งสุดหรูให้เลือกหลายเมนูอีกด้วย
อิ่มแล้ว อมลินตั้งใจจะซื้อของเข้าบ้านสักหน่อย แต่แล้วรถที่เข็นมาข้างๆกลับเป็นแอรอน
“หายเมาค้างแล้วหรือเจ้าชายน้อย?”
คราวนี้อมลินแปลกใจแต่ไม่ตกใจ
“เจอกันอีกแล้วนะครับ” อมลินยิ้มบางๆ
“คุณมาหาอะไรกินใช่มั้ย”
“ครับ” มองร่างสูงหยิบนู่นนี่ใส่รถเข็น “เอ่อ…เรื่องเมื่อคืน ผมขอบคุณมากนะครับ”
แอรอนหันมองมา “ไม่เป็นไรหรอก…”
“วันนี้ผมกะจะมาห่อกระเช้าขอบคุณให้คุณ”
ทนายหนุ่มจ้องมอง ริมฝีปากเม้มบาง ดวงตานิ่งคมกริบ
“ถ้าคุณคิดว่าระหว่างที่เรารู้จักกันมา คุณขอบคุณผมด้วยกระเช้าแพงๆดีกว่าแค่เอ่ยปากแล้วล่ะก็…ไม่จำเป็นก็ได้”
น้ำเสียงที่ราบเรียบ เหินห่าง เย็นชา…ทำให้อมลินงุนงงว่าเขาทำอะไรผิด?
“เอ่อ…จริงซิ เมื่อคืนคุณกลับยังไง ในเมื่อขับรถผมมา”
แอรอนกลับไปง่วนอยู่กับการเลือกซื้อของ แทนที่จะมองอมลินขณะกล่าว
“ก็นั่งแท็กซี่กลับไปที่ร้าน”
โธ่…นี่แอรอนอุตส่าห์ยอมทำเพื่อเขาถึงขนาดนี้เลยหรือเนี้ย
ไม่รู้เพราะอะไร แต่อมลินไม่อยากให้เขามาทำให้แบบนี้เลย เขามันไม่สมควรให้ทนายหนุ่มมาดูแลดิบดีแบบนี้หรอก
อีกใจหนึ่ง…ก็อุ่นชื้นสุขซ่าน
“งั้นผมขอเลี้ยงข้าวคุณหนึ่งมื้อก็แล้วกัน”
ร่างโปร่งส่งแววตาเชิญชวนอ่อนโยน หนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าเห็นก็ลดอาการแข็งกระด้างลงบ้าง ไม่ปฏิเสธใดๆ
“ก็ได้ครับ ดีเหมือนกัน…ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
เรื่องอะไรนั้นอมลินเก็บความสงสัยไว้
จนกลับไปเลือกที่นั่งยังร้านอาหารเดิมได้ แอรอนสั่งอาหาร กำลังรอข้าวผัดอเมริกันฟลูคอร์ส
“คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าเมื่อคืนคุณเมามาก?”
ทนายหนุ่มเริ่มด้วยเสียงอันเข้มดุ อมลินนั่งอยู่ตรงนั้น…พลันรู้สึกเสมือนกำลังถูกสั่งสอน เป็นเด็กอายุไม่กี่ขวบไปโดยปริยาย
“ครับ”
“คุณดื่มไม่ได้ถึงขนาดนั้น แต่ก็ยังฝืน ไม่รู้เลยหรือว่าตัวเองต้องขับรถกลับบ้าน”
“ผมรู้ แต่เพราะเพื่อนผมมันพาไป อีกอย่างคนญี่ปุ่นนั่น-“
“หยุดพูดถึงคนนั่น!”
เสียงเข้มดุดันดังขู่ขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด อมลินตกใจสบดวงตาสีฟ้าซึ่งทั้งไม่พอใจและฉุนเฉียว…เสียงทุ้มที่เล็ดลอดไรฟันออกมาช่างน่ากลัวและแฝงไปด้วย
อารมณ์โกรธแค้น
“พูดไปคุณอาจจะไม่เชื่อก็ได้นะ แต่ไอ้หมอนั่นน่ะ…มันมอมเหล้าคุณ ตอนที่ผมเดินไปช่วยคุณออกมามันกำลังลวนลามคุณ ถึงขั้นจูบปากแล้วก็ล้วงเข้าไปใน
กางเกงคุณแล้วด้วย!”
อมลินตกใจ เผลอเอามือแตะปากตัวเอง หน้าแดง
“จริงเหรอ…”
“ถ้าผมไปช้ากว่านี้อีกสักนิด คุณคงอยู่ในโรงแรมไหนแล้ว…นี่ที่ผมไม่ต่อยมัน เพราะเห็นเป็นคนรู้จักของคุณ…ก็บุญเท่าไรแล้ว”
อมลินยิ่งหน้าแดง…แดงที่อีกฝ่ายเป็นผู้ชายด้วยกัน แล้วแอรอนอาจจะมองเขาผิดไปในสายตา
เขาไม่อยากเป็นคนเลวร้ายในสายตาแอรอน
“เอ่อ…ความจริงแล้วมันไม่มีอะไร…”
“ไม่มีอะไรทีไหน ผมเห็นเต็มตา”
อมลินนั่งเงียบ อาหารมาเสิร์ฟ แอรอนยังคงนั่งขมวดคิ้ว ไม่ได้แตะต้องอาหาร
“สำหรับเรื่องเมื่อคืน ผมขอบคุณมาก…แล้วก็ขอโทษด้วย ที่ทำให้คุณต้องมาลำบาก แต่ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด…”
“เรื่องอะไร?”
“เรื่องที่คุณบอกว่าเห็น…จูบนั่น”
ทนายหนุ่มหันมองไปทางอื่น ก่อนจะตวัดนัยน์ตาสีฟ้าเข้มจัดกลับมา อารมณ์รุนแรงแลดูเจือจางลง
“ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ผมไม่อยากเห็นคุณจูบกับใครทั้งนั้นหรอก”
กล่าวเงียบๆ เริ่มลงมือกับอาหารตรงหน้า ทิ้งไว้ให้อมลินนิ่งอึ้งกับคำพูดประโยคนั้น…
มันหมายความว่ายังไงกันแน่?
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
ู^
^^
จิ้มน้องอเล็กซ์ อิอิ
หวงออกนอกหน้าทีเดียว แอรอน
ว่าแต่ บังเอิญ เจอกันอีกแล้วนะ :laugh:
-
แอรอนหวงเจ้าชายน้อยอย่างเห็นได้ชัด อิอิ :m1:
-
เหอ......เศร้าอะ
-
:m13: มีหึงเล็กน้อย น่ารักจังค่ะ :man1:
-
เหอะๆๆ ไม่เคลียร์นะแอรอน... o12
ก็แค่บอกไปว่า "ผมหึง" ก็จบละ อิอิ o12
-
ต่างคนต่างเรื่องเยอะ .....................เมื่อไหร่จะแฮปปี้เนี่ยยยยยยยยยยย
-
นั่นสิเนอะ ต่างกันต่างไม่พูด
แถมมีแฟนแล้วอีกต่างหาก
เรื่องเลยยุ่งไปกันใหญ่
ตอนนี้ค้างอีกแล้วเช่นกัน
ไม่รู้จะเห็นใจใครดี :serius2:
-
มาต่อไวๆนะ
รีบบอกรักกันซะ
ก่อนจะสายเกินไป
:a11: :a11: :a11: :a11: :a11:
-
เย้ๆๆๆ...มาต่อให้แย้วตั้ง 4 ตอนแน่ะค้าบบ...อิอิ
ปล. แต่ตอนสุดท้ายนี่ มีค้างอีกแย้วอ่าค้าบบ... :sad2: :sad2: :sad2:
-
เหนื่อยใจ แล้วเมื่อไหร่มันจะลงตัวสักทีนะ :เฮ้อ:
-
รีบมาต่อนะครับ
จะรอ
-
รออ่านตอนต่อไปครับผม
-
จะจบแย้วน๊า ^-^ :oni1:
ตอนที่ 24
วันเกิดอมลิน ชายหนุ่มนั่งรอแฟนสาวอยู่ตามลำพังในร้านอาหารญี่ปุ่น ภายในโรงแรมชื่อดังย่านรัชดา
นรภานัดมาเจอกับเขาตอนสองทุ่ม นี่สามทุ่มเข้าไปแล้ว…อมลินยังอดทนรอนรภาเพื่อสั่งอาหารพร้อมๆกัน แต่ไร้เงาของร่างบางแม้เวลาล่วงเลยมานานแล้วก็ตาม…
ใช่ว่าเขาอยากได้ของขวัญ ใช่ว่าเขาอยากได้คำอวยพร…แต่เขาอยากได้ใครสักคนคอยอยู่เป็นเพื่อนเขา คอยเคียงข้างเขาในยามนี้ ขนาดวันสำคัญอย่างวันเกิดตัวเองยังไม่มีใครเหลียวแล…ชีวิตของอมลินช่างโดดเดี่ยวเดียวดายเหลือเกิน…
จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ไม่มีสักสายโทรฯเข้ามา อมลินไม่อยากรอแล้ว อีกทั้งเขาก็เริ่มหิวจัด เลยตัดสินใจสั่งอาหารไปแค่คนเดียว
“สุขสันต์วันเกิดครับเจ้าชายน้อย”
อมลินเงยหน้าขึ้น…ร่างสูงใหญ่ยื่นกล่องของขวัญเล็กๆมาให้
เจ้าของวันเกิดมองตะลึง
“คุณ…”
แอรอนกล่าวเรียบๆ
“ขอนั่งได้มั้ย?”
อมลินพยักหน้างงๆ ก่อนจะตั้งสติได้
“คุณรู้ได้ยังไงครับ?”
“ก็ถามเลขาฯของคุณ ผมก็เลยตามมาให้ของขวัญ หวังว่าผมคงไม่ได้ขัดจังหวะอะไรนะ?”
ยังไม่ทันตอบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล พี่เล็กเหรอคะ? ตายจริงหนูดีขอโทษค่ะพี่เล็ก คือเผอิญหนูดีติดธุระ เพิ่งจะเคลียร์งานเสร็จเลยไปตามนัดไม่ได้ หนูดี…หนูดีลืมค่ะ หนูดีขอโทษ”
อมลินกลับยิ้มบางๆ ตอบกลับไปอย่างไม่โกรธเคือง น้ำเสียงเอ็นดู
“จ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกพี่เข้าใจ ว่าแต่หนูดีเหอะอย่าทำงานดึกมากนักนะ พี่เป็นห่วง”
“แต่หนูดีรู้สึกผิดจังเลย เอาอย่างงี้มั้ยคะ? ให้หนูดีไปหาตอนนี้ ยังทันนะคะ”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ บังเอิญคุณแอรอนเขานั่งอยู่นี่แล้ว หนูดีไม่ต้องห่วง”
ปลายสายเงียบไปสักพัก “ใครนะคะ?...”
“คุณแอรอนไง เขาเอาของขวัญมาให้พี่ ก็เลยชวนเขานั่งกินด้วยกัน”
นรภารับคำเข้าใจ ก่อนจะวางสายไป
“คุณนรภาหรือครับ?”
“ครับ เธอติดงานด่วน เลยมาไม่ได้”
แอรอนนั่งเงียบ ตั้งแต่วันนั้นแล้ว…เขาก็เงียบๆเวลาอยู่ต่อหน้าอมลิน
ทั้งคู่สั่งอาหารเรียบร้อย ระหว่างมื้อแอรอนชวนคุยเรื่อยเปื่อย แต่ส่วนใหญ่บรรยากาศจืดชืดเพราะอมลินถามคำตอบคำ ส่วนแอรอนนั้นก็ไม่ยิ้มแย้ม ดูขาดเสน่ห์ซึ่งควบคู่กันกับเขา…
ใกล้ๆห้าทุ่ม ร้านอาหารจะปิด แอรอนที่ดื่มมากพอสมควรเริ่มเมาอ้อแอ้ แต่ยังคงมีสติพูดคุยรู้เรื่องอยู่
อมลินใจไม่ดี เพราะไม่เคยต้องดูแลคนเมา
“แอรอน ผมว่าเรากลับกันเถอะ ร้านใกล้จะปิดแล้ว คุณก็เมาแล้วด้วย…”
“อย่าเพิ่ง…อย่าเพิ่งกลับ ขอหมดแก้วนี้ก่อน”
เขาเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษ อมลินรู้ว่าแอรอนเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ เลยเช็คบิลแล้วพยุงร่างสูงออกมา
“ผมว่า ให้ผมไปส่งคุณที่คอนโดดีกว่า คุณเอารถมาหรือเปล่าครับ?”
แอรอนเลิกคิ้วงงๆ ก่อนจะเผยยิ้มกว้าง
“เดี๋ยวซิ…ยังไม่กลับ คุณเปิดของขวัญดูก่อนว่าชอบหรือเปล่า”
เนื่องจากโรงแรมเป็นโรงแรมหรู กว้างขวาง พื้นหินอ่อนสีดำสะท้อนเสียงก้องไปมา ดีที่ไม่ค่อยมีผู้คน อมลินเลยพอทนไหว บรรยากาศเปลี่ยวผู้คนทำให้ไม่กระดากอายมากนัก
เปิดออกมา เป็นกล่องกำมะหยีสีน้ำเงินเข้ม ข้างในมีสร้อยคอแหวนเพชรห้อยอยู่ อมลินใจกระตุกวาบ
“อะ…แอรอน นี่มันของขวัญผู้หญิง”
คนให้ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เพียงแค่ยิ้ม
…แต่คนรับเจ็บปวด…นี่หมายความว่าเขาตั้งใจเอาของขวัญที่เตรียมไปมอบให้สาวอื่น มาให้เป็นของขวัญวันเกิดเขาแทนงั้นเหรอ?
ขณะที่กำลังอึ้งงงๆกับสถานะการณ์ตรงหน้าอยู่นั้น ร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามาวางมือบนไหล่
“ไง ชอบมั้ย?”
อมลินนิ่ง พูดอะไรไม่ออก
“ผม…ผมรับมันไว้ไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ?” น้ำเสียงเริ่มไหวห้วน
“นี่มันไม่ใช่ของผม…”
“ใครบอก ผมให้คุณ ก็เป็นของคุณ”
“แต่ผมรู้ว่ามันไม่ควรเป็นของผม คุณเอาคืนไปเถอะ”
ยัดกลับใส่มือเจ้าของ ที่กำลังทำหน้านิ่ว
“เฮ้! อย่าทำแบบนี้ซิ ผมให้คุณแล้ว คุณก็ต้องรับไว้”
คว้าแขนร่างบางที่ทำท่าจะเดินหนี กระชากกลับเข้าหาตัวแรงๆ อมลินนิ่วหน้าแปลกใจกับการกระทำของแอรอน
“มานี่ซิ…ผมจะใส่ให้”
อมลินบ่ายเบี่ยง…ทำให้แอรอนรวบแขนไว้ แล้วลากจูงมุ่งหน้าเข้าไปในลิฟต์ กดชั้นข้างบนหน้าตาเฉย
“นี่…นี่คุณทำอะไร?”
อมลินเริ่มสั่นและหวาดกลัว…แอรอนรอเวลานิ่งเฉย จนประตูโลหะเปิดออก ร่างสูงมุ่งตรงไปยังห้องๆหนึ่ง ไขกุญแจเข้าไป
อมลินเริ่มใจเสีย
“แอรอน ฟังผมนะ…คุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”
เพราะดูอีกฝ่ายเตรียมพร้อมมาดีเหลือเกิน…เป็นไปได้ว่ากรึ่มเมามาจากที่ไหนสักแห่งก่อนหน้านี้ และคืนนี้…เขาคงกำลังมองหาคนข้างกายสำหรับปลดปล่อยอารมณ์
แล้วทำไมต้องเป็นอมลิน!
“นี่ผมเองนะ เจ้าชายน้อยไง! คุณกำลังเมามากและผมขอแนะนำให้คุณกลับบ้านซะ เดี๋ยวผมไปส่ง มาเถอะ”
เดินเข้าไปจับข้อแขนหนา แต่อีกฝ่ายทะลึ่งคว้าแขนร่างบางซะก่อน กลายเป็นโดนเขาจับกุม ล็อคแน่นหนาหาทางแกะไม่ได้
“แอรอน!”
“คุณคิดว่าผมกำลังจะทำอะไร?”
“คุณ…ช่างเถอะ แต่ผมว่าเราออกไปจากที่นี่กันเถอะนะ”
อมลินโดนกระชับกายเข้ามา ถูกกอดไว้แน่น…แววตาของทนายหนุ่มเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน
เป็นอะไรกันแน่?
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะจบแล้วเหรอ ทำไมเร็วจัง
แอรอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เชียร์แอรอน อิอิ
-
ง่า...ไหนบอกว่าอีกยาวไงค้าบบ...ทำไมจะจบแย้วอ่า???
-
ตัดตอนได้ทรมานจิตใจคนอ่านม๊ากกกกกกกกก :jul1:
-
:m16: ค้างอ่ะ รีบมาต่อนะครับ
-
ไม่รักน้อง ALEX แล้ว o12
ปล่อยค้างงงง :angry2:
:o12:
-
สงสัยงานนี้ไม่รอดแล้วมั้ง
-
เจ้าแอรอนนี่มันผีเข้าผีออกจริงแฮะ ถ้าไม่มีเหตุผลดี ๆ ล่ะก็ แม่เจ้าชายน้อยไม่ยกโทษให้นะเอ้อ :m16:
-
รออ่านตอนต่อไปครับผม
จาจบแล้วหรอ
ไม่ยอมอ่า
-
จริงดิ....รับไม่ได้....
ยังไม่มันเลยยยยย
อีกกี่ตอนอ่ะเนี้ย
-
รอได้ แต่ว่า มาเร็วก็ดีเน้อ
-
จะจบเร็วจัง :a5: :a5:
ยังไม่มีอะรายให้ต่างคนค่างรู้เลยย
อิอิ
อย่าบอกนะว่าบอกรักกันแล้วก้อจบ
อิอิ
ไม่ยอมๆๆๆ
ต่อๆๆๆอีกหลายๆต่อนะอย่าพึงจบเลย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ้ะใกล้ถึงบท..... แล้วสินะ
รออ่านอยู่นะครับ :oni2:
ปล.วันนี้อ่าานตั้งแต่หน้าแรกเลย สนุกมากเลยคร้าบ o13
-
โอ๋ๆๆๆ ผมก็พูดไปงั้นแหละคร้าบทุกคนนนน :a11:
ความจริง ก็เหลืออีกหลายตอนเหมือนกันล่ะ... o2
มีตอนพิเศษด้วยเรื่องนี้ สองตอน แต่ไม่รู้จะลงดีหรือเปล่า เพราะตอนจบก็จบ...นะครับ :oni1:
แฮะๆ :m23:
ตอนที่ 25
“คุณคิดว่าผมจะพาคนอื่นขึ้นมาบนนี้ใช่มั้ย?”
อมลินไม่ตอบ…เพราะเขาคิดอะไรไม่ถูก
“ผมก็แค่…เผื่อไว้เกิดคุณเมาขึ้นมาอีก”
ทำไมเขาถึงรู้…แต่อมลินก็ต้องตกใจ เมื่อแอรอนคว้าสร้อยที่มอบเป็นของขวัญวันเกิดไป แล้วหมุนตัวอมลินให้หันหลังมา
“มาซิ ผมใส่ให้”
ไม่ใช่อารมณ์มาซาบซึ้ง…อมลินรู้สึกเจื่อนๆกับบรรยากาศขณะนี้ เขารู้สึกถึงโลหะเย็นๆที่ต้นคอ และลมหายใจอุ่นร้อนรดละ…
“คุณจะว่าอะไรมั้ย ถ้าผม…” นิ้วเรียวชะงักลง คนทั้งสองนิ่งเงียบกลั้นหายใจ ดวงใจเต้นตึกตักกระส่ำกระส่าย “…คุณจะว่าอะไรมั้ยถ้าผมขอทำเจ้าชู้กับคุณบ้าง”
ว่าแล้ว ความรู้สึกเจ็บจิ๊ด เสียดแทงราวกับหอกแหลมเปี๊ยวก็พุ่งเข้าทิ่มแทงจิตใจ…พร้อมๆกับที่ริมฝีปากอุ่นร้อนทาบทับลงมาบนแผ่นหลังระหง…อมลินตัวอ่อน
ยวบ ทำท่าจะล้มลงแต่ถูกกอดไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง
เสียงพรมจูบดังกังวาน ตามด้วยร่างหนาใหญ่ล้มลงมาบนเตียงกว้าง นัยน์ตาสบกัน…แอรอนจ้องมองพลางเอ่ยเบาๆ
“คุณงดงาม…งดงามมาก”
สายตาของอมลินพร่ามัว มองอะไรไม่เห็นไปชั่วขณะ ก่อนที่จะได้สติผลักร่างหนาหนักออก วิ่งหน้าตาตื่นออกไปจากห้องโดยไม่สนใจคนข้างหลัง
“เดี๋ยว!...”
