หัวข้อ: รามิเรส : บทที่ 33 (จบ) และบทส่งท้าย (30 ธ.ค.57) แจ้งข่าวหนังสือ หน้า 1 ค่ะ

[PetitDragon]

เจ้าชายผิดอะไร?? 

[fongbeer37]

จัดการโรดิอัส ไปเรยเจ้าาชายยยย 55555 โกรธยังกะผู้หญิงงงงง

[ทั่วหล้า]

โรดิอัสที่โกรธฟีเรียสเนี่ยจริงๆหึงหรือเปล่า
แบบหึงมากๆเพราะรู้ว่าเขาไปชอบคนอื่นเลยพาลทำร้ายจิตใจเขาไรงี๊(เดา)
รามิเรสกับฟีเรียสให้ความรู้สึกแบบรักต่างวัยจริงๆครับ
คนนึงเข้าใจและยอมทำทุกอย่าง มีเหตุไม่ใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา(แต่มีงอนบ้างเล็กๆ)

ส่วนอีกคนก็เข้าใจแต่ทิฐิเยอะ ห่วงทุกสิ่งอย่างยกเว้นใจคนที่รัก

สงสารทั้งสองคนเลยนะคือถ้ารามิเรสเป็นแค่คนธรรมดาอะไรคงง่ายกว่าเยอะ

[ชุน]

บทที่ ๒๒


นักเรียนองครักษ์หนุ่มผิวเข้มร่างใหญ่ได้เข้าเฝ้าเจ้าชายหกแห่งไมซีนตามลำพังในห้องของผู้อำนวยการโรงเรียน โรดีอัสตั้งใจไว้แล้วว่าเขาจะไม่ ‘หงอ’ เด็ดขาด แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นถึงเจ้าชายก็ตาม แต่เมื่อถวายความเคารพแล้วคนประทับหลังโต๊ะทำงานสุดปลายห้องยังทรงเงียบและพิจารณาเขาอยู่นับสิบนาที จะบอกว่าไม่รู้สึกกดดันเลยก็คงโกหก

“เจ้าอยู่ห้องเดียวกับฟีเรียสหรือ”

“พระเจ้าค่ะ”

“เขาไม่สบายหรือ”

โรดีอัสมองพระพักตร์ พิจารณาจากสีหน้าแล้ว เจ้าชายรามิเรสก็ทรงลงความเห็นว่าว่าที่องครักษ์หนุ่มไม่รู้เรื่อง

“กระหม่อมไม่ทราบเกล้าฯ พระเจ้าค่ะ เพราะ... ช่วงนี้แยกออกไปนอนที่ห้องเพื่อนอีกคนหนึ่ง”

เจ้าชายหกทรงพยักพระพักตร์ โรดีอัสผิดคาดที่พระองค์ไม่ตรัสถามเหตุผล

“เขาทำงานพิเศษ เจ้ารู้ใช่ไหม”

“ทราบพระเจ้าค่ะ”

“เขาไม่ไปทำงานโดยไม่บอกเหตุผลสองอาทิตย์ติดกัน เจ้ารู้ไหมว่าเพราะอะไร”

“กระหม่อมไม่ทราบพระเจ้าค่ะ” แต่เขาดีใจสุดๆ ไปเลยที่รู้

แววตาสมใจกึ่งเยาะหยันอยู่ลึกๆ ของนักเรียนองครักษ์หนุ่มไม่รอดพ้นสายพระเนตรของคนมอง

“ฟีเรียสเป็นคนยังไง”

โรดีอัสขมวดคิ้ว

“มีความรับผิดชอบไหม” เจ้าชายหนุ่มทรงยกตัวอย่าง

“เป็นคนมีความรับผิดชอบมากพระเจ้าค่ะ”

“แต่ไม่ไปทำงานโดยไม่มีเหตุผล”

คนฟังชักจะไม่ชอบใจ ไม่อยากให้ใครดูถูกเพื่อนรัก โดยเฉพาะมายัดเยียดข้อหาที่ไม่เป็นจริงให้

“กระหม่อมเข้าใจว่าคุณชายมิทรอสเป็นคนว่าจ้างฟีเรียส”

“ใช่ แต่คราวนี้เป็นงานของข้า”

“ฝ่าบาททรงจ้างฟีเรียสไปทำอะไรหรือพระเจ้าค่ะ”

โรดีอัสโพล่งถามเพราะความอึดอัดคับข้องใจที่สะสมมานาน ใช่ว่าจะมีแต่ฟีเรียสคนเดียวที่เครียด เขาเองก็เครียด เครียดเพราะคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ว่าผู้ชายด้วยกันมีอะไรดีตรงไหน

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขานี่ทำอะไรกับเพื่อนของเขานอกเหนือจากคืนนั้นอีก ทำไมคนอย่างฟีเรียส เพื่อนที่เขาคิดว่าเป็นผู้ชายเต็มตัวอย่างฟีเรียสถึงได้พูดออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าชอบ แถมยัง ‘ชอบมานานแล้ว’

