หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59||

[imseries]

ใจตรงกันแล้วสิ

[imseries]

ฟินอะ

[❣☾月亮☽❣]

   เอาใจช่วยคนเขียนเสมอค่ะ
ดูแลสุขภาพด้วย

[moujay]

Close Friends Speacial :: 1
กล้าพอไหม? || พี่มิ้ว



“Come back to me …… “
กลับมาได้ไหม.... งั้นหรอ?
หึ เจ้าเด็กน้อยเอ้ยยย !
เขียนข้อความน่ารักๆแบบนี้ก็เป็นด้วยหรอเนี้ย


ฉันนั่งยิ้มกับตัวเอง พร้อมๆกับมองหลังของปั้นสิบ น้องชายต่างพ่อต่างแม่ของฉัน
ที่ตอนนี้วิ่งลงไปส่งขนมให้สาวน้อยคณะบัญชี


การไปขุดปั้นสิบให้ลุกขึ้นมาสู้อีกครั้งมันไม่ใช่เรื่องยากอะไร
เพราะจริงๆแล้วปั้นสิบเป็นเด็กดี และมอง โลกในแง่บวกเสมอ
เมื่อวันก่อนฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน ก็มีสายตรงโทรมาจากเชียงใหม่


“ฮัลโหลว่าไง ยินดีด้วยนะได้ลูกชายใช่ไหมแก  อยากไปฟัดจริงๆเลย”
ฉันส่งเสียงทักทายไปยังปลายสาย

“พี่มิ้ว .. เหนื่อยจังเลยอะ เห้ออ “
เสียงมาแบบนี้ คงไม่ได้แฮปปี้อย่างที่คิดแน่ๆ
เจ้าเด็กนี้ปัญหาเยอะมาตั้งแต่ไหนแต่ไรละ  - -‘

“ไม้เป็นไรก็บอกมาสิ  ถ้าพี่ช่วยได้ก็จะช่วย”
ฉันวางหนังสือลงข้างๆตัว ก่อนจะมาสนใจเรื่องราวของคนปลายสาย

“ไม้ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ช่วยไปดูปั้นให้หน่อย พอดีไม่เข้าใจกันนิดหน่อย
ปั้นมันเลยปิดมือถือปิดห้องไม่ให้เพื่อนๆเข้าไปหา ไม้ไปไหนไม่ได้เลยพี่
เจ้าเหนือยังอยู่ห้องเด็กอ่อน ยังอยู่ในตู้อบ พิมก็ยังดูแลตัวเองไม่ได้
บ้านผมยังไม่มีใครมาสักคน ผมจะร้องไห้แล้วเนี้ย..” ไม้ฉากเริ่มบ่นให้ฉันฟัง
น้ำเสียงเริ่มมีเสียงสะอื้นให้ได้ยินบ้างแล้ว
จริงๆเด็กอายุแค่ 20 ปี ต้องมารับภาระมากมายขนาดนี้
มันหนักนะ กับการต้องดูแลเด็กอ่อนที่คลอดก่อนกำหนด
และไหนจะดูแลน้องพิมสาวน้อยที่ตกเลือดนั้นอีก
เจ้าบ้าไม้ ,, แกนี้มันเกิดมาเพื่อชดใช้หนี้กรรมหรือไงกัน?


“ไม่ต้องห่วงปั้นนะ พี่จัดการเอง แกเถอะไหวไหม?
ให้พี่ขึ้นไปช่วยหรือป่าวละ ช่วงนี้พี่ว่าง”
จริงๆฉันว่างทุกวัน - -‘ งานการไม่ได้ทำหรอกค่ะช่วงนี้เป็นช่วงลาพักร่างกาย
ฉันเป็นผู้หญิงตัวอ้วน แต่ไม่ได้แข็งแรงอะไรมากนัก ต้องไปหาหมอทุกเดือนตามนัด


“ไม่รบกวนพี่มิ้วมากไปกว่านี้แล้วละ ผมเกรงใจ
ช่วยไปดูปั้นให้ผมก็พอแล้วครับ  แล้วยังไงผมโทรมาหาใหม่นะพี่
ตอนนี้ต้องไปดูเจ้าเหนือแล้ว  พี่รักษาสุขภาพด้วยนะ แล้วยังไงเจอกันครับ”

“โอเค ดูแลตัวเองดีๆด้วยละเรา”

“ครับ บ๊ายยบายครับ”

หึ .. ก่อนจะวางสายก็ยังไม่ลืมคำพูดเดิมๆนะแก
ไม้ฉากเป็นเด็กผู้ชาย เอ๊ะขอใช้คำว่า ,, หนุ่มน้อยละกัน
เป็นหนุ่มน้อยที่ค่อนข้างใช้ชีวิตตามกรอบที่พ่อแม่และครอบครัววางไว้
แต่ตัวจริงก็แสบใช้ได้เลยละ ดูจากหลายๆวีรกรรมที่ผ่านมา
บางทีก็ทำให้เสียความรู้สึกไปบ้าง แต่ก็นะ ,, คนเรามันมีหลายด้านหลายมุมเสมอนั้นแหละนะ


“เจ๊มิ้ว นั่งยิ้มอะไรอยู่อะ  ยิ้มซะหน้ากลัวเลย”
เสียงปั้นสิบปลุกฉันให้ตื่นจากการนึกถึงอดีต
 (พูดซะแก่เลย ,, เหมือนมันจะนานมาแล้วนะตั้งแต่วันแรกที่คุยกับเจ้าไม้ฉาก 555+)


“คิดอะไรของฉันเรื่อยเปื่อยแหละนะ  แล้วนี้จะกลับห้องเลยไหม เจ๊จะไปส่ง”
ปั้นสิบกำลังจะวิ่งกลับมาขึ้นรถ แต่เสียงเรียกจากสาวน้อยข้างหลังก็ดังขึ้นมาก่อน

“ปั้น!! ไปส่งเค้าหน่อย”
ชะนีน้อยนั้นใครกัน? วิ่งมาเกาะแขนปั้นสิบ แล้วเอาตัวดันมาติดแขนปั้นสิบเลยนะ
ฉันพยายามเพ่งมองว่าสาวน้อยคนนั้นเป็นใคร



อ่ออ ,, บีมมี่ นี้เอง
เห็นรูปจากในไอจีปั้นสิบ และรูปจากเฟสบุ๊คบ่อยๆ เลยพอจะจำหน้าได้

“บอกแล้วไงว่ามากับพี่ กลับเองดิบีม”
ปั้นสิบตอบเสร็จก็พยายามจะแกะมือของบีมที่เกาะแขนตัวเองออก

“ไม่เอาอะกลับด้วยกันดิ นั่ง Taxi ไปส่งบีมก็ได้นะ นะ นะ นี้มันค่ำละนะ แล้วดูนั่นดิ
อิพี่ชูอะ มันยังมองมาทางนี้อยู่เลย ถ้าปั้นไม่ไปส่งมันก็รู้ดิว่าเราไม่ได้คบกัน
ไปส่งบีมหน่อยนะ นะคะปั้นสุดหล่อนะ”
ปั้นสิบทำหน้าตาเบื่อๆ ก่อนจะหันมามองหน้าฉัน
เห้ออ .. เบื่อจริงๆ ไอ้เด็กพวกนี้ สรรหาเรื่องราวปวดหัวมาได้ทุกวี่ทุกวัน

“งั้นพี่ไปส่งให้ก็ได้จ๊ะ ขึ้นรถมาสิ”
บีมมี่รีบยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นมานั่ง
ปั้นสิบส่ายหัวและทำหน้าระอา ก่อนจะเดินมานั่งข้างหน้า

“ไปส่งมันที่คอนโดปั้นก็พอ เดี๋ยวปั้นเอารถให้บีมไปใช้ พรุ่งนี้จะได้ไม่ลำบากไปรับ”
ปั้นสิบตอบ ก่อนจะหันไปมองบีมอย่างไม่พอใจ
แต่ดูเหมือนบีมจะไม่รับรู้อะไรค่ะ เพราะเห็นหยิบมือถือมานั่งเล่น

พอขับรถมาส่งปั้นกับบีมที่คอนโดปั้นสิบแล้ว  บีมทำท่าจะไม่ยอมกลับหอตัวเอง
ปั้นสิบมองมาที่ฉันเหมือนอยากจะได้ตัวช่วย เห้อออ เดือนร้อนฉันอีกละสินะ  - -‘

“บีมกลับหอเถอะจ๊ะ เดี๋ยวพี่กับปั้นต้องทำขนมต่อ ตอนนี้ห้องรกด้วย
บีมขึ้นไปตอนนี้เกรงว่าจะลำบากนะจ๊ะ”
บีมหันมามองหน้าฉันนิดหนึ่ง ก่อนจะมองหน้าปั้นสิบแล้วทำหน้างอนๆใส่

“กลับก็ได้ค่า พรุ่งนี้เอาขนมไปส่งด้วยละ เชอะ!”
บีมตีเข้าที่แขนปั้นสิบไป 1 ที ก่อนจะเดินไปที่รถของปั้นสิบแล้วขับออกไป
2 คนนี้สนิทกันขนาดใช้รถของกันและกันได้เลยงั้นหรอ?
แล้วบีมยังงอแงอยากขึ้นห้องปั้นสิบอีก?
ไม่ธรรมดานะเด็กคนนี้ ,, น่าหนักใจแทนเจ้าไม้จริงๆเลย

“เห้ออ น่าเบื่อ” ระหว่างเดินขึ้นมาบนห้อง ปั้นสิบถอนหายใจนับสิบครั้ง
แล้วพูดคำว่า เบื่อ ซ้ำๆแบบนี้เป็นสิบๆรอบ

“แกเบื่ออะไรเยอะแยะ ถอนหายใจมันเข้าไปเดี๋ยวก็อากาศหมดตัวพอดีหรอก”
ปั้นสิบเดินนำหน้าฉันไปเปิดประตูห้อง แล้วก็จัดการเปิดไฟ และไปหยิบน้ำมายื่นให้ฉันดื่ม

“เบื่อบีมอะดิเจ๊  มันเอาแต่ใจ จะให้ปั้นทำนั้นทำนี้ให้อยู่ได้”

“แล้วแกไปตามใจมันทำไมละ  บีมมันชอบแกหรอ?”
พอสิ้นคำถามจากฉัน  เจ้าปั้นสิบสำลักน้ำเลยค่ะ 555+

“ชอบบ้าไรละเจ๊ มันอะไม่มีเพื่อนในคณะ เลยชอบมาตามปั้น จะไปไหนก็ให้ปั้นไปส่ง”
ไม่มีเพื่อนงั้นหรอ?  ได้เต้นเป็นตัวแทนของคณะแบบนี้อะนะไม่มีเพื่อน?
ตอนซ้อมเต้นนี้จะไม่มีการพูดคุยกันเลยระหว่างเพื่อนๆงั้นหรอ?
เด็กสาวที่ชื่อ บีมมี่ นี้ดูจะไม่ธรรมดาแล้วสิ !

“ห่างๆไว้หน่อยก็ดีนะ แกไม่คิดอะไรกับบีม แต่ทางบีมเราก็ไม่รู้ไง
เดี๋ยวไอ้ไม้มันจะหึงใส่อีก  ทะเลาะกันไปกันมา ฉันเบื่อแทนวะ”
ฉันพูดกับปั้นสิบจบก็เริ่มหันมาเก็บของใช้ส่วนตัวของตัวเอง
ต้องกลับบ้านแล้วละนะ ,, มาอยู่กับปั้นสิบจนลืมเลยว่าตัวเองมีบ้านอยู่

“เจ๊จะกลับละหรอ?”
หื้มม ถามโง่ๆอีกละไอ้ปั้นนน ,, เก็บของขนาดนี้ละ  คงจะนอนที่ห้องแกต่อมั้งงง

“อืมม เป็นผู้หญิงสวยๆแบบนี้ มานอนห้องผู้ชายหน้าตาเห่ยๆแบบแก รู้ถึงไหนอายถึงนั้น”
ฉันเก็บหนังสือนิยายใส่ลงกระเป๋าผ้าเรียบร้อยแล้ว ก็จะเดินออกจากห้อง
แต่ปั้นสิบดึงแขนฉันไว้ก่อน

“อยู่กับคนหน้าเห่ยๆอีกคืนเถอะนะคนสวย สวยจนปั้นพูดไม่ออกเลย
ทรวงทรงองเอวก็กิ่วซะขนาดนั้น กลับดึกๆแบบนี้มันไม่ปลอดภัยนะครับ”
คำพูดคำจาที่ประชดออกมานี้แทบอยากจะตีมันให้ตายคาห้องจริงๆเลย

“จะไปก็เพราะคำพูดประชดนี้แหละ ทำไมอีกเนี้ยย ฉันยังกลับบ้านตัวเองอีกไม่ได้งั้นหรอ
ฉันมีพ่อมีแม่นะย่ะ  อยู่กับแกนานๆฉันเบื่อ”
ปั้นสิบมันเริ่มรื้อเอาหนังสือนิยายฉันออกมาวางไว้ที่โซฟาอีกครั้ง
เออค่ะ!!!  มารยาทดีมากๆ รื้อของคนอื่นออกจากกระเป๋าหน้าตาเฉย

“เห้ออ อยู่ก็ได้ งั้นขออาบน้ำก่อนนะ แกจะอุ่นอะไรให้ฉันกินก็รีบทำละ ออกจากห้องน้ำมาฉันจะได้กิน”
พอสั่งปั้นสิบให้อุ่นอาหารให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินเข้ามาในห้องนอนของปั้นสิบ
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมมา พอเสร็จแล้วก็ออกมาเจออาหารนานาชาติ
นั้นคือ มาม่าต้ม - -‘

“แค่นี้?  แกทำแค่นี้อะนะปั้น”
ปั้นสิบนั่งอ่านนิยายไปด้วยกินมาม่าต้มไปด้วย  เงยหน้ามามองฉันเล็กน้อย
ก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ

“เจ๊อยากกินรสไหนก็ต้มเพิ่มละกันนะ”
นี้ๆแก ตอบตรงคำถามหน่อย?
โอ้ยยย ไอ้น้องบ้า!!!

กินมาม่าก็ได้วะ ดีกว่าไม่มีอะไรจะกิน
พอกินมาม่าเสร็จฉันก็หยิบนิยายมานั่งอ่านที่โซฟาหน้าทีวี
ส่วนปั้นสิบมันก็หนีเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็นอนเล่นในห้องนอน
จนกระทั่งมันวิ่งถือนิยายออกมาหาฉันที่ห้องนั่งเล่น

“เจ๊ๆ นี้ใครอะ”
พูดเสร็จก็ยื่นรูปมาให้ดู แค่เห็นรูปเท่านั้นแหละค่ะ
ไม่รู้เลยว่าน้ำตามันมาคลอเบ้าตาตอนไหน
รูป  พี่ฟาร์ม ,,,,,
นึกว่าเก็บใส่กล่องไปหมดแล้วแท้ๆ  มาอยู่ในหนังสือได้ยังไงกัน?

“พี่ฟาร์มนะ”
ฉันพยายามเก็บกลืนก้อนน้ำตาที่มันจุกอยู่ในอกลงไป
บอกกับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ …
เรามาปลอบน้องเว้ยมิ้ววว .. ไม่เอานะ อย่าร้องเชียวนะ.

“หล่อเนอะ แล้วพี่ฟาร์มโทรมาบ้างไหมอะพี่มิ้ว”
เอากับเค้าสิค่ะ นั่งลงข้างๆเลยทีนี้ หยิบรูปพี่ฟาร์มมาส่อง
เดี๋ยวยื่นไปข้างหน้าบ้างละ ชูขึ้นไปดูเหนือหัวบ้าง
คือมันไม่ใช่ภาพ 3 มิตินะปั้นสิบ - -‘

“ไม่เลย .. ไม่เคยเลย”

พี่ฟาร์มไม่เคยติดต่อกลับมาเลยหลังจากวันนั้น
ได้แต่บอกแค่ว่า .. กลับมาเมืองไทยค่อยคุยกัน


ฉันกลับคิดย้อนไปเมื่อ 1 อาทิตย์ก่อน


ฉันกำลังวุ่นวายกับการเก็บของใส่กล่อง เก็บเสื้อผ้าเข้าที่
เพราะเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมา ของใช้ต่างๆในบ้านเลยวางไม่เป็นที่เป็นทาง
แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำลายความเงียบงัน
เพราะวันนั้นมายด์ไปบ้านแฟน ฉันเลยอยู่บ้านคนเดียว

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูเบอร์ว่าใครโทรมา ก็เห็นว่าปลายสายคือ น้องฟาร์
น้องสาวของพี่ฟาร์ม แฟน (อดีต) ของฉันเอง

เอ๊ะ .. มีอะไรหรือป่าวนะ?
เพราะตั้งแต่พี่ฟาร์มบอกให้เราห่างกันครั้งนั้น  ก็ไม่มีการติดต่อกลับมาอีกเลยจากทางบ้านของพี่ฟาร์ม

“สวัสดีจ๊ะฟาร์  ว่าไงเอ่ยยย   นึกยังไงโทรมาหาพี่ได้ละ”
ฉันส่งเสียงทักทายฟาร์ไป พร้อมๆกับเดินมานั่งเล่นที่โซฟา

“พี่มิ้วนั้นแหละทำไมไม่โทรหาฟาร์บ้าง   รู้ไหมว่าเค้าบ่นคิดถึงพี่มิ้วกันทั้งบ้านแล้วนะ”
ฟาร์ส่งเสียงงอแงมาตามสาย 555+ น้องฟาร์เรียนอยู่ที่เมืองนอก
ปิดเทอม หรือปิดครึ่งเทอมทีก็จะกลับมาเมืองไทย

“จ๊ะๆ พี่ขอโทษทีนะ พอดีพี่เข้าออกโรงพยาบาลเหมือนเดิมนั้นแหละ แล้วนี้อยู่เมืองไทยกี่วันแล้วเนี้ย”

“หลายวันแล้ว  พี่มิ้วรู้ยังว่าพี่ฟาร์มกลับมาเมืองไทยแล้วนะ”
กลับมาแล้วงั้นหรอ?
ทำไมไม่โทรมาหาบ้างละ? ปกติจะกลับมาวันไหนก็จะเมลมาหานี้นา
หรือไม่มาถึงเมืองไทยก็น่าจะโทรมาหากันบ้างสิ!

“อ่อ กลับมาแล้วหรอ? พี่ไม่รู้เลยจ๊ะ แล้วนี้พี่ฟาร์มไปไหนแล้ว”

“ไปทะเลนะ  .. พี่มิ้วๆ พี่รู้จักเพื่อนพี่ฟาร์มทุกคนไหม?”
เพื่อนพี่ฟาร์มงั้นหรอ?
อืมม ก็พอรู้บ้างแหละนะ แต่เอาเข้าจริงๆฉันก็รู้แค่ไม่กี่คนหรอก
555+ เพราะเป็นผู้หญิงประเภทไม่ชอบถามเซ้าซี้ แล้วก็เคารพในเรื่องส่วนตัวของแฟน
เลยไม่อยากเข้าไปวุ่นวายมาก เค้าแนะนำใครให้รู้จัก ก็คือรู้จักแค่นั้น
ไม่เคยถามว่า เพื่อนคนนั้นใคร เจอตอนไหน รู้จักเมื่อไหร่
ไม่เคยถามเลย

“ก็พอรู้บ้างนะจ๊ะ มีอะไรไหมฟาร์”

“พี่มิ้วรู้จักคนที่ชื่อ พี่เอิงไหม”
เอิง?