เสียงร้องเรียกดังตามหลังมา แต่อมลินไม่สนใจแล้ว เขาวิ่ง วิ่ง และวิ่ง…จนเมื่ออยู่ในรถ ขับออกไปได้สักพัก…ควบคุมลมหายใจและสติ อารมณ์ที่กระเจิด
กระเจิง…เขายอมรับ ว่าตัวเองได้ทำผิดไปมหันต์!
เขาไม่น่าเจอแอรอนคืนนี้!
ไม่รู้ว่ามันเพิ่งเกิดเหตุการณ์อะไรไป แต่ระหว่างทั้งสองคน คงไม่เหมือนเดิม
หรือว่า…แอรอนจะไม่รู้ตัว ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
เขาเมา และอมลินเองก็ประมาท…
ควรจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนจดหมายรักเมื่อหกปีก่อนดีมั้ยนะ?
แต่ที่แน่ๆ…เขาคงไม่กล้าสู้หน้าทนายหนุ่มได้อีกแล้วกระมัง!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พี่เล็กคะ หนูดีคงไปไม่ได้แล้วล่ะ…”
เสียงคุ้นเคยที่ปลายทางกรอกมาตามสาย อมลินที่หมู่นี่ไม่ค่อยได้คิดถึงเรื่องของนรภาว่าที่คู่หมั้นในอนาคตนิ่งอยู่นาน… กว่าจะรู้สึกตัว
“…อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะหนูดี?”
“เอ่อ…คือว่าพอดีเพื่อนหนูดีป่วย ไม่สบายต้องเข้าโรงพยาบาลด่วน”
“จริงหรือ? งั้นหนูดีอยากให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย?”
อมลินกล่าวตามนั้นจากใจจริง ด้วยเพราะเขาเป็นแฟนหนุ่มของหญิงสาว และต้องการแสดงความห่วงใยเยี่ยงสุภาพบุรุษ
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เล็ก ขอบคุณมากนะคะ พี่เล็กไปว่ายน้ำคนเดียวให้สบายใจเถอะค่ะ ว่าแต่…หนูดีต้องไปแล้ว เพื่อนกำลังรออยู่ หวังว่าพี่เล็กคงไม่โกรธ
หนูดีนะคะ”
เสียงเล็กออดอ้อนน่าเอ็นดู อมลินเผลอยิ้ม…เขาจะโกรธน้องสาวที่น่ารักคนนี้ลงได้ยังไงกัน
“จ้า ไม่ต้องห่วง พี่เข้าใจดี ฝากเยี่ยมเพื่อนของหนูดีด้วยแล้วกัน”
“ค่ะ แหม…หนูดีรักพี่เล็กจังเลยค่ะ”
วางสาย ชายหนุ่มยิ้มและค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง พักหลังๆนี่นอกจากจะวุ่นเรื่องงานที่ประดังประเดมีแต่โปรเจคใหม่ๆเข้ามาแล้ว เขายังว้าวุ่นใจ…กังวลเรื่อง
ทนายหนุ่มที่กลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง หลังจากต้องทำงานร่วมกันเป็นเวลาหลายอาทิตย์แล้ว เวลาผ่านไปที่เขาต้องเห็นหน้าทนายหนุ่มทุกวัน ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจและเป็น
กังวล…เรื่องข้อความเมื่อหกปีก่อนนั่น กระนั้นแอรอนก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆที่เหมือนกับว่าเขาระแคะระคายความลับสุดยอดของอมลินเลยแม้แต่น้อย
สวรรค์คงเห็นใจ ทำให้เขาไม่ได้อ่านข้อความนั้น…ไม่งั้นอมลินคงมองหน้าชายหนุ่มอีกฝ่ายไม่ติดไปตลอดแน่
เรื่องเมื่อหลายคืนก่อน…ที่ทำเอาดวงใจทั้งดวงหวั่นไหว ภาพความทรงจำหวนกลับมาตอกย้ำให้อมลินละอายใจ ริ้วแดงเรื่อผุดพรายทุกครั้งที่คิดถึง…
ยิ่งคิดยิ่งกังวล นี่เป็นเรื่องสำคัญที่คอยกวนใจเขามาตลอดหลายวันที่ผ่านมา พยายามหลบหน้า พยายามไม่อยู่ในสายตาทนายหนุ่ม…เพื่อข่มอารมณ์ของตัวเอง
ที่รู้สึกเพลิดเพลินไปกับสัมผัสนั่น
เขาละอาย…ละอายใจเหลือเกิน
คิดๆดูอีกที ตอนนั้นเขาคงคิดว่าอมลินเป็นผู้หญิงสักคนที่เขาต้องการ เพราะปากนั้นเอ่ยชมว่างดงาม…งดงามมาก
ถ้าแอรอนรับรู้แล้วจะรู้สึกอย่างไรกันนะ…ถ้าผู้หญิงที่เขาเข้าใจผิดคืออมลิน!
ร่างโปร่งนั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่ม ถอนหายใจลึกยาว…ไผล่มือไว้หลังต้นคอพลางทอดสายตาผ่อนคลายอารมณ์ออกไปทางนอกหน้าต่าง ที่ซึ่งเขาเลือกห้องชุดซึ่งร่มรื่น
เย็นสบาย เงียบสงบเหมาะกับชีวิตส่วนตัวของหนุ่มรักธรรมชาติอย่างเขา เวลาที่มองออกไปยังต้นไม้ใหญ่นอกหน้าต่างพอดิบพอดี…มุมและวิวตรงนี้ทำให้หวนคิดกลับไปยังบ้านในทิวสน
เขียวขจีนั้นทุกครั้ง…
ทุกวันว่าง อมลินกับนรภาจะนัดกันออกไปว่ายน้ำที่โรงแรมซึ่งเป็นที่ประจำของทั้งสอง รู้กันว่าต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและเครียดจากการทำงานมาตลอดสัปดาห์ แรก
เริ่มนรภาจึงชวนชายหนุ่มออกไปว่ายน้ำผ่อนคลายด้วยกันทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ว่าไม่ใช่ในบริเวณใกล้เคียงของห้องชุดที่อมลินอาศัยอยู่จะไม่มีสระว่ายน้ำ อมลินต่างหากที่พยายามให้
เกียรติแฟนสาวโดยออกไปว่ายน้ำกันที่แจ้ง ไม่ใช่ที่ลับอย่างถิ่นของเขา เพราะจะเป็นที่ติฉินนินทาแก่คู่หมั้นสาวได้
อมลินคิดนู่นคิดนี่เงียบๆ คนเดียวไปเรื่อยๆ…กระทั่งผล๊อยหลับไปเพราะลมโกรกเย็นสบายเหลือเกิน ตื่นอีกทีชายหนุ่มก็สดชื่นและอยากลงน้ำเต็มแก่
ขับรถไปยังสถานที่เดิม ผู้คนบางตาเฉกเช่นทุกครั้ง นั่นเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ชายหนุ่มเลือกที่นี่ เพราะถ้าหากไม่ใช่ช่วงเทศกาลจริงๆ โรงแรมแห่งนี้จะมีคนพัก
น้อยมากเนื่องจากราคาที่ค่อนข้างสูง
ร่างเพรียวเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ก่อนจะยืนอยู่ข้างสระแล้วกระโจนตัวโดดลงไปอย่างสวยงาม อมลินว่ายน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายจนครบเป้าหมาย ชายหนุ่ม
ยิ่งรู้สึกกระปรีกระเปร่าขึ้นมา…ความเครียดทั้งหลายดูจะหมดไป
ร่างเกือบเปลือยของเขาเดินหอบช้าๆมาพิงขอบสระ พักเหนื่อย
“เจ้าชายน้อย!”
เสียงนี้…ทำเอาชายหนุ่มที่ถูกเรียกผงกหัวขึ้นกระทันหันจากการแหงนหน้าพิงขอบสระ อมลินเบิกตากว้าง…
นี่เขามาได้ยังไง?
ร่างสูงกำลังเดินเข้ามาหา แอรอนในขณะกำลังเปลือยเปิดอกกว้างๆกำยำ มีมัดกล้ามสวยงามปกคลุมกำลังดีว่ายประชิดเข้ามาเรื่อยๆ อมลินเผลอจับจ้องด้วยหัวใจที่
เต้นตึกตัก ใบหน้าแดง รู้สึกร้อนผะผ่าวขึ้นมาทันใดเมื่อได้อยู่ใกล้เขาในสภาพเยี่ยงนี้
อาย…
นัยน์ตาสีฟ้าดูเหมือนจะจับอาการนั้นได้ ยิ่งยิ้มย่อง…ชายหนุ่มแกล้งเดินเข้ามาใกล้ช้าๆอีกนิด อีกนิด…จนกระทั่งขาของทั้งสองเกือบปะทะกันใต้น้ำ ใบหน้า
ของอมลินแดงก่ำ สายตาลอยค้างอยู่ระดับแผงอกของเขา…ไม่ได้สบตา ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดๆ มือใหญ่ของทนายหนุ่มก็จับเข้าที่ช่วงไหล่บอบบางเรียบเนียนของอมลินแล้วลูบลงไปเบาๆ
“ผมไม่นึกว่าจะได้เจอคุณที่นี่…”
นี่มันอะไรกัน…อมลินถามตัวเอง…ความรู้สึกเยี่ยงนี้ มันเหมือน…ข้างในพุ่งพล่านไปด้วยแรงอารมณ์ก่อนจะถูกระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆจากสัมผัสวาบหวิว…
ร้อน…ตื่นเต้น…
รู้สึกต้านทานไม่ไหวเหมือนคืนนั่น!
น้ำเสียงของอีกฝ่ายที่สั่นพร่า…ถึงกับทำให้อมลินพูดไม่ออกเช่นกัน
“เจ้าชายน้อย…”
นี่เขากำลังฝันหรือเปล่า…ทว่าจู่ๆ ใบหน้าของแอรอนก็เอียงวูบต่ำลงมา อมลินตกตะลึง…พลางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก…
แต่ทว่าเมื่อรู้สึกตัว ทั้งสองกำลังอยู่ในที่สาธารณะ แม้จะไร้บุคคลอื่น…แต่เขาก็รวบรวมสติดึงตัวออกมาได้ในที่สุด
ในหัวของเขาเต้นตุบๆจากการสูบฉีดของโลหิต
“แอรอน!...คุณ…คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ?!”
อมลินเดินเลี่ยงหนีไกลออกมา ทนายหนุ่มที่มีสีหน้าเรียบเฉย…เรียบจนอมลินคิดว่าไม่เคยเห็นเขาทำสีหน้าได้ว่างเปล่าเยี่ยงนี้อีกแล้ว
“ผมเป็นสมาชิกที่นี่ มาว่ายน้ำ…เผอิญได้เจอคุณ” เขาตอบโต้งๆ
ร่างโปร่งยืนอยู่ตรงนั้น สับสน และไม่รู้จะวางตัวยังไงอีกต่อไป
“หมู่นี้คุณเอาแต่หลบหน้าผม มีอะไรหรือเปล่า”
จริงซิ…เขาคงเมาจนจำอะไรไม่ได้ ดีแล้วล่ะ…ปล่อยให้เป็นแบบนี้เถอะ…
“ผม…ผมเอ่อ…ผมคงต้องขึ้นแล้ว…”
ว่าแล้วก็เดินลิ่วไปที่ทางขึ้น ดึงกายพรวดขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็ว อมลินรู้สึกร้อนผะผ่าวพิกลขณะกำลังเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว คล้ายกับกำลังถูกเพลิงเผาจากสายตา
จับจ้องของใครบางคน…
ขายาวก้าวลงจากบรรได หมุนตัวเพื่อหันกลับไปมองชายหนุ่มก่อนจะจากไป แต่ว่าจู่ๆโลกทั้งใบของอมลินก็มืดสนิทลง พร้อมกับสติที่ดับวูบออกจากร่าง
“เจ้าชายน้อย!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล. ตอนหน้าพลาดไม่ได้น๊า~~~
-
ง่ะ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านตอนต่อไป
-
:a5: :a5: :a5: ค้างอ่ะ มาต่อเร็ว ๆ น๊า
-
อมลินเป็นลม? :a5:
เข้าทางแอรอนรึป่าวเนี่ย :a2:
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง :oni2:
-
อ้าเจ้าชายน่อยเป็นลมหรอครับ :o
มาต่อไวๆน้าครับ
-
....อ่านแล้วทรมาณมากมาย.....
มาต่อไวๆนะ :a6:
-
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย แอรอนลากเข้าห้องเลยป่ะ :oni2:
-
แอรอน พูด ครุมเครืออ่ะ อมลิน เลยเข้าใจผิดเยยอ่า...งิงิ
-
ปากแข็ง ใจแข็ง กันทั้งคู่ ชิ ชิ :serius2:
-
อมลินหลอกตัวเองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงอยู่ได้
แอนรอนก็เลานเกมส์เกิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อมลินนนนนนนนนน โง่หรือเซ่อดีล่ะเนี่ย หัดคิดเข้าข้างตัวเองบ้างก็ด๊ายยยยยยยย :a6:
-
อารายก๊านนน ตาแอรอนน~
ฮึ่ยยยย.... :m16:
-
รอติดตามนะครับบบบบ
อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
อ่ะจึ๋ย....เพิ่งมา ๆๆ
ลุ้น ๆๆๆๆ
-
ค่า รอตอนหน้า ไม่พลาดค่า ><
-
ไม่พลาดแน่ :jul3:
-
อมลินรู้สึกตัวอีกที เมื่ออยู่ในห้องมืดสลัว มีแสงไฟจากหัวเตียงส่องให้พอมองเห็น…และรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเองแน่
เขากระพริบตาปริบๆ…หนาว ชายหนุ่มพยายามขยับตัวแต่ก็พบกับความปวดล้า และรู้สึกร้าวๆในสมองจนต้องหลับตาลงต่ออีกสักครู่
“เจ้าชายน้อย…”
น้ำเสียงที่เพรียกพร่ำ โหยหา อ่อนโยน…ร่างสูงพอเห็นว่าอมลินรู้สึกตัวก็รีบเข้ามานั่งอยู่ข้างเตียง กุมมือไว้ด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“คุณ…”
อมลินกล่าวงงๆ ก่อนจะค่อยๆกวาดสายตาไปรอบๆ พลางก้มลงมองที่ตัวเอง…นี่…นี่เขากำลังเปลือยอยู่ในชุดคลุมเพียงตัวเดียวนี่!
“อ๊ะ!”
ชายหนุ่มทำท่าจะผุดลุก แต่แอรอนกลับกดไหล่บางห้ามไว้
“อย่าเพิ่งนะเจ้าชายน้อย อย่าเพิ่ง คุณเป็นลมสลบไป นอนพักผ่อนก่อน…”
อมลินมองหนุ่มต่างชาติอย่างหวาดๆ
“แล้วนี่…ผมอยู่ที่ไหน?”
“ก็อยู่บนโรงแรมไง”
“แล้วเสื้อผ้าของผม…”
“ผมเป็นคนถอดให้เอง มันคงอึดอัด ก็คุณเป็นลมนี่อเล็กซ์…”
อมลินรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบจะทลายหล่นลงมา บ้าไปแล้ว! นี่…นี่หมายความว่าเขาเห็น…หมดแล้วงั้นซิ
“ผมขอโทษ…แต่ไม่คิดว่าจะเป็นอะไร เลยถือวิสาสะ อีกทั้งเพราะเราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน…”
สีหน้าแววตาของทนายหนุ่มสลดลง อมลินไม่รู้จะพูดอย่างไร เลยเลิกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าไปสวมในห้องน้ำ
“เดี๋ยวซิเจ้าชายน้อย”
เปลี่ยนเสร็จ ทนายหนุ่มในชุดเสื้อคลุมสีขาวก็ยืนรอเขาอยู่ด้วยสีหน้ากระวนกระวาย
“เจ้าชายน้อย นี่คุณจะไปไหน?”
“กลับบ้านของผม”
“ทำไมคุณต้องรีบไปแบบนั้นด้วย คุณโกรธผมเหรอไง? ผมทำอะไรผิด”
อมลินไม่อยากตอบ เขากัดริมฝีปากก้าวเดินจนเกือบจะถึงประตู
“เดี๋ยวซิ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
ร่างสูงตามมาหยุดไว้ คราวนี้ออกแรงจนคล้ายจะกระชาก อมลินนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ผมไม่มีเรื่องจะพูดกับคุณ”
แววตาของอมลินนิ่งเฉย แอรอนยิ่งมีโมโห
“ทำไม? ตั้งแต่เจอกันคุณชอบปฏิบัติเหมือนกับผมเป็นคนน่ารังเกียจ คุณคอยแต่ทำเหมือน…เหมือนเราไม่รู้จักกัน ถามหน่อยซิ ว่าผมไปทำอะไรให้คุณ
เกลียดชังมากมายถึงขนาดนั้นเลยหรือ?”
“เปล่า ไม่มีอะไรทั้งนั้น!”
“ถ้าเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนก่อน ผมขอโทษ เพราะมันเมามาก อีกอย่างคุณก็…”
“คุณตั้งใจ?”
แอรอนพยักหน้า
“ความจริงผมก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก…แต่ แต่ผมแค่อยากบอกคุณว่า…”
“คุณหลอกผม!”
แววตาอมลินแข็งกร้าว…ลึกๆแล้วเจ็บปวด เจ็บปวดที่เขากล้าปฏิบัติกับตนเยี่ยงนี้
ชายหนุ่มสะบัดตัวหนีออกมา เสียงทุ้มที่ตะโกนไล่หลังมาค่อนข้างดังเพราะอุณหภูมิที่พุ่งสูง
“หรือเพราะเรื่องที่เราทะเลาะกันเมื่อหกปีก่อน ใช่มั้ย? บอกมาซิเจ้าชายน้อย!”
“นั่นมันเรื่องของผม”
มือเรียวจับเข้าที่ลูกบิดประตู แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อประโยคหนึ่งดังขึ้นว่า…
“งั้นเพราะเรื่องที่คุณแอบรักผมล่ะ…”
น้ำตาเผลาะหนึ่งร่วงล่นลงมาบนแก้มเนียนทันที ร่างโปร่งที่บัดนี้ดูเล็กและอ่อนแอค่อยๆหันมาสบตา…กับนัยน์ตาสีฟ้าเข้มจัด และกำลังคลอหน่วย…
“เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย?...”
ร่างสูงก้าวเข้ามา อึดใจเดียวที่แอรอนยืนประชิดอยู่ตรงหน้า มือหนาใหญ่กุมมือเล็กเรียวไว้
“ผมรู้…ผมรู้ว่าคุณทิ้งข้อความเอาไว้ให้ผม ว่าคุณรักผม…”
ดวงตาเรียว หวานสวยของอมลินเงยขึ้นสบมอง แดงก่ำอีกทั้งเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำใส
“แต่คุณ…คุณไม่เคยให้โอกาสผมเลย คุณเล่นหนีจากมาแบบนี้…คุณไม่เห็นเคยคิดบ้างเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง ว่าผมจะรู้สึกแบบเดียวกันกับคุณบ้างมั้ย?...”
แววตาของแอรอนเจ็บปวด…ส่วนหัวใจของอมลินรวดร้าว บีบคั้น
“คุณ…คุณรู้?!”
“ใช่ ผมรู้มาตลอด ว่าคุณคิดยังไงกับผม…”
“แต่ความรักของผม…ผมรู้ว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้…เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน”
น้ำเสียงของอมลินเบาหวิว จนแทบลืมลมหายใจ
“ใครบอก…คุณไม่ถาม ไม่บอก แล้วจะรู้เหรอว่าเป็นไปได้หรือไม่ได้ คุณไม่เคยบอกผมให้รับรู้…คุณทำเหมือนว่าเราเป็นแค่คนร่วมบ้านที่ครบเวลาหนึ่งปี คุณ
ก็ต้องจากไป”
แอรอนส่งสายตาตัดพ้อ “ผมไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนของคุณ…”
“คุณสรุปเอง…คุณไม่รู้หรอก ว่าการได้อยู่ใกล้ชิดกับคุณ โดยไม่ให้แสดงอาการอะไรเลยนั้น…สำหรับผมมันทรมานมากแค่ไหน”
อมลินอึ้ง…นี่เขาก็เป็นเหมือนกับเราหรือเนี้ย?!
