หายไปนาน ขอโทษนะครับ T-T
มาต่อให้แล้ว 3ตอนรวด น๊า~~~
ตอนที่ 20
อมลินมีความชื่นชอบเชยๆอย่างหนึ่ง...
เขาชอบแอบไปเดินเที่ยวสวนสัตว์เขาดิน
วันนี้ก็เช่นกัน...ร่างโปร่งยืนรอใครบางคนอยู่หน้าประตูทางเข้า วันหยุดคนเยอะตั้งแต่เช้า โชคดีที่แดดยังไม่แรงมากนัก แฟนสาวของเขาคงเดินได้นานแบบ
ไม่ค่อยบ่นร้อนเท่าไรนัก
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
“หนูดีเหรอ อยู่ไหนแล้วจ๊ะ?”
“...คืออย่างนี้ค่ะพี่เล็ก คือว่า...เผอิญหนูดีติดธุระด่วนกับที่บ้าน หนูดีลืมไปว่าวันนี้ต้องไปเช็งเม้งกับคุณป๊า หนูดีขอโทษจริงๆค่ะ”
อมลินรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น...อีกอย่างบ้านคนจีนอย่างนรภา เขาเข้าใจดีเรื่องไปเคารพหลุมศพบรรพบุรุษ แล้วจะให้ว่ายังไงได้ นอกจากยอมให้
เบี้ยวนัดอีกครั้ง...
วางสาย อมลินรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ที่วันนี้ทุกอย่างดูผิดแผนไปหมด แต่กระนั้นนรภาก็สัญญากับเขาไว้ว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวไถ่โทษทีหลัง
อมลินเริ่มเดินในส่วนแรก ซึ่งเป็นสวนหย่อม เริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อสัมผัสกับลมเย็นชื้นจากต้นไม้รอบๆ
อมลินนั่งพัก พร้อมกับกระดกน้ำขวดขึ้นดื่ม เขาไม่รู้ตัวเลยจนกระทั่งลดขวดใสลงจากสายตา
“เฮ้เจ้าชายน้อย”
เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้นนุ่มๆ อมลินสำลักน้ำ
“แอรอน?!”
ร่างสูงในชุดลำลองนั่งลงข้างๆ อมลินยังอึ้งงงกับการปรากฏตัวโดยไม่ได้คาดหมายของเขา
“คุณ...คุณมาได้ยังไงเนี้ย?”
ทนายหนุ่มยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ
“วันนี้วันหยุด ผมก็แค่มาเดินเล่น…แต่รู้สึกว่าคุณกับผมจะเจอกันโดยบังเอิญบ่อยมาเลยนะครับ”
รอยยิ้มของแอรอน...เจิดจ้า กระตุกจังหวะการเต้นของหัวใจหนุ่มร่างบางให้เต้นรัวแรงขึ้น...รวดเร็วขึ้น...
“นั่นซินะครับ…”
อมลินหัวเราะแฮะๆ
“ว่าแต่วันนี้คุณมาคนเดียวหรือครับ?”
“ใช่ ผมมาคนเดียว หนูดีติดธุระน่ะครับ...ว่าแต่คุณเอมมี่ล่ะ?”
“เธอไปทำงาน กว่าจะกลับก็อาทิตย์หน้า”
นั่งกันอยู่เงียบๆสักพัก อมลินรู้สึกกระอักกระอวน จนแอรอนเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น
“ถ้าไม่รังเกียจ คุณช่วยอยู่เป็นเพื่อนผมได้มั้ย”
รอยยิ้มบางที่เจือด้วยคำขอร้อง สะกดให้อมลินไม่สามารถเอ่ยคำต้านทานใดๆออกไปได้...
รู้ทั้งรู้ว่าเขาแค่ต้องการเพื่อน
อมลินก็พร้อม...จะเป็นแค่เพื่อน ถ้านั่นคือสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ...
“งั้นเราไปกันเถอะ”
เวลาผ่านไป อมลินรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
ทั้งๆที่ไอ้การเที่ยวสวนสัตว์ดูเหมือนเป็นเรื่องเฉิมเชยสุดแสนน่าเบื่อ แม้แต่กับนรภา...หล่อนยังบ่นว่ามันน่าเบื่อ
แต่กับแอรอน กลับตรงกันข้ามไปเสียทุกอย่าง
อมลินสนุกไปกับทุกช่วงเวลา ที่มีหนุ่มต่างชาติร่างสูงสะดุดตา เดินเคียงข้างไป ยอดมุขตลกให้เขาฟังไป อากาศร้อนๆที่ทำให้เหนื่อยล้ากลับไม่มีผลต่ออมลิน เขา
รู้สึกเหมือนทั้งสอง ได้กลับไปหัวเราะ ได้กลับไปมองตากัน ดั่งเพื่อนเก่า ดั่งที่เคยเป็นเมื่อหกปีก่อน...