“ไม่เคยคะ ทำไมหรอคะฟาร์  ต้องมีอะไรแน่ๆเลยไม่งั้นฟาร์ไม่โทรมาหาพี่หรอก อยากบอกอะไรพี่บอกได้เลยนะ
พี่คงไม่มีอะไรจะเสียใจมากกว่านี้แล้วละมั้ง 555”

“พี่มิ้วก็ชอบหัวเราะแบบนี้ทุกที อยากร้องไห้ก็ร้องบ้างสิคะ  คืองี้พี่มิ้ว ก็เนี้ยพี่ฟาร์มมาบอกม๊าว่าจะไปทะเลกับเพื่อนๆแล้วทีนี้พี่เอิงเนี้ยแหละ ส่งรูปถ่ายที่ทะเลมาให้ฟาร์ ถ่ายไม่ได้เห็นหน้าหรอกนะ ถ่ายเท้า 2 คู่แบบหันมาหากันนะ อธิบายไงดีละ
เหมือนคนที่ถ่ายรูปกับแฟนอะพี่มิ้ว”

“ฟาร์ส่งมาให้พี่ทางไลน์หน่อยได้ไหมคะ”

“เอาจริงๆหรอพี่มิ้ว ,, มันมีอีกหลายรูปเลยนะ งั้นฟาร์ส่งให้ทีเดียวเลยนะคะ”

“จ๊ะ งั้นเดี๋ยวคุยกันทางไลน์นะ”

พอฉันวางสาย ฟาร์ก็ส่งรูปมาให้ฉันต่อ
แค่ได้เห็นรูปเหล่านั้น ฉันก็เข้าใจได้ดีทุกๆอย่าง
เอิง กับ พี่ฟาร์ม คงไม่ได้เป็นแค่เพื่อนแล้วละ

FARRY :: พี่มิ้วว่าไงอะ

.m :: อืม ก็น่าจะตามนั้นแหละคะ

FARRY :: แบบที่ฟาร์คิดแน่ๆเลย

.m :: น้องฟาร์คิดไงอะ ไหนบอกพี่หน่อยสิ

FARRY :: ฟาร์ว่านะคนนี้ต้องเป็นแฟนใหม่พี่ฟาร์มแน่ๆ แล้วที่เค้าส่งรูปให้ฟาร์แบบนี้ เพราะอยากจะประกาศตัวอะ
หรือไม่ก็คงรู้แหละว่าฟาร์ต้องส่งต่อพี่มิ้ว เค้าเลยส่งมาให้ฟาร์

.m :: เค้าจะทำแบบนั้นทำไมละคะ ก็พี่กับพี่ฟาร์มห่างกันไปแล้วไง เค้าจะทำอะไร จะมีใครก็เรื่องของเค้า

FARRY :: แต่พี่ฟาร์มรักพี่มิ้วนะ  ใครๆก็รู้ มันต้องมีเรื่องอะไรมากกว่านี้แน่ๆพี่มิ้ว เชื่อฟาร์สิ

.m :: ถึงมันมีอะไรมากกว่านี้ เราก็ทำอะไรไม่ได้ พี่ชายของฟาร์เลือกแล้วนะ เค้าไม่ได้เลือกพี่ ฟาร์อย่าลืมสิคะ

FARRY :: โถ่ววววววพี่มิ้ว อย่าโกรธพี่ฟาร์มเลย  ยังไงๆบ้านฟาร์ก็อยากได้พี่มิ้วมาเป็นสะใภ้แค่คนเดียวนั้นแหละ อดทนหน่อยนะซ้อคนสวย เดี๋ยวฟาร์จัดการเอง

.m :: ยังไงพี่ก็เคารพบ้านฟาร์เหมือนเดิมนะ แล้วว่างๆพี่ไปหาจ๊ะ

FARRY :: มาเลยนะ พรุ่งนี้มาหาเลย คิดถึงจะแย่แล้ว ไม่รู้แหละ ฟาร์จะไปบอกม๊าว่าพี่มิ้วจะมาพรุ่งนี้ อย่าให้ม๊ารอเก้อนะคะพี่มิ้ว จุ๊บๆ แล้วคุยกันใหม่นะ


อ้าววว .. ยายฟาร์เอ้ยยย
ชอบทำแบบนี้ทุกทีเลย ... เห้อออ
ฉันนั่งยิ้มให้กับข้อความยียวนจากน้องสาวของคนรัก(เก่า)
ก่อนจะรีบเก็บของต่างๆเข้าที่   ความวุ่นวายในคืนนั้นฉันลืมเรื่องเอิง เรื่องพี่ฟาร์มไปจนหมดแล้ว


วันรุ่งขึ้น ฉันไปหาม๊าแบบที่ฟาร์บอก
ไม่ไปได้ยังไงละคะ ม๊าโทรมาตามแต่เช้าเลย
แต่ฉันก็ยังไปเดินซื้อของกับมายด์ จนเกือบๆค่ำถึงได้แวะเข้าไปหาม๊าที่บ้าน
พอไปถึงบ้านม๊า ,, ก็แทบอยากจะกลับบ้านตัวเองทันที
เจอพี่ฟาร์มกับเอิงที่หน้าบ้านนะสิ .. มาได้ถูกจังหวะจริงๆเลยนะมิ้วเอ้ยยย!

“พี่มิ้ว จะลงจริงๆหรอ  นั้นนะเมียพี่ฟาร์มเลยนะ ลงไปก็เจ็บเปล่าๆนะพี่
กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวมายด์ไปส่ง”
มายด์ดึงแขนฉันไว้ ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูรถลงไป

“ไม่เป็นไรหรอกมายด์ ยังไงมันก็คือความจริง เอาของลงไปไหว้ม๊า แล้วเราก็กลับบ้านกัน
มายด์ไปกับพี่นะ  ถ้าพี่ดูไม่ไหวก็ช่วยดึงพี่กลับบ้านที”

“โธ่พี่มิ้ว ,, จะลงไปให้เจ็บทำไมไม่รู้”
มายด์บ่นนิดหน่อย แต่ก็เดินลงจากรถมาพร้อมๆกับฉัน

“สวัสดีค่ะพี่ฟาร์ม  กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
ฉันเดินเข้าไปยกมือไหว้พี่ฟาร์ม ซึ่งพอพี่ฟาร์มเห็นหน้าฉัน ก็รีบดึงแขนของเอิงออก
แล้วยกมือมารับไหว้ฉันกับมายด์

“เพิ่งกลับมาไม่กี่วันเอง กำลังว่าจะโทรหามิ้วอยู่เลย
สบายดีไหม? หน้าดูซีดๆนะมิ้ว ไหวไหมคะ พี่พาเข้าไปนั่งในบ้านนะ”
พี่ฟาร์มพูดเสร็จก็เดินเข้ามาจะประคองฉันเข้าบ้าน
แต่เอิงดึงแขนพี่ฟาร์มไว้ก่อน

“พี่ฟาร์มค่ะ ไหนบอกจะไปส่งเอิงที่คอนโดไงละคะ”
พี่ฟาร์มมีสีหน้าไม่พอใจเอิงอย่างชัดเจน

“พี่ฟาร์มไปธุระของพี่เถอะคะ มิ้วแวะมาไหว้ม๊าเฉยๆนะ แล้วยังไงค่อยคุยกันนะคะ
มายด์เข้าไปไหว้ม๊ากันเถอะ”
ฉันหันไปบอกมายด์  ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
อยู่คุยกับม๊า กับน้องฟาร์เกือบๆ 1 ชั่วโมง ฉันกับมายด์ก็ขอตัวกลับบ้าน
พี่ฟาร์มออกไปส่งเอิง ยังไม่กลับมาเลย

“พี่มิ้วจะรอพี่ฟาร์มไหม หรือจะกลับบ้านเลย” มายด์หันมาถามฉัน

“กลับเลยจ๊ะมายด์ รอทำไมละ ยังไงมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก เห็นๆอยู่
พี่ไม่โลกสวยขนาดมองไม่ออกหรอกนะว่าเค้าสองคนเป็นอะไรกัน
ป่ะ ,, อยากกลับไปอ่านนิยายแย่ละเนี้ย”

พอเดินกลับมาที่รถ พี่ฟาร์มก็จอดรถที่หน้าบ้านแล้วเดินเข้ามาหาฉัน
“มิ้ว ให้พี่ไปส่งนะจะได้คุยกัน  น้องมายด์จะกลับก่อนหรือไปเที่ยวที่ไหนก็เชิญเลยครับ
พี่ไปส่งพี่มิ้วเอง”
อะคะ ,, คือ พี่ถือวิสาสะอะไรมาจับแขน  แล้วยังมาสั่งให้มายด์ไปไหนก็ได้อีก - -‘

“เห็นทีว่าจะไม่ได้นะคะพี่ฟาร์ม  มายด์ต้องไปส่งพี่มิ้วและไปนอนกับพี่มิ้วที่บ้าน
แล้วก็ ,, มายด์เลิกเที่ยวแล้วคะ 
น่าแปลกนะคะพี่ .. จากเด็กแรดๆร้ายๆแบบมายด์  พอเจอคนดีๆสักคน ที่เค้ารักเราจากตัวตนของเรา
และรักในครอบครัวเราจริงๆ ก็สามารถทำให้เรากลับกลายมาเป็นเด็กดี เป็นคนที่คิดดีทำดีได้
แต่กับคนอีกประเภทหนึ่ง ,, ตอนแรกดีแสนดี พอเจอกะ... หึ เจออะไรที่มันน่าชมน่าดูน่ากินกว่า
ก็ออกลายเป็นพวกเลวๆได้ในพริบตา!”
มายด์ตอบใส่พี่ฟาร์ม จนพี่ฟาร์มชักสีหน้าใส่มายด์เลยตอนนี้

“กลับละนะคะพี่ฟาร์ม ขอบคุณที่จะไปส่งค่ะ
แต่มิ้วกลับเองได้ ไม่อยากมีปัญหากับคุณเอิง
ไปทะเลมาดูผิวคล้ำไปเยอะเลยนะคะ  อย่าลืมทาโลชั่นก่อนนอนนะคะพี่ฟาร์ม”
ฉันยกมือไหว้พี่ฟาร์มอีกครั้ง ก่อนจะกลับไปขึ้นรถที่ตอนนี้มายด์ติดเครื่องรออยู่แล้ว

และหลังจากวันนั้น ,, พี่ฟาร์มก็ไม่ได้ติดต่อมาอีกเลย
มายด์ ก็ไม่พูดถึงพี่ฟาร์มให้ฉันได้ยิน
แต่น้องฟาร์และม๊า ยังโทรมาหาฉันเรื่อยๆ

[moujay]

“เจ๊ .. เจ๊ เจ๊มิ้ว”

“ห๊ะ ,, อะ อะไรละปั้น เรียกซะพี่ตกใจเลย มีอะไร”
ฉันรีบยกมือมาป้ายน้ำตาที่มันเริ่มเอ่อล้นลงมา ก่อนจะหันไปด่าปั้นสิบ
ที่บังอาจมาเขย่าตัวฉัน แล้วยังส่งเสียงเรียกซะดังอีก

“ก็เจ๊อะเงียบทำไมละ ถ้ามันไม่น่าคิดถึงก็ไม่ต้องไปนึกถึงมันนะ
ยังไงๆพี่ก็มีผม มีไม้ และมีพวกเพื่อนๆผมอีก พวกผมไม่ทิ้งให้พี่ขึ้นคานแก่ตายไปคนเดียวหรอกนะ”
โหววว .. คำพูดเกือบจะซึ้งละนะปั้นนน!!!!

“อย่ามาพูดดี .. แกเถอะนะเรื่องไอ้ไม้จะเอาไงต่อ?”
จากหน้าตายียวนกวนประสาท พอได้ยินชื่อไม้ฉากถึงกับนั่งเงียบเลย

“ไม่รู้สิพี่ .. ตอนนี้ปั้นคงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอก
มันก็คงกำลังสับสน และคงวุ่นวายอยู่กับเรื่องที่บ้านมันนั้นแหละ
แล้วไหนจะลูกของพิมที่เพิ่งคลอดอีก  ตอนนี้ปั้นว่าปั้นอยู่เงียบๆเฉยๆไปก่อนดีกว่า”
ปั้นสิบหันมายิ้มบางๆให้ฉัน ก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือในมือต่อ
ปั้นสิบในตอนนี้ดูเข้มแข็งขึ้นเยอะแล้วจริงๆ

“อืมมถ้าแกว่าแบบนี้ดีพี่ก็ว่าดีด้วย แต่แกอย่าลืมใช้สิทธิ์ของคนรักนะ
หึง หวง ได้ งอแง เหงา อ้อน แกยังทำได้เหมือนเดิม อย่าลืมใช้จริตหรือมารยาที่แกมี
เข้าใจไหมไอ้ปั้น!!”

“โหววเจ๊ครับ ผมผู้ชายนะจะหาจริตมารยาอะไรมาจากไหนได้ละ”
หึไอ้เด็กแสบ หันมาเบ้ปากใส่อีก น่ารักตายเลยแหละนะ - -‘

“ที่แกไปหลอกฟันไอ้ไม้มาได้นี้คือไม่ใส่มารยาเลยสินะ  เล่าคืนแรกของแกทั้งสองคนมาสิ
ฉันจะได้ย้ำกับแกอีกทีว่าแกนี้ไม่มารยาเลย แกนี้ใสซื่อมากเลย”
ปั้นสิบหัวเราะร่า ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องวันไปกระบี่กับไม้ฉากและเพื่อนๆให้ฉันฟัง



และแล้วพวกเราก็กลับเข้าสู่ชีวิตปกติ
ฉันยังไปโรงพยาบาลบ้าง ยังนั่งทำงานอยู่บ้านบ้าง
และยังทะเลาะกับมายด์มันได้ทุกวันเหมือนเดิม
ส่วนปั้นสิบ ก็เห็นว่าเข้มแข็งขึ้นและยืนด้วยตัวเองได้แล้ว
ไม่ได้มางอแงใส่ หรือมาร้องไห้ให้ฟัง
เห็นว่าการค้าขายไปได้ดีมากๆ จากรับออเดอร์แค่อาทิตย์ละวันหรือสองวัน
แต่ช่วงนี้เห็นต้องทำออเดอร์ส่งทุกวันเลย
ก็ดี .. มันจะได้ไม่เพ้อ หรือมัวแต่คิดมากเรื่องไม้ฉาก

พูดถึงไม้ฉาก ,, เจ้านั้นก็เงียบหายไปซะอยากจะร้องไห้แทนปั้นสิบ
แต่ก็เข้าใจมันนั้นแหละ เพราะเคยโทรไปหามัน
มันบ่นยาวเกือบชั่วโมง ทั้งทำงาน ทั้งส่งพิมเรียน ไหนจะดูน้องเหนืออีก
พ่อแม่มัน กับพ่อแม่พิมก็ใจร้ายกันเหลือเกิน
ทิ้งลูกทิ้งหลานให้ดูแลกันเอง ไม่รู้ว่าเค้าเอาอะไรคิด
ว่าเด็กอายุแค่ 20 นิดๆจะหาเงินเลี้ยงดูครอบครัวได้
เห้อออ ,, แค่คิดก็เหนื่อยแทนมันจริงๆ


จากที่คิดว่าคืนนี้จะอ่านนิยายเพลินๆ ก็มีเรื่องมาให้คิดอีกจนได้
เสียงเรียกเข้าจากเบอร์แปลกๆ
หื้มม ,, ใครโทรมา?

“สวัสดีค่ะ”

“มิ้ว นี้พี่ฟาร์มเองนะคะ ทำอะไรอยู่คะ”
พี่ฟาร์ม?

“กำลังจะนอนแล้วค่ะ พี่ฟาร์มมีธุระอะไรหรือเปล่าค่ะ”
โทรมาทำไม?
หัวใจ .. อย่าเต้นแรงแบบนี้ได้ไหม?
อยู่ดีๆหน้าก็ร้อนผ่าวไปหมด ไม่ได้เขินนะคะ
แต่มันกำลังอยากจะร้องไห้!!!

“คิดถึงคะ ว่างวันไหนบ้าง ไปทานข้าวกันนะ”
คิดถึงคะ ....

โอเค .. ยอมแพ้แล้ว แพ้แล้วหัวใจ ..
เจอคำนี้ไปคำเดียว ..
กลับมาหมดเลยความรู้สึก ,, รัก รักพี่ฟาร์ม
คิดถึงพี่ฟาร์ม T^T

“คุยกับใครอยู่คะฟาร์ม?”
เสียงผู้หญิง?
นี้มันจะห้าทุ่มแล้วนะ!!!
ยังอยู่ด้วยกันอีกงั้นหรอ?

“แล้วพี่โทรหาใหม่นะคะมิ้ว ฝันดีค่ะ”

พี่ฟาร์ม !!!!!
นี้เค้าอยู่ด้วยกัน  งั้นก็แสดงว่าแอบโทรมาหางั้นสินะ?

เหอะ ,, เมื่อกี้ดันทำตัวอ่อนไหวไปอีก
ดันรู้สึกดีด้วยเหมือนเดิมอีกจนได้!!!
ไอ้มิ้ว ,, แกมันบ้า!!!!!
กำลังนั่งด่าพี่ฟาร์มอยู่ เจ้าปั้นสิบก็โทรมา
เห้ออ นี้คงเป็นครั้งแรกเลยละมั้งที่ไม่อยากรับสายใครในตอนนี้

“ไงแก”
ฉันรับเสียงไปด้วยความเบื่อหน่าย
ไม่ได้เบื่อน้องนะคะ ,, เบื่อตัวเองที่เมื่อกี้หลงใจอ่อนไปกับพี่ฟาร์ม

“เห็นสเตตัสในเฟสของไม้ยัง”
ทำเสียงตื่นเต้น?
ในเฟสไม้มีอะไร?
เห้ยย ,, มันไปใต้นี้หว่า!!

“ไม้เป็นไรปั้น  บอกพี่มาดิ  แกใจเย็นๆนะ ไม่มีไรหรอกนะ
อาจจะไม่ใช่ไม้ก็ได้นะแก”
มีเหตุอะไรกับไม้แน่เลย ,, เจ้าปั้นทำเสียงตื่นเต้นแบบนี้
เจ้าพระคุณ ,, ขออย่าให้น้องของลูกช้างเป็นอะไรไปเลยนะ
ขอร้องละ!

“เจ๊ๆ ,, อะไรของเจ๊เนี้ย ไม้สิ ก็เฟสบุ๊คของไม้
จะไม่ใช่ไม้ฉากได้ไงละ”

“แบบคนในรูปนั้นอาจจะไม่ใช่ไม้ก็ได้ไง  เค้าออกข่าวยัง มีรายชื่อผู้บาดเจ็บหรือยัง”

“เห้ยยนี้เจ๊มิ้ว เราคุยเรื่องเดียวกันอยู่ไหม?”
ปั้นสิบเริ่มทำเสียงดุถามกลับมา

“ก็ในเฟสบุ๊คไม้ฉากมีอะไรละ  รูประเบิดหรอ หรือว่าข่าวโดนยิง”

“โหววววเจ๊มิ้วแต่ละอย่างเนี้ยนะ อวยพรน้องตัวเองดีๆทั้งนั้นเลย”

“อ้าวแล้วมันอะไรละ ก็แกทำเสียงตื่นเต้นทำไมกันละ”
นี้ฉันเข้าใจผิดหรอวะเนี้ย?
555+ ตกใจหมดเลยอะ

“มันโพสในเฟสอะ เจ๊เปิดดูดิ”

“ไม่เอา ขี้เกียจต่อเน็ต ว่ามาเลยมันโพสว่าไร”

“อยากเจอเหลือเกิน .... #cb2me”

“อืมม แค่นี้หรอ?”

“ใช่เจ๊ แค่นี้แหละ เจ๊ว่ามันตั้งให้ใคร”

“ไม่รู้ดิ ตั้งให้น้องเหนือป่าว มันคงคิดถึงลูกชายมันแหละ”

“โธ่เจ๊อะ ช่วยคิดหน่อย ตอนแรกปั้นก็คิดแบบนั้น แต่ดูตรงแฮชแท๊กสิ มันใช้คำว่า cb2me เจ๊ว่ามันหมายถึงอะไร”

“cb2me อะไรวะ 2 นี้แทนคำว่า to ได้ไหม?”

“เห้อเจ๊ไปนอนเถอะ ไม่ปรึกษาละก็ได้นะ 2 ก็ต้อง to อยู่แล้วสิ”

“555+เจ๊แกล้งเล่นนะ  cb2me อืมมมมมม”
ฉันนั่งคิดหาคำแปลของคำว่า cb2me ไปเรื่อยๆ
จนมานึกถึงข้อความที่เจ้าปั้นเคยเขียนส่งไปให้ไม้ฉากได้

“Come back to me …… “

“ใช่ไหม? ปั้นก็คิดแบบนี้เหมือนกัน เจ๊ว่ามันหมายถึงปั้นไหม?”
ไอ้เด็กบ้า! รู้คำตอบในใจตัวเองแล้ว ยังจะมาถาม
โอ้ยย หมั่นไส้เว้ยยย!!

“คงหมายถึงฉันนั้นแหละแก ฉันเป็นแฟนเก่ามันไง มันคงอยากเจอฉัน”
ฉันตอบยียวนแกล้งปั้นสิบไป จนมันโวยวายกลับมา

“เอาดีๆเจ๊ นี้เครียดไปหมดเลยนะ”

“เครียดทำไมวะ ถ้าหมายถึงแกก็ดีไง แกก็ทักมันกลับ หรือโทรกลับไปหามันดิ”
“แล้วถ้ามันไม่ได้หมายถึงปั้นละ”

“มันมีคนอื่นอีกงั้นหรอ? พี่ว่านะ นิสัยไม้ฉากเป็นไง คนที่รู้ดีกว่าใครก็แกนะ
อย่าไปรีรอเลยแก เวลามันเดินไปเรื่อยๆ แป๊บๆจะ 2 ปีตามสัญญาแล้ว
มันอาจจะคิดถึงแกจริงๆก็ได้ เพราะพวกแกไมได้เจอกันมานานละนิ”

“แล้ว เออ .. คือ ปั้นควรทำไงต่ออะ”

“โว๊ะ ,, นี้ฉันต้องสอนแกอีกหรอไงยะคุณชายปั้นสิบ
มันอ่อยแกอยู่เนี้ยย แกก็ไปกดถูกใจให้มัน ไปตั้งสถานะอะไรก็ได้ แล้วติด #cb2me ตามมมันไปนั้นแหละ
จีบกันผ่านเฟสไปเลยแก เอาเลย .. ฉันต้องสอนแกขุดมารยาร้อยเล่มเกวียนออกมาอีกไหมห๊า”

“55555+ ไม่ต้องแล้วครับ ปั้นรู้แล้วจะทำไงต่อ
ขอบคุณนะครับที่รับสายแล้วคุยด้วย จริงๆก็มั่นใจแหละว่าหมายถึงปั้นอะนะ
เพราะมันรักปั้นจะตาย ปั้นแค่อยากจะอวดเจ๊มิ้วเฉยๆอะ ว่าผู้ชายโพสเฟสหา
555 ฝันดีนะครับ บ๊ายยยย”

อะ ไอ้ ไอ้ปั้น!!!!
หนอยยยยยยย ,, กล้ามาอวดแฟนนะย่ะ!!
หื้มม ,, จะตามไปเม้นท์ทุกโพสเลย
จะตามไปป่วนทุกอันเลยคอยดูนะ!!