“ผมเสียใจ…เมื่อคืนก่อน ผมเก็บเอาแต่เรื่องของคุณกลับไปนอนคิด จนทำอะไรไม่ถูก…ผมอยากได้คุณข้างๆกาย เพราะผมทนไม่ได้ที่ต้องเห็นใครกอดคุณ
แม้แต่พี่ชายตัวเอง…ผมโกรธมากเมื่อรู้ว่าเบนแอบจูบกับคุณในวันคริสต์มาสปีนั้น…”
อมลินส่ายหน้าประท้วง
“ไม่จริง ผมตั้งใจจะบอกคุณด้วยตัวเองแล้วก่อนกลับ…แต่นัดวันนั้นคุณไม่ได้มา”
“ก็เพราะว่าผม…” แอรอนอึกอัก “ก็เพราะว่าผมอยู่กับยูมิโกะ…”
อมลินขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะดิ้นหลุดออกจากการเกาะกุมของแอรอนไปด้วยความรวดเร็ว
“เห็นมั้ย…เห็นมั้ยว่ายังไง คุณก็ยังไม่ยอมหยุดใจไว้ที่ใคร”
“เดี๋ยวซิเจ้าชายน้อย มันไม่ใช่…ฟังผมอธิบายก่อน”
ร่างโปร่งวิ่งออกมา เข้ารถ สตาร์ทแล้วแล่นออกไปด้วยความเร็วสูง…ชายหนุ่มแล่นไปสักพักก็ต้องเบี่ยงจอดที่ไหล่ทาง พร้อมกับกอดพวงมาลัยแล้วปล่อยโฮออกมา
เสียงดังลั่นในที่สุด…
ทั้งๆที่รู้ ว่าเป็นไปไม่ได้…
เคยคิดว่า...เขาคง...ไม่มีทาง รัก แน่…
ด้วยเหตุผลทั้งหลาย…มองไม่เห็นหนทาง
แต่ก็ยังแอบใจชื้น เวลาเขาพูดให้ความหวัง
พอกันที…คนโง่…อมลินคือคนโง่
TBC
-
แอรอนรู้ทุกอย่าง ก็ไม่บอกแต่แรกเนอะ o12 ปากหนักได้อีกนะคะ
อเล็กซ์เสียใจไปถึงไหนแล้วรู้มั่งมั้ย :o12:
-
o12 ทำไมไม่รอฟังแอรอนอีกสักนิดนะ :o12:
-
เอิ่ม คนหนึ่งก็ปากหนัก อีกคนก็เป็นนักวิ่งลมกรดโอลิมปิก แล้วชาตินี้จะจูนกันติดไหมเนี่ย :a6:
-
แระแล้วแอรอนก้ได้รับรู้ความรู้สึกของเจ้าชายน้อยจิงๆด้วย
แต่เจ้าชายน้อยน่าจะฟังแอรอนให้จบก่อนน้า
ไม่น่ารีบแบบนี้เลย
-
:เฮ้อ:ต่างคนต่างก็ใจตรงกัน แต่ทำไมยังไม่รู้ใจกันอีกนะเนี่ยะ
:L2:
-
จะคอยดูว่า แอรอน จะง้อ อมลิน ยังไง...อิอิ
-
รักนี้มันจะสวนทางกันทั้งชีวิตไหมนะ :เฮ้อ:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เวียนหัว
-
เดี๋ยวอาจจะมีหนีไปบวชชีอีกก็ได้นะงานนี้ หนีเก่งจิงๆนะอมลิน
-
เห่อ...... เหนื่อยใจอ่ะ
ไม่ฟังอะไรให้จบ T^T
-
♪ ♫ ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง แกล้งทรมานให้ฉันได้เจอ ♪ ♫
♪ ♫ เกลียดชิงชังสุดท้ายรักเธอ แต่พอเผลอพรากเธอดับสูญ ♪ ♫
♪ ♫ เป็นเวรหรือไรแต่ปางไหนนั่น ♪ ♫
♪ ♫ สุขเพียงชั่ววัน แต่ช้ำทวีคูณ ♪ ♫
♪ ♫ ให้ห่างไกลสุดฟ้าอาดูร ♪ ♫
♪ ♫ สูญสิ้นเธอตลอดกาล ♪ ♫
-
รีข้างบนนี่ มาแบบรุ่นเก๋าเลยนิ
สงสารเจ้าชายน้อย อย่ารีบหนีไปบวชชีก่อนนะ
-
ปากหนักไม่ยอมพูดไป
นะ
เอ๊า มาต่อไวๆนะครับบบบบ
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:a5: แอรอนปล่อยเจ้าชายน้อยหนีออกมาได้ไงเนี่ยยย
ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยอ่า....
รีบตามเจ้าชายน้อย ด่วน!!
-
สาธุ๊~
ขอให้เจ้าชายน้อยวิ่งหกล้ม..
ไม่งั้นก็รถเสีย..
ไม่งั้นแอรอนกลายร่างเป็นยอดมนุษย์..
ตามเจ้าชายน้อยทันทีเห๊อะ..
ลุ้นมานานแย้ว..
เข้าใจกันซะทีเซ่ :serius2:
-
รีบ ๆ บอกรักกันนะครับ
อยากให้ทุกคนรักกัน
-
:เฮ้อ: คนหนึ่งก็คิดมาก อีกคนก็ปากแข็ง :เฮ้อ:
-
ซะงั้น....พอกันทั้งคู่เรย
จนแล้วจนรอดก็วิ่งหนี
.............. :o12:
-
ตอนต่อไปน่าติดตามอย่างยิ่ง อิอิ :m1:
แอรอนตามเจ้าชายน้อยไปเร้ววว
-
เอาล่ะ
อีกไม่นานคงได้อ่านเรื่องของ 2 คนนี้จริงๆ จังๆ ซักที
-
:m15: เฮ้อออ
ก็ทั้งสองคนนั่นแหละ ไม่ยอมหันมาพูดกันสักที
เอาแต่หนีหน้ากันไป หนีหน้ากันมา.....
แต่แอรอน ทำม๊ายยเจ้าชู้แบบนี้ เหอะๆ :เฮ้อ:
ลุ้นคับบ มาต่อเร็วๆๆน๊า ค้างมากกกก o2
:L2:
-
ขณะที่อมลินกับนรภากำลังเดินควงแขนด้วยกันในสวนอาหารแห่งหนึ่ง บรรยากาศเงียบๆเย็นสบายห้อมล้อม ทว่าทั้งสองคนกำลังใจลอยไปไกล…เพราะต่างฝ่ายต่างครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ลึกๆ
“พี่เล็กคะ…”
หญิงสาวหยุดลงที่มุมหนึ่ง ใบหน้าที่มองชายหนุ่มนั้นอมทุกข์น้อยๆ ไม่ต่างอะไรกับเขา…เพียงแต่ต่างฝ่ายต่างไม่ปริปากพูดเท่านั้น
“พี่เล็กว่า…คนเราจะสามารถอดทนรอเพื่อความรักได้มั้ย?”
อมลินอึ้ง ไม่รู้จะตอบยังไง เหมือนคนหัวอกเดียวกันแต่ไร้คำอธิบาย
“พี่…พี่ไม่รู้”
“แล้วพี่เล็กคิดว่ามันมีทางเป็นจริงได้มั้ยคะ”
“พี่…พี่คิดว่าความรักสามารถขับเคลื่อนทุกสิ่งทุกอย่างได้เสมอ”
นรภานิ่งเงียบไป อมลินเองก็เสมองไปทางอื่น
“พี่เล็กเคยรู้สึกถึงความเหงาบ้างมั้ยคะ?”
“อะไรนะครับ?”
“ความเหงาค่ะ…เหงาแบบที่ไม่มีสาเหตุ เหงาแบบที่ไม่สามารถหยุดเพียงแค่การกระทำอื่นๆใดได้ เหมือนเรากำลังรอหาคำตอบ รออะไรบางอย่าง ใครสักคน…”
วงหน้างดงามเฝ้ามองคำตอบจากเขา มีอะไรบางอย่างในแววตานั้นของหญิงสาว
ชายหนุ่มรู้ดี
เขาตอบกลับไปว่า
“เคยซิ พี่เคยพบความรู้สึกนั่น…มันเป็นเหงาแบบที่ไร้จุดจบ…”
หญิงสาวกระพริบตาไล่หยาดน้ำ พยักหน้าเสมือนรับรู้อะไรบางอย่างก่อนจะยิ้มบาง
อมลินจ้องมองดวงตาคู่นั้น ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้…หญิงสาวเองก็ไม่ขัดขืน จนกระทั่งทั้งสองใกล้กันมากขึ้นกระทั่งจมูกเกือบสัมผัสกัน คู่หนุ่มสาวสบตาก่อนจะ
ตัดสินใจประทับจุมพิตแผ่วเบาเข้าหากัน…
ตั้งแต่คบกันมา อมลินถือเป็นแฟนหนุ่มที่สุภาพอ่อนโยน เป็นสุภาพบุรษกับนรภาเสมอมา เขาไม่เคยล่วงเกินใดๆ จะอย่างมากก็แค่เดินจูงมือจับมือกันตาม
ประสาหนุ่มสาว แต่ครั้งนี้…ครั้งนี้ที่ทั้งคู่ต่างต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่างเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะร่วมตกลงใจใช้เวลาที่เหลือกันไปตลอดชีวิต
หญิงสาวผละออกก่อน…ชายหนุ่มมองหน้าเธอ และค้นพบคำตอบ ณ จุดนั้น…ทั้งสองต่างรู้คำตอบของหัวใจตัวเองแล้ว
“ขอบคุณพี่เล็กมากนะคะ…”
นรภายิ้มเศร้า
“ให้พี่ไปส่งมั้ย?”
“อย่าเลยค่ะ รบกวนพี่เล็กเปล่าๆ…หนูดีกลับก่อนนะคะ”
ร่างระหงเดินลิ่วไป อมลินกล่าวเป็นครั้งสุดท้าย
“ขอบคุณมากนะหนูดี พี่ขอบคุณมากจริงๆ…แล้วเรื่องระหว่างเรา พี่จะนำบอกคุณพ่อคุณแม่เอง”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อมลินเดินออกมาจากสวนอาหารเพียงลำพัง ชายหนุ่มหยุดยืนแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน และหลับตาลง…จะจดจำภาพสวยงามและความทรงจำที่มีร่วมกับหญิงสาวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนสูดลมหายใจเต็มปอดพลางลืมตาขึ้น
“แอรอน!”
โผล่งออกไปแบบนั้น ตกใจเมื่อพบว่าร่างสูงใหญ่ยืนประจัญอยู่ตรงหน้า สีหน้าเคร่งเครียดเห็นได้ชัด
“นี่คุณ…คุณจะพาผมไปไหน?”
“หยุดดิ้นเถอะเจ้าชายน้อย” ชายหนุ่มบิดข้อมือเรียวบางอย่างแรงจนอีกฝ่ายนิ่วหน้าเจ็บของจริง “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ในห้องชุดของแอรอน อมลินถูกโยนเข้าไปภายในห้องส่วนตัวของชายหนุ่ม
“นี่คุณจะทำอะไร พาผมมาทำไม? แฟนของคุณก็อยู่ด้วยนะ!”
ชายหนุ่มปิดประตูลง ล็อคประตูจากข้างนอกเรียบร้อย พร้อมทั้งก้าวย่างสามขุมเข้ามาด้วยทีท่านิ่งเงียบทว่าแผงด้วยอารมณ์คุกกรุ่นปะทุร้อนรุนแรง
“ใครบอกว่าเอมมี่คือแฟนผม”
เขากล่าวหน้าตาเฉย สีหน้านิ่งเรียบเฉยชา นี่คืออาการเวลาเขาโกรธจัดงั้นหรือ?…แต่ที่แน่ๆคืออมลินเดาทางไม่ถูกเลยสักนิด
“คุณพูดอะไรของคุณ?” อมลินงงเป็นไก่ตาแตก
“เอมมี่ไม่ใช่แฟนของผม เธอเป็นเพื่อน เป็นรูมเมท”
“แต่ว่าเธอกับคุณ…”
“เธอเป็นเลสเบี้ยน”
อมลินนิ่งอึ้ง แอรอนถือโอกาสซักด้วยน้ำเสียงกล่าวหาโกรธเคือง
“คุณกับแฟนของคุณเพิ่งจะทำอะไรกัน”
“หา?”
อมลินขมวดคิ้วถาม ก่อนจะแก้ประโยคใหม่
“มันไม่ใช่โกงกางอะไรของคุณ”
“ไม่ใช่ มันไม่ใช่เรื่องของผม…แต่ผมหึงคุณ ผมไม่อยากเห็นคุณจับต้องกับใครทั้งนั้น”
อมลินยิ่งอึ้ง ส่ายหน้าช้าๆ
“แต่ผมกับเธอเป็นแฟนกัน…”
เสริมต่อในใจ…คุณกับผมต่างหากที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน…
“เป็นแฟนกัน แต่คุณไม่ได้รักเธอ”
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ มือใหญ่แข็งแรงจับต้นแขนเล็กไว้อย่างแน่นหนา ร่างเล็กกว่าขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
“แต่คุณรักผม ไม่มีสิทธิไปจูบกับคนอื่น! ทีเวลาผมจับต้องคุณ คุณกลับบ่ายเบี่ยงรังเกียจผมสิ้นดี ทั้งๆที่ผมรักคุณมากขนาดนี้…”
อมลินใจหายวาบกับประโยคดังกล่าว
ใจเต้นรัวแรง เปล่านะ…เขาไม่ได้รังเกียจเจ้าของร่างสูงเลยแม้แต่น้อย
มันคือเพราะกลัว…กลัวใจตัวเอง
“รู้มั้ยทำไมผมถึงเรียกคุณว่าเจ้าชายน้อย…”
อมลินส่ายหน้า น้ำตาไหลรินลงมา รู้สึกสะท้อนใจจากเหตุการณ์ตรงหน้า
หายใจไม่ออก…ความรู้สึกรวดร้าวพรั่งพรู ทุกอย่างตื้อตันภายในอก…
เวลาที่เสียไป…ทำไมเพิ่งมาบอกเอาตอนนี้!
“ก็เพราะคุณเหมือนเจ้าชาย…เจ้าชายตัวเล็กๆของผม ที่ผมไม่มีวันอาจเอื้อมแตะต้องคุณได้ นอกจากปกป้อง และเฝ้ามองจากที่อันไกลแสนไกล…”
ร่างบางกลั้นเสียงสะอื้นต่อไปอีกไม่ไหว ปล่อยให้สายน้ำแห่งความเสียใจไหลรินออกมา
“แต่…แต่เรา…เราเป็นผู้ชายด้วยกัน ผมรู้…ว่ามันคือความรักที่เป็นไปไม่ได้ มันคือความรักที่ไม่มีวันสมหวัง”
แอรอนกลับไม่คิดเช่นนั้น
“แล้วทำไม…ทำไมผมถึงต้องเฝ้ารอคอยแต่คุณ ทำไมผมถึงรู้สึกปวดเร้าทุกครั้งที่คิดถึงคุณ ได้แค่คิด ได้แค่ฝัน ผมไม่สนใจหรอกว่ามันจะเป็นยังไง แต่ผมก็รัก
คุณตั้งแต่แรกพบเช่นกัน รักมานาน…แล้วผมก็รอ รอจนทุกวันนี้ได้พบคุณอีกครั้ง และไม่ว่าจะเป็นยังไง…ผมก็ไม่อยากปล่อยให้คุณหลุดมือไปอีกแล้ว”
“ตอนนั้น…ผมไปช่วยคุณที่บาร์ตอนคุณเมา สารภาพก็ได้ว่าทนเห็นภาพบาดตานั้นไม่ได้ ผมหึงจนหน้ามึด โกรธจนตัวสั่นไปหมด ผมเป็นห่วงคุณทุกครั้งที่
คุณไปไหนกับใครต่อใคร เป็นกังวลทุกครั้งที่คุณยังทำงานไม่ยอมกลับบ้าน…เพราะผมหยุดคิดถึงคุณไม่ได้ ไม่ได้เลยแม้แต่วันเดียว”
อมลินส่ายหน้า “แต่มันไม่ถูกต้อง…คุณทำให้ผมเชื่อว่าความรู้สึกที่มีต่อคุณมันไม่เป็นผล…คุณกลับเข้ามาในชีวิตของผมอีกครั้ง โดยที่ไม่แสดงท่าทีอะไรเลย
แล้วตอนนี้…คุณจะมาเรียกร้อง รู้มั้ยว่าผมละอายใจมากแค่ไหน”
คนถูกกอดปวดร้าว ราวกับร่างจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ
“ผมไม่ใช่อมลินคนเดิม…ทุกอย่างเปลี่ยนไป ผมไม่ได้อยากให้คุณเข้าใจผมหรอกนะ…ผมไม่ใช่คนใจเย็น ไม่ใช่คนที่คุณหลงรักเมื่อหกปีก่อน…ผมไม่เขียน
ไดอารี่เลี่ยนๆถึงคุณ ผมไม่ได้หึงหวงคุณจนเก็บเอาไปคิดมาก ผมไม่ใช่คนใกล้ชิดบ้านเดียวกันกับคุณอีกต่อไปแล้ว…”
“แต่เราก็สามารถเริ่มใหม่กันได้นี่?”
“คุณ…คุณเพียงไม่รู้ใจตัวเอง”
คนถูกกล่าวหาส่ายหน้า
“แต่ผมไม่สนใจ ไม่สนใจเลยสักนิดว่าจะผิดพลาดอย่างไร…ขอเพียงตอนนี้ ให้คุณได้รับรู้ไว้ และเข้าใจว่าผมก็รักคุณเหมือนกัน ไม่ว่าจะต้องฝ่าฟันอีกสักกี่ครั้ง
ผมยืนยันคำเดิมว่าผมรักคุณ และยังรู้ว่าคุณรักผมอยู่…จริงที่คุณอาจเปลี่ยนไป แต่ผมมั่นใจว่าความรู้สึกนั้นยังชัดเจนเช่นเดิม”
“คุณอาจจะหาว่าผมไม่รู้ใจตัวเองก็ได้…แต่คุณต้องเชื่อ…”
อมลินเสมือนร่างเหลวๆที่อ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนของเขา…ยามที่นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องมองลงมา มันบ่งบอกถึงอารมณ์ภายในใจของเขา…
“ผมขอร้อง…เรื่องระหว่างเรา ความทรงจำ…วันเวลาที่เราเคยมีร่วมกันเมื่อหกปีก่อน มันมีค่าสำหรับผมมาก…แต่มันมีค่ามากสำหรับคุณแค่ไหนครับ?
ฉะนั้น…ผมอยากให้คุณนึกทบทวน ระหว่างเรา…อย่าปล่อยโอกาสนี้ไปอีกเลย”
แอรอนดึงอมลินเข้าสู้อ้อมกอด เสียงพูดที่ดังก้องกระหึมอยู่ในอกหนาจนคนถูกกอดรู้สึกได้
“ได้โปรด ถือว่าสงสารผมเถอะ…อย่าให้คุณต้องเป็นเพียงความฝันสำหรับผมอีกต่อไปเลย…”
เนินนานกว่าที่แอรอนจะผละร่างออกมา มองตากัน อมลินที่ยังคงอึ้งค้างทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนกอดไว้อย่างนี้
“คุณบอกว่าผมไม่อาจหยุดหัวใจไว้ที่ใครได้…” นิ้วยาวเชยคางหมนขึ้นเล็กน้อย “ผมรักคุณครับเจ้าชายน้อย ผมรักคุณ…”
จุมพิตอ่อนหวาน เนิ่นนาน เรียกร้อง ถูกป้อนละเลียดส่งมอบความเจ็บปวดอันแสนหวาน…ร้าวรานแก่อมลินเมื่อแอรอนจูบเขาอย่างดูดดื่ม ร่างบางถูกเอนลงใต้
เรือนกายกำยำ หลังสัมผัสกับเตียงนุ่ม มีเขาตามทาบทับลงมาบดจูบที่อัดแน่นด้วยความรัก แรงอารมณ์ ความต้องการซึ่งร่อนร้อง เสน่หา…ปะทุไปมาผ่านร่างกายของคนทั้งสอง
หลับตาลง อมลินรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกประหลาด เหมือนวินาทีหนึ่งเขาอยู่ในใจกลางภูเขาไฟร้อนระอุ อีกวูบหนึ่งเหมือนอยู่บนเทือกเขาเย็นยะเยือก…เหมือน
ถูกโยนร่อนขึ้นไปบนท้องฟ้า และดิ่งกลับลงมาด้วยความเร็วเท่ากัน…ความอุ่นร้อนวาบหวามพุ่งพล่านจากการสัมผัสของร่างสูง มือใหญ่ ริมฝีปากอ่อนนุ่มร้อนรนดุจเพลิงเผา อะไร
บางอย่างภายในกายของอมลินกำลังกรีดร้อง แผ่ซ่าน…เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต
แอรอนคลายการกอดรัดลงเล็กน้อย และผ่อนจุมพิตแนบแน่นจนสามารถหยุดพักหายใจได้ก่อนชั่วคราว
“ผมฝัน…ฝันว่าจะได้มีคุณอยู่ในอ้อมกอดของผมแบบนี้”
ฝ่ามือใหญ่เลื่อนเข้าไปใต้เนื้อผ้า ซึ่งถูกดึงออกมา ปลดเปลื้อง…อมลินได้แต่จ้องมองนัยน์ตาสีฟ้าเข้มจัด มองการกระทำของเขา…และเว้าวอนผ่านสายตา เว้า
วอน…ให้เขาหยุดแกล้ง หยุดทรมานเขาด้วยวิธีแบบนี้
ณ วินาทีปัจจุบัน…เขารู้สึกอ่อนแอ และควบคุมตนเองไม่อยู่ เหมือนไม่ใช่อมลินคนเดิม…คนที่เขารู้จักควบคุมตัวเองดี
“ผมรักคุณ…”
แววตาของคนพูดเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก มันหมายความตามนั้นจริงๆ…ชายหนุ่มได้แต่จ้องมองแววตาเอ่อคลอด้วยน้ำใส ฝ่ามือใหญ่ชะงัก
“ผม…”
มือบางยกขึ้นปาดน้ำตา แอรอนงุนงง
“ปล่อยผมไปเถอะ…”
อมลินผุดลุกขึ้นนั่ง
เงียบงัน…ไม่มีฝ่ายใดเอื้อนเอ่ยคำใด
แอรอนได้แต่ซึมซับกับความรู้สึกผิด ขณะกำลังช่วยอีกฝ่ายแต่งตัว จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“ผมขอโทษ”
“ผม…ผมอยากกลับบ้าน”
อมลินผุดลุกขึ้น ตั้งสติส่วนแอรอนงงค้างกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไป นิ้วเรียวจัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่…เงียบกันเหมือนไม่มีผู้ใดอยู่ในห้อง
ร่างบางเหลือบมองไปเห็นสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
“นั่นมัน…ไดอารี่ของผมนี่?”