“เจ้าจำเป็นต้องรู้ด้วยหรือ”

จำเป็นไหม จำเป็นสิ มากด้วย ถ้าเขาไม่รู้ เขากับฟีเรียส ไม่ใครคนใดก็คนหนึ่งต้องอึดอัดใจจนตายแน่

“พระเจ้าค่ะ”

แววตาคู่นั้นแข็งกร้าว เกือบจะแสดงความเป็นปฏิปักษ์ออกมาอย่างชัดเจน ทำเอาเจ้าชายหกทรงฉุกพระทัยว่า หรือจะมีความสัมพันธ์กับฟีเรียสมากเกินกว่าเพื่อนร่วมห้อง

“อธิบายความจำเป็นของเจ้าซิ”

โรดีอัสชะงัก เขาตอบไม่ได้ ชายหนุ่มตัดสินใจทูลถามแทน

“ฟีเรียสรู้หรือไม่พระเจ้าค่ะว่าฝ่าบาททรงจ้างเขาไปทำอะไร”

“รู้”

“เป็นไปได้หรือไม่พระเจ้าค่ะว่าเขาไม่อยากทำงานนั้นจึงไม่ไป”

โรดีอัสจ้องพระพักตร์เจ้าชายหนุ่มเขม็ง เจ้าชายรามิเรสทอดพระเนตรมองตอบ ก่อนจะกระตุกมุมพระโอษฐ์ขึ้นนิดหนึ่ง ตรัสตอบพระสุรเสียงเนิบ

“ข้าคิดว่าเป็นไปไม่ได้”

“เพราะอะไรพระเจ้าค่ะ”

คนถามรู้ตัวเกือบจะทันทีว่าเขา ‘ล้ำเส้น’ ทว่าเจ้าชายหกยังตรัสตอบ

“เพราะเขาเคยทำมาก่อน และข้ามั่นใจว่าเขาชอบ หรือหากไม่ชอบ ก็ซื่อตรงพอจะบอกกับข้าตามตรง”

โรดีอัสสงสัยเหลือเกิน ว่าไอ้ที่ ‘ทำมาก่อน’ น่ะทำอะไร

“เขาเคยบอกเจ้าไหม ว่าทำงานให้ข้า”

นักเรียนองครักษ์หนุ่มชั่งใจ

“ฟีเรียสบอกกระหม่อมมากกว่านั้นพระเจ้าค่ะ”

สีหน้าและสายตาแบบคนที่รู้ความลับของคนอื่นและไม่พอใจอย่างชัดเจนเช่นนั้นทำให้เจ้าชายรามิเรสทรงได้คำตอบที่ต้องการทันที

ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรก็ตาม... นักเรียนองครักษ์คนนี้รู้แล้ว

“เจ้ารู้จักกับเขามานานหรือยัง”

โรดีอัสงุนงงวูบ แต่ก็ทูลตอบ

“ตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนพระเจ้าค่ะ” ถึงตอนนี้ก็เกือบจะห้าปีเข้าไปแล้ว

“คงสนิทกันมาก”

“มากพระเจ้าค่ะ”

“เขาเป็นคนเปิดเผยจริงใจ แต่คิดมากเกินไปบ่อยๆ เจ้าว่าอย่างนั้นไหม”

“...”

“คนแบบนี้เสียใจง่าย ทุกข์ใจก็ง่าย แต่ที่แย่ที่สุดก็คือ ชอบทำเป็นเข้มแข็ง ปากแข็ง บอกคนอื่นว่าไม่ทุกข์ ไม่เสียใจ”

โรดีอัสกำมือ

“ข้ารู้จักกับเขาไม่นานเท่ากับเจ้า แต่ก็ชื่นชมหัวใจเขา อยากจะเห็นเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่อยากให้ไม่สบายใจ โดยเฉพาะเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิด”

คนฟังกำมือแน่นเข้าไปอีก คิดไม่ตกว่าอีกฝ่ายมีพระประสงค์อะไรกันแน่ บอกเป็นนัยว่าพระองค์ทรงทราบว่าเกิดอะไรขึ้น เบ่งว่าพระองค์ทรงหวังดีต่อฟีเรียสมากกว่าเพื่อนอย่างเขา เตือนให้เขาปฏิบัติต่อฟีเรียสดีๆ  หรือจะยอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นเป็นความผิดของพระองค์เพียงคนเดียว ฟีเรียสไม่เกี่ยว

เจ้าชายหกทรงยืนขึ้น นักเรียนองครักษ์หนุ่มยืดตัวขึ้น เกร็งตัวโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่ออีกฝ่ายเสด็จมายืนตรงหน้า รอจนเขามองสบสายพระเนตร จึงรับสั่ง

“ฝากบอกเขาด้วยว่า” สีพระพักตร์มีร่องรอยการตัดสินพระทัย “ขอให้หายป่วยเร็วๆ”

สิ่งที่ปรารถนาจะรับสั่งบอกจริงๆ หาใช่สิ่งที่จะฝากไปกับคนอื่นได้

เมื่อเสด็จผ่านไปแล้วก็ทรงหยุด หันกลับมาและพบว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองพระองค์อยู่เช่นกัน

“เขาเคยเล่าให้ข้าฟังว่าสนิทกับเจ้ามาก เจ้าใช้ดาบเก่ง สอบได้ที่แปดของชั้นปี เป็นคนมีน้ำใจมาก กล้า แล้วก็ซื่อสัตย์ ถึงเขาไม่ได้พูดออกมา แต่ข้าก็คิดว่าเขาคงภูมิใจในตัวเพื่อนอย่างเจ้ามาก”

เขากับเจ้าชายหกไม่ได้กำลังแข่งขันอะไรกันอยู่หรอก แต่โรดีอัสก็รู้สึกได้ว่าเขาพ่ายแพ้ ทว่าแม้พอจะได้คำตอบแล้วว่า ‘ผู้ชายด้วยกันมีอะไรดี’ เขาก็ยังไม่ปรารถนาให้เพื่อนสนิทชอบเจ้าชายพระองค์นี้อยู่ดี

“ฝ่าบาท”

เจ้าชายรามิเรสทรงหันกลับมาอีกครั้ง

“ที่รับสั่งว่ามีพระประสงค์จะเห็นฟีเรียสใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ก็ขอให้ทรงปล่อยเขาไปเถิดพระเจ้าค่ะ... ฝ่าบาททรงมีพระคู่หมั้นแล้ว”


****************************************


กว่าฟีเรียสจะตัดสินใจได้ว่าเขาควรจะจัดการเรื่องราวให้เด็ดขาด เจ้าชายรามิเรสก็เสด็จกลับไปแล้ว ชายหนุ่มพบเพื่อนรักที่หน้าตึกอำนวยการ สองคนมองหน้ากันอยู่ชั่วอึดใจ ฟีเรียสไม่รู้ว่าเพื่อนเจออะไรมาบ้าง แต่สีหน้าของโรดีอัสแฝงอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาตัดสินใจวิ่งไปหลังโรงเรียนอันกว้างใหญ่ ไม่ว่าโรงเรียนไหนก็มีทางลับออกสู่ภายนอกในเวลาที่ไม่ได้รับอนุญาตทั้งสิ้น เขาเคยใช้มันอยู่ไม่กี่ครั้งตอนที่อยู่ปีต้นๆ ไม่คิดว่าจะต้องใช้อีกครั้งในวันนี้

นักเรียนองครักษ์หนุ่มวิ่ง วิ่ง วิ่ง จนกระทั่งลุถึงทางหลวงหลังโรงเรียนที่สองข้างทางเป็นเนินเตี้ยๆ ที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่เต็มเนิน ยืนหอบหายใจได้เพียงครู่เดียว ขบวนม้าสีดำนับสิบตัวที่นำโดยม้าสีขาวปลอดก็ถูกควบมาถึงและหยุดอยู่ตรงหน้า

ฟีเรียสนิ่งอึ้งไป เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีองครักษ์ติดตามมามากมายถึงเพียงนี้ ทุกทีก็เห็นมีคุณเรจินตามเสด็จมาเพียงคนเดียว

ชายหนุ่มยืนชิดเท้า ระวังตรง แล้วค้อมกายถวายความเคารพอย่างต่ำ เจ้าชายรามิเรสทรงยกพระหัตถ์เป็นสัญญาณ ทั้งเรจินและองครักษ์คนอื่นๆ จึงขี่ม้าล่วงหน้าไปก่อน

เมื่อได้เข้าเฝ้าเฉพาะพระพักตร์ตามลำพัง ฟีเรียสกลับไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไร

“เจ้ามีปัญหาอะไร บอกข้าได้มั้ย”

ฟีเรียสกำมือ ถึงแม้เขาจะทำให้พระองค์ต้องทรงรอเก้อ แต่คำถามแรกก็ยังเป็นคำถามของคนใจดีอยู่ไม่เปลี่ยน

“ข้าดูพึ่งพาไม่ได้หรือ มีเรื่องไม่สบายใจทำไมไม่ปรึกษา”

นักเรียนองครักษ์หนุ่มกำมือแน่นขึ้นไปอีก เขาทนไม่ไหวแล้ว

“โรดีอัสรู้เรื่องคืนนั้นแล้ว กระหม่อมเป็นคนบอกเขาเอง และเขาก็รับไม่ได้ เขาเป็นเพื่อนที่กระหม่อมรักมาก กระหม่อมไม่อยากเสียเพื่อน” ชายหนุ่มหยุดไปชั่วอึดใจ ขณะเจ้าชายหนุ่มทรงรอฟังเงียบๆ... ให้เวลา

“กระหม่อมใกล้จะเรียนจบแล้ว กระหม่อมไม่อยากเสี่ยงให้ใครรู้เรื่องคืนนั้นอีก หากฝ่าบาทจะประทานพระกรุณา ก็ขอให้อย่าเสด็จมาที่นี่ให้ใครสงสัย กระหม่อมเองก็จะไม่ไปที่คฤหาสน์หลังนั้นอีก เรื่องเงิน กระหม่อมจะพยายามหามาถวายคืนให้เร็วที่สุด แต่กระหม่อมไม่ขอรับงานจากคุณชายมิทรอสแล้ว หากที่รับสั่งมาในจดหมายเป็นความจริง” ที่บอกว่าจะช่วยเขาอย่างเต็มใจ “ก็ขอให้เราอย่าพบกันอีกเลยพระเจ้าค่ะ”

หลังจากทนจ้องมองพระพักตร์ได้เพียงครู่เดียว คนพูดก็หลบสายพระเนตร

“คิดดีแล้วใช่ไหม”

“พระเจ้าค่ะ”

“ข้าทำให้เจ้าเดือดร้อนมากสินะ”

“พระเจ้าค่ะ”

“ถ้าข้าไม่ให้ตามที่เจ้าขอ...”

ฟีเรียสคุกเข่าดังตึง มองสบสายพระเนตรแน่วแน่ ขณะกราบทูลเสียงกร้าวอย่างคนที่พยายามอดทนอดกลั้นอย่างถึงที่สุด

“กระหม่อมขอร้อง เลิกยุ่งกับกระหม่อมเถิดพระเจ้าค่ะ”

 คนฟังทรงนิ่งอึ้ง ก่อนจะทรงพยักพระพักตร์เนิบๆ

“ได้”

ฟีเรียสเบิกตากว้าง

เจ้าชายรามิเรสทรงเหนื่อยแล้วเช่นกัน มันเหมือนกับว่า เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมีความหมายสำหรับพระองค์แค่คนเดียว ไม่ได้มีความสำคัญอะไรสำหรับอีกฝ่ายเลย

เอาเถอะ อยากให้เลิก ก็เลิก

“เท่านี้ใช่ไหม”

ฟีเรียสไม่แน่ใจว่าเขาพยักหน้าตอบไปหรือไม่ แต่เจ้าของวรองค์สง่างามบนอาชาสีขาวปลอดก็ทรงควบม้าจากไปแล้ว ขณะที่เขายังคงคุกเข่าอยู่ ใครบางคนเดินลงจากเนินมาทางข้างหลัง แต่เขาไม่ได้หันไปมอง

“เจ้าตัดสินใจถูกแล้ว ฟีเรียส ข้าว่าเจ้าน่าจะทำอย่างนี้ตั้ง...”

โรดีอัสหยุดพูดทันทีที่เห็นหน้าเพื่อน ฟีเรียสตาแดงก่ำ สีหน้าเหมือนคนที่ใกล้จะร้องไห้เต็มทน


**********************************


โรดีอัสกับฟีเรียสกลับมา ‘ดีกัน’ เหมือนเดิมแล้ว นักเรียนองครักษ์หนุ่มร่างสูงใหญ่ย้ายกลับไปนอนห้องเดียวกับเพื่อนรักดังเดิม คนที่เป็นห่วงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ต่างโล่งใจกันเป็นทิวแถวทั้งที่จนบัดนี้ก็ยังไม่รู้ว่าทั้งสองทะเลากันเรื่องอะไร มีเพียงโรดีอัสเท่านั้นที่เป็นห่วงเพื่อนรักหนักกว่าเดิม

เขาไม่รู้หรอกว่าการชอบผู้ชายเป็นยังไง แต่เขารู้ว่าฟีเรียสไม่ได้ชอบผู้ชายคนไหนเลย นอกจาก ‘ผู้ชายคนนั้น’ คนที่คิดยังไงก็สูงเกินเอื้อม

เขาไม่ต้องกลัวว่าเพื่อนรักจะลอบทำอะไรเขาตอนกลางคืน แค่เขาชวนอาบน้ำด้วยกันฝ่ายนั้นยังเลี่ยง ครั้นเขาถามเหตุผลก็บอกตามตรง

“เจ้าจะได้สบายใจ”

สบายใจกับผีอะไร เขาโมโหแทบตาย สุดท้าย หลังจากนั่งทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างกันเป็นครั้งที่ร้อย และรู้ว่าฟีเรียสรู้ตัวว่าชอบผู้ชายมาตั้งแต่เข้าโรงเรียนใหม่ๆ โรดีอัสก็รู้ตัวว่าเขามันงี่เง่า กลัวไม่เข้าเรื่อง

“เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่บอกเรื่องนี้กับใครแน่ ถึงเจ้าจะชอบผู้ชาย เจ้ากับข้าก็ยังเป็นเพื่อนกัน แต่ยังไงข้าก็ไม่เปลี่ยนความคิด เจ้าจะชอบผู้ชายคนไหนก็ได้ แต่เลิกชอบเจ้าชายหกเถอะว่ะ ยิ่งชอบมากเจ้าก็ยิ่งเจ็บมาก” พูดจบยังไม่วายทิ้งท้าย “แต่ถ้าเจ้าหันมาชอบผู้หญิงได้ก็จะดี เอาไว้ข้าจะพาไปเปิดหูเปิดตา”

แต่ก่อนจะได้พาไปเปิดหูเปิดตา โรดีอัสก็ไม่แน่ใจว่าหูตาของเพื่อนจะมืดบอดจนสนิทหรือยัง

ฟีเรียสวางกระถางต้นไม้ที่มีใบรูปหัวใจเอาไว้ตรงระเบียง และสายตาก็คอยวนเวียนมองไปตรงนั้นบ่อยๆ ทั้งที่มีประตูกั้น บ่อยจนโรดีอัสต้องบอกให้เอามันเข้ามาไว้ในห้องก็ได้

“แค่ต้นไม้ ข้าไม่ห้ามเจ้าหรอกน่า”

ฟีเรียสไม่ว่าอะไร นอกจากเดินออกไปเอามาวางไว้ข้างเตียงทันที ทำเอาโรดีอัสอึ้งกิมกี่ไปเหมือนกัน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ายิ่งเห็นของก็ยิ่งตัดใจยาก แต่เขาก็ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะพยายามค่อยๆ ตัดใจ






ฟีเรียสตัดใจไม่ลง เพราะแม้จะไม่เห็นตัว แต่เจ้าชายรามิเรสก็ยังส่งของแทนตัวมาให้ เขาใกล้จะสอบครั้งสุดท้ายเต็มทีแล้ว การสอบมีทั้งข้อเขียนและปฏิบัติ นอกจากสอนกระบี่ให้จนโรดีอัสออกปากชมอย่างทึ่งๆ ว่าฝีมือของเขาพัฒนาเร็วมากแล้ว เจ้าชายพระองค์นั้นยังให้คนส่งตำราเรียนของพระองค์มาให้ นอกจากตำราที่มีการขีดเส้นใต้ข้อความที่สำคัญๆ เอาไว้แล้วยังมีสมุดจดที่สรุปเนื้อหาสำคัญอย่างย่อๆ และเข้าใจง่าย รอยหมึกเก่าแล้วเพราะผ่านกาลเวลามาแปดปี แต่บางรอยก็ยังใหม่ๆ อยู่ ชวนให้คิดว่าเป็นเพราะพระองค์กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจจึงเขียนอธิบายเพิ่มเติม

บ่อยครั้งที่ฟีเรียสพบว่าเขาเหม่อมองตัวอักษรที่ทั้งสวยงามและเรียงเป็นระเบียบนั้นอยู่เป็นนาน โดยเฉพาะตรงปกในที่มีลายพระหัตถ์เซ็นพระนามของพระองค์เอาไว้

นอกจากให้แล้วยังเรียกร้อง ครั้งหนึ่งพระองค์ส่งคนมาทวงของจากเขา คนมาทวงยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้ ภายในมีข้อความสั้นๆ ว่า

‘เฟย์บอกว่าแม่ของนางฝากปลาแห้งมาให้ข้า เจ้ากลับมาแล้ว แต่ข้ายังไม่ได้ปลาแห้ง จึงส่งคนมาเอาเผื่อเจ้าไม่รู้ว่าจะส่งให้ข้ายังไง’

ให้ตายสิวะ! ฟีเรียสโมโหจนเกือบจะร้องไห้ กะอีแค่ปลาตากแห้ง

แค่ปลาตากแห้งของคนบ้านนอกเท่านั้น ทำไมถึงต้องทรงทำราวกับว่ามันเป็นของสำคัญนักหนาด้วย






อารมณ์ ‘เกือบจะร้องไห้’ ในวันนั้นเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เขายอมตามโรดีอัสไป ‘เปิดหูเปิดตา’ ที่หอบุปผาชั้นกลางแห่งหนึ่งหลังจากสอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว โรดีอัสค่อนข้างเครียดที่เขาสอบได้ที่แปดของชั้นปี ซึ่งหมายความว่าเขาจะได้เป็นองครักษ์ของเจ้าชายแปดซึ่งได้ชื่อว่าพระอารมณ์ร้ายที่สุดในบรรดาเจ้าชายทั้งหลาย ฟีเรียสจึงยอมไปหอบุปผาเป็นเพื่อนตามคำชวนกึ่งขอร้องของเพื่อน เพื่อจะได้พบว่า

คนที่เขาพยายามอย่างเหลือเกินที่จะไม่คิดถึงก็อยู่ที่นั่นด้วย

นักเรียนองครักษ์หนุ่มยืนนิ่ง ตัวชา เสียดแปลบไปทั้งอกเมื่อพระองค์มองมา แล้วก็หันกลับไปทางพระสหายของพระองค์ดังเดิม มีหญิงสาวงามหยาดฟ้าคนหนึ่งนั่งแนบข้างเพื่อคอยปรนนิบัติ

เขาอยากจะหันกลับไปเสียเดี๋ยวนั้น

“เข้าไปกัน ข้าจะเลือกคนสวยๆ เด็ดๆ ให้เจ้า”... ให้เจ้าลืม...

ฟีเรียสไม่ได้ขัดเพื่อนรัก เพราะพวกเขาไม่ได้มากันแค่สองคน แต่มากันเป็นสิบ มีบางคนกังวลว่าถ้าเจ้าชายหกทรงทราบว่าพวกเขาเป็นนักเรียนองครักษ์ พวกเขาจะไม่ได้จบ แต่อีกคนก็ปลอบใจว่าไม่น่าจะเป็นไรเพราะพระองค์เองยังเสด็จมา

หลังจากได้ที่นั่งชมการแสดงอย่างมีศิลปะแต่ก็ชวนหวามใจบนเวทีแล้ว โรดีอัสก็ชวนฟีเรียสไปเลือกผู้หญิงที่ต้องการให้ปรนนิบัติเขาคืนนี้ ฟีเรียสขยับปากจะปฏิเสธ แต่เมื่อเหลือบตาไปมองคนที่มีหญิงงามหยาดฟ้านั่งแนบข้าง แล้วเห็นพระองค์ทรงหันมามองเขาพอดี ใจก็นึกฮึดขึ้นมาแล้วเดินตามเพื่อนไป

ฟีเรียสไม่รู้มาก่อนว่าหอชั้นสูงเป็นแบบนี้ ในห้องกระจกนั้นมีหญิงสาวอยู่นับร้อย ภายในตกแต่งอย่างสวยงาม เลิศหรู และเป็นธรรมชาติ หญิงสาวพวกนั้นทำกิจกรรมต่างๆ อยู่ข้างในราวกับไม่รู้ว่ามีผู้ชายมากมายกำลังยืนมองด้วยสายตาหื่นกระหาย

บางนางกำลังร่ายรำ บางนางเปลือยกายว่ายน้ำในสระใหญ่ บางนางทำขนม บางนางนอนหลับ บางนางเล่นดนตรี บางนางร้อยดอกไม้ กระทั่งเย็บปักถักร้อยก็ยังมี

โรดีอัสชี้ผู้หญิงคนหนึ่ง ถามความคิดเห็นเขา และฟีเรียสก็พยักหน้าส่งๆ ไป เพื่อนสองสามคนเอ่ยแซวว่าเขาตาถึง หน้านิ่ง แต่หื่นเงียบ ฟีเรียสยิ้มมุมปากรับคำแซวทั้งที่รู้สึกเฝื่อนขม

เขาคิดถึงแต่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างเจ้าชายหกแห่งไมซีน

หลังจากกลับไปนั่งที่ และหญิงสาวที่โรดีอัสและเพื่อนๆ เลือกมาถึงโต๊ะแล้ว ฟีเรียสก็อดหันไปมองที่โต๊ะพิเศษโต๊ะเดิมไม่ได้ นึกดีใจขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อทันทีที่หญิงสาวสวยมานั่งข้างเขา เจ้าชายรามิเรสก็ทรงลุกขึ้นยืนทันที

มองมาทางเขาแวบหนึ่ง รับสั่งบอกอะไรแก่คุณชายมิทรอสสองสามคำ แล้วก็เสด็จขึ้นบันไดไปชั้นบนโดยมีหญิงงามหยาดฟ้านางนั้นคล้องพระกรตามขึ้นไป และโรดีอัสก็กระซิบบอกเขาราวกับรู้ใจ

“ชั้นบนมีห้อง เอาไว้ทำอะไรเจ้าคงรู้”

พูดเบาๆ แต่ทำเอาหัวสมองของเขามึนชาไปหมด หูอื้อ ตาลาย กระทั่งยืนยังรู้สึกโงนเงน

“ข้ากลับล่ะ”

“อ้าว เฮ้ย!”

เสียงเพื่อนหลายคนทักท้วง แต่ฟีเรียสรู้ตัวดีว่าเขาอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

เขาแพ้



... แพ้ใจตัวเอง...






tbc.



***********************************

ในที่สุดก็มีวันนี้... จนได้

ป.ล. โรดีอัสเปล่าหึงนะคะ เพื่อนกันจริงๆ ค่ะ (ถึงจะทำเหมือนหึงก็เถอะ)

[himoru]

หมั่นไส้โรดีอัสแบบจริงจัง
คือรามิเรสจะรู้สึกก็ไม่ผิดนะ เพราะเราเชียร์อยู่(?)

โห้วววววววว ถ้าคนเขียนบอกว่าไม่หึงนี่ คนอ่าน(คนนี้)คิดไปไกลแล้วค่ะ บอกตรงๆ
คือแบบว่า มันรู้สึกสะสมมาตลอด เหมือนโรดีอัส พยายามเกินเพื่อนมาตลอด
แบบเรื่องบางเรื่อง มันส่วนตัวมากๆ โรดีอัสก็พยายามจะรู้ พอไม่ได้รู้ก็ทำให้ฟีเรียสรู้ว่าไม่พอใจ
จนเรารู้สึกไปแล้วว่า โรดีอัสต้องแบบมากกว่าเพื่อนกับฟีเรียสอ่าค่ะ


แล้วมาตอนนี้ โรดีอัสเหมือนยุให้ฟีเรียสไม่พอใจรามิเรสเลย
แบบว่า เอ่อ นั่นอ่า พาไป #$)(*(*&%$#!#$ แล้วนะ
โห้ยยยยยยยยยยยยย

แต่กำลังสนุกเลยค่ะ
ชอบที่เขียนให้หมั่นไส้โรดีอัสแบบนี้ดีแล้ว
คือแบบว่า ถ้าโรดีอัสไม่น่าหมั่นไส้(สำหรับเรา)
ก็อาจจะเผลอใจไปเชียร์ เอิ้กๆ
สนุกค่าาาาาาา

[kokoro]

ฟีเรียส ในที่สุดก็ยอมรับหัวใจตัวเองซะที
ทีนี้ก็เป็นฝ่ายง้อองค์ชายหกบ้างนะ
ทำเขาเจ็บเยอะ ก็ต้องง้อเยอะนะยะ

[ReiSei]

โอ๊ย ตายๆๆๆๆๆ  ปวดใจเหลือหลาย คืนดีกับเพื่อนแล้วก็คืนดีกับเจ้าชายด้วยสิฟิเรียสสสส 
โรดิอัสก็เข้าใจนะว่าหวังดีกะเพื่อน แต่ดูหน้าเพื่อนบ้างอะไรบ้าง ถ้าไม่ถึงกับขอขาดบาดตายก็อย่าขัดขวางทางรักเพื่อนเลย 
ส่วนองค์ชายเสด็จที่นั่นเพราะต้องการลืมฟิเรียสเหมือนกันใช่หรือเปล่า (ปรากฏว่าเสด็จประจำ 555) ฟิเรียสเห็นงั้นจากที่ช้ำอยู่แล้วคงช้ำต่ออีกหลายวัน แต่ก็ดีใจที่เดินหนีออกมา ไม่ทำอะไรประชดประชันไปยิ่งกว่านั้น ยิ่งประชดยิ่งเจ็บเนอะ ก็รักเขาแถมเขายังไม่รู้อีก  เฮ้อ ขอปลอบหน่อย

[fuku]

อ่านแล้วเห็นใจเจ้าชายรามิเรสแฮะ คือ รักคนแบบฟีเรียสนายจะลำบากตอนกว่าเค้าจะยอมเปิดใจให้
และเนื่องจากเค้ารักนายก่อนโอกาสมันก็ยังพอมี แต่ก็พยายามต่อไปเด้อ

รักคนใจแข็งปากแข็งต้องอดทนเน้อ
ยิ่งมีเพื่อนแบบโรดิอัสที่เป็นพวกปกป้องเกินจำเป็น ยิ่งโคตรเหนื่อยอ่ะ =__="

เห็นเหมือนๆ จะถอดใจแล้วสงสารทั้งคู่เลย รักแต่ก็จูนความรู้สึกไม่ตรงกันซักที
เก๊าลุ้นจนเกร็งแล้วเนี่ยว่าจะคุยกันตรงๆ ได้เมื่อไหร่

[route rover]

คือเกลียดโรดีอัส เกลียดดดดดด

มีสิทธิ์แค่ห่วง แต่ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับกันด้วยคำว่าเพื่อนแบบนี้

เอาโรดีอัสไปไกลๆ ได้มั้ย รำคาญ 

[iforgive]

โรดิอัส  เป็นแค่เพื่อน  แต่ดันทำตัวยิ่งกว่าพ่อ  มากไปนะ

[Infinity 888]

อึดอัด 

[aiyuki]

อึดอัดมากเลยกับการเจอกันแบบนี้ของทั้งสองคน

[maemix]

ไม่เจ็บแค่คนเดียวนะฟีเรียส
ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ พีเรียสจะทำยังไงต่อไป
 

[Moonwish]

ตอนนี้แอบสงสารเจ้าชายหกเบาๆ
แต่รักคนใจแข็งปากแข็งต้องทำใจหน่อย
ยิ่งอีกฝ่ายเป็นคนมีเหตุผลเหนืออารมณ์ คงทำตาใจตัวเองยาก
ถึงตอนนี้จะไม่ค่อยมีใครสงสารฟีเรียสแต่เราสงสารนะ
แบบเจ้าตัวก็รู้ว่าเดินหน้าไม่ได้ นั่นเจ้าชาย มีคู่หมั้นแล้วด้วย
ถอยหลัง? ยิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะรักมานานแล้ว ในความคิดเรา เราว่าฟีเรียสนะทำถูกแล้ว
(แต่คนเขียนต้องให้ตอนจบสมหวังนะจ้ะ)
ส่วนโรดิอัสเราคิดว่าหมอนี่ก็คิดกับฟีเรียสแค่เพื่อนแระ
เพียงแต่เป็นผู้ชายธรรมดาที่เพิ่งมารู้ว่าเพื่อนเป็นเกย์แถมชอบเจ้าชาย ก็เลยอาจจะช็อคไปหน่อย
แต่จริงๆแล้ว ก็รักและหวังดีกับเพื่อนตามประสาคนปกติ
ป.ล. เรื่องหน้านี่เป็นเรื่องขององค์ชายแปดที่ว่าอารมณ์ร้ายกับโรดิอัสป่าว ถ้าใช่ก็น่าสน

