หัวข้อ: (เรื่องฝันๆ) -----------ละเมอ-------------

[nOn†ღ]

^
^

อิอิ ตัวเล็กจริงๆ ด้วย  

[sNow]

ตอบอีกนิด พี่สูง 167 หรอ

ประมาณไหล่ผมเลยอะ เหะๆ

167แค่ไหล่ สูงจังเลยค่ะ อิจฉา

ตอนนี้มีไปหาประสบกาม เอ้ยการณ์ด้วย 55

คิดถึงๆๆ แม้จะอยู่ห่างกัน

[LingNERD*]

อยากละเมอ ไม่อยากตื่น   เห้อ

รอคืนที่สิบสี่

[||WiTHOuT_YoU||]

 

เต้ไม่ต้องน้อยใจไป ยังเราไงเราก้อสูงพอๆกัน

แม้ว่าเค้าจะสูงกว่า2-3เซนต์ก้อเหอะ เค้าสูงประมาณ 168-169อ่ะ

 

[bixzz]

ไม่ได้เข้าเล้ามาหลายวัน...เลยเพิ่งได้มาตามอ่านต่อ
ให้กำลังใจนะครับ  ผมว่าเรื่องไม่น่าเบื่อเลย ผมชอบการเล่าเรื่องแบบนี้นะ
ยังไงก็ติดตามอ่านตลอดอย่างแน่นอนครับ
.........................
.....“แล้วไปเที่ยวไหนคับ อย่าดื่มเยอะล่ะ” ทำไมผมไม่รู้สึกดีเหมือนเวลาไอ้พี่เคนมันบ่นวะ รายนั้นบ่นเอาๆ กลับรู้สึกดี สงสัยกูจะบ้า.....
แน่นอนอยู่แล้ว ก็เต้ชอบพี่เคนไม่ใช่พี่เบียร์นี่เนอะ 

แล้วตกลงยููบาร์เป็นไงมั่งอ่ะ สมคำร่ำลือไหมครับ ผมยังไม่เคยไปเลยแฮะ
อ้อ...รูปที่ลงสวยมากเลยนะครับ ไว้มาลงให้ชมอีกนะครับ

[namtaan]

^
^
  น้องบิ๊กค้าบ
เจอกันหลายทู้เลยแฮะ


ละเมอคืนนี้เหงาจังเลยนะ ยิ่งฟัง "ก้อนหินละเมอ" แล้ว ยิ่งเหงาเพิ่มขึ้นไปอีก
ขอนแก่นเที่ยวนั้นแตกต่างจากทุกครั้งเพราะมีความรู้สึกพิเศษจากคนหนึ่งส่งให้อีกคนที่อยู่ห่างไกล
  ยิ่งละเมอ ยิ่งเหงาจริงๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันมันทำให้เกิดอารมณ์เหงาขึ้น
เป็นอีกมุมมองนึงจะบอกการเล่าเรื่องแบบนี้คมดีตรงๆไม่ต้องมีไรมาก
จุดเด่นก็อยู่ตรงที่ ตรงๆใส่เฉพาะประเด็นจริงๆไม่ต้องมีส่วนที่ทำให้เรารู้สึกว่ารำคาญจะมีทำไม
มันทำให้ทุกวันต้องเข้ามาอ่านเรื่องนี้ มาดูว่าวันนี้เต้ทำอะไร และเคนมีแะไรตอบกลับมา
รักษาการเล่าเรื่องแบบนี้เอาไว้ นะชอบมากที่ได้ ความเหงาก็ถูกกลบได้ด้วย
เพลงที่ฟังแล้วรู้สึกว่า เราเปล่าเปลี่ยว แต่มันก็ยังให้มุมมองที่สะท้อนว่า
อย่างไรเราก็ไม่เดียวดายในวันนี้ แล้วจะรออ่านตอนต่อเสมอนะ

[SunintheNight]

คืนที่สิบสี่ คืนที่แสนยาวนาน

ปลายฝนต้นหนาว เมื่อวันที่เราสองคนกลับมาอยู่ในเมืองใหญ่ ที่ราบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา
มีเพลงอีกเพลงหนึ่งที่เคยบันทึกความทรงจำผมไว้บางช่วงของชีวิตนานมาแล้ว แต่ความหมายนั้นผมยังจำได้ดี ต้าเฉิงเสี่ยวอ้าย รักเล็กในเมืองใหญ่...



“กินไรดีคับ” ผมหันไปถามชายร่างสูงที่เดินข้างๆ
“อืม อยากกินไรล่ะ”
“อะไรก็ได้คับ ขอที่ย่อยง่ายๆหน่อยดีกว่า” ผมบอก มื้อเย็นแบบนี้ ผักๆดีที่สุด ตั้งแต่อายุอานามขึ้นเลขสองมา รู้สึกว่าชอบกินผักมากขึ้นยังไงไม่รู้แฮะ
แถมยังรู้สึกกินเนื้อแล้วย่อยยาก (เอหรือจริงๆแลวกูสามสิบละหว่า)
“อืมมม” พี่เบียร์ยังเดินไปเรื่อยเปื่อยไม่มีทีท่าจะเลือกร้าน
“สุกี้นี่มั้ยคับพี่”
ผมหันไปบอกพี่เบียร์ หลังจากเดินเลือกร้านได้สักพัก คิดเองเลยดีกว่า หิวและ
“ก็ได้ๆ” ก็ตกลงกินสุกี้กันใกล้ๆสเวนเซ่น บนชั้นโรงหนังเซนเวิลนั่นแล

“สองที่คับ” ผมหันไปบอกพนักงานร้าน และเดินไปนั่งโต๊ะ คนเยอะไปหน่อย แต่มุมนี้ก็ดี เห็นคนเดินผ่านไปมา น่ารักดี ฮ่าๆ

เมนูก็เยอะกว่าเอ็มเคดีนะ ปกติอยากกินสุกี้ทีไรคนรอบกายชอบบอกว่าต้องเอ็มเค ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าร้านอื่นไม่มีหรอไงฟะ อยากลองกินร้านอื่นมั่งก็ไม่สามารถสู้เสียงโหวตได้ทุกที