เจ้าของห้องเดินไปหยิบมาส่งคืนให้ สีหน้าสำนึกผิด
“คุณลืมไว้ที่บ้านเมื่อหกปีก่อน…ผมพยายามร่ำเรียนภาษาของคุณจนอ่านมันออก ถึงได้รู้ว่าคุณเอ่ยถึงผมยังไงในนั้น…ผม ผมขอโทษ”
อมลินรับมามองดูงงๆ…ลุกขึ้นด้วยความอึ้งนิ่ง…
แอรอนไขประตูให้ มองอมลินเดินคอตกออกไปจากห้องชุดของเขาด้วยความเห
งาหงอย…ประตูปิดลง แอรอนทิ้งตัวลงนั่งที่พื้น พร้อมกับเอามือกุมหน้าและหลั่งน้ำตาออกมาเงียบๆ…
“เจ้าชายน้อย…”
TBC
-
ตอนจบ
อมลินกลับมาเยี่ยมบิดามารดาที่บ้าน และนำข่าวมาบอกพวกท่านเรื่องตนกับนรภาตั้งแต่สามวันที่แล้ว
ไม่มีผู้ใหญ่ฝ่ายไหนคัดค้าน ทว่ามีแต่เข้าใจคู่หนุ่มสาว ผลปรากฏว่าบิดามารดาของทั้งฝ่ายก็ยังคงคบค้าและเคารพในสิทธิการตัดสินใจของแต่ละครอบครัว ไม่มี
ใครตำหนิเรื่องที่ทั้งคู่เลิกกันแล้วทั้งนั้น
“ดีแล้วลูก ถ้าเล็กรู้ใจตัวเองเสียตั้งแต่ก่อนหมั้นหมาย ก็จะได้ไม่เป็นการทำร้ายชีวิตตัวเอง แล้วก็ชีวิตของน้องเขาด้วย”
คุณแพรดาวกล่าวเช่นนั้น อมลินรู้ว่าทำไมนรภาถึงยอมจบความสัมพันธ์ครั้งนี้ เหลือเพียงความเป็นพี่เป็นน้องได้อย่างง่ายดาย…นั่นก็เพราะเธอรักคนรักเก่า
มากกว่า และเพราะความรักครั้งนั้นที่ขับเคลื่อนให้เธอยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อจะกลับไปรักกันอีกครั้ง
เธอบอกว่าแอบกลับไปคบหาดูใจกับแฟนเก่าอีกครั้งเริ่มตั้งแต่กลางปีที่แล้ว…และเธอทนหลอกลวงเขาต่อไปไม่ไหว เลยต้องขอเลิกกับอมลินในที่สุด…
อมลินเองก็ใช่คนที่ซื่อตรงเสมอมา
ชายหนุ่มวางแผน…แผนที่เขาจะบินไปเรียนต่อปริญญาโทที่เมืองนอกอีกสักครั้ง คราวนี้อาจจะนานเป็นสามสามปี สี่ปี? ห้าปี? แต่คงเป็นแถบยุโรป…ไม่ว่าจะ
เป็นฝรั่งเศส หรืออิตาลี หรือจะเป็นอังกฤษดี…คุณนพดพกับคุณแพวดาวก็ยิมยอมทั้งนั้น
“แต่จะดีหรือลูก ไปเรียนทั้งๆที่ทำงานอยู่ในบริษัทคุณพ่อแบบนี้”
“ครับ ผมกะว่าจะให้หลานคลอดก่อน แล้วค่อยไป”
“ตาเล็ก แกไม่ต้องเป็นห่วงบริษัทของพ่อหรอก พ่อดูแลคนเดียวก็ไหว”
คุณแพรดาวยังเป็นกังวล
“ว่าแต่ จู่ๆทำไมถึงอยากไปเรียนต่อที่ยุโรปกระทันหันแบบนี้ล่ะลูก?”
“ไม่รู้ซิครับคุณพ่อ…ผมแค่เบื่อๆ อยากไปหาประสบการณ์”
“แต่ประสบการณ์ บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องค้นหาในที่ไกลๆ มันอาจจะอยู่ใกล้ตัวเราก็ได้นะตาเล็ก…”
คุณแพรดาวเอ่ยทิ้งท้ายไว้เช่นนั้น ทำให้บัดนี้อมลินได้แต่นั่งคิดทบทวนถึงเหตุผลต่างๆ
เขาจะหนี…หนีความจริงไปอีกครั้งจริงๆน่ะหรือ?
นั่งหย่อนขาอยู่บนท่าน้ำซึ่งยื่นออกไปในทะเลสาบส่วนตัวหลังบ้าน…อมลินนั่งเหม่อลอย มองแสงอาทิตย์อัสดงที่ส่องสะท้อนกระทบผิวน้ำ ใบหน้าหล่อเหล่าของ
ทนายหนุ่มผุดพรายขึ้นในมโนภาพ เหมือนว่าเขากำลังจ้องมองมาอยู่ทางนี้ เหมือนเขาอยู่ตรงนี้…ที่นี่ กับเขาจริงๆ
“เจ้าชายน้อย…”
“ฮื้อ?...”
อมลินเผลอตัวตอบกลับไป…ก่อนจะรู้ตัวว่านั่นไม่ใช่แค่เพียงเสียงแว่ว แต่เป็นสุ้มเสียงทุ้มใหญ่ที่ดังขึ้นจริงๆ ร่างบางผุดลุกขึ้นเต็มความสูง แสงแดดสีส้มร้อนแรง
สาดส่องลงมา ส่งผลให้เขาไม่สามารถมองเห็นสีหน้าที่แท้จริงของผู้มาเยือนได้
เวลายามเย็นนั้นแสนเศร้า เข้ากับอารมณ์ของชายหนุ่มต่างเชื้อชาติทั้งสอง…
“แอรอน…คุณมาได้ยังไง-“
ก่อนจะจบประโยค หนุ่มต่างชาติก็เดินเข้ามาประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับอมลิน เนินนานกว่าที่ลิ้นนุ่มๆอุ่นร้อนนั้นจะถอนออก หลังจากรุกร้ำควานหาความ
หอมหวานจากรสจูบแล้ว อมลินมองนัยน์ตาสีฟ้าเข้มซึ่งบัดนี้…มันส่องแสงทอประการไปกับแสงอาทิตย์ยามเย็น ในหัวสมองมึนงงราวกับมีพลุนับร้อยพันถูกจุดขึ้น อีกฝ่ายยิ้ม
“ผมรักคุณ”
อมลินพยักหน้า
“ผมจะไม่ยอมให้คุณไปไหนอีกโดยเด็ดขาด”
“คุณรู้?”
“ครับ ผมรู้แล้ว และมาตามรั้งคุณไว้ ด้วยจูบนั้น”
ชายหนุ่มจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมน ก่อนจะจูบเปลือกตา ซึ่งภายในเป็นดวงตาที่หวาน…หวานซึ้งมากที่สุดเท่าที่เขาเคยพานพบมา
“คุณจะทิ้งข้อความบอกรักไว้ให้ผมคลั่งอยู่คนเดียวอีกต่อไปไม่ได้นะ คุณจะต้องเป็นความจริงให้ผม เพราะผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วถ้าไม่มีคุณ…ไม่ได้ ไม่
ได้แล้วนะเจ้าชายน้อย”
อมลินหัวเราะแผ่วเบา ดวงตาเรียวคลอหยาดน้ำใส
“ผมมีเรื่องจะบอกคุณ”
“อะไรเหรอครับ?”
“เรื่องเมื่อหกปีก่อน…เรื่องที่คุณควรจะรู้ไว้ตั้งนานแล้ว ความจริงก็มีอยู่ว่า ผมกับยูมิโกะคบกันเพื่อแกล้งหลอกให้คุณหึง”
“อะไรนะ!”
“เพื่อนของคุณน่ะ รู้ตั้งนานแล้วว่าผมแอบชอบคุณ ส่วนคุณ…เขาไม่แน่ใจ เลยยอมเป็นตัวช่วยคบกับผมเพื่อจะพิสูจน์ว่าคุณแอบชอบผมอยู่หรือเปล่า แต่ว่า…
คุณคือเจ้าชายน้อยของผม คุณไม่ได้แสดงอาการหึงหวงเหมือนคนอื่นๆที่เคยคบกันมา”
อมลินอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะอยู่ในลำคออย่างไม่อยากเชื่อหู พลางกรอกตาไปทางอื่นแล้วทุบลงที่ต้นแขนหนาของคนตัวสูง
“คนบ้า!”
“ผมอาจจะเป็นคนเจ้าชู้ก็จริง แต่ผมบอกได้…ว่าตอนนี้คุณกำหัวใจของผมไว้หมดทั้งดวงแล้ว ผมพูดจริงๆนะครับเจ้าชายน้อย”
“แต่คุณ…คุณน่ะร้ายกาจที่สุด! คุณรวมหัวกับเพื่อนของผม รุมหลอกผม!”
อมลินทุบทนายหนุ่มอีกสองสามครั้ง ซึ่งก็ยินยอมจนกว่าอีกฝ่ายนั้นจะพอใจ กระทั่งอมลินยอมหยุดดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขาแล้ว แอรอนจึงนำกำปั้น
น้อยๆขึ้นมาจูบ
“ใครกันแน่ที่ร้ายกาจ คุณเล่นทิ้งข้อความ เพียงแค่กระดาษแผ่นเล็กๆใบเดียวเท่านั้น! คิดถึงความรู้สึกของผมก็แล้วกัน…แถมยังอุตส่าห์ทิ้งไดอารี่ภาษาไทยไว้
ให้ผมเล่มหนึ่งด้วย เห็นมั้ย ฝรั่งคนหนึ่งเลยต้องลำบากตราตรำเรียนภาษาไทยแทบตายเพียงเพื่อจะได้อ่านไดอารี่ของคุณเลยนะเนี้ย”
“แล้วไหนจะท่าทีเฉยชา ที่คุณทำกับผม…คุณทำเป็นหึงหวงยูมิโกะ แต่ความจริงแล้วคุณแอบรักผม ทีนี้ใครกันแน่ที่ร้ายกาจกว่ากัน…”
อมลินคลี่ยิ้มเขินๆ
“งั้นก็อย่าอ่านซิ”
“ได้ไง…ก็คุณเล่นพูดตัดพ้อถึงผมอย่างนั้น ผมก็ต้องแก้ข่าวหน่อยซิ ผมไม่ได้ทั้งเจ้าชู้ไม่เลือก ไม่ได้เป็นคนหน้าหม้อ ไม่ได้เป็นคนมั่วไม่เลือกแบบนั้นสัก
หน่อย…ผมแค่…รักประสบการณ์เท่านั้นเอง”
อมลินค้อนน้อยๆแลดูน่ารักไปอีกแบบ
“แล้วตอนนี้ยังเป็นอยู่มั้ยล่ะ?”
แอรอนทำหน้าตาตกใจ
“ไม่เคยเป็นเลยต่างหากล่ะครับ แต่ถ้าคุณอยากรู้นะ…อันนี้ต้องพิสูจน์เอง”
อมลินเบือนหน้าหนี อมยิ้มกับความทะเล้นของคนตรงหน้า
“แล้วเมื่อไรคุณถึงจะว่างกลับไปเยี่ยมบ้านทิวสนของผมอีกล่ะครับ พวกคุณแม่กับยัยน้องสาวตัวแสบของผมคงได้กรี๊ดหนักแน่ถ้ารู้ว่าคุณจะกลับไป ว่าไงครับ?
พวกเรายินดีต้อนรับคุณทุกเมื่ออยู่แล้วนะหนุ่มน้อยจากเมืองไทย”
เขาขยิบตา อมลินเอาปลายนิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือบีบปลายจมูกโด่ง
“ว่าแต่คนอื่น ดูตัวเองเถอะ…วันนั้นที่ผมไปรอคุณที่โรงหนัง ทำไมคุณไม่ยอมโผล่หน้าไปบ้าง หรือว่ามัวแต่อยู่กับคนอื่น”
“เปล่านะ คนอื่นน่ะ ผมอยู่กับยูมิโกะจริงๆ เธอไส้ติงอักเสบเลยต้องเข้าโรงพยาบาล เธอโทรฯบอกผม ผมเลยต้องรีบไปหา…ก็ไม่รู้ว่าคุณจะรีบวางแผนหนีกลับ
วันนั้นนี่ ไม่งั้นยูมิโกะก็เถอะ…”
“แล้วเธอเป็นอะไรมากมั้ย?”
“ไม่ครับ จริงซิ! ถ้าคุณไม่เชื่อนะ ยูมิโกะเป็นพยานปากเอกให้ผมได้เลยนะ เธอบอกให้ผมโทรฯหาคุณตั้งหลายครั้ง แต่คุณก็ดันลืมมือถือเอาไว้ที่บ้านซะนี่
อย่างนี้นะ…มันน่าโดนศาลลงโทษซะให้เข็ด”
“น้อยๆหน่อยพ่อทนายมือหนึ่ง รู้สึกภาษาไทยจะแกร่งกล้าขึ้นมากนะ ถึงขนาดเล่นอุปมาอุปมัยเห็นผมเป็นจำเลยงั้นเหรอ?”
“ก็ผมอยากมีแฟนเป็นคนไทย ก็ต้องหัดพูดภาษาไทยซิครับ”
คารมทนายหนุ่มทำให้อมลินเผลอ โดนขโมยจูบ ‘ทำโทษ’ อีกรอบหนึ่งจนได้
“คุณรู้มั้ย…ว่าผมไม่อยากเป็นคนโง่ คนขี้ขลาด…ที่จะยอมให้โอกาสหลุดลอยไปอีกครั้งต่อหน้าต่อตาอีกต่อไปแล้ว ต่อไปนี้ไม่ว่าคุณจะหนีผมไปไหน ผมจะไม่
ยอมปล่อยคุณไปแน่…หรือต่อให้คุณไม่มอบโอกาสให้ผม ผมก็จะขโมยมันมา เพื่อให้มีคุณ…ผมยอมได้ทุกอย่าง”
“เมื่อก่อนผมอาจจะชอบทำเป็นเข้มแข็งนะ…ไม่ว่าจะด้วยอีโก้หรืออะไรก็ตาม ผมชอบทำเป็นทนแรงดึงดูดของคุณได้…รู้มั้ยว่าผมคลั่งคุณอยู่ไปอีกตั้งหลายปี
หลังที่คุณจากไป”
“อเล็กซ์ครับ…เราเสียเวลากันมามากพอแล้ว แต่ก่อนเราต่างเล่นละคร ต่างเล่นเกมส์กันว่าจะไม่แพ้ใจให้อีกฝ่าย แต่ผมอยากแพ้คุณ ผมอยากยอมให้คุณ คน
เดียวและหนึ่งเดียวของผม”
เจ้าชายน้อยของเขายกมือขึ้นลูบซีกหน้าหล่อเหล่า พลางตอบกลับไปเช่นเดียวกัน
“ผมก็เหมือนกัน…เพิ่งรู้ว่าโง่มากที่โกหกตัวเอง และเสียเวลามากมายแค่ไหน…”
“แสดงว่าตอนนี้คุณก็รักผมแล้วเหมือนกันใช่มั้ย?”
อมลินไม่ยอมตอบ
“งั้นผมจูบคุณอีกนะ”
แอรอนทำหน้าตาขึงขังจริงจัง คำขู่ไม่มีผล เจ้าชายน้อยหัวเราะร่วน
“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ?”
คำตอบยียวน ทำให้แอรอนกระชับอ้อมกอดแน่นยิ่งขึ้น
“คอยดูเถอะ…ผมจะทำให้คุณพูดมันออกมาอีกครั้งให้ได้เลย”
อมลินไม่ใคร่สนใจอยากรู้สักเท่าไร…ว่าอีกฝ่ายจะงัดอะไรออกมาสู้
“เจ้าชายน้อยครับ คุณจำนิทานเวนิสที่ผมเล่าให้คุณฟังตอนไปแค้มเมื่อหกปีก่อนได้มั้ย?”
ครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะพยักหน้า
“จำได้ลางๆครับ ทำไมหรือ?”
“ที่ผมบอกว่าอัลเลคคิโน่แอบหลงรักสาวโคลอมบิน่าจอมเจ้าชู้ เรื่องราวของเราก็คล้ายๆกับทั้งสองคนนั่น…ผมคือโคลอมบิน่าที่ทำผิดพลาดจนเกือบจะสูญเสียสิ่งที่
ตัวเองรักมากที่สุดไป”
“ส่วนผม…ก็คืออัลเลคคิโน่จอมหลอกลวง…ที่หลอกตัวเองและคุณมาตลอด ว่าไม่ได้รักคุณใช่มั้ย?”
แอรอนกระชับอ้อมกอดแรงขึ้นอีกนิด “งั้นต่อไปนี้เรามาถอดหน้ากาก เลิกเล่นละครใส่กัน…ต่อไปนี้เราจะพบกันด้วยตัวตนที่แท้จริง”
จุมพิตอีกครั้งอย่างรักใคร่…ใครจะไปรู้ ว่านิทานเรื่องนี้ในที่สุด…ก็จบลงด้วยดี
อมลินจะไม่ใส่หน้ากากอัลเลคคิโน่อีกต่อไปแล้ว…
“แล้วนี่เข้ามาได้ยังไง…อย่าบอกนะว่าริอาจทำตัวเป็นโจรแอบปีนรั้วเข้ามา”
“โธ่เจ้าชายน้อยของผม…ผมก็เข้ามาทางประตูซิครับ คนไทยเขาว่าอะไรน๊า…ช่างเถอะ แต่ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ของคุณคงงงมากแล้วแน่เลยว่าจู่ๆก็มีฝรั่งที่ไหน
ไม่รู้เดินเข้ามาขอพบคุณหน้าตาเฉยแบบนี้”
อมลินขำ แอรอนรีบอ้อน
“จะไม่แนะนำผมให้พวกท่านรู้จักหน่อยหรือครับ เจ้าชายน้อย”
ร่างสูงเปลี่ยนมาเป็นกระชับมือ ยืนตากลมเอื่อยสบายยามเย็นริมน้ำ ก่อนจะก้มลงเอียงคอจุมพิตด้วยความรักอีกครั้ง…แววตาเปี่ยมสุข
“ผมรักคุณ…และจะรักตลอดไป”
อืม…ชอบความรู้สึกนี้จัง…
’ตลอดไป’
“เราเข้าไปข้างในกันเถอะ…”
จบ...ให้รักได้มั้ย ถ้าหัวใจถามหา
ปล. ใครว๊อนท์ตอนพิเศษบ้าง จะเอามาลงให้ในไม่ช้านะจ้า :oni1:
-
วอนท์ ตอนพิเศษอย่างแรง รีบ ๆ มาลงน้า :m13:
-
วอนท์ ตอนพิเศษ :m1:
-
อ้าจบแบบนี้ประทับใจครับ :m1:
รออ่านตอนพิเศษ อิอิ
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ววววววว ขอบคุณค่าสำหรับเรื่องราวน่ารักจองเจ้าชายน้อยกับนายแอรอน
ชู 2 มือว๊อนท์ตอนพิเศษ อิอิ :oni2:
-
:a1: ขอตอนพิเศษด้วยค่ะ
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
want ด้วยคน 555
เอาแบบพิเศษสุดๆเลยได้มั้ยเอ่ยยย :m13:
-
:m1:
อิอิ จบซะแล้ว
-
ต้องการครับต้องการ
-
น่ารักจังเลย ในที่สุดก้อลงเอยกัน อิ อิ
-
ตอนพิเศษษษษษ
มาต่อด้วยนะค๊าบบบบ
-
ง่ะจบแล้วจริงอ่ะ
ทำไมจบเร็วจัง
-
:L2:......สมหวังกันแล้วอย่างนี้ขอตอนพิเศษแบบหวานๆ ด้วยอีกคนนะจ้ะ... :L2:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
ตอนพิเศษอยู่ไหน????