หึ ,, ฉันนั่งยิ้มให้กับความไร้เดียงสาและยียวนของไม้ฉากปั้นสิบ
รักกันแทบตาย แต่ต้องอดทนเพื่อรอเวลาที่มันเหมาะสม
คนหนึ่งก็แบกรับปัญหานานานับร้อยอย่าง
อีกคนก็ต้องอดทนเข้มแข็งเพื่อรอให้ถึงวันๆนั้น

ฉันหวังว่าพวกแกทั้ง 2 คน จะอดทน และรอให้ถึงวันที่มีความสุขให้ได้นะ.




กำลังนอนหลับอย่างสบายใจ เพราะเป็นคืนแรกที่ไม่ได้นอนโดยทานยานอนหลับ
แต่ก็มีพวกก่อกวนโทรมาปลุกตอนตี 3
T^T เอาเวลาของฉันคืนมา ไอ้พวกบ้า!!!!

นี้มันเบอร์ไม้ฉากนิ ?
มีอะไรฉุกเฉินหรือป่าวนะ!!

“ไงแก เป็นอะไร เจ็บปวดที่ไหนหรือป่าวโทรมาตอนนี้”

“ป่าวครับเจ๊  ผมโทรมากวนหรือป่าวครับ”
เห้ออจริงๆตี 3 แกน่าจะคิดได้เองนะเว้ยยย!

“ไม่หรอกนะ มีอะไรว่ามาเลย นี้ใช้มือถือได้หรอเดี๋ยวก็โดนด่าหรอก”

“ไม่ไหวแล้วพี่มิ้ว อยากระบายอะ มันแบบโอ้ยยดีใจไงไม่รู้อะ”
นี้อย่าบอกนะว่า .....

“คือปั้นส่งข้อความมาให้ทางเฟส มันบอกมันจะรอไม้อะเจ๊มิ้ว
แล้วทีนี้นะไม้ก็เลยไปตั้งสถานะในเฟสไว้ให้มัน ตอนแรกก็กลัวมันจะไม่สนใจใยดีอะไร
แต่เจ๊ ,,, เจ๊รู้ป่าวว ปั้นมันมากดไลค์ให้อะ!!!!!”
หึ หึ หึ .. อวดแฟนอีกสินะ
ไอ้เด็กพวกนี้นิ!!!!!!

“แล้วไงต่อ”
ฉันเริ่มจะง่วงละคะ ไม่อยากฟังมันอวดแฟนแล้วตอนนี้
เริ่มหมั่นไส้นิดๆ

“มันตั้งสถานะในเฟสอะ มันตั้งว่า .. แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ”
โอ้ยยยยย ขนลุก
ปั้นสิบ .. แกโพสอะไรลงไปเนี้ยย
ฉันฟังแล้วขนลุกเลยอะ ไอ้เด็กผู้ชายสมัยนี้
แกจะจีบกันทางสถานะเฟสจริงๆหรอออ
โอ้ยยย .. อิจฉาเว้ยย


“มันติด #cb2me ด้วยใช่ไหม?”

“ไม่ได้ติดนะ  มันติด #PKST “
“แกเลยจะมาถามฉันว่า PKST มันแปลว่าอะไรใช่ไหม”
มาแนวเดียวกันทั้งคู่เลยนะย่ะ!

“ใช่เลยเจ๊ ,, นี้นั่งคิดตั้งแต่ตี 2 เลยนะ มันคิดไม่ออกเลยต้องมาถามพี่มิ้วเนี้ยแหละครับ
ช่วยไขข้อสงสัยให้น้องชายสุดหล่อคนนี้หน่อยนะครับ”
มันใช่เรื่องไหมเนี้ยยย ,, มานั่งแปลโค้ดลับบ้าๆบอๆของพวกแก 2 คน ตอนตี 3 เนี้ย T^T

“โอ๊ะ ,, ไม่ต้องแล้ว ไม้นึกออกแล้วพี่”

“อะไรอะ”

“PK ย่อมาจาก ภาคิน  ส่วน ST  ย่อมาจาก สิตางค์”
เอาจริงๆนะ นี้ไม่ได้คิดว่ามันเพิ่งคิดออกนะ
มันต้องคิดได้นานแล้วแน่ๆ
มาแบบไอ้ปั้นชัวร์!!

“แกอยากเอามาอวดฉันว่างั้น? จะอวดว่าปั้นมันติดแฮชแท๊คคู่ให้ใช่ไหม
จริงๆแกรู้แต่แรกแล้ว เพราะแกมันเป็นคนเก่ง โค้ดปัญญาอ่อนของเจ้าปั้นทำไมแกจะไม่รู้”

“555555555555+ ครับ แค่อยากอวดเฉยๆนะ
งั้นเจ๊นอนต่อเถอะ ฝันดีนะครับ คิดถึงมากที่สุดเลย บ๊ายบาย”

หึ หึ หึ … โอ้ยยยยยยยยยยย
ไอ้เด็กบ้า!!!!

ฉันตัดสินใจกดปิดมือถือ
เพราะไม่รู้ว่าเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เจ้าปั้นจะบ้าโทรมาอวดอะไรอีก
พอเลย ,, ไปหวานไปจีบกันใหม่ให้พอใจเลยจ๊ะน้องชายทั้งสองของพี่
หมั่นไส้ระดับสิบ ,, ทำไมต้องมาอวดแบบนี้เนี้ยยย!!!

ฉันนอนคิดเรื่องของไม้ฉากปั้นสิบไปเรื่อยๆ
สุดท้ายก็ได้แต่ยิ้มให้กับความบ้าบอของพวกมันทั้งสองคน

กล้ากันทั้งคู่เลยนะ ,, อีกคนก็กล้าจะใช้สื่อในการออดอ้อนถามหาว่าอยากกลับมาหาไหม?
ส่วนอีกคนก็ตอบกลับไปเอาใจกันไปเต็มที พร้อมทั้งยังติดแฮชแท๊กให้รู้ว่าข้อความนี้สำหรับเราสองคน

แล้วแกละมิ้ว?
แกกล้าจะทำอะไรตามหัวใจแกบ้างหรือป่าว?
เล่นบทนางเอก เป็นแม่พระให้คนอื่นๆมาเอาแฟนแกไปง่ายๆงั้นหรอ?
มันใช่หรอวะมิ้ว?

เอาละสิ ,, นางมารร้ายในใจเริ่มทวงถามขึ้นมา

เค้าเลือกเดินจากไปแล้วนะมิ้ว .. พอเถอะอย่าวิ่งตามเลย
ถ้าเค้ารักแกจริงๆเค้าไม่ไปมองหาคนอื่นๆหรอกนะ
รักตัวเองให้มากๆ สักวันเราต้องเจอคนที่รักเรา

แม่ชีในใจก็ท้วงติงขึ้นมาอีก

ตอนนี้ความผิดชอบชั่วดีในใจกำลังตีกันเองแล้วละ - -‘
เอาไงดีละมิ้ว?

3 ปีที่ผ่านมา ,, แกเป็นผู้หญิงเต็มที่พอหรือยัง?
แกใส่จริตมารยาเหมือนที่แกสอนปั้นไปหรือยัง?


ยังเลย …..
ลองหน่อยไหมละมิ้ว?
ลองใช้สิทธิ์ของคนรักหน่อยดีไหม?
แกยังไม่ได้ยินคำว่า “เลิก” จากปากพี่ฟาร์มเลยนะเว้ยย

ไม่รู้เหมือนกันว่าในตอนนั้นมันเพราะอารมณ์คิดถึง หรืออิจฉาเจ้าไม้กับเจ้าปั้น
มันรู้แค่ว่า มือมันหยิบมือถือขึ้นมาเปิดเครื่องอีกครั้ง
ก่อนจะกดลง SMS ไปที่เบอร์พี่ฟาร์ม

“พรุ่งนี้ทานข้าวด้วยกันนะคะ ,, คิดถึง.”

[moujay]

เอาตอนพิเศษตอนแรกมาฝากคะ
ถึงจะมีเรื่องพี่มิ้วเป็นหลัก แต่ก็แอบใส่ความมุ้งมิ้งกับแสนแสบของไม้ฉากปั้นสิบลงไปด้วย

มีคำผิดยังไงเจจะรีบตามแก้ให้นะคะ
ขอบคุณทุกๆคนที่ยังติดตามและให้กำลังใจน้องๆ
และขอบคุณทุกๆความห่วงใยที่ให้เจด้วยค่าาา

[❣☾月亮☽❣]

ฮ่าๆ พี่มิ้วก็สู้ๆเพื่อให้ได้คนคนั้นมานะคะ


   ปั้นกับไม้แกหลังไมค์เลยดีกว่านะ

[nokkaling]

พี่ฟาร์มนี่ยังงัยนะ 

[Jibbubu]

เอาใจช่วยนะคะพี่มิ้ว อย่าไปยอมยัยเอิงอะไรนั้น อย่าให้การคบกัน 3 ปีต้องสูญเปล่าโดยที่เรายังไม่ได้พยายามที่จะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นนะคะ สู้ๆ ค่ะ

[k2blove]

ชอบจ๊ะ มาต่อเร็ว ๆ น้าาาา 

[penneeamoon]

ดีใจจังเลย  มาต่อแล้ว น่ารักมากๆเลยสองหนุ่ม  เอาใจช่วยเจ๊มิ้วด้วยนะคะ  สู้สู้ค่ะ

[broke-back]

ใบไม้แกลบ แห้งกรอบ กระสอบถม
ก้อนหินจม ดิ่งลึก เป็นปึกหนา
ใจคนช้ำ ลิ่มไหล ให้น้ำตา
กาลเวลา สั่งสม ประสบการณ์

ถ้าอยากลืม ก็จงลืม เลิกปวดเจ็บ
ถ้าอยากเก็บ ก็จงเก็บ ทั้งขมหวาน
ถ้าอยากรัก ก็จงรัก อย่าพักนาน
จะซมซาน หรือสานต่อ อย่าท้อเลย

ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะขอกอดเจ้มิ้วแน่นๆนานๆ
  ให้กำลังใจกันซักที

อ่านตอนนี้ขอบวกให้กับเจ้มิ้วกับมายด์นะ
รู้สึกดีกับสองสาวนี้จังเลย

นิยายเรื่องนี้มาแนวแปลกๆ
เป็นเรื่องเดียวที่ทำไมยิ่งอ่าน ยิ่งเบื่อ ยิ่งเอือมระอากับไอ่ผู้ชายทั้งหลาย
แล้วกลับกลายเป็นปลื้ม รู้สึกดี ชอบผู้หญิงจังฮิ


กำลังอ่านอะไรอยู่ห๊ะ
 

ตรูงง..นะเนี่ยะ
อิอิ

[mickeyz.min]

อ่านไปเครียดไป ร้องไห้ไป เศร้าอ่ะ เป็นเรานี่ยอมแพ้โชคชะตาแบบนี้ไปแล้ว รักแค่ไหนก็ไม่ทำร้ายตัวเองอ่ะ ตัดใจไปดีกว่า อย่างน้อยครั้งหนึ่งเคยรัก 

[abcee]

ปั้นสิบโครตจะอึดถึกทน ประมาณโดนรถเมล์เหยียบยังลุกขึ้นมายิ้มได้  ส่วนพระเอกก็อยากตบกะบาลสักที แบบว่าอินจัดมากกก อิอิอิ^^

[janeyuya]

พี่มิ้วสู้ๆค่ะ ให้กำลังใจเต็มที่เลย

[zee]

เฮ้อออ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วโคตรเหนื่อยเลยจิงๆ 

[broke-back]

ยังรออยู่นะ

เรื่องพี่ฟาร์มจะเป็นยังไง

อยากกอดเจ้มิว
ให้กำลังใจ

[broke-back]

อย่างนี้หรือ คือที่ว่าง ขอห่างหรือ
แต่มันคือ เหตุผลจริง ชิ่งใช่ไหม
ก็แค่อ้าง อยากขว้างทิ้ง ไปปิ้งใคร
คำบอกรัก สุดหัวใจ ไม่ใช่เลย

เตะๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนหลอกลวง

[penneeamoon]

 

[moujay]

จำกันได้ไหมคะ ,, ที่ว่าปั้นสิบกลัวความมืด ^^
วันนี้เจจะมาเล่าให้ฟังว่าทำไมถึงกลัว


เมื่อตอนเด็กๆ ปั้นสิบ ไม้ฉาก พู่กัน จานสี เลน่อน และไนซ์
ไปเล่นซ่อนหากัน แล้วตอนนั้นเหมือนว่าแถวๆบ้านของปั้นจะมีคนย้ายบ้าน
เค้าเลยเอาตู้เสื้อผ้ามาไว้ข้างๆบ้าน
เด็กๆเล่นซ่อนหากันตอนโพล้เพล้ (จำได้ว่าเข้าหน้าหนาว)
มันเลยมืดไวมากกกก

ตอนนั้นเลน่อนน่าจะเป็นคนหา และพวกที่เหลือจะวิ่งไปแอบกัน
พอเลน่อนเริ่มนับปุ๊บ ทุกคนก็วิ่งหนีกันหมด
ปั้นสิบมันก็พยายามหาที่ซ่อน  ปั้นเห็นว่าพู่กันวิ่งเข้าไปซอกตึกแถวๆตู้เสื้อผ้า
เลยวิ่งตามเข้าไปแต่มองไม่เห็นพู่กัน เลยคิดว่าพู่กันน่าจะซ่อนในตู้
ปั้นสิบเลยเข้าไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าด้วย
ในนั้นมันมืดมากๆ
ตอนที่นั่งอยู่ในตู้เสื้อผ้า ก็มีมือยื่นมาจับที่แขนของปั้นสิบ
ปั้นสิบเลยอุ่นใจว่าอย่างน้อยๆในตู้ก็มีเพื่อน

ปั้นสิบถาม :: " พู่กันหรอ"
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา

ปั้นสิบนั่งรอฟังเสียงจากคนข้างนอกว่าตอนนี้ใครโดนหาเจอแล้วบ้าง
จนผ่านไปได้สักพัก ก็มีคนเปิดตู้เสื้อผ้า

พู่กัน :: ปั้นๆ เริ่มเล่นใหม่ เลน่อนเรียกผิดตัว 5555+ มันต้องเป็นคนหาอีกรอบ

อ้าววว ,, พู่กันเป็นคนเปิดตู้ แล้วคนที่อยู่ในตู้นี้ละคือใคร?
ปั้นสิบรีบเดินออกมานอกตู้เสื้อผ้า ก่อนจะมองเข้าไปข้างในอีกครั้ง

ว่างเปล่า!!!

ในตู้เสื้อผ้ามีปั้นสิบนั่งซ่อนอยู่คนเดียว!!

แล้วเมื่อกี้มือใครละที่มาจับแขนปั้นสิบ??


จบบค่าาา

เดี๋ยวกำลังอัพนิยายตอนพิเศษนะคะ
ยังไงก็ฝันดีนะคะ  ^^'

[moujay]

Close Friends Speacial :: 2
เธอกลับมา ...  || มิ้ว



“พรุ่งนี้ทานข้าวด้วยกันนะคะ ,, คิดถึง.”

มิ้วววว,, แกทำอะไรลงไปเนี้ยยยT^T
ฉันส่ง SMS ไปให้พี่ฟาร์มแบบนี้ทำไมกันวะเนี้ยย
โอ้ยยตายแล้วแก ,, ผีบ้าซาตานที่ไหนสั่งให้แกทำวะ
ถึงจะดูว่าฉันเป็นที่ปรึกษาให้เจ้าเด็กบ้าทั้ง 2 คนนั้น
(ตอนนี้รวมไปทั้งกลุ่มแล้วละคะ ,, พี่มิ้วค่า พี่มิ้วครับ ป้าๆ 
เสียงโวยวายมาตามสายของเจ้าเด็กประหลาดทั้งหลาย
คอยจะโทรมากวนใจ และคอยจะเพิ่มสีสันให้ฉันได้ทุกวัน)
พอมาเจอเรื่องตัวเอง ฉันดันกลายเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
ไม่กล้าจะพูด ไม่กล้าจะขอ ไม่กล้าแสดงออก
คบกับพี่ฟาร์มมา ถ้าจำไม่ผิดมากสุดก็แค่หอมแก้ม จับมือ นั่งโอบไหล่กันตอนนั่งอ่านหนังสือ
เดี๋ยวนะมิ้ว.. แกนี้มันมนุษย์ป้ามากๆเลยนะ
สมัยนี้ไม่ต้องคบกันถึง 1 เดือน ก็คงได้กันมากกว่าที่แกให้พี่ฟาร์มแล้วละนะ - -‘


“พี่มิ้วเป็นอะไร” เสียงมายด์ปลุกฉันให้ตื่นจากความคิด

“อ้าว มาได้ไงเนี้ยมายด์ ไหนบอกว่าจะนอนบ้านโน้นไง”
ฉันหันไปมองหน้ามายด์ ที่เดินหน้างอเข้ามานั่งโซฟาข้างๆฉัน

“เบื่ออะ มองหน้าพี่พลีสก็เบื่อ จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนก็เบื่อ เลยขับรถกลับมาบ้านเนี้ยแหละ”
นี้น้องสาวฉันกินยาผิด หรือยังไง อะไรทำให้มายด์เบื่อได้ขนาดนี้
ปกตินะต่อให้เบื่อขนาดไหน หรือพี่พลีสแฟนมายด์ห้ามยังไง
ถ้าเพื่อนชวนเที่ยว มายด์ไม่เคยปฏิเสธเลยละ และไม่มีทางหรอกนะที่จะเบื่อแล้วกลับมานอนบ้าน
เพราะอยู่กับพี่สาวแบบฉัน มันน่าเบื่อกว่าเยอะ = =’

“แล้วมาหาพี่ไม่เบื่อหรือไง พี่ทำตัวน่าเบื่อนิ มายด์เพิ่งจะว่าพี่ไปเมื่อวานนนี้เอง”
มายด์ทำหน้างอแงใส่ทันทีเลยคะ มายด์ไม่ชอบให้ขุดเรื่องเก่าๆมาพูด
ถึงเรื่องมันจะผ่านมาแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม มายด์ก็ถือว่ามันผ่านมาแล้วมันคือเรื่องเก่า 5555+

“นี้พี่มิ้ว  ถามอะไรหน่อยสิ”
มายด์เอามือถือโยนไว้ข้างๆตัว ก่อนจะขยับมานั่งใกล้ๆฉัน
ฉันก็ได้แต่พยักหน้าให้มายด์ถามได้
ก็ดีเหมือนกันที่มายด์กลับมาหาคืนนี้ จะได้ไม่เหงา และไม่คิดมากเรื่องบ้าๆอีก

“พี่มิ้วยังรักพี่ฟาร์มไหม”
เจอคำถามมายด์เข้าไป ฉันแทบอยากจะถอนคำพูดเมื่อกี้ทิ้ง
เอาเป็นว่าคืนนี้อยู่คนเดียวมันน่าจะดีกว่า - -‘

“ถามทำไม” ฉันมองหน้าน้องสาวตัวแสบของฉัน
แต่แล้วก็ดันไปเห็นแววตาและสีหน้าที่อยากรู้ของมายด์
นี้แกอยากรู้ขนาดนี้เลย?
ตอนเรียนสนใจแบบนี้บ้างไหมนะ?
เห้ออ ,, ยายน้องบ้า!

“รักสิ คบกันมาตั้งหลายปี ผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งมากมาย ให้หมดรักกันไปง่ายๆ
มันทำได้หรือไงละ”
มายด์ทำสีหน้าเหมือนไม่เข้าใจ ก่อนจะถามต่อ

“พี่ฟาร์มทำขนาดนี้อะนะ พี่ยังจะรักหรอ”
อืมม,, ใช่สินะ พี่ฟาร์มทรยศฉัน พี่ฟาร์มมีคนอื่นแล้ว ฉันจะยังรักหรอ?
แต่เหตุการณ์เมื่อตอนที่พี่ฟาร์มโทรมา ,, แค่คำว่า คิดถึง คำเดียว
ฉันก็บอกกับตัวเองได้ทันทีว่า .. ยังรักสิ และรักมากๆด้วย

“รักสิ รักมากด้วยละ รักจนคิดว่า ,, พี่ควรจะทำทุกอย่างให้พี่ฟาร์มกลับมาหาพี่”
มายด์ทำสีหน้าตกใจหลังจากได้ยินสิ่งที่ฉันบอก

“นี้พี่มิ้วจริงๆหรือป่าวเนี้ย พี่มิ้วตัวจริงไม่คิดแบบนี้แน่ๆ”
นั้นไงละ 555+ ขนาดน้องสาวฉันยังไม่เชื่อเลย
ว่าฉันจะมีความคิดแบบนี้ ,, อยากรู้จริงๆเลยว่าในสายตาของน้องๆ หรือคนรอบข้างฉันเป็นคนแบบไหน

“พี่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอ?”
ฉันถามมายด์อีกครั้ง มายด์ยังคงนั่งส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด

“ได้สิ จริงๆแล้วพี่มิ้วควรคิดแบบนี้ได้ตั้งนานแล้วนะ
ไม่ใช่อะไรก็ได้ ยังไงก็ได้ , ,, มันต้องอย่างี้ดิ ดีจังที่กลับมาบ้าน 5555+
แล้วเอาไงต่อดีพี่มิ้ว ไปตบอีนั่นเลยดีไหม? มายด์ละไม่ชอบหน้ามันจริงๆ
ทำเป็นจีบปากจีบคอ พี่ฟาร์มคะ พี่ฟาร์มขา เชอะ!!”
มายด์เริ่มใส่อารมณ์กับการพูดมากขึ้นเรื่อยๆ และหาคิดหาวิธีจะดึงพี่ฟาร์มกลับมาให้ฉัน
เอิ่มมม นี้ฉันคิดถูกแล้วใช่ไหมที่มาบอกมายด์เนี้ยยยยยยยย!