หลังจากเดินดูกรงสัตว์ต่างๆจนพอใจแล้ว ต่อด้วยการถีบเรือในบึง ป้อนอาหารลูกกวาง เดินไปซื้อไอศกรีมโคมมากินคลายร้อนกันสองคน แอรอนเป็นคนพาไป
นั่งที่ม้านั่งใต้ร่มไม้ที่เต็มไปด้วยอาการเย็นๆสดชื่น เพราะเวลาเที่ยงแดดแรงมาก จนอมลินแทบไม่อยากลุกจากใต้ร่มไม้ไปไหนอีก
กินไอศกรีมเงียบๆ อมลินลอบมองใบหน้าสดใสของคนข้างกาย...ดวงตาเรียวคมเข้ม ซีกหน้าหล่อเหลา แพขนตาหนางอนสวยหลุบลง ก่อนจะหันมามองด้วย
ดวงตาสีฟ้ากระจ่าง
“มองหน้าผมทำไม ผมกินเลอะเหรอ?”
อมลินค้นหาคำตอบไม่พบชั่วครู่ ก่อนจะรู้สึกอายเล็กน้อยที่จ้องมองเขาไปแบบนั้น...
ส่ายหัว ใจเต้นแรง
“งั้นมองผมทำไมล่ะครับ”
“เปล่า...เปล่าหรอกครับ...”
แอรอนไม่ซักไซ้ต่อ เงียบกันทั้งคู่ นั่งฟังเสียงเด็กๆรอบตัวหัวเราะกับพ่อแม่และครอบครัว ทั้งคู่ปล่อยให้ความมีชีวิตชีวาห้อมล้อมไว้ พลางซึมซับมัน...จดจำ
“ผม...ผมคิดถึงเราเมื่อหกปีก่อน”
จู่ๆอมลินก็เอ่ยขึ้น...มันไม่ใช่แค่คำพูดที่หลุดออกมาเพราะไม่ยั้งคิด แต่มันออกมาจากใจ...อมลินเพียงแค่อยากให้แอรอนรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรในตอนนี้
“หา?...”
แอรอนดูจะเกร็ง ใบหน้าแข็งเหมือนโดนกระตุ้นด้วยอารมณ์บางอย่างขึ้นมาทันที น้ำเสียงเบาหวิว สีหน้าของเขาในตอนนี้ ถึงกับทำให้อมลินกระพริบตาอดกลั้น
ความรู้สึกบางอย่างไว้
“คุณ...พูดว่ายังไงนะ?”
“ผม...ผมมีความสุขมาก วันนี้...มันเหมือนที่เราเคยหัวเราะร่วมกันเมื่อหกปีก่อน”
แอรอนมองเห็นอมลินยิ้มบาง ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ หลับตาลง...รอยยิ้มยังค้างอยู่ที่มุมปาก
ทนายหนุ่มขมวดคิ้ว ก้มหน้า...รอจนความกล้าพุ่งขึ้นสูงสุดแล้ว
“เจ้าชายน้อย...คุณช่วยบอกผมหน่อยได้มั้ย ว่าที่งานดินเนอร์คืนนั้น...คุณบอกว่าคุณคิดเกี่ยวกับผม ความจริงแล้วคุณคิดยังไงกับผมหรือ?...”
แต่คำตอบที่ได้รับคือความว่างเปล่า...
แอรอนหันไปมองด้วยความหวัง
ทว่า อมลินผล๊อยหลับไปแล้ว
“อ้าว...”
ร่างสูงเกาหัวงงๆ ก่อนจะหัวเราะกับตัวเองเบาๆ แล้วกระเถิบเข้าไปนั่งชิดร่างบาง โอบหลังให้คนตัวเล็กกว่าพิงมาบนไหล่ บนแผงอก...ถะนุถนอมอย่างที่ไม่อยาก
ให้อีกฝ่ายตื่น
“เจ้าชายน้อย...”
น้ำเสียงสั่นครือ...เต็มเปี่ยมด้วยแรงอารมณ์...
“ขอบคุณนะ...ขอบคุณ...”
อมลินกล่าวออกมาแผ่วเบา ไม่รู้ตัว...แต่มันทำให้หัวใจคนได้ยินเต้นรัวแรง ด้วยความลิงโลดภายในใจ!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