น่ารักมากๆ เลยในที่สุดก็แฮปปี้เอ็นดี้ง :o8:
-
น่าร๊ากกกก
:o8:
-
ป้ารอตอนพิเศษอยู่แล้วนะ :t2:
-
ยกซ้ายขวา 2 ข้างเลย อยากได้ตอนพิเศษหวานๆ :a1:
-
ขอตอนพิเศษอย่างด่วนเลย :oni2: :oni2:
-
ยกมือรอตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
-
ดีใจจังจบแบบนี้ :m1:
รอตอนพิเศษด้วยคน :oni2:
-
จบแบบแฮปปี้
:o8: :o8:
-
จบได้ซึ้งมากมายเยย...^^
-
ชอบไม่ชอบยังไงติชมกันด้วยนะงับ แฮะๆ :m23:
ตอนพิเศษ : หวานรักเจ้าชายน้อยของนายทนายแอรอน
ภาพตรงหน้าคือทะเลกว้างใหญ่ใสสะอาด หาดทรายสีขาวนวล…อมลินรีบจู๋ปากทำตาวาว
“เย้ทะเลจ๋า ฉันมาแล้ว”
ร่างโปร่งทำท่าจะวิ่งแล่นลงไป หากแต่มือใหญ่กลับรั้งไว้ก่อน
“นี่ อย่าเพิ่งซิ รอให้แดดอ่อนกว่านี้ก่อน”
คนถูกห้ามทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“อ้าว ก็ผมอยากเล่นน้ำแล้ว ครั้งล่าสุดที่มาก็ตั้งสี่ปีที่แล้วนะ”
แอรอนในชุดผ้าป่านเบาสบาย สีขาวทั้งชุดส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะลากคนตัวยุ่งกลับเข้ามายังส่วนของบ้าน
“เชื่อผมซิ เอาไว้ก่อนเถอะ หรืออย่างน้อยก็ทาครีมกันแดดไว้บ้าง”
แหงล่ะ หากจะให้ผิวสวยๆของแฟนเขาต้องไปโดนเจ้าแดดร้ายโลมเลีย เป็นใครคงไม่ยอมแน่ๆ…
เพราะเขาเองก็ยังไม่เคยทำถึงขนาดนั้นเลยนิ
“ไม่เอาได้มั้ย ครีมกันแดดเหนียวตัวจะตายไป”
“ไม่ได้ครับ ถ้าจะลงเล่นน้ำ ผมคงต้องบังคับให้คุณทาครีมก่อนนะ”
อมลินเลยได้แต่เดินงอนๆไปนั่งหย่อนตัวลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ใต้ชายคาบ้าน…บ้านหลังนี้เป็นบ้านพักตากอากาศส่วนตัวหลังหนึ่งของครอบครัวชายหนุ่ม พื้นที่ส่วนตัว สงบเงียบ และกว้างขวางติดกับชายหาดไร้ชื่อแห่งหนึ่ง…พื้นที่โดยรอบไม่มีผู้บุกรุก เลยทำให้สภาพแวดล้อมยังคงความสวยงาม และลึกลับน่าค้นหา…
ทะเลซึ่งเป็นฝั่งอันดามันนั้นสวยงามเกินคำบรรยายอยู่แล้ว บวกกับบรรยากาศเงียบสงบ ดีแสนดีแบบนี้ทำให้ทั้งหนุ่มเจ้าของบ้านและหนุ่มต่างแดนต่างรู้สึกสบายเวลาที่ทั้งคู่อยู่ที่นี่ ตัวบ้านเป็นตึกสีขาวกลางเก่ากลางใหม่ คงกลิ่นอายเดิมๆไว้ เบื้องหลังเป็นภูเขาเตี้ยๆที่จงใจให้ประยุกต์เข้ากับการสร้างบ้าน ส่วนข้างหน้ามีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาร่มรื่นตั้งอยู่ มีชิงช้าเชือกง่ายๆห้อยไว้ และคอยแกว่งไกว่ด้วยตัวเองไปกับสายลม
อมลินตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อร่างตรงข้างขยับตัว เอ…แอรอนมานอนด้วยตั้งแต่เมื่อไร
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
เสียงทุ้มใหญ่ฟังดูงัวเงีย หนุ่มเจ้าของบ้านถึงกับผละตัวห่างเล็กน้อย…เพราะไอ้ความรู้สึกแปลกๆเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ แล้วยิ่งตอนนี้กำลังนอนซุกอยู่บนตัวของเขา บนเก้าอี้นวมทรงกลมตัวใหญ่ อมลินยิ่งรู้สึกร้อนวูบวาบบอกไม่ถูก
นัยน์ตาสีฟ้าจัดจ้องมองมาแปลกๆ…รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้อมลินกระโดดลุกออกไปเดินเล่นแก้เก้อบนชายหาด
ร่างใหญ่เดินตามมา ทั้งคู่นั่งลงเพื่อชมพระอาทิตย์ตกดินกันเพียงลำพังสองต่อสอง…เสียงนกทะเลร้องอยู่เหนือหัว ต่างพากันเตรียมตัวกลับรัง ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ แค่นั่งฟังเสียงลม เสียงคลื่น และชมแสงอาทิตย์สะท้อนเป็นแผ่นทองบนผืนน้ำเท่านี้ก็คุ้มค่าแล้ว
“หิวหรือยังเจ้าชายน้อย หรือยังอยากเล่นน้ำอีก?”
คงไม่ไหวแล้ว อมลินนอนเสียจนเพลิน แอรอนก็คงเหนื่อยจากการขับรถทางไกลเช่นกัน เขาจึงเสนอว่า
“ไม่ล่ะครับ เราไปเตรียมอาหารกันเถอะ แล้วก็จะได้เข้านอนไวๆ”
ร่างโปร่งลุกออกไปแล้ว ไม่รู้เลยว่า…คำพูดสุดท้ายนั้นสะกิดอะไรบางอย่างลึกๆข้างในของชายหนุ่มเข้าให้แล้ว…
เย็นนั้น บรรยากาศกำลังโพล้เพล้ ทั้งสองเอาเตาปิ้งไฟฟ้าออกมาตั้ง แล้วพากันปิ้งย่างอาหารทะเลเสียบไม้กันอย่างสนุกสนาน มีเสียงคลื่นดังเป็นดนตรีคลอ มีรอยยิ้มของกันและกันเป็นการแสดง แล้วก็มีบรรยากาศรอบๆตัวห้อมล้อมเป็นเพื่อนให้จนเวลาผ่านไปเร็วน่าใจหาย
“เฮ้อ อิ่มจังเลย”
อมลินออกไปเดินบิดขี้เกียจ ก่อนจะเก็บข้าวของแล้วรอให้แอรอนไปอาบน้ำ
“แล้วคุณล่ะเจ้าชายน้อย สนใจอาบน้ำกับผมมั้ย?”
ตอนแรกอมลินทำหน้างงๆ…เขามักสมองช้ากับเรื่องพรรณนี้เสมอ ทว่าพอรู้ความหมายแล้วเขาก็ได้แต่หน้าแดง เลิกพูดกับแอรอนไปเลย
“โธ่ๆ ผมล้อเล่นนะครับ”
อาบน้ำเสร็จ ทั้งสองก็มานั่งเล่นกันอยู่นอกชาน คอยนอนรับลมทะเลเย็นๆ กับมองดูดาว ดูท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือท้องทะเลอันเงียบสงบ…กลิ่นกายคนข้างๆตัวหอมกรุ่นขึ้นมาหลังการชำระล้างร่างกายเสร็จสิ้น อมลินรู้สึกเพลิดเพลิน คุยกันไปนานเท่าไรไม่รู้ จนเริ่มง่วง…เขาจึงขอตัวไปเข้านอน
“ให้ผมไปส่งมั้ยเจ้าชายน้อย?”
อมลินสบสายตากับดวงตาสีฟ้า หน้าแดง…เขินแต่ก็ทำทีท่าปกติเข้าไว้
“งั้นมาให้ผมกอดราตรีสวัสดิ์ก่อนซิ”
อมลินส่ายหน้า แต่ในที่สุดก็ถูกดึงตัวลงไปนอนบนร่างหนากำยำ ยังไม่ทันไรเขาก็โดนบดจูบร้อนแรงเข้ามาจนหัวสมองโล่งว่างเปล่า พลันคิดอะไรไม่ออกนอกจากเปิดทางตอบสนองเขาอย่างมิชำนาญนัก
แอรอนครางเบาๆในลำคอเป็นการบ่งบอกถึงความพึงพอใจ รสจูบของเจ้าชายน้อยนั้นช่างเป็นธรรมชาติ แต่ก็หอมหวาน และเต็มไปด้วยความเซ็กซี่วาบหวาม ด้วยความน่าค้นหาอันมากมาย…
“นอนเถอะ…”
ถอนริมฝีปากออกมา อมลินหน้าแดงก่ำ ดวงตาสีฟ้าเปี่ยมเร้าด้วยแรงอารมณ์ ทว่าเขาก็ยอมปล่อยร่างบางให้เข้าห้องไป
คนบนเตียงกว้างนอนพลิกไปมา ทำยังไงก็ข่มตาข่มใจให้นอนหลับไม่ไหว
อมลินนอนเอาแขนก่ายหน้าผาก ใจเต้นตึกตักอย่างรุนแรง…ปลายนิ้วพลางยกแตะที่ริมฝีปากของตนขณะกำลังหวนนึกถึงรสสัมผัสที่คนอีกห้องมอบให้ ตามผิวกายนั้น…ร่องรอยต่างๆก็แลดูสมจริงขึ้นมาทันทีที่คิดถึงฝ่ามือใหญ่ร้อนผะผ่าว
ถอนหายใจหนักๆ พอดีกับที่จู่ๆประตูก็เปิดเข้ามาอย่างแผวเบา เจ้าของห้องสะดุ้งเฮือก…ร่างใหญ่ในเงาตะคุ้มหนึ่งจรดฝีเท้ามาใกล้ๆเตียง พอจนถึงอาณาเขตที่แสงจันทร์ยามดึกพอส่งถึง ทั้งคู่ก็สบตากันเงียบงัน
นัยน์ตาสีฟ้าดูอ่อนจางลงในสีนวลของพระจันทร์ ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ…ร่างสูงปีนขึ้นเตียงช้าๆ พร้อมทั้งยังคงจดจ้อง…มือใหญ่เอื้อมออกมาก่อน แตะลงที่ปลายคาง และใช้นิ้วหัวแม่มือใหญ่ไล่บวกกับนวดคลึงกลีบฝีปากล่างอันอวบอิ่มเบาๆ
อมลินหลับตา…ลืมตาอีกทีก็พบว่าร่างสูงกำลังปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกช้าๆต่อหน้า ก่อนจะดึงเสื้อตัวนั้นออกไปเผยให้เห็นถึงเรือนร่างสง่างาม เต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแรง หน้าอกและหน้าท้องแบนราบยุบขึ้นลงอย่างเร้ารัญจวนใจ คลื่นลอนกล้ามของแอรอนช่างสมส่วนและแสนจะเซ็กซี่…
แอรอนบดจูบลงมา ดวงตาของอมลินพร่ามัว…เสื้อของตนถูกดึงออกไปจากทางศีรษะ แอรอนเคล้าคลึงยอดอกนิ่มสีชมพูด้วยปลายลิ้นจนเปลี่ยนแปลงไป…ทำให้คนถูกปรนนิบัติถึงกับครางออกมาเบาๆในไม่ช้า
ฝ่ามือใหญ่ประคองวงหน้าไว้ขณะกำลังมอบจุมพิต ร้อนแรง หยอกล้อ ก่อนจะแทรกนิ้วผ่านกลุ่มผมนุ่มไปตามส่วนต่างๆ…รู้ตัวอีกทีทั้งสองก็กอดรัดกันในลักษณะที่เปลือยเปล่าทุกประการแล้ว
“แอรอน…” น้ำเสียงของอมลินแหบพร่า เขาแทบไม่เชื่อหู และถึงแม้ว่ารู้ดีว่าตัวเขากำลังจะทำอะไร แต่มันแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือตัวของเขาเอง
“ฮื้อ?”
“เดี๋ยวก่อน…”
“กลัวเหรอเจ้าชายน้อย?”
หน้าแดงพร้อมทั้งพยักหน้า แอรอนยิ้มปลอบใจ
“ครั้งแรกหรือ?...”
พยักหน้าอีกครั้งด้วยความอาย
“เชื่อใจผม ไม่ต้องกลัวนะ…พยายามผ่อนคลายเข้าไว้”
ความจริงแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกของแอรอนเช่นเดียวกัน แต่กับ…เอ่อ…
ร่างบางสะดุ้งเฮือก กอดแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มไว้แน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดนั้นถูกแทนที่ด้วยสีหน้าเข้มครามสุดบรรยาย…แอรอนเองก็ขมวดคิ้วด้วยความวูบวาบทั่วทั้งตัว เหงื่อกาฬผุดพราย ก่อนที่ทุกอย่างจะสิ้นสุดลงอย่างรุนแรงนั้น แอรอนโน้มตัวลงกระซิบที่ข้างหูอมลินเบาๆว่า…
“Be mine…!”
ร่างใหญ่ล้มตัวลงมาทาบทับร่างเล็ก ผ่อนลมหายใจที่หอบเหนื่อยให้กลับมาเป็นปกติเหมือนกันทั้งคู่ แอรอนยิ้มพร้อมทั้งระดมจูบอมลินซึ่งกอดร่างอีกฝ่ายไว้อย่างงงๆ…กำลังซึมซับความรู้สึกแบบใหม่นี้ไว้ในสมอง
“ถ้ารู้ว่ารู้สึกดีแบบนี้…ผมทำให้คุณไปตั้งนานแล้ว”
แอรอนหลับตาลง ยังคงคั่งข้างอยู่ภายในตัวอมลิน ซึ่งผ่อนแรงกอดลงไปพร้อมกับหลบสายตาสีฟ้าขี่เล่นนั่น
“อย่าหลบตาผมสีเจ้าชายน้อย”
อมลินถูกสะกดโดนมนต์ขลังแห่งนัยน์ตาคู่นั้นอีกครั้ง แล้วเขาก็จูบบดเบียดพร้อมกับทำแบบเดียวกันที่ช่วงล่างอีกครั้ง ซึ่งเนิบนาบช้านานกว่าครั้งแรก เพราะเสมือนการสอนคนอ่อนหัดไปด้วยในตัว จนอมลินรำพึงอยู่ในใจว่าทำแบบนี้…ยิ่งจะทำให้เขาเสียผู้เสียคนเข้าไปใหญ่
TBC
-
:m1:ตอนพิเศษ :m1:
-
:m4: เย้ๆ ตอนพิเศษ
ไปอ่านเตรียมสอบสายตรงต่อดีกว่า ฮือๆ T^T
-
:m25:
:mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บ้านพักตากอากาศ แถวเกาะเสม็ดรึเปล่าหว่า? = =
-
:m1:
จึ๊กๆๆกันแล้ว
-
ครั้งแรกของทั้งคู่ :m3:
อเล็กซ์จ๋า ไปฮันนีมูนกันแล้ว อย่าไปกลัวเสียผู้เสียคนเลยค่ะ
งานนี้มีแต่ได้กับได้ :t2:
คนแต่งใจดีมากมายมาต่อตอนพิเศษให้ +1 :m4:
-
ว้าววววววววววววววววววววววววววววววววว อิอิ :jul1:
-
อ้ามีฉาก เรทด้วยแหะ อิอิ :m1:
รออ่านตอนตอ่ไปครับ เห็นมี TBC
-
นึกว่าไปเสม็ด :jul3:
มีตอนต่อด้วย สู้ๆนะค๊าบ
-
:m1: :oni2: :o8:
-
ตอนพิเศษ ๆ รอมานานแล้ววววว :oni2:
-
ตอนพิเศษ :o8: :m1:
สู้ๆนะฮับ
-
อิอิ...หวานจังเลยค้าบบ...ช๊อบชอบ :oni2: :oni2: :oni2:
-
มาต่อให้ไวค่ะคุณน้อง
:jul1:
-
:L1:หวานน่ารักทั้งคู่เลยนะ น่าอิจฉาจังเลย :oni2: :oni2:
-
บรรยายเห็นภาพเลย
-
ความจริงมีตอนพิเศษอีกตอนแหละ :o8:อิอิ ส่วนตัวแล้วชอบตอนพิเศษที่แต่งไว้แต่ยังไม่ได้ลงนี่มากกว่าง่ะ =_=" :m1:
อีกไม่นานเกินรอครับ :m32:
Part 2
ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก อากาศเย็นสบาย…เพียงแต่ผิวกายของอมลินร้อนผ่าว มีเหงื่อเม็ดผุดพราย…
นี่…นี่เขาฝันไปหรือเนี้ย?
ชายหนุ่มนั่งพิงหัวเตียงไม้ พลางจับลมหายใจให้เป็นปกติ…ทำไมฝันเมื่อกี้ถึงได้สมจริงนักนะ
แล้วนี่เขากลายเป็นคนแบบนั้นไปแล้วเหรอ?...
“เจ้าชายน้อย”
เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นข้างๆตัว ทำให้ตกใจจนแทบตกขอบเตียง แต่มือใหญ่รับไว้ได้ทัน
“แอรอน!”
ผู้มาเยือนเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอมยิ้มขำ
“คุณเข้ามาได้ยังไง?”
“ก็เดินเข้ามา”
“แล้ว…คุณมีธุระอะไร?”
“ฮื้อ? ก็นอนไม่หลับ แค่แวะเข้ามาดูเจ้าชายน้อยนอนหลับ เหมือนแต่ก่อนที่ผมก็เคยถูกแอบมองตอนหลับเหมือนกัน” สมองของอมลินประมวลภาพความทรงจำอย่างรวดเร็ว เขินอายจนหน้าแดง
“แต่…รู้สึกคุณจะไม่ได้แค่นอนหลับอย่างเดียวซินะ”
สายตาเจ้าเล่ห์กรุ่มกริ่มล้อเลียนยิ้มแย้มหัวเลื่อนไปตรงเป้ากางเกงของเจ้าของห้อง…ซึ่งมีอาการเปลี่ยนแปลงหลังจากเขาฝันอะไรบ้าๆแบบนั้น
“เฮ้ย!”
ร่างเล็กรีบเอามือปิด ก่อนจะลนลานคว้าผ้าห่มมาปิดอีกที แอรอนเห็นแล้วได้แต่หัวเราะฮึๆ
“ไม่ต้องอายไปหรอก…ผมเข้าใจ…”
อมลินที่ค่อนข้างขี้อายมองแอรอนด้วยแววตาตื่นๆ ทั้งคู่จ้องกันเงียบๆสักพัก…ฝ่ายหนึ่งก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
“จะว่าไป…ตั้งแต่เราคบกัน…เรายังไม่เคย…”
อมลินส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อร่างสูงเลื่อนตัวเข้ามา แววตาเลื่อนลอยหยุดลงที่ริมฝีปากอิ่มสีแดงเรื่อ…ไม่ได้นะ! ขืนทำแบบนี้…เขา…เขาจะทำยังไงต่อไปดี!
มันก็จะเหมือนในฝันน่ะซิ!
“แค่หอมแก้มราตรีสวัสดิ์ก็แล้วกัน”
ไร้เรี่ยวแรงจะตอบปฏิเสธ…อมลินโดนหอมแก้มเบาๆที่ทั้งสองข้าง ก่อนจะถูกจุมพิตลงมาอย่างเชื่องช้า
แอรอนถอนใบหน้าออกมาดูคนที่กำลังหลับตาหยี๋ รออยู่ชั่วอึดใจ
“ขออีกทีนะ…”
คราวนี้เขาบดเบียดริมฝีปากอย่างเร่งร้อนเสียแทน ก่อนจะคลายกำลังลงเหลือเพียงการหยอกล้อแสนหวาน…สลับกันไปมา จนอมลินรู้สึกวูบวาบจนแทบหายใจไม่ทัน
ไม่ฟังเสียงประท้วงอู้อี้ในลำคอ…แอรอนค่อยๆจัดการกับเสื้อผ้าของทั้งคู่ แล้วใช้ริมฝีปากสัมผัสเล้าโลมร่างบางจนทั่ว ทุกสัมผัสมอบทั้งความร้าวรานและสุขสม…อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน จนไม่มีส่วนไหนที่แอรอนไม่รู้จักอีกต่อไปแล้วนับแต่บัดนี้…
อมลินปิดเปลือกตาแน่นเมื่อจมูกโด่งไล้ไปตรงแอ้งหน้าท้องเรียบราบ เขาพยายามผลักคนตัวโตออก แต่อีกไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ต้องพบว่าตัวเองเพิ่งจะหลุดเสียงครางกระเส่าออกไปอย่างโจ่งแจ้ง เพราะการกระทำนั่น…เมื่อเวลานั้นมาถึง…
เจ้าชายน้อยรู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป…เขารู้สึกต้องการอะไรบางอย่างขึ้นมาจริงๆ
แต่นี่ไม่ใช่ความฝัน
พยายามบิดกายหนีเพราะความเจ็บปวด เรือนกายของทั้งสองแตกต่างกันจนเห็นได้ชัด…
“ไม่ต้องร้องนะคนเก่ง” หนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าปลอบโยนเบาๆ จูบผ่อนคลายความเกร็งเครียด
ชายหนุ่มนอนหลับตาซึมซับความรู้สึกที่เพิ่งได้รับไปหมาดๆ ดังระลอกคลื่นที่ซัดสาดครั้งแล้วครั้งเล่า
เสียงถอนหายใจเฮือกใจของแอรอนดังขึ้น ตามด้วยร่างหนา ซึ่งปกคลุมด้วยผิวสีขาวอมชมพูเรียบเย็นของเขาที่ทาบทับลงมา บดเบียดเคล้าคลึงร่างกายไปด้วยกันจนร้อนผะผ่าว เขากอดคนผิวสีครีมไว้มั่น แล้วฉกใบหน้าวูบลงไปตามลำคอระหง ร่างบางหายใจเฮือก…สั่นสะท้าน
“be mine…!”