“จะตบทำไมละ พี่แค่คิดเฉยๆ คนเค้าเดินจากไปแล้ว มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งเค้าไว้อีกละ”

“เห้ออพี่มิ้วไม่เอาดิ เราต้องสู้สิ นั้นผู้ชายของเรานะ จะมาให้ชะนีที่ไหนมาฉกไปง่ายๆได้ไง”
มายด์พูดซะน่ากลัวเลย ,, ผู้ชายของเรา - -‘

“เมื่อกี้พี่ส่งข้อความหาพี่ฟาร์มด้วยละ  นี้ยังนอยด์ๆอยู่เลยว่าส่งไปทำไม”
มายด์รีบดึงมือถือที่ฉันถือไว้ไปดู ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน

“แหม่ ,, ทำเป็นพูดว่าไม่ทำยังงั้นยังงี้ แต่ส่งข้อความไปหาเนี้ยนะ
จริงๆพี่มิ้วก็ทำแบบวิธีของพี่มิ้วนั้นแหละ เพราะจะให้พี่มิ้วลุกมาแต่งเปรี้ยวจี๊ดด
หรือทำตัวแรงๆก็ไม่เหมาะ  แต่ปกติแล้วพี่มิ้วกับพี่ฟาร์มเป็นยังไงกันอะ แบบอยู่ด้วยกันแล้วคุยไรกันบ้าง
หรือพี่มิ้วอ่อยพี่ฟาร์มยังไงอะไรแบบเนี้ย เล่ามาหน่อยสิ มายด์จะได้คิดหาวิธีช่วยไง”
มายด์ยังคงทำหน้าตาสนใจกับเรื่องราวของฉันกับพี่ฟาร์ม
แต่เดี๋ยวนะมายด์,, ฉันไปอ่อยพี่ฟาร์มตอนไหนนนนนนนนน!!!!!!

“ก็ไม่ยังไงนะ ออกจะเรื่อยๆจนน่าเบื่อด้วยซ้ำไป
พี่แทบจะไม่ออดอ้อนพี่ฟาร์มเลย ตอนพี่ฟาร์มอยู่ไทยก็เจอกันแทบทุกวัน
เจอกันก็คุยเรื่องเศรษฐกิจ เรื่องหุ้น เรื่องงาน แล้วก็พากันไปนั่งดูข่าว
อ่านหนังสือในห้องหนังสือ ช่วยพี่ฟาร์มตรวจงาน ก็กลับบ้าน
อืมมม,, พอพี่ฟาร์มไปอังกฤษ ก็ปรับเวลาคุยเป็นตี 2 ของไทยเราแทน
พี่ฟาร์มจะเมลมาหา มาบอกว่าไปยูนะ กลับกี่โมง ทำอะไร แค่นั้นแหละ
ไม่ค่อยได้คุยกันมาเท่าไหร่ วันละ 10 – 20 นาทีได้”

“พี่มิ้วววว,, นี้มันคบกันยังไงเนี้ย ทำไมดูเครียดๆ อึดอัดๆ ยังไงไม่รู้
พี่ทำไมไม่ชวนกันไปเดินห้าง ไปดูหนัง หรือช๊อปปิ้งบ้างละคะ
ไปทะเลก็ได้ นี้อะไรชวนกันอ่านหนังสือ คุยกันแต่เรื่องน่าเบื่อๆ”

“แล้วเธอจะให้คุยเรื่องอะไรละ ,, พี่ฟาร์มซีรี่เกาหลีเรื่องนี้ผู้ชายหล่อมากยังงี้หรอ
พี่อายุ 30 แล้วนะ ส่วนพี่ฟาร์มก็ 34 แล้วมันไม่ใช่วัยรุ่นจะได้มาใสๆแบบมายด์”
มันจะเหมาะหรอ? ถ้าฉันจะชวนพี่ฟาร์มไปช๊อปปิ้ง ไปเดินเล่น
เค้าทำงานเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย  พาไปเดินห้างเดี๋ยวเจอลูกศิษย์ เจอคนรู้จักอีก

“พี่มิ้ว,, พี่คิดมากไปหรือป่าว? บางทีการคบกันมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับว่าพี่อายุเท่าไหร่หรอกนะ
พี่อยากทำตัวเป็นเด็กพี่ก็ทำได้ การชวนแฟนคุยในเรื่องที่เราสนใจ มันก็ทำให้การคบกันดูมีสีสันขึ้นนะ
บางทีพี่ฟาร์มเองอาจจะสนใจในสิ่งที่พี่มิ้วชอบก็ได้  ขนาดพี่มิ้วยังสนใจในสิ่งที่พี่ฟาร์มชอบเลย จริงไหมละ”
อืมมม ม,,, ก็จริงนะ ฉันสนใจในสิ่งที่พี่ฟาร์มพูดทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเรื่องหุ้น เรื่องการทำงาน เรื่องเรียนของพี่ฟาร์ม ฉันชอบที่พี่ฟาร์มปรึกษาฉัน หรือเล่าสิ่งต่างๆให้ฟัง
แล้วสีหน้าพี่ฟาร์มจะดูมีความสุขมาก

“พี่รู้นะว่าพี่ทำตัวน่าเบื่อมาก แต่พี่คิดว่าเราโตแล้วการคบกันแบบผู้ใหญ่มันน่าจะดีกว่า
พี่เค้าอาจจะชอบมากกว่า พี่ไม่กล้างอแงอะ กลัวพี่ฟาร์มรำคาญ”
มายด์ถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมมือมาตบบ่าฉันเบาๆ

“พี่มิ้ว,, พี่นี้เกิดในยุคไหนกันแน่เนี้ย?
เราเป็นพี่น้องกันจริงๆหรือป่าว มายด์เริ่มไม่แน่ใจแล้วสิ”
ฉันควรทำถามแกมากกว่ามั้ยยายมายด์- -‘

“นี้แกอย่ามามองฉันแบบนั้นนะมายด์,, ฉันรู้ๆว่าฉันทำความรักของฉันพังเอง
ถ้าฉันปล่อยตัวสบายๆ และเอาใจพี่ฟาร์มมากกว่านี้ พี่ฟาร์มอาจจะไม่มีคนอื่นก็ได้
แต่แกต้องเข้าใจนะ ว่าฉันโดนพ่อแม่เลี้ยงมาแบบนี้ ฉันเป็นพี่คนโตของบ้าน
ฉันมีโรคประจำตัวที่ต้องดูแลตัวเองตลอดเวลา โลกของฉันมีแค่โรงเรียน มหาลัย บ้าน โรงพยาบาล
ฉันไม่กล้าหรอกนะที่จะเดินเข้าไปแล้วแบบว่า ,, ที่รักคะที่รักขา ฉันทำไม่ได้จริงๆ
ขนาดจะด่าใครซะคน หรือด่าแกแรงๆหยาบๆ ฉันยังไม่กล้าเลย”

“โหววพี่มิ้ว พูดมาแบบนี้ ทำเอาซะมายด์คิดเลยนะว่าพ่อแม่เลี้ยงมายด์มายังไง
ทำไมมายด์แหกโค้งมาเป็นแบบนี้ได้”
มายด์ยิ้มให้ฉันนิดๆ ก่อนจะขยับตัวเข้ามาโอบกอดฉันไว้
O__oนี้เป็นเรื่องที่แปลกมากสำหรับฉัน เพราะมายด์ไมได้กอดฉันแบบนี้มานานมากแล้ว
ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันนะ???

“เอานะพี่มิ้ว,, เรามาลองทำให้สิ่งที่เราไม่เคยได้ทำดู ไม่ต้องทำอะไรที่มันฝืนใจพี่มิ้วหรอก
ทำในสิ่งที่ใจพี่มิ้วอยากทำ เรามาลองทำดูนะพี่ ถ้าพี่ทำทุกอย่างแล้วพี่ฟาร์มไม่กลับมา
ก็ถือซะว่า .. มันไม่มีบุญที่จะได้เมียดีๆ แม่ของลูกดีๆแบบพี่สาวของมายด์ไปละกันเนอะ”
ฉันถึงกับน้ำตาคลอ .. ยายน้องบ้า!
จะมาพูดซึ้งๆทำไมกันเนี้ย!!
เหนือจากสิ่งอื่นใดนั้น ฉันไม่ได้ดีใจที่น้องสาวของฉันมานั่งฟังเรื่องราวหนักอกในใจฉัน
หรือน้องสาวฉันจะมาช่วยฉันตามจับพี่ฟาร์ม แต่ที่ฉันดีใจนั้นเพราะมายด์กอดฉัน ..
เพราะความอบอุ่นของน้องสาวที่ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้มาตั้งนานแล้วมากกว่า


มายด์กอดฉันให้แน่นกว่าเดิม ก่อนจะหัวเราะคิกคักๆออกมา

“อายเหมือนกันนะ มายด์ไม่ได้กอดพี่มิ้วมานานละเนอะ”
พูดเสร็จก็คลายกอดออก ก่อนจะมองหน้าฉันแล้วยิ้มเขินๆ

“ทำไมไม่มากอดละ ตั้งแต่โตเป็นสาวก็ชอบแยกตัวเองออกไป พี่ก็ยังอยู่ทีเดิมตรงนี้
รอแกอยู่นี้ไงละ”

“โหววอย่ามาโหมดซึ้งนะ มายด์รู้ว่ามายด์นิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ และก้าวร้าวกับพี่มิ้ว
เพราะมายด์รู้ว่าพี่มิ้วตามใจมายด์และรักมายด์  ตอนนี้มายด์เข้าใจแล้วพี่มิ้ว ว่าสิ่งที่มายด์ทำและสิ่งที่มายด์เป็น
ทำให้พี่มิ้ว และทำให้พ่อแม่เหนื่อยและเจ็บปวดแค่ไหน  มายด์จะพยายามปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นนะพี่มิ้ว”
อะไรกันนะที่มาทำให้น้องสาวของฉันคิดได้แบบนี้ ,, อยากจะไปขอบคุณสักร้อยครั้งพันครั้งที่ทำให้ฉันได้น้องสาวกลับคืนมา

“ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรหรอกมายด์  ขอแค่มายด์คิดดีทำดี และนึกถึงใจพ่อใจแม่มากๆก็พอ”
มายด์ยิ้มให้ฉัน ก่อนจะโผเข้ามากอดฉันอีกครั้ง
เราสองคนพี่น้องกอดกันแล้วก็หัวเราะด้วยกัน

ผ่านเวลาซึ้งๆไปสักพัก มายด์ก็ขอไปอาบน้ำ ก่อนจะเดินออกมานั่งเล่นที่โซฟากับฉันอีกครั้ง

“แล้วเราจะเอาไงต่อเรื่องพี่ฟาร์ม” มายด์หยิบนิยายบนโต๊ะขึ้นมาดู แล้วหันมาถามฉัน

“พี่ว่าจะรอพี่ฟาร์มติดต่อกลับมาก่อนนะ ไม่รู้ว่ารับข้อความไปแล้วจะตอบกลับมาว่าไงบ้าง”

“อืมม เอางั้นก็ได้ แล้วนี้นิยายอะไรอะพี่มิ้ว เห็นพี่มิ้วซื้อมาเยอะแยะ จนห้องทำงานมีแต่หนังสือวางเกะกะไปหมด”

“นิยายทั่วๆไปนะ ลองอ่านดูสิ สนุกๆทั้งนั้น”
มายด์อ่านนิยายที่ตัวเองถืออยู่ ก่อนจะหันมามองฉันอีกครั้ง

“พี่มิ้วนี้ดีเนอะชอบอ่านนิยาย ชอบอ่านหนังสือ เดี๋ยวมายด์ลองอ่านบ้างดีกว่า จะได้รู้บ้างว่ามันมีดีอะไร
ที่ทำให้พี่มิ้วนั่งนิ่งๆกับมันได้เป็นวันๆ”
ฉันหันไปยิ้มให้มายด์ ก่อนที่เราทั้งสองจะจมอยู่กับจินตนาการ กับโลกนิยายของใครของมัน

ฉันและมายด์อ่านนิยายกันจนเกือบเช้า สำหรับฉันเองเป็นเรื่องปกติที่ติดพันแล้วจะอ่านจนจบ
แต่กับมายด์นี้สิที่มันน่าประหลาดใจ มายด์อ่านนิยายจนเกือบๆตี 5 ก่อนจะตัดสินใจวางนิยายลง

“โอ้ยยย อยากอ่านต่อแต่ง่วงแล้วอะ พี่มิ้วแล้วเรื่องนี้พระเอกมันจะเป็นไงต่ออะ”
มายด์วางหนังสือลง ก่อนจะขยับตัวลงนอน
ตอนนี้เราสองคนพี่น้องเอาหมอน ผ้าห่ม มาปูนอนตรงหน้าทีวีห้องรับแขกแทน

“เอาไว้ตื่นแล้วค่อยมาอ่านต่อสิ  เล่าไปก่อนเดี๋ยวไม่น่าติดตาม”

“โอเคก็ได้ งั้นนอนละนะพี่มิ้ว”
มายด์หยิบมือถือมากดๆเล่นอีกสักพัก แล้วก็หันมามองหน้าฉัน

“พี่มิ้ว ส่งข้อความหาพี่ฟาร์มสิ”

“ส่งทำไมอะ อันเก่ายังไม่ตอบเลยนะ”
ตั้งแต่ส่งข้อความไปหาเมื่อคืน พี่ฟาร์มยังไม่เห็นมีปฏิกิริยาตอบกลับอะไรเลย
จะส่งไปทำไมอีกละ ถ้าเค้าอยู่กับเอิงจะทำไง?

“ส่งๆไปเถอะนะ ทำเหมือนที่พี่เคยทำเมื่อก่อน ที่ตื่นนอนก็ส่ง เที่ยงก็ส่ง จะนอนก็ส่ง
เชื่อมายด์  ส่งเร็วๆ”
มายด์หยิบมือถือของฉันมายื่นให้ ฉันลังเลนิดหน่อยแต่ก็เอิ้อมมือไปรับมือถือมา

“อรุณสวัสดิ์คะพี่ฟาร์ม วันนี้ตั้งใจทำงานนะ แล้วก็อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆนะคะ”
ฉันยื่นมือถือไปให้มายด์ดู พอมายด์อ่านเสร็จก็พยักหน้าให้ฉัน
แปลว่าส่งแบบนี้ผ่านแล้วสินะ  ฉันเลยกดส่งข้อความไปหาพี่ฟาร์ม

“นอนเหอะ” มายด์พูดเสร็จก็หลับไป
ยายน้องบ้า ,, นอนหลับง่ายเหมือนกดสวิตส์ไฟเลยนะ
ฉันเก็บหนังสือวางไว้ข้างๆตัว ก่อนจะหลับไปด้วยความง่วงและเหนื่อยล้า


“ตื๊ดดดดตื๊ดดดดด”
เสียงสั่นของมือถือปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมา
ตอนงัวเงียมองไปที่นาฬิกาก็เห็นว่านี้มันเพิ่งเวลา 9 โมงเช้า
มายด์ก็ยังนอนหลับอยู่ข้างๆเหมือนเดิม

ฉันหยิบมือถือมาดูว่าใครโทรมา พอเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็อดยิ้มน้อยๆไม่ได้

“สวัสดีคะพี่ฟาร์ม”
ฉันพยายามปรับเสียงให้ดูสดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้

“สวัสดีคะมิ้ว  ทำอะไรอยู่คะ”
พี่ฟาร์มชอบพูด ค่ะ คะ ค๊า  ฉันชอบนะ มันดูน่ารักดี 555+

“มิ้วนั่งอ่านหนังสือนะคะ  แล้วพี่ฟาร์มถึงมหาลัยแล้วหรอ”
ต้องโกหกไปก่อนแหละนะ จะบอกว่านอนหลับอยู่ก็ดูไม่ดีเท่าไหร่

“ถึงแล้ว ตอนนี้กำลังรอนักศึกษาเข้าคลาสจ๊ะ  วันนี้มิ้วจะไปไหนไหม”

“วันนี้หรอคะ  ไม่ไปไหนหรอกคะ มิ้วว่าจะนั่งทำงานที่บ้านนี้แหละค่ะ”

“โอเคค่ะ งั้นพี่เลิกงานแล้วพี่แวะไปหาที่บ้านนะคะ”
จะแวะมาหางั้นหรอ?
ทำไงดีมิ้ว?
จะดีหรอให้พี่ฟาร์มมาหา?

“มิ้วคะ  เงียบเลย  ,, พี่ไปหาไม่ได้หรอคะ?”

“ได้สิคะพี่ฟาร์ม  งั้นมิ้วทำกับข้าวรอนะคะ เย็นนี้พี่ฟาร์มทานข้าวเย็นกับมิ้วน๊า นะ”
ฉันพยายามทำเสียงอ้อนๆใส่พี่ฟาร์ม
ซึ่งเอาเข้าจริงๆ ฉันไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย T^T

“ยินดีมากๆเลย ถึงมิ้วไม่ชวนพี่ก็จะทานข้าวด้วยอยู่แล้วละ งั้นเย็นนี้เจอกันนะครับ”

“คะ ตั้งใจทำงานนะคะพี่ฟาร์ม”

“พี่คิดถึงมิ้วนะ”
โหววว,, เจอพี่ฟาร์มพูดมาแบบนี้ ไปต่อไม่ได้เลย
เขินแรงมากกกกก >//////<

“มิ้วก็คิดถึงพี่ฟาร์มนะ มาก มาก มากด้วย”
พอพูดจบแล้วก็อยากจะหยิกแก้มตัวเองให้เลิกยิ้มซะที
เพราะตอนนี้ยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้ว

“มิ้วพูดน่ารักแบบนี้ ทำเอาพี่ไม่อยากทำงานเลย อยากไปหาแล้วนะเนี้ย”
คนอย่างพี่ฟาร์มมีโมเม้นต์แบบนี้ด้วยหรอ?
ปกตินี้คืออะไรๆก็รอเลิกงานนะครับ รอพี่เลิกประชุมก่อนนะ ตลอด

“บ้านะตั้งใจทำงานเถอะคะ  แล้วเย็นนี้เจอกันนะคะ”
พอพูดจบฉันก็ตัดสินใจกดวางสาย เพราะถ้าไม่วางสายคงจะคุยกันต่อไปเรื่อยๆจนไม่ได้ทำงานกันแน่ๆ

“ท่าทางไปได้สวยนะเนี้ย”
ฉันวางมือถือลงข้างๆตัวแล้วหันไปมองหน้ามายด์
ที่ตอนนี้ตื่นแล้วมองหน้าฉันตาแป๋วเลย

“มันจะดีแบบนี้จริงๆงั้นหรอ พี่ว่านะ .. มันเหมือนไม่ใช่พี่ยังไงไม่รู้สิ
เริ่มเข้าใจความรู้สึกปั้นสิบละ เวลาพี่สั่งให้มันใส่มารยาใส่จริตหาไม้ฉาก”
ฉันเริ่มสงสารเจ้าปั้นขึ้นมาทันทีเลย  เพราะเวลามันงอแงเรื่องไม้ฉากใส่ฉัน
ฉันชอบบอกให้มันอ่อย ชอบบอกให้มันทำนั้นทำนี้
พอมาถึงคราวตัวเองแล้ว .. แทบอยากจะยอมแพ้

“พูดถึงสองคนนั้นแล้ว เค้าเป็นไงกันบ้างละพี่มิ้ว”

“ก็แยกกันอยู่ ไม้ไปอยู่ใต้ ส่วนปั้นก็อยู่ กทม นี้แหละ
2 คนนั้นมันรักกัน แต่ครอบครัว และเรื่องราวต่างๆมันเยอะเกิน
สงสารพวกมัน”
มายด์พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันพูด

“ถ้ามีโอกาสได้เจอกัน มายด์ก็อยากจะขอโทษเหมือนกัน เคยทำเรื่องไม่ดีใส่ไปเยอะเลย
มานอนคิดๆดูแล้วนะ เมื่อก่อนมายด์นี้โคตรแย่เลยอะพี่มิ้ว”
เอ๊ะ ,, นี้น้องฉันไม่สบายจริงๆใช่ไหมมTT
ทำไมวันนี้มันมาแปลกๆ พูดแปลกๆหลายรอบละ

“คนเรานะมายด์ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาดหรอก  ถ้าผิดแล้วรู้จักแก้ไขยังไงๆก็มีคนให้โอกาสและให้อภัย
แต่อย่าผิดซ้ำซากนะ นั้นมันไม่ใช่นิสัยแล้วละ มันเรียกว่าสันดาน”

“โหวววพี่มิ้ว พูดซะเหมือนด่ามายด์เลยนะ ไม่เอาละไม่พูดด้วยแล้ว
มายด์ไปอาบน้ำแล้วกลับไปหาพี่พลีสดีกว่า ไม่อยากอยู่เป็น ก ข ค พี่มิ้วกับพี่ฟาร์ม”
มายด์พูดเสร็จก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องนอนไป
ฉันเลยเก็บที่นอนพับไว้แล้วเอาวางไว้ใกล้ๆโซฟา เพราะคิดว่าคืนนี้อาจจะอยู่นอนอ่านหนังสือเล่นที่หน้าทีวีอีก

พอมายด์อาบน้ำเสร็จก็กลับไปบ้านพลีส
ตอนนี้มายด์คบกับพลีสซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย
และไปอยู่ที่บ้านพลีสเลย  ที่บ้านพลีสก็รับได้ไม่มีปัญหาอะไร
เพราะจริงๆแล้วมายด์ก็เป็นเด็กดี และมีสัมมาคารวะ อยู่เหมือนกัน
แต่เพราะความว่าเป็นลูกคนเล็ก โดยเลี้ยงดูแบบตามใจ
เลยทำให้หลงผิดไปบ้าง ฉันก็ภาวนาขอให้มายด์มีความสุขกับทุกๆวันนี้
และไม่กลับไปทำเรื่องแย่ๆเหมือนเมื่อก่อน

ฉันดูเวลาเห็นว่ามันบ่ายโมงกว่าๆแล้ว เลยลงมือทำกับข้าวรอพี่ฟาร์ม
เพราะวันนี้พี่ฟาร์มบอกว่าเลิกสอนบ่ายสอง แล้วจะเข้ามาทานข้าวด้วยเลย
ฉันทำอาหารเสร็จตอนบ่ายสองกว่าๆ
พี่ฟาร์มยังมาไม่ถึง ฉันก็เลยหยิบหนังสือมาอ่านรอ

จนสามโมงครึ่งแล้วพี่ฟาร์มก็ไม่มา
เอ๊ะ ,, ติดงานอะไรหรือป่าวนะ?
โทรหาดีไหม?