[IIMisssoMII]

คู่นี้ ใช้ร่างกายคุยกันเถอะ ปากไม่ตรงกะใจแบบนี้

[2pmui]

จริงๆต้องขอบคุณโรตี ที่ช่วยเร่งปฏิกิริยา ถ้าไม่ได้นาง อิสองคนปั๋วเมียนั่นคงยังบื้อ ไม่รู้สึกอะไรต่อไป
ตอนนี้อย่างน้อยคุณเจ้าชายก็น่าจะรู้สึกคันๆหัวใจบ้างละ
แต่อินายเอกเราก็ยังปากแข็งเหมือนเดิม 

[ammchun]

โรดิอัส เห็นแก่ตัวจัง

[B52]

มันจะได้ไปถึงไหนไหมเนี่ยแต่ละคน

[PetitDragon]

อ่านแล้วแบบ..... 


ถ้าเจ้าชายหกไม่เคลียร์ตัวเอง ก็ยุ่งเหมือนเดิมอีก

[Zelsy]

เพื่อนนะ ไม่ใช่ผัว =_="

[Kamidere]

ปากแข็งใจไม่เด็ดมากพอจริงๆ  แต่เจ้าชายนี่ก็น้าาาาาาา ฟีเรียสด้วยล่ะ แต่อันที่จริงที่โรดีอัสพูดก็ถูกนะ เจ้าชายมีคู่หมั้นแล้วจริงๆนี่นา

โอ๊ยยยยยยยยย อึดอัดชะมัด

[myapril]

ในที่สุดวันนี้ก้อมาถึง
วันที่ฟีเรียสยอมรับสักทึ ว่ารุ้สึกยังไงกับเจ้าชายรามิเรส

แพ้แล้ว ฟีเรียส

[loyal_mook]

เอาจริงก็เห็นด้วยกับโรดีอัสที่เตือนฟีเรียสนะ
เรื่องของฟีเรียสกะองค์ชายหกมันแทบจะเป็นไปไม่ได้อ้ะ
แต่ไม่ชอบโรดีอัสทีแรก ที่แยกห้องมีไรไม่คุยให้เคลียล่ะวะ

รอตอนต่อไปนิ อยากรู้ฟีเรียสจะทำไง หิหิ 

[Takarajung_TK]

หน่วง

[Inwoสูs]

เอ่อ เจ้าชาย อย่าบอกนะว่าเจ้าชายก็ยังยุ่งกับผู้หญิงอยู่ ไม่นะ ม๊ายยย(วิบัติเพื่อเสียงนะจ๊ะ)

[lizzii]

แพ้ใจตัวเอง .. ประโยคนี้บอกความรู้สึกของฟีเรียสได้ดีจริงๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เอาอีกกกก

[Chise]

ปวดตับจริงๆ กว่าจะยอมรับนะฟีเรียส
ถึงจะแอบสะใจที่เจอเจ้าชายเมินบ้าง แต่ก็สงสารมากฟีเรียสเหมือนกัน

[jj_girl]

โรดีอัส  เป็นผู้ชายอย่าขี้เสือกได้ป่ะ???

[ทั่วหล้า]

อ้าวววแล้วกัน!องค์ชายงอนแล้ว(ก็สมควร)
สงสารองค์ชายอ่ะ
ฟีเรียสเหมือนไม่เคยพยายามทำอะไรเลย
เพื่อให้ได้เข้าใกล้องค์ชายแม้เพียงซักนิด...เฮ้อออ..

ดอกฟ้า(รามิเรส)อุตส่าห์โน้มลงจากฟ้ามาอยู่ตรงหน้าหมาวัด(ฟีเรียส)
แต่หมาวัดก็เจียมเนื้อเจียมตัวสุดๆไม่กล้าเด็ดดอกฟ้ามาครอบครองได้แต่ถอยมาดอมดมจากไกลๆ

แต่จริงๆแล้วก็สงสารฟีเรียสมากๆเลยนะ
องค์ชายก็ใจร้ายทำไมต้องพากันขึ้นห้องให้เห็นไม่สงสารฟีเรียสหรือไงห๊ะ!(สรุปเราเข้าข้างใครเนี่ย..สับสนแป๊ป)

-หมั่นไส้โรดิอัสได้ตบกบาลซักทีคงดี ชิส์