เจ้าของเรือนกายกำยำครางกระฮืมจนสะท้อนกะเพือมไปทั่วแผงอกแน่น…แขนเรียวคล้องรอบต้นคอทนายหนุ่มแล้วกอดไว้ แล้วเคลื่อนไหวอย่างเร่าร้อน…
ลิ้นร้อนขยันป้อนความหวานละมุนละไมละเลียดให้…ราวกับจะกลืนกิน อมลินตอบโต้อย่างไร้เดียงสา…
แอรอนพยายามอดกลั้นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ก่อนจะทนต่อไปไม่ไหว ปลดปล่อยความรักอุ่นร้อนออกมาภายในกายอมลิน…จนทุกอย่างเสร็จสิ้นลง ด้วยแรงปะทุที่มากมายมหาศาลเกินกว่าครั้งไหนๆ ทั้งสองร่างไหวระริก ทุกเส้นประสาทที่ถูกปลุกเร้าจนตึงขึงค่อยๆถูกผ่อนลง
พวกเขามอบพลังทั้งหมดในหัวใจให้แก่กันและกัน
แอรอนหลับตาลงด้วยอารมณ์ที่หวั่นไหว ระริ้วคลื่นแห่งความสุขสมแผ่ซ่านไปทั่วสรรพภางค์กาย เหงื่อกาฬผุดพรายพลางหอบหายใจเหน็ดเหนื่อย ชายหนุ่มล้มตัวลงสิ้นฤทธิ์บนเรือนร่างนุ่มนิ่ม ผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ
“This time…this time it wasn’t just a dream…”
แอรอนกอดอมลินไว้…เงยหน้าขึ้นจะสบตา แต่อีกฝ่ายหลบหนี
“นี่…”
คางมนถูกเชยมาตรงหน้า ตาจ้องตา…ด้วยความรักและอารมณ์อ่อนหวานข้างในทำให้แอรอนต้องประทับจูบลงไปอีกรอบ
อมลินน้ำตาคลอ
“อะไรหรือเจ้าชายน้อยของผม?”
แอรอนปัดปอยผมที่ชุ่มน้ำออกอย่างรักใคร่เอ็นดู
“เจ็บหรือ?”
พยักหน้าหลายครั้งแทนคำตอบ
“โอ๋…ผมขอโทษนะ อย่าร้องไห้เลยเจ้าชายน้อยของผม”
พยายามจูบปลอบ เอามือลูบหลังเบาๆ แต่ขานั้นก็ยังไม่ยอมหยุดเศร้า
“ผม…ผมกลัว”
มือใหญ่ชะงัก “กลัวอะไร?”
“ผมกลัวว่าคุณทำแบบนี้แล้ว…คุณจะเบื่อผม แล้วก็ทิ้งผมไป”
แอรอนจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะหัวเราะพรืด
“โธ่เจ้าชายน้อย ผมเนี้ยนะจะทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นได้ลงคอ”
ทนายหนุ่มเคลื่อนกายลงมาเป็นนอนข้างๆ วาดวงแขนแข็งแรงลงบนหน้าท้องยุบขึ้นลงอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ส่งให้ร่างบางถูกกอดจากทางด้านหลัง…ในอ้อมแขนแข็งแรงและอบอุ่นนี้ อมลินรู้สึกปลอดภัยจากสิ่งเลวร้ายทั้งปวง
“ผมไม่มีวันทำแบบนั้นแน่ โดยเฉพาะกับคุณ…ตราบใดที่เจ้าชายน้อยของผมยังไม่เบื่อผมเองซะก่อน ผมก็จะไม่ทิ้งเจ้าชายน้อยไปหรอก”
“ไม่จริงนะ ผม…ผมไม่มีวันเบื่อคุณหรอก”
ร่างเล็กหันมาแก้ตัว ทำเอาคนกอดยิ่งหมั่นเขี้ยว แตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากบวมเจ่อจากกิจกรรมเมื่อครู่ “ก็นั่นซิ แล้วจะกลัวไปทำไม”
แขนอีกข้างที่กอดไว้กระชับแน่น…อมลินถอนหายใจหนักๆ…เขาเหนื่อยจนเข่าอ่อนไร้เรี่ยวแรงไปหมด ร่างบางเงียบไปแล้ว หลังจากความอ่อนเพลียเข้าครอบงำ…ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ และจู่ๆก็หนาวขึ้นมาเพราะลมทะเลเย็นเยือกยามค่ำคืน
ทนายหนุ่มเลื่อนผ้าห่มที่ตกลงไปขึ้นมาห่มให้ ทั้งสองต่างก็หันหน้าไปทางนอกประตูซึ่งเปิดกว้าง รับลมเย็นๆที่พัดโกรก ฟังเสียงคลื่นน้ำทะเลกระทบฝั่ง มองเห็นแสงนวลของพระจันทร์สาดส่องกระทบผืนน้ำกว้างใหญ่ เริ่มรู้สึกว่าเปลือกตาหนักขึ้นๆเรื่อย…แล้วก็หลับลงไปพร้อมๆกันในที่สุด
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นปลุกอมลินให้ตื่นขึ้น เขาพบว่าตัวเองปวดหัวหนัก…คงเพราะตากลมเมื่อคืน แล้วก็…
ชายหนุ่มงัวเงียมองนาฬิกา…เขาตื่นสาย ส่วนคนข้างๆหายตัวไปไหนไม่รู้
“กาแฟมาแล้วเจ้าชายน้อยอเล็กซ์”
ร่างสูงในกางเกงขาสั้นสีครีมเพียงตัวเดียวเรียกชื่ออมลินเสียเต็มยศ เขาชันตัวลุกขึ้น สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก
“เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายเหรอ?”
เจ้าตัวพยักหน้า ทำให้แอรอนรีบเดินไปค้นยาในกระเป๋า ก่อนจะกลับมาดูแลอยู่ข้างๆ
“คงเพราะเมื่อคืน เอ่อ…”
อมลินหน้าแดง แอรอนพยักหน้าเข้าใจ
“เข้าใจแล้วครับ…ว่าแต่ คุณลุกไหวหรือเปล่า?”
ยังไม่ทันขาดคำ คนตัวเล็กที่ฝืนกำลังจะทำเป็นลุกขึ้นกลับล้มลงด้วยขาแข้งซึ่งไร้เรี่ยวแรง รู้สึกเจ็บตุบๆตรงบั้นท้าย และปวดเมื่อยไปทั่วร่างกาย
ครวญเบาๆ “ก็เพราะคุณน่ะแหละแอรอน!”
“แหม ก็เราเป็นอะไรกัน มีรักกันมันก็เรื่องธรรมดา”
“บ้า!”
คนถูกกล่าวหายิ้ม “โอเคๆ ขอโทษครับขอโทษ ผมนี่ไม่น่าถามเลยนะ เอางี้ คุณรอผมไปปิดเตาก่อนแล้วกัน ผมจะกลับมาดูแลคุณเอง”
อมลินปีนกลับขึ้นเตียง มองออกไปยังท้องทะเลสดใส…ทะเลจ๋า อดได้ลงเล่นทะเลจ๋าไปอีกวันหนึ่งแล้ว…แต่เอาเถอะ อย่างน้อยเขาก็ยังคงมีคนอยู่เป็นเพื่อน ดีกว่าไม่มีหรอกนะ
แบบนี้ เขาคงไม่เหงาแน่
แต่คืนนี้…สงสัยคงต้องอ้อนวอนไม่ให้ขานั้นเล่นแผลงๆอะไรแบบนั้นอีกแล้วล่ะ เฮ้อ…
จบตอน
-
:o8: น่ารัก แอรอนพอได้สารภาพความรุ้สึกแล้ว น่ารักขึ้นเยอะ ไม่ปากหนักแล้ว :oni2:
-
:m1:
-
อ้าน่ารักกันดีจริงๆ :m1:
จะมีตอ่ไหมน้า
-
คงได้เล่นหรอกนะน้ำทะเลน่ะ
เล่นน้ำอย่างอื่นไปแทนแล้วัน :laugh: :jul1:
-
หวานได้อีก
เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย
5555 น่ารักอ่ะ
-
:m1:
-
ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคู่ที่น่ารักได้ขนาดนี้ครับ
หวานได้หวานดี
หวานจนอิจฉา= =
อยากได้ตอนพิเศษอีก ฮะๆ
-
ในที่สุดเจ้าชายน้อยก็ไม่รอดดดดดดดดดดดดดดดด 555
-
:pig4:
-
อิอิ...มีเล่นท่าแผลงๆด้วย...^^
-
เสร็จซะแว้วววว......โอ้ไม่
กรั๊ก ๆๆๆ แบบนี้แจ๋มแฮะ
-
Oh
น่ารักมาก
อยากมีบ้าง
-
:a6: :a6: :a6:
ตอนพิเศษ : การเดินทางของความทรงจำ(อันแสนเจ็บปวดT-T)
“ผมอยากกอดคุณแบบนี้ไว้ทั้งวัน…”
ร่างสูงตระง่านของผมยืนกอดคนตัวเล็กไว้จากทางด้านหลัง ขณะกำลังยืนดูทิวสนสวยๆแถวบ้านผมเอง บนระเบียงไม้ที่ยื่นออกมานอกชานไร้ผู้คน ทำให้สามารถสวีทกันได้เต็มที่แบบนี้ ^.^
“แอรอนครับ…เดี๋ยวใครมาเห็น”
เจ้าชายน้อยของผมทำตัวบ่ายเบี่ยงดิ้นขลุกขลัก ผมยิ่งกระชับอ้อมกอด
“ก็ให้เห็นไปซิครับ…ป่านนี้คนในบ้านรู้เรื่องเราสองคนกันหมดแล้วล่ะ จะอายทำไม ในเมื่อเราสองคนก็ถึงขั้น…ไหนต่อไหนกันแล้ว”
คนโดนล้อถึงกับหน้าแดงแจ๋ ผมหัวเราะชอบใจ ความจริงเจ้าชายน้อยของผมนั้นเป็นคนเงียบขรึม แต่ไม่นึกว่าจะขี้อายมากถึงขนาดนี้ แต่ผมชอบนะ…ชอบในความอ่อนหวาน อ่อนโยน มีเสน่ห์ของชาวเอเชียแบบเจ้าชายน้อย
“อืม…ตัวคุณหอมจัง ชักอยากรู้แล้วว่าคืนนี้จะหอมมั้ย?”
ซุกไซ้ซอกคอ แต่ขานั้นหดหนี พอดีกับที่เสียงกระแอ่มไอของใครบางคนดังขึ้น
“ฮะแฮ่ม! อเล็กซ์คะ แม่บอกว่าอาหารพร้อมแล้ว”
อีฟน่ะเอง…โห มารขัดจังหวะชัดๆ
ตอนนี้น้องสาวตัวแสบของผมโตเป็นสาวสะพรั่ง หล่อนสวยแล้วก็ฮ็อทสุดๆ ตอนนี้เรียนอยู่มหาลัยปีสองใกล้จะจบแล้วครับ เห็นบอกว่าอยากเป็นครู คนในบ้านเลยกล่าวหาว่าผ่าเหล่ากว่าใครๆเขา
‘ก็เป็นทนายกันทั้งบ้าน น่าเบื่อออก’
อีฟยังคงเป็นอีฟคนเดิม ที่ร่าเริงน่ารัก และตอนนี้กำลังส่งสายตาอมยิ้มล้อๆมาที่ผม…ไม่สะทกสะท้านหรอก นู่นต่างหาก หนุ่มจากเมืองไทยต่างหากที่หน้าแดงแจ๋เรียบร้อยไปแล้ว
เจ้าชายน้อยเดินคุยกับอีฟตามเจ้าหล่อนลงไปชั้นล่าง ที่ซึ่งแม่ของผมเตรียมอาหารเอาไว้เต็มโต๊ะใหญ่ พ่อของผมที่พึ่งเกษียรอายุนั่งดูโทรทัศน์อย่างอารมณ์ดีอยู่ในห้องนั่งเล่น แฟนของผมกำลังนั่งคุยยิ้มแย้มอยู่กับสองสาวของบ้าน ผมมองแล้วก็รู้สึกอบอุ่นชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะมันช่างเหมือนบ้านที่ผมเฝ้าฝันไว้ และเหมือนความทรงจำเก่าๆเมื่อหกปีก่อน
เทศกาลเฉลิมฉลองคริสต์มาสปีนี้ผมอุตส่าห์เกลี้ยกล่อมเจ้าชายน้อยให้กลับมาเยี่ยมบ้านทิวสน กว่าจะสำเร็จได้ต้องชักแม่น้ำทั้งห้าจนเกือบไม่เหลือน้ำ…กว่าฝ่ายนั้นจะเก็บกระเป๋าตามผมมา ก็เกือบทำให้อีฟกับแม่ที่อยากเจอเขามากๆด่าข้ามทวีปมาเสียแล้ว…
แม่กอดและมองเจ้าชายน้อยอย่างเอ็นดูคิดถึง เราเริ่มกินอาหารกันตอนหนึ่งทุ่มตรง ปีนี้ไร้วี่แววของพี่ชายคนโต…เบนจามินกำลังฉลองกับเพื่อนๆทนายไฮโซของเขาที่นิวยอร์ก แต่ยังดีที่เจียดเวลาโทรศัพท์กลับมาหาพ่อแม่ที่บ้าน
เบนจามินก็เป็นแบบนี้แหละ เขามีโลกส่วนตัวสูง แม้ผมจะสนิทกับเขาแต่บางครั้งก็อดรู้สึกเหมือนโดนกีดกันไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมหายโกรธเขาแล้วนะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดๆก็ตาม…
ไม่เอาดีกว่า อย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นเลย
เฝ้ามองดูทุกคนสนทนากันอย่างเป็นธรรมชาติ โดยเฉพาะเจ้าชายน้อย…ท่าทางที่เขายกมือไหว้แม่ของผมเวลาท่านมอบของขวัญให้ ช่างน่ารักน่าเอ็นดู…ไม่ไหวแล้ว คืนนี้ผมคงต้องมอบของขวัญให้เขาบ้างล่ะ…
“เอ่อ แม่ครับ เดี๋ยวผมกับอเล็กซ์จะออกไปดื่มกันสักหน่อย”
แม่ขมวดคิ้ว “จะเอาอเล็กซ์ไปเที่ยวที่ไหนอีก”
อีฟเสริมเหมือนไม่ยอม
“พี่อย่าทำให้เขาเสียคนเหมือนพี่นะ”
ผมโบกมือทำท่าจะยอมแพ้
“โว้วๆ พอก่อน อย่าเพิ่งรุมซิ แค่ออกไปดื่มกัน แค่นี้เอง”
“แต่ต้องพากลับมาที่บ้านอย่างปลอดภัยนะ แม่เป็นห่วง”
สีหน้าแม่เหมือนยังไม่ยอม ผมเลยแอบส่งสายตาให้เจ้าชายน้อยช่วยพูดอีกทาง
“เอ่อ…ลิซ่าครับ ผมไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับ”
ฮ่าๆ นี่เพราะส่งแววตาแกมบังคับนะเนี้ย เจ้าชายน้อยเลยทำตาม ผมนี่ช่างเป็นแฟนประเภทเอาแต่ใจตัวเองจริงๆเน๊อะ~~~
แม่จัดให้เรานอนห้องข้างๆกันเหมือนเดิม แต่คืนนี้ผมกะย่องมาหาเจ้าชายน้อยตอนดึกๆ…ไม่รู้ล่ะ ยังไงคืนนี้ก็ขอนอนกอดร่างอุ่นๆให้หายหนาวสักที
รถแล่นไปตามถนน เจ้าชายน้อยเงียบผิดปกติ
“มีอะไรหรือเจ้าชายน้อย?”
อเล็กซ์นั่งนิ่งเงียบ เขาดูซึมๆตั้งแต่ตอนออกมาจากบ้าน
“เปล่าหรอกครับ…ไม่มีอะไร”
พูดแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไร
“ผมรู้นะ คุณกำลังไม่สบายใจบางอย่าง บอกผมมาเถอะครับ”
เจ้าชายน้อยถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ
“ผมรู้สึกเศร้ายังไงบอกไม่ถูก…การได้กลับมาเจอสถานที่ในความทรงจำเก่าๆ มันก็รู้สึกดีอยู่หรอก แต่มันก็ทำให้เรื่องที่เราอยากลืมหวนกลับเข้ามา ทำให้ผมรู้สึกหมดแรง…”
“เรื่องเบนเหรอ?”
ดวงตาหวานซึ้งหันมา พยักหน้าช้าๆ
“ลืมมันไปซะเถอะ ผมไม่ได้โกรธคุณแล้วล่ะ”
“ขอบคุณนะครับแอรอน”
ผมเอื้อมไปจับต้นขาเขาเบาๆเป็นการปลอบ
“อืม คุณลืมมันเพื่อผมนะ เรามาสนุกกันไม่ใช่รำลึกความหลัง”
ดังนั้น พอถึงบาร์ที่ผมมักมาบ่อยๆตอนอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ กลิ่นอายคุ้นเคยปะทะเข้ามาก่อนอันดับแรก พร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจแบบเดิมๆ ผมหลับตาลงสักครู่เพื่อซึมซับกลิ่นบุหรี่โชยนั่น แล้วเดินนำอเล็กซ์เข้าไป
ผมทักทายกับเจ้าของบาร์ที่สนิทกัน เขาบอกว่าผมหายหน้าหายตาไปนาน พอรู้ว่าผมทำงานอยู่ที่เมืองไทย เขาก็ซักถามใหญ่
เจ้าชายน้อยร่วมวงด้วย เพราะเป็นคนที่ง่ายๆสบายๆ คืนนี้จึงมีเพื่อนใหม่เยอะแยะเลย
ดื่มไปหลายแก้ว เริ่มดึกแล้ว ข้างนอกยิ่งหนาวยะเยือก ภายในนี้อบอุ่นมีเบียร์ให้ดื่มเพิ่มอุณหภูมิร่างกาย ผมหันไปเห็นเจ้าชายน้อยนั่งนิ่งเงียบๆจิบเอาๆ…เลยไม่คัดค้านใดๆ
แต่พอตัวเองเริ่มมึนๆแล้ว อเล็กซ์กลับไม่ยอมกลับ
“อยู่ในนี้ต่อเถอะ…อุ่นดี”
เกาะแขนผมพูดอ้อแอ้ หน้าแดงก่ำ
“ไม่ได้ครับ ต้องกลับแล้ว เดี๋ยวผมขับรถไม่ไหว”
แต่เจ้าชายน้อยยังไม่วายรินเบียร์เติ่มให้ตัวเอง
จนแล้วจนรอด ผมเลยเมา ขับรถกลับไม่ไหวไปด้วย =_=”
เจ้าของร้านเข้ามาถามว่าให้ช่วยเปิดห้องพักที่อยู่ติดๆกันให้มั้ย? คำนึงถึงความปลอดภัยแล้ว คืนนี้ผมคิดว่าคงต้องนอนค้างที่นี่
พยุงร่างบางวางบนเตียง กำลังโทรศัพท์บอกที่บ้านว่าไม่ต้องรอ…หันมาอีกที อ้าว? เจ้าชายน้อยหายไปไหน
“แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ แค่นี้นะ”
วางสาย ผมเดินตามหาคนขี้เมา พบว่านอนหล่นมาอยู่บนพื้นแอ้งแม้งข้างๆเตียง
“โธ่เจ้าชายน้อย…ไม่น่าดื่มหนักเลย”
ผมรำพึงรำพันอยู่คนเดียว อุ้มเขาที่เบาหวิวขึ้นมาวางไว้ดีๆบนที่นอน…แต่ทันใดนั้น
อ๊ะ!
แขนเรียวที่โอบกอดผมไว้นั้นรั้งศีรษะให้โน้มลงมา จูบปากผม…ผมที่งงๆจากการโดนขโมยจุมพิตนั่นพลันสบตามองคนทำ…เจ้าชายน้อยลืมตาจ้องมาทางผมตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แต่ภายในความเงียบงัน…แววตาของเขาเต็มไปด้วยการเชิญชวน เย้ายวนเกินห้ามใจ…
“คุณเริ่มก่อนเองนะ…”
ผมพึมพำเบาๆ แต่แอบยิ้มอยู่ในใจ…พลางเอนร่างตามคน ‘เริ่มก่อน’ ซึ่งผมก็ปล่อยเลยตามเลย…เอาไงก็เอากัน!