แต่ด้วยความที่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงชอบเซ้าซี้ เลยไม่ได้โทรตาม
เพราะคิดว่าเดี๋ยวพี่ฟาร์มเสร็จธุระคงมาหาเองแหละ
ช่วงที่ฉันนั่งรอพี่ฟาร์มนั้น มายด์ก็โทรมาถามเป็นระยะๆ

“พี่ฟาร์มมาถึงยัง”

“จะทำไรก็ทำนะพี่มิ้ว อย่าอาย กอดได้ จูบได้ หอมได้ ทำๆไปเถอะนะ
คบกันมาตั้ง 3 ปีแล้วนะพี่มิ้ว ยังไงๆก็แต่งงานกันอยู่ละ เค้าอยากได้ไรอยากทำไร ปิดหูปิดตายอมๆไปเถอะ”
นี้มันสอนพี่สาวตัวเองแบบนี้เลยหรอไงย่ะมายด์!!!!!
ฉันก็ได้ด่ากลับมันไปเบาๆ แต่มันก็หัวเราะคิกคักก่อนจะวางสายไป


จนเกือบ ห้าโมงเย็นแล้วพี่ฟาร์มก็ยังไม่มา ฉันเลยตัดสินใจโทรไปหาพี่ฟาร์ม

“พี่ฟาร์มคะ ถึงไหนแล้ว มิ้วจะได้อุ่นกับข้าวรอ”
ฉันพูดโทรศัพท์ไปก็ยิ้มไป จนนึกอายตัวเอง
นี้เธอนึกว่าเป็นป๊อปปี้เลิฟหรือไงจ๊ะมิ้ว
ทำตัวงุ้งงิ้งๆอ้อนผู้ชายเนี้ยยย!!

“ขอโทษทีนะคะ ฟาร์มคงไปไม่ได้แล้ว เพราะตอนนี้ฟาร์มติดธุระคะ คุณมิ้วมีอะไรจะฝากไว้ไหมคะเอิงจะบอกเค้าให้”

เอิง?

นี้พี่ฟาร์มอยู่กับเอิงงั้นหรอ?
หมายความว่าไงกันแน่!!!?

“ไม่เป็นไรคะคุณเอิง  ไม่ฝากไว้ดีกว่าคะ เพราะเดี๋ยวถ้าพี่ฟาร์มเสร็จธุระที่คุณเอิงแล้วคงจะติดต่อกลับ หรือมาหามิ้วเอง
เพราะพี่ฟาร์มเป็นคนนัดมิ้วไว้ว่าจะมาหาที่บ้าน  ยังไงก็ช่วยบอกพี่ฟาร์มให้ขับรถดีๆนะคะ แล้วมิ้วจะรออยู่ที่บ้านคะ”
ฉันเห็นปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนจะกดตัดสาย


นี้แกทำอะไรลงไปมิ้ว?
มือฉันสั่นไปหมด ไม่รู้เลยว่าตอนนี้มันอารมณ์โกรธ หรืออารมณ์กลัวกันแน่
ทำไงดีวะมิ้ว?
ไม่น่าเลย ไม่น่าคิดจะเริ่มต้นใหม่เลย
เจ็บ … ทำไมเจ็บแบบนี้วะ!!

[moujay]

ต่อ ////



ฉันตัดสินใจโทรกลับไปหามายด์

“เป็นไงพี่ฟาร์มมาแล้วหรอ”
มายด์ทำเสียงร่าเริงตอบกลับมาทันทีที่รับสาย
แต่ฉันตอนนี้อารมณ์แตกต่างจากมายด์อย่างสิ้นเชิง

“มะ มายด์ พี่ พี่ฟาร์ม เค้า ฮึกกกก.. ฮืออ”
ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ต้องร้องไห้ออกมา
มายด์คงจะตกใจที่อยู่ๆฉันก็โทรไปร้องไห้ด้วย

“พี่มิ้วเป็นไร พี่ฟาร์มมันทำไมพี่”

“พี่ฟาร์มไปหาเอิง พี่ฟาร์มโกหกพี่”
ฉันพูดไปก็ร้องไห้สะอื้นไปด้วย
สมเพชตัวเองตอนนี้มากๆ ไม่น่าตั้งความหวังว่ามันจะไปได้ดีเลยจริงๆ

“งั้นเดี๋ยวมายด์กลับไป พี่มิ้วใจเย็นๆนะ รอมายด์แป๊บหนึ่งมายด์จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
มายด์พูดเสร็จก็กดตัดสายไป
และฉันรู้ว่ามายด์จะรีบกลับมาหาฉันในทันที

ฉันได้แต่นั่งมองอาหารที่ฉันตั้งใจทำเพื่อพี่ฟาร์ม
เป็นอาหารที่พี่ฟาร์มชอบทุกอย่าง
ก้มมองตัวเองที่วันนี้ใส่ชุดสวย และเป็นชุดที่ดูดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยใส่ให้พี่ฟาร์มเห็น
วันนี้ฉันแต่งหน้าอ่อนๆ ฉันหัดยิ้ม ฉันยืมอยู่หน้ากระจกเป็นชั่วโมงๆ
เพื่อดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้า หน้า ผม ของตัวเอง
เพียงเพื่อที่จะให้พี่ฟาร์มประทับใจในการเจอกันครั้งนี้
แต่แล้ว … ทุกอย่างก็พังลงในพริบตา

เกือบ 30 นาที มายด์ก็มาถึงที่บ้านพร้อมกับพลีส
ซึ่งพลีสยกมือไหว้ฉันเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปนั่งเล่นเกมส์ในห้องนอนของมายด์

“พี่มิ้ว”
มายด์พูดเสร็จก็ดึงฉันเข้าไปกอด ก่อนจะใช้มือลูบหลังฉันเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ
แค่มายด์กอดเท่านั้นแหละ น้ำตาฉันก็ไหลพรากเลยทีนี้
ร้องไห้สะอื้นนานมาก
จนมีเสียงอ๊อดดังขึ้นที่หน้าบ้าน

“เดี๋ยวมายด์ไปดูเอง พี่มิ้วไปล้างหน้าเถอะ”
มายด์เดินออกไปหน้าบ้าน ฉันเลยเดินเข้ามาล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ
ก่อนจะออกมาเห็นพี่ฟาร์ม นั่งอยู่ที่โซฟารับแขกในบ้าน

“พี่มิ้วคุยกับพี่ฟาร์มไปเถอะนะ มายด์เข้าไปหาพี่พลีสก่อน
ทำอะไรก็ได้ คุยอะไรก็ได้ อย่างที่ใจพี่ต้องการนะ”
มายด์ตบไหล่ฉันเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน

ฉันเลยเดินมานั่งที่โซฟาข้างๆพี่ฟาร์ม
เรา 2 คนต่างนั่งเงียบๆกันทั้งคู่ จนผ่านไปเกือบ 10 นาทีได้
พี่ฟาร์มก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน

“พี่ขอโทษนะ วันนี้ตอนเลิกคลาสพี่ตั้งใจแล้วว่าจะมาหามิ้วจริงๆ
แต่เอิงเค้าไปรอเจอพี่ที่หน้าคณะ พี่เลยต้องไปคุยธุระกับเอิงก่อน
พี่ขอโทษนะที่ทำให้มิ้วรอ พี่ขอโทษจริงๆ”
พี่ฟาร์มเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้ และกล่าวพูดคำว่าขอโทษซ้ำๆ

“พี่ฟาร์มทานอะไรมาหรือยัง มิ้วทำกับข้าวที่พี่ชอบไว้เยอะเลยนะ”
พี่ฟาร์มมองหน้าฉันเหมือนไม่เชื่อสายตา
นอกจากฉันจะไม่งอแง ไม่โวยวายใส่แล้ว ฉันยังยิ้มให้พี่ฟาร์ม และบีบมือพี่ฟาร์มกลับไปเบาๆ

“ยังเลย พี่อยากทานกับข้าวฝีมือมิ้ว คิดถึงจะแย่ ไม่ได้ทานมาตั้งนานแล้ว”
พี่ฟาร์มตอบกลับมาแล้วทำสีหน้าดีขึ้นกว่าตอนแรกมาก

“งั้นพี่ฟาร์มเช็คราคาหุ้นรอก่อนนะคะ มิ้วไปอุ่นกับข้าวก่อน”
ฉันพูดเสร็จก็ลุกขึ้น เพื่อจะเดินไปอุ่นกับข้าวให้พี่ฟาร์มทาน
แต่พี่ฟาร์มดึงแขนฉันไว้ ไม่ยอมให้เดินไปไหน

“มิ้วโกรธพี่หรือป่าว ตอบพี่ก่อนสิ”
ถ้าบอกว่าโกรธมาก นี้จะปล่อยมือไหมละ - -‘
แต่ในตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าการที่อยากมีพี่ฟาร์มอยู่ข้างๆ
ถึงมันจะเป็นเวลาไม่นาน ,, ฉันก็อยากทำในสิ่งที่ฉันไม่เคยได้ทำมาก่อน

ฉันก้มลงไปหอมแก้มพี่ฟาร์มเบาๆ
ก่อนจะยิ้มหวานให้พี่ฟาร์ม
(ฉันว่านะมันเป็นยิ้มที่หวานมากที่สุดเท่าที่เคยยิ้มเลยละ)

“ไม่โกรธหรอก แค่พี่ฟาร์มมาหามิ้วแค่นี้มิ้วก็ดีใจนะแล้ว”
พี่ฟาร์มยังทำสีหน้าตะลึงในสิ่งที่ฉันทำลงไป
ฉันเลยรีบดึงมือของพี่ฟาร์มออก แล้วเข้าไปในครัวเพื่ออุ่นอาหารให้พี่ฟาร์ม

เรานั่งทานข้าวด้วยกัน คุยกันไปเรื่อยๆ
มีเสียงหัวเราะ มีเสียงการโต้เถียงกันเรื่องข่าวสารเบาๆ
พอเราทานอาการมื้อเย็นเสร็จ ก็มานั่งหน้าทีวีเพื่อดูข่าว และคุยกันต่อ
มายด์กับพลีสยังอยู่ในห้อง ไม่ได้ออกมา

พี่ฟาร์มขยับมานั่งติดกับฉัน ก่อนจะโอบเอวฉันไว้ แล้วก็ทำเป็นนั่งดูทีวีต่อ
จ๊ะ ,, เนียนเลยนะจ๊ะพี่จ๋า - -‘
เพราะว่านั่งติดกันนี้แหละ เลยทำให้ฉันรู้ว่าโทรศัพท์ของพี่ฟาร์มมันสั่น

“ไม่รับหรอค่ะ มิ้วว่ามันสั่นมาได้สักพักแล้วนะ”
ฉันขยับตัวออกมา เพื่อที่พี่ฟาร์มจะหยิบโทรสัพท์มารับ
แต่พี่ฟาร์มกลับดึงตัวฉันเข้าไปให้แนบติดตัวพี่ฟาร์มยิ่งกว่าเดิม

“ช่างเถอะ ไม่อยากคุยแล้ว”
แปลว่าพี่ฟาร์มคงรู้ว่าสายที่โทรมาคือใคร?
แล้วเวลาที่ฉันโทรหาพี่ฟาร์ม แล้วพี่ฟาร์มไม่รับ มันก็คงเป็นแบบนี้เหมือนกันใช่ไหม?

“ใจร้ายจังนะคะ”
ฉันว่าพี่ฟาร์มไป แต่เสียงฉันเหมือนพูดแค่ขำๆไม่ได้ว่าอะไรจริงจังมากนัก
พี่ฟาร์มหันมามองหน้าฉัน ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่

“ทำไมเดี๋ยวนี้ว่าคนอื่นเป็นแล้วหรอคะ  วันนี้ก็อ้อนเก่งด้วย เป็นอะไรไปหรือป่าว”
พี่ฟาร์มเอามือมาอังๆที่หน้าผากฉัน ก่อนจะมองหน้าฉันยิ้มๆ

“ไม่ชอบหรอคะที่มิ้วเป็นแบบนี้ มิ้วก็แค่คิดว่ามิ้วเองไม่ค่อยอ่อนหวานกับพี่เท่าไหร่
เลยอยากทำดีๆกับพี่บ้างเท่านั้นเอง แต่ถ้าพี่ไม่ชอบมิ้วไม่ทำก็ได้นะ”
ฉันทำเสียงแบบงอนๆใส่พี่ฟาร์ม ก่อนจะสะดีดสะดิ้งขยับตัวหนีพี่ฟาร์มเล็กน้อย
นี้ฉันไปเอามารยาแบบนี้มาจากไหนเนี้ยยยย!!!

“ชอบสิครับ มิ้วเป็นแบบไหนพี่ก็รักมิ้วทั้งนั้นแหละนะ”
พี่ฟาร์มพูดจบแล้วก็โน้มหน้าลงมาหอมแก้มฉัน  ก่อนจะหยุดนิ่งและมองตาฉัน
ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองไหมนะ? แววตาของพี่ฟาร์มมันดูแปลกๆ
เหมือนจะเชิญชวนให้ยิ่งขยับเข้าไปใกล้ๆ ชวนให้น่าหลงใหล
นี้ฉันไม่ได้มองตาคู่นี้มานานแค่ไหนแล้วนะ??

“แล้วพี่ฟาร์มรู้ไหมว่ามิ้วรักพี่ฟาร์มมากแค่ไหน?”
ฉันถามพี่ฟาร์ม ที่ตอนนี้เริ่มจะขยับหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ

“แค่ไหนคะ บอกพี่หน่อยสิคะ”
คือพี่ค่าพี่พูดเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องมากระซิบข้างๆหูหนูแบบนี้ TT
ไม่กลัวอะไรหรอกนะ อายุขนาดนี้แล้วละ รู้ว่าพี่ฟาร์มจะทำอะไร

“มิ้วรักพี่ฟาร์มมากมากจนที่ว่ามิ้วไม่เกลียดพี่ฟาร์มเลยที่พี่ฟาร์มไปมีคนอื่น
พี่ฟาร์มอยู่กับใคร หรือหายไปกับใคร มิ้วไม่โกรธเลย มิ้วขอแค่พี่ฟาร์มกลับมาหามิ้ว
ขอแค่พี่ฟาร์มยังบอกรักมิ้ว ยังมาทานข้าวด้วยกัน มานั่งอ่านหนังสือ หรือคุยกันเรื่องข่าวสารต่างๆ แค่นี้มิ้วก็ดีใจแล้ว”
พี่ฟาร์มยิ้มให้ฉัน ก่อนจะโน้มหน้าลงมาจูบฉันเบาๆ
มันเป็นจูบแรก ที่ฉันให้กับพี่ฟาร์ม
คือคบกันมา 3 ปี ,, จับมือกันใสๆมากคะ T^T
(เป็นป้าที่ซิงมาก 5555+)

ก่อนที่พี่ฟาร์มจะรุกเข้ามามากกว่านี้ ฉันผลักอกพี่ฟาร์มเบาๆ
ตอนแรกพี่ฟาร์มไม่ยอมถอย แต่สุดท้ายก็ยอมหยุดการกระทำลงแค่จูบเท่านั้น

“ขอบคุณนะคะมิ้วที่รักพี่แบบนี้  พี่ขอโทษนะถ้าพี่ทำให้มิ้วเสียใจ ขอโทษจริงๆที่ทำตัวไม่ดี
เราเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมคะ พี่อยากให้แม่ของลูกพี่คือมิ้วนะ”
พี่ฟาร์มดึงฉันเข้าไปกอด ก่อนจะจูบซับที่ผมของฉัน
ในเวลานั้น ,, ฉันลืมเรื่องเอิง หรือเรื่องที่พี่ฟาร์มเคยหายไปจากชีวิตฉันไปหมดเลย

พี่ฟาร์มนั่งคุยกับฉันอีกเกือบๆ 1 ชั่วโมงก็ขอตัวกลับบ้าน
เพราะพรุ่งนี้มีสอนเช้า 
ฉันเดินมาส่งพี่ฟาร์มที่หน้าบ้าน ตอนที่กำลังเดินออกจากบ้านมานั้น
มายด์ก็เดินเข้ามาสวัสดีพี่ฟาร์ม แล้วเดินออกมาส่งพี่ฟาร์มกับฉัน

“ขับรถดีๆนะคะ ถึงบ้านแล้วโทรบอกมิ้วด้วยนะ”
ฉันยกมือไหว้พี่ฟาร์ม  ส่วนพี่ฟาร์มก็ยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินขึ้นรถไป
พอพี่ฟาร์มขับออกไป ก็มีรถแท็กซี่ตีรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านฉัน

“พี่มิ้ว”
เสียงคุ้นๆหูทำให้ฉันหันหลังกลับไปดูแขกที่มาหาฉันในยามดึกแบบนี้

“เอิง”
ใช่แล้วละ ,, เอิงมาหาฉันที่บ้าน
มาได้ยังไง?
รู้จักบ้านฉันได้ยังไง?

“มีธุระอะไรหรือป่าวคะ”
มายด์เป็นคนถามเอิงขึ้นมา แต่สีหน้ามายด์เต็มไปด้วยความเกลียด
มายด์ทำหน้าชิงชังอย่างชัดเจน

“มีค่ะ กับพี่สาวของคุณ กรุณหลบไปหน่อยได้ไหมคะ”
เอิงหันไปตอบมายด์ ก่อนจะเดินเข้ามายืนตรงหน้าฉัน

“มีอะไรคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้เชิญเข้าบ้าน
พอดีพี่ฟาร์มเพิ่งกลับไป ยังไม่ได้เก็บบ้านนะคะ”

“ไม่เป็นไรคะ เอิงเห็นแล้วละว่าพี่ฟาร์มเพิ่งกลับไป
เพราะเดี๋ยวยังไงๆพี่ฟาร์มก็จะไปหาเอิงที่คอนโดอยู่แล้ว”
ไปหางั้นหรอ?
ไหนขอกลับก่อนเพราะพรุ่งนี้มีสอนเช้า??

“เธอแน่ใจได้ยังไงว่าพี่ฟาร์มจะไปหาเธอ”
มายด์เป็นเดือดเป็นร้อนแทนฉัน จนต้องขยับมายืนเผชิญหน้ากับเอิงแทน

“ไม่เชื่องั้นหรอ งั้นฟังนี้แล้วกันนะ”
เอิงกดเบอร์โทรไปหาพี่ฟาร์ม ก่อนจะเปิดลำโพงให้พวกฉันได้ยิน

“พี่กำลังกลับ เอิงจะทานอะไรไหม เดี๋ยวพี่ซื้อเข้าไปให้”
เสียงพี่ฟาร์ม …
นี้ก็แสดงว่าพี่ฟาร์มจะกลับไปนอนกับเอิงจริงๆงั้นสินะ?