นั่งกินได้สักพัก ผมก็เห็นพ่อหนุ่มผมตั้งเดินแว๊บๆผ่านไป
นี่เราคิดถึงจนตาฝาดเลยหรอวะ เอ๊ะ ไม่ดิ นั่นๆ แว๊บๆผ่านมาอีกแล้ว

“เฮ้ เฮีย” ผมตัดสินใจขอตัวลุกจากโต๊ะ มาตะโกนเรียกตาแก่ตัณหากลับที่ยืนหันรีหันขวาง ชะเง้อคอเป็นยีราฟอยู่แถวนัน้คนเดียว

“อ้าว เฮ้ย มาได้ไง”
“เดินมาดิคับ”
“อ้าวๆ กวน มาไงเนี่ย แล้วเห็นพี่ได้ไง” ไอ้พี่เคนมันไม่ได้ฟังรึไงวะ ก็บอกว่าเดินมา เดินมาจริงๆนะเว้ยไม่ได้โกหก ส่วนเห็นได้ไงอ่ะหรอ ก็มองดูก็เลยเห็น เอิ๊กๆ
“เต้กินอยู่ร้านนี้ เห็นพี่เคนเดินชะเง้อหาหนุ่มๆอยู่” ผมแกล้งแซว ก็ท่าพี่แกเมื่อกี้ชะเง้อจริงๆนี่หว่า ไม่ได้ใส่ร้ายเลยสักกะนิด
“อ่ะๆ บ้าดิ กำลังหาร้านกินข้าวอยู่เว้ย นัดเพื่อนไว้” อ่ะหรออออ ผมตั้งหล่อมาอีกและ อิอิ
“คับๆ”
“เออกินเสร็จไปไหนต่อป่ะ”
“ไม่มั้ง”
“เออ งั้นไปเที่ยวกันๆ โทรมานะๆ” ไอ้พี่เคนทำมือโทรแล้วเดินชะเง้อต่อไป สูงก็สูง ยังกับยีราฟผมตั้ง ฮ่าๆๆ คนไรวะ
ผมพยักหน้าเออๆออๆ แล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ

“ใครอ่าคับ” พี่เบียร์ถามด้วยน้ำเสียงเกรงใจ
“อ่อ พี่คับ” ไอ้เต้ตอบไปด้วยน้ำเสียงสดใส
“หรอ”

อืมมม ก็ให้ตอบว่าไรล่ะ พี่ จริงๆ แต่รู้สึกดีเกินพี่ชายทั่วไป ฮ่าๆๆๆ
“ว่าไงเรา กินเสร็จแล้วหรอ” เสียงลุงแกรับสาย วันนี้สงสัยจะอารมณ์ดี
“ช่ายคับ ยังอยู่เซนเวิลมั้ยอ่ะ” ผมมองดูนาฬิกาสามทุ่มแล้ว ไม่รู้เฮียแกกลับไปยัง
“อยู่ดิ เนี่ยอยู่คอฟฟี่บีนกับเพื่อน เดินมาดิ”
“อยู่กับเพื่อนไม่ใช่หรอ ไม่ดีกว่ามั้ง”
“เฮ้ยมาเหอะๆ อยู่กับเพื่อนแค่สองคน” เหอๆ แล้วผมไปจะบอกเพื่อนพี่ว่าไงล่ะเนี่ย
“อ่ะ”
“มาๆไวไว นั่งรออยู่นี่นะ”

ผมบอกพี่เบียร์ว่าจะไปเที่ยวต่อกับไอ้พี่เคน จริงๆพี่เค้าก็โอเคดี แต่บ่นง่วงอยากกลับบ้านนอนซะแล้ว อย่างว่าแหละคนทำงานเช้าถึงเย็น ใครจะมาว่างแบบไอ้พี่เคนมัน

บันไดเลื่อนพาผมลงมาเรื่อยๆ จนถึงชั้นสอง ที่ร้านนั้นตั้งอยู่ (ร้านตรงซ้ายมือปากทางเข้าห้างฝั่งสกายวอล์คจากสยามอ่ะแหละคับ)

“หวัดดีคับ” ผมทักทายไอ้พี่เคนอีกรอบ และยิ้มให้เพื่อนเขา
“อ่ะนั่งๆ นี่พี่เอก”
“หวัดดีคับ” ผมยกมือไหว้ ทำท่าสงบเสงี่ยมนิดนึง
“อ่ะนี่เต้ เป็นเด็กมีปัญหาเมื่อกี้เห็นอยู่แถวนี้ เลยชวนมา” ดูไอ้พี่เคนปากดี แนะนำผมเสียหายหมดแล้วมั้ยล่ะ แต่ตอนนี้เป็นรองอยู่ สองต่อหนึ่ง
ต้องสงบเสงี่ยมไว้ ได้แต่ทำสายตาอาฆาตแค้นไอ้เฮีย
“หวัดดีคับๆ ฮ่าๆ” พี่เค้าก็ขำสิคับ ได้ยินแบบนั้น
“แล้วกินไรป่าว”
“ไม่คับ เรียบร้อยแล้ว”
“อืม ไปเที่ยวไหนกันต่อดีล่ะ ว่าไงเต้ เด็กเที่ยวแนะนำดิ๊” นั่นดูไอ้พี่เคน ยัดเยียดบทเด็กมีปัญหาให้ แล้วยังให้เป็นเด็กเที่ยวอีก เออ กูแม่งไม่มีอะไรดีแล้ว ชิชิ
 
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือเหลือบสายตามองถ้วยชา และกัดฟันกรอดๆ หื่มมม
“แล้วแต่พี่ดิคับ ปกติสามทุ่มผมก็กลับบ้านนอนแล้ว” ตอบไปแบบประชดเล็กน้อย
“หรออออ” แล้วเสียงตอบรับแบบประชดก็ตอบกลับมา
“ผมว่าเรียกเช็คบิลก่อนดีกว่าพี่แทน” พี่คนที่ชื่อเอกพูดขึ้น
ไอ้เต้ฟัง แล้วชะงักเล็กน้อย พี่แทนหรอ
“อืมๆ” พี่เขาพยักหน้า
เชคบิลเสร็จ เดินออกมาจากร้าน พี่เขาสองคนยังคุยกันเรื่องธุรกิจอะไรอยู่บ้าง ผมได้แต่เดินตาม เหมือนเดินท่ามกลางคนที่เราไม่รู้จัก

“ไงเต้ ตกลงจะพาไปไหน” ไอ้พี่เคน หรือพี่แทนอะไรนั่น หันมาถาม
“แล้วแต่ดิคับ”
“ไงเอก ไปไหนดี”
“ไปกันเลยๆ พอดีมีงานต่ออ่ะพี่ ไว้เจอกันๆ”
“อ้าวหรอ ไม่ไปด้วยกันก่อน ไม่ดึกมากหรอก” เฮียแกคะยั้ยคะยอเพื่อนรุ่นน้องให้ไปต่อ ส่วนผมล่ะ อยากไปและไม่อยากไป ขอทำเสียงที่ทำบ่อย เสียงถอนหายใจในใจ

...เฮ้อออออ

สุดท้าย เราสองคนก็เดินมาข้ามสกายวอล์คกันออกมาสองคน พี่เอกแกก็แยกกลับไป
ผมไม่รุ้จะพูดอะไร ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอน แต่มันเหมือน เราไม่ได้รู้จักกัน คนที่เดินข้างๆผม ที่เอาแขนมาพาดวางบนไหล่ผม ที่เมื่อกี้ เอามือมาขยี้หัวผมเล่น
 แล้วบ่นว่าหัวเหนียว มีแต่แว็กซ์พวกเด็กสมัยนี้ มือนั้น ที่มันมาแกล้งตบหัวผมเบาๆ แล้วพยายามดึงเข้าไปใกล้ลำตัวอีกฝ่ายให้มากขึ้น ผมยังไม่อยากพูดอะไร
จนเราเดินลงมาที่ถนนเบื้องล่าง หน้าเอราวัณ ไม่ใช่เพื่อไหว้พระพรหมหรอก แต่เพื่อโบกแท็กซี่ ไปยังร้านคาราโอเกะ ที่เราตกลงกันว่าจะไป

“พี่ชื่อไรกันแน่อ่ะคับ”
ผมถามเสียงเรียบๆ สายตาจดจ้องไปยังถนนข้างทาง แสงไฟประดับสลัวๆหน้าโรงแรมและหมู่คอนโดของถนนราชดำริ
นี่คือถนนสายหนึ่งที่เปลี่ยวเหงาที่สุดในใจกลางเมืองกรุงเทพ ทุกครั้งที่ผมผ่านมัน ผมจะรู้สึกเช่นนั้น ถนนที่มีแต่กำแพง ตึกสูง ตั้งตระหง่านไม่พูดไม่จาอยู่สองข้างทาง
ทางเท้าว่างเปล่า ยิ่งช่วงหน้าสถานฑูตกัมพูชาแล้วด้วย มีแต่กำแพงและกำแพง อีกฝั่งก็สปอร์ตคลับ มันเป็นถนนที่ไร้ร้านรวงเล็กๆ ใดๆ ไร้ซึ่งชีวิตเล็กๆ
จะมากระเด็นเกะกะอยู่รายทาง มีเพียงตึกสูงและที่สำหรับคนใหญ่คนโต คนที่มีชนชั้นสูงในสังคมเสียส่วนใหญ่

มือเล็กๆข้างซ้ายของผม ถูกมือที่ใหญ่กว่า มาทาบทับกุมไว้ และบีบเบาๆ ผมอยากจะดึงออกแต่ไม่เข็มแข็งพอ ผมอยากจะขยับรับสัมผัสนั้น
แต่ก็เช่นกัน สิ่งที่ทำได้คืออยู่ นิ่งๆ อยู่ เฉยๆ อยู่ อยู่ตรงนั้น ให้อีกมือหนึ่งคอยปลอบประโลม มอบความอบอุ่น และคลายจากไปเองเมื่อต้องการ

[SunintheNight]

“พี่ชื่อแทน”
“หรอคับ”
“อืม ไม่ได้ตั้งใจหลอกนะ แค่ยังไม่รู้จะบอกตอนไหนดี”
“คับ”
“แล้วพี่อายุเท่าไหร่อ่ะ”

จริงๆผมไม่ได้ตั้งใจจะจับผิด ไม่ได้อยากจะรู้มันจริงๆหรอก แต่มันเหมือนว่าเราเพิ่งรู้จักกันมากกว่า ผมเลยอยากถามคำถามนี้อีกครั้ง

ไอ้พี่แทนล้วงกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วหยิบไอดีการ์ดมาให้ผมดู
“นี่ไง เชื่อยัง”
ผมมองดูชื่อ นามสกุล และปีเกิด อย่างน้อย นั่นก็เป็นเรื่องจริง

ความจริงคืออะไร What is reality? What is true?

ความรัก ไอ้พี่เคน พี่แทน ชื่อสกุลในไอดีการ์ดบางๆนั้น หรือคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมนี้ หรือทุกอย่างไม่มีอะไรเป็นความจริงเลย หรือความจริงมันอยู่ที่ว่ามองมันยังไง
ความจริงสำหรับผมก็คือความจริงสำหรับผม และสำหรับเขา เขาก็มีความจริงสำหรับเขาอยู่

แท็กซี่มาจอดอยู่ริมถนน
ผมลงรถตามพี่เขาและเดินเข้าไปยังร้านคาราโอเกะที่เคยมา พี่เขาก็เคยเล่าให้ฟังว่ามาที่นี่บ้าง
ร้านมันอยู่ชั้นสองของร้านไวน์บริดจ์ มืดสลัวๆ เป็นคาราโอเกะคลับ สำหรับมานั่งค่าเวลา
“ดื่มไรดีหว่า”
“พี่ล่ะ อืมมม”
“พี่เอามะนาวโซดา เดี๋ยวขับรถกลับไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์อ่ะ”
“ผมก็ด้วยละกัน”
“เฮ้ยเราไม่ได้ขับรถ ดื่มไปเหอะ” มือนั้นขยี้หัวผมอีกแล้ว ก่อนพี่แทนจะทำหน้าเซ็งกับมือที่เหนียวไปด้วยแว็กซ์บนหัวไอ้เต้ แล้วเขาก็ขอตัวลุกไปห้องน้ำ

“เอามะนาวโซดาสองที่คับ” ผมสั่งบริกร ที่เดินมารับออเดอร์ และนึกเพลงที่อยากร้อง เพื่อเขียนใส่กระดาษส่งให้เขา
ไม่นานไอ้พี่แทนก็เดินออกมา พร้อมกับมะนาวโซดาที่ตามมาติดๆ

“ไม่กลัวเจอคนรู้จักหรอพี่ มากับผมสองคนแบบนี้” ผมหันไปถามคนที่นั่งข้างๆ โซฟาแบบเบาะเดียวทำให้ผมได้นั่งใกล้
ใกล้กว่าเบาะคนขับและคนนั่งข้างๆบนรถ ใกล้กว่าโต๊ะอาหารตามร้านที่เราเคยไป ใกล้กว่าทุกครั้งที่เคย

“ทำไมล่ะ กล้าทำก็ต้องกล้ารับสิ เอาน่ะคิดมาก แล้วเลือกเพลงได้ยัง”
ผมส่ายหัว เสียงห่วยๆแบบผมจะร้องเพลงไรดีล่ะ คาราโอเกะคลับแบบนี้ โต๊ะไหนร้องก็เห็นกันหมด
ว่าแล้วโต๊ะข้างๆก็ร้องเพลงไทยต้นยุคเก้าสิบ ที่กำลังขึ้นอินโทรมาเลย เหะๆ เก่าเชียว
“อ่ะๆ พี่เลือกได้ละนะ”
“คับๆ”
ผมเขียนเพลงที่คิดว่าตัวเองร้องได้โอเคสุด (เคยมีคนชมว่าร้องเพลงนี้ได้เสียงไม่หลง ฮ่าๆๆๆ)
แล้วก็อีกเพลงซึ่งก็เป็นเพลงที่ร้องบ่อยๆ แล้วส่งให้เด็กเสิร์ฟ ไอ้พี่แทนบอกว่าเดี๋ยวไว้ขอเพลงเองรอบหลัง เพราะยังไงมันวนโต๊ะ เดี๋ยวก็ขอรอบต่อไปได้อีก

“เออเต้ สร้อยที่ใส่อยู่ ใครซื้อให้” ผมงงกับคำถามเล็กน้อย แล้วจับสร้อยเงินรูปปีกนกของตัวเองไปมา
“ซื้อเองดิ”
“หรอ งั้นถอดๆ”
“อ้าว ให้ถอดสร้อยทำไมวะ”
ผมทำหน้ามุ่ย ไม่ยอมถอด แล้วถามไป
“เออน่า มาลองใส่สร้อยนี่หน่อย” ไอ้พี่แทนหยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋า สวยดีเหมือนกันแฮะ แต่มันใหญ่อ่า จะเหมาะหรอวะ ตูตัวเล็กนิดเดียว
“อ่ะคับ” ผมถอดสร้อยเส้นเก่าออก แล้วไอ้พี่แทนก็เอาแขนมาคล้องคอผม ใส่สร้อยเส้นใหม่ให้ มันใกล้กันจนผมไม่กล้ามองเบื้องหน้า ที่หน้าเขาอยู่ชิดจนลมหายใจพัดผ่านหน้าผม

“เป็นไงมั่งอ่ะ” ผมถามหลังจากที่เขาถอยห่างไปแล้ว
“โอเคดีนะ ให้นะ” เอ่อ ผมเคยได้สร้อยจากเพื่อนเป็นของขวัญวันเกิดครั้งหนึ่งตอนม.ปลาย หลายปีมาแล้วสินะ แล้วก็ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีใครให้สร้อยผมอีก
โดยเฉพาะคนที่ไม่ใช่เพื่อน ถึงมันอาจจะไม่มีค่าสำหรับพี่เท่าไหร่ แต่รู้มั้ยคับสำหรับผม สร้อยเส้นนั้นมันมีค่ามากเลยนะ ไม่ใช่เพราะมันถูกหรือแพง

แต่มันคือสร้อยที่มีค่ามากที่สุดเส้นหนึ่งในชีวิต เหมือนขนมใส่ใจกล่องนั้นแหละมั้ง

“ขอบคุณคับ”
“นี่คนเค้าจะคิดว่าเรามาทำอะไรกันกลางร้านวะ ฮ่าๆๆ” ไอ้พี่แทนพูดขำๆ แน่ล่ะ ท่าที่ใส้สร้อยให้เมื่อกี้ มันเหมือนคนกำลังกอดกันและใบหน้าก็ใกล้กันจนจูบกันได้เลย
ไวกว่าที่คิด มือผมก็เลยฟาดแขนไอ้เฮียบ้าตัณหากลับไปเต็มๆ จนร้องโอ้ย สมน้ำหน้า แบร่ๆ

“ทำไมวนช้าจังเลยเนอะ” ผมแอบบ่น เมื่อเห็นว่าไมค์ยังไม่มาถึงโต๊ะเราสักที
“เออว่ะ หลายโต๊ะจัง ไม่กลับๆกันสักทีมาแย่งเราร้องอยู่ได้เนอะ” ไอ้พี่แทนช่วยผสมโรง ลุกไปไล่เลยดีมะพี่ อิอิ
“แล้ววันนี้ทำไมออกมาดึกอ่าคับ”
“เวลาส่วนตัวไง”
“อ้าว แล้วแฟนพี่ไม่ว่าหรอ” ผมไม่อยากจะถาม ไม่เคยพูดถึงนานมาแล้ว
แต่วันนี้ เหมือนอยากจะถามถึงคนที่เขาไม่เคยพูดถึงเวลาอยู่กับผมเลยสักหน่อย เหมือนย้ำให้ตัวเองรู้รึเปล่า
“ไม่หรอก ก็บอกว่าเวลาส่วนตัวไง ปกติพี่ชอบเที่ยวคนเดียว”
“ไม่มีคนคบอ่ะดิ  ขนาดไปฮ่องกงยังไปมาคนเดียว” ฮ่าๆ ผมได้ทีกัดไอ้เฮียบ้าไปมั่ง
“นั่นดิ นี่ถ้างบเหลืออีกว่าจะพาเราไปด้วยนะเนี่ย” เหอะๆ อย่ามาเฉไฉเลย ไอ้บ้าเอ้ย

“เหอะๆ”
“อยู่คนเดียว ทำให้รู้จักตัวเองเยอะขึ้นนะ”
“อืมมม”
“เดี๋ยวยิ่งโต เราจะยิ่งรู้เองแหละ ว่ากว่าจะหาเวลาส่วนตัวแบบนี้ได้มันยากแค่ไหน”
“คับผม”

ผมรู้สึกดีนะ เหมือนมีคนที่โตกว่า คอยแนะนำอะไรดีๆให้ พี่ชายที่แสนดี และบางอย่างที่มากกว่านั้น ไม่ทันไรก็มาขยี้หัวผมอีก เฮ้ออออ หัวไอ้เต้ เสียทรงหมดแล้วเว้ยยยยย
แล้วในที่สุด ไมค์ก็วนมาโต๊ะเรา

ผมไมไ่ด้ตั้งใจเลือกเพลงให้มีความหมายแบบนี้หรอกนะ แต่มันเป็นเพลงที่ผมร้องแล้วเสียงไม่หลงอ่ะ เลยเลือกมาร้องให้ไม่อายชาวบ้านเค้า

“ช่วยร้องด้วยดิ”
“เออๆ ร้องไปก่อนเถอะ เดี๋ยวช่วยเอง” ไอ้พี่แทนบอก แล้วผมก็ต้องขึ้นท่อนแรกด้วยเสียงตัวเองเพียงลำพัง...

........
...
.

ก็รู้ เป็นไปไม่ได้ ยังฝืนในความรู้สึก ในส่วนลึกฉันรู้ เธอมีใครอยู่






ก็รู้ ในความเป็นจริง แต่ก็ยังจะแอบเฝ้าดู ทั้งๆ ที่รู้ เป็นได้แค่เพียงเท่านั้น








แค่ชู้ทางใจที่ทำได้ เมื่อหัวใจเธอไม่ให้ จะเก็บไว้ ให้คนที่เธอรักกันมานาน





ก็รู้เป็นเพียงแค่ทางผ่าน ไม่มีวันจะเดินร่วมทาง เพราะเธอกันฉันเป็นเหมือนดังเส้นขนาน




แอบฝันเล็กๆ ในใจ ไม่ได้มีความหมาย   ให้เราผูกพันและรักกันไปอย่างนั้น






เสียงไอ้พี่แทนคลอตามขึ้นมาในท่อนต่อไป เขาจงใจหรือบังเอิญวะ แม่ง เพลงนี้ทำกูอินเล็กๆ


ผิดที่เราเจอกันช้า...ไป ไม่มีทางจะมารักกัน เป็นแค่ความลับที่ฉันและเธอซ่อนไว้ในใจ



ผิดที่เราไม่ยอมห้ามใจ ไม่จำเป็นต้องไปโทษใคร









และเสียงเขาก็หายไปในท่อนนี้

....เมื่อผลสุดท้าย คนที่ต้องเจ็บคือฉันคนเดียว


แล้วเพลงก็จบลงไป เพลงที่สองถูกร้องไปเรื่อยๆ และไมค์ก็ถูกส่งผ่านไปให้โต๊ะอื่น ช่วงว่างอีกครั้ง และมะนาวโซดาหมดไปแล้ว
“ดื่มไรอีกดีเรา” อ่านะ ทำไมแก้วพี่เขายังไม่หมด กูหมดแล้วหว่า
“เหมือนเดิมละกัน”
“อ่ะนะ ไม่เบื่อรึไง”
“งั้นlong island ก็ได้ๆ” อีกหนึ่งเครื่องดื่มโปรดของผม
“อืมๆ เดี๋ยวไปสั่งให้”
ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยปากบอกว่าไม่ต้อง ไอ้พี่แดนก็ลุกไปที่บาร์แล้ว และเดินหายไปอีกฝากฝั่งร้านสักพัก ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงนั่งอย่างสบายใจ

“ไปไหนมาอ่า”
“อ่อ ขอเพลงน่ะ” สงสัยมาบ่อยเว้ย ซี้ขนาดไปเลือกเพลงเองได้

“นี่ๆ ดู hi5 พี่มั้ย” ผมงง มีเนทด้วยหรอวะที่นี่ แล้วก็ถึงบางอ้อ มือถือนั่นเอง
“อ่านะ นึกว่าดูที่ไหน”
“อ่ะ เพิ่งซื้อมาใหม่ๆ” ท่าทางดูตื่นเต้นเหมือนเด็กเพิ่งได้ของเล่นเลยเฮีย รู้ตัวมั้ยวะเนี่ย
“แอดเต้มาละกัน”
“ได้ๆ เดี่ยวเปิดก่อน เปิดดูยากว่ะ จอแม่งเล็กจัง” บ่นอีก มือถือนี่คับไม่ใช่จอโฮมเธียเตอ
“ไหนหว่าๆ hi5 เต้ชื่อไรนะ”
“โห่ ไม่จำเลย แม่งงอน”
“เอ้า เคยให้ดูครั้งเดียวเอง ใครจะจำได้”

อ่านะ ผมบอกชื่อ hi5 ตัวเองไป ไอ้พี่แทนก็กดจิ้มๆตาม
“อ่ะได้แล้ว รอโหลดก่อนนะคร้าบ”
“อ่ะคับๆ ช้าว่ะ”
“อ้าว เนทมือถือนี่” นั่นแหละไม่เร็วทันใจเลย ไอ้เต้แอบบ่นในใจ แล้วไปหยิบแก้วคอกเทลที่เพิ่งวางตรงหน้ามาจิบ รสชาติใช้ได้นะที่นี่ ชงโอเคดี อิิอิอิ

“มาแล้วๆ รูปใหม่ด้วยนี่ แต่มองไม่ชัดเลย ขยายก่อนๆ”
“อ่านะ ขยายหน้าจอได้ด้วยหรอเฮีย ดีแฮะ”
“เออดิ เค้าซื้อมาแพงนะเว้ย” ฮ่าๆๆๆ แม่งขี้อวดว่ะ ผมขำกับท่าทางไอ้พี่แทนที่เหมือนเด็กน้อย

แล้วเขาก็ยื่นหน้าจอมาให้ผมดู
“นี่ๆดูหน้าแนวๆที่พี่ชอบป่ะ”
“หรอ แนวไหนอ่ะ”
“มาๆเดี๋ยวเปิดให้ดู หน้าเหมือนคนที่พี่เคยชอบมากๆอยู่คนหนึ่ง”
“แฟนเก่าหรอ”
“ไม่ๆกิ๊ก ฮ่าๆๆๆ”
“โห่ เลวจริงๆ”
“เอ้าไอ้นี่ พี่คนดีนะเว้ย”
“จริงอ่ะ” ผมตอบน้ำเสียงไม่เชื่อ
“เออดิ อะไรๆก็ดีหมด เสียอย่างเดียว เหี้ย” ฮ่าๆๆๆ ไอ้พี่แทนหัวเราะชอบใจ ผมก็ขำ เหอะๆ นั่นดิ เหมือนผมแหละมั้ง ฮ่าๆๆๆๆ

“อ่ะมาแล้วๆ” ไอ้พี่แทนยื่นมือถือมาให้ผมดูอีกครั้ง ไหนหว่า แม่งตี๋ๆคิ้วเข้มๆ ยังกับพวกบอยแยนด์ไม่เห็นหล่อเลย
“เต้ไม่เห็นชอบแนวนี้เลย”
“ออกจะน่ารักดูดิ อ่อลืม เราต้องแนวล่ำๆ ตัวใหญ่ๆใช่ป่ะ”
“เหอะๆ ไอ้บ้า”
“แล้วจะให้พี่ชอบอย่างเอ็งเนี่ยนะ มันต้องงี้เว้ยน่ารักน่ากอด”
“หรอออ อืมๆ”
“อ่ะๆพอละๆ”
“เดี๋ยววันหลังจะให้ดูแนวที่เต้ชอบ อิอิอิ”
“หรออออ จะหน้าคล้ายพี่บ้างมั้ยวะ”
“ไม่มีทาง หน้าแบบนี้ฮ่าๆๆๆ”
“ทำไม หน้าแบบนี้ทำไม พูดดีๆนะ ไม่งั้นโดนเตะ”

ฮ่าๆๆๆ ไอ้บ้า ไม่รุ้ไม่ชี้เว้ย

สักพักใหญ่ๆ จนง่วงเกือบหลับ ไมค์วนมา พี่เขาร้องเพลงที่เขาเลือกมา ซึ่งก็รู้แหละพอเห็นเอ็มวีกับฟังอินโทร นึกว่าเพลงอาราย ที่แท้ก็เพลง เปลี่ยน ของอีทีซี

“ร้องด้วยดิ”
“เต้เสียงไม่ถึง”
“ถึงดิ ลองร้องดู เชื่อว่าถึงมันก็ถึง”

อ่านะ ผมรับไมค์ใส่มือไป (ไอ้พี่แทนมันเอามาใส่มือผมแบบยัดเยียดต่างหากอันที่จริง)
แล้วก็ร้องคลอๆตามไป อืมมม รอบนี้ทำไมเสียงถึงวะ สงสัยจะจริง มันอยู่ที่เราเชื่อหรือเปล่าต่างหากมั้ง

“กลับไงอ่ะคับ”
ผมถามเมื่อเราสองคนเดินออกมาที่หน้าร้าน เวลาก็เที่ยงคืนแล้ว หาวแล้วหาวอีกทั้งคู่ สายลมพัดมาเย็นๆ ในไม้ข้างทางปลิวไหวลอยไป
รถที่คลาคล่ำหายไปแล้ว เหลือเพียงรถเบาบางวิ่งกันรวดเร็วบนถนนว่างโล่ง
“เดี่ยวนั่งแท็กซี่ไปเอารถ”
“อ้าว จอดไว้ไหนอ่ะ”
“จอดอยู่บำรุงราษฏร์”
“อ่าคับๆ เต้กลับเองก็ได้นะ”
“เฮ้ย ไปด้วยกันดิ ทางเดียวกัน”
“อ่าคับๆ”

“เออเดี๋ยวเต้ไปเอาของขวัญมาให้นะ” ผมนึกขึ้นได้ หันมาบอกตอนที่อยู่แถวๆใกล้ปากซอยผม
“หรอ อืม ของฝากพี่อยู่ที่บ้านอ่ะ ไม่คิดว่าจะเจอเราวันนี้ อืมมม ไปบ้านพี่มั้ย”

เอ่อ ผม ผมจะตอบว่าไรดีล่ะคับ มันเป็นวันอันว่างเปล่า ดินเนอร์ที่ผ่านมาเมื่อเย็นกับคนที่ว่างเปล่าไม่รู้สึกอะไรด้วย ผมพยายามเลิกคิดถึงคนข้างๆนี้
และลองเปิดใจออกไปเดทกับพี่เบียร์ แล้วทำไมผมต้องมาเจอไอ้พี่เคน หรือไอ้พี่แทนนี่วันนี้ล่ะ

ในวันที่ฟ้ามืดจนไร้ความหวัง พระจันทร์ที่เคยมองทุกวันเลือนหาย
จนหมดหวังลองกันมามองดวงอาทิตย์และดาวพราย เมื่อตัดใจได้แล้วพระจันทร์กลับมาทำไม

กลับมาพร้อมกับแสงสว่างที่สวยงามสว่างเจิดจ้ากว่าเคย กลับมาอีกครั้ง และทำให้ผูกพักมากกว่าเก่า

“ว่าไง” พี่เขาถามเบาๆอีกครั้ง เมื่อเห็นผมเงียบไป
“อืมมม” ผมเม้มริมฝีปากแน่น รู้มั้ยคับว่าใจผมมันตอบตกลง แต่...

“ตามใจละกัน” ความหมายของเสียงพี่แทนที่พูดมาอีกครั้ง ทำให้ผมเลือก...

...............
......

“ไว้เปิดตอนก่อนจะนอนดิ ไปอาบน้ำก่อนๆ” ผมบอกไอ้พี่แทนให้ไปอาบน้ำก่อนจะมาเปิดกล่องของขวัญที่ผมหยิบเอามาด้วยจากที่ห้อง
“ก็ได้วะ เรื่องเยอะจริงๆ” ไอพี่แทนทำหน้าเซ็งเดินขึ้นชั้นสองไป ส่วนผมก็นั่งดูทีวีไปตามเรื่อง หลังจากอาบน้ำเสร็จก่อนแล้ว

กล่องกระดาษสีน้ำตาลถูกเขียนด้วยปากกาเคมีไว้ด้วยลายมือห่วยๆของไอ้เต้

Make a Wish

คือคำอวยพรที่ผมชอบมากๆ และคิดว่ามันเหมาะสมสำหรับกล่องของขวัญมากๆ
“อ่าไหนๆเปิดได้ยังเนี่ย” หลังจากหายไปสักพัก ไอ้พี่แทนก็เดินลงมาทวงสัญญา
“อ่ะคับๆ” ผมดูเวลาตีสองแล้ว ง่วงชิบๆ ไอ้พี่แทนก็จัดการปิดทีวีปิดไฟข้างล่าง แล้วคว้ากล่องของขวัญตัวเองวิ่งนำผมขึ้นไปห้องนอนชั้นบน
แม่ง เป็นเด็กเลย ได้ของขวัญแล้วไม่สนใจกันเลยชิ รีบคว้าไปแกะดูด้วยความตื่นเต้นซะงั้น

“อธิษฐานว่าไรดีล่ะ” เขาอ่านข้อความบนกล่อง แล้วเงยหน้ามาถามผมที่เพิ่งเดินตามเข้ามา
“ตามใจดิ”
“หึหึ”
ไอ้พี่แทนหลับตาอมยิ้มสักพักก็เปิดมันออก

“โห่ การ์ดไรเนี่ย”
“อ่ะ อ่านไปๆ อย่าถามมาก” ไอ้เต้เริ่มอาย ไมไ่ด้ตั้งใจจะมาดูตอนแกะนะ กะจะให้แล้วไปแกะเอง เหะๆ
“มีซีดีด้วยหรอ”
“ลองฟังดูดิ” ผมเลือกเพลงที่คิดว่ามันเข้ากับความรู้สึกผมและผ่อนคลายสบายพอจะฟังตอนนอนละเมออบอวลกลิ่นอโรมาอ่อนๆ เว่อไปมะกู ฮ่าๆๆๆ

ไอ้พี่แทนลุกไปยัดใส่เครื่องเล่นซีดีในห้องนอน เสียงเพลง clair de lune ซึ่งถูกอัดใส่ไว้เป็นเพลงแรกลอยมาเบาๆ
“โคมไฟหรอ” ไอ้พี่แทนทำหน้างุนงงเล็กน้อย จะงงทำมาย ไม่เคยเหนรึไงหว่า
“น่ารักดี แล้วเปิดไงอ่ะ เป็นอโรมาหรอ” อ่ะนะถามอยู่ได้ ไอ้เต้ก็ทำเป็นหยิบหนังสือข้างหัวเตียงมาอ่านๆดู เขิลเว้ยยยย
“ลองเปิดดูดิ”
“ง่วงแล้วอ่า” อ่ะ คนอุตส่าต์ให้ จะไม่เปิดลองดูหน่อยใช่มะ งอนๆๆๆ
สงสัยว่าสีหน้าผมจะบอกความรู้สึกมากไปหน่อยไอ้พี่แทนเลยเดินไปจัดแจงเสียบปลั๊กเปิดไฟ

“กลิ่นไรเนี่ย”
“กลิ่นยูคาลิปตัส จริงๆ เต้ไม่ค่อยชอบแต่คนขายบอกว่าช่วยเรื่องภูมิแพ้ เลยเอามา”
“ใครบอกพี่เป็นภูมิแพ้”
“ก็ผมเคยเห็นซองยาบนรถพี่อ่ะ”
“คนอื่นแล้วมั้งง”
“จะบ้าหรอ รถพี่นั่นแหละ”
“หึหึ” ไอ้พี่แทนยิ้มแบบมีเลศนัย ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ผม แล้วริมฝีปากนั้นก็แตะเบาๆที่จุดเดียวกันบนร่างกายผม ช้าๆ และถอนจากไป
“ขอบคุณนะคับ” เสียงขอบคุณนั้นอบอุ่น และฟังดูเรียบ และจริงใจมากกว่าที่เคยได้ยินมา
“คับ” ผมตอบกลับไปเบาๆ  ไอ้พี่แทนเดินออกจากห้องหายไปสักพัก แล้วกลับมากับของในมือ

“ทะแดนนนน อ่ะๆของฝากๆ” ผมเงยหน้าไปมอง เหวอออ ของฝากจากดิสนีย์ฮ่องกง เด็กน้อยโคตรรร ไอ้พี่แทนมันคิดว่าผมกี่ขวบเนี่ยยยย
“อ่านะ เด็กว่ะ ขอบคุณคับๆ”
“น่ารักดีออก เราเด็กนี่ เอาไปใช้ๆ น่ารักดีออก อย่าไปใช้ไรแก่ๆ ดิยังเด็กอยู่” เหอๆ ก็ได้ๆ ใช้ก็ได้วะ อืมมมม น่ารักดีเหมือนกัน
ไม่เคยคิดจะมาใช้ของการ์ตูนอะไรพวกนี้มาก่อน ฮ่าๆๆ ไอ้บ้าเอ้ยยยยยยย

ไม่รู้ว่ามันเผลอหรือไง รู้ตัวอีกทีผมก็ลุกไปกอดพี่ชายตัวโตคนนี้เสียแล้ว เลยเกิดอาการกึกเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตัวและค่อยๆ ดื้นๆคลายหนีอ้อมกอดนั้นออกมา

คืนนั้นผมนอนจับมือกับเขา เรามีอะไรกันรึเปล่าไม่รู้...

...หรือรักคงเล็กไป และเมืองคงใหญ่เกิน

ความรักมันเลยไม่สมดุลย์กับจำนวนประชากร ฮ่าๆ ขำว่ะ


____________________________

เนื่องจากมันยาวอ่ะ เลยแบ่งเป็นสอง แล้วก็ตรวจคำผิดไม่ค่อยเหนเพระาตาลาย โทดทีล่วงหน้าละกันนะคับ

[Eis]

เต้ละเมอนานจังครับ ..