รู้สึกว่าคืนนี้ เจ้าชายน้อยจะกล้าหาญมากขึ้นเป็นพิเศษ…
ปกติแล้วแฟนของผมเป็นคนขี้อาย มากถึงมากที่สุด…แต่คืนนี้เขากลับทั้งเป็นผู้เสนอและผู้คุมเกมมือฉมัง
มีคนเคยบอกว่า คนเรียบร้อยมักจะเชี่ยวชาญเรื่องบนเตียง
วันนี้ผมเริ่มเชื่อแล้ว
เรือนร่างบางเคลื่อนไหวอย่างเร้าใจอยู่เหนือตัวผม มัดกล้ามสวยงามเกร็งเขม็งทุกส่วน มีเพียงลมหอบหายใจและแววตาแผดเผา ใบหน้าเหยเกมองผ่านสายตาของทั้งสองเรา…ผมขยับขาที่นอนราบอยู่ทั้งสองข้างขึ้นลง มอบความรัญจวนใจให้โดยการขยับสะโพกลึกหนักหน่วง…ทุกอย่างเป็นไปอย่างเชื่องช้า จนเหมือนผมจะควบคุมมันเอาไว้ไม่ไหวแล้ว…
“อ๊า!!!!!”
ผมตะโกนออกมาสุดเสียง…คงเพราะความรู้สึกรุนแรงที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจู่โจมโดยไม่รู้ตัว เจ้าชายน้อยก้มหน้าลงและยิ้มบางๆ ก้มลงจูบผมอย่างดูดดื่ม…วันนี้ไหงกลายเป็นผมที่ผ่ายแพ้…ผ่ายแพ้หมดรูปทุกประการให้แก่เจ้าชายน้อย
“ดะ…เดี๋ยว…”
ห้ามร่างบางไม่ให้ขยับเขยื้อนก่อน แต่ไม่ทันการแล้ว เจ้าชายน้อยของผมหยอกล้อด้วยการนวดคลึงเบาๆ…ความซ่านเสียวปะทุต่อไป ทั้งๆที่ร่างของเรายังไม่แยกออกจากกัน ผมคงต้องอาศัยความอบอุ่นนี้ไว้ตลอดทั้งคืน
ร่างบางเอนตัวลงมา และล้มลงสู้อ้อมกอดของผมอย่างเหนื่อยล้า
ผมกอดเขาไว้ พรมจูบด้วยความรักใคร่…บัดนี้คงนอนได้อย่างอุ่นกายแล้ว เพราะเราอุ่นเครื่องกันจนบรรยากาศภายในห้องร้อนสู้ความหนาวติดลบภายนอกห้องได้ดียิ่งกว่าฮีทเตอร์เสียอีก =_=”
ตื่นเช้ามา ด้วยเสียงโวยวายของคนข้างๆ
ผมนอนคว่ำหน้าอยู่ หลังจากเหนื่อยอ่อนกับกิจกรรมอย่างเมื่อคืน…ที่ไม่ได้มีเพียงยกเดียวเสียเมื่อไร…
งัวเงียยกหัวขึ้นมา
“มีอะไรหรือครับเจ้าชายน้อย?”
หมอนใบหนึ่งถูกเหวี่ยงทุบมา เล่นเอาผมตาสว่างเลยทีนี้
“ฮือๆคนบ้า! ดูซิเมื่อคืนคุณทำอะไรไว้กับผม!”
ผมขยี้ตา มองเห็นร่างเล็กขาวเนียนกำลังถูๆรอยอะไรบางอย่างตามตัวอยู่ พอเห็นได้ชัดๆ…ผมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ก็รอยรักไงเจ้าชายน้อย”
“คุณทำบ้าอะไร?! ทำไม…ทำไมมันถึงได้มากมายขนาดนี้”
ผมงงเป็นไก่ตาแตก
“ผมเนี้ยนะทำ?”
“ก็ใช่น่ะซิ ถ้าไม่ใช่คุณแล้วใครจะทำ”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะเลิกผ้าห่ม เปลือยกายจนเจ้าชายน้อยสะดุ้งเบาๆ หน้าแดง ผมชี้ไปตามจุดช้ำเป็นจ้ำแดงๆตามร่างกายหลายแห่งเช่นกัน
“แล้วนี่ล่ะ นี่ๆๆๆใครทำ ถ้าไม่ใช่คุณ”
อีกฝ่ายดูอึ้งๆไป ผมยิ้มกว้างรอปฏิกิริยา
“ผมทำงั้นเหรอ?...”
ปลายเสียงเบาหวิวเหมือนไม่เชื่อตาตัวเอง ผมยิ่งขำ
“ครับ ก็เมื่อคืนน่ะคุณเริ่มก่อนด้วยซ้ำ จะบอกให้นะ คุณน่ะทั้ง…”
หมอนใบเดิมถูกซัดมา
“โอ๊ย!”
“หยุดพูดเลย แต่…แต่คุณก็ไม่น่าเอาเปรียบคนเมาเลยนี่นา”
“โห เจ้าชายน้อย ผมเองก็เมา คุณต่างหากที่เอาเปรียบผม คุณน่ะสะกิดผมทั้งคืน เล่นเอาจนผมเมื่อยเอวไปหมดแล้วเนี้ย”
ทำท่านอนแผ่ราบหมดแรง แล้วก็มองล้อมาๆทำมือเหมือนเหนี่ยวรั้งอะไรบางอย่างไว้ในอากาศ…เจ้าชายน้อยรู้ดียิ่งหน้าแดง ระดมฟาดหมอนเข้าใส่ผมไม่ยั้ง
ผมรีบคว้าร่างเล็กเข้ามาหนุนกอด คนตัวนิ่มยังทำหน้าไม่ค่อยพอใจ
“แล้วทีนี้จะทำยังไง ใครต่อใครได้เห็นหมด”
“ก็ใส่เสื้อปิดไว้ซิครับ อากาศยิ่งหนาวอยู่ด้วย ใส่เยอะๆไว้ก็หมดเรื่อง อุ่นดีออก”
“แล้วคุณ…”
“ผมจะโชว์ครับ ว่าแฟนผมดุเดือดแค่ไหน”
กำปั้นทำท่าจะวาดทุบลงมาอีก ทีนี้ผมห้ามไว้ได้ทัน
“ผมล้อเล่นน่ะครับ แต่ว่าเมื่อคืนน่ะ…คุณสุดยอดจริงๆนะ”
เจ้าชายน้อยทำท่าครุ่นคิด ถามเสียงแหบพร่า
“จริงเหรอ?”
ผมตอบ “ลองดูมั้ยล่ะ?”
ว่าแล้ว…ผมก็จับร่างบางกดลงนอน ขึ้นคร่อมเหนือคนที่มีเนื้อตัวหอมจางๆ…อยู่ต่ออีกสักพักก็ได้ เพราะถึงกลับบ้านไป เราก็คงส่งเสียงดังไม่ได้เหมือนเมื่อคืนหรอก จริงมั้ย?
“ผมรักคุณครับเจ้าชายน้อย…”
จบบริบูรณ์
...อิอิ...
-
จิ้มคนแต่ง
ช่างหวานจ๋อยถูกใจป้าขวัญจริงๆ :t2:
-
ขอจิ้ม +1 ครับ คะแนนพิศวาส ฮะๆ
ไม่อยากให้เป็นตอนสุดท้าย
ความรู้สึกเหมือนยังไม่อยากให้จบ
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าน่ารัก นั่งอ่านไปยิ่งอมยิ้มไป
อ่านแล้วรู้สึกว่าว่างๆแอรอนต้องแอบมอมเหล้าเจ้าชายน้อยเสียบ่อยๆ
ดูท่าแล้วคงสนุกพิลึก(?)
ไหนๆก็จบจริงๆแล้วขอสารภาพบาปครับ o1
ว่าผมแอบตามอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ที่ลงตอนที่หนึ่ง
ออกแนวเป็นเงาในซอกหลืบ ที่จิ้มบวกคะแนนนานๆครั้งแต่ไม่ยอมเม้น
หวังว่าคงจะไม่โกรธกัน :try2:
-
อันแสนเจ็บปวดจริงๆครับอิอิ
จบได้สมบรูณ์มากเลยครับ
รักคนแต่งคร้าบ :m13:
-
:m4: :m4: คู่นี้น่ารักกันจริงๆ
สมแล้วที่รอกันมาตั้ง 6ปี(ที่ผ่านไปไวมาก) o7
-
อุ๊บ...กรี้ด ให้ความหวาน :o8:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ :m1:
ตอนสุดท้ายตริงๆเหรอคะเนี่ย :m15:
เพิ่งเข้ามาอ่านก็ซะแระ :เฮ้อ:
ต่ออีกนิดนะ :m23:
-
ขอบคุณน่ะค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ o13
-
:oni2:
โอ๊ะ...เวลาเมา แล้วสุดยอดจริงๆด้วย
น่ารักอ่ะ ชอบๆ
-
น่าจะเมามาตั้งนานแล้วเน้อ...
:m14: :m14:
-
หว๊านหวาน งี้สงสัยแอรอนจะต้องพาเจ้าชายน้อยไปดื่มบ่อย ๆ ซะแล้ว :t2:
-
อ๊ายยยยยยย น่ารักที่สุด เจ้าชายน้อยเวอร์ชั่นเมา ไว้พากันไปเมาบ่อยๆนะ
ขอบคุณนะคุณ Alex :o8:
-
แหมๆๆ...เศร้าม๊ากมาก เศร้าจน :o8: :o8: :o8:ไปหมดแย้วอ่ะ...อิอิ
ปล.ชอบๆๆค้าบบ +1 ให้คับผม
-
น่ารักจัง ^^
เจ๋ง !!!! ชอบอะ
-
ก่อนอื่นเลยขอขอบคุณสำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ ไม่เคยโกรธเลยครับถ้าเข้ามาอ่านเฉยๆ ผมยินดีเสมอ แต่ถ้ามีข้อแนะนำอะไรต้องการติชม ก็ทิ้งเม้นท์ไว้ อยากจะทราบจะได้เอาไปปรับปรุงอ่าครับ
ส่วนคะแนนความชื่นชอบ ผมก็ไม่ซีเรียสอ่าครับ แค่เข้ามาลงนิยายเพราะอยากแต่งนิยายเฉยๆ แต่ยังไงผมก็ต้องขอขอบพระคุณทุกๆกำลังใจที่มอบให้กันเสมอมานะครับ ซึ้งใจและชื่นใจทุกครั้งเลย
เรื่องนี้คงเป็นเรื่องสุดท้ายแล้ว และชื่อของผมคงจะหายจากบอร์ดไปอีกนาน...เพราะต้องขอตัวไปทำหน้าที่ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเตรียมสอบadmissionก่อนอ่าครับ อิอิ แล้วค่อยเจอกันใหม่ตอนผมสอบเสร้จน้า จะเตรียมเรื่องน่ารักๆไว้ให้ รับรองคราวนี้ไม่มีเศร้าแล้ว จริงๆๆๆๆน๊า :laugh: :oni1:
ขอบคุรครับ
-
หายหนาวเลยอ่ะจิแอรอน :m12:
ขอบคุณที่สร้างสรรค์เรื่องน่ารักๆ มาให้อ่านะคะ.. :pig4:
เรื่องสอบสู้ๆ ค่ะ...
ขออวยพรให้เข้าเรียนตามที่ตั้งใจไว้นะคะ :a2:
จะรอจนกว่าจะสอบเสร็จนะคะ :m13:
-
:เฮ้อ: เพิ่งจะมาเร้าร้อนอะไรกันตอนจบเนี๊ย เล่นเอาซ่ะอารมณ์กระเจิงแล้วหนีเนี๊ยน่ะ
โหดร้ายอ่ะ
-
อ่านเรื่องสั้นนี้แล้ว ก็ยังคงประทับใจ ในนิยายที่น้อง Alex แต่งเหมือนเดิม
จะติดตรงที่ช่วยชี้แจงให้หน่อยว่า สรุปแล้ว เบน นี่ แอบ ชอบ เจ้าชายน้อยด้วยหรือเปล่า
แล้วไอ้ที่เคยแย่งแฟนของแอรอนน่ะ ผู้ชายหรือ ผู้หญิง เพราะดูจากพฤติกรรม นี่ไม่น่าจะพลาด
จะรอคำตอบนะครับ ไปก่อนเด้อครับ
:oni1:
-
o13.....อิ่มไปกับความหวานเลย......
ขอบคุณนะค่ะสำหรับเรื่องน่ารักๆ ที่ทำให้น้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้น....
:L2:เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ....
-
อ่านเรื่องสั้นนี้แล้ว ก็ยังคงประทับใจ ในนิยายที่น้อง Alex แต่งเหมือนเดิม
จะติดตรงที่ช่วยชี้แจงให้หน่อยว่า สรุปแล้ว เบน นี่ แอบ ชอบ เจ้าชายน้อยด้วยหรือเปล่า
แล้วไอ้ที่เคยแย่งแฟนของแอรอนน่ะ ผู้ชายหรือ ผู้หญิง เพราะดูจากพฤติกรรม นี่ไม่น่าจะพลาด
จะรอคำตอบนะครับ ไปก่อนเด้อครับ
:oni1:
มาตอบคำถามเด้อครับ
ก็ สรุปแล้วเบนจามินอ่าชอบผู้หญิงนะครับ ที่เคยแย่งแฟนแอรอนคือผู้หญิง แต่ที่มาจะแย่งเจ้าชายน้อยเป็นเพราะเบนจามินชอบแย่งแฟนแอรอนมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วไงครับ ส่วนเรื่องที่ว่าแอบชอบหรือเปล่านั้น ผมจงใจให้คนอ่านจิ้นเอาเองครับ อิอิ
ขอบคุนครับ
-
เข้ามาให้กำลังใจน้องAlexกับการสอบ เรื่องนิยายมีข้อติจิ๊ดเดียวคือ ชอบทำร้ายจิตใจคนอ่านด้วยการทรมานตัวเอกนะจ๊ะ :t2:
โชคดีกับการสอบนะ สู้ๆ :L2:
-
เย้ๆ อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากๆๆ
เจ้าชายน้อยน่ารัก หวานกันจังเลย >u<
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
ขอบคุณคับ
อ่านรวดเดียวจบเลยคับ ยังไงก็อย่าหายไปนานน้า
รออ่านเรื่องต่อๆไปอยู่คับ :m4: :m4: :m4:
-
กว่าจะสมหวัง อ่านแล้ว(ลุ้น)เหนื่อยมากเลยอ่าคับ
แต่สนุกดี+น่ารักดีด้วย
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
สนุกดีคับ
อ่านแล้วก้รุ้สึกตื่นเต้นยังไงๆไม่รุ้สิคับ
เพราะปีหน้าผมก้จาไปเมืองนอกเป็น นร แลกเปลี่ยนเหมือนกัน อิอิ
อยากบอกว่าสนุกมากเลยคับเรื่องนี้
แต่ผมอยากไห้มีตอนพิเศษอีกเยอะๆ อ่าคับ อิอิ
เอ่อฝากไว้คำถามนึงด้วยคับ เมืองนอกเปิดเวบนี้ได้เป่า อ่า ???
-
กี๊ซซซซซซซซซซซซ ,,
ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ :m1: :m1:
ชอบไม่รู้จะบรรยายออกมายังไงล่ะเนี่ย ,,
เราช้ามากกว่าจะตามอ่านนิยายของคุณ ALeX จบ ทั้งเรื่องที่แล้วและเรื่องนี้
กดเข้ามาเพราะชื่อคนแต่งเลยนะเนี่ย แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ ^^
ตอนที่เจ้าชายน้อยอยู่เหมืองนอกนี่นั่งอ่านไปน้ำตาแอบซึม
พอกลับมาเมืองไทยนี่เข้าใจเลยว่ามันเป็นยังไง
แต่สุดท้ายแล้วก็รักกันแหล่ะ อต่ไม่ยอมแสดงออกมาทั้งคู่
เรื่องเลยยาวมาจนถึงขั้นนี้ไปได้เนี่ย ฮ่าฮ่า ,,
ว่าแต่ พ่อแม่คุณเล็กไม่ว่าไรเลยรื๊ออออ ?
ขอบคุณนะคะคุณ ALeX ;')
-
o13 คนแต่ง//นายแน่มาก
รวดเดียวเลยกรู..ให้ตายเดร้..........ดึกได้อีก
:angry2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณคับ
อ่านรวดเดียวจบเลยคับ
สนุกดีคับ
:impress2: :impress2:
-
เย้ๆ อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากๆๆ
เจ้าชายน้อยน่ารัก หวานกันจังเลย >u<
ขอบคุณมากๆนะคะ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณคับ
อ่านรวดเดียวจบเลยคับ ยังไงก็อย่าหายไปนานน้า
รออ่านเรื่องต่อๆไปอยู่คับ :m4: :m4: :m4:
ขอบคุณครับ
กว่าจะสมหวัง อ่านแล้ว(ลุ้น)เหนื่อยมากเลยอ่าคับ
แต่สนุกดี+น่ารักดีด้วย
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
ขอบคุรน๊า
สนุกดีคับ
อ่านแล้วก้รุ้สึกตื่นเต้นยังไงๆไม่รุ้สิคับ
เพราะปีหน้าผมก้จาไปเมืองนอกเป็น นร แลกเปลี่ยนเหมือนกัน อิอิ
อยากบอกว่าสนุกมากเลยคับเรื่องนี้
แต่ผมอยากไห้มีตอนพิเศษอีกเยอะๆ อ่าคับ อิอิ
เอ่อฝากไว้คำถามนึงด้วยคับ เมืองนอกเปิดเวบนี้ได้เป่า อ่า ???
ขอให้โชคดีนะคร้าบ
กี๊ซซซซซซซซซซซซ ,,
ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ :m1: :m1:
ชอบไม่รู้จะบรรยายออกมายังไงล่ะเนี่ย ,,
เราช้ามากกว่าจะตามอ่านนิยายของคุณ ALeX จบ ทั้งเรื่องที่แล้วและเรื่องนี้
กดเข้ามาเพราะชื่อคนแต่งเลยนะเนี่ย แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ ^^
ตอนที่เจ้าชายน้อยอยู่เหมืองนอกนี่นั่งอ่านไปน้ำตาแอบซึม
พอกลับมาเมืองไทยนี่เข้าใจเลยว่ามันเป็นยังไง
แต่สุดท้ายแล้วก็รักกันแหล่ะ อต่ไม่ยอมแสดงออกมาทั้งคู่
เรื่องเลยยาวมาจนถึงขั้นนี้ไปได้เนี่ย ฮ่าฮ่า ,,
ว่าแต่ พ่อแม่คุณเล็กไม่ว่าไรเลยรื๊ออออ ?
ขอบคุณนะคะคุณ ALeX ;')
เฮ้อ ชื่นใจกับเม้นท์ยาวๆ
ขอบคุณมากๆครับที่เป้นกำลังใจให้
o13 คนแต่ง//นายแน่มาก
รวดเดียวเลยกรู..ให้ตายเดร้..........ดึกได้อีก
:angry2:
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณคับ
อ่านรวดเดียวจบเลยคับ
สนุกดีคับ
:impress2: :impress2:
เช่นกันครับ
-
มาอ่านต่อ หลังจากที่ไม่ได้อ่านมานาน(มากๆๆๆ)แล้ว
อ่านรวดเดียวเยครับ สนุกมากกกก กว่าจะลงเอยกันได้เฮ่อออออ ลุ้นกันอย่างสนุกสนานนนน
ไว้รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ o13
-
อ่านรวดเดียวเลยครับสนุกมากกกก
-
มาอ่านต่อ หลังจากที่ไม่ได้อ่านมานาน(มากๆๆๆ)แล้ว
อ่านรวดเดียวเยครับ สนุกมากกกก กว่าจะลงเอยกันได้เฮ่อออออ ลุ้นกันอย่างสนุกสนานนนน
ไว้รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ o13
ขอบคุณครับ
อ่านรวดเดียวเลยครับสนุกมากกกก
ขอบคุณนะครับ
-
ขอบคุณมากครับ เรื่องนี้สนุกมากครับ กว่าจะรู้ใจกันก็ใชเวลาตั้ง6ปี
ชอบที่เรื่องราวจบลงอย่างมีความสุขครับ :กอด1:
ข้อคิดที่ผมได้จากเรื่องนี้ คือให้ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง และพูดออกไปตามเสียงของหัวใจ
:pig4: นะครับ
-
อ่านให้อารมณ์ไม่เป็น"ไทย"ดีค่ะ
ตอนแรกอ่านถึงครึ่งเรื่องก็กลัวว่าจะจบไม่แฮปปี้ กลัวทำใจไม่ได้ อิอิ
เลยไปอ่านตอบจบล่วงหน้าก่อน แล้วค่อยย้อน แหะๆ
ชอบแอรอน จะทำเจ้าชู้ยังต้องขอก่อนอะ น่ารักจริงๆ อิอิ :-[
ขอบคุณผู้แต่งที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกันนะคะ :pig4:
-
อ่านจบแล้วด้วยคนครับ สนุกดีอะ ลุ้นอยู่นานเลย ว่าเมื่อไหร่ หัวใจ 2 ดวงจะเข้าใจและรู้ใจกันซะที
ปล.ชอบตอนพิเศษสุดๆไปเลย :haun4:
-
อ่านรวดเดียวเหมือนกันครับ ยังสงสัยตัวเอง
ไม่เคยผ่านตาเรื่องนี้ได้ยังไง ผมสงสัยเหมือน
กับคนก่อนหน้า พ่อแม่เล็กไม่ว่าอะไรเหรอ
แล้วตกลงจริงๆ เบนทำไปทำไม ยั่วแอรอน
อย่างเดียวเหรอ
ขอบคุณคนเขียนนะครับ
-
ขอบคุณคนแต่งครับ รักจิรงๆๆ
-
พร๊วดดดดดด..... ตั้ง 6 ปีเชียว
หนัยจะ อุปสรรคอีกนานับ
แต่นัยที่สุด ก้อ... เมา เหอๆ
เกี่ยวกันป่าวเนี่ย......ว๊ายยยยยยย.....ชอบตอน เมา....งิงิงิ
-
:L2: :pig4: :L1: ขอบคุณ คุณ Alex มากๆเลยนะคะ สำหรับนิยายเรื่องนี้
ตอนแรกๆที่อ่านแบบว่า ให้ตายเถอะ หนาวไปถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียว
มันทั้งหนาวใจ อึดอัดไปกับเจ้าชายน้อยมากๆเลยจริงๆ
ก็แอรอนทำลงไปแต่อย่าง อย่างนี้ไม่ให้คิดจะได้ยังไง
รักเค้าก็ไม่บอกเค้าไปตรงๆ เจ้าชายน้อยก็ด้วยเหมือนกัน
หกปีผ่านไป ต้องกลับมาเจอกันอีก
คราวนี้ ตอนที่อ่านก็แอบคิดเหมือนกันว่าจะรักกันยังไงดี
แต่ก็ต้องบอกว่าแอรอนก็หนักแน่นและมั่นคงมากๆ
ถึงคราวที่คนเจ้าชู้ต้องหยุดหัวใจไว้ที่ใครซักคนซะแล้ว o13
แต่แหม กับยูริโกะ และ เอมมี่นี่รู้สึกว่าจะเนียนมากไปจริงๆนะ
ท้ายๆนี่แอบหวาน จะสำลักตายเลย คิคิ :-[
ตอนพิเศษนี่ยิ่งกว่าค่ะ แหม พอเหล้าเข้าปากแล้วได้ทีเลยนะ o18 :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :L1: :pig4: :L2:
-
สนุกมากเลยค่า ชอบอ่านรวดเดียวจบเลย ชอบๆๆๆ o13
แต่สงสัยว่าทำไมแอรอน ตามเจ้าชายน้อยไปได้ทุกที่เลย หรือเราอ่านข้ามไป อิอิ
-
เข้ามาอ่านช้าไปรึเปล่าเอ่ย?