“ไม่ละคะพี่ฟาร์ม ตอนนี้เอิงออกมาซุปเปอร์ข้างๆคอนโด พี่ฟาร์มเถอะคะอยากทานอะไรไหม
วันนี้อาหารอร่อยไหมคะ”
เอิงคุยกับพี่ฟาร์มไปก็หันมายิ้มเยาะเย้ยใส่ฉัน

“ขอน้ำผลไม้ละกันจ๊ะ วันนี้อาหารมันเลี่ยนๆไม่ถูกปากพี่เท่าไหร่
เอาน้ำผลไม้มาล้างปากหน่อยดีกว่า แล้วเอิงรีบกลับห้องนะครับ
เดี๋ยวสักพักพี่ก็ถึงแล้ว”
ไม่ถูกปากงั้นหรอ?
พอได้ยินคำตอบจากพี่ฟาร์มฉันถึงกับขาอ่อน
แทบจะล้มลงไปนั่งกับพื้น
มายด์เดินเข้ามาประคองตัวฉันไว้ แต่สายตาของมายด์ก็ยังจ้องไปที่เอิง

“ค่ะเดี๋ยวเอิงจะขึ้นห้องแล้วละ รู้สึกปวดท้องยังไงไม่รู้”

“ลูกเป็นอะไรหรือป่าว งั้นเดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะ เอิงเก็บของใช้ส่วนตัวรอพี่เลยนะคะ
อีกประมาณ 30 นาทีพี่จะถึงแล้ว”
ลูก?
คืออะไร .. นี้มันคืออะไรกันแน่??

“ค่ะ ขับรถดีๆนะคะป๊า จะมีลูกแล้วนะอย่าประมาทนะคะ”

“ครับม๊า”
พี่ฟาร์มหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะกดวางสายไป

ลูก ,,ป๊า,, ม๊า ??

“เธอคงได้ยินแล้วสินะ ตอนนี้ฉันกำลังตั้งท้อง ลูกของพี่ฟาร์ม กับลูกของฉันอยู่ในนี้
ถ้าไม่อยากขึ้นชื่อว่าทำลายครอบครัวคนอื่นเค้า ก็อย่ามายุ่งกับพี่ฟาร์มอีก”
เอิงท้องลูกของพี่ฟาร์ม
แล้ว ,, ที่พี่ฟาร์มพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง?
ทำไมกันอะ,, นี้เราโดนพี่ฟาร์มหลอกอีกแล้วใช่ไหม?
คำดีๆที่พี่ฟาร์มบอกเรามันแค่คำโกหกงั้นหรอ?

“เธอก็คุมตัวแฟนของเธอไว้ดีๆสิ เพราะคนที่กลับมาหาพี่สาวฉันก็คือแฟนของเธอ
ถ้าคุมแฟนตัวเองไม่ได้ ก็อย่ามาระรานคนอื่นเค้า!”
มายด์พูดเสร็จก็ดึงฉันให้เดินกลับเข้าไปในบ้าน
โดยไม่สนใจว่าเอิงจะยืนทำหน้ายังไง

“เพราะม๊ากับยายฟาร์หรอกนะที่มันบอกว่าสะใภ้ต้องเป็นมิ้วเท่านั้น
ไม่งั้นพี่ฟาร์มไม่กลับมาหายายเฉิ่มแบบเธอหรอก รู้ไหมเค้าบอกฉันว่ายังไง
เค้าบอกว่าเธออ้วน ขี้โรค แล้วยังเล่นตัวอีก จับต้องตรงไหนก็ไม่ได้
ทั้งๆที่เค้าไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวเธอเลย แต่ที่เค้าทำดีกับเธอเพราะม๊าเค้าขอร้อง
ไม่อยากให้การถอนหมั้นมาทำให้ผู้ใหญ่ทะเลาะกัน เธออย่าดีใจไป
อย่าคิดว่าพี่ฟาร์มเค้าจะรักเธอ เพราะตอนนี้เค้ารักฉัน และลูกที่กำลังจะเกิดมามากกว่า”

“เธอพูดจบหรือยัง”
ฉันหันไปถามเอิง

“จบแล้ว”
เอิงยิ้มเหมือนผู้มีชัยชนะ

“จบแล้วก็กลับไปเถอะ เพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากได้สามีของใคร
ถึงฉันจะอ้วน หรือฉันจะขี้โรค แต่เธอควรรู้ไว้นะ
ว่าฉันคือว่าที่สะใภ้คนเดียวของครอบครัวพี่ฟาร์ม
และคือว่าที่สะใภ้คนเดียวที่ครอบครัวพี่ฟาร์มต้องการ
ไม่ต้องเสียเวลามาหาเรื่องฉันหรอกนะ เพราะเธอกับฉันมันคนละชั้นกัน”
พอพูดจบฉันก็เดินเข้าไปในบ้าน และมายด์ก็รีบปิดรั้วบ้าน ก่อนจะเดินตามฉันเข้ามา

“พี่มิ้วไหวไหม?”
จะตอบน้องตัวเองว่าไงดีละ เพราะตอนนี้มันไม่ไหวแล้วจริงๆ TT

“พี่ฝากมายด์เก็บบ้านหน่อยได้ไหม พี่อยากพักแล้ว”
มายด์พยักหน้าเบาๆ ฉันเลยเดินเข้าห้องนอน ก่อนจะทิ้งตัวเองให้จมลงไปอยู่กับความรู้สึกที่เจ็บปวด
และสับสนในใจในตอนนี้

ผ่านไปเกือบๆ 1 ชม. พี่ฟาร์มโทรมาหาฉัน
ฉันติดสินใจอยู่เกือบๆ 5 นาที ซึ่งพี่ฟาร์มต้องโทรเข้ามาหา 2 รอบ

“คะพี่ฟาร์ม”

“พี่ถึงบ้านแล้วนะคะ มิ้วนอนยัง”
ถึงบ้านงั้นหรอ? บ้านตัวเองหรือบ้านเมียคะพี่?

“กำลังจะนอนคะ พี่ฟาร์มละคะจะนอนยัง”
ฉันทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงในใจจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

“เดี๋ยวอาบน้ำแล้วก็จะนอนแล้วคะ เสียงมิ้วดูเหนื่อยๆนะคะ ไม่สบายหรือป่าว”
รู้ด้วยหรอว่าเสียงไม่ค่อยไหว?
สนใจผู้หญิงเฉิ่มๆ อ้วนๆคนนี้ด้วยงั้นหรอ?

“ค่ะ สงสัยจะเหนื่อยนะ”

“งั้นรีบนอนนะคะ พรุ่งนี้พี่โทรหา”
ยังจะกล้าโทรมาอีกหรอพี่ฟาร์ม ,, พี่ฟาร์มจะทำร้ายหัวใจมิ้วอีกนานแค่ไหนกันนะ?

“พี่จะมาหามิ้วไหมคะ?”

“ไปสิคะ อยากกอดมิ้วอีก อยากหอมด้วย วันนี้มิ้วทำตัวน่ารักมากๆเลย
อยากอยู่กับมิ้วทั้งวัน และทุกวันเลยคะ”

“จริงหรอคะ? อยากหอมมิ้วจริงๆหรอ ไม่รังเกียจมิ้วหรอคะ
มิ้วทั้งอ้วน ทั้งเฉิ่ม ไหนจะขี้โรคอีก พี่ฟาร์มยังอยากจะมีมิ้วข้างๆอีกหรอ”
ฉันเริ่มสะกดอารมณ์ตัวเองไม่ไหว เผลอทำเสียงเหวี่ยงๆใส่พี่ฟาร์ม
ซึ่งพี่ฟาร์มก็เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะทำเสียงสดใสกลับมา

“ไม่หรอกคะ พี่รักมิ้วนะ มิ้วเป็นยังไงพี่ก็รัก”
ทำไมคำบอกรักของพี่ฟาร์มในตอนนี้มันถึงไม่น่าฟังเลย
รู้สึกรังเกียจยังไงไม่รู้

“คอนโดของเอิงวิวสวยไหมคะ ได้ดื่มน้ำผลไม้แก้เลี่ยนอาหารของมิ้วหรือยัง”
ฉันตัดสินใจถามพี่ฟาร์มออกไปตรงๆ เพราะฉันก็คงฝืนตัวเองให้ทำเป็นไม่ได้ยิน
หรือไม่ได้รับรู้อะไรอีกต่อไปไม่ได้แล้ว

พี่ฟาร์มเงียบไปนานมาก จนฉันคิดว่าเค้าวางสายไปแล้ว

“มิ้ว ... ทำไมถามแบบนี้ละ”

“ตอนที่พี่คุยกับเอิง,, มิ้วได้ยินทุกคำค่ะ เอิงมาหามิ้วที่บ้านและเปิดลำโพงให้มิ้วฟัง
พี่ฟาร์มอยากเลิกกับมิ้ว ก็บอกมิ้วตรงๆสิคะ ไม่น่าทำแบบนี้เลยนะ
ไม่น่าหลอกให้มิ้วดีใจเลย พี่รู้ไหมว่ามิ้วต้องบอกตัวเองยังไง
มิ้วบอกตัวเองให้อ่อนหวาน ให้ออดอ้อนพี่ ให้เอาใจพี่
วันนี้พี่จูบมิ้ว พี่พยายามจะล่วงเกินมิ้ว ทั้งๆที่ปกติมิ้วไม่เคยยอม
วันนี้มิ้วก็ยอมพี่ ถ้าพี่จะทำมากกว่านั้น มิ้วก็ยอม แต่ดีแล้วละที่มันหยุดไว้แค่จูบ
ไม่งั้นตอนนี้มิ้วคงเสียใจมากกว่านี้ก็ได้”

“มิ้ว คือ พี่ พี่ขอโทษนะ แต่พี่รักมิ้วนะ รักมิ้วจริงๆ”
ยังกล้าจะบอกว่ารักอีกงั้นหรอพี่ฟาร์ม ยังต้องการอะไรอีก!!!

“พี่ฟาร์มคะ อย่าทำแบบนี้เลย ไม่ใชว่าพี่ทำร้ายมิ้วคนเดียวนะ
พี่ทำร้ายแม่ของลูกพี่ด้วย เอิงกำลังท้อง พี่ไม่ควรทำแบบนี้
ปล่อยมิ้วไปเถอะคะ .. จบเรื่องของเราซะที”
ฉันตัดสินใจแล้วว่าต่อจากนี้ไปจะหยุดความรู้สึกกับพี่ฟาร์ม
ต่อให้ฉันรักพี่ฟาร์มมากแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันก็ให้อภัยในสิ่งที่พี่ฟาร์มทำไม่ได้จริงๆ

“มิ้ว.. เดี๋ยวพี่ไปหานะ มิ้วลงมาเจอพี่หน่อยนะคะ เราต้องคุยกันนะมิ้ว”

“พี่อยู่กับเอิงไม่ใช่หรอ อย่ามาเลยคะ อยู่กับคนของพี่เถอะ
ถ้าไม่มีอะไรแล้ว มิ้วขอวางก่อนนะคะ”
ฉันกดวางสายพี่ฟาร์ม ก่อนจะกดปิดเครื่อง
ไม่ไหวแล้ว,, ตอนนี้ไม่มีแรงจะคิดอะไรอีกแล้ว


ทำไมนะ .. ตอนแรกเราก็ทำใจได้แล้ว
ทำไมต้องคิดว่าเค้าจะกลับมารักเราอีก
ทำไมต้องไปทำตัวแบบนั้นอีก
ไปรู้สึกดีกับสิ่งที่เค้าทำทำไมมิ้ว
ทำไม ,, ทำไมต้องรักหมดทั้งใจแบบนี้ด้วย!!

[moujay]

ต่อ ////


คืนนั้นฉันร้องไห้จนหลับไป มาตื่นอีกทีตอนที่มายด์เข้ามาหาในห้องนอนพร้อมๆกับผ้าชุบน้ำที่ยื่นมาเช็ดหน้าให้ฉัน

“ม.....า...ย....ด์”
เสียงแหบแห้งของฉันทำให้มายด์ทำสีหน้าไม่ดียิ่งกว่าเดิม

“พี่มิ้วนอนพักเถอะ ถ้าไข้ไม่ลดมายด์จะพาไปหาลุงหมอนะ ตอนนี้อย่าคิดอะไรเลย พี่มิ้วนอนพักนะ”
ฉันได้แต่พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเริ่มรู้สึกหนักหัว หนักตา และหลับไปอีกครั้ง
มาตื่นอีกทีก็เกือบๆจะสองทุ่ม
ตอนนี้ที่บ้านฉันมันคึกคักไปด้วยเด็กๆ
ฉันเดินออกจากห้องนอนมา ก็เจอเข้ากับ ยูโร หนุ่มน้อยจอมกวนกำลังเล่นเกมส์กับพลีสแฟนของมายด์
ส่วนมายด์กับปั้นสิบกำลังทำขนมกันอยู่ในห้องครัว
นี้มันอะไรกันเนี้ยยย,, ใครบอกให้มากันเต็มบ้านแบบนี้ TT
จากที่ปวดหัวๆอยู่มาเห็นสภาพบ้านที่รก และคนนั่งกันอยู่ในบ้านเยอะแยะแบบนี้ทำให้ฉันยิ่งปวดหัวมากกว่าเดิม

“พิ่มิ้ว ลงมาทำไมเนี้ย ทำไมไม่นอนพัก”
มายด์รีบวางกล่องขนมลง แล้ววิ่งเข้ามาประคองฉัน

“พี่ไม่เป็นอะไรแล้วละ แล้วทำไมบ้านรกอย่างนี้”
ฉันหันไปมองรอบๆบ้านก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าของมายด์

“ก็มายด์เห็นพี่มิ้วไม่สบายไง เลยกะว่าจะทำข้าวต้มให้
แล้วปั้นสิบโทรมาหาพี่มิ้วพอดีมายด์ก็เลยรับสาย
พอบอกว่าพี่ไม่สบายปั้นสิบก็มากับยูโร
แล้วมาทำขนมที่นี้ด้วยเพราะมีออเดอร์สั่งมาเยอะ”
เดี๋ยวนะฉันปิดมือถือไว้ไม่ใช่หรอ?
แค่ฟังมายด์อธิบายมาฉันก็ปวดหัวกับความวุ่นวายที่เกิดแล้วคะ
ฉันเป็นคนชอบความเงียบๆ ไม่ชอบความวุ่นวาย
ไม่ชอบคนเยอะ มันดูน่ารำคาญ
แต่วันนี้พวกนี้มาเพราะเป็นห่วงฉัน ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นถึงความวุ่นวายที่เกิดหน่อยละกันนะ
ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี นั่งดูยูโรกับพลีสเล่นเกมส์
สักพักปั้นสิบก็เอาข้าวต้มมาให้

“หายไวๆนะเจ๊ นี้ปั้นทำเองเลยนะ อร่อยมาก”
ฉันไม่อยากจะเชื่อคำนี้เลยจริงๆ ลูกคุณหนูแบบมันจะทำอะไรอร่อยได้ไงกัน TT
จากที่จะหาย ฉันจะป่วยหนักว่าเดิมไหมเนี้ยยย!

ฉันนั่งทานข้าวต้มสุดอร่อยของปั้นสิบไปอย่างเงียบๆและอย่างช้า
55+ มันอร่อยจนอยากจะร้องไห้ครับ
ข้าวยังแข็งอยู่เลย แล้วเค็มมาก TT


“พี่มิ้วนี้มือถือพี่ พี่ฟาร์มโทรมา 2-3 สายแต่มายด์ไม่ได้รับ”
ฉันรับมือถือคืนมาจากมายด์ ก่อนเปิดดูบันทึกการโทร
ก็เห็นว่ามีพี่ฟาร์มโทรมาจริงๆ
แต่ฉันเลือกที่จะไม่โทรไปหาพี่ฟาร์ม
ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว .. พอแล้วจริงๆ
คำตอบที่รอมานานก็รู้แล้วว่ามันไม่มีวันกลับมารักกันได้อีกแล้ว

คืนนั้นฉันนอนอยู่หน้าทีวีกับน้องๆทั้งหลาย
พวกมันแย่งกันคุยจนฉันปวดหัว เลยต้องพยายามข่มตานอน
คือถ้าหลับก่อนก็จะได้ไม่ได้ยินเสียงพวกมันไง 55555+

เกือบๆตี 1  เสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้น
ปั้นสิบหยิบมือถือมายื่นให้ฉัน ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือนิยายต่อ
ตอนนี้ปั้นสิบกับมายด์ติดนิยายหนักมาก
นั่งอ่านเงียบๆได้หลายชั่วโมงแล้ว


ฉันหยิบมือถือมาดู เป็นข้อความจากพี่ฟาร์ม
ฉันไม่อยากกดอ่านเลย แต่ก็บอกตัวเองว่า... ยังไงมันก็ต้องอ่าน
ความจริงยังไงก็คือความจริง

แต่พอเห็นข้อความเท่านั้นแหละ ,, น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาอีกจนได้

“พี่อยู่หน้าบ้านมิ้ว ออกมาคุยกันหน่อยนะ พี่รักมิ้วนะครับ ฟังพี่ก่อนนะคนดี”
พี่ฟาร์มส่งข้อความมาแบบนี้
แต่เดี๋ยวนะ ,, อยู่หน้าบ้านงั้นหรอ?


ฉันลุกออกไปยืนดูตรงหน้าต่างบ้าน ก็เห็นว่าพี่ฟาร์มยืนอยู่ที่หน้าบ้านจริงๆ

“พี่มิ้วดูอะไรอะ”
ปั้นสิบเดินเข้ามายืนข้างๆฉัน

“พี่ฟาร์มมา”
ฉันหันไปบอกปั้นสิบ ที่มันเองก็ทำหน้าตกใจเหมือนกัน

“แล้วเอาไงละพี่ จะออกไปหา หรือให้เชิญเข้ามาในบ้าน”
ปั้นสิบทำตัวลุกลี้ลุกลนทันที
เพราะปั้นสิบเองก็ยังโทษตัวเองอยู่ว่าเพราะมัน เลยทำให้ฉันกับพี่ฟาร์มต้องเลิกกันไป

“ไม่เป็นไร พี่จะลงไปคุยเอง  ปั้นอยู่กับมายด์บนบ้านนี้แหละ”
ฉันหันไปยิ้มให้ปั้นสิบ กับมายด์ ก่อนจะเดินลงมาหาพี่ฟาร์มที่หน้าบ้าน

“สวัสดีคะพี่ฟาร์ม”
ฉันยกมือไหว้พี่ฟาร์ม พร้อมๆกับเดินไปยืนตรงหน้าพี่ฟาร์ม

“ไม่สบายเป็นไงบ้างคะ พี่โทรมาแล้วมายด์รับบอกว่ามิ้วไม่สบาย”
ยายมายด์ ,, นี้กล้าเปิดเครื่องพี่เลยหรือไง แล้วยังมารับสายให้อีก!!!

“ไม่เป็นไรหรอกคะ พี่ไม่ชินอีกหรอคะ มิ้วก็ป่วยเรื่อยๆแบบนี้อยู่แล้ว”
ฉันฝืนยิ้มให้พี่ฟาร์ม ,, ที่ตอนนี้ทำหน้าไม่สบายใจอยู่ตรงหน้าฉัน

“เพราะพี่ใช่ไหมที่ทำให้มิ้วคิดมากจนไม่สบายแบบนี้  พี่ขอโทษนะมิ้ว”
ที่รีบมานี้เพราะรู้สึกผิดสินะ .. ไม่ชอบเลยจริงๆ
ที่ป่วยแบบนี้แล้วทุกคนต้องคอยมาสงสาร … มันรู้สึกเหมือนเค้าสมเพชตัวเรามากกว่า

“ไม่หรอกคะ พี่ไม่ผิดหรอก  มิ้วมันอ่อนแอเอง แล้วนี้พี่ฟาร์มมีธุระอะไรหรือป่าวคะ มาซะดึกเลย”

“พี่มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้าโทรเรียกมิ้วให้ลงมาหา  พี่รู้ว่าพี่ผิด
แต่พี่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงเหมือนกัน  พี่ทิ้งมิ้วไม่ได้ พี่ขาดมิ้วไม่ได้จริงๆนะ”
พี่ฟาร์มจับมือฉันไว้ พร้อมทั้งพูดและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้


ไม่นะมิ้ว ,, แกอย่าใจอ่อนนะ!!!!
ฉันพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็ง ,, ตอนนี้ฉันยอมรับว่าใจฉันเองมันก็ตัดพี่ฟาร์มไปไม่ได้เหมือนกัน


“แล้วเอิงละคะ พี่ฟาร์มจะเอาเค้าไปไว้ไหน”
พอฉันถามถึงเอิง ,, พี่ฟาร์มก็ยิ่งทำหน้าเครียดมากกว่าเดิม

“เอิงก็อยู่ส่วนเอิงสิ  ต่อไปนี้เอิงจะไม่มายุ่งกับมิ้วอีก และจะไม่มาทำให้มิ้วต้องเสียใจอีกแล้ว
พี่สัญญานะมิ้ว”

“พี่จะเลิกกับเอิงหรอคะ?”
ไม่จริงนะ ,, ถ้าพี่ฟาร์มเลิกกับเอิงจริงๆ แล้วลูกในท้องเอิงละ?
ฉันจะทำให้เด็กคนหนึ่งไม่มีพ่องั้นหรอ?
เห้ยย ,, มันจะดีหรอวะมิ้ว?????

“ไม่ได้เลิกคะ เราก็อยู่กันแบบนี้แหละ เราจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน
เอิงก็อยู่คอนโดของเอิงไป พี่จะดูแลเอิงในฐานะแม่ของลูกพี่ที่กำลังจะเกิดออกมา
ส่วนมิ้วจะเป็นภรรยาที่พี่จะเชิดหน้าชูตา และจะเป็นแม่ที่ดีที่สุดของลูกพี่ด้วย”

ห๊า ,, นี้หรอคือความคิดของผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด
ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้วะเนี้ย?!!


“พี่ฟาร์มคะ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมพี่ได้ถึงขนาดนั้นหรอกคะ
พี่กลับไปดูแลเมียและลูกของพี่เถอะ
มิ้วยอมเดินออกมาเองดีกว่าค่ะ”
ฉันดึงมือออกจากการเกาะกุมของพี่ฟาร์ม

“มิ้วไม่รักพี่หรอคะ”
ถามหาอะไรอีกละจ๊พี่จ๋า,, ความรักมันไม่บังตาจนทำให้มิ้วทำในสิ่งที่โง่ขนาดนั้นหรอกนะ
จะเชื่อได้หรอว่าคนอย่างเอิงจะอยู่เงียบๆ
ทั้งที่ตัวเองมีลูกอยู่ในท้องแบบนั้น
ขนาดเมื่อวานยังมาหาฉันถึงที่บ้าน
ฉันไม่อยากเอาชีวิตที่เหลืออยู่ไปแลกกับความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้นหรอก

“รักคะ เพราะรักนี้แหละมิ้วถึงจะเดินออกมาเอง
พี่ฟาร์มกลับไปเถอะ กลับไปทำในสิ่งที่ถูกต้องเถอะ
พี่ฟาร์มกำลังจะเป็นพ่อคนนะ  ไม่กลัวลูกเสียใจหรอที่ครอบครัวเป็นแบบนี้
มิ้วเองก็กลัวนะ ถ้ามิ้วมีลูกกับพี่ฟาร์ม
มิ้วจะบอกลูกว่ายังไงดี
ถ้าลูกถามว่าพ่อไปไหนในวันที่พี่ฟาร์มไปนอนกับเอิง
จะให้บอกว่าพ่อไปนอนบ้านแม่เอิงยังงั้นหรอคะ
มันดูวุ่นวายนะพี่ฟาร์ม  พี่น่าจะรู้ดีนะว่ามิ้วไม่ชอบความวุ่นวาย
กลับไปคิดดีๆเถอะคะพี่ฟาร์ม”

“มิ้ว ไม่เอาสิ มิ้วครับ พี่ขอร้องละ  อย่าทิ้งพี่เลยนะ”
พี่ฟาร์มยังคงรั้งมือฉันไว้ไม่ยอมปล่อยให้ฉันเดินกลับเข้าไปในบ้าน
ตอนนี้ใจฉันเองก็เริ่มจะอดทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
น้ำตาก็พานจะไหลออกมาให้ได้ T^T

“พี่ฟาร์มเป็นคนทิ้งทุกอย่างเองนะคะ 
แปลกนะคะ … ตอนที่เรารักกันเราสร้างความรักด้วยกันทั้งสองคน
แต่พี่ฟาร์มกลับทำมันพังได้ด้วยมือของพี่ฟาร์มคนเดียว .. ยอมรับเถอะคะพี่ว่าเราไม่มีกันอีกแล้ว”
ฉันหันไปมองหน้าพี่ฟาร์มอีกครั้ง ,, ซึ่งฉันเองก็ภาวนาว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ
ที่ฉันจะมองหน้าผู้ชายคนนี้


พี่ฟาร์มปล่อยมือฉันลง ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไป


จบแล้วสินะ ,,
รักที่คิดว่ามันคือรักสุดท้าย.







ฉันเดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยหัวใจที่แตกสลายจริงๆ
ฉันทำมันจบลงแล้ว!


มายด์กับปั้นสิบมองหน้าฉันด้วยคำถามมากมาย
ฉันได้แต่ยกมือห้ามไว้ไม่ให้พวกมันถาม
ก่อนจะเดินกลับไปนอนลงตรงที่เดิม แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้
สักพักเหมือนมีไออุ่นจากใครสักคน มากอดฉันไว้
ไม่ว่าคนๆนั้นจะคือมายด์ หรือปั้นสิบก็ตาม
มันทำให้ฉันอุ่นใจ ,, ว่าฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

ฉันร้องไห้ออกมาหนักมากๆ ได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของตัวเอง
ไม่ได้ยินเสียงปลอบของปั้นสิบ หรือของมายด์เลย
คืนนั้นฉันว่าฉันร้องไห้หนักมากจริงๆนะ หนักมากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้



หลังจากวันนั้นพี่ฟาร์มก็หายไป ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย
มายด์กับพลีสย้ายกลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านฉัน
ส่วนปั้นสิบติดทำโปรเจคไม่ได้มาหาแต่ก็โทรมาหาทุกวัน
พร้อมๆกับเจ้าพวกตัวแสบทั้งหลายที่ขยันโทรมาหากันได้ทั้งวัน
น้องไนซ์สุดหล่ออัพไอจีให้ด้วยยย >/////<
พวกแฟนคลับสาวๆคงจะนึกในใจว่ายายป้าคนนี้มันเป็นใคร
พี่ไนซ์สุดหล่อถึงอัพไอจีเป็นห่วงเป็นใยซะเหลือเกิน
55555+ รู้สึกสวยขึ้นมาทันทีเลยละ




ฉันใช้ชีวิตปกติไปเรื่อยๆ อ่านหนังสือ ทำงาน ไปโรงพยาบาล  พยายามไม่คิดเรื่องพี่ฟาร์ม
จนผ่านไปเกือบๆ 2 เดือนได้
พี่ฟาร์มก็กลับมา ,, กลับมาทำให้ใจที่คิดว่าเข้มแข็งมันอ่อนไหวลงอีกครั้ง



วันนั้นฉันกำลังจะไปเชียงใหม่กับปั้นสิบ
ตอนที่กำลังนั่งรอขึ้นเครื่องอยู่ เสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นมา
ฉันเลยบอกปั้นสิบให้หยุดพูด เพราะมันกำลังเม้าท์เรื่องไม้ฉากให้ฟัง
(จริงๆหมั่นไส้มันมากกว่า 5555555555+)

“เดี๋ยวอ่านข้อความแป๊บ อย่าเพิ่งพูดเดี๋ยวตามไม่ทัน”
รีบเบรกมันไว้ก่อนเลย เพราะมันพูดไวมาก ถ้าไม่สนใจมันพูดนะจะไม่รู้เรื่องเลยละ

“อะเค ,, งั้นจะเล่นเกมส์รอ” ปั้นสิบยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่
ก่อนจะหยิบมือถือมาเล่น
ฉันเลยกดเปิดอ่านข้อความ
แต่แค่เห็นชื่อคนส่งมา หัวใจก็แทบจะหยุดเต้น

“พี่ฟาร์ม”



ตึก ตึก ตึก


เสียงหัวใจตอนนี้เต้นไวมาก และเต้นแรงมาก
ฉันรู้สึกเลยว่าตอนนั้นมือฉันสั่นมาก
ปั้นสิบคงสังเกตเห็นว่าฉันหน้าซีดลงเลยเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้

“เจ๊เป็นไร ทำไมหน้าซีดแบบนั้นละ”
ฉันหันไปส่ายหน้าให้ปั้นสิบ ก่อนจะกดเปิดข้อความอ่าน


"พี่อยากเป็นพ่อที่ดีของลูก พี่ขอโทษนะ"


พออ่านข้อความของพี่ฟาร์มจบ
ฉันก็รู้แล้วว่า .. ตอนนี้พี่ฟาร์มก็ได้เลือกทางเดินของพี่ฟาร์มแล้ว
และเรื่องราวของฉันกับพี่ฟาร์มมันจะเป็นเพียงแค่ความทรงจำ
ฉันไม่ได้กดตอบกลับไป แต่กดลบทิ้งข้อความของพี่ฟาร์มทุกๆข้อความที่ส่งเข้ามา
ลบเบอร์ติดต่อที่เคยเมมชื่อพี่ฟาร์มไว้


หายไปจากชีวิตมิ้วก่อนนะ

ถ้าวันไหนมิ้วเข้มแข็งแล้ว .... เราค่อยติดต่อกันนะพี่ฟาร์ม




ลาก่อน .. ความรักของมิ้ว


ฉันนั่งนิ่งๆทำใจสักพัก ก่อนจะกดปิดมือถือแล้วหันไปยิ้มให้กับปั้นสิบ

“ไปกันยัง เครื่องมาถึงยังเนี้ย”
ปั้นสิบมันคงจะรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่พร้อมจะบอกอะไร
มันเลยยิ้มกลับมาแล้วช่วยฉันถือกระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นยืน

“มาแล้วครับเจ๊  เราไปเชียงใหม่กันเถอะ
ไม่ต้องคิดมากนะครับ เจ๊มีคนที่รักเจ๊อีกเยอะ
ปั้นรักเจ๊นะ ยิ้นนะเจ๊อ้วนนของปั้น”



ตอนนี้ไม่ต้องบอกคงรู้กันแล้วใข่ไหมคะ
ว่าฉันจะนั่งร้องไห้ หรือยิ้มกว้างแค่ไหน?



------------------------------------------------
จบพาทตอนพิเศษของพี่มิ้ว
ยังๆอย่าเพิ่งเข้าใจผิด นี้นิยายวายจริงๆ
55555+  สงสารเจ๊มิ้วกันไหม?
เป็นที่ปรึกษาของทุกคนได้ แต่พอเจอความรักของตัวเอง
ไปไม่เป็นเลยทีเดียว : )


ในส่วนของตอนพิเศษนี้ เจจะลงเรื่องของทุกคนไปเรื่อยๆ
และยังคงมีเรื่องของไม้ฉากปั้นสิบแทรกเข้าไปด้วยเรื่อยๆ
ติดตามอ่านไปด้วยกันนะคะ
ว่าระหว่างทางเดินในช่วง 2 ปีของไม้ฉากกับปั้นสิบจะมีเรื่องราวอะไรบ้าง ^^

เดี๋ยวตามแก้คำผิดให้ค่าา ,, ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และ +1 น๊า

[broke-back]

ไม่เป็นไร นะคนดี ก็แค่นี้
ไม่เป็นไร นะคนดี แค่ผีหาย
ไม่เป็นไร นะคนดี ดีจะตาย
แค่ผีร้าย มันหัวหาย ตายฝังจม

ถ้าไม่ใช่ ถึงยังไง ก็ไม่ใช่
ไม่เป็นไร มีใครอื่น ชื่นมื่นถม
มีของดี สะอาดกว่า น่าชื่นชม
ไอ้อาจม มันตมต่ำ ระยำเกิน

สันดานหมา หาขี้แดก มันแยกยาก
ยิ่งขี้เรื้อน ยิ่งลำบาก หากหกเหิน
ให้เจ้าของ ล่ามโซ่ตัว เพราะกลัวเพลิน
เผลอเมื่อไหร่ ไม่ขัดเขิน เดินหากิน

รู้แต่หน้า ไม่รู้ใจ ไปซะเถอะ
เมิงเลอะเทอะ โคตรเปื้อนเปรอะ เยอะติฉิน
เอาไปเหอะ เอาไปล้าง ซากราคิน
พวกอีแร้ง รู้ชอบกิน กลิ่นเน่าตาย

+1 มูเจ

เฉลยคำตอบแล้ว..ขอบใจนะ
อ่านตอนนี้แล้ว..รู้เลย
สันดานคนปนเหี้ย มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ยกให้มันไปเหอะ อย่าเสียดาย เหี้ยในร่างคน
เรื่องไม้ เรื่องปั้นที่มันเคยอ้างว่าโกรธที่ทำให้ไม่มีเวลาให้
จริงๆแล้ว มันคืออะไร มันน่ะรู้ดี ไอ่สันดานนนนนนนน
แต่ไม่ยอมรับผิด กลับเบี่ยงเบนประเด็นโยนความผิดมาให้เจ้มิ้วซะอย่างงั้น

เรื่องมันก็จบไปแล้ว..จบดีจริงๆสำหรับตัวเจ้มิ้วนะ
เพราะที่มันอยู่เมืองนอกอ่ะ แอบเยดดดดดดดกัน
กับคนอื่นตั้งนานแว๊วววววววว ไอ่สันดานนนนนน

หุหุ

[mild-dy]

 

[Jibbubu]

ทำไมผู้ชายส่วนใหญ่ถึงเห็นแก่ตัวแบบนี้ สงสารพี่มิ้วจัง รู้สึกอึดอัดและเศร้าไปกับพี่มิ้วเลยค่ะ เราอ่านไปร้องไห้ไปพร้อมกับพี่มิ้วเลย พี่มิ้วค่ะสู้ๆ ค่ะ เราต้องเข้มแข็งไว้ต้องสตรองเข้าไว้ คนดีๆ ยังมีอีกค่ะ อย่าได้แคร์ สู้ๆ ค่ะ

[moujay]

❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||ตอนพิเศษ บทที่ 3
รักของผม  || ไนซ์



“ไนซ์ทำไรอยู่”
เสียงจากปลายสายที่โทรมาหาผมทุกอาทิตย์
อาจจะไม่บ่อยมาก แต่ไม่เคยหายไปครับ

“กำลังนั่งฟังปั้นโม้อยู่”
พอผมตอบกลับไปแบบนี้ มันต้องได้ทำเสียงฮึดฮัดกลับมาทุกที

“ไม่ได้โม้ซะหน่อย  เออๆ ไม่คุยด้วยละ แล้วเมื่อไหร่จะกลับบ้าน
อย่างกินเนื้อย่างงงงง มาเถอะนะอาทิตย์นี้กลับมาเถอะ”
เจออ้อนแบบนี้จะทำไงได้ละครับ
ผมได้แต่เก็บอาการดีอกดีใจที่มันอ้อนผมไว้
แล้วตอบเสียงเรียบๆกลับไปแทน

“ถ้าไม่ติดเรียนพิเศษจะไปนะ”

“ต้องมา แค่นี้นะ”
แล้วคนเอาแต่ใจก็กดตัดสายไปทันที


นี้แหละครับ ,, ความรักของผม
คนที่ชอบทำเสียงงุ้งงิ้งๆคนนั้น ชื่อ ปั้นสิบ
มันเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ ชอบทำตัวงอแงให้เพื่อนๆในกลุ่มคอยเอาแต่ใจ
อะครับ ,, อ่านกันไม่ผิดหรอก รักของผมคือ ผู้ชาย


แต่เพราะผมคิดเอาเองมาตลอดว่า ปั้นสิบคงไม่ชอบผู้ชายด้วยกันแน่ๆ
และผมก็ไม่อยากให้มันเกลียดผม
ผมเลยเก็บงำความรู้สึกที่ผมมีให้มันไว้ให้ลึกที่สุดในใจผม

ผมกลัว .. 
กลัวมันไม่มองหน้าผม กลัวมันไม่โทรมาหา กลัวมันไม่มามุ้งมิ้งงุ้งงิ้งใส่
แต่สิ่งที่ผมคิดว่ามันไม่ชอบผู้ชายต้องเปลี่ยนไป

ตอนนั้นจะจบ ประถม 6 แล้วละครับ
ปั้นสิบกับผมเรียนโรงเรียนประถมด้วยกัน
ผมนั่งรอรถมารับกับปั้นสิบที่โรงเรียน


“อยากให้ไม้มาเรียนกับเราจัง”
ปั้นสิบในวัยเด็ก หน้าตาน่ารักมากครับ
ค่อนข้างจะอ้วน น่าหยิกแก้มมันมากๆ

“เรียนกับไนซ์ก็ได้นิ ไนซ์เรียนเก่งออก แล้วไนซ์ก็มีขนมให้ปั้นกินทุกวันเลย”
ในตอนนั้นเอาจริงๆนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเอาขนมไปหลอกล่อปั้นสิบมันทำไมวะ 55555

“แต่ไนซ์ไม่เหมือนไม้ซะหน่อย ไนซ์ก็ไนซ์สิ ไม้ก็ไม้ ไม่เหมือนกัน”
ปั้นสิบยังหันมาเถียงผม แล้วเริ่มทำหน้าเบ้ใส่ผมเล็กน้อย


แต่แค่อาการ และท่าทางของปั้นสิบในวันนั้น
มันทำให้ผมรู้สึกอิจฉา ....


ใช่ครับ .. ผมอิจฉาไม้ฉาก!



เพราะไม้ฉากย้ายไปอยู่ขอนแก่นตั้งแต่ประถม
แต่ปั้นสิบก็ยังตามติดไม้ฉากตลอด
อะไรๆก็ไม้ฉาก  ตอนประถมนี้จำได้ว่าปั้นสิบมันเล่นนับวันรอเลยครับ

อีก 10 วัน ไม้จะมาแล้ว
อีก 9 วันเองนะไนซ์ ไปซื้อขนมมารอไม้กัน ฯลฯ

ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ผมเป็นเรียกว่า รัก
แต่ผมหวงปั้นสิบ ผมไม่ชอบให้ใครมาใกล้ปั้นสิบของผม
ขนาดไอ้แฝด พู่กัน จานสี ที่ชอบวิ่งมากอดปั้นสิบ หรือดึงปั้นสิบไปเล่นไปยืนใกล้ๆ   ผมยังไม่ชอบเลยครับ

พอได้ยินปั้นสิบพูดถึงไม้ฉากแบบนั้นแบบนี้
ผมกลับคิดบ้าๆ ว่าถ้าผมไปอยู่ที่เดียวกับไม้ฉาก
ปั้นสิบมันคงรอผม และโทรหาผมบ่อยๆเหมือนที่มันทำกับไม้ฉากแน่ๆ


พอจบ ประถม 6 ผมเลยสอบเข้าโรงเรียนมัธยมที่เดียวกับไม้ฉาก
และย้ายไปอยู่หอใกล้ๆโรงเรียนแทน


ในตอนนั้น ผมเข้าใจตัวเองแล้วนะครับว่าผมรักปั้นสิบแบบไหน
แรกๆปั้นสิบก็โทรมาหาผมทุกวันครับ

คิดถึงไนซ์จัง

ทิ้งปั้นไปทำไมเนี้ย

กลับมาเลยนะ
เสียงงอแงมาตามสายที่บ่นเรื่องผมย้ายโรงเรียนมาที่นี้
แต่พอพ้นช่วง 1 เดือนแรกไป ,,
เรื่องที่เคยงอแงผม กลับเปลียนเป็นเรื่องของ ..... ไม้ฉาก!!
เวลาที่มันโทรหาผม .. มันก็ถามหาแต่ไม้ฉาก

ไนซ์เรียนห้องเดียวกับไม้ปะ?

ไม้เป็นไงบ้างอะ มีคนมาจีบเยอะไหม?

(โรงเรียนชายล้วนปะวะปั้น - -‘ สาวที่ไหนจะมาจีบ)

มันไม่ยอมโทรหาปั้นเลยอะ ไปตีหัวมันให้หน่อยดิ ฯลฯ


หลังๆมาผมเลยบอกปัดไม่คุยกับปั้นสิบ
เพราะอยากให้ปั้นสิบรู้ตัวบ้างว่าผมไม่ชอบนะที่มันถามหาแต่ไม้ฉาก
แต่ปั้นสิบก็คือปั้นสิบครับ T^T
มันไม่เคยรู้อะไรเลยยยยยยย!!!

พอผมไม่รับสายมัน ,, มันก็งอนไม่โทรหาผม
สุดท้ายใครจะง้อละครับ
ก็ต้องผมนะสิที่ง้อมัน TT’
นี้สินะ ,, ใครที่รักมากกว่าเป็นคนแพ้เสมอ’


แต่ผมก็ไม่ได้ถามมันหรอกครับว่ามันชอบไม้ฉากใช่ไหม
หรือไม้ฉากชอบปั้นใช่ไหม?
ผมพยายามคิดแค่ว่าปั้นสิบเป็นคนติดเพื่อน
เพราะมันชอบอ้อนคนนั้นคนนี้ในกลุ่มตลอด


และแล้วสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดก็เป็นจริง.

ไม้ฉากกับปั้นสิบ มันรักกัน!!!!!


จริงๆก็คิดว่าตัวเองคิดมากไปเอง เพราะก่อนหน้านี้ไม้ฉากมันเคยถามถึงปั้นสิบ
ถามประมาณว่า ,, ปั้นสิบน่ารักไหม?
อะไรประมาณนี้แหละ ผมก็ตอบไปทีเล่นทีจริง
แกล้งๆแซวมันไปว่าสิ่งที่มันเป็นกับปั้นสิบเค้าเรียกว่าความรัก
ตอนที่แซวมันไปนะ ใจนี้ก็เริ่มจะไปละเหมือนกัน
อยากจะร้องไห้ ,, เจ็บแปลกๆ T^T



จนมารู้ว่าจริงๆมันรักกันแล้ว ก็ตอนที่ไปกินเหล้ากันที่บ้านปั้นสิบ
วันนั้นพ่อแม่ผมทะเลาะกัน ผมเลยเบื่อๆ
หนีไปนอนกับปั้นสิบที่บ้าน แล้วไม้ฉากกับยูโรก็ซื้อเบียร์มากินกันพอดี
ผมเลยกินซะเมาเต็มที่เลย
ผมนอนหลับไปแล้วละ แต่มันรู้สึกเมื่อยตัวเลยขยับตัวกะว่าจะลุกมานั่ง
แล้วจะลงไปนอนกับยูโรตรงพื้นแทน
แต่สายตาดันไปเห็น ไม้ฉากกับปั้นสิบ!
ปั้นสิบนั่งอยู่บนตัวไม้ฉาก
ส่วนไม้ฉากนั้นมันนั่งอยู่บนโซฟา
ผมนอนดูคนสองคนแสดงความรักต่อกัน
จนทนไม่ไหว เลยแกล้งพูดขัดพวกมันไป
ถ้าผมไม่พูดขัดมัน ผมคงได้ดูหนังสดไปพร้อมกับน้ำตาแน่ๆ TT


นั้นแหละ .. วันนั้นผมถึงรู้แล้วว่า...
ผมไม่มีสิทธิ์ในตัวเพื่อนคนนี้ของผมอีกแล้ว
ปั้นสิบมันเป็นของไม้ฉากมาตั้งแต่แรกแล้ว
ผมต้องยอมรับความจริงให้ได้



ตอนนั้นผมไม่มีเวลาจะมาเสียใจอะไรมากเท่าไหร่
เพราะมีทั้งปัญหาครอบครัวที่เทกระหน่ำซ้ำเติมในโชคชะตาชีวิตของผม
ไหนจะเรื่องเรียนอีก เรื่องงานอีก
มันเหมือนช่วงนั้นเป็นช่วงจุดที่ชีวิตผมเกือบตายเลยก็ว่าได้ TT


เวลาไม้ฉากมันชวนผมให้มาหาปั้นสิบ ผมพยายามจะเลี่ยงๆไม่อยากมา
แต่ก็ต้องมาจนได้ ,, ต้องมาเห็นพวกมันรักกัน
บางทีมันก็เจ็บนะครับ
อยากให้คนที่ยืนข้างๆปั้นสิบเป็นตัวผมเอง
ผมว่า … ผมคงทำหน้าที่แฟนได้ดีกว่าไม้ฉากแน่ๆ
แต่อย่างว่าแหละครับ ..
ผมเป็นได้แค่เพื่อน .. เพื่อนที่รักปั้นสิบมากกว่าใครแค่นั้นเอง!



ในช่วงที่ชีวิตผมเจอปัญหามากมายนั้น
ผมเคยคิดจะฆ่าตัวตาย ,, เพื่อหนีปัญหาทุกๆอย่างที่มันถาโถมเข้ามา
แต่ในเหตุการณ์นั้นมันทำให้ผมได้เจอกับเค้าคนนี้

“เรย์”

คำพูดแรกที่เราคุยกัน .. คือคำว่า “นายอยากตายหรอ”

ลองคิดดูสิครับ ผมยืนอยู่ที่สวนสาธารณะ แล้วเวลามันค่ำๆแล้ว
เรย์เดินเข้ามาหาผม แล้วคุยกับผมเรื่องความเป็นความตาย
คุณคิดว่าเรย์มันเต็มปะละ?
ผมว่ามันบ้าครับ

แต่หลังจากนั้นก็มีหลายๆเหตุการณ์ หลายๆอย่างที่ทำให้เรย์ต้องมาอยู่กับผม
ตามติดกันแน่นเลยละครับ
ผมไปที่ไหน เรย์ก็ตามไปทุกที

เรย์เป็นผู้ชายที่มีสีหน้าอยู่หน้าเดียว
ไม่ว่ามันจะยิ้ม หรือจะโกรธ มันก็มีเพียงหน้าเดียว

“ไม่เมื่อยหน้าบ้างหรอวะ? เก็กอยู่ได้”
นี้คือคำพูดที่ผมถามเรย์เกือบทุกครั้งที่ได้เห็นหน้ามัน

“แล้วแกล้งทำเป็นเข้มแข็งแบบนี้ ไม่เหนื่อยบ้างหรอ”
มันก็จะตอบกลับผมมาแบบนี้ทุกครั้ง
สวนกลับมาได้ทุกทีสินะ ,, ถ้าได้เริ่มต่อปากต่อคำกันเมื่อไหร่
ผมเป็นฝ่ายที่ต้องแพ้เสมอครับ

ไอ้ผู้ชายปากจัด!!

ไอ้หน้าเดียว!!!



แต่เรย์ก็เป็นเพียงคนเดียวที่รู้ว่าผมแอบรักปั้นสิบ
ครั้งแรกที่เรย์รู้น่าจะเป็นตอนที่ผมไปปลอบปั้นสิบที่คอนโด
วันนั้นผมมีถ่ายละครจนเย็นครับ พอจะกลับเข้าคอนโด
เรย์มันก็ดันบอกกับผมว่า

“เพื่อนนายเข้าโรงพยาบาลแถวๆนี้ ไปเยี่ยมหน่อยไหม?”
ผมที่กำลังขับรถอยู่ เหยียบเบรกจนรถคันหลังจะมาชนท้ายเลย

“เพื่อนคนไหน อย่าบอกนะว่าปั้นสิบ”
พอผมตั้งสติได้ก็ค่อยๆขับรถต่อไป แต่ก็ยังหันมามองหน้าเรย์เป็นระยะๆ
ซึ่งมันก็ยังทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม

“ไม้ฉาก แฟนของปั้นสิบป่วย จะแวะเยี่ยมไหม ถ้าจะแวะก็ลงจากทางด่วนได้แล้วละตั้งใจขับรถหน่อยสิ”
นี้ทำไมชอบสั่งวะ?
นอกจากเรย์มันจะทำหน้านิ่งๆเก่งแล้ว
มันยังสั่งเก่งด้วยครับ

ไนซ์ตื่น
ไนซ์มีถ่ายงาน รีบๆแต่งตัว
ไนซ์กินอาหารเสริมก่อน
ไนซ์นอนได้แล้ว
ไนซ์ไปทางนั้นสิ
ฯลฯ


ผมมาถึงโรงพยาบาลก็เจอกับไม้ฉากที่สภาพแย่มากๆครับ
คุยกับไม้ฉากได้สักพัก มันก็บอกให้ผมมาดูปั้นสิบให้
เพราะมันเป็นห่วงกลัวปั้นสิบจะร้องไห้อยู่คนเดียว
เอาจริงๆนะ มึงไม่สั่งกูก็ไปหาปั้นอยู่แล้วละนะ - -‘


ผมรีบขับรถกลับมาหาปั้นสิบที่คอนโด
ก็เห็นสภาพปั้นสิบที่แย่มากๆ
มันร้องไห้จนตาบวมไปหมด เสียงแหบแห้ง
ผมดึงมันเข้ามากอดปลอบ มันก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด
ยิ่งปั้นสิบเจ็บเท่าไหร่ ,, ใจผมยิ่งเจ็บเท่านั้น
โทษตัวเองต่างๆนาๆ ว่าทำไมผมไม่กล้าพอ
ถ้าผมบอกรักก่อน คนที่เคียงข้างปั้นสิบตอนนี้อาจเป็นผมก็ได้


พอดูอาการปั้นสิบเสร็จแล้ว ผมก็ต้องรีบกลับเพราะมีถ่ายงานต่อ
หลังจากออกจากห้องปั้นสิบ  ผมกับเรย์ก็ได้คุยกันเล็กน้อย
มันจึงทำให้ผมรู้ว่า เรย์ไม่เคยมีความรักมาก่อน
นี้นายอยู่มาได้ยังไง โดยที่ไม่รู้จักความรักเนี้ยย!!
ส่วนเรย์ก็ตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าผมรักปั้นสิบ
จริงๆมันน่าจะมองออกนะ เพราะมันอยู่กับผมแทบทุกเวลา
ผมจะเพ้อถึงปั้นสิบบ่อยมาก ในมือถือก็มีแต่รูปปั้นสิบ
เวลาปั้นสิบมีปัญหาอะไร ผมจะรีบมาหาทันที
นี้นายอยู่กับฉัน โดยไม่สนใจในสิ่งที่ฉันเป็นเลยหรือไงห๊ะเรย์!!!!!


หลังจากนั้นมาผมก็ยุ่งกับงานละคร มีถ่ายแบบบ้าง
ทะเลาะกับเรย์บ้างและมาหนักตรงเรื่องของไม้ฉากปั้นสิบ
ที่วุ่นวายกันจนพวกผมอดสงสารพวกมันไม่ได้
ไม้ฉากโดนพ่อจับแต่งงานกับลูกสาวเพื่อน
เจ้าปั้นสิบของผมก็ทำทุกๆอย่างให้ไม้ฉาก
เพราะไม่อยากให้ไม้ฉากต้องโดนพ่อทำร้าย
แต่พวกมันก็ขัดคำสั่งพ่อแม่ไม่ได้
ไม้ฉากต้องแต่งงานและพาน้องพิมไปอยู่ที่เชียงใหม่
ส่วนปั้นสิบ มีอาการเลือดออกในสมองต้องนอน รพ.เป็นเดือน

ช่วงนั้นพู่กัน จานสีกลับมาเมืองไทย เลยได้อยู่เฝ้าปั้นสิบ
ถ้าวันไหนงานผมเสร็จไวก็จะรีบกลับมานอนกับปั้นสิบ
อย่างน้อยๆได้มาพูดคุยกับมัน ได้มาทะเลาะกับมันก็ยังดี


“เหนื่อยทำไมไม่กลับไปนอนบ้าน”
เสียงของเรย์ที่ดังขึ้นมา ตอนที่ผมกำลังจะกดลิฟท์ขึ้นไปหาปั้นสิบ

“นายสนใจฉันด้วยหรอ เหอะ อยากจะไปก็ไป อยากจะมาก็มา
คนแบบนายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันหรอกนะ”
ผมไม่ได้หันไปมองหน้าเรย์ แต่ยืนมองตัวเลขที่บอกชั้นไปเรื่อยๆ
เมื่อไหร่จะถึงซะทีนะ!!


เรย์ยืนเงียบๆไม่ได้ตอบอะไรผม
จะเอาอะไรมาตอบละครับ
เดี๋ยวนี้เรย์ชอบหายตัวไปบ่อยๆ
บางทีก็หายไปเป็นเดือนๆ


พอลิฟท์ถึงชั้นที่ปั้นสิบพักรักษาตัว ผมก็เดินออกมาเลยโดยไม่ได้หันไปมองเรย์
ผมเดินเข้ามาเห็นปั้นสิบนอนหลับอยู่บนเตียง
ส่วนพู่กันกับจานสีกำลังยืนคุยกันอยู่ตรงระเบียงห้อง

“เห้ยย มันเป็นไงบ้าง”
ผมเดินไปหาพวกแฝดที่ระเบียงห้อง

“แย่วะ ร้องไห้แล้วก็หลับแบบนี้ตลอดเลย เออ,, มึงมาก็ดีละ
กูขอลงไปซื้ออะไรกินหน่อยดิ หิววะ”
พู่กันพูดจบก็ดึงแขนจานสีให้ลงไปข้างล่างด้วยกัน

ผมเดินเข้าไปหาปั้นสิบที่นอนไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียง
ใบหน้าขาวๆอมชมพูของมัน ตอนนี้ซีดเซียวไปหมด
ปกติก็ผอมอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งกว่าเดิมอีก
ผมเอื้อมมือไปจับหน้าของปั้นสิบอย่างแผ่วเบา
ตอนนี้กลัวมันเจ็บไปหมดละครับ
ไม่กล้าจะจับตัวมันแรงๆ

“ถ้ามึงรักกู .. ตอนนี้มึงคงไม่เจ็บแบบนี้หรอกปั้น
เป็นกูได้ไหมวะ?
ให้คนที่มึงรักเป็นกูได้ไหม”

ผมบอกกับปั้นสิบเบาๆ ก่อนจะโน้มหน้าตัวเองลงไปจูบหน้าผากคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา
“กูรักมึงนะปั้น”

ผมบอกรักมันอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่ยังนอนไม่รู้สึกตัว
กล้าแค่ตอนนี้แหละครับ
ตอนที่มันตื่นขึ้นมา ,, ผมคงไม่กล้าแม้จะบอกมันว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน



“มึงทำอะไรปั้น”
เสียงของจานสีดังขึ้นมาข้างหลังผม
เวรแล้ววววว!!!
มีคนเห็นจนได้ TT


“คือมึง ,, กูอธิบายได้นะเว้ยย กูแค่ ... เอ่ออ กู”
กลัวเพื่อนจะเกลียด กลัวไปหมดเลยครับ
พูดติดอ่างไปหมด
แต่จานสีมันก็ทำหน้านิ่งๆใส่ผม ก่อนจะเดินเข้ามาหยิบกระเป๋าเงินที่วางอยู่ข้างๆเตียงของปั้นสิบไป



“เมื่อก่อนกูไม่ค่อยแน่ใจหรอกนะว่ามึงคิดไงกับปั้น แต่ตอนนี้กูแน่ใจแล้วละ
ว่ามึงรักปั้นสิบ แต่ไนซ์ … ปั้นกับไม้มันรักกัน
มึงคงไม่ทำลายความรักของเพื่อนหรอกนะ แค่นี้พวกมันก็เปราะบางกันมากแล้ว”
นั่นสินะ ,, แค่นี้พวกมันก็แย่กันพอดูแล้ว


“แต่กูสามารถยืนข้างๆปั้นได้นะ และกูจะไม่ทำให้ปั้นเสียใจแน่นอน
ทำไมเป็นกูไม่ได้วะ”
ผมจับมือของปั้นสิบไว้ แล้วก็หันไปถามจานสี


“ไม่ว่ามึงจะดีแค่ไหน หรือมึงจะพาปั้นไปออกสื่อได้ว่ามึงรักปั้น
แต่ท้ายที่สุดแล้ว คำตอบมันง่ายนิดเดียวเลย
เหตุที่มึงทำแบบที่มึงพูดไม่ได้  เพียงเพราะว่า
ปั้นมันรักไม้ฉาก ไม่ได้รักมึง”
พอจานสีพูดจบก็เดินออกจากห้องไป



ถามว่าเจ็บไหม?
ก็เจ็บนะครับ แต่ไม่ได้เจ็บจนฟูมฟายอะไร
เพราะผมก็รู้มาตั้งนานแล้วว่า ปั้นมันรักไม้ฉากมากแค่ไหน
เพราะทุกๆสิ่งที่มันทำมาตลอด ,, มันก็เป็นคำตอบสำหรับผมได้ชัดเจนแล้วครับ



“กลับเถอะ อย่าร้องไห้เลย”
เสียงของเรย์ดังขึ้นมา พร้อมๆกับมือที่เย็นเฉียบที่จับที่บ่าผม


“นายยุ่งอะไรด้วยละ นายไม่เคยมีความรัก นายจะรู้อะไร”
ผมปัดมือของเรย์ออก ก่อนจะเดินหนีเรย์ไปที่ระเบียง
ไม่อยากเสียงดังในห้อง เดี๋ยวปั้นสิบจะตื่น


“ความรักของนายคืออะไรละไนซ์”
อยู่ๆเรย์ก็ถามผมขึ้นมา


“สิ่งที่ปั้นสิบเป็นทุกอย่าง ไม่ว่าจะรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ปากเชิดๆนั่น
หรือแม้แต่กลิ่นตัวหอมๆของปั้นสิบ ทุกอย่างที่ปั้นสิบเป็น นั้นคือความรักของฉัน”
ผมตอบไปก็มองคนในห้องไป


“นายเลยถือวิสาสะ จูบปั้นสิบตอนที่ปั้นสิบหลับเนี้ยนะหรอ”
หึ!! ยุ่งจริงๆเลย แอบดูอยู่ได้!!


“ผมทำได้ทุกอย่าง ถ้าผมอยากจะทำ  นายยุ่งทำไมด้วยละเรย์
นายเป็นใคร นายถึงชอบมาสั่งอะไรมากมายแบบนี้
นายไม่ใช่ผู้จัดการส่วนตัวฉัน แบบที่นายบอกใครต่อใครซะหน่อย
เลิกเล่นละครเถอะนะ!!!”
พอผมพูดจบก็ผลักตัวเรย์ออกไป ก่อนจะเดินหันหลังเข้าห้อง
แต่เรย์ดึงแขนผมไว้ แล้วดึงผมเข้าไปกอด


“ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นอะไร  ผมไม่เคยใจเต้นแรงแบบนี้เลย
ผมไม่เคยรู้สึกกระวนกระวายใจมาก่อนเลยด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้ผมเป็น ,, ผมไม่รู้จริงๆว่าผมเป็นอะไร
ผมขอโทษ .. อย่าโกรธผมเลย  ผมแค่หงุดหงิดที่คุณอยู่ใกล้เค้า
ไม่ชอบที่คุณจับเนื้อต้องตัวใครๆ “
นี้ .. เรย์พูดอะไรออกมาเนี้ย


“ไนซ์ .. คุณบอกผมที อาการที่ผมเป็นเค้าเรียกว่าอะไรกันแน่”
เรย์มองหน้าผม สีหน้าเรย์ตอนนี้ไม่ใช่ผู้ชายที่ทำหน้าเดียวตลอดเวลา
แววตาที่สับสนและอ่อนไหวแบบนั้น ,, มันดูมีเสน่ห์มากๆ


ผมเอามือไปทาบลงที่หน้าอกของเรย์
หัวใจเรย์เต้นแรงมากๆ


เอ๊ะ ,, หัวใจเต้นงั้นหรอ?
เรย์มีหัวใจด้วยงั้นหรอ?
ปกติชีพจรเรย์เต้นแรงแค่ไหน?

“ตรงนั้นมันเต้นแรงมากๆ แรงจนรู้สึกร้อนไปทั้งตัว”
เรย์ตอบออกมาด้วยความพาซื่อ
เรย์ตอนนี้เหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง ที่ไม่เข้าใจตัวเองอย่างแรงงงง!!


“ปกตินายหัวใจเต้นหรือป่าว”
ผมถามกลับไป


“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองแรงๆแบบนี้เลย”

“แล้วนายใจเต้นแรงตอนไหนบ้าง ตอบมาสิ!”
เรย์ไม่สบายงั้นหรอ?

“ตอนที่อยู่กับไนซ์”
ตอนที่อยู่กับผม?

ผมเงยหน้าไปมองเรย์
ที่ตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว
ดวงตาที่มองผม มีแต่ความอ่อนไหว


“นายจะบอกว่า ... นายกำลังตกหลุมรักฉันงั้นหรอ?”
เรย์ไม่ได้ตอบอะไรออกมา แต่โน้มหน้าลงมาจูบผมเบาๆ
จูบของเรย์ คือ เอาปากมาสัมผัสกับปากผม
จุ๊บสิ ,, จุ๊บเบาๆ
ก่อนจะรีบผละหน้าออกไป

“ขะ ขอ ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ มัน มันทำไปเอง
นี้ผมเป็นอะไรไปเนี้ย ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย”
เรย์รีบเดินห่างออกจากตัวผมไป
ก่อนจะหายไปในทันที



เรย์.....



นี้นาย....




รักฉันงั้นหรอ?



ผมก้มลงไปมองแหวนรูปทรงสามเหลี่ยมบนนิ้วมือด้วยความสับสน
จากสีทอง ,, กลายมาเป็นสีดำ,,
แล้วมันจะกลายเป็นสีอะไรอีก หรือมันจะหายไป?


นี้นายคงไม่ได้รักฉันจริงๆใช่ไหมเรย์???






แล้วทำไม … ใจผมมันเต้นแรงแบบนี้ละ!!


---------------------------------------------------
ตอนพิเศษของไนซ์คะ
จริงๆจะลงเยอะกว่านี้ แต่ไนซ์มีเรื่องราวกับเรย์แบบละเอียดเกือบๆ 15 ตอนไปแล้ว
เอาไว้ขอแยกเป็นเรื่องใหม่ไปนะคะ ^^

เดี๋ยวมาคอยลุ้นกันว่าตอนหน้าจะเป็นคิวของใคร?
ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์ และ +1 นะคะ
เดี๋ยวตามแก้คำผิดให้จ๊าา

[broke-back]

รักใครก็ไม่ช้ำใจเท่า..รักคนใกล้ตัวที่ไม่ได้คิดอะไรกับเรา

..ห่างกันเพียงเอื้อมมือ แต่เหมือนอยู่แสนไกล..
เศร้านะ

[moujay]

รักใครก็ไม่ช้ำใจเท่า..รักคนใกล้ตัวที่ไม่ได้คิดอะไรกับเรา

..ห่างกันเพียงเอื้อมมือ แต่เหมือนอยู่แสนไกล..
เศร้านะ

ทั้งๆที่บางทีเราอาจจะดูแลเค้าได้ดีกว่า รักเค้ามากกว่า
แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้

เพราะเค้าไม่ได้รักเรา

อ้าววว ,, ดราม่าเลย TT

[broke-back]

แต่ในขณะเดียวกัน เราเองก็อาจจะถูกใครอีกคน
ที่อยู่ใกล้มีอาการเช่นเดียวกับเรา..เป็นกับเรา

ดูแลเรา ทำดีให้เรา
แต่เราเองกลับไม่รู้..ได้เหมือนกัน

ตลกเนอะ
ไม่ดราม่านะ
อิอิ