ชอบที่บอกว่า เพราะรักเล็กไป หรือว่าเพราะเมืองใหญ่เกิน ความรักเลยขาดสมดุลย์   :')

[||WiTHOuT_YoU||]

 

สงสัยใกล้ได้เวลาตื่นหละมั้งเต้

ถ้าตื่นมา มันคงไม่ได้เป็นแค่เพียงความฝันนะ

แต่ถึงเป็นแค่ฝันมันก้อคงมีความสุขแน่ๆหละ

 

[sNow]

แง่มๆ แอบเคืองตกลงใช้ชื่อปลอมหรอนี่

แง่มๆ เต้จะเสร็จพี่เคน เอ้ยแทนรึเปล่านี่


เพิ่งไปสปีดอ่านรักงอมแงมมา

ดูเหมือนพี่เบียรจะยังอาลัยอาวรเต้อยู่นะคะ


 :L2:ถึงแม้ละเมอก็อยากให้เป็นฝันดีนะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
วันนี้มาทันอ่านตอนเย็นด้วย อิๆ
อ่านตอนนี้แล้วให้อารมณ์ความรู้สึกสบายๆกว่าบรรยากาศเหลาๆจากตอนที่แล้วเยอะ
อ่านแล้วไหลลื่นดี แต่ที่ผิดหวังที่สุด คือ เรื่องชื่อ แค่นี้ยังต้องโกหกกัน....
แล้วจะรออ่านต่อน๊าถ้ามีเวลาจะมาอ่านตอนเช้า

[Ekk_J]

อย่าไปสนใจครับ ตัวเล็กๆ น่ารักมากมาย 

[nana]

สร้างความประทับใจได้ทั้งสองฝ่ายเลย


น่ารักอ่ะ แต่แอบเคืองมีโกหกชี่อด้วย

[broke-back]

เล็กหรือใหญ่...ใจสัมผัส
คลายหรือมัด...จิตผวา
สวยหรือหล่อ...มองด้วยตา
รักแสร้งว่า...เกินสมดุลย์...ขาดทุนใจ

 :pig4:ขอบคุณคับ นายตัวเล็ก 

ป้อล่อ...ซาบซึ้งกับคำคมๆของนายตัวเล็ก มากครับ
อยากจะให้ของขวัญแต่ก็ไม่มีกะตังค์(งกน่ะ) มีแต่+1 กับกอดแน่นๆ ล่ะกาน หุหุ   

[LingNERD*]

สอบเสดค่อยมาละเมอกีฟ่า ชะแว่บบบบบบ

[Sith]

แฮปปี้ๆ  บางอย่างไม่จำเป้นต้องรู้ แต่บางอย่างก็จำเป็น   

[chatkub]

เพิ่งได้มาอ่านเอง

แต่ก็ชอบวิธีการเล่านะครับ

สนุกดี แบบว่าเล่าเห็นภาพดีด้วย

ไงก็จะมาตามอ่านเรื่อยๆนะครับ

[FÂntastic 1st™]

หูย หูย หูย หูย หูย  .........

ไอ้เต้โดนแล้ว !!!!!!!!!!!   

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ว๊าก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[PEAK]

    วันนี้คนเขียนขยันมากมาย  ^^

กิจกรรมวันนี้กับพี่แทน  ให้ความหวังได้อีก  ...  แต่ ง่ะ แทนเข้าถึงยากจัง~!!

ขอบคุณคนเขียนนะครับ  ...  ช่วงสอบยังลงเรื่องได้สม่ำเสมอ  +1 ให้ สามารถมาก~!

[zingiber]

...หรือรักคงเล็กไป และเมืองคงใหญ่เกิน

ความรักมันเลยไม่สมดุลย์กับจำนวนประชากร

ชอบประโยคนี้จัง เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ..... ทำไมนะ ความรักมันถึงไม่สมดุลย์กับจำนวนประชากรซักที

[nOn†ღ]

สุขปนเศร้าจังเลย

ในรอยยิ้มก็ยังมีเงาของน้ำตา 

[namtaan]

ละเมอคืนนี้อัพยาวจุใจเลย
บวก 1 ให้เช่นเคยนะจ๊ะ

ถึงแม้ดูเหมือนเต้จะได้เข้าใกล้ตัวตนของพี่แทนเพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่ง
แต่ก็ยังดูเหงาๆ และไม่ชัดเจนเอาซะเลย
ยิ่งผ่านไป ยิ่งน่าเป็นห่วง 

[jeaby@_@]

ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
มันดูเหงาๆนะ เเต่บรรยายดีมากจริงๆ
เราอินมากเลย
ตามไปอ่านความรักเเบบครับผม กะ รักงอมเเงม
เราก็ติดงอมเเงมเลย
อ่านไปน้ำตาเกือบไหล
ชอบมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ
ชอบพี่เเทนเเละเต้ค่ะ

[สวยเลือกได้]

อ่านทันแระจร้าาาา    เขียนเก่งจัง   อ่านแร้วรู้สึกสบายๆๆ อ่า  หุหุ  (หรอ....)    มาต่ออีกนะจร้าาาาา   อยากรู้จาจบยังงัย   ลุ้นจัง

[naix]

อยากละเมอต่อไป ไม่อยากตื่นเรย...

[thanagorn]

โห  ละเมอไปกอดพี่เค้าเนาะ

ทางนี้ก็จะรอ :monkeysad:แล้วไงก็มาต่อนะค๊าบ

เดี๋ยวรอจนละเมอไปถึงไหนต่อไหน

[PHUCK™]

http://media.imeem.com/m/QeOunfQSpH

.
.
.


ช้าไปใช่ป่าววะเฮีย T^T
เค้าขอโทษ T______________T;


อย่ามาปายตอนนี้นะเฮีย .. ร้อนนรกมั่ก !!
;[

[bixzz]

ตามมาอ่านแล้วครับ... พี่เคนก็กลายเป็นพี่แทนไปซะแล้ว
แถมไปค้างด้วยกันอีกตะหาก...แต่อ่านแล้วก็ยังรู้สึกเหงาอยู่เหมือนเดิม
การชอบคนที่เป็นไปได้ยากนี่มันทรมานจริงๆ นะครับ 
เป็นกำลังใจให้นะครับ  ...ขอแอด hi5 คุณเต้บ้างสิครับ