ผ่านไปก็เกือบปีแล้ว .. กำลังมาเจออีกหนึ่งเรื่องที่น่ารักดีน่ะ.. กว่าจะได้เปิดใจกัน ...
ชอบแนวนี้.. เป็นอีกแนวที่ชอบอ่าน ... เรื่องบนเตียงก็ไม่หวือหวา ... โรแมนติก อ่า .. อ่า ..
ถ้ามีเรื่องใหม่ๆ ก็เพราะมาลงให้ได้อ่านอีกน่ะ ...... :bye2:
-
เป็นความรักที่น่ารักมากมายเลย
ประทับใจที่สุด :bye2:
-
น่ารักมากๆ ชอบบบบบบบบบ :haun4:
-
มาอ่านรวดเดียวจบเลยจ้า
น่ารักมากเลยน้า
ไม่รู้ป่านนี้คนแต่งสอบเป็นไงบ้าง
ยังไงก็มาส่งข่าวคราวบ้างนะจ๊ะ
-
รักเจ้าชายน้อยกะแอรอน เต็มๆๆๆ :-[
-
มารายงานตัวว่ากะลังอ่านอยู่55+
เดี่ยวจะมาเมนท์อีกทีนะ
.
.
เป้นกำลังใจให้จ้ะ
-
อ่านแล้วสนุกแล้วก็น่ารักมาเลย ชอบ :m3:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
กด+ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ขอบคุณมากค่ะ
ชอบมากค่ะ
o13 o13
-
รู้สึกดีกับนิยายเรื่องนี้จัง ให้ความคิดหลายๆอย่าง
แล้วก็ชอบคำว่า "Be mine"ด้วย อ๊ากกกคิดอะไรออกไปเนี่ยะ :haun4:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะจ๊ะ แล้วจะรอติดตามผลงานเน้อ :กอด1:
-
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณน้อง AleX มากๆ นะคะ :pig4:
ว่าแต่ ตอน 11 หายไปไหนเอ่ย ยังค้างงงงงงงงอยู่อ่ะคะ
คนอื่นๆ ได้อ่านตอน 11 กันรึเปล่าคะ รบกวนด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
หลังจาก ไม่ได้อ่านมานาน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยนะคะที่กลับมาอ่านอ่า อิอิ ต้องขอบคุณน้องสุดที่รัก 55 ที่ทำให้กลับมาในเล้าอีกครั้ง
ขอบคุณคนแต่งด้วยนะคะ เรื่องน่ารักมากมายอ่า อิอิ อ่านมันทีเดียวจบเลย แต่หลายวันแล้ว 55 จริงๆ อ่านจริงจัง แปบเดียวเอง แต่รู้สึกว่าแต่ละวันมาเปิดเว็บแต่จะไม่ได้อ่าน 55
วันนี้มีเวลาเลยเค้ามาอ่านจบเลย + ตอนพิเศษด้วยนะจ้ะ (วันนี้ไม่สบายนะเนี่ย อิอิ)
-
ล้นตั้งนาน นึกว่าจะจบหักมุมซะแล้ว
ชอบที่แอรอนเรียก อมลินว่าเจ้าชายน้อย น่ารักมากๆเลย
ยิ่งตอนพิเศษนี่อ่านแล้วมีความสุขค่ะ :กอด1:
-
น่ารักมากเลย เล่นเอาลุ้นซะ
ปากหนักด้วยกันทั้งคู่ กว่าจะสมหวังเล่นเอาคนอ่านลุ้นนน :laugh:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ อยากได้รวมเล่มอ่ะคับ ทำไงดี o13
-
ผมมีแพลนว่าจะออกหนังสือ รายละเอียดที่นี่เลยครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12829.0
คุยกันบอร์ดนู่นนะครับ ^-^
-
อ่านจบแล้ว
แต่ยังไม่เลิกยิ้มเลยอ่ะ
น่ารักจัง ชอบตอนพิเศษมากกกกก
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ เรื่องหนึ่ง ^^
o13 o13
-
สนุก การเล่าเรื่องอ่านแล้วกระชับดี ชอบ :-[
-
อ่านได้สองเรื่องแระคร้า
น้องเอล็กซ์แต่งเก่งจังเลย พี่ชอบตั้งแต่เรื่องนุ้นแระ (เรื่องไหน? :laugh:)
ว่างๆแต่งอีกนะคร้า เดี๋ยวพี่ตามอ่านให้ครบทุกเรื่องก่อน
ขอบคุณมากคร้า ที่มาแบ่งปันนิยายสนุกๆน๊า :L2:
-
เอ๊ะ เตรียมตัวแอดมิดตอน08...
อเล็กซ์อายุเท่าต่ายเลยรึเปล่าเนี่ยถ้านับไม่ผิด O-O
ต่ายกำลังขึ้นปี2ค่ะตอนนี้ เหมือนกันรึเปล่า?
มาเม้นท์เรื่องมั่ง...3วันจบเหรอคะ???
ฟิตมากมายอ่ะ ก็หวานๆสนุกดีค่ะ ชอบนะ^^
การบรรยายของอเล็กซ์สวยดีด้วย มีติดๆตรงอีโมเนี่ยแหละแต่ก็ไม่มากค่ะ
แล้วก็ตรงช่วง6ปีน่ะค่ะ เล็กไม่ติดต่อไปที่บ้านทิวสนเลยแต่อย่างน้อยทีนั่นก็น่าจะติดต่อมาบ้างนะคะเพราะดูจะสนิทกันนี่นา
อ่านแล้วอยากไปแลกเปลี่ยนบ้างจังแต่มันหมดวัยแล้ว กาซึก... :impress3:
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆค่ะ :L2:
-
เขียนได้ดีอ่านแล้วมีความสุขจังเลย จะตามเรื่อง อื่น ๆ ที่เขียนอีก ขอบคุณนะ
-
น่ารักครับ...แต่งดีด้วย เวลาที่บรรยากาศสดใส อ่านแล้วก็สดชื่น
เวลาที่อึมครึม อ่านแล้วก็ชวนอึดอัดหัวใจ...น่าแปลกใจที่พลาด
เรื่องนี้ไปได้ แต่ก็อย่างว่า นิยายในเล้าเยอะเหลือเกิน... :jul3:
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ อีกหนึ่งเรื่องค้าบบบบ...
:L2: :pig4: :L2:
-
อ่านจบแล้ว ใช้เวลาไป 3 ชั่วโมงกว่าๆ
สนุกมากมายเลยค่ะ
กว่าจะบอกรักกันได้
ใช้เวลานานเลยเนอะ
ต่างคนก็ต่างไม่กล้าบอกความในใจ
อาจไปก็แอบลุ้น
ขอบคุณสำหรับฟิคดีดีนะคะ
o13 :-[
-
อ่านตอนแรกแล้วแบบอึดอัดมากกกกก
ทั้งทีสองคนเหมือนจะรักกันแต่ก็ไม่มีใครเอ๋ยปากก
ยิ่งพอหกปีต่อมา แอรอนดูเหมือนจะรู้ความรู้สึกของเจ้าชายน้อยแล้ว
แต่ก็ไม่บอกเจ้าชายน้อยก็ไม่รู้เรื่องแอรอน
และพอสุกท้ายยย หวานมากกกก ชอบบบมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
ชอบบรรยากาศในเรื่องนี้อะค่ะ
มันไม่ได้หวานไปซะหมด มีอุปสรรคพอให้อึดอัดบ้างอะไรบ้าง
เราเคยกึ่งๆเป็นเด็กแลกเปลี่ยน(อะไรของมัน 555)มาบ้างก็เลยรู้สึกว่าพอจะเข้าใจ *-*
คุณ ALeX ใช้ภาษาค่อนข้างดีมากเลยอะค่ะ อ่านแล้วลื่นอะชอบจังเลย
จะค่อยๆทยอยตามอ่านผลงานนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้มากค่าาา :L2:
-
เพิ่งจะมาอ่าน
หนุกมากเลยค่ะ คุณAlex
อ้นรวดเดียวจบเลย คึกไปไหนๆ
คุณAlex ค่ะ รู้มั้ยว่า ชื่อตัวนายเอกของเราเหมือนกัน
เหอๆ (คล้าย เฉยๆก็ได้ค่ะ)
^^~
-
:impress2: น่ารักมากมายก่ายกอง อิอิ
-
สนุกค้า
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆนะค่ะ
-
Alex นี่เขียนนิยายได้น่ารัก ประทับใจทุกเรื่องจริงๆ
แล้วจะตามอ่านเรื่องอื่นๆด้วยคร๊าบบบบบ o13
-
ยังม่ายอ่าน...แต่กำลังจะอ่านนน น่าหนุกๆ :o8:
-
อ่านจบ แว้ว......น่ารัก ได้ อีก o13
-
น่ารักอะครับ
อยากมีแบบนี้บ้าง
อิอิ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
ตอนพิเศษน่ารักมากจริงๆค่ะ
-
:jul1:
อ๊าย! ชอบอ่ะ เจ้าชายน้อยนี่คาแรคเตอร์ในฝันเลย o13
:angry2: โมโหแอรอนอ่ะ บางทีการกระทำมันก็ไม่ค่อยสื่อชัดเจนว่าชอบหรือไม่ สงสารเจ้าชายน้อยแทบตาย
แต่อ่านสเปแล้วค่อยชื่นใจ โดยเฉพาะพาร์ทสุดท้าย
:pighaun: ร้อนแรงไปไหน เดี๋ยวก็โดนมอมบ่อยๆหรอก ถ้าเมาแล้วเร้าใจขนาดนี้อ่ะ
-
อ่านทีเดียวจนจบ
ชอบตอนสุดท้าย โฮะๆ :pighaun:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ตอนแรกแอบอึดอัดนะคะ
พอกลับมาเจอกันก็ลุ้นๆอยู่ค่ะว่าจะมารักกันยังไง
น่ารักมากๆๆๆๆเลย
ชอบมากๆโดยเฉพาะตอนพิเศษ
แบบ...หวานไปไหนนนนน ฮ่าๆ
เจ้าชายน้อยของเรานี่สุดยอดจริงๆ
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ สำหรับนิยายดีๆ
-
ขอบคุณคร้าบบบ ,,
:mc4: :mc4: :mc4:
-
เจ้าชายน้อยน่ารักมากกกกกกก
งื้อออ แต่แอบเสียดายเวลาหกปีนั้นอ้ะ
เอานะ ไงก็ได้มาอยู่ด้วยกันแล้ว โฮะๆๆ
บี มายน์!!! ชอบคำนี้จัง
ฟังแล้วเขิน ^^
เรื่องน่ารักมากๆเลยค่ะ
ชอบ!!
-
สนุกมากเลยค่ะ
นายเอกเราน่ารักอะชอบจัง
ขอบคุณนะค่ะ
-
อ่านจบแล้วชอบเจ้าชายน้อยอเล็กซ็จังเลยน้า น่ารักจริงๆ :กอด1:
-
หนุกมากมายเลย alex
ผมติดตามผลงานคุณเกือบทุกงานเเล้ว
หนุกมาย แต่ alex ไมชอบเขียน บท ม่าม่า เยอะ
ตอนแรกคิดว่าจะไม่ลงเอยกันซะเเล้ว
ลุ้นแถบเเย่
ตอนพิเศษหวานมากอ่า
-
เรื่องน่ารักดีครับ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย
สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
:mc4: :mc4:
ตามมาอ่านจนจบแล้ว....
ชอบค่ะ สนุกมาก....
น่ารัก .. :กอด1:
จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ... o13
ขอบคุณค่ะ
:L2: :L2:
-
โอ้ว เพิ่งจะรู้ว่าอมลินร้อนแรง
ก็ในตอนพิเศษนี่ล่ะ เอิ๊กๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:-[ รักเรื่องนี้มากเลย น่ารักมากเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะคะ
-
ในที่สุดก็แฮปปี้ รอตั้ง6ปีก่อน
เเอรอนคงต้องมอมเหล้าเจ้าชายน้อยบ่อยๆเเล้วมั้ง
-
:mc4: :mc4: อ่านจบแล้วอยากบอกว่า......
น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาา น่ารักมากเลยทั้งสองคน :-[
แต่อยากบอกว่าไอซ์แอบเดาด้วยแหละ
คุณAlex บอกว่าตอนจบจะมีหักมุม ไอซ์เลยคิดว่า
หนูดีกับเอมมี่ต้องเป็นเลสเบี้ยนคู่กันแน่เลย
แต่ก็คิดถูกแค่ครึ่งเดียว เอมมี่เป็นแต่หนูดีไม่เป็น :เฮ้อ:
ปล. แอบกระซิบนิดนึงว่า ไอซ์แอบเชียร์เอมมี่กะหนูดีด้วยแหละ :z1:
ปล.จริงๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียน เขียนนิยายดีๆให้เราได้ติดตามอีกนะคะ ^ ^
-
ขอบคุณมากๆค่ะ เรื่องสนุกมาก น่ารักดี แอบอ่านไปน้ำตาซึมไปช่วงแรก แต่ตอนหลังเค้าแฮปปี้เรางี้โล่งเลย ^^
-
แอบสงสารเจ้าชายน้องเมื่อ 6 ปีที่แล้วอะ!
แอรอนก็ปากแข็งซะ มาทำเป็นเจ้าชู้
แต่ก็จบลงด้วยดี อิอิ
:-[
-
น่ารักมาก มาก มาก ที่สุดอ่ะ
อ่านรวดเดียวจบเลย อิ อิ
-
แอบลุ้นมาทั้งเรื่อง สุดท้ายก็จบหวานแบบหวานๆ :o8:
ขอบคุณนะครับ สำหรับเรื่องราวดีๆอย่างนี้ ^^
-
น่ารักจังเลย แต่กว่าจะลงเอยกันได้ใช้เวลานานเหมือนกันนะ
เสียดายที่ผ่านมาถ้าเปิดใจพูดออกไปตั้งแต่แรกก็คงจะดี
หลังๆหวานปนเลือดจริงๆ
-
หลังๆ นี่ ตาแอรอนหวานไปหรือเปล่า
แล้ว 6 ปีที่ผ่านมา แอรอนไม่ทำอะไรเลยหรือ
เป็นเรามีแฟนแต่งงานไปแล้ว (เหอๆ จริงๆ ก็หาไม่ได้หรอก)
ตอนแรกๆ เขียนดีมากค่ะ รายละเอียดยิบ
แต่หลังๆ รวบรัดไปหน่อยไหมค่ะ
ไม่ค่อยกระจ่างเหตุผลของแอรอนเท่าไร
6 ปี ไม่มีการติดต่อกันเลย
แต่ในเมื่อมันเป็นนิยายโรแมนติก ก็โอเคนะคะ สนุกดี หวานๆ ซึ้งๆ
และนายเอกเราน่าสงสาร
-
อ่านจบรวดเดียวเลย เริ่มเรื่องได้น่ารักดี
ชอบที่แอรอนเรียกอมลินว่าเจ้าชายน้อย ดูน่ารักอยากปกป้อง
แต่ทั้งสองคนปากแข็งเนอะ เสียดายเวลาน่าดูเลย แต่กับมารักกันอีกก้อดีใจมาก
ส่วนตอนพิเศษชอบมั๊กมาก เพราะทั้งสองดูเปิดใจต่อกันดี น่าอิจฉา หวานหยดเชียว
ขอบคุนที่เขียนเรื่องราวดีๆ มาแบ่งปันนะคะ
-
น่ารักดี
-
ค้นเรื่องเก่าๆในเล้าอ่าน เรื่องนี้สนุกมาก o13
ภาษาสวยไหลลื่น ได้บรรยากาศเด็กแลกเปลี่ยน :L2:
แถมข้ามไป 6 ปี เรื่องราวน่ารักเข้มข้นของคู่อมพะนำ ขอบคุณเรื่องดีๆค่ะ :กอด1:
:pig4:
-
แอร๊ยยยยยยย อ่านจบละ
หนุกมากมายยยย กว่าจะเข้าใจกันเนอะ อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
น่ารักกสุดๆ
:)
-
ชอบคะ สนุกมากๆ
ลุ้นเหนื่อยเลย กว่าจะลงเอย ยอมเปิดใจกันได้
จบได้หวานดีจังเลยคะ :L2:
-
^^
-
รอจ้า :)
-
สนุกมากค่ะ ดราม่าดี ถึงแม้จะนอยๆกับเอล็กเล็กน้อย เอ้งพูดแต่แรกก้จบไปนานแล้ว(แต่มันก้จะไม่บีบหัวใจขนาดนี้อ่ะเนอะ เรื่องก็คงไม่ยาวมาก กร๊ากกก)
-
ขอบคุณนะคะ น่ารักมากกกกก ^^
-
o13
-
ผมชอบเรื่องนี้จริงๆ แอบเดาเรื่องไดอารี่ถูกด้วย ฮิๆ
ขอบคุณครับ
-
:3123: :3123: :3123:
-
เข้ามาอ่านตามคำแนะนำ เจ้าชายน้อยน่ารักมากกก
ชอบตอนที่ไปแลกเปลี่ยนสุดๆ แบบว่า มันฟินนนนนนนนนนนนนนนน :o8:
ชอบกันแต่ทำปากแข็งทั้งคู่ เสียเวลาสวีทไป 6 ปี!!!! *วัยรุ่นเซ็ง* 555+
-
และแล้วก็ได้สมหวัง
-
สนุกมากครับ แต่อึดอัดกว่าจะรู้ใจ และสมหวังกัน
-
:hao7:
เฮ้ออออออออ,
ลุ้นตัวโก่ง กว่าจะเข้าใจกันได้
เจ้าชายน้อยน่ารักมาก ขี้อาย จนน่าแกล้งสุดๆ 555
อยากรู้มาตลอดว่า แอรอนตามไปทุกที่ได้ยังไง
แบบว่า เล็กอยู่ไหน เฮียแกก็ไปโผล่ได้ทุกที่???
ลมรักมั้ง? 555 >/////////////<'
-
อ๊ากกกก!!!
และแล้วก้จบบริบูรณ์
หนุกมากก มีน้ำตาไหลบางตอน
:pig4: :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้เมื่อ3ปีกว่ามาแล้ว
วันนี้กลับมาอ่านอีกครั้ง
ก็ยังสนุกและรู้สึกชื่นชอบเช่นเคย
ขอบคุณค่ะ ^^
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
สนุกมากกกกก
เล็กร้อนแรง :fire:
-
น่ารักกกกกกกก
-
แนวน่ารักเบาๆสบายๆ ชอบบ้านทิวสนจังอ่ะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ^^
-
:pig4: :pig4: